Het pimpampulleke

Image by WindwalkerNld via Flickr

Op mijn mooiste orchidee loopt in vrolijke feestkledij een pimpampulleke rond.
Voor lieden uit andere contreien, een pimpampulleke is een Lieveheersbeestje, een Onze Lieve Vrouwbeestje, een pimpalioentje,en wellicht nog honderd andere koosnaampjes, kortom een leuk en nuttig keverbeestjen... Meestal rood en zwart, maar er zijn ook andere kleuren.
Ze zijn ook heel nuttig, want ze eten onder meer bladluizen.
Dat de mens gecharmeerd is door het beestje, kun je zien aal al de lieve namen die het kreeg. Het is dan ook mooi!
Niet alle kevers beschikken over zoveel kleuren, ik denk dat de meesten zwart of bruin zijn, maar er zitten er nog veel mooie tussen, onder meer de mooie groene irriserende die omdat ze zo mooi blinken, allemaal opgeofferd werden en vastgekleefd aan het plafond van het koninklijk paleis. Dit heet dan ook Kunst. Ik heb alleen bewondering voor het gedeelte geduld dat er nodig is om een hele zoldering vol te kleven met die kleine beestjes, lusters en alles inbegrepen. Maar ik zie ze liever levend...
Een kever die ook schitterend mooi is, is helemaal niet geliefd, maar ik vermoed dat dit is omdat hij veel te duidelijk zijn sympathie toont voor de Vlaamse extremisten: de Coloradokever. Aan zijn naam zou je het niet denken, maar het diertje loopt rond in fel geel en fel zwarte strepen. 't Kan natuurlijk ook dat het ontsnapte gevangenen zijn uit de strips van Lucky Luck, met een pakje aan van de Dalton Brothers.... Maar mooi is hij wel. Maar de linkaard vreet alle patatjes op, dus sproeien we hem dood. Exit mooie kever.

Eigenlijk is ons pimpampulleke de enige kever die zich in de welwillende aandacht van de mens kan verheugen, al de rest wordt doodgetrapt, doodgemept, doodgespoten. Gek eigenlijk, want het zijn eigenlijk stuk voor stuk prachtige beestjes, zelfs de zo vervloekte en misprezen kakkerlak is best een leuk diertje om te bekijken (niet om in huis te hebben). De Egyptenaren beschouwden zelfs de mestkever als een heilig beest, omdat hij duwend aan zijn bal mest, hen deed denken aan de grote gele bol, die wij zon noemen, en die wellicht in hun godenwereld, door een onzichtbare mestkever van het Oosten naar het Westen werd geduwd, dag na dag na dag...

Ik heb zelfs grote bewondering voor de meelworm, en dat is het voorgeboorte van de meeltor, een zwartbruin kevertje. Meeltorren zijn voor veel dieren echte lekkernijen. Je kunt er mee gaan vissen!

En laten we niet vergeten dat bijna heel de wereld die beestjes ook eet, hetzij als kever, hetzij als made... Alleen wij, hier in het rijke Westen verfoeien die beestjes. Maar daar komt verandering in! In Nederland zou er een grote winkelketen zijn, die de stap gaat wagen, en insecten op een stokje (saté !) en dergelijke zal aanbieden. Niet dat ze verwachten dat het een echte boom zal worden, maar ze baseren zich gewoon op het feit dat wij zo overvoldaan zijn van alles, dat wij op den duur alles zouden proberen, om toch eindelijk eens iets anders te hebben. Met andere woorden, we willen zo graag opvallen, anders doen, op ons feest iets aanbieden dat de gasten nog niet eerder hebben genuttigd... We hebben zo'n overvloed dat we ons suf denken aan dat grote vraagstuk: "Wat gaan we vandaag eens eten"...
Als je van een luxeprobleem wilt praten...

Ik heb de tijd nog meegemaakt dat wij helemaal geen last hadden om te kiezen...We waren al lang blij dat er iets was voor bij de boterham. En wou je meer eten, dan at je boterhammen zonder iets bij. Wij hadden geen honger, maar al die luxe en al die soorten, nee, dat was er niet.
Nu staan we bij de beenhouwer, kijken in een overdadig volle kilometers lange toonbank te kijken naar al die soorten toespijs, en denken wanhopig over het vraagstuk na, wat gaan we eten vandaag... Je ziet al die mensen in de rij diep nadenken over diezelfde vraag...

Om zeker te zijn, als er bezoek is, leggen we naast de boterham een of zelfs een paar schalen, met diverse vleessoorten en kaassoorten, zodat onze gasten de keus hebben... En dan zie je die gasten drie, vier boterhammen eten "Veel meer dan thuis, ander brood, dat smaakt altijd hé", en op iedere boterham leggen ze een ander beleg, kwestie om te weten of de beenhouwer hier een ander smaakpalet aanbiedt dan den diene van in onze parochie...

De moeilijkheid van de te grote keuze.
En een paar honderd kilometer verder, zitten mensen in tentenkampen te hongeren.
Wij zouden onszelf heel wat moeilijke keuzes kunnen besparen door een deel van onze te grote keus uit te voeren naar ginder...waar ze niets hebben...

tot de volgende ?

Het bloeiende WC-huisje

Image by Jonathan & Sorena via Flickr

Gekke titel? Wat denk je, die schrijver moet ook niet onder water zitten om te broebelen?

