Verdraaglijk

Anny zegt niet meer dat ze pijnvrij is, haar links been doet nog zeer, daar zitten nog uitstralingen, maar niet meer zo erg... Ik durf het niet zeggen, maar ik denk dat ze ongeveer nog in dezelfde situatie zit van gisteren, maar dat de euforie weg is, en nu voelt ze weer het restant van de pijn.
Als men dat in de beginfase tegen mij had gezegd, dan zou ik het afgezworen hebben met heilige eden, maar nu denk ik dat dit eigenlijk de realiteit is... Als je een echte felle aanval hebt, die een tijdje duurt, dan lijkt een vermindering wel de volledige vrijheid van pijn... Na een tijdje zakt de gevoeligheid van de zenuwen weer naar normaal, en voel je weer pijn, ook al is het niet meer dat felle, dat erge...
Pijn, en zeker chronische pijn is een bedrieger.
Je lichaam gaat bij een felle aanval in een voortdurende alarmfase, en het pijnsignaal zit geblokkeerd op "Pijn !!!"... Als je met medicatie, behandeling die blokkering kunt uitschakelen, dan schakelt hij veelal zichzelf volledig uit en geeft de resterende pijn niet meer weer, tot het lichaam weer normaal wordt, en je ook de rest van de pijn meldt.

Al die zaken maken pijnbestrijding zo ontzettend moeilijk !
Ik heb altijd een restje van pijn, maar eigenlijk weet ik niet of dat echt is of niet. Het kan zijn dat dit eigenlijk het blokkeren is van de zenuw... Waar een zenuw normaal "in standby"  staat, staat bij een chronische pijn-patiënt de zenuw voortdurend op "aan".
Dat is wellicht het erge van het begrip Chronisch... Het komt er op aan te aanvaarden dat er altijd wat pijn is, een soort achtergrondpijn, die je moet leren aanvaarden als achtergrond. Als mensen me op zo'n moment vragen hoe het is, dan zeg ik "Goed", want voor mij is dat de quasi optimale situatie, en met mijn medicatie is de echte felle pijn redelijk uitzonderlijk geworden.
Maar zeg dat maar eens tegen iemand voor wie heel die situatie nieuw is... Dat is op dat ogenblik niet aan te nemen. De pijn is nog een nieuw fenomeen, en het chronische nog geen erkend gegeven. Hopelijk heeft ze gelijk, en is het ook niet chronisch... Maar ik herken zoveel, dat ik denk dat ook zij er mee zal moeten leren leven. Voorzichtig zijn, je beperkingen aanvaarden en vooral respecteren.
Nu moet ik voortdurend mijn eigen grenzen aftasten, omdat, waar ik door mijn vrouw voortdurend gespaard werd, ik nu zoveel mogelijk voor haar wil doen. (Ook al is dat echt niet zo heel veel)...
Ik heb nog maar eens alarm geslagen bij Familiehulp, om een poetsvrouw te krijgen. Hopelijk lukt dit vlug.

Ik zit bij mezelf te bedenken, dat deze blog wel heel vaak over pijn gaat... Maar het maakt dan ook een behoorlijk deel uit van ons leven. Vroeger door mijn pijn, nu door de pijn van beiden.

In het weekend zal er wellicht geen tijd zijn voor een blogje... Als het mogelijk is gaan we rommelmarkten, Anny moet wandelen, en daar heb je mogelijkheid het nuttige aan het aangename te koppelen. We moeten ook nog een paar huizen "bij houden" van mensen die op verlof zijn. De rolluiken, de post, de beestjes... Allemaal niets, ook nu niet, want het dwingt ons om de pijn op zij te schuiven, en wat in beweging te zijn, zonder iets te doen die te zwaar is. Het is geen werken, in die zin dat we er geen bewegingen moeten bij maken die thuis horen in de sector "veroorzaakt pijn"...

tot de volgende ?

't Is eens wat anders...

