de tijdreiziger

Science Fiction League (March 1958) ... The Real You (July 6, 2011 / 4 Tammuz 5771) ... (Photo credit: marsmet541)

Het lijkt wel de titel van een SF-verhaal, maar dat is het niet.

Deze nacht lag ik te denken aan mensen die ik ken of kende, en die dement zijn geworden. Gelukkig lijken de meesten van deze mensen niet ongelukkig. Wellicht is het alleen in de beginfase van de ziekte, de aftakeling, dat zij beseffen wat er aan het gebeuren is, en dat ze ongelukkig zijn, over het vooruitzicht. Maar eens ze werkelijk dement zijn, dan lijken ze in hun eigen wereld te leven... In hun eigen tijd.

Vandaar de titel tijdreiziger...

Zij reizen steevast naar hun verleden... nooit naar de toekomst.
Soms gaan ze zo ver terug, dat ze de mensen, zelfs de meest nabije, niet meer herkennen in deze tijd.

Als ze vertellen, dan is het over dingen uit een ver verleden, heel gedetailleerd, want ze zitten in hun heden.

En dan zit ik te denken... Het is een welbekend feit, dat wij ons verleden - onbewust - aanpassen. Zelfs zaken uit een nog heel vers verleden, worden door onze geest onwillekeurig gekleurd. Politiemensen kennen dat uit getuigenverklaringen, waar men bijna steevast vaststelt dat hetzelfde feit door diverse manieren op een andere manier werd gezien, werd ervaren...
Ook uit mijn eigen leven ken ik zo'n zaken... U wellicht ook.
Mijn zus zit iets te vertellen van vroeger, en jij herinnert je dat helemaal anders. Of het zijn dingen waarvan je zus vertelt dat jij dat deed, en je herinnert je daar helemaal niets meer van.

Wij kleuren ons verleden in.

Zou het verleden van de demente medemens zijn verleden zijn, bijgekleurd en wel, of zit hij plots weer in het echte reële verleden?
Misschien vind jij dat niet belangrijk, maar het is dat wel !
Als wij ons verleden verwerken, dan gebeurt dat bijkleuren, dat filteren, eigenlijk niet zo maar ! Dat veranderen van de feiten is veelal een soort verdediging, een manier om geestelijk gezond te blijven, om zijn evenwicht te behouden. Zelfs al gaat het hem over blijkbaar soms kleine pietluttigheden, als er een verandering optreedt, dan moet er ergens in jouw geest een link liggen die dat oorspronkelijke feit voor u gevaarlijk maakt, of denkt te maken.

Je maakt dus je eigen verleden veilig.
Als men bij het dement worden naar deze "veilige" wereld terugkeert, dan lijkt mij dat ergens minder erg, dan dat men de werkelijke wereld van toen moet herbeleven. Want dat herbeleven van de werkelijkheid zal veel rauwer zijn dan het verwerkte verleden.

Daar de meeste van deze dementen er eerder gelukkig uit zien, doet mij vermoeden dat zij naar de gekuiste versie van hun verleden terugkeren... Maar er zijn ook enkele gevallen waar de demente duidelijk ongelukkig is, weerbarstig... Zou dat niet komen doordat zij het ongeluk hebben in het ongekuiste verleden terug te vallen, en dat zij telkens en telkens opnieuw dat verleden weer moeten verwerken, om onmiddellijk daarop er weer terug te zijn en weer te moeten herbeginnen ?

Ik weet het niet... En ik las er ook nog niets over... Het is zo maar een idee van mij, gebaseerd op het zien van dementen. Ik weet ook niet of we dat verleden herleven met de kennis van toen, of de basis van nu ergens kunnen mee nemen in dat verleden.

Ik hoop dat noch Anny, noch ik, ooit dement moeten worden, maar als dit onverhoopt toch ons lot zou zijn, laat het dan een terugkeer zijn naar het verwerkte verleden... Het verleden waar het geweten mee in vrede kan leven.. Want als we iedere daad opnieuw en opnieuw moeten onderwerpen aan een gewetensonderzoek, dan lijkt dementie heel sterk op wat ik de hel zou noemen !  Het stukje krijt dat je pikte toen je het bord moest wissen, en dat zo zwaar op je drukte, waarvan je zeker wist dat ze het aan je gezicht zagen... de hel !

tot de volgende ?

Ubuntu smartphone

English: Graph showing global smartphone market share for Q2 2011 When updating this graph, please check its usage and update the captions and refs in articles which link to it. Thanks. (Photo credit: Wikipedia)

Ik heb zo net het filmpje bekeken waarop je Ubuntu als OS (Operating System) kunt zien werken op een smartphone...
Het ziet er mooi uit, maar eerlijk gezegd, daar had ik nu echt geen nood aan.
Ik vond het al jammer dat naast de twee, drie groten Androïd, Symbian en Apple (Ipod en co) er ook zo nodig nog eens een Windows OS voor smartphones moest komen, en nu ook nog eens Ubuntu...

Zoals je weet ben ik een voorstander van gratis systemen die goed zijn, en Androïd is al gratis, dus heb ik niet echt een nood aan nog eentje. Mocht ik een smartphone kopen, dan zou ik misschien wel opteren voor Ubuntu, omdat het systeem me heel vertrouwd is, en de stap naar een nieuw soort toestel voor mij best zo klein mogelijk wordt gehouden...

Maar zoals je kunt afleiden uit het voorgaande zinnetje, heb ik nog steeds geen smartphone... Ik heb er ook niet echt nood aan. Als ik eens zit te kijken naar die dingen bij mijn kinderen en kleinkinderen, dan lijkt me dat vooral speelgoed te zijn. Het is natuurlijk ook een kleine computer, maar ik heb al een computer én een tablet... Dus heb ik daar niet echt nood aan. Bovendien, ik heb wel een GSM, maar daar maak ik eigenlijk ook nooit echt gebruik van. Ik heb dat ding in de handtas van Anny zitten, als we eens moeten bellen ... bv naar Bart: "Bart, ik zie hier het boek "Weven door de eeuwen heen" van Prof. Huppeldepup... Interesseert je dat ?" . Dat telefoontje is dan eigenlijk vooral de onderliggende vraag: heb je dat boek al? Dat ik niet met een dubbel af kom... (Heb ik ook al eens gedaan!)

Ik heb je al geschreven dat ik helemaal geen voorstander ben die GSM-toestanden... Ik kom nog uit het tijdperk, waar in er ook momenten waren voor jezelf, en dat wens ik zo te houden. Met die GSM ben je altijd ter beschikking van God en klein Pierke. Je bent eens rustig aan het wandelen met je eega, en rustig dingen aan het bespreken die nodig eens moeten besproken worden, zonder dat daar iemand zaken mee heeft... en dat gaat plots een muziekje af. Je neemt niet op, en iets later hoor je het seintje dat er een SMS-je is toegekomen. Nog een tel later gaat dat ding van je vrouw aan het bellen. Zij neemt ook niet op, en even later hoor je ook bij haar dat sms-je arriveren... "Zou het toch iets dringend zijn? We gaan eens kijken"... Weg die tête à tête met je beminde, daar is de stoorzender met wat piepgeluidjes in geslaagd...

Vroeger had de gewone mens één telefoon: de openbare telefooncel... Je kon dus wel bellen, maar men kon je niet storen. In de wijk waar ik woonde als kind, waren naast de telefooncel er hooguit nog een stuk of drie mensen die een telefoon in huis hadden, en dat was stuk voor stuk gebonden aan het beroep van die mensen... En we leefden toen ook ! Alleen wat knusser, wat meer op ons zelf.

Gisteren nog heb ik mij geërgerd... Gaat er naast je plots een dame aan het converseren met een doosje dat ze tegen haar oor houdt. Ze spreekt luid, en geeft antwoorden op onhoorbare vragen. Ze staat kwaad te vertellen over ene Josiane, allemaal dingen waar wij geen affaires mee hebben, en waar we noodgedwongen moeten naar luisteren. "Weet je wat ze nu weer uitgestoken heeft?" ... "Ach je wist het al !, dat zijn nogal dingen hé?"
Wat zouden die dingen nu geweest zijn?
Ik ken Josiane niet, maar voortaan zal ik iedere Josiane bekijken met ogen als "Zou dat de Josiane zijn die..."

Ik heb er een bloedhekel aan.
Ik ken geen Josiane, en ik heb er dus helemaal geen behoefte aan te weten dat ze onnoemelijke dingen deed.
Ik weet alleen dat die Josiane over de tong gaat en door kleine doosjes...

Ik heb nu steeds meer de indruk, dat die GSM en smartphone een integraal deel van de moderne mens zijn gaan uitmaken. De gebruikers hebben een heel nieuw beeld opgebouwd van de samenleving. Je hoeft niet meer bij elkaar te komen om contact te hebben, je praat, je schrijft, je sms-t naar elkaar, en men heeft voor jouw plezier een hele resem sociale netwerken opgezet, zodat je nog makkelijker met nog meer lui in contact kunt staan, zonder ooit de moeite te moeten doen ze echt op te zoeken.

De gemiddelde Facebooker heeft al vlug enkele honderden vrienden...
Vroeger had je één, soms twee vrienden. Vrienden waren mensen die alles voor je over hadden en waar jij alles voor over had. Nu is een vriend een druk op een plaatsje in dat schermpje...

We hebben een heel nieuwe maatschappij... Met virtuele vrienden in een virtuele wereld, waar je virtueel gaat mee spelen in heel "leuke" virtuele werelden, waar je virtueel je virtuele tegenstanders de virtuele kop af slaat... En wij speelden "Mens erger je niet"... Maar alleen als we samen zaten. Nu kun je mensen ergeren van op afstand...
djudedju

tot de volgende ?

La France de Hollande

Vresse-sur-Semois (Belgium), The town hall and the St. Lambert church (1768). Nederlands: Vresse-sur-Semois(België), het gemeentehuis en de Sint Lambertuskerk (1768). Walon: Vrèsse (Bèljike), li môjon comunale èt l'èglîje Sint-Lambêrt (1768). (Photo credit: Wikipedia)

Vind jij dat ook niet ergens een beetje gek? Voor ons is dat zowat alsof Frankrijk overgelopen is naar Holland...

Maar dat was maar een korte introductie om je te vertellen dat we vandaag weer eens naar Auchan zijn geweest, te Leers.... We zijn  zo'n kwartiertje thuis, en we hebben een belegd broodje (uit de Flunch) opgegeten, en ik zit hier al te bloggen met een tas thee naast me.

Gisteren kregen we een telefoontje van Bart, dat hij terug thuis was, na een klein avontuurtje. Ze waren weer eens naar Vresse sur Semois geweest voor een klein weekje, en op de terugweg begon de auto van Bart plots te schudden en te beven. Op de pechstrook eens gekeken, en op een band zat een dikke blaas. Hij herinnerde zich wellicht dat ik zo eens een klapband heb gehad, en hij is dus van de autosnelweg weggereden, op zoek naar een garage. Gelukkig heeft hij niet lang moeten zoeken, en kon hij daar twee nieuwe banden laten steken... Twee, want met die gekke wetgeving moeten de banden voor, of de banden achter telkens identiek zijn. Als je banden steekt, en een paar jaar later moet je er een vervangen, dan hebben ze dat type nooit ofte nooit meer liggen, dus twee banden...