En toch... Het enige gekke is dat ik deze titel veel te mooi, te net, te opgepoetst heb neergeschreven. Ik wil gewoon een kleine anekdote vertellen van lang, lang geleden... Ik heb het je al verteld, ik heb maar één nichtje, en over haar gaat het...

Zoals ikzelf, is mijn nichtje ook Westvlaams, en als ik stel dat mijn titel te mooi, te net, te opgepoetst is, dan is dat omdat ik de titel eigenlijk in het Westvlaams zou moeten weergeven. Maar vooraleer ik dat doe, wil ik u eerst wat van dat heerlijke dialect leren... We doorlopen even een huis, maar in het Westvlaams , dus een us ( met een u zoals in uw)... Je komt een huis binnen in de gang (hall, dan heb je de voorkamer, meestal was dit vroeger de salon, maar heet dus de voorkamer, dan had je de achterkamer, de salle à manger ofte dus de eetkamer. Dan had je de achterkeuken (keuken) en soms was er dan een kamer die gelegen was op de half in de grond verwerkte kelder, dat was dan de voutekamer. Wellicht komt die naam van het feit dat de kelder overwelfd was, en gewelven, dat zijn vouten. Dus de kamer op de vouten is de voutekamer. Langs de trap ga je naar het verdiep. Daar liep je in die oude huizen niet op gewelven, maar op een plancher (op zijn Frans), de plankenvloer. Daar waren de slaapkamers. was het een kleiner huis, dan waren die kamers gelegen op een gedeelte van de zolder. Dan sliep je onder de pannen. Badkamer en dergelijke bestonden in die oude huizen niet, dat was alleen in rijke herenhuizen voorzien. Bij de gewone huizen van de werkmenschen werd er een verzinkte kuip op de grond gezet in de keuken, en daarin wasten we ons, dat was het bad. Het WC was buiten, op de koer gelegen, een klein hokje naast de andere koterijen... In West Vlaanderen sprak men van "het vertrek". In veel huizen was dit nog een toilet zonder stromend water, een plank om op te zitten, met een gat in, die rechtstreeks uitgaf op de beerput. Wij woonden in een buitenwijk van de stad, en daar was al een toilet met een "sasj" (chasse), een doorspoelsysteem, waarvan het waterreservoir hoog boven je aan de muur hing, wellicht om meer druk te hebben?
Maar dus kun je in de titel het woord WC rustig gaan vervangen door vertrek...

Mijn nichtje was nog een kleine kleuter, en ging braaf naar de kleuterschool, waar haar de eerste beginselen werden bijgebracht om op te groeien tot een wellevende burger. En mijn nichtje was een welopgevoed meisje, dus leerde zij gretig alle vormen van wellevendheid die haar door de juf werden bijgebracht. Zo zal er wellicht ooit eens een kleine kleuter in de klas naar het WC hebben gemoeten, en dat brave kind zal dan in de taal van thuis aan de juf gezegd hebben dat ze moest kakken... De juf hielp haar niet alleen, maar leerde de klas aan dat kakken een vies woord was, en dat je naar de WC moest gaan, voor een grote of een kleine boodschap...Maar och, mijn nichtje was nog zo klein, en dat WC was zo'n vreemd woord dat dit haar niet meteen was bijgebleven... En toen ze op een dag thuiskwam, stond er op de vensterbank een nieuwe bloempot, met een mooi bloeiende cactus in. Toen ze haar moeder hoorde zeggen dat dit een cactus was, reageerde ze, de juf indachtig, dat mama dat niet zo mocht zeggen, kak, dat was vies, ze moest zeggen vertrek-uzzetje...

Och, het is maar een kleine historie van een kleuter die een woord verhaspelt, maar het is leuk, zo leuk dat het me al die jaren is bijgebleven. Zo leuk dat het eigenlijk een beetje een gevleugeld woord is geworden in de familie. En wellicht is mijn nichtje, die nog steeds een wellevend mens is, is er wellicht nog steeds een beetje gestoord voor als we dit verhaal weer eens aanhalen... Maar het is niet kwetsend, het is leuk, het is onschuldig, het is niet om mee te schateren, maar om eens te glimlachen en te gniffelen over kleutertaal in het algemeen...

Wellicht zijn er in ieder gezin, in ieder familie wel van die anekdoten die wel een hele generatie meegaan. Ze zijn deel van het gezin, ze vormen mede de muren van het thuis, waar een huis in stenen gebouwd is, is een thuis gebouwd uit al die kleine dingen die het gezin aaneen smeden. Ik heb u dus een klein stukje bouwsteen van een thuis aangereikt, en dat is een waardevol iets! Draag er dus zorg voor, en heb eerbied voor al die kleinen dingetjes die jouw thuis vormen. Elk op zich zijn het zo'n onbenullige dingetjes, maar samen kan het een onaantastbaar fort vormen, iets wat de Engelsman doet zeggen: "My Home is my Castle", mijn thuis is mijn burcht... Het is een beetje zoals met de stenen muren van je huis, het zijn niet de stenen die de muren vormen, het is dat beetje mortel er tussen dat de boel aan elkaar houdt!

