Het bad

Nederlands: Licensieinfo: Foto zelf gemaakt, Naamsvermelding verplicht. Naamsvermelding als u het wilt kopieren: Calvintijd als naamsvermelding. Beschrijving: Grasparkiet Sweety met zijn speeltjes en kooi. (Photo credit: Wikipedia)

Je herinnert je wel dat ik je vertelde van het overlijden van mijn papegaai? En hoe ik zijn heel ruime kooi dan heb verhuurd aan mijn roodrugparkiet, die heel tevreden was met de zee van ruimte?

In zijn oude kooi had deze parkiet een bad, een ding die je aan de open deur van de kooi bevestigde, en waar de parkiet regelmatig een bad in nam, tot grote vreugde van Anny, die dan de ramen mocht poetsen.

In zijn nieuwe kooi was het niet mogelijk dat bad aan de deur te hangen, dus hadden we het dan maar op de grond gezet. Maar voor een vogel is het nemen van een bad blijkbaar een verheven iets, en zo laag bij de gronds kon hij zich niet met goed fatsoen wassen. Al wat wij deden was nu en dan het water verversen, en zien hoe meneer zich hoogstens verwaardigde om even van het badwater te drinken.

Toen heb ik dat bad maar uit de kooi genomen, en gekeken of ik geen middel zag om het bad aan de binnenkant van de kooi op te hangen. Natuurlijk waren er alleen bevestigingshaken om dat klerebad aan de buitenkant te hangen, dus moest ik met een boormachine en al mijn technisch vernuft (oeioei) iets in elkaar flansen om dat bad toch te kunnen ophangen voor meneer de parkiet...

Dat lukte (mij niet onderschatten hé), en alras hing het bad daar ter beschikking van de weledele heer parkiet... Die het ding wantrouwend bekeek, en zich de eerste vijf dagen op een veilige afstand van dat bad bewoog. Nadien beschouwde hij dat weer als een extra drinkbak...

Tot gisteren. Gisteren had hij plots een verlicht moment, en herkende hij de mogelijkheid om zich te wassen. Het was een geplens van je welste !

Voor me zit nu een blinkende gele parkiet, met een bloedrode rug naar me te kijken.
Het beest was warempel vuil. Want het ziet er nu heel wat mooier en netter uit.

Nu ja, mooi en net... Het is ruitijd, en in plaats van een mooie staart staan daar nu amper twee grote veren, en enkele die al aan het terug groeien zijn. We gaan de kooi heel voorzichtig moeten reinigen, want anders zal heel het huis vol liggen met vele gele en enkele rode veertjes.
Ondertussen zit de kanarie luid te zingen en meneer de parkiet zit te knagen aan een stuk "zeeschuim", borstbeen van een inktvis, goed voor zijn kalkhuishouding...

Van zodra je tegen hem babbelt, komt hij aan de de draad zitten, zo dicht mogelijk bij je, zijn kopje scheef, en nu en dan dansend heen en weer trippelend op zijn stok. Als ik mijn vinger in de kooi steek, wil hij wel bij me komen, maar heeft net niet genoeg moed om het ook werkelijk te doen. Hij trippelt dan een stukje naderbij, en als hij er bijna is, weer achteruit. Gek beest.

Hij is ook schrikachtig. Als iemand aan het raam voorbijkomt, dan fladdert hij van schrik heel zijn kooi rond. Meestal is het "gevaar" al lang weer verdwenen vooraleer we kunnen zien waar hij van geschrokken was, maar je ziet dan zijn hartje bonken en hij ademt dan heel snel. Schrikbeest !

Als ik naar mijn kanarie en mijn parkiet kijk, dan vraag ik mij dikwijls af, wat geluk, wat vrijheid is... Beide beestjes zitten heel content in een kooi, hoe dan ook, een soort gevang. Ze hebben alles wat hun hartje verlangen kan, buiten de vrijheid. Eten, drinken, bad en ze zitten warm...
En ze zijn duidelijk content, en kwinkeleren heel de dag, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Ze hebben als partner alleen de mensen die hen verzorgen.

Het zijn schoolvoorbeelden van hoe je kunt gelukkig zijn in wat toch een abnormale situatie mag heten. Blijkbaar verstaat een dier, veel beter dan een mens, dat geluk een aanvaarden is van de situatie, en er het beste van maken. Vogels in een kooi, die goed verzorgt worden, leven ontzettend lang in verhouding tot hun wilde soortgenoten. Een vink in de natuur houdt het maximum 4 à 5 jaar uit, het merendeel haalt amper 3 jaar. Een vink in een kooi gaat makkelijk tien jaar en langer.

Het leven van een vogel in het wild, in "vrijheid" is zwaar en vol gevaren. Het leven van een kooivogel is veilig en gemakkelijk.

Het leven van een mens in een complexe maatschappij is als het leven van een kooivogel. We leven er langer, en we kunnen er perfect gelukkig zijn, ook al zijn we omgeven door tralies van reglementen en wetten.

Jammer dat "uitbraakpogingen" leiden tot steeds meer tralies, meer reglementen, meer wetten, meer beperkingen, meer beteugelingen... Soms krijg ik het gevoel dat men reeds tralies aan het plaatsen is, binnen in de kooi die ons gegund was.
En straks hebben we de vrijheid om te kiezen voor nieuwe traliebouwers...
djudedju

tot de volgende ?

Verjaardagen

Google Appliance as shown at RSA Expo 2008 in San Francisco. It was only a computer case with no parts inside.-Daniel A (Photo credit: Wikipedia)

De streepjescode is 60 jaar jong, en Google Nieuws net 10 jaar...
Ik moet zeggen van die streepjescode schrik ik even... Ik dacht niet dat dit al zo oud was. Maar wellicht is de invoering van het systeem in onze contreien wel iets later gekomen. Of was het er wel, maar werd het nog niet gebruikt.

Maar iedere keer weer schrik ik een beetje van die verjaardagen... zeker de verjaardagen die rechtstreeks te linken zijn aan de computer... en het internet. En daar schrik ik dan van hoe jong dat allemaal nog is, en hoe snel dat allemaal de wereld heeft veroverd.

Ik herinner me nog als gisteren de dag dat ik persoonlijk met de computer in contact kwam... Ik zat in het redactiecomité van het ledenblad voor de arbeiders uit de Houtnijverheid en de bouwsector. Er zou een nieuwe uitgave komen van de nieuwe arbeidsovereenkomst, en ik pleitte er voor om dat nu eindelijk eens te maken in mensentaal, en niet zo maar de wettekst publiceren... Het blad moest bruikbaar zijn door de leden, en iets wat ze niet begrijpen omdat het in dat wettelijke jargon geschreven is, dat is iets wat ze niet kunnen gebruiken. Ik vond steun bij heel wat van de andere leden van het comité, en men zou dus voor de eerste keer de conventie van de bouwnijverheid "vertalen" in gewone mensentaal.

Mijn werkgever nam wel een beetje "wraak", en ik kreeg het grootste pakket om om te zetten in gewone taal, namelijk gans het pakket dat ging over het Fonds voor Bestaanszekerheid... Ik zei dat ik dat gewoon zou uitschrijven, en dat zei dat dan maar moesten uit typen, maar ze zegden " Neenee, je zult dat meteen op de computer doen!" "Maar ik heb geen computer" "We geven er eentje mee met je!" "Maar ik kan daar niet op werken, ik heb dat nog nooit gedaan! " "Kom, we gaan het even tonen..." En men wees me hoe ik het ding moest aan en uit doen, hoe ik naar een bestand moest gaan, en hoe ik regelmatig moest opslaan wat ik geschreven had...
De computer werd in mijn auto gezet, en ik terug van uit Brussel naar Oudenaarde...

Daar zette ik alle onderdelen op mijn bureel, en begon te zoeken waar wat in paste... Ze hadden me gezegd dat ik niet kon missen, dat iedere kabel anders was, en elk maar in één opening paste, maar ik had er toch wel wat zoekwerk aan, want die openingen zaten soms op plaatsen waar ik nooit een opening zou stoppen...

Ik heb die eerste week wellicht 100 keer en meer naar Brussel getelefoneerd, in paniek omdat er weer een keer iets niet ging...

Nu kan ik mijn computer niet meer missen. Ik ben er eigenlijk een beetje verslaafd aan. Ik heb met die computer heel de wereld in huis, alle wijsheid en alle domheden in een pakket.

Het is mijn deur op de wereld, een wereld die eigenlijk, zonder de computer, voor mij afgesloten zou zijn... Door mijn ziekte ben ik minder mobiel geworden dan vroeger, en mijn computer is nu een uitweg en een mogelijkheid om met heel veel vrienden in contact te zijn en te blijven...

