Lenige ruggen

Image by Judy ** via Flickr

Ik ben jaloers op de politici! Zij kunnen nooit rugpijn hebben!
Bij iedere verkiezing demonstreren zij hun lenigheid dat het niet mooi meer is!
In Vlaanderen was er nu eigenlijk maar één winnaar, maar hoe lenig de anderen hun verlies weten in te kleden als winst, als beter dan te verwachten en welke gekkere dingen dan ook??? Lenigheid (en niet ledigheid) is dan het oorkussen van de duivel.
Eén ding is duidelijk, aan hun muilke zal het niet liggen. Maar ja, ze zijn dan ook geoefend in lenigheid, hun geweten is zo soepel dat de rest mee doet.

En daarmee sluit ik de politiek af. Ik ga niet zweren dat ik er nooit meer zal over zeveren, maar na al dat geblaat van de laatste weken heb ik wol genoeg om te gaan spinnen over andere items.

Gisteren heb ik mij onledig gehouden met het oeverloos tekenen van duiven in de balts. Jaja, honderden duiven, tot ik een model had dat me aanstond, makkelijk te tekenen was en mooi was. Ik heb vannacht gedroomd van duiven, vooral in mijn teljoor, want ze zijn lekker, en na de oeverloze studies over hun fysionomie haat ik ze voldoende om ze op te vreten. Waarom ik die duiven zit te tekenen? De schuld van Suzanne! Ze heeft het niet alleen al zo lang uitgehouden dat ze binnenkort 50 jaren gehuwd is met haren Berten, maar nu wil ze dat ik al de uitnodigingen voorzie van een handgetekende versiering op de uitnodigingen... en 't zijn er een pak. Wat kun je nu op zo'n uitnodiging zetten? Een koppel ringen ? Dat is niet alleen saai, het is zelfs niet eens makkelijk om dat volmaakt neer te zetten...rest dus de duif als symbool van de liefde (De man die dat beest ooit deze naam gaf, heeft nooit duiven gehouden! Die beesten kunnen vechten tot de dood...) Maar ja, de goegemeente wil nu eenmaal dat die beestjes lief zijn, en dus zie je bij huwelijken zelfs dat ze bij het verlaten van de kerk een koppel van die witte ondingen laten vliegen, tot jolijt van de menigte kijklustigen (z'is wel schoon hé? en Je moet de vader zien, zijn col gaat nog scheuren van pretentie, en heb je die hoed gezien? Ze had voorzeker drie stoelen nodig met zo'n derrière... en allerlei andere bewonderende kreten)
Duiven dus. De kaartjes zijn donker, dus met witte potlood. Ik heb heel mijn (grote) voorraad schrijfdinges onderste boven moeten keren om een goed wit tekenpotlood te vinden (geen kleurpotlood) en na lang zoeken heb ik er toch een gevonden. Het donkere papier is niet alleen donker van couleur, het is ook nog gebobbeld, dus gummen is er niet bij... (Suzanne, heb je reserve-kaartjes voorzien? Nee, Toon, het aantal is juist) djudedju... Ik heb er toch al ene die ik ondersteboven heb getekend. Heeft mijn zusje er per accident de parcours eentje verkeerd in de hoop gestoken, of heb ik er eentje per ongeluk gedraaid??? In ieder geval, ik zal dus (voorlopig) als enige een ondersteboven kaartje krijgen, want ik ben de dader...  Eigen schuld, dikke bult.
Anny zegt dat het wel mooie duiven zijn, maar dat het niet klopt. Ik heb naar de natuur getekend, zijnde een mooi rank duivinnetje en een kloeke dikke pronkende duiver... Maar Anny zegt dat ik in dit geval beter een dikke duivin had getekend en een ranke duiver... Mijn zus is immers familie van mij, dus ook van het gild der gezetten.... Troost u zus, het is wetenschappelijk bewezen dat wij, de dikkerds, de beste genen hebben om te overleven. Het was immers zo in de oertijd, dat alleen zij die in een korte tijd een vetmassa wisten aan te kweken, kans hadden de schrale winter te overleven. Dus dikkerds aller landen, troost u met mij, het zijn de dunnen die als het er op aan komt  dolf zullen onderspitten.
(Maar Anny zal wel onder haar voeten krijgen van mijn zus, en ik ook, om dat zo maar publiek te maken)
Met dat al hoop ik nu dat ik niet meer kaartjes verpruts... anders moet ik ook nog mijn kinderen opofferen... Je ziet dat mijn zus geen flauw benul heeft van tekenwerk, en de mogelijkheid op een verkeerde lijn...
Maar, ik doe mijn uiterste best om het donkere papier te versieren met alleen correcte lijntjes op de correcte plaatsen...

tot de volgende ?

Verkiezing ?

