desillusie

Image via Wikipedia

Och, wellicht hecht je er helemaal geen belang aan, maar ik heb een wrede desillusie opgelopen...
Nu ja, wreed...
Het was op de rommelmarkt dat ik plots een boek zag liggen van één van mijn meest favoriete schrijvers Desmond Bagley... Wellicht is de man al een heel end zaliger, want sinds lang vond ik geen "nieuwe" werken meer...tot dus vorige week!
Het was een klein boekje voor een Bagley, en met stille verwondering heb ik het vastgenomen, er wat in gebladerd, en moeten vaststellen dat het mij onbekend was...
Ik heb het gekocht, en thuisgekomen meteen beginnen lezen.
Het was een desillusie...
Een Bagley, dat zijn boeken die je vastbinden, bladzij na bladzij, boeken waar je hele nachten voor wakend blijft, om het in één ruk uit te lezen...
Ligt het aan mij ? Ligt het aan het boek? Ik weet het niet, het leek mij wat goedkoop, met een flauwe pointe en veel minder spannend dan ik verwachtte.
Maar misschien ligt het wel aan mij, misschien heb ik al zoveel gelezen, dat niets mij meer echt vastbindt. Misschien ben ik wel wat oververzadigd aan de sensatie van een Thriller, en tril ik helemaal niet meer mee...
Misschien is het de leeftijd, die mij niet meer toelaat mij in te leven in het personage dat plots een reuzegrote anaconda met wijd open gesperde muil voor zich heeft... Vroeger zou mijn hart minstens een paar keer uit het ritme zijn gegaan, nu... niets.
Dat de gifpijlen met curare me langs de oren vliegen laat me ijzig koud.
't Zal dus wel aan mij liggen.
Ik ben het trillen voorbij. Als ik nog wat tril, dan zal dat eerder met tremor te maken hebben dan met een boek.
En met zo'n koude uitgebluste kikker moet mijn kleindochter straks aan het water gaan zitten vissen.
Hoe zal ik mij nog kunnen inleven in haar denkwereld, als haar dobber plots de diepte in duikt ?
Hoeveel begrip zal ik nog kunnen opbrengen voor de sensatie die zij dan voelt?
Ik herinner me nog heel goed mijn eerste eigen hengel...een afdankertje van pa. Voor mij een gouden stuk gereedschap, een opening naar "de jacht" op grof wild: palingen...
Straks ga ik maden halen. Met mijn kleindochter.
En dan gaan vissen... en genieten van haar enthousiasme, van haar vreugde
die ik zelf niet meer opbrengen kan voor een stom bliekje
hooguit nog wat voor een echt grote karper...

Dat stomme boek heeft me doen inzien dat ik (eindelijk?) mijn kinderjaren achter mij heb gelaten. Dat dat ongebreidelde enthousiasme, die grenzeloze vreugde voor de kleine dingen... niet meer zo wild, zo ongebreideld, zo grenzeloos is....

Ik zit niet meer IN het boek. Ik lees en geniet nog wel, maar ik ben het niet meer die door al die avonturen heen rol. Ik leef me niet meer in.
Ik ga straks nog een Bagley uit de kast nemen, een waarvan ik me nog de spanning herinner, en eens zien of het aan mij ligt, of het boek... Ik hoop het boek, want een wereld waarin ik niet meer kan wegdromen, dat lijkt me maar niks.

Weet je, ik heb nog hoop! Hoop dat ik ergens nog wat van het kind in me heb. Hoe zou ik anders mezelf kunnen verliezen in een dagelijks blogje?  Hoe zou ik anders 's morgens om 4 uur uit mijn bed kunnen kruipen, om voor het open raam te staan genieten van het gezang van het vogelkoor ?
Hoe zou ik 's nachts kunnen liggen fantaseren en wakker liggen dromen?
Nee, alle hoop is nog niet weg
dat ik nog steeds hoor bij die zonderlingen
 die leven in een wereld die ze zelf maakten
naar eigen behoeften
naar eigen vreugd en deugd?
Dju, jongens, ik ben nog steeds wie ik ben!
diene raren kwiestenbiebel
die gekke dingen schrijft en wakker wegdroomt

...en gelukkig is ondanks pijn, ondanks politiek, ondanks de wereld...

tot de volgende ?

