Wankeltochtje

Vandaag voor de eerste keer gewandeld op basis van de wandelknooppunten. Goed systeem...

...

Tenminste, als je oplet, niet begint te babbelen met een ander wandelaar, en vergeet uit te kijken naar die bordjes...

Och, ik heb het me niet beklaagd !
Ik heb een heel end gewandeld in een mooi bos, waarvan ik het bestaan niet kende. Mooi maar lastig !
Eigenlijk zaten er in de stukken waar ik wel correct de weg  volgde, ook behoorlijk lastige stukken. Hele einden ongebaande paadjes en die dan ook nog eens flink bergop gingen... Knap lastig, maar mooi !

Tot ik dus die wandelaar uit Mechelen ontmoette, en aan de klap raakte... dan was het om zeep. Och, een heel eind verder kwam ik weer op een grotere baan en zag ik waar ik was... Ik stapte dan maar gewoon naar huis (nog zo'n 2.5 km ver... en vooral bergop). Het is gek, waarom heb je steeds het gevoel dat bergop veel steiler is dan bergaf... Ook als je in de andere richting stapt. Zot.

Ik heb in totaal 7.678 meter gestapt... Dat is zowat een verdubbeling van de vorige afstanden, al deed ik in de laatste toch al 4.5 km... maar ik was bekaf...
Mijn tempo lag heel wat lager dan in het begin...
en toen ik aan mijn deur kwam en plots stilstond om mijn huissleutel uit te halen, dan had ik de indruk dat ik niet echt vast meer op de been was... Van daar: wankeltocht

djudedju

Maar we gaan vooruit !
(En dat nadat Bart en ik gisteren een halve dag gewerkt hebben aan de vijver. Er was een lek, op een plaats waar we het maar na een tijd vonden...  Een vijver dichten is niet zo simpel, maar het ziet er naar uit dat het nu in orde is ! Dank zij Bart. Ik heb gisteren heel veel op Koen gedacht, dat zou zijn werk geweest zijn mocht hij nog leven...)

Er zijn al grote gaten gevallen in het weefsel van mijn leven !

djudedju

'k planten eki patatten...

Ik kan het niet laten, op mijn bijna dagelijkse wandeltochtje kijk ik niet allen naar de grond onder mijn voeten, maar ook om me heen...
Ik geniet van de wondermooie landschappen van onze mooie Vlaamse ardennen... en zo zie ik, willens nillens ook de vele velden...
Maïs, aardappelen, graan, boontjes gras...

En ik lijd aan de ziekte van oude mensen...
Ik vergelijk met de tijd van toen.

Wat me het eerst opviel, waren de mooie velden met aardappels ! Mooi, want ze staan in bloei, en als je niet te dichtbij gaat kijken, dan doen ze me denken aan hele velden met witte geraniums (pelargonium voor de kenners)... Als ik terugdenk aan toen, dan was de boer niet gelukkig als zijn patatten bloemen gaven...  De reden was dat die bloemen dan zaadbolletjes vormden, en de vorming daarvan zou krachten uit de plant trekken, en resulteren in minder patatten... Patatten die toen niet gesproeid werden, en in de oogstmaand vanzelf dood lagen op het veld: tijd om te oogsten. Niet met van die grote machines, nee, met een klein ding, getrokken door het paard, die de patatten "boven" zwierde. Voor het rapen ervan, waren wij de machines. Op ons knieën met de metalen of wissen patattenmande meetrekkend, aardappels rapend ...


Het graan werd ook niet bespoten zoals nu... Het mocht groeien naar eigen godsvrucht en vermogen, en er was toen nog stro met hopen, want de groei werd niet belemmerd, en het graan stond veelal meer dan "twee -kontjes- hoog" zoals het liedje zegt... Maar het kon ook anders, in een heel droge zomer (hadden we toen ook !) zagen we graan die maar twintig centimeter hoog was, en maar weinig graan bevatte...

