Hemel/hel

Niet alleen belangrijk is de weg die je gaat....... (Photo credit: Akbar Sim)

Gisteren zijn we op bezoek geweest bij een oude kennis. oude kennis in de dubbele betekenis, we kennen ze al heel lang, en ze is al oud...
't Mensje heeft in haar leven ook al heel wat meegemaakt: man verloren, kleinkind verloren, miserie met kleinkinderen, allemaal dingen die geen deugd doen...
Vannacht lag ik nog wat op haar te denken... en dat zo'n mens haar hemel zeker heeft verdiend, ze heeft het vagevuur hier al gekregen, of was dat de hel?

Weet je, voor zo'n mens moet er zeker zoiets bestaan als een hemel... Ze verdient het om toch een keer in een zee van geluk te mogen rondzwemmen.

Maar eigenlijk weten we niet eens wat de hemel echt is... Wellicht geen rijstpap met gouden lepeltjes, wellicht ook niet godganse dagen "Hallelujah" staan kwelen...
Eigenlijk hebben wij er geen idee van, hoe je nu oneindig vol geluk zou kunnen omschrijven... Sterker nog, we schijnen geluk enkel te kennen van uit de tegenpool ongeluk, ellende.

En weet je, eigenlijk weet ik niet eens of dat mensje echt ongelukkig is! Ze heeft heel wat leed te verwerken gehad en nog te verwerken gekregen, maar eigenlijk klaagt ze niet eens. Ze voelt veeleer het leed van de anderen, en neemt veeleer een helpende houding aan dan een treurende. Ze blijft ook niet vasthangen aan dat leed, het leven gaat door, en ze wil er wel eens over vertellen, maar alleen tegen enkelen, die zij vertrouwt, en van wie ze weet dat die het begrijpen. Anderen worden buiten dat schuifje van het leven gesloten... Alleen voor intimi.  En zelfs dan praat ze over het leed, en hoe erg het is voor de anderen... Niet voor haar, ook al neemt ze zelf ook haar deel van die last en zelfs meer op de oude schouders.

Wat is geluk?
Ik, voor mij, is geluk gewoon het aanvaarden der dingen, en er het beste van maken.
Ik kan voortdurend zitten janken over de pijn, over het verlies van een kind, en ik voel dat ook wel, maar ik laat het mijn leven niet overheersen. Ik voel me gelukkig, ondanks alles. Meer zelfs, dat heeft me geleerd dat alles te verwerken is, dat er steeds nog een weg naast de berg leed loopt. En ik ben zelfs een beetje nijdig als ik mensen voor hun berg zie staan, Oh en Wee roepend, en niet kijkend naar het weggetje naast die berg.

Geluk, dat is aanvaarden dat die berg er ligt, maar er omheen trekken, voortdoen.
Geluk dat is bezig zijn, niet er bij gaan zitten, treuren.
Weet je, je moet er eens naar kijken ! Treuren dat is een zittend werk, een leeg beroep, een nietsdoen in een zee van verdriet. Wie bezig is verwerkt alles veel makkelijker.

Ik weet niet of er een hemel is... Ik weet nog minder hoe die er uit zou kunnen zien, en het interesseert me ook niet echt. Ik weet hoe geluk er uit ziet: een stralend witter dan wit, met bruinverbrande randjes aan... Randjes van leed die je naar de kant hebt geschoven, niet eens helemaal bewust, maar wel in een bewust uit de weg gaan.

Het leven is niet zo moeilijk, als je heel veel omwegjes maakt... Sommigen stellen dat je verdriet moet verwerken... ik geloof dat je het veel beter kunt laten bezinken. Weg gaat het niet, uit de "weg" ga jij wel.

tot de volgende ?

Windhoos

Oosterzele (Photo credit: Wikipedia)

zowat 5.25' uur deze morgen hoorde ik het plots in de verte donderen. Donderen? In de winter ? Enkele minuten later nog een donderslag, maar nu al heel wat dichterbij en beter herkenbaar: dus toch donder !
Enkele seconden daarna begon het plots, van uit het niets te stormen, en de regen kletterde tegen de rolluiken (misschien zat er ook hagel tussen?). Tien minuten later was alles weer rustig, net of er was niets gebeurd.

Om 7.30' uur, terwijl ik stond te turnen, hoorde ik op het nieuws praten over een windhoos te Meulebeke (West Vlaanderen) en te Oosterzele (Oost Vlaanderen en niet zo ver hier vandaan)...

En meteen begon ik weer te denken...
Waar gaat de wind naartoe ?
Hoe kan het dat hier een windvlaag passeert en even plots weer weg is ? Waar is die wind naar toe ?

Ik ben wellicht verkeerd, maar is de lucht misschien te vergelijken met water ? Als ik op een bladstille dag een steen werp in het roerloze oppervlak van een vijver, dan zie ik plots kringen ontstaan... Niet alleen één kring door de steen, maar door die kring ontstaat er een holte in het wateroppervlak, die zo nodig weer moet worden opgevuld, maar te haastig, te enthousiast, waardoor er eigenlijk een bult ontstaat, die dan weer wegebt in een grote kring, in een bijna eindeloze reeks van kringen... Het is alleen door de weerstand van het moede water dat het uiteindelijk stopt.
Is dat met de lucht ook zoiets ?
Nee, niet helemaal, wind verplaatst zich niet in kringen, wind verplaatst zich in een richting... Maar voor de rest lijkt het wel wat op het water... Het sterft uit door de weerstand van het stilstaande pakket lucht die het telkens en telkens weer moet voor zich uit in beweging zetten...

Hoe er dan plots hier en daar uit die voortsnellende wind een ronddraaiende windhoos vormt ? Ik heb er geen idee van. Als het water zou zijn, dan kan dat ontstaan door een plots wegvloeien, denk maar aan het water in de gootsteen die ook kan gaan draaien... Misschien is er in de lucht ook plots een plaatselijke onderdruk? Misschien, als ik verder via het water mag vergelijken, is het wegzuigen van het water om een nieuwe berg te maken die dan weer wegvloeit in cirkels, zo trekt ook de aanstormende lucht een massa voor zich op naar omhoog, waardoor dan niet alleen een "gat" ontstaat, maar ook die cirkelvormige aanzuigkracht? Ik ga eens moeten neuzen op de onvolprezen website van Frank Deboosere... Moet je ook eens doen, het is echt de moeite er eens in te grasduinen...

Maar net zo graag probeer ik me die dingen te visualiseren... Misschien is het wel helemaal verkeerd, maar dat is niet erg, ik heb voor mij de voor mij passende verklaring ingevuld... Dat is het voordeel voor de mens met fantasie !
Wij, de fantasten, hebben het recht op de opbouw van een eigen wereld, ingekleurd in de kleuren die wij graag zien, uitgerust met de trucjesdoos, patent van de eigenaar, onverdeelbaar zonder toelating van...

Ik vind die wereld heel gewoon, en sta nog steeds een beetje versteld van het feit dat niet iedereen die trukendoos heeft !   Maar blijkbaar is de meerderheid van mijn medemensen vastgeworteld in de aarde, zonder de mogelijkheid weg te dromen... Een stormdroom (of droomstorm?) zou hen wellicht ontwortelen.

Ze weten niet wat ze missen ! Vol verbazing zitten ze dan in een boek van Dahl te kijken naar die onwerkelijke wereld... Voor mij is dat een gewone wereld, waarin ik dagelijks flaneer. Zoals gisteren, bij de tandarts:
"Mond open" Anny opent haar mond "Doe je mond eens wat meer open" Anny gaapt voorzichtig iets wijder "Nog wat verder open !" Waarop ik, van op de stoel in de tribune toeschouwend, verklaar "Je hebt er nog niet  veel gezien zeker die een vrouw hebben die haar mond niet opendoet?"
De tandarts moest een momentje stoppen om te lachen, en Anny "Zeg !!!"...
Dat is fantasie, dat is humor... dat is het zout op de patatten...

tot de volgende ?

