vrijdag, juni 27, 2014

De wereld volgens...

Deze aanhef lees je wel eens hier en daar, en dan volgt een uitleg over hoe meneer of madame X de wereld ziet. Volgens de schrijver. Want soms kan ik me niet ontdoen van de indruk dat eigenlijk de schrijver ZIJN of HAAR visie daar bij stopt.

Maar eigenlijk doen we dat allemaal een beetje... We zien de wereld op onze hoogst eigen manier, en toch niet helemaal persoonlijk, want we laten ons beïnvloeden langs alle kanten.

En de meeste mensen maken dan geen onderscheid meer tussen hun idee en dat van hun favoriete club, partij, school, geleerde, geloof of wat dan ook. Integendeel ze gaan dan niet alleen alles slikken, ze gaan het ook verdedigen, en maken zich zelfs boos tegen wie het niet eens is met de visie van...

Een supporter van Club Brugge kan niets goeds zien in het spel van vijand Anderlecht, en omgekeerd. Ook bij de politiek zie je dat sommige mensen op de duur maar een visie meer tolereren en propageren.

En we hebben dat allemaal in meer of mindere mate.
Ik ook, en u wellicht ook.

Als ik luister naar het nieuws op Eén en dan op VTM en dan op een Waalse zender, en dan op een Franse en op een Britse (Internet is een prachtige uitvinding!), dan stel je vast dat bepaalde items heel anders vertaald worden naargelang wie ze brengt. Met andere woorden, als je maar op één zender luistert, dan ben je in feite geïndoctrineerd, en ken je maar een versie van de waarheid. Want wellicht is er geen enkele van die zenders die bewust zit te liegen, nee, ze zien het zo, omdat ze al jaren op die manier hebben leren denken.

Ik ben voor het eerst tot de ontdekking gekomen van die waarheid, toen ik van uit het katholiek onderwijs overstapte naar het officiële net... En mijn lievelingsvak geschiedenis plots heel andere accenten en heel andere uitleg kreeg.

Dat was voor mij een openbaring, en het deed me zoeken naar het uiteindelijke antwoord... een antwoord dat ik nooit (nog steeds niet) heb gevonden. We krijgen niet de naakte feiten... of beter, de naakte feiten zijn de enige stukjes die te verifiëren zijn. Maar geschiedenis is niet een opsomming van feiten, het is een feit waar je de oorzaken en de gevolgen van moet overzien, en net daar kleurt men in...

Soms zal men dit wellicht bewust doen, maar merendeels doet men dat onbewust. Men geeft zijn visie op de feiten, en men denkt eerlijk dat zijn eigen visie de enige, de echte, de juiste is. (Er zijn uitzonderingen: in een totalitair regime zoals Noord Korea hoor je alleen de door de leiding gedicteerde versie).
Maar zelfs in niet-totalitaire landen is het nieuws "gekleurd"... Ik weet dat ik, onbewust veelal beïnvloed ben door mijn opvoeding en mijn verleden, en als ik dat wil vermijden, dan neig ik naar het tegengestelde, om mijn neutraliteit in de verf te zetten, waardoor ik net weer niet neutraal ben.
Met andere woorden, er is geen neutraliteit, er is geen waarheid... er is interpretatie.

De secularisering van het Westen, is volgens mij onder meer een gevolg van het feit dat steeds meer mensen hebben leren denken buiten het kader van de godsdienst waarin ze zijn opgegroeid. We leren meer zelfstandig denken, gewoon door alle middelen die ons ter beschikking staan, en dan lijkt het plots niet meer logisch dat je dat denken voor bepaalde items over boord moet gooien, en dogma's en andere geloofspunten moet gaan slikken, als onaantastbaar.

Wij staan net aan het begin van het zelf leren denken... Misschien komt men ooit tot een wereldbeeld waarin men religie en andere dingen gewoon in twee aparte kadertjes gaat bekijken, als zijnde van twee soorten (denk)werelden. Nu lijkt het me nog steeds dat de ene partij zich vooral afzet tegenover de andere. Niet religieuzen maken als het ware een dogma van het niet-geloven, en gelovigen maten een dogma dat non-believers sowieso naar de hel gaan.

Eigenlijk vind ik al die tegenstellingen leuk (Ook al ben ik er zelf niet helemaal vrij van: ik krijg de kriebels zodra ik het woord politiek hoor)...
Maar om het scherp te stellen, eigenlijk bekijken we heel de wereld een beetje op de manier van een supporter van een of andere club... Al wat niet tot "mijn" club behoort is slecht...
Ik vind het leuk...

U ook ?

tot de volgende ?

donderdag, juni 26, 2014

Chip

Ik behoor tot de generatie die de miniaturisatie hebben weten ontstaan... We liepen op straat met de eerste draagbare radiootjes (portatiefjes), en we zagen Bonanza op de eerste TV's in onze straat. Maar dat men steeds meer kon doen op een steeds kleiner ding, daar stonden wij met grote ogen naar te kijken.

De eerste computer, die minder kon dan de smartphone in je broekzak, was zo groot als een doorsnee hotel... En plots kwamen daar de Personal Computers... Herinner je je nog Tandy ? Ik heb jaren met een Tandy gewerkt, een occasie... Die dingen hadden niet voldoende geheugen om Windows XP op kwijt te kunnen, maar toch stonden wij verbaasd over wat je daar allemaal mee kon !

Met Floppy's werkten wij met "externe" programma's...

En de chips werden steeds beter, en steeds kleiner.

En de computer was maar een klein onderdeeltje van wat die piepkleine dingetjes allemaal deden.

We kregen de Pacemaker, een klein toestelletje dat je hart aan de praat hield als het eigenlijk had willen stilvallen...

De wetenschap maakte grote sprongen, en op de TV zagen we wonderlijke dingen, waar we nadien nooit meer iets over hoorden. Zo herinner ik me een konijn dat onder water leefde, en in een vol aquarium, onder water lustig een wortel zat te verorberen. Men sprak dan van een doorbraak waardoor men aan de zoogdieren een soort kieuwen gaf, waardoor eindelijk de overbevolking zou zijn opgelost: we logeerden gewoon in de oceaan, plaats zat !

Men deed opzoekingen naar het inplanten van chips in de hersenen, en de tijd was niet ver meer, dat we zelf computer zouden zijn... Gedaan met studeren, alle wijsheid in het bezit van iedereen, dank zij de ingeplante chip...

Er kwamen zoveel dingen in zo'n ijltempo op ons af, dat er een heleboel bijna vergeten zijn. Onder meer dat leven onder water, en die ingeplante chip...

En dan vraag ik me af: wat is er met al die dingen gebeurd ?

Waren dat doodlopende sporen, waar men gestopt is met doordenken, omdat er onoverkomelijke moeilijkheden waren? Of is het, zoals zo veel van onze uitvindingen, plots gemilitariseerd? Zijn er in het Amerikaanse (of Russische of Iraanse of...) leger(s) geniën aan het werk, die niet echt menselijk meer zijn, maar levende computers ? Zijn er ergens militaire bases onder water, veilig voor heel wat rampen, die het boeltje kunnen overnemen als op de oppervlakte van de aarde alles verloren lijkt ?

Wat is er gebeurd met al de onderzoekingen naar Psi-krachten? Heel wat van die zaken werden vroeger heel openbaar gevoerd, ik meen me te herinneren dat men in universiteiten her en der serieus onderzoek deed naar de mogelijkheden om met de geest contact te hebben met mensen aan de andere kant van de aarde, of diep in het heelal... Ook dat is langzaam doodgebloed... Geen resultaat ? Ik vraag het me af, want we kregen jaren aan een stuk relaas over de vele vorderingen en de wonderlijke resultaten... en plots lukte blijkbaar niets meer, en werd alles met de mantel van de liefde bedekt... En geen kat lag er blijkbaar van wakker.

Ach, wellicht denkt u nu op nog andere "ontdekkingen", die plots uit het collectieve geheugen zijn gewist... (En ik vraag me af of er iemand of iets is dat bewust zit uit te wissen???)

Wellicht zijn er een deel van die dingen werkelijk op niets uit gelopen, maar wellicht zijn er inderdaad een deel... die geheim geworden zijn, of in de ijskast zijn gezet omdat de wereld er nog niet rijp voor was (Wie oordeelt daar dan over?)...

Ik kan niet geloven dat al die zaken verdwenen zijn... Ik kan met moeite geloven dat een deel er van tot niets hebben geleid, dat een deel ervan stilgevallen zijn wegens te weinig vorderingen, maar een deel er van zal zeker nog ergens wel actief verder onderzocht worden... Misschien zelfs al gebruikt worden, zonder dat wij, gewone mensen, het mogen weten.

Ooit zag ik (met een ganse groep) een UFO... Een driehoekig ding dat doodstil in de hemel hing te hangen, zonder lawaai te maken. En plots vertrok met een verschrikkelijke versnelling. Ik geloof niet dat dit iets buitenaards is... Ik geloof des te meer dat dit een van die dingen is die we eigenlijk niet mogen weten...

Ik heb weinig zorgen over die dingen op zich, ik heb des te meer zorgen over de vraag wie dat allemaal in handen heeft, en wat het doel er van is? Waarom het niet vrij te gebruiken is? Waarom het altijd weer bindingen lijkt te hebben met het militaire (Mijn UFO zag ik tijdens de eerste Golfoorlog)...

En dan maak ik me wel zorgen. U ook ?

tot de volgende ?

woensdag, juni 25, 2014

Stomme reclame !

Nu en dan zit ik te grinniken in mijn zetel, bij het aanhoren of lezen van bepaalde reclameslogans...
Gisteren was het weer van dattum !
Op de TV: "Flamigel geneest tot 40 % sneller !"
Ik wist niet eens dat Flamigel ziek was...

Ik ben een vijand van reclame, omdat het vooral neer komt op het creëren van behoeften die er niet zijn.

Ooit zag ik een uitzending waar men bewees dat men zo ver ging, dat men ziektes bedacht om bepaalde "medicatie" te kunnen verkopen. Om het anders te zeggen, een doodgewoon normaal lichamelijk verschijnsel gaan betitelen als ziekte !!! Kan het nog gekker ?

Maar gewoon het idee al dat men via de reclame behoeften gaat creëren, dat vind ik al meer dan erg. De mens gaan overtuigen van het feit dat zijn leven tot op heden leeg en zinloos is geweest, omdat hij niet eens wist dat hij   Huppeldepup niet gebruikte, voorbijgaand aan het feit dat huppeldepup niet eens bestond. Soms is het niet eens iets wat echt het leven vergemakkelijkt of echt rijker maakt, maar is het een hebbedingetje zonder echte reden van bestaan.

Reclame is een vast onderdeel geworden van ons leven, en ons leven is een vast onderdeel geworden van De Economie... Met hoofdletters, want de economie beheerst de wereld. De uiteindelijke macht ligt in de economie. Wie de economie beheerst, beheerst de wereld. Als het communisme is gevallen, dan is dat enkel en alleen door de economie. Niet door het falen van de leer. Want die leer is niet beter of slechter dan de meeste anderen. (Ik wilde eigenlijk schrijven: dan de anderen, maar door het woordje "meeste" laat ik netjes de deur open voor de leer waar u in gelooft... Dat is een handigheidje gepikt uit de kunst van de publiciteit...)

Ooit, in een ver verleden, moest ik het boek "The hidden persuaders" ofte  "De Verborgen Verleiders" lezen, waarin men de techniek van het overtuigen tot in de meest verderfelijke wijzen kan leren kennen.
Het boek zal ondertussen al lang en breed verouderd zijn, en er zullen al weer heel wat betere (lees nefastere) manieren zijn om de mensheid te indoctrineren. Ja, indoctrineren, want ook de publiciteit voor een zakje chips is een indoctrinatie ! Mede dank zij dergelijke praktijken, zitten wij met een Westerse wereld vol Obesitas.

Men maakt van u, van hem en haar en van mij een hele studie, om te weten hoe zij ons best kunnen overtuigen tot het aankopen van... tot het gebruiken van... tot het leven als...
Telkens u in een winkel (vooral grootwarenhuizen en dergelijke) gebruik maakt van een klantenkaart, worden al uw aankopen zorgvuldig op uw naam genoteerd en dienen zij als basis om de reclame beter te richten op uw koopgedrag. Ergens in het bestand van winkel X zoudt u uw koopgedrag van jaren ver kunnen inkijken. En wellicht ook de nota's daarbij, waaruit blijkt welke invloed uw koopgedrag heeft op de reclamefolder en op de opstelling van de goederen in de winkel waar u gaat kopen...

Met andere woorden, jij bent niet langer Piet of Jan, nee, je bent gewoon een studieobject.
Men ontrafelt jou leven, om er zo goed mogelijk in te kunnen doordringen.
Religies en filosofieën kunnen daar nog een les gaan leren !

In de praktijk weet en voel je daar niets van. Je hebt er geen idee van wat men met uw levenswijze allemaal doet.

Mij beangstigt dat. Het geeft mij een gevoel dat ik niet langer baas ben over mijn eigen doen en laten, mijn eigen zijn.

Heb jij dat ook ?

tot de volgende ?


dinsdag, juni 24, 2014

Zomer

Voilà, we zitten weeral enkele dagen in de zomer. En 't is echt zomerweer, niet qua hitte, maar wel qua zon. Heerlijk is dat. Alles hel verlicht door de hemelse schijnwerper, en schuilplaatsen in de zwartste schaduw. Want hoe feller het licht, hoe zwarter de schaduw lijkt... Tot je er in zit, want dan blijkt het daar ook nog heel licht te zijn.

De graskanten zijn (eindelijk) afgereden. Niet dat die graskanten me stoorden, van mij mogen ze blijven staan, maar ze moeten op de kruispunten het zicht op de weg al veel vroeger vrij maken. Als ik aan het kruispunt met de jagerij kom, zal ik nu misschien het verkeer van rechts wel zien, en niet moeten gokken dat er wel niemand zal zijn...

Maar dat ze nu de graskanten langer laten groeien, dat is echt een goede zet, nu zie je weer veldbloemen langs de velden staan.  en wie weet nestelen er ook wel enkele vogels in. Daarom mogen ze van mij best heel het jaar blijven staan. Ze groeien dan wel een stuk door tot in mijn voortuintje, maar nu en dan trek ik daar dan wel het langste gras weg. Want ook in mijn voortuintje mogen de vogels en de insecten thuis zijn.

Maar weet je, ondanks al die (kleine) maatregelen, zie je zo de natuur achteruit gaan ! Toen wij hier kwamen wonen, waren de zomers vol van het gezang van de leeuweriken, hoorde ik bij het ochtendschemeren nog eens de kwartel roepen, vloog het hier vol zwaluwen, en ga zo maar door... Een heleboel van die dieren zijn weg, of zijn gewoon heel zeldzaam geworden, ook hier, in het landelijke Mater.

Nu verkopen ze zaad om in je tuin onkruid te hebben die speciaal geschikt zou zijn voor de vlinders. Onkruid verkopen ! Hoe erg is het dan gesteld met de natuur? En als je er eventjes wilt op letten, in je tuin zie je steeds hetzelfde onkruid, vier, vijf soorten en basta... Al de rest is blijkbaar ook een zachte dood aan het sterven. Maar ja, iedere week komen ze hier met een sproeimachine over het veld rijden, met weet ik veel welke sproeistoffen allemaal. De grond is zo dood als een...pier, pieren die er niet meer zitten.

Opa, ik heb jeuk, ik heb hier een muggenbeet, die verschrikkelijk jeukt !!! Wrijf er even over met een blad weegbree ! Weegbree? En dan gaat opa mee, langs de bermen wandelen, om te zoeken naar een struik weegbree...Hier, hier staat er, trek maar dit blad af, kneus het en wrijf het op die muggenbeet, maar dat is een breedbladige weegbree, die is niet zo straf als de smalle... We zoeken nog wat verder. ... Kinderen kennen de planten niet meer, en zeker de kinderen uit de stad kennen ze niet meer. Dat melk van de koe komt is al zo raar... en een ei uit de poep van de kip? Je vertelt het hen misschien beter niet, want ze zijn kinderen uit een steriele wereld, waar alles netjes verpakt zit in dozen en plastic. Bonen trekken, waar je dan nog de aarde moet afspoelen ! Bah !

Er bestaat momenteel een organisatie die ijvert voor het consumeren van de vruchten die er niet perfect uitzien en die niet precies passen in de verpakking... Kromme peentjes, bultige aardappelen, kromme komkommers (Vandaar de naam van de vereniging "Kromkommer"). Maar wie op de buiten woont, of zelf tuiniert, die eet al altijd die dingen op ! Een schorseneer die onderaan gesplitst is, is misschien iets lastiger te kuisen, maar even lekker ! En even voedzaam.

Waar zijn we mee bezig ?
Ons eten moet niet alleen voedzaam zijn en vitaminenrijk, het moet ook nog eens de ideale vorm en maat hebben ! Want we eten met onze ogen... Boven ons voedsel hangen speciale lampen die het een beter, frisser, smakelijker uitzicht geven. Bij de beenhouwer ziet al het vlees er rood uit, alsof het levend van het beest is gesneden... Zelfs bij de kapper hangen meestal geen gewone lichten, maar lichten die er je beter doen uitzien, want je zit heel de tijd naar je eigen façade te kijken in die enorme spiegels...

Waar zijn we mee bezig ?

We moeten ieder jaar zo nodig andere kleren kopen, want de mode... en je tablet ziet er in de nieuwe versie ook al anders uit en heeft wel zeven nieuwe piefjes om volmaakt onnodige dingen mee te kunnen doen...

Waar zijn we mee bezig ?

Nee, ik ben NIET ouderwets, nog een tijdje en je zult zien dat ik net modern was, een voorloper... Als het nog niet te laat is.


tot de volgende ?

zondag, juni 22, 2014

Groei

Ondertussen weet je natuurlijk al lang dat hier, voor mijn raam een linde staat te staan... Hier vlak boven me, is de kamer van Koen...Of liever de kamer waar onze Koen placht te slapen. Nu is dat de kamer waar ik mijn turnoefeningen doe, iedere morgen, eerste werk, nog voor het wassen.

Waar ik hier, beneden eerder op de stam kijk, kijk ik boven op de kroon van de linde.
En het zal wel een typisch tijdverdrijf zijn van een gepensioneerde, maar ik bekijk de groei van de linde.

Voor er blad op kwam, kwam het hoogste takje zo'n 5 cm onder de rand van het vensterraam, als ik met mijn benen tegen het bed stond. Nu komen de hoogste bladeren al zo'n dikke dertig centimeter boven de rand van het raam.

Heel precies is de meting niet, want je kunt heel fiks rechtop gaan staan, of ingezakt als een pudding, of gewoontjes - maar wat is dat precies? Ik probeer de drie standen uit, om zo min of meer "gewoon" te bepalen. Dus heel nauwkeurig is het zeker niet. Maar toch, in een paar maand dertig centimeter !

Ook in de breedte groeit de boom zo snel, en zelfs naar onderen toe ! Want pas 12 dagen geleden snoeiden de tuinmannen de onderkant van de bladermassa wat weg, opdat ik weer aan mijn brievenbus zou kunnen, en omdat de hortensias niet zouden versmachten onder de dichte massa bladeren... en nu hangen er al weer bladeren tot op de hoogte van de hortensias...

Ik weet het wel, waar hou ik me in godsnaam mee bezig ?
Maar ik hou van planten, ik hou van observeren, en de combinatie van die twee maakt dat ik die boom in de gaten hou, iedere dag omstreeks hetzelfde uur van de ochtend. De boom is niet de enige plant die ik "bewaak", heel wat planten in mijn tuin worden door mij haast iedere dag geschouwd, en iedere dag verheug ik me in de groei, de bloei, de zaadvorming, het pollenvormen en noem maar op. Ik hou net zo goed mijn kippen in het oog. Iedere middag als ik het afval van de keuken en het overschot van het eten aan de kippen voeder, sta ik er een wijle naar te kijken. De pikorde, het gedrag van de hanen (één is de baas, de andere probeert stilletjes nog een kip te verschalken terwijl de andere zorgt voor de etende hennen. De haan eet nooit mee, hij roept zijn hennen met een soort zacht geklok, en wijst ze het eten aan, en dan waakt hij op de veiligheid van zijn kudde. Onder de hennen is er een volgorde van voorrechten. De hoogste hen in rang mag eerst de beste beetjes pakken. Als een ondergeschikte hen te dicht komt, krijgt ze een pik.

Er zitten nu twee nieuwe hennen in het hok, eentje is er al eens -heel kort- buiten geweest. Ze zitten voorlopig helemaal onderaan de pikorde. Dat zal wel wijzigen, want die pikorde ligt niet vast. Zo kun je soms zien dat een van de hennen niet goed in het vel zit, want plots is ze helemaal naar onderaan de pikorde verwezen.

Je ziet, voor iemand die kijkt, is een hoendererf best het kijken waard !

Ik las bij mijn blog-vriend De Woelmuizenier dat zijn kippen een terrein hebben dat groter is dan gans mijn tuin... Mijn kippen hebben wel een heel ruim hok, (een oude serre), maar het buitenterrein is niet echt groot. Toch lopen ze er graag rond, en houden er van in de schaduw van de vijgenboom te zitten flodderen in het rulle zand. Als de vijgen rijp zijn en afvallen, dan is het vechten om te snoepen van de suikerzoete vijgen. Blijkbaar houden kippen ook van zoet. Die soort vijgenboom draagt echter niet zoveel vruchten. Vroeger had ik nog een andere variëteit, en daar kwamen heel veel vijgen op. Ik heb die weggedaan omdat daar de wespen massaal op af kwamen, en mijn vrouw is allergisch aan wespensteken... Zij gaat voor, ook op lekkere vijgen.

Waar het me spijt voor mijn kippen, ben ik voor de rest best content met mijn kleine tuin... Ik moet nu al de tuiniers vragen om het onderhoud te doen, mocht ik zo'n grote tuin hebben, dan zou het hier wellicht een oerwoud zijn. Goed voor vogels en insecten, maar niet te doen voor de mens. (Ik heb de tuinmannen hier doen komen om die reden !)