Op vakantie bij opa

Image by Gent Verkend via Flickr

Vanmorgen, om twintig na zeven ging de bel, en stapte Lieselotte, mijn kleindochter binnen in het nog stille huis. Anny was even te voren naar beneden gegaan om de deur open te doen.
Nog van voor het schooljaar ten einde was had ze al zitten vragen om eens op verlof te mogen komen. Ik weet wel wat het is, opa is al een paar keer met haar broer gaan vissen, en zij... Dus mag ze op verlof komen, en morgen gaan we samen vissen. ('k zal mijn pere zien!)

Jij kent Lieselotte niet! Het kind is verzot op alle diertjes, ze is er in geslaagd zelfs hun kippen te temmen. Nu komen de kippen zodra ze roept, om op de schommel te gaan zitten. (Ze leggen zelfs nog eieren ook tussendoor). Ook de dwerggeitjes vertonen bij haar zaken die je anders bij geen geit opmerkt.

En nu gaat dat diervriendelijke kleindochtertje van mij, morgen een vlijmscherpe haak door een made duwen, en vissen vangen met die scherpe haak in hun bek. Ik ga ze op hengelafstand van mij zetten, want wellicht zal dat made aanhaken en het onthaken van de vissen toch mijn werk worden, en zo zal ik niet telkens moeten rechtspringen... Maar och, een mens moet wat over hebben voor kleindochters.

Ieder jaar weet ik haar boos en ongerust te maken, als ze op vakantie gaan, dan moeten wij voor de kippen, de geitjes en de dwerghamsters zorgen en de vissen... Telkens vraag ik dan aan Bart waar het aardappelmesje ligt, om die oude kippen nu eens eindelijk te slachten, en telkens loopt Lieselotte er met open ogen in... Gedurende het verlof ergens ver weg, bellen ze wel een paar keer, en telkens krijg ik dan een ongeruste Lieselotte aan het apparaat om te vragen hoe het is met bruno en de andere kippen, want die beesten hebben allemaal een naam!
En daarmee ga ik morgen vissen...
Wat een grootvader lijden kan.
Maar het is wel een happy opa, en een fiere bovendien, want Lieselotte is geen gewoon kind! Ze is ook begenadigd met het teken en schildertalent van haar vader (en haar opa), en het is een doordouwertje! Ze is heel sterk allergisch aan een massa voedingswaren, als baby is ze grootgebracht met rijstwater, want zelfs soya bleek voor haar giftig. Maar ze is overal doorheen gekropen, is een flinke fikse en goed gebouwde meid geworden, volop in haar publiciteitsjaren. Je moet geen schrik hebben dat ze iets verkeerds zal eten, want ze controleert zelf heel bewust alles op alle ingrediënten. In de winkel neem je iets uit het rek: Lieselotte, mag je dat eten? Ze bestudeert het etiket aandachtig, nee!, maar in de Delhaize hebben ze ook zoiets, en dat mag ik wel eten. Geen kind die beter het gamma kent van de producten die te krijgen zijn in alle ketens te lande...
En bovendien... een opa mag niet stoefen met zijn eigen kleinkinderen, maar ze gaan nog solferblomme moeten strooien aan hun deur ! (Voor wie dat niet kent: Vroeger strooide men inderdaad solferbloem voor de deur van het huis waar een loops teefje (hond) leefde, om de reuen weg te houden van de deur. Nu zie je dat niet meer, omdat honden veel minder loslopen dan vroeger, maar vroeger zag je meteen waar er een teefje loops was door de aanwezigheid van een hele meute reuen aan die deur!)
Nu is dat solferblomme strooien een spreuk verworden, om te zeggen dat het een mooi kind is...

Is het bij jullie ook aan het regenen? Zo'n fijne regen, bijna als een uitvallende mist. Maar het kan geen kwaad, want het is droog, heel droog. En voor morgen geven ze alweer goed en warm weer. Laat het dus maar wat regenen. We hebben hier geluk gehad, want er is hier al heel wat gevallen, wat niet overal het geval was. Bovendien hebben we hier geen hagel gehad, en weinig last van het onweer, buiten wat wilde windrukken. Kortom de planten voor mijn deur zijn eindelijk het grijs van het steenstof kwijt, en pronken weer in fris groen en felle kleuren van de bloemen.

Het enige spoor van de werken zijn een paar verdorde takken in mijn lindeboom, takken die door de machines halfafgerukt zijn en nu met dorre blaren tussen het groen hangen. Ik heb er al eens aan getrokken, maar ze hangen nog wel vast. Nu ja, ik ga eens mijn snoeisschaar moeten uithalen , met een verlengstok aan, om die takken er uit te knippen...

tot de volgende ?

slunse

Image via Wikipedia

Vanmorgen op de rommelmarkt te Deinze...
Aan een kraam stond een vrouw een tshirtje te passen, en de verkopende dame verzekerde haar dat ze er beeldig mee stond. Ik, weer eens veel rapper dan ik zelfs maar kan denken: "Madame, je kleedt met een lapje, als maar groot genoeg is"... De verkoopster keek mij één ogenblik verbluft aan, en beweerde dan dat de juiste versie was: " je klidt met eu slunse..." Waarop de koopgrage dame "Mee wa ?" Een andere dame die stond te luisteren: "Mee eu vodde"... "Ah ! eu laptje"
Vlaanderen heeft een verbluffende woordenschat als het over vodden gaat.
Eskimo's hebben honderden woorden voor sneeuw... wij voor vodden.
En ik heb het nog niet eens over de politiek gehad, noch over de griep. Want als je de griep hebt, dan voel je je ook als een slunse, vodde of zoiet, en in de politiek ...maar 't is zondag, we gaan het netjes houden.
Eén van de heerlijke dingen van een rommelmarkt is dan ook de aanwezigheid van alle soorten van dialecten. Van West Vlaams naar Oost Vlaams, Aantwaarps naar Brabants, en niet schrikken als je Engels hoort, Chinees, Chileens en veel Arabisch en Turks... Kortom op de rommelmarkt is het ook op taalgebied een rommeltje van jewelste. Ik amuseer me dan kostelijk. Klap dan (geel helukkig) een potje westvlams mee met de West Vlamingen en schakel vlotjes over naar Oost Vlaams.  Vraag benieuwd of ze van de streek van Ninove zijn, of dezen daar van dèremonde (Dendermonde)...
Ik hou van taal, en vooral ik hou van die sappige klanken van onze Vlaamse dialecten. Vanmorgen zat er weer die dame uit Werken, een mooi dorp in West Vlaanderen. (Werken? z'en doar eu proche van gemakt... verklaring: Werken? Ze hebben daar een parochie van gemaakt, dus waarom zou ik dat doen?)
Ondertussen deel ik maar briefjes uit voor de rommelmarkt te Mater, en leg op iedere markt weer ettelijke keren uit waar Mater ligt. (Gek, de brouwerij kennen ze allemaal)
Steeds meer kom ik mensen tegen die me vertellen dat ze al ingeschreven zijn. De reclame werkt !
Met die briefjes heb ik nu nog meer kans om wat te keuvelen met de mensen... Heerlijke markten zijn dat.  Ik ga weer een pak briefjes moeten halen, want ik zit weer door mijn voorraad heen. Duizenden van die dingen zijn ondertussen al mijn handen gepasseerd. Ik schrik ter telkens van als ik zie dat de voorraad weeral op is.
En ondertussen bedenk ik telkens hoe veel beter ik nu ben, in vergelijking met enkele jaren terug. Allemaal dank zij de dagelijkse turnoefeningen.  En even dikwijls voel ik me wat wrevelig omdat de dokters me niet van in den beginne op dat turnen hebben gewezen. Als ik nu lees over rugkwalen, dan lees ik dat je niet mag stilzitten, dat je moet bewegen... Vroeger was dit dus net andersom...Kalm, rustig, jezelf geen pijn doen...
Maar och, eigenlijk kan ik de dokters van toen niets verwijten, ze deden wat ze toen als best zagen. En wie weet, misschien is dat bewegen voor sommige rugpatiënten wel net verkeerd, en zal binnen vijftien jaar hier iemand zitten te bloggen over die onnozele dokters die hem deden bewegen, waardoor hij nu nog veel zieker is... Want rugpijn en rugpijn, dat is duidelijk twee, eerder drie dan één.
Ik ben in ieder geval beter met dat turnen. Genezen kan wellicht niet, zoals de dokters mij al heel de tijd verzekeren, maar ik voel dat ik stillekes aan telkens een beetje mijn grenzen verleg. De pijn is er nog wel, maar gaat weer over bij wat rust en wat recuperatie, en het is al een hele tijd geleden dat de pijn zich vastzette en er een ontsteking van kwam. Ik moet wel zien hoe en wat ik doe, maar wat jij misschien belachelijk weinig vindt, is voor mij als een deur op een hele wereld. Want het wereldje wat me restte op het hoogtepunt van mijn rugkwaal, dat was maar een verdomd klein wereldje geworden, met grenzen fel gekleurd door de pijn en dreigende ontstekingen. Het was genoeg dat iemand te lang stond te praten tegen mij, waardoor ik geen kans zag even te gaan zitten, om weer "vast" te raken...
Nee, ik ben echt blij met wat ik nu kan.
Mijn verlangens waren zo miniem geworden, uit noodzaak, dat wat ik nu heb, voor mij een hele zee van mogelijkheden lijkt, en voor u waarschijnlijk dramatisch weinig is.
Maar och, wat zit ik te zagen over een probleem dat u hopelijk bespaard zal blijven!

