"De gerechtigheid"

Al heel wat maanden terug kocht ik op een rommelmarkt twee boeken van Stieg Larson, omdat ik duidelijk op de boeken een 1 en een 2 zag staan... Heerlijke boeken, spannend tot en met... tot ik vaststelde dat er ook nog een deel 3 moest zijn, en dat men de drie samen de naam "De millennium trilogie" had genoemd... Niet dat de boeken niet leesbaar waren zonder deel 3, maar eigenlijk was je heel benieuwd naar de uiteindelijke afloop, wat zou er uiteindelijk gebeurd zijn met het hoofdpersonage...

Dus keek ik op iedere rommelmarkt uit naar "De gerechtigheid"...
Ik zag honderden deel 2 en wellicht duizend deel 1 liggen, maar nooit ofte nooit deel 3, tot gisteren in Merelbeke. Gevraagd wat de dame wilde hebben voor het boek.. 5 euro 3 euro geboden, en het boek gekocht voor 4 euro... En verder gewandeld op roze wolkjes... tot ik een eindje verder op een kraampje deel1, 2 en 3 zag liggen, elk aan de prijs van... 2 eurootjes !!! djudedju, weg roze wolkjes !

Maar eigenlijk is dat typisch voor de rommelmarkt... Als je echt iets specifieks zoekt, dan zie je het niet ! Ooit had ik een nieuwe kachel, toen ik die wilde plaatsen zag ik dat het gat in de schoorsteen eigenlijk zo'n drie centimeter te hoog zat... Ik besloot op de rommelmarkt eens van die glazen pootjes te kopen, die je vroeger onder de poten van iedere Leuvense Stoof zag, en die je op zowat iedere rommelmarkt ziet liggen... Tot ik ze dus wilde kopen, dan vond ik ze nergens meer... Het leek wel of die glazen voetjes spoorloos verdwenen waren uit de wereld... Pas na een paar maand (gelukkig nog voor de winter) vond ik er, die ik naar mijn gevoel veel te duur betaalde...
De week nadien lagen de rommelmarkten vol met die voetjes !! Dat is de vloek van de rommelmarkt.

Op dit moment ben ik op zoek naar zaken, voor andere mensen. Dingen die je wel nu en dan ziet, maar sinds ik ze zoek, lijken ze spoorloos verdwenen. Het lijkt wel behekst. En ik heb het niet alleen voor, als je tegen andere regelmatige rommelmarkt-bezoekers praat, dan hebben zij hetzelfde voor. Ook Anny heeft het al eens meegemaakt. Op een bepaald moment zegt ze dat ze graag zo'n ding zou willen dat Jeroen Meus altijd gebruikt in zijn keuken. Omdat ik niet wist wat ze juist bedoelde, heb ik een paar weken naar Jeroen gekeken en zijn kookkunsten, tot hij nog eens die soort tang gebruikte, en ik het goed kon zien...

Uitgekeken gedurende maaaaaaanden... Op een rommelmarkt in Nazareth (Dat is niet zo ver van hier, en niet in Israël !!!) vonden we eindelijk zo'n ding... Sindsdien hebben we er al overal gezien, en heeft Anny er al een stuk of twee in de keuken.
Maar als je het zoekt, dan is het er plots niet meer...

Gisteren, was het een mooie rommelmarkt te Merelbeke, met heel wat mooie dingen. Onder meer een mooi masker uit Kongo, verkocht door een mooi negerinnetje... Het was geen oud masker, maar het was zeer mooi gemaakt, en zoals het hoorde versierd met kaurischelpen en al wat er bij hoorde. Ze wist niet van welke stam het kwam. Maar ik verzamel geen maskers, dus alleen genoten van het bekijken en van de uitleg (of het gebrek er aan) door een mooie zwarte evenmens. We zagen ook een mooie bronzen vogel met een bel in de bek, het zag er uit als een ornament uit een of andere tempel. Mooi !

Van Merelbeke zijn we naar Bart gereden in Lierde, waar we van het mooie weer hebben geprofiteerd om een lekkere BBQ te houden... Een heerlijke namiddag !

