Ziet, hoe zeere vallen ze,

Church of Saint Martin in Loppem. Loppem, Zedelgem, West Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

de zieke zomerblaren...

Het is vandaag weer een van die typische herfstdagen, sombere lucht, wat wind, en geritsel van droge blaren aan de boom en onder je voeten.

Het is nu bijna twintig over acht, en het is nog niet echt klaar. Je krijgt het gevoel dat het vandaag niet licht zal worden.

Volgende week zaterdag zijn Anny en ik precies 45 jaar gehuwd. Tijd om eens achteruit te blikken. We durven haast niet meer denken aan de feestdis... Er zijn er nog zo weinig van over... Buiten broers en zusters lijkt iedereen al lang verdwenen, en er is ook al een broer die er niet meer is...

De spijskaart was toentertijd veel uitgebreider dan nu, feest was ook een vreetpartij in die tijd, tijd waarin eens goed gaan eten nog niet zo gewoon was, en alleen gebeurde bij grote gelegenheden, zoals een huwelijk... 's Avonds was er muziek en dans, en dat muziek was toen nog geen DJ, maar een heus orkestje.

17 november 1967 was net als dit jaar ook een zaterdag, het was schitterend goed weer, iedereen liep wel eens buiten om de benen te strekken, en de heren liepen in de zon, in hemdsmouwen rond. 's Avonds of liever, 's nachts moest iedereen de ramen van zijn wagen ontdooien om te kunnen naar huis rijden.

Wij zijn gehuwd in Loppem, woonplaats van Anny. Eerst in het gemeentehuis en vandaar te voet de straat over naar de kerk. Het mooie oude kerkje van Loppem... We gingen in eerste instantie inwonen bij de ouders van Anny.

God, dat is allemaal zo lang geleden en het lijkt pas gisteren.
Ik zie Anny nog in haar mooie witte trouwjurk, en kijk wat verbaasd naar de foto's, naar mezelf, hoe jong ik nog was, en hoe mager. Dat mager zijn was wel heel vlug verdwenen.

Na één jaar en één week precies werd onze Koen geboren, en die is er ondertussen ook al niet meer. Zo'n achttien maanden later kwam dan Bart en nog eens een achttien maanden omtrent later, kwam Veerle en was ons gezinnetje compleet.

Kort voor mijn huwelijk was ik zonder werk gevallen, en ik werkte nog maar enkele weken in mijn nieuwe job, in het psychiatrisch instituut te Beernem. Na enkele jaren vond ik een betere job in het Vrij Technisch Instituut te Brugge, in de Boeveriestraat... En daarna kwam ik aan het werk in de Christelijke Centrale ven Hout en Bouw, waar ik werkte tot ik ziek werd en tot mijn pensionering. Als je het zo opschrijft lijkt het niets, als je de jaren telt lijkt het veel, en als je terug kijkt, is het weer niets.

Ik noem dat de relativitijd...

Ik weet niet of jij dat soms ook doet, maar soms zit ik te denken aan dat leven dat achter ons ligt... Had ik nu eens niet die job gevonden bij Intersoc in Zwitserland, waar ik Anny leerde kennen, met wie zou ik dan gehuwd zijn? Zou ik überhaupt gehuwd zijn? Ik heb mijn beroepsleven uitgebouwd van uit mijn huwelijk, en van uit de woonplaats die we toen hadden... En dat heeft invloed gehad op heel veel dingen van mijn leven. Zo kun je bij bijna iedere sprong in je loopbaan die vraag stellen, had dit of dat nu eens anders verlopen, hoe was het dan geworden?

Ik weet wel, dat zijn bedenkingen die niets opbrengen, maar die me wel helpen om  mijn leven in een juist perspectief te houden. Ik kan niet anders dan steeds weer en weer tot de conclusie komen, dat we ons leven eigenlijk niet echt besturen, we kunnen hooguit wat bijsturen, wat afremmen, wat gas geven, maar het lijkt wel of we op spoorbanen rijden, we kunnen hier en daar wel opteren voor een wissel, maar we blijven hoe dan ook op spoor... en we weten niet waar die wissel ons uiteindelijk naar toe voert.

Het gekke is, dat je nooit dat gevoel hebt tijdens dat leven. Het nemen van die beslissing toen, op dat moment, leek wel overwogen, leek heel persoonlijk en heel bewust in volle vrijheid... En als je het achteraf bekijkt, dan lijkt het op een uitgestippeld parcours.

