Oude tractoren

Heb jij ze ook al gezien ? Ik weet niet of het iets typisch is voor onze regio, of dat het een algemeen verspreid gegeven is, maar hier zien we regelmatig bijeenkomsten en optochten van oude tractoren. Ik moet zeggen het is wel eens mooi om ze allemaal te zien passeren... Er zitten heel oude exemplaren bij, maar allemaal zijn ze opgeblonken en netjes opgezet om er als nieuw uit te zien. En veelal zit de fiere bestuurder, soms met zijn kroost, er ook netjes in kledij van de tijd van toen op te gloriëren...

Het is mooi...

... al je er niet toevallig achter rijdt met je wagen. Er is haast geen voorbijsteken aan, ze rijden gewoonlijk in colonne naar hun bestemming, en meestal is er geen plaats tussen om de boel voorbij te rijden in kleine gedeeltes...
Bovendien hebben wij hier - door ons heuvelachtige landschap- wegen die van oudsher tussen en over de heuvels slingeren, met slechts hier en daar een meter rechte weg tussen. Heel mooi, maar heel nefast als er een kudde wielerterroristen of... oude tractoren voor je zit.

In de week, zeker in dit seizoen, zitten we bijna altijd wel achter een boer met een of ander landbouwwerktuig te sukkelen, maar dat is tenslotte om zijn werk, en zodra hij aan zijn veld komt, is hij verdwenen. Niet zo met die oude tractoren en wielerterroristen...
Die kunnen eindeloos voor je uit blijven rijden... En het ergste is dat er op de laatste tractor wel altijd een echtgenote en/of kinderen zitten, die dan aan de boer meldt hoeveel er al achter hen "gevangen" zitten...
Of je hebt toch de indruk dat het dat is wat ze zeggen, en dat het dat is waarom ze zitten te lachen...
Het kan natuurlijk ook zijn omdat ze gewoonweg welgezind zijn, en het een mooie uitstap vinden...

Maar het is dus een feit dat we die tractoren (en de wielerterroristen) bekijken met andere ogen, al naar gelang ze voor ons rijden, of dat we ze zien passeren van achter het glas van ons raam. (En voor wielerterroristen komt daar nog bij dat we om dood te vallen zijn, als ze mijn voortuin uitkiezen om hun blikjes en consorten weg te zwieren... Of om hun neus leeg te blazen zonder zakdoek, recht op mijn oprit of op mijn mooiste bloem.)

Maar dit verschillend bekijken, doet mij bedenken dat we dus niet helemaal objectief zijn in ons kijken, of misschien zelfs helemaal niet objectief... Maar aan je eigen ken je heel de wereld, klinkt een oude Vlaamse wijsheid, dus zullen wellicht ook die tractorbestuurders en die fietsers zich ergeren aan hun soortgenoten, als zij toevallig in een andere positie op de baan zijn... Wielerfanaat A ergert zich aan de wielerterroristen als ze voor hem rijden op het moment dat hij met zijn wagen naar het werk rijdt... En idem dito de boer als hij niet mee is op uitstap, maar haastig, haastig op weg is om het veld af te rijden voor de regen...

Eigenlijk doen we dat heel de tijd door... Ik weet niet of u een politieke voorkeur hebt of niet, het interesseert me ook niet, maar als je er een hebt, dan kun je van die partij meer aan dan van al die anderen... Je hebt meer begrip voor hun argumentatie dan voor die van de anderen.

Kortom: we zijn niet objectief.

We bekijken alles van uit het standpunt dat ons op dat moment het best past.
En dat is niet zo erg, maar dat we ons daarvoor ergeren, ja kwaad maken, eigenlijk is dat wel erg, want het is niet goed voor onze gezondheid.
Ik moet dus ook leren mijn ziel in lijdzaamheid te bezitten
omwille van mijn gezondheid...

Maar weet je...
Zonder al die kleine dingen??? Da's precies eten zonder zout, smakeloos en zonder pit.

