Huisgoden

Wie zich zijn geschiedenislessen herinnert, of boeken las over Chinese of Japanse gezinnen of iets dergelijks, zal zich ongetwijfeld nog herinneren dat men in heel wat diverse culturen huisgoden had, meestal met een huisaltaar waar ze vereerd werden.
Huisgoden horen thuis in religies waar ze meer dan één god vereren, althans, dat lijkt de stelregel...
Maar als ik hier in veel huizen binnen kom, dan kan ik mij niet ontdoen van de gedachte dat men hier, in ons katholieke Vlaanderen toch ook bezighoudt met het uitbouwen van huisaltaren...
Meestal is het niet zo, dat het beperkt blijft tot één plaats, één altaar, nee, in on Vlaanderland vind je veelal op zowat iedere schoorsteen een kruisbeeld, maar veelal vind je er ook een of enkele heiligenbeelden. Er is een tijd geweest waar die beelden precies aan het verdwijnen waren, samen met het verschijnsel van processies en bedevaarten... Maar de laatste tijd lijkt er een revival aan de gang, men verkoopt weer meer heiligenbeelden, kruisbeelden die ook al aan het verdwijnen waren komen terug, en de bedevaartplaatsen kennen weer een stijgend succes... Wanneer begint men weer aan de processies rond de kerk? Maar nee, dat laatste zie ik niet zo meteen gebeuren, want het aantal trouwe kerkgangers is nog niet aan revival toe...

Als ik denk aan ons moeder (Hoe ouder ik word, hoe vaker ik terugdenk aan pa en ma !), dan herinner ik me dat ze, toen de teruggang van het aantal kerkgangers nog maar amper merkbaar was, zei dat ze wel allemaal zouden terug komen gekropen, op hun blote knieën, als het weer oorlog werd...

Ik denk dat ze gelijk heeft... In nood zoekt de mens hulp, en God is een klassieke bron van hulp en rust.

Maar terug naar het Vlaanderen van nu... We zien in ons Vlaanderland tegenwoordig dat niet alleen het Kruis, en een of enkele heiligenbeelden de schoorsteen sieren, maar veelal zie je er ook een Boeddha, of een Visjnu of Ganesha of zoiets staan... Die staan er meestal niet uit godsdienstige redenen, maar omwille van het exotische aspect, het feit dat het een beetje mode is, het feit dat men ze mooi vindt...

Ik behoor niet tot het klassieke beeld van de Vlaming... In mijn huis hangen heel wat kruisbeelden, maar de meeste hangen er vooral omdat ik ze mooi vind... Er staan ook hier en daar heiligenbeelden, Heilige Families, en massa's exotische goden en godinnen... Die staan er allemaal alleen omdat ze mooi zijn. Aan het kruis en de heiligenbeelden hangt nog een beetje devotie vast, maar toch zoek ik dat meestal te combineren met wat ik mooi vind.

Voor mij is een beeld gewoon een beeld, in plaaster, hout, steen, brons of wat dan ook. Ik heb er geen religieuze binding mee. Op dat stuk hoor ik wellicht eerder thuis in de vleugel van de protestantse kristenen... Voor mij is een beeld een zielloos stuk materie. Ze staan hier dus alleen omdat ik ze graag zie, mooi vind. En je kunt er Boeddha vinden naast een Lievevrouwenbeeldje, en een fetisj uit donker Afrika, vol stukken ijzer en met op de buik een doosje vol tovermiddelen...

Ik ga dikwijls kerken binnen, waarbij ik eerst de kunst, het mooie ga opzoeken, en soms, nadien als de sfeer me daar echt toe roept, ook om eens te mediteren...  De ene kerk is ook op dat gebied de andere niet. Er zijn kerken die nopen tot bidden, er zijn kerken die je op alles doen denken uitgezonderd meditatie... Maar eigenlijk kun je dat van iedere ruimte zeggen. Ooit liep ik quasi alleen in een oud operagebouw, half verlicht met daar heel ver, op het toneel een lichtje dat haast onzichtbaar door een gaatje in de zware gordijnen piepte... Ik kreeg er een wonder gevoel van iets wat welhaast devotie kan heten...

Ook in een bos, tussen de rijzige stammen van oude beuken, voel ik soms iets religieus mijn gedachten binnen sluipen... Ik wil maar zeggen, de sfeer, het aan voelen van een sfeer bezorgt me meer religieuze gevoelens dan een overdadig versierde kerk...