De Woelmuizenier beschikt duidelijk nog over een betere rug dan de onze. Goed voor hem, en zalig om zo'n tuin te hebben en proper te kunnen houden. Hij tuiniert dan ook op een hele speciale manier... Je moet zijn blog eens navlooien over de kweek van zijn aardappelen. Ik volg het op de voet, heel benieuwd naar het resultaat van die wonderlijke werkwijze.

Dat we elkaars blog volgen heeft wellicht te maken met het feit dat we beiden veel voor de natuur voelen, en beiden graag observeren...

Tot de volgende ? (Ik weet nog steeds niet of het dagelijkse ritme er steeds zal zijn...maar dat weet je nu al wel)

zaterdag, juni 21, 2014

Meconopsis cambrica

Meconopsis cambrica
Meconopsis cambrica (Photo credit: Wikipedia)
Oei, wat klinkt dat geleerd... Maar heel mijnen hof staat er vol mee, dus moet je er niet bang van zijn !
Eigenlijk zoek ik al jaren hoe die dingen heten, en bij het zoeken naar iets anders, botste ik plots op het antwoord op dit oude raadsel !

Ergens in de vroege jaren 90 van de vorige eeuw (wat klinkt dit oud !), maakten Anny en ik een voettocht door Schotland: The West Highlandway, van Glasgow naar Fort Williams... Een prachtige belevenis, in een zonovergoten Schotland (Je zult het niet geloven, maar er was dat jaar een hittegolf in Schotland !!!). Een van de dingen waarvoor je echt eens Schotland moet bezoeken (liefst te voet !), is de prachtige natuur. En een van de vele bloemen die ons daar opvielen, waren die mooie gele papavertjes, bij duizenden. Zo mooi, dat ik ijverig op zoek ging naar rijpe zaaddozen, en die zorgvuldig bewaarde in een papieren zakje.

Thuisgekomen zaaide ik dat her en der in de tuin... Het jaar nadien wachtte ik tevergeefs op de gele papavers, maar noppes... Nu ja, dacht ik, dan niet... Het zal hier niet willen groeien. Maar het jaar daarop stond plots heel mijn tuin vol met die heerlijke gele kleurenspatten.

Wat ik ook zocht, ik vond die dingen niet terug in boeken. Of ze leken er op, maar net niet, of de bloem was juist, maar dan waren de bladeren anders... Enfin, om een lang verhaal kort te maken, ik klasseerde mijn papavers als "onbekend" maar mooi...

En nu, vandaag, zoekende naar een andere tuinplant, bots ik op "de schijnpapaver" ofte Meconopsis cambrica... mijn Schotse papavertje !

Ik heb al eens stiekem van het zaad van mijn gele papavers laten vallen in de berm voor mijn deur, maar tevergeefs, het wil blijkbaar niet echt verwilderen, al doet het dat wel in de tuin !
Weet je wat leuk is, onder de foto staat Welsh poppy... Dus uit Wales ! Nu ja, laat ik er dan maar Great Brittain van maken, zeker niet Engeland, anders krijg ik alle Schotten op mijn dak !

Wie deze mooie spatten geel ook in zijn of haar tuin wil hebben, die moet maar eens langs komen, of mij een seintje geven, dan stuur ik u desnoods wat zaad op... Maar dus niet schrikken als je het eerste jaar niets ziet van bloemen... Ik vermoed dat ze dus tweejarig zijn of zo...

Wij genieten er in ieder geval van, en vinden het een heerlijk bloempje !

tot de volgende ?




vrijdag, juni 20, 2014

Broodje woef

Ik las zonet een haartikeltje over het feit dat men in het grootste deel van China nog steeds hond eet...

Ik moet eerst en vooral bekennen dat ik behoor tot de mensen die dolgraag een stukje vlees op hun bord zien... Ik hou van een malse biefstuk, ik hou van een stukje lekkere vis, en zelfs ongeboren gevogelte (eieren) verorber ik met graagte. Ik hou ook van groenten.
Kortom, ik ben een echte omnivoor.

Waarom struikelen wij dan over het eten van hond?

Honden zijn bij ons huisgenoten geworden. Ik ga niet stellen dat we helemaal geen werkhonden meer hebben, maar ze zijn zeldzaam geworden. Honden behoren nu tot het gezin. Troeteldieren. Katten hebben veelal ook dat statuut... en toch hoor je nog heel vaak vertellen dat "men" in de laatste oorlog her en der katten heeft opgegeten... Van honden hoor je dat niet, tenzij je de verhalen leest uit de strijd in Stalingrad en zo, daar at men wellicht zelfs lijken van mensen op.

Ik ben een hondenvriend, heb tot voor kort zowat altijd een of meer honden in huis gehad, en voor mij waren dat ook huisgenoten, vooral gezellen voor de kinderen. Dus beticht me niet dat ik niet weet waarover ik praat, of dat ik niet weet hoe een honden-mens voelt en denkt.

Maar ik wil proberen eens logisch te denken... De meeste mensen houden wel van een lekker stukje konijn, maar niemand denkt er over om zo'n mini-konijntje te gaan slachten en opeten, ook al zou het formaat eigenlijk beter geschikt zijn voor de meestal kleine gezinnen van tegenwoordig. Gewoon, omdat dat mini-konijntje het statuut heeft verkregen van ... troeteldiertje. Als je dat nuchter bekijkt, dan moet je dat wel gek vinden, en al naargelang je het idee "troetel" of het idee "lekker" vooropstelt, zal deze gedachte je misschien doen over hellen naar "ik eet geen konijn meer" of "Wat kan het formaat mij schelen"...

Kortom, als we dat idee doortrekken naar hond, dan is er geen een zinnige reden om die hond anders te gaan bekijken dan dat konijn. Met andere woorden, als je konijn eet, dan kun je net zo goed hond eten. Er is geen echt verschil.
In India is de koe heilig, bij de Islam en de Joden is het varken onrein, en wellicht zijn er nog wel zo'n voorbeelden te vinden. Sommigen maken er zelfs een punt van op welke manier het dier geslacht is ! En ik denk hierbij niet alleen aan aan Halal, maar net zo goed aan de dierenrechtenactivisten, die eisen dat er verdoving wordt gebruikt.
Het is nu al heel lang geleden, maar vroeger slachtte ik zelf mijn kippen en konijnen... Een beetje heug tegen meug, maar het moest nu eenmaal. Ook bij het slachten van varkens was ik regelmatig aanwezig, en nu en dan gooide ik een snede brood in het opgevangen bloed, en roerde het dan met mijn hand, zodat het niet zou stollen, en men er lekkere bloedpensen zou kunnen van maken.
Als je dat nu vertelt tegen je kleinkinderen, dan bekijken ze je als een soortement barbaar, iets uit verre verdorven tijden.

Maar ze eten wel konijn, kip, biefstuk en hesp...
Voor hen ligt de grens ergens bij het niet zien slachten...

Als ze in China hond eten, dan kan ik dat niet veroordelen, want ik zie geen echt verschil tussen die hond en onze koe. Er is wel een verschil tussen onze hond en de hond daar ver weg in China. Wij kweken onze hond als gezel, als huisgenoot, zij kweken de hond zoals wij onze konijnen kweken. Om op te eten. En fundamenteel is daar geen verschil in.

Je kunt het ook -even logisch- totaal anders gaan benaderen ! Je kunt evengoed vaststellen dat er geen fundamenteel verschil is, en dat wij dus gewoon weg geen vlees of vis of eieren meer mogen en kunnen eten, willen wij ons niet bezondigen aan het doden van soortgenoten, want uiteindelijk zijn ook wij zoogdieren... Net zoals die hond of dat dwergkonijntje...

On gebit verraadt dat wij omnivoor zijn... En net zoals de leeuw moet doden om zelf te kunnen overleven, lijkt het me logisch dat een omnivoor dus ook wel eens vlees eet... Maar het is een feit, dat wij in onze welvaartsstaat véél te veel vlees eten, veel meer dan eigenlijk goed is voor ons !

Dus is het goed dat wij op zijn minst een deel dieren wat meer als mooi, lief, troetelbeest gaan bekijken, en maar nu en dan een stukje vlees verorberen van dieren die we helemaal niet gekend, zelfs niet gezien hebben... Een beetje schijnheilig, maar als omnivoor...
Wat ons doet huiveren voor hond op het bord is geen lichamelijke reactie, maar een gevolg van het feit dat wij mensen de dieren gaan bekijken vanuit ons eigen specifieke standpunt.
Zonder dat denkvermogen, zonder die empathie... werd ook hier een stukje hond op het satéstokje geprikt, als passend bij onze nationale frietjes...

djudedju... en ik heb het nog niet eens gehad over het verorberen van meelwormen en kevers !


tot de volgende ?

donderdag, juni 19, 2014

Westerse vervuiling: dodelijker dan malaria...

Ik denk dat je dan wel niet alleen aan industrie kunt en moogt denken ! Ook de vervuiling van ons, gewone mensjes, met onze wagen, met onze verwarming, met onze kuisproducten, met onze sproeistoffen, met ... met.... en natuurlijk daar bovenop de industrie...

Maar dat alles bijeen, zou dodelijker zijn dan de malaria !
Dit maakt malaria niet minder erg.
Dat maakt wel dat we dringend iets moeten doen aan onze eigen wereld, willen we niet gaan behoren bij die nu al duizenden uitgestorven andere diersoorten. Want hoe hoog we ons zelf ook inschatten, we zijn en blijven zoogdieren. Laat het dan zoogdieren zijn met enkele speciale eigenschappen, maar toch werkt ons lijf op het zelfde systeem als dat van alle andere zoogdieren.

En we zijn dus bezig onszelf in ijltempo de das om te doen.

En we moeten de schuld niet op anderen schuiven, we dragen zelf de schuld. Als er al die vervuiling is, dan veroorzaken we die uiteindelijk zelf, is het niet door onze eigen wagen en verwarming en co, dan is het door ons koopgedrag waardoor de industrie steeds meer, steeds sneller dingen moet maken waarmee wij ons vermeien... Ik sta telkens weer verstomd te kijken naar het ijltempo waarop jonge mensen steeds weer hun smartphone vervangen door een nieuwer, een beter, een hipper, een kleuriger, een fleuriger model...
En die smartphone is maar een symbool van alles wat tegenwoordig toch zo nodig moet vervangen worden na een heel korte tijd, omwille van mode, gril of wat dan ook, maar niet omdat het versleten is, of omdat het stuk is...
De zo geroemde Iphones liggen na een jaar op de rommelmarkt waardeloos te zijn !

En we worden - ook door de overheid - gestimuleerd om nog meer te kopen, nog minder te sparen, want de economie moet draaien... De tewerkstelling weet je wel...

Ik ben voor die tewerkstelling, maar niet tot elke prijs ! Als de tewerkstelling er slechts kan zijn door een oeverloos produceren zonder dat daar nog sprake is van een echte noodzaak, dan pas ik, omdat ik de wereld er zie aan kapot gaan !

