blog nummer 2002...

Image by 23dingenvoorarchieven via FlickrVerschrikkelijk... Ik heb het moment dat ik nummer 2000 maakte gewoon gemist... Niet op gelet, niet eens naar gekeken.
Maar enfin, het zijn er dus nu officieel al meer dan 2.000...  Wie lust heeft om ze eens allemaal te lezen, dat kan nog steeds, maar je zult er wel een eindje mee zoet zijn.
Nu en dan herlees ik zelf wel eens een paar van die stukjes, en -eigen lof stinkt- ik vind ze nog steeds leesbaar. Soms valt mij wel op dat ik mijn houding tegenover bepaalde zaken heb veranderd. En ik weet niet altijd hoe dat is gekomen. Wellicht onderga ik ook de druk van de media, en ook al verzet ik me uit alle macht, als je steeds weer de mensen infiltreert met een bepaalde tendens, dan ontsnapt daar wellicht niemand volledig aan.
Dat is het ergste van deze maatschappij.
Er is geen groter heil en geen groter kwaad dan de TV...
Alleen, er is ook geen ding op de wereld die de mens meer beïnvloedt ! Zelfs mensen die niet steeds naar één post kijken, ondergaan de invloed. Misschien iets trager, iets genuanceerder, maar toch ondergaan we het, gewoon omdat de druk van de omgeving, die dan wel beïnvloed is, ook mee op ons in werkt. Als je praat met de mensen, dan onderga je invloed, en oefen je invloed uit. Vermits nu de meerderheid van de mensen sterk beïnvloed is door de media, ondergaan we dus met zijn allen die druk.
En je moet echt eens heel kritisch naar het nieuws kijken (je mag kiezen VTM of Eén), en bij ieder berichtje eens de vraag stellen of dit nu echt op een neutrale manier is gebracht. Het antwoord is steevast neen... Ik denk dat wij als mensen niet echt in staat zijn om feiten weer te geven zonder dat wij het zelf wat inkleuren.
Toen ik nog werkte in de vakbond, onderging ik heel duidelijk de visie van de vakbond op bijna alles van het leven. Ik was niet alleen een vakbondsmens, ik sprak ook vakbondstaal. Nu ik al jaren door ziekte uit dat midden ben, stel ik vast dat ik veel meer genuanceerd kijk naar de dingen waar ik vroeger maar één richting zag...
Mensen die voor de TV werken, ondergaan dus ook op hun beurt de druk van hun midden en van hun leiders.
Het grote gevaar van TV is dat zij die druk in feite verspreiden onder heel de massa. Wellicht zijn de Vlamingen plots veel fanatieker Vlaamsvoelend geworden, onder invloed van de media, die voortdurend de aandacht op dit punt en in één bepaalde richting duwen.
Dus wordt iedereen steeds meer Vlaming, op de voorgekauwde manier.
De manier waarop we dat worden is zeker niet neutraal te noemen, want we horen amper het Waalse geluid, hun grieven, hun zorgen...

Ik noem dit voorbeeld, omdat ik mezelf verplicht heb een Waals boekwerkje te lezen, en dus ook de volledig onbekende stelling der Walen heb leren kennen... Wat er mij nog meer op attendeerde dat we door de media in één richting worden gedwongen... Misschien zonder opzet, misschien heel doelbewust. We weten het niet.

We ondergaan

Met mijn blogje probeer ik wat tegen de stroom in te roeien... Maar ik moet eerlijk zijn, ik breng ook niet het neutrale, in tegendeel, ik breng wat ik tegengif noem, ik breng mijn mening. Voor wat die waard is. En ik hoop niet dat je nu mijn woorden gaat verder vertellen, maar dat je wel nu en dan eens zelfstandig gaat denken. Daarom durf ik wel een te overdrijven, iets heel sterk in felle kleuren te poneren, om je te doen reageren. Om je te doen nadenken...

Van mij weet je dat ik niet neutraal ben, weet je dat ik veelal tegen de stroom op boks, maar de media brengen je het nieuws en geven het de schijn dat ze wel neutraal zijn... en ze zijn het niet !

Ik heb de wereldoorlog niet meegemaakt, en al zeker nog minder de voorgeschiedenis er van, maar ik kan me heel goed inbeelden wat het impact moet geweest zijn van het nazisme op het Duitse volk. Na de putsch hadden zij alles in handen om maar één geluid meer te laten horen. Ieder nieuwsbericht werd gekleurd in het teken van dat nazisme. Radio, pers... alles.
Met andere woorden, je hoorde en las daar maar één visie meer, en er was niet veel kans dat je nog zelf kon denken in die stormvloed van beïnvloeding.

