pakjes, pakjes, pakjes...

Ik heb nu zowat alle documenten die nodig zijn om de rekeningen te laten deblokkeren na het overlijden van mama... Wel moet ik ook nog de handtekeningen van de kinderen hebben, maar dat heb ik ondertussen al afgesproken... En dinsdag gaan we samen naar de post, om te vermijden dat we twee keer moeten gaan...

Maar gisteren zat ik al een hele tijd in de post om alles te regelen, en daar dit nogal wat tijd in beslag neemt, zag ik ondertussen het komen en gaan aan de andere loketten... (Ik zat ook nog in een andere bank, maar gelukkig kon ik het meeste via internet oplossen.)

Je kunt niet geloven hoeveel tientallen pakjes daar gepasseerd zijn ! Sommige mensen komen met vier, vijf pakjes in eens, en de meeste zijn dan pakjes die teruggestuurd worden naar de webwinkels. Vooral Zalando zie je daar voorbij komen !

Nu en dan, heel sporadisch, zie je ook eens een brief of brieven die daar afgegeven of ontvangen worden. Uiteraard gaan de brieven meestal gewoon in de bus, en praten we hier over aangetekende of verzekerde zendingen. Logisch dus dat dat er niet zo heel veel zijn... Maar pakjes ??? Niet te doen ! Ik had er geen idee van dat die webwinkels al zo florissant werken, en nog veel minder dat er zoveel terugzendingen gebeuren... Merendeels is dat dan volledig op kosten van de webwinkel !

Ik koop slechts héél sporadisch iets bij zo'n webwinkel, en dan alleen omdat ik het hier in de streek anders niet vind. En terugsturen heb ik nog nooit gedaan... Ik wist ook niet dat dit terugsturen zo eenvoudig gemaakt was... Meestal is het gewoon afgeven. Nu ja... afgeven... Er staat aan het loket zo'n soortement draaiende kast, waar je in een opening je pakketje(s) steekt, en dan draait aan de kast, waar de loketbediende dan de pakjes uit haalt... Veilig voor alles...

Momenteel kan ik zelfs niets kopen in de webwinkels, want mijn rekeningen zijn nog steeds geblokkeerd, ook al lijkt het dat ik binnenkort weer de rekeningen zal kunnen gebruiken... Nu moet ik voor betalingen naar de bank...  Maar het gaat verder !

Gisteren toen ik naar de garage ging om mijn zomerbanden te laten steken, moest ik me eerst ontsmetten, en toen ik nadien mijn wagen terugkreeg, kreeg ik een ontsmette rekening, en een volledig ontsmette auto, met een schriftelijke uitleg wat er allemaal ontsmet was... Niet te doen. Corona heeft veel meer veranderd dan waar we op denken!

Toen ik wegreed, dacht ik er op dat ik in de nabije winkel naar het scheen, nog novene-kaarsen kon krijgen (Ik zet steeds een brandende kaars bij de urne van Anny)... Ik vlug daar naartoe. En ja hoor, na een van de winkelbedienden aangesproken te hebben, vond ik die novenekaarsen... Ik een voorraadje in de (ontsmette !) kar gelegd, en naar de kassa. Wat aanschuiven in de rijen die eindeloos lang lijken als er vijf mensen voor je staan met die 1.5 meter tussenruimte... Toen ik de rekening kreeg, wou ik betalen met baar geld (ik heb alleen geblokkeerde kaarten door het overlijden van Anny !)... Grote paniek aan de kassa... Ik moest betalen met de kaart. "Ik kan niet betalen met de kaart omdat men de rekeningen blokkeert bij het overlijden van een echtgeno(o)t(e)..." "Mijnheer, wij hebben zelfs geen cent meer in kassa..." Een overste er bij gehaald... "kun je passen, meneer?" "Hoeveel is het precies?" Ik kon passen.
Maar dat was nog niet echt de oplossing, want die brave mensen konden dit geld niet verwerken en zelfs niet in de kassa stoppen...  Een brave winkelbediende heeft dan mijn geld in zijn portemonnee gestopt, en met zijn kaart mijn rekening betaald... Gekke wereld waarin we leven !

