Ik kreeg deze link doorgestuurd... ter illustratie op mijn blog ...
maandag, november 07, 2011
Het nieuw-samengestelde gezin...
Het is weliswaar een klein nieuwsberichtje van ver weg... ergens uit diep Afrika, maar toch schokt het me, en doet het me nadenken...
Een jong paartje, universiteitsstudenten, gaat trouwen (zoals de gewoonte is is het meisje dan al in vergevorderde staat van zwangerschap), en ontdekt dan tot hun ontsteltenis dat ze eigenlijk broer en zus zijn. Hun ouders zijn heel lang gelden gescheiden en de man nam één kind mee, en de vrouw het andere...
Nieuw-samengestelde gezinnen...
Het is een nieuw, bizar fenomeen. Bizar in de zin dat we er nog moeten aan wennen, en wellicht nog heel wat wetten ter regularisatie gaan krijgen.
Maar ook bij ons zijn gezinnen waar twee, drie, ja zelfs meer soorten van kinderen zijn in één gezin.
Mag een zoon van zijn vader met een andere vrouw huwen met de dochter van haar moeder met een andere vader (dus geen familieband) als ze samenwonen als broer en zus in een nieuw-samengesteld gezin?
Ik weet het begot niet.
Maar vroeg of laat zullen we hier of daar wel voor zo'n feit gesteld worden...
Daar het verbod op huwelijk tussen te nauw verwanten is opgesteld om inteelt te vermijden, denk ik dat het in dit geval logisch wel zou moeten toegestaan worden, al ziet het er uit als een huwelijk tussen broer en zus, het is het niet.
Trouwens... Ik stel me vragen over inteelt.
Let op, ik wil nu niet gaan prediken vóór inteelt, maar als dierenliefhebber zie ik bepaalde zaken toch anders dan heel veel andere mensen.
Als een parkietenkweker plots in een nest gewone parkietjes een exemplaar vindt met een afwijkende kleur, dan gaat hij dat koesteren, want dat kan de basis vormen voor een variëteit van dat ras. Hij gaat, zo dat beestje een pop is, dat terugkoppelen aan de vader, is het een man, dat terugkoppelen aan de moeder, om de kans op herhaling zo hoog mogelijk te houden. Eventueel ook nog eens te herhalen met een broer of zus, met hetzelfde doel: als het ergens in de genen zit, dan is de kans groter binnen die zelfde bloedlijn op herhaling. Lukt het, dan kweekt men rustig verder tussen broer en zussen, om de kleur te bestendigen, en het is pas na enkele generaties, en na een duidelijke vastlegging van de kleur dat men weer eens poogt vreemd bloed in te brengen... Wat misschien moet gebeuren over twee generaties, want een erfenis van genetische eigenschappen kan misschien wel een sprongetje maken... En de jongen waar de kleur niet te zien is, kunnen wel drager zijn van die kleureigenschap. (Die jongen gaan dus ook niet buiten aan normale prijzen, maar ook heel duur)
Kortom, men kweekt er maar op los, en bloedschande of inteelt lijkt plots een gave in plaats van een verderf.
Op die manier zijn de meeste van onze kweekresultaten binnen onze "huisdieren" ontstaan. Maar heus niet alleen binnen de huisdieren alleen. We kennen het voorbeeld van een soort motjes die leefde op de schors van bomen. De meeste van die motten waren wittig van kleur, maar toen de industriële vervuiling zorgde voor donkere boomschors, doken plots zwarte motjes op, en na een tijdje waren er bijna geen witte meer te vinden in die streek. In streken waar de vervuiling er niet was, bleven de witten de overhand houden.
De beroemde vinken van Darwin zijn wellicht ook op die manier ontstaan, een stapje voor stapje aanpassing aan plaats en/of voedingsgewoonten.
Kortom, inteelt lijkt niet altijd zo boosaardig als men ons vertelt...
Een pracht voorbeeld is de Ronquière-Kalkoen. Het beestje was blijkbaar uitgestorven, weg, verschwünden, tot op een dag bleek dat er ergens achteraf, in één klein gebiedje het beestje de grote oorlogen toch nog had overleefd. Veel waren het er niet, en ongetwijfeld waren ze allemaal familie van elkaar... Maar de soort is zo specifiek dat je het niet kunt kruisen zonder echte verbastering en dus vernietiging van de specifieke genen te riskeren... Dus... inteelt ! Er lopen nu weer duizenden van deze prachtige soort kalkoenen rond in ons landje... En leuk: de kwekers zoeken onverwante kweekvogels om hun bloedlijn te versterken, ondanks het feit dat het dus wellicht allemaal vruchten zijn van één of hooguit enkele voorvaderen... en dus ongetwijfeld familie.
Blijkbaar is de natuur in staat om zelf de inteelt te "regulariseren", in die zin dat de zwakke, slechte jongen gewoon het niet halen, gewoon niet voortplanten, gewoon geen overlevingskans hebben. Bij mensen is dat anders, omdat bij ons een kind een kind is en blijft, ook al heeft het niet de ideale genen... Wij koesteren ze, houden ze in leven, behandelen ze om ze in leven te houden... tegen de logica van de natuur in. (Ik schreef die laatste woorden bijna bibberend van schrik, want ik weet wat een dergelijke zin kan inhouden, het nazisme ligt nog niet zo ver achter ons !!!!) Ik beklemtoon dat ik hier helemaal niet ijver voor het niet in leven laten, of het onvruchtbaar maken van sukkelaars.... Ik ben blij dat ik een mens ben, en dat wij als soort zo breeddenkend zijn en staan tegenover de "dutsen" onder ons. (en ook dat bedoel in niet denigrerend !!!). Ik denk dat het net één van die zaken is die van ons mensen iets meer maakt dan dieren.
Maar waar de mensen nog leven op primitieve wijze, waar de wetenschap nog geen toegang kreeg, waar alles nog gaat zoals het gaat, daar gaan de dutsen dood, vooraleer ze ooit komen tot de leeftijd van voortplanting, gewoon omdat ze het niet halen, niet mee kunnen in the struggle for life....
Daar is dat ook veel noodzakelijker. Had men daar alles op alles gezet om ook die dutsen er bij te houden, dan zou dat wellicht leiden tot een algemene verzwakking, een algemeen uitsterven.
Had de blauwe parkiet in het wild moeten leven, dan zou hij zich wellicht niet hebben kunnen voortplanten, omdat zijn schutskleur onvoldoende was, en hij dus het eerste slachtoffer van predatoren zou worden....
Met andere woorden, het behouden en beschermen van het leven ten allen prijze is een "modern" verschijnsel. Niet dat die neiging, die tendens er niet altijd was, maar het leven was zo hard dat ze er gewoon niet aan de normen voldeden, en dus eerder dood gingen....
God jongens, wat zit ik al ver van die inteelt... En toch heeft het ergens een verband... Toch zijn er dingen die we moeten in acht nemen... Als we bij inteelt een hoger gehalte aan "dutsen" krijgen, als we als moderne knappe, wetenschappelijk onderlegde mensen deze dutsen kunnen grootbrengen en beschermen en opnemen in het geheel van de maatschappij (dus ook de voortplanting), dan gaan we vroeg of laat ook de gevolgen daarvan moeten evalueren. En hopelijk zijn we tegen dan zo wijs en verstandig dat ons gepruts aan de genen niet meer prutsen is maar daadwerkelijk beheersen... Wie weet is dat tegen dan niet net onze redding... Maar zonder genen-beheersing zit de kans er in dat het een ramp wordt.
