Het alfabet

Image by Artshooter via FlickrJe moet echt eens gaan kijken op Google (of Bing), naar de mogelijkheden om vreemde lettertypen te importeren. Ik vraag me af wat je daar dan mee kunt doen ?
Want het lijkt gezien de manier waarop dat aangeprezen wordt, een ding die je doet met een gewoon AZERTY of QUERTY klavier... En laad je daar zo'n soort Indische lettertekens op (ze hebben daar verschillende soorten !), en dan kun je pas je lol op... Tik je op a, wat staat daar dan op je scherm? Een Indisch equivalent van onze A ? Of iets heel anders ? Zou op de A van een azerty-klavier net hetzelfde letterteken staan als op de Q van een querty ??? Ik heb er geen idee van.
Wel weet ik één ding, je kunt een heleboel klanken niet echt goed weergeven met een gewoon klavier. Zelfs als je de boodschap kunt typen op een gewoon azerty of querty-klavier, dan nog moet je een heleboel tekens kennen buiten je klavier, om alle klanken die we gebruiken, weer te geven.
In het Spaans heb je de tilde, in het Duits de umlaut, maar zo zijn er een heleboel tekens, die wij als Vlaming in het Nederlands niet echt van doen hebben.
Met andere woorden, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat we in ons Vlaams te maken hebben met een klanken-armoede, maar ook met een heleboel conventioneel vastgelegde klanken.  Neem nu als voorbeeld de e... In met klinkt dat heel anders dan in het, en in lege klinkt het nog anders...
(Wellicht is dat een van de redenen waarom onze taal de naam heeft zeer moeilijk te zijn om aan te leren ?) Het zou wellicht een stuk simpeler zijn als we voor de drie e-klanken drie tekens hadden ?

Wij weten hoe we die e moeten uitspreken, door de manier waarop het geschreven is, maar vooral door het feit dat we de taal kennen en het woord kennen. Wie heeft nog nooit een woord ontmoet waarvan hij zich zelf afvroeg hoe dat nu juist moest uitgesproken worden. Een van de woorden die nog al eens gebruikt wordt als voorbeeld is: notabelen, en in grapjes hoor je dan ook dikwijls de noot -abeelen noemen, grappig uit omdat iedereen wel eens naar dat woord zat te staren, tot je het eens hoorde van een ander, of tot je het enkelvoud ontdekte, en daaruit een afleiding maakte, maar goed wetend dat dit in het Nederlands ook niet steeds gelijk loopt...

Wellicht is dit in meerdere of mindere mate het geval in alle talen. Je hebt bovendien zelfs talen, waar de betekenis veranderd  al naar gelang de klemtoon van het woord te verschuiven. Dat is wellicht niet echt weergegeven in het letter- of woordteken, waardoor het voor een vreemdeling wel heel erg moeilijk wordt.

Ook het gebruiken van twee (of meer) letters om een klank weer te geven is niet zo simpel. Het Engelse th is niet gelijk aan wat wij gebruiken in thee..., en zij schrijven a en spreken het uit als ee, schrijven e en spreken iets uit dat dichter bij onze ie ligt... Ook in het Frans, neem de g in het Frans, dat klinkt heel anders dan bij ons.

Met vreemde lettertekens wordt dit zeker niet simpeler... Je moet dus al een taalvirtuoos zijn om die vreemde letters te gebruiken, maar als je dan ook nog eens de logica van het systeem op een klavier moet terugvinden, als dat klavier heel andere tekens bevat ????

Nee, ik denk niet dat er veel mensen zijn die zo'n vreemde lettertekens op een gewoon klavier gaan downloaden... Het moet ontzettend moeilijk zijn. Het zou iets simpeler lijken, als men ginder ook een vast letterklavier zou hebben, dan zou men gewoon het gebruikelijke klavier voor het Sanskriet kunnen zetten op ons klavier, op voorwaarde dat hun klavier er exact uitziet als het onze. Wie dan blind kan typen, zal deze letters wel kunnen gebruiken. Maar voor ons wordt het dan nog veel moeilijker.

Wij hebben 26 lettertekens, maar in het Cyrillisch schrift zijn er al enkele meer, en in het Chinees zijn er massa's tekens...  Dus ook dat lijkt me niet zo evident om op een gelijkaardig klavier te krijgen dan het bij ons gebruikelijke.

Nee, Het is echt niet zo simpel. Ik heb er geen idee van hoeveel klanken de mens voortbrengt in al zijn talen en dialecten, maar het zijn er een heel pak. Wel is het verbazingwekkend vast te stellen, dat de taal in de loop van zijn ontwikkeling steeds minder klanken heeft. Men heeft vastgesteld dat in Afrika, waar de mens ontstond, de taal veel meer klanken heeft, en hoe verder men weg gaat van de bron, hoe minder klinkers er in de taal zitten.

Men heeft nog andere vaststellingen gedaan, zo verandert een taal voortdurend, en afstand heeft een invloed. Je kunt dit onder meer vaststellen bij het Amerikaanse Engels en het Britse Engels...

