Vraag en aanbod

Enghien (Belgium), the St. Nicolas of Smyrne church (XIV/XIXth century). (Photo credit: Wikipedia)

Soms is bieden en afbieden méér dan leuk ! Gisteren in Edingen (Enghien)... Ik sta te kijken naar een hele stapel tijdschriften over tekenen, aquarel en dergelijke... De man vertelt me - ongevraagd- dat het één euro is per tijdschrift. Ik vraag hem hoeveel hij vraagt als ik gans het pak mee neem... Oh, dan moest hij even rekenen, hij vroeg één euro per tijdschrift, en daar lagen er nog een hele stapel... Om het kort te houden vraag ik "vingt ?"... "Non non, huit !"

Waarschijnlijk heeft de man in plaats van mijn 20 cinq (vijf) verstaan???

Maar ik vond het leuk. En ik heb me niet verraden door verrast te kijken. Ik heb de tijdschriften meegenomen, en heb er gisteren al van zitten genieten. Het zal me wel iets bijbrengen om in de crea weer eens een stap te zetten naar echt mooie dingen, die het hobby-matige wat overstijgen.

Het was weer rommelmarkt binnen in het park van het kasteel van Edingen... Een prachtig domein !
Als we ooit eens een mooie dag hebben zonder ander drukke bezigheden, dan gaan we dat stadje eens op ons gemak gaan exploreren... Er is heel wat te zien.

Gisteren was het niet zo makkelijk om er te geraken! De weg was afgesloten in Parike, om God weet welke redenen... Dus zijn we rondgereden langs Deftinge... Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat het wellicht de eerste keer was dat ik door Deftinge ben gereden.

De terugweg was iets eenvoudiger, net voor Parike moesten we een omleiding volgen, langs al die smalle wegen, waar je plots de indruk hebt dat er geen mensen wonen in een heel wijde omtrek... Alleen landerijen, waar het groen onder de felle zon al zijn lentekleuren begint te vertonen.

Op zo'n momenten ben ik blij dat ik een GPS heb... Want in ons Belgiekse kun je nu en dan vaststellen dat er plots geen bordjes "Omleiding" meer te zien zijn... En daar sta je dan, op een kruispunt met wel 5, 6 van die kleine baantjes, die allemaal lijken naar nergens te leiden... De GPS weet het echter allemaal. Als je daar verbijsterd staat te kijken naar die multiple-choice-weggetjes, dan weet die zoetgevooisde damesstem je haarfijn uit te leggen waar je heen moet om thuis te raken...

Eergisteren, zaterdag, was het voor mij een héél erg drukke dag !
Om 9.30' h kwam Chantal, samen met Bertine en Anneke, mij afhalen om de uitstap voor Ziekenzorg Mater helemaal vast te leggen en eens zelf uit te testen... We reden eerst naar Cressana te Roborst, een bedrijf dat waterkers kweekt. We zagen de waterkers groeien in mooie waterbekkens met stromend water, maar nergens een gebouw dat verraadde dat daar Cressana was... Ik heb dan maar mijn GSM (zo gebruik ik dat ding ook eens) genomen, en naar Anny gebeld, dat ze eens het visitekaartje van Cressana op mijn computer moest nemen, en het juiste adres voor lezen... We stonden te bellen op 10 meter van het gebouw !

De man van Cressana begon een hele uitleg te geven... Hij is begeesterd door zijn eigen producten !!!, zodat we hem nu en dan moesten onderbreken om toch nog wat praktische inlichtingen te krijgen die we moesten weten voor onze uitstap !!!

Het wordt ongetwijfeld een leuk bezoek, waar we heel wat zullen bijleren over de krachten van waterkers als medicinale plant ! Zijn producten zijn wel prijzig... zoals alles wat kruidengeneeskunde betreft. Je moet maar eens naar zo'n winkels gaan van bio-producten !!!