Eigenlijk kunnen ze wettelijk dit betaalmiddel niet weigeren. Ik zou het niet op de spits gedreven hebben, zo belangrijk is het immers niet, maar wettelijk is baar geld een wettelijk betaalmiddel, en kan men dit dus niet weigeren.

Ik heb echter de sterke indruk dat we binnenkort het baar geld zullen zien verdwijnen. Alles zal met de kaart of met de rekening moeten.... Ik vind dit niet goed ! Het betalen met de kaart is een vorm van virtueel betalen, en er is - hoe dan ook - een periode tussen het tijdstip dat jij betaalt met de kaart, en het tijdstip waarop de verkoper het geld op zijn rekening krijgt. Dit betekent dat er eigenlijk op dat moment méér geld in circulatie is, dan er eigenlijk is... Dit is dus een element die devaluerend werkt !

Maar heel het geld systeem is door en door rot ! Weet je dat van je spaargeld er maar 1 (één !) procent in de bak is ! Dus als één procent van de klanten één procent van hun geld op dezelfde dag afhalen, dan kan de bank dit niet meer dekken !!! Gezond is dit niet ! Dit was ook mede een van de redenen van de bankencrisis, en veel hebben ze niet geleerd ! (Niet moeilijk, ze kunnen rekenen op staatssteun... Lijkt goed, maar is het dat echt ? ? Nee!)

Ach... we leven bijna helemaal virtueel.

Men weet haast van minuut naar minuut waar jij nu bent, wat je koopt, wat je draagt van kledij, wat je eet en drinkt... djudedju

Nummer 176.251.735 wil je aub wat trager rijden, je rijdt momenteel veel te vlug in de bebouwde kom... Overdreven ? ?  Nu nog wel, maar op heel wat plaatsen staat nu al voldoende infrastructuur om dit meteen in te voeren !

djudedju

De corona op het werk zetten

Hoelang zitten we nu al in quarantaine  (al is de vorm er van al wat versoepeld) ?
Sinds 14 maart !
Ik ga dat niet rap vergeten omdat Anny gestorven is 20 minuten voor het ingaan van de lockdown.

Wat doet die lockdown met ons ? En vooral met de ouderen (waar ik bij hoor) ?

Ik durf er niet echt op antwoorden, omdat ik wellicht niet objectief ben. Bij mij is de opsluiting nog wat somberderderder ingekleurd dan bij de meesten, net door het overlijden van Anny, maar niettemin... We zitten bijna ganse dagen in eenzame opsluiting.

Gelukkig komt Veerle met het middageten, komt om de veertien dagen de poetsvrouw, en hebben de (allang volwassen) kleinkinderen de tuin onkruidvrij gemaakt.

Ook Bart komt wel eens langs om te werken aan een en ander (vooral aan de vijver).

Maar het merendeel is mijn tijd verdeeld tussen de computer, de TV en een boek.

Het is lastig.

Ik herinner me nog, toen met het overlijden van onze Koen, we ook een paar weken daar zaten te zitten, te treuren, weinig zeggen om elkaar te sparen, tot ik die reclame zag van de rommelmarkt in Deinze... Dat was onze allereerste rommelmarkt, en het was effectief een soort breken van de muur van verdriet die om ons heen zat.

Nu heb ik dat niet. Krijg ik niet eens de kans om die muur op die manier te doorbreken.

Ik weet het, ik ben niet alleen in dit geval. En ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die meer afzien daarvan dan ik. Ik ben van nature een optimist en een overlever. Ik kan me beter loswerken uit die omklemming dat veel anderen. Wellicht omdat ik een geest heb die zich niet vastpint op één item. Ik heb een zeer beweeglijke geest, ben heel vlug afgeleid, laat heel makkelijk mijn gedachten zwerven. Ik heb dat wellicht een stuk van nature, maar ik heb het ook mezelf aangeleerd toen ik zo vroeg thuis zat met chronische pijnen.

