aan iedereen ! Vroeger was het Zalig Pasen, maar dat hoor je nog amper...Nu ja, begrijpelijk, zalig klinkt zo...zo iets nà het leven hé ?
Vanmorgen, toen ik opstond, en het zonnetje zag, stapte ik naar mijn tuin, even kijken naar mijn mooie zijdehoentjes en naar mijn goudvissen.
Toen ik weer naar binnen kwam, zag ik een mier lopen op de tichels in mijn keuken. Ik trapte er op, en wou verder gaan, maar om een of andere reden keek ik nog eens om, en zag de mier ongestoord verder lopen ??? Ik dacht dat hij ergens tussen de ribbels van mijn schoenzool had gezeten, en stampte opnieuw, en draaide eens flink met mijn voet. Natuurlijk deed ik zo weer eens mijn rug pijn, maar wat mij verblufte was dat de mier onvertsoord bleef verder marsjeren...
Ik keek naar de zolen van mijn sloefen, géén ribbeltjes ! Dat kon toch niet ?
Ik ging op mijn knieën zitten om die straffe mier eens goed te bekijken, en hem dan manu militari met mijn zakmes in tweeën te hakken.
Van dichtbij bleek dit géén mier ! Het was een minuscuul voertuig, op zes poten wat schokkerig voortbewegend, en aan het achterstuk zat ook nog een gedeelte met een rupsketen aan, of toch iets dat er op leek - het was ook zo klein...
Ik nam mijn zakmes, en wilde het wegduwen met de punt van mijn mes. Plots blonk er iets en de punt van mijn mes viel op de grond! Verbluft bekeek ik mijn mes...de breuk was zwart, en toen ik er over wreef, leek het wel brokkelig, tot stof vergaan.
Ik naderde "de mier" nu van de zijkant, maar nu voelde plots een verschrikkelijk stekende pijn aan mijn wijsvinger. Op het eerste zicht zag ik niets, maar toen, door de pijn nog eens goed keek, zag ik een piepklein gaatje, en hetzelfde aan de achterkant van mijn vinger. Het ding had iets dwars door mijn vinger, door vel, vlees en been geschoten. Het brandde verschrikkelijk, en mijn vinger begon al te zwellen en rood te worden. (Ik kan je zeggen dat het niet makkelijk is te typen zonder rechterwijsvinger !)
Toen ik met een vleesplank heel vlug toch probeerde het ding weg of om te duwen, bleek dat niet te lukken, het kleefde precies aan de bodem, of het was ontzettend zwaar...
In plaats van weg te gaan, voerde het zijn snelheid op, en ik zag dat het opnieuw vuurde, ik zag de flits, maar wellicht vuurde hij in mijn zool, en gelukkig niet in mijn voet. Ik week naar achter, en zag plots, van onder de achterdeur, in een brede linie een heel pakket van die dingen op me afkomen.
Ik greep een glas met nog wat water in, en gooide dat op de mier, maar ook dat leek geen effect te hebben.
Ik kwam verschrikt mijn woonkamer binnen, en verbood Anny naar de keuken te gaan. Natuurlijk geloofde ze me niet, tot ik mijn vinger toonde. Ondertussen was die al dubbel dik, en paars en glanzend. Een rode lijn kroop mijn arm naar omhoog. Anny belde de dokter van wacht, maar die is nog niet geweest. Nu is mijn hand al bijna helemaal gezwollen en doet verschrikkelijk pijn. Ik ben nu aan 't typen met één hand.
Ik zie dat de mieren nu al in de woonkamer zijn. Ik wil dit nog zeker versturen; ik wil dat iedereen dat weet !
Anny is al naar buiten, Sloeber is bij haar, maar Bobbie ligt hier al roerloos uitgestrekt op de vloer, hij is heel dik opgezwollen, en het is net of er onder zijn huid dingen aan 't bewegen zijn...
Ze komen dichter, ik stuur dit nog door en dan be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten