blauw in het zwerk

Heb je het ook gezien? Vanmorgen was de hemel niet meer alleen maar grijs en zwart, er zaten strepen blauw in, lichtblauw, en aan de einder zag je warempel wat oranje, voorbode van de zon?
Ze voorspellen sneeuw !

Je zit, we leven in een landje waar het weer niet alleen het gespreksonderwerp is bij uitstek, het weer zelf werkt daaraan mee ! Het wisselt, en verandert constant, het blijft soms wekenlang slecht opdat het de mens de strot zou uitkomen, het gaat dan plots over in een wirwarweer, waar je echt niet meer weet welke kledij je moet aandoen. Je ziet dan in de straten mensen rondlopen zowel in dikke winterjassen als in korte broek en T-shirt...

kortom, er zijn maar twee constanten in het leven van de Belg :
- het weer
- de belastingsbrief

En toch, als we TV-kijken, en we zien wat het weer allemaal aanricht in onze buurlanden, dan mogen wij hier niet klagen. We hebben hier zelden of nooit van die weersuitspattingen.
Misschien is het voornaamste ambetante kenmerk van ons weer dan ook zijn middelmatigheid ?

Er gaat een sprookje rond dat de eskimo's wel tweehonderd woorden hebben om sneeuw aan te duiden (het is maar een sprookje!), maar het verwondert mij ergens dat wij hier hobby hebben in het benoemen van alle soorten wolken. Zou het niet heerlijk zijn als we het verschil ook konden benoemen tussen een calvus, een capillatus, een castellanus tot en met een spissatus, een stratiformis en zelfs een Uncinus ?
Maar nee, we mekkeren gewoon dat we de zon niet zien !

Er is ook iets geks aan de hand met onze kunstenaars !
Het valt op dat de meeste schilderijen een mooie strakke blauwe hemel vertonen, en geef toe, het is onmogelijk dat die schilders daar alle dagen vanuit hun atelier zicht op hebben ! Het aantal dagen met blauwe luchten is veel kleiner dan het aantal schilderijen met diezelfde luchten !

Ik denk dat die schilders ook een chronisch gebrek aan opleiding hebben om al die soorten wolken neer te poten op hun doeken. Ze kunnen ze niet alleen niet benoemen, ze weten ook niet welk wolk ze in welk blauw moeten plaatsen !

Als we op een schilderij wolken zien, dan zijn het meestal allemaal wolken, zonder ook maar één spatje zon. En heb je er dan toch eens eentje gevonden, dan is het heerlijk dat kleine vlekje blauw in het uitspansel ook vertaald te zien in een likje zon op de aarde er onder. Die schilderijen zijn, door dat éne spatje licht op de anders grauwe aarde, meteen heel aantrekkelijk en halen hoge aaibaarheidsgehalten...
Wat op zich al weer een bewijs is, dat we versteld staan van het feit dat een maler het aandurfde om én wolken én zon op één doek te zetten.

Gekend zijn ook de schilderijen waar de schilder nog meer moeilijkheden poogt te ontvluchten! Je schildert een gelige zon die in een oranje overgaat tot in het bijna inktzwarte, daarvoor een witte voorgrond (heb je al van je witte canvas), en daarop pikzwarte bomen die als grijpgrage vingers in de oranje verf krabben... Mooi ! en bijkans heeltemaal geen werk aan...   (Was het maar zo simpel...)

Ach, ik zit maar wat te zeveren... ik wil gewoon zeggen: Ik ben blij dat ik wat blauw in 't geluchte zie !
Jij ook ?

tot de volgende ?

papierklei

Eigen foto, eigen hond, maar in het echt luistert zij veel beter dan op de foto !!! (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag ga ik in de academie wat experimenteren met papierklei.
Papier op zich bevat eigenlijk al klei, dus is papier geen vreemd object voor klei.
Ik weet niet wie ooit op het idee kwam om papier in klei te mengen, maar het lijkt een wondere materie.

