Bloot

De winterharde fuchsia's in de tuin verliezen nu hun stukgevroren blaren... De linde voor mijn deur is nu ook die laatste twee blaadjes kwijt...Alles wordt kaal, bloot.

En dan is het plots weer "warm"... Weer hebben we een record gebroken qua temperatuur. De opwarming neemt steeds sneller toe. Vandaag een artikel over de veel sneller stijgende zeespiegel, en dat we mogen verwachten dat de zeespiegel straks 22 meter hoger zal staan.

Ik probeer me dat voor te stellen.

De vertrouwde dijk en het strand zijn verdwenen, en vervangen door metershoge dam. Bovenop de dam lopen dagjesmensen te kijken over de zee aan hun voeten.

Tot daar gaat mijn voorstellingsvermogen. Niet verder... Want ik zie heel wat onmogelijke situaties in dat beeld... We gaan niet meteen een grote stroom bekijken, laat ons eens kijken naar de bescheiden IJzer... Een stroom van twee keer niets, die alleen naam en faam bekwam door de loopgravenoorlog 14-18... Kijk, als je die stroom wilt laten in zee vloeien, dan heb je twee mogelijkheden... Of je bouwt de stroom ook in tussen metershoge dammen, of je sluit het af net voor de zeedam, en daar pomp je - met enorme pompen- het water van de rivier over de dijk heen de zee in. Geen zeewater meer die de IJzer in komt, en de Ganzenvoet is veeleer een meer te noemen dan een complex spel van sluizen.

Als je verder denkt, en de Schelde (ook maar een kleine stroom), en de Maas, de Rijn en andere grotere stromen bekijkt, dan kun je je haast niet voorstellen dat die weg te pompen zijn, of dat je die van zijn ontstaan tot de monding kunt inkapselen tussen twee muren van 22 meter en meer hoogte... Daarmee zou de kous nog niet af zijn, want al het regenwater dat naar de stromen vloeit, via riviertjes en kanalen moet dan toch nog in de stroom gepompt worden...

Zie jij dat zitten?

Ik ook niet.

Veel waarschijnlijker is het scenario dat zowat heel West Vlaanderen en een stuk van Oost Vlaanderen, heel Antwerpen (provincie) zowat verdwijnen onder de nieuwe waterspiegel. De al zo dichte bevolking zou in onze contreien meteen heel erg dicht worden, en het restantje Vlaanderen zou moeten gaan onderhandelen met Wallonië om zijn vluchtelingen daar te mogen laten wonen... Want eigenlijk zijn dat maar economische vluchtelingen, en dus krijgen ze niet zomaar het statuut van vluchteling. (Eigenlijk is het nooit wijs om ruzie te zoeken met je buren!)

En in het voorlopig rijke Westen, is dat wellicht allemaal nog wel min of meer op te vangen... Maar landen als Bangladesh verdwijnen zowat helemaal van de kaart. En daar bestaat geen "goede nabuurschap", want overal hebben ze oorlog, armoe en hongersnood. En ze kunnen nu ook niet meer naar dat Westen vluchten, want dat zit zelf in nood.

Ik woon hier op mijn berg, voorlopig in veiligheid, tot men met een noodwetgeving ons verplicht om een gezin bij "in te kwartieren"... Nood breekt immers wet. Men verandert ook de wetgeving op erfenis, zodat bij onze dood, onze kinderen niet zomaar de inwonenden kunnen uitzetten. Dat ons huis niet gebouwd en ingericht is op twee gezinnen is geen reden om hen te weigeren. Men moet maar leren samenleven. Punt. Uit.

De bloementuin, met mijn bloemen en bloeiende struiken moet verdwijnen, want er is grond tekort, en iedere meter grond moet benut worden om groente te kweken.

Kijk, dat scenario lijkt me veel logischer... En ik zie de toekomst helemaal niet rooskleurig in, hier op "mijn" berg. Het idee dat alles moet ten nutte gebracht worden, trekt me niet echt aan, want er rest dan geen plaats meer voor natuur, geen plaats voor bos, geen plaats ontspanning, alleen wat nuttig is en opbrengt mag nog bestaan. Weg met de volière in je achtertuin, weg met je vijvertje met goudvissen of koi's...

Grond wordt schandalig duur, en een echt-eigen-huis is niet betaalbaar voor de gewone mens. Alleen politici en andere rijken weten de wetten te omzeilen en toch nog alleen te wonen in wat haast ommuurde, versterkte burchten lijken. De discrepantie tussen arm en rijk wordt steeds meer zichtbaar en wekt steeds meer wrevel op.

De regering wordt steeds dictatorialer, onder het mom van de veiligheid. Op de straten lopen bewapende militairen rond, en 's nachts zijn er veelvuldige controles op iedere beweging.
Wie zich verdacht gedraagt, of er in de ogen van de bewapende macht er verdacht uitziet, wordt omsingeld, geïnterneerd voor verder onderzoek. Nu en dan wordt een woning overvallen door de politionele macht, de inwoners worden zonder pardon afgeknald, en men verklaart nadien dat het hier ging om rebellen, opstandelingen, woekeraars. Geen proces om dat te bevestigen of te ontkrachten.
De dictatuur wordt steeds nijpender...

(Gek, wat ik beschrijf lijk ik te herkennen... In het nu en het hier !)

Djudedju

tot de volgende ?

neuzeneuze

Er zijn heel wat volkeren die de kus niet kennen, of er helemaal niets seksueels in zien... Ons moeder wreef soms haar neus tegen de onze, "Gelijk de Eskimo's" , zei ze toen. Ik heb er geen gedacht van of Eskimo's zoenen met neusgefrot, maar het zou best kunnen, en zo ja: "Hoe wist ons moeder dat ?"...

Eigenlijk wou ik het helemaal niet over de kus hebben... (Prachtig beeld van Rodin)

... maar over mijn neus. Nog steeds verstopt.

Ik kreeg van de dokter neusdruppels, om toch wat adem te hebben (via de neus), maar in het weekend zit je dan zonder. Ik geef het toe, het is mijn schuld ! Op het flesje staat duidelijk dat je maximum 4 keer per dag wat van dat spuitje in je neus mag spuiten, maar als alles potdicht zit, dan spuit je meer, om adem te hebben. Want ademen door de mond is zo ambetant, en je krijgt er dorst van en een plakkende mond.

Dus heb ik heel dat weekend minder dan 4 keer gesnoven aan dat flesje, om de laatste etherische inhoud, zelfs het gedacht aan inhoud, in mijn neus te krijgen en toch even de indruk te hebben dat ik weer wat adem had.

Ik spoelde meer dan één keer per dag mijn neus, met wat meer zout in het water dan gewoonlijk, want ook dat helpt... voor een tijdje...

Ik vermoed dat de verstopte neus ook een stuk psychisch is... Als ik op de rommelmarkt liep, had ik veel minder last, of... ik was er niet zo mee bezig. Iedere keer weer verwonder ik me over de invloed van bezig zijn op het lichamelijke leed.

Straks ga ik naar de apotheek, neusdruppels halen, met het vaste voornemen me nu aan die vier keer of minder te houden... Eén geluk heb ik: het is slechts één neusgat die potdicht zit. Als de ander ook lijkt dicht te slibben, dan is dat de overloop van de ander. Eens goed, hard, lang snuiten en snotteren en die ene gang is weer min of meer vrij. Oef.

Jaja, ik weet het, ik heb complexen, en die neus is er één van... Ik vermoed dat het allemaal komt door het vaak ziek zijn in mijn prille jeugd... "Je moet door je neus ademen, als je langs je mond ademt, dan komen de microben zo binnen en ben je weer ziek !" "Je moet veel eten, dat je de ziekte overwint !" . De dokter zei immers : "Eet hij nog? Zolang hij eet zal hij er wel doorkomen !"...

Dus moest ik, bij ieder signaal van een valling eten, meer eten, beter eten, sterke dingen eten. Ik heb kilo's spek en haring gegeten... Dat was kloek. (En betaalbaar).

De invloed van die "opvoeding" gaat ver... Nog voor ik ook maar gewaar wordt dat ik een valling zal krijgen, begin ik meer te eten. Ik kan daaraan perfect voorspellen dat ik een verkoudheid ga krijgen. Als Anny ziek is, dan eet ze niet, of veel minder, ik eet dus meer.

Ik had er deze winter met veel zorg een paar kilo's afgekregen, maar die zijn er al allemaal weer bij en zelfs wat meer. Djudedju !

(Ook dat gewicht is een van mijn complexen...)

Maar we zijn én zaterdag én zondag naar de rommelmarkt gegaan... Zo had Anny haar wandel-oefening, en dacht ik wat minder aan mijn neus. 

Op de rommelmarkt heb ik twee leeuwen gekocht. 

De dame die ze verkocht had duidelijk geen idee wat ze verkocht. Toen ik ze veilig en wel in mijn bezit had, voor een ridicule prijs, heb ik haar uitgelegd wat ze eigenlijk verkocht had... Zodat het mensje niet nog eens domme dingen doen zou. 

Maar eigenlijk zijn die leeuwen schoolvoorbeelden van de menselijke waanzin... Zo'n 100 à 150 jaar geleden, maakten arme Chineesjes mooie beeldjes in Papier-machée, voor het Westen, heel mooi en heel goedkoop, zodat ook de bourgeoisie hier een beeld op de schoorsteenmantel kon plaatsen. Het materiaal, en het feit dat het eigenlijk niet zo'n dure dingen waren, maakte dat ze zowat allemaal werden weggeworpen, of opgebrand of weet ik veel wat... In ieder geval, je vind ze nog heel zelden. In de antiekmarkt is wat zeldzaam is gelijk aan duur... Dus dergelijke oude beeldjes zijn duur. Zeker als het mooie exemplaren zijn. Ik heb er al enkele hele mooie, maar ook enkele hele simpele, die vroeger wellicht bij het gewone volk terechtkwamen.

Het eerste beeld dat ik kocht, omdat ik het én mooi én bizar vond, kocht ik in een kringloopwinkel voor een paar franken... Ik wist niet wat het was, en ik kwam het pas te weten toen ik een veel kleiner en minder mooi afgewerkt beeldje in dezelfde materie zag bij een antiquair... Ik heb daar de uitleg van het materiaal en de prijs gehoord, en nu koop ik die dingen op, telkens ik er een mooi exemplaar zie, en ze zo goedkoop kan krijgen. Nu waren het geen paar franken, maar een paar euro, maar het zijn heel mooie exemplaren, en ik schat ze op meer dan 100 euro het stuk...

(Hopelijk gaan mijn kinderen of die dingen houden, of het op een verstandige manier verkopen, na mijn dood... Er staat hier al heel wat waardevols !)

Tot de volgende ?

belet

Occupé.

Gisteren was ik heel de namiddag en de avond belet, bezet, bezig, niet vrij.
Eerst had ik een verbondelijke vergadering van Crea Midden-Vlaanderen, en daarna was er het jaarlijkse soupeetje met de medewerkers van Mater-Welden.
(Nee, dat is niet gratis, het is een gezellig samenzijn, waarvoor de medewerkers een inbreng doen )

Vannacht haast niet geslapen van de pijn in mijn rug, en van mijn verstopte neus... Vanmorgen al heel vroeg op, voor het nieuws van zeven had ik al mijn turnoefeningen gedaan, maar de pijn bleef.

Deze namiddag komt mijn goede vriend Erwin op bezoek (Mijn Waalse vriend !), en ga ik weer de Franse taal geweld aan doen, en hij de Vlaamse taal verhaspelen. (Soms lachen we dan met elkaars stommiteiten, maar meestal helpen we elkaar om onze talen bij te spijkeren...)

Maar dat wil zeggen, dat ik na de lange uren zitten op een stoel van gisteren, we vandaag weer uren op een stoel mogen gaan zitten, en dat ik wellicht ook morgen nog pijn zal hebben... Nu ja, we zijn dat gewoon, en we kunnen er mee leven, ook al zijn er leukere manieren denkbaar.

Deze voormiddag gaan we wellicht nog wat winkelen, om volgende week eten in huis te hebben, zaterdag en zondag zijn er rommelmarkten, waar we heen gaan als het weer het toelaat... Want in de ijzel of zo gaan rijden voor een rommelmarkt, dat doen we niet.

De rommelmarkt voldoet nu aan een medisch voorschrift... Anny moet wandelen om haar verkrampte spierstelsel weer los te maken... De laatste tijd vinden we nog maar zelden iets op de markten... Ik dank dat dit voor een groot stuk te denken is aan internet. Je hebt legio tweedehandssites en antieksites, waar particulieren kunnen verkopen en aankopen. Op de rommelmarkten zie je niet zo veel verzamelaars van wandelstokken, maar op die websites zie je dat er verdorie heel veel moeten zijn ! Het gevolg is dat de wandelstokken veel meer kosten dan vroeger, en dat men liever de wandelstokken via internet-sites aan de man brengt dan op de rommelmarkt, waar ze minder gevraagd zijn, en minder duur moeten verkocht worden. Niettemin stijgen daardoor ook op de rommelmarkten de prijzen. Ze doen maar, ik ben niet van plan mijn strategie aan te passen, mijn verzameling mag niet bestaan uit te dure voorwerpen. Nu kan ik makkelijk mijn wandelstokken kwijt met winst, maar als ik ze zo duur ga kopen, dan is dat niet meer het geval.

Gek genoeg zie je op die websites veel wandelstokken duur verkopen, die helemaal niet oud of uitzonderlijk zijn, aan véél te dure prijzen, wat er op wijst dat er blijkbaar veel "groentjes" aan het opkopen zijn, die geen benul hebben van de waarde en of het antiek is of niet.

Ik ben niet de verzamelaar die MOET verzamelen, het is een liefhebberij, en gaan ze te duur, dan koop ik niet. Wellicht zien we binnen een jaar of twee jaar plots weer al die stokken terugkomen, aan dumpingsprijzen, en dan is het ogenblik daar om weer te verzamelen. Als ze later mijn verzameling verkopen, dan moeten ze dat bij mondjesmaat doen, en liefst als de markt hoge prijzen heeft. Dan zal mijn verzameling voor hen een onverwacht appeltje tegen de dorst zijn !

(Ik ben dus een verzamelaar met financiële bijbedoelingen...)

tot de volgende ?

waarde

Wat is de waarde van je... zeg maar je auto ? Of je tv ?Of je verzameling postzegels?
Veel moeilijker: Wat is de waarde van je echtgeno(o)t(e) ?
Héél moeilijk: Wat is de waarde van je verdraagzaamheid? Je goedheid?

Wat is waarde eigenlijk ?

Waarom is goud meer waard dan lood ? Zeg nu niet dat het niet roest, dat het een edelmetaal is... Wat is er edeler aan goud dan aan lood ? We achten diamant hoger dan zegge en schrijve een robijn, terwijl de laatste veel zeldzamer is... Als zeldzaamheid een norm is.

Met andere woorden waarde is een relatief iets.
Misschien vind je jezelf een goed mens, maar als ik het een ander vraag...
Misschien is voor jou status wel heel waardevol, zorg je steeds voor je uiterlijk, je kledij, het blinken van je auto en dat je huis er altijd heel netjes bij ligt.

Maar heeft dat eigenlijk wel waarde ? Buiten voor jezelf dan?

Hoe langer ik er over nadenk, hoe moeilijker het me wordt om waarde vast te stellen, zonder te vervallen in mijn persoonlijke kijk op die waarde. Het lukt me niet. Want waarde is blijkbaar een van die onstoffelijke begrippen, die je niet in je hand kunt nemen, niet op de weegschaal kunt leggen, niet kunt bepalen.

Toch nemen we een heleboel waarden zomaar aan... Een pint kost twee euro, en een cola 1.5... Een diamant kost heel veel geld, en een blinkend stukje geslepen glas is een prullaria. De maatschappij dringt ons op dat een bepaald merk van auto meer waard is dan een ander, zonder dat je daar echt veel verschil kunt merken. Vanmorgen komt de kuisvrouw hier aan, met een BMW, en klaagt dat "dat ding" nog over achteraandrijving beschikt, en dat ze haast de berg niet opraakte, nu het glad ligt. Als het niet glad is hoort BMW bij de wagens waar de meesten naar opkijken. Gek hé ?

Een van de zaken die wellicht het hoogst gevalideerd wordt op de rangschikking "Waarde", is geluk. En dat is op zich ook al zo'n wazig begrip.
Ik heb geluk, ik won de lotto.
Ik heb geluk, ik brak maar een been bij die val in de kelder.
Ik heb geluk, want ik heb een goede job.
Ik wou dat ik ook eens geluk had.

Liefde is ook een van die zaken, en haat, en hoop en geloof...
Allemaal zaken die we heel vaak in de mond nemen, waar we blijkbaar een waarde op kleven, en er over praten op een manier alsof het logisch zou zijn dat jouw waardering voor die dingen dezelfde is.

Met andere woorden, we denken dat onze waarde universeel is.

We verwonderen ons er heel vaak over dat anderen blijkbaar anders denken. Hoe kunnen ze  ! Denken ze niet na ? Hoe kun je nu als werkmens gaan stemmen voor partij X ? Wanneer gaan ze inzien dat ze verkeerd bezig zijn?

Maar wellicht denken zij net hetzelfde over ons. Waarden...

Iets is net zoveel waard, als het voor u waard is... Maar ook dat is niet correct ! Nee, want we laten ons een heleboel zaken opdringen. We kunnen vinden dat een schilderij van Picasso op geen oude slets trekt, maar we weten dat het een hoge waarde heeft. Waarom? Omdat men ons die waarde opdringt. Men zegt het ons, men schrijft het, we zien dat ze er zoooovéél voor betalen, het hangt in musea als voorbeeld... en ga zo maar even door.

Ook als we diep in onszelf overtuigd zijn dat het lelijk is, kennen we het een waarde toe, omdat iedereen dat doet. Gek.

Ik erger me omdat er mensen zijn die andere mensen minderwaardig vinden omwille van kleur, van taal, van geloof... en eigenlijk doe ik op dat moment net hetzelfde: ik vind die mensen die anderen minder vinden minder dan mezelf, want mijn normen liggen hoger. Hoger dan wat? Waarden?

Weet je, we zouden wellicht beter af zijn, als waarde niet bestond, als alles en iedereen even waardeloos of even waardevol was. Als er geen waarden waren, dan zou er geen jaloersheid moeten zijn, dan zou er geen rijkdom bestaan en ook geen armoede, dan zou er wellicht ook geen maatschappij bestaan en zwierden we nog door de bomen.

Want wellicht is dat de waarde van waarden... Het doet ons streven, doet ons pogen om vooruit te gaan, doet ons proberen meer en beter te doen...
Alleen, we hebben het begrip op van alles en nog wat geplakt, we geven waarde aan stoffen in plaats van aan ethiek. We hebben geluk verbonden aan loterijen en bezit, we hebben liefde verbonden aan seks en lichamelijke aantrekkingskracht... We hebben onze waarden naar beneden gehaalde, tot op de hoogte van ...
de mens.
djudedju

tot de volgende ?

neus

Gisteren ben ik weer naar de dokter gegaan... Ik heb twee soorten antibiotica genomen, maar mijn sinusitis is er nog steeds. Een kort onderzoek en terug een andere soort antibiotica... Hopelijk helpt het nu wel.

Eén van de vragen is steeds: "Heb je pijn?" "Nee, ik heb geen pijn." "Ha ja, jij en pijn... Voel je soms druk?" "Ja, soms voel ik druk op mijn oog". Dokter knikte, en keek nog even naar mijn bloeddruk en zo...

't Was de andere dokter, want nu zitten er twee op één adres. Ze hebben ook een secretaresse: Lieselotte... Een lieve dame die altijd vriendelijk lacht en de mensen steeds met sympathie en medeleven te woord staat. Als je telefoneert naar de dokter kom je haast steevast bij haar terecht. "Heb je een voorkeur voor een bepaalde dokter?" "Ja, ene die me geneest!" Ze lacht, "Vanavond om 18 uur, en 't is dokter X, is dat goed ?" "Hij weet toch wat dokter Y me heeft voorgeschreven?" "Jaja, dat zit allemaal in uw dossier..." ...

Ik heb in de loop der tijden in menig ziekenhuis en bij menig dokter een dossier opgebouwd om "U" tegen te zeggen. Nu dus ook bij de huisarts(en). djudedju

Als ik een voorschrift moet hebben voor mijn dagdagelijkse medicamenten, dan moet ik niet bij de dokter zijn, ik bel naar Lieselotte: "Lieselotje, wil je eens vragen dat de dokter een pak voorschriften schrijft voor mij en voor Anny ? We zitten ver zonder." " Kom je ze halen?" "Ja, hoe laat?" "Kom maar tegen 10 uur..." Zowel de dokter als Lieselotte weten dat zowel Anny als ik, veroordeeld zijn om voor de rest van ons leven bepaalde medicamenten te nemen, vooral pijnstillers en dergelijke... We moeten ons daarvoor niet gaan aanbieden, want we zijn - buiten de pijn - gelukkig meestal niet ziek. (Buiten de sinusitis momenteel)... Eigenlijk best een beetje gek... We moeten voor een deel dingen hulp van derden hebben, maar ziek? Bah, nee, we zijn niet ziek...

Ziek in onze woordenschat, dat is iets anders. Pijn dat valt gewoonlijk niet binnen het ziek zijn, ook al zijn er wellicht heel wat zieketen die gepaard gaan met pijn. Zoals sinusitis bij de normale mens. Ik met mijn bizarre afwijking waardoor ik heel wat dingen niet voel... Soms maak ik me daar ongerust over. Stel je voor dat ik iets ernstigs heb, en het niet weet omdat ik het niet voel. Allee, neem nu gewoon een appendix... Als je dat niet voelt, als dat springt en je krijgt peritonitis, dan is dat dodelijk !

Ik mag er niet op denken.
Soms vraag ik me ook af: "Die rugpijn, is dat de pijn zoals iedereen die voelt, of voel ik die ook minder ? Of misschien net meer dan een ander ?"
Ik zag ooit op tv een uitzending over pijn, en men kwam tot de conclusie dat een kind baren het ergste is... Ik vind dat bullshit ! Ik heb dames gekend die een kind baarden alsof het niets was, en ik heb er gekend die heel lang een heel erg veel pijn hadden. Ik ben bij kankerpatiënten geweest, die brulden van de pijn... Pijn is naar mijn gevoel niet zomaar af te meten. Ik zie mensen die echt ziek zijn van de pijn in een tand... terwijl ik nooit tandpijn voel. Ik wordt gewaar dat ik een slechte tand heb, als ik die tand voel breken in mijn mond, of ik zie het dat ik een gezwollen kaak heb, maar voelen ? Nee...

Ook medicatie voor de pijn... Toen ik - heel lang geleden- in de pijnkliniek terecht kwam, om te pogen mijn rugpijn wat te milderen, heeft men heel wat soorten pijnstillers geprobeerd, en van heel wat van die pijnstillers is geweten dat ze niet alleen de pijn stillen, maar ook verdovend werken in de zin dat je slaperig wordt en zo... Op de duur probeerde men het met morfine... Ik liep de muren op van de zenuwen en de pijn bleef hetzelfde. In plaats van verdoven werd ik dus hypernerveus. Ik heb dat blijkbaar geërfd van ons moeder, zij kreeg eens een slaappil, en liep de ganse nacht rond van de zenuwen...

Och ja, nu neem ik een mengeling van allerlei en dat helpt een beetje, zodat de pijn binnen het verdraaglijke kan gehouden worden. Voor de rest moet je er mee leven. Ook bij Anny heeft de dokter gezegd dat ze moet mee leren leven, en ook zij moet pijnstillers slikken om het binnen het aanvaardbare te houden. We klagen niet... er zijn er die veel slechter zijn, en die echt ziek zijn. Wij hebben buiten de pijn een redelijke gezondheid. En wat betreft de hulp, gelukkig kunnen we het doen.

 Ik weet wat pijn is, ik heb ervaring... Maar ik kan en durf de pijn van Anny niet in te schatten. Ik weet dat je pijn niet kunt meten, niet kunt vergelijken. En dan heb ik het nog niet over de mens en de pijn. Sommige mensen geven zich over, ondergaan, anderen blijven vechten. Wij beiden horen bij de vechters, die de grenzen van ons kunnen voortdurend aftasten en proberen wat te verleggen.

Maar laat ik je niet vervelen met oeverloos te schrijven over pijn... Och ja, weet je dat ik binnenkort 10 (tien) jaar aan het bloggen ben?
Mocht je die teksten afdrukken, je had al een heel dik boekwerk !!!

tot de volgende ?

m'n rape

M'n rape ligt stille, ie loopt op soldatenknopen...
Voor (West) Vlamingen zal het nu duidelijk zijn, dat mijn uurwerk stil ligt.
Ik moet nu kijken onderaan mijn scherm om het uur te zien, of, als ik niet aan het computeren ben, moet ik kijken op de oude grootvadersklok... Een van die heel oude meubelstukken met een slinger, een sleutel om het op te winden en bij het uur en het half uur slaat hij Boiiiiiink...

Laatst lag ook die oude klok stil, en ik was het voorbeeld van ons vader indachtig, die nu en dan de koekoeksklok onder handen nam, en het mechaniek dan kuiste met een pluim in de petroleum gedrenkt... Voorzichtig overal tussen met een kleddernatte pluim het vuil van de tandwieltjes soppen.

Nu doe ik dat niet meer met een pluim, ook niet met petrol, nee, ik spuit siliconenolie in heel het mechaniek, laat het uitdruppen, en zie, de klok werkt weer.

Mijn eerste uurwerk kreeg ik van mijn meter, voor mijn plechtige communie. Dat was voor die tijd een heel modern ding, die je niet moest opwinden, want hij wond zichzelf op, door het bewegen van je arm. Dit noemde een inca-block. Ik heb die klok jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren gedragen, tot op een dag het mechaniekje om op te winden de geest gaf.

De laatste tijd draag ik van die polshorloges met een batterijtje in. Die batterijtjes vervangen we zelf, en dan zijn we weer voor maanden gerust. De uurwerken koop ik op de ...rommelmarkt. Soms heb je al een uurwerk voor minder dan de prijs van een batterijtje. Zijn die kapot, dan kun je kiezen, of een nieuw batterijtje, of een nieuw uurwerk.

Sommigen gaan meewarig kijken "Die goedkope brol", maar ik hecht nu eenmaal weinig waarde aan uiterlijkheden. Een ding moet zijn werk doen, en voor de rest trek ik het me niet aan. Ik kijk altijd een beetje verwonderd te kijken naar mensen die mode volgen, die een grote blinkende auto moeten hebben die heel rap kan rijden (maar je mag het nergens doen), of die een jas van dit of dat merk moeten hebben, of schoenen van...
Een auto moet me van A naar B kunnen brengen, op een manier dat ik droog blijf, mode trek ik me niet aan, ik koop kleren die lekker zitten, schoenen die stevig zijn, makkelijk zitten, en liefst lang meegaan en weinig onderhoud vergen... Ik bekijk eigenlijk alles als een stuk gerief. En geef toe, er is geen mens die een hamer zal kopen omdat hij zo'n beeldige paarse steel heeft...