Ik heb ook geleerd dat wegdenken van de pijn op zich al een heel goede pijnstiller is. Blijven vastgepind zitten op die pijn, maakt dat de pijn het centrum van je zijn gaat beheersen, en dan doet het meer dan dubbel pijn.

Dus zal mijn quarantaine wellicht minder pijnlijk aanvoelen dan bij veel anderen. Omdat ik kan wegdenken.

Ik heb dat wellicht al altijd wat gehad... In de schooltijd schreef ik opstellen voor mijn plezier. Ik hou er van om te schrijven en vooral om te dwalen over een wit stuk papier, een blank blad dat jezelf kunt kleuren en vullen. Heerlijk. Ik schrijf nog steeds heel graag. En waar vele mensen de dingen moeten kunnen vertellen aan anderen om ze kwijt te raken, schrijf ik het van me af.

Misschien geloof je het niet, maar ik heb al sommige van deze stukjes, na het schrijven, gewoon weg gedaan. Zo maar. Soms omdat het te persoonlijk was, soms omdat de verwerking zo totaal was, dat ik het niet meer nodig had.

Ik wil maar zeggen, corona is wellicht voor ieder van ons een eigen corona, een eigen ervaren, een eigen invullen.

Het hardst voor mij persoonlijk, is dat ik zo moeilijk alleen buiten kan zijn. Waar ik daar binnen wel enigszins weg mee kan, kan ik dat buiten niet. Ik kan niet alleen gaan wandelen. Dat gaat me niet. Ik moet iemand bij me hebben. Niet om tegen te praten, gewoon om niet alleen te zijn. Gek (ik weet het!).

Ik denk dat de lockdown het ergst is voor kinderen. Het opgroeien heeft weinig van doen met de groei, maar wel met het groeien in de samenleving. Dit wordt ze nu ontzegd. We hebben al een hele tijd dat kinderen haast niet meer vrij mogen spelen en ravotten (Het Na-Dutroux-tijdperk), dat ze geen lawaai mogen maken (vonnissen over het lawaai tijdens de speeltijd van een nabije school), nu zijn ze ook nog eens effectief alleen gezet, de school is een hele tijd (en nog steeds voor velen) een virtueel gebeuren, zonder echte contacten...

Ik vraag me af wat voor gevolgen dit heeft en zal hebben op het opgroeiende kind...

Ergens is het niet meer het leven, maar het overleven geworden.

djudedju

propere tuin

Ik moet het eerlijk toegeven, mijn tuin was een wildernis geworden... Vorig jaar bijna gans het jaar op en neer naar de kliniek(en), naar Anny.
Veerle zorgde voor eten, deed de was en de plas, en ik moet bekennen dat ik zelf helemaal niet meer in staat ban om de tuin te onderhouden. (Chronische pijnpatiënt )... Zodus, was het hier stilaan een wildernis. Nu en dan trok Veerle wat onkruid, maar zij had ook haar eigen tuin en huis te onderhouden.

Maar nu is zowat ieder onkruidje weg !

Twee dagen lang hebben Kimberly en Gwendolyn vergezeld van hun respectievelijke vrienden, hier in de tuin gezeten. Hoogstens nu en dan kwam er eentje in het deurgat vragen om een of ander stuk gerei te krijgen, of om wat drinken... ( Water, meer heb ik niet in huis)...

Maar tegen 18 uur gisteren was het werk gedaan.

Er ligt alleen nog een hele hoop takken, die ik - nadat ze wat verdroogd zijn - door de hakselaar zal doen, en die mulch zal zijn voor in de propere tuin.

Jammer genoeg ligt Veerle nu ook in de kliniek. Wellicht een maagzweer of een appendix... Met de hoogdag wordt er alleen echt opgetreden bij hoge nood, en dus weten we nog niet wat het precies is. Ik gok op een maagzweer. (Of maagzweren... Ik heb dat ooit ook gehad, en heb dan maanden gesukkeld om de juiste medicatie te krijgen voor de pijn en die geen kwaad kon voor de maag...) Veerle is ook pijnpatiënt, maar erger ze heeft (na een opgelegde maagverkleining) ook suiker gekregen.

