Op bedevaart met de GPS

Statue of Our Lady of Lourdes. The Lourdes apparitions occurred four years after the definition of the dogma of the Immaculate Conception. (Photo credit: Wikipedia)

Een Belgisch echtpaar ging met de wagen naar Lourdes... Makkelijk zat met de GPS, maar... Je mag natuurlijk geen foutjes maken !
Het echtpaar typte per ongeluk in: Loudes...
En dat dorp bestaat toevallig ook, ook in la Douce France, maar ligt wel zo'n vijfhonderd kilometertjes van Lourdes...
djudedju
Oei, sorry, mag hier niet, bij een bedevaart...

Ik vind het wonderbaar dat je in zowat ieder religie bedevaartsoorden hebt, en zowaar vergezeld van de nodige mirakels.
Dat steunt mij in mijn idee, dat er ofwel maar één God is, die er niet wakker van ligt hoe je hem (Haar?) aanspreekt, ofwel hebben wij als mens veel meer krachten in onze eigen geest dan we er bewust van zijn.

Ik denk eigenlijk bijna meer aan het laatste...
Dan heb ik meteen ook een oplossing voor het vraagstuk van placebo's, homeopathie en dergelijke meer. Een heleboel therapieën werken met stoffen die geen geneeskracht hebben, volgens onze geleerde sceptische bollen, maar we horen, lezen, zien er wel genezingen bij gebeuren...
Of de sceptici zijn verkeerd, of het is genoeg dat wij de menselijke geest wat steun, wat vertrouwen geven, om "mirakels" te doen...

Ach, lig er niet van wakker. Wat het ook is, wellicht weten we nooit het echte antwoord. gelukkig maar...
Gelukkig maar, want een wereld waar geen vragen meer zijn, dat is niet mijn wereld.
Stel je voor dat je alles weet, alles kent, en dat dat het geval zou zijn bij iedereen... Wat zou dat een vervelende wereld zijn. Niets meer om te zoeken, niets meer om uit te vinden, niets om voor te vechten, want de ideale vorm van samenleving zou er ook zijn... maar verschrikkelijk vervelend.

Kijk maar eens naar je eigen leven. Het hebben van vragen en het zelf vinden van antwoorden die voor jou passend zijn, dat zijn hoogtepunten !

In ieder geval heb ik, met het te veel nadenken, het te veel ontleden, het te veel lezen, een heleboel dingen van me weggestampt, die ik eigenlijk dolgraag nog zou hebben. Neem nu die mirakels... Zoals ik het zie, is het dus het hebben van voldoende geloof, het bereiken van de overtuiging dat het kan, die ook het mirakel bewerkstelligt... Het beseffen van deze "wijsheid" neemt voor mij alle kansen weg op die onmetelijke aanvaarding, dat echt geloven in die kracht buiten mij... Ik mocht nooit gaan doordenken over die mirakels in andere geloven, en zelfs buiten het "geloof". Want er geburen blijkbaar ook mirakels bij zaken die wij nooit echt kunnen gelijk stellen met "geloof"... En toch zouden er al wonderen zijn gebeurd bij het graf van de grote leider in Noord Korea...
Dat steunt mij dan weer in mijn overtuiging, maar maakt me niet gelukkiger.
Weten is dus niet altijd een winstpunt.

Om het eens anders te stellen: Als je iemand ontmoet die zeker is van het bestaan van God, dan is hij (zij) in feite ongelovig. Dat kan niet anders. Als je het WEET, dan kun je het niet meer geloven. Geloven doe je maar als je het eigenlijk niet weet, maar het toch als feit wilt aannemen.
We kunnen dus ook stellen: Wie niet twijfelt, die kan ook niet geloven...

Djudedju
dat is moeilijke materie hé ?

Daarom vind ik theologie ook zo een idioot iets, hoe kun je nu een logica, een leer, een stellingname gaan innemen van iets wat je niet weet? En als je het wel weet, dan is het geen geloof meer en dan dient die theologie tot niets meer.

Maar eigenlijk is dat een beetje zo met filosofieën ook... Ook daar ga je uit van presumpties... Het kan zijn dat je gelijk hebt met je filosofie, maar dat ligt dan aan het feit van de primaire veronderstelling waar je van vertrekt. Maar als je gelijk hebt, dan is het geen veronderstelling meer, en dus geen filosofie.

Terug naar waar we vertrokken... Stel je maar eens een wereld voor waar al deze veronderstellingen, deze presumpties, echt verklaard zijn, juist zijn, onweerlegbaar zijn... Dan hebben we maar één manier meer om te leven. Saai .