Enfin, ze zijn goed thuisgeraakt, en dat is het voornaamste.
En wij zijn verlost van onze taak om iedere twee dagen de dieren te gaan voederen.
Dit jaar gelukkig geen panne met de aquarium, maar wel telkens door de modder moeten sjokken, met voer voor de geiten, voer voor de kippen. In de garage gaf ik ondertussen eten aan de kat, die iedere keer uitgehongerd lijkt, en die je het bijna onmogelijk maakt om eten in zijn pot te doen, laat staan water...

Eigenlijk begin ik nu met het laatste... Als we binnenkomen (na de brievenbus te hebben geleegd), geeft Anny de parkiet eten, en ik de vissen. Dan gaat Anny naar de cavia's, en ik doe de deuren open van de garage, zodat we dan en de kat en de geiten en kippen kunnen voeren. In de zomer komt daar nog de schildpad bij, maar die zit nu ergens in de tuin onder de aarde.

En zo is de nieuwjaarsperiode voor ons bijna weer verleden tijd, en komen we stilletjes terug in ons normaal stramien.

Anny is nu bezig alle koopwaar uit de auto te halen, en in de kasten te stoppen. We zijn weer gerust voor een tijdje... aan wijn en aan aperitief zonder alcohol... We hebben ook weer zuurkool mee en wat kaas, maar deze keer geen vis... Er lag weinig vis, wellicht met die winderige dagen, was het vissen niet mogelijk ?

Voila, nu ben je weer op de hoogte van mijn dag... Nu nog de mails lezen, eventueel doorsturen naar vrienden en kennissen... en dan wat TV kijken...

tot de volgende ? (Enne lees eens de Waalse tekst bij de foto ! (Eeerst Frans, dan Nederlands, en dan echt Waals...)

Het klavier

A full Swedish Scrabble set. (Photo credit: Wikipedia)

scrabble board game full 100 tile set (Photo credit: Wikipedia)

Terwijl ik hier zit te bloggen, valt mij op dat er toetsen zijn die blinken, en toetsen die nog maagdelijk nieuw lijken.
De letters die ik vaak aansla, die blinken alsof ik ze dagelijks onderwerp aan een poetsbeurt. Anderen hebben een zachtere glans, en er zijn er bij die nog helemaal onaangeraakt lijken.
Misschien vind je dat van nul en generlei belang, maar weet je dat dit gegeven invloed heeft op het ontwerp van Scrabble, van het ontleden van geheimschriften en wellicht van nog andere dingen.

De letters die duidelijk meest gebruikt zijn op mijn klavier zijn: E,R,T,I,O,D en N. Daarna lijken de andere meest gebruikte A,U,G,H,L,M, W en V.
Wij hebben duidelijk een taal waarin de klinkers een heel voorname rol spelen.

Nu kan het natuurlijk zijn, dat ik door mijn specifieke woordgebruik, iets of wat afwijk van uw lettergebruik, of van het gemiddelde lettergebruik, maar veel zal dat wel niet geven. Wie echter in een andere taal schrijft, die zal wellicht zien dat er andere letters op 1 staan... Gewoon omdat in die andere taal andere letters meer gebruikt worden dan in het Vlaams/Nederlands.

Ik vermoed, mocht ik in het Frans schrijvelen, ik ook de é en de à en de è zou zien blinken. Maar hoe vaak die in verhouding voorkomen, daar heb ik eerlijk gezegd geen gedacht van. Ik zou dat wellicht makkelijk kunnen vinden door te gaan neuzen onder decodering, scrabble in verschillende talen en andere soortgelijke slagwoorden. (Het moeten niet altijd slagzinnen zijn - We zijn immers op zoek naar de "slagletters" (hm)).

Als je kijkt naar de Engelse versie van het Scrabble-bord, dan lijkt de A iets belangrijker dan de O, wat op mijn klavier net andersom lijkt. Het kan natuurlijk ook dat de ene toets van net iets harder gebakken plastic is dan het andere...

Maar we zitten weer eens in de "taal"... Je moet eens de lettervoorraad in de Zweedse Scrabble vergelijken met de Engelse versie. Zie je wat ik bedoel ? Leuk toch ! Vooral het voorraadje aan "rare" A's en O's onderaan op het Zweudse bord zijn voor ons vreemd. Ik vraag me af of er ook een Scrabble bestaat in Cyrillisch alfabet ? Maar wellicht zijn er wel andere taalspelletjes, zoals er wellicht in alle talen taalspelletjes bestaan.

Hoe ik nu op dat onderwerp ben gekomen? Door de Dode Zee Rollen... Je weet wel, die heel oude teksten (voornamelijk Bijbelse teksten) die men heeft ontdekt. Nu las ik een bericht dat we deze teksten voortaan digitaal kunnen lezen... Ja dag Jan, men heeft die teksten fotografisch vastgelegd, en je kunt naar die rare krullewietjes kijken tot je een ons weegt... Alleen wie deze geschriften kent en kan lezen, zal daar iets mee zijn. Nu kun je wel, met enig zoekwerk, vertalingen vinden van deze teksten... Maar, net zoals met de Bijbel, verschillen de vertalingen soms heel erg.

Ergens heb ik begrip voor de keuze van de Koran-geleerden en de Koran-adepten, dat hun tekst niet mag vertaald worden, dat alleen de echte oorspronkelijke tekst de enige echte en juiste versie is... We zien immers heel wat discussie's over bijbelvertalingen...  Een echt oplossing is het echter ook niet. Die oude teksten kloppen in veel gevallen helemaal niet meer met het moderne woordgebruik. (Zie mijn blog van een paar dagen geleden over de onnozele kinderen, waar onnozel eigenlijk staat voor onschuldig... terwijl onnozel nu iets heel anders is geworden)

Wat dat betekent ? Dat "Verba volent" en "Scripta manent" ook niet helemaal juist zijn... Woorden vervliegen, ook als ze geschreven zijn... (En dan spreek ik nog niet over de levenswijze die evolueert en ook een andere betekenis geeft aan het "geschreven woord"...)

tot de volgende ?

Matth. 8:25

Ostend's Hazegras district, under demolition (Photo credit: LHOON)

Toen ik klein was, gingen we met het gezin meestal naar de kerk op het Hazegras, een wijk in Oostende. De kerk is er niet meer, hij is ondertussen afgebroken, omdat hij steeds dieper en dieper wegzakte in de bodem...

Wij gingen steevast de kerk in langs de rechtse deur, de kant van de mannen, en als je bij het binnenkomen opkeek, dan zag je daar een maquette van een oude vissersschuit, zo'n dikke meter lang, en met zeilen opgetuigd... Iets wat je niet eens meer vond in de vissershaven. Het was duidelijk een oud ding.

Blijkbaar was het aan de kerk geschonken, als teken van dankbaarheid voor een redding bij zware storm, want op het voetstuk stond in mooie gotische letters, met rode kapitalen: "Heer, redt ons, wij vergaen" en daarachter Matth 8:25...

Dat laatste wist ik niet meer van buiten, en ik heb zo net wat in mijn bijbel zitten bladeren om het terug te vinden...

Had ik gekund, ik had dat scheepje gepikt, want het leek een echt knap ding om op de vijver in het bosje te zetten, en te laten varen op de wind...

Ik vrees dat mijn devotie heel dikwijls geschonden werd, door te dromen over dat schip en vissers die ooit in een ver verleden gered waren uit de storm...

Vannacht lag ik daar op te peinzen... Ik was al lang in een diepe slaap verzonken, toen enkele feestvierders het hier in de wijk nodig vonden om vuurwerk af te schieten. Je bent op slag (letterlijk) wakker ! En dan hoorde ik naderhand weer de wind, het rammelen van het rolluik in de badkamer... Storm... En dan plots dat opgetuigde schip in de kerk. Ik zag het zo voor mijn ogen.

Voor ons was een dergelijke redding een heel aanvaardbaar gegeven. Wij hadden in huis immers ook nog palmtakjes hangen, en ik herinner me nog vaag dat bij een zwaar onweer ons moeder met zo'n takje palm in huis rondging, zegenend... Maar het is zo'n wazige herinnering dat het wellicht of maar één keer, of alleen in mijn dromen is gebeurd. Maar de verhalen over reddingen uit zee, die waren ons vertrouwd.

Ook in de school bij Zuster Hubertine hoorden wij allerlei wonderlijke verhalen. Mirakels waren voor ons een heel vertrouwd gegeven, bijna iets alledaags.

Het geloof maakte een werkelijk, tastbaar gedeelte van bestaan uit. Ik kan er geen datum op plakken wanneer dat allemaal is veranderd, maar ik denk dat het laatste Vaticaans Concilie, die heel de liturgie weer op mensenmaat bracht,  daar mede schuld aan heeft.  Plots was de godsdienst niet meer dat verhevene, dat onbegrijpelijke, dat etherische stuk van ons leven, maar werd het omlaag gebracht tot mensenniveau en dus heel wat minder hoogstaand...

De priester sprak in de kerk niet meer tot God, maar stond plots met zijn gezicht naar ons, tegen ons, mensen, te babbelen... Het was geen taal der Goden meer, maar gewoon Vlaams... De hostie was niet meer onaanraakbaar, maar we moesten hem in ons hand aannemen...

Ik denk dat ik onbewust een van de mensen was, die heel die sfeer, dat plechtige, dat ceremoniële heb gemist. Ons Lieve Heer, was plots geen onmetelijk groot iets meer, maar een mens die je op zijn schouder klopte, een kameraad.

Het voelde als een bevrijding. De kerk was plots ook van ons.
En toch... Toch heb ik het gevoel dat dit mede de ontluistering heeft ingeluid. Het is makkelijker afscheid te nemen van een vertrouwd iets, dan van die God van toentertijd. Het was gedaan met de donderpreken der Dominicanen tijdens de vastenperiode, waarna wij heel stil en heel bang in het donker van de kerk naar huis gingen, vol vreze des Heren...

Ik zie de visser in de storm echt niet meer grijpen naar het palmtakje en zegenend rondgaan op zijn schip... Ik hoor hem en zie hem wel vechten voor zijn leven, vloekend op de dingen die tegengaan...

Ik denk niet dat er nu nog een bemanning van zo'n scheepje een maquette in de kerk zou gaan zetten uit dank voor de redding... Ik vrees dat er zelfs heel weinig pastoors zouden zijn, die een stuk van de kerkmuur zouden ter beschikking stellen van zo'n rare ex voto's...

Het mag gek klinken maar het eigen worden van de ceremonie luidde de vervreemding in...

Weet je waarom de politie een uniform draagt, de rechter een toga?
Om onderscheid te maken, gezag uit te stralen door zijn anders zijn, zijn duidelijke herkenbaarheid.

toch iets om eens over na te denken

en dat op nieuwjaarsdag...
djudedju

tot de volgende ?

oud jaar

Chinees nieuwjaar (Photo credit: Roel Wijnants)

Hij heeft zijn tijd gehad, zijn draad loopt op een ende, zijn bobijne is bijna tenden, nog een asemtje en 't is er mee gepasseerd... Kortom het jaar loopt zijn laatste meterkes...

Vannacht, om 12 uur, of eigenlijk om 00.00' uur precies gaan mensen elkaar weer in de armen vallen, dikke zoenen uitwisselen, massa's goede voornemens maken, sms'jes verzenden, en pogen nog zo lang mogelijk wakker te blijven en te profiteren van Nieuwjaar.
Morgen gaan we iedereen die we tegenkomen, en ook maar van verre kennen, een Gelukkig Nieuwjaar wensen...
En overmorgen zijn we alle weer vergeten...
Goede voornemens
zoenen
wensen...

Tot de volgende jaarwende... Van 2013 naar 2014, dan doen ze het allemaal weer eens over.

Eigenlijk is Nieuwjaar gewoon een dag zoals alle andere, op een volkomen willekeurig punt gelegd door we weten niet eens meer wie...
In andere regio's en vooral in andere religies valt Nieuwjaar op een heel ander tijdstip, en is het ook een heel ander jaartal die er op staat.

Er is dus geen enkele zinnige reden om precies vanavond en morgenvroeg abnormale dingen te doen. Geen reden om vuurwerk af te steken, geen reden om te wensen, geen reden voor goede voornemens... Of misschien moeten we het anders zeggen:
Iedere avond is een gelegenheid om te vieren, een gelegenheid om de anderen alle goeds te wensen, om goede voornemens te maken (en ze ook te houden)...
Iedere dag moeten we blij zijn dat we er nog bij zijn
blij dat jij er ook nog met ons bent
en jij, en u daar...

Ik heb ook voornemens: ik wil proberen te genieten van ieder moment van het leven.
Proberen van mens te zijn, proberen van zelfs niet meer kwaad te zijn op politici
proberen ... te proberen...

Als jij dat op Nieuwjaar doet, dan is die dag evengoed als elke andere dag. En het maken van goede voornemens is belangrijk in het streven naar een beter mens worden. En het alle goeds wensen aan de anderen is iets wat we veel meer zouden moeten doen...

Weet je eigenlijk is iedere dag het begin van een nieuwe dag, een nieuw jaar, een nieuwe gelegenheid om meer en beter mens te zijn...

Dat is mijn wens voor U allen !
Niet alleen voor het nieuwe jaar, maar voor iedere dag, en mogen die dagen een eindeloze parelketting worden, blinkend van pret omwille van het leven zelf, gloeiend van warmte voor de anderen...

Tot volgend jaar ?

Een Audi met een Kerstman in

verboden voor kerstmutsen (Photo credit: verbeeldingskr8)

Ik ben al heel lang lid van de BIN, het Buurt Informatie Netwerk.
Dat is een soort samenwerking tussen de buurt en de flikken. Als wij, als gewone mensen iets verdachts zien, dan bellen we de 101, Doen onze flikskes een vaststelling die van belang kan zijn voor ons, dan bellen ze ons op.
Vermits de meeste inbrekers 's nachts opereren, krijgen wij dus deze telefoontjes midden in de nacht.

Je ligt daar dan in de armen van Morfeus zalig te maffen, en rinkelt vlak naast je oor plots de telefoon. Slaapdronken neem je dat ding op, terwijl je halvelings hoort dat Anny naast je aan het zoeken is naar de koord om het licht aan te maken...

Je hoeft geen "Hallo" te zeggen, want een diepe stem meld je dat dit een automatisch doorgestuurd bericht is, om jou en alle leden van alle BIN's van Oudenaarde te verwittigen van het feit dat een bende onverlaten op de baan is om overvallen te plegen. Ze rijden rond in een Audi met nummerplaat wiezewiezewiesbombom en een van de 5 of 6 inzittenden draagt een Kerstmuts. (Er waren wellicht een of tweee van de inzittenden van het vrouwelijke geslacht. Van de anderen wisten ze het wellicht niet, want dat zegden ze er niet bij...)  Ze bellen aan en vallen je dan onverhoeds binnen of zoiets, want ik schoot wakker met de telefoon nog in mijn handen, omdat Anny me porde en vroeg wat het was... "De flikken" "Weeral ?"

't Was bijna 1 uur, wie laat je dan nog binnen? Kerstmuts of niet?
Bij mij zullen ze wellicht niet aanbellen, want met dat rolluik naar beneden ziet mijn huis er wellicht niet zo uitnodigend uit...

Maar met die laatste por van Anny was ik helemaal wakker. Om 1 uur.
En dan begin je te zoeken, je wroet heel je bed ondersteboven, maar je vind het niet. De slaap bedoel ik. Dus maak ik het lichtje naast mijn bed aan, en pak mijn boek, en lees wat tot ik weer voel dat ik ga kunnen slapen. Maar het is een slecht boek voor dat doeleinde... Een spannende avonturenroman... Daar wordt je niet rap moe van.
Ik had beter in mijn bed het boek gelegd dat naast het toilet ligt, om daar te lezen. Dat gaat over de pseudepigrafen.  Over de bijbelteksten van de boeken die net de bijbel niet hebben gehaald. Let op, er zit al een verschil tussen de katholieke en de protestantse bijbel, waarbij de enen meer boeken in de bijbel hebben dan de andere, maar men heeft ooit een lijst gemaakt van de boeken die duidelijk geïnspireerd zijn door God, en de andere, die mochten er niet in. Hoe je nu kunt weten welke teksten door God geïnspireerd zijn of niet, dat is voor mij een vraag, maar voor het betreffende concilie niet. Zij wisten het. De boeken die niet in de lijst stonden bleven wel gebruikt als hulp en steun voor het geloof, maar dat is langzaam achtergebleven, zodat we ze nu eigenlijk niet meer kennen, tenzij van uit schilderijen, tekeningen of beeldhouwwerken.

Nu worden die boeken weer van onder het stof gehaald, en terug aangeboden aan de gelovigen. Niet om te geloven, maar om het geloof te steunen. (Snap ik ook niet, maar ja, ik ben ook geen deskundige hé)

Enfin, omdat dergelijke dingen mij interesseren, ben ik dat wel aan het lezen. Mocht het u interesseren, volgens Henoch  (Enoch ?) heeft Eva niet in de appel gebeten. Het was een vijg. (Of dat u helpt in uw geloof ???)

Ik eet nu al jaren appels, wellicht in de vage hoop ooit een appel te treffen van de boom van kennis, en nu ga ik moeten overschakelen op vijgen. En die zijn dan ook nog slecht voor de lijn !

Maar dergelijke literatureluur is wel beter geschikt om de slaap terug te vinden. Stop maar eens met lezen als ze met een revolver op de borst van de held staan ! Het is veel makkelijker te stoppen bij het lezen van het feit dat de naam Adam in feite komt van de eerste letters van Noord, Oost, Zuid West in het Hebreeuws  (of was het Aramees ?)...

Enfin, om een lang verhaal kort te maken, pas na 2 uur heb ik het licht weer uitgeknipt, en de slaap der onschuldigen voortgezet...

Mocht je dus een Audi zien met het kerstmannetje met een of twee vrouwen van het vrouwelijke geslacht en nog wat mansvolk er bij... Hou dan je portemonnee maar goed vast !
Het spijt me dat ik u niet meer details kan geven, maar om dat uur hoor ik blijkbaar niet goed.

Och ja, bij het lezen van die pseudepigrafen kreeg ik nu en dan een gevoel van déja-vu... Of liever van al gehoord of al gelezen...  Als ze bijvoorbeeld vertellen dat de slang in het paradijs toentertijd nog vier pootjes had, en pas zijn poten verloor als straf voor zijn daad, dan dacht ik: " Hé, dat ken ik..." Maar ik kan me niet herinneren van waar... Ik vermoed dat dit behoorde tot de vele godsdienstige verhalen die zuster Hubertine ons verteld in de lagere school... ( Die brave zuster vertelde ons massa's van die stichtende verhalen... heerlijke tijd)

Je ziet, ondanks alle nachtelijke telefoontjes van automatische flikken, blijf ik veel te veel lezen. En heel wat van de dingen die ik wetenswaardig vind, zijn wellicht voor u bullshit... Ik heb in ieder geval daardoor een kop vol allerlei weetjes...waar ik eigenlijk niets mee ben, buiten dat het mijn fantasie prikkelt... En me toelaat voor U te bloggen...

tot de volgende ?