Laat me eerst eens vertellen hoe je met gewone klei kunt werken.
Gewone klei mag niet te nat en niet te droog zijn, het moet kneedbaar zijn en niet kleven aan je handen. Deze toestand laat je toe die massa te vervormen tot de vorm die je er mee wilt maken (met de nodige beperkingen ... je kunt bijvoorbeeld niet een potlooddunne pilaar maken voor een dikke bol klei, want dat gaat inzakken, omvallen)
Je kunt klei tamelijk lang blijven bewerken. Zolang het niet droog is, kun je stukken bijvoegen, aankleven. We spreken dan van klei die lederhard is. Dat is een exacte beschrijving, het voelt ook wat lederig aan. Je kunt zelfs in dit stadium de klei nog steeds wat vervormen, mits je dat voorzichtig doet, en de grens niet overschrijdt waar de lederharde klei gaat breken.
Als de klei eenmaal droog is, kun je er niets meer aan toevoegen of aan wijzigen.
Als je dan de klei weer nat maakt, ga je niet naar de situatie lederhard, maar meteen naar heel zacht, ja zelfs naar uiteen vallen.

Papierklei heeft een deel eigenschappen die je toelaten over de grenzen te gaan van de gewone klei. Je kunt veel lichter werken, omdat door de vezels in de klei, je een soort wapening krijgt, en dus een sterkere structuur.
Daardoor kun je veel dichter komen bij de potlooddunne pilaar met daar een dikke bol op. Je moet wel zien hoe je dat doet, maar door de hogere stevigheid en de lichtere constructie is daar al heel wat meer mogelijk.
Bovendien kun je aan droge papierklei nog steeds zaken in papierklei toevoegen. Door de vezels laat je, mits de twee oppervlakten bevochtigd worden, de zaken in elkaar grijpen en ineen kleven.

Kortom, je krijgt meer mogelijkheden.

Misschien denk je nu bij jezelf: "Wat zit die man nu allemaal te leuteren !"
Maar voor mij kan dit een nieuwe wereld van mogelijkheden vormen. Laat me een voorbeeld geven. Stel dat je in klei een rechtopstaande hond wilt boetseren... Dan moet je ofwel de poten veel te dik maken, ofwel moet je onder het lijf een dikke steun bouwen (dat is het meest gebruikte, dan zie ja daar een bos gras of iets dergelijks die in feite de hond omhoog houdt.).
Er is ook nog een andere mogelijkheid: Je maakt vooral een constructie waarbij je uit een plank vier staven ijzer laat komen. Je kneedt dan rond dat ijzer de poten op, en met de ijzer zijn deze sterk genoeg om de hond te dragen. Moeilijkheid: klei krimpt bij het drogen, dus moet je dat ijzer er tijdig uithalen, vooraleer de klei openbarst door het drogen, maar zo dat de klei wel al stevig genoeg is om de hond te dragen. (Gewoonlijk zal men dan iets onder het lijf van de hond plaatsen, die helpt dragen, tot het geheel helemaal droog is.)

Ik wil nu iets dergelijks proberen te maken met papierklei. Ik ga eerst het lijf van de hond maken, dan dat lijf op een voorwerp leggen die de juiste hoogte heeft, en de poten naar beneden toe er aan boetseren. Dat kan door de grotere kleefkracht van papierklei (hoop ik). Op die manier hoop ik een hond te kunnen maken die op gewone dikte van poten staat, zonder bosje gras onder de buik.

Dit is een uitdaging, en een manier om de mogelijkheden en moeilijkheden van deze - voor mij nieuwe - materie te leren kennen. Wellicht ga je mij gedurende dit experimenteren nog wel horen vloeken van hier tot ginder, omdat er bepaalde moeilijkheden gaan opduiken die ik niet voorzie, omdat ik de materie (nog) niet voldoende ken, maar dat is eigenlijk juist de bedoeling.

In ieder geval, als je helemaal geen kaas hebt gegeten van keramiek, of van boetseren, weet dan dat het maken van een hond (paard) die gewoon op zijn vier poten (benen) staat, zonder bijkomend steuntje, dat dit niet evident is op te maken !

Toch zie je die beeldjes wel eens, maar die zijn veelal op een nog andere manier gemaakt.
Als ik zo een beeld moduleer in was, dan kan dat redelijk makkelijk gedaan worden. Van dat beeldje maak ik dan een moule,  en in die moule giet ik dan gietklei. Deze gietklei laat je een bepaalde tijd in de gietvorm (de moule), zodat de buitenkant van de gietklei hard wordt. De rest van de gietklei giet je uit de vorm. Als je dan de moule (die uit verscheidene stukken bestaat) opent, dan heb je een beeld in klei... van een hond die staat op vier poten.