Nee, ik pleit niet voor het uitschakelen van de dutsen onder ons, ik pleit zelfs niet eens voor een verbod of een onmogelijk maken van voortplanten van die mensen, maar ik wil dan wel dat we ons bewust zijn van de risico's die dat inhoudt. Misschien leidt het wel naar onze redding door het ontstaan van een nieuwe eigenschap... kan best ook onze redding worden... Ik weet het niet
ik ben ook maar een mens
een van die rare dingen die dingen doet waarvan ze niet weten waar ze toe leiden...
een van die dingen die al zo veel wonderen heeft verricht
een van die soort die al zoveel heeft verwoest
een van die soort
tot de volgende ?
ps: eerst hadden we invaliden, dan minder-validen, dan anders-validen... en dat waren telkens dezelfde mensen...
Een jong paartje, universiteitsstudenten, gaat trouwen (zoals de gewoonte is is het meisje dan al in vergevorderde staat van zwangerschap), en ontdekt dan tot hun ontsteltenis dat ze eigenlijk broer en zus zijn. Hun ouders zijn heel lang gelden gescheiden en de man nam één kind mee, en de vrouw het andere...
Nieuw-samengestelde gezinnen...
Het is een nieuw, bizar fenomeen. Bizar in de zin dat we er nog moeten aan wennen, en wellicht nog heel wat wetten ter regularisatie gaan krijgen.
Maar ook bij ons zijn gezinnen waar twee, drie, ja zelfs meer soorten van kinderen zijn in één gezin.
Mag een zoon van zijn vader met een andere vrouw huwen met de dochter van haar moeder met een andere vader (dus geen familieband) als ze samenwonen als broer en zus in een nieuw-samengesteld gezin?
Ik weet het begot niet.
Maar vroeg of laat zullen we hier of daar wel voor zo'n feit gesteld worden...
Daar het verbod op huwelijk tussen te nauw verwanten is opgesteld om inteelt te vermijden, denk ik dat het in dit geval logisch wel zou moeten toegestaan worden, al ziet het er uit als een huwelijk tussen broer en zus, het is het niet.
Trouwens... Ik stel me vragen over inteelt.
Let op, ik wil nu niet gaan prediken vóór inteelt, maar als dierenliefhebber zie ik bepaalde zaken toch anders dan heel veel andere mensen.
Als een parkietenkweker plots in een nest gewone parkietjes een exemplaar vindt met een afwijkende kleur, dan gaat hij dat koesteren, want dat kan de basis vormen voor een variëteit van dat ras. Hij gaat, zo dat beestje een pop is, dat terugkoppelen aan de vader, is het een man, dat terugkoppelen aan de moeder, om de kans op herhaling zo hoog mogelijk te houden. Eventueel ook nog eens te herhalen met een broer of zus, met hetzelfde doel: als het ergens in de genen zit, dan is de kans groter binnen die zelfde bloedlijn op herhaling. Lukt het, dan kweekt men rustig verder tussen broer en zussen, om de kleur te bestendigen, en het is pas na enkele generaties, en na een duidelijke vastlegging van de kleur dat men weer eens poogt vreemd bloed in te brengen... Wat misschien moet gebeuren over twee generaties, want een erfenis van genetische eigenschappen kan misschien wel een sprongetje maken... En de jongen waar de kleur niet te zien is, kunnen wel drager zijn van die kleureigenschap. (Die jongen gaan dus ook niet buiten aan normale prijzen, maar ook heel duur)
Kortom, men kweekt er maar op los, en bloedschande of inteelt lijkt plots een gave in plaats van een verderf.
Op die manier zijn de meeste van onze kweekresultaten binnen onze "huisdieren" ontstaan. Maar heus niet alleen binnen de huisdieren alleen. We kennen het voorbeeld van een soort motjes die leefde op de schors van bomen. De meeste van die motten waren wittig van kleur, maar toen de industriële vervuiling zorgde voor donkere boomschors, doken plots zwarte motjes op, en na een tijdje waren er bijna geen witte meer te vinden in die streek. In streken waar de vervuiling er niet was, bleven de witten de overhand houden.
De beroemde vinken van Darwin zijn wellicht ook op die manier ontstaan, een stapje voor stapje aanpassing aan plaats en/of voedingsgewoonten.
Kortom, inteelt lijkt niet altijd zo boosaardig als men ons vertelt...
Een pracht voorbeeld is de Ronquière-Kalkoen. Het beestje was blijkbaar uitgestorven, weg, verschwünden, tot op een dag bleek dat er ergens achteraf, in één klein gebiedje het beestje de grote oorlogen toch nog had overleefd. Veel waren het er niet, en ongetwijfeld waren ze allemaal familie van elkaar... Maar de soort is zo specifiek dat je het niet kunt kruisen zonder echte verbastering en dus vernietiging van de specifieke genen te riskeren... Dus... inteelt ! Er lopen nu weer duizenden van deze prachtige soort kalkoenen rond in ons landje... En leuk: de kwekers zoeken onverwante kweekvogels om hun bloedlijn te versterken, ondanks het feit dat het dus wellicht allemaal vruchten zijn van één of hooguit enkele voorvaderen... en dus ongetwijfeld familie.
Blijkbaar is de natuur in staat om zelf de inteelt te "regulariseren", in die zin dat de zwakke, slechte jongen gewoon het niet halen, gewoon niet voortplanten, gewoon geen overlevingskans hebben. Bij mensen is dat anders, omdat bij ons een kind een kind is en blijft, ook al heeft het niet de ideale genen... Wij koesteren ze, houden ze in leven, behandelen ze om ze in leven te houden... tegen de logica van de natuur in. (Ik schreef die laatste woorden bijna bibberend van schrik, want ik weet wat een dergelijke zin kan inhouden, het nazisme ligt nog niet zo ver achter ons !!!!) Ik beklemtoon dat ik hier helemaal niet ijver voor het niet in leven laten, of het onvruchtbaar maken van sukkelaars.... Ik ben blij dat ik een mens ben, en dat wij als soort zo breeddenkend zijn en staan tegenover de "dutsen" onder ons. (en ook dat bedoel in niet denigrerend !!!). Ik denk dat het net één van die zaken is die van ons mensen iets meer maakt dan dieren.
Maar waar de mensen nog leven op primitieve wijze, waar de wetenschap nog geen toegang kreeg, waar alles nog gaat zoals het gaat, daar gaan de dutsen dood, vooraleer ze ooit komen tot de leeftijd van voortplanting, gewoon omdat ze het niet halen, niet mee kunnen in the struggle for life....
Daar is dat ook veel noodzakelijker. Had men daar alles op alles gezet om ook die dutsen er bij te houden, dan zou dat wellicht leiden tot een algemene verzwakking, een algemeen uitsterven.
Had de blauwe parkiet in het wild moeten leven, dan zou hij zich wellicht niet hebben kunnen voortplanten, omdat zijn schutskleur onvoldoende was, en hij dus het eerste slachtoffer van predatoren zou worden....
Met andere woorden, het behouden en beschermen van het leven ten allen prijze is een "modern" verschijnsel. Niet dat die neiging, die tendens er niet altijd was, maar het leven was zo hard dat ze er gewoon niet aan de normen voldeden, en dus eerder dood gingen....
