ouwejaar...

Voilà, het is weeral voorbij, dat jaar...
Het jaar dat wij 2013 noemen. 2013 na de geboorte van Jezus de Christus, ook al zijn we er bijna zeker van dat we een jaar of 7 er naast zitten. Net zoals we helemaal niet weten op welke dag Hij is geboren (Trouwens, dat zou dan wellicht een dag zijn ergens in de Joodse kalender, of hooguit in de Romeinse kalender, de kalender van de bezetter van toen.

Met andere woorden, het ding dat wij een kalenderjaar noemen is weer eens voorbij. Helemaal logisch is ons jaar niet. Het zou bijvoorbeeld véél logischer zijn om het jaar te laten beginnen met de eerste dag van de lente (Ooit was het zo !!!).
Maar makkelijk zou dat ook niet zijn, want de lente begint niet echt op een vaste dag en uur... Wij zeggen wel dat de lente begint op 21 maart, maar eigenlijk is dat maar een benadering van het tijdstip waarop de lente astronomisch begint.

We weten zelfs niet zeker of Jezus wel echt een historische figuur is, al nemen we aan van wel. We vinden zijn naam historisch slechts éénmaal terug, en dat komt dan nog uit een geschrift van enkele tientallen jaren na zijn dood. Trouwens, naar het schijnt is Mohammed evenmin helemaal zeker historisch te noemen, ook al nemen we ook bij hem aan dat hij er wel zal geweest zijn.

En wellicht kun je hetzelfde zeggen van nog enkele belangrijke figuren uit de diverse religies... Hopla, ik zit weer eens bij de religie. Het fascineert me blijkbaar.

Goed, laat ons de religies maar weer even terzijde schuiven, en terug gaan naar het jaar als fenomeen.

Eigenlijk zitten we globaal gezien wel met een degelijke constructie, waarbij we behoorlijk juist blijven met de natuur. We moeten nu en dan wel een rare sprong maken zoals een schrikkeljaar, en zelfs met dat schrikkeljaar schrikkelen we wel eens, maar och, we blijven behoorlijk juist. Onze jaargetijden zijn globaal genomen behoorlijk accuraat, en de inrichting van ons natuurlijke bestaan is op die manier behoorlijk te regelen. Natuurlijk, als we er van uit gaan dat landbouw de natuurlijke weg is in het bestaan... Maar dat is het al een tijdje niet meer... Buiten de mandarijntjes zijn er nog weinig groenten en fruitsoorten die echt vast zitten op een punt in de kalender. En mocht men willen, dan zouden die mandarijntjes ook we het ganse jaar te krijgen zijn (Misschien zijn ze dat wel, als je echt zou gaan zoeken).

Ik heb de tijd nog meegemaakt dat wat we aten gebonden was aan het seizoen waarin we leefden. We pasten dat zelf wel een stukje aan, door groenten te steriliseren, op te leggen, vlees in het vet te bewaren, eieren in waterglas op te leggen en zo voort, enzovoort.
Het heerlijke choucroute, is eigenlijk een resultaat van een bewaarwijze van de witte kool...

Toen kwam de tijd waarin je ook in het putje van de winter wel tomaten kon kopen, maar die kwamen in principe niet bij ons binnen, want die dingen waren veels te duur !

Nu eten we allang niet meer volgens de seizoenen...
En ga je een filiaal binnen van een groot warenhuis, dan kun je zowat alle soorten groenten en alle soorten fruit het hele jaar door krijgen. Nu, in de feestperiode bij uitstek is het assortiment nog uitgebreid met heel exotische dingen, waarvan ik echt de naam niet weet, laat staan dat ik weet hoe ze smaken. En ik ben echt niet nieuwsgierig genoeg om het te kopen.

Ik wil maar zeggen, het jaar, ons logisch jaar, heeft eigenlijk geen zin meer, tenzij voor boer en tuinder, die wel moeten weten op welk tijdstip ze moeten zaaien en planten... en dan nog.

In Kruishoutem staat een enorme serre, waarin ze tomaten telen. Ik vermoed dat dit een soort gigantische tomaten moeten zijn, want dat ding is gigantisch... Die boer ziet hooguit aan zijn verwarmingskosten welk seizoen het vermoedelijk is.

En toch...
We zien een hele beweging ontstaan, van terug naar de natuur, terug eten op een verantwoorde manier, van groenten en spijzen die normaal zijn voor deze streek in deze tijd van het jaar. De fanaten beweren dat kanker wel eens zou kunnen samenhangen met onze verkeerde levenswijze, met niet mee-leven met de natuur om ons heen. Het gekke is dat men die beweging vooral ziet bij de mensen in de stad, die de natuur alleen kennen van op TV en van uitstapjes in den boerenbuuten...

Hoe dan ook, het is de 67° keer dat ik Kerst en Nieuwjaar mag meemaken... Ik ben zowat tien jaar ouder dan ons vader ooit is geraakt, en 35 jaar ouder dan onze Koen ooit kwam.
En een deel van mijn persoonlijke kalender hangt veel meer aan dergelijke feiten vast dan aan die cijfertjes en die maanden en die dierenriemtekens... Dat is dan mijn persoonlijke kalender.
En weet je, wat ik ook doe, ik leef volgens die kalender, niet die andere.

En straks ga ik tomaten eten buiten het seizoen.
Want mijn seizoenen, dat zijn vooral herinneringen aan mensen die ik lief had en nog steeds, hoe onmogelijk ook, lief heb.

tot de volgende ?

Nodig eens een eenzame uit...

In Charleroi was er een koppel die dat dit jaar deed, en voor beloning werden zij door de eenzamen in kwestie beroofd...

Kijk, één zo'n wandaad kan heel veel kwaad doen.
Het is van aard om mensen die ook wel eens een eenzame zouden hebben uitgenodigd er toe te brengen dit idee te laten varen.

Dit fenomeen zien wij aldoor, en overal.

Hier gaat het over eenzamen, veelal halen vooral excessen over fanatieke religies de pers, want er is duidelijk een hetze aan gang tegen de religies in het algemeen.

En toch... Als wij eerlijk zijn, dan moeten we toegeven dat religies er de mens toe nopen op de juiste en de goede manier te leven, en zowat alle religies prediken naastenliefde...

Alleen... er zijn wel altijd van die koerskemels die de teksten gaan uitleggen zoals het in hun politieke kraam van pas komt. En er zijn altijd goedgelovigen die dan die versie slikken, en in de mening zijn dat zij het paradijs zullen verdienen door andersdenkenden kwaad te doen...

Het is momenteel echt niet moeilijk om het idee religie aan te vallen ! Je kunt zowat overal wel feiten en feitjes vinden om de religies in een kwaad daglicht te stellen. Van pedofilie over weigeren van inentingen tot aanslagen en moord in de naam van de Almachtige van die of deze religie...

Er zijn wellicht veel meer pedofielen die geen priester zijn dan andersom, er zijn wellicht ook heel wat niet-gelovigen die hun kinderen weigeren te laten inenten, voortgaande op de verhalen die je op internet bij massa's kunt lezen, en er zijn wellicht veel meer aanslagen uit een opgefokt nationalisme dan uit religieuze overtuiging, maar die halen de pers niet, in die zin dat de feiten wel verhaald worden, maar er niet telkens weer bij staat: deze pedofiel handelde uit haat tegen de religie, of deze familie weigert hun kinderen te laten inenten uit haat tegen al de gelovigen die dat wel doen...

Net zoals je bij misdaad verslagen telkens kunt lezen dat de dader van ... nationaliteit is, maar als het er een is van ons eigen volk, dan staat er niets bij.

Je kunt de reporter niet eens betichten van het scheeftrekken van de waarheid, maar ze beseffen wellicht zelf niet dat ze op die manier de haat tegen hele groepen van mensen tegen andere groepen aanwakkeren. Op die manier werden in de vorige eeuw de Joden steeds meer en meer het zwarte schaap, en we weten waar dat toe heeft geleid !

Als ik dan ook zou prediken, dan zou ik prediken voor verdraagzaamheid en voor aanvaarding van de overtuiging van de anderen.
Ik zou er mogen van overtuigd zijn, dat ik bij de juiste religie zit, dan nog moet mijn eerste denken en doen er op gericht zijn de anderen te aanvaarden zoals hij of zij is, en hun mening eerbiedigen. Ik hoef geen Moslim te zijn, om eerbied te hebben voor de gelovigen van de Islam, ik hoef geen Jaïnist te zijn om eerbied te hebben voor mensen van dat geloof, ik hoef... alleen maar mens te zijn met de mensen, om iedereen te eerbiedigen in zijn overtuiging.

Dat wil niet zeggen dat wij misdadigers niet moeten tegenhouden en/of straffen. Maar ons motief, zelfs ons denken mag niet gericht zijn tegen een overtuiging, wel tegen de daad en de dader. En als we vaststellen dat er mensen zijn, die haat prediken, dan moeten wij die haat weerleggen, door onze houding, en vooral niet door hun haat te voeden door te reageren tegen hun religie in het algemeen.

Ik heb de indruk dat de houding van onze regering in die zin tamelijk goed is, maar de houding van de pers is ronduit slecht, en met pers bedoel ik de media in het algemeen. Zij voeden voortdurend de haat.

Het motief ? Negatieve berichten verkopen beter dan positieve.

En waarom zijn er negatieve religieuze leiders ? Eigenlijk om dezelfde reden: het geeft hen macht. Geld en macht zijn de broeders van het kwaad. Niet het geld op zich is slecht, maar de geldzucht. Niet de macht op zich, maar de heerszucht.

Ik heb het niet op veldheren, maar toch wil ik er eentje citeren: " Eis van jezelf, wat je eist van anderen " (Alexander de Grote).
Dit betekent dat je zelf moet doen en aanvaarden wat je een ander oplegt. Predik niet wat je zelf niet doet, verkondig niet wat je niet wil hebben dat ze over jou verkondigen.

Maar deze teksten, deze ideeën zijn niet nieuw, je kunt ze in ieder religie lezen, in ieder moraalfilosofie... We weten het dus wel.
... alleen, we doen het niet.
djudedju

tot de volgende ?

Het jaar van Linux

Tux, the Linux penguin (Photo credit: Wikipedia)

Ik las een artikel, waarbij men vaststelt dat Linux dit (bijna) afgelopen jaar een echte doorbraak beleefde. Dit komt niet in het minst door Androïd en door Google met zijn Chrome en Chromebook.
Maar hoe dan ook, ik ben er blij om.
Als jij een fervent voorstander bent van je Mac (Apple) of van je Windows, dan zul je nu wellicht al afhaken, want supporters zijn blind voor anderen dan hun club.