Geef mij maar vragen, twijfels...

tot de volgende ?

Yoruba

Yoruba bronze head from the city of Ife, 12 century (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen twee voorouderbeeldjes van de Yoruba gevonden op de markt te Geraardsbergen.
Van die stam had ik nog geen beelden. Het zijn kleine beeldjes - gelukkig maar, want ik heb vooral overschot aan plaatsgebrek...)

Ik denk dat het oude beeldjes zijn, maar helemaal zeker ben je daar zelden van, want net zoals ze bij ons "antieke" meubels fabriceren, kunnen ze dat daar ook. Erger nog, een heel pak van de Afrikaanse beelden die je nu op de Afrikaanse markten kunt kopen, zijn..."made in China"... Daar ook al.

Maar er is meer aan de hand in Afrika. Grote concerns en zelfs landen (ondermeer China) kopen er enorme gebieden op om aan landbouw te doen.  in de meeste gevallen werken ze wel met Afrikanen als arbeiders, maar de producten zijn niet bestemd voor de Afrikanen, maar voor de uitvoer. Daar gaat in de praktijk slechts heel weinig naar het Afrikaanse land, hoogstens een schamel stukje belasting, niet veel, want anders kopen ze dat land niet.

Het enige voordeel is dat op die manier de Afrikanen wellicht moderne landbouwtechnieken zien, maar in veel gevallen schromen de vreemde eigenaren zich niet om daar, in een quasi wetteloosheid, allerlei sproeistoffen en insecticiden te gebruiken, die hier al lang verboden zijn wegens de impact op de omgeving.

Met andere woorden, waar de natuur nog niet vergiftigd was, voeren de grote landen en grote concerns nu hun ergste vergiften uit naar de ontwikkelingslanden.

Ergens kots ik van dat woord "ontwikkelingslanden"...
Die landen zijn en waren helemaal niet onontwikkeld. Zij hadden alleen een totaal andere cultuur dan de onze. En geef toe, als jij in een land zou leven, waar voldoende groeit in het wild om van te eten, waar je onafzienbare velden hebt om het nodige vee te houden, zonder dat je moet gaan aan landbouw doen, daar krijg je automatisch een cultuur die heel anders is dan de onze.
Wij noemen, ze van uit onze manier van leven, lui en helemaal niet gericht op steeds verder en steeds meer automatiseren en uitvinden, maar zij hadden dat echt niet nodig.
Wij vinden dat je geen mens bent, als je niet moet werken, voor steeds meer bezit, maar is dat wel het juiste antwoord?
Hoe zijn wij tot een dergelijke cultuur gekomen?
Wij zijn terecht gekomen in gebieden waar je niet maar moest gaan plukken in de natuur, je moest actief jagen, en wilde je wintervoorraad hebben, dan was landbouw een noodwendig iets.
Die landbouw was in feite het begin van alles. Wie een stuk grond ging bewerken, wilde niet hebben dat zijn buur die er niets had aan gedaan, met de vruchten van zijn werk ging lopen. Dus ging hij dat stuk bewerkt land gaan beschermen, omheinen... Eigendom maken. Na een korte tijd ging men steeds meer omheinen, ook het vee, ook de woning... Kortom de landbouw was het begin van het idee privé-bezit.

Dat privé-bezit was in het begin wellicht alleen een middel om zijn voeding en misschien ook zijn kleding veilig te stellen, maar werd alras bezit omwille van het bezit. En al heel vlug ontstond de handel. Die buur die geen landbouw deed, was misschien de enige in het "dorp" die goeie stoelen kon maken, en dus ging hij die stoelen ruilen voor eten van dat veld.

Bezit was macht, dus hoe meer je bezat, hoe meer invloed je kon uit oefenen, hoe meer macht je had.

Eén van de weinig volkeren waar we ook nu nog een natuurlijke leefwijze kunnen bekijken, is de San. De San horen tot de volkeren die wij in een gemeenschappelijke naam Bosjesmannen  of Hottentotten plegen samen te nemen. Ze zijn praktisch allemaal uitgeroeid, alleen van de San zijn er nog wat over. Dank zij het feit dat ze in de Kalahariwoestijn leven, een gebied dat helemaal niet aantrekkelijk is voor anderen.

Deze San leven nog van de natuur, ze jagen wat ze nodig hebben, en ze eten van wat ze vinden. Ze hebben een enorme kennis van de natuur, want zonder die kennis kun je daar niet overleven. Ze werken niet veel, het verzamelen en jagen neemt veel minder tijd in beslag dan onze manier van werken. Maar ze hebben dan ook niet veel. Tegenwoordig zien we dat ook de San stilaan naar de moderne tijd aan het evolueren zijn. Ze tonen hun levenswijze aan de toeristen, en verkopen souvenirs. Dit wil zeggen dat ze nu veel meer tijd dan oorspronkelijk, gaan spenderen aan het maken van dingen, dingen die ze in feite niet nodig hebben, om ze te verkopen aan de toeristen, voor geld... We zien dus eigenlijk de devaluatie van hun cultuur... en ook bij hen groeit het bezit... en dus meer machtsverhoudingen die er vroeger niet waren.

Is dat echt de cultuur ?
Bezit ?

Ben je echt pas beschaafd (?) als je bezit hebt?
In onze wereld lijkt het wel zo... Heel onze manier van leven is gebaseerd op een verfijnde manier van ruilhandel. We werken, leveren prestaties waarvoor we geld krijgen, geld dat het equivalent is van goederen.

Ik heb het al eens geschreven, volgens mij is het Aards Paradijs niet verdwenen door het bijten in een verboden vrucht, maar door het ontstaan van landbouw, het ontstaan van bezit...

Wij bouwen ons paradijs op, op basis van bezit, en willen die manier van leven opdringen aan heel de wereld.
Zijn wij dan de beschaving?

Ik heb mijn twijfels.
Wij leven er in, wij kunnen en kennen niets anders, maar is het echt zo ideaal dat wij menen dat we dit cadeau moeten doen aan iedereen?
Ik weet het niet, ik heb mijn twijfels.
Wat is geluk, wat is mens zijn ?

toch maar eens over nadenken

tot de volgende ?

Nationale feestdag met zonder regen

West-Vlams: no original description Français : Monument de la guerre à Wervicq-Sud (Photo credit: Wikipedia)

Eerst ging ik schrijven zonder regen, maar dan begon het te druppelen. Helemaal droog was het dus niet....
Maar het is raar, want eigenlijk hoort bij onze feestdag ook de drasj national... De klassieke regenbui, maar alle hoop is nog niet verloren, het is nog geen avond, en de legerparade is nog niet bezig.
Hoeveel leger kan een parade zijn dan een legerparade ?

Een nationale feestdag, een dag feest ter herdenking van de oprichting van het land. Je weet wel, een stuk grond waar ze ooit paaltjes rond geklopt hebben, om aan te duiden hier is het België en daar, aan de andere kant van het paaltje is het Frankrijk (of Nederland, of Luxemburg of Duitsland...)

Iemand heeft dus ooit de beslissing genomen: hier begint nu dat nieuwe landje, dat België gaat heten.

Als je aan die kant van het paaltje woonde, dan werd je plots Belg. Mocht je desgevallend legerdienst doen in het leger van België, en in ieder geval mocht je belastingen betalen aan de Belgische schatkist.
Wellicht zal dit de eerste keer heel wat voeten in de aarde hebben gehad, want eerst  moest men de moeite nemen om lijsten te maken met alle inwoners van dat nieuwe land.

Maar ik vraag me nog steeds af wie ooit die beslissing heeft genomen om een land af te bakenen.
Ik heb al aan zowat alle aangrenzende landen gekeken, maar er is niets die mij duidelijk maakt waarom daar de grens ligt. In sommige gevallen zag ik huizen en landerijen die duidelijk op twee landen liggen. Misschien zelfs in drie landen ?

Kortom, ik vind die grens, ik vind alle grenzen onzin.
Neem nu de inwoners van bv Wervik, daar heeft men zelfs de gemeenschap in twee stukken gehakt, en Wervik en Wervicq-Sud er van gemaakt... En zo zijn er nog gemeenten (Leers en Leers Nord en wellicht nog andere)
Stel het je maar voor. Je hebt naast je deur nog een lapje grond liggen, en als je zoon volwassen is, dan bouw je samen met hem een huisje op dat lapje grond. En dan komt er een bietekwiet die plots je zoon tot Fransman bombardeert, en jou tot Belg.

Aan dat land, aan dat huis lijkt niets veranderd, maar toch is het een ingrijpende verandering. Met heel wat consequenties.
En het blijft er niet bij. Nu hebben ze een proces in gang gezet, waarbij ze ons nog maar eens in nog kleinere entiteiten willen gaan splitsen. Hier een boogscheut vandaan ligt de taalgrens, en daar wordt je plots of Waal, of Vlaming. Maar je blijft (voorlopig volgens sommigen) Belg.
Maar de belastingen en de voor- en nadelen zijn nu al heel anders. Je Bent als Waal heel anders toebedeeld door de staat, dan als Vlaming. En beiden vinden dat de anderen van deze situatie profiteren.

En weer zijn er mensen met hun huis, hun lapje grond die in tweeën is gehakt door een grens die is opgemaakt door een of andere bietekwiet.
Waarom ?
Geen zinnig mens die het weet.
Onzinnige mensen weten het wel, mensen zonder zinnen, politici dus, die weten het wel.
En die komen het ons allemaal uitleggen, iedere keer weer, tot er een deel mensen zijn die zeggen: " Ze blijven het zeggen, er zal wel iets van aan zijn zeker ?" Deze mensen scharen zich dus langzaam bij dezen zonder zinnen...
Net zo zinloos als het Belg zijn.
Net zo zinloos als het Europeaan zijn.
We zijn gewoon levend op een stukje van de aarde. En de aarde, dat is een heel klein bolletje in een enorm, eindeloos heelal.
Als dat  bolletje, dat wij aarde noemen, al zo verschrikkelijk klein is in het geheel, wat zijn wij dan?

... en zo van ons oren maken...
djudedju

tot de volgende ?

de asse

Forum Romanum panorama (Photo credit: Wikipedia)

Ik las onder faitsdivers een klein, aangrijpend berichtje... Een weduwe (van Verreth om haar niet te benoemen) heeft, toen ze verhuisde, de as van wijlen haar echtgenoot weer uit de tuin gehaald, en mee genomen naar haar nieuwe huis...
Ik vind dat enerzijds ontroerend, anderzijds...  Wat is die asse ?

En ik, met mijn veel te grote fantasie, begon weer eens te denken.
Ik ben ooit al eens in Rome geweest, en heb daar de Forum Romanum staan bekijken. Je kunt het met één blik overschouwen, omdat dat Forum een meter of vier, vijf onder het niveau ligt van het huidige Rome.

Met andere woorden, de grond is daar in minder dan twee milleniums, minder dan 2000 jaar, met vijf meter afval en resten verhoogd.

En dan zit ik mij af te vragen, als ik in mijn tuintje wroet, in hoeveel lijken wroet ik dan?
Want geef toe, wellicht is in de loop der eeuwen de stof van menselijke resten al heel goed verspreid over heel de wereld. Gedenk, Oh mens, dat gij van stof en as zijt, en tot stof en as zult wederkeren ! 
Toen ze rond de kerk de boel eens weer wat heraanlegden, zagen we nu en dan wat menselijke resten, maar vooral dat er eigenlijk van die resten bitter weinig overbleef. Met andere woorden, stof en as ... En met wat droog weer waait het stof op en verspreidt zich... Wellicht ook in uw en mijn tuintje.

De meeste mensen hebben tegenover de dood een zekere "schrik" een pudeur, een beetje angst, en lijken zijn als het ware de personificatie van de dood. (Ik vind het gek dat we dat alleen lijken aan te voelen bij lijken van onze eigen soort, en niet bij het zien van vlees bij de slager...)

Maar de dood is een deel van het leven. Ooit moeten we allemaal gaan. Ik ben niet gehaast, maar mijn dag en uur komt ooit ook. Dat hoort er nu eenmaal bij.En zowel gelovigen als ongelovigen zijn niet happig op de dood. Blijkbaar is het geloof niet sterk genoeg om dat feit als onafwendbaar gegeven , als overbruggen naar de eeuwigheid, te beschouwen. Iedereen ziet het eerst en vooral als de dood, het einde van het huidige leven, het afscheid van alles en iedereen op deze wereld.

Ik ga hier niet debatteren over het geloof, of over het al dan niet bestaan van het eeuwige leven, maar gewoon over de dood. Over het feit dat wij in feiet leven dank zij de dood.

Want zo is het ! Laat ons eenvoudig beginnen. Laat ons terugkeren naar de kale aarde, helemaal in het begin der tijden. Toen de aarde eenmaal was afgekoeld, en er hier een atmosfeer was en temperatuursverschillen, ook al waren dat niet de atmosfeer en de temperaturen zoals wij die kenden, al heel vlug begon de erosie der rotsen. En dank zij die erosie van de rotsen ontstond er aarde, grond, klei... dat was een noodzakelijke basis voor het ontstaan van planten. Planten moeten wortelen in de aarde. Maar toch, koop eens een pak zuivere klei, want afgebroken rotsen vormen in eerste instantie zuiver klei, en plant daar iets in. Het ding zal na een korte tijd verpieteren, bij gebrek aan voeding. Die voeding, meststoffen zijn in feite niets anders dan ... dode vergane materie. Compost, de meststof bij uitstek bestaat uit verteerde planten. Uit dood materiaal.

Ook de krengen van dieren en de lijken der mensen zijn een deel van dit pakket meststoffen, net zoals compost, na het verteringsproces, de afbraak, dus eigenlijk net zoals de rotsen : erosie als je het zo wilt noemen.

Geloof je me niet? Een klein voorbeeld? Iedereen weet dat mest, dus de afscheiding van het verteringsproces een degelijke meststof is, soms zelfs zo "straf" dat je het moet aanlengen. Eet je vlees ? Waar zit dat dan in dacht je ?
Maar ook gewoon, de krengen in de natuur worden omgezet in voedingsstoffen voor planten, planten die dan op hun beurt voeding zijn voor... dier en MENS... Dus om het heel grof te stellen, ergens zijn we allemaal kannibalen... We eten, zij het onrechtstreeks, de lijken van onze eigen voorouders op.

Ik weet het, dat klinkt cru, maar je kunt het niet ontkennen.
Schokt het je ?
Dat hoeft niet. Want je hoeft er echt niet hele dagen op te denken. Je hebt al heel je leven met graagte je sla gegeten, en de smaak zal echt niet veranderen door het feit dat je nu beseft dat...
De moderne mens staat steeds verder van de natuur af, maar ik heb de tijd meegemaakt dat we nog veel dichter dan nu bij die natuur stonden. Ons vader had een groententuin, en nu en dan stond ons vader 's morgens héél vroeg op, en haalde het deksel van de aaltput, en schepte emmers aalt uit de put. Die droegen we dan naar de tuin, en heel de tuin kreeg een laagje mest.
We werden rechtstreeks geconfronteerd met het feit dat ons eigen afval omgezet werd in lekkere groenten, maar geen een van ons dacht bij het eten van de eigen gekweekte aardappels terug aan dat mest...

Ik woon op de buiten en zie hier jaarlijks de boeren met enorme karren mest aankomen. (Op zijn Maters "een zeikstuk") En als ik nu kijk naar de maïs voor mijn deur, dan zie ik dat het "goede" mest was...

Je kunt dit dus eigenlijk makkelijkheidshalve de kringloop van het leven noemen... Want dat is het...
... en om toch weer een ietsepietsie terug te keren naar dat eeuwige leven... Is er wel een echte dood ? Want eigenlijk is iedere atoom een bewegend iets, en die atomen, ook die van ons eigen lijf, blijven bestaan, ook al vallen ze uiteen tot stof en as... En die atomen worden weer tot leven van al dat leven op onze planeet.
Laat ons dus maar heel goed zorgen voor die planeet, het is gemaakt van ... ons zelf ???

tot de volgende ?

De hondse bruiloft

Eigen foto, eigen hond, maar in het echt luistert zij veel beter dan op de foto !!! (Photo credit: Wikipedia)

Men is natuurlijk zo gek als men zelf wil, maar een echte bruiloft inrichten met een kostennota van tweehonderdduizend (200.000) euro, voor een paar honden, dat vind ik er meer dan over.
Het gebeurde (natuurlijk) in New York...

Ik vind een mensenbruiloft al een heel duur ding, rekening houdend dat het ook "maar" over een feest gaat van één dag, maar daar kun je nog vertellen dat het op zijn minst de bedoeling is een levenslang contract te bezegelen... Maar voor een paar honden, daar gaat het over ... ja, waarover eigenlijk ? Het voortbrengen van een nest puppies ?

Je kunt nu je schouders ophalen en zeggen: "Ze doen maar...", maar dan zit ik te denken aan al die mensen op onze wereld, ja zelfs in New York zelf, die de eindjes niet aan elkaar kunnen knopen, en voor wie een dergelijk nieuwsbericht een steek in het hart moet zijn...

Als ik dan denk op die foto in een van die vele mailtjes die ik ooit kreeg en doormailde aan al mijn vrienden en kennissen, waar je een dakloze bedelaar ziet, met de troost van zijn hond als enige soelaas... dan klinkt dat zinloze "huwelijk van 200.000 euro" wel heel bitter.

Als ik denk aan Somalië en eigenlijk een heel stuk van Afrika, waar mensen creperen van de honger... dan wordt het mij wee om het hart.

Ach, we geven allemaal wel eens zinloos geld uit, u misschien aan een ijsje, of een mooi kleedje, ik aan een wandelstok die dient om in een verzameling te prijken, maar dat staat in geen enkele vergelijking met 200.000 euro voor een hondenhuwelijk.

