Monsieur le déformateur...

Image via WikipediaZijne Saaiemeid de Koning der Belgen heeft Elio Di Rupo (PS) aangeduid als formateur, met een zekerheid van meer dan 99 % op mislukken... Niet moeilijk, want al vóór de benoeming was NVA en VLD bezig met het afkeuren van het systeem door Di Rupo verdedigt... Hij was nog geen formateur, maar zijn systeem was al op voorhand afgeschoten.
Nu, je kon ook moeilijk ieamnd van NVA of VLD nemen als formateur, want uiteraard is Di Rupo dan tegen...
We kunnen dus eigenlijk veel beter spreken van een déformateur...

Zondag heb ik binnenpretjes gehad, toen ik luisterde naar de Zevende dag (één)... Heb je gehoord dat het koor der vroede heren ook de vinger legde op de zere plek van de particratie ??? Je kunt dit al lezen in verschillende van mijn blogs, van eeeeeuwen geleden. Blijkbaar worden er steeds meer lui wakker ?

Och ik ben het een beetje moe nog over de politiek te zwammen... Als je ziet dat men de VLD die notabene de crisis veroorzaakte, plots weer onder de arm gaat nemen... Het geheugen van het mensdom is wellicht toch iets minder slecht dan wat de politici veronderstellen.

De enige oplossing om uit het slop te geraken is om alle partijen te onthoofden, zodat de dictatoriale leidinggevende elementen er uit zijn, of zonder partijen een regering vormen van technici... Maar wat ze ook doen, de rekening van dit getreuzel zal door ons, gewone inwoners van dit landje betaald worden.

Misschien zou men ook een kunnen overgaan tot een hoofdelijke ondervraging van de bevolking, om te zien of er echt zo veel mensen ons landje willen in drie scheuren... In drie, want Brussel zal, hoe dan ook, een splijtzwam zijn... En misschien zelfs in vier als de Duitstaligen ook hun onafhankelijkheid willen. Veel logischer zou zijn dat we nu eindelijk eens, wat Vlaams is Vlaams laten, wat Waals is Waals laten, en gewoon de faciliteiten werkelijk doen uitdoven, zoals het oorspronkelijk gepland was. Brussel een apart statuut geven, waarin waarborgen zitten opdat het werkelijk een aanvaardbare hoofdstad zou blijven voor gans het land.  Daar hoef je echt niet zo veel voor te veranderen, maar moet je wel de wet die al bestaat respecteren in zijn volle betekenis. Meer niet. En niet terug gaan herbeginnen met tellingen en zo, men heeft een wet, respecteer hem... België is wellicht het enige land waar de regering haar eigen wetten negeert ???

Maar hoofdzaak is dat men nu eindelijk eens maatregelen tret om de particratie uit te schakelen... We hebben nu immers geen democratie meer, maar een soort multiviraat van kleine dictatortjes...

't Is dinsdag, normaliter gaan we vissen, maar ik heb nog niets gehoord van Luc... Ik ga zelf eens bellen. Warm is het wel niet, maar met een dikke trui aan kun je heel goed vissen. Och ja, 't heeft hier nog steeds niet geregend...Eventjes vielen er wat van die minieme kleine druppeltjes naar beneden, maar toen ze de droogte voelden stopte het meteen weer... En ondertussen is men bezig voorbereidingen te maken om de komende overstromingen beter in de hand te houden. Dit gebeurt vooral op het klassieke Belgische systeem. Op de zelfde manier waarop we al jaren werken met onze weginfrastructuur. Als een Belgische weg echt niet meer normaal te berijden is, dan komen er meteen maatregelen. De gemeente zet een bord dat deze staatsweg niet berijdbaar is. Betreft het een gemeentelijke weg, dan wordt dit bordje iets anders, en wordt geplaatst door de Provincie of de staat... Dan luidt het bordje: deze gemeentebaan is in slechte staat.
Deze oplossing is gepatenteerd en werkt jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren.
Tot groot jolijt van garagisten en de fabrikanten van veren...