God jongens, wat zit ik al ver van die inteelt... En toch heeft het ergens een verband... Toch zijn er dingen die we moeten in acht nemen... Als we bij inteelt een hoger gehalte aan "dutsen" krijgen, als we als moderne knappe, wetenschappelijk onderlegde mensen deze dutsen kunnen grootbrengen en beschermen en opnemen in het geheel van de maatschappij (dus ook de voortplanting), dan gaan we vroeg of laat ook de gevolgen daarvan moeten evalueren. En hopelijk zijn we tegen dan zo wijs en verstandig dat ons gepruts aan de genen niet meer prutsen is maar daadwerkelijk beheersen... Wie weet is dat tegen dan niet net onze redding... Maar zonder genen-beheersing zit de kans er in dat het een ramp wordt.
Nee, ik pleit niet voor het uitschakelen van de dutsen onder ons, ik pleit zelfs niet eens voor een verbod of een onmogelijk maken van voortplanten van die mensen, maar ik wil dan wel dat we ons bewust zijn van de risico's die dat inhoudt. Misschien leidt het wel naar onze redding door het ontstaan van een nieuwe eigenschap... kan best ook onze redding worden... Ik weet het niet
ik ben ook maar een mens
een van die rare dingen die dingen doet waarvan ze niet weten waar ze toe leiden...
een van die dingen die al zo veel wonderen heeft verricht
een van die soort die al zoveel heeft verwoest
een van die soort
tot de volgende ?
ps: eerst hadden we invaliden, dan minder-validen, dan anders-validen... en dat waren telkens dezelfde mensen...
zaterdag, november 05, 2011
Begrafenis
Vandaag wordt Martine's moeder begraven... 't Mensje was oud en was het leven moe...Zoals je bij heel veel oude mensen ziet. Op een bepaald moment interesseert het leven hen niet meer. Wat de reden is ? Geen idee... Het gevoel versleten te zijn, het gevoel van afhankelijkheid... Of gewoon voelen dat het tijd is ?
Het lijkt wel een beetje op een pot, en vol is vol. Dus stop je met er in te stoppen.
Maar niet bij iedereen zie je dat fenomeen, en bij de een is de maat vroeger vol dan bij de ander.
Ik heb er ook geen verklaring voor, ik constateer alleen maar.
En weet je, bij al die mensen waar ik het van dicht of betrekkelijk dicht bij mocht mee maken, had ik inwendig ook een beetje hetzelfde gevoel, gaf ik hen inwendig gelijk... Hun maat was vol, ze hadden niets meer om naar te trachten, ze waren op, ze waren afhankelijk... Ik denk dat ik in hun omstandigheden ook zou zeggen: "Het is genoeg"
En toch sta je daar als kind, als familie, als vriend, altijd een beetje moeilijk tegenover... Het is zo moeilijk om je moeder of vader of wie dan ook te verliezen. Verliezen, is een heel persoonlijk gevoelen, en het is duidelijk dat hij/zij die tenden zijn of haar bobijn is, dat niet meer ziet als verlies. Het is gewoon op.
Wij willen altijd onze gevoelens projecteren, maar daar heeft die oude mens geen boodschap meer aan. Hij of zij heeft gewoon geen zin meer, het leven is veeleer een last dan een leven.
Bij een dergelijk overlijden moesten we eigenlijk geen of veel minder verdriet te hebben. Die mens heeft immers het leven vol-leeft... Er kon hoe dan ook niets meer bij, toch niet zonder de mens in kwestie op een of andere manier te forceren, boven zijn maat te doen gaan.
Bij dergelijke mensen is de dood een vriend... Ik weet dat het bizar klinkt, maar misschien heb je het ook al eens mogen meemaken, en dan zul je me gelijk geven... Waarom zouden wij dan overmatig treuren? Tuurlijk missen we hen, maar we hebben op zijn minst niet de pijn van het wanhopig worstelen moeten aanzien, nee, ze gingen in vrede.
De dood is een bizar fenomeen... Soms lijkt het mij veel erger voor hen die blijven, dan wel voor de overledene zelf. Nu en dan tonen ze die verschrikkelijke ter dood brenging van veroordeelden uit Amerika of een ander land, en het valt mij bijna iedere keer weer op, dat de slachtoffers de dood aanvaarden. Je ziet ze niet worstelen, je hoort ze niet schreeuwen... Als de dood op een aangekondigd tijdstip komt, en je de tijd hebt gehad om je er mee te verzoenen, dan lijkt het plots niet meer afschrikwekkend. Ik vermoed dat dit effect ook bij zelfdoding speelt...
En weer lijkt de dood erger voor de levenden dan voor wie ging...
Hoe ouder ik word, hoe meer ik met de dood heb kennis gemaakt, hoe minder het me afschrikwekkend lijkt. Ik verlang er niet naar, hoop hier nog een tijd te mogen rondlopen in een menselijke gezondheid en met verdraagbare pijn en ongemakjes, maar als de tijd er zou komen, nu dan is ie er... Meer niet. Ik zit veel meer in met wie achterblijft, wie hen nu zal bijstaan, en of niemand hen pijn gaat doen...
Dat is mijn boeman.
De zorg voor mijn vrouw en kinderen en kleinkinderen...
Precies of ik ben onmisbaar, onvervangbaar...
Mijn eigendunk is blijkbaar TE groot
Vandaag dus naar de begrafenis, de ritus van de dood, van het afscheid, van de belofte van eeuwig leven... een mooie rite... Heel troostend, heel mooi, als een wollen deken waarmee men de pijn afdekt.
En iedere keer zit, sta, ik weer op de begrafenis van onze Koen... Een kind verlies je niet één keer... Je verliest hem telkens en telkens weer, iedere keer je op hem denkt, en je denkt er vaak op, want zoveel dingen herinneren je...
Die dood is niet te ervaren, daar is geen passende ritus voor, dat doet te veel pijn.
Gek, want die dood is in niets verschillend van een andere... Alleen, het zal jou kind maar zijn...
tot de volgende ?
Het lijkt wel een beetje op een pot, en vol is vol. Dus stop je met er in te stoppen.
Maar niet bij iedereen zie je dat fenomeen, en bij de een is de maat vroeger vol dan bij de ander.
Ik heb er ook geen verklaring voor, ik constateer alleen maar.
En weet je, bij al die mensen waar ik het van dicht of betrekkelijk dicht bij mocht mee maken, had ik inwendig ook een beetje hetzelfde gevoel, gaf ik hen inwendig gelijk... Hun maat was vol, ze hadden niets meer om naar te trachten, ze waren op, ze waren afhankelijk... Ik denk dat ik in hun omstandigheden ook zou zeggen: "Het is genoeg"
En toch sta je daar als kind, als familie, als vriend, altijd een beetje moeilijk tegenover... Het is zo moeilijk om je moeder of vader of wie dan ook te verliezen. Verliezen, is een heel persoonlijk gevoelen, en het is duidelijk dat hij/zij die tenden zijn of haar bobijn is, dat niet meer ziet als verlies. Het is gewoon op.
Wij willen altijd onze gevoelens projecteren, maar daar heeft die oude mens geen boodschap meer aan. Hij of zij heeft gewoon geen zin meer, het leven is veeleer een last dan een leven.
Bij een dergelijk overlijden moesten we eigenlijk geen of veel minder verdriet te hebben. Die mens heeft immers het leven vol-leeft... Er kon hoe dan ook niets meer bij, toch niet zonder de mens in kwestie op een of andere manier te forceren, boven zijn maat te doen gaan.
Bij dergelijke mensen is de dood een vriend... Ik weet dat het bizar klinkt, maar misschien heb je het ook al eens mogen meemaken, en dan zul je me gelijk geven... Waarom zouden wij dan overmatig treuren? Tuurlijk missen we hen, maar we hebben op zijn minst niet de pijn van het wanhopig worstelen moeten aanzien, nee, ze gingen in vrede.