Zo zeer als ik die mannen met hun computer vervloekt heb indertijd, zo dankbaar ben ik hen nu, dat ik dat medium heb leren kennen en leren gebruiken. Bijna alles wat ik er kan mee doen heb ik zelf geleerd.  Ik kreeg nooit veel les, en de lessen die ik kreeg gingen over Microsoft Excel en dergelijke, en dat zijn dingen die ik nu nooit gebruik... Ik zou het wellicht ook niet meer kunnen, want ik werk nu met Linux, waar wel een soortgelijk iets is, maar waar ik nog nooit naar heb gekeken...

Maar al die dingen zijn eigenlijk nog allemaal nieuw als we het van het standpunt "Geschiedenis" bekijken... En het wonder is dat het allemaal zo vlug is gegaan... Zo wat iedereen heeft nu een computer of laptop of tablet of smartphone, waarmee hij heel de wereld aan zijn of haar voeten heeft.

De vorige "grote" stappen van de mensheid, die zijn veel trager in gang gekomen. Denk aan radio, denk aan TV... Hoe lang heeft het niet geduurd voor zo wat iedereen een TV had ? Nu lijkt dat allemaal veel en veel sneller te gaan.

En ik kan me niet van de indruk ontdoen dat de computer zelf voor die versnelling zorgt.
Ik denk dat de computer voer geeft aan die versnelling, net door het ter beschikking stellen van "alle" wetenschap, "alle" kennis... Wie nu een idee heeft, heeft het veel gemakkelijker om dit uit te werken, omdat net die kennis voorradig is, als gebruiksmateriaal.

Wie zou er twintig jaar terug ooit hebben gedacht dat er een 3D-printer zou gemaakt worden? Nu is die er al een tijdje, en lees je dat gewone mensen een werkende revolver hebben gemaakt door middel van die 3D-printer... Wapenwet ? pffffffffffffffffff..... Patenten ? pffffffffff....

Met andere woorden we kennen de ene "revolutie" na de andere, steeds sneller en sneller gaan we over tot een steeds nieuwere en steeds modernere wereld....

... en dan gaat mijn zoon voor het werk naar Indië... Stuurt ons foto's door via Facebook, en worden we dank zij de moderne technologie onmiddellijk geconfronteerd met de schrijnende armoede en het feit dat hele stukken van de wereld nog niet eens de mogelijkheid hebben om kennis te maken met die computer, kennis te maken met die bron van alle kennis...
Zien we dat er op deze steeds kleiner wordende wereld nog steeds twee werelden bestaan.
Voelen wij ons wat beschaamd over onze weelde, onze welvaart


tot de volgende ?

Goud in de mond

English: Painting by Emile Claus – "First Communion" (Photo credit: Wikipedia)

The Old Gardener, 1885 (Photo credit: Wikipedia)

Toen ik vanmorgen opstond, was het nog pikdonker. Ik heb nog wat tijd doorgebracht op het toilet, met een boek over de apartheid in Zuid Afrika (Geschiedenis is één van mijn interesses), en toen ik dan eindelijk nog een poging deed om het rolluik definitief omhoog te doen, zag ik de mooiste zonsopgang die ik ooit zag... (Nu ja, ik zag al zoveel zonsopgangen... maar dit was echt een heel mooie)

Ik zag zwart, ik zag helblauw, zachtblauw, esmeraldgroen, oranje, rood, geel, wit, grijs en dat allemaal in schitterende schakeringen. Ik dacht nog een moment: laat ik een foto nemen... Maar een foto kan dit nooit weergeven.

Niets kan die schittering, die kleurnuances evenaren die de natuur ons biedt.

Morgenstond geeft warempel goud in de mond.  Ik weet wel, ik moet eigenlijk schrijven heeft goud in de mond, maar ik prefereer geeft. Nah.
Ik heb staan kijken, wel 10 minuten lang, en zag het beeld veranderen tot het gewoon een mooie zonsopgang was, eentje zoals je er nu en dan wel een ziet. De pracht, het goud, was verdwenen.

Het schitterende was al na enkele seconden aan het vervagen. Ik heb Anny doen opstaan en doen kijken, doen genieten... Maar ze zei dat ze nog wel zonsopgangen heeft gezien, en kroop weer in bed.
djudedju

Zo zie je maar... Er zijn soorten van gewaarwording over één en hetzelfde fenomeen.
Mensen verschillen. (Gelukkig maar)
En misschien zag jij die zonsopgang ook, en misschien heb je er niet eens ook maar een tel aandacht voor gehad. Of misschien was je wel aan het vloeken omdat de zon in je ogen scheen, en het verkeer hinderde...

Ik, ik proef het goud nog steeds in mijn mond.

