dokter

Auschwitz concentration camp (Photo credit: Wikipedia)

Wij zijn deze morgen naar de dokter geweest, voor Anny. Vannacht al zei ze me dat ze weer last had van een blaasontsteking... Vroeger had ze dat ook al wel enkele keren, en ze wist dus meteen wat het was. Vanmorgen belde ik de dokter op, om bij hem te kunnen gaan (dat is tegenwoordig ook bij de huisdokter op afspraak!), en om 9.15' uur mochten wij er bij...
Anny moest haar water mee nemen, in een potje (in je handen houden is niet te doen hé).
De dokter hield in het potje zo'n strookje met van die gekleurde streepjes op, en zag meteen dat het inderdaad een blaasontsteking was. (Waarom geloven ze het nooit als je het zegt ?)...
Dus medicamenten... En geef er meteen maar een pak voorschriften bij voor ons, zodat we je niet te veel moeten ambeteren...
Dan naar de apotheker, en terug naar huis, ik moet nog mijn blog schrijven...

En hier zit ik dan, denkend op wat ik gisteren schreef, en hoe bijna als een uitroepteken op het artikel minister Van Ackere (Vanackere?)ontslag gaf onder druk van wat de media aan zwengelden...

Vanmorgen hoorde ik dat het ook de verjaardag is van de ramp met de "Free Herald of Entreprise"... De grootste scheepsramp voor onze kust...

Ik hoorde niet hoeveel jaar het precies is geleden, maar het is iets wat in het geheugen gegrift blijft... Althans voor de generatie die het meemaakte, en wellicht iets langer in gezinnen die getroffen werden. Ik heb het opgezocht: 6 maart 1987  193 doden...
Maar daar zal bij de volgende generatie geen kat meer op denken... Kijk maar naar de geschiedenis van de twee wereldoorlogen... Ik behoor wellicht tot de laatste generatie die daar nog echt iets bij voel. Ik ben na de oorlog geboren, maar mijn ouders maakten het mee (Mijn oudste zus en wijlen mijn broer weten (wisten) er ook nog iets over). Mijn herinneringen waren dus al tweedehands: de verhalen van mijn ouders... Maar mijn kinderen hadden die band niet meer, of van die enkele keren dat oma er over vertelde, maar dat was dan al echt de ver van mijn bed show voor hen... Iets van oude mensen.

Mijn kleinkinderen hebben daar geen rechtstreekse binding meer mee... en het collectieve geheugen is er ook niet meer op gespitst. Nu gaan ze op reis naar Auschwitz, om de kinderen als nog te confronteren met de gevaren van ultrarechts denken... Maar dat is nu gewoon een feitje uit de vele in de geschiedenisles, met al die vervelende data...

Dus gaat nog veel vlugger een scheepsramp uit het geheugen verdwijnen...

Waarom praat ik daar over ? Gewoon om je attent te maken op wat belangrijk is, en wat niet. Als je de media hoort, dan is ieder klein feitje tegenwoordig een wereldramp. Wie zal er binnen twee jaar nog praten over het financieel schandaal rond het ACW... Geen mens zal er zich nog aan interesseren, en wellicht zullen de meesten zich niet eens herinneren wat er precies aan de hand was... En toch klopt men dit feit zo erg op dat een minister het niet meer kan uitstaan...

We zien tegenwoordig het grote geheel niet meer, omdat de media ons verdrinken in massa's kleine feiten. En steeds meer kloppen ze alles op tot publiekstrekkers... Kleine feiten worden uitvergroot, en grote belangrijke dingen verdwijnen bijna in de mist van al die aandachtstrekkers. Plots hoor je niet meer van Syrië, waar echte historisch belangrijke feiten aan het gebeuren zijn. Geen tijd om daar bij stil te staan, we hebben immers het genoegen u mee te kunnen delen dat een minister ontslag geeft...

Ik heb het daar moeilijk mee...
Het is moeilijk om tegenwoordig nog de echt belangrijke dingen terug te vinden, te herkennen, tussen al die brol...
djudedju

tot de volgende ?