Image by CarolienC via Flickr

Met een rood bolletje mochten we vandaag aanduiden wij wij verkiezen om ons te vertegenwoordigen in kamer en senaat...
Toen ik op Materplein toekwam, in mijn korte broek, zag ik Norbert, ook in korte broek... "Norbert, ook geen geld meer voor een broek met lange pijpen? Met al die ministers  heb ik zelfs de stof van mijn broek moeten inleveren!" We stonden nog wat te ginnegappen, en wandelden dan het kieslokaal in, geen wachtrij! Toen we buiten kwamen stond er een man of tien aan te schuiven, en een buur vroeg of ik voor de goeie gedaan had..."Goeie? Stonden die er ook op ?" Iedereen lachte ... en wij de wagen binnen om naar een rommelmarktje te rijden, daar kun je nog nuttige rommel zien, in het kieslokaal daarentegen...

Onderweg heb ik voor het eerst gezien waar alle scholen staan. Want ieder schoollokaal is omgebouwd tot kieslokaal, uitgezonderd te Mater, daar is het in de kantschool, wat geen school is, eerder een parochiehuis. Je zag overal gebelgde Belgen staan, want hoewel de verkiezing eerder een recht is, is het voornamelijk het plichtgedeelte dat de mensen opvalt, zeker met het heersende vertrouwen in het gild der politici...  Het moet zijn dat ons mooie Mater ook een erkend oord is van Vredige en Betrouwbare lieden, want bij al de kieslokalen zagen we een (één) politieagent staan, om de orde te bewaren, ( aan het parlement staan er altijd een hele bende, en daar is helemaal geen orde te bespeuren.) En in Mater? Geen flikken te zien. Misschien in burger ? vermomd als kiezer?

Met de GPS op kortste weg, rijden we steeds door de mooiste verloren hoekjes van onze mooie streek...tot we, zelfs daar die vermaledijde bordjes tegenkomen: wegenwerken: omleiding.... en dan ben je vertrokken, terwijl een wanhopige juffrouw in de GPS zit te roepen "Indien mogelijk een U-bocht maken!!" tot ze het op den langen duur opgeeft en een alternatieve weg begint te zoeken...tot aan het eerstvolgende bord Wegenwerken: omleiding.... Zo zie je nog eens wat!

Mensen die geen GPS hebben, die belanden na het volgen van de pijlen, en het plots vaststellen dat er geen pijlen meer waren, wellicht ergens op de weg naar Timboektoe... Zelf met de GPS dacht ik daar ergens geweest te zijn deze voormiddag.

Op de rommelmarkt waren er grote gaten, gaten van marktkramers die er nog niet waren, omdat ze wellicht hun stem op een te gevaarlijke manier hebben willen vervullen! De Belgische wet voorziet immers, dat als er een van de bijzitters mankeert, men de eerste kiezer mag "aanslaan" om bijzitter te zijn. Die vroege kiezer-rommelmarkter riskeert dan ook uiteindelijk zijn dag door te brengen in het kieslokaal in plaats van op de markt. Duidelijk te merken aan de ontbrekende kraampjes.

En vandaag is het dan een dag vol ellende... gans de dag op TV en op de radio de verkiezingsuitslagen... ken je dat nog ? Oostende een gedeeltelijke uitslag een kieslokaal op de 124... tot 's nachts heel laat je eindelijk hoort Oostende volledige uitslag... Heel ons land zit blijkbaar op een dag als deze met een uitslag, exzema of zoiet ? Ik denk dat ik eens in mijn kast ga duiken, filmpje zoeken, want die uitslagen die krijgen we nog dagen en dagen en dagen door de strot geduwd, gewoon om ons duidelijk te maken hoe moeilijk het wel is om met een dergelijke uitslag (Foei dwaze kiezers!) een regering te vormen...  Ik ga er alles aan doen om dit heikele onderwerp te mijden in mijn komende blogs. Ik ben het moe over oelewappers en bietekwieten te praten.

tot de volgende ? (Op de foto een zicht op een kandidaat en zijn bodyguards)

Turks fruit

Image by eworm via Flickr

Tja, laat ik het vandaag eens over ons eten hebben...
We zijn vandaag naar de rommelmarkt geweest te Gent, in de nabijheid van het UZ. Ieder jaar halen we dan na afloop een brood bij de Turkse bakker. Turks brood, van die platte schijven, heerlijk brood, een bruin en een wit. Maar we brengen ook ieder jaar worstenbrood mee van de Turkse bakker, om dezelfde middag vlug iets te nutten. Dit jaar zagen we iets verder ook nog een Turkse fruitwinkel, dus ook wat Turks fruit meegebracht. Ik had lust een watermeloen mee te brengen, maar het waren allemaal exemplaren van minstens 5 kilo, en mijn auto stond nog ver... Dus wat gewone honingmeloen en kwamkwammers en compagnie... Kortom de hoeveelheid winkelwaar oversteeg ver het aangekochte op de markt (zegge en schrijve één boek).

De meeste mensen hier kopen altijd cavaillon als meloen, maar een honingmemoen is véél beter en honingzoet!

Turks fruit is dus ook nog lekker, net als het brood.

Maar er zijn andere dingen... Ik eet iedere dag een grote pot yoghurt... Magere, met fruit. Maar mijn vriend zei me dat ik rechtsdraaiende yoghurt moest nemen, dat dat veel gezonder was (Of was het nu linksdraaiend? Allee, niet gewoon dus). Ik mag er niet aan denken dat ik yoghurt moet eten dat daar ligt rond te toeren in mijn potje! Ik zie het zo al voor me, hoe lastig het is om het laatste lepeltje te pakken te krijgen!
Nee, wij, westerlingen hebben het niet zo op bewegend voedsel. Wij eten alleen dingen die stil liggen of die goed en wel dood zijn. Dat is niet overal zo. Er zijn streken, waar ze pas gelukkig zijn als ze een sprinkhaan kunnen verschalken en hem levendig tussen hun tanden kunnen horen en voelen kraken. Ik zou ze misschien wel eens proeven als ze dood en gebakken zijn, maar die kriebelende pootjes op mijn tong???? Ik mag er niet op denken. In Afrika eten ze zelfs soorten wormen en maden. (Ik ga daar mee vissen). Maar ik zag op TV iemand die van die dikke vette maden van onder de schors van een boom plukte, de kop afbeet en de rest savoureerde...
Meteen zag ik die Afrikaanse moeder tegen haren kleinen roepen: Jantje, eet Uw boterham op, anders is al uw toespijs weggelopen...
Bèèèkes.

Sommige mensen hebben duidelijk al last met een ijskreemke, die, als ze niet snel genoeg likken, de koek naar beneden drupt... Laat staan dat er nog pootjes aan zitten.

Maar als ik er over nadenk, ik eet ook wel eens levende beestjes! Oesters en moules parquées ofte levende mosselbeesten... Ik vind ze best lekker, maar Anny huivert als ze me dat ziet opslobberen. En geef toe, kikkerbillen zijn dan wel niet levend, maar 't zijn best ook rare beesten om op je bord te leggen. En heb je een garnaal of een kreeft al eens bekeken? Echt ook niet zo'n smakelijk zicht. En toch lusten we die met heelder kilo's.  Luc is nu bezig tomaten te kweken, en ik gaf hem een plant waaraan tomaten zouden groeien van meer dan een kilo, ik heb hem gezegd dat hij mij er dan maar eens eentje moet van geven, met garnalen gevuld... Kan ik met mijn wederhelft een hele week mee toe.

En ik lust heel erg graag een koteletje,  maar geef toe dat een varken die zich daar zielszalig ligt te draaien en te keren in een modderpoel, is ook niet meteen een referentie voor lekker vlees...

Misschien zijn die dikke maden uit die Afrikaanse boom ook niet slecht, maar het zou toch heel wat hersengymnastiek kosten om me dat te doen proeven. En ik zou echt heel grote honger moeten hebben vooraleer ik daar aan zou beginnen...

Dus, eigenlijk hebben we allemaal wel ergens iets wat een ander afschuwelijk vindt, en wat wij je het van het vinden... En hier in al onze weelde vinden het heerlijk om al die vreemde gerechten te proeven, en weten wellicht -héél gelukkig!- niet wat er allemaal in zit. Maar het is een beetje zoals bij de beenhouwer...Wat gaan we vanavond eten? en dan wanhopig de honderd meter lange toonbank bekijken, wat hebben we nog niet gehad ?

Zoals de kleine die geen ham wou eten, "Ik eet niet van het gat van een varken, ik wil een ei!"

djudedju

morgen is kiezinge... stemt voor de goei, je weet wel die heufh!ufe!gfdèyyefaoçià) of misschien voor de hco!ghàçhfpije!ohn !

tot de volgende ?

De dictatuur van de oppositie ?

Iedereen kent ondertussen het systeem regering versus oppositie... Alles wat de regering zegt of doet wordt afgeketst door de oppositie, of het nu goed of slecht is doet niets ter zake, men moet oppositie "spelen". En vice versa doet de regering krek hetzelfde met voorstellen van uit de oppositie.
We kennen dat vervelende systeem die heel wat goede ideeën vermoordt, en die de rede stelselmatig de nek omdraait.

Er doet zich een tweede niet onbelangrijk feit voor: onder de mom van democratie zijn er steeds meer partijen die Het Volk moeten vertegenwoordigen, wat tot een steeds verdere versnippering leidt. Dit brengt met zich mee dat de regering slechts kan bestaan uit hoofde van coalities, die steeds meer partijen en dus ook meer ideeën en verlangens bevatten.

Dit betekent dat, om tot een coalitie te komen, de partijen allemaal water in de wijn moeten doen, en hele stukken van hun programma moeten laten vallen of sterk afzwakken, om alsnog tot een "leefbaar" vergelijk te kunnen komen. Dat dit ten koste gaat van de kiezer die net voor dit gedachtegoed stemde, is iets waar beroepspolitici helemaal niet van wakker liggen. Zij zijn echter wel ongelukkig dat hun idee een stuk waarde verliest in hun eigen ogen.