Ik was pas 21 toen ik huwde, en Anny 20...  We waren nog heel jong, maar we zijn gelukkig geweest en nog, en ik denk dat ik - mocht ik opnieuw de keuze moeten maken, we dezelfde keus zouden doen. Niet dat we geen tegenslagen en geen moeilijke dagen hebben gekend, maar ik heb het gevoel dat net al die moeilijkheden het cement zijn dat je steviger en sterker aan elkaar bindt.

We zijn al meer dan twee keer zolang gehuwd als we oud waren toen we huwden.
Waar is de tijd?
En hoe kan heel die tijd voorbijgevlogen zijn in een zucht ?
relativitijd...

tot de volgende ?

Baraque Michelle

Sitting Bull (Photo credit: Wikipedia)

Hoge Venen - Hautes Fagnes (Photo credit: Nolleos)

Zou madame Barack wel weten dat wij hier al heel lang een Baraque Michel hebben? 674 meter hoog en op één na de hoogste top van België...

Je kunt nog steeds de knop van je radio en/of TV niet open zetten, of je hoort spreken over Barack Obama. Sinds vandaag denk ik te weten dat Barack de voornaam is, en Obama de familienaam. We zagen immers een fiere verse moeder die haar twee nieuw geborenen de namen Barack en Mit gaf... Voordien kon ik alleen maar gissen.

Je zou nu kunnen stellen dat Barack logisch de voornaam was, omdat ze hem altijd de eerste noemden, maar dat is geen logica ! In Amerika spreken ze ook altijd van 9/11, terwijl het gaat over 11 september, dus voor ons eigenlijk 11/9...

Persoonlijk heb ik het veel meer voor Pancho Villa. Geef toe, een villa is heel wat beter dan een barak. En als Belg ben ik geboren met een baksteen in mijn maag, dus dan maar liefst een grote baksteen, voor villa-bouw en toch niet voor een barak !
Maar al bij al gaat mijn woordspeling met de Baraque Michel dus niet op, het zou dan eigenlijk de Obama Michel moeten zijn.  Maar het enige wat enigszins een paar van die klanken benadert is "Au BAlcon " wat je wel eens hoorde roepen naar een of andere hoge piet, of naar wat voetballers als ze eens een paar keer na elkaar de bal geraakt hebben.  In onze taal niks geen obama-klanken te vinden. Misschien in een mij onbekend dialect ergens in een verre uithoek ? Of misschien wel ergens in een Waals dialect ?

Voor mij is die naam typisch Amerikaans... In die zin, dat deze verzameling van staten eigenlijk hoofdzakelijk zijn opgebouwd door import-mensen, van over heel de wereld. De enige echte Amerikaan, in de werkelijke zin van het woord, zijn de inheemse Indianen. En die hebben wellicht ook van die rare namen. Kom nu niet af met Sitting Bull en dergelijke, want dat is wellicht maar een vertaling van die man zijn echte naam, of misschien wel een klanknabootsend woord. Nee, voor mij blijft Amerika een allegaartje van vreemde namen. Je kunt dit zien als je bv eens de generiek van een film bekijkt...

Maar wat we daar zien, is nu hier ook, in een versneld tempo bezig.
Toen ik kind was, was een neger een bezienswaardigheid, en we gingen op de markt gaan kijken naar die ene neger die daar van die zwarte spekken verkocht, met een anijssmaak. In de volksmond sprak men van Karaboedjah... De brave man heette wellicht heel anders, misschien Moïse Bekambele of zoiets. Maar die éne zwarte medemens, dat was een evenement.

Als je nu in een stad rondwandelt, dan zie je niet alleen allerlei soorten van mensen, gele, bruine, zwarte en gewoon blanke, maar je hoort ook tientallen verschillende talen spreken. Als je naar de stad rijdt, langs een grote baan, dan kun je tien, twintig verschillende nationaliteiten van nummerplaten zien op auto's en vrachtwagens...

Al heel lang geleden las ik ooit een artikel over de mens van de toekomst... En die mens was niet meer blank, niet Aziatisch van type, niet Zwart of rood, nee, de nieuwe mens uit dat artikel, was een soort mengmoesje, een grootste gemene deler of kleinste gemene veelvoud van alle rassen en kleuren. Er stonden foto's bij van dergelijke mensen, mensen die voor ons nog best iets exotisch hadden, maar niet te plaatsen waren.

Weet je, van mij mag dat morgen al gebeuren...
De mens van morgen mag er van mij nu al zijn !
Dan is er wellicht geen reden meer voor racisme.

En weet je, hoezeer ik me ook Vlaming voel, in hart en nieren, van mij mag men best komen tot één taal voor alle mensen ook, met dezelfde reden, en men mag best komen tot een samensmelten van alle godsdiensten en opgaan in één godsdienst, en men mag komen tot één land, één economie met voedsel en drinken voor allen
Welvaart voor allen
Geen machtsinstituten meer
geen bazen
geen ondergeschikten
alle mensen broeders

Imagine zong John Lennon...

tot de volgende?

De Barak van Obama

Martin Luther King, 1964 (Photo credit: Wikipedia)

Weet je waarom het witte huis eigenlijk wit is? Omdat het zwart ziet !

Nee, dit is geen mop, het is ook geen dwaze opmerking over de zwarte president...
Het is gewoon zo, dat er ooit een brand is geweest in dat huis, waardoor het zwart geworden was. Men heeft het dan maar overschilderd, om het terug net en "zienbaar " te maken. In het wit.
(Hoe verf je het goedkoopst je huis in het wit ? In het zwart...)

Ons eerste zwartje in dat Witte Huis is er dus in geslaagd om ook nog herkozen te worden !
En we zijn het idee van een zwarte president al lang gewoon.

Waar is de tijd van  Martin Luther King, van Black Power... Het heeft heel wat inspanningen gekost om stilaan te groeien naar een gelijkberechtiging van de anders-gekleurde medemens. En we zijn er eigenlijk nog lang niet. Hoor maar eens gewoon naar je blanke medemens, wat zij heden ten dage allemaal vertellen over hun gekleurde medemensen... Ik las onlangs nog op facebook een opmerking van een jongedame die wanhopig op zoek was naar een job: "Ik geef het op ! Dat ze het nu maar allemaal geven aan die zwarten" ... Terwijl we weten dat het voor mensen met gewoon een vreemd klinkende naam al veel moeilijker is om werk te vinden dan met een naam die Vlaams of Belgisch klinkt...

Ik lees dat zelfs de slavernij nog niet helemaal is uitgeroeid... En dat men nu en dan zelfs in ons eigen land (vooral op ambassades !!!!) mensen vindt die eigenlijk uitgebuit worden tot op het merg van het been !

Onze Bart was een tijdje terug in India, en stuurde wat foto's door van de mensen daar... En ik kan het niet helpen, ik voel me dan wat beschaamd over onze welvaart hier, en de armoede daar. Heel dat rijke Westen heeft met de kolonisering en dergelijke systemen die soms een andere naam krijgen, maar in feite net zo goed hetzelfde doen, die gebieden ondergedompeld in een marginaal bestaan.

En ik vraag me nog steeds af, waar we onszelf het recht voorspiegelden, om die mensen hun leven, hun manier van leven af te pakken. Wij moesten zo nodig beschaven... Wij, je weet wel, dat volk dat in een tijdspanne van goed dertig jaar twee wereldoorlogen ontketende... Dat volk stelt zich dan op als beschavers. Zeg nu niet dat de wereldoorlogen enkel en alleen te danken zijn aan één natie... Dan ken je je geschiedenis niet, of hou je geen rekening met de druk die anderen uit oefenden op...

Kom mij ook niet af met het idee dat wij zo nodig onze Godsdienst als de enig zaligmakende moesten gaan prediken... We zien nu de Islam hetzelfde doen, en staan op onze achterste poten om te protesteren tegen het opdringerige van die bekeringswaanzin.

Ik vraag me nog steeds af, hoe de wereld zich zou ontwikkeld hebben zonder al die veroveringszucht. Als we we gewoon handel zouden hebben bedreven, op normale basis, zonder veroveringen, met al die landen. Als hun beschaving net zo goed de onze zou hebben beïnvloed als wij die van  hen.
Als Godsdienst geen macht maar een beleven was
Als mensen zichzelf geen status zouden geven, gebonden aan kleur of natie of godsdienst...

PLANTEN

Ik las weer eens een wetenschappelijk artikel over "planten met verstand"... Het artikel begon met een knipoog: "Slecht nieuws voor vegetariërs: planten hebben ook verstand !"...
Ik heb daar reeds eerder over geschreven. Steeds meer en meer doet men vaststellingen van een soort verstand bij planten. Planten reageren niet alleen, ze geven blijkbaar signalen aan elkaar door, zodat ook die planten op hun beurt gaan reageren. Giraffen weten dat, en eten steeds acaciabladeren tegen de wind in. Zodra ze aan een boom knagen, produceert die tannine en dit smaakt niet alleen bitter, het is ook moeilijker te verteren. Deze reactie wordt blijkbaar door de lucht doorgegeven aan de buurplanten. Door tegen de wind in te eten, vermijden de giraffen dus buikpijn...