Van pikdorsers was er toen wel al "sprake", maar bij ons zag je die nog niet. Het graan werd gepikt, met de hand of met een klein machine. We liepen er achter, namen een armvol graanstengels, en bonden met een handvol van die stengels het graan in schoven, die dan "gestuikt" werden om te drogen in de wind.

Later kwamen we die schoven van het veld halen, op de kar, door het paard getrokken. Om te dorsen kwam er toen al wel een dorsmachine op het hof. Een vervaarlijk ding met aandrijfriemen. Het graan ging in grote zakken, die toen "te lijve" langs de ladder op de zolder gedragen werden, en daar werden uitgegoten om nog verder te drogen. Soms moest men dat regelmatig keren, omdat het graan niet droog genoeg was en zou kunnen verhitten...

Waar ik woonde zagen we geen velden met boontjes of andere groenten, wellicht was de grond er te zwaar. De polderklei was niet altijd een voordeel ! Ik herinner me nog de voederbieten. Dat waren bieten die diep in de grond groeiden. We moesten die met de hand uit die klei trekken. Je kon daar soms aan trekken en sleuren dat heel je lijf pijn deed. Nadien werd het groen afgestekt met de spade en werden de bieten naar het hof gevoerd waar ze min of meer vorstvrij bewaard werden. Dat was ook zo met de aardappelen, die werden in een bunkerachtige kelder gestockeerd.

Wellicht iedere boer kweekte een paar varkens (meestal voor eigen gebruik - de rest van het nest werd als biggen verkocht aan de mensen die thuis een verken opkweekten, ook voor eigen gebruik). In de tijd dat het warm genoeg was, liepen die varkens in het veld. Zodra de zomer ten einde neigde, stak men de varkens binnen in een meestal duister hok, waar ze goed gevoederd werden, om te slachten...

Allemaal dingen die je nu niet meer ziet... Soms omdat het niet meer mag, soms omdat de teelt zo veranderd is.

Was het vroeger beter ?
Dat hangt af van waar je naar kijkt... Toen bloeiden er nog papavers en korenbloemen in het koren, en vlogen er leeuweriken hoog in 't geluchte te zingen dat het "klabetterde"... Maar er was meer kans op een tegenslaande oogst dan nu, nu met al die sproeistoffen en selectieve soorten...

Als ik, voor mij zelf, naar het verleden kijk, dan heb ik de overtuiging dat het toen allemaal meer op mensenmaat ging... Trager, natuurlijker, kleinere velden, grachten tussen de velden, tronken die ze nu moeten beschermen of ze zijn allemaal weg, vogels, kevers, sprinkhanen en krekels... En toch... Toch heb je soms de indruk dat er nu wat winst voor de natuur is, in vergelijking met toen... Vossen waren uitgeroeid, en voor het verdelgen van bepaalde dieren kreeg je een premie... (Nu een boete)

Kortom, het heeft allemaal iets...
En wellicht zal de jongen van nu binnen 50 jaar ook met weemoed terugdenken op zijn jeugd.
Maar toch...
Toch ben ik ervan overtuigd dat we voor een deel dingen terug moeten ! Denk bv aan het grondwater. Zouden de vele grachten, beekjes en greppels niet beter geweest zijn om het regenwater te doen insijpelen?
Ik denk het...
En wie weet, wie weet komt men ooit tot een systeem die goed is voor mens en dier...
Want het leven, alle leven, is kostbaar !

Zwaar !

Ik wandel nu haast iedere dag iets meer dan 4 km... Aan een goede stapsnelheid.
Maar ik deed dit op - voor onze regio - haast vlakke baan. (Als je er met een gewone fiets moet op rijden, dan weet je meteen wat "vals plat" wil zeggen)...
Maar vandaag besloot ik me eens aan het zwaardere werk te wagen. Ik stapte langs het verlengde van de Jagerij, stak de Hauwaert over, en de Noenendal in... Daar zit je haast meteen in het heuvelwerk (de Triatlon van Vlaanderen passeert daar ook !). In het begin serieus bergaf, wat lastig is in de rug en de benen, maar eens je beneden bent, moet je natuurlijk weer naar boven hé... En dat is daar op plaatsen behoorlijk steil !

