Voor je gezondheid: beetje naar zieken kijken...

Image by janGlas via Flickr

Echtig en techtig waar, een universiteit heeft vastgesteld dat het kijken naar prentjes van mensen die hoesten of niezen of een lelijke uitslag hebben, op slag de antilichaampjes doen toenemen bij de kijkers...
Wil je gezond zijn, ga dan aan sightseeing doen in hospitalen en klinieken, je hoeft niemand te bezoeken, alleen genieten van hun ellende om jezelf beter te voelen...
djudedju

Ik kan niet zeggen dat ik echt gelukkig ben bij het idee dat anderen een betere rug krijgen met naar mijn slecht onderdeel te staren! Zeker niet als het die mannen zijn die daar iets verder de verkeersdrempel aan het terugleggen waren.

Ik denk er serieus over om een klacht in te dienen wegens discriminatie! Ik kan niet begrijpen dat men voor de ene groep mensjes, raprap die verkeersdrempels wegneemt omdat ze daar één keer moeten passeren, terwijl wij er dagelijks over moeten! Ik heb het over wielrenners en dergelijke onbenullen. Waarom mogen die geen klap in hun wervels voelen, en ik wel ? Discriminatie gaat niet alleen over geslacht of huidskleur, het gaat blijkbaar ook over je beroep. Fietsrijders uit hoofde van hun beroep (nu ja???) moeten gespaard blijven van drempels. Wij niet. Ook al horen we toevallig tot de gilde van mensen die daar echt, sorry, ECHT last van hebben!

Ik heb ooit gelezen dat het Prins Bernhardt zou zijn geweest die de verkeersdrempel heeft uitgevonden. Zou me niet verwonderen, het is altijd al een dubieus figuur geweest. Maar wellicht had hij dus een goede rug, en schiep hij genoegen in de pijn van anderen. (Hij zou de eerste drempel in de koninklijke tuinen hebben gelegd, bij het verstoppen van wat smeergeld was de hoop grond wat te groot geworden, en ontstond er een bergje op het tuinpad. Toen de eerste minister op audiëntie kwam bij zijne gade, zag hij tot zijn genoegen de staatsiewagen van de premier een sprongetje maken en zag hij het ministerlijke gezicht vertrekken van de pijn! Bingo ! Zou die wel wat trager leren rijden door Zijnen Hof. Tot meerdere eer en glorie van zijn siereenden. (Hollandse kwakers))

Nee, ik ben weer aan het zwanzen, maar echt waar, volgens de universitaire studie moet je dus zieke mensen bekijken om je eigen immuunstelsel te verhogen. Liefst op fotootjes, want anders zou je wel eens echt met de Mie- en Jancroben in aanraking kunnen komen voor je immuunstelsel een afdoende verkeersdrempel heeft opgebouwd...

Dus, lieve zus, als je met een bronchietje zit te hoesten, dan is dat gewoon omdat er in jou huis onvoldoende foto's hangen van hoestende en hijgende mensen! Vermits je vermoedt dat er ook wat allergie bij zit, hang je er best ook wat niezende conterfeitsels bij, kwestie van...

Ik hang hier nu meteen een hele resem foto's omhoog van kromme en scheve mensen met duidelijke rugpijn, om de mijne wat te doen zakken. De pijn bedoel ik! (Slecht mens!)

Anny zegt dat ik nodig naar de apotheek moet, om pillen te halen, er zijn diverse soorten aan uitputting toe, zegt ze... Ik stel voor foto's te nemen van die pillen, maar ze gelooft niet in universitaire studies. Ik zal dus nog moeten gaan om een massa pillen van allerlei kleurtjes en smaakjes. Voor allerlei doeleinden. Gisteren moest ik mee winkelen. Ik moest zo nodig nieuwe kleren en Anny ook. Want we moeten naar de plechtige communie van onze kleindochter. Ik zei dat zij haar communie deed, ik niet, maar dat baatte niet, ik zou en moest een nieuwe pull (hemden probeert ze mij niet eens meer te doen dragen, dat is toch hopeloos) en een nieuwe vest, en zij moest zo nodig een nieuwe bloes en een nieuw vestje... Nadat ik de madame van de winkel gezegd had dat ze eerst de maat moest nemen, want dat ik niet van plan was zeven dingen uit te proberen die toch niet pasten, kreeg ik een vest, één en een, één pull. Dat is dus duidelijk voldoende om weer voor jaren gekleed te zijn. (Mijn zus weet dus wat ik zal aanhebben op haar gouden jubileum, tenzij mijne gade mij weer onder druk zet...)