De grote moeilijkheid bij die manier van werken, is het maken van een moule, die zo moet gemaakt zijn, dat je hem van het beeld kunt afhalen, zonder dat je stukken maakt... Denk een aan het oor van de hond, en probeer je eens in te beelden dat je daar stukken plaaster moet opleggen, die je terug weg kunt nemen, zonder dat dat oor breekt... je hebt al meteen een aantal stukken nodig. Deze stukken moeten tegen elkaar liggen, want de moule moet dicht zijn (je giet er gietklei in !)...

Dus, hoe dan ook, het is niet simpel een hond op vier poten te maken ... Als dus ooit een beeldje ziet van een hond of paard op vier dunne poten (benen), denk dan eens aan de kunstenaar die dit wist te maken...

tot de volgende ? (de hond op de foto is veel makkelijker te maken... die zit op een breed steunvlak !)

Bof / Kinkhoest / Griep

De laatste dagen wordt er alarm geslagen over een toenemend aantal gevallen van bof. Gisteren groot alarm over de terugkeer van de Kinkhoest... en om het allemaal een beetje op te sieren, krijgen we het bericht dat de griepepidemie heeft toegeslagen...

Dat van de griep is een jaarlijks terugkerend fenomeen, maar we dachten met zijn allen dat bof en kinkhoest vergeten ziekten waren... Werden onze kinderen en kleinkinderen daarvoor niet ingeënt ?

Het blijkt nu dat de bacterie zich waarschijnlijk een klein beetje heeft gewijzigd, waardoor de inenting niet meer volledig zou werken. Met andere woorden, de natuur (in dit geval de bacterie /virus en dergelijke) blijkt uiteindelijk weer iets sterker dan het menselijke vernuft.

en nu zit ik hier.
Te schudden en te beven...
Van schrik...
want ik heb nog geen enkele kinderziekte gehad, en veel inentingen waren er in mijn tijd nog niet. Alleen tijdens mijn jeugd een plotse inenting tegen kinderverlamming. Als mijn geheugen goed is, drie keer moesten wij een lepeltje zoetsmakende brol slikken om vrij te zijn van die verschrikkelijke ziekte. We kregen ook een inenting tegen de pokken, en nu en dan een test op tuberculose. Ik denk niet dat er verder sprake was van inentingen in onze tijd.

Men heeft de wereld vrij verklaard van pokken, en geef toe, u en ik dachten dat een hele resem van die andere ziekten ook aan het verdwijnen waren, tot nu.

Want nu is daar "de Terugkeer van de Ziektes"...
Op een of andere manier voel ik mij weer klein door zulke mededelingen.
Er lijkt plots een einde gemaakt aan de menselijke alleskunde.
We hebben al de ziekenhuisbacterie, die eigenlijk ook maar een gewone bacterie is, die door slecht gebruik van antibiotica plots is geëvolueerd tot een superbacterie.
We horen al jaren oproepen om te stoppen met het gebruik van antibiotica in de vleesindustrie, maar we horen en zien dat ze vrolijk verder doen.

Ook bij de dieren zijn er plots weer ziektes opgedoken die we verdwenen dachten...

Een deel van deze ziektes hebben een weerstand opgebouwd tegen onze huidige geneesmiddelen, en we moeten ze te lijf met grof geschut, vrezend dat ze op die manier ook daar weerstand zullen tegen opbouwen.
Misschien ben ik pessimist, maar het lijkt er een beetje op, dat we de veldslag hebben gewonnen, maar de oorlog aan het verliezen zijn.

We zijn in een steeds sneller tempo de aarde aan het leegroven van alle grondstoffen. Neemt de aarde wraak?

Ik weet het niet, misschien ben ik te pessimistisch, maar als ik kijk naar de natuur, dan zie ik dat de natuur steeds zichzelf poogt te herstellen. Je moet eens kijken naar stukken snelweg die vergeten en ongebruikt blijven liggen, na enkele jaren zie je de natuur zelfs die beton veroveren. Mogen we dan verwachten dat we de aarde kunnen leegroven zonder dat er een herstelpoging komt van de natuur ?

Ik denk dat het hoog tijd wordt, dat we meer eerbied hebben voor de Aarde... Zonder haar is er immers geen leven. We vermoeden wel dat er wellicht nog werelden zijn waar leven zou kunnen zijn, maar weten doen we dat niet, en het helpt ons hier niet.