Maar dat het succes van het gratis Linux een feit is, kun je onder meer zien aan de houding van Microsoft met zijn Windows. Steeds meer komen er onderdelen of zelfs volledig programma's gratis op de markt. Dit is een verheugend feit !

Want voor mij gaat het hem niet over Linux of Windows of Apple, het gaat er hem over dat het gratis moet zijn ! Net zoals onderwijs gratis moet zijn, moet ook de toegankelijkheid tot de bronnen van de wijsheid, van de leerstof gratis zijn.

Als ik hoor dat er van mijn kleinkinderen zijn, die verplicht worden tot de aankoop van een of ander programma, waarvan er een evenwaardig gratis equivalent bestaat, dan kan ik me niet weerhouden te denken dat de leraar of de school in casu een beetje beleg op zijn boterham aan het verdienen is op kap van de leerlingen, en lijnrecht ingaat tegen het recht op gratis onderwijs !

Soms gaat het zo ver, dat het op chantage gaat lijken: Als de leerling niet betaalt voor dit of dat, dan zal dit zwaar doorwegen op zijn punten...

We hebben in ons land nog veel, veel te veel armen. En het aantal stijgt !
Als we nu in het onderwijs dergelijke zaken zien gebeuren, dan kan ik niet anders dan vaststellen dat we bezig zijn met het vormen van een standenonderwijs !

Wie arm is heeft geen, of veel minder kans tot het behalen van een diploma !

Dat is voor mij HET leitmotiv om te stellen dat ook het internet gratis moet zijn. En in dat kader ben ik dus voorstander van Linux. Punt.
Dat het hebben van internet ook nog eens geld kost, dat de computer of tablet of... ook nog eens veel kost, dat is heel erg. Maar er is toch wel een en ander aan te doen ! Laatst heb ik voor iemand een goede computer goedkoop kunnen kopen op de tweedehandsmarkt. Je moet natuurlijk wel even uitkijken, en er iets van afweten, maar op die manier wordt het wel heel wat betaalbaarderderderder... Ik heb er meteen Ubuntu op gezet, en Libre Office en dergelijke, zodat ook de kinderen er hun schooltaken op een behoorlijke manier kunnen op verrichten.

En een paar dagen geleden las ik dat een vriend, die notabene in de computerwereld werkt, de computer van een van zijn kinderen overschakelde op Linux, zodat deze computer nog een hele tijd zou mee kunnen... en vlugger werken.

Want ook dat is een feit, Linux is lichter om te installeren, werkt vlugger en is veel veiliger in het gebruik.

Voor kinderen zou het eigenlijk de eerste keus moeten zijn, gewoon al omwille van de veiligheid en het feit dat je veel minder kans loopt op besmettingen met virussen en dergelijke ondingen.

Is Linux dan alleenzaligmakend ? Nee, net als ieder ander systeem heeft het sterke en zwakke punten. Het is evenmin als andere systemen onfeilbaar en perfect. Maar het is zeker even goed en even sterk als de andere dure systemen, en het is openbaar en gratis.

Kijk, zit je met een oude computer die heel langzaam werkt, dan heb je de kans om het uit te proberen. Zet er Linux op (Ik raad Mint of Ubuntu aan, die heel makkelijk in het gebruik zijn).

Wedden dat je nog een hele tijd met je oude bakje voort kunt ?

tot de volgende ?

Dun

Ik heb hier nog zo'n scheurkalender hangen, je weet wel een Druivelaar, waar je op de keerzijde van het blaadje van de dag een mopje vindt...
Wij horen bij de mensen die dat dagelijkse ritueel meestal vergeten, en dan een tiental briefjes in één keer van dat ding scheuren. Dan zet ik me in de zetel, lees eerst de (meestal flauwe) mopjes, en ga dan aan de voorzijde de namen van al de heiligen van die dagen lezen.
Er zijn er heel veel bij, die wellicht heel brave mensen zijn geweest, maar van wie ik de naam nooit zou geven aan mijn kind of kleinkind of achter...
Er zitten afgrijselijke namen bij !
Het moet voor de mensen met die naam héél moeilijk geweest zijn om heilig te worden, want wellicht werden ze heel hun leven gepest met zo'n naam.

Maar de kalender wordt weer verschrikkelijk dun. Er resten haast geen blaadjes meer, en dan staat de kalender er voor zoals mijn lindeboom... Naakt en triestig.

Ik heb nog geen nieuwe Druivelaar liggen. Die dingen komen hier meestal in huis als een cadeau van een of andere winkel of maatschappij. Kopen doen we dat nooit, tenzij we er ergens eentje zien liggen zo wat halverwege januari aan weggeefprijs.

Op mijn bureel ligt al weer een nieuwe kalender klaar, want ook die kalender zit op zijn laatste blaadje dun te doen. Het jaar is weer bijna voorbij, en naar mijn gevoel is het amper begonnen. Hoe ouder ik word, hoe korter de jaren worden.

Ik kijk naar de troosteloos grijze hemel buiten, door het raam... Ook deze duistere luchten horen horen bij het jaargetijde en bij de dunne kalender. Het waait verschrikkelijk hard, en boven het veld zijn de kraaien en roeken vervangen door een hele vlucht meeuwen.

Boven in de kamer van Koen, hangt nog steeds de druivelaar van 2001, vastgeroest op 1 maart, dag van zijn overlijden. Het blaadje is vergeeld, en ik durf het haast niet meer aan te raken, want het voelt zo bros aan, dat ik het gevoel krijg dat het wel eens in stof uiteen zou kunnen vallen.

Kalenders...
Ach, er zijn er zo vele soorten, en dan denk ik niet aan de modellen en uitvoeringen, maar aan kalenders die helemaal niet gelijk lopen met onze kalender. Waar de jaren korter of net langer zijn, waar Nieuwjaar op een heel andere dag valt, waar de kalender al lang vervangen is door een nieuwe, of waar ze nog maar amper halverwege hun scheurkalender zitten...
En ik denk op de mensen die niet eens weet hebben van een "kalender"... Die leven of pogen te overleven, van dag naar dag, zonder te weten welke dag het eigenlijk is. Die misschien het jaar indelen in twee grote periode, de regentijd en de droge tijd. Of die hun jaar indelen op basis van de trek van een of andere diersoort, de tijd waarop ze eindelijk eens voldoende eten hebben.

En dan zitten wij hier naar die dunne kalender te kijken, krijgen op TV hele programma's met het overzicht van het voorbije jaar, en over eten wordt daar alleen gesproken als er weer eens ergens een of ander voedselschandaal is geweest... Nee, het jaaroverzicht, dat is voornamelijk een opsomming van rampen, oorlogen, misdaden...

Ooit is er eens eentje geweest die dat ook zo pijnlijk aanvoelde, die zich verzette tegen het feit dat "nieuws" altijd over het slechte ging, en hij startte met een Goed-Nieuws-Krant... Die krant is al na enkele maanden ter ziele gegaan... Er is geen mens geïnteresseerd in goede en leuke dingen... Het mensDOM wil alleen horen van moorden, inbraken, oorlogen...

Straks vieren we de herdenking van de Grote Oorlog... We moeten ons herinneren hoe idioot oorlog wel is, dus doen we dat met grote militaire parades...
Waanzin...

djudedju

de kalender trekt op niets meer.
Ik moet nodig een gezonde dikkerd kopen om in zijn plaats te hangen.

tot de volgende ?
(ps: Zouden er op die Chinese kalender van de foto ook mopjes staan? Of wijsheden van Mao ?)

dia-race

Eigenlijk wou ik het liever gewoon als één woord schrijven: diarace, maar ik vreesde dat je het dan verkeerd zoudt uitspreken, en niet snappen waar het over gaat... Maar misschien snap je het nu ook niet...

Heb jij gisterenavond ook "Vreten op Aarde" beoefend ?
Ik ook, weliswaar in mineur, maar we hebben toch eens iets gegeten dat we al heel lang niet meer aten... Ik had ze zien liggen in de winkelrekken van Auchan... "Zouden we dat niet eens eten?" "Ja, dat is eigenlijk al heel lang geleden !"
Dus gingen ze de winkelkar in.
"Ze", dat waren dan "Les escargots au beurre fine"... Ofte wijngaardslakken met kruidenboter...
Wellicht zullen sommigen de neus ophalen, maar slakken zijn heerlijk, en in het licht van het feit dat we binnenkort krekels en meelwormen gaan eten, zijn slakken helemaal niet vies !

En dus maakte Anny de slakken gereed...
Een heerlijke geur, met veel look vulde gans het huis.
Echt Frans brood (Une baguette uit Auchan) lag al klaar, en de speciale potjes en de bijhorende tangen om de beestjes vast te nemen lagen al op tafel.

We sneden profijtig het brood in schijven, gingen met het vorkje in het slakkenhuisje, prikten het beestje vast, haalden het, overdekt met hete boter en fijne kruiden uit zijn huisje, legden het op het brood. Even blazen, want die dingen komen uit de oven. De rest van de boter uit het slakken huisje over het brood druppelen... Hmmm... Heerlijk !

Waar we geen rekening hadden mee gehouden, was het feit dat we beiden heel weinig vet eten. Ik doe zelfs geen boter meer op de boterham... en dan plots al dat heerlijke gekruide botervet...
Nee, daar was onze maag niet aan gewoon.

... en dus, al na een klein uurtje zaten we beiden met de diarree...

Gelukkig hebben we twee wc's in huis. Maar wie de langere weg naar boven moest, moest dat doen met dichtgeknepen billen...
Dus was het soms een echte race naar het dichtste toilet... een echte diarace dus...

Voor de nieuwsgierigen, ja, ik ben één keer niet vlug genoeg geweest, en mocht meteen ook een nieuwe onderbroek aandoen.
djudedju.

Kerstmis schoonder dan de daegen...

En dan ga je naar bed.
Heb je al eens proberen te slapen met toegeknepen billen?
Nee, dus Motilium gepakt, dat is wellicht niet echt gezond, maar het stopt. Van het werkwoord stoppen in al zijn betekenissen.

En na twee keer een mislukte start, waarbij je vaststelt dat het nog niet over is. Nog maar eens twee pilletjes... was je heel tevreden toen het derde alarm alleen een droog windje betrof... Eindelijk kon je het wagen te slapen...

We hadden nog wat van die beestjes over. Wie ze wil zien, moet maar eens in onze vuilnisbak komen kijken. Wij, wij eten dat in ieder geval nooit meer  !