Maar er zijn heel wat meer vaststellingen gedaan, waarbij bv planten die in een klimaat leven met grote droogteperioden elkaar op een of andere manier signalen geven. Sommige planten sterven bij grote droogte bovengronds af. Bij regen gaan ze weer groeien. Men heeft vastgesteld dat men, door een plant  in een aparte pot water te geven, er reactie kwam in de andere potten met droogteplanten... Dus op een of andere manier is er communicatie, maar men heeft nog niet ontdekt hoe, want dit werkt ook zonder dat er verspreiding door bodem of lucht mogelijk is...

Kortom, we geven miljarden uit om te kijken hoe het op Mars is gesteld, en we kennen onze buren, de planten nog niet eens...

en weet je wat... Als verstand niet zo echt gebonden is aan "De Mens", wat dan met godsdienst zoals we die nu kennen en interpreteren?

tot de volgende ?

de tandarts

Eigen foto, eigen hond, maar in het echt luistert zij veel beter dan op de foto !!! (Photo credit: Wikipedia)

Straks ga ik met Anny naar de tandarts... Ze heeft tandpijn. En het is niet om te lachen, maar ze heeft pijn aan haar valse tanden.
Ze snapt het ook niet, maar ze zweert dat het de valse tand is die pijn doet. Ik denk dat het wellicht iets is dat ergens duwt, of een tand juist er naast... Nu we zien wel.

Maar tanden doen mij denken aan een ver verleden, wellicht zo'n 55 à 60 jaar terug in de tijd...

Ik heb al verteld dat we buren hadden die we mee en pee noemden, ondanks het feit dat het helemaal geen familie was. Maar het waren zo'n goede buren, dat ze eigenlijk wel een beetje familie geworden waren. Zo kwam niet alleen mee en pee regelmatig bij ons thuis binnen, maar zelfs de familie van mee en pee kwamen ook bij ons op bezoek.

Zo ook nonkel Mong (Edmond ?), ik denk dat dit een broer was van pee, maar dat herinner ik me niet met zekerheid.
Op een keer zat nonkel Mong weer eens bij ons, met zijn hoed op zijn stoere kop. Een oude hoed, die wat blonk aan de deuken, war hij dat ding altijd vastnam om op en af te zetten.
Ze zaten te klappen en te vertellen bij een kop koffie, en nonkel Mong vertelde dat hij een tand had die pijn deed, hij stond zelfs al een beetje los, en het was te hopen dat hij heel rap zou uitvallen, want hij ambeteerde... Ons moeder zei dat hij naar de tandarts moest, maar dat was voor Mong veel te duur en volkomen zinloos. Enfin, er werd doorgedramd over die tand, en dat hij nog liever zelf die tand zou uittrekken dan naar een tandarts te gaan, dat waren dieven, die geld vroegen voor de pijn van een ander, enzovoort, enzovoort...

Op een gegeven moment kwam het zo ver, dat hij ons moeder uitdaagde om de tand te trekken. Hij had dat veel liever dan die verdomde dieven van tandartsen, maar ja, Gabytje (tegen ons moeder) gij durft dat toch niet hé !

Dat was iets wat je nooit tegen ons moeder mocht zeggen... Niet durven, dat stond niet in haar woordenboek. Dus ging ons moeder de nijptang halen uit het kot achter ons huis, waar al het werkgerief lag. Nonkel Mong vroeg of hij nadien toch een druppel cognac kreeg voor de pijn. Dat was goed, en ons moeder nam met die grote nijptang de zere tand vast, wrikte even, en snokte dan dat ding er uit.
Mong verpinkte niet, en spoelde het bloed en de pijn weg met een goede dreupel...

Ik was nog een kind, maar zoiets blijft je bij...
Ik zie nonkel Mong nog zo voor mijn ogen zitten, met zijn kleine twinkelende oogjes onder die rand van zijn eeuwige hoed.
We zagen nonkel Mong en nog veel andere familieleden van onze buren heel regelmatig bij ons op bezoek, en Pa en ik gingen met pee gaan vissen in een steenbakkerij, op prive-water, die ook al van familie van Pee of mee was. Daar visten we op paling.

Gaan vissen in die tijd, dat was heel anders dan nu gaan vissen. Nu ga ik vissen voor de "sport", ieder vis gaat terug de vijver in, en we doen alles om het beestje zo vlug en zo gezond mogelijk te houden. Vroeger gingen we vissen om de vis (paling) mee naar huis te brengen, om op te eten.

Dat is nog iets die in de loop van mijn leven drastisch is veranderd...
Pee en mee hadden een lieve hond, Toby, waar ik heel vaak bij zat, en mee speelde. Op een keer zag ons moeder dat ik hier en daar op mijn borst en op mijn rug, bruine vlekken kreeg, en toen de dokter eens moest langskomen, toonde ons moeder die vlekken aan de dokter. "Heb je hier een oude hond?" vroeg de dokter, nee, maar hij zit hele dagen bij de hond van de buren.
Liever dan dat die hond ons van elkaar zou scheiden, nam pee Toby gaf hem een klop met een zware moker, stopte het stoffelijk overschot in een zak, met een steen er bij, en wierp heel het zootje in de gracht...
Nu klinkt dit wreed, onmenselijk, maar in die tijd was dit normaal. Geen mens ging met een hond naar de dierenarts. Inentingen voor een hond? Nooit gehoord, nooit gezien in die tijd. Een hond was nog altijd een dier zoals een ander.
Een tien- vijftien jaar later was dat al aan het veranderen... Toen onze hond (dan hadden wij een hondje !) ziek was, mocht mijn broer met het beestje naar de dierenarts... Dat was al een evenement op zich.

Ik heb, in het begin van ons huwelijk jaren konijnen gekweekt voor de opbrengst (Ik verkocht eens honderd konijnen op één dag !). Ik slachtte die konijnen, deed ze de pels af en kuiste ze, zodat ze netjes verkoopbaar waren.
Mijn kleinkinderen hebben ook al wel eens een konijn gehad, maar durf niet te zeggen dat ze het beest moeten slachten en opeten...  Moord !

Honden nemen nu een bijna-mensen-plaats in.
Ze worden vertroeteld en verzorgd, zo erg, dat ik er soms compassie mee krijg, omdat de dieren geen hond meer mogen zijn... (Ik zeg hetzelfde van de kleine kinderen die ik nu zie... Die mogen veelal ook geen kind meer zijn)

Ik denk soms dat de dierenliefde van nu, eigenlijk vooral een welvaartsliefde is... Men spendeert nu massa's geld aan die dieren.
Ik ook.
Ik ben ook een van die oenen die zakken zaad koop voor de wilde vogels in mijn tuin.  Ik kan me niet voorstellen dat we dat vroeger, in mijn jeugdjaren ooit zouden hebben gedaan ! In tegendeel, we zetten klemmen om vogels te vangen, om op te eten...

De liefde van toen was er wel, maar de economie maakte dat dit een gratuite, of bijna gratische liefde moest zijn.

Dure dieren kopen, dat was niet voorzien in het budget van het gezin.
Een hond hebben, dat was een beestje die je kreeg van iemand die een hond had met jongen.
Rashonden kopen?
Je zag die beestjes wel eens lopen, maar dat was dan vooral bij mensen van een andere stand dan de meerderheid toen.
Als ik nu de prijzen hoor die ze geven voor een hond...

en ik kan het niet helpen, maar de beste, liefste, slimste hond die we hier ooit hadden, dat was een rasloos beestje uit het asiel...

Ach, ik vel geen oordeel. Ik vraag me alleen af, mocht het weer een minder voorspoedige tijd worden, zou men dan ook niet terug treden inzake die dierenliefde van nu ? Zou een konijn niet terug een beest worden, gekweekt om op te eten?
Ik weet het niet, en ik hoop dat er geen slechte tijd meer komt, zodat we het nooit meer moeten weten.

tot de volgende ?

Pieter De Kleine

Regenboog (Photo credit: Wikipedia)

Er is weer een kind in de vondelingenschuif gelegd...
Ergens vind ik dat een goed idee. Veel beter dan dat er ergens een zuigeling te vinden wordt gelegd, of wordt vermoord. Veel minder vind ik het idee dat dit de media haalt, en dat men de naam van het arme dutske in het lang en in het breed aan het volk mededeelt...

Het wetsvoorstel om anoniem te bevallen vind ik nog veel beter, want daar garandeert men dan ook nog de nodige medische zorgen.