Laat mij maar nu en dan kefferen (bijten doe ik niet) op al die dingen, want weet je, anders had ik wellicht veel minder inspiratie om jou een blog aan te bieden...

tot de volgende ?

Oh treurigheid op no-o-o-ten, we staan op eigen po-o-o-ten...

Waar is de tijd, die studentenjaren, die tijd van het zich ontworstelen aan alles en nog wat...
Kortom de puberteit (kan net zo goed: pubertijd)... de tijd waarin het zich ontwikkelende lichaam de geest gaat commanderen, dat je op eigen benen moet gaan staan...

Ik zit nu weer volop in die tijd... Nee, niet ik zelf, maar mijn kleinkinderen.
En ik moet zeggen dat het puberen héél anders is dan in onze tijd.
De vrijheden waar wij hoogstens konden van dromen, die grijpen zij met beide handen.
Waar ons lichaam in onmacht schreeuwde, want wat het wilde, dat kon niet, dat mocht niet en het risico was veel te groot, en "ziet dat je met een "pakje" naar huis komt !" gericht aan de jonge freules...

Nu is er de pil, zijn er condooms overal te krijgen... Lijken al die dingen helemaal niet gevaarlijk meer, en dus grijpt het lichaam de overhand op de geest.

(Geef toe, dat is proper uitgedrukt hé !)

Maar is het nu beter of slechter dan toen?
Ik weet het eerlijk gezegd niet...
Zij zullen wel met volle teugen genieten van al de dingen die wij gewoon niet durfden omwille van de risico's, en ook niet echt wilden, omdat alle regels van toen ons met grote verbodsplaten stonden toe te zwaaien, niet in het minst de kerk, de dreigende hel, en de schande... Wie toen "moest" huwen, die liep ten schande. En als de eerste kleine geboren werd, dan waren er heel wat die je huwelijksdatum nog eens nakeken, en de maanden gingen tellen.

Maar anderzijds maakte dat dat voor ons het huwelijk een "openen van het paradijs was"... Het mocht plots, meer zelfs ; het moest, het hoorde bij de huwelijksplicht en bij de goddelijke opdracht van het vermenigvuldigen...

Ik weet dat bij een deel net dat onvertrouwd zijn, maakte dat het eigenlijk een ramp was, die slechts heel langzaam sleet, en nooit echt leidde tot het heerlijke. Maar bij mij en gelukkig heel veel anderen was het ontdekken, het groeien naar elkaar, ook lichamelijk, een heerlijk iets, wat de jeugd van nu nooit zal kennen.

Je ziet, er zitten voor en nadelen aan vast... maar...
Mensen van onze generatie hebben het moeilijk met die vrijheid van nu...
In onze opvoeding was dat zonde, obsceen, verkeerd, niet toegelaten en niet gewenst.
De kerk, de religie zwaaide met banbliksems over de hoofden van de jonge mens, en wij dragen ergens nog steeds de sporen van die opvoeding.

Wij kunnen ons moeilijk inbeelden dat het nu plots allemaal lijkt te kunnen, lijkt te mogen. En hoe bewust ik me ook ben van het feit dat daardoor een deel van de drama's van vroeger nu wellicht zullen vermeden worden, of al verteerd zullen zijn voor het huwelijk er komt.

Waar ik het kwaad mee heb, is dat het allemaal een beetje "gratuit" lijkt... Het is nu allemaal een beetje zijn aureooltje kwijt, het is vervallen tot een speeltje, een gewoon iets, je kunt een computerspelletje doen of gaan we eens...

Ik stel vast dat we steeds meer jongeren zien, die helemaal niet meer trachten naar die onafhankelijkheid, in tegendeel, ze genieten van volle teugen van "Hotel Maman", en blijven de voeten onder tafel steken om te eten en te genieten van een proper opgemaakt bed, en als ze eens lust hebben, dan gaan ze naar het lief om eens goed te rollebollen... Rollebollen, dat is het nu geworden.