Vet staat nu op de lijst van de verboden producten.
Heb je dat ook al vastgesteld? Hoe ouder je wordt, hoe langer die lijst wordt.
Renners hebben ook zo'n lijst, maar daar staan heel andere producten op.
Voor een heel ander doel.

Oh ja, wist je dat onze koning ook duchtig met de fiets gaat rondtoeren?
Je kon het opmerken aan zijn Kerstboodschap: Hij had duidelijk zadelpijn, en kon niet meer gaan zitten.

Maar bij hem spreken ze dan van een nieuwe stijl.
Terwijl het gewoon zijn poep is die pijn doet.
djudedju

tot de volgende ?

Vreemd gespuis

Toen landbouwer J.R. uit Mater gisteren zijn weide voorbij reed met zijn tractor, dacht hij iets te zien in het schuilhok op zijn weide. Hij had niet onmiddellijk tijd om het te controleren, en nam zich voor in het terug keren het eens te controleren.

De boer ging voeder halen voor zijn paard, en bij het terugkeren dacht hij helemaal niet meer op de schuilhut op zijn weide.

Hij deed zijn dagelijks werk op de hoeve, de beesten eten geven, de stallen kuisen, van de wintertijd gebruik maken om een en ander van het gerief eens netjes op te kuisen en in te vetten, zodat alles weer in orde zou zijn als straks de lente komt, en het weer weer open gaat.

Het was tijdens het avondmaal dat hij aan dat schuilhokje dacht. Maar de wind en de regen maakten dat hij helemaal geen lust had om nog tot daar te stappen, laat staan dat hij weer van kledij zou veranderen.

Deze morgen was er het dagelijkse werk te doen, en zijn vrouw wilde dat hij haar nog eens naar hier en daar voerde, om een en ander in te kopen voor straks, het feestelijke kerstmaal, bij de versierde kerstboom.

Toen hij op de terugweg naar huis was, zag hij warempel licht in zijn schuilhok, en hij zat zicht op te winden, dat ze van zijn dingen af moesten blijven, en thuisgekomen deed hij meteen zijn werkkleren en laarzen aan om door de drassige weide te kunnen stappen naar dat verdomde schuilhok !

Tot zijn ontsteltenis was dat schuilhokje voor zijn koeien nu ingenomen door een koppel van die vreemde snoeshanen. Ze hadden warempel een of twee belotten stro open geschud, en de vrouw lag daar in zijn stro te slapen, of ze deed alsof. Hij, zo'n halfbruine met zo'n sjaal om zijn nek, precies zo een als je op TV zag lopen met zo'n bommengordel om, ratelde een en ander in dat vreemde taaltje van hem, terwijl hij de boer smekend aan keek. Boer J. wees de deur, en tekende in de lucht met wijde armgebaren dat ze weg moesten, terwijl hij grove gotver's er bij riep. In het stro bewoog de ander. Verrek, het was een wijf ! Ze keek de boer smekend aan, die ietwat milder, zei - nu zonder gotver's dat ze weg moesten, en zich omkeerde en terug weg stapte, nu en dan nog eens omkijkend, want hij was niet echt gerust in die vreemdelingen. Je hoorde tegenwoordig van alles vertellen !

Thuis vertelde hij het aan zijn vrouw, overdreef nog wat over het uiterlijk van dat vreemd gespuis, en zij deed hem bellen naar de politie. J. wachtte nog een hele tijd, want hij vreesde de ambras rond een officieel optreden, en pas uren later belde hij de flikken.

Een klein halfuur later kwam de politie er toe met een combi en een gewone auto. De flikken liepen naar de stal. Even later kwam er eentje terug, zat daar wat te vertellen in zijn microfoon, en liep terug naar het schuilhok. Plots hoorde J. de sirene, en even later kwam er een ambulance toe. "Tedju," dacht J. "Seffens hebben ze nog een of andere ziekte ook, en moet ik ook onderzocht worden, weeral kosten, alle maal door die vreemde ratten !"

Maar even later reed de ambulance weg, met één van de twee, en de ander werd met geboeide handen in de combi gesleurd.

Alles was opgelost.
J.R. hoorde pas 's anderendaags dat de vreemde vrouw aan het bevallen was in zijn stal, en dat de vreemde de flikken en de ambulanciers had pogen weg te houden van zijn vrouw. Eén keer, twee maanden later, moest J nog eens naar het gerecht. Hij moest zeggen hoe hij de vreemden gevonden had... Ze werden gedrieën uitgewezen, terug naar hun land. We hebben hier al vreemden genoeg !

Wablief?
Wanneer dat precies gebeurde ? Op 24 december, 't zal zo wat tegen middernacht zijn geweest ! Ah ja, want heel hun kerstmaal was verstoord door die vreemde snoeshanen ! En 't waren dan nog sans papiers ook !

Wat ? Ah ja ! Het zal een kerstekindeke geweest zijn, of daaromtrent... Maar ja, die vreemden geloven daar toch niet in. Wij Christenen echter...

djudedju

tot de volgende ?

Keramiek en glas (Europese Triënnale)

Gisteren zijn we dus met Bart mee gegaan naar de tentoonstelling van de werken van Andy Warhol. Het was prachtig... Of eigenlijk moet ik eigenlijk zeggen: het was, het is een fenomeen. Zijn kunst is soms ietwat bizar, is op een manier maatschappij-kritisch, en heeft een revolutie teweeg gebracht in de moderne kunst. Maar je moet zelf maar eens gaan kijken. ik ben geen kunstcriticus, ik ben eerder een type dat de kunst ondergaat. Ik verdrink er een beetje in. Als het mij aanspreekt. En al hou ik niet echt van de moderne kunst, Warhol is voor mij een uitzondering. Op een of andere manier raakt me zijn werk.
Ik heb genoten.

Na dat museum was ik eigenlijk al moe, en ik was blij dat we een eetgelegenheid indoken en er een hapje gingen eten. Minder voor het eten dan wel voor de stoel. Maar het eten was er ook lekker, al was het maar een vlugge hap. We aten een veredelde tartaar met frietjes, en Bart en Lieselotte een speciale hamburger... Dat onze tartaar speciaal was ? Naast het klassieke rundvlees zat er ook foie gras in... Michelleke Vandenbossche zou er van wakker liggen, maar het IS lekker...

Op het kaartje van Mons, dat we kregen in het museum, zagen we dat de tentoonstelling "Triënnale voor Keramiek en Glas" eigenlijk niet ver was, en we besloten er naar toe te wandelen. (waar raak je nog eens je wagen kwijt in de omgeving ?)
Deze tentoonstelling is niet in Le Grand Hornu zoals ik eergisteren verkeerdelijk meldde, maar in La Grande Halle, in de rue de la Trouille in Mons. Tezelfdertijd was er nog een tentoonstelling van Vincent Beague, ook al een Keramist.

La grande Halle is op zich al bezienswaardig. Van buiten is het een prachtig oud industrieel bouwwerk. Bij navraag bleek het  eertijds een slachthuis te zijn geweest...  Men heeft het prachtig opgeknapt, en toch zoveel mogelijk bewaard van het gebouw en de infrastructuur. Zo zie je nog door het ganse gebouw de rails met de bijhorende haken, waaraan eertijds de geslachte dieren gehangen werden om door het slachthuis heen "gereden" te worden gedurende de bewerking.

Sommige kunstenaars maakten gebruik van deze haken, en hingen hun kunstwerken als zwevende ornamenten te presenteren.

Het was mooi ! Het was soms zelfs subliem.
Er waren werken waar ik met verstomming naar stond te staren, me afvragend hoe ze dit in hemelsnaam hebben gemaakt. De gebruikte techniek is voor mij een raadsel. (Ik moet duidelijk nog veel leren in de kunst van het keramiek...).

Na deze expositie moesten we de weg terug, terug naar de auto. Zowat halverwege heb ik gesteld dat we best even een café zouden bezoeken. Ik moest even kunnen zitten. Ik verrekte van de pijn. Ik heb duidelijk weer eens te veel hooi op mijn vork genomen.

Na even gerust te hebben bij een Cola, zijn we tot aan de auto gewandeld... Over de markt van Mons.

Op een bepaald moment viel mijn oog op iets bizars en ik wees er Anny, Bart en Lieselotte op: In het kader van de kerstverlichting, heeft men er niet beter op gevonden, dan de lichten op de lantaarnpalen in fuchsia-rode plastiek te wikkelen... We hebben er staan lachen als gek, en even later zagen we dat ook de lichten die in de grond ingebouwd waren om de monumenten te beschijnen, ook al voorzien waren van een stuk roze-rode plasticfolie...

Het is goedkoop en origineel, en geef toe, het deed ons ook nog een lachen...

En nu zit ik hier. Ik heb vanmorgen niet kunnen turnen, mijn rug doet verschrikkelijk pijn. Vannacht nam ik nog maar een pijnstiller, in de hoop in slaap te geraken, maar de pijn minderde wel, maar waar een normaal mens van pijnstillers wat suf wordt, wordt ik er klaarwakker van, en krijg ik overal jeuk... Nee, geen allergische reactie, gewoon van de zenuwen... Dus heb ik nu niet alleen nog steeds pijn, ik ben ook moe. Van 's morgens vroeg ! djudedju.

tot de volgende ?

Andy Warhol

English: Own work made in the style of Andy Warhol (Photo credit: Wikipedia)

Andy Warhol, Campbell's Soup I, 1968. (Photo credit: Wikipedia)

Morgen gaan we (Anny en ik) met Bart en Lieselotte mee naar de expositie in Mons van de werken van Andy Warhol, en nadien naar een expo in Le Grand Hornu over keramiek...
Museumdag dus !

Ik hoop dat er hier en daar een bank of een stoel staat, want het zal voor mij een verschrikkelijk lastige, maar ook een heerlijke dag worden.

Vanavond naar het afscheidsfeest van Luc, die op pensioen gaat... Kortom, ook al is het vakantie, het blijft druk ! Zo druk zelfs, dat ik gisteren de laatste uren academie voor het kerstverlof afwezig was: Robert en Suzanne kwamen op bezoek, want Robert kwam een kraan plaatsen op de waterleiding en een ding om het water te ontkalken...

Vanavond wordt het dus, voor ons doen, laat, en morgen dan een hele dag slenteren in musea... Cultuur opsnuiven. De tentoonstelling van Andy Warhol is wellicht iets waar we nooit nog de kans toe krijgen! De werken van deze kunstenaar zullen niet vlug weer in ons land komen. We moeten er van profiteren !