Slaap

Ronse railway station, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Vannacht weer bijna niet geslapen.
Daar lig je dan in het donker te turen naar het niets. En te denken, te fantaseren, te redeneren. Vooral het naar voor brengen van je mening is dan interessant: er is niemand die je tegenspreekt.
Ik vermoed dat ik tijdens mijn slaap evenveel draai en keer in mijn bed, want ook als ik goed heb geslapen, vind ik meestal mijn onderlaken terug in een balletje gedraaid ergens onder mij...
Maar als ik wakker lig, dan weet ik waarom ik lig te draaien en te keren: rugpijn...
Net zoals ik overdag steeds mijn houding moet veranderen, moet ik dat 's nachts blijkbaar ook doen.

Als ik 's morgens op sta, dan moet ik een momentje blijven staan: Door het rechtstaan gaan de wervels op elkaar drukken, en voel je verdomd goed alle zenuwen die op een of andere manier in het gedrang komen en pijn doen. Na enkele seconden vind je de juiste houding om zo weinig mogelijk pijn te hebben.

Tijdens het turnen iedere morgen, voel je, hoe je nu eens hier dan eens daar zenuwen pijn gaat doen, maar ook, hoe door de herhaling van die beweging de zenuw blijkbaar een veiliger plaatsje zoekt. Na het turnen ben ik een stuk beter dan er voor ! (Anders zou je het wellicht niet doen, of toch zeker niet zo lang volhouden)

Vanmorgen wil mijn linkerbeen weer niet mee. Dat is het been dat meest last heeft van de pijn, en meestal ook het meeste gevoelloze zones heeft, waar je met een speld in mijn vel kunt prikken, zonder dat ik het voel, of amper iets voel. Vandaag doet het echter weer eens pijn: uitstralingspijn, er zal weer ergens een zenuw klem zitten die naar mijn been loopt.

Zo is het altijd wel iets of altijd wel ergens iets van pijn. Je leert er echt mee leven. Je praat er alleen nog eens van als de pijn erger is dan gewoonlijk, of hinderlijk is voor je dagelijkse leven. (Sommige pijnen hinderen je leven niet echt, ze doen wel pijn, maar niet zo erg dat ze je belemmeren)

Vandaag lijkt dus weer zo'n dag te zijn... En straks moet ik Anny naar de tandarts voeren, daar op de ongemakkelijke stoelen in de wachtzaal gaan zitten, en dan kijken hoe ze aan de tand van Anny gaan zitten boren en schuren en op metsen...  Hopelijk blijft het nu zitten, want die tand is al eens "bijgewerkt"...

Misschien heeft de tandarts mijn naam herinnerd, en zocht hij in zijn materiaal naar wat afdankertjes... Heb ik weer gratis heel fijn materiaal om mee te boetseren in de klei. Maar ik ga er hem niet om vragen, het is immers nog niet lang geleden dat ik hem zag en een heel pakket materiaal mee kreeg. In de academie zijn ze dan stikjaloers "Waar haal je dat allemaal? " "Bij de tandarts, ik vraag daar om" "Dat zou ik niet durven..."... Tja, dan krijg je natuurlijk niets ! Er is geen enkele tandarts die aan zijn klanten vraagt of ze soms wat oude spateltjes en zo willen mee nemen...

Na de tandarts vlug nog even naar de Aldi, en dan weer naar huis...
Terug naar mijn PC, wat kijken naar mijn mailtjes en naar Facebook en Twitter... Wat kreeg ik als berichtjes, en wat kan ik doorsturen aan mijn kennissen en vrienden? Daar ben ik een hele tijd mee bezig. Soms krijg ik een massa mailtjes, en stuur ik er geen enkele door, omdat het allemaal mailtjes zijn die ik vroeger al eens zag, soms krijg je er maar weinig, maar kun je ze allemaal doorzenden, omdat het een echte nieuwe oogst is. Zaken die racistisch zijn stuur ik niet door, omdat ik niet gelukkig ben met die zaken... Ik ben bang van racisme... We hebben in het verleden gezien hoe het voortdurend slecht maken van een bevolkingsgroep aanleiding was tot massamoorden. Ik ga regelmatig naar een winkel van moslims in Ronse... Ik ga er graag, en iedereen is er zeer beleefd en vriendelijk. Ik praat ook met die mensen, en ik kan niet zeggen dat zij anders zijn ... Zij hebben een ander geloof, en geloven nog zoals de mensen hier geloofden een halve eeuw terug... En ook bij hen zien we dat de jonge generatie meestal heel wat minder obligaat moslim is... Onze wereld beleeft de godsdienst niet meer zoals de vroegere generaties, en ook bij hen zien we dat ontstaan. Ik laat in het midden of dat allemaal zo goed en wenselijk is, maar één ding vind ik belangrijk: Geen enkele godsdienst mag echt opdringerig en echt dwingend zijn naar anderen toe !