Met andere woorden, we moeten ook niet gaan dromen van één wereldtaal, want zelfs al komen we daar aan toe, na een periode zou men komen tot afwijkingen naar gelang de regio...

Taal is dus een wonder ding... Als je gewoon bedenkt dat alle talen wellicht komen uit één vertrekpunt, dan is het fantastisch hoe geïsoleerde mensengroepen een eigen variëteit van taal, tot een heel eigen taal hebben ontwikkeld. Want goed bezien, zijn we ooit vertrokken van één basis... Dat er zo veel verschillen zijn ligt dus eerder aan de verspreiding van de mensheid en aan het feit dat er weinig of geen onderlinge contacten waren. Stel dat je drie eilanden hebt, waar ze onafhankelijk van elkaar het wiel uitvinden, dan zal dat nieuwe voorwerp uiteraard een nieuw woord vergen, en bijna even logisch zal dat overal een ander woord zijn.  Zo zijn dus de verschillende talen ontstaan, en zo kunnen de geleerden zelfs dikwijls nu nog vaststellen hoe en wanneer de mens zich heeft verspreid over de aarde, gewoon door de evolutie van de taal te volgen.

Ik verwijs je graag naar de website (Nederlands !)  http://www.wjsn.nl/ waar je heel veel over taal en zijn ontwikkeling kunt vinden, een echte aanrader !

tot de volgende ?

zo maar een zaterdag

Image via WikipediaMottig weer, het is redelijk warm, tamelijk veel wind, grotendeels droog, maar als je het net niet meer verwacht begint het voor eventjes te regenen...
Niettemin zijn we naar de rommelmarkt geweest in Aarsele (Tielt), en we hebben op twee drie spatjes geen regen gehad. Wel zijn de boeren weer op oorlogspad, en moesten we op de kleien wegen ergens aan de kant gewrongen gaan staan om die enorme grote tractoren met nog enormere tanks met aalt te laten passeren. Zij gaan niet uit de weg, ze zijn het grootst, het zwaarst en dus moet de kleine maar wijken. Hier in onze regio is het merendeels anders, daar gaan de boeren eerder uit de weg, zij kunnen immers, met hun enorme wielen makkelijk uit de modder geraken... In Aarsele hopen ze wellicht dat je vast raakt en ze je kunnen lostrekken mits een kleine vergoeding ?

Op een gegeven moment heb ik een dikke vijfhonderd meter achteruit moeten rijden voor zo'n mastodont (en ik spreek niet over de tractor en aanhangsel...).

Och, we hebben het overleefd, en hebben genoten van het marktje, kleiner dan anders, wellicht door de beloofde regen?

En straks gaan we nog eens naar tanteke gaan zien... Veel meer is er niet meer te doen, tenzij er een mirakel is gebeurd, en ze er weer aan het doorspartelen is... Maar ik geloof er niet echt meer in, ze geeft me de indruk dat ze het leven doodmoe is, en het echt niet meer ziet zitten om overnieuw te beginnen van uit een rolwagen...

Bart is naar Oostenrijk, en Veerle naar Bobbejaanland... Gisteren hebben we alle bloemen geplant, verwijderd wat weg moest, en mijn rug doet enorm veel deugd... Een mens zou dat eigenlijk niet mogen doen, maar Anny is ook niet meer wat ze vroeger was, en dus helpen we elkaar over het gaat, en hebben Frederik er eens bijgehaald om een lastig stuk weg te doen...

Maar het feit dat ik naar de rommelmarkt kon gaan, bewijst dat het allemaal nog meevalt. Dus niet klagen...

Over Els is er ook min of meer goed nieuws... Ze moet niet niet geopereerd worden, mits een heel speciale kinesitherapie zou men haar sleutelbeen omhoog moeten dwingen, zodat de nu geklemde zenuwen vrij komen... In de regio Brugge, waar haar specialist woont is er één kinesist die dat kan, en ze zouden nu uitkijken of er ergens in onze regio (provincie?) een te vinden is, anders wordt het heel de tijd naar Brugge over en weer. Nu, als het daar mee lukt, is het des te beter. Maar de behandeling zal wellicht tussen de drie à zes maand duren...
Wat een gekke letsels er allemaal kunnen zijn aan dat mensenlijf !

Als het morgen ook zo'n weer is, gaan we weer rommelmarkten... Maar als het regent, dan zetten we niet eens aan. Je hebt dan veel minder kraampjes op de markt, en je mist er dan de sfeer van de drukte en het gebabbel, want dan lopen er alleen enkele van die echte... En die struinen alleen de markten af naar bepaalde dingen om hun collectie bij te werken... Helemaal niet die gekke gesprekken, en het leuke bieden en afbieden... Die mannen kennen de prijzen, en discussiëren niet.  Niet zo leuk om naar te luisteren dus.

Voila, dat is het voor vandaag... 't Is weekend, 't is al laat, dus vandaag maar een bijnanietsje...

tot de volgende ?

Zege voor Bart De Wever ?

Image via WikipediaDi Rupo is nu aan het vergaderen met de zeven ja-knikkers en met de CD&V... daarmee zouden ze immers de nodige tweederden-meerderheid halen...
Wellicht zal het niet meteen zo overkomen, maar dat is voor de NVA van Bart De Wever de grootst mogelijke zege !
Als er een regering komt, dan zijn al de "fouten" de schuld van de anderen, blijft NVA de oppositiepartij, en zullen ze steeds weer het aureool van de foutloze, de volmaakte kunnen blijven dragen... En blijven bestaan, en wellicht zelfs nog wat stemmen bij winnen.
Ik heb het reeds gezegd, het enige wat de NVA zich niet kan permitteren is mede in de regering zetelen. Want of ze doen niet alles wat ze voorop stellen en gaan dus de mist in, of ze halen het wel, en dan hebben ze geen reden van bestaan meer. Het lot van wijlen de Volksunie zit diep in hun geheugen gegrift, en dus houden ze nu al meer dan een jaar het been stijf, en zie... de anderen lijken nu toch in het aas te bijten.
Eén ding moet je Bart toegeven, het is een strateeg.

Met andere woorden, het belang van Vlaanderen is ondergeschikt aan het voortbestaan van de NVA... Daar zouden de kiezers toch eens moeten over na denken.... Dat strookt immers niet met de prediking van de NVA. Het is dus, zoals met alle politieke partijen, een luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden.
Ik heb een grote bewondering voor de ras-politici !
Die mannen kunnen uren praten zonder iets te zeggen, en zijn veel sterker dan de grootste geleerden, zij kunnen immers wit doen veranderen in zwart, alleen door een handig spel van woorden.

Alleen... ze hebben dat al zo vaak gedaan, met alle denkbare en ondenkbare onderwerpen, dat ze niet meer weten wat wit is en wat zwart. Met andere woorden de politici van vandaag zijn helemaal niet meer kleurvast... Wellicht van daar de bijna dagelijkse wissel van partijkaarten ?

Het ellendige is dat wij al die zjievereers moeten betalen, voor hun oeverloos gezwam en hun gebrek aan eerlijkheid. Want politiek dat is vooral handig zijn geworden... Handig manoeuvreren tussen de obstakels, en niet de obstakels opruimen, want die kunnen later nog eens gebruikt worden... om de bevolking warm te maken om voor hen te stemmen.

Och, laat er mij over zwijgen, anders vergal ik weer mijn en uw dag...

Vandaag schijnt de zon... Kan ik eindelijk de bloemen planten die ik een eeuwigheid geleden kocht. Eerst ga ik een deel andere planten moeten rooien, en dan de nieuwe in de plaats zetten. In de voortuin plaats maken voor een tiental nieuwe kleuren van hemerocallis (eendagslelies), en achteraan de fuchsia's een plaatsje geven en ook de hosta's. We hebben daar immers een schaduwhoekje, waar anders niet zo heel veel wil op groeien, en hosta's zijn schaduwminnend.

Met andere woorden, in de aarde wroeten, met de kont omhoog gaan staan. Heb ik een hekel aan. Ik hou van bloemen, maar dat in de grond wroeten is er te veel aan om helemaal lekker te zijn. Bovendien kruipt de aarde dan onder je vingernagels, en dat ziet er niet uit, maar nog erger, dat voelt niet lekker. Ik heb nu eenmaal geen tuiniersbloed. Ik denk nog steeds dat dit de schuld is van ons vader zaliger, die mijn broer en ik tot drie keer toe de lochting deed omgraven en we kregen dan nog maar een amper voldoende...Sindsdien doet een spade mij huiveren.

Ach, ik verwijt dat mijn vader wel, maar wellicht deed ik ook zo'n stomme dingen met mijn kinderen, en wellicht eveneens met de beste bedoelingen. Ik heb wel gepoogd om de fouten die ik hen verweet, niet te herhalen, maar wellicht deed ik dan andere... Ik moet er hen eens naar vragen, want je bent je daar zelf niet van bewust.

Met andere woorden, we zijn allemaal maar prutsers in de opvoeding. We doen allemaal ons best, maar het is en blijft maar een soortement "liefhebberen", je doet wel je best, maar het is in feite een trial and error... En je baseert het op basis van de opvoeding die je zelf kreeg, je vermijd wat je als verkeerd is bij gebleven, en je poogt te herhalen wat je als goed hebt ervaren.
Maar geen een ouder is vakman in de opvoeding, zelfs de mensen die menen dat zij in die branche de top of the bill zijn, zijn in werkelijkheid maar zoekers, met misschien iets meer ideeën, maar geen werkelijke winst.
Opvoeden is immers werken met de menselijke geest van het opgroeiende kind, en dat is geen sinecure. We staan eigenlijk nog bijna nergens als we het over die (on)wetenschap hebben.
Ik heb al een paar keer gesproken met "gediplomeerde opvoeders", en sorry, een echt hoge dunk heb ik er niet van gekregen. Ik heb wel een grote eerbied voor de inzet van een deel van deze mensen, die werkelijk alles doen om kinderen terug op het juiste spoor te krijgen, maar och, ze zijn ook maar zoekenden... ze baseren zich op ervaringen van anderen en van henzelf, maar vermits ieder kind nu eenmaal een individu is, kun je er niet zo maar een algemene regel gaan op plakken... Wat voor de een werkt, kan voor de ander een regelrechte weg zijn naar een ramp.