En het mag gek klinken, maar wij hechten in veel gevallen veel meer aandacht aan de grote dingen, de stenen, en veronachtzamen al die kleine dingen die de cement vormen. Het leven in een gezin, het samenleven, dat is geen hoop stenen, dat is een bouwwerk, en dat kan maar bestaan bij gratie van goeie mortel! En kijk eens naar gezinnen waar het niet echt goed gaat, en dan zie je dat het veelal over die kleine dingen gaat, niet over grote feiten, maar over de mortel van het leven. Je ergert je over onbenulligheden zoals het snuffelend ophalen van de neus, over het wiebelen met de benen van je partner die rustig in de zetel zit...Dingen waarvan je eigenlijk heel goed weet dat het onbenulligheden zijn, maar die toch op je zenuwen werken... Kleine stomme dingetjes? Nee, heerlijke onbenulligheden!

Je mag een heerlijk stuk vlees bereiden, het zal je niet smaken als je er niet een klein beetje zout en wat kruiden op doet. Zonder die onbenulligheden is het bijna smakeloos. Bekijk dat irritante gesnuf eens als het zo vertrouwd geluid, dat je zegt, zonder kijken, dat je partner er is. Heerlijk toch ?

Je kunt je dus ergeren of je net gelukkig voelen met die kleine dingetjes, aan jou de keuze om er mortel mee te maken, of het als los zand te voelen, die knarst tussen de tanden. Hoe langer je bij elkaar bent, hoe beter je ook al die kleine hebbelijkheden van elkaar kent, en hoe meer het je bindt of uit elkaar duwt.. Je hebt zelf de keuze!

Maar ja, we leven in een wereld die ons telkens weer de verkeerde dingen voorhoudt. Liefde dat is of alleen sex, of het is alleen dat alles verterende gevoel van oneindig durende verliefdheid, lekker eten dat kan alleen in een sterrenrestaurant, geluk dat is rijkdom... en ga zo maar door... Ik heb steeds de indruk dat al die verhaaltjes gemaakt worden door mensen die zelf nog op zoek zijn naar geluk, naar liefde, naar smaak... en die niet beseffen dat het voor hun voeten ligt, je moet het alleen oprapen. Je vindt dit alles immers in tevredenheid, in aanvaarding van het leven, in het content zijn met wat je hebt, met wat je bent. Maar dat vertelde ik je al menig keer.

Ik hoor hier heel de tijd de schilder-behangers aan het werk in mijn hall (gang)... Gisteren kregen wij een telefoontje dat ze vandaag kwamen, en dus hebben we alles uit de gang en de traphal weggehaald en weggezet, zodat de mannen hun werk kunnen doen. En natuurlijk had ik dat niet mogen doen, want heel de namiddag, heel de nacht en nu nog zit ik hier met hevige pijn. En deze namiddag moet ik dan nog hobby gaan geven... Pijnstillers meenemen!

En het mag gek klinken, maar zelfs met die pijn acht ik mezelf een gelukkig mens! Er is immers nog zoveel dat ik kan doen, een hele wereld! En jouw wereld mag dan groter zijn, meer mogelijkheden in zich hebben, ik heb geleerd de mijne te aanvaarden als mijn leefruimte, en ik ben er gelukkig mee. Of ik nooit eens jaloers ben, nooit eens spijt heb dat ik bepaalde dingen niet kan? Och ja, ik ben ook maar een mens, maar ik heb geleerd dat het overschrijden van de grens pijn doet, dus leef ik binnen die grenzen, en kan daarbinnen ook perfect gelukkig zijn! En zeg nu zelf, het is veel leuker gelukkig te zijn dan jezelf ongelukkig te maken. Een vink in het wild leeft hooguit een jaar of drie, vier... een kanarie (ook een vinkensoort) leeft in zijn kooitje een tiental jaar en fluit zijn tevredenheid uit. Ook hij is gelukkig binnen zijn leefruimte. Er is een veel groter ruimte daarbuiten, en je kunt jezelf ongelukkig maken met te dromen over vrijheid...maar dat brengt je niets bij, in tegendeel!

Vrijheid is een kwestie van gevoel, van je gelukkig voelen, of zitten te kniezen over de mogelijkheden die je niet hebt. Je kunt gelukkig zijn dat je buur een nieuwe wagen heeft, of je kunt je diep ongelukkig voelen omdat jij geen nieuwe wagen hebt... aan jou de keuze

tot de volgende ?

Het stalleke van Bethlehem in Juni?

Image by petermeuris via Flickr

Tja, het moet kunnen hé, er is tenslotte geen mens die de juiste geboortedatum van Jezus van Nazareth, genoemd de Kristus, weet... dus kan ik er best dichter bij zitten dan alle vroede kerkvaders te gader... Maar bij mij is het eigenlijk niet echt een stal, eerder een grot, gemaakt met plaaster en een oude dweil, op een geraamte van ijzerdraden... Mooi is het wel, en het is ook eens iets anders. Heel stemmig, zoals alle kerststalletjes. Ik zag ooit een tentoonstelling van kerststalletjes, en hier niet zo ver vandaan was er eertijds een pastoor die ieder jaar een kerststal zette waar poppen stonden in de gedaanten van alle parochiebewoners. Gelukkig was het een klein dorpje...Maar leuk was het wel.