Ik heb een huis waar meer goden staan dan in de meeste huizen die ik ken, maar voor mij zijn dat alleen maar beelden... Ik heb nog nooit iets van meditatie ervaren bij een van die prachtige Afrikaanse beelden... Ik voel er geen magie, geen religie, maar ik kan wel de liefde voelen waarmee de beeldhouwer zijn kunnen in het werk heeft gestoken.

Voor mij kan mediteren overal, op elk moment...
Je hoeft er geen speciale ruimte voor, je moet alleen jezelf een moment weten af te zonderen in je eigen zelf, je wereld terug te brengen tot één punt. En voor mij komt dat meestal op plaatsen waar ik onder de indruk kom van iets wat voor mij "groots" is...  In Saint Omer in Frans Vlaanderen staat een oude kerk, een ruïne haast, zonder deuren, ramen... Maar net daardoor rest alleen de prachtige gotiek, rijzig, ijl en ik voel daar mezelf haast verdwijnen in een ...niets. Daar ontroert een ruïne me zo erg, dat ik werkelijk een religieuze ervaring heb.
... in een ruïne...

Je ziet maar, misschien is dat "je klein voelen" te vinden in een barokke tempel, of  gewoon onder een brug waar auto's boven je voorbij razen, onzichtbaar...

Ik denk dat het religieuze ervaren voor iedereen anders is... Maar ik vind dat die momenten van verdwijnen binnen jezelf, heerlijk zijn. Ik wens het je toe !

tot de volgende ?

atoom

Al dat gedoe over de kerncentrales deed me denken aan radioactiviteit, aan het feit dat de everzwijnen in Duitsland nog steeds niet eetbaar zouden zijn ten gevolge van de radioactiviteit van de ramp in Tjernobyl (Hoe lang is dat nu al geleden?)...
En zo denk je dan aan Het Atoom.
Een kern, daarrond draaien dan kleine maantjes rond, en onlangs vond men nog een kleiner dingetje dat daar ook rondvliegt, iets waarbij ik me een soort minuscule mini-komeet voorstel... Maar alles bij elkaar: bijna niets.

Als ik het goed begrijp is de afstand tussen de kern en zijn manen heel groot (Nu ja gemeten op schaal van het atoom dan hé)... Maar het komt er eigenlijk op neer dat een atoom, neem nu bijvoorbeeld ijzer, dat dit veel meer niets is dan wel iets.
De afmetingen zijn zo klein dat je niet kunt zeggen dat er lucht zit tussen de kern en de elektronen, want lucht, dat is een mengeling van andere atomen, maar dat beeld maakt het ons gemakkelijker om het te begrijpen. Je zou het ook kunnen vergelijken met de aarde als kern en de maan daarrond als elektron.

Ik wil eigenlijk gewoon stellen dat dat iets, dat atoom ijzer, veel meer niets is dan wel is.

Gek, we smeden een ontelbare massa van die ijzeratomen aan elkaar, en slijpen dat zo scherp, dat chirurgen er heel precies mee in je lijf kunnen gaan snijden en de zieke stukken van je organen er mee kunnen wegsnijden. Om het anders te stellen je maakt een heleboel meer niets dan iets aan elkaar vast, en daarmee kun je gaan snijden in een ander soort meer niets dan iets.

Ik vind het op zijn minst bizar.

En het maakt me nederig. Ik ben in mijn leeftijdsgroep tamelijk groot, ik ben behoorlijk dik, en maak me daar zorgen over, en eigenlijk is dat veel meer niets dan het wel iets is.

Als ik kijk naar de aarde en de maan, dan weet ik dat middelpuntvliedende krachten en zwaartekracht daar een rol spelen om de maan rond de aarde te doen draaien... Zou dat bij de atoom ook het geval zijn? Het lijkt me eigenlijk logisch, maar het is allemaal zo ontstellend miniem, dat we ons bijna onmogelijk kunnen voorstellen, dat die kern van een atoom ook aantrekkingskracht uitoefent...

Kortom, ik snap het niet. Ik weet het wel, maar eigenlijk roept dat "weten" bij mij veel meer vragen op dan antwoorden. En ik heb dat bij veel dingen.
Ik zeg altijd dat ik veel te veel dingen weet, waar ik eigenlijk niets mee kan doen, maar die "kennis" leert me vooral dat ik niets weet. Want hoe meer ik denk te weten, hoe meer vragen ik heb. Soms wellicht heel idiote vragen.