Zo erg is het hier nu niet (hoop ik), maar toch worden wij (ge)(mis)leid... Met enkele duidelijke doelen voor ogen.

Het is niet alleen op politiek vlak dat die invloed er is. Bekijk eens onze manier van leven over de laatste dertig jaar, en hoe anders we allemaal zijn geworden in die tijd !
Ik ga nu niet beginnen over die goede oude tijd, maar waar ik wel van wakker lig, is het feit dat wij pijlsnel enkele fundamentele waarden veranderd hebben.
Bekijk maar eens het gezin... Men gaat nu al spreken van het huwelijk als een tijdelijke verbintenis. Waar dat vroeger duidelijk de bedoeling had een "eeuwige" verbintenis te zijn, een onverbrekelijke band, een stevige basis voor het gezin.
(Soms te stevig, want er waren mensen die echt beter af zouden geweest zijn in een maatschappij die verdraagzamer stond tegenover echtscheiding, maar nu is scheiding bijna de regel...)
We spreken van aanpassen aan de gezinsvorm... En dan praat men over nieuw-samengestelde gezinnen, waar soms kinderen van drie of zelfs meer bronnen in samen leven en samen worden opgevoed.
Het gezin is niet meer die hechte basis.
Och, de media hebben daar niet alle schuld aan, maar hebben er toch heel wat invloed op uitgeoefend.

Het erge is, ze veranderen wel de visie op de maatschappij en dus de maatschappij, maar er is vooralsnog geen antwoord op het hoe je die nieuwe vormen moet invullen... Momenteel zijn vooral de kinderen het ongewilde slachtoffer van deze nieuwe maatschappijvormen...  Maar we kunnen het lijntje makkelijk doortrekken naar de degradatie van het politieke ideaal... Ook dat is momenteel aan het ineen klappen, en daar bewegen politici van de ene partij naar de andere, komen er steeds nieuwe partijen bij en bij, en zitten we momenteel met de gebakken peren van dit nieuwe maatschappelijke fenomeen in de politiek.

Allemaal te danken aan het feit dat - onder druk van de media - de oude waarden op de helling zijn gezet, en er nog geen nieuwe vorm voor in de plaats is gekomen...

Met andere woorden, het is een beetje als een oorlog, misschien zonder echte lijken en slachtpartijen, maar net zo goed een ommekeer van de maatschappij... en de vrede is nog niet in zicht.

En wie het artikeltje van een paar dagen terug las (een link naar Al Jahzeera) weet dat er nog heel wat dingen boven ons hoofd hangen, en dat we leven in een zeepbel... Als die in elkaar klapt, dan voorzie ik dat de massa zal teruggrijpen naar de oude waarden, in de hoop daar een zekerheid te vinden in een ineengestorte maatschappij...

Daarom vecht ik nu nog steeds wat voor die oudbakken waarden van toen... We hebben er nog geen nieuwe om de gaten mee op te vullen !

toch eens nadenken? Zelf ?

tot de volgende ?

Paarden of pony's ?

Image by Vrangtante Brun via FlickrIn de wei naast mijn deur zitten nu 4 beesten, waarvan ik echt niet meer durf te stellen of het nu pony's of paarden zijn. Of misschien noch het een noch het ander , maar mengelingen????
Iets verderop weet ik een os staan, en als je je daarbij zo'n kolossaal beest voorstelt die triestig staat te loeien tegen zichzelf, dan heb je het mis, het volwassen beest heeft maar de maat van een kleine pony, of een mini-paardje, of een kruising daarvan.
En je hebt dwerggeitjes en minischaapjes...
en minicroben en maxicroben...
In Italië leeft het grootste koeienras, en bij de paarden vind je dat ras in Great Brittain...
Bij kanaries had je al langer bij de postuurkanaries echte reuzen onder de kleine vogelbeestjes, maar er zijn ook minikanarietjes zoals de scotch Fancy en de Japan hoso...
In de aquariumwinkel hebben ze nu mini-gupjes zwemmen. De normaal al zo kleine visjes zijn nu ook nog eens gekrompen in de was.

Ach, de mens kweekt er nogal op los !!
Vroeger werd er gekweekt met een nutsdoel voor ogen. We probeerden koeien te kweken die meer melk gaven, of hennen die meer eieren legden.
Nu echter is er een nieuwe tendens, men kweekt en selecteert uit liefhebberij. Zelfs bij wat eertijds nutsdieren waren. Men haalt uit Ergensverwegistan een wat kleine koeiensoort, en probeert dat al kleine ras nog wat kleiner te maken door selectief kweken, en die minikoetjes mogen dan op de pelouse van de chique villa van meneer Van Dingens.

