's Morgens sta ik altijd vroeg op.
Rond halfzeven ben ik al bezig met me te wassen en me klaar te maken om naar beneden te gaan, wetend, dat er weer een lange, lang voormiddag op me wacht.
Waarom sta ik dan zo vroeg op ? Omdat ik niet meer kan slapen, en zelfs een goed boek me niet stil kan houden.
Ik moet er uit.
Waarom ? Ik weet het niet. Ik kan gewoon niet blijven liggen.
Veel slaap ik nochtans niet. In tegendeel, ik heb heel wat wakende uurtjes per nacht.
Er spookt van alles en nog wat door mijn hoofd.
Na de koffie gezet te hebben, een ontbijt genut te hebben, zit ik achter mijn computer. Post lezen, filmpjes bekijken, de beste doormailen (Wat zijn de beste ? Is mijn smaak wel de uwe ? Vind je mij niet een vervelende oude vent die altijd van die domme filmpjes en fotoreeksen doormailt? )
En vooral me vervelen en geen goesting hebben om iets te doen.
Het gaat me niet.
Het alleen zitten is toch lastiger dan ik dacht.
Ik dacht dat ik al wat getraind was tijdens die vele maanden hospitalisatie van Anny. Nee dus.
En toch... Wij zaten 's morgens meestal elk aan een kant van het huis, en er werd heel weinig gesproken. Na al die jaren moet je niet veel meer zeggen, je kent elkaar door en door. Je kent elke reactie op ieder ding.
En toch mis je dat, het gevoel van samen zijn, van samen leven, beleven. Het lawaai van Anny in de keuken, haar zien voorbij komen als ze naar het toilet gaat... Ze is er. God, waarom was ik me daar toen niet meer van bewust?
Toen was dat alles heel normaal.
En nu mis je het. Je mist wat toen zowat niets was.
Gek.
Je kijkt naar de urne, naar de brandende kaars... Je voelt haar trouwring met daarin dat kleine juweeltje met de as van Koen. Je denkt eigenlijks niets, je voelt niets, je mist alleen.
Het is niet echt te omschrijven. Wat is gemis ?
Ik denk dat het iets is wat, zelfs op de onbewuste ogenblikken, een gevoel van...niets.
Vroeger was het er wel.
djudedju
Nee, het gaat niet echt slecht met me, ik raak alleen moeilijk terug in het leven.
't Zal wel beteren. Ik ken genoeg mensen die in dit geval zijn, en die er ook overheen zijn gekomen. Niet vergeten, verwerkend, terug gewoon zijn.
... dju toch
zaterdag, mei 09, 2020
woensdag, mei 06, 2020
Vissen !
Eindelijk mogen we gaan vissen !
En het was mooi weer (niet te warm, maar je kunt niet alles hebben), en Bart en Ewoud gingen mee. Drie generaties Goderis aan de waterkant.
't Was twee jaar geleden, en door dat de poetsvrouw ook nog die voormiddag kwam, had ik niet de kans gekregen om alles eens na te kijken... Twee molens lagen in panne, dus veel karpervissen zou er niet gebeuren. (Bart had de enige karperlijn, maar kreeg geen beet...)
We zaten dus alle drie met een bliek-lijntje, heerlijk, op ons dooie akkertje te genieten van de zon, het water, het geluid van de natuur (Dju jong ! Er zijn dit jaar veel fazanten !)...
Zeggen dat het ons niet kan schelen dat de vis bijt of niet, is wat overdreven, maar toch... Het is die rust, het water en de zon die er een aangename dag van maakt !
Maar al beten ze niet veel, we vingen toch regelmatig een bliekje, en er waren er zelfs heel mooie, behoorlijk grote exemplaren bij.
Ewoud en ik vingen bovendien elk een tink (een zeelt (tinca tinca)) van ieder een goede dertig centimeter. Dat was leuk ! Het was al jaren geleden dat er nog een tink gevangen werd in deze vijver ! Ze zitten er dus nog in !
Kortom, we hebben ons geamuseerd, al moet ik zeggen eens we in de schaduw zaten in plaats van de zon, was het veel minder leuk. Het was fris, en door zeer licht te vissen, met een heel klein dobbertje, zag je plots ook veel minder dat kleine ding, en moest je soms eens de lijn bewegen om de dobber terug te vinden... Maar ja, het was al bijna tijd om naar huis te keren.
Heerlijk om weer eens buiten te zijn !
Corona voor mij is voornamelijk isolement. Twee keer. Het verlies van Anny, en dan de corona-isolatie daar bovenop. Een geluk dat ik me nog wat weet bezig te houden. Het enige wat me tegengaat is dat ik niet kan wandelen. Ik kan het fysiek niet goed meer, door mijn chronische rugpijn, maar het gaat me ook niet om alleen te lopen. Het mag gek klinken, maar als ik alleen wandel dan heb ik veel vlugger en veel meer pijn dan als ik met anderen wandel. Dit bewijst weer eens dat bezig zijn zowat de beste pijnstiller is die er bestaat. En omgekeerd, als je alleen bent, dan ben je ook geestelijk met die pijn bezig, en versterk je dat gevoel nog.
Een menselijk verstand is veel meer dan het vermogen te redeneren, het is ook een dirigent van het bestaan.
De laatste dagen gaat het ook wat beter met het verwerken van het verdriet. Ik kan er makkelijker over praten en voel op die momenten ook minder de krop in mijn keel.
De nachten zijn het slechtst... Ik lig vaak wakker, raak niet meer in slaap, begin dan te lezen om mijn zinnen te verzetten... Doe het licht weer uit als ik denk dat het wel weer zal lukken, en vijf minuten nadien doe ik het licht weer aan... Maar dat zal wellicht ook wel beteren. Ik wil geen slaappillen nemen, ik geloof dat die ook niet echt een oplossing bieden. Ik ga er van uit dat - als mijn lichaam het nodig heeft - ik wel zal slapen, en dat is ook zo. Nu en dan heb ik dan een nacht dat ik lang en diep kan slapen.
We komen er wel door.
![]()
En het was mooi weer (niet te warm, maar je kunt niet alles hebben), en Bart en Ewoud gingen mee. Drie generaties Goderis aan de waterkant.
't Was twee jaar geleden, en door dat de poetsvrouw ook nog die voormiddag kwam, had ik niet de kans gekregen om alles eens na te kijken... Twee molens lagen in panne, dus veel karpervissen zou er niet gebeuren. (Bart had de enige karperlijn, maar kreeg geen beet...)
We zaten dus alle drie met een bliek-lijntje, heerlijk, op ons dooie akkertje te genieten van de zon, het water, het geluid van de natuur (Dju jong ! Er zijn dit jaar veel fazanten !)...