Daarna zijn we naar Elst gereden, naar café 't Geutelingske, waar we dan met de groep een boterham zouden nutten... We hebben er iets gedronken en wat gebabbeld (met drie vrouwen bij me is dat babbelen nooit een probleem !).
Misschien vraag je je af waar de naam 't Geutelingske vandaan komt ?
In Elst vereren ze de Heilige Apollonia, de patrones voor de lijders aan tandpijn. Daar bakt men in februari dan altijd geutelingen, een soort pannenkoek, die in een gloeiendhete oven wordt geschoven, en daar door de hitte tijdens het bakken opblaast als een ballon. Bij het afkoelen zakt de koek grotendeels weer in. Je eet het warm, met bruine suiker (voor de tandpijn????)... Lekker, en met niets te vergelijken. Wie het niet kent, moet in februari maar eens een bezoekje brengen aan Elst (deelgemeente van Brakel) en de Vlaamse Ardennen, en er een geuteling gaan eten...

's Middags net op tijd thuis voor het eten. Na de middag een bezoek aan de speciale actie van de Kringloopwinkel, een babbel gedaan met de manager, die ik al heel lang ken, en dan weer naar huis. Een half uur repos... dan naar Bart, en samen met hem naar Ronse, om een kijkje te gaan nemen naar een expositie van schilderijen van zijn vriend Thibaut... Heel mooi ! Terug naar Bart, en er gezellig gebleven en er 's avonds ook nog een boterhammetje gegeten... We waren thuis toen ik normaliter al lang in bed lag... Dan ook nog blijven zitten voor de TV, waar net iets begon...

Gisteren voelde ik me heel de dag moe...moeder.... moest...


tot de volgende ?

Inbrekers !

Het is nu al enkele weken dat we hier regelmatig "rare" telefoontjes krijgen... Meestal hoor je niets, soms hoor je heel ver weg iets zeggen in een vreemde taal...
Anny maakte er zich als eerste druk over: "Misschien zijn het wel gasten die kijken of we wel thuis zijn, om dan in te breken !"
Zoiets is besmettelijk !
Na een tijdje datzelfde vooizeke gehoord te hebben, begon ik ook al te denken in die richting.

Maar ik ben de man niet om het daarbij te laten, dus ging ik bij ieder verdacht telefoontje kijken vanwaar dit kwam, maar telkens kreeg ik nu op rekest ! Het was dus of een privé-nummer, of het was met een prepaid-phone...

Dat maakte het eigenlijk nog wat verdachterderder !

Dus heb ik, als lid van het Buurt-Informatie-Netwerk (BIN) getelefoneerd naar de politie om die bizarre telefoontjes te melden. De politie heeft mij beloofd hier wat vaker te patrouilleren... Blijkbaar vonden zij mijn onrust helemaal niet raar !

En vannacht, ik lag weer eens wakker, hoorde ik plots iets vallen in huis. Ik recht in mijn bed. Ik heb er zeker tien minuten, een kwartier zitten luisteren, maar er was niets meer te horen. Wellicht moet ik nadien toch weer ingeslapen zijn, want ik schrok wakker van weer een gerucht !
Ik uit mijn bed !

Naar de kamer waar al mijn Crea-dingens staan, en naar de zolder boven de garage... Niets te zien. Naar beneden... De voordeur potdicht en het rolluik mooi naar beneden. In de keuken de deur van de garage en de achterdeur... Alles netjes slotvast !
Oef.
Het is niets.
Ik heb wellicht gedroomd...

Deze morgen heb ik toch nog maar eens goed rondgekeken, en gevraagd aan Anny of er niet soms ergens iets op de grond lag, die gevallen was ... Niets.

Er is wellicht geen een woning inbraak-vrij, maar bij mij zou men toch wel behoorlijk veel moeite moeten doen, en wellicht zouden ze het niet geruisloos kunnen volbrengen, en toch schiet je dan wakker, toch maak je je zelf ongerust... Allemaal door zo'n stomme idiote telefoontjes...

En nu denk ik... misschien is het allemaal toeval... misschien is het gewoon een GSM die ergens in een broekzak zit te zitten, en die bij toeval net mijn nummer gevormd krijgt en me opbelt... Ik heb dat ooit eens op een avond wel vijf, zes keer gehad, maar daar hoorde ik op de achtergrond steeds weer een bekende stem, die duidelijk op café zat, en zich goed amuseerde, en helemaal niet bewust was van het feit dat hij me telkens en telkens weer opbelde... Zijn telefoonrekening zal nogal opgelopen zijn...
Als het zo iets is, dan maak ik me nodeloos ongerust.
Maar het probleem is, dat je dat niet weet...
En dat je nu en dan weer zo'n idioot telefoontje krijgt...
"Hallo ?"... niets...

djudedju

tot de volgende ?