Tot op heden hebben wij echter steeds een "brave" oppositie gehad, die gewoon het oppositiespelletje speelde tot vervelens toe. Ik heb echter grote schrik, dat dit in de nabije toekomst wel eens tot het verleden zou kunnen gaan behoren. Mocht er ooit een sterke figuur in de oppositie terecht komen, dan is het idee niet langer vreemd, dat deze een ander spel zou kunnen opzetten!

Laat mij het eens duidelijk maken met een (hopelijk) fictief voorbeeld. Na de verkiezing van 13 juni zijn de stemmen zo verdeeld, dat slechts een regering mogelijk is met een samenhang van VLD, CD&V en Spa aan Vlaamse zijde en hun pendants aan Waalse zijde... Dit kon uiteraard slechts door het brengen van "grote offers" in iedere partij. Ofte wie aan de pot wil zitten moet pluimen laten, zij zelf zullen dit dan weer "de verantwoordelijkheid opnemen" noemen. Maar als er nu in de oppositie een of enkele mensen zitten die het spel niet meer willen spelen volgens de geijkte spelregels, dan kan het volgende zich voordoen:

De leider van een behoorlijk goed vertegenwoordigde oppositiepartij, wil ten allen prijze toch enkele van zijn programmapunten verwezenlijken. Hij weet dat dit niet kan volgens het klassieke systeem, dus doet hij het volgende: hij gaat spreken met een van de regeringspartijen over het verwezenlijken van een van de zaken die die regeringspartij net heeft moeten laten vallen om tot regeringspartner te kunnen komen. Hij belooft zijn steun en de steun van enkele andere oppositiepartijen om alsnog dit punt te helpen verwezenlijken. Kostprijs? De steun van die partij om een van zijn punten waar te maken. Ik stel het hier heel simpel voor, want in werkelijkheid zal dit een heel complex spel zijn, waarbij oppositie en één van de regeringspartijen een punt samen opstellen, dat net voldoende is om het gezicht van de regeringspartij te redden in de ogen van de kiezers, en dat toch net niet dat is wat ze hebben moeten laten vallen om binnen de regering te zitten. Het wordt dus een spel van wankel evenwicht zoeken, maar als dit lukt, dan staat de deur open om punten te verwezenlijken van de oppositie (het wisselgeld), en krijgen we een uitholling van het systeem, en uiteindelijk het ineenstorten van heel het systeem. Einde van deze vorm van democratie...

Nieuw is dit niet, denk maar aan de manier waarop de abortus werd goedgekeurd indertijd. Er was maar één verschil, de actie werd toendertijd niet opgezet door een oppositiepartij, maar door een regeringspartij, met medewerking van de oppositie, tegen de toemalige CVP en regeringspartij in.

Je hoeft dus geen genie te zijn om een dergelijke structuur op te zetten, er moet alleen een voldoende sterke figuur zijn die voldoende stemmen achter zich kan stellen om de regering te laten kraken in de grondvesten.

Ik vrees dat er nu minstens één dergelijke figuur zit, en mijn enige hoop is dat de Franstaligen nooit met hem of zijn partij zullen willen spreken ( om geen namen te noemen). Maar tezelfdertijd schrikt mij dat denkbeeld ook af, want dat zou betekenen dat er steeds meer partijen komen die door allen of door velen uit het spel worden gehouden, zoals men nu al doet met het Vlaams Belang.

De enige mogelijke vrucht van een dergelijke houding is en kan alleen maar zijn dat het land de facto uiteen valt.

En is dat niet net...

dat zou een ultieme verrechtsing betekenen, en wat dat kan mee brengen leert de geschiedenis ons

tot de volgende ? En hopelijk lees je nu mijn blog in een nieuw kleedje !