Dat de aarde zich probeert te herstellen lijkt me logisch, dat dit ten koste zal gaan van "de mens" lijkt bijna even onafwendbaar, want het is de mens die de aarde aan het vernietigen is...  Ik vrees voor mijn kinderen, kleinkinderen of nog verder... Het is aan ons, NU om er iets aan te doen.

tot de volgende ?

grijzerderst

Global Warming Predictions Map 2 German (Photo credit: Wikipedia)

Ik krijg er de rietepetiet van !
Waar is de zon? Je weet wel, dat geelgouden ding die we vroeger wel eens aan de hemel zagen?
Ik weet het !
Ik heb het gehoord en gezien op TV !
De zon staat boven Tasmanië, Australië allee Oceanië en omstreken.
Het is daar zo heet dat bosbranden er bijna niet meer te blussen zijn. Dan heb ik nog liever geen zon !

Maar meteen zitten we dan weer maar eens te broebelen over het weer, het klimaat en de Global Warming... en dat is niet waar ik het wil over hebben. Ik wil het hebben over de gevolgen van zon, zonlicht of licht in het algemeen op de mens, de homo sapiens... en wellicht ook op andere diersoorten.

Men geneest depressies met een lichtkuur.
Gewoon mensen onderdompelen in een zee van licht en hup, weg depressie.
Laat me dat eens omkeren: geen zon, geen fel licht: welkom depressie !

En ik denk dat ik er echt niet ver naast ben. Ik voel het aan "mijn eigen zich zelven"... Je voelt je bedrukt door het gebrek aan zon, aan licht.

In de volksmond hoor je ook dingen die daar verwant an zijn: als er iemand treurt om het verlies van een geliefde of een kind, dan hoor je daar wel eens bij: en dan die lange avonden... We kunnen net zo goed lezen: en dan die lange donkere periodes. En dan die lange perioden dat het licht niet schijnt...

Zonlicht is dus op meer dan één manier : Leven !
Geen wonder dat het lichtfeest, kerstmis en dergelijke feesten die vergezelt gaan met veel pinkelende lichtjes, allemaal midden in het donkerste deel van de winter gezet worden. En in de Katholieke wereld komt daar dan ook nog een Lichtmis in Februari om het duidelijk terugkeren van het daglicht te vieren. Licht is dus erkend als belangrijk voor het Leven !
Die psychiaters vertellen dus niets nieuws, alleen zijn ze er in geslaagd dat heel duidelijk te bewijzen door te werken met lichttherapie.

Dat er meer zieken zijn in die duistere periode heeft volgens mij dan ook niet in de eerste plaats te maken met de kou of de natte, maar vooral met het feit dat er minder licht is, en dat resulteert in minder weerstand. Er is immers een duidelijke link tussen de geest en het lichaam ! Optimisten zijn minder vaak ziek dan pessimisten, zou je kunnen stellen, en ik ben er van overtuigd dat dit ook werkelijk zo is. Als je kijkt in het bedrijfsleven, dan zie je dat mensen die op het werk onder druk gezet worden, zodat het "niet meer plezant" is om er te werken, die zijn vlugger ziek.

En het gaat hier echt niet alleen over psychosomatische kwalen, nee, waar het eerder om zou gaan, is dat die mensen hun kwaal als veel erger ervaren dan iemand die niet onder druk staat, die optimist is.

Ook het burn-out fenomeen leidt tot een toename van het aantal ziektedagen. Het moge dus duidelijk zijn dat er inderdaad een link is tussen geest en lichaam !

Als de zon, het licht duidelijk aantoonbaar van invloed is op die geestesgesteldheid, dan kun je wellicht ook een link leggen tussen ziektes en gebrek aan licht.

Ik weet niet of er ooit al een onderzoek is gebeurd naar de gevolgen van de werkplaats op de mens en zijn gezondheid, met aandacht voor "Licht" en vooral Zonlicht (met een hoofdletter, want hoe meer ik er op door ga, hoe belangrijker de zon lijkt !). Maar ik ben er van overtuigd dat een werkplaats met alleen kunstlicht minder gezond is, dan een werkplaats met grote ramen op de wereld.

Kortom: wanneer gaan die wolken eens wat gaten vertonen, wanneer krijgen we weer eens wat zon ?
Ik heb het nodig !

U ook ?

tot de volgende ?

Germanen

Statue of Ambiorix in Tongeren (a fanciful interpretation, rather than an archaeological reconstruction, of his possible appearance). (Photo credit: Wikipedia)

Ik ben bezig aan een boekwerk over de geschiedenis der Germanen, en tezelfdertijd aan een boek over "De verloren Bijbel" (de bijbelboeken  en/of -verhalen die niet opgenomen zijn in de canonieke lijst).

Beide boeken zijn niet van aard om eens eventjes knus in een zetel te gaan zitten lezen en wegdromen. Het zijn beide nogal saaie semi-wetenschappelijke werken. Allebei over een onderwerp die mij interesseert.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij niet zo heel veel herinnerde over de verschillende oorlogen die er geweest waren tussen de Germanen en Julius Caesar en zijn opvolgers. Voor ons Belgen stopt het verhaal zo wat met Ambiorix en voor de Fransen met Vercingetorix... En we weten wel dat er nu en dan grensgeschillen waren, maar dat dit heuse oorlogen waren? Nee, dat wist ik helemaal niet. Voor mij kwamen de grote invallen pas in zowat 400 na Christus, toen Rome in elkaar zakte als een pudding.

Maar in werkelijkheid hebben de Romeinen gepoogd om hun rijk uit te breiden tot aan de Elbe (nu was dat de Rijn). Tientallen jaren aan een stuk, met tientallen oorlogen en moordpartijen botsten echter op de Germaan Arminius, die Rome wist te stoppen.

Volgens sommigen zou de figuur Siegfried in werkelijkheid Arminius zijn, die de draak (Rome) versloeg. Klinkt plausibel, vooral daar Arminius wellicht een naam was die hem werd toegekend door Tacitus, de Romeinse geschiedschrijver.

(Als je al die gekleurde woorden vind, dan kun je lekker bezig zijn ! Als je daar op klikt, dan kom je terecht in Wikipedia, met een uitleg over het betreffende woord. Doen !)

Mocht Arminius er niet geweest zijn, dan zou de geschiedenis van Europa heel anders zijn geweest ! Maar mijn voornaamste interesses gaan niet naar al dat vechten. Mijn interesses gaan veel meer naar wat men weet over cultuur, religie en dergelijke over dit Germaanse volk.
En daar is iets geks aan de hand.
Heel vroeger, was er een duidelijke cultuur, met veel aardewerk en sieraden, en plots was dat allemaal weg... En bleef er haast niets meer over. Een nieuw volk was gearriveerd, de Germanen, die blijkbaar cultuurbarbaren waren... Of was er meer aan de hand ?
Het antwoord is ja ! De Germanen hadden duidelijk minder interesse in potjes en sieraden, maar dat was logisch, omdat toen het klimaat ook drastisch kouder werd, en de strijd om te overleven heel wat meer tijd in beslag nam, en er minder tijd restte om sieraden te maken.
Dus is het antwoord niet eenzijdig aan het volk te wijten, maar welhaast zeker ook aan het klimaat. Het klimaat was ook de oorzaak van de manier van leven, in kleine landbouwdorpjes, hooguit een twintigtal huizen bij elkaar. Ook dat systeem van leven is niet meteen de grootste stimulans om veel bezig te zijn met kunst en co.

Want hoezeer mijn herte ook bloedt bij deze gedachte, kunst is eigenlijk een welvaartsproduct.

Het is pas bij een gestructureerde maatschappij-vorm, waarbij er meer tijd rest, dat er ook meer tijd is om werkelijke kunst te bedrijven. Voorheen heb je hoogstens wat "volkskunst", wat versieringen die niet veel tijd en niet veel studie vergden.

Zij hadden wel een Godsdienst, maar slechts heel primitieve beelden van Goden. Wat men vond waren eigenlijk bijna "objects trouvées" gevonden voorwerpen, die lichtjes bewerkt werden. Een grote tak met een uitsplitsing als benen, een kleinere tak als penis, geen armen, wel een brute vorm van een hoofd, met rudimentaire maar sprekende bewerking.

De Romeinen waren verstomd over de Germaanse vrouwen, die mee ten strijde trokken, die liever hun eigen kroost doodden dan hen in slavernij te laten vervallen. Kortom bij de Germanen waren de vrouwen veel meer gelijkberechtigd dan bij de "beschaafde" Romeinen...