Maar zo is het toch ? Laat ons samen een wandeling maken door Middelheim en de beeldhouwwerken bewonderen... En misschien wordt jij wel verliefd op een beeld die ik afschuwelijk vind. Laat ons een museum binnenstappen en de schilderijen gaan bewonderen... Misschien sta jij verwonderd naar mij te kijken omdat ik zo onder de indruk ben van dat werk van Emile Claus, waar jij helemaal niets aan vindt...

Dan noem ik je een cultuurbarbaar en jij vind mij démodé, niet meer mee met de tijd.
Of misschien vind jij Emile Claus al veel te modern, en vind je die oude meesters veel mooier.

Gelukkig maar...

Stel je voor dat we allemaal krek hetzelfde dachten, hetzelfde voelden... Niet alleen zouden we een verschrikkelijk vervelende wereld hebben, maar we zouden met zijn allen verliefd zijn op dezelfde vrouw, en zij maar op één man, de man waar alle vrouwen op verliefd waren.
We reden allemaal in de zelfde auto, in de zelfde kleur, en zaten allemaal op dezelfde stoelen en vrijden in hetzelfde bed...

Stel je dan voor dat er ergens een abnormale liep, een gek, een die niet aan de norm voldeed... Een die zich kleedde in kleren die hij zelf ontwierp, reed in een auto die hij zelf opbouwde, zat op een stoel... We zouden hem wellicht interneren, als zijnde sociaal onaangepast.

Herken je niets?
Wat ik hier schets, dat bestaat in werkelijkheid !
Wat ik hier - te dik - in de verf zet, dat is de wereld waarin mensen moeten leven in een dictatuur.
In een dictatuur mag je niet meer denken wat je wil denken, mag je niet mooi vinden wat je eigenlijk best wel mooi vindt, mag je niet wat de anderen niet willen dat je doet.

Als je het zo bekijkt, is kunst eigenlijk de expressie van de vrijheid.

En toch... Toch kan ik me niet ontdoen dat we nu in een tijd leven, waarin de vrijheid zo dik in de verf wordt gezet, dat ze neigt naar wetteloosheid, naar redeloosheid.
Je kunt geen groep mensen bijeen zetten, bijeen laten leven, zonder dat je leefregels opstelt, regels om deze maatschappij voor allen leefbaar te houden.

Wat is dan vrijheid ? Wat is dan dictatuur ?

... ik weet het niet...
Ik denk dat het beide vooral zaken zijn van een subtiel evenwicht tussen beide, en een individueel aanvaarden ven het geheel.
Maar wandelen op het slappe koord is een kunst.
Ik wou dat politici wat vaker oefenden op evenwicht.

tot de volgende ?

(Twee foto's van schilderijen van Emile Claus. Ik heb ze uitgekozen omdat hier heel duidelijk is dat Claus een van de hele groten was in de uitbeelding van Het Licht... Je kunt het licht als he ware vastnemen op zijn doeken...)

Michelbeke

English: Ina van Faassen & Wim Sonneveld, both dutch actor and comedian Nederlands: Ina van Faassen en Wim Sonneveld, Nederlands acteur en cabaretier; Opname uit de beeldengeluidwiki.nl Wim Sonneveld en Ina van Faassen, 4 april 1969, Zendgemachtigde KRO, Archief Beeld en Geluid, catalogusnummer 69217, fotonummer 2. (Photo credit: Wikipedia)

Michelbeke... Het woord komt van het oude michelen, dat is ...pissen. Dus eigenlijk is de naam van dat mooie dorpje gewoonweg: pisbeek...  Plots klinkt die gemeente veel minder mooi hé?



Vandaag is er rommelmarkt te Michelbeke. Dat is voor ons de eerste van de wintermarkten, de eerste markt binnen... Kortom, het is ver afgelopen met het heerlijk flaneren langs pittoreske straatjes met kraampjes langs... tot volgende zomer.

Als we naar de rommelmarkt rijden, passeren we het nederige stulpje van Decroo... In vijf minuten ben je er al voorbij in de auto. (Allez, min of meer Eerwaarde Vader)

Deze villa is nu heel mooi versierd met blauwe borden. Blijkbaar is er iets te doen?

Alle gekheid op een stokje, ik heb een enorme bewondering gekregen voor de politici ! Het heeft vorige week geregend, correctie, het heeft gegoten, en toch blijven al die politici daar maar staan met een (te) brede glimlach om de mond.
Er is geen betere manier om mensen te ergeren, dan in de regen te staan, zonder paraplu of regenjas, en nog glimlachen ook !