Vertrouwen

Logo of "Wij vertrouwen stemcomputers niet" (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren schreef ik over het gebrek aan vertrouwen in de Kerk, maar eigenlijk is het vertrouwen zowat in alles zoek ! De mensen hebben geen vertrouwen meer in de kerk, in de banken, in de werkgevers, in de vakbonden, in de politici, in de mutualiteiten, in... in... in... je kunt bijna eindeloos doorgaan...

Je mag me gerust ouderwets noemen (ik ben het wellicht ook), maar ik wijt een heleboel van ie zaken aan de media, pers, TV, Radio... enz...

Als er nu iemand, laat ons als voorbeeld een politieman noemen (die had ik nog niet in het lijstje vermeld), die iets mispeutert. Denken wij bv aan een politiecommissaris die een ongeval veroorzaakt met wat te veel alcohol in zijn bloed...
Meteen kun je dat horen en zien op TV, radio, in de krant...
Persoonlijk vind ik dat verkeerd !

Je kunt natuurlijk stellen dat we recht hebben op informatie, maar toch meen ik dat we hier op een andere manier moeten te werk gaan, op de manier van vroeger...

Vroeger zou een dergelijk feit verzwegen worden. Men zou de commissaris wel degelijk bestraft hebben, maar dat zou binnenkamers gehouden worden. De straffen zouden niet minder geweest zijn, maar men hield het blazoen van de politie zuiver.
Het voordeel van dit systeem was, dat de goegemeente vertrouwen bleef houden in de politie. Dit vertrouwen is belangrijk, want de politie is de organisatie die instaat voor de goede gang van zaken in de gemeente.

Ik pleit dus niet voor een systeem van straffeloosheid, in tegendeel ! Vroeger viel een rijkswachter onder het militair gerecht, en deze rechtbank was veeleer strenger dan wel soepeler voor zijn mensen. Maar door dit in een aparte, gesloten rechtssysteem te doen, was ook weer dat blazoen van de Rijkswacht proper gebleven en proper gehouden.

Wat ik wil zeggen, is dat we, door alles bekend te maken, zelf een sfeer hebben geschapen van wantrouwen tegen alles en iedereen. Men heeft door het bekend maken van een honderdtal overtredingen van politiemensen, als effect bekomen, dat het lijkt alsof alle politiemensen toch maar een zootje ongeregeld zijn. Hoe kun je dan verwachten dat de mensen eerbied hebben voor het gezag?
Men probeert dit nu te herstellen op allerlei manieren. In het geval van de politie is het herstel, het ontzag weer ingevoerd, door het enorm verhogen van de boetes op overtredingen. Met andere woorden, men herstelt het vertrouwen niet, men voert een soort dwingelandij in.
Het gevolg is dat heel wat van de politiemensen ook op die manier, dreigen met boetes, zichzelf een status van macht aanmeten. Vroeger was dit veel minder nodig, een politie was gewoon het gezag.

Ik denk dat het vertrouwen in al die functies en organisaties nooit meer kunt herstellen ! Men heeft heel de maatschappij ontwricht en het verbloemt met de term openheid.

De veldwachter van toen, was in burger Pier of Jan, waarmee je een pint kon drinken en een boom kaarten, maar in uniform was hij plots het gezag, je had eerbied voor het uniform, een symbool van een functie waaraan eerbied vast hing.
Men hechtte veel meer belang aan de kledij en de uitstraling er van. De priester zijn toga, de rechter zijn toga, de politie zijn uniform, de postbode weer een ander... Allemaal waren ze de kleuren, het blazoen van een functie die belang had in de maatschappij, en waar een zekere eerbied aan vast hing.

Ik pleit dus ook voor "sprekende" uniformen. Neem nu de politie, hun baseball-petjes zijn niet meteen ontzagwekkend meer ! Hun helm van vroeger was dat wel !

Ach, ik weet het, ik ben ouderwets... Maar ik denk met weemoed aan een maatschappij terug, waarin vaste waarden waren... Toen mijn kinderen klein waren, kwamen nichtjes en neefjes hier graag op vakantie. De reden was onder meer dat hier, in ons gezin, er heel duidelijke regels waren. Ze wisten wat mocht en wat niet mocht, en binnen die regels was een zee van vrijheid en plezier.
Zo was de maatschappij van vroeger ook... een vast kader, waarbinnen je vrij kon bewegen, vrij zijn, en de afsluiting er rond was net zo goed een veilige bescherming dan wel een beperking van de vrijheid.
Nu is alleen de beperking overgebleven
we voelen geen vrijheid meer
alleen wantrouwen
en begrenzende boetes

ja, ik ben ouderwets...


tot de volgende ?

Kerk in nood

Former church of the Reformed Churches in the Netherlands (GKN) in Hoek, now a private residence. Hoek, Terneuzen, Zeeland, the Netherlands (Photo credit: Wikipedia)

Het vertrouwen van de mens in de Kerk is nog nooit zo laag geweest, hoorde ik op de radio...
Oh jawel !!! ooit is het nog eens zo laag geweest !
Toen ging het niet alleen over seksuele uitspattingen, niet alleen over financieel wanbeheer, maar ook nog eens over schromelijk machtsmisbruik.
Dat laatste is er nu niet zo erg meer bij. De Kerk heeft al zo veel van zijn echte lijfelijke macht verloren, dat dit nu geen hoofdrol meer speelt... Maar voor de rest zitten wij weer in het dal waar we al eerder zaten...
Toen stonden veel welmenende priesters, monniken en zelfs leken op, om de kerk te wijzen op de juiste weg... Eén van hen kreeg enorme gevolgen: Maarten Luther...
Uit de wanorde steeg een sterke nieuwe pijler op, die jammer genoeg niet één bleef, maar in talrijke kleinere kerkjes uit splitste... De nieuwe kerk groeide te vlug en te ongeorganiseerd om één te kunnen blijven.
Door dit gebeuren kwam er voor de oude Kerk ook druk op de ketel, en er kwam een soort zuivering, een soort, want men hield toch zo erg van de macht...

Als je de situatie nu bekijkt, dan zou er van uit die Kerk en al die andere Kerken en kerkjes binnen het Christelijk gedachtegoed  misschien eindelijk weer een nieuwe beweging kunnen groeien, een Kerk die echt terug gaat naar de basis, en die alle uiterlijkheden en macht overboord gooit. Die een volmaakt doorzichtige structuur heeft, waar geen geheimen zijn voor de gelovigen.

Waar man en vrouw gelijk zijn, waar waarheid, Liefde en Geloof de peilers zijn.

De tekenen zijn nu al duidelijk !
Kijk om je heen, hoe de massa op zoek is naar steun, naar stevigheid, naar fundamenten voor zijn drang naar geloof ! Kijk hoe ze zoeken in allerlei exotische vormen van geloof, in de hoop dat dat volkomen anders zijn, ook beter zou zijn.

Het wordt hoog tijd dat Geloof ook volwassen wordt.

Ik ben me heel goed bewust van het feit dat je dat niet kunt zonder enige structuur, maar een van de grootste zorgen van een geloof zou moeten zijn dat die structuur open is en open blijft. Geen benoemingen, maar verkozen afgevaardigden, die ieder twee jaar opnieuw moeten verkozen worden, en waar de uittredende niet herverkiesbaar kan gesteld worden. (Moest men in de politiek ook doen !)

Om de structuur verder uit te bouwen naar boven toe, moet men het zelfde systeem handhaven: de verkozenen verkiezen onder hen, per kerkprovincie één afgevaardigde  die daar weer uit hun midden een comitee kiezen... Die ook weer om de twee jaar herverkiesbaar is, en alleen uit niet eerder verkozenen...

Je kunt stellen dat het op die manier niet mogelijk zal zijn een vast beleid uit te bouwen, maar is verstarring niet net waar we nu aan ziek zijn ????

Gooi heel de huidige troep overboord, en ga terug naar de basis, naar de grondvesten...
De rots waarop men de kerk moet bouwen is niet Petrus, maar het evangelie... En volgens mij zou ieder  geloof op die manier moeten gaan denken en gaan handelen, niet alleen de Christelijke... Want als ik naar de meeste geloven kijk, dan vind ik daar meestal de basis van alles terug: Bemin uw naaste als uzelf, en God boven al...
Twee verdomd moeilijke opdrachten.
Het zijn dan ook geen menselijke opdrachten...

tot de volgende ? (Op de foto een van de vele kerkgebouwen die omgevormd worden en werden tot ander gebruik... Symbool van een teloorgang...)

In Wieze

English: Glass of Westmalle Tripel (Photo credit: Wikipedia)

geen Wieze...
Het mag gek klinken in het land van het bier, waar bijna dagelijks nieuwe biersoorten boven de doopvont worden gehouden, maar er zijn al verdomd veel brouwerijen verdwenen... Gewoonlijk eerst opgeslokt door Inbev of een andere grote, en dan stilaan de nek omgewrongen...
Op de rommelmarkt in Wieze kon je onlangs nog Wieze drinken (Niet meer de Wieze van toen, maar van een klein plaatselijk brouwerijtje), maar nu is dat ook weg van de kaart.
Jammer, het was een lekkere tripel.
Vrijdag in " De Zandvlooie" te Kruishoutem (Lozer) geweest, en ook daar weer een lekker onbekend biertje gedronken. Canarus of zoiets, een biertje van Grammene (Deinze)...

In ons landje kun je bijna overal op lekkere plaatselijke biertjes stoten. Heerlijk land, dat land van ons. En denk niet dat het Vlaams is, ook in La Wallonie vind je heerlijke dingen !

In de Zandvlooie stonden de bieren op de kaart per provincie gerangschikt... En ik vond er - Oh verrassing- ook La Trappe, het enige trappistenbier dat niet Belgisch is... Alhoewel ik meen onlangs ergens gelezen te hebben, dat er nu ook een trappistenklooster in la Douce France zou begonnen zijn met brouwen... Ik moet eens uit kijken... Misschien doen we weer een heerlijke ontdekking.

Met de huidige wetgeving mag een mens niet veel drinken, dus probeer ik dat in te vullen met echt genieten van steeds maar nieuwe ontdekkingen...

Als ik met de auto ben, dan drink ik maar één pint, maar dan liefst een lekkere...

Maar het is duur geworden ! Ik heb de indruk dat de café's het verlies aan verkoop door de wetgeving op autorijden en drank en het verbod van roken in de Horeca, compenseren door de drank duurder te verkopen. Ik hoorde dat een lekkere tripel tegenwoordig verkocht wordt voor de prijs van 5 euro ! (Gelukkig niet overal !!!-) Dat is tweehonderd frankjes voor een pint bier !
Nu ja, wat men vraagt voor een glaasje water of limonade vind ik nog erger !

Op die manier denk ik dat je ook de plaatselijke klanten, die niet met de wagen zijn, maar een boompje komen kaarten, weg jaagt ! Je zoekt beter naar herbergen waar de prijzen betaalbaar zijn !

Moet ik zelf niet rijden, dan drink ik graag een twee glaasjes... Meer moet ik niet hebben...
Thuis drink ik gewoonlijk een glaasje wijn, die ik meebreng van Frankrijk... daar is de wijn goed en goedkoper dan hier.

Als ik zo eens dit stukje herlees, dan zijn wij hier in ons Belgenland echt wel Bourgondiërs hé ! Ook wie geen overdaad doet, heeft hier graag eens lekker te eten, lekker te drinken...

Ik ga stoppen, ik heb nog een lekkere droogvis liggen, die eet ik straks op, bij een lekkere pint.
Santé !

tot de volgende ?

Pauze bij de pausen

Met de Paus (Photo credit: IISG)

Voilà, we zitten zonder paus.
Straks zal het comité der wijze kardinalen zich verenigen en pogen tot de keuze te komen van een nieuwe paus...
Wist je dat het zo'n 5 à 600 jaar heeft geduurd vooraleer er eigenlijk voor het eerst een paus was? Op het eerste concilie (met Constantijn weet je nog ?) was de bisschop van Rome zelfs niet aanwezig. Er was eerst heel wat politiek gekonkel nodig, om te bekomen dat de bisschop van Rome ook Paus (Papa) werd van de kerk...
Voordien was de bisschop echt baas van zijn bisdom.
Ook dat was - toen al - vooral een politieke job.

Ik weet het wel, je kunt geen kerk opbouwen en behouden, zonder dat daar een zekere leiding aan vast zit, maar wie leiding zegt, zegt macht, en wie macht zegt, zegt machtsmisbruik...
We hebben in de kerk dan ook heel wat rare kwistenbiebels als paus gehad, waar machtsmisbruik veel belangrijker was dan het leiden van de kerk.
Het mag eigenlijk een wonder heten, dat de kerk toch is blijven bestaan, en nog een veel groter wonder, dat er nog steeds zo veel volgelingen zijn van deze kerk.

Ons vader zaliger zag daarin net het bewijs dat de kerk de ware was...
Je kunt het ook bekijken van de andere kant, en zeggen dat de macht die ze uitgebouwd hebben enorm moet zijn...

Toen de kerk weer eens op springen stond, vond men het systeem uit dat je beter een vijand kon creëren buiten de kerk, en daar alles op richten. En de kerk riep op tot de kruistochten... Als ik het zo nog eens bekijk, valt mij heel wat gelijkenis op met het Duitsland van de jaren dertig... Daar zocht men ook een vijand buitenaf... de Joden.
Tussen haakjes, de Joden zijn ook in de kerkelijke geschiedenis meerdere keren de vijand geweest. Net zoals men ooit een te sterke ridderorde veroordeelde en zo alle schulden van heel wat staten kon uitwissen... Exit de Tempeliers...

Tegenwoordig gaat het met dat machtsmisbruik heel wat beter... Ik zeg niet dat er geen morele druk wordt uitgeoefend, maar het stukje wereldlijke macht is omzeggens verdwenen. Gelukkig maar...

Toch blijf ik er bij, dat de kerk ook heel wat goeds heeft gebracht. Zij was ter plaatse, in de parochies, de waakhond op het respecteren van de normen. En ik betreur dat die macht verdwenen is, want je ziet de normen steeds meer vervagen.
Natuurlijk zou je ook die normen kunnen hebben zonder de druk van het geloof, maar de geschiedenis bewijst dat die kerk een makkelijke manier is om die normen in staat te houden. Het wegvallen er van leidt -helaas- ook tot vervaging van de normen.

Mensen die nog stammen uit de tijd van de machtige positie van de katholieken via kerk en via politiek kunnen met mij vaststellen dat er niet alleen een wet door kwam voor de abortus en voor de euthanasie, ze moeten ook, als ze eerlijk zijn, toegeven dat ze nu die dingen er al een hele tijd zijn, veel minder bezwaren hebben dan vroeger... Vroeger zouden we, vanuit ons katholiek zijn iedere vorm van abortus hebben afgewezen, nu hebben we begrip voor bepaalde situaties, en wat euthanasie betreft: je laat nog geen hond oeverloos afzien... We staan heel anders dan vroeger tegenover de zaken.

En het gaat heus niet alleen over die "grote" punten, kijk maar naar taalgebruik, eerbied voor de ouderen, respect voor het gezag en ga zo maar door...

Van mij mag de kerk gerust terug een positie innemen in de maatschappij, maar dan niet met de macht, maar met de overtuiging, als brengers van een overtuigende en eerlijke boodschap... Terug naar de echte naastenliefde, niet voor de zwartjes uit China, maar vooral voor de mensen uit je eigen buurt. Laat ons maar eerst vegen voor eigen deur, en als gans de straat proper is, dan verder gaan.
Het woord naaste lijkt mij ook niet meteen bruikbaar voor mensen die duizenden kilometers van mij af wonen. Mijn naasten, dat zijn de mensen in mijn omgeving.