Zeggen dat het ons niet kan schelen dat de vis bijt of niet, is wat overdreven, maar toch... Het is die rust, het water en de zon die er een aangename dag van maakt !
Maar al beten ze niet veel, we vingen toch regelmatig een bliekje, en er waren er zelfs heel mooie, behoorlijk grote exemplaren bij.
Ewoud en ik vingen bovendien elk een tink (een zeelt (tinca tinca)) van ieder een goede dertig centimeter. Dat was leuk ! Het was al jaren geleden dat er nog een tink gevangen werd in deze vijver ! Ze zitten er dus nog in !
Kortom, we hebben ons geamuseerd, al moet ik zeggen eens we in de schaduw zaten in plaats van de zon, was het veel minder leuk. Het was fris, en door zeer licht te vissen, met een heel klein dobbertje, zag je plots ook veel minder dat kleine ding, en moest je soms eens de lijn bewegen om de dobber terug te vinden... Maar ja, het was al bijna tijd om naar huis te keren.
Heerlijk om weer eens buiten te zijn !
Corona voor mij is voornamelijk isolement. Twee keer. Het verlies van Anny, en dan de corona-isolatie daar bovenop. Een geluk dat ik me nog wat weet bezig te houden. Het enige wat me tegengaat is dat ik niet kan wandelen. Ik kan het fysiek niet goed meer, door mijn chronische rugpijn, maar het gaat me ook niet om alleen te lopen. Het mag gek klinken, maar als ik alleen wandel dan heb ik veel vlugger en veel meer pijn dan als ik met anderen wandel. Dit bewijst weer eens dat bezig zijn zowat de beste pijnstiller is die er bestaat. En omgekeerd, als je alleen bent, dan ben je ook geestelijk met die pijn bezig, en versterk je dat gevoel nog.
Een menselijk verstand is veel meer dan het vermogen te redeneren, het is ook een dirigent van het bestaan.
De laatste dagen gaat het ook wat beter met het verwerken van het verdriet. Ik kan er makkelijker over praten en voel op die momenten ook minder de krop in mijn keel.
De nachten zijn het slechtst... Ik lig vaak wakker, raak niet meer in slaap, begin dan te lezen om mijn zinnen te verzetten... Doe het licht weer uit als ik denk dat het wel weer zal lukken, en vijf minuten nadien doe ik het licht weer aan... Maar dat zal wellicht ook wel beteren. Ik wil geen slaappillen nemen, ik geloof dat die ook niet echt een oplossing bieden. Ik ga er van uit dat - als mijn lichaam het nodig heeft - ik wel zal slapen, en dat is ook zo. Nu en dan heb ik dan een nacht dat ik lang en diep kan slapen.
We komen er wel door.
Zeelt
vrijdag, mei 01, 2020
triple donderdag en bedenkingen rond 1 mei...
Gisteren was het donderdag, dag gewijd aan Donar (Thor).
Donar was de dondergod, en hij heeft zich geroerd !
Tot twee keer toe kregen we hier een dondervlaag over ons heen !
Dus 1 gewoon donderdag + 2 dondervlagen is gelijk aan triple donderdag.
Vandaag is het 1 mei, dag van de arbeid. Sinds politieke partijen deze dag schaamteloos hebben geclaimd, is dat een vlag die de lading niet meer dekt.
De dag van de arbeid was (voor al die politieke konkelaars) een dag waarop niet de arbeid, maar de arbeid(st)er gehuldigd werd, en de dag van de socialistische verenigingen.
Bij de katholieken werd daar Rerum Novarum tegenover gezet. De herdenking van de invoering van de Pauselijke Encycliek "De Rerum Novarum" door paus Leo XIII... Een encycliek die een inhaalbeweging wilde maken om te verhinderen dat door de bewustwording van de arbeidende klasse een heel deel van de gelovigen de kerk verliet, een kerk die tot dan heel duidelijk de kant van de rijken en de werkgevers koos. Omdat men het kind niet met het badwater wou weggooien, was deze encycliek een eerder zwak antwoord op het groeiende socialisme. Het is vooral dank zij enkele bevlogen personen (denk bv aan Daens) dat er vooral parochiaal sterker gewerkt werd om de arbeidende klasse te behouden binnen de kerk, en hen een katholiek alternatief te bieden voor het socialisme.
Het was broodnodig dat men die stappen nam, want de kerk verloor massaal de arbeidende klasse. Eigenlijk zou men hier de Belgische situatie helemaal afzonderlijk moeten bekijken, want hier, en dat was lang niet overal zo, werd het socialisme anti-kerkelijk, en kregen we een tweespalt die veel verder ging dan het sociale.
Is dit jammer ? Ja en nee... Door de historische groei van een katholieke arbeiderszuil en een socialistische arbeiderszuil, kwam de concurrentie de volledige klasse van de arbeiders ten goede.
Is dit nu nog zo ?
Ik heb de indruk dat door de secularisering het oorspronkelijke aspect wat wegdeemstert. De leden van het ACV voelen zich niet echt katholiek, en de leden van de Socialistische arbeidersbeweging zijn lang niet zo anti-katholiek meer... Toch zijn er nog verschillen, maar ik durf niet te stellen dat die verschillen eigenlijk ook zo gevoeld worden door de meerderheid.
Ik denk dat de verzuiling nu, in deze tijd, eigenlijk meer kwaad doet dan goed.
Het zou m.i. beter zijn dat de travaillisten een sterker blok zouden vormen tegen de politiek kapitalistische tendens. Ik vind het tof dat binnen de grote groep van arbeiders, er een grote verscheidenheid in gradatie is, maar men zou moeten gaan werken aan een front, om het evenwicht binnen de maatschappij te herstellen. Ik zie niet in waarom pvda, socialisten, de travaillistische vleugel van het cdenv niet tot één lijn zouden kunnen komen. In tegendeel ! Net door de verschillen samen te leggen, zou men kunnen komen tot sterkere en duidelijkere lijn.
Het probleem is dat dit alles in de knopen zit van de politieke partijen.
Hoog tijd dat wij het ganse bestel herdenken !
Waardoor komt men maar niet tot een vorming van een regering ? Heel simpel, omdat er geen nationale partijen meer zijn.
De democratie is momenteel bezig de democratie te vermoorden.
Door de toename van partijen en partijtjes, door de splitsing in Vlaams en Waals ook binnen die partijen, door de oprichting van partijen die slechts in één landsdeel voorkomen, komt men tot een systeem die niet meer beheersbaar is.
De oplossing ? Terug naar de basis van waaruit de democratie bij ons is ontstaan, overgoten met de saus van de tijd. We moeten terug naar een drie-partijensysteem. Links, rechts en midden. En dit nationaal. (Dit hoeft niet te betekenen dat Vlamingen voor Waalse kandidaten kunnen stemmen en omgekeerd).
Maar met een drie-partijen-systeem is het de facto veel eenvoudiger om een regering te vormen. Krijgen we ook een beleid dat herkenbaar is voor de kiezer (er is hoogstens een mengeling van twee partijen en dus van twee soorten ideeën. Er is ook veel duidelijk een lijn in de tijd.
Voor mij is één mei de dag waarop we de revolutie in het denken opnieuw moeten beginnen ! Naar een duidelijk beleid. Met vééééééééééééééééééééééééééééééééél minder ministers, staatssecretarissen, parlementsleden dan we nu. We betalen ons blauw en zwart !
Dit moest me eens van het hart.
Wellicht bent u ook die ontelbare politici met hun onontwarbaar gekonkel beu?
Donar was de dondergod, en hij heeft zich geroerd !
Tot twee keer toe kregen we hier een dondervlaag over ons heen !
Dus 1 gewoon donderdag + 2 dondervlagen is gelijk aan triple donderdag.
Vandaag is het 1 mei, dag van de arbeid. Sinds politieke partijen deze dag schaamteloos hebben geclaimd, is dat een vlag die de lading niet meer dekt.
De dag van de arbeid was (voor al die politieke konkelaars) een dag waarop niet de arbeid, maar de arbeid(st)er gehuldigd werd, en de dag van de socialistische verenigingen.
Bij de katholieken werd daar Rerum Novarum tegenover gezet. De herdenking van de invoering van de Pauselijke Encycliek "De Rerum Novarum" door paus Leo XIII... Een encycliek die een inhaalbeweging wilde maken om te verhinderen dat door de bewustwording van de arbeidende klasse een heel deel van de gelovigen de kerk verliet, een kerk die tot dan heel duidelijk de kant van de rijken en de werkgevers koos. Omdat men het kind niet met het badwater wou weggooien, was deze encycliek een eerder zwak antwoord op het groeiende socialisme. Het is vooral dank zij enkele bevlogen personen (denk bv aan Daens) dat er vooral parochiaal sterker gewerkt werd om de arbeidende klasse te behouden binnen de kerk, en hen een katholiek alternatief te bieden voor het socialisme.
Het was broodnodig dat men die stappen nam, want de kerk verloor massaal de arbeidende klasse. Eigenlijk zou men hier de Belgische situatie helemaal afzonderlijk moeten bekijken, want hier, en dat was lang niet overal zo, werd het socialisme anti-kerkelijk, en kregen we een tweespalt die veel verder ging dan het sociale.
Is dit jammer ? Ja en nee... Door de historische groei van een katholieke arbeiderszuil en een socialistische arbeiderszuil, kwam de concurrentie de volledige klasse van de arbeiders ten goede.
Is dit nu nog zo ?
Ik heb de indruk dat door de secularisering het oorspronkelijke aspect wat wegdeemstert. De leden van het ACV voelen zich niet echt katholiek, en de leden van de Socialistische arbeidersbeweging zijn lang niet zo anti-katholiek meer... Toch zijn er nog verschillen, maar ik durf niet te stellen dat die verschillen eigenlijk ook zo gevoeld worden door de meerderheid.
Ik denk dat de verzuiling nu, in deze tijd, eigenlijk meer kwaad doet dan goed.
Het zou m.i. beter zijn dat de travaillisten een sterker blok zouden vormen tegen de politiek kapitalistische tendens. Ik vind het tof dat binnen de grote groep van arbeiders, er een grote verscheidenheid in gradatie is, maar men zou moeten gaan werken aan een front, om het evenwicht binnen de maatschappij te herstellen. Ik zie niet in waarom pvda, socialisten, de travaillistische vleugel van het cdenv niet tot één lijn zouden kunnen komen. In tegendeel ! Net door de verschillen samen te leggen, zou men kunnen komen tot sterkere en duidelijkere lijn.
Het probleem is dat dit alles in de knopen zit van de politieke partijen.
Hoog tijd dat wij het ganse bestel herdenken !
Waardoor komt men maar niet tot een vorming van een regering ? Heel simpel, omdat er geen nationale partijen meer zijn.
De democratie is momenteel bezig de democratie te vermoorden.
Door de toename van partijen en partijtjes, door de splitsing in Vlaams en Waals ook binnen die partijen, door de oprichting van partijen die slechts in één landsdeel voorkomen, komt men tot een systeem die niet meer beheersbaar is.
De oplossing ? Terug naar de basis van waaruit de democratie bij ons is ontstaan, overgoten met de saus van de tijd. We moeten terug naar een drie-partijensysteem. Links, rechts en midden. En dit nationaal. (Dit hoeft niet te betekenen dat Vlamingen voor Waalse kandidaten kunnen stemmen en omgekeerd).
Maar met een drie-partijen-systeem is het de facto veel eenvoudiger om een regering te vormen. Krijgen we ook een beleid dat herkenbaar is voor de kiezer (er is hoogstens een mengeling van twee partijen en dus van twee soorten ideeën. Er is ook veel duidelijk een lijn in de tijd.
Voor mij is één mei de dag waarop we de revolutie in het denken opnieuw moeten beginnen ! Naar een duidelijk beleid. Met vééééééééééééééééééééééééééééééééél minder ministers, staatssecretarissen, parlementsleden dan we nu. We betalen ons blauw en zwart !
Dit moest me eens van het hart.
Wellicht bent u ook die ontelbare politici met hun onontwarbaar gekonkel beu?
woensdag, april 29, 2020
putje maken...
Ze zijn hier, aan de hoek van de straat een put aan 't maken, met enorm veel lawaai van machines.
De bedoeling zou zijn dat ze willen weten wat er daar allemaal onder de grond zit, en of de riolering daar zit...
Eigenlijk is dat een bewijs te meer dat men in heel veel gevallen niet weet wat en waar wat zit in onze ondergrond. Ik herinner mij, van een hele tijd geleden, dat er hier twee mannen weg en weer aan 't lopen waren aan de straat voor mijn huis. Het bleek dat ze de riolering zochten. Er moest hier ergens een putdeksel zitten, en ze vonden het niet.
Ik toonde hen het putdeksel dat half op het voetpad, half in mijn voortuin ligt. "Da' kan nie' ! Da' mag daar nie' liggen ! Het ligt op privéterrein !"
Ik heb ze uitgelegd dat ik die put daar niet heb gelegd... ze lag daar al toen mijn huis gebouwd werd.
Misschien hebben ze bijgeleerd, zijn ze door ervaring wijzer geworden, en maken ze nu een put of putten (ook aan de andere kant van de wijk zijn ze bezig)...
Ik ben benieuwd wat ze allemaal gaan vinden en niet vinden...