Ik heb op de rommelmarkt een boek gevonden met citaten...
 eentje om wakker van te liggen:
"Een politieke partij heeft maar twee problemen. Het eerste is: hoe komt men aan de macht, het tweede: wat doet men er mee als men haar heeft." (Robert Blake)

Ook mooi: " Een politicus is iemand die de waarheid zegt als hij zich vergist..." (Karel Jonckheere in "Filter de dag")

Er staan hier naast me een heleboel boekwerken met spreuken, gezegden, citaten, synoniemen, betekeniswoordenboeken en ga zo maar door... Allemaal om u, geachte lezer, ten dienste te zijn. Ik geef toe dat het allemaal boeken zijn van de rommelmarkt... dus de kans op rommel is groot.

Maar ik hou nu eenmaal van taal, en dus zit ik wel eens, zo maar, in die boeken te bladeren, hier en daar iets uit pikkend, en mij verkneukelen in die dingen. Voor mij is dat een beetje familie van rondlopen op de rommelmarkt... Je komt er altijd dingen tegen die je verwonderen, die je niet kent, waar je meer wilt van weten. Kortom, taal is voor mij een speelweide, waar ik kan en mag in stoeien.

Ik hou er ook van om in een begrijpelijke taal te schrijven, zelfs als ik een woord gebruik dat eerder zeldzaam is, of oud is, dan gebruik ik het veelal bewust omdat of de betekenis er helderder door is, of omdat de klanknabootsing, de kleur er beter bij past. Ik durf dan ook zelf woorden te maken of bestaande woorden te vervormen, gewoon uit spielerei (da's Duits), of om te beklemtonen.

Wellicht is het ook door dat taalgevoel dat ik nog steeds treur over het verdwijnen van grote woordkunstenaars uit mijn tijd, een Toon Hermans, een Wim Sonneveld, een Wim Kan, en nog een pak anderen. Op een gegeven moment in de tijd dat ik er nu al loop, is er een hele generatie woordkunstenaars gekomen, en jammer genoeg ook al weer heen gegaan.  Blijkbaar was er op een gegeven moment geen behoefte meer aan dergelijke genieën van het woord. Maar ik kan nog wel eens zitten luisteren (en kijken indien het een DVD betreft) naar die mensen die vroeger zo mijn gevoel voor taal hebben aangewakkerd.

Als je op Wikipedia gaat kijken (gewoon op de gekleurde namen van de kunstaars hierboven vermeld, klikken), dan krijg je meestal niet alleen uitleg, maar veelal ook opnamen te horen. Doen dus !

Ik ga stoppen voor vandaag, het is zondag. Rustdag.

en ik ga nog eens kijken naar Google - afbeeldingen, van Benares (Varanasi), waar mijn zoon momenteel zit te werken. Het is vandaag zondag... Maar hoe zit dat eigenlijk voor de Hindoe's ? Hebben die ook een rustdag, is hun week ook 7 dagen lang?
Gek hoe weinig we van elkaar weten, ondanks men zegt dat de wereld steeds kleiner en kleiner aan het worden is, dat er geen afstanden meer zijn... Tussen mensen zijn er duidelijk wel afstanden... Maar ik ga niet weer beginnen over racisme en zo...

tot de volgende ?

Het kwade oog

Nederlands: Oegstgeest, Kempenaerlaan / Terweeweg. Kunstwerk "Vechtende honden" van Marijke Ravenswaay. Oegstgeest/The Netherlands. FOP. (Photo credit: Wikipedia)

Ze zagen het reeds aan hem, toen hij hier de eerste keer door het dorp wandelde. Er was iets mis mee, er was iets aan die man die de aandacht trok. Zijn kleren waren net een beetje anders, en vooral dat pikzwarte krulhaar in combinatie met die bleke blauwe ogen...

Bovendien blaften overal waar hij passeerde, de honden vol woede.

Maar echt veel aandacht gaven ze hem niet, er passeerden hier wel meer van die gekke wandelaars, stadslui die tijd te veel hebben.

Hij kreeg meer aandacht toen men merkte dat hij dag na dag hetzelfde parcours door het dorp wandelde, op vrijwel steeds hetzelfde uur.

En toen Julien, een paar huizen van hier, op een voormiddag buiten kwam, passeerde de man ook net. De man keek naar Julien, met die bleke blauwe ogen van hem, en op slag viel Julien dood neer. Enfin, dat is wat Marie sindsdien vertelt. Misschien was het wel zo, heel toevallig, misschien viel Julien al voor de man keek, of pas enige tellen nadien... Wie zal het zeggen, maar feit is, dat de man, ondanks de heisa rond de doodgevallen Julien, onverstoorbaar verder wandelde, net of hij niets hoorde of zag.