Wat men ook vertelt, ik geloof niet in dat economische systeem dat ons steeds meer en meer opdrijft tot waanzinnig koopgedrag. En als ik dan hoor dat de producenten, om zeker te zijn van een stijgende productie een mechanisme inbouwen waardoor hun producten na een korte tijd stuk gaan, dan wordt ik misselijk. Letterlijk ! Want door dat systeem vreten we met grote happen de gehele rijkdom van de aarde op in ijltempo. En in dat zelfde tempo vergiftigen we de wereld, de mensheid incluis.

Ik moet helemaal geen Nostradamus zijn, of Madame Soleil om te voorzien dat dit echt niet lang meer kan ! Deze economie is gedoemd om ineen te storten. Niet alleen de financiële wereld is een zeepbel, ook de industriële wereld. Een economie kan niet blijven groeien ! Het is gewoonweg niet mogelijk ! Op een bepaald moment moet dit systeem stokken. Of door gebrek aan grondstoffen, of door dat de mens er aan kapot gaat.

Wij moeten dringend naar een nieuwe manier van economie zoeken. Ik weet ook niet hoe dit moet, maar het moet een totaal ander iets worden, waarbij we ofwel arbeid anders moeten evalueren, ofwel de productie en de producten anders moeten maken en evalueren. We moeten naar een economie die draagbaar is door de aarde en door het milieu, en die volstaat om de behoeften te dekken, zo mogelijk met wat luxe, maar het moet draaglijk zijn voor het geheel.

Dit zal niet gemakkelijk zijn, omdat het een totaal andere manier zal zijn van leven. maar ook de fundamentele waarden zullen drastisch moeten aangepast worden. Misschien denk je: "Het zal onze tijd wel duren..." maar ik ben daar steeds minder zeker van ...

Anny verbetert verder, ze heeft wel nog pijn in een been en haar rug, maar het bewegen gaat makkelijker. Gisteren kwam men ook bij ons om de poetsdienst geregeld te krijgen. We mogen hopen binnen afzienbare tijd wekelijks iemand te krijgen die het zwaarste werk uit handen neemt van Anny. We zijn dus op de goede weg...

tot de volgende,

woensdag, juni 18, 2014

De soep

Leo in MGM's current print logo. Out of all th...
Leo in MGM's current print logo. Out of all the lions used in the MGM logo, Leo has been used the longest (a total of 54 years). (Photo credit: Wikipedia)
Het spreekwoord zegt: "De soep wordt nooit zo warm gegeten als hij uit geschept wordt..."
Dat klopt dus !
Gisteren, toen ik naar een vergadering ging, op minstens twee huizen die een tijdje terug vol hingen met NVA-affiches, hingen nu grote Belgische vlaggen...

Oh Dierbaar België....

Anny is een héél stuk beter ! Godzijdank, maar ik heb nu de handen vol om haar wat in te tomen.

En heb je gisteren TV gekeken? Ik ook, naar een film van The Pink Panter op MGM... We hebben ons goed geamuseerd, en zijn na afloop gaan kijken naar de kotmadam en Familie.
Geen voetbal gehoord of gezien, en niet de moeite genomen om eens te gaan loeren op de tekstpagina's van de TV, het interesseert me geen bal, zelfs geen kubus.

Vanmorgen gehoord dat ze gewonnen hebben... De kans dat we dus heel veel geld gaan uitgeven van onze belastingen en aanverwanten aan die mannen is dus heel groot...djudedju. Maar allé, het ziet er naar uit dat er heel veel mensen daarmee content zijn, dus leg ik me neer bij de meerderheid.

Op Facebook zag ik dat ik niet alleen was, met mijn hekel aan het voetbal, maar dat we dik in de minderheid zijn. 't Kan me niet schelen, elk zijn gedacht, en als zij daar content mee zijn, mij goed. Ik erger me alleen aan de gevolgen: in de namiddag kun je nu kijken naar een bende oelewappers op nen vélo, en 's avonds naar een bende soepkiekens die zich doodlopen achter ne bal, en als ze hem hebben, hem weg stampen... Schoon dat dat is...

Maar ja, als ik zeg dat ik hou van boeken lezen, dan zijn er ook een heleboel die me aankijken alsof ik een of andere ziekte heb. Elk wat wils ... zo is het goed, en ik wacht met ongeduld op de tijd dat de TV ook eens uitzendt wat ik wil...

Weet je wat ik leuk vind? Dat is dat een heleboel mensen zich scharen onder de banier "Ik ben sportief", want ze kijken naar voetbal op TV... Of naar de koers... Dan moet ik toegeven dat ik meer eerbied heb voor de wielertoeristen, die bewegen nog zelf, ook al is het veelvuldig op de verkeerde plaats van de rijweg. Mijn hart gaat echter veel meer naar atletiek, dat vind ik nog sport, al begin ik ook al misselijk te worden als ik hoor van sponsorcontracten en betalingen van prestaties en stages in het buitenland op kosten van... Nee, sport en betaald zijn, dat gaat voor mij niet samen. Sport dat is iets wat je gewoon doet omdat je het graag doet. Point, à la ligne !

Maar ik ben ouderwets, ik weet het... Ze hebben het oude begrip van sport zelfs begraven in de Olympische "spelen"... Helemaal geen spel meer, als je het mij vraagt...

Ik vraag me af hoe lang men nog zal voetballen met landenploegen... Vroeger deden ze dat ook met de fiets in de Tour de France, maar dat is al heel lang geleden...
Al heel snel zijn ze overgeschakeld naar merkenploegen, waar het niet meer gaat over de man op de fiets, maar over het merk op zijn trui... Vroeger reed de beste in de gele trui, nu zie je nog met moeite het geel tussen de reclameteksten door. En op het wereldkampioenschap voor die vélorijders hoor je de commentatoren regelmatig de bedenking maken: Jaja, die rijdt wel voor land X, maar hij rijdt toch voor hetzelfde merk, waarbij ze heel duidelijk laten merken, dat het land één is, maar de centen van het merk véél belangrijker zijn... Hoe lang gaat het nog duren voor we horen dat diene Belgische voetballist precies niet echt zijn best doet omdat de keeper van de tegenpartij met hem in een Engelse club speelt... ??? (Of is dat al zo?)

Maar ja, dat is het minste van mijn zorgen... Grenzen, dat is iets wat je alleen op een kaart ziet, nooit in het landschap...Tenzij je naar de landen kijkt waar ze muren gaan bouwen op de grens (Het oude IJzeren Gordijn, de muur in Israël, de muur in USA... en wellicht kun je daar de grens tussen de twee Korea's ook bij zetten en wellicht nog hier en daar... Dan zijn grenzen tastbaar, en nog erger dan deze op papier !

Ik heb het zagen in... slecht geslapen vannacht !

tot de volgende ?



dinsdag, juni 17, 2014

Houd de dief !

Pruning shears.
Pruning shears. (Photo credit: Wikipedia)
Gisteren, in de namiddag, liep ik nog eens te genieten van mijn bloemen, en ik bekeek ook eens het woud hortensia's voor mijn deur... Plots merkte ik dat een snoodaard vier takken bloemen had afgesneden en gestolen. Het was duidelijk een diefstal met voorbedachte rade, want het is afgesneden met een snoeischaar ! En geef nu toe, een mens loopt niet zo maar rond met een snoeischaar in zijn zakken !

Dat er enkele bloemen weg zijn vind ik niet zo erg, (er staan er wel duuzend op) als er iemand is die vraagt om er een bouquet af te snijden, dan haal ik er zelf mijn snoeischaar bij, en geef de vrager met plezier een bloemekee... Maar ik ben kwaad als men bloemen pikt zonder vragen !

Dat hoort niet, dat past niet, dat is misdadig, dat is diefstal !

Mocht je de dief gezien hebben ????

Gisteren was er geen blog... Eindelijk mocht ik met Anny naar de pijnkliniek, voor de inspuiting in haar rug. Ik was bang in haar plaats, want ik herinnerde me bepaalde inspuitingen in mijn rug... Maar niets pijn ! Blijkbaar is de techniek zo veranderd dat het helemaal geen pijn meer doet, met uitzondering van de eerste prikjes waarbij men plaatselijk verdooft. En ze is nu al heel wat beter. Zo goed, dat ik strak naar mijn garage ga, om die dikke sterke nylon koord te gaan halen, om haar vast te binden, want ze "heeft nog wel pijn, maar het gaat al", en dus wil ze weer van alles gaan doen ! djudedju !

Ze moet wel nog terug voor een tweede inspuiting, en zelfs nog voor een derde ! We kregen al dag en uur waarop ze daar moet zijn.

We moeten in het nagelnieuw deel van het hospitaal zijn, en zelfs door een stuk gaan waar ze nog aan het afwerken zijn... Het hospitaal is nu mooi, modern en ook de dokters zijn jong en modern... Een heel verschil met vroeger ! Waar we vroeger helemaal geen vertrouwen hadden in het hospitaal, hebben we dat nu wel. Een modern ziekenhuis in een mooie stad... Proficiat aan het stadsbestuur en de leiding van het ziekenhuis, ze doen momenteel knap werk. Als het goed is, mag het ook gezegd worden.

Sinds zaterdag hebben we twee kakelverse leghennen bij de ouden hennen gezet. Ze hebben helemaal geen ruzie gemaakt met de nieuwkomers, maar ze komen nog niet buiten het hok. Het zijn opnieuw leghorns, van die fijngebouwde witte kippen... Het woord Leghorn komt via het Engels van uit de Italiaanse stad Livorno tot bij ons. Gek dat we de kippen dus niet gewoon Livorno noemen... En gek hoe zo'n naam zo vervormd kan worden, en een eigen leven gaat leiden.


Waarom ik Leghorns neem, en niet die courante bruine of zwarte legkippen die je overal ziet ? Gewoon omdat ik denk dat ze langer zullen leggen dan die bruine of zwarte. Ik denk dat, omdat die eigenlijk hybriden zijn, en zuiver gekweekt op een extreme leg. Na een paar jaar zijn ze zowat leeg gelegd. Een normale kip legt minder, heeft nu en dan een rustpauze tussen de legperioden, maar houdt dat enkele jaren langer vol. Leghorns zijn van nature een ras dat heel goed legt, maar die nu en dan toch nog een kleine rustpauze hebben tussen de legperiodes. (Anny die vroeger thuis op de boerderij ook legkippen hield, noemt die legperiode "ranke" "Ze leggen hun ranke, en dan is er een rustperiode voor ze weer aan een nieuwe ranke beginnen")

Ik vind die kippen dus "normaler" dan die hybriden.
Bovendien is het een zuiver ras, en sinds ik jaarlijks naar het "Levend Erfgoed" ga kijken, vind ik dat van belang. We moeten inderdaad pogen de rassen te bewaren, als genetisch kapitaal.

Ik ga stoppen, eens kijken of Anny braaf is... Ze is de was aan het ophangen... djudedju

tot de volgende ?




zondag, juni 15, 2014

Het aquarium...

Soms vraagt er wel eens iemand, kijkend naar mijn aquarium: "Daar is wel veel werk aan, zeker ?"
Tot op heden heb ik altijd het hoofd geschud, en hen uitgelegd, dat: hoe groter het aquarium, hoe minder werk" het leitmotiv is...
Nu ga ik dat niet meer zeggen...
Niet dat het werk plots is toegenomen of zo, maar Anny is ziek.