Ik heb wat last van ouderdomsasthma, en dus heb ik niet meer zoveel adem... Het was puffen en blazen. Maar ik deed het ! Het is (gelukkig) niet overal zo steil, maar het is bergop tot boven de Varent... (Ik dacht aan mijn ma, we hebben daar nog staan kijken naar de Ronde van Vlaanderen, en zagen er Merckx van de fiets stappen... En ons moeder riep naar Poulidor "Allez Poupou !" en hij keek om en knikte verrast...)

Aan de brouwerij Roman op het zebrapad de Hauwaert over, en zo langs de Hoek en de Keirestraat tot thuis...

Iets meer dan 3.7 km "gewandeld"...

... en nat van het zweet...

't doet allemaal zeer. Maar buiten mijn rug is het al weer aan het wegtrekken. Die rug is nu eenmaal mijn zwak punt hé. Maar ik vind het fantastisch dat ik dat weer kan !

Toen ik "ziek" werd, kon ik geen 10 stappen meer zetten... En dan moest ik stoppen van de pijn. Ik heb perioden gekend waar het iets beter was, en dan weer slecht. Ik heb zelfs een tijd met een elektrische rolwagen gereden. Dankzij dokter Crombez van de pijnkliniek in UZ Gent, ben ik stelselmatig terug beter geworden. Niet alleen door de goede pijnstillers, maar vooral door het feit dat hij mij dwong om terug te bewegen. "t Geeft niet wat, 't geeft niet hoe, doe wat je kan en doe het iedere dag !"

Ik turn nog steeds iedere morgen na het ontwaken. Soms valt er eens een oefening weg omdat het niet meer gaat,(ooit door een peesontsteking)  soms doe ik er andere oefeningen bij omdat ik voel dat ik daar moeite heb. Zo heb ik onlangs vastgesteld dat ik moeite had met bewegingen achter mijn rug, dus oefen ik daarop. En een paar weken terug stelde ik vast dat mijn macht - wellicht mede door dat ik een jaar bijna niets anders deed dan naar de kliniek gaan) helemaal verdwenen was. Ik ben terug gaan "pompen"... De eerste keer met heel veel inspanning en pijn 1 keer... Nu doe ik het dagelijks vijf keer, en nu al weer haast zonder pijn.

Ik turn zo iedere morgen ongeveer 20 minuten. En ik kan het iedereen aanraden, echt ! Doen ! Je beseft pas dan wat je allemaal kwijt raakt, hoe je vastroest, met de tijd.

Nu doe ik dus al weer wandelingen.
Niet meer de tochten van 50 en meer kilometer, niet meer met een zware rugzak om, maar ik kom van een periode waar ik haast niets meer kon, en ik heb nu - op mijn leeftijd - het gevoel dat ik weer beter wordt !

Als ik thuis kom vertel ik dan mijn ervaring aan Anny, kijkend naar haar foto, naar de urne... Zonder woorden. Je kunt niet geloven hoe blij ik ben dat er hier nu een kattebeest in huis rond loopt !

djudedju

alleen is het stil hé... En zeggen dat we vroeger soms in een hele voormiddag geen 10 woorden babbelden... Toch is het nu héél anders, anders stil

tot de volgende ?

Mirakels hebben een vervaldatum

Meer dan 30 jaar geleden was ik slank, lenig en liep (joggen) zo'n 60 km per week. Ik voelde me goed.

Zo'n 10 jaar vroeger was ik dik, kort van adem.