verflucht

Image by wytze via Flickr

Ik stel vast dat het stinkt, maar Anny ligt een ganse nacht te kuchen en te hoesten. Volgens de schilders is het niet de verf van de muur, maar de olieverf van de deuren die stinkt... Mij is het gelijk wat de bron is, maar stinken doet het. Vraag het maar eens aan Anny.
Als ik de artikels lees op mier.be, dan hadden wij moeten verven met natuurlijke verven. Ik weet niet of die ook stinken, en of die er ook ophangen voor een lange lange (hopelijk zeer lange) tijd. Maar voor de rest kan ik u de website sterk aanbevelen. Vooral de manier van voortuintjes aanleggen vind ik het je van het. Als ik nog eens verbouwingswerken zou doen (wat ik niet verhoop), dan weet ik nu wat ik moet doen met het puin. Weg met het containerpark, leve de puintuin. Het is trouwens een mooi woord ook puintuin. Het enige wat me niet bevalt aan de puintuin, is dat je het jaarlijks moet maaien, en het afval moet afvoeren. Ik zoek eigenlijk een type tuin waar ik alleen moet naar kijken en genieten. Verder niets. Ik ben al behoorlijk dicht bij dat concept, maar sommige hoeken dreigen nu de status van rimboe te krijgen. 's Nachts heb ik al eens een tijger of zoiets horen brullen. 't Kan natuurlijk ook een paringshete kat geweest zijn, die maken ook verschrikkelijk veel lawaai. In ieder geval wekkerde het lawaai mijn kippen, en dan hoor je de kippen angstig fladderen en wanhopig in het donker zoeken naar de stok waar ze af gevallen zijn. Binnenkort ga ik er eens in snoeien, maar nu nog niet. De ene soort lianen is al uitgebloeid, maar de andere soort, een kiftsgate-klimroos, hangt met meterslange slierten vol hele trossen bloemknoppen, klaar om te veranderen in een zee van heerlijk geurende bloemen. Pas nadien gaat dus het mes er in. Voorlopig kruipen we nog op onze knieën tot aan het kippenhok, om na lange onderhandelingen, de eieren te ruilen voor het kippenvoer. Tot aan mijn vijvers (samen wel 6 vierkante meter, kan ik nog net, mits mij diep in eerbied te buigen voor de wild groeiende natuur. Maar ik vind het heerlijk mooi, en de familie van mijn buur schijnt ook gek van mijn brousse. Ze namen al scheutjes van diverse wildgroeiers mee om in hun tuin aan het woekeren te krijgen. En ik heb steeds bloemen staan, zelfs in de winter als bepaalde erica soorten staan te bloeien op ongelooflijk groot uitgegroeide struiken. Ik denk dat er hormonen in de bodem van mijn tuintje zitten. Daar ik eertijds een dikke laag zand heb gelegd, met een dunne laag groeibodem, is het ook nooit vochtig in mijn tuin, maar ik verdenk er een boel planten van dat ze door al dat zand heen tot in de diepe ondergrond zijn geboord. Het kostte wel wat moeite om de juiste soorten te krijgen voor verwildering, en de laatste harde winter deed er weer een paar sneuvelen, maar stilaan komt het in orde en krijg ik een uitgebalanceerde wildgroei. Ik ga de Mier eens uitnodigen om hen van mijn ervaring te laten profiteren... Ik kijk wel af bij hen, dus mogen zij het ook bij mij.

Het is in ieder geval een oord waar je heel andere dingen ruikt dan verflucht... Groen, mos, humus en bloemen. En je hoort er de heerlijke geluiden van vogels, woelmuizen en kippen.
Het geluid van de suizelende wind wordt alleen verstoord door het gefladder van vlinders en het gezoem van bijen (er moet ergens een imker in de streek wonen!). Dikke hommels brommen voorbij en over de takken kun je duizenden insekten zien rondwandelen. Mezen komen die dan weer opeten en houden de boel in evenwicht. In mijn tuin nestelen divers mezensoorten, een winterkoninkje (is dat voor 't moment niet eerder een zomerkoninkje?), mussen, zowel huismussen als ringmussen, er zit ook ergens een koppel vinken, maar ik durf niet zeker te zeggen dat die in mijn tuin nestelt, hij komt er zeker wel fourageren. Natuurlijk heb ik ook tortelduiven, en bosduiven die er zitten, en dan nog wordt mijn tuin druk bezocht door andere vogels die er komen zoeken in de de bodem en in de planten om eten te vergaren. Och ja, er zitten ook merels en één koppel lijsters. Ik word 's morgens al héél vroeg gewekt door het gezang van vogels en het gekraai van mijn haan. Heerlijk. En dat alles in dat piepkleine tuintje van mij. Mijn privé-brousse...

Ik vertelde je al eerder dat er ook kikkers en padden huizen. Kortom, een klein stukje wilde zone midden de grote velden met landbouwgewassen. Naast mij is er een weide, waar nu een Friese merrie graast met haar veulen, dat een kwart arabierenbloed in de aderen heeft. Mijn kleine paradijs ligt dan ook nog eens in het heerlijke landschap van de Vlaamse Ardennen, het mooiste stukje Vlaanderen, het mooiste stukje wereld waar ik mag te wonen... Hoe gelukkig kan men zijn?

Zelfs nu, nu de schilders mijn kot doen stinken, nu de werklui mijn voetpad en mijn oprit hebben veranderd in een diepe put van zo'n dertig, veertig centimeter diep...en ik over paletten naar de straat moet sukkelen.

Zelfs nu, nu ik geen bal zie van die heerlijke Vlaamse Ardennen, want het is mistig.

De ververs zijn nu hier binnen, aan het plafond van de keuken. Deze middag een boterham met een snee brood. djudedju

tot de volgende ?

Ik heb het je al gezegd, geluk, dat is tevreden zijn, in alle omstandigheden. Het enige wat mijn plezier wat kan verbrodden is het zien en horen en gewaarworden van politiek en hun enormiteiten. In Nederland zijn ze nu ook ontwaakt met het bittere idee dat ze nu ook hun zwarte dag hebben gekend... Wilders kreeg ook daar nu de stemmen van de ontevredenen...En Nederland, het land met de naam van grote verdraagzaamheid, krijgt nu ook een deuk in zijn reputatie. Net zoals mijn heerlijke Vlaanderen die deuk heeft...