Helemaal nieuw is het niet, het heeft wellicht al altijd min of meer bestaan, maar de laatste tijd zie je steeds meer en meer van die dingen. De oude Chinezen ( Of waren het oude Japanezen ?) kweekten al eeuwen terug goudvissen in allerlei vormen en kleuren.
En ook bij de kanariepietjes bestaan er al heel lang verschillende versies zowel qua zang als qua uiterlijk...

Sommige  kweekvormen van dieren zijn helemaal niet mooi te noemen, maar dan zijn ze juist knoertlelijk of bizar, en dat blijkt voor de mens ook zijn charmes te hebben. Ooit had ik een boxer, een grote lieve lobbes, een prachtbeest. Maar als ik de boxers van nu bekijk, dan lijken ze niet eens meer op het ras dat ik vroeger had. De muil heeft veel meer onderbijt, en het beest is een stuk minder massief geworden. Zonder die bizarre kop er op, zou je het eleganter kunnen noemen dan vroeger. Maar de boxer die ik had was dan ook nog een echte bullebijter. Wellicht kunnen de boxers van nu geen koeiepoot meer vatten...

Met andere woorden, de beesten worden steeds meer en meer een soort luxe-producten. Zelfs de waakhonden, die vroeger in eerste instantie hond waren, lijken me nu steeds meer en meer in agressieve aanvalsmachines te veranderen.

En je ziet goudvissen die nog amper kunnen zwemmen, en die genoodzaakt zijn daar te gaan eten waar hun natuur eigenlijk net het omgekeerde zegt. Goudvissen zijn immers karpers, en die fourageren normaal op de bodem. Nu zijn er vissen die met de beste wil van de wereld niet meer in de bodem kunnen wroeten.
 Idem bij de kippen. Een normale kip krabt met zijn stevige poten in de aarde om eetbare beestjes en zaadjes bloot te krabben, maar er zijn rassen die zoveel pootbevedering hebben, dat ze niet meer kunnen krabben.

Kortom, ik heb het gevoel dat we misschien ook wel heel ongelukkige beestjes aan het maken zijn...

Moeten we niet op een of andere manier er op toezien, dat de beesten die we creëren ook nog werkelijk beest kunnen en mogen zijn, naar hun eigen aard?
Bijna iedere week zie ik op de rommelmarkt een echte Engelse Bulldog naar adem snakkend wandelen aan de leiband van zijn baasje. Ik moet toegeven dat het bizarre van het beest me wel aanspreekt, maar het beest kan niet meer op normale manier ter wereld komen, en kan nog amper ademhalen door zijn misvormde reukorgaan... Dan voel ik meer medelijden dan dat ik aangetrokken ben door het bizarre.

Een dikke dikke eeuw geleden waren er nog circussen met een freakshow, waar allerlei misvormde mensen, dwergen en reuzen, Siamese tweelingen, extreem magere mensen en extreem dikke, de vrouw met de baard attracties waren in de greatest show on earth....
Met beesten lijken we nog steeds in die geest te werken en te zitten.

Misschien evolueren we langzaam in de goede richting, maar het is dan wel héél langzaam.

Soms heb ik het gevoel dat we eerder achteruit aan het krabben zijn. Vooral als ik naar de honden kijk heb ik dat gevoel. (en naar goudvissen).
Maar al met al vind ik dat toch nog minder erg dan wat we onze medemensen aandoen. Is er iemand die mij het werkelijke nut kan geven voor het bestaan van grenzen? Waarom kunnen mensen uit streken die aan het uitdrogen zijn niet gewoon wat opschuiven naar streken waar wel leefbare situaties zijn ? Omdat daar ergens een fictieve grens is, en je niet zo maar van het ene land in het andere kunt en moogt.
Omdat ook wij plots die grens heel erg nodig achten als er hier te veel en te vlug vreemden toekomen. (Mag wel als toerist, maar niet om te blijven, tenzij het goeie voetballers zijn, dan kopen we ze zelfs !).
Omdat we wel prediken, maar niet toepassen wat we zeggen.
Of toch niet verder dan van uit een veilige situatie, die onze zekerheid niet aantast.
Ik, wij zijn allemaal wat hypocriet als het er op aan komt.

Weet je wat de gemiddelode Belg jaarlijks gemiddeld uitgeeft aan een gemiddelde hond ? 4.800 euro !
Weet je hoeveel eten en drinken dat is in de Hoorn van Afrika ?

ja, het IS erg.

tot de volgende ?

Waalse cryptozoöloog.