Toen reeds werd er voor het eerst gefluisterd over het boze oog...

En toen Lindaatje van de schommel viel, net op het moment dat de man daar voorbij wandelde, en bij die val een been en een arm brak, heel erg, met operatief ingrijpen en lange revalidatie, dan sprak zo wat iedereen van die man met het kwade oog.

De man scheen zich niet bewust van de heisa die hij maakte, en glimlachte toen hij merkte dat sommigen verstolen een kruis sloegen als ze hem zagen. En hij bleef zijn dagelijks rondje wandelen door het dorp.

Toen men op een middag Lisa dood vond achter haar fornuis, wist niemand wanneer precies ze gestorven was, maar het lag op het parcours van de man, dus werd ook dit overlijden hem en zijn kwade oog toegeschreven. En er waren zelfs al mensen die de man bedreigden en spraken van hun hond los te laten. Eentje deed het, maar toen de hond heftig blaffend naar de man liep, keek deze de hond star aan, en het beest liep jankend terug naar zijn hok. Nu was het wel zeker, een tiental mensen hadden ditmaal duidelijk gezien dat de man wel degelijk het kwade oog had !

Toen de kleine Jana in haar wiegje dood werd gevonden, was dit uiteraard ook door het kwade oog.

Enkele dagen daarna zagen we de man niet meer.

Zo plots als hij in het dorp was verschenen, zo plots was hij ook weer verdwenen.

Het dorp haalde opgelucht adem.

Tot plots op een warme zomerdag, er een hele oploop ontstond bij het tarweveld van boer Jan... De pikdorser stond stil midden het veld, en wel vier combi's van de politie stonden der bij. Er werd een groot oranje zeil gespannen rond de pikdorser en een deel van het veld. Hoewel wij hier op een heel stil kalm dorp wonen, wisten we meteen wat het zeil beduidde: daar lag een lijk !

Een paar uur later kwam er een lijkwagen, en werd het dode lichaam weggevoerd.

Enkele uren later kreeg men Jan te pakken, en die vertelde dat het wellicht "Het kwade oog" was, die daar dood lag !  Hij had de kleren herkend, want veel gezicht was er niet meer te zien, de kraaien hadden er een feestmaal mee gehouden.

's Anderendaags zagen wij hier meer vreemden dan ooit tevoren, TV-wagens, radiowagens, reporters, kijklustigen en heel wat mensen kregen bezoek van de politie... De drukte hield enkele dagen aan, maar ebde nadien stilaan weg.

Er kwam nog een keer wat heisa, toen de pers vermeldde dat de autopsie had uitgewezen dat het een moord betrof, en dat de man was neergeschoten.

Maar hier bij ons, hier in het dorp, hier kwam er pas een roddelcircuit op gang, toen men hoorde dat de kogel op de kop was ingekerfd, ingekerfd om de inslag in het lichaam veel erger, veel groter, veel dodelijker te maken, maar vooral door het bericht dat eer kruis was gekerfd op de kogel... een kogel van zilver...

tot de volgende ?

Dierenbescherming Vlaanderen

Nederlands: Het westelijk deel van een kaart van Staats-Vlaanderen. Westelijk deel van Staats-Vlaanderen (Het huidige Zeeuws Vlaanderen) in de 18e eeuw (Photo credit: Wikipedia)

Een van de grootste oorzaken van het doden van dieren in Vlaanderen, zijn de dieren die doodgereden worden op onze wegen.
Dat weet iedereen.
Moet je echt geen onderzoek voor verrichten.
Vlaanderen is echter zeer bekommerd voor zijn dieren, en keek wat ze daar kunnen aan doen.
Na een langdurig onderzoek komen ze nu met de oplossing: schaf een deel van de wegen af.

Ik ben natuurlijk geen lid van de Vlaamse regering (gelukkig !), dus redeneer ik wellicht op een wat normalere manier, en stel ik me vragen over dat voorstel...

We hebben inderdaad veel wegen, zowat het dichtste wegennet van heel Europa. Dus wellicht zou men wel hier en daar enkele wegen kunnen afschaffen of buiten gebruik stellen.  Maar zit daar een oplossing in voor de dieren?
Ik denk dat de invloed heel miniem zal zijn. Want welke wegen zou men afschaffen? Uiteraard de minst gebruikte wegen, de wegen die niet echt veel nut hebben. Dat zijn dus ook de wegen waar minst verkeer op zit, dus minst wielen over dieren kunnen rijden.