Mijn aquarium is ingebouwd in een mooie eiken kast, nog een werk van onze Koen, mijn overleden zoon. Om aan het aquarium te kunnen werken, moet ik eerst de houten plaat die het dak van de kast vormt, er af nemen. Dat kun je niet alleen, dat doen Anny en ik alsof het niets is. Het is niet zo zwaar, en we hebben het al zo vaak gedaan, dat het een automatisme is, iets van niets... Maar Anny is ziek...
Dan moet ik een deel van de kast, die het front vormt, er van afnemen... Dat is niet zwaar, het zijn immers maar zes "latten"... Je moet wel wat opletten, en het doen zonder dat je de scharnieren scheef trekt, anders heb je straks miserie om dat ding weer te monteren. Maar dat is niets, Anny en ik doen dat blindelings, we kennen de truuk, we zijn op elkaar afgestemd en getraind... Maar Anny is ziek.

Dan de dekglazen afnemen, de darm nemen om het water en het vuil wat af te zuigen, het raam openen (bloempotten verzetten) om het water meteen in de afloop te laten verdwijnen... Allemaal niets, ik neem een dekglas af, en meteen staat Anny daar om dat ding over te nemen en op de tafel te leggen en indien nodig ook nog eens te reinigen... Maar Anny...

Nu zag ik met lede ogen dat mij aquarium vuil was, de ruiten waren niet meer om door te kijken, de temperatuur was door de warmte binnen en buiten ook nogal aan de hoge kant, de pompen die de filters aan drijven en ook zorgen voor het noodzakelijke bewegen van het water (dat is de enige manier om effectief zuurstof in het water te bekomen !) waren door het vele vuil nodig aan een beurt toe... Maar Anny...

Dus heb ik Bart gevraagd. Bart heeft ook een grote aquarium en kent dus het systeem van reinigen en dergelijke. Hij is wel niet getraind op die kast waarin mijn aquarium zit... Maar dat is maar een kleine zorg. Erger is, dat Bart niet zat te wachten om eens te mogen komen kuisen... De man is bezig met zijn keuken her in te richten, en dat doet hij grotendeels eigenhandig... Al de muren bloothakken tot op de blote baksteen, groeven inhakken waarin straks de leidingen moeten komen... afloop maken op de plaats waar de nieuwe gootsteen komt.... het afwerken wordt nadien wel door een stielman gedaan, maar dat wil dan ook zeggen dat alles klaar moet staan tegen de datum waarop die komt...

Zie je het scenario al voor je ???  Bart laat zijn ouders niet in de steek, maar het zou namiddag worden... Om 16 uur telefoneerde ik hem, nadat Anny al zeven keer had gezegd dat hij het vergeten zou zijn... Nee, Pa, ik kom wel, maar het zal wel 17.30 à 18 uur worden... Ik heb dan maar mijn avondeten genut, voor hij kwam, anders zou ik weer veel te laat mijn pillen pakken, en dan zou ik weer een halve nacht...

Enfin, om een lang verhaal kort te maken, de aquarium is gepoetst, de filters zijn gereinigd, de pompen gekuist en we hebben zo'n driehonderd liter (van de 800) vervangen door vers water... En het ging vlug, veel vlugger dan met Anny, want Bart heeft het water afgezogen en de ruiten gepoetst, terwijl ik de filterpompen kon reinigen en de filters.... Dingen die ik anders alleen doe...

Op die manier is een aquarium nog minder werk dan anders... Alleen, je doet het niet wanneer je dat wilt, je hebt hulp van "buitenaf" nodig... (Nu ja, je zoon buitenaf gaan noemen is ook niet correct...).

Vanmorgen zwommen de vissen vrolijk rond, in helder water, met veel zuurstof, dank u wel zeuneke !

Ik ben heel blij, heel dankbaar, maar die afhankelijkheid... dat ligt een mens niet zo. Anny heeft weer heel veel pijn.
djudedju

tot de volgende ?

zaterdag, juni 14, 2014

't Regent

't Is weer eens weekend EN slecht weer ! Soms heb je de indruk dat ze hierboven het er om doen ! Niet dat het nooit slecht weer is op andere dagen, maar nogal dikwijls is het in de week goed of behoorlijk weer, en in het weekend, als de moede mens eens rustig wil gaan wandelen in de de natuur om te ontstressen, lap, daar regent het weer !

Ik weet wel, ik moet daar niet mee zitten, bij mij zijn er zeven zaterdagen in de week, heb ik eindeloos vakantie, maar ik denk op mijn medemens, en ik herinner me nog hoe frustrerend dat weer dan kan zijn ! Je nodigt vrienden uit voor een BBQ'tje, en lap, daar is de regen.
En BBQ binnen opeten is niet hetzelfde ! Bovendien is een van de prettige dingen aan BBQ dat je als "kok" toch midden in het gebeuren van de feestelijkheden zit, en niet ver weg in de achterkeuken.

Nee, voor mij mag ieder weekend bestaan uit mooi weer. Is het niet voor mij, dan voor de rest van de wereld.
En als het dan voor de natuur moet regenen, kan dat niet 's nachts ? Dan stoor je het minste aantal mensjes.

Ach, 't is al weer gedaan met regenen. Pff ! 't zand is nog niet eens geblust.  (Gekke zegswijze ! Precies of zand brandt ! - Hé, ja ! Als het echt warm en zonnig is, dan zie je de strandgangers soms op de tenen rondhippen, omdat het zand zo heet is !!!)

Wat voor weer het ook is, mij kan het eigenlijk niet veel schelen, we kunnen toch niet buiten. Anny zit nog steeds met die pijn. Gisteren was het precies een ietsje beter, maar vanmorgen is het weer slechter - Misschien is dat ook regengevoelig, zoals zo veel pijnen en pijntjes ? Maar voor ons dus geen rommelmarkt meer... Hopelijk voorlopig. En is het een blijvend iets, dat ze dat niet meer zou aankunnen, dan moeten we zoeken naar een nieuwe "hobby" voor ons twee.

Weet je, het kan gek klinken, maar ook daarin zijn we ouderwets !
We zijn bijna 47 jaren gehuwd, en ik kan me echt niet herinneren dat er veel dingen waren die we niet samen deden. Zelfs toen ik begon met het liefhebberen in het kweken van vogels, deed ze mee, en na een paar seizoenen hadden we beiden ons eigen stamnummer en onze eigen ringen waarmee we de vogels ringden... Soms zaten er in één nest vogeltjes met ringen van Anny en ringen van mij... Als ik nu om me heen kijk, naar de jongere generatie, dan zie ik dat man en vrouw elk hun hobby hebben, elk hun gang gaan. Dat alles samen is geen must meer !
Voor ons is het natuurlijk.
Ik kan me niet inbeelden dat ik alleen naar een rommelmarkt zou gaan... Ik zou me niet echt gelukkig voelen, ik zou ze missen.
We zijn twee zielen in één zak.
Nu is dat niet meer zo bij de jongere generatie. Nee, ik zeg niet dat ik dat beter of slechter vind, ik ken heel wat gelukkige gezinnen die perfect functioneren op die manier.
Je kunt zeggen: je gaat toch alleen vissen ? Eigenlijk niet... Of ik ga met Luc of met meerdere vrienden samen, en als ik alleen ga, dan ga ik niet alleen, dan gaat Anny mee, om ook eens te genieten van de natuur en de rust.

We zijn zo verbonden, dat we een zin niet eens moeten uitspreken, een half woord is genoeg om te weten wat er komen gaat. Nu Anny daar zit te zitten, mis ik zelf haar gewone bewegen door het huis.
God, wat zijn we met elkaar vergroeid !
djudedju

tot de volgende ?

vrijdag, juni 13, 2014

Asjemenou

Als we met zijn allen een Green Evelien worden, dan hebben we meteen een heleboel stappen gezet naar de redding van de aarde...
Ik hoor je al denken: "Daar is ie weer, met zijn Green Evelien !" Misschien denk je zelfs aan buitenechtelijke relaties en dergelijke, maar wees gerust, het brave mens woont zo ver van hier, dat die kans niet bestaande is.

Eigenlijk is het heel simpel wat die groene Evelien doet, ze zorgt er voor dat ze geen of bijna geen afval heeft (zo'n halve zak per jaar...)

Maar om dat te doen, moet je heel wat stappen zetten, en dat heel bewust doen, en oproeien tegen de stroom in. Daar heb ik een enorme bewondering voor ! En ik besef dat we broodnodig die richting uit moeten, willen we eindelijk een halt toeroepen aan de verkwisting en het in ijltempo uitputten van de wereldbol.

Misschien denk je dat het ondoenbaar is, maar zij bewijst het tegendeel. Oh ja, dat kost een inspanning ! Maar zij weet haar streven héél ver door te trekken, veel verder dan ik wellicht ook maar zou kunnen. Maar als we met zijn allen enkele stappen zetten om bewuster te gaan leven, dan zijn we al een heel stuk op de goede weg. Gisteren las ik dat wij Vlamingen, zowat de grootste vervuilers zijn van Europa... De Walen zijn een stuk beter dan wij zijn.

Ieder Vlaming heeft een ecologische voetafdruk van 9.6 hectare ! Met andere woorden we verbruiken verschrikkelijk veel meer dan mogelijk is ! We overschrijden ieder logica.
Maar ik smeek je, om gewoon even de moeite te doen om Green Evelien even te Google'n, en eens te lezen en te kijken naar de filmpjes over hoe zij afval weet te vermijden, en vervuiling weet te verminderen.
Ik kan je niet dwingen, dat wil ik ook niet, want dan doe je het zeker niet, maar doe het eens, echt, het loont de moeite !

Zij is niet de enige, als ze je nieuwsgierig maakt, dan zal je zien dat je nog heel wat meer van die acties en initiatieven vindt ! En wie weet zitten er dan dingen bij waarvan je denkt: "Dat kan ik ook doen, dat is geen moeite, en het is inderdaad minder belastend voor mijn afvalemmer... en mijn portemonnaie !"

Waarom ik zo hamer op al die dingen? Heel gewoon, als je gewoon kijkt naar wat er aan het gebeuren is, dan kan het niet anders, of je moet vaststellen dat in ijltempo de wereld aan het kapotmaken zijn. We moeten dringend anders gaan leven (Dat was de oude naam van Groen !)... Ik moet eerlijk zijn, ik hoorde toen bij diegenen die Groen heel stilletjes naar de verdoemenis wensten... En nog steeds voel ik me niet gelukkig met sommige dingen die ze propageren, maar wat betreft het echt bewust gaan leven, daar heb ik me steeds mee verwant gevoeld.

Misschien komt dat doordat ik die andere manier van leven nog heb gekend als zijnde gewoon. Dat het nu niet meer gewoon is, dat hebben ze ons ingestampt ! Wij hebben geweten dat bakeliet de enige kunststof was in onze wereld, maar buiten de telefoon en een asbak met reclame er op, had de kunststof helemaal geen impact op ons leven. Maar dan kwamen in ijltempo al die andere kunststoffen op, en we moesten en zouden ze gebruiken ! Waar we ook gingen, we kregen van alles en nog wat in plastic verpakt tegen, tot op het moment dat we nu eigenlijk niet goed meer weten hoe we die plastic kunnen vermijden !
Geef toe, soms zijn die zakken ook best mooi !