Windows XP

Van alle Windows programma's was dit ongetwijfeld een van de beste, en dat is de reden waarom zoveel mensen het programma trouw bleven.
Maar nu is het dus gedaan...
Windows ondersteunt het niet meer. Dat wil zeggen dat het programma niet meer aangepast wordt aan de nieuwe eisen van het grote Internet, en dat ook de beveiliging er van niet meer aangepast wordt. En net daar zit het grote gevaar...
Windows is het meest gebruikte systeem, en als dusdanig ook het doelwit bij uitstek van kwaadwilligen.

Er rest de gebruikers van XP dus geen andere oplossing, dan overschakelen op een nieuw Operating System (OS)... Maar als je bij Windows wilt blijven, dan zit je met het feit dat je wellicht niet alleen een nieuw OS moet aanschaffen, maar ook je hardware moet aanpassen of vernieuwen, want de nieuwere Windows OS zijn allemaal veel zwaarder dan XP was...

Dit betekent dus een nieuwe PC of laptop... en dat is een hele uitgave.
Voor sommige mensen een te grote uitgave !
En dus dreigt het gevaar dat ze ondanks alles, blijven werken met XP, en dus in handen gaan vallen van kwaadwilligen.

Er is een betere oplossing. Mensen die zich geen nieuwe computer willen of kunnen aanschaffen, die kunnen immers overschakelen op Lubuntu, dat is de light-versie van Ubuntu. Maar als ze eventjes gaan googlen vooraf, dan kunnen ze makkelijk controleren of hun computer misschien zelfs Ubuntu of Kubuntu of nog een andere versie van Ubuntu aan kan.

Deze OS zijn gratis ! En je kunt praktisch alle programma's verder gaan gebruiken, of je vindt een evenwaardig gratis product in de plaats...

Natuurlijk zul je wellicht in het begin wat moeten zoeken, je manier van werken wat moeten aanpassen, maar dat zou je ook moeten doen als je overschakelde op een ander OS van Windows. Ik heb zelf jaren gebruik gemaakt van XP, en werk nu al jaren met Ubuntu. In het begin was het eventjes wennen, maar nu zou ik niet meer willen veranderen ! Meer zelfs, als ik nu op een computer moet werken waar Windows 7 of 8 op zit, dan moet ik gaan zoeken hoe het in elkaar zit.

Ik ben indertijd overgeschakeld van Windows op Linux (Ubuntu), omdat ik het moe was om regelmatig virussen of Trojanen of Wormen op bezoek te krijgen. Ik krijg heel veel E-mails, en wellicht ontving ik daarbij regelmatig een of ander beestje... Niet dat die mensen daar om deden, maar soms was er heel wat miserie vooraleer alles weer "convenabel" draaide...

Ubuntu was dan nog jong... maar het systeem werkte zonder dat ik ooit last heb gehad van een virus of een trojaan. Wellicht zal ik er evenveel als vroeger hebben ontvangen bij die vele mailtjes, maar door het systeem van Linux Ubuntu, zijn er quasi geen van die dingen die het systeem kunnen aantasten. En wellicht is het ook zo, dat de markt voor die hackers en andere kwaadwilligen veel te klein, en zoeken ze ook niet echt naar virussen die ook Ubuntu kunnen kwaad doen.

Maar dat is dan mooi meegenomen !

Ik kan je dus heel eerlijk zeggen, dat ik altijd en overal reclame maak voor Ubuntu...
Zijn daar dan geen fouten of tekorten aan?
Oh jawel ! Er is geen enkel OS volmaakt, Windows niet, Apple niet en ook Linux niet... Er zijn soms mailtjes die ik niet open krijg... En ik hoor soms van een vriend die Apple gebruikt, dat hij sommige van mijn mailtjes dan ook weer niet open krijgt, en ook Windows-gebruikers zullen dat ongetwijfeld wel eens voor hebben. Dat is jammer, en een bewijs dat ieder systeem blijkbaar zijn eigen systemen afschermt... (Eigenlijk doet Linux dat niet, want daar is alles openbaar !).

