2882° bericht !

Als het klopt begin ik nu aan mijn 2.882° bericht... 't Is niet te geloven !
Laat daar nu nog per ongeluk een paar foutjes in zitten, dan nog blijft het een respectabel aantal blogjes.
Het is ook al een hele tijd dat ik bijna dagelijks achter het klavier van mijn kwampjoeterke zit.
... en dan denk ik: ik ga toch ooit wel een keer zonder inspiratie geraken? Ik ga toch ooit een keer een echte writersblock hebben?, maar tot op heden lijken de teksten er zo maar, bijna vanzelf uit te rollen.
Er is altijd wel iets wat mij op andere dingen doet denken... Je moet eens kijken naar mijn blogs, daar zitten bijna altijd twee denkpistes in. Niet daar ik daar bewust naar toe ga, nee, het gebeurt van zelf. Het is geen bewuste keuze, veel meer kun je het beschouwen als een bewijs van het feit dat ik een nogal warrige geest heb. Het is voor mij heel moeilijk om me bij één verhaal te houden. Ik heb steeds weer de neiging af te dwalen. Ik schrijf iets, en dat doet me denken aan iets anders, en hupsakee, daar ga ik dan... Och, het is altijd wel een beetje verwant aan elkaar, en het lijkt dan ook wel een beetje samen te horen, maar toch...
Je zou me een geestelijke sprinkhaan kunnen noemen, hippend van hot naar her.
Ook in overdrachtelijke zin... Ik heb heel weinig van de noeste mier, en veel meer van de zingende en springende sprinkhaan. Het leven is een heerlijk iets.

Maar leven kun je maar in een gemeenschap, vandaar ook mijn voortdurende zorg over de maatschappij. Ook daar dus weer die ambivalentie, zorg voor de gemeenschap, maar daaronder ligt een beetje: alleen kan ik niet dansen !

Als ik dan al een boodschap zou hebben voor de mensheid, dan is dat: Til er niet zo zwaar aan !
Geniet van wat het leven je biedt. Wees niet jaloers omdat de ander meer heeft, of meer macht heeft, of groter is, of sterker of..of..., nee, leef je eigen leven, zing dans en geniet binnen je eigen mogelijkheden, en deel je vreugde uit. Ik moet al heel veel pijn hebben om mijn medemens er mee lastig te vallen ! Dat helpt de medemens niet, en het helpt mij al helemaal niet ! In tegendeel ! Als ik mijn pijn uitdraag, dan vermindert dat de pijn niet, in tegendeel, het lijkt wel te vermenigvuldigen met de mate van het klagen.
Nee, zwijg over je pijn, en straal vreugde uit, dan krijg je vreugde terug, en dat, dat helpt echt !

Och, ik weet het wel, het lukt me lang niet altijd ! Er zijn een paar zaken in dit leven waar ik me blauw en zwart aan erger ! Ik heb een bloedhekel aan mensen die voortdurend streven naar macht, naar geld, naar invloed, naar over-heersen... Dus erger ik me aan politiek (ik schreef bijna polutiek, omdat ik het zo poluerend vind, zo vervuilend), ik erger me ook aan instellingen binnen religies, in zover die ook al pogen te overheersen, kapitaal te verzamelen... Kortom, ik erger me aan alles waar men het uiteindelijk doel vergeet, om te opteren voor persoonlijke macht en invloed.

Laatst zag ik een foto van de aarde vanuit Mars gezien...
Heb je het ook gezien ?
Nietig hé ?
En op dat nietige stofje, in een van de ontelbare universa om ons heen (Ja, de moderne wetenschap vermoedt steeds meer en meer dat er ontelbare universa naast de onze zijn !), op dat dingetje dat je amper ziet, leven nog veel nietiger ikjes... die zich groter wanen dan al die universa samen...
Ikjes...
van je weet wel: IK ben de grootste
Mij maakt zo'n fotootje nog kleiner dan ik al ben. (Nogal een geluk dat ik dik ben, anders zag je me helemaal niet staan)...
Zie je, lach, dans en grinnik om jezelf.

Dat piepkleine wereldje is voor ons een grote leefwereld, waarin we het mooi kunnen maken, en goed om leven.

Lach het leven toe, en dus ook alles en iedereen die leeft.
Ga ook eens bladeren in foto's in het genre macrografie, waar men een piepklein spinnetje plots omtovert tot een afgrijselijk groot monster... Brrrr ! Maar heb je zo al een foto gezien van je eigen zachte velletje ? Brrrrr, dat is al even erg !
Kijk dus niet te nauw naar de medemens, dan moet je het ook niet doen naar jezelf...
Blijf lachen, straal je vreugde uit, glimlach.

tot de volgende ?

Om mani padme hum

Ik ben een boek uit de reeks "Wereldgeschiedenis" aan het lezen, over het Boeddhisme... Geen makkelijke literatuur, ze zwaaien met een hele boel technische termen om je oren, in het Pali en in het Sanskriet, en soms ook nog eens in andere exotische talen.

Regelmatig moet ik terug naar helemaal achteraan in het boek duiken, om de verklarende woordenlijst te raadplegen. En dan nog... Dan zie ik niet hoe Dharma in de context van wat ik lees overeenkomt met de uitleg van Dharma in de woordenlijst.
Ik ga me dus niet wagen aan uitleg. Je moet zelf maar eens gaan zoeken, misschien ben je wel véél verstandiger dan ik ben. (Veel kans !)

Maar ook de woorden van Boeddha zijn slechts een hele tijd na zijn overlijden genoteerd... Ik geef toe dat men in die tijd gewoon was om zaken van buiten te leren, en oraal door te geven aan de volgende generatie, maar geef toe, hoe meer tijd er over gaat, hoe groter de kans is dat er vervormingen van de oorspronkelijke teksten en ideeën zijn ontstaan, die dan vereeuwigd worden in het geschrevene. Ook in het Boeddhisme hebben we te maken met heel wat vertalingen, en van sommige teksten bestaan alleen nog de vertalingen, de oorspronkelijke tekst is zoek.
Dat lijkt heel sterk op de teksten die men gebruikt in het Christendom, waar ik me al een hele tijd dezelfde bedenkingen over maak.
Minder het geval bij de Islam, want daar is de grondtekst verplicht in de oorspronkelijke taal te lezen, alle vertalingen zijn dus niet "rechtsgeldig".  Maar ook die tekst is niet geschreven door Mohammed zelf...

Ik heb nu al heel wat godsdiensten bekeken, zo mogelijk gelezen... Sommige volledig, andere gedeeltelijk, sommige alleen vanuit studies, andere vanuit de kerken zelf.
En allemaal vind ik ze heel mooi, heel boeiend, en heel goed gefundeerd.
En allemaal vind ik dat je ze eigenlijk best kunt samenvatten in enkele zinnen.
En altijd kom ik weer tot dezelfde samenvatting: Eerbied voor God (soms  gebruikt men Liefde tot God), en je evenmens behandelen zoals je zelf wilt behandeld worden.

Om dat ideaal te bereiken hebben ze allemaal hele rituelen opgericht, waarvan ik soms vermoed dat er heel wat inbreng uit latere tijdstippen stamt. En die rituelen verschillen, maar het doel is dus uiteindelijk gelijk.

Eigenlijk lijkt me dat een bijna ideale situatie, er zijn zoveel soorten, dat er keuze te over is, om voor jezelf uit te maken in welke rituelen jij je het best terugvindt...
En eigenlijk zou dus iedere kerk moeten openstaan voor "de kerken", want het doel is uiteindelijk hetzelfde.

Maar iedere kerk lijkt wel uitgegroeid tot een machtscentrum, in de meeste gevallen zelfs gesplitst in meerdere machtscentra, die elkaar niet gunnen.

Je kunt stellen dat iedere godsdienst des mensen is, en door de mens wordt verdiemeliert, of... dat hoe Goddelijk de oorsprong ook is, de mens het toch weet te verprutsen.
We hebben zelfs godsdiensten zonder God... Neem nu als voorbeeld het Communisme, maar je kunt er nog andere filosofieën zetten... Maar ook daar zien we dat tussen de tekst en de praktijk een leider of een leiding zit, die de macht naar zich toetrekt, en in feite net hetzelfde doet als we zien in die kerken met een of meerdere Goden...

(Er is zelfs een gelijkenis met de manier waarop ons landje nu gesplitst wordt, allemaal maar met één doel: macht voor de regering, en desnoods voor de regeringen...)

Kortom, ons vader had gelijk en heeft nog steeds gelijk ! De wereld wordt geregeerd door de 3 G's ! God, Geld en Gat ... Godsdienst, Macht en seks.

Ik ben op zoek naar een land waar de mens nog mens is, waar geen macht is, geen geld, en waar seks niet gebruikt wordt om macht of aanzien mee te veroveren...maar gewoon een deel is van de Liefde. Maar hoe ik ook zoek... waar men het probeerde bleek het te mislukken omdat de mens blijkbaar niet zonder leiding kan, niet zonder seks als genot kan, en niet zonder aanzien des persoons kan.

Is het echt zo moeilijk om dat te overstijgen, en dat achter zich te laten?
Blijkbaar wel.
Blijkbaar kunnen we niet zonder kerken, zonder macht, zonder politiek, zonder seks en genot omwille van het genot, zonder bezit...
We hebben het van geen vreemden !
Als er ooit een bewijs moet worden geleverd dat we van de apen afstammen, dat is er eentje ! Kijk maar naar de machtsverhoudingen en machtsspelletjes in een groep apen, kijk maar hoe ze elkaars territorium willen veroveren...
We hangen dus nog steeds heel erg vast aan het dier in ons...
Hoezeer we ons ook beroemen op onze kunst in het denken.
djudedju


tot de volgende ?

Pandapolitiek

Wellicht is er geen enkel ander land dat van panda's een politiek item weet te maken, maar wij, wij kunnen dat !
Eerst was er heisa omdat de panda's naar Pairi Daiza gaan (In Wallonië) en niet naar de Zoo (In Antwerpen, dat is (nog belangrijker dan) Vlaanderen). En nu is er heisa omdat men voor de panda's een politie-escorte heeft voorzien.
De panda's zelf trekken zich van al die zever niets aan, en gaan naar hun nieuwe en prachtige verblijf.
Oh ja, Pairi Daiza ligt hier heel dicht bij... Want zowel Vlaanderen als Wallonië zijn maar een zakdoek groot, en samen hooguit een voorschoot... In het Vlaamse Geraardsbergen ben je op een boogscheut van Pairi Daiza... (Wij hebben hier wel fameuze boogschutters).

Maar enfin, er zitten nu ook panda's in een Belgische dierentuin, en men heeft maatregelen genomen opdat er niet meer dan 18.000 mensen tegelijk zouden binnen kunnen in de dierentuin, teneinde het een beetje rustig te houden (!!!!).

Pairi Daiza is een prachtige dierentuin, in een prachtig terrein, ook zonder die panda's het bezoek meer dan waard. En ik vind dat een dierentuin heel belangrijk is geworden in onze vervuilde wereld. Want, hoe we het ook bekijken, dierentuinen zijn momenteel heel belangrijk om bepaalde dierensoorten in stand te houden. Met andere woorden, mochten er geen dierentuinen zijn, dan waren er wellicht nog meer dieren uitgestorven dan nu reeds het geval is. Zonder beschermingsmaatregelen en gerichte kweek, waren de panda's wellicht ook al piepedada...

Men heeft van die panda HET symbool gemaakt van de dierenbescherming. Dat is geen toeval, op een of andere manier vindt iedereen de panda een knuffelbeest    (al  zou ik het niet aanraden het te proberen !).

En dus behoor ik tot de massa mensen die nogal ambivalent staan tegenover dierentuinen... Aan de ene kant vind ik het tof ook die dieren eens echt te kunnen zien, en vind ik het grandioos dat we ook nog eens aan het voortbestaan werken van de soorten, aan de andere kant vind ik het sneu dat ze die beestjes "achter tralies" zetten...

Maar ik heb hier ook zelf een parkiet en een kanariepietje zitten... Ik weet wel dat dit dieren zijn, die je met de beste wil van de wereld niet meer in het wild kunt loslaten, maar ik heb dan toch maar gezorgd dat mijn kanariepiet in een grote kooi zit, waarin hij toch iets kan vliegen, en hetzelfde voor mijn parkietje. (Ook al vertikt een parkiet te vliegen als hij er ook heen kan klauteren)...

En gek genoeg bezorg ik mijn beestjes een veel langer en gezonder leven dan zijn verre neefjes en nichtjes in de natuur. We kunnen onze wilde Europese kanarie nemen als voorbeeld. In het wild wordt zo'n beestje hooguit 4 jaar oud... In de kooi bij mij kan het zelfs tot 15 jaar worden (al is het dan wel een tjok-oud beestje)... Dat komt omdat het beestje hier steeds op een goede temperatuur zit, steeds eten en drinken heeft, bijtijds een snoepje en vitamientjes krijgt... In het wild heeft het al eens honger, slaat zijn hartje soms al eens veel te vlug als hij een kat of een havik moet ontvluchten, heeft het al eens grote dorst, zit het soms te bibberen van de kou in de wintermaanden, moet het soms kilometers ver gaan zoeken achter eten, moet het instaan voor het fourageren van ook nog eens een bende hongerige jongen... (Ik begin te beseffen waarom wij geen 900 jaar meer worden, zoals in de tijd van Methusalem)...

Maar je ziet het, ook objectief bekijkend blijf ik ambivalent staan tegenover dat diertje in een kooi.

Het diertje zelf lijkt geen problemen te hebben, en zit vrolijk te fluiten in zijn kooitje.

Die panda's zullen wellicht ook geen problemen hebben in hun verblijf... Wie weet lukt men er ook nog in hen te laten kweken, en werken wij hier ook mee aan de instandhouding van de soort... Ook al is dat voor ons héél duur. Aan bamboe alleen betalen we ons blauw om dat eten hier te krijgen in een frisse staat... Want het bamboe dat zij eten kweekt hier niet...

Er is nog iets waardoor ik twijfel aan heel die heisa... Je weet dat ik mijn bedenkingen heb bij het instandhouden van de natuur... Ik ben een groot voorstander van de natuur, ik ben heel bezorgd over ons leefmilieu, maar ik vraag me af, of het conserveren van een stuk natuur iets natuurlijks is ? Kun je nog spreken van een natuurlijk heidelandschap, als je voortdurend kunst- en vliegwerk moet verrichten om de heide in die staat te houden? Je kunt echt niet meer gaan oreren dat dit natuurlijk is !
Natuurlijk vind ik de heide mooi! Maar dat is een gans andere vraag dan natuurbescherming !

Ach, ik maak het wellicht veel te moeilijk voor mezelf en voor dat beetje groen dat we nog hebben...
't Zal wel aan mij liggen...

ik denk te veel.
djudedju

tot de volgende ?

Als ik de crocus kus...

hangen mijn lippen vol stuifmeel...
Maar hier in de streek zou je dit zinnetje korter kunnen maken:
Als ik De Croo kus, dan wordt ik misselijk.
... en is er zeker geen sprake van bestuiving.

Maar ik heb ooit geschreven dat ik me niet meer zou bezondigen aan schrijven over politiek of politici... Maar in ons apenlandje is dit bijna onmogelijk.
Laatst las ik weer zo'n dooddoener: (over politici) "Jaja, er deugt er geen één, maar je kunt nu eenmaal niet zonder...
Wie beweert dat eigenlijk? En op wat is dat gebaseerd ?

Om dat antwoord te vinden, moeten we terug naar de oorsprong van het idee "democratie", waarbij men tot een systeem wil komen, waarbij de bevolking het beleid bepaalt, door het uitbrengen van een stem. Omdat dit voor een gans land heel moeilijk verwezenlijkbaar is, heeft men een systeem in het leven geroepen, waarbij men per deel van de bevolking zijn vertegenwoordigers zou kiezen, en die zouden dan, als volmachtdrager van uw eigen visie, het beleid mede bepalen. Niet helemaal gelijk aan het begrip democratie, maar het ligt er schijnbaar toch behoorlijk dicht bij.

 Maar dan kwamen de politieke partijen zich moeien met het systeem. In schijn lijkt alles nog min of meer aan het oorspronkelijke doel te beantwoorden, maar in werkelijkheid is dat helemaal iets anders ! Stel, je hebt een Christelijke achtergrond, gelooft in die waarden, en je zoekt dan ook je heil bij die Christelijke partij (je kunt dit voor jezelf gerust vervangen door liberaal of socialistisch of wat dan ook). Je zoekt op de kandidaten van de lijst van uw keuze naar een man of vrouw, die ongeveer denkt zoals jij denkt, en spreekt zoals jij spreekt en staat voor wat jij staat... En die figuur geef je je stem.

Er zit een heel dikke kans in dat die man of vrouw op een onverkiesbare plaats staat, en dat je stem dus verloren is, vanuit uw standpunt gezien, maar men neemt uw stem dan maar mee in het systeem als partij... en dus voor een of andere andere figuur, die misschien helemaal niet uw idee voorstaat !
Maar laat ons optimistisch zijn, en denken dat uw kandidaat wel wordt gestemd, of dat er voldoende gelijkenis van idee zit bij diegenen die wel verkozen zijn...

Oef, je hebt het idee dat de democratie, althans voor u en uw ideeëngoed, gewaarborgd is...

Maar herinner u een zinnetje hier iets hoger...Men brengt zijn stem uit in deeltjes van de bevolking... Dus uiteindelijk komen al die deeltjes bij elkaar, worden opgeteld, en daaruit blijkt dat "uw" en de andere partijen nogal wat moesten schuiven om de kandidaten "eerlijk" (?) te verdelen. Ze halen er zelfs een deel kandidaten bij uit het nergens, en noemen dit coöpteren...

Hier gaat dus al duidelijk iets aan het rammelen. Maar we maken ons nog niet echt ongerust, want de partij waar ik voor stemde vertegenwoordigt toch min of meer de lijn die ik ook voorsta...

En dan begint de regeringsvorming (of het nu over een gemeenteraad, provinciaal bestuur, federale of welke verkiezing dan ook gaat, men vormt een regering, een ploeg die het bewind zal voeren...)
Meestal moet men dan, om in de beleidsgroep te geraken, een akkoord sluiten met een andere partij (die helemaal niet uw keuze is ! Om tot een akkoord te komen, moeten beide partijen een beetje toegeven aan elkaar, en al is dat helemaal niet uw idee meer, men maakt een soepje waarin ieder partij zich kan "vinden"... Dat vinden moet je met een hele vracht zout nemen, want soms vind je dan helemaal niets meer terug van jou idee... En voor iedere beslissing moet er telkens weer overleg zijn tussen de coalitiepartners, met het gevolg dat iedere beslissing in feite veeleer een mengelmoesje is, dan wel een zuivere lijn.

In de praktijk wil dat zeggen dat er hier voor niemand nog sprake is van democratie !
Stel dat er een coalitie is van liberaal met CD&V... Je zult de liberale lijn niet meer herkennen, want zij moeten voortdurend toegeven aan de druk van de CD&V, en je zult ook niets terug vinden van de CD&V, want zij worden onder druk gezet door de liberalen.

Sommigen hebben het lef dat net democratie te noemen !
Laat ons weer eens naar het startpunt gaan... Democratie is dat iedere burger zijn stem kan uitbrengen over een bepaald te nemen beslissing. Punt. Daar zal dus altijd en meteen een duidelijk standpunt genomen worden door de meerderheid. Punt. Geen gesjoemel, geen afzwakking, geen mengelmoesje.
Dat is democratie.

En dan heb ik nog niet eens gesproken over de partijdiscipline, die niet alleen dient om tot een vergelijk te kunnen komen met de coalitiepartner(s), maar ook om de wil door te drukken van de machthebbers in de partij. En die zijn er in iedere partij.

En meestal zijn een groot deel van de kandidaten en de leden van een politieke partij zich helemaal niet bewust van de agenda van die grote manitoe's ! Meer zelfs, de meesten van de kandidaten weten zelfs niet echt waar hun partij voor staat. Als je de statuten van de partij leest, en dat toetst aan wat de doorsnee kandidaat denkt wat hij vertegenwoordigt, dan schrik je wel even ! Ze weten niet eens wat er in die statuten staat !

Een mens zou denken dat dit niet kan, maar dat is de werkelijkheid !
Zelfs mensen die aanwezig zijn op een congres en daar stemmen over het beleid van de partij, kennen de statuten die als grondslag dienen om dit congres te funderen, helemaal niet.
Doe de proef, op dit internet kun je van heel wat partijen de statuten lezen (die zijn immers openbaar !), doe dit en vraag dan eens aan "uw" politieker wat zijn standpunt is over die kwestie, zonder te zeggen dat dit in de statuten staat... Je zult lachen !!!
Jammer, maar waar, wij hebben geen democratie meer !

En ook geen bekwame mensen aan het beleid.

djudedju

tot de volgende ?

De buurtpolitie (VTM)

Het gebeurt niet dikwijls, dat ik in mijn pen kruip om over een TV-programma te schrijvelen... Ik ben nu eenmaal geen TV-kijker. Terwijl mijn vrouw aan het kijken is, zit ik te computeren, of een boek te lezen... Nu en dan kijk ik dan eens op, als er ergens iets mijn oor treft. En nogal dikwijls moet ik dan uitleg vragen aan vrouwlief om het te kunnen plaatsen.
Maar naar de buurtpolitie kijk ik, als ik tijd heb en thuis ben.
Het is informatief en gebaseerd op echt gebeurde feiten (zegt men).

Bij de eerste afleveringen speelde de acteurs wat stuntelig, maar het werd steeds beter, en nu spelen ze het ronduit goed.

Iedere keer zit ik geboeid te kijken, veel meer naar de politieagenten dan naar het verhaal, want ik moet tot mijn spijt zeggen dat ik nog nooit zo'n volmaakte agenten op straat ben tegengekomen. Ze reageren steeds gepast, zijn beleefd, alert, treden doeltreffend op... Allemaal dingen die ik veelal mis in de werkelijkheid...

Politie is een mooi beroep. Het is een functie waarin men mensen kan helpen, waarin men kan zorgen voor een hogere veiligheid voor de medeburger, een functie die ergens deel uitmaakt van de ruggengraat van de maatschappij. Zo zou het toch moeten zijn.
Zo is het ook in de TV...
Helaas... zo is het meestal niet in de werkelijkheid.
Heel wat politiemensen lijken politie geworden, niet voor de dienstbaarheid, maar voor de macht.
Ze zijn niet de dienaar van de maatschappij, maar de beheerder.

Ik hoop dat er veel politiemensen kijken naar de TV, naar die reeks.
God, ik wil ze lang niet allemaal over dezelfde kam scheren, want ik ken enkele heel goede agenten, maar het is met agenten zoals met alles in de maatschappij, we spreken vooral over de uitwassen en niet over wat goed gaat.
Dat is tekenend voor onze maatschappij.
Je moet maar eens naar het nieuws kijken, luisteren, lezen. Je moet maar eens een tijdschrift open doen (doe ik alleen bij de kapper en in de wachtzaal van de dokter), om te zien hoe het lijkt of gans onze maatschappij één grote vuilnisbak is.
Hele bladzijden vol met echtscheidingen, echtelijke ruzies, moorden, diefstallen, overvallen en verkrachtingen, opstanden, oorlogen en rebellie...
... en geen enkel goed, normaal gebeuren.

Geen wonder dat heel wat mensen denken dat het zo moet zijn, dat dit de normale wereld is.
Als we een bericht horen, dan is het negatief.
De enige positieve berichten die we horen komen van politici die ons vertellen hoe goed ze het hebben gedaan, maar dat wordt meteen weer gecorrigeerd door de oppositie die ons komt uitleggen dat dit allemaal leugens zijn, en dat het eigenlijk nog nooit eerder zo slecht ging...

En als ik zit te kijken naar die flikken op TV, dan stel ik bij mezelf vast, dat ik ook vergiftigd ben door die manier van kijken op de wereld, en dat ik niet meer kan aannemen dat het ook een goed, degelijk kan afgewerkt worden... Dat er altijd ergens een reukje aan moet zijn.

Hoe lang is het al geleden dat je nog eens goede dingen hoorde vertellen over iemand?
Lang hé ?
Dat is toch niet normaal ?
Als je eens kijkt naar de dag van gisteren, was het dan echt zo dat je alleen met slechte mensen in contact kwam ? Of was het zo, dat alles heel kalm en heel normaal verliep, omdat het ging zoals het moet gaan? Omdat je heel de dag met eigenlijk goede mensen omging?
Oh nee, geen volmaakte, die bestaan wellicht niet, maar waar je mee omgaat, zonder dat je botst op slechte dingen. Waar je mee praat, mee samenwerkt op een vlotte manier.
Waar je niet heel de dag je moet ergeren.
Waarom doen de media dan alsof er niets anders is dan kwaad ?

Ik heb een grote bewondering voor het werk van een Moeder Theresa, maar ik las hele artikels over financieel gesjoemel... Kijk, dan denk ik: moet een goed mens dan meteen volmaakt zijn ? Mag er echt geen klein kantje aan zijn? En is het niet veel beter te praten over al dat goede, veeleer dan te vallen over een paar fouten? Het zouden dan best behoorlijk grote fouten mogen zijn, laat ons eens het goede laten primeren in de mens, in wat we vertellen van hem of haar...

En ook al doen we wellicht geen grote opvallende goede werken à la Moeder Theresa, er valt best iets goeds te vertellen van iedereen.
Laat ons dat eens doen.
Laat dat eens ons doel zijn voor de rest van de maand... Kijken naar het goede in de medemens.

Wedden dat het een leuke maand wordt ? Waarin je je goed voelt ?

tot de volgende ?

onwaarschijnlijk !

Ik weet niet, geachte lezer(es), maar je kunt wel ergens een foto van mij vinden, en dan zie je dat ik een lijvig, dik persoon ben...
Om eerlijk te zijn, ik heb daar complexen over. Ik kan er niets aan doen, ik eet echt niet te veel, drink geen alcohol, niet te veel gesuikerde dranken en ga zo maar nog een tijdje door. Maar toch ben ik gewoon dik.

Vannacht lag ik weer eens na te denken... Slapeloze nachten hebben ook hun nut weet je wel !
Een atoom schijnt volgens de wetenschap hoofdzakelijk te bestaan uit een lege ruimte, waarin een kern, daar draaien dan piepkleine satellietjes rond, en dat is het zo wat. Oh ja, er schijnen ook nog eens enkele nog veel kleinere partikeltjes aanwezig te zijn, waarvan ze er onlangs eentje hebben kunnen aantonen... Maar dus hoofdzakelijk: niets. Leegte. Ruimte.