Wellicht heeft de dame nog nooit klanten gehad die zo vlug weer buiten waren met vier stukken kledij. Want ik krijg de seskes als ik daar dames de kleedhokjes zie binnengaan met beide armen vol met kleren om te passen... djudedju... Voor mij zou dat wellicht een afdoende reden zijn om de echtscheiding aan te vragen. Ik mag er niet op denken.
Het gekke is dan nog wel dat men kleren koopt voor een bepaalde gelegenheid. Wat doen ze daar dan nadien mee? Ik hoorde op TV een dame over haar 46 paar schoenen praten. Speelt ze in haar vrije uren voor duizendpoot of zo ?
Nee, kledij dient voor de kou en voor de zedigheid. Meer verlang ik daar niet van. Dus moet het ook makkelijk aan en uit te doen zijn. en beantwoorden aan het gevraagde doel. En dat is alles.
Meer vraag ik niet, en meer wil ik ook niet.
Mijn zoon is designer, en ontwerpt dus dingen voor mensen die regelmatig iets nieuws willen. Ik zit duidelijk niet in zijn doelgroep.
Ik heb geen of amper oog voor die uiterlijkheden. Ik hou veel meer van bloemen in mijn tuin, dan van bloemen in mijn tapijten. Ik heb niet eens tapijten, buiten aan mijn bed en een groot blauw in schuimrubber op Koen's kamer om op te turnen (sit ups en pompen)...Meer heb ik er niet. Ik hou niet erg van tapijten. Sorry, zoonlief...

tot de volgende ?

het regent, het regent, we worden allemaal nat

Image by Garrulus via Flickr

en 't ziet er koud uit ook. Ik zit hier veilig van achter het venster te kijken naar de blaren van mijn linde, die wijzen op noord, noordwesterwind, en de regendruppels kletsen dan ook soms tegen het raam.
Maar morgen zou het weer droog zijn (morgen is het visdag, maar de wind zit weer verkeerd!)

Heb je al eens naar de natuur gekeken de laatste dagen? Eindelijk lijkt alles weer in zijn tooi te zitten, het gras is weer groen, de bomen zijn bebladerd (ook al hebben de blaren nog niet hun volle formaat) en het zicht op de einder is weer volop groen en mild. Heel wat anders dan de skeletten van amper een maand geleden! Ook is het 's morgens al volop licht, en 's avonds lengen de dagen ook al een heel stuk, ondanks die gekke verschuiving van de klok naar zomeruur. En zeggen dat we dus nog steeds op het Duitse oorlogsuur zaten!

Zoals de mens de hele natuur poogt naar zijn hand te zetten, zo pogen we ook het natuurlijke ritme te doorbreken, en leven we naar een absurde klok. Ik zit midden in een boek over Indianen, niet zo'n westernstory, maar een serieuze poging om de wereld van de Indiaan weer te geven. Eén van de dingen die me daarbij raakten, is het feit dat ze vol verbazing toekijken hoe de blanken gebieden gaan afpalen, er zelfs omheiningen rond gaan zetten en zich eigenaar noemen van Moeder Aarde, of toch van dat stukje er van. Indianen leefden in en met de natuur, en hadden grote eerbied voor de natuur en het leven in het algemeen. Maar wij moesten weer eens gaan beschaven, met het geweer in de hand.

Hoe langer ik dat alles bekijk, hoe meer vragen ik me stel over de manier waarop wij de wereld naar onze hand pogen te zetten. Heb jij je ook al eens afgevraagd wie en wanneer op een bepaald moment besloten heeft dat dit stuk (netjes afgebakend) nu van hem is. En wat heeft hij moeten doen om de anderen te overtuigen dat dit werkelijk het zijne was ? Niet langer van de stam, niet van de natie, maar van hem. En gij moet er af blijven!

Ik heb ook een stukje grond, met een huisje op... Ik heb dat gekocht, maar waarom eigenlijk? Kon ik het niet net zo goed op een bepaald moment daar ergens gezet hebben? Het feit van het eigendomsrecht, is toch maar een conventie, een overeenkomst, een gebruik??? Hoe kun je nu in hemelsnaam echt gaan beginnen vertellen dat dit stukje van jou is, je loopt hier maar een korte wijle rond op een aarde die veel en veel en vééééél langer zal meegaan dan jij en heel je geslacht.