Bovendien zijn deze wegen zéér gezocht door de productiehuizen van koersen. Men ziet zelfs dat dergelijke wegen in hun belabberde staat geklasseerd worden, om de koers te verzekeren van attractieve wegen. Tot spijt van wie daar woont, maar dat is uiteraard een verwaarloosbare minderheid.

djudedju

tot de volgende ?

Vergadering

Image via Wikipedia't Zal wellicht een kort blogje worden, straks moet ik naar een vergadering.
Ik vind dit een prachtig woord: vergaderen... In onze spreektaal is het mij nog liever, daar zijn vergaren en vergaderen krek hetzelfde, en is het allemaal vergaren...
Ofte verzamelen... verzamelen van mensen, verzameling van wijsheid, of dingen verzamelen, zoals mijn wandelstokkenverzameling.
In de hal staat een groot rek met meer dan honderd wandelstokken vergaard te vergaren.
God, wat heb ik in mijn leven al een pak vergaderingen meegemaakt en zelf gegeven... Te veel voor een normaal mensenleven. Voor een stuk waren mijn kinderen en vrouw daar het slachtoffer van, ik was niet veel avonden thuis... Ik heb er wel steeds de gewoonte van gemaakt om na de vergadering niet te blijven plakken, mijn vrouw wist altijd ongeveer hoe laat ze me mocht verwachten.
Ik was ook té plichtbewust, en trok zelfs in de meest slechte weersomstandigheden obligaat naar de vergadering, en in veel gevallen kwam ik dan onverrichter zake terug naar huis, want buiten mezelf was er geen kat, 't was immers geen weer om een hond door te jagen...

Als ik nu eens naar een vergadering moet, dan is dat heug tegen meug. Ik heb mijn deel al gehad. Nu moet ik me zelf echt dwingen, en waar Anny me tijdens mijn werkende jaren steeds steunde, zaagt ze nu als er weer eens een vergadering is... Ook dat werkt niet meteen opwekkend, maar ja, ze heeft me wellicht al meer dan genoeg afgestaan aan allerlei organisaties...

Toen ik vanmorgen het rolluik omhoog trok, kwam de koude morgenlucht met een kille wind de slaapkamer binnen. Het is een pak kouder geworden. Wij hebben hier alsnog geen spat regen gehad, maar toch is het "waterkoud", je voelt als het ware de regen, ook al is hij er niet. (Is regen wel mannelijk ???)

De lucht zit vol grijze wolkjes, bijna, mochten ze wit zijn, schapenwolkjes, maar nu zijn het dus vuile schapen...  En toch heb ik nog steeds niet het gevoel dat er ook maar een drup zal uitvallen. Ik weet niet precies waarom, maar het lijkt mij dusdanig droog, dat er geen verbinding meer is tussen de vochtige wolken en de droge bodem. Het lijkt me, vanuit onze Belgische weer-ervaring, dat water om water vraagt, en vermits het nu zo kurkdroog is, is er geen verbinding meer tussen het water boven en beneden...

Toch zou het eens moeten regenen... of we worden hier een van die landen waar de mensen vol verbazing naar zitten te kijken voor hun TV-scherm... Landen waar de zomers de wereld veranderen in halfwoestijn, en die in de wintermaanden overdekt worden met een zee van water... Waar de mensen niet meer weten hoe ze moeten leven om in leven te blijven.
Er verandert duidelijk iets aan ons klimaat... Maar hoe we iets kunnen doen is helemaal niet zo simpel. Vandaag las ik dat we niet alleen de lucht vervuilen, maar dat we bezig zijn om in een ijltempo onze zuurstof op te gebruiken... We doden letterlijk onze eigen wereld !
Nee, het zal onze tijd niet duren... Het is reeds in onze tijd bezig !
Hoog tijd dat we wakker worden !

't Is tijd voor de vergadering, tot de volgende ?

Geraard zijn bergen...

Image via WikipediaDeze morgen zijn we naar Geraardsbergen gereden, naar de wekelijkse rommelmarkt. We hadden de wagen een stuk voor de markt geparkeerd, en zijn "gewandeld" naar de markt... Wat je wandelen noemt, want in Geraardsbergen liggen Geraard zijn bergen... Geen meter vlak. Te contrarie, behoorlijk klimwerk in de winkelstraten.
Maar het is wel een mooi stadje, en op de markt  kun je het oudste, het echtste manneke Pis bewonderen...
En je ziet in één straat wel tien bakkerijen (min of meer Eerwaarde Vader)...met de echte Geraardsbergse Mattentaarten, gedeponeerd als Europees erfgoed.
Maar veel te markten was er niet, er stonden maar een vijftien, twintig kraampjes.
En we hoorden dat ze al een paar "beizen" regen op hun kap hadden gekregen. Onderweg hadden wij ook al natte straten gezien, en in de verte zagen wij de zon piepen door de regen, op de manier waarvan we dan zeggen: " Kijk, de zon trekt water", omdat de lichtstrepen precies water lijken te bevatten...
Maar hier in Mater ??? Poeierdroog !
Gisteren is ons Lieselotje langs geweest... Ik had haar 's morgens opgebeld om te zeggen dat haar parkiet hier was aangekomen... Ze zal wellicht heel de dag gezaagd hebben om toch te mogen komen kijken... Meedoen mag nog niet, want het beestje moet nog gevoederd worden. We haalden het nog piepklein uit het nest, net zo groot dat we zagen dat het rood op de rug kreeg, en dus wellicht mannelijk zal zijn. Dat omdat mannetjes van parkieten veel kalmer zijn, en veel minder hard bijten dan vrouwtjes. (Dat is bij ons ook zo...)
Nu zie je hier Anny regelmatig dat vogeltje uit zijn kooitje halen, en voederen. We doen dat met een spuit... We houden daarvoor enkele spuiten aan de kant, die nu niet dienstig zijn om met een naald gesierd in je billen te verdwijnen, maar zonder spuit, en gevuld met eivoer, in de bek van het parkietje gestopt worden, en dan voorzichtig het eivoer in de bek spuiten...
Dan eventjes voelen aan de krop of hij genoeg binnen kreeg, en dan weer in zijn kotje, tot de volgende voederbeurt.
Op die manier zijn de beestjes handtam te kweken, en wordt het parkietje een vriend des huizes, of liever een vriend van Lieselotte...

Ook hier hangen nu dreigende wolken, maar tot op heden, geen druppel...
Het is droog, zeer droog... Iedereen vraagt om regen, en zodra het er zal zijn, zullen ze weer zagen om droog weer. Om goed te zijn, zou het alleen 's nachts mogen regenen, maar dan zouden de mannen van de nacht klagen...
Nooit is het goed.
Het weer is immers voor iedere Vlaming het geliefkoosde onderwerp. Negentig en meer procenten van alle gesprekken worden ingeleid met een opmerking over het weer.
Het is dan ook zooooooooooooooooooooooo wisselvallig, dat er altijd wel iets te melden is, ook al is het momenteel alleen het feit dat het voor één keer niet wisselvallig is, maar muurvast lijkt te zitten...
Straks ga ik eten, en na het eten...eens denken op die lekkere mattentaarten... We hebben er geen gekocht, dat is slecht voor de lijn, en Anny mag geen suiker hebben...
djudedju

tot de volgende ?

Niemand komt als je Leo roept...

Image by racingsnake via FlickrSinds een paar dagen zit de pauw van Mario hier op het dak van een der huizen in onze wijk. Midden in de nacht schreeuwt hij wanhopig "Leeoo", maar niemand komt als je Leo roept.
Blijkbaar wist het beest wel hoe hij boven op de schoorsteen moest geraken, maar is hij vergeten hoe je er weer af raakt... De pauw is een kieken van een vogel.
Ik vind het altijd een beetje fantastisch dat beest met zijn ellenlange staart te zien... Heel mooi, maar heel onhandig zo'n staart. In ieder geval schreeuwt het beest afgrijselijk, zeker als hij dat doet in het stilste van de nacht, gezeten op een schoorsteen zodat zijn schreeuw ieder slaapkamervenster binnenduikelt...

Als het beest honger krijgt zal het wellicht toch van zijn hoge troon afkomen, en terugtrekken naar zijne gemalin, de pauwenmadam die al net zo vrolijk staat te schreeuwen om heuren vent terug te lokken. (Volgens Van Dale is een vent een gesneden ezel...een Spaanse ezel dus, een ezelos...)

Vanmorgen gingen wij weer kijken naar de pauw, maar de schoorsteen is leeg... Waar is het beest naar toe ? Hopelijk naar zijn vrouwtje-lief, en hopelijk zal Mario nu de beesten proberen binnen te lokken, zodat hij ze kan pakken, en dan kan hij ze leewieken. Je kunt dat door aan één zijde de slagpennen te snijden, zodat ze geen draagvlak meer bieden om te vliegen. Je snijdt van iedere pen dan de vlag netjes af langs de schacht van de pluim. Zo blijft het beest er netjes uit zien, en kan hij niet meer (echt) vliegen. Nadeel van dit systeem is, dat bij de rui het beest nieuwe veren krijgt, en hij dus weer op de wieken kan. Daarom opteert men soms voor een drastischer manier van leewieken, men verwijdert de hand van de vleugel, dat is dus het gedeelte waar de grote slagpennen op staan. Men kan dit chirurgisch laten doen, of soms ziet men dat men in het gewricht een draad heel hard aantrekt, zodat alle bloedtoevoer weg is, en dat stukje afsterft en afvalt.
Het nadeel is dat het beest dan verminkt is, en dat dit zichtbaar is ook! Zelfs als het beest gewoon staat, zie je een merkbaar verschil tussen de geleewiekte vleugel en de gezonde vleugel. Bij het systeem van waar bij je de pluimen langs de schacht weg snijdt, zie je dat niet als de vogel gewoon staat of rondloopt.

Ik weet dat, welke oplossing men ook kiest, dit niet echt een vogel-vriendelijke maatregel is, maar je kunt bijna niet anders, want de meeste mensen zijn echt niet gelukkig als er plots zo'n vogel op het dak komt zitten om je heel de nacht wakker te krijsen... Je moet als je dieren houdt, ze ook op je eigen terrein houden... Bij een koe zet je een draad om de wei, bij vogels moet je andere maatregelen nemen, en daar een reuze-volière geen betaalbare optie is, rest alleen dat stomme leewieken...

Vroeger werden pauwen gegeten, waarbij men voor de bereiding het beest netjes het vel, met de pluimen, afdeed. Bij het opdienen op de tafel, werd dit vel, met de pluimen weer over het gebakken beest getrokken, zodat de pauw in zijn prachtige vederpakket op tafel verscheen. Moest je dat nu doen, en de mensen weten dat dit rauwe vel daar zit, dan wil er geen mens meer van eten. Bovendien lijkt het mij ook een uitstekende manier om ziekteverwekkers bij het eten te krijgen...

Nu is een pauw alleen nog maar een siervogel... En geef toe, zolang het beest zijn bek dichthoud is het een prachtig dier. Je hebt twee soorten, de groene en de blauwe pauw. Je ziet ook wel hier en daar wat kleurafwijkingen (kweekvariëteiten), waarbij de sneeuwwitte pauw ook wel heel mooi oogt. De groene pauw komt uit een andere streek dan de blauwe. Reeds van in de romeinse tijd lopen hier pauwen rond.
De Romeinen brachten hier ook het parelhoen binnen.
En men vermoedt dat omstreeks dezelfde tijd het konijn ook tot hier raakte. Het is niet echt duidelijk of het konijn (dat oorspronkelijk alleen in Spanje voorkwam op Europees gebied) zelf gekomen is, door uitbreiding van zijn woongebied, of dat het ook is ingevoerd door de romeinse bezetter.
Ik meen me ter herinneren dat dan ook de ezel hier is gekomen, maar dat weet ik niet meer zeker. Kippen waren hier al veel vroeger, alhoewel de wilde kip (Het bankivahoen) van uit het verre India stamt... Er was dus al wel héél vroeg uitwisseling van goederen, al van in het stenen tijdperk !
Voilà, voor een zaterdag na een heel korte nacht (met dank aan de pauw) is dit wel voldoende om eens op te knabbelen...
Tot de volgende ?