Zaterdag hebben we 37 dozen koeken verkocht, Monique en ik. Alles goed verlopen, maar ik heb nog steeds veel pijn. Gisteren kreeg ik enorme pijn in  mijn schouder en nek. Dat ik rugpijn heb, dat vind ik normaal, dat heb ik iedere keer na zo'n koekenverkoop... Dat is voor mij heel belastend. Maar waar die nek en schouderpijn vandaan komen???
Nu ja, het gaat ook wel voorbijgaan met passeren...

tot de volgende ???

de muur

de muur van Berlijn
De Chinese muur
Hadrian's Wall
De muur in Jeruzalem
De muur tussen Mexico en de USA
de muur van bieten voor mijn raam

Dit is momenteel ons panorama. (Foto van mijn buur, hij had hem op FaceBook gezet, en ik heb hem eventjes "geleend")

Het is een muur van meer dan 50 meter lang en meer dan 3 meter hoog.
Mooi !
Je hebt er geen gedacht van !

Als ik de uiteinden wil zien, zonder naar buiten te gaan, dan moet ik in de hoek van het raam, tegen het raam gaan staan om het te zien. En dat voor beide uiteinden, alleen moet ik dan wel naar de andere kant van mijn raam gaan staan.
Hoelang dat hier zal liggen?
Hangt van de suikerfabriek af.
Kan maanden zijn...
Kan ook morgen weg zijn.

(Nee, klopt niet, morgen is het zondag)

Een mens vraagt zich af: wat zou er nu gebeuren achter de muur?
Misschien zie je nu wel weer de hazen lopen ? Of misschien ... of...
Je weet het niet.
Als ik het landschap nog eens wil zien, dan heb ik drie opties: of ik ga naar de slaapkamer van Koen en kijk daar uit het raam; of ik wandel tot het einde van de muur en kijk om het hoekje, of ik beklim de muur. Dat laatste zal ik maar niet proberen, bieten zijn nogal rond van vorm, dus is de kans groot dat iedere stap van een halve meter hoog resulteert in een 15 cm klimmen...

Nu ja, we mogen niet klagen, wij horen bij de weinige gelukkige mensen die van uit het raam kunnen genieten van een prachtig zicht op de Vlaamse Ardennen. Dat we er nu even niet van kunnen genieten, is erg, maar het is maar tijdelijk. Als ze hier maïs zetten, dan hebben wij ook enkele maanden geen panorama meer, maar wie in de stad woont, die heeft dat nooit.

Gisteren hebben wij heerlijk gegeten in restaurant Kerkgate, hier te Mater. Ik kan het aanbevelen ! Vraag me niet om het menu hier op te sommen, want voor zo'n dingen heb ik een geheugen als een zeef. Maar het was lekker !

's Avonds heb ik dan niet meer gegeten, buiten een lekkere peer en een handvol noten (ook van mijn buur !), gewoon om mijn pillen te nemen. Want na uren te tafelen heeft een mens geen honger meer, ook al heb je nooit het gevoel "vol" te zitten.

Vanmorgen zijn we dan alle twee uit bed gesukkeld... Alle twee verrekkend van de pijn, want dat zo lang zitten op een stoel is niet aan te bevelen voor rugpatiënten ! En straks moet ik samen met Monique (van Volkegem) koeken gaan verkopen ten voordele van Ziekenzorg.
Ik moet nu de dozen gaan halen... bij Louis, medewerker bij Ziekenzorg en bestuurslid bij Okra, een bezige bij !
(Ik kreeg van hem al een vraag of ik vrij ben op vrijdag 5/12, want dan moet ik weer Snieklaas zijn (zou Toon Hermans zeggen)...
Je ziet, we blijven bezig !

tot de volgende ?

suikerbieten

Vanmorgen, héél vroeg, werden wij gewekt door het geluid van zware machines en grommende motoren... De vuilkar... nee, dat was vorige week.
Dan viel onze euro ! Ze zijn de bieten aan het uitrijden !
En raad eens waar ze de hoop bieten opstapelen? Juist ja, voor ons huis, al moet ik er eerlijk bij zeggen dat het er naar uitziet dat ze nog meer voor de buur zullen liggen dan voor ons. Maar toch, de helft van ons weidse gezicht op de Vlaamse Ardennen is weg gestopt achter een berg suikerbieten.