Ik zag op TV ook al in ons eigen landje, verjaardagsfeestjes voor honden... En ook dan voel ik een zekere weerzin. Ik heb ook honden gehad, en ze heel graag gezien, en het waren echte vrienden van mij en van heel mijn gezin, maar het is nooit ook maar één moment bij me opgekomen om een verjaardagsfeestje of een kerstgeschenkje te kopen voor de hond. Met kerstdag vierde het beestje sowieso mee, alleen al door het feit dat er wat meer en wat lekkerder beetjes waren... En veelal hadden wij dan een dag later een zieke hond. En mensen die eigenlijk ook niet in hun normale doen waren, door het te veel en te lekkere copieuze eetmaal...

Misschien is die 200.000 euro voor dat stel dat hun honden liet "huwen", voor de betrokkenen niet zo veel meer dan de "kruimels" van onze veel te copieuze kersttafel, maar niettemin klinkt het op zijn minst veel erger.

Ik ben misschien ouderwets, maar ik heb medelijden met die honden die een mensenleven opgedrongen worden. Ik zie honden die het recht ontzegd worden om zelf te lopen, en die door de "liefhebbende" eigenaar voortdurend in een kinderwagen rondgezeuld worden, ik heb het over die honden die "gekleed" in allerlei gekke pakjes door het leven moeten (ik kan nog net begrip hebben voor een bescherming voor een pas geschoren poedel).
Ik kan me voorstellen dat een hond duizend keer liever hond zou wezen... Veel liever dan dat proces van vermenselijking te moeten doorstaan. Ooit hadden we hier een heel lieve hond, van een onbestemd origine, een vondeling die we uit het asiel haalden... We hebben nooit een betere hond voor de kinderen gehad, maar als die hond ergens een beetje water zag, dan lag hij er in. Was het toevallig het vocht dat uit die silohopen met dierenvoer liep, dan stonk hij uren in de wind, en hadden wij weer alle moeite van de wereld om hem te wassen. Hij had net zo'n lekker geurtje op, en dan wilden we dat er zo nodig af wassen.

We hadden dan altijd een beetje het gevoel dat die hond veel liever rondliep met dat geurtje... Maar omdat dit voor onze neus niet te doen was, moest hij zo nodig gewassen worden... Kortom, er is altijd wel een stukje aanpassing nodig van het dier aan het verblijven bij mensen, en omgekeerd, maar we moeten het dier dier laten, in de mate van het mogelijke.
Die hond was ook een fantastische waakhond... Ooit kreeg ik een telefoontje van een vriend, of ik geen okkernoten wou. Natuurlijk wou ik die, bij ons werden noten met graagte gegeten... Maar hij zou de donderdagvoormiddag komen. Oei ! dan was Anny met mij mee naar Oudenaarde, ik ging werken en zij ging markten... Maar weet je wat, ik laat de garage open, je moet ze dan maar binnenzetten...
Zo gezegd, zo gedaan... Toen  Marcel die voormiddag op mijn bureel kwam, vroeg ik of hij geen last had gehad van de hond, die in de garage lag te slapen... Hij had geen hond gezien...
Dat was pas een waker ! Als ze gerief brachten, dan was hij er niet, maar hadden ze moeten iets pakken... We lachten ons een kriek met onze waakhond..

Maar we poogden op zijn minst om onze hond hond te laten zijn...
Dat hoort ook zo, dat aanmeten van menselijke eigenschappen aan dieren, dat moet faliekant aflopen, en dan krijg je honden met karakterstoornissen. Wij zouden dat ook krijgen moest men ons honds behandelen !

Maar mensen die de hond op die manier ongelukkig maken, en bovendien ook nog eens met geld smijten die veel beter zou kunnen gebruikt worden voor de arme medemensen, nee, dat gaat er over !

tot de volgende ?

de spiegel

Der Spiegel (Photo credit: Wikipedia) Ook een spiegel, maar niet de mijne...

Het is de schuld van die foto !
Bij het opkuisen van wat rommel, kreeg ik een doos in handen met oude foto's... Onder meer een foto van toen we huwden, nu bijna 45 jaar geleden..
Ik bekeek mezelf, maar dan heel lang geleden.

Als tekenaar, boetseerder viel mij het immense verschil op met de kop die ik heden tors op mijn frêle lijfje... Of ik was het niet, of ik ben het niet, dacht ik.
Het verschil is verschrikkelijk. Een magere (jaja) jongeling met heel veel dik zwart haar, een bril met gekleurde glazen, baardloos en heel kort geknipt.
Nu ? : een dikke kop, wat kalend, en ondanks het feit dat ik nog pas bij de kapster was, eerder lang haar (zo lang dat ik vroeger al met die kop naar de kapper zou zijn geweest geworden.). Grijs haar, dik, mijn ogen kleiner (wellicht wat ingezakt ?of wat verscholen tussen het vet?), enfin, een totaal andere kop.