Gisteren kreeg ik van de stad Oudenaarde een schrijven een brief, om me te verwittigen dat ik binnenkort een schrijven zou moeten ontvangen over mijn pensioen, en als ik dat niet krijg, wat ik dan moet doen... Tja, nor één jaar en ik ben bij de oude mensen. djudedju.

tot de volgende ? (op de foto: de kerk van Werken)

ontdopen

Image by Gerard Bierens via Flickr

Sinds de schandalen over pedofilie in de kerk, neemt het aantal aanvragen tot ontdopen sterk toe.
Ontdopen...
Ik vind het maar een gek idee.
Kijk, ofwel geloof je, ofwel geloof je niet (meer). Meer lijkt er me niet te zijn. Ontdopen, dat is iemand die vanuit een katholieke traditie ooit is gedoopt, nu niet  of niet meer gelovig is, en zich laat uitschrijven uit de doopregisters of zoiets triviaals.
Want geef nu toe, als je echt niet meer gelooft, wat doet die doop of dat ontdopen er dan aan? Mocht ik niet gelovig worden, dan zou ik het zelfs tegen alle principes in vinden me te laten ontdopen. Want daarmee zou ik in feite bekennen dat dat doopsel me op een of andere manier toch nog wel iets doet.
En als ik echt niet geloof, wat kan dat doopsel me dan nog schelen.
Nu lijkt mij dat ontdopen veeleer een teken van " ik geloof nog wel, maar ik verzet me tegen de kerk".
Persoonlijk heb ik allang een heleboel dingen aan de kerk die me niet bevallen, maar ik geloof nog steeds. Om het in koerstermen te stellen, ik fiets nog wel, maar als onafhankelijke. Niet meer verbonden aan een of ander merk.
Enige eeuwen terug zou ik ongetwijfeld op de brandstapel belandt zijn voor zo'n houding. Maar ik denk dat ik in die vroegere tijden heel wijs mijn bek in mijn pluimen zou hebben gehouden, en ostentatief rooms zou geleken hebben. Want wat in mijn bolleke zit, dat is niet zichtbaar.
Als ik de historie van de kerk bekijk, dan stel ik me dezelfde vraag... De Romeinen vervolgden de kristenen niet omdat ze kristen waren, maar omdat ze geen eerbied toonden voor de romeinse goden naast hun eigen god. En het toppunt van geloof was dan wel je te laten opvreten in het colloseum door een hongerige leeuw, uit principe... Uit geloof.
Ik denk niet dat er nu nog veel gelovigen erg vinden hun schoenen uit te doen om een moskee eens van binnen te bekijken. Nochtans doe je daar je schoenen uit, niet omdat er zo'n kostbare vloerbedekking ligt, maar omdat je eerbied moet tonen voor dat geloof en die tempel van dat geloof. Net zoals je in de christelijke kerk je hoed afneemt, en bij de Joden net iets opzet.
Zou jij het zo ver doortrekken dat je ostentatief met je schoenen aan de moskee binnen stapt ? Nee hé ? Ik ook niet, en ik kan me niet voorstellen dat ik veel moeite zou hebben te buigen voor het beeld van Juultje Caesar terwijl ik in mijn eigen denk wat ik wil. Maar me laten opvreten??? Nee hoor.