Ze doen dat wellicht om ergens hun niche op de markt te verdedigen. En vermits Windows nog steeds de grootste is, zal de Windowsgebruiker het minst van allemaal daar hinder van hebben, omdat er nu eenmaal minder zaken bij hem zullen binnenkomen van een andere OS dan de Windows OS...
Maar niettemin is dat aantal zo klein, en zijn de vervangende programma's zo goed, dat dit euvel mij er helemaal niet doet aan denken om te overwegen terug naar Windows te gaan... Ik voel me heel goed en heel veilig bij Ubuntu...

Ik wil je dus alleen maar melden, dat, als je nog met XP aan het werk bent, je daar weg van moet. En je kunt dan kiezen tussen een duur systeem waar je negen keer op tien ook nog eens nieuwe hardware moet bij aanschaffen, of... kiezen voor het gratis OS van Linux.  (Naar mijn ondervinding kom je best terecht bij Ubuntu of Mint, maar er zijn heel wat meer en andere mogelijkheden, die ik ook nog niet heb getest....)

Tot de volgende ... op een veilige computer ?

"La dame aux camélias "

Een boek van Alexander Dumas... Ik heb het nooit gelezen, en toch is de naam mij heel goed bekend... Want ons moeder sprak er herhaalde malen over... Zij moet het ooit hebben gelezen, in wekelijkse afleveringen.

Dat was vroeger de manier waarop de gewone (lees niet-rijke) mensen ook een boek konden aanschaffen. Iedere week kregen ze vier of acht bladzijden tekst in de brievenbus. Sommige mensen hielden die zendingen netjes bijeen, om dan later, in één ruk, een heel boek te kunnen verslinden. Anderen lazen het dus iedere week, een lepeltje literatuur, en dan weer een week lang onthouding. Vastenperiode in de literatureluur.

Ik dacht aan dat boek, terwijl ik naar buiten kijk naar de struik met witte camelia's die staat te bloeien. Er staat ook een struik met rode bloemen, die net begint met de bloei, en de roze en de gestreepte staan er bij met dik gezwollen botten, ook al klaar om straks met weelderige bloei ons huis op te fleuren. Het is vroeg. Nog nooit eerder zag ik zo vroeg in het jaar de camelia bloeien... Maar ja, we hebben geen winter gehad.

In de kale lindeboom zitten pimpelmeesjes het nestbakje te verkennen, en ook de andere nestbakjes lijken gegadigden te kennen. Overal zie ik vogeltjes in uit de bakjes wippen. Onderzoekend of de woonst hen wel past...

Ik had een beetje gevreesd dat het wegsnoeien van bomen en planten de vogels wat zou afschrikken, maar noch de nestkastjes noch de voedertafel hebben minder bezoek gekregen dan anders. Wel minder dan in de koudste winterdagen, toen er plots vrede was tussen al de merelmannen en ze hier allemaal om eten kwamen, maar ja, er is geen winter geweest... en die éne die hier ieder jaar woonde is blijven komen. Zijn nestgelegenheid, in de blauwe regen boven de vijver is wel weg... Waar zou hij nu gaan nestelen?

De hortensias staan al bijna in volle blad... en ik moet nog de bloemen van vorig jaar uit knippen.
Hier en daar bloeit het kleine speenkruid met zijn gouden sterretjes tussen de tuinplanten in. Ik laat ze, ze zijn zo mooi, en binnen enkele weken zie je niet eens meer waar ze hebben gestaan.

De zon schijnt en de wereld vertoont plots weer kleur...

Vorige zaterdag was onze Koen net 13 jaar overleden... Ik herleefde weer de rit naar het UZ in Gent, en hoe ik tijdens de terugrit plots niet eens meer wist waar ik was... Ik kon net zo goed de verkeerde richting aan het rijden zijn geweest...


En toch schijnt de zon nog.


Op een of andere manier leef je na zo'n ramp anders... Ik kan het niet omschrijven. Een heleboel dingen interesseren me veel minder dan vroeger, en andere dingen vullen de gaten op. Het lijkt wel of ik de dingen veel meer relativeer... Al die zaken waar je vroeger zo veel gewicht aan gaf, die zijn plots veel futieler, en andere zaken, die vroeger veel minder belangrijk waren, die zijn plots enorm belangrijk geworden. Het leven is op een bepaalde manier voller geworden, en ik zit soms met enige verbazing te luisteren naar de TV en naar de mensen, omdat ze zoveel belang hechten aan dingen die uiteindelijk toch niet gaan mee tellen bij de eindafrekening.