Wat is er toch met mij aan de hand ? Ik praat over de tuin en land in de opvoeding.
Zou dat komen door mijn (t() veel lezen? Ik ben bezig over een onderwerp, en één woord leid me naar een ander item. Op die manier vertel ik vast een heleboel, maar wellicht is het niet meteen de helderste soep ooit.

Ik kan er niet aan doen, ik heb een zwervende geest in mij... Ik stel vast dat ik dat doe terwijl ik naar de TV kijk, en plots schrik ik dan, en stel vast dat ze daar aan heel wat anders bezig zijn dan wat ik zag of meende te zien in de film binnen in mijn geest. Het is niet echt een gebrek aan concentratie, maar eerder een gebrek aan wil tot concentreren. Ik ben op een leeftijd gekomen dat nog maar heel weinig MOET... en dus moet ik ook niet meer het programma van de kijkkast volgen, kan ik mijn eigen gang gaan.
Dat is een van de dingen die me helpt om creatief te zijn. Ik zie iets, en dat doet me denken aan een manier waarop ik iets dergelijks zou kunnen maken met de Crea-leden van Ziekenzorg, en hup, ik zie de TV niet echt bewust meer. Soms vraagt Anny dan "Wat zegden ze ?" en dan moet ik het antwoord schuldig blijven, ik zag het niet eens, laat staan horen...

Maar ondertussen solfer ik, u, geachte lezer(es) op met mijn gekke kronkels...
... en ik weet niet of ik u op die manier niet het verkeerde pad op stuur...
Wie weet begin jij dan ook te krinkelewieren...
djudedju

een wereld vol rare Toontjes !

tot de volgende ?

Smeren en olie verversen...

Image by tonylanciabeta via FlickrStraks ga - rijd - ik naar de garage, mijn autootje heeft nood aan een smeerbeurt en olieverversing.
Ik ken geen jota van mechanica, en al zeker niet van wat er onder de motorkap zit van mijn eigen vehikel. Het enige wat ik weet thuis te brengen zonder moeite, is het bakje waar ik water moet in doen om mijn ruiten te besproeien... Veel verder gaat mijn kennis niet.
Ik heb dat ook niet echt nodig. Van een auto wordt veronderstelt dat hij rijdt... Niet dat je er aan moet prutsen.
Oh ja, een band vervangen dat kan ik ook.
Maar dan is het echt zowat op.
Bij mijn computer is dat zo wat hetzelfde... Hoewel ik, door het feit dat ik met Linux werk, ik een zekere faam geniet, ken ik van het binnenste van mijn PC niets... Oh ja, de ventilator weet ik te herkennen. . . .
Maar net zoals ik behoorlijk met mijn auto uit de voeten kan, kan ik dat ook met mijn kwampjoeter. Maar ga nu niet denken dat ik een techneut ben of zoiet... Nee, ik kan er mee werken (en lang niet alles: excel en consorten heb ik nooit nodig, dus ken ik dat ook niet).
Maar kleine software probleempjes kan ik tegenwoordig veelal zelf herstellen. Soms moet ik wel wat zoeken, maar meestal lukt het me wel.
Mijn Waalse vriend en redder in hoge nood, Erwin, heeft het ook al gezegd, hij moet bijna niet meer komen om mij te depanneren. Vroeger noemde hij me - met een verschrikkelijk Waals accent- de pruts, en dat moest dan prutser zijn...
Maar wellicht is het net dat vele prutsen en dat vele zien depanneren dat mij gebracht heeft tot waar ik nu sta.
De meeste mensen krijgen die kans niet ! De meeste mensen moeten, als hun PC het laat afweten, naar de winkel of naar een andere hersteller, daar moeten ze hun computer achterlaten, en veel centen betalen om het ding nadien hersteld en wel terug te "krijgen"... Met andere woorden, ze zien het niet, en leren dus nooit bij.
Dat is het sterkste punt van die herstellers, ze werken in hun ivoren toren, en vermijden dat een ander er ook iets zou van weten...
Dank zij mijn vriendschap met Erwin, heb ik steeds de herstelling kunnen meemaken, heb ik gezien hoe hij zelfs aan het binnenste (Het Heilige der Heiligen) van de computer werkte, heb ik mijn oude bakje ettelijke keren opgewaardeerd, en heel lang mijn computer op een behoorlijk peil weten te houden.
En al die herstelbeurten waren gratis, en zelfs de nieuwe stukken betaalde ik netjes wat ze echt hadden gekost... Geen frank meer. Nu en dan kreeg ik zelfs stukken gratis, dat waren dan stukken die Erwin recupereerde uit computers die echt helemaal kapot waren. Al de onderdelen die nog werken worden netjes bijgehouden om mensen te depanneren. Ik denk niet dat hij dat overal gratis doet, maar voor vrienden doet hij dat wel...
Onze vriendschap dateert nog uit de tijd dat ik vakbondssecretaris was, en hij delegee in het bedrijf waar hij werkte.
Hij was toen mijn enige Franstalige militant en delegee... En het was en is een zeer flink en goed delegee.
Het is dus van uit een beroepsrelatie dat we vrienden voor het leven zijn geworden.
We plagen elkaar, en zitten vol verwondering al het gemekker over Vlaanderen/Wallonië te bekijken en te bespreken.
Zelfs de Waalse mopjes over Vlaanderen stuurt hij me glimlachend door, en ik stuur hem de Vlaamse door. Zelfs dingen die ik aan mijn Vlaamse vrienden niet door stuur, zend ik hem wel, omdat ik weet dat hij er mee kan lachen, waar een deel van de Vlamingen die dingen soms heel bitter en sarcastisch bedoelen.
Kortom, die Waal is wel een van mijn Beste Vrienden... Met hoofdletter. Iemand waar voor je dingen buiten je gedacht doet, omdat het nu eenmaal een vriend is.
Ik mag er niet aan denken dat hij straks misschien in het buitenland gaat wonen. Als Bart De Wever zijn zin krijgt.
Maar als het dan toch moet, laat het dan in hemelsnaam snel gaan !
Het duurt nu al lang genoeg, al dat geblaat en weinig wol... en straks worden ook wij Belgen op de Zwarte Amerikaanse lijst gezet, als financieel niet betrouwbaar, en dan gaan we ons blauw en zwart mogen betalen door de schuld van de oeverloos mekkerende politici. Trouwens, is Amerika zelf niet in een situatie waarin ze beter eens in eigen boezem zouden kijken?
Om het eens cru te zeggen, heel het "vrije" Westen is eigenlijk virtueel in een staat van faillissement.
En heel onze economie lijkt steeds meer en meer op een zeepbel.