Op de foto zie je een van zijn bekendste werken. Een man die heel gewone, dagdagelijkse dingen uit hun context haalt, en ze naar voor brengt op zijn, heel speciale, manier. Heel bekend zijn ook de portretten van Marilyn Monroe.

Els en Ewoud gaan niet mee, die zijn niet zo verslingerd aan kunst. Lieselotte wel, die volgt ook al heel lang les in dezelfde academie waar ik ga keramieken.

Buiten is het heel grijs, en overtrokken.

Kerstmis is dien dag...

Kerstmis is dien dag dat ze niet schieten
dat er geen bommen uit de lucht worden gestrooid,
dat mitrailleuzen hun welverdiende rust genieten
en de kanonnen met ne kerstboom zijn getooid.
(Uit het lied van Wannes Van De Velde, zaliger...)

Maar zelfs dat is verleden tijd. Kerstmis is nog meer gedegradeerd, is nu nog maar alleen een vreetpartij, en de dag van de pakjes.

Ooit was het een Germaanse feestdag, de terugkeer van het licht. Ik geloof dat het al zowat 700 na Christus was, dat men dat bewust verving door daar, op die dag een ander feest te plaatsen: de geboorte van Jezus, de Christus.
Je kon het in die tijd als een prachtige P.R. bekijken, een reclamestunt avant la lettre.
Maar het was zo mooi, het verhaal er rond zo zielig en zo pakkend.
Er kwamen steeds meer details bij, allemaal om het mooi en pakkend te maken en te houden. En nog veel later was er iemand die besloot dat stalleke dan maar eens op te bouwen, en er beeldekens in te zetten, om zo het geheel heel dicht bij te brengen.
Dat van de kerstboom dat kwam uit Duitsland, en hoe gek het ook klinkt, het is een restantje van de grote oorlog. Voordien was er bij ons geen kerstboom te zien, laat staan dat je er een in huis zoudt zetten !

Ik weet niet wanneer de pakjes er gekomen zijn... Soms heb ik de indruk dat die eigenlijk eerder hoorden bij het idee Nieuwjaar, het oude weg, en je kreeg een nieuwe, dus ook wat nieuwe dingen, en het was een kleine stap om daar een papiertje rond te wikkelen, om het wat verrassend te maken... En ik zie zo dat de kerk met lede ogen het feesten zag verschuiven naar dat Nieuwjaar in plaats van naar het kerkelijke feest van kerstmis...

Maar kijk, nu rest alleen nog het feest.
Je hoort nog amper iets over het idee achter het feest, en er is geen leger die het schieten nog laat omdat het Kerstmis is... Men laat steeds meer het "mis" vallen, en het wordt steeds meer gewoon Kerst of Kerstfeest... En in onze rijke Westerse wereld, vieren we nu én Kerst én Nieuwjaar, en veelal zelfs met twee grote copieuze feestmalen en zelfs met twee keer pakjes...
Een advent is een mooie krans, aan de voordeur, om iedereen er op attent te maken dat het tijd wordt om cadeautjes te kopen...

Ik mis de ingetogen sfeer van vroeger, de tijd van bezinning, de tijd van vrede...
Of je nu religieus bent of niet, het is goed nu en dan eens een periode in te lassen waarop we nadenken over het leven, een tijd waarop we alle ruzies en alle oorlogen eventjes aan de kant schuiven en nadenken over hoe mooi het kan zijn: Vrede !

Het is de tijd om ook lange ruzies aan de kant te schuiven, de hand opnieuw te reiken, en weer met iedereen overeen te komen.
Oorlogen zijn er niet alleen tussen naties, er zijn veel meer oorlogen tussen buren, broers, zussen, neven en nichten dan tussen staten... En oorlog moet niet noodzakelijk leiden tot doden, een ruzie, een vete kan al pijn genoeg doen.

Daarom wens ik alvast aan iedereen, bekenden, vrienden, vage kennissen, en zelfs totaal vreemden, een vredige kerst ! ... en als het effe kan, trek die vrede dan maar door voor de rest van de tijd dat we hier rondlopen...

Tot de volgende ?

Boekenmarkt

Vandaag begon de boekenmarkt in Flanders Expo weer. We waren er al heel vroeg, nog voor het opengaan, omdat we wilden proberen op een gratis parkeerplaats te kunnen komen. Dat lukte. Dat is 5 euro bespaard !

Zoals gewoonlijk, bekeken wij maar een gedeelte van de markt. Het volledig doen is voor mij quasi niet mogelijk. Ik zocht naar boeken over keramiek (die er waren heb ik al), en nog wat dingen voor Crea...

Toch waren we bijna 2 uur binnen... Het is ook zo enorm groot, en boeken bekijk je niet van op een afstand, telkens er iets is wat interessant zou kunnen zijn, moet je dat boek even open slaan, en bekijken.

Gek genoeg heb ik natuurlijk ook boeken mee die buiten de planning vallen... of misschien toch net er in, want het zijn boeken over Tribal Arts, kunst van over heel de wereld, maar dan alleen de kunst die historisch komt van de volkeren van toen, voor de "beschaving"... Beschaving is bewust tussen haakjes gezet, want ik heb soms de overtuiging dat wij hen niet beschaafd hebben, maar net andersom !

Ik hou van die kunst, omdat het een pure kunst is !
In feite is het veelal ook een soort volkskunst, je weet wel, dat velen hier bij ons helemaal niet als kunst beschouwen ! Als het van ver komt is het wel kunst, als het van hier komt, vanuit de buik van het volk, dan is het brol ! Om dood te vallen !

Ik ben verliefd op die dingen, omdat ze veelal echt de ziel van de mens weergeven, veelal ook zijn religie en zijn cultuur.

Ik heb heel wat van die kunst thuis staan, en er zitten stukken tussen die echt heel wat waarde hebben, maar voor mij is de echte waarde te vinden in de betekenis die die volkeren er toen aan hechtten ! Voor hen waren dat stukken van hun ziel, van hun eigenheid. Het zal wel aan mij liggen, maar soms heb ik het gevoel dat ik die dingen niet alleen bekijk, maar ook ervaar.

Toen we buiten kwamen, om terug naar de auto te stappen, zag Anny in een plas een sjaal liggen. Ik ben er naar toe gestapt en heb hem opgeraapt. Het is een heel mooie sjaal, in 100 % zijde, Italiaans fabricaat van het merk Laura Ashley... geen kattenpis !

Anny gaat het heel voorzichtig met de hand wassen, en 's zondags dragen... Merkkledij, iets wat we zelden zelf kopen...

Tot de volgende ?

The dark Ages

Ofte de donkere tijden...
Het is nu halfnegen, en ik zit hier nog steeds met het licht aan. Buiten is het niet echt donker meer, maar het is zeker nog niet klaar ! Ik heb een hekel aan die donkere periode van het jaar.
En dan ook nog eens die eindejaarsfeesten !
Heel de wereld lijkt Oh en Ahh te roepen, overal in de straten hoor je die melige muziek, zie je de kerstverlichting pinkelen, en zit je te denken: "Ah, ik wou dat het al weer voorbij was..."

Kerstmis is de periode waar we nog eens met gans het gezin, in de ruimste betekenis van het woord, bijeen komen. En dan zie je maar één ding: dat gat. Dat gat waar Koen had moeten zitten.

Kerstmis, Nieuwjaar is de periode waar het gemis veel erger lijkt, en ik denk dat die duisternis daar mee heeft te maken. Je doet nog veel vroeger de rolluiken naar beneden, je doet ze later weer omhoog, en ondertussen zit je in dat coconnetje, opgesloten in je eigen wereld, in je eigen gedachten.

Het is niet alleen de periode van innerlijk leed, het is ook de periode van lichamelijk leed. Als je ergens iets hebt dat pijn doet, dan doet het in deze tijd meer pijn. De mensen zeggen dan dat dit door het weer komt. Ik denk dat het vanuit jezelf komt. Je hebt teveel de tijd om de pijn te voelen. Je hebt immers de wereld buiten gesloten, samen met het dichtdoen van de rolluiken, en als je ze eindelijk omhoog trekt, dan is het nog niet om het licht binnen te laten, maar om wanhopig de wereld binnen te halen, maar integendeel, het is jou wereld, die met het licht van uit je kamer de wereld in sijpelt.

Gelukkig is het niet ook nog eens slecht weer. We mogen op dat stuk zeker niet klagen. De doemprofeet die ons een december volgeladen met sneeuw voorspelde, vindt zelfs zijn sneeuw niet op de hoogste bergen. Het skiseizoen valt niet eens in het water... eerder in de naakte droge grond.

Dat er in deze tijd van het jaar meer depressieve mensen zijn, dat kan ik goed geloven ! Ik ben niet depressief, en toch weegt die duisternis op me.

Straks ga ik weer naar de academie, wat voortwerken aan mijn "commeren"... "In mijn stroatse zijn 't almoal commeren..." zong en zingt Walter De Buck op zijn Gents.  Ik ben begonnen aan het eerste beeld van drie. Drie commeren... (Voor mijn Nederlandse lezers: Commeren vind ik in geen enkel woordenboek, maar het zijn kwaadspreeksters, die samen iedereen keuren en vooral afkeuren)

Nu is dat op zich niet zo speciaal, maar ik ga proberen ze min of meer in de kleuren te zetten van het oude aardewerk uit Brugge, Torhout, Doornik... Helemaal hetzelfde wordt het niet, want de kleur was enigszins het gevolg van het gebruik van loodglazuur, en dat zeer giftige product wil en mag ik niet gebruiken in de academie (er buiten ook niet voor mijn part).

Maar ik wil ergens een link leggen met het verleden. Mijn commeren dragen de klederdracht van heel lang geleden, met rokken tot op de grond, en krijgen ook de kleuren van toen...

Als dat naar behoren lukt, dan wil ik die kleuren proberen over te zetten naar moderne, eigentijdse werken. (Niet dat ik zo modern ben... Mijn kinderen zeggen niet voor niets: "Vader is blijven hangen in The Sixties..."

Nu ja, we doen ons best, en ik maak wat ik mooi vind, en waar ik me in thuis voel. Hoe zou ik kunst kunnen maken als ik het zelf niet mooi vind ???

tot de volgende ?

een grote nagel

Volgens de garagist zat er een grote nagel in mijn band. Wie legt er nu nagels op de baan?
Je zou er van verschieten!