Voor mij is er een enorme afstand tussen dingen die je koopt voor het mooie er van, en gebruiksvoorwerpen. Als het gebruiksvoorwerp ook mooi is, dan is dat meegenomen, maar het mooi zijn is nooit bepalend, wel het gebruik, want daarover gaat het hem eigenlijk.

Wees blij dat er niet zo veel zo'n mensen rondlopen als ik ben, want dat zou niet goed zijn voor de economie. De kledingindustrie zou aan mij wellicht heel grote honger lijden. Want mijn normen zijn beperkt tot makkelijk en sterk.

(Dan krijg ik onder mijn voeten van mijn oudste zus omdat ik op een foto sta, met een karper in mijn armen, en een vuile slodderige broek en een versleten trui... Precies of je gaat vissen in een zondags kostuum... Trouwens ik heb gewoon geen kostuum meer, ik draag die dingen nooit, dus heb ik ze ook niet in mijn kast hangen.)

Gek eigenlijk dat we ons leven zo op dat klokje baseren. Het is niet "Ik heb honger", nee, het is "Is het nog geen tijd om te eten?"... Gek als je er even bij stilstaat. Maar heel onze maatschappij is op de minuut geregeld. Het nieuws is om 13 uur, en je moet wachten tot 20.35' uur om te kijken naar een deftig programma op tv, want daarvoor is het nog of Thuis of Familie... Vroeger had ik zelfs een soort pillen die ik een uur voor mijn ontbijt moest innemen, en ik mocht niet liggen. Dus stond ik op, ging naar de badkamer, nam die pil met een beetje water, en ging dan op het toilet zitten, een boek lezen. Een uur aan een stuk.

De klok regelt ons leven.
We worden geleefd bij de gratie van het uurwerk.
Vroeger luisterde men naar de torenklok, en het waren slechts heel rijke mensen die thuis een klok hadden. Bij mooi weer kon je kijken op de zonnewijzer op de geven van de kerk of het stadhuis. Dat was de tijd waar men eigenlijk nog meer op zon voortging, dan wel op een klok die ergens ver weg hangt en atoom-geregeld wordt, om zeker héél juist te zijn.
Nu heb ik in de keuken zo'n klok hangen, die door radiosignalen het juiste uur ontvangt van weet ik veel waar, en altijd het juiste uur geeft. Als de batterijen niet plat zijn.

Batterijen: een vervuilend ding, die ons uurwerk aan gang houdt, en zo ons leven dirigeert, en die zo vervuilend is, dat het in een speciale afvalcontainer thuishoort. Wat doen we eigenlijk ?
Ik las vandaag dat het niet goed is je gsm altijd in je broekzak te hebben, of in je BH te dragen (Wie doet dat ?)... kankerverwekkend.
Wat doen we eigenlijk ?

Maken ze geen uurwerken meer die je moet opwinden? En misschien moet ik nog maar een paar van die oude uurwerken opkopen en gebruiken, hier in huis. Heb ik iedere week lichaamsbeweging om ze op te winden.

djudedju

tot de volgende ?

Money makes the world go round...

In de tennis worden de matchen, ook op het hoogste niveau, verkocht aan de gok-business...
In de voetbal werden (worden?) de matchen verkocht aan de gok-business...
En wellicht zijn er nog wel van die dingen die we nu nog niet weten.

Zowel in tennis als in voetbal, verdienen de spelers stukken van mensen, en blijkbaar is veel nog niet genoeg...

Money, money, money...

Stel, morgen win ik met euromillions zo'n 300 miljoen eurootjes... Ga ik dan echt nog meer willen hebben? Ga ik dan dingen doen die eigenlijk niet geoorloofd zijn, om nog meer te hebben? Gewoon omdat ik de grote hoop nog wil zien groeien?

Zou ik anders gaan leven als ik zo stinkend rijk was ?

Ik vermoed van wel, niet in alles en nog wat, maar wellicht zou ik overwegen om een huis te bouwen, waar alles gelijkvloers is, handig aan onze ouderdom, waar de deuren breed genoeg zijn voor een rolwagen in en om het huis (Je weet nooit war je terecht komt aan onze leeftijd)... Wellicht zou ik ook mijn wagen vervangen door een kleiner en ecologischer exemplaar, en zou ik mijn ultieme droom waarmaken en een bootje kopen om op de Europese rivieren rond te varen... Uiteraard zou ik ook mijn kinderen en kleinkinderen helpen, maar niet overdrijven, want ze moeten nog normaal blijven leven. (Gelukkig ben ik al oud, en kan ik mijn leven niet meer verprutsen)

Vroeger zou ik ongetwijfeld ook gedroomd hebben van een grote tuin, maar vermits ik die niet meer kan onderhouden, hoeft hij vandaag echt niet meer zo groot te zijn. Mocht het kunnen, dan zou ik wel een vijver willen hebben aan mijn achterdeur, zodat ik kan vissen zonder het huis uit te moeten...