De Romeinen spraken schande over de mensenoffers, maar schrokken er niet voor terug hele stammen tot de laatste man, vrouw en kind uit te moorden, of bij een slag alle gevangenen beide handen af te hakken... Lijkt mij niet veel hoogstaander ...

Als wij hier nu steeds weer en weer moeten horen dat ij een groot stuk van onze beschaving te danken hebben aan die Romeinen, dan twijfel ik daar heel sterk aan. Mij lijken de Romeinen helemaal niet zo beschaafd ! Wel hadden zij één groot en goed punt, zij namen heel makkelijk de verworvenheden van anderen over. Dus al wat ze goed en nuttig vonden namen ze over en dat werd dan plots "Romeins"... Voor de rest waren het gewoon bezetters, die het volk hier onderdrukten en uitbuitten.
Wie niet assimileerde, wie niet opging in het Romeinse systeem werd slaaf.

Ik heb trouwens het gevoel dat een bezetter altijd wel iets nieuws aan brengt, maar ook heel wat ouds doet verdwijnen. Opdringen en onderdrukken.

Ik geloof dan ook niet echt in "de donkere middeleeuwen"... In feite kwamen wij weer in een nieuwe periode van bezetting, bezetters die echter niet echt meer weggingen, maar zich hier blijvend vestigden, met hun cultuur, hun manier van leven. Minder hoogstaand? Misschien, maar ook minder decadent. Zij kwamen uit het koudere Noorden, leefden dus op een manier die haalbaar was in dat koudere klimaat. Hun manier van landbouw bedrijven was anders dan dat van de Romeinen. Maar uit die botsing van methodes groeide uiteindelijk een betere manier van landbouw bedrijven... Waar ze duidelijk minder goed in waren, was het telen van vee. In de Middeleeuwen werd het vee een stuk kleiner dan in de tijd der Romeinen. Maar wellicht lag ook dit voor een stuk aan hun manier van leven in kleine gemeenschappen, met minder uitwisseling. Hun gemeenschappen leefden veel zelfstandiger, waren veel meer op de individuele vrijheid gericht dan in het Romeinse systeem.
Ten opzicht van ons huidige systeem, lijkt dat minder interessant, maar het voldeed wel voor hun manier van leven. Pas toen door de aangroei van de bevolking, men weer meer en meer naar steden en stedelijke economie groeide, kwam er nood aan een systeem à la Romaine...

Maar als je enkele decennia achteruit gaat, dan waren er hier ook nog steeds kleine dorpjes, die echt bijna volledig op zichzelf fungeerden... Waar de stad een vreemd en onrustwekkend iets was, het slechte, het ultieme kwaad. We zijn dus echt nog niet zo lang uit die duistere middeleeuwen weg... En laat ons eerlijk zijn, er is heimwee naar dat knusse van het dorpsleven...

tot de volgende ?

Het voortbestaan van de krant ?

Fotootje van een oude KP. Foto door mij genomen, maar de inhoud van de krant is natuurlijk auteursrechtelijk beschermd (maar dankzij mijn geniale fotokunsten onleesbaar). (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren heb ik een stukje van de Zevende dag gezien op Een... Gelukkig zag ik niet veel politici meer. Wel is mij opgevallen dat voor politici de overtreffende trap al lang niet meer voldoet. Waar je gewoonlijk spreekt van dwaas, dwazer, dwaast, mag je voor politici pas beginnen aan dwaastst, dwaasterder, dwaastststststst... Maar dat terzijde.

Ik hoorde - een beetje tot mijn verbijstering- een heel betoog over de bezorgdheid over het voortbestaan van de krant. Zowel de gedrukte versie als de internetversie. Gewoon, over het medium "krant".

Ik luisterde met stijgende verbazing.

Als ik de berichten mag geloven over de lonen van wielrenners in ons landje, over de lonen van voetballers in ons landje, en weet dat die mensen uiteindelijk volledig betaald worden uit de inkomsten uit reclame, als ik zie dat hele televisiezenders bestaan bij gratie van de reclame, met in dienst niet alleen  mooie meisjes om de programma's aan te kondigen, maar ook journalisten, dan snap ik het niet.

Als ik dat allemaal bekijk, dan moest de krant al lang gratis zijn !
Het is immers via de krant dat de reclame zowat geboren is !

