Mirakels hebben een vervaldatum

Meer dan 30 jaar geleden was ik slank, lenig en liep (joggen) zo'n 60 km per week. Ik voelde me goed.

Zo'n 10 jaar vroeger was ik dik, kort van adem.

Zo erg dat het nodig was er iets aan te doen. Drastisch minder eten, haast geen suikers meer en als ik wat alcohol nutte, een droge sherry of een glaasje witte wijn... Het hielp, maar het bleek al heel vlug dat het niet blijvend was. De enige manier om die slanke lijn te houden was ... joggen, veel joggen. Dat was niet erg, ik voelde me er goed bij, en het klopt dat lopen verslavend is. Runners high is geen fabeltje.

Ik deed nu en dan mee aan zo'n massa-loop: de 20 km van Brussel, de 20 km van Mons... en nog wat leuke joggings in Zottegem, Estinnes au Val... en nog veel andere. Heerlijk. Anny deed een wandeling en ik liep. Nu en dan een grote tocht. Ik jogde wandelingen van 50 km...

En toen...
Plots...
Ik had een week eerder nog een halve marathon mee-gejogd...
Op een morgen kon ik niet meer opstaan. Ik kon niet meer uit mijn bed.
Op mijn kont de trap af.
En met heel veel moeite en verschrikkelijk veel pijn raakte ik 10 meter ver.

Na vele dokters, specialisten en klinieken (ook Universitaire) was het verdict overal: "Je moet er mee leren leven. Er is niets aan te doen! En, vergeet het nooit, meneer, laat het NOOIT, ik herhaal Nooit opereren... (Er heeft ook nooit een van die dokters gesproken van een operatie, ze waren het allemaal  eens dat er niets aan te doen was...)

Drie keer in de week een inspuiting en "heelder" dozen pillen tegen de pijn later, kon ik weer wel wat stappen, was de pijn net dragelijk, als ik heel braaf was. Ik kreeg een rolwagen, droeg een korset... en de pijn bleef, net verdraaglijk, als ik...

Toen kreeg ik maagzweren met hopen. Dat komt van die pijnstillers, en men vertelde me dat zelfs inspuitingen, zelfs zalfjes tegen de pijn, allemaal slecht waren voor de maag...

Ik trok, op advies van goedwillende mensen, naar de pijnkliniek. Ik heb daar wel 30 soorten medicatie gekregen, na drie weken "Gaat het beter?" " Nee, niet echt.." Andere medicamenten... Tot zelfs morfine (Die hielpen wel, maar waar de meeste mensen daarvan slapen, kon ik niet meer slapen, was op van de zenuwen...Ho 8 Stoppen die dingen !" Andere pillen... Andere combinaties van pillen...

Uiteindelijk kreeg ik pillen die de pijn weer draaglijk maakten, maar veel belangrijker was dat de dokter me zegde dat ik iedere dag moest beginnen met turnen, bewegen... "Ik heb rugschool geprobeerd, maar dat lukte niet !" "Dan doe je maar wat wel lukt. Gewoon alles wat wel lukt, maar beweeg."

Ik vang nog steeds iedere dag aan met turnoefeningen, en nu nog breid ik deze soms uit, moet soms stoppen met andere oefeningen... Door een peesontsteking aan de schouder moest ik iets laten, maar toen ik vaststelde dat ik (na het kijken naar "De Buurtpolitie") mijn handen op de rug niet meer tegen elkaar kreeg zonder pijn, oefende ik daar op, en onlangs stelde ik vast dat ik mijn macht verloor. Ik probeerde eens te "pompen", en dat lukte niet meer. Nu doe ik het alweer 5 keer naeen...

Pijn ? Heb ik nog, maar veel minder. (En je leert er ook mee leven!)
En die 10 meter stappen? Wie mijn Facebook leest weet dat ik haast dagelijks meer dan 3 km stap.
Niet vlug, maar ik stap. Pijn ? Jawel, maar dat gaat ook beter bij oefening. De ene dag is beter dan de andere, maar het loont de moeite te vechten...

Dit is dus geen mirakel.
Toen Anny, tegen de verwachting in, zelfs van dokter en specialisten, genas van de acute leukemie, toen sprak iedereen (ik ook) van een mirakel.
Maar kwam de leukemie terug. Onverbiddelijk, en alle middelen waren al uitgeput...
Sindsdien weet ik het: mirakels hebben een vervaldatum...
Jammer... Je was een bijkomende reden om te vechten voor een leefbaar leven, verdraagbare pijn, nog iets kunnen doen in en rond het huis...
Nu moet ik redenen zoeken, maken...
Want het niet doen is niet alleen neerzitten in de plas verdriet, maar dan ook nog met meer pijn..

djudedju
Vervaldata...pfffffff