Je kunt natuurlijk stellen dat het domme mensen zijn die nu, vandaag de dag, nog bevallen van een ongewenst of onmogelijk kind, maar dat is bullshit. Nog steeds zijn er mensen die niet genoeg op de hoogte zijn van de voorbehoedsmiddelen, zijn er die daar iets tegen hebben, zijn er die ze verkeerd gebruiken en van deze zijn er heel wat die het idee van abortus helemaal niet zien zitten.

Ik ga daar allemaal niet bij stilstaan, er ook geen oordeel over vellen... Alleen wil ik het nu hebben over dat pasgeboren kind.
Als de moeder in casu het om een of andere reden echt niet ziet zitten om dat kind te houden, dan is het voor het kind beter in zo'n vondelingenschuif te belanden, dan ergens te vinden te worden gelegd.

Ik wil helemaal geen oordeel vellen. Ik geloof steeds meer en meer in de vrijheid van het individu, dus kan en mag ik nog veel minder dan vroeger een oordeel vellen. Dat geloof in het individu is bij mij steeds meer en meer naar boven gekomen, met de jaren. Is dat de wijsheid van de ouderdom? Of is het steeds meer begrip krijgen doordat je eigen kinderen en kleinkinderen in een andere wereld leven dan de uwe ?

Ik heb er niet echt een verklaring voor, ik stel alleen vast.
Ik geloof inderdaad veel meer in de vrijheid voor en van het individu; met die verstande, dat het individu bestaat in een maatschappij, en dat je als individu niet kunt bestaan, als je niet jezelf aanpast aan die gemeenschap.

Je kunt onmogelijk als individu in een maatschappij leven, als je niet de leefregels van die maatschappij respecteert. Je zou je zelf buiten de maatschappij zetten als je het niet deed.
Het kan gewoon niet. Je kunt nu eenmaal niet fungeren als individu zonder die leefregels die je een lid maken van de maatschappij, anders moet je maar ergens op een onbewoond eiland gaan zitten.

Zelfs als je slechts met twee zijt, het prille begin van een gezin, dan moet je met elkaar rekening houden. Je kunt niet samenleven zonder respect voor de ander. Dat dit niet eenvoudig is, dat is evident, je moet maar een kijken naar de verschrikkelijk hoge cijfers van echtscheidingen.
Dit mag een afspiegeling zijn, van hoe moeilijk het dan wel niet moet zijn, om in een grote gemeenschap te leven. Je hebt wellicht in je jeugd al wel eens op kamp geweest, en vastgesteld dat in een groep leven niet zo simpel is. Met hoe meer individuen je bent, hoe strenger de regels moeten nageleefd worden om te kunnen samen fungeren.
In de maatschappij, zeg maar in het volle leven, leef je samen met ontelbaar veel individuen. Als daar iedereen individueel zou oordelen, individueel zou reageren en handelen, dan gaat het na enkele ogenblikken al mislopen. Kijk maar naar het klassieke voorbeeld van rechts rijden op de weg... Als de eenling dat niet doet, dan is het een ramp. Of er komen rampen van.

Maar met hoe meer mensen we samenleven in één maatschappij, hoe moeilijker het wordt, en hoe meer je je moet aanpassen aan de maatschappij. Als je jong bent, dan sta je op je rechten, dan sta je op de toepassing van de regels, al is het maar om je eigen leefruimte precies af te bakenen.
Met het ouder worden, ben je blijkbaar meer geneigd om wat toe te geven, om wat soepeler te zijn tegenover de anderen, zo lang het de maatschappij op zich niet aantast.

Dit is geen zwakheid, maar het is een minder stringent beleid naar je eigen verdediging, je eigen verovering van je eigen plaats. Je vind die eigen plaats stilaan veel minder belangrijk. Als je plaats genoeg hebt om te zitten, te liggen, dan kan het je echt niet zo veel meer schelen dat een ander een stukje van je stoel inpalmt.

Ik stel vast dat deze evolutie bij mij nog bezig is, en je kunt het zelf ook vaststellen. Mocht je mijn blogs van enkele jaren terug lezen, dan zou je veel minder verdraagzaamheid vinden dan nu.
Ik weet niet of dat beter is, ik stel het gewoon vast.
Want ook daar wens ik niet langer een oordeel te vellen.
Toch stel ik nu en dan, met verwondering, vast dat er echt nog wel enkele dingen zijn, waar ik voor uit mijn krammen schiet. Veelal denk ik nadien: Waarom deed ik dat nu ?, maar ik heb het gedaan, dus is er nog wel een en ander waar ik nog niet dat evenwicht, die rust heb gevonden. Dus is er nog ruimte om verder te ontwikkelen (of is dat al het begin van in elkaar zakken en uiteindelijk weg teren?)