De natuur, de aarde is veel belangrijker geworden, de besognes over de dagdagelijkse beslommeringen zijn veel minder belangrijk geworden. Ik leef, en verwonder me steeds meer over het wonder van het leven, van het heelal, van ons universum en van de vele universa die er blijkbaar nog achter liggen. Ik lees met een glimlach over de parallelle werelden die er zouden zijn, in parallelle universa... En denk dat in die andere wereld ik misschien al dood ben, en Koen nog leeft. En alles is zo onbelangrijk.

Ik leef het leven en wandel er door heen.
Weet je, als je de wereld door een glimlach bekijkt, dan is alles mooier !

tot de volgende ?

Dit land is mijn land

... dit land is jouw land.
En dan heb ik het over hetzelfde lapje grond.
... en ik denk - onder meer - aan de Krim.

Wij, wij wonen hier in België. En u, u woont in Nederland, Et vous, vous habitez en France, and you, sir, you live in Great Brittain...
Maar wie zegt dat ?
Wie bepaalt dat?
Wie heeft dat uitgevonden?

Van wie is de aarde, en wie heeft dan de macht die aarde te verdelen in vakjes ?
Wie oordeelt dat dit stukje zee hoort onder de bevoegdheid van X en dat daar hoort onder Y...

Ik heb een eigen huis, op mijn eigen lapje grond.
Ik heb dat gekocht, dus is het van mij.
Maar de ondergrond, dat blijft van België. Mijn eigendomsrecht gaat maar tot en met de vloer van mijn huis.
En het stopt aan de nok van mijn dak, want het luchtruim er boven, dat is ook weer van België. Nog een geluk dat die merel dat niet weet, anders mocht hij hier niet vliegen, of ... misschien moest hij wel een identificatiebord dragen, zodat men hem ook belasting kan doen betalen, voor het gebruik van het gemeenschappelijke bezit, het staatsbezit, de lucht. (Alleen de lucht boven ons grondgebied)
De merel die net op de grens woont zou moeten kiezen bij welk land hij hoort, en waar hij zijn belastingen betaalt... en waar hij legerdienst moet vervullen als er weer eens onverlaten zijn die het grondgebied van een ander overschrijden...

Je lacht, als je je die merel met een nummerplaat voorstelt...
Maar men legt het ons wel degelijk op.
Want wij moeten de wetten van ons land volgen.
ons land
(Ons vader zei altijd dat zijn vader geen land bezat, dus...)

Wie heeft ooit voor het eerst bepaald dat dit stuk grond, van hier aan deze paal, tot ginder aan die berk, en van die berk tot ginder aan de populier, en van die populier... En met welk recht heeft hij of zij dat ooit gedaan? En waarom heeft men dat geloofd? Aangenomen?
Ooit moet er toch eens ene geweest zijn, die zich een heel stuk van de aarde toe-eigende, en op een of andere manier (wellicht manu militari) de anderen er van overtuigde dat dit ook zo was.

En nu, nu is dat geïnstitutionaliseerd ! Nu is het helemaal niet meer toegelaten dat er iemand komt, ook al is het met een heel leger, om te zeggen: "Voilà, nu ben ik de nieuwe eigenaar !". Nee, nu mag dat niet meer, dat is ongepast.
Waarom was het die eerste keer niet ongepast ?

Er zijn een heel pak zaken die wij zo maar aanvaarden, omdat wij in zo'n systeem leven... Maar is dat wel zo evident?
Als we heel eerlijk zijn, en die in ons binnenste kijken, dan moeten we oordelen dat we de aarde, ook niet per stukje, kunnen bezitten. Het is eerder zo, dat de aarde ons bezit. Dat zou veel logischer zijn. Wij mogen van zijn vruchten eten, we mogen zijn lucht inademen.
(Of is de aarde vrouwelijk?)

(Eigenlijk stel ik me dezelfde vragen over politiek, regeringen, bewind, macht, geld... Dat zijn allemaal van die dingen die alleen maar bestaan bij gratie van het feit dat wij het aannemen !)

Wie bepaalt dat dat ronde stukje metaal 2 euro waard is (en wie bepaalt wat een euro waard is?)? Waarom vinden wij het logisch om ons eten te betalen met een stukje papier ?