De dood is een bizar fenomeen... Soms lijkt het mij veel erger voor hen die blijven, dan wel voor de overledene zelf. Nu en dan tonen ze die verschrikkelijke ter dood brenging van veroordeelden uit Amerika of een ander land, en het valt mij bijna iedere keer weer op, dat de slachtoffers de dood aanvaarden. Je ziet ze niet worstelen, je hoort ze niet schreeuwen... Als de dood op een aangekondigd tijdstip komt, en je de tijd hebt gehad om je er mee te verzoenen, dan lijkt het plots niet meer afschrikwekkend. Ik vermoed dat dit effect ook bij zelfdoding speelt...
En weer lijkt de dood erger voor de levenden dan voor wie ging...
Hoe ouder ik word, hoe meer ik met de dood heb kennis gemaakt, hoe minder het me afschrikwekkend lijkt. Ik verlang er niet naar, hoop hier nog een tijd te mogen rondlopen in een menselijke gezondheid en met verdraagbare pijn en ongemakjes, maar als de tijd er zou komen, nu dan is ie er... Meer niet. Ik zit veel meer in met wie achterblijft, wie hen nu zal bijstaan, en of niemand hen pijn gaat doen...
Dat is mijn boeman.
De zorg voor mijn vrouw en kinderen en kleinkinderen...
Precies of ik ben onmisbaar, onvervangbaar...
Mijn eigendunk is blijkbaar TE groot
Vandaag dus naar de begrafenis, de ritus van de dood, van het afscheid, van de belofte van eeuwig leven... een mooie rite... Heel troostend, heel mooi, als een wollen deken waarmee men de pijn afdekt.
En iedere keer zit, sta, ik weer op de begrafenis van onze Koen... Een kind verlies je niet één keer... Je verliest hem telkens en telkens weer, iedere keer je op hem denkt, en je denkt er vaak op, want zoveel dingen herinneren je...
Die dood is niet te ervaren, daar is geen passende ritus voor, dat doet te veel pijn.
Gek, want die dood is in niets verschillend van een andere... Alleen, het zal jou kind maar zijn...
tot de volgende ?
vrijdag, november 04, 2011
Oh lieflijk Europa...
Heb je de laatste tijd ook het Griekse debacle gevolgd ? Gezien wie in werkelijkheid Europa regeren ? La (allesbehalve) Douce France en Deutschland über de rest... De anderen komen zelfs niet meer in beeld, of het is om te tonen dat de een of de andere vroede vader rechtsom loopt waar hij links moest ... Kunnen we daar nog eens mee lachen.
De democratische oprisping van de Griekse peetvader werd pijlsnel de kop ingedrukt, als een symbool van de ware Europese democratie. Toegegeven het was een dom manoeuvre op dit moment, maar de manier waarop....
Het dreigement was niet mis... Als het moet, dan werpen we heel Griekenland uit de Eurozone... En dan is Griekenland gewoon failliet... Ik denk dat dit voor de Grieken niet echt veel meer uit maakt. Die mensen hebben wellicht nu al het gevoel dat ze allang failliet zijn... Met of zonder Euro. Hun inkomen is zo drastisch gekortwiekt, dat er voor de Grieken nog amper overleven in zit. Het lijkt wel of we plots binnen Europa een derdewereldland gevonden hebben...
Na de Roemenen krijgen we hier wellicht binnenkort Grieken die massaal emigreren naar en voor werk en inkomen.
Maar dat allemaal terzijde gelaten... Wat mij in de strot blijft hangen is de dictatuur van de Duits/Franse Alliantie. In werkelijkheid kunnen ze wellicht elkaars bloed wel drinken, maar ze zien en ruiken winst en dus zie je het ideale koppel samenspannen om de rest te ringeloren. Ik lig al wakker van het feit dat ons kleine Absurdistan helemaal geen echte democratie meer is, maar nu zitten we in een schijndemocratie binnen een grote schijndemocratie... Kortom iets wat steeds meer en meer op dictatuur begint te lijken.
En kom me nu niet af met de dooddoener dat we de regering hebben die we verdienen, want we hebben hem zelf gekozen.... Dat is je reinste bullshit !
Voor wie kun jij, arme Belg, kiezen ? Voor diegenen die op de lijst staan. En wie zet ze op die lijst ? Juist de partijen, en de partijen dat zijn uiteindelijk twee, drie "krokodillen" die heel zorgvuldig hun discipelen op het lijstje zetten, en de opponenten zorgvuldig weren, of hen op een onverkiesbare plaats zetten. Of, ze zetten er BV's op, die alleen dienen om stemmen te trekken, en verder niets mogen en kunnen doen. Proberen ze dat wel, dan gaat dit ten koste van hun BV-schap, en worden ze derhalve niet meer interessant als stemmentrekker...
Kijk, ik ben een democraat, ben voorstander van een kiessysteem, maar laat ons in hemelsnaam eens korte metten maken met al die oelewappers en bietekwieten. Laat ons weer opteren voor eerlijke mensen in de politiek, die niet zus of zo stemmen omdat de partij net zus of zo heeft gedicteerd, maar die stemmen naar hun hart en geweten. Maak dat onze stem voor Sjareltje - want den diene peinst zoals wij- ook echt een stem voor Sjareltje zijn, en niet voor partij X of Y...
Laat ons ook een wet maken waarbij er hoogstens 3 partijen kunnen en mogen zijn, om lange perioden van onregeerbaarheid te vermijden...
Laat ons in hemels naam de man die de regering deed vallen dan niet opnieuw oprapen en voortdurend voor de camera zetten als redder des vaderlands.... Je kunt tegenwoordig geen TV zender meer bekijken of je struikelt over Alexander (Alles voor mij en niets voor een ander)... De man die de regering deed vallen lijkt nu plots de zaligmaker... Hoeveel zou hij betalen aan die zenders ? Of zijn die TV-mensen echt gewoon zo stom ?
En dan zitten we nog niet alleen met die bende gekl..., nee Europa vind het ook nog nodig om zijn (haar ?) directieven te geven... Die al naar gelang door de plaatselijke politieke oenen vergeten worden, of als dreigement gebruikt om "Het Volk" tam en mak te houden.
De oplossing ?
Eigenlijk is dat heel simpel !
De formule Europa is onder meer een belangrijke stap naar een grotere kans op Vrede, dus ben ik voor Europa. Maar als je voor Europa bent, dan moet je er ook voor gaan !
Wat nu met Griekenland gebeurt is het mooiste voorbeeld dat Europa nog niet bestaat !
Mocht Europa er werkelijk zijn, dan zou er geen sprake meer zijn van Griekenland, was dat hoogstens een "provincie" van...
Dan zou de munt van een klein hoekje niet eens invloed kunnen hebben, omdat de Euro gewoon de munt zou zijn van Europa. Punt.
Europa moet dringen de stap nemen naar Europa. Gewoon, vergeet België, vergeet Duitsland, Griekenland en al de rest.
Dat men dat niet in één stap kan maken ? Logisch. Dat dit niet allemaal rozengeur en maneschijn zal zijn ? Ook juist. Maar het is wel de enige logische optie.
Daarom moeten we beginnen aan de echte eenmaking. Zonder meer.
Laat ons beginnen met de makkelijkste stapjes. Beetje voor beetje, en met in achtneming van uitstervend recht en dergelijke meer, om geen kleren te scheuren, maar ga er voor !