Image via WikipediaIk heb al eens eerder over cryptozoölogie geschreven... Een hele tijd terug. Voor wie niet weet wat dit is, het is de wetenschap (?) van de (nog) onbekende diersoorten die gekend zijn uit de legenden en verhalen. Dus serieuze (nog eens:????) wetenschappers, die op zoek gaan naar het Monster van Loch Ness en naar de Bigfoot en de Yeti en dergelijke broodje-aap-verhalen...
Nu gaat de Waal, met Waalse centen nog een verder onderzoek doen (hij is nog maar pas terug van een eerder onderzoek naar het zelfde wezen) naar de Bigfoot, in de Amerikaanse wouden... (ook wel eens Sasquatch genoemd...)

Dit artikel zal weer stof opleveren voor smeuïge verhalen van Bart De Wever... De Walen gaan nu op zoek naar legendarische beestjes...

De Belg (Waal) Eric Joye is echter een gekende en erkende cryptozoöloog... Met naam en faam in de wetenschap... Aan die omschrijving ontgaat mij iets: in het woord WETENschap zit ook weten, en dat is nu net wat ze in dit geval NIET doen !

Van mij mag daar in die wouden best nog een apensoort rondlopen, maar laat de Amerikanen daar dan maar zelf hun tijd en hun geld aan spenderen. Ik zie echt het nut niet in van een dergelijk onderzoek. Als men het toch nog mocht vinden, dan zal ik net zoals over het terugvinden van de uitgestorven gewaande regenboogkikker dat eens lezen, en ergens diep in mijn geheugen opbergen, en daar zal het wellicht blijven... Want wat levert die wetenschap ons op aan nut ?

Als ik in de Zoo de Okapi bekijk, dan zie ik daar een beestje dat ook nog niet zo heel lang is ontdekt, en wat heeft die ontdekking opgeleverd ? Dat het beestje nu rondjes mag lopen in de zoo, en dat ik ze eens kan gaan bekijken in levende lijve... Maar niet zoals het echt hoort. Want de reden waarom de Okapi zolang ongekend was, is gewoon dat hij zeer verborgen leeft in het oerwoud, door de omgeving en zijn specifieke vachtkleur en zijn manier van leven en bewegen voor iedereen verborgen. Als ik dus een echt idee wil hebben van het beestje, dan zou men het in een stuk tropisch oerwoud moeten laten flaneren, waar ik als toeschouwer na 1003 bezoeken plots toch eens het beestje zie... Dan pas zou ik min of meer een idee hebben van het beest in zijn wereld. Maar zelfs dat zou alleen mijn nieuwsgierigheid bevredigen, maar nut zou ik er niet aan hebben.

Ik zou veel liever zien dat men dat geld besteed aan dingen die nuttig zijn voor de mens die in de miserie zit... Neem nu dat vluchtelingenkamp in de Hoorn van Afrika, die kinderen die sterven van de honger... Durf je daar echt gaan vertellen dat je hier een geleerde betaalt om te gaan zoeken naar legendarische beestjes ???? Ikke niet. Want voor die mensen is maar één onderwerp interessant: overleven. Eten en drinken hebben.

Maar toch zie ik nog veel liever dat er ergens een cryptozoöloog geld spendeert aan het onderzoeken van fabeltjes, dan dat ik miljarden zie besteden aan oorlogen en wapentuigen. Nu en dan krijg ik een mailtje in mijn box, met een heel pakket schitterende foto's van moderne wapens, vliegtuigen, destroyers, duikboten en noem maar op. Echt geniale wapentuigen.
Die dingen kosten miljarden en miljarden... om elkaar te doden.
Nu kunnen ze dus elkaar op een heel gesofisticeerde manier om zeep helpen, heel gericht, en zelfs zonder dat ze er zelf bij zijn. Ze hebben tegenwoordig immers al onbemande vliegtuigen, die door mensen bediend worden van uit hun bureeltje, ergens in Verwegistan... En die veel meer het gevoel hebben een computerspel te spelen dan wel echte mensen te doden.

Maar telkens als ik dergelijke dingen zie, hoor, lees, dan denk ik aan de waanzin...
En ergens verwondert het mij dat de wereld, de mensenwereld, nog bestaat... We vervuilen, we plunderen de aarde leeg, we moorden en heersen over anderen, we hongeren hele volkeren uit, en we spenderen geld aan zinloze onderzoeken naar Bigfoot...
Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig ?
We kijken op TV naar tomaten en komkommers die vernietigd worden, en meteen daarna naar beelden van verhongerende mensenmassa's, amper een paar duizend kilometer verder op...
We schieten raketten in de ruimte om het heelal te onderzoeken, en kunnen hier nog niet eens iedereen voeden.
Of liever, we kunnen het eigenlijk wel, maar doen het niet. Steeds weer en weer lees ik dat men wel degelijk in staat is de huidige wereldbevolking te voeden... Waarom doen ze het dan niet ?
Omwille van de lieve centen, omwille van de heerlijke macht, omwille van het grootste idool ooit: de IK, het MIJ, het EGO...dat nooit genoeg lijkt te hebben.