Zo erg dat het nodig was er iets aan te doen. Drastisch minder eten, haast geen suikers meer en als ik wat alcohol nutte, een droge sherry of een glaasje witte wijn... Het hielp, maar het bleek al heel vlug dat het niet blijvend was. De enige manier om die slanke lijn te houden was ... joggen, veel joggen. Dat was niet erg, ik voelde me er goed bij, en het klopt dat lopen verslavend is. Runners high is geen fabeltje.

Ik deed nu en dan mee aan zo'n massa-loop: de 20 km van Brussel, de 20 km van Mons... en nog wat leuke joggings in Zottegem, Estinnes au Val... en nog veel andere. Heerlijk. Anny deed een wandeling en ik liep. Nu en dan een grote tocht. Ik jogde wandelingen van 50 km...

En toen...
Plots...
Ik had een week eerder nog een halve marathon mee-gejogd...
Op een morgen kon ik niet meer opstaan. Ik kon niet meer uit mijn bed.
Op mijn kont de trap af.
En met heel veel moeite en verschrikkelijk veel pijn raakte ik 10 meter ver.

Na vele dokters, specialisten en klinieken (ook Universitaire) was het verdict overal: "Je moet er mee leren leven. Er is niets aan te doen! En, vergeet het nooit, meneer, laat het NOOIT, ik herhaal Nooit opereren... (Er heeft ook nooit een van die dokters gesproken van een operatie, ze waren het allemaal  eens dat er niets aan te doen was...)

Drie keer in de week een inspuiting en "heelder" dozen pillen tegen de pijn later, kon ik weer wel wat stappen, was de pijn net dragelijk, als ik heel braaf was. Ik kreeg een rolwagen, droeg een korset... en de pijn bleef, net verdraaglijk, als ik...

Toen kreeg ik maagzweren met hopen. Dat komt van die pijnstillers, en men vertelde me dat zelfs inspuitingen, zelfs zalfjes tegen de pijn, allemaal slecht waren voor de maag...

Ik trok, op advies van goedwillende mensen, naar de pijnkliniek. Ik heb daar wel 30 soorten medicatie gekregen, na drie weken "Gaat het beter?" " Nee, niet echt.." Andere medicamenten... Tot zelfs morfine (Die hielpen wel, maar waar de meeste mensen daarvan slapen, kon ik niet meer slapen, was op van de zenuwen...Ho 8 Stoppen die dingen !" Andere pillen... Andere combinaties van pillen...

Uiteindelijk kreeg ik pillen die de pijn weer draaglijk maakten, maar veel belangrijker was dat de dokter me zegde dat ik iedere dag moest beginnen met turnen, bewegen... "Ik heb rugschool geprobeerd, maar dat lukte niet !" "Dan doe je maar wat wel lukt. Gewoon alles wat wel lukt, maar beweeg."

Ik vang nog steeds iedere dag aan met turnoefeningen, en nu nog breid ik deze soms uit, moet soms stoppen met andere oefeningen... Door een peesontsteking aan de schouder moest ik iets laten, maar toen ik vaststelde dat ik (na het kijken naar "De Buurtpolitie") mijn handen op de rug niet meer tegen elkaar kreeg zonder pijn, oefende ik daar op, en onlangs stelde ik vast dat ik mijn macht verloor. Ik probeerde eens te "pompen", en dat lukte niet meer. Nu doe ik het alweer 5 keer naeen...

Pijn ? Heb ik nog, maar veel minder. (En je leert er ook mee leven!)
En die 10 meter stappen? Wie mijn Facebook leest weet dat ik haast dagelijks meer dan 3 km stap.
Niet vlug, maar ik stap. Pijn ? Jawel, maar dat gaat ook beter bij oefening. De ene dag is beter dan de andere, maar het loont de moeite te vechten...