Ik stel voor dat we beginnen met een uniforme verkeerswetgeving. Uniforme boetes, uniforme signalisatie. Dit zou, zeker door mensen die nogal eens internationaal vervoer doen, een makkelijk te nemen hindernis zijn, veel simpeler en veel logischer. Dus haalbaar. Op die manier begin je ook aan het één-voelen...
Kom me nu niet af met onze hooggeroemde sociale zekerheid, of met de betere pensioenen in Y en Z... We weten allemaal dat je geen omelet kunt bakken zonder eieren te breken. Het komt er op aan om een draagbaar en verdedigbaar systeem op poten te zetten. Als Europa opteerde om zoveel mogelijk grondgebied te hebben, ondanks het feit dat het landen waren met meer schulden of met veel minder sociale zekerheid, of landen die veel armer waren dan wij zijn... dan moet men daar ook de consequenties van dragen ! We hadden misschien beter de lat iets hoger gelegd, maar ja, het ineen storten van de Sovjet Unie was een verleidelijke kans om het Warschaupact onderuit te halen.... We moeten daar dan ook de gevolgen van dragen. Dat is toch altijd zo ?
Maar stop met het oeverloos gezwets, en ga eindelijk over tot de werkelijke Europese éénwording !
We zijn nu op een punt gekomen, dat die keuze dringend is geworden. De Griekse crisis legt de zwakke plekken bloot. Als we dit niet als scheuring willen zien uitgroeien, dan moet we opteren voor de werkelijke en dringende éénwording.
We mogen en kunnen geen tijd verliezen. Laat ons beginnen, stap voor stap naar de éénwording.
Of laat het ons helemaal vergeten.
En kijk toe hoe de machtigsten binnen de kortste keren weer eens gaan uittesten wie echt de sterkste is... ook al betekent dat dan weer een frisse wereldoorlog...
tot de volgende ?
De democratische oprisping van de Griekse peetvader werd pijlsnel de kop ingedrukt, als een symbool van de ware Europese democratie. Toegegeven het was een dom manoeuvre op dit moment, maar de manier waarop....
Het dreigement was niet mis... Als het moet, dan werpen we heel Griekenland uit de Eurozone... En dan is Griekenland gewoon failliet... Ik denk dat dit voor de Grieken niet echt veel meer uit maakt. Die mensen hebben wellicht nu al het gevoel dat ze allang failliet zijn... Met of zonder Euro. Hun inkomen is zo drastisch gekortwiekt, dat er voor de Grieken nog amper overleven in zit. Het lijkt wel of we plots binnen Europa een derdewereldland gevonden hebben...
Na de Roemenen krijgen we hier wellicht binnenkort Grieken die massaal emigreren naar en voor werk en inkomen.
Maar dat allemaal terzijde gelaten... Wat mij in de strot blijft hangen is de dictatuur van de Duits/Franse Alliantie. In werkelijkheid kunnen ze wellicht elkaars bloed wel drinken, maar ze zien en ruiken winst en dus zie je het ideale koppel samenspannen om de rest te ringeloren. Ik lig al wakker van het feit dat ons kleine Absurdistan helemaal geen echte democratie meer is, maar nu zitten we in een schijndemocratie binnen een grote schijndemocratie... Kortom iets wat steeds meer en meer op dictatuur begint te lijken.
En kom me nu niet af met de dooddoener dat we de regering hebben die we verdienen, want we hebben hem zelf gekozen.... Dat is je reinste bullshit !
Voor wie kun jij, arme Belg, kiezen ? Voor diegenen die op de lijst staan. En wie zet ze op die lijst ? Juist de partijen, en de partijen dat zijn uiteindelijk twee, drie "krokodillen" die heel zorgvuldig hun discipelen op het lijstje zetten, en de opponenten zorgvuldig weren, of hen op een onverkiesbare plaats zetten. Of, ze zetten er BV's op, die alleen dienen om stemmen te trekken, en verder niets mogen en kunnen doen. Proberen ze dat wel, dan gaat dit ten koste van hun BV-schap, en worden ze derhalve niet meer interessant als stemmentrekker...
Kijk, ik ben een democraat, ben voorstander van een kiessysteem, maar laat ons in hemelsnaam eens korte metten maken met al die oelewappers en bietekwieten. Laat ons weer opteren voor eerlijke mensen in de politiek, die niet zus of zo stemmen omdat de partij net zus of zo heeft gedicteerd, maar die stemmen naar hun hart en geweten. Maak dat onze stem voor Sjareltje - want den diene peinst zoals wij- ook echt een stem voor Sjareltje zijn, en niet voor partij X of Y...
Laat ons ook een wet maken waarbij er hoogstens 3 partijen kunnen en mogen zijn, om lange perioden van onregeerbaarheid te vermijden...
Laat ons in hemels naam de man die de regering deed vallen dan niet opnieuw oprapen en voortdurend voor de camera zetten als redder des vaderlands.... Je kunt tegenwoordig geen TV zender meer bekijken of je struikelt over Alexander (Alles voor mij en niets voor een ander)... De man die de regering deed vallen lijkt nu plots de zaligmaker... Hoeveel zou hij betalen aan die zenders ? Of zijn die TV-mensen echt gewoon zo stom ?
En dan zitten we nog niet alleen met die bende gekl..., nee Europa vind het ook nog nodig om zijn (haar ?) directieven te geven... Die al naar gelang door de plaatselijke politieke oenen vergeten worden, of als dreigement gebruikt om "Het Volk" tam en mak te houden.
De oplossing ?
Eigenlijk is dat heel simpel !
De formule Europa is onder meer een belangrijke stap naar een grotere kans op Vrede, dus ben ik voor Europa. Maar als je voor Europa bent, dan moet je er ook voor gaan !
Wat nu met Griekenland gebeurt is het mooiste voorbeeld dat Europa nog niet bestaat !
Mocht Europa er werkelijk zijn, dan zou er geen sprake meer zijn van Griekenland, was dat hoogstens een "provincie" van...
Dan zou de munt van een klein hoekje niet eens invloed kunnen hebben, omdat de Euro gewoon de munt zou zijn van Europa. Punt.
Europa moet dringen de stap nemen naar Europa. Gewoon, vergeet België, vergeet Duitsland, Griekenland en al de rest.
Dat men dat niet in één stap kan maken ? Logisch. Dat dit niet allemaal rozengeur en maneschijn zal zijn ? Ook juist. Maar het is wel de enige logische optie.
Daarom moeten we beginnen aan de echte eenmaking. Zonder meer.
Laat ons beginnen met de makkelijkste stapjes. Beetje voor beetje, en met in achtneming van uitstervend recht en dergelijke meer, om geen kleren te scheuren, maar ga er voor !
Ik stel voor dat we beginnen met een uniforme verkeerswetgeving. Uniforme boetes, uniforme signalisatie. Dit zou, zeker door mensen die nogal eens internationaal vervoer doen, een makkelijk te nemen hindernis zijn, veel simpeler en veel logischer. Dus haalbaar. Op die manier begin je ook aan het één-voelen...
Kom me nu niet af met onze hooggeroemde sociale zekerheid, of met de betere pensioenen in Y en Z... We weten allemaal dat je geen omelet kunt bakken zonder eieren te breken. Het komt er op aan om een draagbaar en verdedigbaar systeem op poten te zetten. Als Europa opteerde om zoveel mogelijk grondgebied te hebben, ondanks het feit dat het landen waren met meer schulden of met veel minder sociale zekerheid, of landen die veel armer waren dan wij zijn... dan moet men daar ook de consequenties van dragen ! We hadden misschien beter de lat iets hoger gelegd, maar ja, het ineen storten van de Sovjet Unie was een verleidelijke kans om het Warschaupact onderuit te halen.... We moeten daar dan ook de gevolgen van dragen. Dat is toch altijd zo ?