En ik weet nog niet waar we uiteindelijk gaan belanden met dit nieuwe gegeven.
Ik geef het geen min of geen plus (Al neigen de resten van mijn oude opvoeding luidkeels naar afkeuring)...
Ik zie er winst en verlies in.
En ik mis een beetje het doel waarvoor het eigenlijk bestaat... Was dat vroeger niet iets om kindjes te krijgen?

Weet je, als ik met mensen van mijn generatie praat, dan hoor ik net zo goed: "Hadden wij dat gemogen en gekunnen, dan deden we het ook" als  " Wij zouden dat nooit gedaan hebben, en onze ouders zouden ons meteen manu militari op onze plaats hebben gezet !"
En ik?
Ik luister naar alle twee, en ik weet het niet
ik heb wat heimwee
en ik twijfel wat

en weet je, het zal allemaal zijn tijd wel duren... En zoals altijd komt het uiteindelijk wel op zijn pootjes terecht...

tot de volgende ?
getekend
een slecht slapende opa

Het België van Laurence Vielle

The IJzertoren in Diksmuide (Photo credit: Wikipedia)

Ik ben geen fan van TV-staren... Meestal zit ik dan al rond 9 uur in bed, met een boek... Vind ik veel interessanter dan dat stomme TV kijken...
Gisterenavond was er vergadering van Ziekenzorg Mater- Welden, en daardoor kwam ik pas na negenen terug thuis. En het mag gek klinken, maar thuis komen en meteen naar bed gaan, dat lukt me niet, ik moet eerst weer aan de huiselijke atmosfeer aangepast zijn... En dus kijk ik eens naar TV, en zoals gewoonlijk staat het me niet aan, en begin ik te zappen... Tot ik bij toeval op 8 stuit, en daar het pas begonnen programma zie van: "Het België van..." en dat was dan van Laurence Vielle.

Ik heb heel het programma met veel aandacht, en genietend, bekeken...
Laurence is een Brussels madammeke, toneelschrijfster kon ik uit haar woorden afleiden, die vertrekkend van haar eigen thuis haar land heeft bestudeerd en bekeken... Met de bedoeling er een toneelstuk van te maken (Moet ondertussen blijkbaar al bestaan, en zou ik wel eens willen zien).

Laurence is een typische Belg...
Ze is het kind van een Antwerpse dame, die Franssprekend was, (dus wellicht van de toenmalige Antwerpse bourgeoisie !)... die in Brussel is terecht gekomen, en thuis nooit ook maar één woord Nederlands heeft gehoord.

Dat had zijn redenen... De moeder van Laurence was een telg uit de familie Daels,  In deze familie zaten in de tweede wereldoorlog zowel verzetslieden als notoire collaborateurs, en ook De Daels, een der kopstukken van de Vlaamse zaak. Die Vlaamse Daels was flemingant geworden gedurende zijn vier jaren front aan de Ijzer in 1914-1918... Waar hij opkwam voor de Vlamingen die gebruikt werden door de Franstalige officieren als kanonnenvlees... Hij was ook de oprichter van de Ijzertoren en an de ijzerbedevaart... In de tweede wereldoorlog zocht hij heil bij de Duitsers, hij was geen Nazi, moest zelfs niets van die dingen weten, maar droomde van een Groot Nederland,, een groot Duitsland, waarin Vlaanderen een betekenis zou hebben die ze hier in het door Francofonen beheerde België geen plaats voor vonden...

Laurence is opgegroeid in de familie die de verzetslieden in haar rangen telde, en heel de Vlaamse tak waarin ook de collaborateurs zaten, werd verloochend, en was er nooit contact mee...

En dan begint Laurence haar zoektocht naar haar Vlaamse roots... En dat is eigenlijk het verhaal !
Ze komt zelfs terecht op de IJzerbedevaart en spreekt er met vooraanstaande Vlamingen, over de geschiedenis...
Ze komt er zelfs in contact met de oudere broer van Bart de Wever (er zitten in die familie blijkbaar ook mensen die op een gezonde manier denken ! Verheugend !)