Maar misschien vind jij me dan een klein laf burgermannetje? Liever blode Jan dan dode Jan zeg ik dan maar. In ieder geloof vind je terug dat God de baas is over leven en dood, waarom zou ik hem dan het werk uit handen nemen? Laat mij maar dood gaan als het moment er is, en niet eerder. Ik moet niet zo nodig voor de leeuwen gaan staan "Credo" zingen om mijn lot te bespoedigen.

Mij lijkt het veel gekker dat men in bijna ieder geloof van die "martelaren" vindt. Gestorven uit geloofsovertuiging? Veeleer je lot in eigen handen nemen noem ik dat. Sorry voor al die mensen die het indertijd anders geloofden en deden. Mij overtuig je daar niet mee!

Ik zou het veel moeilijker hebben om mensen te martelen of te pijnigen, dan om daar de held uit te hangen. Maar ik durf niet te zeggen hoe jij of ik zou handelen als we daar toe verplicht werden.  Ik kan me niet voor stellen dat Duitse soldaten allemaal zo sadistisch zijn geweest, ik denk dat er daar velen tussen zaten die het ook moeilijk hadden met wat ze wel moesten doen. Ik geloof ook niet dat die specifieke soldaten, ook al deden ze het uiteindelijk wel, ook echt schuldig zijn. Je kunt ze hoogstens verwijten dat ze geen helden waren. Je zou ook kunnen stellen dat iedere soldaat die met zijn geweer schiet naar de vijand een moordenaar is. Technisch zou ik daar ja op antwoorden, maar moreel stellen de zaken zich heel anders. Het is niet alleen schieten of geschoten worden, het is ook zo dat je bevelhebbers  jou zouden neerschieten bij insubordinatie ...

En daar stellen we ons geen vragen bij... Het is oorlog voor iedereen.
Nee, eigenlijk rest ons alleen nog  de innerlijke geestelijke vrijheid. En geloof of ongeloof kan mij dat niet afnemen.

Gisteren heeft het hier water gegoten en gedonderd... maar afkoelen? Ho maar! Het is nu buiten nog steeds 22 graden, dat is warmer dan mijn knusse woning in de wintermaanden...

tot de volgende ?

He Belgisch Leger

Image by Fabio Bruna via Flickr

wordt al maar leger.
Er is heel wat veranderd in den armee belge! Ik herinner me nog de tijd dat we met ons leger deel uitmaakten van het bezettingsleger in Duitsland. Gevolg van de tweede wereldoorlog. Later kreeg dit kind wel een andere uitleg, en was onze aanwezigheid daar vereist tegen de dreiging van de USSR.
Veel hadden ze er niet te doen. Kan ook niet, want als de mensen een soldaat ontmoetten, was de vraag "Waar ligt ge ?" en geef toe, al liggen kunt ge hoogstens wat poer verschieten, maar veel meer dan dat is er niet liggend te doen in het leger. We hadden er zelfs die in het Duitse Soest lagen, die soesden maar door.
Nu hebben we geen leger meer, het is een welzijnsgroepering geworden, die wordt uitgezet in rampgebieden en in gebieden waarvan de Hamerikanen ons gebieden dat we ze manu militari democratisch moeten maken. Hoe dat manu militari en democratie kunnen in één begrip gegoten worden, is mij een raadsel, maar Hamerikanen vinden dat een peulschilletje.
Verplichte democratie... 't is eens wat anders. Gedwongen overschakelen van de dictatuur van één man, naar de dictatuur van één partij. Na een tijdje splitsen deze partijen zich in ontelbare kleine partijen en partijtjes, die elk op hun beurt wat stemmen (verplicht!) ronselen, en dan krijg je een formateur die heelder massa's volk moet raadplegen om er zeker van te zijn dat hij iedere groep in dit land aan het woord heeft gelaten. Want dat is het grote verschil tussen een democratie en een dictatuur! In een dictatuur mag niemand nog zijn gedacht zeggen, in een democratie hoort het bij je plichten je gedacht wel te zeggen, maar er luistert geen kat naar. Alleen in schijn de formateur en co.
Hoe meer partijen je telt, hoe meer blijk je geeft van democratie. En hoe onmogelijker het wordt te regeren. Immers kun je niet tot een meerderheid komen, zonder een hele hoop van die partijen bij elkaar te brengen in een non-regering. Non, omdat er zoveel ideeën moeten gerespecteerd worden, dat men dan maar besluit niets te doen, dan trap je ook op niemands tenen.
Natuurlijk zijn er mensen die het daar helemaal niet mee eens zijn! Dus richten ze een nieuwe partij op. Binnenkort mogen wij de geboorte verwachten van onze honderste partij! Niet levensvatbare niet meegeteld.
Ik ben uit geloofsovertuiging tegen abortus, maar als iemand een manier weet om politieke partijen in zijn geheel te aborteren... ik hou me aanbevolen!

Maar we waren bezig over het leger. Gek woord. Een haas slaapt er in. Hazen zijn bij uitstek schrikachtige dieren. Vandaar misschien? Legeren is ook een werkwoord, maar we gebruiken het niet meer omdat het verwarrend werkt met legeren. (légeren en legéren voor de trageren onder u). Je kunt bovendien ook delegeren, maar dat heeft dan weer niets te maken met legeren of met legeren.  (Ik moet niet nog eens met accentjes werken toch?)
Vandaar dat het leger nu niet meer legert, maar inkwartiert. Dat duurt meestal veel langer dan een kwartier.
Taal is moeilijk.
Zelfs als we geen vreemde woorden gebruiken, dan stellen we vast dat in Vlaanderen de slager gelijk is met de slachter en dus de varkens en runderen slacht, maar in Nederland is de slager gewoon wat wij een beenhouwer noemen. Nu is het hoofdberoep van een beenhouwer niet het houwen van benen, maar het versnijden van het vlees en het maken van allerlei delicatessen gebaseerd op dat vlees.
Met het dialect ligt het nog moeilijker wij eten dolgraag gekapt, maar dat is verkeerd, we moeten zeggen dat we gehakt eten. Nochtans, de kapper kapt. Niet de beenhouwer. Een beeldhouwer kapt ook, maar dat is iets heel anders.

Och, ik ga stoppen, in de hoop dat je nu voldoende medelijden hebt, om binnenkort een eerste minister Elio te verwelkomen en zijn koeterwaals te aanhoren in vrede en vol liefde. Koeterwaals, dat is geen Waals, maar verbasterd Vlaams. Om het simpel te houden. Gelukkig hebben wij allemaal wat familiale gevoelens over voor Elio, hij is een beetje familie van ons allen, hij is immers een nicht.

tot de volgende ?

De tropen

Image by Djumbo via Flickr

Ik weet het wel, wij wonen op de noordelijke helft van onze aardkloot, in een gematigde klimaatzone, maar momenteel klinkt de waarheid wat ongelooflijk. In onze wijk woont een negerin, en ik zag die zelfs zweten. Dikke zwarte druppels. Allee, 't kan ook zijn omdat het op een pikzwart vel was dat die druppels zwart schenen, maar heel eventjes had ik het gevoel dat met iets meer hitte de kleur er af zou zijn, weggesmolten.
Als kleine kadee leerde ik dat negers zwart zijn, als aanpassing op de vele zon ginder ver. Ik kan dat steeds minder geloven.  Je moet eens een zwart voorwerp en een wit voorwerp in de zon leggen. Na een korte tijd kun je eieren bakken op dat zwarte ding, terwijl dat witte amper iets warmer wordt (en dan nog waarschijnlijk omdat de grond waarop het ligt warm is).
Ik denk dat ik wel de reden weet waarom de negers in het midden van de dag schuilen in hun hutje. Tegen het aanbakken. Wij noemen dat een siësta, maar het is veeleer te vergelijken met dat bolletje op een stoomketel, een veiligheid tegen inwendige overdruk door de hitte. Als wij schuilen in onze zetel op een hete middag, dat is een siësta, maar voor die zwarte mensjes is het wellicht de enige manier om de zon te overleven.  Eén ding hebben ze voor, ze verbranden niet rood, of althans niet zichtbaar, want ik heb het nog nooit nagevraagd, en bij mijn weten is er nog nooit gedegen onderzoek naar gebeurd.
Maar heb je er eens opgelet dat er ook negers bestaan in gradaties van zwart? Je hebt er die zo lijken weggelopen van de reclame van Negrita, maar wellicht weten de meesten onder jullie niet eens meer wat Negrita is (of was)... Toen ik een klein Toontje was, werden zowat alle woningen verwarmd met een kachel met kolen (antraciet 30/32)... Die kachels waren uit metaal, en de propere huisvrouwen van toen, blonken die kachel regelmatig op met kachelzwart van het merk Negrita.  Dan was de kachel niet alleen zwart, hij blonk ook nog eens.
Bij Odiel bakte moeder Maria pannenkoeken op de buis van de Leuvense stoof, maar eerst kuiste ze de plaat netjes met Negrita. De eerste pannenkoeken smaakten dan veel meer naar Negrita dan naar pannenkoeken, maar niemand gaf daarom. Heelder potten Negrita hebben wij zo opgegeten.  Het smaakte precies zoals het rook. Slecht.
Nonnen waren slimmer! In de schoollokalen stond een buizenstoof, een buis uit verschillende op elkaar geplaatste gietijzeren elementen. Daar kwam geen Negrita bij te pas! In de grote vakantie verfden de nonnen (of iemand anders?) die buis met zilververf. Als wij dan in het volgende leerjaar terecht kwamen, stond daar een quasi nieuwe blinkende buizenstoof. Ook de buis die diende als rookafvoerkanaal werd dan telkens netjes in het zilver gezet, en soms zag je dan op de vloer wel eens nette zilveren spatjes. Maar die bleven niet lang blinken, net zo min als de kachel en de kachelbuis, want van zodra de kachel eenmaal mocht branden, verging dat mooie zilver, en je zag alleen nog vage sporen onderaan en een heel klein beetje ook bovenaan, waar de hitte niet groot genoeg was. Die kachel was dus niet zwart, maar toch veel heter dan die zwarte van thuis! Want die buizen konden roodgloeiend staan! Dan moesten we de banken wat verhuizen, want het was te heet om er dicht bij te zitten. Een hete kurkdroge lucht was dat.
Hoe kom ik nu bij die kachel? Ach ja, via die neger en Negrita...
Is het bij jullie ook zo warm ?
Ik heb heel het concept van mijn woning veranderd onder invloed van die hitte ! Overdag rol ik normaliter de rolluiken op, nu laat ik ze neer, om de zonne buiten te houden. En 's nachts laat ik ze niet volledig neer, laat wat reetjes tussen de latten, en daarachter zet ik het raam open, in de hoop dat de frisse nachtlucht binnen komt... Maar nu geven de weermensen aan dat de nacht even warm zal zijn... Dat hebben die negers in zwart Afrika niet eens te lijden !
Gelukkig zijn wij blank, en stoten het licht af.
Maar weet je, ik wordt steeds maar bruiner en bruiner... Wellicht van daar dat het zo heet voelt ?

tot de volgende ?