Ik kan me voorstellen dat het in den beginne heel wat bloed, leed en tranen zal gekost hebben om de anderen er van te overtuigen dat dit stuk van jou was ! (Eigenlijk ben ik er nog niet van overtuigd dat het mijne echt van mij is!) Men is steeds verder gegaan in het bepalen van dit "eigendomsrecht"! In ons land bezitten we slechts de bovengrond. De ondergrond en haar natuurlijke schatten blijven van de staat (je weet wel, dat ding waarover ze het zelfs niet eens eens zijn hoe het er eigenlijk uitziet en van wie dat is!) Ook de lucht boven de oppervlakte is van de staat. Ik mag niet vertellen dat ze niet boven mijne kop mogen hossen met die helicopters om de vélokoers te verslaan. Al een wonder dat ik mijn stenen op elkaar mocht zetten om er een huis mee te vormen. Want eigenlijk neemt dat toch een stukje van de ruimte boven mijne grond in hé ? En ik heb geen kelder, maar onze Bart zit met een hele eigendom (?) onder zijn huis verstopt. Maar op mijn eigendom mag ik dus niet doen wat ik wil, ik moet er rekening mee houden dat de staat boven mij en machtiger dan ik, er ook eigenaar van is. De staat zegt me hoe hoog en hoe diep ik mag gaan bouwen aan mijn huis. Mijn huis? Ik moet er dan wel belastingen op betalen omdat ik op mijn grond die niet van mij is, een huis heb gezet dat dus niet van mij is. Waarom ik er dan moet voor betalen?????
Het wordt nog véél complexer, want de staat, zo houden ze ons voor, dat zijn wij, altemaal samen. Dus ben ik niet alleen eigenaar van mijn huis, maar heb ik ook aandelen in jouw huis (en jij in het mijne)...
Ik moet eens recapituleren...
Hoe kunnen wij eigenlijk gaan liggen vertellen dat wij hier een welbepaald stukje van Moeder Aarde echt gaan bezitten?
Niet dus.
De Indianen reden vrank en vrij over de wijde vlakten en keken verbaasd toen ze plots een stuk afgebakende grond zagen.
Het is dan ook iets om je over te verbazen.

Ik woon dus in huis dat ik betaalde, maar dat niet van mij is, en moet daarvoor belasting betalen. Op een manier huur ik dus mijn eigen huis? Maar van wie zou ik kunnen huren, als we geen eigenaar kunnen zijn?
Ik ga stoppen, het is idioot, en hoe dieper je er in doordringt, hoe idioter het lijkt.
Ik woon dus in een huis waarvan de goegemeente (?) aanneemt dat het van mij is, en betaal belasting aan de staat waarvan we aannemen dat ze van ons is, ook al liggen we te kibbelen wie waar nu over bevoegd is, en waarover we nu liggen na te denken om het te splitsen in twee stukken, twee stukken van wat? de staat. De watte ???

En zeggen dat we zo gehecht zijn aan al onze eigendommen.
djudedju


Het woord is echter prachtig ! Eigen dom, het zegt precies wat we zijn.

Halverwege het voetpad begint het publieke eigendom, en stopt het mijne. Net zo goed houden we dat stuk ook proper. Want dat is van iedereen, dus ook van ons.
nee, probeer het niet te begrijpen, het is gewoon een overeenkomst tussen zielen die het nodig vinden een plaats te hebben waar ze 's avonds hun moegepeinsde koppen neer te leggen, zonder gestoord te worden door anderen.

tot de volgende ?

Zeg, heb je al gehoord van Ome Thijs?