Een van de meest getroffen diersoorten is de pad, en aan de gekende oversteekplaatsen is nu meestal een middel gevonden en toegepast om die dieren veilig aan de overkant te krijgen. Deze oplossing kan makkelijk vermeerderd worden. Erger is het gesteld met de egels, daar hebben we geen oversteekplaatsen voor...

Maar wellicht speelt ook hier de frequentie van het aantal voorbij komende auto's een rol?

Sorry, ik zie dus echt geen oplossing in het voorstel om dan maar een deel van de wegen af te schaffen, toch zeker niet voor dit probleem. De eerlijkheid gebiedt me echter om toch ook een voordeel aan dit voorstel te zien!

Een van de grootste moeilijkheden die we hier hebben in ons Vlaanderland, is dat we veel te veel verharde oppervlakte hebben. Dat betekent dat we minder oppervlakte hebben waar het water kan indringen, en de regen kan verdwijnen via de natuurlijke weg: de bodem en de grachtjes en beken. Er is veel te veel oppervlakte bebouwd en bedekt met ondoorlaatbare stoffen. Tel daar nog bij dat door de moderne landbouwpraktijken zelfs de grond minder doorlaatbaar is dan normaal, en je hebt meteen de hoofdreden van de talrijke gevallen van wateroverlast in ons landje. Als men dus opteert voor de afschaffing van wegen, dan zou men daar beter meteen aan koppelen dat ze moeten vervangen worden door afwateringssystemen zoals grachten, beken en dergelijke. Bovendien zou men wellicht ook weer kunnen ijveren voor grachten tussen de landbouwpercelen.

(Het inrichten van deze waterbekkens zou wellicht ook het aantal padden en kikkers doen toenemen?)

Maar maak je geen illusies, we kunnen van ons land echt niet terug een natuurlijk milieu maken. We zitten hier met te veel mensen op een te kleine oppervlakte om ruimte te maken voor echte natuur. Bovendien is ons systeem van lintbebouwing in plaats van centrumbebouwing ook al niet van aard om grote ruimten te hebben.

Wij zijn, als mens, een deel van de natuur, maar een deel die alles overwoekert. Het is een beetje zoals met onze huidige natuurgebieden... We willen vooral in stand houden. We laten de natuur niet betijen, want in no time zouden onze heide en andere landschapstypes verdwijnen onder woekerplanten. Dus gaan we grazers op de heide zetten om bepaalde planten in toom te houden en de heide als fenomeen te behouden. We doen dit met zowat alle types van "natuur"... Met andere woorden zelfs onze natuur is alles, behalve natuurlijk...
We proberen het van ouds gekende natuurbeeld te behouden door de overwoekeraars in te perken. De grootste overwoekeraar is echter duidelijk de mens.
Dit is geen pleidooi om de mens wat uit te gaan roeien, maar het is een vaststelling dat natuur à la ancienne niet meer kan. Wij overwoekeren het te veel !

En daar zal een pleister op een houten been echt niet aan verhelpen.
Dan maar niets doen?

Nee! Integendeel ! We moeten er alles aan doen om de vervuiling in al zijn aspecten zoveel mogelijk tegen te gaan. Zo, dat we de wereld zoveel mogelijk ruimte laten om natuurlijk te ontwikkelen binnen dit gegeven van  nu. We hebben een andere wereld dan vroeger. Dromen lost niets op, we moeten deze nieuwe wereld zijn gang laten gaan, hooguit vreemde elementen wat in toom houden, want planten en dieren uit andere streken die hier uitgezet werden, vormen ook een nieuw gegeven, waar we niet om heen kunnen, we kunnen hooguit onze eigen inheemse dieren en planten wat meer tijd bieden om zich te weer te stellen, maar als dit niet lukt, dan is dat maar zo, dan hebben we hier een nieuwe natuur.

Van mij mag men best een stukje heide behouden, maar men moet weten dat dit geen natuur meer is, maar een stukje cultuur !

tot de volgende ?

Studentenkaart

Vue de la ville de Saint Flour (Cantal, France). Photographie prise le 23 juillet 2004. DOmaine public (Photo credit: Wikipedia)

Ik vind het eigenlijk een grappig idee, maar straks ga ik met mijn pasfoto naar het secretariaat van de Academie, en daar zullen ze mijn studentenkaart aanmaken.
Met die studentenkaart heb ik recht op een heleboel kortingen.

Ik denk niet dat ik ooit eerder in het bezit ben geweest van een studentenkaart, ik denk dat die dingen nog niet uitgevonden waren in mijn studententijd.