Als ik kijk naar dat filmpje op YouTube, over die goochelaar, die zijn hand zo door de ruit van een aquarium naar binnen steekt, en daar iets uithaalt, zijn hand terug trekt, duidelijk nat, maar aan de ruit is niets meer te zien... En dan gaat mijn fantasie, mijn wetende onwetendheid met mij op de loop: heeft die man ontdekt hoe je door de lege ruimte van de atomen heen moet glippen ?
Ik weet dat dit niet kan, maar toch denk ik het... Omdat ik het niet snap.

Zo heb ik wel meer van die gekke ideeën... Als de aarde waarop we leven de kern is, en de maan een neutron, zou het dan niet kunnen dat de atoomkern van dat ijzer een planeet is, met neutronen als manen... Een planeet waarop dan in hun maat weer leven is, mensen, die verwondert door een elektronenmicroscoop zitten te turen naar de structuur van hun atomen... en zo eindeloos door, je weet wel, zoals dat schilderij waarop je het tafereel telkens weer ziet in een steeds kleinere versie...

Ik maak me helemaal geen zorgen over het feit dat er zo veel is dat ik niet snap, omdat ik die wetenschap niet meteen nodig heb om te overleven... Meer zelfs, ik weet dat er heel veel zorgen komen van weten... wellicht meer dan van niet-weten...

Ik heb voor mezelf trouwens wel een antwoord op al die dingen die ik niet snap: God. Want een kracht die alles kan, is uiteraard ook het alles-dekkende antwoord. En dat is voor mij meer dan een stoplap, het is een ervaren van mijn onmacht, mijn on-weten, mijn tijdelijkheid, mijn onvolmaaktheid, mijn kwalen en een weten dat het anders kan, dat het niet alleen een antwoord is op alles wat ik niet weet, maar ook wat ik niet kan, wat ik niet vermag, wat me kwelt.

En dat aanvaarden, dat heet te-vreden zijn, en tevreden zijn, dat is de eerste voorwaarde van geluk. Geluk is niet wat je niet hebt, geluk is tevreden zijn met wat je hebt.
Ik ben een tevreden mens.
Ik ben gelukkig.
Ook al heb ik pijn, ook al loop ik over van medelijden met Anny voor haar pijn, want ik aanvaard wat ik heb, wat we hebben, zowel het goede als het kwade. Ik vecht tegen onze pijn, maar dat overheerst me niet.

Ik wens u allemaal gemoedsrust toe, gerust zijn in het ervaren van je leven.

tot de volgende ?

De ijsemmer-uitdaging...

Persoonlijk vind ik het een heel stomme, idiote bedoening, die echter één groot positief punt heeft: men weet er A.L.S. mee in de aandacht te brengen...tenminste als ze het nog de moeite vinden om het doel te vermelden ! Want op veel van de honderden filmpjes met idioten die een ijsemmer over zich heen laten kappen, wordt met geen woord meer verwezen naar het doel !
De ijsemmer, het leuke, het toegelaten mensjes-pesten lijkt steeds meer en meer het hoofddoel te worden.
En dat, dat is dood en dood jammer...

ALS is een verschrikkelijke ziekte. Ik heb hier in de buurt een nog jonge man, vader van twee kinderen, echtgenoot van een lieve dame weten sterven aan een ziekte die heel dichte familie was van ALS, want veelal lijkt het niet zo simpel om exact de ziekte te bepalen. Maar alle verschijnselen en alle kenmerken van ALS waren er...

Je ziet een jonge man, in de bloei van zijn leven zo, voor je ogen aftakelen. Na het slecht te been zijn, kreeg hij steeds meer en meer moeite met het spreken... Ik vond het verschrikkelijk om steeds weer en weer "Wablief?" te moeten zeggen, en soms heb ik geknikt, voortgaande op de toon, veeleer dan op het begrijpen.

Wie dagelijks met hem omging begreep nog veel meer dan ik, maar ik vond het verschrikkelijk. Het was bovendien een man die goed geleerd was, boeken had geschreven over de tuin en de bloemsierkunst, en plots kun je niets meer. Je tokkelt met heel veel moeite letter per letter aan op het klavier van je computer, en je zoekt troost in de muziek omdat de rest steeds ontoegankelijker wordt... Hij hield van eten en van koken, en ook dat werd hem ontnomen... Het eten werd steeds moeilijker, slikken werd een huzarenstukje...
En toch had hij nog de moed om net dan al zijn recepten te verzamelen... Hij vroeg aan allen waar hij eens iets lekkers had gegeten, om het recept, en hij maakte op die manier zijn kookboek, een kookboek voor de bourgondiër, een kookboek waarbij hij wellicht de smaken in zijn geheugen weer wist te proeven.
Zijn laatste werk was het uitgeven van dat kookboek... Ik heb het hier ook... en dan lees je dat dit recept komt van Maria, en dan weet ik precies wie die Maria is...