Als je, omwille van de plastic-verpakking verkiest van naar de beenhouwer te gaan om je 100 grammetjes salami, dan krijg je dat in een net papiertje... Papiertje ? Al eens goed bekeken ? Dat spul is gevoerd met een velletje...plastic !
Doe eens de test, en kijk eens naar wat je eet op een dag, en tel al de verpakkingen in kunststog eens bij elkaar... Dat is schrikken hé !
Nee, ik wil nu niet meteen het plastic en de kunststoffen bannen... Het zijn prachtige uitvindingen, die het ons heel wat makkelijker maken... als we het alleen gebruiken voor die dingen waarbij het echt nuttig is. Ik weet niet wat het meest vervuilend is, een verzinkte emmer of een emmer in plastic, maar die in plastic is heel wat lichter, handiger en roest niet na een tijdje...

En die handige boodschappentassen voor herhaald gebruik zijn ook handiger dan de oude kaba die ik ons moeder zag gebruiken...
Het is gewoon een kwestie van redeneren en bewust gebruiken.
Een van de winkels waar ik telkens weer een plastic tasje krijg, is de apotheek... Ik ga proberen er meer op te denken om een eigen tas mee te nemen.

Want veelal is dat het moeilijkste... Er aan denken ! Als ik terugdenk aan vroeger, dan was het ondenkbaar dat ons moeder boodschappen zou gaan doen zonder boodschappentas(sen) mee te nemen !! Wij denken daar niet meer aan, wij hebben dat automatisme niet meer, wij krijgen toch zo'n nette plastic zak cadeau... En krijgen we hem niet meer, dan hebben we er eentje voor een paar cent. Of we doen alles in de winkelkar en rijden daarmee tot aan onze wagen... De wagen ! Dan moet je niet dragen ! De wagen, want alle grote warenhuizen liggen buiten de woonzone !

In heel Mater is er geen een winkel meer ! En zo zijn er wellicht veel dorpen... En dus veel auto's die naar de warenhuizen rijden, moeten rijden... En dan mag men op TV al zeggen dat 5 km op wandelafstand is... dat is meer dan een uur stappen... In het terugkeren met twee zware kabas...
djudedju

tot de volgende ?


donderdag, juni 12, 2014

Malaise in de Delhaize

Ik ben geen klant in Delhaize, nooit geweest trouwens. Niet dat ik er nooit binnen stapte, maar het bleef bij heel occasioneel, of voor een bepaald product dat ik op een ander niet vond...
Nee, ik had en heb niets tegen Delhaize, maar ik hield niet van de winkel op zich, en ik vond het er duur. Duur in vergelijking met andere winkels.
Wellicht zou ik wel klant geweest zijn bij Delhaize, was de winkel hier om de hoek geweest, en ware het daar winkelen dan weer besparend geweest inzake gebruik van de auto.

Ik weet, deze opmerkingen hebben niets en alles te maken met de malaise in de Delhaize...

De winkelketen ziet zijn winst smelten, en een bedrijf ziet minder winst als een verlies.
Wij, gewone kleine mensjes, redeneren anders. Als ik iedere maand 100 euro kan sparen, dan is dat mijn winst. Als ik in een maand maar 50 euro kan sparen, dan heb ik nog steeds gespaard, dan heb ik nog steeds "over", dan heb ik nog steeds winst.
Wij zien dat niet als een verlies van 50 euro, wij zien dat als iets minder over hebben.
Wij zien dat als een bewijs dat wij nog steeds ons inkomen goed beheren en er in slagen wat opzij te leggen.
Mochten wij eens een maand tekort hebben, en wat moeten afhalen van ons gespaarde geld, dan zouden wij ofwel gaan denken over besparen in onze manier van leven, of wij zouden beseffen dat het een eenmalige kost betreft, die geen afbreuk doet aan ons beleid.

De ondernemer ziet dat dus helemaal anders !

Volgens de ondernemer is de reactie van het bestuur van Delhaize volstrekt logisch, volgens de werknemers is het volkomen absurd. Beiden hebben gelijk - van hun standpunt uit.

In onze wereld, met sociaal overleg en sociale vrede wordt er nu onderhandeld, en zal men pogen tot een vergelijk te komen, wat eigenlijk geen van beide partijen bevredigt, maar wat beiden aanvaarden als zijnde verdraaglijk. Dat is - tot op heden - de normale werkwijze in ons land, waar dank zij dit systeem globaal gezien een systeem is die werkt. Werkt in de zin dat beide partijen het aannemen. We krijgen (hebben!) nu echter in ons Vlaanderland een "centrumrechtse" regering, en niemand weet wat dezen zullen doen met het bestaande systeem. In ieder geval spreekt men van een beleid dat veel meer ten faveure zou zijn van de ondernemer, dan wel van de werknemer.

De motieven om de ondernemingen te steunen zijn makkelijk te begrijpen en duidelijk: het zijn de ondernemingen die zorgen dat de werknemers werk hebben, en dus moet de ondernemer gesteund worden om dit te kunnen waar maken. Dit klinkt heel duidelijk en heel logisch... Maar is het dat ook ?

We mogen niet vergeten wat we hierboven hebben geschreven en kunnen vaststellen: de ondernemer ziet minder winst als verlies.

Met andere woorden, als de ondernemer door de internationale economie wat onder druk staat, dan zal zijn eerste bekommernis niet zijn de tewerkstelling te vrijwaren, maar zijn winst te verhogen eventueel te consolideren.

Met andere woorden, wat men cadeau doet aan het bedrijfsleven gaat niet de facto naar tewerkstelling, maar naar middelen om de winst te verhogen. (En dat kan dus net een het aanschaffen zijn van een systeem waarbij men met minder personeel kan werken !).

Het meest logische systeem om de ondernemer te belonen en te bekomen dat dit invloed heeft op de tewerkstelling, is het verbinden van die twee als voorwaarde voor de steun. Met andere woorden: een ondernemer moet bewijzen dat hij de gedeeltelijke werkloosheid in zijn bedrijf kan verminderen, of dat hij meer personen kan tewerkstellen, en pas dan kan hij daartoe steun krijgen.

Maar dat is helemaal niet zo makkelijk ...
Wie zal zeggen dat de werkloosheid is verminderd door de inspanning van de ondernemer of door een plotse hausse van de vraag? En hoe bewijs je dat?

De werkloze wordt momenteel geviseerd als zijnde de profiteur, hij die niet wil werken, die niet zoekt om te werken... Maar eigenlijk zou je net zo makkelijk de zwarte piet kunnen doorschuiven naar de werkgever ! Neem nu het geval Delhaize... Een bedrijf dat nog steeds winst maakt, en toch overgaat tot een massa afdankingen en sluitingen van 14 winkels... Is dat sociaal? Is het veroorzaken van duidelijk onnodige werklozen niet meer dan asociaal ? Is niet de werkgever de schuldige in plaats van de werkloze ?

Je ziet, het is makkelijk om te oordelen over anderen...
...en we doen dat zo makkelijk !
En als je dat doet heb je steeds het gelijk - UW gelijk - aan je kant. En al wie naar je luistert is gewoonlijk iemand die dezelfde of ongeveer dezelfde manier van denken heeft, en je dus steunt in je overtuiging. En is er eens een ander, dan is dat een domme kloot, een oen, een betweter.

En ik ? Ik denk dat we eigenlijk heel het economisch bestel in vraag moeten gaan stellen, dat we heel snel gaan moeten overgaan tot een systeem waarbij de wereld niet onleefbaar maken. Maar dat is weer een heel andere discussie, die nog veel meer zal ingrijpen in het maatschappelijke bestel, maar onafwendbaar komt. Meer zelfs, als we het niet doen voor het niet anders meer kan, dan zullen we hopeloos te laat zijn...

tot de volgende (en je weet dat dit misschien niet meer iedere dag is...) Mijn dochter is thuis, nog lang niet hersteld, en haar ziekte zou wellicht te danken zijn aan een medische fout (zei een arts... !), Moeder, de vrouw heeft nog steeds verschrikkelijk veel pijn.

woensdag, juni 11, 2014

De tuin van Toon en creatief bezig zijn.

Voila, gisteren is ook weer voorbij (anders zou het geen gisteren zijn, maar vandaag) ...
Gisteren was meer dan druk... Om 8 uur stonden ze hier al met drie man om de tuin eens grondig op te kuisen. Daar moet je nu en dan bij zijn, willen of niet, want die mensen willen duidelijke richtlijnen over het al dan niet behouden van sommige planten. Bovendien acht ik die mensen hoog, dus koffie zetten en hun van koffie voorzien, en iets dichter bij de middag van limonade. ("Geen bier !" is het voorschrift).
Ondertussen ook nog wat op de pc, wat zorgen voor Anny, alle materiaal in de auto zetten voor de crea- Ziekenzorg van de namiddag.
Maandag hadden we koude pasta gegeten, die Els ons had gebracht, en we hadden nog meer dan genoeg om daar nog eens van te eten, dus er moest niet gekookt worden. (Na deze maaltijd hadden we nog zoveel over, dat we de kippen geen kippenvoer meer hebben gegeven voor die dag... Els overschat ons eetvermogen schromelijk !)
's Middags waren de tuiniers ook al vertrokken, zodat ik na het eten toch een halfuurtje kon gaan liggen in de zetel... Dan naar de Crea...

Gisteren hebben we dakpannen beschilderd, en bewerkt, zodat ze allen met één of twee van die mooie pannen naar huis konden, fier als een gieter, want iedereen heeft een echt mooi stukje weten te maken. Dank zij de vorige oefeningen in het schilderen, zijn ze al heel wat beter geworden, en weten al heel gauw wat ik bedoel als ik bepaalde technieken aan leer, en ze slagen er ook steeds beter in deze technieken correct toe te passen !
(Daar ben ik dan weer fier op)

De meeste van die pannen die je ziet, zijn nogal "plat", er zit geen leven in, de achtergronden zijn veel te egaal. Dank zij mijn uitleg hebben ze dit weten te vermijden, en hebben ze een achtergrond die "leeft" (hoe omschrijf je dat eigenlijk ?).

Gisteren is ook Veerle terug thuis gekomen van het ziekenhuis. Ze moet nog een hele periode revalideren en rusten, maar ze is toch terug thuis !!! Met Anny lijkt het me ook een ietsiepietsie beter te gaan. Ze heeft nog heel veel pijn, maar ik zie aan haar dat het toch ietsje beter is dan in het begin. Van af de middag is het echter weer om zeep, want dan wil ze weer meer doen dan ze eigenlijk kan, en ze is niet tegen te houden. Hopelijk zal de behandeling in de pijnkliniek soelaas brengen, want ze heeft het knap lastig met haar stil zitten.

