De koning loopt

Français : Portrait du roi Louis XVIII (Photo credit: Wikipedia)

Onze koning heeft weer eens de 20 km van Brussel gelopen... Tof hé ?
Daar gaat hij precies toch eens wat dichter bij het volk gaan staan, nu ja, gaan lopen...
En dat zijn we van ons koningshuis niet gewoon.
De Belgische koningen houden afstand van het plebs.  Tot nog toe, want nu gaat hij meelopen met de andere lopers.

Niet dat lopen zo vreemd is voor Koningen... Er zijn al heel wat koningen gaan lopen... Meestal uit schrik voor een of andere revolutie in het land. Maar wij hebben bij mijn weten de enige koning die daar op traint !

Een van de - in onze Vaderlandsche Geschiedenische plezantste lopende koningen,  is ongetwijfeld Lodelijk XVIII ofte in zijn eigen moerstaal Louis Dixhuit.... Hij vluchtte naar Gent, en de Gentenaar die dat bange burgermanneke daar met een broek vol schrik zag lopen, zei grinnikend in het platte en oh-zo-sappige Gents: Lowie die zwiet ! (Louis die zweet - een uitdrukking die men gebruikte om een schijtbroek (een bangerik) aan te duiden)
Louis XVIII dacht dat iedereen hem kende... En voelde zich zeer vereerd...

Och, waar ik het eigenlijk wil over hebben, is het onderscheid des mensen...
Wij nemen het niet meer dat er standen zouden zijn, waar we allemaal diep voor moeten buigen. Wij nemen het niet meer dat de pastoor een soort alleenheerser is in zijn parochie, dat den doktoor een onaantastbaar persoon is, dat de baron iemand is waarvoor je door het slijk moet kruipen... Wij nemen dat niet meer...
Oh nee?
Heb je al eens "Het Volk" bekeken, hoe ze reageren op de aanwezigheid van meneer de burgemeester  van meneer de senator, voor de directeur van de school waar hun kleine school loopt, ... voor de baas van de fabriek waar ze werken...
Nee, tegen hen gaan ze niet van de overkant van de straat gaan roepen: " Hé Karel, ga je mee een pint pakken? "
Nee, misschien kruipen ze niet echt meer door de modder, maar ze zijn wel extreem beleefd, buigen diep en nemen de klak van het hoofd. (Alle, het petje met reclame er op van de Rode Duivels)

Daar is trouwens nog een groep waar ze bijna letterlijk voor door het stof gaan, de nationale sporthelden...
Je weet wel mensen die dikbetaald worden om tegen een bal te stampen of om op de vélo rond te rijden.
Daarvoor gaat de massa zijn huis verlaten, gaan staan roepen en juichen...
Niet precies de houding van de vrijgevochtene, die zegt dat voor hem alle mensen gelijk zijn.
(Wat ik er hééééééél erg leuk aan vind, dat is dat die sportmensen plots allemaal Belg zijn ! Geen sprake van de Vlaamse of Waalse voetballer, nee, allemaal Belgen, sommige nog maar 14 dagen, maar echte Belgen hé !!!) (Dat moet verschrikkelijk zijn voor de NVA !).

Maar mij doet dat slaafse in de mens nadenken. Het lijkt wel of de mens MOET iemand hebben om naar op te kijken.
Iemand om de schuld op af te wentelen, iemand om alle schuld op af te schuiven... Een paraplu-figuur.

Stel dat je echt alleen verantwoordelijk zoudt zijn voor al je fouten... Dat je niet meer kunt zeggen tegen vrouwlief "Zie je wel ! 'k Heb het nog gezegd hé !"... Dat moet lastig zijn.
Ik kan - voor mezelf - geen zo'n wereld indenken... Mijn vrouw weet dat zij altijd de schuldige is, en weet ook dat ik dat niet meen, dat ik dat alleen maar zeg omdat ik toch moeilijk op mezelf kan staan zagen. Eens je tegen jezelf begint te klappen is het ver gekomen met je eigen ikje, dus doe je het tegen een ander. Ik tegen mijn vrouw. Nadien lachen we daar mee. Vooral omdat ik het presteer op haar te reclameren ook op de momenten dat ik in de tuin bezig ben en zij binnen staat te strijken.
Zij doet het niet. Zij kijkt dan boos, en het duurt een eindje voor ze er over wil (kan?) praten. Tenzij het echt is, en we echt onze partner de schuld kunnen geven. Want dan doen we het meestal niet, we willen elkaar immers niet kwetsen. We zijn al 47 jaar samen, en willen dat nog heel lang uithouden.
Op die gekke manier van ons.
Met ons eigen onhebbelijke karakter.
Maar die we zo goed kennen, en waar we overheen kijken.
Omdat we elkaar lief hebben.
Op onze manier, de manier die we kennen.
De manier die je moet leren... Als je jong bent, en elkaar leert kennen, dat is dat verliefdheid, dat is de periode dat je blind bent voor alle negatieve punten van de ander, de periode waar alles rozengeur en maneschijn lijkt... Dat is ook de tijd waarin je elkaar moet leren liefhebben. Echt liefhebben, met fouten en al. Dat is de tijd waarin velen niet het geduld op brengen om dat te leren, de tijd waarin vele huwelijken stuk lopen. De tijd waarin je ook kunt uitgroeien tot een echt gelukkig stelletje, echt gelukkig omdat je elkaar door en door kent, elkaars gaven en fouten hebt leren kennen, en er mee wilt en kunt leven.

Dus, ja, ik heb ook iemand waar ik naar opkijk !
Mijn vrouw !
We kennen elkaar immers door en door en door en door en...
En we houden er van en van elkaar.
Ook al zeggen we dat zelden of nooit. Dat is ook niet nodig, dat zien we aan elkaar en aan de reacties op elkaar.

Zondag zou ik op haar willen stemmen, maar ja, ze staat op geen enkele lijst ! Kan ook niet, ze is eerlijk, ze is goed en ze is de mijne...

tot de volgende ? Klik eens op link hieronder... schuun Gents !

http://youtu.be/0iIAvnXmj6g