Maar globaal gezien heb ik nu meer evenwicht dan vroeger...
Waarom ik dat vertel ? Ik vind het een goede houding, het maakt me kalmer, rustiger, en wie weet, misschien kun jij er wel, door dit blogje, toe komen daar eerder aan te beginnen...
Heel veel dingen waar je je kwaad voor maakte zijn achteraf bekeken helemaal niet de moeite waard geweest...

tot de volgende ?

maïsmuur

Gemündener Maar (Photo credit: Wikipedia)

Voor mijn deur is het zicht op de wereld drastisch veranderd. Waar tot voor kort een grote groene muur van maïs stond, staat nu een grote gele muur van maïs...  De maïs staat er nog, maar ziet er dood en verdord uit.
Zo lang heb ik nog nooit "plezier" gehad van die verdomde maïs. Ik begin te vermoeden dat de boer in kwestie, gezien de lage prijs van de maïs en de hoge prijs van de brandstoffen, besloten heeft het maar zo te laten.
Dan zit ik hier voor eeuwig en drie dagen te kijken op die muur.
Weg mijn mooie zicht op de Vlaamse Ardennen.

Maar het is niet alleen hier dat ik nog steeds de maïs zie staan. Ofwel is het inderdaad zo dat het moeite van het oogsten niet meer loont, of ze komen nog, maar dan véél later dan anders.

Het is zeker geen mooi zicht, die okergele muur.
Nu ja, het is in ieder geval een paradijs voor de ratten... Ratten vinden maïs heerlijk, ze stoeien in de planten, rennen langs de stengel omhoog, en zitten dan te vreten van de dikke kolven.
Als ze de maïs oogsten, dan zitten honderden ratten opeens zonder eten, en zoeken ze wanhopig waar mijn kippenhok staat.

Zelfs nu al, zijn er die vluchten voor de oogst, wellicht om de beste plaatsen te hebben, en die vreten nu vergift bij hopen. Nu en dan vind je dan een dode rat... Ik hou ze bij, voor Oostende, voor het Bal du rat mort...

Wellicht heb je al gezien dat ik regelmatig deze blog opsier met een foto. Deze foto komt bijna altijd van Zemanta, een hebbedingetje dat je kunt installeren om je blog of je mails op te sieren met foto's. Dat ding is eigenlijk Engelstalig, en daar zie ik dan gekke dingen gebeuren. Als ik het woordje heel gebruik, dan krijg ik foto's van de gemeente Heel.  Waar dat dan weer ligt is voor mij een vraag, maar ik heb een vermoeden dat het wel eens in Nederland  zou kunnen zijn.

Zo zie ik regelmatig ook afbeeldingen van het woordje maar... Dat zijn dan meren in voorhistorische kraters van dode vulkanen in Duitsland.

Je kunt je daar aan ergeren, of je kunt er mee lachen. Soms heb ik lust om deze prentjes eens te benutten, en af te wachten of er reactie komt. Maar de ervaring heeft me geleerd dat de mens heel veel leest zonder te reageren op tekst, laat staan op de illustraties.

Maar (vulkaanmeer) je zou natuurlijk het ook eens kunnen bekijken als een gek woordspelletje. Dat zou heel (gemeente) leuk kunnen zijn.

Maar ik zit hier maar virtueel papier vol te kladden met onzin. Ik ga stoppen, en ga naar de rommelmarkt in Lochristi...
Tot de volgende?

Allermensen

Allerzielen-altaar Mexico (Photo credit: petertf)

Allerheiligen
Allerzielen
Allermensen
Allerwezens

Er zit een logica in dit gekke lijstje. We beginnen met kerkelijke feestdagen, waar men de heiligen verenigt en aanroept, allemaal, ook degenen die we niet kennen, dan Allerzielen ter nagedachtenis van alle doden (dat zijn er verschrikkelijk veel na al die eeuwen mensdom)... Ik vind dat je dan ook maar eens moogt denken, vandaag bijvoorbeeld, aan alle levende mensen... En morgen, morgen denken we dan aan alle levende wezens.

over die laatste feestdag wil ik het met u hebben...
Is het je ook opgevallen dat we steeds meer en meer berichten, mededelingen, faits divers, weetjes, en wat dan ook horen, over het feit dat men bij steeds meer dieren "verstand" vaststelt ?