Dit is dus geen mirakel.
Toen Anny, tegen de verwachting in, zelfs van dokter en specialisten, genas van de acute leukemie, toen sprak iedereen (ik ook) van een mirakel.
Maar kwam de leukemie terug. Onverbiddelijk, en alle middelen waren al uitgeput...
Sindsdien weet ik het: mirakels hebben een vervaldatum...
Jammer... Je was een bijkomende reden om te vechten voor een leefbaar leven, verdraagbare pijn, nog iets kunnen doen in en rond het huis...
Nu moet ik redenen zoeken, maken...
Want het niet doen is niet alleen neerzitten in de plas verdriet, maar dan ook nog met meer pijn..

djudedju
Vervaldata...pfffffff

Verontschuldigingen ????

Onze koning Flupke de Eerste zou verontschuldigingen moeten aanbieden aan "de" Kongo, omwille van de daden van Leopold II...

Ik vind dit stom.
Ik kan verontschuldigingen aanbieden voor de daden van Djenghis Khan ( 't Schijnt dat we haast allemaal verwant zijn met die veroveraar), maar wat voor zin heeft dat ?
De enige die zich kan verontschuldigen is de dader.
Niemand anders.

Ik kan me verschrikkelijk geambeteerd voelen om wat Djenghis Khan allemaal heeft uitgespookt, maar ik heb er op geen enkele manier schuld aan, dus kan ik me ook niet verontschuldigen.

Net zo min kan Flupke de Eerste zich verontschuldigen voor de daden van zijn betovergrootnonkel...

Ik vind het evenzeer stom dat de Duitse regering zich nu verontschuldigt voor de daden van het Nazisme. Als mijn vader of grootvader iets verkeerds deden, dan kan er geen mens dat aan mij verwijten, dus kan ik me ook niet verontschuldigen voor hun daden.

Het kan me spijten dat dergelijke dingen gebeurd zijn, maar er treft me geen schuld.

Ik vind het ook een beetje goedkoop.
Ik heb wel geen schuld, maar het staat goed op mijn CV dat ik me distantieer van de fouten van het verleden...
Het verleden waarmee ik geen uitstaans heb. ???  Te gek toch ?

Ik vermoed dat heel veel van onze medeburgers wel ergens in zijn voorouders een of andere sloeber, bandiet, uitbuiter of wat dan ook heeft zitten. En dan ?

Prins Laurent zegt eigenlijk ook nog iets wat zin heeft... Koning Leopold II is nooit in Kongo geweest.
Hij heeft misschien nooit expliciet bevel gegeven om op die manier geld te verdienen op kap van de Kongolezen. Misschien heeft hij het pas vernomen toen het al lang bezig was. Weinig waarschijnlijk, maar het kan...

De Aboriginals in Australië werden pas erkend als volwaardige burgers in 1966, en pas sinds 1976 mogen ze grond kopen...

Dat is véél dichterbij in jaren, maar wie na die jaren geboren is, kun je echt niet verwijten dat het ooit zo was!  Die generatie kan zich dan ook niet verontschuldigen voor wat toen gebeurde.

Bovendien is er nog een reukje aan die manier van redeneren... De geschiedenis is steeds het relaas gedicteerd door de overwinnaar. Als ik verwees naar nazi-Duitsland, dan moet je echt eens de moeite doen om te kijken hoe de houding was van de rest van de Wereld ten opzichte van de Joden voor het Nazisme ! In bijna gans de toenmalige wereld werden de Joden misprezen en in veel gevallen vervolgd. Heel de geschiedenis door. Allemaal te danken aan het feit dat in het Evangelie de werkelijkheid een ietsje veranderd werd om de Romeinen niet voor het hoofd te stoten. Het is immers geschiedkundig gezien onmogelijk dat de Joden Christus gegeseld en gekruisigd hebben. De enige die dergelijke straffen kon uitspreken en uitvoeren, waren de bazen, de bezetters, dus de Romeinen...

Ach...

Het mensDOM...