Vermits je meer vindt op de grond dan in de lucht, loop ik meestal met het oog op de grond voor me... En ik ga niet overdrijven, maar ik heb al honderden nagels opgeraapt, of in de graskant geschopt, waar ze minder kwaad kunnen voor auto's, fiets en/of brommer... Het meest van al vind ik nagels op parkings van warenhuizen, en van grote evenementenzalen.

Wie loopt daar rond met een zak nagels met een gat in ?

In ieder geval, die nagel heb ik niet gezien, maar ja, ik was dan ook niet te voet hé... En vanuit de wagen is nagels rapen niet te doen. Trouwens, iets zien liggen op de baan is de beste parameter om van je zelf vast te stellen hoe traag je in feite kunt stoppen bij het zien van iets op de weg.
Ooit heb ik eens gestopt voor een hamer die op de weg lag. Ik heb dus de hamer voor me op de weg zien liggen. Het herkend als hamer. geremd, en dan zeker vijftig meter te voet terug gewandeld om dat ding op te rapen. Ik vond het een gevaarlijk ding om op de rijweg te liggen, en een hamer kan men altijd wel gebruiken. Ik heb die hamer nog steeds... En ik heb dat ding misschien ooit al één keer gebruikt... Het bleek immers een hamer in rubber, een vuist groot, en de enige keer dat ik het gebruikte was voor het vastkloppen van dallen die ik aan het herleggen was...

Maar ik heb in ieder geval de weg iets veiliger gemaakt voor al wie achter mij kwam...

Dat doet me denken aan de baan naar Leers (Als ik naar Auchan rijd)... Daar zag ik aan de kant van de rijweg een zak liggen. "Is dat een zak met stoofhout ?" vroeg ik Anny... Maar tegen dat ze wou kijken was die zak al lang voorbij. Maar geen nood. Langs heel de weg lagen er van die zakken gestrooid, en ik ben trager gaan rijden om eens goed te kunnen kijken...: het bleken zakken vol afval te zijn ! Blijkbaar had men eens de moeite genomen om al het zwerfvuil langs de weg te vergaren. Op sommige plaatsen lagen er om de 10 meter een volle zak !

Laatst heb ik voor mijn deur ook weer de blikjes en de resten van drinkkartons verzameld... En weer heb ik mij geërgerd aan de vervuilende mens !

In een ver verleden waren we fervente wandelaars, en ik zelfs een tijd lang eer jogger die minstens drie keer in de week heel wat kilometers liep, maar nooit hebben wij drankverpakkingen of ander afval zo maar gedumpt langs de wegen ! We stopten de lege verpakkingen netjes weer in onze rugzak, tot we ergens een vuilnisbak of een stortplaats tegen kwamen, waar het wel kon op een verantwoorde manier. Waarom niet iedereen zoveel eerbied heeft voor de natuur en voor de mens die straks na hem op deze baan wandelt of fietst ???

Die nagel is misschien ook zo, heel nonchalant weg geworpen. "Kijk, wat ik hier nog in mijn zakken vind ! Een nagel ! Hup, weg er mee !"
djudedju
Die nagel heeft me heel wat centen gekost, heel wat ergernis, heel wat onrust en hartkloppingen omdat ik te laat bij de dokter zou zijn met Anny...

Vroeger zag je wel eens een kader op de schoorsteen in school of in een klooster, met daarop in prachtige gouden letters gesneden uit roggestro: "Gedenk Oh mens, dat gij van stof en as zijt, en tot stof en as zult wederkeren !"... Ik denk er over een nieuwe versie daarvan te maken: "Gedenk, Oh mens, dat uw vuil ook UW wereld vervuilt!"
djudedju

tot de volgende ?

altijd als het niet kan en niet mag !

Vanmorgen moesten wij voor het halfjaarlijkse onderzoek van Anny weer naar het hospitaal. Zoals steeds rijden we eigenlijk veel te vroeg aan. Plots begint mijn auto een bizar geluid te maken...
Stoppen, kijken of alle deuren goed dicht zijn.
Weer aan rijden, weer dat bizar geluid.

Platte band.

Djudeju, moet dat net nu ?
Ik heb een wagen waar de reserveband onder de wagen hangt. Je moet binnen in de koffer een ijs losdraaien, en dan op je rug gaan liggen (heerlijk warm in dit weer !), om de band vanuit een soort mand te gaan halen.
Wat ik ook probeerde, ik kreeg die band niet los !
Gsm ? Niet mee !
djudedju
Daar recht over is een huis, meer zelfs een bedrijfje, en er staan al twee auto's voor de deur.
Ik gaan aanbellen. Of ik even mocht telefoneren.
Dat mocht.
De brave man zocht met zijn tablet het telefoonnummer op, en gebeld naar de garage. Of ze dringend wilden komen, want we moesten in het hospitaal zijn.

Ik vermoed dat de garagist snelheidsovertredingen heeft begaan, want hij was daar behoorlijk snel !

Voor zo'n kerels is die band er van onder halen twee keer niets. Toen ik vroeg hoe je dat doet, vertelde hij me dat er naast dat mandje ook nog ergens een bevestiging was met een koord... djudedju.

Enfin, we waren hopeloos te laat bij de specialist. Een mens moet dan nog eerst passeren aan de balie voor de inschrijvingen... Wil je eens kijken of de dokter ons nog kan ontvangen, of dat we eventueel een nieuwe afspraak krijgen??? Het ging nog.

En alles is in orde. Anny is weer goedgekeurd voor 6 maand, en dan moet ze weer een scan laten maken, zo'n 14 dagen voor we weer bij de specialist moeten. Dus in mei ... Hopelijk zonder platte band !

Oef... alles is weer ok, we zijn veilig weer thuis. Deze namiddag bellen naar de garage of mijn band weer OK is, die band gaan halen en het reservewiel weer op die verdomd ambetante plaats laten ophangen...

Deze namiddag komt Tine, van de CM, Zij is voortaan de verantwoordelijke voor Crea van Midden Vlaanderen... Vroeger was dat Hendrik, maar die is op prepensioen. En dus zal ik nu gedoemd zijn om als enige man op de vergaderingen te zitten. Hoe komt het toch dat Crea in dergelijke verenigingen veeleer een zaak lijkt voor vrouwen?  Ook de leden. Ik heb niets dan vrouwen die crea volgen bij mij.
Mannen van Mater, hé !, je mag ook komen hé !

En zo zal de dag weer tjokvol zitten...
Het leven van een gepensioneerde... Niet alleen krimpen de dagen naargelang je ouder wordt, je hebt ook wel altijd iets te doen. Druk, druk, druk.

Maar ik zou het eigenlijk niet anders willen!
Het is heerlijk om bij de mensen te zijn, en Crea is heerlijk omdat je dan nog iets kunt doen voor de mensen ! Enkele dagen geleden was het de dag van de vrijwilliger... Je kunt niet geloven hoe goed het voelt om iets te doen voor een ander, mocht je dat beseffen, dan was jij ook meteen vrijwilliger bij een of ander organisatie, of gewoon voor de mensen in je omgeving !

tot de volgende ?

Dierenleed

Er is weer eens een stiekem gemaakt filmpje opgedoken, nu over de toestanden in de varkenskweek...

Volgens mijn vrouwlief, zelf een boerendochter, kun je altijd wel zo'n beelden maken. Dat de zeug per ongeluk op een van de biggetjes gaat liggen, dat ze een big plet tussen de muur en haar lijf gebeurt nu eenmaal, en daar is de boer niet gelukkig mee, en wellicht ook de zeug niet, maar je kunt het nu eenmaal niet verhinderen. Dat ze dode biggetjes filmden, dat kan ook perfect normaal zijn: als ze een worp biggen hebben van een tien of meer biggen, dan heb je er nu en dan wel eens eentje of enkele tussen die dood geboren worden. Bij een normale geboorte in de nacht kun je dan 's morgens altijd wel een of meer dode biggen vinden.

Ik neem dit aan... Het jammere is volgens mij dat men de varkens in hokken steekt, hadden die varkens los gelopen in een wei, dan zouden er alvast geen biggen tussen de muur en het lijf van de zeug gelet worden, en zouden de zeugen een veel normaler bestaan leiden. We logeerden ooit op een grote boerderij in Frankrijk, en daar kweekten ze varkens op een enorme weide. Met golfplaten die in een halve cirkel op de grond stonden, waren er enkele tientallen hokken gemaakt, voor ieder zeug was er minstens één zo'n hok.  De zeugen en de biggen hadden zo een veel normaler leven dan de varkens bij ons... Maar ja, wij hebben gewoon niet zoveel grond ter beschikking als daar in Frankrijk, waar boeren zijn die enkele honderden hectaren hebben. We zagen daar een graanveld afrijden door vier pikdorsers naast elkaar, en die machines reden een ganse dag en een halve nacht om één veld af te rijden !

Bij ons, onder meer door de kleinschaligheid, opteerde men voor intensieve landbouw, zo veel mogelijk opbrengst op zo weinig mogelijk grond. Maar diervriendelijk is dat niet.

Conclusie, de beelden geven niet noodzakelijk mistoestanden weer, maar geven wel heel scherp weer dat intensieve landbouw op zijn minst niet diervriendelijk kan worden genoemd. We kweken kippen, konijnen, varkens en zelfs runderen op een systeem van "batterijen", dat wil zeggen: zo veel mogelijk dieren op een zo beperkt mogelijke oppervlakte. Dierenorganisaties hebben al bekomen dat die oppervlakten iets groter zijn geworden, maar uiteindelijk blijft men werken voor een netto opbrengst, en niet voor de gezondheid van het dier.

In een landje als het onze lijkt dat haast onvermijdelijk, of men moet niet alleen de boeren heropvoeden, men zou de ganse maatschappij moeten heropvoeden! Want uiteindelijk is het de consument die vraagt om een mals stukje vlees aan een zo goedkoop mogelijke prijs. Dus moeten onze boeren wel zoeken naar een oplossing en naar een mogelijkheid om te concurreren met de productie in de landen waar ze grond zat hebben.

Het alternatief zou zijn dat men de sector van de landbouw gewoon afschaft in de landen waar men niet over grote oppervlakten kan beschikken. Maar geef toe, ken jij één land dat volledig wil afhankelijk zijn van de grote buren? Ik niet, en om eerlijk te zijn, ik prefereer te wonen in een klein land, waar ze geen macht kunnen gaan uitoefenen, of oorlogen ontketenen tegen anderen, maar ik wil ook niet opgegeten worden door de grotere buren ! En als je niet onafhankelijk kunt bestaan, dan kom je hoe dan ook in de macht van de anderen.
Dus... landbouw moet blijven.
En wij... wij moeten misschien leren weer iets gezonder te gaan leven, met wat minder vlees, zodat er wat minder druk op de boeren ontstaat naar nog intensievere veeteelt...


tot de volgende ?

