Rouwkoffer

De dochter van een heel goede vriend, is initiatiefnemer bij het maken van wat ze een rouwkoffer noemt.
Een rouwkoffer is een doos, een koffer, waarin talrijke voorwerpen zitten, die een troost kunnen zijn bij rouw. Gaande van knuffels over boeken, en nog heel wat andere voorwerpen, die voor de rouwende een brug kunnen vormen naar troost.
Men heeft mij verzocht of ik niet een of enkele keien wou maken, met daarop een tekening of tekeningen, die op een of andere manier troost kunnen bieden.

Ik zit daar nu al weken mee in mijn maag.
En ik ga je zeggen waarom.

Helaas ben ik ook een van de mensen die getroffen werd door rouw, erge rouw. Men zegt dat er niets zwaarder is dan het verlies van een kind. Ik weet dat niet, maar ik weet wel dat het heel zwaar is.

Wij, mijn vrouw en ik hebben die rouw moeten doorstaan en verwerken.
Ik hoop nog steeds dat we het voor elkaar op de beste manier hebben gedaan, want zeker weet je dat niet. Bij ons is daar amper over gepraat. Er is ook weinig geweend, wel veel gezucht en veel getobd.
Wij hebben onze rouw in stilte verwerkt, gewoon bij elkaar zijn, nu en dan elkaars hand vastgrijpend als een steun die je aanbiedt aan de ander, of als een grijpen naar steun op de ergste momenten.

Ik ben een boekenlezer, maar ik heb geen boek opgezocht waar ik misschien troost zou in vinden. Ik heb integendeel boeken gelezen die me op heel andere dingen deden denken dan die rouw.
Voorheen was ik een lezer van de bijbel, uit overtuiging en als studie (ik las meerdere uitgaven en uitgaven van meerdere kerken, om te vergelijken en de waarheid te zoeken...).
Nu doe ik alleen nog een bijbel open om een citaat te zoeken.
Mijn geloof is zelfs geen familie meer van het geloof dat ik had. Dat we hadden, want ik zag, hoorde, voelde hetzelfde bij mijn vrouw.
Ik ben jaloers van de mensen die in het geloof troost vinden. Ik vond er alleen ontgoocheling en had totaal geen begrip waarvoor we dat verlies moesten lijden.
Ik blijf wel geloven in een opperwezen, maar het beeld van een "goede god" is helemaal verdwenen.

Het enige wat me in die rouwkoffer iets of wat aanspreekt is de knuffel. Niet het pluizige popje, maar het idee dat een warme knuffel voor elkaar, voor hen en van hen die je verdriet delen, dat zegt me wel iets.

Maar ik weet dat ons verwerkingsproces een strikt individueel iets is. En ik denk dat ieder verwerkingsproces op zich uniek is. Ik ken mensen die ook een kind verloren, en die jaren aan een stuk, dagdagelijks naar het kerkhof trekken om tegen hun kind te babbelen. Ons zegt dat kerkhof niets.

Ik ben er van overtuigd, dat de rouwkoffer een goed ding is, voor een deel mensen. Maar lang niet voor allen. Ik denk dat veel belangrijker dan de koffer op zich, het idee is dat er mensen met je begaan zijn. Ik denk dan ook dat veel belangrijker dan die voorwerpen, de aanwezigheid is van mensen die mee-leven. Die je hand vasthouden (letterlijk !!!), die je vastnemen, op je schouder kloppen. Bij ons liefst zonder woorden, een zuivere overdracht van gevoel, bij anderen wellicht met het geven van de kans om te praten, een luisterend oor bieden.

Ik moest geen kei in die koffer stoppen... ik moest er zelf kunnen in kruipen, om als het nodig is die hand te reiken, dat oor te bieden.

Maar ik ga een kei maken.
Een kei vol leven. Vol bloemen, vol leuke diertjes...
Want er blijft hoe dan ook leven.
Ook na het verlies.
... en ik wil een kei maken die je eventjes doet wegdenken van dat zware loden gewicht dat op je drukt. Ik wil een kei maken die je toont dat er steeds leven blijft...
We hoeven het verdriet niet te verdrukken, we moeten het een plaats geven, en het warm inkleden met alles wat we hebben aan goede, aan leuke herinneringen.
We moeten het verdriet inkleden in een mantel van leven.
Zoals die dode kei vol spetterende tekens van leven.

Zo wil ik, vanuit mijn verdriet, de hand reiken om hen terug naar het leven te brengen.
... en misschien, heel misschien, kun je deze tekst ook aan hen geven.
Iedereen verwerkt zijn verdriet.
Op zijn manier.
Maar we moeten terug naar het leven grijpen om het een plaats te geven. Om de overledene een plaats te geven midden in het leven !

tot de volgende ?