Ik behoor tot de "ouderen", en dus ben ik nog meer dan heel wat anderen aan mijn huis gebonden door Corona. Ik ben al een keer bij de fruitboer geweest, en twee keer bij de apotheker, en dat is al. Maar nu moest ik, willen of niet, toch naar buiten. Door het overlijden van Anny zijn nu (!) plots mijn rekeningen geblokkeerd, en de enige manier om de rekeningen te betalen, is deze rekeningen naar de bank te brengen en ze daar de betaling te laten doen. (Absurd hé ?)...
Normaliter mag je niet (of alleen bij hoge noodzaak) binnen in de bank. Maar nu ze mijn situatie kennen, laten ze mij wel binnen om de zaken te kunnen regelen.
Ik had de indruk dat ze eigenlijk content zijn om iemand te mogen binnen laten.
Natuurlijk vroegen ze dan - gezien de reden van het gebeuren - hoe het is... Ik begon met te zeggen dat het eigenlijk redelijk goed ging, maar stelde tot mijn eigen verbazing vast dat mijn keel, bij het vertellen toegesnoerd werd, en ik een krop in de keel kreeg.
't Is dus niet goed, nog niet goed.
Het verdriet zit maar onder een ragdun laagje.
Dat zal wellicht normaal zijn, en het was eigenlijk ook een van de eerste keren dat ik tegen echte mensen (en niet virtueel via Whatsapp, of Messenger of Google Duo (veruit het beste !)) kon praten.
En dat is duidelijk iets anders. De stem uit je smartphone ( ik schreef bijna snertphone) of de PC is anders. Het echte contact, ook al is het zonder lichamelijk contact, zonder handjes schudden, zonder beleefdheidskus.
Het zal moet slijten.
En ik mis haar zo erg.
Het weten dat ze er niet is. Dat ze niet zal antwoorden, dat je niets moet zeggen, dat er toch geen antwoord komt. Het aanraken...
Toen onze Koen is gestorven, toen was (is) dat enorm pijnlijk...maar we hadden elkaar, ook al zegden we niet zoveel, we voelden elkaars pijn en elkaars medevoelen. Nu zit ik alleen. Gelukkig komt Veerle met mijn middageten, en komt ze de kiekens eten geven en de eieren roven... dat is niet hetzelfde.
Als je me nu zou vragen wat liefde is, dan denk ik aan een allesvullende aanwezigheid, aan het zijn binnen de ander, als iets wat heel je ruimte, heel je zijn vult met een warmte. Alleen, je bent je daar op dat moment niet op die manier bewust van.
Je voelt dat pas als dat gevoel er niet meer is, als het ontbreekt, als je het mist.
djudedju
De bedoeling zou zijn dat ze willen weten wat er daar allemaal onder de grond zit, en of de riolering daar zit...
Eigenlijk is dat een bewijs te meer dat men in heel veel gevallen niet weet wat en waar wat zit in onze ondergrond. Ik herinner mij, van een hele tijd geleden, dat er hier twee mannen weg en weer aan 't lopen waren aan de straat voor mijn huis. Het bleek dat ze de riolering zochten. Er moest hier ergens een putdeksel zitten, en ze vonden het niet.
Ik toonde hen het putdeksel dat half op het voetpad, half in mijn voortuin ligt. "Da' kan nie' ! Da' mag daar nie' liggen ! Het ligt op privéterrein !"
Ik heb ze uitgelegd dat ik die put daar niet heb gelegd... ze lag daar al toen mijn huis gebouwd werd.
Misschien hebben ze bijgeleerd, zijn ze door ervaring wijzer geworden, en maken ze nu een put of putten (ook aan de andere kant van de wijk zijn ze bezig)...
Ik ben benieuwd wat ze allemaal gaan vinden en niet vinden...
Ik behoor tot de "ouderen", en dus ben ik nog meer dan heel wat anderen aan mijn huis gebonden door Corona. Ik ben al een keer bij de fruitboer geweest, en twee keer bij de apotheker, en dat is al. Maar nu moest ik, willen of niet, toch naar buiten. Door het overlijden van Anny zijn nu (!) plots mijn rekeningen geblokkeerd, en de enige manier om de rekeningen te betalen, is deze rekeningen naar de bank te brengen en ze daar de betaling te laten doen. (Absurd hé ?)...
Normaliter mag je niet (of alleen bij hoge noodzaak) binnen in de bank. Maar nu ze mijn situatie kennen, laten ze mij wel binnen om de zaken te kunnen regelen.
Ik had de indruk dat ze eigenlijk content zijn om iemand te mogen binnen laten.
Natuurlijk vroegen ze dan - gezien de reden van het gebeuren - hoe het is... Ik begon met te zeggen dat het eigenlijk redelijk goed ging, maar stelde tot mijn eigen verbazing vast dat mijn keel, bij het vertellen toegesnoerd werd, en ik een krop in de keel kreeg.
't Is dus niet goed, nog niet goed.
Het verdriet zit maar onder een ragdun laagje.
Dat zal wellicht normaal zijn, en het was eigenlijk ook een van de eerste keren dat ik tegen echte mensen (en niet virtueel via Whatsapp, of Messenger of Google Duo (veruit het beste !)) kon praten.
En dat is duidelijk iets anders. De stem uit je smartphone ( ik schreef bijna snertphone) of de PC is anders. Het echte contact, ook al is het zonder lichamelijk contact, zonder handjes schudden, zonder beleefdheidskus.
Het zal moet slijten.
En ik mis haar zo erg.
Het weten dat ze er niet is. Dat ze niet zal antwoorden, dat je niets moet zeggen, dat er toch geen antwoord komt. Het aanraken...
Toen onze Koen is gestorven, toen was (is) dat enorm pijnlijk...maar we hadden elkaar, ook al zegden we niet zoveel, we voelden elkaars pijn en elkaars medevoelen. Nu zit ik alleen. Gelukkig komt Veerle met mijn middageten, en komt ze de kiekens eten geven en de eieren roven... dat is niet hetzelfde.
Als je me nu zou vragen wat liefde is, dan denk ik aan een allesvullende aanwezigheid, aan het zijn binnen de ander, als iets wat heel je ruimte, heel je zijn vult met een warmte. Alleen, je bent je daar op dat moment niet op die manier bewust van.
Je voelt dat pas als dat gevoel er niet meer is, als het ontbreekt, als je het mist.
djudedju
vrijdag, april 24, 2020
Zomer-fris
Van achter het raam (van mijn HUIS ! Maggy !!) ziet het er heerlijk weer uit, maar als ik buiten loop, voel ik dat de morgenkoelte nog lang niet verdwenen is.
Bart is gisteren een paar nieuwe kippen gaan halen voor mij, een haan voor hemzelf, en een kip voor zijn schoonmoeder. Bovendien ging hij ook eten halen voor mijn goudvissen, en materiaal om een lek te dichten in de vijver...