Ben jij racist ?
Ik doe mijn best om het niet te zijn, maar de eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat ik het kind ban van mijn opvoeding, opvoeding in een maatschappij die een heleboel mensen niet volwaardig, niet gelijkwaardig achtte.
We konden op de Wereldtentoonstelling in Brussel in 1958, gaan kijken naar de zwartjes in een nagebootst Afrikaans dorp. Die mensen moeten in hun stamkledij verschrikkelijk koud hebben gehad in ons klimaat... Geen wonder dat ze na enkele dagen "Salut et merçi" zegden, en we nog alleen konden staren naar wat beelden in wat hutten...

Laat ik de vraag eens anders stellen, over een ander, maar eigenlijk gelijk onderwerp... Ben jij homo-hater ?  Ik heb indertijd gewerkt in Beernem, in wat we toen gemeenzaam "Het zothuis" noemden, een instelling om geesteszieken op te vangen en (soms) te genezen... Ik heb daar mensen verpleegd die daar zaten, enkel en alleen omdat ze homo waren.

Nee, ik ben geen homohater... Maar heel mijn opvoeding, heel mijn bestaan is opgebouwd uit elementen waarin de maatschappij wel zo was.
En ik kan eerlijk gezegd niet zeggen dat ik heel gewoon, neutraal sta tegenover deze problematiek. Ik keur het niet langer af, ik beschouw het niet meer als een afwijking, maar toch blijf ik vaststellen dat ik er naar kijk, iets wat ik niet of veel minder of anders doe bij hetero's. 
Mijn houding tegenover anders-gekleurde evenmensen, tegenover homo's is geen automatisme, het is een bewust, een rationeel gelijkstellen.
Maar dat alleen is eigenlijk al zeggen dat het geen neutrale houding is.

Zelfs toen ik die homo's moest "verplegen", voelde ik voor hen geen misprijzen, veeleer een soort medelijden, omdat ik toen eigenlijk al vond dat ze daar niet thuishoorden in die instelling, ook al vond ik toen nog niet dat wat ze deden thuishoorde in mijn wereldje.

Het heeft dus eigenlijk altijd al een ietwat dubbele bodem gehad.
Geen haat, geen misprijzen, geen gevoel van meerderwaardigheid, maar toch ook niet zomaar "gewoon" als al de rest.

Mijn houding is dus nog steeds niet gewoon, het is rationeel aanvaarden, geen automatisme.

En zolang het geen automatisme is, is het eigenlijk niet zoals het zou moeten zijn.
Het "evenwicht" is er niet.
... toch niet zonder er bij na te denken.

Misschien is het deze complexe houding die er sommigen toe noopt om verontschuldigingen voor een ver verleden te geven ???

't Is af !

Mijn haar bedoel ik.
't Was hoog tijd, ik had voor het eerst een heel pak mooie krullen in mijn haar. De kapster wist niet wat ze zag. Het is ook een beetje gek, die krullen zijn pas zichtbaar als ik echt lang haar heb.
Enfin, wat er nu nog staat krult gelijk een pak nagels.

Je haar wordt nu geknipt met een gezichtsmasker op. Voor bepaalde stukken doet de kapster dan even het elastiekje van achter je ene oor, en verzoekt om het masker zolang even vast te houden, zodat het voor je mond en neus blijft... Gek.

Ik snap het uiteraard wel, maar het ziet er gek uit.

Het bijknippen van mijn baard ging uiteraard ook voor het grootste gedeelte met het masker aan, maar voor de snor ...  Ze twijfelde even of het wel kon... Maar dan toch maar, rap, rap...

Ik zie er nu weer proper en netjes uit.

"Hoeveel kilo zou er nu af zijn? " grapte ik. Ze schatte dat het wellicht meer dan 100 gram zou zijn. Haar is licht. Het zal dus weinig invloed hebben op de naald van mijn weegschaal. Nu ja, ik ben al heel wat kilo's kwijt... dat beetje komt er niet op aan.