Maar stop met het oeverloos gezwets, en ga eindelijk over tot de werkelijke Europese éénwording !
We zijn nu op een punt gekomen, dat die keuze dringend is geworden. De Griekse crisis legt de zwakke plekken bloot. Als we dit niet als scheuring willen zien uitgroeien, dan moet we opteren voor de werkelijke en dringende éénwording.
We mogen en kunnen geen tijd verliezen. Laat ons beginnen, stap voor stap naar de éénwording.
Of laat het ons helemaal vergeten.
En kijk toe hoe de machtigsten binnen de kortste keren weer eens gaan uittesten wie echt de sterkste is... ook al betekent dat dan weer een frisse wereldoorlog...
tot de volgende ?
donderdag, november 03, 2011
de koekendoos
Vermits er meer dan één koekje in een doos zit, moet je schrijven: koekeNdoos. Geen mens die dat zo zegt, maar dat heeft er niets mee te maken. De vroede vaderen die onze taal immobiliseren zijn van mening dat die onhoorbare N een opvoedende taak heeft, en duidelijk moet doen nadenken over de schrijfwijze...Stel je voor dat iemand zou gaan denken dat men ook wel eens één koekje in één doos zou kunnen stoppen. (Stel dat Mars niet ineen papiertje maar in een doosje zit ?) hebben we dan koekedozen en koekendozen ?
Kijk, van mij doen jullie er mee wat jullie willen, ik zal me geen moment ergeren aan koeke- of koeken-dozen... Wel interesseert soms de inhoud van het doosje me. Ik bedenk plots dat ik onlangs in een grootwarenhuis zag dat de koekendozen in een grote doos verpakt zaten. Dat is dan duidelijk een koekendozendoos.... Als je een pak van die dingen op een pallet ziet staan, dan is dat duidelijk een koekendozendozenpallet. (en als een vrachtwagen vol met dergelijke belden palletten is, dan is dat een koekendozendozenpallettencamion....)
Logisch toch ?
Hoe kom ik nu aan die koekendozen ?
Deze namiddag gaan de bestuursleden van Ziekenzorg (incluis ikke) de parochies Mater, Volkegem en Welden onveilig maken met koekendozen. We verkopen koeken voor het goede doel... (Gelukkig is hier nog geen bijkomende suikertaks op geheven...)
Ik stel zo juist iets geks vast... Als de foto's op Zemanta correct zijn, dan zijn deze drie parochies alle drie toegewijd aan St. Martinus... En dus zijn we eigenlijk enkele dagen te vroeg met onze verkoop. We zouden die koeken moeten aanbieden op Sente Moartensaovond...
Sinte Maartens avond
de torre gaat naar Gent (toren)
en als ons ons moeder koeken bakt
we zitten geiren omtrent
stookt vier, maakt vier
Sinte Maartensavond is hier...
Ik weet niet of het nu nog bestaat, maar oorspronkelijk was Sint Maarten de kindervriend, en gingen de kinderen zingend van deur tot deur om lekkers te krijgen. Je moest zorgen dat je een hele zak snoep klaar staan had, want er waren veel kinderen, en vermoedelijk passeerden er wel enkelen twee of meer keren...
Nu is het overal Sinterklaas, je kunt geen winkel binnengaan of je breekt er de poten over de klaaspeeties ! (Oudenaards voor klaasfiguurtjes in chocolade).
Dat doet er mij aan denken dat onze kinderen toen ze klein waren door onze verhuis van West- naar Oost Vlaanderen plots taalproblemen hadden. Hier tekenden ze geen ventjes, maar peeties, en je kreeg hier geen spekke, maar een pilleke, waar vroeger pillen verboden waren, tenzij op doktersvoorschrift. Eén troost, ze lustten veel liever boterhammen dan stuutten...
Maar we gaan dus gaan leuren... met koeken. Lekkere koeken ook nog
en nu moet ik weg, naar Monique, om een voorraad te gaan halen. Deze middag komt Maria, en gaan we leuren...
tot de volgende ?
Kijk, van mij doen jullie er mee wat jullie willen, ik zal me geen moment ergeren aan koeke- of koeken-dozen... Wel interesseert soms de inhoud van het doosje me. Ik bedenk plots dat ik onlangs in een grootwarenhuis zag dat de koekendozen in een grote doos verpakt zaten. Dat is dan duidelijk een koekendozendoos.... Als je een pak van die dingen op een pallet ziet staan, dan is dat duidelijk een koekendozendozenpallet. (en als een vrachtwagen vol met dergelijke belden palletten is, dan is dat een koekendozendozenpallettencamion....)
Logisch toch ?
Hoe kom ik nu aan die koekendozen ?
Deze namiddag gaan de bestuursleden van Ziekenzorg (incluis ikke) de parochies Mater, Volkegem en Welden onveilig maken met koekendozen. We verkopen koeken voor het goede doel... (Gelukkig is hier nog geen bijkomende suikertaks op geheven...)
Ik stel zo juist iets geks vast... Als de foto's op Zemanta correct zijn, dan zijn deze drie parochies alle drie toegewijd aan St. Martinus... En dus zijn we eigenlijk enkele dagen te vroeg met onze verkoop. We zouden die koeken moeten aanbieden op Sente Moartensaovond...
Sinte Maartens avond
de torre gaat naar Gent (toren)
en als ons ons moeder koeken bakt
we zitten geiren omtrent
stookt vier, maakt vier
Sinte Maartensavond is hier...
Ik weet niet of het nu nog bestaat, maar oorspronkelijk was Sint Maarten de kindervriend, en gingen de kinderen zingend van deur tot deur om lekkers te krijgen. Je moest zorgen dat je een hele zak snoep klaar staan had, want er waren veel kinderen, en vermoedelijk passeerden er wel enkelen twee of meer keren...
Nu is het overal Sinterklaas, je kunt geen winkel binnengaan of je breekt er de poten over de klaaspeeties ! (Oudenaards voor klaasfiguurtjes in chocolade).
Dat doet er mij aan denken dat onze kinderen toen ze klein waren door onze verhuis van West- naar Oost Vlaanderen plots taalproblemen hadden. Hier tekenden ze geen ventjes, maar peeties, en je kreeg hier geen spekke, maar een pilleke, waar vroeger pillen verboden waren, tenzij op doktersvoorschrift. Eén troost, ze lustten veel liever boterhammen dan stuutten...
Maar we gaan dus gaan leuren... met koeken. Lekkere koeken ook nog
en nu moet ik weg, naar Monique, om een voorraad te gaan halen. Deze middag komt Maria, en gaan we leuren...
tot de volgende ?
woensdag, november 02, 2011
novemberweer
vuile mist die de velden versluiert, alles zijpnat, de wereld is vuil, grijs, grauw...
echt novemberweer, met één verschil: het vriest nog niet niet ! De kerkhofblommen zullen nog een wijle proper staan.
Het is donker weer, de dag begint laat en stopt vroeg.
En dat weegt op mens en dier. Je moet maar eens kijken naar de kippen, ze komen pas buiten als ze horen dat je daar bent met eten, voor de rest zitten ze binnen in het nochtans duistere hok. Mijn parkiet, mijn kanarie en mijn papegaai zijn veel stiller en kijken met weerzin door het raam naar buiten.
Zelfs mijn vissen zijn balsturig en houden wilde schijngevechten.