Gisteren gaf de kinesist ons de raad om toch nog maar eens de dokter te doen langskomen, voor een inspuiting tegen de pijn... Onze huisarts is op congé, en dus moesten wij zijn vervanger bellen...
Die kwam tamelijk snel naar hier, belde aan, ik liet hem binnen... en hij bleef haperen aan mijn collectie wandelstokken... Niet op de manier zoals zo velen, een beetje verbijsterd door de massa, maar uit interesse.
Terwijl Anny haar rug bloot maakte vroeg hij naar wandelstokken met sabels, ja die heb ik met heelder hopen, maar het zijn niet allemaal antieke. Hij vertelde dat hij specifiek wapens verzamelde, hij heeft twee antieke wandelstokken met een geweer in (Blijkbaar moet je voor de echt antieke stukken geen wapenvergunning hebben... wist ik niet.) En verscheidene met sabels in.
Hij bekeek ondertussen de rug van Anny, "Waar doet het precies pijn?" Hij tastte en duwde wat. Toen hij de exacte plaats gevonden had, gaf hij de inspuiting, voortdurend voort pratend over de wandelstokken en mijn Afrikaanse beelden. Een bloedsbroeder...

Ik weet niet of er nog ergens een andere patiënt met pijn zat te wachten, maar hij is hier toch zeker een kwartier blijven kijken naar een en ander. Toen ik hem vertelde dat ik een wapenstok had, geen wandelstok, moest ik die uithalen. Hij kent er inderdaad heel wat van... Hij wist me te vertellen dat dit een omgebouwde floret was. Waarbij men de punt heel scherp had gemaakt, en het oorspronkelijke handvat had bedekt met een houten omhulsel, hetzelfde die men ook over het eigenlijke floret schoof. De eigenaardige koperen knop die boven het houten handvat zit is nog origineel van het floret, en is in feite het contergewicht, om een beter evenwicht te hebben in het wapen. Hij plaatste het ergens rond 1900 à 1930...
Allee, dat weten we ook weer.
Oh ja, mijn keelpijn was niet helemaal onschuldig, ik kreeg meteen antibiotica.

We praatten ondertussen ook over de pijn, en hij noemde een andere pijnstiller... Ik toonde hem wat ik neem, op voorschrift van de pijnkliniek... Hij zei dat dit ook voor Anny ideaal was, mits iets lichter te maken op één soort pil die er in zit... Die zou wat te zwaar zijn voor haar figuur en gewicht...

Vanmorgen is Anny opgestaan zonder pijn... in de rug, want ze heeft wel pijn in haar hoofd. Maar ja, van de kinesist een pleister op haar rug, van de dokter een inspuiting en daar dan bovenop nog een paar van die zware pijnstillers met ongeveer de samenstelling van de mijne...

Misschien een beetje te  veel van het goede?

Ik vraag me af welk verslag mijn huisdokter gaat krijgen na zijn verlof... Maar hij zal wel niet schrikken, hij kent me, en hij komt hier ook graag, hier kan hij nog eens lachen, ook al hebben we pijn, we blijven optimist. Ik heb niet graag een dokter die je beklaagt, dan voel je nog zieker dan voor zijn of haar komst ! Voor mij is zichtbaar en hoorbaar medelijden een boeman. We doen ons best om ons zo goed mogelijk t houden, en men moet dit niet komen ondergraven. Zich sterk houden is een stuk van het genezingsproces, zich laten gaan is zichzelf zieker maken. Dit is niet alleen mijn mening, maar je kunt het ook lezen bij heel wat medici. Maar ja, de meeste mensen worden graag een beetje betutteld als ze ziek zijn... Hier dus niet. De vervangende dokter is bij ons alvast geslaagd cum laude.
En hij heeft dan ook nog eens gedeelde hobby's !
djudedju

tot de volgende ?

Courgette

Ik heb zonet de eerste courgette uit de tuin geoogst... Een wereldwonder, want ik ben helemaal geen tuinier. Maar ik heb een paar courgettes en een pompoen geplant, in een poging zo wat minder onkruid te hebben, maar veel verschil zie ik niet, buiten dat we nu toch al iets kunnen oogsten. Als ik de planten bekijk, dan heb ik de indruk dat we hier heel vaak courgette zullen moeten eten, en wellicht de kinderen ook, want ik vermoed dat er steeds meer, in een steeds hoger tempo aan het bijkomen zijn.
Gisteren is Etienne langs gekomen met een hele plastictas vol tomaten van eigen oogst. Heerlijke dingen zijn dat, veel beter van smaak dan de tomaten uit serres, maar ze zien er niet zo mooi uit... Maar je eet niet het uiterlijk van de tomaat, maar de tomaat zelf...