Gisteren zijn we weer eens naar het UZ geweest, voor nog maar eens een test... Het ziet er naar uit dat deze tests positief verlopen, dus hopelijk komen we langzaam naar een oplossing. Volgende keer geen test, maar een ontmoeting met de dokter, wellicht om de opties te bespreken... Misschien naderen we de oplossing?

Vandaag kreeg ik een mailtje van Germain, zijn vrouw is ook geopereerd, van glaucoom. Alles lijkt goed verlopen, maar ze hebben een hele lijst mee gekregen van data waarop zij nog maar eens onder controle moeten.

Armand komt binnenkort naar huis, maar blijft verlamd aan de onderste helft van zijn lichaam. Ik vraag me af of Lea dat zal kunnen bolwerken, want het verzorgen van zo'n halfverlamde persoon, dat zal nog niet alles zijn. Hopelijk krijgt ze voldoende hulp van de diverse instanties die daarvoor ter beschikking staan !

Het valt me op dat de drie laatste alinea's allemaal gaan over miserie, en dan heb ik het nog niet gehad over een heleboel andere vrienden en kennissen... Het ergste is dat van Sandra, een vrouw die bijna dag op dag 20 jaar jonger is dan ik ben, en die overleden is (Aan kanker vertelde men mij). Ik heb die dame gekend, een bloem van een dame, niet alleen mooi, maar ook vriendelijk.

Hoeveel familieleden en vrienden heb ik nu al weten gaan... Hoe dan ook, wij zijn nog van de goeie, we zijn er nog. Nog een jaar en oneffen, en we worden -alstgodbelieft- 70 jaar oud, en we voelen ons véél jonger dan dat.

Straks komt er bezoek, en gaan we samen eens eten, je ziet zo dat we bij de gelukzakken horen, we leven nog, we hebben niets te kort, we hebben alleen die pijn die ons remt om nog veel actievere gepensioneerden te zijn.

Ik ga stoppen, straks zijn ze hier.

tot de volgende ?

Centrale verwarming

Bij ons staat de centrale verwarming zo afgesteld, dat het 20° (Celsius) moet zijn. Het is een gevoelige thermostaat, die wakker wordt zodra we onder die 20° duiken, en weer afslaat zodra de 21° bereikt is. Vroeger stond dat ding op 22°, maar bij de actie "Een graadje minder", hebben wij hier meteen maar twee graden genomen. En die 20° is duidelijk genoeg voor ons. Meer hoeft het echt niet te zijn.

Eergisteren is de verwarming voor het eerst eventjes aan geweest. Maar er leek iets niet te kloppen, het lampje van de thermostaat bleef niet branden, of ging niet uit na een tijdje, nee, het bleef wat aan en uit gaan.

Daar het de eerste keer was dat hij weer werkte, na een lange zomer, dacht ik meteen te weten wat er aan de hand was ! De garage geopend, mijn auto buiten gezet, een schroevendraaier genomen, en aan de circulatiepomp die grote vijs losgedraaid (Warm zeg !). Eventjes met de schroevendraaier in dat gat gewroet, en de schroef daar binnen eventjes doen draaien, en bingo, de pomp werkt weer naar behoren. Vijs weer ingedraaid... Verdorie ! dat spel blijft lekken ! Nog eens aangedraaid, niets baat. Vijs weer uitgedraaid en gekeken... Normaal moet daar een dichtingsringetje op zitten, maar dat is verdwenen. Waar is dat kl...ding naartoe ? Ach, daar, op de grond gevallen. Ringetje er op, dichtdraaien, alles ok.

Materiaal weer wegzetten, fiets terughangen, poort dichtdoen. Poort dichtdoen. Poort dichtdoen, eens hard op die knop drukken... niets... Ik probeer het licht aan te doen... niets !
't Is niet waar hé ! Panne van de elektriciteit ?
Eens tot bij de buur, kijken of het bij hem ook zo is... Buur niet thuis. Gebeld naar Veerle, zij heeft stroom.
Kijken in de kast of de "plongs" (smeltzekerheden, van het Frans plombs) niet afgeslagen zijn. Niets te zien.