Image by e³°°° via Flickr

Ome Thijs won de prijs in de voetbalpool...
Herinner je dat liedje nog? Nee, misschien dan wel: "Ze kon het lonken niet laten, ze lonkte naar iedere man, dat liep veel te veel in de gaten...en oh, oh oh, daar kwam narigheid van.
Wim Sonneveldt...
Een van de grote woordkunstenaars, naast een Toon Hermans, Wim Kan en anderen, in een tijd waarin taal werkelijk een speeldingetje mocht en kon zijn.
Tearoomtango, Margootje, ik heb nu zeven CD's vol met Wim Sonneveldt! Zijn verzameld werk.
Ik heb de DVD's van Toon, en nu de cd's van Wim Sonneveldt, ik ben een rijk man. Rijk aan humor, rijk aan taal...
Ik mis die kunstvorm wel een beetje... Och ik weet wel, er zijn ook nu nog woordkunstenaars aan het werk, sommigen zelfs niet onverdienstelijk, maar hun humor is anders...Misschien is opa wel blijven hangen aan de sixties? Kan best zijn, en ik voel me er goed bij. En weet je, je hoeft helemaal niet achter te lopen, omdat de beste souvenirs die uit je jeugd zijn! Wij zijn immers véél rijker dan de jongeren! Wij hebben al al mogen snoepen van een hele wereld, zij staan nog maar aan het begin van een hopelijk lange en gelukkige weg, en wellicht zullen ze binnen vijftig jaar ook spreken van toen, van hunne tijd...

Soms krijg je op de gekste momenten zo'n vlaag van weemoed naar toen... Gisteren was dat tweemaal zo! de eerste keer toen ik die ceedees van Sonneveldt op de kop kon tikken, en later nog eens, aan een klein snoepkraampje...
Ik ben niet zo aan snoep, slecht voor mijn veel te volle lijn.
Maar plots zag ik iets dat me weer pijlsnel naar mijn prilste jeugd terugvoerde:

pekkoeke !
Hier noemt men dan klijssebrood... Dat klijsse doet mij dan denken aan onze kaliesjestokken, zoethout in het Nederlands... Wellicht is er een link tussen dat zoethout en de pekkoeke? Ik denk dat er ook een link is met het Nederlandse drop, maar dan in een soort oervorm, glasharde stokken, waar je een stukje moet van af kloppen, dat dan zachtjes in je mond laten smelten en eens voor de spiegel gaan staan om vol verrukking je zwarte tong te bekijken... De iets bittere smaak deed me weer in het verleden tuimelen...
Toen we kind waren, deden we stukken pekkoeke in een klein bierflesje met water, zetten dit dan een nacht onder ons bed (op een andere plaats was ondenkbaar!)... 's Anderendaags was de pekkoeke dan gesmolten en wij zaten dan te schudden met het flesje, dat we dicht hielden met onze duim. Je kreeg dan een bruinzwart schuim, en dat schuim zogen wij dan uit de fles. Weer schudden, weer zuigen...een eindeloos genot... Zo ging de pekkoeke veel langer mee dan hem met brokjes in je mond te stoppen... Bovendien kon ons moeder dan dat snoep ook makkelijker en beter verdelen onder ons.

Snoep was duur.

Gisterennamiddag heeft Anny voor mij een stuk afgehakt van een stok pekkoeke ... Veel te groot! Anny het ding nog eens in tweeën gehakt...Het was blijkbaar nog te groot, want ik heb echt gedaan zoals in onze jeugdjaren...Halverwege heb ik het stuk netjes op een papiertje gelegd, voor later, en 's avonds heb ik verder zitten sabbelen op dat heerlijk ding van toen...

Is dat oud zijn?
Dan is ouderdom een zalig ding!
Genieten van die vele schatten uit de schatkamers van je herinneringen.

Ik heb nog voor uuuuuren genot liggen...
En ik ben eens benieuwd of mijn kleinkinderen wel iets zullen vinden in dat snoep van toen...Ik denk van niet, want het is niet echt zoet, zeker niet zo zoet als de moderne snoepvarianten.
Deze namiddag ga ik nog een stuk afhakken en sabbelen...
Ik heb twee stokken gekocht, ben ik voor een heel end zoet, ook al is het niet zo zoet als dat moderne...maar misschien waren we ook minder zoet toendertijd?

Wellicht! Want wij speelden en ravotten nog, er was geen koele kijkkast om je stom op te staren! Nee we zaten buiten in de wijde natuur, en soms vochten we dat het haar stoof, en vijf minuten later speelden we weer met elkaar. Ruzies waren immers heel tijdelijke dingen, en daarna was alles weer koek en ei. Wij hadden veel minder complexen, en er was ook minder pestgedrag. Als we gepest werden, dan klopten we er op, dan was dat meteen over. Nadien waren we weer speelmakkers van elkaar, en er was niets gebeurd. De meester sloeg wel eens zijn regel stuk op mijn knokkels, maar we hadden dat verdiend, en dat hoorde bij het groot worden. Had er eens iemand een flesje limonade, dan dronken we allemaal uit datzelfde flesje... Limonade kreeg je niet zo vaak, zeker niet om mee te nemen naar buiten.