Of we gaan vissen vandaag ? Geen idee... Ik heb zonet, nadat we terug waren van de kinesist, gebeld naar de dokter, om te vragen of hij geen spuit kon komen geven voor de pijn... Het is een vervanger, onze huisarts is op verlof.

Ik hoorde bij de kinesist dat onze huisarts binnenkort verhuist, het zal niet verder zijn voor ons, gewoon eventjes gewoon worden. Hij zou op de berg Stene gaan wonen. Zijn praktijk wordt steeds groter en hij heeft nu ook een secretaresse in dienst... Ik weet nog geen datum van verhuis.

Als Anny met die inspuiting beter is, kan ik misschien gaan vissen, of ze mee kan moeten we afwachten. Kan ze niet mee, dan kijk ik of het doenbaar is haar alleen te laten.

Voor het ogenblik regeert de pijn mijn huis...

Ik heb nog maar eens gebeld naar de dienst voor een poetshulp... Desnoods ga ik ze alle dagen opbellen, we moeten hulp krijgen ! Als we het niet krijgen, dan probeert Anny toch nog een en ander te doen, en dan doet ze zichzelf pijn. Hopelijk komt die dokter snel. Ik ga hem vragen om ook eens naar mijn keel te kijken, ik heb al een paar dagen keelpijn, en het lijkt wel of heel mijn slokdarm ontstoken is. Maar dat is bijzaak in verhouding met de rug van Anny.

Ik kreeg ook een sms van Chantal, er is weer een van de leden van Ziekenzorg overleden. De meeste van deze mensen ken ik niet echt, als ik ze zie weet ik gewoonlijk wel dat ik ze al heb gezien hier of daar op de parochie, maar er een naam op plakken... Ho maar !  Dat is het lot van de inwijkeling. Als ik op de vergadering zit, dan praten ze over die of die omdat er daar nood is, en eigenlijk weet ik meestal niet wie dat dan is. Nu dat heeft weinig belang om beslissingen te nemen, maar ik vind het wel een beetje vervelend.

Soms denk ik dan wel eens op de migranten... Voor hen is het wellicht nog veel erger, en in veel gevallen worden ze dan niet opgenomen in de kring, zoals ik wel opgenomen wordt. Ik kan niet zeggen dat ik mij hier de vreemdeling voel, ik ken de mensen van zien, ik zeg hen gedag en zij mij, en we praten wel eens occasioneel, ook al weten we niet altijd elkaars naam. Voor een migrant ligt dit vaak wel anders. Heel wat mensen zijn bang hen aan te spreken, bang omdat ze vrezen op een taalbarrière te stuiten, of op een ander manier van redeneren, een andere religie... Kotom, het vreemde schrikt af. En dan zijn er ook nog die gewoon een of andere vorm van vreemdelingen-haat hebben.

Ook voor de migrant zelf zijn er die grenzen. Nochtans kan ik je zeggen, als je de stap zet, dan zijn de meeste van die vreemdelingen heel aimabel, en heb je er een heel goed contact mee, en kun je zowat alle onderwerpen bespreken, ook de religie. Onlangs heb ik met een Marokkaan gebabbeld over de voordelen en nadelen van het vasthouden aan de oorspronkelijke tekst van de Koran. De Koran gaat zo ver, dat vertalingen nooit een officiële status kunnen krijgen, de enige juiste, echte tekst is de oorspronkelijke in de oorspronkelijke taal, met ongewijzigde tekst.

Dit heeft als voordeel dat de religie heel vast is, heel zeker, het heeft als nadeel dat de teksten soms gaan over zaken die nu niet meer bestaan, die ons vreemd zijn, ons niets meer zeggen, en wel heel vreemd zijn voor andere volkeren, die een heel andere achtergrond hebben. Het was een heel zinvol gesprek, waarbij we wellicht alle twee wat van elkaar leerden, en waardoor we elkaar ook beter leren op prijs stellen.