Wij zijn allemaal zodanig gewoon aan het leven in een staat met enorme schuldenlast, dat wij ons daar geen vragen meer bij stellen, ... tot eens de zeepbel toch zal klappen....

En hier, hier doen ze niets, nee, ze vergroten de schuld door oeverloos gezwam over de splitsing van ons piepkleine nietsje... Moesten ze al die regeringen, al de bijhorende ministeries, al de bijhorende kabinetten en kabinetsmedewerkers afschaffen, dan zouden we al een hele grote stap in de goede richting zetten, maar ja, dat gaan zij die aan al die vetpotten zitten nooit zelf beslissen hé...

Neenee, zelf smeren en een ander doen betalen, dat is pas politiek à la Belgiek.

En zeggen dat ik over smeren en olie begonnen ben, maar dan voor mijn autootje...
djudedju

tot de volgende ?

wateroverlast ondanks Aquafin ... ?

Image by wester via FlickrHet regent, het regent, we worden allemaal nat...
Gek, enige weken terug zaten we nog te zagen om wat regen te krijgen, en nu hoor je alweer dat die regen wel eens mag stoppen. Regen heeft het vermogen heel vlug vervelend te zijn. En toch, zonder regen is het een ramp.
En geef toe, we hebben eigenlijk een ideaal klimaat, we hebben hier weinig of geen extreme weer-situaties, en al hebben we nooit erg lang van dat heerlijk warm en droog weer, we zitten in een echt gematigd klimaat, ook qua temperaturen geen extremen. Kortom, we lijken wat weer betreft ergens rond die gulden midden regel te zweven. We mogen dus in feite niet klagen.
Ik hou ook niet erg van die regen, maar zo heel erg is dat nu eigenlijk ook weer niet.
Dat we de laatste tijd wel vaker horen van watersnood in woonwijken, heeft volgens mij veel meer te maken met de toenemende groei van het bewoonde gedeelte, en het feit dat steeds meer oppervlakte geen of te weinig water doorlaat.
Bovendien is er nog een bijkomend en weinig gekend feit: door de aanleg van nieuwe (veelal gesplitste) rioleringen, blijken veel mensen die vroeger geen overlast hadden, nu wel wateroverlast te kennen. Nochtans zijn de rioleringen nu veel beter, van een groter volume... Wat is er dan eigenlijk aan de hand ?
De reden is simpel, de nieuwe rioleringen zijn te goed !
De buizen zijn nu werkelijk dicht, en er is geen uitsijpeling meer van water uit de buizen...Maar wat veel erger is: er is ook geen insijpeling meer. De oude rioleringen werkten, door hun niet-waterdicht-zijn, in feite als een soort reuze drainage-systeem. Daar de riolen nu echt helemaal waterdicht zijn, kan het grondwater niet meer afvloeien langs de rioolbuizen. Dat betekent dat de grond verzadigd wordt met water, en na een tijdje oververzadigd... en dus komt het water als het ware de grond weer uit gekropen. Als we dan te maken hebben met niveauverschillen, dan komt ook het grondwater naar de laagstgelegen stukken, met alle gevolgen van dien.