Sommige mensen en sommige aftakkingen van het Christelijk geloof, en ook sommige andere geloven, verbieden beelden. Als ik zie dat men begint te spreken van miraculeuze beelden, dan kan ik daar in komen. Als er al mirakels gebeuren, dan ligt dat niet aan het beeld. Voor mij kan een beeld hoogstens een hulpmiddel zijn om je gedachten te richten op...maar ook niet meer dan dat. Wat beelden voor mij veeleer zijn, dat is mooie dingen, mooi wezen. En tegenstanders van beelden in het geloof zullen daar meteen opspringen om te stellen dat het hiermede bewezen is dat beelden funest zijn, je ziet wel, het beeld op zich leidt af van de Idee (met hoofdletter)... Maar ik denk dat, mocht ik al voor me zelf het beeld zien als een hulpmiddel, ik wel in staat zou zijn om de twee dingen uiteen te houden: geloof en schoonheid van het beeld.

Bovendien heeft het beeld een heel oude geschiedenis, en veel van de beelden en glasramen en schilderijen die wij nu zo zeer bewonderen, werden ooit gemaakt als illustratie, als uitleg van de bijbel, als verhaal uit de bijbel in een prentje... Dit was zeker nodig in de tijd dat in de kerk Latijn gesproken werd voor gelovigen die daar geen iota van snapten (ook al is iota een Griekse letter). Het "prentje" was dus een bladzijde uit de bijbel voor het volk. Niks mis mee dus. En bovendien is het mooi, soms in alle naïviteit... Maar nogmaals, zolang men de "Kracht" niet op het beeld gaat projecteren...


Veel erger vind ik het dat het stalleke van Bethlehem verworden is tot een symbool van commercie... Cadeautjes onder de kerstboom, eieren met Pasen, en tot mijn verwondering nog geen kaarsen en aanstekers met Sinksen (hebben ze nog niet op gedacht)... Ik kan me niet inbeelden dat vandaag de dag, soldaten uit de tranchées zouden komen gekropen om samen met de "vijand" enkele dagen van Vrede te hebben, in de Geest van Kerstmis... Niet langer dan 96 jaar geleden was dit nog wel het geval. Er leven nog mensen uit die tijd onder ons. De wereld is wel heel erg verwereldlijkt in die kleine eeuw.

Naar mijn gevoel is dat niet alleen te wijten aan het verminderen van het geloof, er spelen andere dingen mee! Want als je kijkt naar het geloof, dan heb ik de indruk dat er nog nooit zoveel mensen zijn geweest die zoeken naar een houvast. Je ziet spiritualisten, wicca en allerlei geloven uit verre streken, die hier hun aanhangers, of liever hun "zoekers" hebben. Nee, ik geloof niet dat het geloof weg is, veeleer is het vertrouwen weg in de kerk als instelling. En gebeurtenissen zoals misbruik van kinderen door vertegenwoordigers van die kerken, worden aangegrepen als excuus om de instelling te verlaten en "zelfstandig" te gaan geloven, en zo begint voor velen een lange en veelal hopeloze zoektocht naar het geloof dat ze eigenlijk al hadden, maar die hen nu niet meer ligt...Het is trouwens wat démodé om te zeggen dat je gelovig bent. Ook dat is een nieuw symptoom van de verwereldlijking.

Wat de mens Geloof noemt, is voor de meesten eigenlijk alleen Hoop.
Hoop dat het leven niet stopt met je laatste haal zuurstof van deze wereld. Dat er na dit leven nog iets is. Liefst iets eeuwigs, iets eindeloos... Blijkbaar is met het denkvermogen, meteen ook deze hoop ontstaan. Zelfs de oudste sporen van de mensheid wijzen op dit geloof, op deze hoop op een hiernamaals. Ik denk dat dit iets is wat logisch uit elkaar is voortgekomen. Toen de mens een denkend wezen werd, werd hij, via zijn denken, voor het eerst geconfronteerd met iets wat de stof oversteeg. Denken ging boven de materie uit, dus lijkt het logisch dat het ook wat het einde betreft, boven de materie uit moet gaan, aan andere wetten moet gevolg geven. Onstoffelijke dingen hebben niet echt een leven, dus ook geen dood. Dus ons denkvermogen kan niet zo maar dood gaan. Maar zeker zijn we dat niet, dat is slechts een Hopen, we stellen vast dat denken niet materieel is, dus moet het ook andere wetten volgen dan de wetten van de natuur.

Wellicht is het eerste geloof ontstaan uit een verlangen een "zinnig" antwoord te geven aan de dingen die niet konden worden uitgelegd. Hoe kan het dat de zon iedere morgen uit het oosten verrijst, en weer sterft in het westen. Hoe komt het dat er seizoenen zijn, dat de zon in de winter veel lager over de horizon reist dan in de zomer ? Hoe kan het dat een boom zijn bladeren verliest en nieuwe krijgt in de lente, en dat sommige toch hun blaren houden??? Dit moest wel allemaal gedaan worden door een wezen, of wezens, die ons begrip ver te boven gaan. Goden dus. Het zou dus wel eens goed zijn om die Goden welgevallig te zijn! Kwestie dat ze niet opeens die zon achter de horizon zouden houden!

Geloof werd plots meer dan schrik voor het onbekende, het werd een leer, een regularisatie-element in de maatschappij. Een heel goede zaak dus. En vermits wij wellicht nooit tot een volledig begrip van alle dingen zullen komen, lijkt het goed het geloof te houden, als antwoord, als regularisator in de maatschappij, en vooral als hoop op een onbeantwoordbaar verlangen... Verlangen die niet beantwoordbaar is in het leven, en dus nooit feitelijk kan vastgesteld worden. Het geloof zal mijns inziens dan ook nooit verdwijnen. Gelukkig maar, want het is ook mijn antwoord... mijn Hoop.

Hoe rationeel ik het ook kan benaderen, ik blijf toch geloven en vooral Hopen, en ik volg de opgelegde moraal, mede uit Hoop. Ook al ben ik soms kwaad en woest, dat onstoffelijke verlangen is en blijft een rem. Op het moment dat woede het denkvermogen uitschakelt, blijft die Hoop daar boven oplichten. Opportunistisch ? Ja... maar Geloof is altijd een beetje opportunistisch, het is immers een ontastbaar antwoord op een onbeantwoordbare vraag. Daarom ook is het Geloof, en vooral...Hoop.

En mijn stalletje, dat een grot is, is voor mij nog steeds een symbool van Vrede en Vriendelijkheid voor elkaar...

tot de volgende ?

Israël

Image by tempoaw via Flickr

Ik heb net zoveel met de Palestijnen als met Israël: niks, nothing, rien, nada...

Maar als klein mannetje verblijvend op deze aardkloot, laten oorlogen en grote onrust op mijn wereldbol me überhaupt niet onberoerd.

Het is uit een vorm van collectief schuldgevoel, dat de wereld na de verschrikkelijke holocaust, het opportuun heeft geacht om zo maar, uit het niets, een Joodse staat te maken. Weliswaar met wat geharrewar er rond, maar toch, het collectieve schuldgevoel primeerde. Nu kun je niet zomaar ergens een volk gaan inplanten in een ander gebied, zonder brokken te maken. Je moet hen immers inplanten in een gebied dat al bewoond is. De theorie dat dit gebied van oudsher Joods is, is bullshit, de Joden hebben het indertijd ook al veroverd op nog oudere bewoners, lees maar eens de leuke krijgsmethode van Joshua die met trompetten de muren omver blies... Er is wellicht geen enkel, of slechts heel zeldzame plaatsen op aarde, waar de bevolking niet wisselde onder druk van oorlogen, volksverhuizingen ( = oorlogen uit honger) en dergelijke meer. De collectieve idiotie van de mensheid vindt het nu nog steeds nodig om de grote veroveraars als helden te beschouwen, denk aan Hannibal, Alexander de Grote, Juultje Ceasar en Napoleon, om Hitler nog niet te noemen, want dat is nog niet lang genoeg geleden, daar moet nog een eeuw of zo over gaan.

Maar wat men ook zegt, voor de Palestijnen, hebben de Joden hun land bezet, en ze hebben dat nog eens uitgebreid ook na een oorlogje van zes hele dagen en zo...

rest: het nationaal gevoel van de Palestijnen...

Als ik het nationaal gevoel moet analyseren doorheen de geschiedenis, dan is dat niet zo makkelijk. De eersten waar je, naar mijn kennis min of meer kunt spreken van een Nationaal Gevoel, is in de tijd van de Romeinen, voor zover we praten over Italië (en dan nog niet eens volledig). Voor de rest vind je eigenlijk niet echt een nationaal gevoel, het hoogste wat er op leek, was het stadsgevoel, dorpsgemeenschap. De geest van collectiviteit van hen die "samen" wonen. Het is eigenlijk pas met Napoleon dat het idee nationaal gevoel echt herkenbaar wordt en ook vernoemd wordt.

Maar nu is het er overal, desnoods over de landgrenzen heen. Denk maar eens aan de Koerden, die verdeeld zitten over diverse staten, maar zich toch één volk, een nationaliteit noemen. Het is niet alleen iets wat dus streekgebonden is, maar ook taalgebonden en cultuurgebonden. (Denk ook maar aan Vlaanderen - Wallonië, waar de taal één element is, maar wellicht nog meer het verschil in cultuur, in volksaard.)

Terug naar Israël...De joden die daar ingeplant werden, kwamen uit het westen, uit een totaal andere manier van leven, van denken, van handelen, dan wat daar normaal was in het Palestijnse gebied. Bovendien spraken ze bij overeenkomst ook nog eens een andere taal, om zich duidelijk te onderscheiden van... Alles was er en is er nog steeds, om van de Palestijnen een onderdrukt volk te maken. Zelfs al zou het zo niet zijn, zelfs al zouden ze volstrekt dezelfde rechten hebben, dan nog voelen zij dagdagelijks het verschil, zien het verschil, ondergaan het verschil, en dat is meer dan genoeg om samen te klitten, om een blok te vormen tegen de anderen, en als je dan nog alle historische feiten achter je voelt, als zijnde de verdreven en onderdrukte groep, dan heb je alle elementen om een onoplosbaar conflict te creëren.

En dat is het: onoplosbaar!
Je kunt nu de zaak niet meer "herstellen" door de joden weer naar hun land van oorsprong te brengen, want door hun godsdienst en hun manier van leven, zijn ze zelf ook altijd een minderheid geweest in een vijandige wereld. Ze doen anders, ze spreken onder elkaar een andere taal, ze geloven op een andere manier en gaan zoveel mogelijk in groepen bij elkaar wonen. Als je dat lijstje nu nog eens wilt herlezen, dan zul je zien dat dit bijna alle punten zijn waarvoor nu heel veel westerlingen de "vreemdelingen" scheef bekijken, en je weet meteen ook hoe het komt dat de Joden hier en overal voortdurend scheef werden bekeken, en veelal vervolgd werden. Heus niet alleen in Nazi Duitsland! In heel Europa kenden we bij tijd en wijle pogroms!

Ook al woonden de Joden al honderden en honderden jaren onder ons, ze werden (worden) steeds scheef bekeken, als zijnde anders, niet thuishorend in de gemeenschap.

Nu is dat daar net hetzelfde met de Palestijnen. Het hoogste wat men ooit zou kunnen bereiken is een vreedzaam naast elkaar leven, waarbij iedereen op de toppen van de tenen loopt om de ander niet aan te raken, niet kwetsen. Bovendien stelt zich daar bovenop ook nog eens het probleem van de godsdiensten. Zowel de Joodse als Moslim godsdienst is een gesloten godsdienst. (Vroeger was de Christelijke kerk dat ook !) Met andere woorden, de anderen zijn niet alleen verkeerd, ze zijn ook "ongelovigen" en dus vijanden van het ware geloof. Voeg daar nog een paar fanatieke kerkleiders aan toe (als ik het woord kerk hier kan en mag gebruiken), en je hebt alle ingrediënten om steeds weer en weer de ruzie op te kloppen. Weet dan dat men in Jeruzalem een hele resem godsdiensten bij elkaar heeft gezet, die in veel gevallen dezelfde plaatsen claimen als heilig in hun godsdienst, en dus onaanraakbaar voor de anderen, en je bent er...

De joden proberen nu, in een vijandige omgeving, hun stelling te vrijwaren van vijanden. De Palestijnen proberen hun "eigendom", hun "eigen land" weer terug te veroveren... Ik kan dan ook de actie van Israël niet goedkeuren, maar ik kan hen wel begrijpen. Ik kan de houding van Hamas niet goedkeuren, maar ik kan hen wel begrijpen... Maar dat lost uiteraard niets op.

Weet je, de Indianen beschouwden de aarde als van niemand, of van iedereen en alles...Wij plakken er ons etiket op, zetten er paaltjes rond en dat er eens enen durft op mijn land te komen...
Die onbeschaafde wilden waren soms wel hééél hééééél erg wijs...

tot de volgende ?

Klein Turkije...

Image via Wikipedia

Vandaag zijn we, langs de wondere wegen van de GPS, naar Zele gereden, naar de rommelmarkt op de Zandberg die in feite een heel plat plein moet zijn, als ze er niet aan het werken zijn en je door het zand moet stappen...
In Zele zijn heel wat bedrijven van grondwerken, en wie tegenwoordig grondwerken zegt, denkt Turken... Een zwaar en vuil werk, vroeger het Mekka van de Noeste Vlaming, nu van de Turken. In Zele wonen er veel, en er zijn dan ook Turkse winkels te zien... Ik heb er een Turkse meloen gekocht, in de hoop dat die ook zo lekker is als de andere honingmeloenen (veel lekkerderderder dan de zo geprezen cavaillon)...
Op de markt wa ik weer briefjes aan het uitdelen voor de rommelmarkt op kermis Mater, en een Turk vroeg me heel beleefd, en in correct Nederlands of hij ook een briefje mocht. Ik zei, natuurlijk, waarom zou jij geen briefje mogen hebben, zoals ik meestal op die vraag reageer... De man dankte me beleefd, en wou me zelfs een hand geven, wat ik dan ook deed... Het was een mooie grote man, en zijn gezicht was een en al glimlach... Een tijdje later kwam ik hem terug tegen, aan een kraampje van Turken, waar hij in het Turks aan het spreken was. Ik groette hem weer, en zei dat ik in zijn taal niet kon antwoorden aan hem, zoals hij wel Nederlands kon spreken met mij. Hij antwoordde heel beleefd, "Ik werk hier, dus moet ik de taal ook spreken!" Prachtig toch ? Daar had een Vlaams Belanger eens moeten bij staan! De meeste Turken die ik ken zijn heel beleefd, en heel nijverig!
Ik heb op de markt een nieuwe visbak gekocht, een nagelnieuwe, met een rugleuning, wat me het makkelijker moet maken om te zitten aan het viswater. Een prachtige en hoge bak, waar ik alle gerei makkelijk in zal kwijt kunnen, en ook nog zal kunnen zitten op mijn gemak, leunend....
en van een reeks boeken over kunst, waarvan ik er enkele mankeer, heb ik er een paar van gevonden...
Mooie markt, mooi weer!

Het is eigenlijk een beetje te plots, te warm, geen wonder dat ze voor morgen onweer verwachten! Met andere woorden het is typisch Belgisch weer: onstandvastig, zoals de politiek.

Gistern heb ik nog wat gewerkt aan de kerstal (het model weet je wel), en met uitzondering van het gras, is alles gereed. Hopelijk valt dit gras ook mee, want het gras van vroeger was gans anders (West Vlamingen spreken nu over een brillenwinkel) dan het gras wat ik nu heb om op de kerststal te kleven.