Ik ga stoppen, straks moeten we vertrekken, en ik heb nog steeds pijn

tot de volgende ? (Op de foto: het station van Ronse, zowat het oudste station van België, stond eerst in Brugge, en is steen per steen in Ronse weer opgebouwd. Mooi oud gebouw!)

Gezocht: dinosaurussen

Nee, niet voor mij, voor Els, onze eigen peuterjuf... "Opa, als jullie naar de rommelmarkt gaan, wil je dan eens uitkijken naar een grote zak dino's?"  Ik heb nog wat uitleg gevraagd: "Geen boerderij dieren en zo?" (Daar heb ik nog een hele doos van staan, die ik met veel liefde zou willen kwijtspelen), maar neen, het moeten zo nodig dinosaurussen zijn.

Waarschijnlijk gaan ze de peuters nu moeilijke latijnse namen aanleren, voor al die soorten voorhistorische sauriërs. In een heel ver verleden heeft Bart van ons nog een echte mammoetentand (een kies, geen slagtand) gekregen, maar ja, die beestjes komen al een heel eind later dan de dino's...

(Echt, Els, zou je niet willen overschakelen naar boerderijdieren???)

Die dino's zijn ooit een hype geworden, dank zij de films van Steven Spielberg: "Jurassic Park"... Toen kreeg je van die voorhistorische beesten bij wijze van spreken, op je boterham gesmeerd, ze zaten onder meer op je favoriete pot choco... Deze rage heeft wel enkele jaartjes de kinderen verleid tot het houden van hele dino-boerderijen. Zelfs puzzels in de vorm van een dino verkocht men. Ik kreeg er ooit eentje in metaal in cadeau. Die is niet geschikt voor kleuters, want die weegt wel een paar kilo...

Maar nu lijkt die hype weer weg... Wellicht voelt Juf Els zich dus geroepen om weer de dino's te voorschijn te toveren... Weet ze wel welke gevolgen dit allemaal zal hebben ????

Ik zie het zo voor me: Kleine Toon en kleine Daan, lieve Emma en zoete Trees bestormen hun lieve opa's en zoete Oma's met de vraag naar dinosaurussen. Laten we veronderstellen dat ze dat moeilijke woord weten over te brengen aan opa die al een beetje hardhorig aan het worden is... De gevolgen zijn niet te schatten !!!
Opa en oma naar de zolder, daar in de verste hoek, waar je niet rechtop kunt staan, daar liggen nog enkele dozen met spellen van toen de mama's en papa's van nu nog kind waren, en als er nog dino's zijn, dan moeten ze daar bij liggen.
Na een tijdje komt opa dan beneden met een doos, een beetje amechtig van het zoeken in die dozen vol stof, en van het trappenlopen... De kleine uk duikt de doos in... "Mis !" Opa, ik moet geen koeien en schaapjes, ik moet dinosaurus Rex hebben..."

djudedju

Gisteren op de opendeur van de academie, was er verschrikkelijk veel volk. Misschien ben ik te zien geweest op TV Oost (kunnen wij hier niet zien), want ik ben langdurig gefilmd terwijl ik ik een hondenbeestje aan het boetseren was... Een pup om precies te zijn... Niet dat ik plots beestjes ga beginnen maken, maar het was een geschikt iets om het werken met papierklei uit te testen. Ik kan je papierklei aan bevelen ! Je kunt er heel wat dingen mee doen, die je met gewone klei niet kunt.

Anny was mee gekomen, en we hebben ons grandioos geamuseerd... Kris (Chris ?) was er ook, en die kan soms aardig uit de hoek komen. Op een of andere manier klikt het tussen de twee baarden van de Keramiek, en dan krijg je vuurwerk van grappen en grappige opmerkingen. Dat er vreemde mensen bij stonden, dat kan ons echt niet deren. We kwetsen niemand, we vertellen niets wat niet mag gehoord worden, dus who cares ?

En ik heb gisteren gelogen in mijn voorspelling over de Opendeurdag... Er was wel bier in de bar: Blond van Ename (Roman), en lekkere pint gebrouwen in mijn buurt...

Tot de volgende ?

open deur

Municipal flag of Zottegem, Belgium. The municipal flag of Zottegem is blue with a yellow lion. (Photo credit: Wikipedia)

Deze namiddag is het open-deur-dag in de Academie te Zottegem... in de modder.
Ze hebben het nodig geacht om net nu werken uit te voeren op de parking. Een of andere buis die ze moesten leggen.
Ze hebben netjes de putjes dichtgemaakt, en daar bovenop een dikke laag steentjes uitgegoten... Maar met die regen is die omgegraven onderlaag nu een dikke soep, en als je op die steentjes trapt, dan lijkt de wereld onder je te bewegen. Dat doet hij sowieso, maar nu is het anders !

Met je wagen er op rijden is link... Er zijn nu al behoorlijke putten !

Gisteren waren de kuise vrouwen van de Stad Zottegem druk aan het kuisen... En wij hebben voor één keer netjes ons voeten geveegd aan de mat. Maar als straks de bezoekers komen, haastig binnenstormen om uit de regen te zijn, dan vrees ik dat we volgende week in een vuile academie zullen moeten werken. Gaan we eindelijk eens het verschil voelen tussen ordinaire modder en klei onder onze voeten!

De nieuwsgierigen zullen er een deel van de leerlingen aan het werk zien, in allerlei disciplines van de Kunst... Ik zal er ook nu en dan wat zitten te prutsen... En nu en dan eens rondlopen om in de andere klassen te neuzen, en onder meer mijn kleindochter aan het werk te zien.  En wellicht ook wel eens in de bar te landen, waar geen alcoholische dranken te verkrijgen zijn, maar voor één keer wel wulken. Hier zeggen ze verkeerdelijk "Escargots"... Escargot is het Frans voor slakken, en wulken zijn geen ordinaire slakken. Niet dat ik slakken ook niet heerlijk vind ! Met lookboter smaken ze heerlijk ! Maar Wulken zijn best ook lekker.

Gans de academie is ook rookvrij... Onze twee leraars staan dan ook nu en dan eens buiten voor de deur aan hun sigaretje te lurken. Van de leerlingen zijn er maar een paar die ook roken. Het valt toch wel op, dat er steeds minder rokers zijn ! Blijkbaar heeft die wet op het roken toch wel positieve gevolgen !

Deze namiddag gaan we vroeg vertrekken, in de hoop toch nog onze auto kwijt te raken op de parking, modder of niet, want anders kun je wel eens heel ver af moeten gaan parkeren. We, want Anny gaat mee... Dan zit ik daar te kleien onder het waakzaam oog van mijne gade. Dat is niet voor het eerst, ze ging al enkele keren mee, en ze kent er ook al enkele van mijn medeleerlingen. We gaan op de open deur dan samen ook eens alles bekijken, en vooral naar Lieselotte gaan kijken, die druk zal bezig zijn bij Juffrouw Roos. Een klein fijn vrouwtje, die naast die pubers, ook les geeft in de Grafische kunsten. Dat weet ik, omdat mijn Zwarte Piet uit die klas kwam, en daar ook les gaf.

Dat is een van de voordelen van het Sint zijn: je kent dan zowat alle leraars... (Minder: ze kennen mij ook...)

Ik ga stoppen... Het is zaterdag, het regent (nog altijd) en ik zie dat er hier pakken mailtjes te wachten staan...
tot de volgende ?

Musée d'Orsay: stinkerds buiten !

Main alley of the Orsay Museum in Paris, France. (Photo credit: Wikipedia)

In Parijs, in het museum D'Orsay zijn  drie mensen buitengezet omdat ze stonken !
Twee ouders met hun kind van twaalf en een maatschappelijk werker gingen op museumbezoek. In het kader van sociale begeleiding, gericht op verbetering van de levenssituatie van het gezin...

In Frankrijk is er heel wat beroering over deze zaak: "Ze zetten geen van die kakmadams buiten die een uur in de wind stinken naar dure parfums !"  Men spreekt er dan ook al over discriminatie.

Wat ik daarvan vind?
Ergens denk ik dat de sociaal begeleider misschien ook het stukje "persoonlijke hygiëne" zou moeten bij brengen aan die mensen, maar zelfs al roken ze niet fris, dat mag en kan geen reden zijn om hen buiten te zetten. De reden daarvoor is, dat geurwaarneming niet echt te bepalen is. Wat voor u stinkt, kan voor mij helemaal niet stinken of omgekeerd. Ik herinner me dat ik ooit op Madeira aan een bloem rook en zei tegen Anny dat ze ook eens moest ruiken, zo een lekker geurtje! Anny vond die bloem stinken ! Bovendien kan het zijn dat de geur veroorzaakt wordt door natte kledij ! Met het regenweer van de laatste dagen zit het er dik in, dat de betrokkenen nat waren.  Vermits ze sociale begeleiding hadden, mogen we veronderstellen dat ze arm zijn, en dus wellicht niet over degelijke regenkledij beschikken. Bovendien geuren bepaalde stoffen erger dan andere, als ze natgeregend zijn. Mede door dat ze minder gewassen worden, en dus meer stoffen bevatten die door het vocht erger gaan ruiken...

Maar het is minstens gedeeltelijk een persoonlijke interpretatie. Ik heb ooit gelezen dat een blanke een andere lijfgeur heeft dan een zwarte. Ik heb dat nog nooit vastgesteld, maar ik kan mij indenken dat dit wel zo is. Wellicht is het niet meer zo, of niet meer zo erg,  eens de zwarte hier leeft en hetzelfde voedsel nut. Want de geur van zweet wordt (onder meer ?) beïnvloedt door het eten wat men eet.
Bovendien volg ik volmondig de opmerking over het parfum ! Er zijn inderdaad mensen die zo kwistig omgaan met parfum, dat het storend is. En ook daar heb je parfums die niet door iedereen als "lekker ruikend" ervaren worden.

Dat ik toch pleit voor een begeleiding ook naar persoonlijke hygiëne toe, is mij ingegeven door het feit, dat een net voorkomen (en dus ook een "nette" geur), mede van invloed zijn om aan werk te geraken, om een plaats in de maatschappij te veroveren.

Stel dat u werkgever bent, en u moet een arbeider aanwerven, zult u dan niet, naast de bekwaamheid ook de mens als individu inschatten? Het is een feit dat mensen met een gezicht vol piercings en tattoos minder snel werk vinden dan anderen, zelfs met dezelfde kennis en bekwaamheid. Je kunt dat niet eerlijk vinden, maar het is de werkelijkheid.

Iedereen kent het spreekwoord: "De kleren maken de man", dat duidt onder meer op dit feit ! We beoordelen een mens mede op zijn uiterlijk !
Als ik enkele blogs terug allusie maakte op de uniformen van politie, rijkswacht, brandweer, postbeambten en dergelijke, dan kun je dit eigenlijk ook een beetje interpreteren dat de eerbied voor die beroepen mede uitgestraald wordt door het dragen van een net uniform.
Zelfs al zegt je verstand je dat dit niets ter zake doet, je gevoel oordeelt anders en oordeelt mee.

Een net voorkomen heeft dus wel degelijk belang. Vandaar dat ook op dat stuk er eventueel steun moet zijn van de sociale begeleiding. Je zou kunnen stellen dat het mee zit in het pakket. Men leert in de school aan dat je om te solliciteren ook net moet gekleed zijn !

Besluit: mensen buiten zetten is zeker niet de goede oplossing ! En aan de sociale begeleider: let ook op het pakket persoonlijke hygiëne !

tot de volgende ?

Het vreemde ding

In een pot met Aspidistra groeien sinds kort vreemde dingen, zie maar eens op de foto hierboven !
Het ziet er uit als stervormige bloempjes in wit - paars- en roze... Ik denk dat het een soort paddestoelen of zwammen zijn, Anny houdt het op een vreemde bloeiwijze van de Aspidistra...

Is er soms iemand onder mijn lezers die weet wat dit ding is ? Ik heb Bart gevraagd om er eens een heel zuivere en nette foto van te maken, want met mijn bakje kan ik niet aan macrofotografie doen, ik kan zelfs niet dichter dan zo'n half meterke van het ding af staan mikken...

Ik ga dan de foto maar eens doorsturen naar enkele websites waar ze zich met dergelijke bizarre dingen bezighouden, om het raadsel op te lossen, maar mocht jij het weten... Laat ons aub niet in het ongewisse !

Het zijn mooie dingetjes, maar misschien is het wel pure gif voor mijn aspidistra, en net nu gaat dat plantje eindelijk eens goed aan de groei. Het was een heel klein plantje die ik ooit eens kocht, uit nostalgie... Volgens ons moeder waren dat de planten van haar jeugd. In mijn jeugd waren dat de "lange- of vrouwentongen" (Sanseveria)... Ondertussen weet ik dat de aspidistra zowat de sterkste kamerplant is die men zich kan wensen, en ook dat het een heel sterke luchtzuiveraar zou zijn...

Dat is een tijdje geleden druk gepropageerd geweest: Zet een plant in uw kantoor om de lucht te zuiveren, en kijk, daar kwamen sanseveria en aspidistra in de top tien te staan als zuiveraars...

Mijn huidig "kantoor" moet dan wel heel zuiver zijn ! Naast me staan enkele tientallen orchideeën te groeien en te bloeien en een grote ficus als zuiverste zuiveraar. Maar toen ik nog ging werken, had ik ook een kantoor met een ganse vensterbank vol planten... Het was het enige raam waar planten stonden... Ik hou van bloemen, ik hou van planten...

Als we bij de bloemiste Lucie om een plantje gaan, een geschenkje voor de een of de ander, dan heb ik negen op de tien een plantje mee voor in ons huis... Anny zucht dan: "Waar ga ik dat zetten ???", maar we vinden wel altijd een plaatsje.  De meeste planten doen het bij ons reuze goed, zodat die kleine dingen alras in een grotere pot moeten... Maar een paar soorten schijnen het niet te doen, de streptocarpus, iets wat iedereen kan houden, dat wil bij mij iet groeien, laat staan bloeien... Maar orchideeën, zelfs soorten die niet zo makkelijk zijn als kamerplant, doen het hier heel goed. Altijd staan er wel enkele in bloei. Voor het moment staan de venusschoentjes weer prachtig !

Maar nog nooit heb ik in een van die talrijke bloempotjes en -potten die hier staan en stonden, zag ik ooit die vreemde dingen. Help !

Dat mijn tuin eerder een wildernis is dan een echte tuin, dat heeft dezelfde oorzaak... Als ik een mooi plantje zie, dan heb ik het mee, voor in de tuin ("Waar gaan we dat nu weer zetten ????). een deel van die nieuwelingen worden verdrukt en halen het niet, enkele komen er mooi tot hun recht, en andere moeten we regelmatig snoeien en intomen... Zelfs wilde planten vinden soms een plaatsje. Al heel wat jaren hebben wij hier de wilde gele papaver, die we mee brachten uit Schotland, toen we daar -eeuwen geleden- met de rugzak doorheen trokken...

Planten...  Ik ben er gek op !

Soms sukkelt er ook een kamerplant de tuin in, en sommige soorten doen het daar heel goed. Ken je "kindje-op-moeders-schoot"? Ik weet de echte naam niet eens...Maar het groeit en bloeit lustig in de tuin tussen al de andere planten in.

Ook winterharde fuchsia's horen bij mijn lievelingen, en sommigen verrijzen ieder jaar uit het niets, en eindigen ieder jaar als een struik van meer dan 2 meter hoog vol mooie belletjesbloemen... (Klokjes zegt men in West Vlaanderen, hier zijn het belletjes... Nu ja de vorm is gelijk...)

Heb jij ook zo'n planten die je lief zijn? En dan heb ik nog niet eens over mijn hemerocallis gesproken, de daglelie... Ik heb zaad van mijn planten geoogst, en binnen een maand zal ik deze zaaien, in de hoop dat er mooie soorten uit voort komen... Want het zullen ongetwijfeld kruisingen zijn van mijn vele soorten...

Ik ga stoppen, ik droom weer van bloemen, en het wintert nog...

tot de volgende ?