Ga nu niet leuteren over de kosten van drukpers, inkt en papier, want dan ga ik leuteren over de kosten van een televisiezender, met heel de infrastructuur die er bij te pas komt. Zeg niet dat dit toch niet opgaat voor de wielrenners, want dan ga ik over de "fietsen", de soigneurs, de techniekers, de volgwagens met personeel, de ploegleiders, de truitjes en trainings en het nette pak en heel de rimram praten. Voor de voetballers is er ook wel een pak infrastructuur, coaches, trainers (en sedert Leekens weten we ook iets over die wedden !)... en ga zo maar door.
Lul nu niet dat het de supporters (toeschouwers) zijn die de spelers betalen, want je weet net zo goed als ik, dat dit maar een druppel is in de zee van wedden die daar betaald worden... Nee, de betaler bij uitstek is de reclame. Punt.

En voor de krant, waar uiteindelijk de reclame in zijn moderne vorm ontstaan is, kan dat niet ?

Nee, wellicht is er iets anders fundamenteel mis !
Wij horen het nieuws op de radio (met reclame er bij), zien het op TV (met reclame), we lezen het op internet (met...juist, ja!)... Wie heeft dan nog nood aan nog eens hetzelfde ?
En daar wringt nu precies het schoentje !
De krant brengt niets nieuws meer bij. Wij hebben het al allemaal gehoord, allemaal gezien en dan komt de krant een dag later dit nog eens herkauwen.
Als de krant er niet in slaagt om "het andere" nieuws te brengen, of heel duidelijke standpunten brengt, zal men de verkoop van de kranten steeds meer en meer zien slabakken.
De krant moet anders gaan denken, anders gaan verkopen.

Breng eens een krant uit, die veel meer plaatselijk nieuws brengt, van de zaken die de mens rechtstreeks raken omdat het gaat over bekenden, of over feiten die ze gezien, gehoord hebben.
Breng eens niet het politieke nieuws van uit je krant-gekleurde hoek, maar breng het standpunt van regering naast dat van oppositie (vergelijkend !) en eventueel de echte tegenstellingen tussen Vlaanderen en Wallonië, maar dan niet bekeken alleen van uit één hoek, maar werkelijk bekeken van uit alle hoeken, en met de verdediging van die standpunten er bij.

Dat zou tot gevolg hebben, dat wij op zijn minst de werkelijke posities en stellingnames zouden kennen, maar het zou ook tot gevolg hebben dat men de mens niet meer zo maar zou kunnen bedriegen van uit één hoek. Ik heb je al eerder verteld, dat ik een Waals boek las, over de Waalse zaak, en dat dit voor mij zeer verhelderend was en wel zéér verrassend !

Een mens zou veel meer tijd moeten hebben om dat alles nu te kunnen bekijken, of... een echt goede krant, die werkelijk de dingen naast elkaar durft te plaatsen op een eerlijke manier. Laat een echte Waal schrijven over het Waalse standpunt, een echt lid uit de oppositie over het waarom van hun houding, zodat iedereen meer een echt gefundeerd standpunt kan innemen, op een degelijke, een gedegen manier.

Van mij mag je iedere bladzijde een halve bladzijde reclame zetten, als ik maar een eerlijke krant krijg, iedere dag gratis in mijn bus. Ik hoef geen weekend-blad van drie kilo... Ik heb alleen nood aan het echte eerlijke nieuws, met links en rechts, Vlaams en Waals, zwart en wit, gelovig en atheïst netjes naast elkaar. Elk hun standpunt brengend, zodat ik kan vergelijken en een gefundeerde opinie kan vormen.

Maar ja... Willen jullie, journalisten, politici,  dat wel ?
Willen jullie niet veeleer het gevoel hebben dat jullie de massa kunnen richten in de richting die jullie  willen dat wel lopen, dat we stemmen???

Ik vrees het...


tot de volgende ?

ZotEngels

Statue of Lamoral, Count of Egmont. Bronze version on the market square of Zottegem. Zottegem, East Flanders, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

Ik zit ook op facebook.
Ik ben dus een hippe Opa. (Cool zegt mijn kleinzoon)

Maar ik volg dus ook mijn kleinkinderen op facebook.
En dat is leerrijk !

Ik ga me beperken tot de oudste. Die doet allerlei pogingen om maar eens aan een echt , vast lief te geraken en schreeuwt voortdurend zijn liefde en zijn liefdesverdriet uit op Facebook...