Nu ja, laat ons hopen dat ze de zaak in orde kunnen brengen zonder veel problemen en desnoods ook met andere medicatie...

Mama moest het meegemaakt hebben dat haar kleindochters zo behulpzaam zijn !
Ik heb gisteren regelmatig naar de urne zitten kijken, en zitten inwendig praten met haar.
Gek.
Maar ik stel vast dat ik dat regelmatig doe, en ik hoor van lotgenoten dat ook zij dat doen. Sommigen praten zelfs luid op.

Ik heb een kat in huis.
Eén van de katten van Veerle was gekwetst aan de poot, zo erg dat ze er mee naar de dierenarts moesten gaan. Daar heeft men de ontsteking van de wonde behandeld, en medicatie gegeven. Maar die kat wordt door de andere kat van Veerle steeds gepest, kwam hier al vroeger regelmatig binnen (schuilen?), en ik stelde voor dat ze de kat hier zou laten, tot ze hersteld is...

Ik zie niets meer aan haar poot, maar ik krijg die kat maar heel moeilijk eens buiten, en na vijf minuten (hoogstens !!!) staat ze al weer te miauwen aan de achterdeur om binnen te kunnen. Thuis was ze helemaal geen huiskat, maar hier is ze niet buiten te krijgen.
Zo ben ik -willens nillens - de eigenaar geworden van een kattenbeest.

Het is een kat die komt vleien, die op de schoot wil zitten... Allemaal dingen waar ik niet voor te vinden ben, en ik leer ze nu dat ze niet moet komen "flodderen"...  Ze komt nog wel rond mijn benen frotten als ze aandacht wil voor iets (eten, drinken, ...)

Voor de rest ligt ze hele dagen rustig naast me in de zetel, een plaatsje die ze ook inneemt als ik niet in de zetel zit. Zo is het goed, zo mag het... Als ze maar niet probeert om op mijn schoot te kruipen of begint kopjes te geven.

Ik streel ze hooguit een keer, en duw ze dan vriendelijk wat verder weg.
Ze begint de regels te kennen. Ze mag blijven.

Kan ik tegen de kat praten, of tegen de parkiet of de kanarie of mijn vissen... al is het niet echt tegen hen...

tot de volgende ?     

Groei

Er is heel wat veranderd in de duur van mijn leven...
Toen was de wereld nog enorm groot. Als er iemand als pater naar "de Kongo" trok, dan was dat met de boot en duurde de reis lang.
We hadden een kennis die een heel stuk van Afrika had bezocht, en als die eens in het land was, dan was ze een soortement bezienswaardigheid, een attractie, een voorraad van verhalen.

We zaagden bij ons ma om eens mee te kunnen naar de wekelijkse markt, om die neger te zien, en als het lukte wat spekken van hem te mogen kopen, zwarte brokken die naar anijs smaakten en die we Karaboedja" noemden...  Een zwarte mens ! Dat was het zien waard !

Ik ben in mijn leven nog nooit buiten Europa geweest (Madeira ligt weliswaar voor Afrika, maar hoort bij Portugal)...

Ik heb er ook niet echt behoefte aan, ik vind Europa nog steeds een heel groot ding om te bezoeken, en er zijn nog heel wat zaken in ons eigen landje die ik nog niet heb gezien... Ik ben bij de uitstervende generatie van mensen die geen nood hebben aan verre, verre reizen.

Ik begrijp wie het wel doet, en zit vol verbazing de foto's en filmpjes te bekijken, al moet ik zeggen dat ik in veel gevallen meer de mens achter die dingen probeer te zien dan wel de dingen op zich.

Maar ik heb dat allemaal weten veranderen.
Ik heb gezien hoe er een generatie mensen opgroeide, die jaarlijks op reis ging, en steeds verdere reizen ging maken... Ook naar andere werelddelen. Ik zag er zelfs voor hun werk vlugvlug naar andere delen van de wereld vliegen...

We gingen steeds meer mondiaal leven.