Boodschappen

Vandaag was het groot alarm, we moesten naar Auchan, want de aperitief zonder alcohol was op !
Nu ja, dan maar naar La douce France... gaan winkelen.
Het was er verschrikkelijk druk ! De eindejaarsaankopen zijn duidelijk begonnen !
In heel die enorme winkel staat alles in het kader van de feesten. Gek genoeg zie je eigenlijk weinig het woord "Noël" (Kerstdag) vermeld. Le Nord de la France telt heel veel moslims onder haar bevolking, en wellicht vermijdt men bewust dat woord, om niemand voor het hoofd te stoten.

Ik heb daar geen problemen mee, maar toch voelt het een beetje onwennig aan. Wij zijn vergroeid met het kerstfeest. Bij ons thuis werd Nieuwjaar niet echt gevierd, HET eindejaarsfeest was voor ons Kerstdag.

Naar mijn gevoel zou dan ook Kerstdag- Noël moeten blijven staan, en voor mijn part mag men dan ook het suikerfeest in de kijker zetten, ik heb daar niets tegen. Verdraagzaamheid is niet het wegstoppen van alles wat zou kunnen aanstoot geven, verdraagzaamheid is net geen wrevel voelen voor wat de anderen doen of net niet doen !

Als de Moslim zijn suikerfeest viert, dan heb ik daar eerbied voor, als de jood een of ander feest heeft, wie ben ik om daar aanstoot aan te nemen, en waarom zouden zij dan aanstoot nemen aan de Christelijke feesten?

Verdraagzaamheid, dat is net het aanvaarden van de anderen, met hun eigenheid, hun religie, hun gewoonten en cultuur. Als we dat doen, dan is de inbreng van al die vreemde culturen een echte verrijking !

Als je krampachtig vasthoudt aan het idee dat zij zich maar moeten aanpassen, dan ben je verkeerd bezig. Als jij katholiek bent, en je buur is atheïst, dan heb je daar geen problemen mee. Als het echter een moslim is, dan wel? Dit is niet erg logisch ! Waar we wel mogen en kunnen op reageren, dat is op mensen die niet verdraagzaam zijn. En dat kan zijn dat die onverdraagzaamheid gevoed wordt door een religie. Dan is het duidelijk dat de religieuze leiders die op die manier de gelovigen indoctrineren, dat die verkeerd zijn. Maar de Islam heeft daar geen patent op ! Denk maar, om niet te ver achteruit te gaan, aan de situatie in Ierland tussen Katholieken en Protestanten, denk maar aan de kinderen in dat stuk van Nederland, waar men uit geloofsovertuiging die kinderen liever laat sterven dan hen te laten inenten, en op die manier ook andere kinderen bloot stelt aan gevaar. Denk maar aan de Jehova's die de bloedtransfusie afzweren... Dat zijn dingen waar ik het mee moeilijk heb. Dat zijn dingen waarbij men gezondheid-bedreigende zaken gaat prediken in een geloof, als zijnde Het geloof !

Dat is net niet verdraagzaam zijn, van uit een religie.
Momenteel zie en hoor ik dat velen het extremisme in het geloof van de Moslims aangrijpen, om alle moslims te betichten van dat extremisme !

Op die manier maak je dat er een hetze groeit tegen die groep, en krijg je een reactie binnen die groep die zich aangevallen voelt. Op die manier jaag je de ruzie hoger en hoger op.

Ik ga naar winkels van moslims, omdat ze daar producten hebben die ik nergens anders kan vinden, ik ga naar Auchan, waar heel veel moslims lopen en werken, en heb nog nooit ook maar één woord verkeerd gehoord. In tegendeel, iedereen helpt waar hij of zij helpen kan, en als ik de naam niet ken van wat ik zoek in het Frans, dan luisteren zij naar heel mijn exposé om het te beschrijven, en helpen me...

De wereld zou zo mooi zijn, mochten we allemaal zo redeneren !
Je lost geen haat op met haat.


tot de volgende ?

Morgenstond heeft goud in de mond...

Deze morgen: een heerlijke wolkenloze hemel. In den Oost een geel oplichtende hemel, de rest van dat prachtige lichte blauwwit waar onze kunstenaars zo voor bewonderd worden.
De zon ?
Nog ergens achter de einder.
Anderhalf uur later: de zon is er nog niet.
Het wordt wel steeds lichter en lichter, maar de zon zit nog achter de einder.

Morgenstond... Ik heb altijd het idee gehad dat dit het moment was, waarop de zon boven de kim rijst... Dus ben ik nog steeds te vroeg op om te morgenstonden...
djudedju
Er klopt duidelijk iets niet met die spreekwoorden van ons.

Maar dit neemt niet weg, dat het heerlijk is te genieten van een wolkenloze hemel.
Van hier uit ziet het er wel koud uit. In de winter heeft een wolkenvrije hemel meteen een indruk van vrieskoude.

Vroeger... Heel lang geleden...
Ik lag nog in bed. Aan mijn voeten voelde ik de baksteen in bruin papier gewikkeld, nu koud. Gisterenavond had ons moeder die steen in de oven van de kachel gelegd, of op de kachelplaat, en als hij goed warm was, werd die steen dik in bruin papier gewikkeld, en tussen de lakens geschoven, zodat we warme voeten hadden. Nog een beetje slaperig kom ik uit bed, schuif het overgordijn een beetje aan de kant, en kijk naar de ijsbloemen op het raam. Ik ga er dichtbij staan en blaas met mijn warme adem gaten in de bloemenpracht.

NU...
Vanmorgen wordt ik wakker. Anny slaapt nog. Stilletjes sta ik op, het rolluik van de kamer naast ons omhoog getrokken, dan naar de kamer van Koen, rolluik omhoog, de radio aan, gezocht naar radio 2, me eens uitrekken, door het raam gekeken naar die wolkenloze hemel, vergeefs de zon zoekend. En beginnen turnen.

Vroeger...
Beneden hoor ik pa (of ma) met de pook koteren in de kachel. Als de asbak vol is, hoor ik hem of haar naar buiten trekken om de asla uit te gieten. Kolen op de kachel gieten, nog een schudden en de de schuif die de trek van de schoorsteen regelt open zetten. Ik mag naar beneden !

NU
Mijn turnoefeningen zijn gedaan. Twee meter verder wacht de badkamer op me. Bij het lawaai van het vullen van het glas water om mijn tanden te poetsen, hoor ik Anny opstaan en naar beneden gaan. Tegen dat ik gewassen ben, staat mijn fruitsapje, mijn yoghurt en een kop koffie op me te wachten. En  terwijl ik daarvan geniet, trekt Anny naar boven om zich te wassen en te kleden.

Vroeger
De koffie geurt al, en op tafel ligt een berg boterhammen en een pot confituur.
We eten eerst, en gaan dan pas, om beurt, ons wassen aan de pompsteen in de achterkeuken. Een badkamer is een ongekende luxe op dat moment. Iedere zaterdagavond is het wastijd. Ons moeder zet een grote zinken kuip midden de keuken neer, in de winter wordt het kacheltje duchtig opgestookt. Op de kachel en op het gasfornuis staat water te warmen, en een voor een gaan we de kuip in en wassen ons. Het is een familiaal gebeuren, we zijn dan ook nog heel klein, en uit het bad, afgedroogd en de pyjama aan, kruipen we bij vader op schoot, en is er de wekelijkse zangstonde. Als in de mei... 't Zijn weiden als wiegende zeeën, Omdat ik Vlaming ben...

Nu
De TV wordt aangezet, we kijken naar de herhaling van het laatavondnieuws, en dan naar het nieuws op de regionale zender. Ik slof nadien naar mijn computer, bekijk daar ook nog eens het nieuws, en start het bloggen.

Weet je wat er gebleven is ? De badkuip, met de volledige wasbeurt is nog steeds de zaterdagavond. Niet meer met zangstonde, niet meer in de keuken bij het ronkende kacheltje, maar in de badkamer, waar de radiator alles goed heeft opgewarmd. Nieuwe frisse pyjama aan, en naar bed. Nog wat liggen lezen... Slaapwel.

Het huis, het thuis is een ander begrip geworden...
Na de kindertijd, waar we als nummer drie van de hoop aan tafel zaten, gingen we naar een nieuw gezinnetje met op den duur zelf drie pagadders die de tafel vulden. En we zagen hen ook van de tafel verdwijnen, twee om zelf een gezin te stichten, een omdat hij overleed.
We hebben nu een veel te grote tafel, waar we samen maar een klein hoekje van vullen. We hebben altijd eten te veel, en de kippen kennen dan ook ons etensuur zo goed als wij het kennen.
We zeggen niet zo veel op een dag...
Na al die jaren weet je alles wat er is, komt en komen gaat.

Het leven schuift stilletjes voorbij.
In een stil gelukkig samenzijn.
Een blik, een glimlach, een kus voor het vertrek naar de academie, een slaapwel...
... en nu en dan een complimentje: het eten heeft me gesmaakt, 't was lekker.
Heel kleine dingen
... veel warmte.

en een tijd die steeds sneller lijkt voorbij te tikken.

tot de volgende ?

PS: de zon is er ! Ze staat nu zo ver naar het zuiden op, dat ik ze niet eens kan zien vanuit het raam aan de voorkant van het huis. Dat van opstaan in het Oosten ??? Dikke larie !

de autokeuring

Vanmorgen moest ik reeds vroeg in de garage zijn, om mijn wagen eerst helemaal na te kijken en bij te regelen, want ik moest naar de keuring.
In minder dan geen tijd was mijn wagen in orde, het was immers nog niet zo lang geleden dat ik een heel groot onderhoud had moeten laten doen, met onder meer een nieuwe distributieriem...
Vandaar reed ik naar de keuring, en zag dat er maar drie auto's voor me waren. Een boekje met Sudoku uitgehaald, en ik zat de tijd te verdrijven met het invullen van de rasters.

De wagen voor me reed binnen, boekje weg, gekeken of al mijn boorddocumenten er netjes en volledig klaarlagen (Nu moet je dus ook je verzekeringsbewijs voorleggen!).

Zoals ieder jaar vraag ik of ik uit mijn wagen mag, en of hij zelf het parcours van alle onderzoeken wilde rijden. Zoals gewoonlijk had de man geen bezwaar daar tegen, en ik stond er naast, de keuring te bekijken...