Maar de jongeren doen dat niet in het Vlaams (ook niet in het Nederlands mocht je dat denken), maar in een taaltje dat ergens ver weg roots heeft in het Engels. Maar dan aangepast aan het taaltje dat ze gewoonlijk onder elkaar praten. En dat is in de school, en de school staat in Zottegem, dus schrijvelt hij zijn liefdesweeën in het Zottegems Engels, kortweg het ZotEngels...

Soms moet ik die berichtjes wel drie keer lezen voor ik ze snap. Soms zijn ze behoorlijk leesbaar. Hangt wellicht al van the mood of de ijver ?

Ik volg die dingen met veel binnenpretjes, en soms schrijf ik een grinnikende opmerking op zijn berichtjes. Zelden krijg ik daar antwoord op, wel soms reacties van medeleerlingen die dan ook grinniken. (Ik zie dan zo zijn boos gezicht voor mijn ogen, en wellicht ben ik dan helemaal niet "cool" meer...)

Ik zou niet graag leerkracht zijn voor een hele klas van die puberende wezens !
Die voortdurend stoer willen doen (de jongens) en voortdurend aantrekkend en afstotend (de meisjes). Maar zo, van op een Facebook-afstandje is het best leuk om volgen. En ik ben gelukkig nog niet zo oud, dat ik mij mijn pubertijd niet meer herinner. Wat gek is, door het feit dat ik zo'n druk werk had, heb ik van de pubertijd van mijn eigen kinderen niet zo veel gezien. En wellicht was de wondere kracht van mijn vrouw daar ook niet vreemd aan. (En misschien had ik wel kinderen die minder last hadden van de puberteit ? (pubertijd ?)


Maar die telkens wisselende "lieven", dat afstoten en aantrekken van die meisjes, dat herinner ik me nog als de dag van gisteren. En ook de ontdekking, dat, toen ik het moe was, en "Foert" zei, en de meisjes meisjes liet, en er niet meer naar omkeek, toen leek het plots of alles vanzelf ging...

Wellicht was gewoon mijn pubertijd voorbij, en stabiliseerde alles zich plots... Maar het was wel een heel andere wereld, zonder al die voortdurende wisselvalligheden, dat vallen van torenhoge vreugde in diepe dalen van verdriet, allemaal voorbij.

Ik ben benieuwd als ik dat ook zal herkennen in mijn kleinkinderen... Wellicht wel, want ik krijg steeds meer en meer de indruk dat de kinderen van nu heel erg leken op het kind dat ik zelf was. (Ik heb medelijden met de ouders van mijn kleinkinderen ! - Maar troost je, het gaat voorbij , echt !)

Eén ding is er anders, duidelijk anders. Wij leden veel meer in het geheim, en men zag ons leed (of onze vreugde) alleen, door dat we altijd in contramine waren, zegden de ouderen wit, dan dachten wij zwart, maar waarom we nu weer zwart dachten, daar had de nijvere opvoeder het raden naar. Wij moeten alleen eens gaan kijken op Twitter en op Facebook...

Weet je, Facebook, dat waren in onze tijd de bomen.
Wij sneden moeizaam met een bot pennenmesje een hartje in de schors van een boom, en kerfden daar dan ook nog de voorletter in van het meisje van onze dromen. Nu schrijven ze hele gedichten ( in het ZotEngels) op Facebook. Heel wat makkelijker dan dat bot pennenmes van ons. Maar eigenlijk is het krek hetzelfde, alleen de manier is veranderd. En de bomen zijn ondertussen heilig verklaard, daar snij je niet meer in !

Als ik zo zit na te denken, dan moet ik zeggen dat ik van al die mooie deernen uit den tijd, er bijna geen een meer bij naam weet te noemen, laat staan te zeggen hoe ze er uit zagen... Ze zijn letterlijk verdwenen in de nevelen der tijd. Nu ja, dat is geen wonder. Als ik een klasfotootje in handen krijg van toen, dan weet ik er hooguit nog een paar te benoemen, en van sommigen vraag ik mij af: "Zaten die ook in mijn klas ?"...
Voor zo'n dingen heb ik blijkbaar een slecht geheugen.
in het licht van mijn blog van gisteren over dementie, is dat een goed of een slecht teken?

tot de volgende ?