Ik ben even voor het portret van Anny gaan staan... en dacht bij mezelf, tegen haar, "'t Is properder zo hé"... Ook al speelt de radio, ook al spraken wij niet zo veel tegen elkaar, dat kleine beetje vulde de hele wereld. Ik mis die stem, die aanwezigheid. Ik betrap er mezelf op dat ik soms kijk naar de plaats waar ze meestal zat, dat ik een beweging maak om iets te zeggen...
Ik hoor van lotgenoten dat zij dat ook hebben, en sommigen praten zelfs luidop, om zo de stilte te breken, stilte, ondanks radio of TV...

Gemis is een bizar ding.
Het is het voelen van wat er eigenlijk niet meer is.
Het is het gat opvullen nadat het meer dan 52 jaar een deel van, ja, van jezelf was.
Het is een tastbaar gevoel.

Het is anders dan een gedachte, een gedachte is ijl, ontastbaar. Verdriet niet.

Toch zeg ik je dat het gaat. En ik lieg niet, het gaat al een stuk beter dan de eerste dagen. Je leert het verdriet een plaats geven. Een hoekje, en het liefst zelfs achter een kast of een deur, al lukt dat niet altijd, soms blijft het in het zicht van je gevoel.

Ik begin eindelijk ook weer wat te doen, weer wat te kruiswoordraadselen, sudoku en dergelijke dingen, ik begin weer te droedelen en mandala's te schetsen uit de vrije hand.
Ik weet wel het lijkt niets, maar het is een bewijs dat er tijd vrij komt in mijn hersenen.

Dat is goed.
Ik moet weer leren leven, op die nieuwe, andere manier...
Het zal wel lukken, ik voel het het.

Tot de volgende ?

Centrale verwarming in de regen...

"Jan, mijn chauffage "hoest" en hij rookt !" ... op het zelfde ogenblik vatte ik wat ik zonet vertelde, en ik grinnikte: "Dat hoesten zal van 't roken komen, zeker ?"  Jan lachte ook, en ik kreeg een hele snelle afspraak om eens te komen zien en het in orde te brengen.

En gisteren was het zover... Al vroeg in de morgen waren daar twee werkmannen om eens te kijken wat er loos was, en het te herstellen. Het bleek dat de mazoutpomp er niet voldoende in slaagde om de mazout op te trekken uit de put. Daar hadden ze vorig jaar al van gesproken, en geopperd dat het hopelijk niet nodig zou zijn om een hele nieuwe leiding onder de oprit te plaatsen...

Ze probeerden nu eens dit, dan weer dat, maar alles bleef zoals het was... Uiteindelijk kwamen ze op het idee om de leiding eens uit te blazen. Compressor er bij, en de leiding in de put los gekoppeld. Men blies die darm uit van aan de brander tot in de put van de ketel... Er kwam heel veel vuil uit. 

Na nog wat verder reinigen en controleren werd alles weer aangesloten en uitgetest... De pomp om de mazout op te halen bleek het lastig te hebben. Daarom werkte men even met een vacuümpomp, en daarna was alles OK. Chauffage weer in orde. Best dat dit nu kon, en we niet moesten wachten tot in de winter in de kou... en toch...

Na de lange periode van droogte, kregen we gisteren eindelijk wat regen... En net toen de arbeider daar ergens in de put moest werken, begon er een heerlijke malse regen te vallen... Voor de betrokken arbeider was die regen niet zo aangenaam als voor alle planten in de tuin. (Er gaan nu al planten kapot, ook al blijkt dat die er na de droogte wel weer door komen...)

De droogte is erg.
Vorig jaar kregen we een heel lange heel warme en heel droge zomer... In de winter werd het grondwater wel weer zowat normaal, maar al heel vroeg zaten we dit jaar al weer met een droogteperiode, zo erg dat er in sommige natuurgebieden van brandgevaar sprake is, en dat men spreekt van sparen van het drinkwater...

Het was ook al heel vroeg heel warm, zodat we niet alleen een tekort aan regen hadden, maar ook te maken hebben met sterke uitdroging van de bodem. Zo mindert het water dubbel rap.