de kodak

Image via Wikipedia

Mensen van mijn leeftijd zal dit bericht pijn doen. Ik kreeg een publiciteitsfolder met daarop een kodak voor 2.19 euro. En ter verduidelijking staat daar dan bij: herbruikbaar. In een tijd van wegwerpdinges is dit blijkbaar zo ongewoon dat men het er bij vermeld: herbruikbaar.
Met andere woorden, we zijn stillekes in een maatschappij gesukkeld, waarbij het uitzonderlijk is dat er dingen zijn die je kunt blijven gebruiken... Ik heb eens goed gekeken, en ook bij mij hangt er geen briefje op... Dus ook eenmalig. djudedju.

Ik weet nog dat ik ooit als jongeling een kodak kreeg, zo'n simpel boxke, en dat was dan een heel groot en heel rijkelijk geschenk. We behandelden dat met veel omzichtigheid, want zo'n duur ding. Nu 2.19... herbruikbaar.

Ik heb telkens ook weer dat gevoel bij uurwerken. Ik kreeg mijn eerste uurwerk van mijn doopmeter, ter gelegenheid van mijn plechtige communie. Eentje met een Incabloc, dat wilde zeggen dat je het ding niet moest opwinden, door de beweging van je arm wond het zichzelf op. Dat was toen hip, in, heel modern. Nu zie je zo'n dingen niet meer: antiek... Ik voelde mij een hele meneer met een uurwerk aan mijn arm. Nu lopen kleuters met een werkend speelgoeduurwerk aan de arm, waarbij een louche tekenfilmfiguurtje met zijn armen het uur en de minuten wijst.

Met wat geluk heb je een nieuw uurwerk bij aankoop van een doos waspoeder. En vermits die dingen nu op batterijen lopen, is ondertussen al gebleken dat je mits enig zoekwerk goedkoper een nieuw uurwerk met batterij kunt kopen, dan wel er een nieuw batterijtje in te steken.

Ik zit hier te prutsen op een kwampjoeter, die mij indertijd een rib heeft gekost, nu kun je veel betere kopen in de Aldi, voor zowat de helft van de prijs van toen. Binnenkort krijg je ze ook bij waspoeder, want dat is een ding die duur blijft. Brood ook. En vlees en groenten ook. Alles waar je echt niet zonder kunt, dat is duur. Wat normaliter luxe zou zijn, dat smijten ze naar je kop. Gekke wereld die consumptiewereld.

En toch zit er iets fundamenteel mis! Ik ken nog steeds mensen die zich de wegwerpwereld niet kunnen veroorloven, omdat de levensnoodzakelijke goederen zo duur zijn. Als eerste zie ik dan huishuur. Een normale huishuur is nu hoger dan vier maal wat ik maandelijks afbetaalde om eigenaar te worden. En dan komt daar nog water, electra en verwarming bovenop. En vermits de apparaten die zuinig zijn in het verbruik ook de duurste zijn, zitten de armen onder ons met allemaal energieverslinders, uit armoe.  Dat is toch absurd ? Als er één nuttige maatregel zou zijn, én voor de industrie, én voor de armen, én voor de maatschappij én voor het milieu, dan zou het wel de maatregel zijn waarbij zuinige apparaten  stukken goedkoper zouden gesteld worden dan die energieverslinders. Maar nee, de regering stuurt ons een bonnetje voor één spaarlamp.

En dan maar vertellen welke maatregelen ze wel niet allemaal nemen voor het milieu... tommetoch!
En het aantal armen onder onze bevolking, in het rijke Westen, neemt steeds meer en meer toe. Steeds meer en meer mensen zullen dus wel genoodzaakt zijn te blijven zitten met energieverslindende apparaten, met CO2 uitstotende oude auto's... en dan maar vertellen welke maatregelen men allemaal treft om het milieu te helpen.

Maar we zijn gelukkig, want we hebben allemaal een kodakske van 2.19
djudedju

Oh ja, Veerle is terug thuis. Ze moet wel nog enkele onderzoeken ondergaan, maar al bij al lijkt het dus nog los te lopen. Ze ziet er in ieder geval weer goed uit.

Tot de volgende ?