De conclusie...
is prachtig...
Het eindigt met haar moeder op bezoek bij haar Vlaamse familie...
Beiden heel gelukkig dat ze elkaar eindelijk kunnen ontmoeten. Beiden hun best doende om de taal van hun teruggevonden familielid te spreken...
Vooral blij dat de muren tussen hen gesloopt zijn door een doorzettende Laurence...
Blij te weten dat de breuk die door ons land loopt, blijkbaar geen echte breuk is, en kan gedicht worden, gewoon, door als gewone mensen met elkaar te praten, naar elkaar te luisteren, elkaar te leren begrijpen...

Blijkbaar komt het programma uit een reeks: Het België van...
Wellicht zal ik er geen delen meer van zien, want ik kijk slechts zelden of nooit naar het programmaboekje met de TV-programma's, maar ik ben blij dat ik dat heb mogen zien.
Eindelijk eens een programma die gaat over werkelijkheid, over pijn, en over genezing...

Mocht je het ooit terug kunnen bekijken (Tegenwoordig kan dat meestal wel, met al die nieuwe opties voor de TV-verslaafden...) dan kan ik je aanraden dit eens te bekijken... Ik heb voor één keer zelfs niet gevloekt op de reclameblokken...

Tot de volgende ?

de regen

Vandaag opgestaan bij een grijze hemel, en ik zie dat de regenlucht steeds dreigender wordt... Volgens de weerman gaat het vandaag ferm regenen, vooral in het oosten van het land, maar wij zouden er hier ook van hebben... Alle voorspellingen ten spijt, zijn we er hier al een paar keer aan ontsnapt. (Al zou wat regen echt niet zo erg zijn, het is droog, en van mij mag er best wat regen vallen... als het niet weer vervalt in dat typische Belgische weer, en we hier weer regen krijgen "zonder einde"... (Of denken wij maar dat dit typisch Belgisch weer is, en is het net zo in Nederland  Luxemburg en Noord Frankrijk??? - wellicht wel !)

Voor mij zou het ideaal zijn, mocht er iedere dag een heerlijk zonnetje schijnen, en viel er elke nacht een malse regen...  Maar wellicht zou dan het graan eigenlijk nooit echt droog genoeg staan om te oogsten, of er zou wel weer links of rechts een andere reden zijn waarom dit ook niet goed is. We zullen het dus maar laten zoals het is, en voort zagen over het weer... (Misschien is dat WEL typisch Belgisch, hier begint zowat ieder gesprek met "'t Is wel een weer hé !")

Maar voor de wei hiernaast, waar nu geen paarden meer staan, omdat er geen gras meer is, mag het wel regenen, zodat het gras er weer groeit, en de paarden hier terug komen...

Ik lees op mijn blog dat het weer blijkbaar wel goed was voor de boontjes... Je ziet, we zullen het weer maar gerust laten, we zouden het wellicht niet beter doen dan het nu gaat... Al zouden we wel de extremen proberen te vermijden, want geef toe, windhozen, blikseminslagen, overstromingen, te lange droogte met woestijnvorming... dat is voor niemand goed. Van mij mogen die dingen verdwijnen uit het weer. Geef ons maar hele gewone jaren, met heel gewoon weer, enkele dagen hittegolf, enkele dagen vriezen dat het kraakt, en voor de rest wat regen en wat zon, wat sneeuw maar niet te veel, kortom het weer waar we nooit echt over tevreden zijn, maar die al bij al toch echt niet slecht is, en weinig extremen kent... Al lijkt dat met de Global Warming wel wat te veranderen... We krijgen precies wat meer van die windhozen, wat meer overstromingen, wat meer vriesdagen... en de zomer zit tegenwoordig wel heel lang weg... Als het zomert dan is het niet slecht, maar de winter lijkt tegenwoordig eindeloos. Of ligt dat aan mij?

's Morgens zie ik dat de dagen al weer ferm aan het korten zijn... De zon stond vandaag pas op om 6.18' uur en om 21.18' uur gaat hij al weer onder.