Wat hebben wij dan eigenlijk heimwee? Materieel is het nu veel beter dan toen, maar toen was er veel meer nestwarmte dan nu. Dat is de bron van dat heimwee...

tot de volgende ?

For Human Beings

Image by DanieVDM via Flickr

Héhé, druk, druk, druk!
Donderdagavond heb ik tot een end over tien uur de Nieuwe Ubuntu (Linux for Human Beings!)zitten installeren, de Ubuntu 10.4 genaamd Lucid Lynx...
Nu lijkt mijn machien wel een gesofisticeerde Mac en lijkt het dat Ubuntu alle andere systemen naar de kroon steekt...Althans de systemen die ik ken.
Eén van de dingen die mij zijn bevallen, is het feit dat voor het eerst Ubuntu alles meeneemt wat je hebt en had aan programma's, zelfs de firefox heeft zijn add ons behouden. Uiteraard niet je persoonlijke bestanden, als je die wilt bewaren, moet je die wel eventjes gaan opslaan op een ceedeetje of zo...
Maar ik ben dus nogal lang (naar mijn doen) bezig geweest. Vrijdagmorgen naar Luc gereden om samen naar Floralux te gaan in Dadizele. Bloemen en planten gekocht, dan naar Dupont Zoo om even de beestjes te bekijken, en dan eens lekker gaan smullen in het favoriete restaurantje daar.
Gisterenavond was er dan vergadering van het Feestcomité Mater, en vermits wij als Hobby Ziekenzorg Mater tijdens de kermis exposeren, moest ik daar ook aanwoordig, heu tegenwezig zijn. Dus was het weer over tienen...
En vanmorgen zijn we naar de rommelmarkt geweest te Deinze... belast en beladen!
Want, het feestcomité Mater richt ook een rommelmarkt in, en dus mocht ik aan alle standhouders briefjes uitdelen met het vriendelijk verzoek om zo mogelijk ook naar Mater te willen komen. Op enkele vertrouwde standen, van marktkramers waar ik vaak eens mee babbel, kon ik een stapeltje briefjes kwijt om uit te delen aan de bezoekers...
en deze namiddag...
tanteke
comme d'habitude...

Het mooie warme weer heeft ons verlaten. Hopelijk maar voor een korte tijd, want ik voel het verschil in mijn rug... Nu ja, wij zijn te Deinze geweest, en hebben er geen regen gehad, dat is al iets... Wel was het lastig, je kunt er niet echt dicht je wagen kwijt, dus... ook nog eens een stuk trampelen voor je er bent en vooral om nadien weer aan je autootje te geraken. Maar och, ik mag niet klagen, ik zag er een vriend die met MS zit te sukkelen, en nu helemaal niet meer kan stappen...

Ik heb nog niet eens gekeken of er morgen ook weer ergens een markt is... Volgende week zult u ook ongetwijfeld wel eens mijn blogje moeten missen, want mijn kleindochter Lieselotte doet haar Plechtige Communie. Zitten we in de feeste! 't Is de laatste, dan wordt het wachten tot er kleinkinderen trouwen...Maar dat is nog niet voor morgen (voor overmorgen ook nog niet). Ik maak me de bedenking, dat onze Bart dit jaar ook al 40 wordt ! We worden oud hé!

En oh ja, ook wat goed nieuws, na een uitgebreid onderzoek in het UZ te Gent, stelt men dat de tweeling nog net niet binnen het begrip anorexia valt, maar ze moeten wel opgevolgd worden en psychologisch "bewerkt" worden om te komen tot meer en beter eten. Hoe is het mogelijk dat kleinkinderen van mij, een echte bourgondiër, niet voldoende eten???
djudedju

tot de volgende ?

Vrijdag

Image by Andrea Costa Photography via Flickr

Sorry, geen blog op deze vrijdag...
We gaan winkelen en een stapje in de wereld zetten.
Tot de volgende dan maar ?

Een madame

Image by thomasgeuens via Flickr

De CD&V (conservatieve doem van Vlaanderen) heeft nu een madam op de kop van de lijst gezet. Weliswaar voor een onwettige verkiezingsronde, maar het is een kniesoor die daar op let. De feministen juichen, er is een kans dat de eerste vrouwelijke premier (een première ?) er aan komt. Maar in Wallonië tippen ze volop op Di Rupo.
Krijgen de feministen toch nog een beetje gelijk...
(Sorry, ik kan het niet laten!)

