Het voortbestaan van de krant ?

Fotootje van een oude KP. Foto door mij genomen, maar de inhoud van de krant is natuurlijk auteursrechtelijk beschermd (maar dankzij mijn geniale fotokunsten onleesbaar). (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren heb ik een stukje van de Zevende dag gezien op Een... Gelukkig zag ik niet veel politici meer. Wel is mij opgevallen dat voor politici de overtreffende trap al lang niet meer voldoet. Waar je gewoonlijk spreekt van dwaas, dwazer, dwaast, mag je voor politici pas beginnen aan dwaastst, dwaasterder, dwaastststststst... Maar dat terzijde.

Ik hoorde - een beetje tot mijn verbijstering- een heel betoog over de bezorgdheid over het voortbestaan van de krant. Zowel de gedrukte versie als de internetversie. Gewoon, over het medium "krant".

Ik luisterde met stijgende verbazing.

Als ik de berichten mag geloven over de lonen van wielrenners in ons landje, over de lonen van voetballers in ons landje, en weet dat die mensen uiteindelijk volledig betaald worden uit de inkomsten uit reclame, als ik zie dat hele televisiezenders bestaan bij gratie van de reclame, met in dienst niet alleen  mooie meisjes om de programma's aan te kondigen, maar ook journalisten, dan snap ik het niet.

Als ik dat allemaal bekijk, dan moest de krant al lang gratis zijn !
Het is immers via de krant dat de reclame zowat geboren is !

Ga nu niet leuteren over de kosten van drukpers, inkt en papier, want dan ga ik leuteren over de kosten van een televisiezender, met heel de infrastructuur die er bij te pas komt. Zeg niet dat dit toch niet opgaat voor de wielrenners, want dan ga ik over de "fietsen", de soigneurs, de techniekers, de volgwagens met personeel, de ploegleiders, de truitjes en trainings en het nette pak en heel de rimram praten. Voor de voetballers is er ook wel een pak infrastructuur, coaches, trainers (en sedert Leekens weten we ook iets over die wedden !)... en ga zo maar door.
Lul nu niet dat het de supporters (toeschouwers) zijn die de spelers betalen, want je weet net zo goed als ik, dat dit maar een druppel is in de zee van wedden die daar betaald worden... Nee, de betaler bij uitstek is de reclame. Punt.

En voor de krant, waar uiteindelijk de reclame in zijn moderne vorm ontstaan is, kan dat niet ?

Nee, wellicht is er iets anders fundamenteel mis !
Wij horen het nieuws op de radio (met reclame er bij), zien het op TV (met reclame), we lezen het op internet (met...juist, ja!)... Wie heeft dan nog nood aan nog eens hetzelfde ?
En daar wringt nu precies het schoentje !
De krant brengt niets nieuws meer bij. Wij hebben het al allemaal gehoord, allemaal gezien en dan komt de krant een dag later dit nog eens herkauwen.
Als de krant er niet in slaagt om "het andere" nieuws te brengen, of heel duidelijke standpunten brengt, zal men de verkoop van de kranten steeds meer en meer zien slabakken.
De krant moet anders gaan denken, anders gaan verkopen.

Breng eens een krant uit, die veel meer plaatselijk nieuws brengt, van de zaken die de mens rechtstreeks raken omdat het gaat over bekenden, of over feiten die ze gezien, gehoord hebben.
Breng eens niet het politieke nieuws van uit je krant-gekleurde hoek, maar breng het standpunt van regering naast dat van oppositie (vergelijkend !) en eventueel de echte tegenstellingen tussen Vlaanderen en Wallonië, maar dan niet bekeken alleen van uit één hoek, maar werkelijk bekeken van uit alle hoeken, en met de verdediging van die standpunten er bij.

Dat zou tot gevolg hebben, dat wij op zijn minst de werkelijke posities en stellingnames zouden kennen, maar het zou ook tot gevolg hebben dat men de mens niet meer zo maar zou kunnen bedriegen van uit één hoek. Ik heb je al eerder verteld, dat ik een Waals boek las, over de Waalse zaak, en dat dit voor mij zeer verhelderend was en wel zéér verrassend !

Een mens zou veel meer tijd moeten hebben om dat alles nu te kunnen bekijken, of... een echt goede krant, die werkelijk de dingen naast elkaar durft te plaatsen op een eerlijke manier. Laat een echte Waal schrijven over het Waalse standpunt, een echt lid uit de oppositie over het waarom van hun houding, zodat iedereen meer een echt gefundeerd standpunt kan innemen, op een degelijke, een gedegen manier.

Van mij mag je iedere bladzijde een halve bladzijde reclame zetten, als ik maar een eerlijke krant krijg, iedere dag gratis in mijn bus. Ik hoef geen weekend-blad van drie kilo... Ik heb alleen nood aan het echte eerlijke nieuws, met links en rechts, Vlaams en Waals, zwart en wit, gelovig en atheïst netjes naast elkaar. Elk hun standpunt brengend, zodat ik kan vergelijken en een gefundeerde opinie kan vormen.

Maar ja... Willen jullie, journalisten, politici,  dat wel ?
Willen jullie niet veeleer het gevoel hebben dat jullie de massa kunnen richten in de richting die jullie  willen dat wel lopen, dat we stemmen???

Ik vrees het...


tot de volgende ?

ZotEngels

Statue of Lamoral, Count of Egmont. Bronze version on the market square of Zottegem. Zottegem, East Flanders, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

Ik zit ook op facebook.
Ik ben dus een hippe Opa. (Cool zegt mijn kleinzoon)

Maar ik volg dus ook mijn kleinkinderen op facebook.
En dat is leerrijk !

Ik ga me beperken tot de oudste. Die doet allerlei pogingen om maar eens aan een echt , vast lief te geraken en schreeuwt voortdurend zijn liefde en zijn liefdesverdriet uit op Facebook...

Maar de jongeren doen dat niet in het Vlaams (ook niet in het Nederlands mocht je dat denken), maar in een taaltje dat ergens ver weg roots heeft in het Engels. Maar dan aangepast aan het taaltje dat ze gewoonlijk onder elkaar praten. En dat is in de school, en de school staat in Zottegem, dus schrijvelt hij zijn liefdesweeën in het Zottegems Engels, kortweg het ZotEngels...

Soms moet ik die berichtjes wel drie keer lezen voor ik ze snap. Soms zijn ze behoorlijk leesbaar. Hangt wellicht al van the mood of de ijver ?

Ik volg die dingen met veel binnenpretjes, en soms schrijf ik een grinnikende opmerking op zijn berichtjes. Zelden krijg ik daar antwoord op, wel soms reacties van medeleerlingen die dan ook grinniken. (Ik zie dan zo zijn boos gezicht voor mijn ogen, en wellicht ben ik dan helemaal niet "cool" meer...)

Ik zou niet graag leerkracht zijn voor een hele klas van die puberende wezens !
Die voortdurend stoer willen doen (de jongens) en voortdurend aantrekkend en afstotend (de meisjes). Maar zo, van op een Facebook-afstandje is het best leuk om volgen. En ik ben gelukkig nog niet zo oud, dat ik mij mijn pubertijd niet meer herinner. Wat gek is, door het feit dat ik zo'n druk werk had, heb ik van de pubertijd van mijn eigen kinderen niet zo veel gezien. En wellicht was de wondere kracht van mijn vrouw daar ook niet vreemd aan. (En misschien had ik wel kinderen die minder last hadden van de puberteit ? (pubertijd ?)


Maar die telkens wisselende "lieven", dat afstoten en aantrekken van die meisjes, dat herinner ik me nog als de dag van gisteren. En ook de ontdekking, dat, toen ik het moe was, en "Foert" zei, en de meisjes meisjes liet, en er niet meer naar omkeek, toen leek het plots of alles vanzelf ging...

Wellicht was gewoon mijn pubertijd voorbij, en stabiliseerde alles zich plots... Maar het was wel een heel andere wereld, zonder al die voortdurende wisselvalligheden, dat vallen van torenhoge vreugde in diepe dalen van verdriet, allemaal voorbij.

Ik ben benieuwd als ik dat ook zal herkennen in mijn kleinkinderen... Wellicht wel, want ik krijg steeds meer en meer de indruk dat de kinderen van nu heel erg leken op het kind dat ik zelf was. (Ik heb medelijden met de ouders van mijn kleinkinderen ! - Maar troost je, het gaat voorbij , echt !)

Eén ding is er anders, duidelijk anders. Wij leden veel meer in het geheim, en men zag ons leed (of onze vreugde) alleen, door dat we altijd in contramine waren, zegden de ouderen wit, dan dachten wij zwart, maar waarom we nu weer zwart dachten, daar had de nijvere opvoeder het raden naar. Wij moeten alleen eens gaan kijken op Twitter en op Facebook...

Weet je, Facebook, dat waren in onze tijd de bomen.
Wij sneden moeizaam met een bot pennenmesje een hartje in de schors van een boom, en kerfden daar dan ook nog de voorletter in van het meisje van onze dromen. Nu schrijven ze hele gedichten ( in het ZotEngels) op Facebook. Heel wat makkelijker dan dat bot pennenmes van ons. Maar eigenlijk is het krek hetzelfde, alleen de manier is veranderd. En de bomen zijn ondertussen heilig verklaard, daar snij je niet meer in !

Als ik zo zit na te denken, dan moet ik zeggen dat ik van al die mooie deernen uit den tijd, er bijna geen een meer bij naam weet te noemen, laat staan te zeggen hoe ze er uit zagen... Ze zijn letterlijk verdwenen in de nevelen der tijd. Nu ja, dat is geen wonder. Als ik een klasfotootje in handen krijg van toen, dan weet ik er hooguit nog een paar te benoemen, en van sommigen vraag ik mij af: "Zaten die ook in mijn klas ?"...
Voor zo'n dingen heb ik blijkbaar een slecht geheugen.
in het licht van mijn blog van gisteren over dementie, is dat een goed of een slecht teken?

tot de volgende ?

de tijdreiziger

Science Fiction League (March 1958) ... The Real You (July 6, 2011 / 4 Tammuz 5771) ... (Photo credit: marsmet541)

Het lijkt wel de titel van een SF-verhaal, maar dat is het niet.

Deze nacht lag ik te denken aan mensen die ik ken of kende, en die dement zijn geworden. Gelukkig lijken de meesten van deze mensen niet ongelukkig. Wellicht is het alleen in de beginfase van de ziekte, de aftakeling, dat zij beseffen wat er aan het gebeuren is, en dat ze ongelukkig zijn, over het vooruitzicht. Maar eens ze werkelijk dement zijn, dan lijken ze in hun eigen wereld te leven... In hun eigen tijd.

Vandaar de titel tijdreiziger...

Zij reizen steevast naar hun verleden... nooit naar de toekomst.
Soms gaan ze zo ver terug, dat ze de mensen, zelfs de meest nabije, niet meer herkennen in deze tijd.

Als ze vertellen, dan is het over dingen uit een ver verleden, heel gedetailleerd, want ze zitten in hun heden.

En dan zit ik te denken... Het is een welbekend feit, dat wij ons verleden - onbewust - aanpassen. Zelfs zaken uit een nog heel vers verleden, worden door onze geest onwillekeurig gekleurd. Politiemensen kennen dat uit getuigenverklaringen, waar men bijna steevast vaststelt dat hetzelfde feit door diverse manieren op een andere manier werd gezien, werd ervaren...
Ook uit mijn eigen leven ken ik zo'n zaken... U wellicht ook.
Mijn zus zit iets te vertellen van vroeger, en jij herinnert je dat helemaal anders. Of het zijn dingen waarvan je zus vertelt dat jij dat deed, en je herinnert je daar helemaal niets meer van.

Wij kleuren ons verleden in.

Zou het verleden van de demente medemens zijn verleden zijn, bijgekleurd en wel, of zit hij plots weer in het echte reële verleden?
Misschien vind jij dat niet belangrijk, maar het is dat wel !
Als wij ons verleden verwerken, dan gebeurt dat bijkleuren, dat filteren, eigenlijk niet zo maar ! Dat veranderen van de feiten is veelal een soort verdediging, een manier om geestelijk gezond te blijven, om zijn evenwicht te behouden. Zelfs al gaat het hem over blijkbaar soms kleine pietluttigheden, als er een verandering optreedt, dan moet er ergens in jouw geest een link liggen die dat oorspronkelijke feit voor u gevaarlijk maakt, of denkt te maken.

Je maakt dus je eigen verleden veilig.
Als men bij het dement worden naar deze "veilige" wereld terugkeert, dan lijkt mij dat ergens minder erg, dan dat men de werkelijke wereld van toen moet herbeleven. Want dat herbeleven van de werkelijkheid zal veel rauwer zijn dan het verwerkte verleden.

Daar de meeste van deze dementen er eerder gelukkig uit zien, doet mij vermoeden dat zij naar de gekuiste versie van hun verleden terugkeren... Maar er zijn ook enkele gevallen waar de demente duidelijk ongelukkig is, weerbarstig... Zou dat niet komen doordat zij het ongeluk hebben in het ongekuiste verleden terug te vallen, en dat zij telkens en telkens opnieuw dat verleden weer moeten verwerken, om onmiddellijk daarop er weer terug te zijn en weer te moeten herbeginnen ?

Ik weet het niet... En ik las er ook nog niets over... Het is zo maar een idee van mij, gebaseerd op het zien van dementen. Ik weet ook niet of we dat verleden herleven met de kennis van toen, of de basis van nu ergens kunnen mee nemen in dat verleden.

Ik hoop dat noch Anny, noch ik, ooit dement moeten worden, maar als dit onverhoopt toch ons lot zou zijn, laat het dan een terugkeer zijn naar het verwerkte verleden... Het verleden waar het geweten mee in vrede kan leven.. Want als we iedere daad opnieuw en opnieuw moeten onderwerpen aan een gewetensonderzoek, dan lijkt dementie heel sterk op wat ik de hel zou noemen !  Het stukje krijt dat je pikte toen je het bord moest wissen, en dat zo zwaar op je drukte, waarvan je zeker wist dat ze het aan je gezicht zagen... de hel !

tot de volgende ?

Ubuntu smartphone

English: Graph showing global smartphone market share for Q2 2011 When updating this graph, please check its usage and update the captions and refs in articles which link to it. Thanks. (Photo credit: Wikipedia)

Ik heb zo net het filmpje bekeken waarop je Ubuntu als OS (Operating System) kunt zien werken op een smartphone...
Het ziet er mooi uit, maar eerlijk gezegd, daar had ik nu echt geen nood aan.
Ik vond het al jammer dat naast de twee, drie groten Androïd, Symbian en Apple (Ipod en co) er ook zo nodig nog eens een Windows OS voor smartphones moest komen, en nu ook nog eens Ubuntu...

Zoals je weet ben ik een voorstander van gratis systemen die goed zijn, en Androïd is al gratis, dus heb ik niet echt een nood aan nog eentje. Mocht ik een smartphone kopen, dan zou ik misschien wel opteren voor Ubuntu, omdat het systeem me heel vertrouwd is, en de stap naar een nieuw soort toestel voor mij best zo klein mogelijk wordt gehouden...

Maar zoals je kunt afleiden uit het voorgaande zinnetje, heb ik nog steeds geen smartphone... Ik heb er ook niet echt nood aan. Als ik eens zit te kijken naar die dingen bij mijn kinderen en kleinkinderen, dan lijkt me dat vooral speelgoed te zijn. Het is natuurlijk ook een kleine computer, maar ik heb al een computer én een tablet... Dus heb ik daar niet echt nood aan. Bovendien, ik heb wel een GSM, maar daar maak ik eigenlijk ook nooit echt gebruik van. Ik heb dat ding in de handtas van Anny zitten, als we eens moeten bellen ... bv naar Bart: "Bart, ik zie hier het boek "Weven door de eeuwen heen" van Prof. Huppeldepup... Interesseert je dat ?" . Dat telefoontje is dan eigenlijk vooral de onderliggende vraag: heb je dat boek al? Dat ik niet met een dubbel af kom... (Heb ik ook al eens gedaan!)

Ik heb je al geschreven dat ik helemaal geen voorstander ben die GSM-toestanden... Ik kom nog uit het tijdperk, waar in er ook momenten waren voor jezelf, en dat wens ik zo te houden. Met die GSM ben je altijd ter beschikking van God en klein Pierke. Je bent eens rustig aan het wandelen met je eega, en rustig dingen aan het bespreken die nodig eens moeten besproken worden, zonder dat daar iemand zaken mee heeft... en dat gaat plots een muziekje af. Je neemt niet op, en iets later hoor je het seintje dat er een SMS-je is toegekomen. Nog een tel later gaat dat ding van je vrouw aan het bellen. Zij neemt ook niet op, en even later hoor je ook bij haar dat sms-je arriveren... "Zou het toch iets dringend zijn? We gaan eens kijken"... Weg die tête à tête met je beminde, daar is de stoorzender met wat piepgeluidjes in geslaagd...

Vroeger had de gewone mens één telefoon: de openbare telefooncel... Je kon dus wel bellen, maar men kon je niet storen. In de wijk waar ik woonde als kind, waren naast de telefooncel er hooguit nog een stuk of drie mensen die een telefoon in huis hadden, en dat was stuk voor stuk gebonden aan het beroep van die mensen... En we leefden toen ook ! Alleen wat knusser, wat meer op ons zelf.

Gisteren nog heb ik mij geërgerd... Gaat er naast je plots een dame aan het converseren met een doosje dat ze tegen haar oor houdt. Ze spreekt luid, en geeft antwoorden op onhoorbare vragen. Ze staat kwaad te vertellen over ene Josiane, allemaal dingen waar wij geen affaires mee hebben, en waar we noodgedwongen moeten naar luisteren. "Weet je wat ze nu weer uitgestoken heeft?" ... "Ach je wist het al !, dat zijn nogal dingen hé?"
Wat zouden die dingen nu geweest zijn?
Ik ken Josiane niet, maar voortaan zal ik iedere Josiane bekijken met ogen als "Zou dat de Josiane zijn die..."

Ik heb er een bloedhekel aan.
Ik ken geen Josiane, en ik heb er dus helemaal geen behoefte aan te weten dat ze onnoemelijke dingen deed.
Ik weet alleen dat die Josiane over de tong gaat en door kleine doosjes...

Ik heb nu steeds meer de indruk, dat die GSM en smartphone een integraal deel van de moderne mens zijn gaan uitmaken. De gebruikers hebben een heel nieuw beeld opgebouwd van de samenleving. Je hoeft niet meer bij elkaar te komen om contact te hebben, je praat, je schrijft, je sms-t naar elkaar, en men heeft voor jouw plezier een hele resem sociale netwerken opgezet, zodat je nog makkelijker met nog meer lui in contact kunt staan, zonder ooit de moeite te moeten doen ze echt op te zoeken.

De gemiddelde Facebooker heeft al vlug enkele honderden vrienden...
Vroeger had je één, soms twee vrienden. Vrienden waren mensen die alles voor je over hadden en waar jij alles voor over had. Nu is een vriend een druk op een plaatsje in dat schermpje...

We hebben een heel nieuwe maatschappij... Met virtuele vrienden in een virtuele wereld, waar je virtueel gaat mee spelen in heel "leuke" virtuele werelden, waar je virtueel je virtuele tegenstanders de virtuele kop af slaat... En wij speelden "Mens erger je niet"... Maar alleen als we samen zaten. Nu kun je mensen ergeren van op afstand...
djudedju

tot de volgende ?

La France de Hollande

Vresse-sur-Semois (Belgium), The town hall and the St. Lambert church (1768). Nederlands: Vresse-sur-Semois(België), het gemeentehuis en de Sint Lambertuskerk (1768). Walon: Vrèsse (Bèljike), li môjon comunale èt l'èglîje Sint-Lambêrt (1768). (Photo credit: Wikipedia)

Vind jij dat ook niet ergens een beetje gek? Voor ons is dat zowat alsof Frankrijk overgelopen is naar Holland...

Maar dat was maar een korte introductie om je te vertellen dat we vandaag weer eens naar Auchan zijn geweest, te Leers.... We zijn  zo'n kwartiertje thuis, en we hebben een belegd broodje (uit de Flunch) opgegeten, en ik zit hier al te bloggen met een tas thee naast me.

Gisteren kregen we een telefoontje van Bart, dat hij terug thuis was, na een klein avontuurtje. Ze waren weer eens naar Vresse sur Semois geweest voor een klein weekje, en op de terugweg begon de auto van Bart plots te schudden en te beven. Op de pechstrook eens gekeken, en op een band zat een dikke blaas. Hij herinnerde zich wellicht dat ik zo eens een klapband heb gehad, en hij is dus van de autosnelweg weggereden, op zoek naar een garage. Gelukkig heeft hij niet lang moeten zoeken, en kon hij daar twee nieuwe banden laten steken... Twee, want met die gekke wetgeving moeten de banden voor, of de banden achter telkens identiek zijn. Als je banden steekt, en een paar jaar later moet je er een vervangen, dan hebben ze dat type nooit ofte nooit meer liggen, dus twee banden...

Enfin, ze zijn goed thuisgeraakt, en dat is het voornaamste.
En wij zijn verlost van onze taak om iedere twee dagen de dieren te gaan voederen.
Dit jaar gelukkig geen panne met de aquarium, maar wel telkens door de modder moeten sjokken, met voer voor de geiten, voer voor de kippen. In de garage gaf ik ondertussen eten aan de kat, die iedere keer uitgehongerd lijkt, en die je het bijna onmogelijk maakt om eten in zijn pot te doen, laat staan water...

Eigenlijk begin ik nu met het laatste... Als we binnenkomen (na de brievenbus te hebben geleegd), geeft Anny de parkiet eten, en ik de vissen. Dan gaat Anny naar de cavia's, en ik doe de deuren open van de garage, zodat we dan en de kat en de geiten en kippen kunnen voeren. In de zomer komt daar nog de schildpad bij, maar die zit nu ergens in de tuin onder de aarde.

En zo is de nieuwjaarsperiode voor ons bijna weer verleden tijd, en komen we stilletjes terug in ons normaal stramien.

Anny is nu bezig alle koopwaar uit de auto te halen, en in de kasten te stoppen. We zijn weer gerust voor een tijdje... aan wijn en aan aperitief zonder alcohol... We hebben ook weer zuurkool mee en wat kaas, maar deze keer geen vis... Er lag weinig vis, wellicht met die winderige dagen, was het vissen niet mogelijk ?

Voila, nu ben je weer op de hoogte van mijn dag... Nu nog de mails lezen, eventueel doorsturen naar vrienden en kennissen... en dan wat TV kijken...

tot de volgende ? (Enne lees eens de Waalse tekst bij de foto ! (Eeerst Frans, dan Nederlands, en dan echt Waals...)

Het klavier

A full Swedish Scrabble set. (Photo credit: Wikipedia)

scrabble board game full 100 tile set (Photo credit: Wikipedia)

Terwijl ik hier zit te bloggen, valt mij op dat er toetsen zijn die blinken, en toetsen die nog maagdelijk nieuw lijken.
De letters die ik vaak aansla, die blinken alsof ik ze dagelijks onderwerp aan een poetsbeurt. Anderen hebben een zachtere glans, en er zijn er bij die nog helemaal onaangeraakt lijken.
Misschien vind je dat van nul en generlei belang, maar weet je dat dit gegeven invloed heeft op het ontwerp van Scrabble, van het ontleden van geheimschriften en wellicht van nog andere dingen.

De letters die duidelijk meest gebruikt zijn op mijn klavier zijn: E,R,T,I,O,D en N. Daarna lijken de andere meest gebruikte A,U,G,H,L,M, W en V.
Wij hebben duidelijk een taal waarin de klinkers een heel voorname rol spelen.

Nu kan het natuurlijk zijn, dat ik door mijn specifieke woordgebruik, iets of wat afwijk van uw lettergebruik, of van het gemiddelde lettergebruik, maar veel zal dat wel niet geven. Wie echter in een andere taal schrijft, die zal wellicht zien dat er andere letters op 1 staan... Gewoon omdat in die andere taal andere letters meer gebruikt worden dan in het Vlaams/Nederlands.

Ik vermoed, mocht ik in het Frans schrijvelen, ik ook de é en de à en de è zou zien blinken. Maar hoe vaak die in verhouding voorkomen, daar heb ik eerlijk gezegd geen gedacht van. Ik zou dat wellicht makkelijk kunnen vinden door te gaan neuzen onder decodering, scrabble in verschillende talen en andere soortgelijke slagwoorden. (Het moeten niet altijd slagzinnen zijn - We zijn immers op zoek naar de "slagletters" (hm)).

Als je kijkt naar de Engelse versie van het Scrabble-bord, dan lijkt de A iets belangrijker dan de O, wat op mijn klavier net andersom lijkt. Het kan natuurlijk ook dat de ene toets van net iets harder gebakken plastic is dan het andere...

Maar we zitten weer eens in de "taal"... Je moet eens de lettervoorraad in de Zweedse Scrabble vergelijken met de Engelse versie. Zie je wat ik bedoel ? Leuk toch ! Vooral het voorraadje aan "rare" A's en O's onderaan op het Zweudse bord zijn voor ons vreemd. Ik vraag me af of er ook een Scrabble bestaat in Cyrillisch alfabet ? Maar wellicht zijn er wel andere taalspelletjes, zoals er wellicht in alle talen taalspelletjes bestaan.

Hoe ik nu op dat onderwerp ben gekomen? Door de Dode Zee Rollen... Je weet wel, die heel oude teksten (voornamelijk Bijbelse teksten) die men heeft ontdekt. Nu las ik een bericht dat we deze teksten voortaan digitaal kunnen lezen... Ja dag Jan, men heeft die teksten fotografisch vastgelegd, en je kunt naar die rare krullewietjes kijken tot je een ons weegt... Alleen wie deze geschriften kent en kan lezen, zal daar iets mee zijn. Nu kun je wel, met enig zoekwerk, vertalingen vinden van deze teksten... Maar, net zoals met de Bijbel, verschillen de vertalingen soms heel erg.

Ergens heb ik begrip voor de keuze van de Koran-geleerden en de Koran-adepten, dat hun tekst niet mag vertaald worden, dat alleen de echte oorspronkelijke tekst de enige echte en juiste versie is... We zien immers heel wat discussie's over bijbelvertalingen...  Een echt oplossing is het echter ook niet. Die oude teksten kloppen in veel gevallen helemaal niet meer met het moderne woordgebruik. (Zie mijn blog van een paar dagen geleden over de onnozele kinderen, waar onnozel eigenlijk staat voor onschuldig... terwijl onnozel nu iets heel anders is geworden)

Wat dat betekent ? Dat "Verba volent" en "Scripta manent" ook niet helemaal juist zijn... Woorden vervliegen, ook als ze geschreven zijn... (En dan spreek ik nog niet over de levenswijze die evolueert en ook een andere betekenis geeft aan het "geschreven woord"...)

tot de volgende ?

Matth. 8:25

Ostend's Hazegras district, under demolition (Photo credit: LHOON)

Toen ik klein was, gingen we met het gezin meestal naar de kerk op het Hazegras, een wijk in Oostende. De kerk is er niet meer, hij is ondertussen afgebroken, omdat hij steeds dieper en dieper wegzakte in de bodem...

Wij gingen steevast de kerk in langs de rechtse deur, de kant van de mannen, en als je bij het binnenkomen opkeek, dan zag je daar een maquette van een oude vissersschuit, zo'n dikke meter lang, en met zeilen opgetuigd... Iets wat je niet eens meer vond in de vissershaven. Het was duidelijk een oud ding.

Blijkbaar was het aan de kerk geschonken, als teken van dankbaarheid voor een redding bij zware storm, want op het voetstuk stond in mooie gotische letters, met rode kapitalen: "Heer, redt ons, wij vergaen" en daarachter Matth 8:25...

Dat laatste wist ik niet meer van buiten, en ik heb zo net wat in mijn bijbel zitten bladeren om het terug te vinden...

Had ik gekund, ik had dat scheepje gepikt, want het leek een echt knap ding om op de vijver in het bosje te zetten, en te laten varen op de wind...

Ik vrees dat mijn devotie heel dikwijls geschonden werd, door te dromen over dat schip en vissers die ooit in een ver verleden gered waren uit de storm...

Vannacht lag ik daar op te peinzen... Ik was al lang in een diepe slaap verzonken, toen enkele feestvierders het hier in de wijk nodig vonden om vuurwerk af te schieten. Je bent op slag (letterlijk) wakker ! En dan hoorde ik naderhand weer de wind, het rammelen van het rolluik in de badkamer... Storm... En dan plots dat opgetuigde schip in de kerk. Ik zag het zo voor mijn ogen.

Voor ons was een dergelijke redding een heel aanvaardbaar gegeven. Wij hadden in huis immers ook nog palmtakjes hangen, en ik herinner me nog vaag dat bij een zwaar onweer ons moeder met zo'n takje palm in huis rondging, zegenend... Maar het is zo'n wazige herinnering dat het wellicht of maar één keer, of alleen in mijn dromen is gebeurd. Maar de verhalen over reddingen uit zee, die waren ons vertrouwd.

Ook in de school bij Zuster Hubertine hoorden wij allerlei wonderlijke verhalen. Mirakels waren voor ons een heel vertrouwd gegeven, bijna iets alledaags.

Het geloof maakte een werkelijk, tastbaar gedeelte van bestaan uit. Ik kan er geen datum op plakken wanneer dat allemaal is veranderd, maar ik denk dat het laatste Vaticaans Concilie, die heel de liturgie weer op mensenmaat bracht,  daar mede schuld aan heeft.  Plots was de godsdienst niet meer dat verhevene, dat onbegrijpelijke, dat etherische stuk van ons leven, maar werd het omlaag gebracht tot mensenniveau en dus heel wat minder hoogstaand...

De priester sprak in de kerk niet meer tot God, maar stond plots met zijn gezicht naar ons, tegen ons, mensen, te babbelen... Het was geen taal der Goden meer, maar gewoon Vlaams... De hostie was niet meer onaanraakbaar, maar we moesten hem in ons hand aannemen...

Ik denk dat ik onbewust een van de mensen was, die heel die sfeer, dat plechtige, dat ceremoniële heb gemist. Ons Lieve Heer, was plots geen onmetelijk groot iets meer, maar een mens die je op zijn schouder klopte, een kameraad.

Het voelde als een bevrijding. De kerk was plots ook van ons.
En toch... Toch heb ik het gevoel dat dit mede de ontluistering heeft ingeluid. Het is makkelijker afscheid te nemen van een vertrouwd iets, dan van die God van toentertijd. Het was gedaan met de donderpreken der Dominicanen tijdens de vastenperiode, waarna wij heel stil en heel bang in het donker van de kerk naar huis gingen, vol vreze des Heren...

Ik zie de visser in de storm echt niet meer grijpen naar het palmtakje en zegenend rondgaan op zijn schip... Ik hoor hem en zie hem wel vechten voor zijn leven, vloekend op de dingen die tegengaan...

Ik denk niet dat er nu nog een bemanning van zo'n scheepje een maquette in de kerk zou gaan zetten uit dank voor de redding... Ik vrees dat er zelfs heel weinig pastoors zouden zijn, die een stuk van de kerkmuur zouden ter beschikking stellen van zo'n rare ex voto's...

Het mag gek klinken maar het eigen worden van de ceremonie luidde de vervreemding in...

Weet je waarom de politie een uniform draagt, de rechter een toga?
Om onderscheid te maken, gezag uit te stralen door zijn anders zijn, zijn duidelijke herkenbaarheid.

toch iets om eens over na te denken

en dat op nieuwjaarsdag...
djudedju

tot de volgende ?