Djudedju.
Anny kwam kijken... De hoofd"plong"? Nee, die staat toch juist? (Beetje twijfel)
En den dien daar ? Probeer die eens...
Die knop eens naar boven geduwd... Ja ! Het licht brandt, de chauffage slaat aan...
Bij het terughangen van de fiets moet ik wellicht die knop uit geduwd hebben...
djudedju


Bij het weer dat we nu kennen, slaat de verwarming gewoonlijk één keer aan, 's morgens, en voor de rest van de dag blijft het warm genoeg.  Hopelijk blijft de temperatuur nog lang zo, zodat we weer niet veel brandstof nodig hebben. Maar ja, wellicht zullen we geen zomerwinter meer hebben zoals vorig jaar... Toen heeft het niet een keer echt gevroren ! En bloeiden de bloemen heel de winter door. Mijn fuchsia's lijken tegenwoordig bijna bomen in plaats van struikjes...

Zo'n minuutje of wat zonder stroom... dat is niets...
Niets ?
De uurwerken staan te pinken, en moeten weer juist gezet worden, de TV is zijn programmatie kwijt en begint de opstartprocedure, de klokken van de microgolf, van het elektrisch fornuis... Je hebt veel langer werk dan de "panne" duurde...
Dat doet mij op die voorziene sluitingen denken voor deze winter... Drie uur zonder stroom, en dan daarna, alles weer gaan bij regelen. De verlichting van het aquarium gaat ook met een tijdklok. Dat wil dus zeggen dat ik iedere keer het front van het aquarium ga moeten afnemen, om bij die tijdsregelaar te kunnen... djudedju !!! En plots het besef !!! Als ik op zo'n avond toevallig de garage heb opengedaan, dan blijft die poort daar uren open staan !!! Voor alles en iedereen !!! En 's avonds kan ik de rolluiken niet dicht doen... Zitten we daar te kijk met onze kaarsen op tafel !

Een schone uitvinding den heiligentriek... Maar er mag geen panne zijn, of geen verstrooide Toon die met de fiets de schakelaar uit zet !

Tot de volgende ?

Heb je de hemel al gezien?

En dan gaat iedereen het hoofd opheffen en eens staren naar de lucht, of die nu zwaar beladen is met wolken, of heerlijk lichtblauw met aan de weinige wolken mooie witte randjes.

En heel misschien denkt er dan iemand aan de hemel als beloofde eindbestemming voor de braven onder ons. Die gaat dan heel bedachtzaam kijken en het hoofd schudden.

Ik weet niet of we ooit in de hemel zullen geraken, maar ik hoop alvast dat die hemel niet de hemel zal zijn die we leerden kennen in de klas bij de Eerwaarde Zusters... Niet dat ding met alle dagen rijstpap met gouden lepeltjes. Toen leek dat heel wat, want rijstpap die we toen kenden was heerlijk zoet, goudgeel van het pakje vanille en we vonden het heerlijk...

Ondertussen is onze smaak heel wat geëvolueerd ! Niet dat we die rijstpap niet meer lusten, maar toen zaten we nog in de na-oorlogse periode, en was rijstpap een heerlijk dessertje, nu zal geen moeder er meer op denken om eens rijstpap te maken voor de kleine mannen (Moest je eigenlijk wel eens doen ! Het is zo oud en vergeten dat het weer nieuw zal lijken!).

Maar heel ons eetpatroon is veranderd.

Vroeger aten we heel gewone kost, zoals het al generaties bestond. misschien al iets beter dan heel lang geleden, want de mens had het -goddank- al iets beter, en de welvaart was stijgende. Maar we kenden geen vreemde dingen, geen vreemde gerechten (pizza en spaghetti bolognese waren nog onbekend !), we aten volgens het seizoen en wat het veld dan leverde, of wat we konden bewaren door de winterperiode heen.

Waar nu mijn kleinkinderen het gekst van opkijken, dat was dat er in de winter geen of amper eieren waren. En dat we voor de winter eieren inlegden in waterglas, om te bewaren. Dat lijkt hen zo onwaarschijnlijk, dat ze hun opa bekijken op een manier waarop je duidelijk ziet dat ze aan het afwegen zijn of opa het nu meent, of dat hij hen weer eens probeert iets wijs te maken (Opa's doen dat wel eens, en vinden dat reuze-grappig!).