Ach, ik weet het wel... Deze filosofie gaat veel te ver. We zitten nu eenmaal in dit systeem. Het is een manier van leven, iets wat we makkelijk vinden, omdat het georganiseerd is, omdat het een heleboel moeilijkheden voorkomt...
En dus wonen wij hier in België, en gedenken wij het feit dat honderd jaar geleden de Duitsers hier wilden door reizen om de Fransen aan te vallen. En dat wij dat niet hebben aanvaard. Dat wij niet kunnen velen dat anderen zonder onze toelating over ons grondgebied wandelen.
Ze moeten met hun vuile voeten van onze grond afblijven.

Je weet wel, die fictieve lijn, waar wij stellen: Tot hier komt ons gebied, en daar over, dat is het uwe !
Een lijn die je op geen enkele manier kunt zien, maar die wij heel tastbaar achten.
Omwille van het idee eigendom.
Bezit
Je weet wel, bezit van Moeder Aarde, de bron van ons aller leven, maar meest van al van dat stukje dat van ons is.
Niet vergeten, als je bij mij wilt komen, moet je aanbellen, en dan ga ik kijken of ik jou wel binnenlaat... Schoenen uit !
djudedju

tot de volgende ?

het rompertje

Kijk, ik begrijp dat de dingen een naam moeten hebben, maar ik vind het woord rompertje helemaal niets, en al zeker niet in verband te brengen met baby's...
Toen mijn kinderen baby's waren, toen bestond dat rompertje, denk ik, nog niet... Maar wel iets wat je als een voorloper ervan zou kunnen beschouwen: het kruippakje, ook een kledingstuk waar je in één stuk verschillende kledingstukken overkoepelde, als ik het zo kan uitdrukken...
Maar een kruippakje, dat zegt wat het is, een pakje speciaal om de baby mee te laten rond kruipen.
Een rompertje dat geeft mij alleen negatieve gevoelens, vooral omdat ik het woord alleen ken vanuit die oervervelende saaie dooddoende reclames op TV...

Ook dat is voor onze generatie een "nieuw" fenomeen...
Wij kenden reclame alleen van op affiches en van in de krant en de weekbladen...
Plots kwamen dan de "vrije" radio's, die wij toen piratenzenders noemden, en die haalden hun inkomsten uit reclame...
Een nieuw vervelend fenomeen was geboren.

Al moet ik toegeven dat wij in het begin heel nieuwsgierig luisterden naar de boodschap. De meeste van die zender die wij beluisterden, waren Nederlands, en de reclames waren dan ook in het Nederlands, en niet in het Vlaams... En daar hadden wij soms moeite mee !

Op radio Veronica maakte men reclame voor Nurdie en klutskousen... Geen mens wist wat dat was !
Pas een hele tijd later bleek dat eigenlijk te zijn: Nurdie, enkels, kousen...
(Die wetenschap haalden wij uit de publiciteit in de krant en tijdschriften...)
Bij ons zouden wij zeggen sokken en kousen. Enkels, dat zijn die gewrichten aan je voeten, en bij ons zal geen mens er ooit aan denken je sokken naar een gewricht te noemen !
Ik vermoed dan ook dat het rompertje ook uit Nederlandse breinen stamt...
Een romp en baby's in één woord ? Dat kan niet voor de Vlaamse geest.

Die romp en die enkels zijn veel te lijfelijk.
Blijkbaar is er dus meer dan een verschil aan nationaliteit tussen de Vlaming en de Nederlander. Onze woordkeuze is niet alleen anders, het is ook de uitdrukking van iets wat diep in ons geworteld is. We verschillen van mentaliteit, van ziel. Laat de taal dan grotendeels gelijk zijn, waar het verschilt, wijst het nogal dikwijls naar een dieper verschil dan zo maar een woordkeuze. Er is een stukje buikgevoel bij. Het woord moet passen bij het geheel voor een Vlaming. Een zin is niet alleen een resem woorden, het is ook een uitdrukking van een gevoel, zelfs als het gaat over wat je aan je voeten trekt.

Maar bij de jeugd is dat verschil steeds kleiner aan het worden. En dat ligt niet aan het Nederlands, maar vooral aan het feit dat we steeds meer vreemde woorden importeren in onze taal, dat we steeds meer afkortingen (TV, GSM...) als woorden gaan gebruiken, en ook aan die absurde taal die ze gebruiken in SMS en Tweets...