De dame in kwestie ziet er alvast veel symphatieker uit dan de woordvoerder van de CD&V, want die ziet er altijd uit of hij de microfoon zal opvreten, maar heel erg symphatiek oogt ze mij toch ook niet. Om het met de woordenkeus van wijlen ons moeder te zeggen: "Ze sluit gelijk een peperbusse" waarmee ons moeder op de steeds hard dichtgeknepen lippen van de een of ander doelde.
Die stijf gesloten mond wijst niet op openheid en op goedlachsheid.
Maar ja, met zo'n "verantwoordelijke" (hihihi) functie als politicienne, is het wellicht zo moeilijk je serieus te houden, zo erg, dat je na jaren moeizaam oefenen het lachen volkomen verleerd hebt, en je karakter meteen. Schluss, alles dicht, ze moesten eens iets vragen.

En de bedoeling van de verkiezing?
Domme vraag!!!! BHV oplossen natuurlijk ! Wat dacht je ?

Als er mij iemand het adres van de Raad van State kan bezorgen? Ik wil wel eens weten of het de moeite is dat ik op de dag van de verkiezing uit mijn warme bedje stap om daar ergens bolletjes te gaan kleuren achter namen van mensen die toch niets gaan doen, en wetende dat het bolletjes kleuren defacto onwettig, dus ongeldig is. (Ik had daar ergens een punt in moeten zetten, want ik val bijna zonder adem)
(Kan ook van koleire zijn, bij al die zever)

Ik vraag me af wat de vrienden die naast vriend van mij ook nog lid zijn van de CD&V van mijn blog denken. Wint de vriendschap het boven de partijtucht? Dan is er nog hoop, oh Vlaanderland. Wint echter de partijtucht het, dan zie ik de toekomst heel donker in... Dan lijkt het me wel dat There is something rotten in the Kingdom of Belgium nog veel erger is dan ik durfde te bevroeden. Dan ga ik, en alle weldenkenden voortaan met kniehoge laarzen moeten gaan rondstappen in het goor van de politiek. (Ga daar eens in gaan vissen!)

Nee, ergens meen ik dat wel een beetje, het zou me echt spijten vrienden te zien die zich nu nog kunnen warm maken voor dergelijke folieën! Als de mensheid nu nog niet tot bezinning komt, en nog enig geloof hecht aan die broebeleirs, dan weet ik het niet meer! Ze verklaren zelf dat de politiek een spel is (zie mijn blog en een interview in de Knack van enige tijd geleden!), en Jan met de pet zou dan ook nog voor hen moeten opdraven? Als ze toch maar spelen, wat zouden wij ons dan dik moeten maken?

Ik heb een hele carrière in de vakbond. In het Belgische systeem zijn er meerdere vakbonden, en is er een beetje onderlinge strijd tussen die vakbonden. Maar als het er op aan kwam om een zaak te verdedigen of te bekomen, dan trekken die vakbonden aan hetzelfde zeel! Op de vele algemene vergaderingen die ik gegeven heb ter gelegenheid van nieuwe conventies, heb ik regelmatig verteld, kijk, deze eis kwam van de andere vakbond, maar wij hebben die eis mede gesteund, want het idee is goed en belangrijk. Ik vertelde dan erbij dat het niet was omdat wij daar niet op gedacht hadden, dat het daarom niet goed zou zijn. Jullie zitten met hun leden op hetzelfde werk, en ondergaan hetzelfde ! Ik heb nooit geloofd in het systeem van oppositie omwille van de oppositie, en ik kan er nog steeds niet in geloven! Als zij een goed idee hadden, dan nam ik dat idee over, met vermelding dat het van hen kwam, en steunde het al wat we steunen konden. Dat is de manier om vooruit te geraken!

Als in het parlement iemand van de oppositie met een goed idee naar voren komt, dan wordt het al bij voorbaat afgeschoten, want het is van de oppositie. Het is duidelijk dat je met een dergelijk systeem bij voorbaat kansen mist.

Politiek zou goed kunnen zijn (met nadruk op kunnen) als je een groep mensen bij elkaar kreeg die werkelijk poogde om er het beste van te maken, om het even van wie het kwam, het doel moet steeds het belang van de gemeenschap, de staat, de inwoners zijn! Zolang men echter met een systeem van partijen werkt, zal dit überhaupt niet mogelijk zijn. Want dan krijg je weer last met het zelfde euvel waar de kerk mee sukkelt: De Macht omwille van De Macht...