En dan zie ik weer dat aftakelen en die moed.
Het was een man die heel veel steun vond in zijn diepe geloof.
Ergens was en ben ik jaloers op zo'n diepe overtuiging, terwijl ik het aan de andere kant ergens van me afstoot, omdat het tegen mijn logisch denken lijkt in te gaan. Ik geloof, maar niet op die onvoorwaardelijke manier...
Ik geloof in zo veel dingen, maar op het moment dat men het gaat "versieren" met ritus en betuttelende voorschriften, dan verlies ik haast het geloof uit weerzin voor wat ik tierlantijntjes vind... Maar ik ben er me van bewust dat net die "tierlantijntjes" voor veel mensen de kapstok zijn waaraan hun geloof stevig ophangt. Ik veroordeel het dus niet, omwille van de anderen, maar het hoeft niet voor mij !

En zo voel ik dat ijsemmergooien ook een beetje aan als een tierlantijntje, en net zoals ik me niet in die andere tierlantijntjes kan vinden, zie ik dat ook hier, dat ijsemmergooien bij velen alleen het tierlantijntje is, niet meer de kapstok waaraan het idee hangt, nee, alleen nog het plichtmatig water over zich laten gooien... Zonder ook nog maar één tel stil te staan bij ALS...

De mantra, het gebed kan zinvol zijn, het is veelal echter een leeg opdreunen van geluid...

Als ik met dit stukje kan bekomen dat jij bij het zien van al die grappige filmpjes met die emmer met ijskoud water, nu ECHT gaat denken aan ALS, als je bij gelegenheid er ook eens iets voor doet, om de research te steunen, of -minstens even belangrijk - een patiënt te bezoeken, dan ben ik heel tevreden, dan denk ik dat ik op zijn minst ook één goede daad heb gedaan... (Nee, ik ben geen scout, ik ben Chiro, maar dat is voor mij eigenlijk ook een beetje hetzelfde... niet het uniform maar het feit van de jeugdbeweging weet je wel...)

tot de volgende ?

1/7

Eén op zeven van de vrachtwagens op onze wegen, zijn eigenlijk te slecht om op de baan te mogen komen...
Onthutsende cijfers...

Ik had tot nog toe alle sympathie voor de vrachtwagenbestuurders die voortdurend beticht worden van asociaal gedrag en zo, maar ik moet mijn mening dringend gaan herzien ! Zich in het verkeer begeven met een wagen die niet in regel is, niet aangepast is aan het verkeer, in slechte staat is, dat is ronduit asociaal. In de meeste gevallen moeten we echter niet in de eerste plaats de chauffeur bekijken, maar het bedrijf, die veelal de chauffeur dwingt met dergelijke dingen de baan op te gaan, of hun werk te verliezen. (Dit laatste fenomeen is niet nieuw, en ik weet niet hoe het nu zit, maar vroeger hoorde ik dat ook regelmatig van chauffeurs die op de baan waren met een bus !!!)

Ik weet dat de druk hoog is, en dat de onmogelijke concurrentie met de vrachtwagens en -chauffeurs uit het voormalige Oostblok daar zeker ook in mee speelt, maar toch: je speelt niet met mensenlevens ! Stel, dat je met je eigen wagen op de baan bent, en plots stel je vast dat er iets niet meer functioneert..., dan ga je proberen dit onmiddellijk te herstellen, of als dit niet lukt, zo voorzichtig mogelijk verder te rijden, tot aan de eerste garage of tot aan je thuisbasis... Je bent niet meer op je gemak, je bent bang dat je iets zult voorhebben, dat je misschien zelfs wel een ander mens zoudt kunnen kwetsen, of erger nog: doden, met een voertuig dat niet in orde is...
Ik heb het nog niet voor gehad, maar alleen al vaststellen dat ik op baan was zonder geld en zonder identiteitsbewijs, was voor mij van die aard, dat ik helemaal niet gerust meer reed.

Wellicht is dat ook met u zo...
Stel dan dat je vrachtwagenbestuurder bent, je weet wel, bestuurder van zo'n grote kolos, en je weet dat de remmen niet in orde zijn, de banden versleten zijn... En je wordt gedwongen om toch te rijden. Je moet bovendien ook nog eens snel rijden, want je leveringen moeten in tijds gedaan zijn, en je moet tijdig ter plaatse zijn om de retourvracht op te pikken...