Natuurlijk zijn er ook bij hen, net als bij ons, mensen met wie je niet zo vrij en ongedwongen kunt praten... Maar veroordeel jij alle Vlamingen omdat je een ambetanterik kent ? Nee toch ? Dan moet je ook niet alle vreemden over een en dezelfde kam scheren.

Praten helpt !
Op de Nederlandse TV zag ik ooit een programma, waarbij men de mensen stimuleerde om eens bij elkaar op bezoek te gaan. Wellicht deden velen dat alleen door de druk van de aanwezige TV, maar het gekke was dat ze meestal heel verwonderd waren over elkaar, in de positieve zin. Het was een soort openbaring, en heel wat van die mensen die vroeger elkaar amper bekeken, bleven nu praten en werden min of meer vrienden van elkaar.
Om het straf uit te drukken, ze hadden plots vastgesteld dat de ander ook een mens was, een medemens...

tot de volgende ?

Morgen gaan vissen?

We leiden momenteel geen normaal leven meer... Ik herken de situatie uit eigen ondervinding. Pijn overheerst het leven, niet alleen van de mens die pijn lijdt, maar ook van de partner (en andere gezinsleden)...
Alles wordt momenteel afgewogen in het kader van "pijn".

Morgen kan ik gaan vissen, maar of dat dit zal lukken, zal afhangen van de pijn van Anny. Ze wil graag meegaan, "Dan kan ik dààr een beetje wandelen, rond de vijver en tot aan het huis van pepee en zo..." Wandelen is een van de zaken die deugd doet... (Bij mij is dat een van de dingen die pijn doen). "Als het gaat..." voegt ze een tijdje nadien daar aan toe.

Dat "als het gaat" slaat nu niet op -als de anderen dat wel willen, of ze niet in de weg loopt, als ze niet..." nee, dat is allemaal verdwenen voor de druk van de pijn. Pijn overheerst je leven, zeker in het begin.

Je moet er inderdaad mee leren leven. Je moet leren je leven in te richten binnen het pijnkader. Wat kan ik, wat doet pijn, wat doe ik toch ondanks de pijn, hoe kan ik het doen met zo weinig mogelijk pijn...
Dat is een soort puzzel. Als ik op een stoel zit, dan verander ik bijna voortdurend een beetje van houding, nog voor de pijn van die houding begint, schakel ik - zonder er nog bewust aan te denken- over op een iets andere houding. De meeste mensen zien het niet eens, want die houdingen verschuiven iedere keer slechts een beetje, net genoeg om de druk iets te veranderen.
Dit komt niet automatisch. Je wordt gewaar dat zitten pijn doet, en dat een andere houding die pijn iets vermindert. Dus ga je in het begin - bewust - je houding veranderen zodra je iets voelt opkomen. Stilaan wordt je gewaar dat het beter is dat te doen voor de pijn begint... en dus krijg je een periode waar je opvalt door heel te tijd te "wrikkelen" op je stoel... En dat gaat over in een onbewust en miniem veranderen van houding, wellicht op het moment dat de eerste minieme, amper voelbare pijnsignalen op komen.

Dit doe ik ook bij staan, en ook bij wandelen heb ik geleerd dat heel langzaam stappen minder pijn doet, en dat je het langer kunt uithouden. Even gaan zitten om de wandelpijn weg te laten trekken mag niet te lang duren, anders krijg je een negatief effect van vast gaan zitten...

Maar dat zijn MIJN oplossingen om om te gaan met de pijn, wellicht zijn uw oplossingen héél anders, misschien net anders om... Dat maakt het net zo moeilijk. Ik kan niet echt raad geven, ik kan alleen maar suggereren dat ze misschien eens dit of dat kan proberen, en dat niet te krampachtig te doen, want dan werkt het ook negatief.

Het is een beetje als zoeken naar een nieuw evenwicht. Alsof je een last moet dragen, en je moet zoeken hoe je dat kunt doen zonder je pijn te doen.
Je moet leren voorover buigen, je moet leren omkijken, je moet leren omhoog kijken... Kortom voor iedere beweging moet je eigenlijk attent zijn, op letten, niet spontaan de beweging maken zoals je dat jaren hebt gedaan, voor je rug pijn deed...