Ik ga stoppen, ik moet eten, en ik zit nu nog te zweten van de rit in de auto. Ik heb geen airconditioning, en als de auto een heel end in de zon heeft gestaan, kan het er heet zijn. Goed voor het afsmelten van de lichaamsvetten...


tot de volgende ?

Zie toch, hoe lief ze zijn voor elkaar...

Image by ReindeR Rustema via Flickr

Mocht het passen in onze beeldcultuur, ze beten elkaar letterlijk de kop af! Om beurt hemelen ze zichzelf op, en maken ze alle anderen tot brandhout.
Wetende dat goede wijn geen krans hoeft, zoek ik wanhopig naar de goede partij, degene die het niet nodig vindt zichzelf de hemel in te prijzen, maar ik vind er geen... Nochtans, ze hebben allemaal één grote gave: ze spreken de onverbloemde waarheid als het over de anderen gaat, en dan moet ik wel weer tot de conclusie komen, dat er geen ene goeie tussen zit. (Maar dat wist ik al na al die jaren het politieke gesjoemel bekijken)

Als je ze hoort, dan stevent ons land naar de zwaarste en langdurigste politieke crisis af sinds mensenheugenis... Iedereen weet dat je in ons door particratie verziekte landje, geen regering kunt vormen zonder het aangaan van coalities, en als ik ze hoor lief zijn voor elkaar, dan is er geen enkele coalitie meer mogelijk... Ik denk dat de enige oplossing zal zitten in een volstrekte minderheidsregering, het land laten regeren door de Partij van de Arbeid, die nu misschien wel aan één vertegenwoordigd zal geraken... Dat is genoeg om minstens even goed te regeren als we nu zien met ons 55 ministers en oneffen. (Die elkaar voortdurend in de haren zitten, één man alleen kan moeilijk zichzelf in de haren zitten)

Moeten we niet terug naar de basics van de democratie ? In het oude Griekenland had men een systeem dat men, in tijden van crisis, de verantwoordelijkheid gaf in handen van één man, herinner je iets soortgelijks in de tijd bij onze De Haene, een regering met volmachten... (Die moet je nu ook niet meer vragen, die heeft zoveel beheersfuncties dat hij onmogelijk nog tijd kan maken voor zoiets onbenullig als het Vaderland) Niet dat ik voorstander ben van zo'n systeem, maar het is te verkiezen boven een volslagen onvermogen van een regering die vastloopt in oeverloze compromis om toch maar tot een coalitie te kunnen komen... We zagen het resultaat, de man die hier in Ronse Franstalige pamfletten verdeelde om te stemmen te ronselen voor zijn zitje in de Vlaamse deelregering, hangt nu plots de extreme Vlaming uit, en doet de regering vallen over BHV... In ons apenlandje kan alles...

In het oude Griekenland stelde men aan die regeringsvorm een bepaalde termijn, bij voorbaat bepaald en (meestal) gerespecteerd. Bij onze laatste ervaring, een regering met volmachten, zagen we ook iets dergelijks. Maar dat lijkt me nu zelfs niet eens meer haalbaar! De versnippering en de verschillen tussen de partijen is nu immers zó groot, dat men niet eens meer kan komen tot een regering die zou kunnen met volmachten regeren. Néé, mij lijkt dat we - op zijn minst tijdelijk- het systeem van wat men halsstarrig democratie blijft noemen, moeten herzien. Want wat we nu hebben heeft geen uitstaans meer met democratie!!!

Neem om het even welke grote partij (nu ja groot...) in ons landje, en kijk eens op welke manier die partij dan fungeert! Alle beslissingen worden vooraf bepaald door het partijbureau, en als je dan eens echt van nabij gaat kijken, dan stel je vast dat in dat partijbureau de zaken eigenlijk beslist worden door een handvol grote manitou's... De krokodillen ...

Met andere woorden, voor wie je ook stemt, je stemt in werkelijkheid voor de twee of drie kopstukken van die partij. Jou stem heeft slechts in zoverre invloed, dat je al dan niet een sterke positie veroorzaakt voor die of gene partij. Meer niet.

De democratie is ter ziele gegaan met het sterker worden van "de partij", lees het handjevol leiders van een partij. Bij de verkiezingen wil men het telkens en telkens weer aan de mensheid verkopen, dat je kunt stemmen voor Piet, of voor Jan, voor Louiseke of Marie, en dat jou stem dan via Piet, Jan, Marie of Louise zal doordringen in het beleid van dit land/provincie/gemeente of wat dan ook... Want het systeem der krokodillen werkt zelfs in de onderdelen van de partijen door.

De enige echte democratie die ik nog ken is de Zwitserse, waar men bij volksreferenda de belangrijkste beslissingen neemt. Hier richt men ook soms een referenda in, zoals bv over de Lange Wapper te Antwerpen, maar als dan die Lange Wapper afgewezen wordt, dan vertaalt de regering van dienst dat als: we moeten de formule herzien, het is immers alleen maar die formule die afgewezen is... en heel de massa stembriefjes van het grote referendum wordt verwerkt tot WC-papier... Tot zo ver ONZE democratie...