Sorry...

Image by Erf-goed.be via FlickrMaar ik kan er echt niets aan doen... Toen ik vanmorgen probeerde mijn dagelijkse blog te schrijven, bleek de site van Blogger niet meer te werken, ze waren er aan aan 't werken... Ik was niet gans de morgen thuis, want ik moest om 11.30 uur op de begrafenis zijn van vriend Jacqui (Ik weet 't, 't is een ongewone manier van schrijven, maar zo is, sorry, was het nu eenmaal...)
Ik moet zeggen, het was voor mij de allereerste keer dat ik een volledig burgerlijke dienst mee maakte. ('t Vlaamse burgerlijke dienst klinkt misschien bij anderen wat vreemd, maar dat staat hier voor niet-gelovig, niet confessioneel...)
Ik moet zeggen dat het een mooie en ontroerende dienst was, en dat ik het ook zo wel kan appreciëren. Het was gewoon een mooie dienst, met zeer passende teksten, en eigenlijk was het mij bijna even vertrouwd als de gewone kerkelijke diensten.
Niet mooier, maar ook niet minder mooi.
Wat me wel op valt is dat men ook daar probeert iets in te vullen na de dood. Niet meteen een leven na de dood, maar toch allusie maken op het verder bestaan op een of andere manier. Ook al wees men hier veeleer naar een opgaan in de natuur, toch is er ook bij hen die drang naar het niet-eindigen van het leven met de dood.
Eigenlijk weten we het niet.
Het kan dat zij veel dichter zitten bij de werkelijkheid, het kan dat wij dichter zitten... En weet je, ik vind dat niet erg. Als er een God is, en het is werkelijk een God van Liefde, dan zal Hij ook Jacqui, een doodbrave mens wel onder zijn brede vleugels nemen... Anders zou de Liefde niet volmaakt zijn... En als die God er niet is, dan is de dood gewoon het niets, en is het opgaan in de natuur, ter vruchtbaarheid van de planten en dieren, een heel mooi beeld.

Wellicht zullen sommigen me om deze woorden minder gelovig vinden, maar ik meen dat, als God Liefde is (met een heel dikke hoofdletter), dan gaat zijn liefde veel verder dan onze menselijke invulling... En ziet Hij gewoon naar de manier waarop we het Leven invullen. En ik denk dan dat ik dichter bij het ware Geloof zit, dan mensen die denken dat God zich beperkt tot één of andere vorm van eredienst. Wij hier, zijn door onze plaats van geboorte, door de opvoeding in onze streek logischer wijze veeleer onder de katholieke vleugel te vinden, maar was ik Indiër, dan was ik misschien Boeddhist, of in andere gebieden veeleer Moslim, maar ik hoop, dat stilaan iedereen wat milder gaat staan tegen over de medemens, welke zijn "merk" van godsdienst of net on-godsdienst hij of zij ook mag hebben.

't Is voor mijn Blogje al heel laat, en dan zit ik nog steeds van die diep-filosofische dingen te vertellen... Maar eigenlijk wil ik net het andere stellen... Mens, maak je niet druk over welke eredienst je ook aanhangt, probeer gewoon een goed mens te zijn, met eerbied voor je medemens en voor je zelf... Doe je dat in of met een God, dan zal dat wel goed zijn, doe je het zonder, dan zal het ook wel goed zijn, want het is het goed zijn dat telt.

Ik ben geen heilige, jij wellicht ook niet, maar dat wordt wellicht ook niet van ons verwacht. Wat we wel moeten betrachten, is breder te zien dan het IK... als we dat al weten in te vullen, dan zijn we misschien al een klein beetje heilig, op onze kleinmenselijke manier. Stop een roos in de loop van ieder geweer, ieder kanon, en stop de haat, de nijd, de zucht naar macht, naar overheersen... Veel meer hoeft niet om Mens te zijn, maar dat is op zich al een heel moeilijk iets.