De wereld leek steeds kleiner te worden. Na een tijdje vonden we het heel gewoon dat er iemand voor het werk naar de andere kant van de wereld vloog en een week later al weer hier in zijn vertrouwde bureeltje zat. Ik heb gezien hoe de computer, de smartphone en al die dingen ons toelieten om te werken samen met iemand die in Huppeldeboemskaja ook aan zijn computer zat. We skypen of messengeren of zoomen of... weet ik veel wat allemaal met mensen in Weetikveelistan...

De wereld werd maar een kamer groot. Je hoefde maar op een knopje te duwen om ergens anders te converseren met Pier, Pol of Istvan of 'MBurrha...

En lukte het niet om op die manier de moeilijkheid op te lossen, dan niet getreurd, je sprong op een vliegmasjien alleen maar om haar te zien  (Eddy Wally)...

En toen,
Plots,

CORONA !
Covid-19

En iedereen zat plots op zijn eigen vierkante meter.
En er restte alleen nog een elektronische babbel met verweggistan van naast de deur...
De wereld is plots weer ontzagwekkend groot.
Enorm.
Nog haast groter dan toen, dan toen ik een knaap was die vol ontzag ging kijken naar een missietentoonstelling, naar die zaken uit die verre landen...

Want nu mogen we zelfs maar bij mondjesmaat in een museum binnen.
Mijn wereld is de TV en mijn smartphone.

djudedju...

Lang

's Morgens sta ik altijd vroeg op.
Rond halfzeven ben ik al bezig met me te wassen en me klaar te maken om naar beneden te gaan, wetend, dat er weer een lange, lang voormiddag op me wacht.
Waarom sta ik dan zo vroeg op ? Omdat ik niet meer kan slapen, en zelfs een goed boek me niet stil kan houden.
Ik moet er uit.
Waarom ? Ik weet het niet. Ik kan gewoon niet blijven liggen.
Veel slaap ik nochtans niet. In tegendeel, ik heb heel wat wakende uurtjes per nacht.

Er spookt van alles en nog wat door mijn hoofd.

Na de koffie gezet te hebben, een ontbijt genut te hebben, zit ik achter mijn computer. Post lezen, filmpjes bekijken, de beste doormailen (Wat zijn de beste ? Is mijn smaak wel de uwe ? Vind je mij niet een vervelende oude vent die altijd van die domme filmpjes en fotoreeksen doormailt? )

En vooral me vervelen en geen goesting hebben om iets te doen.

Het gaat me niet.

Het alleen zitten is toch lastiger dan ik dacht.
Ik dacht dat ik al wat getraind was tijdens die vele maanden hospitalisatie van Anny. Nee dus.
En toch... Wij zaten 's morgens meestal elk aan een kant van het huis, en er werd heel weinig gesproken. Na al die jaren moet je niet veel meer zeggen, je kent elkaar door en door. Je kent elke reactie op ieder ding.

En toch mis je dat, het gevoel van samen zijn, van samen leven, beleven. Het lawaai van Anny in de keuken, haar zien voorbij komen als ze naar het toilet gaat... Ze is er. God, waarom was ik me daar toen niet meer van bewust?

Toen was dat alles heel normaal.
En nu mis je het. Je mist wat toen zowat niets was.
Gek.

Je kijkt naar de urne, naar de brandende kaars... Je voelt haar trouwring met daarin dat kleine juweeltje met de as van Koen. Je denkt eigenlijks niets, je voelt niets, je mist alleen.

Het is niet echt te omschrijven. Wat is gemis ?
Ik denk dat het iets is wat, zelfs op de onbewuste ogenblikken, een gevoel van...niets.
Vroeger was het er wel.
djudedju

Nee, het gaat niet echt slecht met me, ik raak alleen moeilijk terug in het leven.
't Zal wel beteren. Ik ken genoeg mensen die in dit geval zijn, en die er ook overheen zijn gekomen. Niet vergeten, verwerkend, terug gewoon zijn.

... dju toch

Vissen !

Eindelijk mogen we gaan vissen !
En het was mooi weer (niet te warm, maar je kunt niet alles hebben), en Bart en Ewoud gingen mee. Drie generaties Goderis aan de waterkant.