De winterperiode bevatte veel minder verse dingen, zodat ons moeder het nodig vond na die periode iets te doen om het lichaam te ontgiften, en dan haalde ze bij de apotheker (Op het Hazegras, een frêle mannetje, met een fijn brilletje met gouden montuur, waar hij steeds boven keek) die fameuze zilverkleurige pillen die we vreesden als de pest ! Die pillen bezorgden je de diarree en buikkrampen ! Maar moeder vond dat nodig om al het vuil van de winter uit het lijf te jagen. (Als ik nu de alternatieve geneeskunde er op na lees, dan denk ik: "Potdorie, ons moeder had gelijk !").

Maar we hadden dus alleen die echte gewone kost die al vele generaties de kost was van de modale Vlaming, met dat onderscheid, we woonden aan de kust, en konden dus genieten van vis, iets wat in het binnenland een luxe was. En vermits we een tante hadden met een viswinkel was er bij ons wellicht nog iets meer vis dan bij Jan Modaal.

Nu eten we veel meer soorten van dingen. Denk eens aan het fruit ! Aan de groenten !

We eten heel het jaar plukverse dingen, ook al is het met vliegtuigen naar hier gebracht. Ananas was iets wat wij kenden uit doosjes, Nu hebben we ze vers en rijp en vinden dat heel gewoon.

Toen die vulkaan met de onuitsprekelijke naam alle vliegverkeer eventjes lam legde,  toen dacht ik: "Moest dat eens blijven duren, dan zouden wij weer helemaal anders moeten gaan leven!"... Dan zouden al die vreemde dingen er niet meer zijn, dan zou het enorme pakket van dingen die nu zo maar voor het grijpen liggen in de winkels, allemaal weer weg zijn...

En ik vraag me af... Mocht die elektra deze winter wel degelijk nu en dan afgesloten worden, wat zou de invloed zijn op het leggedrag van de kippen ? (Want de dagelijkse eieren worden vooral bekomen door het verlengen van de dag met lampen...)

Kortom, moest er iets gebeuren die een of enkele schakels van dat systeem lam legt... Dan zouden wij misschien een stapje terug moeten zetten naar het eten van vroeger. Misschien zou alles zo duur worden dat we weer eens "patattten in een putje" zouden moeten eten. 

(Die patatten in een putje vonden we heerlijk, maar het was een recept uit armoe... Ons moeder maakte puree en in een pan liet ze boter hazelnotenbruin worden. We kregen een flinke schep puree, moesten daar met onze vork een putje in "metselen" en daar goot ons moeder dan een klak van die heerlijke gesmolten boter in...)

Zouden de kinderen van nu dat ook nog heerlijk vinden?

Op de vraag: Heb je de hemel gezien ? heb ik maar één antwoord: we zijn er al !

Er is nog nooit een generatie geweest zoals de onze, die plukt van alle vruchten die de aarde voortbrengt, zelf in de verste oorden !

tot de volgende ?

paardenleed

Ik weet niet of het u al opgevallen is, maar paarden moet je tegenwoordig niet meer kopen, die kun je krijgen. Ga wat zoeken op Internet, en je vindt paarden zoveel je wil, van alle grootten en modellen.
En ik die dacht dat paarden duur waren...

Gisterenavond, net toen we naar boven trokken, ging de telefoon, het was Mario, je weet wel, de buur met de vele paarden en de pauwen. Of ik nog eens wilde opendoen, om even te praten.

Ik naar beneden, het rolluik omhoog en de deur open...

"Antoon, ik kom om je te verwittigen dat ik een jong hondje gekocht heb, en dat je dus zou kunnen gestoord worden door het gejank de eerste nachten..." We vertelden dat het al heel erg zou moeten zijn wilden we daar last van hebben, we slapen aan de andere kant van het huis, en we laten 's nachts de ramen niet meer open, en met dat dubbel glas... Wij hadden al willen zien dat er precies minder paarden bij hem zaten, en dat blijkt correct, er zijn er een heleboel weg  "n mijn vrouw is ook weg"... Wij wisten dat niet, en ik drukte mijn spijt uit dat te horen, maar hij tilde er niet zo zwaar aan. "Ze is terug naar waar ze vandaan is gekomen..."