Ik hoop op een God, en dus hoop ik ooit nog Jacqui weer te zien, samen met hem te babbelen over vroeger, een boom te kaarten voor stoempkes... En gelukkig te zijn. De mens heeft al zo veel afgezien in dat laatste halve jaar... Het is genoeg geweest...

tot de volgende ?

Aardbeving

Image via WikipediaGisteren liep Rome zowat leeg, door een voorspelling uit 1915 dat er een grote aardbeving hen zou treffen... Hopelijk zijn ze niet gevlucht tot in Spanje, want daar was de aardbeving.

Naar het schijnt had de man een resem aardbevingen juist voorspeld, en dus waren er een heleboel Romeinen bang.

Voorspellingen hebben de gekke eigenschap dat ze pas aanvaard worden als echt, als ze ook uitgekomen zijn. Of als ze nadien lijken gezegd te hebben dat dit feit zou gebeuren (Lees maar eens Nostradamus)...

Geloof je in voorspellingen?

Ik weet het niet, soms lijken die dingen akelig dicht bij de waarheid te komen, andere keren zijn ze grandioos verkeerd.

Eigenlijk laat ik er mijn slaap niet voor.

Ik heb wel medelijden met de mensen die nu weeral eens getroffen worden door een aardbeving. Misschien is het vooral door het feit dat we nu veel meer horen, lezen en zien dan vroeger, maar het lijkt wel of de wereld steeds meer in een kramp schiet, de hik heeft of wat dan ook...

Als we beelden zien, opgenomen tijdens een aardbeving, dan moet dat verschrikkelijk beangstigend zijn. Dat wat je kent als de vaste grond onder je voeten, is plots niet meer vast. Dat klinkt simpel, maar als plots alles om je heen begint te bewegen, de dingen van de kasten vallen, de schilderijen van de muur springen... Nee, liefst niet waar ik ben.

Ik denk dat ik verschrikkelijk bang zou zijn.

Dat is één van die dingen waar je geen vat op hebt. Je kunt niets er tegen doen, hoogstens proberen buiten te raken op een plaats waar je min of meer veilig bent voor vallende voorwerpen, en maar hopen dat niet net onder je voeten de bodem verdwijnt. Ben je in huis, onder de tafel duiken... Ons moeder vertelde dat als mogelijke overlevingsplaats bij een bombardement, en een aardbeving heeft daar wel een en ander van weg.

Maar het is in ieder geval een duidelijk les om de mens eens bij de oren te vatten en te stellen dat we maar kleine luizen zijn op de wereldpels...

Ook al bouwen we nu torens van bijna een kilometer hoog en binnenkort zelfs een stuk hoger, als de aarde het moe is, schudt ze even, en wel kunstwerk...

We hebben een gekke drang naar omhoog. Kijk maar eens naar de torens, de piramiden, de toren van Babel... Vroeger een poging om dichter bij God te zijn, nu een poging om op een zo klein mogelijke oppervlakte zoveel mogelijk mensen te parkeren.

Op die manier kan ik me er nog enigszins mee verzoenen, men kan op die manier een massa mensen op een beperkte oppervlakte zetten, en voldoende wereld open te laten om te zorgen voor de voeding van die mensen.

Hier in ons Absurdistan lossen wij dat op door de appartementsgebouwen plat te leggen, en we doen aan lintbebouwing... Als je hier vertrekt en langs de gewone wegen naar Brussel rijdt, dan heb je het gevoel dat je steeds maar in de stad blijft toeren... Eén lange bebouwde straat. Knoertlelijk.

Ik hou niet van die wolkenkrabbers, maar er zou daar mee misschien nog wat groen te zien zijn tussen de dorpen in.

Maar een Vlaming leeft in een landje dat al eeuwen en eeuwen steeds weer en weer bezet is geworden door Romeinen, Germanen, Noormannen, Fransen, Spanjaarden Oostenrijkers en ga zo het rijtje maar af, er zijn er nog legio... Het gevolg is dat wij als inwoner van dat land feestelijk ons voeten zijn gaan vegen aan al die bezetters en/of bestuurders, en we zijn op ons eigen begonnen... We kopen een stukje grond, zetten daar een heg omheen om het duidelijk te maken dat daar geen vreemden gewenst zijn, en zetten daar een huis op, op onze eigen grond, en wat daar buiten is, dat zijn de anderen.