Nee, ik beeld me dat niet in... Heel onlangs hoorde ik nog een chauffeur zo'n verhaal vertellen. Hij had tijd om me op te bellen, want hij stond daar toch langs de baan... Hij had de baas verwittigd van het dreigend mankement, maar hij moest rijden, want de goederen moesten... Gelukkig was er alleen schade, de verwachte schade aan de vrachtwagen... Maar leuk is het niet, en niemand kon of kan verzekeren dat het altijd zo goed zou aflopen.

Nee, ik ga hier niet gaan kafferen op die bestuurders of zelfs niet op de werkgevers... Men zou op een of andere manier iets moeten doen aan de oneerlijke concurrentie... Men zou moeten een systeem kunnen uitbouwen, waarbij de kosten (loon, brandstof, afschrijvingen... enz...) voor iedereen ongeveer op zelfde hoogte zouden liggen. Men zou dit misschien kunnen via een belasting op het gebruik van de wegen van een land, belastingen die zouden geheven worden in functie van de totale kostprijs van dat vervoer, om zo een evenwicht te creëren. Ik weet wel dat dit een enorm werk zou zijn, dat dit pas een eind na de feiten kan gebeuren, maar we hebben legio werklozen... Die dan misschien een zinnig werk zouden doen.

Och, misschien is het zo niet te doen, maar er moeten toch wel middelen zijn om te komen tot een systeem waarbij onze bedrijven en onze chauffeurs niet in het verdomhoekje geduwd worden! Er zijn wellicht genoeg knappe koppen om zoiets uit te werken.

We leven in een wereld die steeds kleiner wordt... Terwijl we nog steeds met al die landelijke en zelfs regionale lonen en voorwaarden zitten. Zolang we dat doen, gaan we moeten systemen uitdokteren om dergelijke problemen op te lossen... Ik ga niet weer herhalen dat ik nog nooit een grens heb gezien... Grenzen zijn kunstmatige dingen, uitgevonden door de mens, enkel en alleen om te voldoen aan zijn eigen ikje, mijn land, mijn eigendom, mijn taal, mijn huidskleur... djudedju

tot de volgende ?

Jong en dynamisch

Gisterenmorgen zijn we met ons beiden naar de huisarts gegaan... We hadden wat voorschriften tekort om onze medicamenten te kunnen aankopen... En door een opmerking van mijn schone schoondochter (twee keer schoon ! Nu krijg ik zeker goede punten) ook eens te laten nakijken of mama toch geen suiker zou hebben. Dat zou niet verwonderlijk zijn, want dat werd al eens vastgesteld, waarna ze op dieet moest gaan leven... We hebben dat consequent gedaan, maar de laatste tijd stelden we vast dat Anny veel meer water en frisdrank drinkt dan vroeger, en dat zou kunnen wijzen...
Enfin, om een lang verhaal kort te maken, er is geen suiker vastgesteld.

Maar het verhaal moet ik eigenlijk vroeger beginnen... In de wachtzaal...

Zoals gewoonlijk waren we 10 minuten te vroeg op de afspraak, en er zat nog een paar mensen te wachten in de wachtzaal. Ik zocht en vond een tijdschrift en ging me verdiepen in een of ander artikel, toen plots de man vroeg "Niets voor u, madame ?" Dat moest wel tegen Anny zijn, dus keek ik op. De man en Anny keken beiden naar een papiertje dat aan de muur hing, waarop men een jonge en dynamische dokter zocht om mee te werken in de praktijk... Anny lachte en schudde het hoofd, waarop de man aan mij vroeg of ik me niet geroepen voelde... Ik lachte ook, en zei dat ik niet meer jong was, en dat dynamisch was er ook al niet meer bij... Waarop de man zei dat dit er vroeger dan wellicht wel was geweest... Ik knikte, en wou een repliek geven, maar toen kwam de dokter zeggen dat het aan de volgende was, en het koppel verdween...

Toen het aan ons was, zei ik de dokter dat hij ons bijna kwijt was als klanten: Toen hij op verlof was, kwam zijn vervanger bij Anny, en ik vertelde dat zijn vervanger bij ons véél méér aandacht had voor mijn wandelstokken (vooral die met wapens) en mijn Afrikaanse beelden... dan voor Anny. Waarop de dokter repliceerde: "Oei, straks krijg ik weer de vraag of je nog niet dood bent, want dat hij geïnteresseerd is om die boel over te nemen"... We lachten en ik vroeg "Doet hij dat echt ?" "Jaja" grinnikte onze dokter. Waarop ik zei dat ik toch maar niet zou overschakelen op hem als nieuwe huisdokter, "Zie dat hij mijn verzameling wat vroeger zou willen overnemen..."...