Zo kun je dus stellen dat onze nieuwe rioleringen mankeren door het feit dat ze te goed zijn... De mensen die liggen te mekkeren over Aquafin hebben dus op een bepaalde manier toch gelijk, ook al is het op een andere wijze dan ze meestal denken.

Ik zag zo net dat ik bijna aan mijn tweeduizendste blog toe ben... 't Is niet te geloven hé ! Gewoon iedere dag (of toch bijna) wat tokkelen op het klavier van je kwampjoetertje, en plots stel je vast dat je al een hele berg lettertjes hebt gepubliceerd....  Ik vraag me af hoeveel letters ik al op papier heb gezet in mijn leven (ik reken zowel de echte als de virtuele letters)... het moet een astronomisch cijfer zijn ! Door mijn werk was ik ook al heel wat van mijn tijd aan het schrijvelen, en nu met die blog.

Ik heb ook in dat schrijven een hele evolutie meegemaakt... In de lagere school schreef ik nog met de griffel op een lei, en nu en dan in een schriftje met speciale lijntjes leren schoonschrijven... Masoeur Hubertine moest eens zien hoe ik nu krabbel... In dat schriftje schreven we met inkt uit het potje dat vooraan in onze bank zat. Met een ballonnetjespen... (Een pen waarop een luchtballon afgebeeld was ). Ik denk dat de kogelpen al wel bestond, maar die noemden we toen nog geen Bic, maar een Biro (Byro?)... Ook naar het toen bekendste merk van die dingen.
Later kwamen de Bic's, en nog later poogden stiften en rollerball ook een plaatsje te veroveren, maar het duurde heel lang voor we die dingen op school mochten gebruiken. We schreven vanaf ons Plechtige Communie met een vulpen (dat was toen één van de klassieke geschenken voor de communicant...)

Pas heel veel later  moesten wij leren tokkelen op een schrijfmachine, en die dingen zijn nu ook zo wat verdwenen en vervangen door de computer...

Ik heb dus niet alleen veel letters op pampier gezet, ik heb het ook nog met een heleboel middelen gedaan... Herinner jij je nog die inktpotloden wij noemden ze aniline-potloden... Als je die nat maakte schreven ze in een soort paarse kleur inkt. Als ze droog waren schreven ze als een gewoon potlood. Veel handelaars van toen gebruikten dat, en velen maakten het stompje potlood dan nat door het eventjes met speeksel te bevochtigen, sommigen hadden dan een paarse plek op de lippen.

Dat verhaal doet mij dan weer denken aan het speelgoed van toen... Neem nu de knikkers... We kenden er twee soorten, marbels (wellicht van het Frans Marbre = marmer) en de andere ieptjes. Deze laatste waren van gebakken klei. Later kwamen daar de slakken bij... Slakken, dat waren glazen knikkers waarin zo'n soort slak in gekleurde glaspasta zichtbaar was. De knikkers zijn nog niet weg... Nu en dan zie je ze weer, al zijn de spelletjes veranderd...

Gek, hoe zelfs die dingen evolueren... Wij hadden veel minder en vooral minder gesofisticeerd speelgoed, en heel veel dingen waren er eigenlijk alleen in onze fantasie... We hadden een stok, en dat was onze sabel, en als het een dikke stok was, dan was het een slagzwaard... We speelden heel veel met dingen die we vonden of zelf maakten. We holden een stok van een vlier uit, zochten dan een andere stok die daar zo precies mogelijk in paste... Dan knauwden we op stukken krantenpapier, tot we een natte massa hadden. We duwden die massa in de holle vlierstok, en zetten de andere stok in de vlier aan de andere kant. Dan plaatsten we die stok tegen ons middenrif, en trokken de uitgeholde vlier uit alle macht naar ons ribbenkast... de lucht werd in de vlier samengeperst, en met een knal vloog de natte prop krantenpapier ver weg... Een heerlijk wapen in onze roemrijke oorlogen...

Als het de tijd was van de stekelbaarsjes, dan zag je massa's kinderen vissen... Een stok, met daaraan een zwart twijndraadje, in het midden een oud stukje lucifer vastgebonden als dobber, en onderaan bonden we een regenworm vast... We hingen dit lijntje in het water, en keken naar de stekelbaarsjes die onze worm probeerden in te slikken. Als de worm ver genoeg in hun keelgat zat, haalden we het beestje op, trokken de worm uit zijn keel, stopten het visje in de meegebrachte bokaal, en hingen de worm weer ten prooi....  Tot het volgende stekelbaarsje beet. De dobber diende niet echt als dobber, het was eerder een maat om te zien hoe diep je worm hing...

Nu zijn er die massa's stekelbaarsjes niet meer... En de zwarte tiendoornige stekelbaars heb ik al jaaaaren niet meer gezien....

Ach... waar is de tijd...
Hoe kom ik daar nu bij ? Ach ja, met die bijna tweeduizend blogjes... Ook al een verhaal op zich !

tot de volgende ?

van leven en dood...