Nee, wij zijn niet geboren met een baksteen in de maag, wij zijn geboren met een ingebakken gevoel van onafhankelijkheid, en ook al zijn we bezet, of hebben we zelfs geen regering meer, we trekken het ons niet aan, we trekken de voordeur achter ons dicht, en al de rest is daar buiten. Gaat ons niet meer aan.

Wij hebben niet echt het gevoel dat wij een moederland hebben, nee, we proberen zo vlug mogelijk wat vierkante meters bijeen te sparen om op ons zelf te beginnen.

Onze onafhankelijkheid bestaat in die vier are.

De rest dat is de buitenwereld.

Stel je dan maar eens een aardbeving voor, op jouw eigenste grond ! Jouw eigenste vrijheid in puin !

Ik mag er niet aan denken.

Misschien verdwijnt net mijn grond wel in een bodemloze spleet in de hervormde wereld.

Dan heb ik niets meer, ja, een gat. Veel dieper dan het gat in de begroting.

En dan gaan we wellicht beroep gaan doen op de solidariteit van dezen die het geluk hadden hun huis, hun grond te houden, maar dat zijn dus onafhankelijken, vrijen, die helemaal geen oog hebben voor de buitenstaanders...

Buitenstaanders...zij die buiten staan. Letterlijk !

In de kou

in de hitte

in de regen

in de wind

Buiten in weer en wind.

We vergeten veel te veel en veel te vaak dat er op onze wereld nog miljoenen mensen zijn die geen eigen huisje vol onafhankelijkheid hebben, die dagdagelijks moeten zoeken om beschutting, die hongeren en dorsten...

Weet je, wie geen huis heeft, geen onderkomen, daar kan het ook niet kapot geschud worden in een aardbeving. Wij echter, wij zijn eigenaars... zo kwetsbaar omdat we zo verschrikkelijk veel belang hechten aan hebben. Aan houden.

Onze rijkdom kost dus ook een stuk vrijheid.

Materialisme is gehecht zijn aan de materie, zich niet los kunnen trekken van...

Diogenes woonde in een leeg vat, geen eigendom: geen zorgen !

Maar wij, onze welvaart is niet gelijk aan welzijn.

Soms heb ik het gevoel dat ons bezit onze begrenzingen vormen.

We worden ergens een beetje als een huisjesslak, en kruipen moeizaam voort met heel ons bezit aan ons been...

Oh, ik ook, en ik weet het, en toch hecht ik aan dat bezit, kan ik mij niet voorstellen anders te moeten leven... We bewonderen Diogenes wel, maar verder gaat het niet.

Echt niet.

tot de volgende ?

Dood van een jong mens...

Image by Cindy Trossaert via FlickrHet valt me zelf steeds meer en meer op, dat ik met wat vertraging reageer op de feiten uit het nieuws. Dat komt omdat ik de dingen eerst wat verwerk, en niet wil holderdebolder reageren...
Nu is er heel wat heisa over de dood van de renner W. Weylandt... In de Giro wordt een dag koers opgeofferd aan een soort eerbetoon, en overal liggen rouwregisters waar je je medeleven kunt betonen...
We hebben zelf een zoon  verloren, dus weten we heel goed wat de omvang van het leed is bij een dergelijk verlies. Onze zoon was geen bekende figuur, maar toch, zoals telkens bij de dood van zo'n verschrikkelijk jong mens, liep de kerk over van het volk.
Mensen voelen duidelijk meer mee met het verlies van een jong mens, dan met het verlies van een oudje... ("Die heeft zijn/haar tijd gehad... ('t zal jou moeder maar eens wezen))
Maar ergens is het wellicht normaal dat we meer geraakt worden door de dood van een jong mens, omdat dit wellicht ons veel meer herinnert aan de kans dat het ook ons treft. Bovendien lijkt het wat onrechtvaardig, het is te vroeg, hij/zij stond nog voor een gans leven.
Je kunt de pijn die het verlies van een kind je geeft niet beschrijven. Slechts zij die het ook mee maakten weten wat dat is. Want daar is de onrechtvaardigheid nog erger. Het is eerst aan de ouden om te gaan, hier wordt de logische volgorde doorbroken, hier wordt de vrucht van je eigen leven weggerukt, hier lijkt het voortbestaan van jouw genen plots gestopt.
Dat doet zeer, veel meer dan te beschrijven valt.
Zelfs het verlies van Vader, van Moeder is daar niets bij. Mijn moeder is gestorven na mijn zoon, en in de begrafenisdienst van ons moeder heb ik wellicht meer gedacht aan onze Koen dan aan haar...hoe erg het verlies van moeder ook is.
Dat is geen gebrek aan eerbied of aan liefde, dat is gewoon een bevestiging van het gevoel van onrechtvaardigheid. En de dokter die ons er op wees dat in arme landen, zoals in Afrika en zo, dat de daar kindersterfte een bijna normaal gegeven is, weet niet waar hij over praatte...
Dat gegeven maakt het voor mij misschien wel dubbel moeilijk om over de dood van Wouter Weylandt te praten...Dat maakt misschien dat ik een van de weinigen ben die het echte verdriet kan inschatten.