Ik heb daar wel een half uur voor de spiegel gestaan, vol weemoed, treurend om mijn oude kop.
't Hielp niet.

En toch heb ik een oplossing gevonden !
En daarvoor schrijf ik je deze blog.
Heb jij ook complexen bij het zien van je huidige eigen kop?
Doe dan zoals ik.

Ik heb de maat genomen van de spiegel in de badkamer. Heb dan de spiegel zorgvuldig losgemaakt, en ergens veilig weggeborgen, (mocht er ooit iemand met heimwee naar zijn huidig kop opstaan, dat ik hem die alsnog kan tonen,) en ben dan met de wagen naar de glassnijder gereden. Ik heb een mooi stuk glas, met dezelfde afmeting van de spiegel laten snijden, ben daar mede zingend ende klingend huiswaerts gereden...
Thuis gekomen heb ik het potteke zwarte bordverf genomen, en heel zorgvuldig de achterkant van het glas zwart geverfd, twee couchkes. Om goed zwart te zijn.

Toen alles droog was heb ik dat opgehangen in de plaats van mijn oude spiegel.

En ik ben terug een gelukkig mens.
Door deze spiegel, met zwarte ondergrond, zie ik mezelf heel zacht, verdoezeld, zonder al de lijnen en rimpels, een zacht beeld, een beeld dat de jaren ver achter zich laat...
Kortom, ik heb de ideale spiegel uitgevonden !

Nu ja... uitgevonden...
Ik heb al menig keer in diverse musea van de wereld gekeken naar die bronzen spiegels uit de tijd van onze verre voorouders... Daar zie je jezelf ook zo zacht verdoezeld, zonder scherpe detaillering. Vroeger dacht ik: Die Romeinen waren wel gauw content met zo'n stom ding... Nu besef ik dat zij de ideale spiegel eigenlijk al hadden, en dat wij er op achteruit zijn gegaan. Maar ik dus niet, niet meer. Ik heb de zachte, de koesterende, de liefhebbende spiegel weer ingevoerd.

djudedju
Al zeg ik het zelf, nu staat daar al bij al een net bazeke naar mij te kijken. Zucht.

Hoe noemde die vent vent uit de oudheid ook weer? Och ja, Narcissus...
zucht.

Vandaag is Armand en Lea 59 jaar gehuwd... Een hele termijn. Ik heb hen vanmorgen al opgebeld om hen geluk te wensen. Lea heeft daar dan deugd van dat ik dat onthoud. Eigenlijk onthou ik dat helemaal niet, mijn kwampjoeter doet dat voor mij, maar de wensen zijn even goed gemeend.

Dat is een van de handige dingen aan een computer, het ding heeft een eigen geheugen; en een veel beter memorie dan ik heb. Dat komt omdat een komputer niet zelf denkt, dus heeft hij ook niets anders om op te denken dan datgene wat wij in zijn geheugen stopten. En dus spuwt hij telkens op het goede moment de verjaardagen op mijn scherm. Tenminste, als ik ze er goed heb ingestopt.
(en mijn geheugen... dat vraagt tegenwoordig ook al om een zwarte spiegel...)
Maar in ieder geval, als mijn computer er is, de elektriciteit wakker is, dan weet ik al de geboortedata van al wie ik er ooit heb in gestopt... Tot in het oneindige. Letterlijk, want er zitten ondertussen al heel wat verjaardagen in van mensen die er al niet meer zijn.
Pa, smijt dat er uit !
Bah nienok, da blijft derin! Waarom, wadedde daar nog aan ? Dan denk ik nog eens aan diene mens... dan is hij of zij nog niet vergeten... En dat vind ik dan weer belangrijk.
Pa, ge zijt zot.
Ik weet het.
Ik ben er blij om.

tot de volgende ?

winkelen

Nederlands: Te gebruiken op elke plaats waar nog een "landscapemodel" afbeelding moet komen, maar die er op dat moment nog niet is. (Photo credit: Wikipedia)(Je dacht toch niet mijn kleindochter in bikini te zien te krijgen ?)

Veerle is ziek, niet zo erg, maar ze kan niet gaan winkelen. Eén van de tweeling gaat op kamp, en moest hoognodig een en ander hebben van kleren en schoenen. Dus wie draait er dan op ? Juist, opa...