Zelfs het onderzoek naar bigfoot is daar niet van ontdaan, want hoe heerlijk zou het niet zijn te weten dat je de bigfoot eindelijk ontdekte, en een naam kon geven, waarin uiteraard je eigen naam vereeuwigd wordt... Vereeuwigd ? Nu ja, zolang de wereld niet helemaal om zeep gaat onder druk van de waanzin.
Oh ja, lees ook eens het artikel dat ik gisteren naar mijn blog linkte... Het is wel in het Engels, het komt van Al Jahzeera, maar het is héél verhelderend...

Ondertussen ga ik me verstoppen voor de waanzin van de wereld, en kijken naar de mooie prentjes over de Yeti... Veilig in mijn eigen gesloten fantasie-wereldje... Helemaal van mij, ver weg van al de wreedheid, schuilen in mijn eigen ikje...

tot de volgende ?

Debt and default - Counting the Cost - Al Jazeera English

dit is een artikel die gaat over de schulden van het "rijke" westen... de tekst komt voornamelijk uit de petroleumbronnen...of wat dacht je... Die mannen hebben nu binnenpretjes, maar wij zitten op een schuifaf....

Debt and default - Counting the Cost - Al Jazeera English

Het alfabet

Image by Artshooter via FlickrJe moet echt eens gaan kijken op Google (of Bing), naar de mogelijkheden om vreemde lettertypen te importeren. Ik vraag me af wat je daar dan mee kunt doen ?
Want het lijkt gezien de manier waarop dat aangeprezen wordt, een ding die je doet met een gewoon AZERTY of QUERTY klavier... En laad je daar zo'n soort Indische lettertekens op (ze hebben daar verschillende soorten !), en dan kun je pas je lol op... Tik je op a, wat staat daar dan op je scherm? Een Indisch equivalent van onze A ? Of iets heel anders ? Zou op de A van een azerty-klavier net hetzelfde letterteken staan als op de Q van een querty ??? Ik heb er geen idee van.
Wel weet ik één ding, je kunt een heleboel klanken niet echt goed weergeven met een gewoon klavier. Zelfs als je de boodschap kunt typen op een gewoon azerty of querty-klavier, dan nog moet je een heleboel tekens kennen buiten je klavier, om alle klanken die we gebruiken, weer te geven.
In het Spaans heb je de tilde, in het Duits de umlaut, maar zo zijn er een heleboel tekens, die wij als Vlaming in het Nederlands niet echt van doen hebben.
Met andere woorden, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat we in ons Vlaams te maken hebben met een klanken-armoede, maar ook met een heleboel conventioneel vastgelegde klanken.  Neem nu als voorbeeld de e... In met klinkt dat heel anders dan in het, en in lege klinkt het nog anders...
(Wellicht is dat een van de redenen waarom onze taal de naam heeft zeer moeilijk te zijn om aan te leren ?) Het zou wellicht een stuk simpeler zijn als we voor de drie e-klanken drie tekens hadden ?

Wij weten hoe we die e moeten uitspreken, door de manier waarop het geschreven is, maar vooral door het feit dat we de taal kennen en het woord kennen. Wie heeft nog nooit een woord ontmoet waarvan hij zich zelf afvroeg hoe dat nu juist moest uitgesproken worden. Een van de woorden die nog al eens gebruikt wordt als voorbeeld is: notabelen, en in grapjes hoor je dan ook dikwijls de noot -abeelen noemen, grappig uit omdat iedereen wel eens naar dat woord zat te staren, tot je het eens hoorde van een ander, of tot je het enkelvoud ontdekte, en daaruit een afleiding maakte, maar goed wetend dat dit in het Nederlands ook niet steeds gelijk loopt...

Wellicht is dit in meerdere of mindere mate het geval in alle talen. Je hebt bovendien zelfs talen, waar de betekenis veranderd  al naar gelang de klemtoon van het woord te verschuiven. Dat is wellicht niet echt weergegeven in het letter- of woordteken, waardoor het voor een vreemdeling wel heel erg moeilijk wordt.

Ook het gebruiken van twee (of meer) letters om een klank weer te geven is niet zo simpel. Het Engelse th is niet gelijk aan wat wij gebruiken in thee..., en zij schrijven a en spreken het uit als ee, schrijven e en spreken iets uit dat dichter bij onze ie ligt... Ook in het Frans, neem de g in het Frans, dat klinkt heel anders dan bij ons.