Maar ik wil het hier in de eerste plaats hebben over al dat publieke betoon van medeleven... Ik weet echt niet of je daar de mensen mee helpt...  Anny vond blijkbaar wat troost in het feit dat er zovelen met haar mee treurden, ik zelf vervloekte ze bijna omdat ze mijn verdriet nog dieper in kleurden. Met andere woorden, het kan zijn dat je hen helpt met je rouwbetuiging, het kan ook dat het hen nog meer pijn bezorgt.

Ik doe het niet, niet omdat ik niet mee leef, maar omdat ik vanuit mijn ervaring, de mensen niet nog meer wil verdrieten... Maar misschien heb jij wel gelijk met het wel te doen, en reageren zijn ouders en familieleden net als Anny...
Maar hoe dan ook, het eigenlijke verwerken, het plaats geven van het verdriet, het inweven in je leven, dat doe je als ouder zelf, helemaal alleen... Je hebt hooguit wat steun van vrouw en de andere kinderen, maar toch sta je uiteindelijk alleen... En na die massale belangstelling dimt het leedbetoon weg, vervloeit het als water tussen je vingers wegloopt. Je staat, na die massale steun 's anderendaags plot helemaal alleen...

Eigenlijk zouden wij de steun moeten bedelen, en met elkaar afspreken dat die mensen niet plots in dat zwarte gat mogen vallen, moesten wij afspreken om om beurten die mensen eens te bezoeken, niet om het verdriet nog maar eens te herkauwen en te her-her-kauwen, maar in tegendeel, om hen terug in het leven te voeren... Want voor de massa, het individu uit die massa, is het na het eerbetoon, na de begrafenis allemaal voorbij, hooguit enkelen brengen met Allerzielen nog een bloemetje, maar daar mee is de kous af... Niet zo voor de rechtstreeks getroffenen, en vooral niet voor de ouders...
Mij doe je geen plezier met nog eens van onze Koen te praten, dat is iets wat ik helemaal achter slot en grendel diep in mijn hart in een schrijn bewaar, maar ik ken anderen die daar wel deugd van hebben. Ik ga zelden of nooit naar het kerkhof, want ik voel onze zoon veel meer nabij in mijn eigen hart dan op dat kerkhof, maar ik ken lotgenoten die bijna dagdagelijks op het kerkhof gaan, en daar steun in vinden...
Ik kan dus niet echt raad geven, buiten één ding: laat die mensen niet in dat ijzingwekkende diepe gat vallen...
Hou contact, je zult wel voelen of ze het gesprek al dan niet op hun verloren kind brengen, maar laat hen niet alleen, verdriet is zo snijdend, en praten over je verlies, of net praten over andere dingen helpt.
Veel meer dan die lieve woorden in dat rouwbetoon...

getekend,
een ervaringsdeskundige... tot mijn spijt

tot de volgende ?