Mijn haar bedoel ik.
't Was hoog tijd, ik had voor het eerst een heel pak mooie krullen in mijn haar. De kapster wist niet wat ze zag. Het is ook een beetje gek, die krullen zijn pas zichtbaar als ik echt lang haar heb.
Enfin, wat er nu nog staat krult gelijk een pak nagels.
Je haar wordt nu geknipt met een gezichtsmasker op. Voor bepaalde stukken doet de kapster dan even het elastiekje van achter je ene oor, en verzoekt om het masker zolang even vast te houden, zodat het voor je mond en neus blijft... Gek.
Ik snap het uiteraard wel, maar het ziet er gek uit.
Het bijknippen van mijn baard ging uiteraard ook voor het grootste gedeelte met het masker aan, maar voor de snor ... Ze twijfelde even of het wel kon... Maar dan toch maar, rap, rap...
Ik zie er nu weer proper en netjes uit.
"Hoeveel kilo zou er nu af zijn? " grapte ik. Ze schatte dat het wellicht meer dan 100 gram zou zijn. Haar is licht. Het zal dus weinig invloed hebben op de naald van mijn weegschaal. Nu ja, ik ben al heel wat kilo's kwijt... dat beetje komt er niet op aan.
Ik ben even voor het portret van Anny gaan staan... en dacht bij mezelf, tegen haar, "'t Is properder zo hé"... Ook al speelt de radio, ook al spraken wij niet zo veel tegen elkaar, dat kleine beetje vulde de hele wereld. Ik mis die stem, die aanwezigheid. Ik betrap er mezelf op dat ik soms kijk naar de plaats waar ze meestal zat, dat ik een beweging maak om iets te zeggen...
Ik hoor van lotgenoten dat zij dat ook hebben, en sommigen praten zelfs luidop, om zo de stilte te breken, stilte, ondanks radio of TV...
Gemis is een bizar ding.
Het is het voelen van wat er eigenlijk niet meer is.
Het is het gat opvullen nadat het meer dan 52 jaar een deel van, ja, van jezelf was.
Het is een tastbaar gevoel.
Het is anders dan een gedachte, een gedachte is ijl, ontastbaar. Verdriet niet.
Toch zeg ik je dat het gaat. En ik lieg niet, het gaat al een stuk beter dan de eerste dagen. Je leert het verdriet een plaats geven. Een hoekje, en het liefst zelfs achter een kast of een deur, al lukt dat niet altijd, soms blijft het in het zicht van je gevoel.
Ik begin eindelijk ook weer wat te doen, weer wat te kruiswoordraadselen, sudoku en dergelijke dingen, ik begin weer te droedelen en mandala's te schetsen uit de vrije hand.
Ik weet wel het lijkt niets, maar het is een bewijs dat er tijd vrij komt in mijn hersenen.
Dat is goed.
Ik moet weer leren leven, op die nieuwe, andere manier...
Het zal wel lukken, ik voel het het.
Tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten