De pijp

Clay pipe (Photo credit: Wikipedia)

Hier voor me, ligt mijn pijp.
Nee, ik ben niet beginnen roken (of liever herbeginnen), de pijp ligt er omdat hij zo mooi is.
Maar eerlijk gezegd, ik weet niet of het wel een handige pijp is. Ik denk dat hij ongeveer een kilo weegt, en hij is ook helemaal niet handig om vast te houden.
Het is een Afrikaanse pijp, in ebbenhout uitgesneden, in een heel bizarre vorm, daar bovenop zit dan een stuk been, ook al uitgesneden, en daar zit dan weer een soortement rietstengel waar je wellicht aan moet zuigen om de rook binnen te krijgen.
Ik denk dat de pijp nog maagdelijk is... Ik zie geen sporen van brand (maar op ebbenhout ?), maar ik ruik ook geen tabak.

Misschien was deze pijp ooit in Afrika, wat hij hier voor mij is: een sieraad.

Ooit, in een ver verleden heb ik nog geprobeerd om pijp te roken in de plaats van sigaretten, omdat dit minder ongezond zou zijn... Maar ik trok de rook van die pijp net zo goed tot in de toppen van mijn tenen... En ik vond het helemaal niet plezant om constant op die pijp te bijten om het ding in mijn mond te houden.

Ik heb heel veel gerookt, en er is geen contenter mens dan ik, dat ik daar van af ben.
Eigenlijk ben ik twee keer gestopt. De eerste keer was ik al een jaar gestopt, toen ik eens om gek te doen een sigaretje opstak, en lap, ik was weer vertrokken. En het mag gek klinken, je haalt de schade in ! Je rookt nog meer dan tevoren.
Nu durf ik gewoon geen sigaret meer aanraken... Ik weet nu uit ervaring dat je nooit van een verslaving geneest... Je blijft verslaafd.

Wellicht is dat de reden dat zoveel mensen het zo moeilijk hebben om er mee te stoppen, met wat voor verslaving ook.
Het is immers zo, dat de kleinste misstap onmiddellijk leidt tot herval. Je kunt niet "in beetjes" stoppen, je kunt niet geleidelijk afbouwen... Want als je geleidelijk afbouwt, dan blijf je net even verslaafd, en is de verslaving zelfs geen moment verdwenen of verminderd. De controle die je meent te hebben is eigenlijk een soort zelfbedrog.
Wellicht niet bewust, maar evengoed even verslaafd als voorheen.

Nu heeft de wereld meer begrip voor mensen die proberen van het roken af te geraken, maar in de tijd dat ik stopte, was het nog steeds: "Het is geen man, die niet roken kan"... En mijn stoppen met roken kreeg helemaal geen begrip. integendeel. Ik werd geplaagd, men blies de rook in mijn gezicht, vroeg me om de vijf seconden of ik geen sigaretje moest hebben... Ik had een pak sigaretten in mijn zak gestopt, om te kunnen antwoorden: "Wilde er eentje van mij ?", want zo zwegen ze vlugger.

Nu is niet roken in. De roker wordt zelfs overal buitengewerkt, als een soort van paria.

Ik heb begrip voor die wetgeving, maar ik heb ook begrip voor die rokers, die nu verkleumd buiten staan te roken. Ik weet hoe moeilijk het is om te stoppen.
Daarom kan ik alleen maar vragen, bidden, smeken, zeggen aan iedereen: begin er niet aan!
Dan moet je ook niet vechten om te stoppen.

tot de volgende ?

waterdag

MALONNE, BELGIUM - SEPTEMBER 01: Little children cry because of pepper spray during a protest against the early release of Michelle Martin, ex wife of child murderer Marc Dutroux, who stays at the Clarisse Monastry on September 1, 2012 in Malonne, Belgium. Michelle Martin was jailed in 2004 for 30 years for being an accomplice to the murders and kidnapping of 6 girls by Marc Dutroux, but is being released after a Belgian court ruling. (Image credit: Getty Images via @daylife)

en morgen is het Sint Maarten... Hier en daar is dat de vervanger van Sinterklaas.
In een ver verleden (45 jaar terug !) woonde ik in Loppem, en daar was er nog een traditie van St Maarten, maar ook al van Sinterklaas. Sint Maarten, dat was de dag dat de kinderen verkleed aan de deur kwamen aanbellen en dan zongen:
Sinte Moarten avond,
de torre goa no Gent
en os ons moeder koeken bakt
we zitten geiren omtrent
Stokt vier
mokt vier
sinte Moartens avond is hier...
(Voor wie geen West Vlaams kent: Sinte Maarten avond, de toren gaat naar Gent, en als ons moeder koeken bakt, we zitten graag omtrent, stookt vuur, maakt vuur, sinte Maartens avond is hier)

Dan gaven de mensen snoep of enkele centen... Maar je moest wel een grote voorraad hebben, want er waren verschrikkelijk veel kinderen die kwamen zingen. Ik dacht zelfs dat er bij waren die herhaaldelijk langs kwamen, telkens met een ander pak en een ander masker op...


Ik weet niet of ze dat nu nog steeds doen in Loppem, of er vanavond massa's kinderen op straat zullen lopen... Er is immers zo veel veranderd in het na-Dutroux tijdperk. Mensen hebben schrik dat hun kinderen zouden mee genomen worden door kwaadwillige volwassenen.

Gelukkig is het al niet meer zo erg, als vlak na  Dutroux... Toen mocht je als man niet meer glimlachen tegen een kind, of ze bekeken je argwanend. Laat staan dat je er iets tegen zou zeggen. Ik denk dat niet alleen veel kinderen toen een trauma hebben opgelopen, wellicht ook veel mannen... Nu is Dutroux al weer een beetje naar de achtergrond geschoven, nu spreekt men van de pastoors. Net of er zijn geen goede pastoors meer.

Maar dat is nu eenmaal een beetje eigen aan de mens... Men heeft de neiging alles te projecteren naar een veelvoud. Na Dutroux waren alle mannen verdacht, na Van Geluwe alle geestelijken.  Gelukkig zijn die mensen nog steeds uitzonderingen op de regel. Ook al zijn er blijkbaar telkens veel meer dan je dacht.
Dat komt wellicht omdat men van de brave goede huisvader niets vertelt, maar des te meer over de misdadiger, de pedofiel, de moordenaar, de zwendelaar, (de politieker) en ander slecht volk.
Eigenlijk zouden we eindelijk eens moeten beginnen met een Goed-Nieuws-Krant... Maar ik heb ooit gelezen dat dit al een paar keer is geprobeerd, maar telkens ten onder ging bij gebrek aan belangstelling. Het mag gek klinken, maar blijkbaar wil de mens veel liever in de drek roeren dan te genieten van de heerlijkheid van de goede dingen des levens.
Begrijpe wie begrijpen kan...

tot de volgende ?

Ziet, hoe zeere vallen ze,

Church of Saint Martin in Loppem. Loppem, Zedelgem, West Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

de zieke zomerblaren...

Het is vandaag weer een van die typische herfstdagen, sombere lucht, wat wind, en geritsel van droge blaren aan de boom en onder je voeten.

Het is nu bijna twintig over acht, en het is nog niet echt klaar. Je krijgt het gevoel dat het vandaag niet licht zal worden.

Volgende week zaterdag zijn Anny en ik precies 45 jaar gehuwd. Tijd om eens achteruit te blikken. We durven haast niet meer denken aan de feestdis... Er zijn er nog zo weinig van over... Buiten broers en zusters lijkt iedereen al lang verdwenen, en er is ook al een broer die er niet meer is...

De spijskaart was toentertijd veel uitgebreider dan nu, feest was ook een vreetpartij in die tijd, tijd waarin eens goed gaan eten nog niet zo gewoon was, en alleen gebeurde bij grote gelegenheden, zoals een huwelijk... 's Avonds was er muziek en dans, en dat muziek was toen nog geen DJ, maar een heus orkestje.

17 november 1967 was net als dit jaar ook een zaterdag, het was schitterend goed weer, iedereen liep wel eens buiten om de benen te strekken, en de heren liepen in de zon, in hemdsmouwen rond. 's Avonds of liever, 's nachts moest iedereen de ramen van zijn wagen ontdooien om te kunnen naar huis rijden.

Wij zijn gehuwd in Loppem, woonplaats van Anny. Eerst in het gemeentehuis en vandaar te voet de straat over naar de kerk. Het mooie oude kerkje van Loppem... We gingen in eerste instantie inwonen bij de ouders van Anny.

God, dat is allemaal zo lang geleden en het lijkt pas gisteren.
Ik zie Anny nog in haar mooie witte trouwjurk, en kijk wat verbaasd naar de foto's, naar mezelf, hoe jong ik nog was, en hoe mager. Dat mager zijn was wel heel vlug verdwenen.

Na één jaar en één week precies werd onze Koen geboren, en die is er ondertussen ook al niet meer. Zo'n achttien maanden later kwam dan Bart en nog eens een achttien maanden omtrent later, kwam Veerle en was ons gezinnetje compleet.

Kort voor mijn huwelijk was ik zonder werk gevallen, en ik werkte nog maar enkele weken in mijn nieuwe job, in het psychiatrisch instituut te Beernem. Na enkele jaren vond ik een betere job in het Vrij Technisch Instituut te Brugge, in de Boeveriestraat... En daarna kwam ik aan het werk in de Christelijke Centrale ven Hout en Bouw, waar ik werkte tot ik ziek werd en tot mijn pensionering. Als je het zo opschrijft lijkt het niets, als je de jaren telt lijkt het veel, en als je terug kijkt, is het weer niets.

Ik noem dat de relativitijd...

Ik weet niet of jij dat soms ook doet, maar soms zit ik te denken aan dat leven dat achter ons ligt... Had ik nu eens niet die job gevonden bij Intersoc in Zwitserland, waar ik Anny leerde kennen, met wie zou ik dan gehuwd zijn? Zou ik überhaupt gehuwd zijn? Ik heb mijn beroepsleven uitgebouwd van uit mijn huwelijk, en van uit de woonplaats die we toen hadden... En dat heeft invloed gehad op heel veel dingen van mijn leven. Zo kun je bij bijna iedere sprong in je loopbaan die vraag stellen, had dit of dat nu eens anders verlopen, hoe was het dan geworden?

Ik weet wel, dat zijn bedenkingen die niets opbrengen, maar die me wel helpen om  mijn leven in een juist perspectief te houden. Ik kan niet anders dan steeds weer en weer tot de conclusie komen, dat we ons leven eigenlijk niet echt besturen, we kunnen hooguit wat bijsturen, wat afremmen, wat gas geven, maar het lijkt wel of we op spoorbanen rijden, we kunnen hier en daar wel opteren voor een wissel, maar we blijven hoe dan ook op spoor... en we weten niet waar die wissel ons uiteindelijk naar toe voert.

Het gekke is, dat je nooit dat gevoel hebt tijdens dat leven. Het nemen van die beslissing toen, op dat moment, leek wel overwogen, leek heel persoonlijk en heel bewust in volle vrijheid... En als je het achteraf bekijkt, dan lijkt het op een uitgestippeld parcours.

Ik was pas 21 toen ik huwde, en Anny 20...  We waren nog heel jong, maar we zijn gelukkig geweest en nog, en ik denk dat ik - mocht ik opnieuw de keuze moeten maken, we dezelfde keus zouden doen. Niet dat we geen tegenslagen en geen moeilijke dagen hebben gekend, maar ik heb het gevoel dat net al die moeilijkheden het cement zijn dat je steviger en sterker aan elkaar bindt.

We zijn al meer dan twee keer zolang gehuwd als we oud waren toen we huwden.
Waar is de tijd?
En hoe kan heel die tijd voorbijgevlogen zijn in een zucht ?
relativitijd...

tot de volgende ?

Baraque Michelle

Sitting Bull (Photo credit: Wikipedia)

Hoge Venen - Hautes Fagnes (Photo credit: Nolleos)

Zou madame Barack wel weten dat wij hier al heel lang een Baraque Michel hebben? 674 meter hoog en op één na de hoogste top van België...

Je kunt nog steeds de knop van je radio en/of TV niet open zetten, of je hoort spreken over Barack Obama. Sinds vandaag denk ik te weten dat Barack de voornaam is, en Obama de familienaam. We zagen immers een fiere verse moeder die haar twee nieuw geborenen de namen Barack en Mit gaf... Voordien kon ik alleen maar gissen.

Je zou nu kunnen stellen dat Barack logisch de voornaam was, omdat ze hem altijd de eerste noemden, maar dat is geen logica ! In Amerika spreken ze ook altijd van 9/11, terwijl het gaat over 11 september, dus voor ons eigenlijk 11/9...

Persoonlijk heb ik het veel meer voor Pancho Villa. Geef toe, een villa is heel wat beter dan een barak. En als Belg ben ik geboren met een baksteen in mijn maag, dus dan maar liefst een grote baksteen, voor villa-bouw en toch niet voor een barak !
Maar al bij al gaat mijn woordspeling met de Baraque Michel dus niet op, het zou dan eigenlijk de Obama Michel moeten zijn.  Maar het enige wat enigszins een paar van die klanken benadert is "Au BAlcon " wat je wel eens hoorde roepen naar een of andere hoge piet, of naar wat voetballers als ze eens een paar keer na elkaar de bal geraakt hebben.  In onze taal niks geen obama-klanken te vinden. Misschien in een mij onbekend dialect ergens in een verre uithoek ? Of misschien wel ergens in een Waals dialect ?

Voor mij is die naam typisch Amerikaans... In die zin, dat deze verzameling van staten eigenlijk hoofdzakelijk zijn opgebouwd door import-mensen, van over heel de wereld. De enige echte Amerikaan, in de werkelijke zin van het woord, zijn de inheemse Indianen. En die hebben wellicht ook van die rare namen. Kom nu niet af met Sitting Bull en dergelijke, want dat is wellicht maar een vertaling van die man zijn echte naam, of misschien wel een klanknabootsend woord. Nee, voor mij blijft Amerika een allegaartje van vreemde namen. Je kunt dit zien als je bv eens de generiek van een film bekijkt...

Maar wat we daar zien, is nu hier ook, in een versneld tempo bezig.
Toen ik kind was, was een neger een bezienswaardigheid, en we gingen op de markt gaan kijken naar die ene neger die daar van die zwarte spekken verkocht, met een anijssmaak. In de volksmond sprak men van Karaboedjah... De brave man heette wellicht heel anders, misschien Moïse Bekambele of zoiets. Maar die éne zwarte medemens, dat was een evenement.

Als je nu in een stad rondwandelt, dan zie je niet alleen allerlei soorten van mensen, gele, bruine, zwarte en gewoon blanke, maar je hoort ook tientallen verschillende talen spreken. Als je naar de stad rijdt, langs een grote baan, dan kun je tien, twintig verschillende nationaliteiten van nummerplaten zien op auto's en vrachtwagens...

Al heel lang geleden las ik ooit een artikel over de mens van de toekomst... En die mens was niet meer blank, niet Aziatisch van type, niet Zwart of rood, nee, de nieuwe mens uit dat artikel, was een soort mengmoesje, een grootste gemene deler of kleinste gemene veelvoud van alle rassen en kleuren. Er stonden foto's bij van dergelijke mensen, mensen die voor ons nog best iets exotisch hadden, maar niet te plaatsen waren.

Weet je, van mij mag dat morgen al gebeuren...
De mens van morgen mag er van mij nu al zijn !
Dan is er wellicht geen reden meer voor racisme.

En weet je, hoezeer ik me ook Vlaming voel, in hart en nieren, van mij mag men best komen tot één taal voor alle mensen ook, met dezelfde reden, en men mag best komen tot een samensmelten van alle godsdiensten en opgaan in één godsdienst, en men mag komen tot één land, één economie met voedsel en drinken voor allen
Welvaart voor allen
Geen machtsinstituten meer
geen bazen
geen ondergeschikten
alle mensen broeders

Imagine zong John Lennon...

tot de volgende?

De Barak van Obama

Martin Luther King, 1964 (Photo credit: Wikipedia)

Weet je waarom het witte huis eigenlijk wit is? Omdat het zwart ziet !

Nee, dit is geen mop, het is ook geen dwaze opmerking over de zwarte president...
Het is gewoon zo, dat er ooit een brand is geweest in dat huis, waardoor het zwart geworden was. Men heeft het dan maar overschilderd, om het terug net en "zienbaar " te maken. In het wit.
(Hoe verf je het goedkoopst je huis in het wit ? In het zwart...)

Ons eerste zwartje in dat Witte Huis is er dus in geslaagd om ook nog herkozen te worden !
En we zijn het idee van een zwarte president al lang gewoon.

Waar is de tijd van  Martin Luther King, van Black Power... Het heeft heel wat inspanningen gekost om stilaan te groeien naar een gelijkberechtiging van de anders-gekleurde medemens. En we zijn er eigenlijk nog lang niet. Hoor maar eens gewoon naar je blanke medemens, wat zij heden ten dage allemaal vertellen over hun gekleurde medemensen... Ik las onlangs nog op facebook een opmerking van een jongedame die wanhopig op zoek was naar een job: "Ik geef het op ! Dat ze het nu maar allemaal geven aan die zwarten" ... Terwijl we weten dat het voor mensen met gewoon een vreemd klinkende naam al veel moeilijker is om werk te vinden dan met een naam die Vlaams of Belgisch klinkt...

Ik lees dat zelfs de slavernij nog niet helemaal is uitgeroeid... En dat men nu en dan zelfs in ons eigen land (vooral op ambassades !!!!) mensen vindt die eigenlijk uitgebuit worden tot op het merg van het been !

Onze Bart was een tijdje terug in India, en stuurde wat foto's door van de mensen daar... En ik kan het niet helpen, ik voel me dan wat beschaamd over onze welvaart hier, en de armoede daar. Heel dat rijke Westen heeft met de kolonisering en dergelijke systemen die soms een andere naam krijgen, maar in feite net zo goed hetzelfde doen, die gebieden ondergedompeld in een marginaal bestaan.

En ik vraag me nog steeds af, waar we onszelf het recht voorspiegelden, om die mensen hun leven, hun manier van leven af te pakken. Wij moesten zo nodig beschaven... Wij, je weet wel, dat volk dat in een tijdspanne van goed dertig jaar twee wereldoorlogen ontketende... Dat volk stelt zich dan op als beschavers. Zeg nu niet dat de wereldoorlogen enkel en alleen te danken zijn aan één natie... Dan ken je je geschiedenis niet, of hou je geen rekening met de druk die anderen uit oefenden op...

Kom mij ook niet af met het idee dat wij zo nodig onze Godsdienst als de enig zaligmakende moesten gaan prediken... We zien nu de Islam hetzelfde doen, en staan op onze achterste poten om te protesteren tegen het opdringerige van die bekeringswaanzin.

Ik vraag me nog steeds af, hoe de wereld zich zou ontwikkeld hebben zonder al die veroveringszucht. Als we we gewoon handel zouden hebben bedreven, op normale basis, zonder veroveringen, met al die landen. Als hun beschaving net zo goed de onze zou hebben beïnvloed als wij die van  hen.
Als Godsdienst geen macht maar een beleven was
Als mensen zichzelf geen status zouden geven, gebonden aan kleur of natie of godsdienst...

PLANTEN

Ik las weer eens een wetenschappelijk artikel over "planten met verstand"... Het artikel begon met een knipoog: "Slecht nieuws voor vegetariërs: planten hebben ook verstand !"...
Ik heb daar reeds eerder over geschreven. Steeds meer en meer doet men vaststellingen van een soort verstand bij planten. Planten reageren niet alleen, ze geven blijkbaar signalen aan elkaar door, zodat ook die planten op hun beurt gaan reageren. Giraffen weten dat, en eten steeds acaciabladeren tegen de wind in. Zodra ze aan een boom knagen, produceert die tannine en dit smaakt niet alleen bitter, het is ook moeilijker te verteren. Deze reactie wordt blijkbaar door de lucht doorgegeven aan de buurplanten. Door tegen de wind in te eten, vermijden de giraffen dus buikpijn...

Maar er zijn heel wat meer vaststellingen gedaan, waarbij bv planten die in een klimaat leven met grote droogteperioden elkaar op een of andere manier signalen geven. Sommige planten sterven bij grote droogte bovengronds af. Bij regen gaan ze weer groeien. Men heeft vastgesteld dat men, door een plant  in een aparte pot water te geven, er reactie kwam in de andere potten met droogteplanten... Dus op een of andere manier is er communicatie, maar men heeft nog niet ontdekt hoe, want dit werkt ook zonder dat er verspreiding door bodem of lucht mogelijk is...

Kortom, we geven miljarden uit om te kijken hoe het op Mars is gesteld, en we kennen onze buren, de planten nog niet eens...

en weet je wat... Als verstand niet zo echt gebonden is aan "De Mens", wat dan met godsdienst zoals we die nu kennen en interpreteren?

tot de volgende ?

de tandarts

Eigen foto, eigen hond, maar in het echt luistert zij veel beter dan op de foto !!! (Photo credit: Wikipedia)

Straks ga ik met Anny naar de tandarts... Ze heeft tandpijn. En het is niet om te lachen, maar ze heeft pijn aan haar valse tanden.
Ze snapt het ook niet, maar ze zweert dat het de valse tand is die pijn doet. Ik denk dat het wellicht iets is dat ergens duwt, of een tand juist er naast... Nu we zien wel.

Maar tanden doen mij denken aan een ver verleden, wellicht zo'n 55 à 60 jaar terug in de tijd...

Ik heb al verteld dat we buren hadden die we mee en pee noemden, ondanks het feit dat het helemaal geen familie was. Maar het waren zo'n goede buren, dat ze eigenlijk wel een beetje familie geworden waren. Zo kwam niet alleen mee en pee regelmatig bij ons thuis binnen, maar zelfs de familie van mee en pee kwamen ook bij ons op bezoek.

Zo ook nonkel Mong (Edmond ?), ik denk dat dit een broer was van pee, maar dat herinner ik me niet met zekerheid.
Op een keer zat nonkel Mong weer eens bij ons, met zijn hoed op zijn stoere kop. Een oude hoed, die wat blonk aan de deuken, war hij dat ding altijd vastnam om op en af te zetten.
Ze zaten te klappen en te vertellen bij een kop koffie, en nonkel Mong vertelde dat hij een tand had die pijn deed, hij stond zelfs al een beetje los, en het was te hopen dat hij heel rap zou uitvallen, want hij ambeteerde... Ons moeder zei dat hij naar de tandarts moest, maar dat was voor Mong veel te duur en volkomen zinloos. Enfin, er werd doorgedramd over die tand, en dat hij nog liever zelf die tand zou uittrekken dan naar een tandarts te gaan, dat waren dieven, die geld vroegen voor de pijn van een ander, enzovoort, enzovoort...

Op een gegeven moment kwam het zo ver, dat hij ons moeder uitdaagde om de tand te trekken. Hij had dat veel liever dan die verdomde dieven van tandartsen, maar ja, Gabytje (tegen ons moeder) gij durft dat toch niet hé !

Dat was iets wat je nooit tegen ons moeder mocht zeggen... Niet durven, dat stond niet in haar woordenboek. Dus ging ons moeder de nijptang halen uit het kot achter ons huis, waar al het werkgerief lag. Nonkel Mong vroeg of hij nadien toch een druppel cognac kreeg voor de pijn. Dat was goed, en ons moeder nam met die grote nijptang de zere tand vast, wrikte even, en snokte dan dat ding er uit.
Mong verpinkte niet, en spoelde het bloed en de pijn weg met een goede dreupel...

Ik was nog een kind, maar zoiets blijft je bij...
Ik zie nonkel Mong nog zo voor mijn ogen zitten, met zijn kleine twinkelende oogjes onder die rand van zijn eeuwige hoed.
We zagen nonkel Mong en nog veel andere familieleden van onze buren heel regelmatig bij ons op bezoek, en Pa en ik gingen met pee gaan vissen in een steenbakkerij, op prive-water, die ook al van familie van Pee of mee was. Daar visten we op paling.

Gaan vissen in die tijd, dat was heel anders dan nu gaan vissen. Nu ga ik vissen voor de "sport", ieder vis gaat terug de vijver in, en we doen alles om het beestje zo vlug en zo gezond mogelijk te houden. Vroeger gingen we vissen om de vis (paling) mee naar huis te brengen, om op te eten.

Dat is nog iets die in de loop van mijn leven drastisch is veranderd...
Pee en mee hadden een lieve hond, Toby, waar ik heel vaak bij zat, en mee speelde. Op een keer zag ons moeder dat ik hier en daar op mijn borst en op mijn rug, bruine vlekken kreeg, en toen de dokter eens moest langskomen, toonde ons moeder die vlekken aan de dokter. "Heb je hier een oude hond?" vroeg de dokter, nee, maar hij zit hele dagen bij de hond van de buren.
Liever dan dat die hond ons van elkaar zou scheiden, nam pee Toby gaf hem een klop met een zware moker, stopte het stoffelijk overschot in een zak, met een steen er bij, en wierp heel het zootje in de gracht...
Nu klinkt dit wreed, onmenselijk, maar in die tijd was dit normaal. Geen mens ging met een hond naar de dierenarts. Inentingen voor een hond? Nooit gehoord, nooit gezien in die tijd. Een hond was nog altijd een dier zoals een ander.
Een tien- vijftien jaar later was dat al aan het veranderen... Toen onze hond (dan hadden wij een hondje !) ziek was, mocht mijn broer met het beestje naar de dierenarts... Dat was al een evenement op zich.

Ik heb, in het begin van ons huwelijk jaren konijnen gekweekt voor de opbrengst (Ik verkocht eens honderd konijnen op één dag !). Ik slachtte die konijnen, deed ze de pels af en kuiste ze, zodat ze netjes verkoopbaar waren.
Mijn kleinkinderen hebben ook al wel eens een konijn gehad, maar durf niet te zeggen dat ze het beest moeten slachten en opeten...  Moord !

Honden nemen nu een bijna-mensen-plaats in.
Ze worden vertroeteld en verzorgd, zo erg, dat ik er soms compassie mee krijg, omdat de dieren geen hond meer mogen zijn... (Ik zeg hetzelfde van de kleine kinderen die ik nu zie... Die mogen veelal ook geen kind meer zijn)

Ik denk soms dat de dierenliefde van nu, eigenlijk vooral een welvaartsliefde is... Men spendeert nu massa's geld aan die dieren.
Ik ook.
Ik ben ook een van die oenen die zakken zaad koop voor de wilde vogels in mijn tuin.  Ik kan me niet voorstellen dat we dat vroeger, in mijn jeugdjaren ooit zouden hebben gedaan ! In tegendeel, we zetten klemmen om vogels te vangen, om op te eten...

De liefde van toen was er wel, maar de economie maakte dat dit een gratuite, of bijna gratische liefde moest zijn.

Dure dieren kopen, dat was niet voorzien in het budget van het gezin.
Een hond hebben, dat was een beestje die je kreeg van iemand die een hond had met jongen.
Rashonden kopen?
Je zag die beestjes wel eens lopen, maar dat was dan vooral bij mensen van een andere stand dan de meerderheid toen.
Als ik nu de prijzen hoor die ze geven voor een hond...

en ik kan het niet helpen, maar de beste, liefste, slimste hond die we hier ooit hadden, dat was een rasloos beestje uit het asiel...

Ach, ik vel geen oordeel. Ik vraag me alleen af, mocht het weer een minder voorspoedige tijd worden, zou men dan ook niet terug treden inzake die dierenliefde van nu ? Zou een konijn niet terug een beest worden, gekweekt om op te eten?
Ik weet het niet, en ik hoop dat er geen slechte tijd meer komt, zodat we het nooit meer moeten weten.

tot de volgende ?

Pieter De Kleine

Regenboog (Photo credit: Wikipedia)

Er is weer een kind in de vondelingenschuif gelegd...
Ergens vind ik dat een goed idee. Veel beter dan dat er ergens een zuigeling te vinden wordt gelegd, of wordt vermoord. Veel minder vind ik het idee dat dit de media haalt, en dat men de naam van het arme dutske in het lang en in het breed aan het volk mededeelt...

Het wetsvoorstel om anoniem te bevallen vind ik nog veel beter, want daar garandeert men dan ook nog de nodige medische zorgen.

Je kunt natuurlijk stellen dat het domme mensen zijn die nu, vandaag de dag, nog bevallen van een ongewenst of onmogelijk kind, maar dat is bullshit. Nog steeds zijn er mensen die niet genoeg op de hoogte zijn van de voorbehoedsmiddelen, zijn er die daar iets tegen hebben, zijn er die ze verkeerd gebruiken en van deze zijn er heel wat die het idee van abortus helemaal niet zien zitten.

Ik ga daar allemaal niet bij stilstaan, er ook geen oordeel over vellen... Alleen wil ik het nu hebben over dat pasgeboren kind.
Als de moeder in casu het om een of andere reden echt niet ziet zitten om dat kind te houden, dan is het voor het kind beter in zo'n vondelingenschuif te belanden, dan ergens te vinden te worden gelegd.