Hopelijk krijgen we dan ook een paus die terug gaat naar de basis, die als leidraad het evangelie neemt, en niets dan het evangelie...

Een Blijde Boodschap
Er zijn voor je Buurt...

tot de volgende ?

Modern

The compact disc (Photo credit: Wikipedia)

Er is iets geks aan de hand met deze tijden...
Neem, pakweg, zo'n dertig jaar geleden, was iedereen er van overtuigd dat het gewone polshorloge met wijzers tot verdwijnen gedoemd was. Je zag steeds meer van die digitale uurwerken, waar je het uur kon aflezen van de hoekige cijfertjes die verschenen. Er waren er heel gesofisticeerde bij, met aanduiding van de honderdsten van een seconde, met een wekker functie (Koen had er een die kraaide als een krielhaantje). Je had er met een ingebouwde rekenmachine en ga zo maar door.
Zo'n digitaal uurwerk was iets waar je niet buiten kon...

Je moet nu eens kijken, zelfs op de rommelmarkt vind ik die dingen niet meer of amper terug...

Een dikke twintig jaar terug smeet iedereen zijn platenspeler op de afvalberg, en iedereen schakelde over op de Compact Disk, de CD... Nu pas was het volmaakte geluid te horen, geen ruis meer, perfecte klanken, uitgekiende stereo-effecten, kortom Het-van Het...

Nu zie je de vinyl terugkomen... Overal biedt men opnieuw platenspelers aan, op de rommelmarkten zie je mensen op de knieën zittend zoeken in hele bakken met oude platen. Iedere plaat wordt voorzichtig uitgehaald uit de hoes, de hoes wordt gekeurd en men zit het vinyl te keuren op krassen...
De fonoplaat is back, terug van weggeweest...

En dat zijn maar twee voorbeelden van dingen die terugkeerden... Dit zijn twee dingen die weer echt gebruikt worden, die niet alleen een sieraad zijn, maar ook functioneel terug zijn. Maar een heleboel dingen komen terug uit pure nostalgie...
De outlet-stores en -beurzen schieten als paddenstoelen uit de grond, en je dwaalt er rond tussen die oerlelijke knaloranje tafeltjes en stoelen van de jaren 50 van de vorige eeuw, maar ook vol van dingen die nog maar een twintig, dertig jaar uit zijn...
Het lijkt wel of mensen hun verleden willen terug invoeren.
Heimwee naar de maatschappij van toen ?

Een van de dingen waar ik wel eens bij stilsta, is de stand waar ze een massa oude fototoestellen hebben... En dan kijk ik verbaasd naar de gevraagde prijzen van die oude bakjes... En steevast zegt Anny dan: "Zo eentje hebben we ook nog liggen, en deze ook..."
En dan kun je "rijk" voelen, of ...
Oud.

Wij dateren nog uit de tijd van die felgekleurde plastic dingen, wij hebben ooit nog zo'n plastic kamerpot gehad (de WC was buiten aan de andere kant van de koer - koud !!!!)... We herkennen de dingen waar wij onze kinderen in opkweekten, en die nu hebbedingen zijn. En bij "Antieke Kinderwagen" herkennen wij dat model van op de foto's waar wij zelf in zo'n ding lagen...

Kinderen spelen nu met autootjes die voortbewogen worden met batterijen, maar de oude trapauto is niet meer betaalbaar...
Wie het koopt laat er zeker geen kind meer mee spelen, maar zet het als pronkstuk in zijn living...

En dan denk ik weer eens terug aan vroeger...
In onze straat woonde een oud echtpaar, in een huis bezet met faiences... Die mensen hadden elk een fiets. Ze woonden in de kelderverdieping met zo'n klein raampje die bijna gelijklopend met de stoep was... Die fiets was blijkbaar voor die twee oudjes een belangrijk iets, want iedere keer werd de fiets na gebruik netjes gemaakt, en dan voor het raam neergezet...
Fietsen als meubelstuk, scheelt niet zo veel met een trapauto als sierstuk hé ?