Met andere woorden, is heel mijn postuur veeleer een illusie dan wel een werkelijkheid. Oef, dat klinkt al heel wat beter dan dik.

Het enige wat me ambeteert, dat is dat je niet de lege ruimte ziet, maar net al die piepkleine deeltjes. Ik vind het niet eerlijk (eierdopje op mijn hoofd schud mee met mijn hoofd). Ik zou het veel leuker vinden dat we, zeker in mijn geval, alleen een schemerige aanwezigheid zagen. Maar ja, daar we geen uitzonderingen kunnen maken, en als ik schemerig zou zijn, alles schemerig zou zijn, en ik dan wellicht een dikke schemer zou zijn, blijft het in feite hetzelfde.
Laat het dan maar zo.
Kijk maar zo tegen mij aan, maar weet, dat er achter mij een hele grote wereld zit, vol met heerlijke bloemen, mooie beelden, mooie tekeningen, mooie slanke mensen... Allemaal achter me. Dus blijf maar niet naar mij staan kijken, ga rond me, en bekijk heel dat stuk van de wereld dat je anders zoudt gemist hebben...
djudedju

Nee, dat is gekheid...
Ik heb er geen reuzegroot complex over (wel een heel kleintje, vooral te danken aan de vele periodes van drastische kuren van (nog) minder eten, en vele kilometers lopen per week...).
Ik ga dus niet zeggen dat dat dikke lijf me niets doet, maar ik lig er echt niet van wakker.
Dat ik wou dat ik slank was heeft tegenwoordig veel meer te maken met mijn rug en de belasting van dat gewicht op die rug.

Ik ben al zowat mijn ganse leven dik geweest... Ik ben het dus wel gewoon geworden.

Maar wat me wel interesseert, is dat bizarre feit over die atomen.
Iedere atoom is werkelijk vooral leegte, met een heleboel bewegende deeltjes er in.
Ik heb al eens eerder de bedenking gemaakt dat je dezelfde structuur ziet in de oneindige ruimte. Ieder zonnestelsel lijkt een sterk uitvergrote kopie van een atoom, incluis de bewegende deeltjes.
En dan zweef ik weer weg in mijn fantasie...
Als de atomen waar wij hier mee leven, nu eens werkelijk kleine zonnestelsels waren, dan zit er misschien ergens links in mijn lever een zonnestelsel die een kleine kopie is van ons zonnestelsel, en is er daar een planeetje bij, waar mensjes op wonen... Mensjes, die ontdekten dat heel hun wereld eigenlijk bestaat uit piepkleine onderdeeltjes, atoompjes... met nog kleine deeltjes die er rond draaien... Maar ieder atoompje is meer leegte dan massa... In feite lijken die atoompjes wonderwel op het heelal (die wij hier in onze wereld lever noemen)... En misschien, heel misschien, bedenkt er dan een mensje een gek idee, dat hun heelal eigenlijk heel goed lijkt op een boel atomen die rondzweven...
en als dit zo is, zouden er dan op de atomen in die lever-wereld ook weer piepkleine mensjes leven, die net de atomen hebben ontdekt...

Een verhaal dat lijkt op de wereld in tegenover elkaar gezette spiegels, waarin je telkens weer het spiegelbeeld ziet van het spiegelbeeld in een eindeloos lijkende rij, steeds kleiner, steeds verder weg en toch vlakbij...

En heb je er al eens over nagedacht, dat die atoombommen misschien hele universa naar de Filistijnen hielp ?

djudedju

Weet je, ik krijg steeds meer eerbied voor de wonderlijke wereld waarin we mogen leven...
Eerbied voor ieder stofje, ieder steentje, ieder beestje, ieder mens ...
Een heerlijk wonder

Ik kan wel ergens de evolutietheorie volgen, maar hoe is dat allereerste leven ontstaan? Toeval ? Ik geloof niet in toeval, zeker niet op een dergelijke schaal... Het zijn veel te veel toevalligheden opeen om nog toeval te kunnen zijn...

Ik noem het God.
... zelfs in een dik lijf als het mijne...
tommetoch !

tot de volgende ?

tot de n-de macht...