Een tijdje terug was om vier uur al overal het vrolijke gekraai der hanen en het gekwinkeleer der vogeltjes te horen en het geschreeuw van pauwen (en het lelijke kabaal van een paar ezels hier niet ver genoeg van af...) Nu zwijgt het vogelkoor al tot rond zes uur... Kortom, we naderen stilaan al weer het najaar.  Het gaat alsmaar sneller... Iedere week sta ik verbaasd dat de week al weer voorbij is... Heb jij dat ook ? Of zit je nog in de zalige leeftijd dat de tijd eindeloos lang lijkt ?

Want dan zit je nog in je jeugd... De jeugd is de enige tijd in je leven dat de jaren eindeloos lang lijken, dan komt het grote middenstuk, waar een jaar gewoon een jaar duurt, en plots stel je vast dat die jaren alsmaar vlugger gaan... dan kom je bij de ouderdom...

Gisteren hoorde ik van Lea dat het alsmaar sneller gaat (Zij is nog een stuk ouder dan wij zijn), dus er zit geen beterschap meer in.  Ieder jaar wordt voortaan korter. Twee keer knipperen met je ogen en de zomer is weg.

Gaat het dan nog de moeite zijn om mijn visgerief uit te halen, en naar Wannegem-Lede te rijden om te gaan vissen? Of zullen het dan net die dingen zijn die je een gevoel van even stilstaan bezorgen?

We zullen zien
als we het geluk hebben nog te leven
en nog wat uit de voeten te kunnen
als...
als...

djudedju

tot de volgende ?

De dokter

Ach, ik zit hier nu, scheel van de honger en dood van de dorst. We zijn vanmorgen met zijn beiden naar de dokter gegaan, en moesten ook weer eens ons bloed laten onderzoeken... En dan moet je nuchter zijn. We moesten er zijn om kwart na negen, en dat is al schromelijk laat, en dan heeft hij nog wat vertraging, enfin, Anny is nu koffie aan het zetten, om onze scha in te halen. 't Zal smaken !

Nee, we zijn niet ziek... we gaan gewoon om de zes maand voor ons onderhoud, en om de twaalf maand voor het groot onderhoud, met bloedonderzoek en heel de reutemeteut... De echte, de hoofdreden is dat we dan weer ons medicamenten laten voorschrijven, zodat we weer zes maanden voort kunnen... Langer gaat niet, want dan worden de voorschriften te oud voor de mutualiteit...

Dus, niet ongerust zijn, alles gaat "goed". Goed tussen haakjes, want we moeten alle twee de nodige medicatie slikken om ons in goede doen te houden. Maar als het daarmee gaat, dan is alles "goed". Zo is dat nu eenmaal, en de leeftijd zal daar wellicht weinig verbetering aan toevoegen.

Maar we klagen niet, in tegendeel, we voelen ons ook, binnen de de grenzen van de verwachtingen, ook "goed". Ik heb wel pijn, maar dat heb ik altijd, als het binnen de grenzen ligt, ben ik al lang en breed content.

Op facebook zie ik collega's en vrienden die op reis gaan naar hier en daar, en dan ben ik wel een beetje jaloers, want dat kan ik niet meer... Maar ik ben ook content, want er zijn al heel wat vrienden en bekenden die of nog minder kunnen, of er zelfs al niet meer zijn... Dan zijn wij nog van de goeie. En om het goed te houden gaan we om de zes maand naar de dokter, voor een klein onderhoud zou de garagist zeggen... Oh ja, binnenkort moet ik met de auto binnen voor een groot onderhoud... er moet een nieuwe distributieriem of hoe die dingen ook heten, gestoken worden... 't Zal dus een kostelijke keer zijn. En dat wil dus zeggen dat ook de wagen aan het verouderen is, zoals zijn baasje...