Voor hen echter waren echte gebruiksvoorwerpen, geen ... sierstukken !
Wat we nu zien, dat is echte nostalgie...
Heimwee naar de tijd dat nog niet alles automatisch ging, dat je nog moest rechtstaan om de TV van post te doen veranderen, dat die goedkope meubeltjes van toen nog je enige rijkdom waren, waar je nog niet aan een tafel zat met twaalf soorten toespijs...
Heimwee naar de tijd waar je nog niet zelf moest beslissen, maar waar vader en moeder dat voor je deden...
Heimwee naar een onbekommerde tijd, waar nog geen verantwoordelijkheid bestond...
Waar je nog kon spelen en ravotten
Waar de straat nog jouw eigendom was, en niet van de auto...

nostalgie...
Heimwee naar vroeger. En zo kun je ergens bij mensen binnengaan, waar je tot je verbijstering in de mooie oude kast met mooi geslepen glas in de deurtjes, plots twee pakken Sunlight ziet staan... In de verpakking die jij nog kent uit je kinderjaren...
djudedju

dan pas voel je je oud !
Oud !
Je hebt er geen gedacht van !


tot de volgende ?

De kalenderblok

Toen ik vanmorgen stond te turnen, kon ik mijn ogen niet van het vergeelde kalenderblokje afhouden... Dat staat al sinds 2001 op 1 maart... Dag waarop onze Koen is overleden.
Het is natuurlijk gek dat je die dingen bewaart, dat je een soort gedenkschrijn opricht voor een overleden gezinslid, dat je ergens poogt de tijd stil te zetten...
Morgen is het dus 12 jaar dat onze Koen er niet meer is...
Het is net de dag van gisteren. Ik zie ons nog staan bij het lijk, ik zie mezelf naar huis rijden en hoor mezelf op een gegeven ogenblik vragen aan Anny "Waar ben ik nu ?" Ik reed volkomen op automatische piloot, ik reed naar huis zonder me van de omgeving echt bewust te zijn. Ik stopte voor het rode licht maar vroeg mij niet of ik daar heb gestopt, het ging automatisch.
Ik zwom in een zee van verdriet
Thuisgekomen hebben we nog enkele familieleden opgebeld, en dan zaten we daar, zwijgend naar elkaar te kijken. Ik heb de fles cognac uitgehaald, en we hebben beiden een druppel gedronken en zijn naar bed gegaan.
Ik weet niet meer of ik geslapen heb of niet, maar ik weet wel dat nog nooit mijn vrouw zo bewust heb aangevoeld als toen, we zwommen in diezelfde zee van tranen.

Het is morgen 12 jaar geleden...
En het wee is zijn scherpste kantjes kwijt.
De wonde is er nog, maar er is stijf en stram littekenweefsel opgegroeid. Je kunt dat niet bewegen zonder pijn, maar als je het stil laat is de pijn er niet meer.
Je denkt er niet meer voortdurend aan.
Je wordt er wel door miljoenen feiten en feitjes weer aan herinnerd, en dan schuurt en schramt dat weefsel van verdriet weer.

Ik kijk naar zijn foto, die hier bij me op de computer staat, en zucht...

Buiten is het weer aangepast aan mijn stemming: grijs en somber.
En toch wou ik dat de zon scheen, wou ik dat ik vanmorgen niet op dat kalenderblok had gelet, wou ik dat ik niet herinnerd werd, niet weer ondergeduwd werd...

Het helpt immers niet je vast te pinnen aan dat verdriet. Je moet verder.
Je doet het dan ook
maar nu en dan haper je even
Moest het je auto zijn, dan dacht je "Een vuiltje in de benzine"
Maar het is je zijn, je eigenste ik, je eigen litteken, je eigen verdriet

Laat de lente komen, de zon, de bloemen, de blauwe hemel, de vogels die je 's morgens wakker fluiten, het licht...

En het Licht scheen in de duisternis...

tot de volgende ?