't Was twee jaar geleden, en door dat de poetsvrouw ook nog die voormiddag kwam, had ik niet de kans gekregen om alles eens na te kijken... Twee molens lagen in panne, dus veel karpervissen zou er niet gebeuren. (Bart had de enige karperlijn, maar kreeg geen beet...)

We zaten dus alle drie met een bliek-lijntje, heerlijk, op ons dooie akkertje te genieten van de zon, het water, het geluid van de natuur (Dju jong ! Er zijn dit jaar veel fazanten !)...

Zeggen dat het ons niet kan schelen dat de vis bijt of niet, is wat overdreven, maar toch... Het is die rust, het water en de zon die er een aangename dag van maakt !

Maar al beten ze niet veel, we vingen toch regelmatig een bliekje, en er waren er zelfs heel mooie, behoorlijk grote exemplaren bij.

Ewoud en ik vingen bovendien elk een tink (een zeelt (tinca tinca)) van ieder een goede dertig centimeter. Dat was leuk ! Het was al jaren geleden dat er nog een tink gevangen werd in deze vijver ! Ze zitten er dus nog in !

Kortom, we hebben ons geamuseerd, al moet ik zeggen eens we in de schaduw zaten in plaats van de zon, was het veel minder leuk. Het was fris, en door zeer licht te vissen, met een heel klein dobbertje, zag je plots ook veel minder dat kleine ding, en moest je soms eens de lijn bewegen om de dobber terug te vinden... Maar ja, het was al bijna tijd om naar huis te keren.

Heerlijk om weer eens buiten te zijn !

Corona voor mij is voornamelijk isolement. Twee keer. Het verlies van Anny, en dan de corona-isolatie daar bovenop. Een geluk dat ik me nog wat weet bezig te houden. Het enige wat me tegengaat is dat ik niet kan wandelen.  Ik kan het fysiek niet goed meer, door mijn chronische rugpijn, maar het gaat me ook niet om alleen te lopen. Het mag gek klinken, maar als ik alleen wandel dan heb ik veel vlugger en veel meer pijn dan als ik met anderen wandel. Dit bewijst weer eens dat bezig zijn zowat de beste pijnstiller is die er bestaat. En omgekeerd, als je alleen bent, dan ben je ook geestelijk met die pijn bezig, en versterk je dat gevoel nog.

Een menselijk verstand is veel meer dan het vermogen te redeneren, het is ook een dirigent van het bestaan.

De laatste dagen gaat het ook wat beter met het verwerken van het verdriet. Ik kan er makkelijker over praten en voel op die momenten ook minder de krop in mijn keel.

De nachten zijn het slechtst... Ik lig vaak wakker, raak niet meer in slaap, begin dan te lezen om mijn zinnen te verzetten... Doe het licht weer uit als ik denk dat het wel weer zal lukken, en vijf minuten nadien doe ik het licht weer aan... Maar dat zal wellicht ook wel beteren. Ik wil geen slaappillen nemen, ik geloof dat die ook niet echt een oplossing bieden. Ik ga er van uit dat - als mijn lichaam het nodig heeft - ik wel zal slapen, en dat is ook zo. Nu en dan heb ik dan een nacht dat ik lang en diep kan slapen.

We komen er wel door.

Zeelt 

triple donderdag en bedenkingen rond 1 mei...

Gisteren was het donderdag, dag gewijd aan Donar (Thor).
Donar was de dondergod, en hij heeft zich geroerd !
Tot twee keer toe kregen we hier een dondervlaag over ons heen !
Dus 1 gewoon donderdag + 2 dondervlagen is gelijk aan triple donderdag.

Vandaag is het 1 mei, dag van de arbeid. Sinds politieke partijen deze dag schaamteloos hebben geclaimd, is dat een vlag die de lading niet meer dekt.

De dag van de arbeid was (voor al die politieke konkelaars) een dag waarop niet de arbeid, maar de arbeid(st)er gehuldigd werd, en de dag van de socialistische verenigingen.