Ik heb ondertussen al mijn fruitsap gedronken, mijn pillen geslikt, mijn yoghurt opgelepeld, en eens aan de nog te hete koffie genipt... Mijn innerlijke mens geniet van de bevoorrading.  Deze namiddag gaan we op bezoek bij Lea en Armand, je weet wel, de mensen die enige tijd terug 60 jaar getrouwd waren (en zijn)... Vroeger vond ik zestig jaar gehuwd een soortement wereldwonder, maar nu ken ik er al verscheidene, en mijn zus is ook al een heel end voorbij haar gouden bruiloft, en binnen vier jaar zijn wij - als 't God belieft - ook al aan die 50 jaren toe... Als je dichterbij komt, dan lijkt dat getal niet zo groot meer ! Dat is met de leeftijd ook zo... Ik herinner me nog dat iemand van 50 jaar, in mijn ogen al een "oude" was, en nu is iemand van 50 nog zo wat in zijn jeugdjaren... Want dat zijn nu voor ons jonge mensen... Zeventig, dat is binnen drie jaar, je gaat dan toch niet zeggen dat dit oud is ?

Ik herinner me nog, dat ik als kind, keek naar dat jaar 2000... zo eindeloos ver weg, zou ik dat wel ooit beleven? Dat is nu al dertien jaar geleden, en ik zet geen getal meer voorop... Ik zie het wel, zolang ik zien kan.  We leven voorzichtig, met inachtneming van zo veel mogelijk gunstige leefregeltjes, maar dat is, dat geeft je geen enkele garantie... Zolang het leven het leven waard is, zijn we er graag bij... maar we hebben er geen zeggen aan.

De koffie is nu al drinkbaar, en 't smaakt !

tot de volgende ?

Een bloemekee

In 't Frans: un bouquet
In 't Nederlands: een boeket
In 't Vlaams: een boekee
in het mooie dialect: ne bloemekee

In Mater (eigenlijk al op het grondgebied Horebeke) hadden wij een bloemenwinkel.
Momenteel is dat verleden tijd.
Want Lucie is op pensioen.
Er is een overnemer gevraagd...

Ondertussen zitten we dus zonder bloemist... En ik vind dat beestig ambetant. Een bloemist is iemand waar ik niet te dikwijls binnen mocht stappen, want bijna iedere keer we een bloem haalden voor een kennis, een vriend of een feest, kwam ik ook met een plantje naar huis voor onszelf. Ik gaf het aan vrouwlief, maar eigenlijk ook aan mezelf, want ik hou nu eenmaal van bloemen...

Nu moeten we dus weer op zoek naar een bloemist, liefst een waar ik wat kan ronddwalen tussen al de bloemen en planten, niet zo'n gewone winkel waar een hoop planten opeen gezet zijn, maar een grote ruimte, een serre of zo, waar een zee van diverse planten en bloemen te pronk staan.

Waar ik kan rondneuzen, verbaasd staan bij weer een nieuwe en onbekende soort... En eigenlijk wil ik er ook een Lucie bij, zoals we hier hadden, die geduld had en me liet ronddwalen en kijken, terwijl Anny zocht naar de plant of bloem die als geschenk moest dienen...

Ergens ben ik dus een voorbeeld van een mannelijke shopper... Niet naar kledij, maar laat me niet los bij een bloemist, laat me niet los in een boekenwinkel. Boekenwinkels heb ik voor mezelf verklaard tot verboden gebied. Ten eerste vind ik boeken in de winkel ontzettend duur, ten tweede heb ik gewoon geen plaats meer om ook maar één boek weg te leggen, ten derde... nu en dan laat ik me toch verleiden op de rommelmarkt om toch nog een boek te kopen... Daar moet je -meestal-  niet zo denken aan de kostprijs...

Op rommelmarkten zie je en dan een kraam waar ze niets dan boeken aanbieden... Daar dwaal ik dan in rond. Ik hoop dat de mensheid dan niet ziet hoe ik - geheel innerlijk, geestelijk - in feite mezelf zit in te tomen, mezelf verbied een boek vast te pakken, het inwendig gevecht verlies, toch begin te bladeren, en mezelf probeer te overtuigen dat het toch niet is wat ik er van verwacht...
En dan weer verder wandel... met een soort heimwee.