Het pimpampulleke

Image by WindwalkerNld via Flickr

Op mijn mooiste orchidee loopt in vrolijke feestkledij een pimpampulleke rond.
Voor lieden uit andere contreien, een pimpampulleke is een Lieveheersbeestje, een Onze Lieve Vrouwbeestje, een pimpalioentje,en wellicht nog honderd andere koosnaampjes, kortom een leuk en nuttig keverbeestjen... Meestal rood en zwart, maar er zijn ook andere kleuren.
Ze zijn ook heel nuttig, want ze eten onder meer bladluizen.
Dat de mens gecharmeerd is door het beestje, kun je zien aal al de lieve namen die het kreeg. Het is dan ook mooi!
Niet alle kevers beschikken over zoveel kleuren, ik denk dat de meesten zwart of bruin zijn, maar er zitten er nog veel mooie tussen, onder meer de mooie groene irriserende die omdat ze zo mooi blinken, allemaal opgeofferd werden en vastgekleefd aan het plafond van het koninklijk paleis. Dit heet dan ook Kunst. Ik heb alleen bewondering voor het gedeelte geduld dat er nodig is om een hele zoldering vol te kleven met die kleine beestjes, lusters en alles inbegrepen. Maar ik zie ze liever levend...
Een kever die ook schitterend mooi is, is helemaal niet geliefd, maar ik vermoed dat dit is omdat hij veel te duidelijk zijn sympathie toont voor de Vlaamse extremisten: de Coloradokever. Aan zijn naam zou je het niet denken, maar het diertje loopt rond in fel geel en fel zwarte strepen. 't Kan natuurlijk ook dat het ontsnapte gevangenen zijn uit de strips van Lucky Luck, met een pakje aan van de Dalton Brothers.... Maar mooi is hij wel. Maar de linkaard vreet alle patatjes op, dus sproeien we hem dood. Exit mooie kever.

Eigenlijk is ons pimpampulleke de enige kever die zich in de welwillende aandacht van de mens kan verheugen, al de rest wordt doodgetrapt, doodgemept, doodgespoten. Gek eigenlijk, want het zijn eigenlijk stuk voor stuk prachtige beestjes, zelfs de zo vervloekte en misprezen kakkerlak is best een leuk diertje om te bekijken (niet om in huis te hebben). De Egyptenaren beschouwden zelfs de mestkever als een heilig beest, omdat hij duwend aan zijn bal mest, hen deed denken aan de grote gele bol, die wij zon noemen, en die wellicht in hun godenwereld, door een onzichtbare mestkever van het Oosten naar het Westen werd geduwd, dag na dag na dag...

Ik heb zelfs grote bewondering voor de meelworm, en dat is het voorgeboorte van de meeltor, een zwartbruin kevertje. Meeltorren zijn voor veel dieren echte lekkernijen. Je kunt er mee gaan vissen!

En laten we niet vergeten dat bijna heel de wereld die beestjes ook eet, hetzij als kever, hetzij als made... Alleen wij, hier in het rijke Westen verfoeien die beestjes. Maar daar komt verandering in! In Nederland zou er een grote winkelketen zijn, die de stap gaat wagen, en insecten op een stokje (saté !) en dergelijke zal aanbieden. Niet dat ze verwachten dat het een echte boom zal worden, maar ze baseren zich gewoon op het feit dat wij zo overvoldaan zijn van alles, dat wij op den duur alles zouden proberen, om toch eindelijk eens iets anders te hebben. Met andere woorden, we willen zo graag opvallen, anders doen, op ons feest iets aanbieden dat de gasten nog niet eerder hebben genuttigd... We hebben zo'n overvloed dat we ons suf denken aan dat grote vraagstuk: "Wat gaan we vandaag eens eten"...
Als je van een luxeprobleem wilt praten...

Ik heb de tijd nog meegemaakt dat wij helemaal geen last hadden om te kiezen...We waren al lang blij dat er iets was voor bij de boterham. En wou je meer eten, dan at je boterhammen zonder iets bij. Wij hadden geen honger, maar al die luxe en al die soorten, nee, dat was er niet.
Nu staan we bij de beenhouwer, kijken in een overdadig volle kilometers lange toonbank te kijken naar al die soorten toespijs, en denken wanhopig over het vraagstuk na, wat gaan we eten vandaag... Je ziet al die mensen in de rij diep nadenken over diezelfde vraag...

Om zeker te zijn, als er bezoek is, leggen we naast de boterham een of zelfs een paar schalen, met diverse vleessoorten en kaassoorten, zodat onze gasten de keus hebben... En dan zie je die gasten drie, vier boterhammen eten "Veel meer dan thuis, ander brood, dat smaakt altijd hé", en op iedere boterham leggen ze een ander beleg, kwestie om te weten of de beenhouwer hier een ander smaakpalet aanbiedt dan den diene van in onze parochie...