Vies weer
vieze dieren
vieze mensen...
Vanmorgen vroeg al mijn kleindochter naar de school gebracht: ze gaan op kamp.
Op de baan was het een stuk kalmer dan anders, er is geen school. Het zijn alleen de sukkels die moeten werken die op de baan zitten. En hier en daar een opa die zijn kleindochter naar de school voert, voor dat kamp. (Want de ouders zijn ... gaan werken...)
Nu en dan rij ik langs een kerkhof, dingen die anders onopvallend verscholen liggen achter een muur, je kunt alleen binnengluren door de poort. Maar ook daar is normaal niet veel die de aandacht trekt. Nu wel, de kleuren spatten er af. Kerkhofblommen in die typische chrysantenkleuren.
Zo fel in deze grijze wereld, dat je blik er, willen of niet, naar toe getrokken wordt.
Vandaag is het allerzielen, en wellicht gaan er nog wat verlate familieleden een bezoek brengen aan de doden, maar de meesten hebben weer -figuurlijk- de poort van het kerkhof achter zich dicht getrokken. Voor een heel jaar.
Zaterdag begrafenis van de moeder van Martine, mijn buurvrouw, die gaat dus nog een bezoek brengen. Willens nillens... Wellicht met meer pijn dan ze verwacht had, -moeder is al zo oud- , maar moeder verliezen is steeds verliezen, in de ware zin van het woord. Veel meer dan vader. Ik was een vaderskind, en had dat niet verwacht, maar blijkbaar is het toch zo.
Mocht ik de kalender mogen herschrijven, dan plaatste ik Allerheiligen en Allerzielen in het begin van de lente... Op het moment dat alles weer tot leven komt, om te voelen dat dood niet zo heel echt dood is. Ook al zouden ze alleen in ons hart blijven, daar leven ze nog steeds in volle allure.
Nu staan we weer voor een lange periode van dood. De blaren vallen af, en waar ze in het begin nog wat kleur verschaffen verteren ze al ras tot een bruinige papperige massa. Grauw, grijs tot bijna zwart. En plots zal men zien dat heel de wereld onder een witte lijkwade ligt. Waarin de bladerloze bomen als zwarte armen ten hemel rijzen in een stomme hulpkreet...
Hier in ons heuvelland zien we dan de echte schilderijen van Valerius De Saedeleer... Of hoe de dood lief kan zijn.
En plots verwarmt het een beetje, de dagen lengen weer, en hier en daar zie je het frêle groen van de priemende sneeuwklokjes door de sneeuw komen... De Camelia's laten hun dikke botten openbarsten in felle spatten kleur... 'T is Lente, kleur, geur licht en groeiende dagen ! Leven !
Maar eerst moeten we nog heel die herfst door en heel die winter...
Ach, 't zal wel passeren met voorbij gaan... Zoals ieder jaar weer.
En op die donkere avonden zal ik dan mijn vislijntjes maken, in voorbereiding op die lente...
Zal ik mijn hengels nazien, en mijn bak eens uitkuisen, zodat ik klaar sta bij de eerste lentedag...
en dan niet meer denken op duisternis en grauwte...
Op het eind van december viert men - hoog in het noorden - het feest van het licht, als een vriendelijke lokroep naar de lente, naar de zomer, de zon...
Maar weet je, het dagelijkse kaarsje, bij de foto van onze Koen, die valt veel meer op in deze duistere dagen, dan in het felle licht van de zon... Ons eigen vlammetje, ons kleine lichtje zie je veel beter in het duister...
tot de volgende ?
echt novemberweer, met één verschil: het vriest nog niet niet ! De kerkhofblommen zullen nog een wijle proper staan.
Het is donker weer, de dag begint laat en stopt vroeg.
En dat weegt op mens en dier. Je moet maar eens kijken naar de kippen, ze komen pas buiten als ze horen dat je daar bent met eten, voor de rest zitten ze binnen in het nochtans duistere hok. Mijn parkiet, mijn kanarie en mijn papegaai zijn veel stiller en kijken met weerzin door het raam naar buiten.
Zelfs mijn vissen zijn balsturig en houden wilde schijngevechten.
Vies weer
vieze dieren
vieze mensen...
Vanmorgen vroeg al mijn kleindochter naar de school gebracht: ze gaan op kamp.
Op de baan was het een stuk kalmer dan anders, er is geen school. Het zijn alleen de sukkels die moeten werken die op de baan zitten. En hier en daar een opa die zijn kleindochter naar de school voert, voor dat kamp. (Want de ouders zijn ... gaan werken...)
Nu en dan rij ik langs een kerkhof, dingen die anders onopvallend verscholen liggen achter een muur, je kunt alleen binnengluren door de poort. Maar ook daar is normaal niet veel die de aandacht trekt. Nu wel, de kleuren spatten er af. Kerkhofblommen in die typische chrysantenkleuren.
Zo fel in deze grijze wereld, dat je blik er, willen of niet, naar toe getrokken wordt.
Vandaag is het allerzielen, en wellicht gaan er nog wat verlate familieleden een bezoek brengen aan de doden, maar de meesten hebben weer -figuurlijk- de poort van het kerkhof achter zich dicht getrokken. Voor een heel jaar.
Zaterdag begrafenis van de moeder van Martine, mijn buurvrouw, die gaat dus nog een bezoek brengen. Willens nillens... Wellicht met meer pijn dan ze verwacht had, -moeder is al zo oud- , maar moeder verliezen is steeds verliezen, in de ware zin van het woord. Veel meer dan vader. Ik was een vaderskind, en had dat niet verwacht, maar blijkbaar is het toch zo.
Mocht ik de kalender mogen herschrijven, dan plaatste ik Allerheiligen en Allerzielen in het begin van de lente... Op het moment dat alles weer tot leven komt, om te voelen dat dood niet zo heel echt dood is. Ook al zouden ze alleen in ons hart blijven, daar leven ze nog steeds in volle allure.
Nu staan we weer voor een lange periode van dood. De blaren vallen af, en waar ze in het begin nog wat kleur verschaffen verteren ze al ras tot een bruinige papperige massa. Grauw, grijs tot bijna zwart. En plots zal men zien dat heel de wereld onder een witte lijkwade ligt. Waarin de bladerloze bomen als zwarte armen ten hemel rijzen in een stomme hulpkreet...
Hier in ons heuvelland zien we dan de echte schilderijen van Valerius De Saedeleer... Of hoe de dood lief kan zijn.
En plots verwarmt het een beetje, de dagen lengen weer, en hier en daar zie je het frêle groen van de priemende sneeuwklokjes door de sneeuw komen... De Camelia's laten hun dikke botten openbarsten in felle spatten kleur... 'T is Lente, kleur, geur licht en groeiende dagen ! Leven !
Maar eerst moeten we nog heel die herfst door en heel die winter...
Ach, 't zal wel passeren met voorbij gaan... Zoals ieder jaar weer.
En op die donkere avonden zal ik dan mijn vislijntjes maken, in voorbereiding op die lente...
Zal ik mijn hengels nazien, en mijn bak eens uitkuisen, zodat ik klaar sta bij de eerste lentedag...
en dan niet meer denken op duisternis en grauwte...
Op het eind van december viert men - hoog in het noorden - het feest van het licht, als een vriendelijke lokroep naar de lente, naar de zomer, de zon...