Er is nog een soort winkel waar ik me niet verveel... Dat is een echt grootwarenhuis, iets à la Auchan, waar je van alles cindt, boeken, bloemen, rare dingen, onbekende zaken... Daar laat ik Anny steevast de inkopen doen, en ik ga zwerven door de rekken. Ik weet ondertussen al waar ik moet zijn om zaken te ontdekken... Want veel tijd heb je niet als je met Anny gaat winkelen, zij behoort tot het kleine getal vrouwen die precies weet wat ze wil, waar het staat, en de rest geen blik geeft... Dus ijl ik door de boeken, door de kranten en tijdschriften tot in de afdeling van de bloemen en als er speciale acties zijn van een of ander wat volgens mij interessant is, dan verleid ik Anny om eens met me mee te dwalen... Meestal koop ik niets. Het is niet het kopen wat plezant is, het is het dwalen, het ontdekken... Misschien ben ik dan toch niet echt een shopper... ?


Er is nog iets waar ik in kan dwalen... Kerken, musea, oude stadskernen....
Daar kan ik zwelgen in de pracht en praal van vroeger...
En altijd hoor je dan wel iemand: "Nu kunnen ze dat niet meer hé meneer?" (meer een vaststelling dan een vraag) en dan zeg ik "Oh jawel, maar men heeft niet meer de tijd, niet meer het geld over om het te investeren in dergelijke zaken..." Niemand is nog bereid niet alleen een kunstenaar te betalen, maar een heel atelier met enkele tientallen kunstenaars in dienst, voor één altaarstuk...

Ach, daarom is het nu niet slechter of beter...
Al geef ik grif toe dat er voor mij, na impressionisten en expressionisten, niet echt veel moois is gemaakt... Maar dat is geen feit, dat is een strikt individuele manier om de zaken te ervaren. Onze Bart kan verliefd staan kijken naar een werk waar ik geen moment aan geef... en vice versa...

Maar we kunnen beiden dwalen in kerken en musea... En eigenlijk weet ik niet eens of Bart ook niet in bepaalde winkels kan dwalen... Zeker in de afdeling met kunstboeken...

Ergens denk ik dat het erfelijk is, en dan denk ik aan die keer dat we met ons moeder het museum voor Volkskunde  (Het huis van Alijn) in de Kraanlei te Gent bezochten... (foto)

Het is een enorm en prachtig ingericht museum, en ons moeder begon over bijna alle tentoongestelde dingen uit de tijd die ooit de hare was, te vertellen, te vertellen en bleef vertellen en bleef stil staan. Zelfs onze kinderen, die toen nog kind waren, bleven aan haar lippen hangen, verwonderd, verbaasd over al die zaken...
We hebben dus een erfelijke be- nee, geen belasting, een begeestering geërfd...
Danke Ma !

tot de volgende ?

vossenlintworm

Germany, Bochum-Stiepel near the Ruhr - Giant Hogweed (Heracleum mantegazzianum) Français : Berce du Caucase (Heracleum mantegazzianum) – Bochum-Stiepel près du Ruhr. Español: Heracleum mantegazzianum (Perejil gigante, Bochum-Stiepel) Nederlands: Reuzenberenklauw (Heracleum mantegazzianum) – Bochum-Stiepel Walon: Grande panauche (Heracleum mantegazzianum) - Bochum-Stiepel (Photo credit: Wikipedia)

Gelezen: Het is niet aangeraden vruchten te plukken in de natuur, want de kans is groot dat u besmet wordt met de vossenlintworm...
Dus geen lekkere braambessen..
(Papa, waarom zijn die bessen hier rood ? Omdat ze nog groen zijn manneke)

Ik heb iets tegen vossen. Niet dat het geen mooie beestjes zijn, maar ik heb het gevoel dat ze onze "natuur" nog meer aan het scheeftrekken zijn, dan het al was zonder hen.
De vos is nu in onze regio's de ultieme predator, het roofdier bij uitstek, en er is niets of niemand die hem nog kan in toom houden als de mens niet optreedt.
De vos staat niet alleen op mijn lijstje van "eigenlijk wat ongewenst"... Ik zet daar ook de kraaiachtigen op: ekster, kraai, roek... de vogels die in de vogelwereld de predatoren bij uitstek zijn. Ik reken daar met opzet de roofvogels niet bij, omdat die (nog) geen probleem vormen ten opzichte van het pakket zangvogels in onze natuur. Al zag ik in de afgelopen winter een havik die wanhopig probeerde door de ruit heen mijn kanarie te bietsen...