Maar we waren zo op de paarden gekomen, en ik vroeg of hij ook al gezien had dat je paarden kon krijgen zoveel je hebben wou, gratis en voor niets, via internet. Hij bevestigde dat... Je kunt paarden niet meer verkopen, je moet ze weggeven, en dan raak je ze nog moeilijk kwijt, De reden is dat paarden zo duur zijn in het onderhoud. En als je zelf geen grond en stallen hebt, dan mag je rekenen op 300 euro per maand aan kosten !

Ik had gelezen over 250 euro... Maar hoe dan ook, het is inderdaad duur. Mario vertelde verder, dat de enige oplossing in veel gevallen is dat je ze laat doden, maar ook daar zat er een addertje onder het gras... Wie zijn paard niet van jongs af aan had aangemeld als "voor de slacht", kan het paard niet eens verkopen als slachtvee, en moet het thuis laten doodspuiten, en heeft dan nog kosten van vilbeluik en zo. De reden is dat paarden die gemerkt zijn als "voor de slacht", die worden anders behandeld door de veeartsen. Want er zijn bepaalde stoffen die gebruikt worden die niet in de voedselketen mogen komen... Het is maar dat je het weet...

Paarden, het edelste dier volgens heel wat mensen, zeg niet dat het 4 poten heeft, nee, een paard heeft benen en een hoofd, geen kop... Maar als je het onderhoud niet meer kunt betalen dat raak je het aan de straatstenen niet meer kwijt.

Heel wat van die paarden worden aangekocht op vraag van de kinderen, die zo graag een paard willen hebben, die graag willen paardrijden, die graag... Maar bij velen is de goesting er al vlug af. Niet alleen is het zeer duur in het onderhoud en voor het stallen, maar als je het net wilt houden, dan moet de jonge ruiter er ook heel wat aan kammen, borstelen, net maken en net houden... en dan moet het paard weg, want het staat daar maar te kosten...

Laatst zag ik op Facebook zelfs een zuivere Arabische Hengst staan, gratis te krijgen...


Ik vind het erg... Het lijkt me iets in dezelfde orde van de vele honden en katten die naar het asiel gebracht worden (als ze niet zo maar gedumpt worden !)... Je weet als je een dier houdt, dat je dit dan moet doen voor gans zijn leven. (En bij sommige diersoorten kan dat heel lang zijn, denk aan schildpadden, papegaaien...)

Je moet dus heel goed nadenken vooraleer je die stap zet.
Je moet je ook bewust zijn dat je daar heel wat kosten bij neemt, aan voeding, maar ook aan medische verzorging, want heel wat dieren moeten regelmatig ingeënt worden, en sommigen worden ook wel eens ziek. En er is geen mutualiteit voor dieren... Dus kost de veearts duur.

Een dier is ook geen speeltje, het kan in veel gevallen een speelmakker worden, maar zelf is het geen speelgoed. Ik erger me iedere keer als ik mensen zie die met een hond in een kinderwagen gaan wandelen. Die hond zou veel liever rondlopen ! Hij heeft 4 poten daarvoor ! En het is veel gezonder dan in zo'n kinderwagen te moeten liggen. (Ik kan me indenken dat er wel een paar bij zijn, die niet meer kunnen wandelen, en waar die kinderwagen een oplossing is om de hond niet iedere keer achter te moeten laten). Maar laat het dier dier zijn !
Ik heb hier een kanarie zitten, maar in een kooi die groot genoeg is zodat het beest op zijn minst zijn vleugels kan uitslaan ! Meestal zitten die beestjes zo klein dat ze alleen kunnen hippen van het ene stokje naar het andere !
Nee, als je dieren wilt houden, doe het dan op een verantwoorde manier.
Sommigen zullen zeggen dat een vogel niet in een kooi hoort, en ze hebben gelijk, maar dit zijn al zo lang kweekvogels, dat je ze niet eens meer zoudt kunnen vrij laten, alle instinkt is er al lang uit. Het zijn op hun manier huisdieren geworden. Maar behandel ze zoals ze moeten behandeld worden !

Ach, ik zit weer op mijn stokpaardje... en dat terwijl er veel mensen zijn, die het veel slechter hebben dan de kanarie en de parkiet in zijn kleine kooitje ! Mijn kanarie zingt uit volle vorst zijn instemming.

tot de volgende ?

Jongens, 't is weer druk, ja !