Image by tatteralan via FlickrGisteren was er geen blog. Nee, ik was niet ziek, nee, ik heb niet te veel kapellekes gedaan na de plechtige ruitersommegang ter ere van Sinte Amelberga... We zijn gewoon eens op uitstap geweest... En 't heeft deugd gedaan.
Ik dacht bij me zelf, als de renners mogen rusten, dan mag ik dat ook.
(Voor een bijna-gepensioneerde telt een uitdrukking als deze dubbel!)

We zijn samen naar Dadizele geweest, naar Floralux, om nog wat plantjes voor in de tuin, daglelies. Allemaal verschillende kleuren en vormen. Dan hebben we nog een wandelingetje gemaakt in het park aldaar, en kaas gekocht van de sukkelaars. In het kasteel in het park van Dadizele zitten een pak echte sukkelaars die er samen een en ander doen. Onder meer maken ze lekkere kaas. Ik zag dat er ook nestkastjes hingen, en daar er eentje van mijn oude bakjes het stilletjes laat afweten, heb ik er een nieuwe meegebracht. Dit jaar zag ik al minstens twee grote nesten jonge meesjes rondvliegen (en tegen mijn raam kwakken, gelukkig zonder erg).

Dan zijn we eens lekker gaan eten, en ik moet bekennen dat ik overdaad heb gedaan! Ik zag plots een bord met daarop de vermelding dat ze huisgemaakt ijs verkochten... Ik weet niet hoeveel jaren het al geleden is dat ik dat nog eens at, een coupe met fruit, ijs en een dot slagroom er boven op... Een moordaanslag op mijn oeverloos gevecht tegen de kilo's...

Nadien zijn we nog eens de dierenwinkel binnen gewandeld, hebben er de vissen en de vogels bekeken, en zijn dan naar Moorslede gereden, naar de Nachtwaker... Met hoofdletter.

"De Nachtwaker", dat is een bloemenhandel en bloemenkweker. Nu zul je denken, wat is daar zo bijzonder aan? Wel, dat is geen gewone kweker, de man heeft een heel apart gamma van planten, en waar hij beroemd om is, hij heeft onder meer, méér dan 2.500 soorten fuchsia's hangen en staan. In de week van de 21° is er opendeur... Als je niet weet waar naar toe, daar kijk je je ogen op uit ! Het is verbluffend hoeveel soorten en kleuren er bestaan in de fuchsia, wat we hier bellekensplanten noemen, en in West Vlaanderen veelal Kloksynia's (Waarschijnlijk afgeleid van een andere plantennaam???) Maar je weet wel wat het zijn, min of meer klokvormige bloemen. Zie één voorbeeldje op de bijgevoegde foto.
Ik ga niet overdrijven, maar we zagen er fuchsia's van bijna 10 centimeter lang !! en ook hele kleintjes, maar daarvan was het plantje bijna niet meer zichtbaar door de massa bloempjes...
Ik heb er drie winterharde variëteiten gekocht. Ik heb al enkel soorten in de tuin, die ieder jaar groter en groter worden, maar die bloempjes zijn zo mooi dat het een plezier is om ze te bekijken.

En dan was ik volkomen uitgeteld, en was er nog de terugweg, en eindelijk mijn luie zetel, om weer te bekomen.
Het was een mooie dag, en deze namiddag is er hobby, en eten we taart en drinken we bobbels op mijn (komende) verjaardag. We gaan verder werken aan ons varken in papier-maché, en we gaan asbakjes maken van lege drankblikjes, vaasjes van lege petflessen en de oude kaarsen uit de kerk recycleren we meteen ook maar, en maken mooie vaasjes uit was...
Het wordt druk, druk, druk... en ik ben nog stijf en stram van gisteren.

Van tanteke hebben we nog niets gehoord, ik ga straks eens bellen om te horen hoe het er mee is... Maar eigenlijk is het wellicht een kwestie van langzaam uitdoven... Hopelijk heeft ze geen pijn, en gaat ze uit als een kaarsje, zoals we dat plegen te zeggen. Het mensje heeft niets meer om voor te leven...

Ach, het leven is maar een zucht, en we hangen er aan vast met alles waarmee we grijpen kunnen.  Ik heb de indruk dat ze eigenlijk niet meer wil leven, maar haar lichaam houdt vast aan dat sprankeltje. Van mij moet ze niet gaan, maar als ze moet gaan, laat ze dan vredig en pijnloos heen gaan... De dood kan soms een welkome vriend zijn, voor mensen die het gevoel hebben en de overtuiging dat ze lang genoeg hebben geleefd.

Ik ga stoppen, niets bijzonders te melden, buiten de gewone dingen van het leven...
en de dood...

tot de volgende ?

Sent'Amelberga...