De kippen in het hok gestopt, en het lek gedicht, en nog wat zitten keuvelen. Lieselotte was ook mee, en - potverdorie !- ik ben vergeten haar verjaardagscenten te geven ! Ik moet zien dat ik het nu niet vergeet. We zien elkaar zo weinig, met die corona !
Vanmorgen - in die frisse morgen - de vijver weer wat bijgevuld (er was heel wat water verdwenen door dat lek), en de pomp weer doen werken... Alles is nu weer in orde. De goudvissen jagen achter elkaar dat het een lieve lust is. Letterlijk ! Het is paartijd, dus het woord lust is op zijn plaats.
Hopelijk hebben we weer kweek, maar dat lukt maar als de eitjes en het jongbroed in de plantenmassa blijven, anders worden ze of opgegeten, of meegesleurd in de pomp... Nu, ik moet niet zoveel jongen hebben, ze zijn er toch hoofdzakelijk om weg te geven.
Maar het is wel leuk om te kijken naar die druk zwemmende goudvissen. In de grote vijver zitten ook de grootste vissen, en daar hoor je soms ook hoe ze in hun geweld het water doen opspatten.
Ik vind goudvissen heel mooi, en ze passen in mijn eerder kleine vijvertjes. Het zou gek zijn daar vissen in te steken die te groot uitgroeien en daar onvoldoende zwemruimte hebben. Ik erger me altijd wat aan de aquariumwinkels die vissen verkopen die eigenlijk helemaal niet geschikt zijn voor het aquarium of voor de maat van de vijver. Ik zag al aan iemand met een aquarium van één meter lang, vissen verkopen die veertig, vijftig centimeter worden en zelfs meer! Die passen na een korte tijd niet meer in het aquarium, en je kunt ze nergens meer kwijt. Die vissen sterven dan meestal een pijnlijke dood, en veelal nadat ze de andere kleine vissen hebben opgegeten... Dat is mede de reden dat je op internet aquaria in occasie kunt kopen, zoveel je wilt...
Ik vind dat die verkopers de plicht hebben hun cliënten in te lichten over wat ze kopen... Soms zie je ook roofvissen verkopen aan iemand met een gezelschapsaquarium ! Te gek !
Totaal onverantwoord.
Het gaat stilaan wat beter.
Ik heb al uren zonder dat ik telkens en telkens weer op Anny denk.
Dat is niet zo simpel, niet zo vanzelfsprekend... Bijna alles wat hier staat / ligt / hangt, is een herinnering aan het samenzijn. Na meer dan 50 jaar huwelijk heb je niet veel waar geen gemeenschappelijke herinneringen aan vastzitten...
Ik betrap mezelf er ook op dat ik iets wil zeggen, en dan er op denk dat er niemand is om me te horen, om te reageren. Je doet dat onbewust, dat praten is er eerder dan het besef dat ze er niet meer is om te antwoorden, of zelfs maar om gewoon te luisteren. Ik moet niet meer zeggen " Je moet hier eens naar kijken " als er een leuk filmpje toekwam per E-mail...
Maar het gaat al beter.
Het doet ook niet meer zo'n pijn.
De scherpste kantjes gaan er stilletjes aan af.
Ik herinner me dat proces van het overlijden van onze Koen.
Corona maakt het niet echt gemakkelijker. Ik weet nog hoe we, na het overlijden van Koen, daar zaten te zitten, en ik een aankondiging zag op TV van een rommelmarkt te Deinze... We besloten daar eens naartoe te gaan, om onze gedachten te verzetten, op iets anders te richten... We zijn blijven rommelmarkten, en op die eerste rommelmarkt kocht ik ook de eerste wandelstok van wat ondertussen een grote verzameling is... Ik weet niet of ik dat nog verder zal zetten. Ik weet niet of een rommelmarkt alleen leuk is... We deden zowat alles samen.
Dus herinneringen zijn ook levende dingen, doe-dingen.
Ik droom er van om weer eens te kunnen gaan vissen (mag niet door Corona ????), daar zit je dan stil aan het water, genietend van de natuur... Maar ook daar ging Anny heel vaak mee, om ook te genieten van de stilte en van het leven in het bos...
Je ziet herinneringen zijn overal
ik moet er over groeien
ik weet niet hoe
Er is geen goede manier voor
het moet gewoon slijten
de scherpste hoeken afronden.
verdomde corona
Bart is gisteren een paar nieuwe kippen gaan halen voor mij, een haan voor hemzelf, en een kip voor zijn schoonmoeder. Bovendien ging hij ook eten halen voor mijn goudvissen, en materiaal om een lek te dichten in de vijver...
De kippen in het hok gestopt, en het lek gedicht, en nog wat zitten keuvelen. Lieselotte was ook mee, en - potverdorie !- ik ben vergeten haar verjaardagscenten te geven ! Ik moet zien dat ik het nu niet vergeet. We zien elkaar zo weinig, met die corona !
Vanmorgen - in die frisse morgen - de vijver weer wat bijgevuld (er was heel wat water verdwenen door dat lek), en de pomp weer doen werken... Alles is nu weer in orde. De goudvissen jagen achter elkaar dat het een lieve lust is. Letterlijk ! Het is paartijd, dus het woord lust is op zijn plaats.
Hopelijk hebben we weer kweek, maar dat lukt maar als de eitjes en het jongbroed in de plantenmassa blijven, anders worden ze of opgegeten, of meegesleurd in de pomp... Nu, ik moet niet zoveel jongen hebben, ze zijn er toch hoofdzakelijk om weg te geven.
Maar het is wel leuk om te kijken naar die druk zwemmende goudvissen. In de grote vijver zitten ook de grootste vissen, en daar hoor je soms ook hoe ze in hun geweld het water doen opspatten.
Ik vind goudvissen heel mooi, en ze passen in mijn eerder kleine vijvertjes. Het zou gek zijn daar vissen in te steken die te groot uitgroeien en daar onvoldoende zwemruimte hebben. Ik erger me altijd wat aan de aquariumwinkels die vissen verkopen die eigenlijk helemaal niet geschikt zijn voor het aquarium of voor de maat van de vijver. Ik zag al aan iemand met een aquarium van één meter lang, vissen verkopen die veertig, vijftig centimeter worden en zelfs meer! Die passen na een korte tijd niet meer in het aquarium, en je kunt ze nergens meer kwijt. Die vissen sterven dan meestal een pijnlijke dood, en veelal nadat ze de andere kleine vissen hebben opgegeten... Dat is mede de reden dat je op internet aquaria in occasie kunt kopen, zoveel je wilt...
