We zijn enkele dagen op stap geweest met de gepensioneerden van mijn werk. Het was leuk, maar vermoeiend. De tweede dag ben ik niet mee gegaan, maar heb ik mijn twee zussen bezocht. Toen Anny terug was van de uitstap, bleek dat ik me zelf gelukkig mocht prijzen, want het was héél zwaar geweest, veel te zwaar... Zeker voor mij.
We zijn dus enkele dagen in Oostende geweest, de stad waar ik geboren ben, en heel mijn jeugd doorbracht. Wat me vooral opviel?
Toen ik uit de wagen stapte, en de zeelucht diep wou opsnuiven, heb ik dat maar niet gedaan, want het stinkt er naar de auto's. (Ik moet er wel bij zeggen dat de wind Zuid was, en dus uit het binnenland kwam)... Wat me nog meer op viel, dat is dat ons land oud is geworden...
Oud, want je ziet veel meer ouderen dan jonge mensen.
Hier valt dat niet zo op, omdat de mensen hier niet zo dicht opeen lopen als in de stad, maar het is hier wellicht even erg. We hebben een oude bevolking !
Oostende staat ook vol van die hoge knoertlelijke gebouwen... en langs zowat alle straten zie je vogelkotjes staan, die voortdurend dreigen een foto van je te nemen als je ook maar een paar kilometer per uur te rap zoudt durven rijden. Ik heb de indruk dat daar ergens in de buurt een winkel moet zijn waar ze die dingen in solden hebben verkocht.
Kortom, ik ken de stad van mijn jeugd helemaal niet meer terug...
Ik ken zelfs de zee niet meer terug... De kleur, de geur was anders dan in mijn herinnering. Misschien lag dat aan het weer, of aan de aflandse wind, maar ik voelde geen band met de zee meer, een band die nochtans anders heel sterk was, en die ik enkele maanden terug, aan de Franse kust nog heel erg voelde... Of was het gewoon omdat alles me zo vreemd is geworden, dat ook die zee vreemd scheen?
Nee, ik had al geen heimwee naar de stad van mijn jeugd, nu heb ik dat nog veel minder. Ware het niet dat mijn zussen er wonen, dan zag ik geen enkele reden meer om er nog heen te gaan. Ik heb de stad zelf niet bezocht, maar wat ik van de rand zag, beviel me helemaal niet. Mijn zussen wonen buiten de stad, en daar leek alles nog zoals ik het me herinnerde, maar amper terug op de baan, was alle herkenning verdwenen. Het is verschrikkelijk hoe vlug alles verandert.... Of het is verschrikkelijk hoezeer wij vastklampen aan de beelden van onze jeugd.
Toen wij hier, na eindeloos fileleed, terug thuis kwamen, en ik het grote veld vol pas uit de grond kruipende suikerbieten overschouwde, was ik gelukkig: ik ben thuis ! Ik zie weer uit over het heuvelende land met eindeloze weidse vergezichten... Ik zag weer heel ver weg de KBC-toren in St Denijs Westrem, ik rook weer de grond en het groen... God, wat wonen wij hier mooi !
De linde, hier voor het raam, is weer een grote massieve bol bladeren geworden, in dat heldere lichtgroen van het jonge blad, mijn meidoorn staat vol met trosjes helrode bloempjes, en ik weet dat als ik de voordeur uitstap, er een struik staat vol witte sneeuwballen tussen groen...
En zonet, in de tuin, zag ik dat de fuchsia's die ik aanplantte al bloemknoppen hebben...
Kortom, ik ben hier thuis, hier is het me allemaal zo vertrouwd, zo eigen, zo mooi...
Het mooiste aan weggaan ? Dat is terug thuiskomen !
tot de volgende ?
1 opmerking:
Melancholie puur. Maar ik weet waarover je spreekt. In mijn geval is het 'Bruges la morte'.
Een reactie posten