Maar weet je, het dagelijkse kaarsje, bij de foto van onze Koen, die valt veel meer op in deze duistere dagen, dan in het felle licht van de zon... Ons eigen vlammetje, ons kleine lichtje zie je veel beter in het duister...
tot de volgende ?
dinsdag, november 01, 2011
Alle Heiligen
Eigenlijk een pracht van een feestdag... Niet alleen die "heiligen" die om diverse redenen op de kalender sukkelden, maar alle heiligen... Ook de gewone mensjes, jouw moeder, mijn moeder, en die lieve buur waar ik mee ging vissen...
Op de kalender zijn er maar weinig heiligen die me echt overtuigen. Ik heb ze nooit gekend, en de verhaaltjes er rond doen mij veelal meer twijfelen dan wel geloven, en van een deel zie ik de heilige niet meer door het politieke bos... De macht van de kerk werd voorop gezet, en dus maakte men ook heiligen met dat doel. (onze Materse Amelberga is er een mooi voorbeeld van !)
Maar vandaag vier ik het feest van al die gewone mensjes, die poogden braaf en goed te leven, die hun best deden voor hun gezin en voor de buurt... Mensen waar iedereen een goede herinnering aan heeft... Mensen die diep in je hart gegraveerd blijven... Maar ook pakken mensen van uit verre vorige generaties, de moeders van de overgrootmoeders van onze overgrootmoeders...
Ik zie er weinig werkgevers en weinig mensen van adel, die veelal veel meer kommer hadden voor de schatten hier op aarde dan voor die in de hemel... Ze hadden ook meer, dus de verleiding zal wel veel groter geweest zijn ook, en misschien moeten we ze daarom wat krediet geven...
Ik zie die heiligen ook in alle geloven en niet-geloven... Want ik kan me geen God voorstellen die zich daar een snars van aantrekt. Hij laat wellicht het mensenboeltje maar boeltje, en kijkt door zijn dikke brilglazen (hij/zij/het is al oud hé!) wat we nu weer aan het uitspoken zijn. En vermits hij geen van zijn energie laat verloren gaan, vergaat ook onze energie wellicht niet, of toch niet zoals wij ons dat voorstellen... Of we nu een eindeloze cirkelgang lopen, of gehemeld worden???
Maar het goed geeft en heeft een aparte energie... Dus zal dat bij het behoud van die energie ook wel invloed hebben en is dat wat wij "de hemel" noemen....
Of misschien ook helemaal niet ?
helemaal niets?
Hoe dan ook, ik heb heiligen gekend, en ken er nog. En vandaag gedenk ik hen. Hemel of niet.
Ik gedenk hen zo dikwijls, dus waarom vandaag niet ? En vandaag denk ik zelfs wat aan diegenen op wie ik bijna nooit meer denk.
Gisteren is de moeder van Martine (mijn buurvrouw) overleden... Net op tijd om meteen in het grote feest van al die brave mensen mee aan te zitten aan de feesttafel.
Misschien ben ik een beetje gek, maar ik voel me er goed bij. Want net zoals u misschien helemaal niet gelooft in dat feest, of heel sterk gelooft in de officiële versie van die of die soort kristenen... zo geloof ik vooral in ... de mens, en zijn vermogen om goed te doen.
En ik denk vooral ook aan het feit dat we niet kunnen en mogen oordelen.
Nu is racisme een zonde, maar een paar honderd jaar terug wisten de mensen niet dat die zwarte mannekes ook wel echt mensen waren... Ze waren te anders, te vreemd.
Hun racisme was onmogelijk zonde, want ze meenden oprecht goed te doen...
De tijd heeft het begrip kwaad en zonde sterk gekleurd. Toen en wellicht ook nu.
Voor het eerst gaan we milieuzorg of liever het gebrek er aan of het schenden van, gaan bekijken als kwaad, als zonde...
Honderd jaar terug dacht daar geen kat aan !
maar het is feest, feest van al die braven die niet meer zijn.
Feest voor hen die ons leerden om ook goed te kunnen zijn.
Feest voor hen die onze wereld, althans het goede er van, hebben nagelaten aan ons.
Groot feest dus.
Zonder hen waren we er wellicht niet of niet meer...
tot de volgende ?
Op de kalender zijn er maar weinig heiligen die me echt overtuigen. Ik heb ze nooit gekend, en de verhaaltjes er rond doen mij veelal meer twijfelen dan wel geloven, en van een deel zie ik de heilige niet meer door het politieke bos... De macht van de kerk werd voorop gezet, en dus maakte men ook heiligen met dat doel. (onze Materse Amelberga is er een mooi voorbeeld van !)
Maar vandaag vier ik het feest van al die gewone mensjes, die poogden braaf en goed te leven, die hun best deden voor hun gezin en voor de buurt... Mensen waar iedereen een goede herinnering aan heeft... Mensen die diep in je hart gegraveerd blijven... Maar ook pakken mensen van uit verre vorige generaties, de moeders van de overgrootmoeders van onze overgrootmoeders...
Ik zie er weinig werkgevers en weinig mensen van adel, die veelal veel meer kommer hadden voor de schatten hier op aarde dan voor die in de hemel... Ze hadden ook meer, dus de verleiding zal wel veel groter geweest zijn ook, en misschien moeten we ze daarom wat krediet geven...
Ik zie die heiligen ook in alle geloven en niet-geloven... Want ik kan me geen God voorstellen die zich daar een snars van aantrekt. Hij laat wellicht het mensenboeltje maar boeltje, en kijkt door zijn dikke brilglazen (hij/zij/het is al oud hé!) wat we nu weer aan het uitspoken zijn. En vermits hij geen van zijn energie laat verloren gaan, vergaat ook onze energie wellicht niet, of toch niet zoals wij ons dat voorstellen... Of we nu een eindeloze cirkelgang lopen, of gehemeld worden???
Maar het goed geeft en heeft een aparte energie... Dus zal dat bij het behoud van die energie ook wel invloed hebben en is dat wat wij "de hemel" noemen....
Of misschien ook helemaal niet ?
helemaal niets?
Hoe dan ook, ik heb heiligen gekend, en ken er nog. En vandaag gedenk ik hen. Hemel of niet.
Ik gedenk hen zo dikwijls, dus waarom vandaag niet ? En vandaag denk ik zelfs wat aan diegenen op wie ik bijna nooit meer denk.
Gisteren is de moeder van Martine (mijn buurvrouw) overleden... Net op tijd om meteen in het grote feest van al die brave mensen mee aan te zitten aan de feesttafel.
Misschien ben ik een beetje gek, maar ik voel me er goed bij. Want net zoals u misschien helemaal niet gelooft in dat feest, of heel sterk gelooft in de officiële versie van die of die soort kristenen... zo geloof ik vooral in ... de mens, en zijn vermogen om goed te doen.
En ik denk vooral ook aan het feit dat we niet kunnen en mogen oordelen.
Nu is racisme een zonde, maar een paar honderd jaar terug wisten de mensen niet dat die zwarte mannekes ook wel echt mensen waren... Ze waren te anders, te vreemd.
Hun racisme was onmogelijk zonde, want ze meenden oprecht goed te doen...
De tijd heeft het begrip kwaad en zonde sterk gekleurd. Toen en wellicht ook nu.
Voor het eerst gaan we milieuzorg of liever het gebrek er aan of het schenden van, gaan bekijken als kwaad, als zonde...
Honderd jaar terug dacht daar geen kat aan !
maar het is feest, feest van al die braven die niet meer zijn.
Feest voor hen die ons leerden om ook goed te kunnen zijn.
Feest voor hen die onze wereld, althans het goede er van, hebben nagelaten aan ons.
Groot feest dus.
Zonder hen waren we er wellicht niet of niet meer...
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)