Al heel vlug zie je dat boeren zich genoodzaakt zien om water te sproeien. Soms doen ze dit uit eigen watervoorraad (regen-opvangbakken, regenputten) soms uit pompputten waar ze eigenlijk rechtstreeks putten uit de grondwatervoorraad, en soms gaan ze water pompen uit de rivieren (Wat ook behoort tot de watervoorraad)... Heel rap kwamen er al maatregelen om "misbruik" te verbieden.

Maar wat is misbruik ?

Ik kijk gewoon eens naar mezelf... Ik zie in die warme dagen het waterniveau van mijn "goudvissenvijvertje" zo zakken... Ik moet dit water nu en dan aanvullen om niet te bekomen dat de vissen sterven (niet onmiddellijk door tekort aan water, maar vooral doordat nitriet en nitraat niet verdampt, en dus door de uitdroging een dodelijk hoog gehalte krijgt...

Ik spreek zelfs niet van de bloemen en ander planten in de tuin, waarvan de ene ook al vlugger dan de andere nood heeft aan water...

Moet ik de vissen laten doodgaan ?
Moet ik die bloemen laten afsterven?

Er is nu wellicht nog niemand die er over denkt dit te laten gebeuren... Maar de boer die niet meer mag putten uit de rivier kan wel voor die keuze staan ! En laat ons eerlijk zijn... Als het er op aan zou komen, dan gaan ook wij onze pelargonium moeten laten sterven in de pot, en gaan we wellicht ook de goudvis moeten laten sterven in het vijvertje...  Wanneer ? Zodra de keuze echt gaat over water voor onszelf of geen water meer.

Stel dat je in een gemeente woont waar je per dag nog 10 liter drinkwater per persoon per dag krijgt... Dan is de keuze heel snel gemaakt !  Denk maar eens aan het WC, aan je zelf wassen, aan je handen wassen, tandenwassen... en je eten bereiden. Als je geen flessen drinken gaat kopen, dan is die 10 liter verschrikkelijk weinig, en kom je tot verschrikkelijke keuzes. Ik zou wat nu in de WC gaat wellicht nog kwijtraken door de pot te legen in de beerput, zonder gebruik te maken van de WC, maar op een appartement heb je die keuze niet... Moet je dan flessen water gaan kopen om in de WC te kieperen?

Ik denk dat we echt, nu al, heel wijs moeten zijn, en ons bewust zijn van iedere liter water die we verbruiken... Denk je eens een gewone dag in... Je staat 's morgens op, je gaat naar het WC, je wast je gezicht, tanden, handen.. Je gaat koffie zetten. 's middags om het eten te maken heb je ook al water nodig. Je drinkt soep, saus bij het eten, en je aardappels zijn gekookt (dit water is na afkoelen heel goed voor de kamerplanten)... 's namiddags een kop koffie.. Naar het WC... 's Avonds weer eten met iets te drinken. Je moet voldoende water binnen krijgen om je gezondheid in stand te kunnen houden...  Zie je de liters passeren???

Er zijn een eeuw of wat geleden vele duizenden doden gevallen omdat er te weinig onbesmet (proper) drinkwater was. Soms hele straten in de steden stierven uit.

Water is echt belangrijk.

We kunnen echt niet zonder, en we zijn momenteel niet in staat om de natuurlijke watervoorraad te vergroten. Dat kan wel, maar niet van vandaag op morgen en niet zonder dat daar een kostenplaatje bij komt kijken. (Bijvoorbeeld ontzilting van het zeewater).

We moeten echt zuinig zijn.
We hebben geen andere keuze.
Nee, je moet nog de goudvissen niet laten doodgaan, maar je moet bij iedere liter die je gebruikt bewust zijn van de noodzaak... of het niet gebruiken...
Heb jij al een spaarknop op je WC ? Op je douche een spaarkop ?
Dat is wellicht beterkoop dan de grote dorst.

Laat het maar goed regenen !