Ik heb ook contact genomen met familiehulp, om iemand te krijgen die hier komt poetsen. Ik weet dat ze het daar al een hele tijd moeilijk mee heeft (om de living te dweilen, doet ze dat al in drie keer, met telkens een hele rustpauze er tussen - dat zal wellicht niet verbeterd zijn met die hernia's !)
Hopelijk krijgen we zo spoedig mogelijk hulp, want administratie...

Maar zo zijn we dus heel de tijd benomen met van alles en nog wat. Straks ga ik naast Anny zitten, met pen en papier in de hand, en zal ze mij dicteren wat ik allemaal moet gaan halen en in welke winkels. Gwendolyn gaat met me mee om me te helpen, want sommige dingen kan ik ook niet echt makkelijk aan.
Maar zoals je ziet, we redden het (nog)...

tot de volgende (wie weet wanneer)

maandag, juni 09, 2014

shampoo

Vandaag zag ik een tekening van dat kenmerkende uitgehongerde kind, die we bij iedere actie tegen honger in de wereld weer zien opduiken...
Alleen, nu stond daar een verrassende tekst bij: "In je shampoo zit meer fruit dan hij ooit op zijn bord zag"...

Ik heb gekeken, en ja hoor, men waarborgt dat de extracten in mijn shampoo echt zijn, van echt fruit afkomstig...

In het vervolg zal ik mijn haar weer wassen met bruine zeep, zoals in die goeie oude tijd.

Het is absurd dat wij eten in onze zeep stoppen ! En het is nog absurderderder dat te doen terwijl je verre buren hongeren. Het is niet alleen absurd, het is zelfs misdadig te noemen !

Ik ben niet gaan neuzen in de kasten, om te zien of er nog van die gekke dingen te vinden zijn, maar ook zonder zoeken ben ik bijna zeker dat er nog heel wat van die dingen te vinden zijn. We zijn gek. Niet alleen verdwijnen massa's voedsel in het afval (zowel in de woningen als in de bedrijven die instaan voor de verwerking en/of distributie van voedsel), maar we stoppen het ook nog eens in niet-voedsel. Gewoon, omdat het een lekker aroma heeft, of omdat het je haar wat meer volume geeft, of omdat het de afwas beter zou ontvetten, of omdat het de geur heeft van was die je buiten hing te drogen in plaats van in een energie-verslindende droogkas... en zo voort, en zo voort...

We eten en drinken véél te véél zout en véél te véél suiker, en overal zitten kleurstoffen en bewaarmiddelen in, die bijna allemaal min of meer verdacht zijn carcinogeen te zijn, of diabetes te veroorzaken, of obesitas te bevorderen, of misschien zelfs een verband vertonen met het ontstaan van autisme... allemaal om er lekker uit te zien, om verslavend te smaken...

We zijn gek.

Nu en dan gaat het héél erg ver, en deelt men bijvoorbeeld,van officiële zijde mede, dat eieren van kippen in legbatterijen veel gezonder zijn dan van kippen die buiten lopen en lustig kunnen scharrelen. Zouden er mensen zijn die dit nog geloven? Zou het niet zo zijn, dat door dergelijke mededelingen zij alle geloofwaardigheid verliezen? (Net zoals geen mens nog vertrouwen heeft in de politiek, gewoon omdat we ze al ontelbare keren hebben betrapt op leugens, lege beloften...)

Maar ik schrok toch maar van het besef dat ik met het voedsel van die arme hongerende duts mijn schrale haardos stond te wassen !

Moet dat echt ?
Moeten wij echt honderden soorten van shampoo in de winkelrekken hebben? Moeten wij echt de keuze hebben uit duizenden soorten zeep en moeten er überhaupt wasverzachters zijn ? Je moet echt eens gaan neuzen op die alternatieve sites, waar ze al die dingen gewoonweg overboord gooien, en zich beperken tot wat echt nodig is. Bij Green Evelien kun je vaststellen dat zij nog 1 (één!) vuilniszak huisvuil produceert per jaar !!! Moet je eens vergelijken met uw vuilnisemmer...

Ach, ik wil het echt niet zo ver gaan drijven als Green Evelien en co, maar toch, zij schudt mij wakker, en wijst me er telkens en telkens weer op, dat er alternatieven zijn, die minder energie kosten, minder kosten, minder afval veroorzaken, dat het ook zonder plastic kan, enz... enz...
Je moet maar eens gaan Google'n naar Green Evelien...
Als afbeelding heb ik iets genomen van veel dichter bij: de honger in Ierland door de aardappelplaag...

Och ja, maak je niet ongerust als deze blog niet meer quasi dagelijks verschijnt... Anny kan echt bijna niets meer doen, en dat maakt dat ik, binnen mijn beperkingen een en ander moet overnemen. Dat maakt ook dat ik ga zoeken naar een oplossing in de zin van poetshulp en dergelijke... Ik zal dus gewoon minder tijd hebben om mijn gal te spuwen in deze blog... (Wie weet hoe ik dan die overtollige lichaamssappen kwijt raak !!!). Bovendien moet ik ook nog eens nu en dan op bezoek naar de kliniek naar mijn dochter. Haar auto moet naar de keuring, daar ga ik ook nog iets moeten op vinden... Je ziet bezigheden genoeg !!!

Maak je dus niet ongerust, met mij gaat het nog zoals gewoonlijk... Maar al de rest  hapert. (Bart is bezig met zijn keuken helemaal af te breken, tot op de ruwe bakstenen, om dan een nieuwe degelijke keuken te installeren (dat laatste doet hij niet zelf)... Maar ook daar is het dus enorm druk, zodat ik ook hen niet wil en kan lastig vallen. Bovendien zitten de kinderen ook nog eens in de blok.

Nee, we overleven het wel

tot de volgende (wie weet wanneer)

zondag, juni 08, 2014

Feest van een hoogst onzeker beroep...

Om eerlijk te zijn, ik heb een hekel aan al die "feest van dit" en "feest van dat" toestanden. Een secretaresse is of goed of niet, een moeder is of goed of niet en een vader... Die is vader ...of niet...
Want tenzij je hoogst technologische standjes gaat uitvoeren om het DNA van het kind en de ?vader? te vergelijken, ben je eigenlijk helemaal niet zeker.
Tenzij gevoelsmatig.
En dat is dan ook wat ik echt het vaderschap zou willen noemen.
De man die de taak van vader op zich neemt, het kind als het zijn aanvaardt en het aldus behandelt, dat is de vader. DNA of niet.
Want uiteindelijk gaat het daar over. Ik ken biologische vaders die helemaal geen vader zijn, en ik ken mannen die helemaal geen biologische vader zijn, maar die de kinderen van zijn echtgenote opvoedt en bemint als waren het zijn eigen kinderen. (Eén van de gevallen die ik heel goed ken, betreft een weduwe die enkele jaren na het overlijden van haar man, hertrouwde...)(Maar tegenwoordig zijn er heel veel gezinnen die in een nieuwe samenstelling perfect functioneren).

Uitgaande van die redenering, zou ik vooral een bloemetje willen geven aan die soort vaders, die zich heel bewust van hun biologisch niet-vader zijn, toch echt vader zijn.

Als we dan toch een feest zouden moeten inrichten, dan zou ik dat doen voor die vaders en moeders die de gewoon de taak op zich nemen, zonder zich vragen te stellen over biologie...

Toen Juul Caesar hier onze contreien veroverde waren er al vragen over het vaderschap, en was men zich al bewust van het onzekere er van... De erfwet zat dan ook heel geniaal in elkaar. Stel dat u koning was, dan zou na uw verscheiden de kroon niet gaan naar uw zoon, maar naar de zoon van uw oudste zuster. Want van uw zuster(s) was het op zijn minst zeker dat de bloedlijn echt doorliep. Want uw zoon kon best de zoon van een ander zijn, en dus geen druppel bloed van uw lijn in zich hebben.

Leuk detail, maar geef toe, qua redenering helemaal niet zo gek. En dan stellen ze ons die oude volkeren voor als wilden, barbaren, onwetenden die zo nodig moesten beschaafd worden door die goede Romeinen... Ik vermoed dat we dat positieve beeld van de Romeinen voornamelijk te danken hebben aan het feit dat, toen ze hier weggejaagd werden, de staatskerk van dat ogenblik een beetje in het gedrang kwam. (Ik schreef reeds eerder dat de "redder van de Christenheid", die de Moslims tegenhield, Karel Martel een "heiden" was, hij droeg de hamer (Martel - marteau) van Thor !!!)

Nee, ik voor mij hou het er op, dat de Romeinen hier gewoon de bezetters waren, en wat bezetting is, dat weten we hier in ons land nog heel goed.

Natuurlijk zal na 400 jaar bezetting de sfeer niet meer zo geweest zijn als in de beginjaren van de bezetting, er zullen een deel zaken zijn die tot de gevestigde waarden verheven waren, die gewoon geworden waren, maar las je goed leest in de geschiedenis, dan zijn er toch heel die vier eeuwen lang, regelmatig her en der opstanden en opstandjes geweest, wat mijns inziens duidelijk maakt dat men ze nog steeds zag als bezetter !

Maar we zijn ver weg van vaderdag... Laat mij concluderen, het gaat niet over het biologische vaderschap, het gaat over het praktische, het echte vaderschap. Het vaderschap die maakt dat je de ouder bent voor het of de kinderen.
Je kunt best biologisch vader zijn, en die naam helemaal niet waard zijn. Zo ken ik er helaas ook !

Dus voor de echte vader op opvoedkundige manier en vooral op gebied van ouderliefde: hip hip hip, Hoera !
Oh ja, de vaderlijke lezers uit Nederland moeten geloof ik nog een weekje wachten. Moederdag is in La Douce France op een andere dag dan hier, ik weet niet of het voor le papa ook zo is ????

Maar ik begon met te zeggen dat ik een hekel heb aan al die feesten voor dit en feesten voor dat... Kijk, als je als kind een goede moeder hebt, een goede vader hebt, dan zou eigenlijk iedere dag vaderdag of moederdag moeten zijn.

Als je geluk hebt, en je vader en/of moeder leven lang, dan komt wellicht de dag dat ze door ouderdom of ziekte niet meer de man/vrouw zijn van vroeger... De dag dat zij uw steun nodig hebben in de plaats van altijd voor jou klaar te staan... Dan pas komt de echte moederdag/vaderdag, echte moederjaar, vaderjaar, moederdecennia, vaderdecennia... de tijd waarop jij als kind op jouw beurt de helpende hand moet zijn, die zij ooit voor u waren.

Vroeger was dit evidenter dan nu, omdat de ouders bleven inwonen bij een van de kinderen. Dat is nu niet meer zo, en soms wonen de kinderen verschrikkelijk ver weg... Maar toch komt dan pas de echte kans om je waardering te tonen.

Ik heb mijn moeder opgevangen gezien door mijn beide zusters, die elk om beurt moeder heel wat jaren verzorgden... Ik ben ze daar verschrikkelijk dankbaar voor.

tot de volgende ?





Enhanced by Zemanta

zaterdag, juni 07, 2014

Slecht geslapen...