Ik wil helemaal geen oordeel vellen. Ik geloof steeds meer en meer in de vrijheid van het individu, dus kan en mag ik nog veel minder dan vroeger een oordeel vellen. Dat geloof in het individu is bij mij steeds meer en meer naar boven gekomen, met de jaren. Is dat de wijsheid van de ouderdom? Of is het steeds meer begrip krijgen doordat je eigen kinderen en kleinkinderen in een andere wereld leven dan de uwe ?

Ik heb er niet echt een verklaring voor, ik stel alleen vast.
Ik geloof inderdaad veel meer in de vrijheid voor en van het individu; met die verstande, dat het individu bestaat in een maatschappij, en dat je als individu niet kunt bestaan, als je niet jezelf aanpast aan die gemeenschap.

Je kunt onmogelijk als individu in een maatschappij leven, als je niet de leefregels van die maatschappij respecteert. Je zou je zelf buiten de maatschappij zetten als je het niet deed.
Het kan gewoon niet. Je kunt nu eenmaal niet fungeren als individu zonder die leefregels die je een lid maken van de maatschappij, anders moet je maar ergens op een onbewoond eiland gaan zitten.

Zelfs als je slechts met twee zijt, het prille begin van een gezin, dan moet je met elkaar rekening houden. Je kunt niet samenleven zonder respect voor de ander. Dat dit niet eenvoudig is, dat is evident, je moet maar een kijken naar de verschrikkelijk hoge cijfers van echtscheidingen.
Dit mag een afspiegeling zijn, van hoe moeilijk het dan wel niet moet zijn, om in een grote gemeenschap te leven. Je hebt wellicht in je jeugd al wel eens op kamp geweest, en vastgesteld dat in een groep leven niet zo simpel is. Met hoe meer individuen je bent, hoe strenger de regels moeten nageleefd worden om te kunnen samen fungeren.
In de maatschappij, zeg maar in het volle leven, leef je samen met ontelbaar veel individuen. Als daar iedereen individueel zou oordelen, individueel zou reageren en handelen, dan gaat het na enkele ogenblikken al mislopen. Kijk maar naar het klassieke voorbeeld van rechts rijden op de weg... Als de eenling dat niet doet, dan is het een ramp. Of er komen rampen van.

Maar met hoe meer mensen we samenleven in één maatschappij, hoe moeilijker het wordt, en hoe meer je je moet aanpassen aan de maatschappij. Als je jong bent, dan sta je op je rechten, dan sta je op de toepassing van de regels, al is het maar om je eigen leefruimte precies af te bakenen.
Met het ouder worden, ben je blijkbaar meer geneigd om wat toe te geven, om wat soepeler te zijn tegenover de anderen, zo lang het de maatschappij op zich niet aantast.

Dit is geen zwakheid, maar het is een minder stringent beleid naar je eigen verdediging, je eigen verovering van je eigen plaats. Je vind die eigen plaats stilaan veel minder belangrijk. Als je plaats genoeg hebt om te zitten, te liggen, dan kan het je echt niet zo veel meer schelen dat een ander een stukje van je stoel inpalmt.

Ik stel vast dat deze evolutie bij mij nog bezig is, en je kunt het zelf ook vaststellen. Mocht je mijn blogs van enkele jaren terug lezen, dan zou je veel minder verdraagzaamheid vinden dan nu.
Ik weet niet of dat beter is, ik stel het gewoon vast.
Want ook daar wens ik niet langer een oordeel te vellen.
Toch stel ik nu en dan, met verwondering, vast dat er echt nog wel enkele dingen zijn, waar ik voor uit mijn krammen schiet. Veelal denk ik nadien: Waarom deed ik dat nu ?, maar ik heb het gedaan, dus is er nog wel een en ander waar ik nog niet dat evenwicht, die rust heb gevonden. Dus is er nog ruimte om verder te ontwikkelen (of is dat al het begin van in elkaar zakken en uiteindelijk weg teren?)

Maar globaal gezien heb ik nu meer evenwicht dan vroeger...
Waarom ik dat vertel ? Ik vind het een goede houding, het maakt me kalmer, rustiger, en wie weet, misschien kun jij er wel, door dit blogje, toe komen daar eerder aan te beginnen...
Heel veel dingen waar je je kwaad voor maakte zijn achteraf bekeken helemaal niet de moeite waard geweest...

tot de volgende ?