Maar ach, laat ik er maar over zwijgen, ofwel weet je dat ook, ofwel hoor je bij de massa met de paardenbril op en de strakke teugel die jou zegt wat je moet denken en doen.

tot de volgende ? (Op de foto zonder de dichtgeknepen mond, met andere woorden een foto voor de propaganda!)

casters

Image by Johan Koolwaaij via Flickr

Ik heb het eerst opgezocht, casters is de correcte en meest gebruikte term.
Alleen, het is één van die zovele Engelse woorden die ons taalgebruik zijn binnen geslopen, wellicht omdat het Nederlandse woord wat te lang is, of helemaal niet lekker klinkt.
Het gaat immers over poppen van vleesvliegenmaden. Geef toe, dat is een hele mond vol, voor wat je ook casters kunt noemen...

Wie blogt er nu in hemelsnaam over de poppen van vleesvliegenmaden? Ikke. En wel om een heel goede reden, namelijk: vissen! Ik had al een drietal weken vleesvliegenmaden in een speciaal recipiënt in de frigo staan, was er al drie maal mee gaan vissen, en dus keek ik of ze nu nog goed waren... Nee, veel maden zaten er niet meer in, wel ontelbare poppen, casters... Luc zei dat Willy maden had, en hij zou er daar wat lenen (Bij ons koopt er steeds maar één iemand maden, en de andere twee vissen dan mee van de voorraad. Ik zei tegen Luc, er zitten voor mij nog genoeg maden in, en ik heb altijd gehoord dat ze met die casters ook vissen... In geval van nood, vis ik daarmee... Geen verspilling, zelfs niet als het gaat over maden...

In een prachtig weer, met een wind die uit een iets betere hoek waaide, installeerden wij ons bij pepee aan het viswater. Oh ja, toen we daar toekwamen, zagen we pepee aan tafel zitten! Hij is van uit de afdeling Intensief recht naar huis toe mogen komen, en in de namiddag kwam hij al af, gewandeld naar het viswater om enkele uren bij ons te staan keuvelen! Sterke mens !
Maar we begonnen te vissen, en ja, ze beten goed, maar weer hoofdzakelijk de kleine bliekjes. Toen besloot ik om toch maar eens te proberen met die casters... Het leek wel de mirakuleuze visvangst! En bijna allemaal grote mooie blieken. Eén keer een enorme beet, ik probeerde met mijn blieklijn mee te wandelen, mijn lijn begon te "zingen" en klak! onderlijntje af, wellicht een grote karper... Nadien nog eens zo'n beet, maar na een wandeling van een halve vijver kregen we die toch aan de kant, een mooie karper van wellicht zo'n twee kilo... Luc ving ook nog een zeelt (tink). Maar ik bleef hoofdzakelijk grote blieken vangen... We hebben ze niet geteld, maar we vingen heel veel vis! Luc ook, maar bij hem, waren het veel eer kleinere, en bij mij bijna allemaal redelijk grote blieken.
Het is wel anders vissen, je kunt het wat vergelijken met het vissen met maïs of zoiet, als ze gebeten hebben, en ze hangen niet, doe maar een nieuwe caster aan je haak, want ofwel is hij er af, ofwel is hij leeg gezabberd....
En hier zit ik nu, met het frisse kleurtje van een rijpe tomaat, gezicht armen en benen netjes rood geverfd door een lieflijke zon... Nee, ik ben niet verbrand, ik kleur altijd bruinrood, met iets meer nadruk op rood... Maar ik heb geen pijn, hoogstens een gevoel van je vel dat wat spant...je kent dat wel. Maar wie mij ziet denkt gewoonlijk dat ik verbrand ben. Als ik mij goed herinner was mijn vader ook altijd zo roodbruin verbrand. Luc wordt meteen bruin, zwartbruin.
Maar het was een prachtige dag...

Ook uit de wetstraat kwam verheugend (?) nieuws: Iedere verkiezing die nu zou gehouden worden kan aangvochten worden op basis van zijn onwettelijkheid... Had ik dat al niet eerder vastgesteld? Nu ja, het bewijst dat er daar toch nog een of enkelen zitten die kunnen nadenken, ook al is het traag, héél erg traag...

tot de volgende ? Het is veel te mooi weer om u lang vast te houden met een blog!