Maar dat ik dat allemaal niet heb, maakt me geen seconde minder gelukkig. Ik heb geen perfect leven, maar ook met al dat geld en al die voorzieningen zou het nooit perfect zijn.

Met andere woorden, eigenlijk heb ik al dat geld niet nodig om gelukkig te zijn, en ik zou met dat geld wel een paar dromen kunnen realiseren, maar wellicht kreeg ik dan weer andere dromen, die dan ook weer niet te realiseren zijn... Nee, ik ben gelukkig laat het maar zoals het is.

Dus snap ik al helemaal niets van die "sportlui" die heel onsportief hun matchen gaan verkopen voor het grof gewin. Of is dat grof gewin helemaal zo grof niet ?
Ik vraag me soms af...
Een goede voetballer die heeft een coach, die voor hem gaat zoeken waar hij het meest zou kunnen verdienen, en waar ze hem voor de hoogste som zouden kopen... Zo'n coach moet ook betaald worden... Loopt die soms met het leeuwenaandeel weg?
Een tennisspeler heeft niet alleen een trainer van doen, nee, ook nog een heel team om hem te verzorgen en te begeleiden... Hoeveel hou je dan over van een Wimbledon-zege?

Ik weet het niet en wil het niet weten.
Het maakt alleen dat ik steeds meer en meer ervan overtuigd ben dat we daar helemaal niet meer met sport te maken hebben, maar met beroepsmensen. En als ik het eerlijk mag zeggen, dan kijk ik liever een paar uur naar een pottenbakker, een kunst-wever, een beeldhouwer, ja, zelfs naar een goede metser, die prachtig vakwerk levert en een muur in visgraat metselt...
Dat zijn ook beroepsmensen, maar het zijn er die een stukje van hun ziel, van hun kunnen schenken aan de wereld, via hun werk.
Ook al zijn er ook daar die, eenmaal ze naam hebben, massaal gaan produceren, om zoveel mogelijk gewin te maken, en vergeten ze ook kunst te brengen...

In onze maatschappij, waar alles snel moet gaan en geautomatiseerd wordt, is er nog weinig sprake van echte vakmensen... Nu kijk ik naar filmpjes die opgenomen werden in stukken wereld waar de "beschaving" op dat moment nog niet ingevoerd was, en waar je een negerin een reusachtige pot ziet maken, volledig met de hand, zonder ook maar een mechanisch hulpmiddel, en ze bakt het dan ook nog en versiert het op de hun eigen wijze. Wellicht is ze zich er niet van bewust dat het feit dat ze de klei op de zanderige grond zit te bewerken net de juiste structuur geeft aan de klei om sterke potten te bekomen, maar dat doet er niet toe... Ze maakt mooie potten voor het echte dagelijkse gebruik, aangepast aan hun behoefte, en versierd volgens haar eigen kunnen en volgens eeuwenoude traditie.

Nee, we moeten niet terug naar de tijd van toen... Maar we moeten wel weer terug naar de mensenmaat in het werk en in het zijn.
Wat is de arbeidsvreugde nog voor een man die heel de dag dezelfde vijzen in dezelfde gaten draait? Is dat de vooruitgang?
Laat het dan maar.
We hebben met al dat modernisme een maatschappij opgebouwd, waar het steeds moeilijker is om nog normaal te leven. Steeds meer zie je mensen die wanhopig proberen terug te gaan naar de oude technieken, die weer groenten willen uit een onbespoten tuin, en planten zelf kweken uit het zelf verzamelde zaad... Terug naar een meer natuurlijker bestaan.
Ik heb een paar blogjes terug geschreven dat we een wereld hebben opgebouwd, waar we haast niet meer zonder die auto kunnen bestaan... Maar we zijn er ook het slechtoffer van, op meer dan één manier !

Geld is niet alles... Steeds meer mensen willen steeds meer, in de hoop dat geluk te koop is... Terwijl geluk eigenlijk voor je voeten ligt, je moet alleen tevreden zijn, meer is het niet.
Aan wat voorbij is, kun je toch niets meer doen, aan wat nog komen moet zal je gepieker geen iota veranderen... Leef nu, en wees tevreden met je leven.
Meer is er niet, dat is het.

tot de volgende ?