En nu, 66 zomers oud, krijg ik zo'n kaart.
djudedju

Ik voel me weer piep. Piepjong bedoel ik.
Terwijl mijn zoon zit te zweten in Benares, de heilige stad van India, de oudste bewoonde stad van héél de wereld, krijgt zijn vader zijn eerste studentenkaart. Ik kan het niet helpen, maar ik vind het grappig. Ik voel me helemaal geen student. Ik ga naar de academie, en eerlijk gezegd, ik zie dat niet als studeren. Voor mij is dat eens te meer een hobby.
Eens te meer, omdat ik nu eenmaal verslaafd ben aan creëren. Ik hou er van dingen te maken. Te tekenen, te boetseren, te sculpteren, te schilderen, en omdat er regelmatig zaken wegvallen, die ik dan niet meer aan kan door gezondheidsredenen, zoek ik regelmatig nieuwe mogelijkheden. Zo ben ik naar de academie gegaan om keramiek te volgen, omdat beeldhouwen al lang niet meer kan.

Of ik daar ooit een diploma zal voor behalen ? Ik heb er geen idee van. Ik kijk niet meer zo ver vooruit. Misschien moet ik ook de keramiek laten vallen voor ik ooit aan mijn laatste jaar kan beginnen, maar dan heb ik toch die jaren gehad.

Kortom, ik heb geleerd niet alleen te doen wat ik graag doe, maar vooral te doen wat ik nog kan doen. En dus vind ik die studentenkaart veeleer een leuk iets dan wel een ernstige verworvenheid, passend bij mijn statuut als student in de edele conste der Ceramique....

Het mag helemaal gek klinken, maar die kaart geeft mij het gevoel dat ik een luchtsprongetje maak, mijn schoenzolen ondertussen tegen elkaar laat kletsen en ondertussen de enige echte Johnny Weismuller Tarzan-kreet uitstoot.

Ik voel me - alleen geestelijk weliswaar - weer heerlijk studentikoos, droom van een cantus met veel bier en veel dapper praten over de onbereikbare maagdekens die we zaten te bewonderen in onze aula... Maar helaas. De werkelijkheid is dat de meesten van mijn vrouwelijke medestudenten allang de maagdelijkheid gepasseerd zijn, en velen er van zitten ergens in mijn echte leeftijdsklasse en zelfs nog hoger... en om eerlijk te zijn, bij mij ontbreekt die lust naar vrouwenjacht al helemaal. Ook die tijd is al heel lang voorbij.
Ik ben er eentje van die zeldzame soort, die eenmaal gehuwd, dit hoofdstuk afsloot met zeven sloten. Mijn opvoeding, mijn geloof, maar ook mijn honkvastheid en tevredenheid waren er borg voor dat ik zelfs nooit dacht op het verbreken van die sloten.
Als ik eens een hele knappe vrouw zag, dan stootte ik mijn vrouw aan, en zei: "Kijk, dat is nu eens een model om te beeldhouwen !" en Anny knikte en zei dat het inderdaad een model van een mens was.
(Echt gebeurd op de trein van St Flour naar Parijs)

Kijk, waar mij die studentenkaart allemaal naar terug voert... Ik zie die prachtige mulattin zo weer voor mijn ogen, een gezicht als Nefertete, en een rank lichaam waar niets te veel of te kort aan was... Ze had echt iets Egyptisch, ook al zat ze daar in een gewoon mantelpakje, ik zag haar in de tijd der Farao's flaneren langs de tempels van Thebe...

(ik heb altijd al die levendige fantasie gehad)

En dat beeld van die mulattin voert mij weer terug door de tijd dat we met de rugzak op ons lijf door Haut Auvergne stapten, van Saint Flour in een grote kring terug naar Saint Flour... Onze eerste grote voetreis. Heel de familie van beide kanten verklaarde ons gek, maar wij hebben nog nooit zo'n mooie dagen gehad als toen, met die zware zak op ons lijf... Onder een loden zon uitkijkend over een eindeloze weg voor je.

Ik denk weer aan die leuke auberge chez madame Annie, aan die gîte, waar we helemaal alleen in een reusachtig gemeenschappelijk bed lagen, waar wel twintig man in pasten. Het was zo warm dat ik heel het bed "deed" om telkens weer een "koud" plekje te vinden, in de hoop er ook de slaap te vinden.
Weet je, toen voelden we ons beiden weer jong... Voor het eerst waren we op stap, op vakantie, zonder de kinderen... Het voelde heerlijk aan.

een domme studentenkaart...


Heerlijk
dromen
van
toen...

tot de volgende ?