Ik vind dat die verkopers de plicht hebben hun cliënten in te lichten over wat ze kopen... Soms zie je ook roofvissen verkopen aan iemand met een gezelschapsaquarium ! Te gek !
Totaal onverantwoord.
Het gaat stilaan wat beter.
Ik heb al uren zonder dat ik telkens en telkens weer op Anny denk.
Dat is niet zo simpel, niet zo vanzelfsprekend... Bijna alles wat hier staat / ligt / hangt, is een herinnering aan het samenzijn. Na meer dan 50 jaar huwelijk heb je niet veel waar geen gemeenschappelijke herinneringen aan vastzitten...
Ik betrap mezelf er ook op dat ik iets wil zeggen, en dan er op denk dat er niemand is om me te horen, om te reageren. Je doet dat onbewust, dat praten is er eerder dan het besef dat ze er niet meer is om te antwoorden, of zelfs maar om gewoon te luisteren. Ik moet niet meer zeggen " Je moet hier eens naar kijken " als er een leuk filmpje toekwam per E-mail...
Maar het gaat al beter.
Het doet ook niet meer zo'n pijn.
De scherpste kantjes gaan er stilletjes aan af.
Ik herinner me dat proces van het overlijden van onze Koen.
Corona maakt het niet echt gemakkelijker. Ik weet nog hoe we, na het overlijden van Koen, daar zaten te zitten, en ik een aankondiging zag op TV van een rommelmarkt te Deinze... We besloten daar eens naartoe te gaan, om onze gedachten te verzetten, op iets anders te richten... We zijn blijven rommelmarkten, en op die eerste rommelmarkt kocht ik ook de eerste wandelstok van wat ondertussen een grote verzameling is... Ik weet niet of ik dat nog verder zal zetten. Ik weet niet of een rommelmarkt alleen leuk is... We deden zowat alles samen.
Dus herinneringen zijn ook levende dingen, doe-dingen.
Ik droom er van om weer eens te kunnen gaan vissen (mag niet door Corona ????), daar zit je dan stil aan het water, genietend van de natuur... Maar ook daar ging Anny heel vaak mee, om ook te genieten van de stilte en van het leven in het bos...
Je ziet herinneringen zijn overal
ik moet er over groeien
ik weet niet hoe
Er is geen goede manier voor
het moet gewoon slijten
de scherpste hoeken afronden.
verdomde corona
zondag, april 19, 2020
Toen
Toentertijd, heel lang geleden, toen de dieren nog spraken, toen was ik lid van de Chiro... Ik was eigenlijk nog iets te jong volgens de reglementering, maar ik was een grote en kloekgebouwde knaap, en dus zou het wel gaan... (Mijn broer was ouder, en al lid van die Chiro waar het zo leuk was...)
Ik schrijf daar eens over, omdat alles toen zo anders was, nu niet meer zou kunnen, zeker niet meer zou mogen, want het zou niet voldoen aan heelder pakken wetgevingen, reglementeringen, de hygiëne... Wij vonden dat tof.
Ieder jaar gingen we op kamp. Dat doen ze nu nog, maar toch is er een hemelsbreed verschil !
We werden gevraagd om een groot beddenlaken in de lengte te plooien, en één korte kant en de lange kant toe te stikken, zodat je een hele grote zak had. Dat was onze matras, die in het kamp gevuld werd met stro. Daar sliepen we op.
De kampplaats, dat was gewoonlijk een of andere boerderij, en we mochten ons installeren in de schuur of op de zolder van de schuur, met onze zak vol stro...
Dat zou nu zeker niet meer mogen, niet meer kunnen... maar toen was de allergie nog niet uitgevonden. Dat klinkt gek, maar ik heb er nooit iemand gekend die daar niet heerlijk op sliep, nooit iemand gekend die daarvan het stof van stro en/of hooi lag te snotteren...
We gingen ook niet ver... Ik woonde in Oostende, en ik herinner me dat we eens op kamp gingen in Beernem (regio Brugge)... Ik denk dat het verste kamp in die tijd in Ittres was... (Toen het geografisch middelpunt van België).
Maar eigenlijk had dat geen enkel belang, het was het "op kamp gaan" die leuk was. De plaats, de regio deed daar niet veel aan. Buiten één keer, toen we in Westouter op kamp waren, op de Franse grens, en tijdens het nachtspel het aan de stok kregen met de douane... Dat was nog leuker dan anders. (Wellicht minder voor de toenmalige leiding ?)
Ook de verplaatsing naar het kamp was een evenement ! We gingen niet met een bus (veel te duur), en met wagens van de chiroleden? Nee, dat zeker niet, want toen had bijna nog niemand een wagen thuis ! Nee, we werden vervoerd in de gesloten laadbak van een vrachtwagen, allemaal dichtbijeen op de bodem, de een tegen de ander, om vallen was er niet bij. We zaten er in de pikkedonker, en genoten er van de lucht van gerookte vis... (De vrachtwagen was van een visrokerij)...
Zie je dat nu nog gebeuren?
Denk je dat er nog één kleine zou mee mogen van zijn ouders ?
Kun je je indenken hoeveel klachten het zou regenen op de leiding?
Heb je er een idee van hoeveel zieken er zouden zijn?
Blijkbaar hadden we toen meer weerstand dan nu.
Nu zijn wij de generatie voor wie Corona het gevaarlijkst is...
Gek.
Hoe erg zal een pandemie binnen 50 jaren zijn voor de ouderen van toen? Of zou men allang niet meer zou oud worden? Zijn wij de eerste en de laatste generatie die zo lang leeft?
Toen ik kind was, was ene van 70 een stokoude mens... Nu zeggen we dat een zeventiger nog jong is, en zo voelt het ook aan als je je partner verliest... Maar we zijn de eerste generatie die zo oud wordt. (Er is nog een periode geweest, maar die moet je zoeken in de eerste hoofdstukken van het Oude testament, onder Methusalem en co...)
Er is heel veel verbeterd voor de mens van heden... Maar soms heb ik de indruk dat die betere levensomstandigheden niet ten goede komen aan de gezondheid in het algemeen. Natuurlijk zal het slechtere milieu daar heel veel mee te maken hebben, maar toch...
Ik zou kunnen praten over het voedsel van toen en van nu... Maar laat ik gewoon eens met u kijken in de winkel van de fruit- en groentenhandel... Daar lag alleen in de periode van Sinterklaas wat exotisch fruit (mandarientjes)... Hooguit kon je (in het seizoen) sinaasappelen en bananen vinden. Maar die waren duur en kwamen slechts zelden op tafel. Bonen waren er in de bonentijd, witloof in zijn tijd... Appelen werden bewaard op zolder, en de laatste die we opaten zagen er uit als gerimpelde "oudewijven"... Maar wellicht weten jullie ook niet meer wat dat is, want echt gerimpelde mensen zijn zeer zeldzaam in de tijd van gezichtscrèmes en co...