Er is een revolutie aan de gang in onze taal.
Misschien is dat goed, misschien is dat slecht... De toekomst zal het wel uitwijzen, maar ik, je weet wel, een van die "oudjes", ik heb er soms wat moeite mee...
rompertjes ! Bah !!!

tot de volgende ?

cultuur uitwisselen...

Ik heb je al verteld dat we nu en dan een bezoek brengen aan een Arabische winkel. Ik zeg Arabisch, omdat ik niet zeker ben van de nationaliteit. Wel van het geloof, deze winkel is duidelijk georiënteerd op Moslims... Er is een halal beenhouwerij, en op heel veel producten lees je naast de gewone uitleg ook: halal...

Wij gaan daar omdat er een deel producten heel lekker zijn, en niet te krijgen in de andere winkels die we frequenteren, en ook een beetje om de sfeer op te snuiven van het exotische.

De mensen zijn er heel beleefd, en heel vriendelijk, zowel de klanten als de mensen die je bedienen. En wij ? Wij snuisteren tussen alle producten, en proberen te achterhalen wat het is, waarvoor het dienst, hoe je dat bereiden zou, en naar wat dat zou smaken. Feit is dat ze veel meer kruiden gebruiken dan wij doen... Dat blijkt uit het feit, dat waar wij zo'n glazen potje kopen met paprika, zij daar een grote plastic-zak vol van kopen... En ik noem paprika, maar je vind er alle mogelijke en onmogelijke kruiden, soms ook met Arabische namen, soms met wat leesbare uitleg er bij, soms alleen een tekst in het Arabisch...

Vorige week zag ik daar, in de omgeving van de kruiden plots twee soorten zakjes liggen, eentje met gedroogde kruiden, en eentje met een soort kristallen. Op de zakken stond een ellenlange uitleg in eentalig Arabisch, en daar bij het woord Aromaten...
Wat zou dat zijn ?
Als je iets wil weten, dan moet je het vragen !
Dus ik met een zakje van beide soorten op zoek naar iemand van het personeel, en uitleg gevraagd... Natuurlijk, waar er anders meestal wel iemand is die Nederlands kan, was het nu in het Frans te doen. En dan nog Frans met een accent...
Maar enfin, om het in het schoon Vlaams te zeggen, we raakten er uit.

Ze verkochten in de winkel ook een soort rolletjes in blinkende aluminiumfolie verpakt, zonder iets er op, en dat zou er bij horen: dat was immers een soort houtskool...

(Linksboven op de foto zie je zo'n houtskoolblokjes !!! en uiterst rechts, dat lijk wel heel fel op die kristallen !!! - de foto is... Indisch ?????)
Je moest zo'n houtskooltje in brand steken, en er dan een snuifje van die (fijngeklopte !!!) kristalletjes op strooien, niet te veel, en geen dikke brokken !!! Monsieur ! En dan kreeg je een heerlijk aroma. hetzelfde met de kruiden, en eigenlijk rook hij het het liefst als hij er beide tegelijk op strooide...

Thuis gekomen, nam ik een stenen potje, haalde een rond schijfje houtskool uit de verpakking... De vlam er eventjes bij... Een fikse rookwolk gedurende enkele seconden, en dan gloeide het kooltje heel mooi en reukloos... (Dus: les 1 steek het houtskooltje niet aan binnen in huis, doe dat gedeelte buiten huis !!!)

Dan eerst eens wat van die kristalletjes gestrooid.... een heerlijk aroma vulde de kamer. Dan even de kruiden: heerlijk en beide samen is ook zeer goed en aangenaam.
Eén zo'n kooltje gloeit een hele tijd, dus kun je ook een hele tijd naar behoefte wat aroma opwekken.

Weer iets geleerd.
En weet je, die houtskool moet fantastich zijn om gewoon houtskool in brand te krijgen, vermoed ik, want dat gloeit meteen ! (Ook al zie je pas de gloed als je er op blaast).

Wij brandden en branden al een hele tijd nu en dan wat van die klassieke wierookstokjes, maar nu hebben we er dus nog iets bij...

Cultuur in aroma's...
djudedju
En ik weet nog niet welke kristallen dat eigenlijk zijn... Ik vermoed een soort hars.

We eten niet alleen heel wat lekkere dingen, we snuiven nu ook letterlijk aan hun cultuur.
Straks ga ik er nog eens eentje doen geuren...

tot de volgende ?