Met vreemde lettertekens wordt dit zeker niet simpeler... Je moet dus al een taalvirtuoos zijn om die vreemde letters te gebruiken, maar als je dan ook nog eens de logica van het systeem op een klavier moet terugvinden, als dat klavier heel andere tekens bevat ????

Nee, ik denk niet dat er veel mensen zijn die zo'n vreemde lettertekens op een gewoon klavier gaan downloaden... Het moet ontzettend moeilijk zijn. Het zou iets simpeler lijken, als men ginder ook een vast letterklavier zou hebben, dan zou men gewoon het gebruikelijke klavier voor het Sanskriet kunnen zetten op ons klavier, op voorwaarde dat hun klavier er exact uitziet als het onze. Wie dan blind kan typen, zal deze letters wel kunnen gebruiken. Maar voor ons wordt het dan nog veel moeilijker.

Wij hebben 26 lettertekens, maar in het Cyrillisch schrift zijn er al enkele meer, en in het Chinees zijn er massa's tekens...  Dus ook dat lijkt me niet zo evident om op een gelijkaardig klavier te krijgen dan het bij ons gebruikelijke.

Nee, Het is echt niet zo simpel. Ik heb er geen idee van hoeveel klanken de mens voortbrengt in al zijn talen en dialecten, maar het zijn er een heel pak. Wel is het verbazingwekkend vast te stellen, dat de taal in de loop van zijn ontwikkeling steeds minder klanken heeft. Men heeft vastgesteld dat in Afrika, waar de mens ontstond, de taal veel meer klanken heeft, en hoe verder men weg gaat van de bron, hoe minder klinkers er in de taal zitten.

Men heeft nog andere vaststellingen gedaan, zo verandert een taal voortdurend, en afstand heeft een invloed. Je kunt dit onder meer vaststellen bij het Amerikaanse Engels en het Britse Engels...

Met andere woorden, we moeten ook niet gaan dromen van één wereldtaal, want zelfs al komen we daar aan toe, na een periode zou men komen tot afwijkingen naar gelang de regio...

Taal is dus een wonder ding... Als je gewoon bedenkt dat alle talen wellicht komen uit één vertrekpunt, dan is het fantastisch hoe geïsoleerde mensengroepen een eigen variëteit van taal, tot een heel eigen taal hebben ontwikkeld. Want goed bezien, zijn we ooit vertrokken van één basis... Dat er zo veel verschillen zijn ligt dus eerder aan de verspreiding van de mensheid en aan het feit dat er weinig of geen onderlinge contacten waren. Stel dat je drie eilanden hebt, waar ze onafhankelijk van elkaar het wiel uitvinden, dan zal dat nieuwe voorwerp uiteraard een nieuw woord vergen, en bijna even logisch zal dat overal een ander woord zijn.  Zo zijn dus de verschillende talen ontstaan, en zo kunnen de geleerden zelfs dikwijls nu nog vaststellen hoe en wanneer de mens zich heeft verspreid over de aarde, gewoon door de evolutie van de taal te volgen.

Ik verwijs je graag naar de website (Nederlands !)  http://www.wjsn.nl/ waar je heel veel over taal en zijn ontwikkeling kunt vinden, een echte aanrader !

tot de volgende ?

zo maar een zaterdag

Image via WikipediaMottig weer, het is redelijk warm, tamelijk veel wind, grotendeels droog, maar als je het net niet meer verwacht begint het voor eventjes te regenen...
Niettemin zijn we naar de rommelmarkt geweest in Aarsele (Tielt), en we hebben op twee drie spatjes geen regen gehad. Wel zijn de boeren weer op oorlogspad, en moesten we op de kleien wegen ergens aan de kant gewrongen gaan staan om die enorme grote tractoren met nog enormere tanks met aalt te laten passeren. Zij gaan niet uit de weg, ze zijn het grootst, het zwaarst en dus moet de kleine maar wijken. Hier in onze regio is het merendeels anders, daar gaan de boeren eerder uit de weg, zij kunnen immers, met hun enorme wielen makkelijk uit de modder geraken... In Aarsele hopen ze wellicht dat je vast raakt en ze je kunnen lostrekken mits een kleine vergoeding ?

Op een gegeven moment heb ik een dikke vijfhonderd meter achteruit moeten rijden voor zo'n mastodont (en ik spreek niet over de tractor en aanhangsel...).

Och, we hebben het overleefd, en hebben genoten van het marktje, kleiner dan anders, wellicht door de beloofde regen?