Wij aten in de winter voornamelijk opgelegde dingen. Zelfs eieren werden opgelegd (in waterglas).
Wij hebben het nu véél beter...
Maar of het echt beter is voor de gezondheid van deze generatie ?
De Spaanse griep was een pandemie op het moment dat zowat heel de bevolking uitgehongerd was en in slechte conditie verkeerde door de vier jaren van bittere oorlog... Zou het nu nog een pandemie zijn? De A-griep was zowat de ergste griep uit mijn jeugdjaren, maar dat groeide niet meer uit tot een pandemie in de echte zin van het woord...
Ik weet dus eigenlijk gewoonweg niet of we goed bezig zijn.
Zijn we niet iets te ver gegaan ?
Ik las ooit dat er op onze proper en net gewassen huid veel meer microben en bacteriën (en virussen?) zitten, dan op het gezicht van mensen die zich nooit of amper eens bij hoge noodzaak wassen...
Ik weet het niet.
Zijn we wel goed bezig ?
Ik weet het begot niet...
Ik schrijf daar eens over, omdat alles toen zo anders was, nu niet meer zou kunnen, zeker niet meer zou mogen, want het zou niet voldoen aan heelder pakken wetgevingen, reglementeringen, de hygiëne... Wij vonden dat tof.
Ieder jaar gingen we op kamp. Dat doen ze nu nog, maar toch is er een hemelsbreed verschil !
We werden gevraagd om een groot beddenlaken in de lengte te plooien, en één korte kant en de lange kant toe te stikken, zodat je een hele grote zak had. Dat was onze matras, die in het kamp gevuld werd met stro. Daar sliepen we op.
De kampplaats, dat was gewoonlijk een of andere boerderij, en we mochten ons installeren in de schuur of op de zolder van de schuur, met onze zak vol stro...
Dat zou nu zeker niet meer mogen, niet meer kunnen... maar toen was de allergie nog niet uitgevonden. Dat klinkt gek, maar ik heb er nooit iemand gekend die daar niet heerlijk op sliep, nooit iemand gekend die daarvan het stof van stro en/of hooi lag te snotteren...
We gingen ook niet ver... Ik woonde in Oostende, en ik herinner me dat we eens op kamp gingen in Beernem (regio Brugge)... Ik denk dat het verste kamp in die tijd in Ittres was... (Toen het geografisch middelpunt van België).
Maar eigenlijk had dat geen enkel belang, het was het "op kamp gaan" die leuk was. De plaats, de regio deed daar niet veel aan. Buiten één keer, toen we in Westouter op kamp waren, op de Franse grens, en tijdens het nachtspel het aan de stok kregen met de douane... Dat was nog leuker dan anders. (Wellicht minder voor de toenmalige leiding ?)
Ook de verplaatsing naar het kamp was een evenement ! We gingen niet met een bus (veel te duur), en met wagens van de chiroleden? Nee, dat zeker niet, want toen had bijna nog niemand een wagen thuis ! Nee, we werden vervoerd in de gesloten laadbak van een vrachtwagen, allemaal dichtbijeen op de bodem, de een tegen de ander, om vallen was er niet bij. We zaten er in de pikkedonker, en genoten er van de lucht van gerookte vis... (De vrachtwagen was van een visrokerij)...
Zie je dat nu nog gebeuren?
Denk je dat er nog één kleine zou mee mogen van zijn ouders ?
Kun je je indenken hoeveel klachten het zou regenen op de leiding?
Heb je er een idee van hoeveel zieken er zouden zijn?
Blijkbaar hadden we toen meer weerstand dan nu.
Nu zijn wij de generatie voor wie Corona het gevaarlijkst is...
Gek.
Hoe erg zal een pandemie binnen 50 jaren zijn voor de ouderen van toen? Of zou men allang niet meer zou oud worden? Zijn wij de eerste en de laatste generatie die zo lang leeft?
Toen ik kind was, was ene van 70 een stokoude mens... Nu zeggen we dat een zeventiger nog jong is, en zo voelt het ook aan als je je partner verliest... Maar we zijn de eerste generatie die zo oud wordt. (Er is nog een periode geweest, maar die moet je zoeken in de eerste hoofdstukken van het Oude testament, onder Methusalem en co...)
Er is heel veel verbeterd voor de mens van heden... Maar soms heb ik de indruk dat die betere levensomstandigheden niet ten goede komen aan de gezondheid in het algemeen. Natuurlijk zal het slechtere milieu daar heel veel mee te maken hebben, maar toch...
Ik zou kunnen praten over het voedsel van toen en van nu... Maar laat ik gewoon eens met u kijken in de winkel van de fruit- en groentenhandel... Daar lag alleen in de periode van Sinterklaas wat exotisch fruit (mandarientjes)... Hooguit kon je (in het seizoen) sinaasappelen en bananen vinden. Maar die waren duur en kwamen slechts zelden op tafel. Bonen waren er in de bonentijd, witloof in zijn tijd... Appelen werden bewaard op zolder, en de laatste die we opaten zagen er uit als gerimpelde "oudewijven"... Maar wellicht weten jullie ook niet meer wat dat is, want echt gerimpelde mensen zijn zeer zeldzaam in de tijd van gezichtscrèmes en co...
Wij aten in de winter voornamelijk opgelegde dingen. Zelfs eieren werden opgelegd (in waterglas).
Wij hebben het nu véél beter...
Maar of het echt beter is voor de gezondheid van deze generatie ?
De Spaanse griep was een pandemie op het moment dat zowat heel de bevolking uitgehongerd was en in slechte conditie verkeerde door de vier jaren van bittere oorlog... Zou het nu nog een pandemie zijn? De A-griep was zowat de ergste griep uit mijn jeugdjaren, maar dat groeide niet meer uit tot een pandemie in de echte zin van het woord...
Ik weet dus eigenlijk gewoonweg niet of we goed bezig zijn.
Zijn we niet iets te ver gegaan ?
Ik las ooit dat er op onze proper en net gewassen huid veel meer microben en bacteriën (en virussen?) zitten, dan op het gezicht van mensen die zich nooit of amper eens bij hoge noodzaak wassen...
Ik weet het niet.
Zijn we wel goed bezig ?
Ik weet het begot niet...
vrijdag, april 17, 2020
Vijver
We hebben, na zowat een jaar, eindelijk de vijver(s) weer in orde gebracht.
Omstreeks de tijd dat Anny ziek werd (9 mei 2019), viel hier de pomp van de vijver uit.
Door alle perikelen bleven de vijvers liggen, en werd er hoogstens nu en dan wat water bij gedaan. De vijvers zijn niet groot, en in de warme zomer van vorig jaar verdampte heel wat water. Het water werd echter steeds maar groener, en sommige planten waren echt aan het woekeren.