Dat is allemaal geen garantie op pijnvrij, bij mij is dat een situatie waarin de pijn naar de achtergrond kan geschoven worden. Eens je dat hebt bereikt, heb je leren leven met pijn, je spreekt dan slechts nog van pijn als het een bepaalde norm overschrijdt.

Een normaal mens weet niet dat hij een rug heeft. Hij voelt die maar bij uitzonderlijke inspanningen, of bij een plotse, verkeerde beweging of zoiets. In normale omstandigheden voel je je lichaam niet.
Eens je een stuk van je lichaam voortdurend voelt, is er iets mis.

Maar je leert op de duur daar ergens een eigen norm te leggen... Als dat voelen maar zo'n graad heeft, dan kun je het negeren. Dat is leren leven met pijn.
Je pijngrens verleggen.

Maar dat kun je niet van de eerste dag, niet van de eerste maand, wellicht ook niet binnen de zes maand, of binnen het jaar, maar met een beetje geluk, voortdurende aandacht (ook dat moet je leren !!!!) komt het wel.

Ik moet dat nu niet vertellen aan Anny, want dat kan niet naar haar gevoel, ze is nog in de periode dat de pijn werkelijk het leven volledig overheerst... en het duurt een hele tijd voor je zelf een beetje die pijn kunt verschuiven... Binnen afzienbare (what's in a word?) tijd mogen we naar de pijnkliniek bij de beste dokter die er in ons landje is op dat gebied... Hopelijk vinden we daar ook soelaas, zoals ik er ook vond.

Hoop doet leven.

tot de volgende ?

Rugpijn nu voor Anny...

Nee, ik ben niet pijnvrij, integendeel, maar met mijn pijnstillers en mijn manier van leven, heb ik een toestand bereikt, waarbij ik de pijn binnen -wat voor mij- aanvaardbaar is kan houden.
Anny heeft een totaal ander rugletsel, met hernia, en dat veroorzaakt verschrikkelijk veel pijn. Het is ook niet geneesbaar. De enige "oplossing" zit in een operatie, maar een heel groot percentage van die operaties bieden geen soelaas, of slechts tijdelijk. Met andere woorden, je grijpt daar slechts naar als het echt niet anders kan, als het echt niet anders is uit te houden.
We zijn nu naast de kine bezig met acupunctuur, en dat lijkt beter te werken, maar hoelang dat zal duren???
Vandaar dat ik contact heb genomen met de pijnkliniek in het UZ te Gent, met de dokter die mij de mixt van medicaties bezorgde waardoor ik weer aanvaardbaar kan leven.

Hoop doet leven...

We wedden dus momenteel een beetje op drie paarden, de kine, de acupunctuur en straks ook de pijnkliniek... Gelukkig dat we de dokter daar kennen, en er iets makkelijker binnen kunnen dan via de normale weg.

Pijn is een verschrikkelijk iets... Het is niet te omschrijven, en het is niet echt te meten. Naar het schijnt kan men nu de pijngraad wel vaststellen in de hersenen, maar uiteindelijk blijft dat een zuiver individueel iets. Ik ken mensen die gek worden van de pijn in een slechte tand, en ik voel daar niets van. Nochtans is het twee keer exact hetzelfde fenomeen, maar de individuele ervaring is dus totaal verschillend.

Ik probeer dan ook nooit mijn ervaring met pijn te projecteren op een ander... Dan kan immers toch niet. Pijn is een individueel iets.
Pijn is ook een gek iets... Je moet eens pijn hebben aan een vinger of een teen... Dan lijkt het wel of je duizend keer per dag met die vinger of teen onzacht in aanraking komt met alles en nog wat. In werkelijkheid kom je niet vaker dan anders in botsing met iets, maar op een normaal moment voel je dat amper, is er geen alarmsignaal (pijn), en noteer je het niet eens. Nochtans is de botsing op zich juist hetzelfde, en is het dus eigenlijk niet iets pijnlijks. Dat het dan wel pijn doet, ligt dus niet aan het accident, maar aan het feit dat die teen of die vinger dan eerder reageert, en hypersnel een alarmsignaal, een pijnsignaal naar de hersenen zendt.