En straks gaan we nog eens naar tanteke gaan zien... Veel meer is er niet meer te doen, tenzij er een mirakel is gebeurd, en ze er weer aan het doorspartelen is... Maar ik geloof er niet echt meer in, ze geeft me de indruk dat ze het leven doodmoe is, en het echt niet meer ziet zitten om overnieuw te beginnen van uit een rolwagen...

Bart is naar Oostenrijk, en Veerle naar Bobbejaanland... Gisteren hebben we alle bloemen geplant, verwijderd wat weg moest, en mijn rug doet enorm veel deugd... Een mens zou dat eigenlijk niet mogen doen, maar Anny is ook niet meer wat ze vroeger was, en dus helpen we elkaar over het gaat, en hebben Frederik er eens bijgehaald om een lastig stuk weg te doen...

Maar het feit dat ik naar de rommelmarkt kon gaan, bewijst dat het allemaal nog meevalt. Dus niet klagen...

Over Els is er ook min of meer goed nieuws... Ze moet niet niet geopereerd worden, mits een heel speciale kinesitherapie zou men haar sleutelbeen omhoog moeten dwingen, zodat de nu geklemde zenuwen vrij komen... In de regio Brugge, waar haar specialist woont is er één kinesist die dat kan, en ze zouden nu uitkijken of er ergens in onze regio (provincie?) een te vinden is, anders wordt het heel de tijd naar Brugge over en weer. Nu, als het daar mee lukt, is het des te beter. Maar de behandeling zal wellicht tussen de drie à zes maand duren...
Wat een gekke letsels er allemaal kunnen zijn aan dat mensenlijf !

Als het morgen ook zo'n weer is, gaan we weer rommelmarkten... Maar als het regent, dan zetten we niet eens aan. Je hebt dan veel minder kraampjes op de markt, en je mist er dan de sfeer van de drukte en het gebabbel, want dan lopen er alleen enkele van die echte... En die struinen alleen de markten af naar bepaalde dingen om hun collectie bij te werken... Helemaal niet die gekke gesprekken, en het leuke bieden en afbieden... Die mannen kennen de prijzen, en discussiëren niet.  Niet zo leuk om naar te luisteren dus.

Voila, dat is het voor vandaag... 't Is weekend, 't is al laat, dus vandaag maar een bijnanietsje...

tot de volgende ?

Zege voor Bart De Wever ?

Image via WikipediaDi Rupo is nu aan het vergaderen met de zeven ja-knikkers en met de CD&V... daarmee zouden ze immers de nodige tweederden-meerderheid halen...
Wellicht zal het niet meteen zo overkomen, maar dat is voor de NVA van Bart De Wever de grootst mogelijke zege !
Als er een regering komt, dan zijn al de "fouten" de schuld van de anderen, blijft NVA de oppositiepartij, en zullen ze steeds weer het aureool van de foutloze, de volmaakte kunnen blijven dragen... En blijven bestaan, en wellicht zelfs nog wat stemmen bij winnen.
Ik heb het reeds gezegd, het enige wat de NVA zich niet kan permitteren is mede in de regering zetelen. Want of ze doen niet alles wat ze voorop stellen en gaan dus de mist in, of ze halen het wel, en dan hebben ze geen reden van bestaan meer. Het lot van wijlen de Volksunie zit diep in hun geheugen gegrift, en dus houden ze nu al meer dan een jaar het been stijf, en zie... de anderen lijken nu toch in het aas te bijten.
Eén ding moet je Bart toegeven, het is een strateeg.

Met andere woorden, het belang van Vlaanderen is ondergeschikt aan het voortbestaan van de NVA... Daar zouden de kiezers toch eens moeten over na denken.... Dat strookt immers niet met de prediking van de NVA. Het is dus, zoals met alle politieke partijen, een luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden.
Ik heb een grote bewondering voor de ras-politici !
Die mannen kunnen uren praten zonder iets te zeggen, en zijn veel sterker dan de grootste geleerden, zij kunnen immers wit doen veranderen in zwart, alleen door een handig spel van woorden.

Alleen... ze hebben dat al zo vaak gedaan, met alle denkbare en ondenkbare onderwerpen, dat ze niet meer weten wat wit is en wat zwart. Met andere woorden de politici van vandaag zijn helemaal niet meer kleurvast... Wellicht van daar de bijna dagelijkse wissel van partijkaarten ?

Het ellendige is dat wij al die zjievereers moeten betalen, voor hun oeverloos gezwam en hun gebrek aan eerlijkheid. Want politiek dat is vooral handig zijn geworden... Handig manoeuvreren tussen de obstakels, en niet de obstakels opruimen, want die kunnen later nog eens gebruikt worden... om de bevolking warm te maken om voor hen te stemmen.

Och, laat er mij over zwijgen, anders vergal ik weer mijn en uw dag...