Ik zit hier met het gevoel van: "Is het nog geen tijd om naar bed te gaan?"... Ik weet het, het is mijn eigen schuld. Ik neem gewoonlijk mijn pillen met mijn avondmaal, en nu had ik ze vergeten. Toen ik niet kon slapen, ben ik naar beneden gekomen om te checken, en ja, daar stond vrijdag nog bovenaan in mijn pillendoos... Dan maar een glas limonade genomen, en samen met de pillen doorgeslikt. Maar ja, dan werken die dingen nog niet meteen, en dan lig ik dus nog uren wakker te liggen.
Wat gek is, ik slaap nooit veel, maar gewoonlijk leg ik me neer in bed, lees nog wat in een boek, leg het boek terzijde, doe het lichtje uit, leg mijn hoofd op de kussen en vijf minuten later ben ik vertrokken... Gewoonlijk ben ik rond twee uur al weer klaar wakker. Dus heb ik vannacht wellicht ongeveer evenveel geslapen als anders, maar heb ik het urenlange ontwaken gemist.
En de tijd om na te denken, te fantaseren, met mijn geest hele werelden te verkennen.

Vandaag is het zaterdag... dag van de rommelmarkt, maar nu niet, want Anny zit nog steeds met heel veel pijn. Deze avond eens op bezoek naar het hospitaal bij mijn zieke dochter. Anny droomt er van mee te gaan, maar ik denk niet dat dit aangewezen is. Ik zal alleen gaan, we moeten geen moeilijkheden zoeken. Anny heeft al genoeg pijn, zonder dat ze aan het hospitaal een heel end te voet moet gaan.

Strak moet ik de filter van mijn aquarium kuisen, maar daarvoor moet ik het aquarium openen. Dat wil zeggen dat ik het eiken paneel aan de voorkant moet afnemen, en dat kan ik niet alleen. Ik heb net gebeld naar Frederik om even te komen helpen. Dat zal niet makkelijk zijn, want dat openen, dat is een beetje een truuk, je moet weten hoe je dat moet doen, en je moet een beetje op elkaar ingespeeld zijn... Dat zal er allemaal niet zijn, dus ga ik alles heel goed moeten uitleggen, ieder handeling moeten aankondigen... Nu ja, er zijn ergere dingen in het leven.

Dan moet ik nog een paar boodschappen doen, en deze namiddag naar de academie... Mijn laatste beeld van dit schooljaar afwerken, zodat het nog kan gebakken worden. Het wordt heel speciaal, in die zin, dat het is opgebouwd uit bolletjes klei, bolletjes die volledig bewaard blijven, en die dus een zeer speciale oppervlakte tonen... Ik denk dat ik die zal kleuren met ijzer, op zo'n manier dat de "voegen" van de bolletjes zeer donker zijn, en de structuur nog beter doen uitkomen !
Misschien zegt je dat niets, maar ik kan je verzekeren dat het niet evident is om op die manier een beeld op te bouwen. Het is echt monnikenwerk !

Ik ga nu stoppen, want ik heb nog heel wat te doen !
djudedju, met de vrouw ziek en de dochter in de kliniek...

tot de volgende ?

vrijdag, juni 06, 2014

Heel kort...

Vandaag moest ik ook nog eens naar de tandarts... Twee tanden laten plomberen. Al klopt die term helemaal niet... Er komt geen lood (plomb) aan te pas... Het is nu zo wit als je eigen tanden. Een gek product als je het mij vraagt. De tandarts mengt het, duwt het in het gat, gaat er met een soort lamp over heen om het doen harden, slijpt het dan in de juiste vorm, doet je op iets bijten die hem duidelijk maakt waar het nog te veel op elkaar wrijft, herhaalt dat desnoods na het bijslijpen nog eens, en de kous is af. Och ja, verdoven was er niet bij... Ik voel het alleen als ze echt de zenuw raken, voor de rest heb ik geen pijn in mijn tanden. Nooit. Niet jaloers zijn, het is niet allemaal voordeel, ik wordt het pas gewaar dat er iets mis is, als de stukken tand er uit vallen...

Vanmorgen zelf het bed opgemaakt voor ons beiden, een werk die ik al héél lang niet meer had gedaan. Maar het is een stuk makkelijker geworden, met die hoeslakens en dekbedden ! Aan het eten mag ik niet komen. Anny wil niet echt stilzitten of liggen, ze zegt dat ze goed is als ze eenmaal in beweging is, maar ik geloof er niets van, haar manier van stappen verraadt de pijn.

Gisteravond de vuilbak en de zakken PDF buiten gezet, en deze morgen al de bak weer binnengehaald. Nu, dat doe ik wel meer, ook zonder een Anny met pijn. Ik ga eens informeren bij een of andere dienst om iemand te vinden om te komen kuisen en zo...

Anny heeft in mijn agenda geneusd, geteld hoelang ze nog moet wachten vooraleer ze in de pijnkliniek binnen kan... Nog 10 dagen ! Ze zuchtte er bij. " Moet ik echt nog zo lang pijn hebben?"

djudedju

tot de volgende ?

donderdag, juni 05, 2014

De pijn van een ander

Anny zit met een hernia, ze lijdt aan ischias,  ze heeft dus verdomd veel pijn. Liggen gaat, en -gek genoeg- eens ze in beweging is, gaat het ook min of meer, maar zitten is niet te doen.
Gelukkig gaat het voor het moment redelijk met mijn rug, en moet ik proberen wat te helpen. Proberen, want je kent mijn wettelijke wederhelft niet ! Die kan, pijn of geen pijn, haar rol als moederkloek niet van zich afzetten. Ze is gewoon mij bij te staan in alles en nog wat, want ik heb pijn. Dat ze nu zelf pijn heeft, dat is irrelevant.

Ik probeer nu en dan eens haar voor te zijn, en dingen te doen, voor zij de kans heeft zichzelf op te hijsen uit de zetel, maar ik mag dat niet te dikwijls doen, want anders blijft ze gewoon bezig, om er zeker van te zijn dat ik me geen pijn doe met dit of dat...

Je moet ze zien gaan... Nu ja, gaan... voetje voor voetje, heel voorzichtig, en steun zoekend waar dit maar te vinden is. Ze doet me denken aan mijn slechtste dagen inzake pijn, met dit verschil dat zij zichzelf blijft onmisbaar vinden, en dus moet instaan voor de goede gang van zaken in het gezin.

Kijk, ik heb al dikwijls gezegd dat ik niet graag zou samenleven met een heilige, iemand waarvan je weet dat hij of zij altijd het goede zal doen, die heel de dag loopt te bidden... Maar ik moet mijn definitie herzien: een heilige is iemand die zijn eigen pijn verbijt om een ander de pijn te sparen. Ik heb dus -althans volgens deze definitie- een heilige vrouw in huis. En het is helemaal geen saaie, voorspelbare heilige. Ze heeft zin voor humor, en zegt en doet dingen die je niet meteen in het aureool geschreven ziet van een van die heiligen in de kerk... Ze kan ook wel eens boos zijn, maar ja, Ons Heer ranselde zelfs met geweld en al de kooplui uit de tempel. (Ik heb het gevoel dat hij in onze wereld handen te kort zou komen !)

Ach; dit is geen lofrede... Nee het is verwondering en bewondering en dankbaarheid voor het geluk dat mij treft, dat ik zo'n vrouw mag hebben. En het is ook een manier om uit te drukken hoezeer ik me machteloos voel tegen haar pijn. Het is gek, maar het lijkt wel of ik de pijn van haar beter voel dan de mijne. Mijn pijn is iets waar ik heb mee leren leven. Ik weet nagenoeg precies hoe ik die pijn moet aanpakken, en wat ik er aan kan doen om die zo draaglijk mogelijk te maken. Tegen die pijn van Anny heb ik geen verweer... Ik kan het niet weg huilen, niet weglachen, zelfs niet milderen door haar eens goed vast te pakken. Kortom ik voel me machteloos.

Dat is niet nieuw voor mij. Ik ben helemaal niet geschikt als zieken-bezoeker, als mens die eventjes door mijn aanwezigheid een zieke wat beternis bezorg... Ik weet nooit wat ik moet en kan zeggen tegen iemand die ziek is, die pijn lijdt... En toch weet ik - uit eigen ondervinding !- dat een babbel een bezoek wonderen doet. Maar ik zit met een soort complex of een fobie of hoe je dat ook heet, tegenover "ziek zijn"...

Ik denk dat het een restant is van mijn kind-zijn... Van de opvoeding die ik kreeg van mijn moeder, van mijn vele ziek zijn als kind... Ik ben tot mijn 10 jaar heel vaak ziek geweest. Er waren schooljaren dat ik meer ziek was dan ik de les volgde. Ik lag voor mijn 2 jaar al enkele keren op sterven. Ik was dus Het Zorgenkind in huis. En mijn moeder zal wellicht heel de tijd wanhopig hebben gezocht naar een positie waarbij de andere drie kinderen zich niet tekort voelden gedaan ten opzichte van mij, het zorgenkind. Ik weet wat dit is, ik had dezelfde problemen tegenover Koen die vaak ziek was, en nu tegenover Veerle die maar niet uit de restanten raakt van wat er allemaal gebeurde met haar en haar kinderen door haar ex.
En net zoals mijn moeder ben ik dan harder tegenover dat zorgenkind, om zeker niet te kunnen tonen dat eigenlijk veel meer kommer hebt om hen dan om diegene waar alles normaal loopt, en waar je niet of amper moet ingrijpen.
Ik heb -met andere woorden- dat geërfd van ons moeder... Ik kan geen medelijden tonen met een zieke, ik wil ze doen vechten tegen de ziekte, ik wil ze ruggengraat geven, maar durf geen medelijden te tonen. Dat zit er zo in gebakken, dat ik dat echt niet anders kan.

Ik weet dat, ik herken het als een fout, maar ik kan niet anders. Het is sterker dan me zelf.
Ik ben zo opgevoed, ik ben zo gebakken.
Dat is niet allemaal verkeerd, maar het is ook niet altijd DE oplossing.
Het is ook de houding die ik zo lang mogelijk aan neem ten opzichte van mezelf. Ik wil niet ziek zijn. Ik wil gewoon zijn, alles weer kunnen... en het deed me halftijds gaan werken, tegen het advies van de dokter en de adviseur in... Het heeft jaren geduurd voor ik mijn ziekte aanvaarde als een stuk van mezelf, als iets wat er nu eenmaal was en is.

Ik ben dus geen goede verpleger, ik ben zelfs een slechte verpleger. Meer zelfs, ik selecteer de dokter onder meer op hun houding: als een dokter medelijden toont, medeleven verraadt, dan zoek ik een andere. Ik wil geen medelijden. Ik zeg hen dat ook, ik vraag ze niet om me ziek te maken, en dat medelijden geeft me het gevoel dat ze mijn ziek zijn aanvaarden, niet bevechten... Voor mij moet een dokter zijn werk doen, zonder medelijden, heel nuchter...

Ik weet het... ik ben gek.
En ik ben dus helemaal geen heilige... in tegenstelling tot mijn vrouw, want zij weet wel het midden te houden tussen hard en zacht. Zij gaat niet bits doen tegen heel de wereld omdat ze pijn heeft en dit niet wil aanvaarden...
djudedju
ik wou dat ik dat ook kon...


tot de volgende ?