Het is dus perfect mogelijk dat iets wat bij u helemaal geen pijn doet, bij een ander verschrikkelijk veel pijn doet... Probeer dus nooit pijn te begrijpen. Je moet wel begrip hebben voor de mens die pijn voelt. En niet vergelijken met uw ervaring.

Gewoonlijk vraagt de dokter om de pijn weer te geven op een schaal van 1 tot 10, waarbij 10 staat als pijn die niet uit te houden is. Dat is de enige "werkelijke" maatstaf die er is... en dat is dus duidelijk een individueel iets.

Dat is wellicht ook de reden waarom je met pijn "leert leven"... Ik, voor mij, denk dat je alarmfunctie, de pijnsignalen, op de lange duur iets afgestompt raken. Dit is niet iets wat je in handen hebt, en wellicht zal ook dit individueel sterk verschillen.

Ik zie dan Anny verschrikkelijk veel pijn heeft; dat ze bijna niet kan zitten, niet kan liggen, omdat de pijn dan bij het opstaan veel erger is. Ze is het best als ze in beweging is, als ze wandelt... Dat is voor mij vreemd, want dat is iets wat bij mij juist pijn doet. Ook dat is dus verschillend.

Voor Anny zou het goed zijn om dagelijks een wandeling te maken, maar ik kan niet mee, want dat doet voor mij de pijn rijzen... Gaan we voor het eerst in ons leven eens elkaar qua levenswijze moet verlaten? Het ziet er wel naar uit.

De rommelmarkt is voor mij iets wat pijn doet, maar waar ik de pijn er bij neem, omdat het leuke van de markt voor mij hoger gesteld wordt dan de pijn. Een keuze vol pijn dus. Voor Anny is de rommelmarkt iets war soelaas geeft. Maar we doen het beiden graag.

We gaan ons leven een stuk moeten aanpassen en weer proberen een nieuw evenwicht te vinden, wellicht in iets meer pijn voor mij om iets minder te hebben bij Anny...  Het zal wel lukken. Het is al altijd gelukt.

tot de volgende ?

10 jaar

Eigenlijk iets meer dan 10 jaar ben ik nu al ouder dan ons vader van zijn leven is geworden... Ik weet niet of u ook bij zo'n dingen stil staat, maar ik wel...
Ons vader is net geen 58 geworden... En dat voelt bij mij aan alsof ik al 10 jaar cadeau heb gekregen, buiten maats.

Ach, ik weet het wel, pa was nog veel te jong, mijn broer was nog een pak jonger en onze Koen nog vaal jonger toen ze stierven... Allemaal mensen waarvan de goegemeente dan zegt: "Veel te vroeg..."
Maar je hebt niet te kiezen.
Gisteren zaten we in Gistel, bij Germain en Georgette, een feestje met enkele vrienden om hun 60-jarig huwelijk te vieren. Niet op het grote feest van de familie, eens zo maar, met enkele vrienden die regelmatig eens bij een komen, om elkaar eens weer te zien, te keuvelen over de tijd van toen... Lachen over de "stoten" die we vroeger allemaal hebben uitgehaald... Weemoed over de paar "grootse" dingen die we hebben gedaan in onze job.

Ik heb niet moeten rijden, Herman komt ons eerst ophalen, en voert ons 's avonds naar huis. Als we voorstellen om tot bij hem te komen, dan wordt dat afgewimpeld door zijn wederhelft:" Herman rijdt graag!"...  Hij rijdt ook goed, en met zijn nieuwe auto was het een plezier om alle snufjes te bekijken en te ondergaan. Machtig voertuig !

Gisterenavond zijn we steenstokkedoodmoe thuis gekomen, hebben de TV amper gezien, en zijn vroeg het bed ingedoken... En vanmorgen vroeg opgestaan, naar de kine met Anny... Ze had verrekt veel pijn. De kine helpt wel wat, maar ze moet van de kinesist meer wandelen. Vandaag zal dat alvast weer niet lukken, want onze waterafvoer is verstopt. Straks gaan we, putjes scheppen en met de rattenstaart door de buizen gaan koteren. Anny zo veel mogelijk sparen... Maar morgen, als het weer een beetje is, gaan we naar de rommelmarkt... Omwille van de markt en omwille van het wandelen.