Eén van de beste manieren om de democratie naar de duvel te helpen, is...de democratie...
Het lijkt heel democratisch om steeds maar nieuwe en andere partijen het levenslicht te laten zien, maar door die versnippering is het net dat systeem dat de misbruiken en de particratie mogelijk en makkelijker maakt. Het zou veel beter en zekerder zijn een systeem te hebben waarbij maximum drie partijen mogelijk zijn, maar in ons Absurdistan zou dit meteen al vertaald worden in 6, drie Waalse en 3 Vlaamse, en er zit nog een dikke kans in dat men ook nog een gat ziet om er nog eventjes 3 Brusselse bij te maken... en we zijn weer aan af.

Och, wat ik ook vertel, ze gaan toch weer hun gedacht doen, en wellicht nog wat meer ministerpostjes creëren om alle partijen van de onmogelijk werkende coalitie toch een schijn van werkzaamheid te geven, en wij zullen weer alle wereldrekords kloppen qua aantal ministers per hoofd van de bevolking. Nog een paar verkiezingen en onze werkloosheid is opgelost, we maken ze allemaal minister... Kunnen ze met zijn allen gaan memmen over het verhogen van de pensioenleeftijd, en de pensioenleeftijd voor de ministers behouden op ... 52 jaar (echt waar!)

och, ik ga stoppen... Ik kan alleen nog maar de inkt van mijn pen vervangen door vitriool, maar dan verbrand ik alleen uw vingers en niet heel die politieke poppenkast...

tot de volgende ?

Dag visserke vis, daag lieve vis...

Image via Wikipedia

Gisteren gingen we dus vissen... Ik wilde dat luc op mijn plaats ging zitten, maar hij wou niet, volgens hem zou ik niet kunnen vissen op zijn plaats, met mijn lange hengel zou ik steeds in de overgroeiende bomen hangen... dus elk weer op zijn vaste stek...
De wind zit nog steeds noord, dus: weinig beten. Luc ving 4 voorns en 1 blei, ik ving 4 kleine voorns en... 2 karpers !!! Een van 5 kilo en de tweede maar liefst weer 6 kilo. Alletwee netjes gewogen en dan weer liefdevol in het water gezet.
De karper van 5 kilo was een gewone geschubde, en liet zich betrekkelijk makkelijk landen, maar de tweede, een lederkarper (alleen een halve rij schubben boven op de rug), dat was andere koek. Ik had hem al tot op een meter of vijf gekregen, toen ik nog geen vis had gezien. Gewoonlijk vertonen de vissen dan al iets van wanhopige pogingen, en springen draaiend boven water, wat meteen ook een eerste teken van uitputting is...maar den diene!!! Het begon al met de beet, je had echt geen verklikker nodig, hij vertrok zo plots en zo snel, dat ondanks het feit dat de draad in vrije loop staat, de hengel toch even doorboog en dan stond te schudden door de haast waarmee de molen afliep... een sneltrein! Ik heb er nogal werk aan gehad om hem binnen te halen! Leuk!

Bijna gans de namiddag hadden we supporters, een paar kennissen van Luc, en twee kleine knapen die vol bewondering het binnenhalen van de twee karpers meemaakten, en mij heel den tijd van alles en nog wat vroegen over de edele kunst van het vissen... Eentje heeft, na voorzichtigheidshalve uitleg te hebben gevraagd, heel voorzichtig eens een vinger in de muil van zo'n karperbeest gestoken...Echte helden! En toch is er ook beterschap voor Luc en de karpers, hij kreeg een beet aan zijn karperlijn, maar de vis loste nog voor Luc kon reageren, en zijn blieklijn is met een knal afgebroken, toen een karper eens probeerde of maden ook lekker zijn...

We waren al aan het opkramen, toen daar plots een man naar ons kwam, met een kodak van jewelste, precies een kanon... Je moet weten dat ik, bij het vissen een voddige hoed draag in camouflagestof, zo'n model zoals je ziet in de Australische films, aan een zijde de rand omhooggezet tegen de bol van de hoed (nu ja, bol...een slappe voddige bol dan). Moest mijn oudste zus me zien, ze zou weer zeggen dat ik moest beschaamd zijn er zo bij te lopen...maar ik voel me lekker in mijn vel, en om te vissen moet je liefst geen nette kledij aan hebben....
Dus die man met zijn Nikonkanon kwam naar ons gestapt, en vroeg of hij me eens mocht fotograferen, want hij was bezig een cursus fotografie te volgen, en hij moest portretstudies maken, en ik heb zo'n sprekende kop... Nadat we eerst wat stonden te gniffelen heeft de man dan een foto gemaakt, en ik moet zeggen het was een mooie foto (van een voddige vent).
Toen we dat 's avonds vertelden aan Cecile, de vrouw van Luc, vroeg ze aan Luc of ze hem niet getrokken hadden, waarop ik grinnikend repliceerde dat hij niet mooi genoeg was... We hebben nogal gelachen, toen Luc over mijn hoed begon, en dat hij zo geen mooie uitrusting had...djudedju een mens moet niet veel hebben om plezier te maken, een voddige hoed is al genoeg!
Het is heerlijk als je zo'n goede vrienden met elkaar bent, dat je rustig jezelf en elkaar kunt zitten uitlachen, en weten van elkaar dat het alleen en zuiver voor de lol is, en helemaal niet kwetsend... Dat kun je maar als je echt goede vrienden bent.

Het leven is mooi als je vrienden hebt!

tot de volgende ?