Maar er zijn in verhouding te veel kraaiachtigen, die dus ook in verhouding te veel kleine zangvogels pakken, en er zijn te veel vossen die door hun aantal genoopt zijn te dicht bij de mens te komen fourageren...

We hebben geen echte natuurlijke natuur meer...
Onze natuur is alles behalve natuurlijk te noemen. Dit heeft diverse oorzaken, maar al die oorzaken vinden uiteindelijk hun oorsprong bij de mens. En we hoeven echt nog geen hoera te roepen omdat er hier en daar wat minder sproeistoffen worden gebruikt, omdat het water in onze rivieren stilaan weer wat leven vertoont... Want in hoe ver is dat leven in onze velden, in onze rivieren een weergave van wat oorspronkelijk in onze regio's leefde ?

Op TV kon je zien hoe we hier in Oudenaarde alles op alles zetten om de  reuzenberenklauw (Heracleum mantegazzianum) uit te roeien... Het is een prachtige plant om te zien, maar het is voor de natuur een groot vergift, het zaait zich te ruim uit, het groeit te breed uit, het veroorzaakt zware brandwonden bij aanraking... Het zou hier in Oudenaarde begonnen zijn, de opmars van de reuzenberenklauw, maar nu zit ze al in zowat het gehele land.
Nog niet zo lang geleden las ik een artikel in de krant, dat een dame die voorbij een reuzenberenklauw fietste, wellicht in aanraking kwam met de plant, want ze had talrijke zware brandwonden er aan over gehouden.

Ik geef dit als voorbeeld hoe we in onze "natuur" te maken hebben met invasieve planten, vissen, vogels, enzovoort... De tijgermug (knokkelkoorts en zo) zit al in Nederland  dus zal ze hier ook al wel te vinden zijn...

Ik denk dat er geen echt herstel meer mogelijk is. We moeten rekening houden met het feit dat onze natuur veranderd is. Maar dat wil ook zeggen dat we of die natuur uit zichzelf tot een nieuw evenwicht moeten laten komen, of dat we moeten opteren voor ingrepen die een evenwicht brengen zoals wij dat graag willen.

Het lijkt er op dat men voor het laatste heeft gekozen... Maar welke keus men ook op die manier maakt, het zal met zich meebrengen dat men voortdurend moet ingrijpen om dat wankele evenwicht in stand te houden. Nu is er de mentaliteit dat we geen vossen mogen doden, geen kraaien mogen afschieten, maar ze vergeten dat ze daarmee een doodslag toebrengen aan andere delen van die wankele natuur.

Je kunt geen omelet bakken zonder eieren te breken. Je kunt ook geen kunstmatig evenwicht bewaren zonder beheren van het wildbestand.  Ik vind het ook niet leuk om een vos te zien doden of een kraai af te zien afschieten, maar ik vind het nog veel erger dat ik geen leeuweriken meer zie en hoor, geen nachtegaal meer hoor... en dat men vaststelt dat bijen en vlinders in ijltempo uitgeroeid worden.

We moeten dringend iets doen, een echt actief beheer voeren. En als we dat doen, waarom dan ook niet zorgen dat de vossenlintworm (en andere besmettingen bij andere soorten die ons bedreigen) behandeld worden?
Als we toch opteren voor een evenwicht op een menselijke manier, dan kunnen we meteen ook zorgen voor een gezond bestand, voor de natuur en voor de mens !

Wij houden zo erg van de heide, maar vergeten, als we de natuur gewoon zijn gang laten gaan, we binnen de kortste keren geen heide meer hebben... We houden die natuur ook kunstmatig in stand. En dat lijkt te lukken en is heel mooi...

Toch eens nadenken ?

tot de volgende ?