De moeilijkheid van de te grote keuze.
En een paar honderd kilometer verder, zitten mensen in tentenkampen te hongeren.
Wij zouden onszelf heel wat moeilijke keuzes kunnen besparen door een deel van onze te grote keus uit te voeren naar ginder...waar ze niets hebben...

tot de volgende ?

Het bloeiende WC-huisje

Image by Jonathan & Sorena via Flickr

Gekke titel? Wat denk je, die schrijver moet ook niet onder water zitten om te broebelen?

En toch... Het enige gekke is dat ik deze titel veel te mooi, te net, te opgepoetst heb neergeschreven. Ik wil gewoon een kleine anekdote vertellen van lang, lang geleden... Ik heb het je al verteld, ik heb maar één nichtje, en over haar gaat het...

Zoals ikzelf, is mijn nichtje ook Westvlaams, en als ik stel dat mijn titel te mooi, te net, te opgepoetst is, dan is dat omdat ik de titel eigenlijk in het Westvlaams zou moeten weergeven. Maar vooraleer ik dat doe, wil ik u eerst wat van dat heerlijke dialect leren... We doorlopen even een huis, maar in het Westvlaams , dus een us ( met een u zoals in uw)... Je komt een huis binnen in de gang (hall, dan heb je de voorkamer, meestal was dit vroeger de salon, maar heet dus de voorkamer, dan had je de achterkamer, de salle à manger ofte dus de eetkamer. Dan had je de achterkeuken (keuken) en soms was er dan een kamer die gelegen was op de half in de grond verwerkte kelder, dat was dan de voutekamer. Wellicht komt die naam van het feit dat de kelder overwelfd was, en gewelven, dat zijn vouten. Dus de kamer op de vouten is de voutekamer. Langs de trap ga je naar het verdiep. Daar liep je in die oude huizen niet op gewelven, maar op een plancher (op zijn Frans), de plankenvloer. Daar waren de slaapkamers. was het een kleiner huis, dan waren die kamers gelegen op een gedeelte van de zolder. Dan sliep je onder de pannen. Badkamer en dergelijke bestonden in die oude huizen niet, dat was alleen in rijke herenhuizen voorzien. Bij de gewone huizen van de werkmenschen werd er een verzinkte kuip op de grond gezet in de keuken, en daarin wasten we ons, dat was het bad. Het WC was buiten, op de koer gelegen, een klein hokje naast de andere koterijen... In West Vlaanderen sprak men van "het vertrek". In veel huizen was dit nog een toilet zonder stromend water, een plank om op te zitten, met een gat in, die rechtstreeks uitgaf op de beerput. Wij woonden in een buitenwijk van de stad, en daar was al een toilet met een "sasj" (chasse), een doorspoelsysteem, waarvan het waterreservoir hoog boven je aan de muur hing, wellicht om meer druk te hebben?
Maar dus kun je in de titel het woord WC rustig gaan vervangen door vertrek...

Mijn nichtje was nog een kleine kleuter, en ging braaf naar de kleuterschool, waar haar de eerste beginselen werden bijgebracht om op te groeien tot een wellevende burger. En mijn nichtje was een welopgevoed meisje, dus leerde zij gretig alle vormen van wellevendheid die haar door de juf werden bijgebracht. Zo zal er wellicht ooit eens een kleine kleuter in de klas naar het WC hebben gemoeten, en dat brave kind zal dan in de taal van thuis aan de juf gezegd hebben dat ze moest kakken... De juf hielp haar niet alleen, maar leerde de klas aan dat kakken een vies woord was, en dat je naar de WC moest gaan, voor een grote of een kleine boodschap...Maar och, mijn nichtje was nog zo klein, en dat WC was zo'n vreemd woord dat dit haar niet meteen was bijgebleven... En toen ze op een dag thuiskwam, stond er op de vensterbank een nieuwe bloempot, met een mooi bloeiende cactus in. Toen ze haar moeder hoorde zeggen dat dit een cactus was, reageerde ze, de juf indachtig, dat mama dat niet zo mocht zeggen, kak, dat was vies, ze moest zeggen vertrek-uzzetje...

Och, het is maar een kleine historie van een kleuter die een woord verhaspelt, maar het is leuk, zo leuk dat het me al die jaren is bijgebleven. Zo leuk dat het eigenlijk een beetje een gevleugeld woord is geworden in de familie. En wellicht is mijn nichtje, die nog steeds een wellevend mens is, is er wellicht nog steeds een beetje gestoord voor als we dit verhaal weer eens aanhalen... Maar het is niet kwetsend, het is leuk, het is onschuldig, het is niet om mee te schateren, maar om eens te glimlachen en te gniffelen over kleutertaal in het algemeen...