Kijk, dat vind ik fantastisch aan het leven, je kunt lachen !
Voor hetzelfde geld zou je dat ook héél serieus kunnen gaan opnemen, en die dokter gaan verdenken van... Wat natuurlijk helemaal niet waar is, en wat onze huisdokter ook helemaal niet zo bedoelde... Daarvoor kennen we elkaar al te lang en te goed. Nee, we vinden het beiden leuk dat we elkaar kunnen doen lachen.
Ik hoef geen dokter die niet kan lachen... En ik heb een gloeiende hekel aan dokters die zogezegd over lopen van compassie en zitten te zeggen van "Oeioeioei, dat doet zeker wel pijn hé !" ... Het doet al pijn genoeg zonder dat er een ander dat er nog eens moet inwrijven ! Nee, geef me maar een dokter die kan lachen, en die je moed geeft.

Ik herinner me nog, dat ik, de eerste keer dat hij bij ons kwam, hem dat ook heb gezegd ! Ik heb hem verwittigd dat hij bij ons niet moest beginnen van oei en ai, maar moest zorgen dat de oei en ai verminderden. En dat we veel meer deugd hadden van eens te lachen dan van ene die komt mee bleiten.

Hij keek wat raar, en wist wellicht niet meteen wat hij van me moest denken, maar nu begint hij al te glimlachen als hij ons ziet. en hij geniet van alle dwazigheden die ik debiteer... Toen Anny haar rugpijn kreeg zag hij wel dat ik overliep van compassie met haar, maar hij vroeg of ze jaloers was van mij... Waarop we alle drie weer zaten te grinniken... En Anny zei van ja... en ook zij lachte in al haar miserie. Kijk, dat is wat ik verwacht van een dokter !
Hij helpt u een beetje uit de put, niet er in, met mee te jeremiaden.

De pijn gaat echt niet over met compassie, maar vermindert wel een tikkeltje met humor en een gulle lach !
Mijn mentor van -och zo lang geleden - ging eens op ziekenbezoek bij een vriend, naar het hospitaal... Die vriend lag daar niet alleen, ook zijn echtgenote was zwaar ziek, en ze lagen daar beiden in één kamer van het hospitaal... Maurice kwam binnen, bekeek ze beiden: "Ach, 't is hier dat jullie de ziekenkas zitten leeg te vreten !" Zijn gezicht spleet daarbij open in een brede smile, en beide zieken moesten, in al hun ellende lachen... Kijk, dat is wat ik een positief ziekenbezoek noem !

tot de volgende ?

Heel gewoon...

Bij de meeste mensen stel je wellicht vast dat ze zichzelf liever zien dan een ander. het lijkt ook een beetje logisch. Je zorgt voor je zelf, je eet voor je zelf, je drinkt voor je zelf... Daarom dat in de meeste filosofieën en religies de liefde voor de medemens als een der eerste en voornaamste geboden staat.
Maar nu en dan kom je een mens tegen die niet in de klassieke rij loopt, en die zichzelf haat, of toch zichzelf niet lief heeft.
Of mensen die alleen zichzelf liefhebben, en de rest van de wereld niet eens meer zien...

... en dan denk ik: "Liefde is zo heel gewoon"
en toch zijn er mensen die het niet kennen, niet kunnen beleven.

Je voelt het meteen. Na twee woorden weet je het. Er hapert iets aan die mens. Die is nooit tevreden, en zeker nooit gelukkig... Mensen die altijd meer pijn hebben dan de ander, mensen die altijd net iets ergers voor hebben, mensen die altijd net die mooiere wagen bij de buren zien, mensen die altijd zichzelf ongelukkig maken.

Want klagen, daar wordt je echt niet beter van.
In tegendeel.
Het is zo belangrijk voor jezelf om tevreden te zijn. Tevreden met wat je hebt, met wat je bent, met wat je kan... Dat wil niet zeggen dat je niet meer moet streven naar verbetering, maar dat je blij bent met wat je nu hebt. NU.

NU... Je leeft altijd maar op één moment. Het verleden is onherroepelijk voorbij, en de toekomst die bereik je nooit echt, want als je aan morgen komt, dan is dat je vandaag. Dus je leeft altijd in het heden, in het nu, niet één seconde kun je achteruit of vooruit leven !