Ik had een nieuwe pomp liggen, en Bart bracht me nog een pomp (niet nieuw, maar in orde).
Samen met Veerle en Gwendolyn zijn we 's morgens aan de kleine vijver begonnen, en tegen de middag waren alle vissen, alle salamanders en alle planten die we wilden bewaren, er uit gehaald. Gwen heeft dan de vijver netjes gereinigd, en we vulden het vijvertje met nieuw vers water.
We hadden één grote tegenslag... bij het uithalen van de oude (versleten) pomp, brak de darm af, verstorven na al die jaren zonlicht, koude, warmte... We konden de darm niet in zijn geheel vervangen, omdat die darm onder de andere vijver doorloopt, en daar in de filter toekomt.
(Het water komt uit die filter in de grote vijver toe, en loopt dan via een beekje naar de kleine vijver terug..)
In de namiddag kwam Bart helpen met de tweede, grotere vijver. Gwendolyn en Bart kuisten ook die netjes uit. Ik kon aan die vijver niet meer helpen, ik kon geen weg meer van de pijn in mijn rug. (Ik heb die nacht, ondanks pijnstillers, geen oog dicht gedaan van de pijn !).
Maar tegen de avond waren de twee vijver net, en weer gevuld met water. We moesten alleen nog de nieuwe pomp aanbrengen, een oplossing zoeken voor de afgebroken darm... maar dat was voor 's anderendaags.
Met Gwendolyn zou ik die klus wel klaren... Helaas was ik vergeten dat ik de elektra volledig had uitgeschakeld... Geen een van die pompen wou werken ! (Zonder energie kan dat uiteraard niet, maar we wisten niet dat er geen stroom zat op de leiding... Pas na heel wat gevloek en gepruts en testen van de pompen binnen in huis, viel onze frank (of euro?)... Dan nog kijken hoe we het probleem van die darm konden oplossen... Ook dat brachten we - met veel gevloek en gesakker in orde ! Oef !
Het enige wat we nu nog moeten in orde brengen is de luchtpomp. Daar was alleen een poetsbeurt nodig. De pomp moest eens inwendig in orde gebracht worden, en ook de luchtsteentjes moesten gereinigd worden. Alles is nu in orde, en deze namiddag komt dat ook in orde, en is alles weer picobello.
We hebben alle vissen eens van dichtbij kunnen bewonderen. Vastgesteld dat de salamanders wellicht weer aan het kweken waren (we hopen dat we genoeg eitjes in goede staat hebben kunnen recupereren en terug in de vijvers brengen... Bart heeft een viertal grote salamanders meegenomen, om in zijn vijver uit te zetten. Hij nam ook twee mooie tinken (zeelten - wetenschappelijk Tinca tinca) mee, en voor Els werden er een drietal gooudvisjes meegenomen om in het aquarium te zetten. (Ze heeft een mooi aquarium met koud water in de peuterklas staan)...
Kortom, alles is weer in orde...
Oef.
De goudvissen zijn behoorlijk groot geworden, vooral de shibunkin zijn groot ! Maar het liefst zie ik toch de ryukin ! Deze vind ik echt "knoddig"...
Tot de volgende ?
Omstreeks de tijd dat Anny ziek werd (9 mei 2019), viel hier de pomp van de vijver uit.
Door alle perikelen bleven de vijvers liggen, en werd er hoogstens nu en dan wat water bij gedaan. De vijvers zijn niet groot, en in de warme zomer van vorig jaar verdampte heel wat water. Het water werd echter steeds maar groener, en sommige planten waren echt aan het woekeren.
Ik had een nieuwe pomp liggen, en Bart bracht me nog een pomp (niet nieuw, maar in orde).
Samen met Veerle en Gwendolyn zijn we 's morgens aan de kleine vijver begonnen, en tegen de middag waren alle vissen, alle salamanders en alle planten die we wilden bewaren, er uit gehaald. Gwen heeft dan de vijver netjes gereinigd, en we vulden het vijvertje met nieuw vers water.
We hadden één grote tegenslag... bij het uithalen van de oude (versleten) pomp, brak de darm af, verstorven na al die jaren zonlicht, koude, warmte... We konden de darm niet in zijn geheel vervangen, omdat die darm onder de andere vijver doorloopt, en daar in de filter toekomt.
(Het water komt uit die filter in de grote vijver toe, en loopt dan via een beekje naar de kleine vijver terug..)
In de namiddag kwam Bart helpen met de tweede, grotere vijver. Gwendolyn en Bart kuisten ook die netjes uit. Ik kon aan die vijver niet meer helpen, ik kon geen weg meer van de pijn in mijn rug. (Ik heb die nacht, ondanks pijnstillers, geen oog dicht gedaan van de pijn !).
Maar tegen de avond waren de twee vijver net, en weer gevuld met water. We moesten alleen nog de nieuwe pomp aanbrengen, een oplossing zoeken voor de afgebroken darm... maar dat was voor 's anderendaags.
Met Gwendolyn zou ik die klus wel klaren... Helaas was ik vergeten dat ik de elektra volledig had uitgeschakeld... Geen een van die pompen wou werken ! (Zonder energie kan dat uiteraard niet, maar we wisten niet dat er geen stroom zat op de leiding... Pas na heel wat gevloek en gepruts en testen van de pompen binnen in huis, viel onze frank (of euro?)... Dan nog kijken hoe we het probleem van die darm konden oplossen... Ook dat brachten we - met veel gevloek en gesakker in orde ! Oef !
Het enige wat we nu nog moeten in orde brengen is de luchtpomp. Daar was alleen een poetsbeurt nodig. De pomp moest eens inwendig in orde gebracht worden, en ook de luchtsteentjes moesten gereinigd worden. Alles is nu in orde, en deze namiddag komt dat ook in orde, en is alles weer picobello.
We hebben alle vissen eens van dichtbij kunnen bewonderen. Vastgesteld dat de salamanders wellicht weer aan het kweken waren (we hopen dat we genoeg eitjes in goede staat hebben kunnen recupereren en terug in de vijvers brengen... Bart heeft een viertal grote salamanders meegenomen, om in zijn vijver uit te zetten. Hij nam ook twee mooie tinken (zeelten - wetenschappelijk Tinca tinca) mee, en voor Els werden er een drietal gooudvisjes meegenomen om in het aquarium te zetten. (Ze heeft een mooi aquarium met koud water in de peuterklas staan)...
Kortom, alles is weer in orde...
Oef.
De goudvissen zijn behoorlijk groot geworden, vooral de shibunkin zijn groot ! Maar het liefst zie ik toch de ryukin ! Deze vind ik echt "knoddig"...
Tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)