Je moet eens met een tiener van zestien, midden in de publiciteitsjaren, gaan winkelen. Om kleren.
Niet evident.

Een trainingspak, liefst met twee broeken, stapschoenen en wandelschoenen, dikke trui, regenvest, en god helpe me, een nieuwe bikini. Het kind is uit haar oude gegroeid, of liever, ze is er uit ontwikkeld. Want ze is goed besteld van poten en oren zoals we in West Vlaanderen plegen te zeggen...

In de bak lag nog één trui met wat roze er in, uit de verpakking, maar net die wou ze hebben. Aan de kassa is dat altijd leuk, zo'n ding zonder verpakking en de nodige labels. Kassa vier voor Gert, kassa vier voor Gert. Gert komt. Wil je even kijken naar het labelnummer van deze shirt. Voor mij was dat een pull, maar het bleek dus een shirt te zijn. Ik wist de prijs, maar dat was niet voldoende, het labelnummer moest er ook bij... Gert komt na enkele minuten teruggewandeld (tot groot enthousiasme van de ondertussen lange rij wachtenden) en dicteert 25 , 24, 381... Het klopte nog ook.

Dan naar de volgende winkel, waar we hopelijk meer zouden vinden dan één shirt...

Ja hoor, daar vonden we alles. "Opa, kan ik deze niet hebben?" "Wat zou je daar mee door de bossen gaan hossen?"... "Aan sportkledij moet je niet te veel liflafjes hebben, dat hapert en dat wrijft... Ze nam het gelukkig aan. Dus twee broeks genomen, naar het pashokje. Ze pasten nog ook. "Kijk opa, deurtje open, kleindochter broek showende, deurtje weer toe , na mijn goedkeurende knikje. Volgende schoenen. Een paar lage sportschoenen en een paar hoge, om kilometers mee te vreten. Ok dat ging goed, zonder veel haperen, alleen toen ik zei dat ze voor de hoge schoenen beter een maatje groter nam, was ze ongelukkig. "Je moet daar dikke sokken in dragen, om te stappen, anders krijg je blaren ! Opa en oma hebben zoveel gestapt, wij weten wat er van aan is !" Ze zei dus van ja, maar thuis zaagde ze daar nog wel eens over. Niet over de grootte van de schoenen, maar eigenlijk omdat ze op die manier een grotere maat opgezadeld kreeg en ze leeft al op grote voet...

Enfin, we sprokkelden alle bij elkaar tot we aan de slotproef kwamen: de bikini (ik noem dat een bijkanniets)
Er was keuze te over, maar "Opa, hier heb ik altijd moeilijkheden mee, als het broekje gaat, dat is het bovenstuk te klein... Ik zei het al, goed besteld van poten en oren...
Maar bij navraag aan een personeelslid, kregen we een lintmeter in bruikleen, en hoorden we dat bovenstuk en onderstuk apart verkocht werden... Dus dat probleem was opgelost. Opgelost?
Pashokje...
Deur open, "Opa, vind je ook niet dat dit broekje te klein is?" Ik vind eigenlijk alle bikinibroekjes te klein, maar dat ligt wellicht aan mijn leeftijd. Ik knikte dus. "Opa, wil je eens een groter maat halen?" "Welke maat ?" "Neem de diene die nu van voren hangt, dat zal wel de goeie zijn, heb ik gezien..." Hopelijk was er ondertussen niemand anders in de bijkannietsen aan het rommelen... Opa dus achter een bikinibroekje...
Enfin, het lukte, en het bovenstuk was door de lintmeter meteen gelukt. Oef.

Aan de kassa een jong meisje, met grote vraagtekens in haar ogen bij het zien van die oude vent met dat jonge ding aan zijn zij...
Ik met een boze stem en een brede glimlach "Niet lachen, hé ! Haar ma is ziek, dus moet opa mee op boodschappen!" Het kind lachte, waarop ik "Pas op hé, ik heb nog niet betaald hé!"

Gegniffel bij 't vrouwvolk.

djudedju

ik heb al veel lastiger werk gedaan... Maar dat is toch ook niet zo mijn ding.
En dan dacht ik terug aan de geboorte van Koen...
Anny zou borstvoeding geven. De verpleegsters vroegen of zij een gepaste BH had voor dat werk. Nee dus. Vader mocht dus naar de Prémaman gaan om een "soutien met blaffeturen"... djudedju

Waar is de tijd dat ik daar stond tussen al die grijnzende vrouwen in die winkel...

djutoch...

tot de volgende ?