Bij de katholieken werd daar Rerum Novarum tegenover gezet. De herdenking van de invoering van de Pauselijke Encycliek "De Rerum Novarum" door paus Leo XIII... Een encycliek die een inhaalbeweging wilde maken om te verhinderen dat door de bewustwording van de arbeidende klasse een heel deel van de gelovigen de kerk verliet, een kerk die tot dan heel duidelijk de kant van de rijken en de werkgevers koos.  Omdat men het kind niet met het badwater wou weggooien, was deze encycliek een eerder zwak antwoord op het groeiende socialisme.  Het is vooral dank zij enkele bevlogen personen (denk bv aan Daens) dat er vooral parochiaal sterker gewerkt werd om de arbeidende klasse te behouden binnen de kerk, en hen een katholiek alternatief te bieden voor het socialisme.

Het was broodnodig dat men die stappen nam, want de kerk verloor massaal de arbeidende klasse. Eigenlijk zou men hier de Belgische situatie helemaal afzonderlijk moeten bekijken, want hier, en dat was lang niet overal zo, werd het socialisme anti-kerkelijk, en kregen we een tweespalt die veel verder ging dan het sociale.

Is dit jammer ? Ja en nee... Door de historische groei van een katholieke arbeiderszuil en een socialistische arbeiderszuil, kwam de concurrentie de volledige klasse van de arbeiders ten goede.
Is dit nu nog zo ?
Ik heb de indruk dat door de secularisering het oorspronkelijke aspect wat wegdeemstert. De leden van het ACV voelen zich niet echt katholiek, en de leden van de Socialistische arbeidersbeweging zijn lang niet zo anti-katholiek meer... Toch zijn er nog verschillen, maar ik durf niet te stellen dat die verschillen eigenlijk ook zo gevoeld worden door de meerderheid.

Ik denk dat de verzuiling nu, in deze tijd, eigenlijk meer kwaad doet dan goed.

Het zou m.i. beter zijn dat de travaillisten een sterker blok zouden vormen tegen de politiek kapitalistische tendens. Ik vind het tof dat binnen de grote groep van arbeiders, er een grote verscheidenheid in gradatie is, maar men zou moeten gaan werken aan een front, om het evenwicht binnen de maatschappij te herstellen. Ik zie niet in waarom pvda, socialisten, de travaillistische vleugel van het cdenv niet tot één lijn zouden kunnen komen. In tegendeel ! Net door de verschillen samen te leggen, zou men kunnen komen tot sterkere en duidelijkere lijn.

Het probleem is dat dit alles in de knopen zit van de politieke partijen.
Hoog tijd dat wij het ganse bestel herdenken !

Waardoor komt men maar niet tot een vorming van een regering ? Heel simpel, omdat er geen nationale partijen meer zijn.

De democratie is momenteel bezig de democratie te vermoorden.
Door de toename van partijen en partijtjes, door de splitsing in Vlaams en Waals ook binnen die partijen, door de oprichting van partijen die slechts in één landsdeel voorkomen, komt men tot een systeem die niet meer beheersbaar is.

De oplossing ? Terug naar de basis van waaruit de democratie bij ons is ontstaan, overgoten met de saus van de tijd. We moeten terug naar een drie-partijensysteem. Links, rechts en midden. En dit nationaal. (Dit hoeft niet te betekenen dat Vlamingen voor Waalse kandidaten kunnen stemmen en omgekeerd).

Maar met een drie-partijen-systeem is het de facto veel eenvoudiger om een regering te vormen. Krijgen we ook een beleid dat herkenbaar is voor de kiezer (er is hoogstens een mengeling van twee partijen en dus van twee soorten ideeën. Er is ook veel duidelijk een lijn in de tijd.

Voor mij is één mei de dag waarop we de revolutie in het denken opnieuw moeten beginnen ! Naar een duidelijk beleid. Met vééééééééééééééééééééééééééééééééél minder ministers, staatssecretarissen, parlementsleden dan we nu. We betalen ons blauw en zwart !

Dit moest me eens van het hart.
Wellicht bent u ook die ontelbare politici met hun onontwarbaar gekonkel beu?