Morgenstond heeft goud in de mond...

Deze morgen: een heerlijke wolkenloze hemel. In den Oost een geel oplichtende hemel, de rest van dat prachtige lichte blauwwit waar onze kunstenaars zo voor bewonderd worden.
De zon ?
Nog ergens achter de einder.
Anderhalf uur later: de zon is er nog niet.
Het wordt wel steeds lichter en lichter, maar de zon zit nog achter de einder.

Morgenstond... Ik heb altijd het idee gehad dat dit het moment was, waarop de zon boven de kim rijst... Dus ben ik nog steeds te vroeg op om te morgenstonden...
djudedju
Er klopt duidelijk iets niet met die spreekwoorden van ons.

Maar dit neemt niet weg, dat het heerlijk is te genieten van een wolkenloze hemel.
Van hier uit ziet het er wel koud uit. In de winter heeft een wolkenvrije hemel meteen een indruk van vrieskoude.

Vroeger... Heel lang geleden...
Ik lag nog in bed. Aan mijn voeten voelde ik de baksteen in bruin papier gewikkeld, nu koud. Gisterenavond had ons moeder die steen in de oven van de kachel gelegd, of op de kachelplaat, en als hij goed warm was, werd die steen dik in bruin papier gewikkeld, en tussen de lakens geschoven, zodat we warme voeten hadden. Nog een beetje slaperig kom ik uit bed, schuif het overgordijn een beetje aan de kant, en kijk naar de ijsbloemen op het raam. Ik ga er dichtbij staan en blaas met mijn warme adem gaten in de bloemenpracht.

NU...
Vanmorgen wordt ik wakker. Anny slaapt nog. Stilletjes sta ik op, het rolluik van de kamer naast ons omhoog getrokken, dan naar de kamer van Koen, rolluik omhoog, de radio aan, gezocht naar radio 2, me eens uitrekken, door het raam gekeken naar die wolkenloze hemel, vergeefs de zon zoekend. En beginnen turnen.

Vroeger...
Beneden hoor ik pa (of ma) met de pook koteren in de kachel. Als de asbak vol is, hoor ik hem of haar naar buiten trekken om de asla uit te gieten. Kolen op de kachel gieten, nog een schudden en de de schuif die de trek van de schoorsteen regelt open zetten. Ik mag naar beneden !

NU
Mijn turnoefeningen zijn gedaan. Twee meter verder wacht de badkamer op me. Bij het lawaai van het vullen van het glas water om mijn tanden te poetsen, hoor ik Anny opstaan en naar beneden gaan. Tegen dat ik gewassen ben, staat mijn fruitsapje, mijn yoghurt en een kop koffie op me te wachten. En  terwijl ik daarvan geniet, trekt Anny naar boven om zich te wassen en te kleden.

Vroeger
De koffie geurt al, en op tafel ligt een berg boterhammen en een pot confituur.
We eten eerst, en gaan dan pas, om beurt, ons wassen aan de pompsteen in de achterkeuken. Een badkamer is een ongekende luxe op dat moment. Iedere zaterdagavond is het wastijd. Ons moeder zet een grote zinken kuip midden de keuken neer, in de winter wordt het kacheltje duchtig opgestookt. Op de kachel en op het gasfornuis staat water te warmen, en een voor een gaan we de kuip in en wassen ons. Het is een familiaal gebeuren, we zijn dan ook nog heel klein, en uit het bad, afgedroogd en de pyjama aan, kruipen we bij vader op schoot, en is er de wekelijkse zangstonde. Als in de mei... 't Zijn weiden als wiegende zeeën, Omdat ik Vlaming ben...

Nu
De TV wordt aangezet, we kijken naar de herhaling van het laatavondnieuws, en dan naar het nieuws op de regionale zender. Ik slof nadien naar mijn computer, bekijk daar ook nog eens het nieuws, en start het bloggen.

Weet je wat er gebleven is ? De badkuip, met de volledige wasbeurt is nog steeds de zaterdagavond. Niet meer met zangstonde, niet meer in de keuken bij het ronkende kacheltje, maar in de badkamer, waar de radiator alles goed heeft opgewarmd. Nieuwe frisse pyjama aan, en naar bed. Nog wat liggen lezen... Slaapwel.

Het huis, het thuis is een ander begrip geworden...
Na de kindertijd, waar we als nummer drie van de hoop aan tafel zaten, gingen we naar een nieuw gezinnetje met op den duur zelf drie pagadders die de tafel vulden. En we zagen hen ook van de tafel verdwijnen, twee om zelf een gezin te stichten, een omdat hij overleed.
We hebben nu een veel te grote tafel, waar we samen maar een klein hoekje van vullen. We hebben altijd eten te veel, en de kippen kennen dan ook ons etensuur zo goed als wij het kennen.
We zeggen niet zo veel op een dag...
Na al die jaren weet je alles wat er is, komt en komen gaat.

Het leven schuift stilletjes voorbij.
In een stil gelukkig samenzijn.
Een blik, een glimlach, een kus voor het vertrek naar de academie, een slaapwel...
... en nu en dan een complimentje: het eten heeft me gesmaakt, 't was lekker.
Heel kleine dingen
... veel warmte.

en een tijd die steeds sneller lijkt voorbij te tikken.

tot de volgende ?

PS: de zon is er ! Ze staat nu zo ver naar het zuiden op, dat ik ze niet eens kan zien vanuit het raam aan de voorkant van het huis. Dat van opstaan in het Oosten ??? Dikke larie !