Vandaag schijnt de zon... Kan ik eindelijk de bloemen planten die ik een eeuwigheid geleden kocht. Eerst ga ik een deel andere planten moeten rooien, en dan de nieuwe in de plaats zetten. In de voortuin plaats maken voor een tiental nieuwe kleuren van hemerocallis (eendagslelies), en achteraan de fuchsia's een plaatsje geven en ook de hosta's. We hebben daar immers een schaduwhoekje, waar anders niet zo heel veel wil op groeien, en hosta's zijn schaduwminnend.

Met andere woorden, in de aarde wroeten, met de kont omhoog gaan staan. Heb ik een hekel aan. Ik hou van bloemen, maar dat in de grond wroeten is er te veel aan om helemaal lekker te zijn. Bovendien kruipt de aarde dan onder je vingernagels, en dat ziet er niet uit, maar nog erger, dat voelt niet lekker. Ik heb nu eenmaal geen tuiniersbloed. Ik denk nog steeds dat dit de schuld is van ons vader zaliger, die mijn broer en ik tot drie keer toe de lochting deed omgraven en we kregen dan nog maar een amper voldoende...Sindsdien doet een spade mij huiveren.

Ach, ik verwijt dat mijn vader wel, maar wellicht deed ik ook zo'n stomme dingen met mijn kinderen, en wellicht eveneens met de beste bedoelingen. Ik heb wel gepoogd om de fouten die ik hen verweet, niet te herhalen, maar wellicht deed ik dan andere... Ik moet er hen eens naar vragen, want je bent je daar zelf niet van bewust.

Met andere woorden, we zijn allemaal maar prutsers in de opvoeding. We doen allemaal ons best, maar het is en blijft maar een soortement "liefhebberen", je doet wel je best, maar het is in feite een trial and error... En je baseert het op basis van de opvoeding die je zelf kreeg, je vermijd wat je als verkeerd is bij gebleven, en je poogt te herhalen wat je als goed hebt ervaren.
Maar geen een ouder is vakman in de opvoeding, zelfs de mensen die menen dat zij in die branche de top of the bill zijn, zijn in werkelijkheid maar zoekers, met misschien iets meer ideeën, maar geen werkelijke winst.
Opvoeden is immers werken met de menselijke geest van het opgroeiende kind, en dat is geen sinecure. We staan eigenlijk nog bijna nergens als we het over die (on)wetenschap hebben.
Ik heb al een paar keer gesproken met "gediplomeerde opvoeders", en sorry, een echt hoge dunk heb ik er niet van gekregen. Ik heb wel een grote eerbied voor de inzet van een deel van deze mensen, die werkelijk alles doen om kinderen terug op het juiste spoor te krijgen, maar och, ze zijn ook maar zoekenden... ze baseren zich op ervaringen van anderen en van henzelf, maar vermits ieder kind nu eenmaal een individu is, kun je er niet zo maar een algemene regel gaan op plakken... Wat voor de een werkt, kan voor de ander een regelrechte weg zijn naar een ramp.

Wat is er toch met mij aan de hand ? Ik praat over de tuin en land in de opvoeding.
Zou dat komen door mijn (t() veel lezen? Ik ben bezig over een onderwerp, en één woord leid me naar een ander item. Op die manier vertel ik vast een heleboel, maar wellicht is het niet meteen de helderste soep ooit.

Ik kan er niet aan doen, ik heb een zwervende geest in mij... Ik stel vast dat ik dat doe terwijl ik naar de TV kijk, en plots schrik ik dan, en stel vast dat ze daar aan heel wat anders bezig zijn dan wat ik zag of meende te zien in de film binnen in mijn geest. Het is niet echt een gebrek aan concentratie, maar eerder een gebrek aan wil tot concentreren. Ik ben op een leeftijd gekomen dat nog maar heel weinig MOET... en dus moet ik ook niet meer het programma van de kijkkast volgen, kan ik mijn eigen gang gaan.
Dat is een van de dingen die me helpt om creatief te zijn. Ik zie iets, en dat doet me denken aan een manier waarop ik iets dergelijks zou kunnen maken met de Crea-leden van Ziekenzorg, en hup, ik zie de TV niet echt bewust meer. Soms vraagt Anny dan "Wat zegden ze ?" en dan moet ik het antwoord schuldig blijven, ik zag het niet eens, laat staan horen...

Maar ondertussen solfer ik, u, geachte lezer(es) op met mijn gekke kronkels...
... en ik weet niet of ik u op die manier niet het verkeerde pad op stuur...
Wie weet begin jij dan ook te krinkelewieren...
djudedju

een wereld vol rare Toontjes !

tot de volgende ?