(Nu hebben we een excuus, we gaan niet meer naar de rommelmarkt omdat we dat graag doen, we doen het nu voor de zeere rug van Anny... Les excuses sont faits pour s'en servire..)

Anny staat nu aan de kookpot. Ze heeft een pijnstiller genomen, om straks aan de afvoer te kunnen werken. Ik heb het bed opgemaakt, alle ramen wijd open gezet om alles te verluchten en af te koelen, en straks ga ik alle ramen en deuren aan de zuidkant van het huis weer gaan dicht doen, rolluiken naar beneden, zodat de zon en de warmte buiten blijft...

Gek, we verlangen naar de zon, en als hij er is, houden we haar zorgvuldig buiten, voor de warmte.

tot de volgende ?

Druk !

Vergadering van het dagelijks bestuur Ziekenzorg Mater-Welden, naar de begrafenisondernemer om het lijk van vriend Marc te groeten, en ondertussen ook nog een ander afgestorven lid, vandaag met Anny naar de kine, want haar rug verslecht weer in plaats van verder te verbeteren, we moeten deze week zeker nog terug, datum en uur nog niet bekend, we moeten naar een feest ter gelegenheid van een 60-jarig huwelijk... en Bart zou graag nog eens mee gaan vissen... Als we een gaatje vinden...
Dus niet schrikken als er geen blog is, nee, IK ben niet ziek (buiten mijn rug, maar dat is al zo lang dat we er niet meer van klappen)...

(Als ik echter enkele keren niet blog, zonder te verwittigen, dan krijg ik telefoontjes en mailtjes om te weten wat er me scheelt, ik stel uw bezorgdheid heel erg op prijs, maar je moet dus niet ongerust zijn, deze week en wellicht ook in de twee volgende weken zal ik dikwijls weg moeten met Anny om kine te ondergaan...)

Toen ik gisteren voor de lijkbaar stond van Marc, stelde ik vast dat ik, sedert het overlijden van onze Koen, geleerd heb om op een of andere manier een geestelijke muur op te trekken. De dood laat ik niet meer bij me binnen, die heeft me genoeg pijn gedaan voor de rest van mijn leven. Niet dat ik gevoelloos ben geworden, maar ik laat het verdriet, het medeleven de boel niet meer overnemen. Ik blijf de emoties de baas.
... en toch had ik 's middags helemaal geen honger meer.
Het doet me dus meer dan ik mezelf voor houd.

In de tijd dat ik in het dagelijkse bestuur zit van Ziekenzorg Mater-Welden, is dat al de tweede mede-voorzitter die komt te overlijden. Het lijkt een gevaarlijke job.

We zagen er ook Lisette, de weduwe van Marc... Er blijft bijna geen Lisette meer over. Het mensje was al niet groot en niet dik, en nu is ze nog vermagerd en lijkt ineen geschrompeld van verdriet. Het doet pijn de mensen zo te zien.

Het is nu al enkele dagen slecht weer, en eindelijk is het ook wat aan het afkoelen. Binnen is de temperatuur gezakt tot een comfortabele 23,5 graden Celsius. Van mij mag het gerust nog enkele graden dalen. In het aquarium is de temperatuur terug naar 29 gedaald... Nog veel te warm, maar de vissen lijken het te verdragen.

In de tuin groeit en bloeit alles... Ook het onkruid.
Wij hebben dit jaar op een vrij hoekje een pompoen, een courgette en een augurk geplant... Ook daar groeit en bloeit alles, en ik zie warempel al enkele piepkleine courgettes, en één klein pompoentje... Nog geen augurkjes te bespeuren.
We moeten we de pompoen al beginnen omleiden, anders gaat hij straks door de haag groeien. Dat ding groeit per dag wel 20 cm !!!

Wat ons echt meevalt, dat zijn de mirabilis ! Die bloeien in alle kleuren, langs de muur van de garage, waar we tot op heden nooit echt goed bloemen konden houden. Eén nadeel: mirabilis moet in de winter vorstvrij overwinteren... Nu ja, we doen dat al een paar jaar met de eucomis ook.

Ik ga stoppen voor vandaag... Straks met Anny naar de kine...

tot de volgende ?