Ook dat ging heel vlug, en alles is in orde... Oef, weer goed voor een jaar !

Soms vervloeken we die autokeuring, maar eigenlijk is het toch wel een goed ding ! Op die manier weten we tenminste dat onze auto in orde is, en dat ook de andere auto's op de weg in orde zijn... Althans, als ze net als de modale Belg ieder jaar de keuring laten doen, en ze hun wagen in orde houden. Want het blijkt dat er telkens toch mensen zijn die zonder keuring en zonder verzekering de baan op rijden...

Ze brengen op die manier niet alleen zichzelf, maar ook de anderen in gevaar.
Deze mensen maken onder meer dat wij meer moeten betalen voor onze verzekering, want bij een ongeval met zo'n onverzekerde, is het de gemeenschappelijke kas die betaalt... Zij pogen wel de kosten te recupereren, maar doe maar eens een kei het vel af !

Ik ben in ieder geval weer met alles in regel...

Op de terugweg heb ik nog maar eens de tank gevuld, zodat ik weer een tijdje de baan op kan. Want voor mij, slecht te been, is mijn wagen inderdaad mijn vrijheid !

tot de volgende ?

Rouwkoffer

De dochter van een heel goede vriend, is initiatiefnemer bij het maken van wat ze een rouwkoffer noemt.
Een rouwkoffer is een doos, een koffer, waarin talrijke voorwerpen zitten, die een troost kunnen zijn bij rouw. Gaande van knuffels over boeken, en nog heel wat andere voorwerpen, die voor de rouwende een brug kunnen vormen naar troost.
Men heeft mij verzocht of ik niet een of enkele keien wou maken, met daarop een tekening of tekeningen, die op een of andere manier troost kunnen bieden.

Ik zit daar nu al weken mee in mijn maag.
En ik ga je zeggen waarom.

Helaas ben ik ook een van de mensen die getroffen werd door rouw, erge rouw. Men zegt dat er niets zwaarder is dan het verlies van een kind. Ik weet dat niet, maar ik weet wel dat het heel zwaar is.

Wij, mijn vrouw en ik hebben die rouw moeten doorstaan en verwerken.
Ik hoop nog steeds dat we het voor elkaar op de beste manier hebben gedaan, want zeker weet je dat niet. Bij ons is daar amper over gepraat. Er is ook weinig geweend, wel veel gezucht en veel getobd.
Wij hebben onze rouw in stilte verwerkt, gewoon bij elkaar zijn, nu en dan elkaars hand vastgrijpend als een steun die je aanbiedt aan de ander, of als een grijpen naar steun op de ergste momenten.

Ik ben een boekenlezer, maar ik heb geen boek opgezocht waar ik misschien troost zou in vinden. Ik heb integendeel boeken gelezen die me op heel andere dingen deden denken dan die rouw.
Voorheen was ik een lezer van de bijbel, uit overtuiging en als studie (ik las meerdere uitgaven en uitgaven van meerdere kerken, om te vergelijken en de waarheid te zoeken...).
Nu doe ik alleen nog een bijbel open om een citaat te zoeken.
Mijn geloof is zelfs geen familie meer van het geloof dat ik had. Dat we hadden, want ik zag, hoorde, voelde hetzelfde bij mijn vrouw.
Ik ben jaloers van de mensen die in het geloof troost vinden. Ik vond er alleen ontgoocheling en had totaal geen begrip waarvoor we dat verlies moesten lijden.
Ik blijf wel geloven in een opperwezen, maar het beeld van een "goede god" is helemaal verdwenen.

Het enige wat me in die rouwkoffer iets of wat aanspreekt is de knuffel. Niet het pluizige popje, maar het idee dat een warme knuffel voor elkaar, voor hen en van hen die je verdriet delen, dat zegt me wel iets.

Maar ik weet dat ons verwerkingsproces een strikt individueel iets is. En ik denk dat ieder verwerkingsproces op zich uniek is. Ik ken mensen die ook een kind verloren, en die jaren aan een stuk, dagdagelijks naar het kerkhof trekken om tegen hun kind te babbelen. Ons zegt dat kerkhof niets.

Ik ben er van overtuigd, dat de rouwkoffer een goed ding is, voor een deel mensen. Maar lang niet voor allen. Ik denk dat veel belangrijker dan de koffer op zich, het idee is dat er mensen met je begaan zijn. Ik denk dan ook dat veel belangrijker dan die voorwerpen, de aanwezigheid is van mensen die mee-leven. Die je hand vasthouden (letterlijk !!!), die je vastnemen, op je schouder kloppen. Bij ons liefst zonder woorden, een zuivere overdracht van gevoel, bij anderen wellicht met het geven van de kans om te praten, een luisterend oor bieden.

Ik moest geen kei in die koffer stoppen... ik moest er zelf kunnen in kruipen, om als het nodig is die hand te reiken, dat oor te bieden.

Maar ik ga een kei maken.
Een kei vol leven. Vol bloemen, vol leuke diertjes...
Want er blijft hoe dan ook leven.
Ook na het verlies.
... en ik wil een kei maken die je eventjes doet wegdenken van dat zware loden gewicht dat op je drukt. Ik wil een kei maken die je toont dat er steeds leven blijft...
We hoeven het verdriet niet te verdrukken, we moeten het een plaats geven, en het warm inkleden met alles wat we hebben aan goede, aan leuke herinneringen.
We moeten het verdriet inkleden in een mantel van leven.
Zoals die dode kei vol spetterende tekens van leven.

Zo wil ik, vanuit mijn verdriet, de hand reiken om hen terug naar het leven te brengen.
... en misschien, heel misschien, kun je deze tekst ook aan hen geven.
Iedereen verwerkt zijn verdriet.
Op zijn manier.
Maar we moeten terug naar het leven grijpen om het een plaats te geven. Om de overledene een plaats te geven midden in het leven !

tot de volgende ?

Nelson Mandela

“For use by white persons” – sign from the apartheid era Español: “Sólo para blancos” – letrero de la era del apartheid (Photo credit: Wikipedia)

Als ik praat met mijn kleinkinderen, dan is het begrip Apartheid iets uit de schoolboeken...
Zo vlug gaat het allemaal. Voor ons is apartheid een heel concreet begrip, voor de jeugd is het al iets uit de geschiedenisboekjes.

Als we het geschiedkundig bekijken, dan moeten we terug naar de oprichting van een Nederlands haven aan de kaap... Dat gebied was toen alleen, heel dun bewoond door wat wij gemeenzaam hottentotten plegen te noemen (San en andere).
Vandaar dat je ook heel wat boeken vindt waarin je kunt lezen dat er in Zuid Afrika geen zwarten waren (bantoe-volkeren), op het moment dat de blanken er kwamen.
Hier en daar vind je ook een werk dat dit tegenspreekt, en stelt dat zelfs al in de beginperiode expedities van de blanken spraken over ontmoetingen met zwarten.
Als ik het zo allemaal eens nuchter bekijk, dan denk ik dat én de blanken, én de bantoe-volkeren zowat op hetzelfde ogenblik het gebied van de hottentotten hebben willen innemen. Beide volkeren deden aan een actieve expansie-politiek.

In heel veel gevallen leefden ze vreedzaam naast en zelfs door elkaar, maar nu en dan werd er gevochten. De grote oorlogen tussen blank en zwart kwamen er pas na een hele tijd.

De apartheid was er echter al veel vroeger !

De apartheid was "in den beginne" iets wat gebaseerd was op op de godsdienst van de blanken. Zij beschouwden de zwarten als de kinderen van Kaïn, die voor eeuwig gemerkt waren door de Heere...
Er was geen sprake van haat, maar het was zo, dat het een grote zonde was zich te vermengen met het volk van het kwaad. Als er al sprake was van haat, dan ging die haat in de eerste plaats naar de zondaars die gemeenschap hadden met zwarten, en naar de vruchten van die gemeenschap. Dit waren de oorspronkelijke kleurlingen, begrip dat pas later uitgebreid werd tot alle zwarten.

De apartheid was in origine niet een manier om de zwarten als minderen te beschouwen, maar een soort vrijwaren van het eigen ras. Men moest en zou vermenging van de rassen vermijden, want dat was het ultieme kwaad.

Toen er steeds meer zwarten kwamen, begon het systeem helemaal mank te lopen, en kwam er een situatie die steeds meer en meer scheef groeide. Er kwam een situatie waarbij de macht van nature uit naar de zwarten neigde, omdat ze gewoon veel talrijker waren, en een houding van de blanken die hun positie wilden behouden. Steeds meer kreeg dit het beeld van de blanke die zich superieur achtte, en steeds meer kwam er druk van de zwarte bevolking tegen dit machtsmisbruik.

Deze scheefgegroeide situatie is het beeld wat wij hebben als "apartheid". In origine was het niet zo bedoeld, en was het zeker niet bedoeld als een macht voor de blanken en onderdrukking van de zwarten. Men wilde gewoon de zaken netjes gescheiden houden.

Ook door culturele invloeden, werd het verschil steeds groter. De zwarten waren ongeschoold, en wat aan hun lot overgelaten, bleven ze dat grotendeels. Het waren de religieuzen van diverse kerken, die de zwarten toch scholing gaven. Dit maakte dat de zwarte bevolking zich nog meer bewust werd van de verschillen tussen blank en zwart.

De grootheid van een Nelson "Mandiba" Mandela, ligt niet in het feit dat hij een leider was van een politieke beweging der zwarten, zijn grootheid ligt in het feit dat, toen de zwarten niet meer tegen te houden waren, hij niet koos voor wraak, maar koos voor verzoening en samenwerking.

Dit was niet alleen groots, het was ook de meest wijze beslissing, en bijna de enige kans om het blanke kapitaal en de blanke knowhow binnen te houden !

Als we hem niet zien als een man van de vrede, dan moeten we hem toch minstens het imago geven van een man met een zeer brede visie en een zeer realistische kijk op de zaken.

De grote vrees is dat, nu hij overleden is, de zwarten die wel opteren voor wraak, meer in de pap te brokken krijgen, en dat alles wat nu bereikt is, binnen de kortste keren vernietigd zal worden.
Dit zou betekenen dat ook Zuid Afrika in de economische put zou terecht komen, waar bijna heel Afrika in zucht.

Wij, blanken, hebben daar de grote schuld aan ! Wij hebben gekozen voor een systeem van kolonisatie die gelijk staat aan leegroven, aan vernietigen van de eigen cultuur van het Afrikaanse volk.
Wij hebben hen ontworteld, en geven hen alleen kans om te leven binnen een systeem dat niet het hunne is.