I have a Dream...
Maar wellicht hebben we allemaal wel een droom, of zelfs meerdere dromen... dus ben je wellicht helemaal niet nieuwsgierig naar de droom van anderen?
Toch zijn er dromen van anderen die invloed hebben op ons... Ik denk hierbij vooral op diegenen die dromen van macht en geld...
Ooit was er een man... noem hem Zoroaster, of Boeddha, of Christus, of Mohammed en wellicht nog een heleboel andere bevlogen mensen, die droomden van een wereld vol goedheid, vol rechtvaardigheid. De meesten koppelden dit aan een of meerdere Goden, een enkeling koppelde het gewoon aan het Leven op zich. Maar eigenlijk doet dat er allemaal niet toe.
Deze begeesterde figuren (vol van Geest), gaven aan de mensheid redenen om de goedheid boven alles te stellen.
En zij hadden succes !

Hun leer bleef door de eeuwen heen bewaard, hun woorden worden nog steeds geciteerd...
Men deed alles wat mogelijk was om hun leer goed te bewaren, en degelijk uit te dragen, en om dat zeker te maken, creëerde men een instelling. Laat het ons, bij het in onze cultuur best gekende begrip noemen: een Kerk. (Ik bedoel niet het gebouw, maar de instelling).

En kijk, die instellingen vergaarden steeds meer macht, steeds meer invloed, steeds meer rijkdom... en ze preekten nog wel de woorden van hun stichter, maar leefden het zelf niet echt meer na.

We leven nu in een tijd, waarin we zowat alles weten, of kunnen weten, en we zien alles wat we willen zien... Dus zien we ook de macht van diegenen die ons zachtaardigheid prediken... Zien we ook de predikers die het woord vervormen en oproepen tot haat, zien we ook de rijkdom en zien we ook de invloed en de macht... en geloven we niet zomaar meer wat ze prediken en alleen opleggen aan de anderen.

en toch...

Toch lijken mij de woorden, de ideeën, de gedachten van die bevlogen figuren, die profeten, die filosofen helemaal niet waardeloos. En het is niet omdat de machthebbers in de instellingen die hun woorden prediken, zelf de woorden niet toepassen, dat ze niet goed en juist zijn.

Een samenleving is immers slechts mogelijk als men komt tot samen leven. En dat samen, dat is met respect voor elkaar, met naastenliefde, met verdraagzaamheid, met eerbied voor elkaars mening en ideeën... Samen leven kan niet als we niet elkaar respecteren in doen en laten, in geloof en hoop.
De gedachten van die begeesterde mensen zijn van een ontzettend hoog niveau, bieden een antwoord op de moeilijkheid om samen te leven. Zij die de kerken leiden hebben veelal zelf de regels vergeten, en hebben gekozen voor macht, invloed, rijkdom...

Geen wonder dat, nu steeds meer mensen die macht en het misbruiken er van zien, ook denken dat de levensleer verkeerd is. Dat die levensleer er alleen is om het de leiders van die bewegingen makkelijk te maken om macht en rijkdom te vergaren.
Het is geen wonder dat in een moderne wereld, met toegang tot internet en zowat alle kennis van de mens, de moderne mens tot die conclusie komt.

En nu blijkt dat de wereld der mensen steeds killer wordt, steeds onverdraagzamer...
Het lijkt of men de richting kwijt is.
Het wegvallen van een "hogere" reden om mens te zijn met de mensen, lijkt de poort open te zetten tot steeds meer eenzaamheid, armoede (geestelijke én lichamelijke) en elkaar kwaad doen is geen kwaad meer.

We zien jonge mensen die voor the fun een ander in elkaar slaan, mensen die vluchten in de dromen van drugs en alcohol, mensen die denken dat er geen plezier mogelijk is zonder alcohol en/of drugs. Mensen die alleen nog willen genieten, en die het genot enkel en alleen als een lichamelijk gegeven zien.
Goed eten, goede seks, plezier hebben, geld hebben...

Ik kan het niet helpen, ik vind dat tekenen van armoede.
En iedere keer weer, als ik verkeer in die kleine kring(en) van mensen die nog iets doen voor een ander, die nog zieken gaan bezoeken, die nog luisteren naar elkaar, dan heb ik hoop dat nog niet alles is verloren.
En het plezier, de deugd die je hebt van dat echt samen leven, dat is veel intenser dan al de rest.

Laat de kennis over misbruiken, machtswellust, rijkdom je niet doen afwijken van de maatschappij als een levende gemeenschap, gemeenschap die alleen kan bestaan en blijven bestaan door met elkaar, voor elkaar en door elkaar te leven in eensgezindheid strevend naar welzijn voor allen. En dat kan gerust ook in een maatschappij van welvaart, maar toch primeert het welzijn !

Menslief, ik hou van je !

tot de volgende ?