Image via Wikipedia10 juli, de hoogdag van Mater... en onze iconen werden vandaag gewijd in de kerk. Niet door de bisschop, ons dorp zal niet belangrijk genoeg zijn, maar door onze eigen pastoor Patrick.
Die man maakt van al die dingen iets speciaals ! Zo heeft hij zitten zoeken naar een speciale wijding van iconen, maar dat vond hij alleen maar in de Orthodoxe ritus, dus heeft hij dat dan maar overgenomen en onze iconen gewijd, zoals iconen gewijd moeten worden... met Chrisma, in de Oosterse ritus Myron genoemd. Dus niet zo maar eventjes met de kwispel zwaaien, maar iedere icoon echt zalven met Chrisma, die anders gebruikt wordt bij doopsel en vorming...

Je ziet, niet alleen onze iconen zijn een specialleke, nu werden ze ook nog eens op een wat aparte manier gezegend...

De kerk zat behoorlijk vol, en na de mis hoorden wij dan ook heel wat positieve opmerkingen over onze hobby-werken... En eerlijk, ik ben fier op mijn mensen, ze zijn er in geslaagd iets werkelijk moois te maken. Het mag gezien worden, en ze zijn dan ook zo fier als een gieter !

Voordien hebben wij nog genoten van de ruitersommegang, waar je altijd wel een of meer bekenden ziet, en toen ik een oude kennis zag met een koets waarin nog plaats was, vroeg ik of mijn twee kleindochters niet mee mochten rijden... dat mocht, en natuurlijk zagen we dan ook twee heel gelukkige meiden van de koets stappen en heel beleefd de koetsier bedanken... Ook voor hen kan de dag niet meer stuk.

Gisteren zijn we naar tanteke geweest, en daar is het helemaal niet goed... Ik denk dat we iedere dag het einde mogen verwachten. Ze lag daar te liggen, in een soort slaap, waar uit ik haar niet kon wekken, ze opende de ogen half, maar haar ogen bleven verdoken, helemaal weggedraaid. Ze mompelde wat onverstaanbaars... en na een tijdje zijn we dan ook stilletjes weer weggegaan. ook de verpleegsters denken dat het op zijn laatste loopt... Je ziet ze zo wegkrimpen, het is net of ze is al stilletjes aan het verdwijnen.

Ze ligt nu wel in een vleugel van het nagelnieuwe bejaardentehuis, binnenkort wordt het oude wellicht afgebroken of helemaal vernieuwd. Ik weet niet of ze ook maar de verhuis heeft beseft... Ze wil bijna niets meer eten of drinken, en ligt met een baxter met glucose, stilletjes uit te doven.

Ze ligt in de afdeling van de demente oudjes, en we zagen en babbelden naderhand ook nog met enkele van die oudjes die we ondertussen ook al kennen... Velen er van voelen zich wat verloren in dat nieuwe huis... Ze weten niet waar ze zijn, en hoe en waar ze naar toe kunnen. Eéntje wilde weten hoe wij binnen geraakt waren...

Iedere keer verwonder ik me weer of dat hele simpele ding waarmee ze opgesloten zitten in een afdeling van het tehuis. Je hebt bij iedere lift of deur een kastje met cijfers, en er boven hangt de code die je moet indrukken, maar die staat van achteren naar voren gedrukt, en dat staat er bij vermeld. Je l moet dus eigenlijk alleen te lezen, en dan in omgekeerde volgorde de toetsen in te drukken, maar demente mensen kunnen dit blijkbaar niet.

Wat is er nog over van de mens in die demente geest ?

Iedere keer als er iemand verdwijnt uit mijn leven, heb ik een beetje het gevoel dat mijn wereld kleiner wordt. En hoe ouder je wordt, hoe meer mensen je ziet verdwijnen uit het leven... hoe kleiner de kring wordt met vrienden en kennissen en familie... Het lijkt een beetje op een stoelendans, de muziek stopt en wie niet tijdig een zitplaats vindt moet de kring verlaten... Wie laatst overblijft is daar dan de winnaar... Ik weet niet of de laatste zijn van je levenskring ook aanvoelt als een overwinning... Ik voel het eerder aan als een telkens enger worden van je mede-mensen. En hier bedoel ik van hen MET wie je mens waart, in een nauwere band dan met de anderen.

Misschien is het omdat ik heel binnenkort 65 wordt, en nu echt op pensioen ga... een heel ander statuut in een mensenleven, waar lang niet iedereen aan toe raakt.

Ik stel ook vast dat ik in facebook wel eens zit te kijken in die pak foto's van "mogelijke" vrienden, gebaseerd op het feit dat ze kennis of vriend(in) zijn van een van je eigen kennissen of vrienden... Ik zit dan altijd een beetje te neuzen, in de hoop daar plots iemand terug te vinden van uit een ver verleden. Van uit mijn schooljaren, van uit de Chiro... Allemaal mensen die ik uit het oog verloor, vooral door te verhuizen naar Mater, al weer zo lang geleden...

Ach, wellicht is dat een beetje de weemoedigheid die een beetje bij de ouderdom hoort, maar nu begin ik die weemoed zelf te ervaren en te begrijpen.

Ik mag dan de coole opa zijn, ergens diep van binnen ben ik maar een heel klein mannetje in een heel grote wereld...

tot de volgende ?