Waarom zou je je dan zorgen maken over wat weg is of wat komen zal ? Ons moeder zei altijd "Je moet je geen zorgen maken voor morgen, morgen heeft zijn eigen zorgen"... En dat klopt, en meestal zijn dat dan niet eens de zorgen die jij je nu maakt over dat morgen. Meestal heb je zorgen gehad voor niets, of wordt je geconfronteerd met heel andere besognes dan wat je verwachtte...

Waarom zou je dan je medemens niet graag zien, of jezelf gaan verfoeien ?
Omdat in het verleden ... ? Maar het verleden is voorbij, en je kunt er niet meer heen om het te veranderen ! Omdat morgen? Wat weet je eigenlijk van morgen?
Nee, je leeft nu in het heden, en iedereen komt op dat heden toe met een nieuwe lei, blanco, net.

Oh ja, denk je dan, en wat doe je dan met wroeging, met spijt over wat je deed?
Ja, wat kun je daar mee doen?
Je kunt proberen het weer goed te maken, vergiffenis te vragen, je spijt uit te drukken... Maar eigenlijk wist je dat al bij voorbaat ! Daarom moet je in het heden leven, en zorgen dat het heden goed is...
En dat is heel gewoon... Liefde.
Je moet beginnen en eindigen met liefde, al de rest hangt daar ergens aan vast. Als je houdt van de mensen én van jezelf, dan ga je echt niet vlug kwaad doen, echt niet vlug spijt moeten hebben, en zul je je veel minder zorgen maken over de tijd die nog komen moet.

Stel dat je morgen naar de dokter moet, dat je dan zult horen of je al dan niet kanker hebt... We hebben hier ook een tijdje met die vraag moeten omgaan, en dan maak je je zorgen, dan zie je alle doemscenario's zo voor je... Maar stel dat het zo is, help je dan jezelf met dat doemdenken? Help je dan jezelf met die zorgen die je maakt? Nee, in tegendeel, het is zeker dat mensen die er in slagen optimist te blijven ook meer kans hebben om te genezen.

En dat is eigenlijk voor alles zo. Maak je geen zorgen... Het leven is veel milder voor wie er door kuiert, dan voor wie amper de volgende stap durft te zetten.
Maak je zelf gelukkig door iedereen graag te zien, door tevreden te zijn met wat je hebt, wat je bent, ja zelfs met de pijn die je hebt... Het kon veel erger zijn. En of je er nu boos om bent of verdrietig of het gewoon aanvaardt, het is er toch, en hoe meer je ermee bezig bent, hoe meer je het voelt.
Het klinkt gek, maar eigenlijk straf je jezelf met doemdenken !
Zowel als het over pijn gaat, of over je leven, je vrienden, je gezin.
Wees tevreden, optimist, deel je glimlach uit aan heel de wereld, en zie, je krijgt die glimlach terug !

Denk maar eens na, bij wie voel je je best, bij de mens die optimist is, of bij de pessimist, de klager, de jaloerse, de doemdenker ? En met wie moet je ieder moment van je leven door maken? Juist, met jezelf ! Zorg dan dat die eeuwige compagnon ook een goede is, een optimist, een tevreden mens !

tot de volgende !

regen: geen rommelmarkt...

Gisteren was er een leuke rommelmarkt in Melle, en eergisteren te Dottignies (Dottenijs) (met faciliteiten pour les Flamands).
Vandaag zouden naar Geraardsbergen gaan, maar toen ik vanmorgen het rolluik omhoog deed, zag ik dat de straat nat lag... Dan moet je echt je wagen niet meer uit halen om naar een rommelmarkt te rijden... Of ze schermen hun tentoongestelde waren af met plastic, waardoor je niets meer ziet, of ze kramen op en laten de markt maar markt zijn...

Het is voor mij een wonder fenomeen... Ik heb al herhaalde keren verteld dat een rommelmarkt voor mij een pijnlijk iets is. Dat wandelen is voor mij een inspanning die pijn doet. En het is een bewuste keuze om de pijn er bij te nemen, een beetje in het adagio "Een kermis is een geseling waard". Maar voor Anny betekent dat wandelen net een vermindering van de pijn.
Niet dat ze dan pijnvrij is, maar het gaat stukken beter.

Maar laat ik maar niet meer schrijven over pijn, ik ga op de duur vervelen. Maar ja, voor ons beheerst dit momenteel ons leven.