Wellicht zijn er in ieder gezin, in ieder familie wel van die anekdoten die wel een hele generatie meegaan. Ze zijn deel van het gezin, ze vormen mede de muren van het thuis, waar een huis in stenen gebouwd is, is een thuis gebouwd uit al die kleine dingen die het gezin aaneen smeden. Ik heb u dus een klein stukje bouwsteen van een thuis aangereikt, en dat is een waardevol iets! Draag er dus zorg voor, en heb eerbied voor al die kleinen dingetjes die jouw thuis vormen. Elk op zich zijn het zo'n onbenullige dingetjes, maar samen kan het een onaantastbaar fort vormen, iets wat de Engelsman doet zeggen: "My Home is my Castle", mijn thuis is mijn burcht... Het is een beetje zoals met de stenen muren van je huis, het zijn niet de stenen die de muren vormen, het is dat beetje mortel er tussen dat de boel aan elkaar houdt!

En het mag gek klinken, maar wij hechten in veel gevallen veel meer aandacht aan de grote dingen, de stenen, en veronachtzamen al die kleine dingen die de cement vormen. Het leven in een gezin, het samenleven, dat is geen hoop stenen, dat is een bouwwerk, en dat kan maar bestaan bij gratie van goeie mortel! En kijk eens naar gezinnen waar het niet echt goed gaat, en dan zie je dat het veelal over die kleine dingen gaat, niet over grote feiten, maar over de mortel van het leven. Je ergert je over onbenulligheden zoals het snuffelend ophalen van de neus, over het wiebelen met de benen van je partner die rustig in de zetel zit...Dingen waarvan je eigenlijk heel goed weet dat het onbenulligheden zijn, maar die toch op je zenuwen werken... Kleine stomme dingetjes? Nee, heerlijke onbenulligheden!

Je mag een heerlijk stuk vlees bereiden, het zal je niet smaken als je er niet een klein beetje zout en wat kruiden op doet. Zonder die onbenulligheden is het bijna smakeloos. Bekijk dat irritante gesnuf eens als het zo vertrouwd geluid, dat je zegt, zonder kijken, dat je partner er is. Heerlijk toch ?

Je kunt je dus ergeren of je net gelukkig voelen met die kleine dingetjes, aan jou de keuze om er mortel mee te maken, of het als los zand te voelen, die knarst tussen de tanden. Hoe langer je bij elkaar bent, hoe beter je ook al die kleine hebbelijkheden van elkaar kent, en hoe meer het je bindt of uit elkaar duwt.. Je hebt zelf de keuze!

Maar ja, we leven in een wereld die ons telkens weer de verkeerde dingen voorhoudt. Liefde dat is of alleen sex, of het is alleen dat alles verterende gevoel van oneindig durende verliefdheid, lekker eten dat kan alleen in een sterrenrestaurant, geluk dat is rijkdom... en ga zo maar door... Ik heb steeds de indruk dat al die verhaaltjes gemaakt worden door mensen die zelf nog op zoek zijn naar geluk, naar liefde, naar smaak... en die niet beseffen dat het voor hun voeten ligt, je moet het alleen oprapen. Je vindt dit alles immers in tevredenheid, in aanvaarding van het leven, in het content zijn met wat je hebt, met wat je bent. Maar dat vertelde ik je al menig keer.

Ik hoor hier heel de tijd de schilder-behangers aan het werk in mijn hall (gang)... Gisteren kregen wij een telefoontje dat ze vandaag kwamen, en dus hebben we alles uit de gang en de traphal weggehaald en weggezet, zodat de mannen hun werk kunnen doen. En natuurlijk had ik dat niet mogen doen, want heel de namiddag, heel de nacht en nu nog zit ik hier met hevige pijn. En deze namiddag moet ik dan nog hobby gaan geven... Pijnstillers meenemen!

En het mag gek klinken, maar zelfs met die pijn acht ik mezelf een gelukkig mens! Er is immers nog zoveel dat ik kan doen, een hele wereld! En jouw wereld mag dan groter zijn, meer mogelijkheden in zich hebben, ik heb geleerd de mijne te aanvaarden als mijn leefruimte, en ik ben er gelukkig mee. Of ik nooit eens jaloers ben, nooit eens spijt heb dat ik bepaalde dingen niet kan? Och ja, ik ben ook maar een mens, maar ik heb geleerd dat het overschrijden van de grens pijn doet, dus leef ik binnen die grenzen, en kan daarbinnen ook perfect gelukkig zijn! En zeg nu zelf, het is veel leuker gelukkig te zijn dan jezelf ongelukkig te maken. Een vink in het wild leeft hooguit een jaar of drie, vier... een kanarie (ook een vinkensoort) leeft in zijn kooitje een tiental jaar en fluit zijn tevredenheid uit. Ook hij is gelukkig binnen zijn leefruimte. Er is een veel groter ruimte daarbuiten, en je kunt jezelf ongelukkig maken met te dromen over vrijheid...maar dat brengt je niets bij, in tegendeel!

Vrijheid is een kwestie van gevoel, van je gelukkig voelen, of zitten te kniezen over de mogelijkheden die je niet hebt. Je kunt gelukkig zijn dat je buur een nieuwe wagen heeft, of je kunt je diep ongelukkig voelen omdat jij geen nieuwe wagen hebt... aan jou de keuze

tot de volgende ?