Vandaag is de enige dag dat er nog niets op de agenda staat, dus, zegt Anny, gaan we vandaag boodschappen doen en de aquarium kuisen, en ik zou nog wat verder willen doen aan dat glasraampje om het te kunnen voorstellen op de Crea... en... en...
Tot zo ver de rustige dag.
djudedju

En dan zit ik mezelf af te vragen: "Hoe deden we dat vroeger, toen ik nog ging werken?"... En het antwoord is heel simpel, alles wat ik hier boven opsomde, dat hoorde niet bij het werk, dat hoorde bij de dingen die je zo maar deed, omdat je het graag deed, en het diende om de gaatjes op te vullen, gaatjes in het drukke tijdsschema...
Nu hebben we geen tijdsschema meer, en dus hoort alles in de sector "activiteiten"... = Het Werk.

Ten tweede, in die tijd van lang geleden, toen vlogen we door al die dingen heen. Ik ga niet zeggen dat we liepen, maar het scheelde niet veel. Waar we nu voetje voor voetje stappen door de winkel, haastten we ons vroeger, en we wisten precies waar alles lag, en als ze de winkel weer eens gereorganiseerd hadden, toen sakkerden we luidop.

Het ging allemaal zo vlug, omdat we zo'n drukke baasjes waren... En toen kwam de ziekte, een hele tijd waar ik niets kon en ook niets deed buiten doktersbezoek en Anny voeren naar de winkel... Tot de pijn een gewoonte werd en je de pijn als een normaal onderdeel van het leven ging bekijken, en de pijn zakte tot een aanvaardbaar niveau. (Ik vraag me soms nog af of mijn pijngrens door gewoonte nog een streepje hoger kwam te liggen, of dat de pijn werkelijk iets zakte???)

Nu Anny met al die pijn zit, zegt ze "Ik weet niet hoe je dat uithield !"... Ik zeg haar dat ze het ook uit houdt en dat ze er ook zal mee leren leven, dat ze ook zal leren wat kan en wat niet kan en hoe het kan... En dat de pijn niet heel de tijd op dat hoge niveau blijft, dat er valleien in de pijn zijn.

Maar ook zij spreekt van "We hebben het deze week druk ! Heb je gezien dat we geen één dag hebben waar niets op de agenda staat?!"...  Zij is zachtjes met mij meegezakt in dat rustige leven waar eigenlijk geen dagtaak meer is, en alles hoort bij de dagdagelijkse sleur, koffie zetten koffie drinken, kopje afwassen...

Kortom we zijn renteniers, een beetje tegen heug en meug, want we zouden liever bij die actieve gepensioneerden zijn van tegenwoordig, maar ja, het is nu eenmaal zo. Vorig jaar ging ik nog naar de academie, en nu vraag ik mij af hoe ik daar tijd voor had... Je settelt je makkelijk in dat rustig kabbelende leven.

En toch, als je eenmaal bezig bent met al die "drukke bezigheden", dan zijn die voorbij voor aleer je het beseft... De druk is er veel meer in ons hoofd, vooraf, dan het er in werkelijkheid is. Eens je bezig bent lijkt het twee keer niets.

Deze week moeten we ook weer naar het UZ naar de pijnkliniek, hopelijk horen we daar iets meer, komen we wat dichter bij de oplossing van de pijn van Anny. Hopen maar !

Kortom, al bij al hebben we het goed, ondanks de pijn, ondanks de beperkingen. We zijn er nog, we zijn nog samen, en we trekken ons plan. En nu en dan hebben we momenten die we verheffen tot kleine hoogtepunten in ons bestaan. Een mooie rommelmarkt, een ontdekking op culinair gebied, een mooie film op TV... Dingen waar de gezonde mens wellicht minder bij stil staat, maar die voor ons belangrijk zijn. Maar vooral, eigenlijk hebben we het goed.

Als je die beelden ziet op TV van al die landen waar honger en armoede heerst, waar oorlog en haat regeert... dan zitten wij hier in het aards paradijs... En we kunnen er niet meer uitgezet worden, want met de beste wil van de wereld, met onze zere rug kunnen we geen ladder gaan zetten tegen die fameuze appelboom... dus kunnen we ook niet (meer) eten van de verboden vruchten... djudedju

 tot de volgende ?