Augustus heeft ons nog niet veel zomerweer gebracht ! Normaal moet de Oogstmaand de heetste en droogste maand van het jaar zijn, waar je de boeren op het veld, letterlijk in het zweet hun aanschijns de oogst ziet binnen doen... Maar ook dat beeld klopt niet meer. De oogst valt tegenwoordig een stuk vroeger en een stuk later. Dat komt omdat men nu de groei, de bloei en de rijping der vrachten gaat beïnvloeden op scheikundige wijze. Ze sproeien iets als ze vinden dat het graan hoog genoeg is, waardoor de groei meteen stopt, en de vruchtzetting vervroegd gebeurd. Dan sproeien ze om die vruchtzetting te verhevigen, zodat de vruchten of groter of talrijker worden, en als dat hen voldoende lijkt, dan sproeien ze om de rijping te doen gebeuren... Zo te zien is het haast een wonder dat ze nog zaad en natuur nodig hebben... en grond, al is dat laatste er eigenlijk ook niet meer volledig bij. De bodem is zo dood als een pier. Maar dit is een volstrekt verkeerde beeldspraak, want er zijn geen pieren meer. Als je momenteel pieren wilt, dan kun je die kopen op wormenkwekerijen, en dan kun je kiezen uit compostwormen of talrijke andere soorten, er zijn er zelfs om je GFT zelf te verwerken in de knusse ruimte van je appartementje... djudedju.

Maar het komt er dus op neer, dat niet meer de vrucht, maar de boer met zijn sproeistoffen regelt wanneer de oogst er zal zijn. Ik herinner me dat ik als kind meeging met mijn vriend die boerenzoon was, om de aardappelen te oogsten. Dat was tijdens het verlof. Je zag het zo gebeuren, onder de hitte van de augustuszon vielen de aardappelplanten dood, en dan was het "de" moment om ze uit te doen, en mochten wij mee om te rapen...

Nu krijgt die augustuszon (Waar is die ???) geen kans meer om de patattenplanten ineen te doen zakken, nee, de boer sproeit iets en de planten blijven fris groen, en groeien weelderig door, met als gevolg meer en grotere aarpels...
En en zijn geen kinderen die op hun knieën achter het machine aan kruipen om de patatten te rapen ! Nee, nu komt er een machine zo groot als de werkmanshuisjes van vroeger, het veld op gereden, en de patatten worden zelfs van aarde ontdaan, netjes in de klaarstaande karren gegoten...

Ja, vroeger was het boerenwerk veel zwaarder, de risico's waren wellicht ook groter, maar het was een werk, waarbij de mens werkelijk één was met de natuur. Nu is de natuur ondergeschikt aan de mens...in zover dat natuurlijk kan, in zover de natuur geen uitweg zoekt, in zover de natuur zich niet op termijn gaat wreken...
Nu zijn ze zelfs bezig om de planten genetisch te wijzigen, zodat ze niet meer onderhevig zijn aan die of aan die plantenziektes... Maar wat dat op lange termijn met zich gaat brengen?
Komen er geen nieuwe en moeilijkere en gevaarlijkere ziektes in de plaats, die in de natuur gewoon geen plaats konden hebben, omdat de natuur dit opving in zijn vangnet van natuurlijke selectie ? Denk maar even aan de mens en de antibiotica...
Maar misschien ben ik te pessimistisch, misschien staan we werkelijk voor de geboorte van de Nieuwe Mens op een Nieuwe aarde...
Gisteren las ik er een artikeltje over... Hoe de tijd nabij is, dat de machine de mens zal overklassen. Op sommige vlakken is dat wellicht nu al het geval... In het artikel wees men er ook op dat het niet altijd puur machines zullen zijn, maar dat het ook zou kunnen dat men de mens gewoon zou "versterken" op de punten die men nodig had voor dit of dat werk... Die dingen bestaan eigenlijk al, maar worden nu alleen gebruikt om mensen te helpen hun handicap te overwinnen, maar men zou het inderdaad ook kunnen gaan gebruiken bij gezonde mensen om meer en beter te presteren...

Maar er zijn nu al zo veel werklozen... Of gaan ze dan het werk weer net meer laten doen door de kunstmatig "opgefokte" mens?

Soms ben ik blij dat ik zo oud ben.
Ik, die zo hou van de natuur, en de eigenlijk zwakke mens die voorzichtig de aarde naar zijn hand zet... We leven nu in een tijd waarin de natuur niet meer naar de hand wordt gezet, maar verkracht, uiteen gereten, vernietigd...

En we zijn op de "goede" weg om eindelijk te gaan denken aan echte ruimtereizen, zodat we, als deze wereld naar de knoppen is, er een onmetelijke voorraad werelden klaar liggen om ook naar de Filistijnen te helpen...
djudedju

tot de volgende ?