Mij in ieder geval wel. We hebben nu een beluga die menselijke stemmen nabootst, en vandaag lees ik over een olifant die dat kunstje niet alleen ook kent, maar ook daadwerkelijk zou gebruiken, dus praat tegen jou en mij...

Filmpjes over apen die werktuigen gebruiken en vooral, die werktuigen zelf maken... Beren die, honden die...

Kortom, het lijkt er steeds meer en meer op, dat wij, de mens, helemaal niet zo uitzonderlijk zijn met het bezit van de rede... Blijkbaar is dat gemeengoed.

Wel lijkt het er (nog steeds) op dat verstand in soorten bestaat. We beginnen blijkbaar pas nu genoeg verstand te hebben, om te zien dat de dieren ook een verstand hebben, maar dan in een andere vorm, op een andere manier.

Ik vind dat tof !
Om twee redenen: het haalt ons van dat zelfgemaakte troontje, en het toont aan dat we, ondanks alles, blijkbaar nog maar op een der eerste sporten staan van de verstandsladder.

Dat we nederiger moeten zijn, moeten kijken naar wat wij de natuur noemen, om ons verstand wat uit te breiden met andere vormen van denken en doen. Zo is men heel druk bezig om bijen en mieren na te bootsen in de robotica, om beter en efficiënter te werken in opslagplaatsen, en om het probleem van de files op te lossen...

Heel wat van de menselijke uitvindingen zijn in feite nabootsingen van wat we in de natuur vonden. De natuur die blijkbaar, lang voor ons al een oplossing had en heeft. Denk bv aan de Velcro...

Maar tot op heden lijkt het er op, dat wij de eersten en enigen zijn, die ons bezighouden met filosofie. Met gewoon denken omwille van het denken, met het opstellen van levensleer, levenshoudingen, godsdiensten en dergelijke meer.  Ook onze hang aan het leven lijkt door dat denken bezoedeld. We sterven niet gewoon, nee, we binden daar een heleboel dingen aan vast, kijk maar eens naar het lijstje waar we mee begonnen zijn.

 Nu zijn er twee mogelijkheden... Of we zijn een heleboel tijd aan het verprutsen met dat oeverloos denken, of we zijn net de enigen die een stukje van de volgende stap hebben ontdekt. Ik weet het niet. Ik twijfel heel vaak over die dingen.

Ik luk er niet in, om neutraal te staan tegenover de vraag of er iets of niets is na de dood.
Om het anders te stellen, ik twijfel.
Meer zelfs, ik snap niet dat er mensen zijn, die daar niet over twijfelen. Die zeker zijn dat het wel of dat het niet bestaat.
Mensen die zeker zijn dat er geen God is, mensen die zeker zijn dat er wel een God bestaat.
Ik ben er een beetje jaloers op, maar als ik met hen spreek, dan ben ik meestal weer blij dat ik twijfel. Want het lijkt wel of zij die zeker zijn, plots veranderen in predikanten, mensen die menen dat zij hun overtuiging MOETEN overbrengen aan alle anderen. Mensen die ons zo nodig willen overtuigen van hun gelijk, en vooral van het feit dat zij de enige oplossing hebben.
En dat doet mij dan weer twijfelen.
Ik wil niet dat ik mijn waarheid ga prediken, ik wil niet dat ik mijn regels aan anderen ga opdringen. Ik wil dat iedereen gewoon vrij is in zijn denken.
Als ik geloof, dan is dat mijn zaak, als ik niet geloof dan is dat ook mijn zaak. Ik hoef dat niet op te dringen. Ik mag er over praten, maar niet in een vorm die opdringerig is, niet predikend.

Ik geloof steeds meer aan het allerwezens... een feest van alle leven.
En zo gezien hebben we een quasi eeuwig leven, als we sterven, dan voeden we de aarde en het leven er op. We worden deel van een ander leven. Stel dat op mijn as een mooie krop sla groeit, dank zij de mineralen die ik daar met mijn as lig te zijn... Een konijn eet de sla op, ik maak deel uit van het konijn. Bent U jager, dan misschien straks weer deel van u...
Deel van u...
Maar of dat iets met uw geest, uw verstand heeft te maken?
Ik weet het niet
ik ben een heerlijke twijfelaar

tot de volgende ?