In deze context is en was Mandela een broodnodige schakel, een binding tussen twee werelden.
Dat was zijn grootheid.

Hopelijk blijft zijn geest, zijn instelling, zijn kijk op de zaken nog lang nazinderen, zo lang tot de culturen werkelijk tot één cultuur zijn geworden.

tot de volgende ?

Hoe zeere rijzen ze...

English: Guido Gezelle, picture taken from old photo (19th century) in my personal possession, of unknown origine (Photo credit: Wikipedia)

de zieke zomerblaren... schreef Gezelle in een van zijn vele gedichten. En terwijl ik hier naar mijn scherm kijk, zie ik in de hoek van mijn oog de blaren van mijn linde naar de grond dwarrelen.

Er is niet echt veel wind, maar het is vooral het feit dat het al een paar keer gevroren heeft. Alle bladeren zijn geel, soms met nog een schijn van groen, en hier en daar wat bruine plekken.

Vandaag zijn we 5 december, en zoals steeds is de linde een van de bomen die het langst de bladeren houden. Maar nu vallen ze zeere...

Gezelle is wellicht onze grootste dichter, die schreef in het West Vlaams, en die het zoetgevooisde van die taal wonderwel wist weer te geven. Het is gek, maar ergens vind ik dialect altijd warmer dan het nette Nederlands. 

Ik kreeg van mijn zuster een boekje met daarin hele teksten in het Oostends... En tot mijn verbazing en verbijstering stel ik vast dat we (Anny en ik) al een heleboel van die typische woorden vergeten zijn, of dat we ze nooit meer gebruiken. Onder elkaar spreken we steeds West Vlaams, maar nu zie ik dus dat dit niet echt meer waar is ! Blijkbaar zijn er heel wat woorden uit het Oudenaards ongeweten onze taal ingeslopen. Het is al hoogst zelden dat we spreken van de achterkeuken, we hebben het steevast gewoon over de keuken. En het woord sjhuttelkot, dat was ik eigenlijk helemaal vergeten (Schotelhok). Iets wat gewoon de plaats aanduidt waar de pompsteen staan.

Ik was ook vergeten hoe plat mijn moedertaal soms wel was... Ook al mochten we dat thuis niet gebruiken, we kenden het wel van in de school en van op straat... Maar heel wat van die uitdrukkingen herinner ik me niet. Ik ben ze vergeten, of ik heb ze nooit gekend. Nu, ergens is dat niet helemaal te verwonderen, want thuis sprak men eigenlijk geen Oostends, maar een taal die doorspekt was met het Nieuwpoorts. Nieuwpoort ligt maar 17 km van Oostende, maar toch verschilt de taal er erg met het Oostends. Het echte Ostèns, dat was de tale van de visschers, de taal die je hoorde  op het visserskwartier en op de Opex.

Waar wij bij mist "geen hand voor onze ogen zagen", zegt de echte platte Ostendenoare " 'k zien gin lul verre"...

"t Is were wér e wirtsje ewo !" is het Ostends voor "Wat een weer !"

Geef toe dat het leuker klinkt in het dialect...

En ik schrijf nu over het Ostends, maar eigenlijk kun je dat over alle dialecten. En ieder dialect is onvervreemdbaar. Je kunt het niet meer leren als je de kindsheid bent ontgroeid. Je familie zal wel zeggen dat je helemaal je eigen taal vergeten bent, en nu helemaal ... praat, maar als je dan met de buren praat, die echt van daar zijn, geboren en getogen, dan horen ze meteen dat je uit een andere streek komt.

Het is zo erg, dat soms een verklaring moet vragen, omdat je een woord of een uitdrukking niet snapt.

Maar ik kon me niet indenken dat ik moeite zou hebben om mijn eigen moerstaal te lezen, en soms om het te begrijpen. Dat ik eventjes moest spieken en naar de "vertaling" kijken, om te weten waar het over ging, en het dan te ontcijferen...

Het grootste wonder is wel dat men op een of andere manier is gekomen tot een nette taal, tot een algemene taal, tot wat we ABN noemen. En ook al lijkt het soms wat dichter bij het Nederlands dan bij ons Vlaams, helemaal waar is dat niet. We kunnen dat vaststellen als we naar de Nederlandse TV kijken, dan horen we dat zij onze gemeenschappelijke taal niet alleen iets anders uitspreken, maar ook veelal een andere woordenschat hebben.

En toch is het één taal, en begrijpen we elkaar zonder moeite. Zelfs al verstaan wij het, en begrijpen zij het.

We hebben een rijke taal, wellicht mede door die verschillen, waar we twee of meer woorden hebben om hetzelfde te zeggen. 

Taal is heerlijk...

Zonder taal is er geen mensdom !

Als er één zaak is die ons tot mens maakt, dan is het wel de taal en het vermogen dit niet alleen te spreken maar ook nog op te schrijven. Taal is het voertuig waarmee de beschaving vooruit rolt !

tot de volgende ?

Mist

Heb je gisteren ook vol ontzag en verbazing gekeken naar de ravage?
Enige jaren geleden hadden we zoiets in Kruishoutem ook.
De reden? MIST !

In feite is mist niets anders dan een zeer laag hangende wolk.
Als je op een zonnige dag lui uitgestrekt op het gras ligt te turen naar de schapenwolkjes, dan kijk je dus naar mist.

Ik heb het al meermaals verteld, ik heb in mijn jeugdjaren nog gewerkt op de Mailboat Ostend-Dover, en heb daar in stormen gevaren zonder dat ik er ziek van werd, en zonder dat ik er angst voor had, maar voor mist was ik bang. Je vaart in een grijze massa, je hoort ten allen kante schepen, toeters, bellen, en je ziet niets. Het feit dat we, als bemanning rondom rond op het schip aan de reling werden gezet, om uit te kijken en te luisteren, bewijst dat radar en co nog niet voldoende zijn (waren?) om helemaal op veilig te varen.

In een wagen heb je geen radar, kun je niet enkele mensen buiten op posteren om te kijken en te luisteren. In een auto zit je plots in een dikke witte soep. Je zet je ruitenwissers aan, maar zoals steeds zijn de eerste zwaaien van dat ding alleen goed om nog minder te zien. Je moet eerst het vuil van die ruit af krijgen.
In die tijd kun je al lang tegen je voorganger geparkeerd staan !

Het ergste wat ik ooit heb meegemaakt waren twee gelegenheden:
Ik kwam van Kruishoutem (steeds een gevaarlijke baan als er mist is !). het had gesneeuwd, en daar boven op was er dan nog mist. Ik hield me angstvallig vast aan de rode mistlamp voor me, tot die plots verdween... Ik reed niet meer, ik kroop voorzichtig verder, en plots zag ik weer rode lichtjes, maar die stonden stil. Mijn voorganger en onvrijwillige gids in de erwtensoep, had er de brui aan gegeven en besloot dat het mijn beurt was om hem tot gids te dienen...

Ik moest naar een vergadering in Gavere. Het was verschrikkelijk mistig, en Anny reed met me mee, om, met het hoofd buiten het raampje te luisteren en te kijken, want je zag zelfs de kant van de baan niet... Toen we na een uur rijden in Gavere kwamen, dan was daar geen kat aanwezig: het was veel te mistig... We zijn terug naar huis gesukkeld, vloekend op onszelf en op de mensheid...

In beide gevallen was dat echter volledige mist. Van het begin tot het einde reed je voorzichtig en traag, want er was geen of haast geen zichtbaarheid. Wat zich gisteren voordeed, en een tijd geleden ook in Kruishoutem op de E17 voordeed, was een ander type van mist, die op een manier nog véél gevaarlijker is !
Je rijdt op de baan, op een makkelijke comfortabele manier, het verkeer is wel druk, maar vlot, en het is helder weer met goede zichtbaarheid. En rijdt ge plots, van het ene moment op het andere, in die erwtensoep. Je bent het niet verwachtende, je bent niet alert, en je panikeert. Wellicht heeft de deskundige gelijk dat de meesten dan eerst gas geven, om ergens hun voorganger te zien, en hem als houvast te kunnen gebruiken. Maar als die al botste en stilstaat, dan zie je hem maar op het moment dat je geen kans meer hebt om te stoppen, en je rijdt er gewoon op in  !

Mist beweegt. Kijk maar naar de wolken ! Mocht die mist gisteren in dezelfde richting hebben bewogen als de wagens, dan zou de ravage wellicht een stuk kleiner zijn geweest, maar wellicht schoof de mist tegen de rijrichting in, en kwamen de wagens steeds verder weg in die mist terecht, en kon er een file van accidenten ontstaan.

Op een drukke weg, aan een relatief hoge snelheid (autosnelweg), maak je als bestuurder geen of heel weinig kans! Vandaar het verschrikkelijke aantal slachtoffers, gelukkig met relatief weinig doden en zwaar gekwetsten... (In Kruishoutem was dat veel erger !)

In dit geval zou je kunnen zeggen dat het niet de mist op zich was, maar vooral het plotse, het niet-verwachte van de mist, die oorzaak was van de ramp.

We mogen in België 120 km/uur rijden op de autosnelweg.
Bij een plotse hindernis is dat veel te vlug !
Maar het feit dat dit risico zo zeldzaam is, maakt dat we er geen of amper rekening mee houden.

Snelheid... Wat is snelheid ?
In de nabijheid van een school zie je nu gewoonlijk een bord staan met 30 er op. Dat lijkt dan plots wel heel traag... Maar is het dat wel ?
Als je een héél, hééél, héééééél goede loper bent, dan kun je misschien de honderd meter lopen in 10 seconden. Dat is héél vlug !
Dat is net 36 km/uur...
Amper iets vlugger dan je daar moogt rijden met de wagen...

Wij weten niet meer wat snelheid is.
Omdat we er aan gewoon zijn.
Omdat we leven in een wereld waar we snel rijden, snel ergens zijn, heel gewoon vinden.
We gaan morgen eens naar de Ardennen, gaan wandelen,. Dat is van hier uit meer dan 200 km ! en 200 km terug !
In de tijd dat de mens nog vooruit ging op zijn eigen snelheid, deden we zo'n 50 uren stappen over ! Met de noodzakelijke rusttijden waren we enkele dagen op weg !
Nu gaan we er eventjes heen, over en weer, op één dag.
... en we denken er nooit ofte nooit aan, dat onze voorouders wellicht het van schrik zouden besterven, mochten we ze plots aan die snelheid verplaatsen van hier naar de Ardennen...

Snelheid
mist
natuur

djudedju


tot de volgende ?