Publiek sluikstorten of de propere wielertoeristen...

Image by Sint-Katelijne-Waver via Flickr

Ik ben druk bezig geweest met afval oprapen. Op mijn elf meterkes en oneffen straatkant raapte ik 7 wikkels op van bizarre soorten voeding (sommige met nog wat inhoud) en twee plastic flessen van een pepdrank voor "sportlui", waarvan een bijna nog vol (te zwaar om te vervoeren?)... Dus 9 stuks afval op nog geen 12 meter, omgerekend naar de 261.5 km die de ronde lang is, betekent dat niet minder dan 196.125 stuks afval (een half stukje minder om precies te zijn, maar halve stukken wikkel zijn net zo goed afval)...
Dat allemaal dank zij het feit dat er nu een speciale actie was om de wielerterroristen properder te doen zijn (hoeveel ligt er anders?????) Er was ook een actie om meer te letten op de verkeersveiligheid. Ik ben zeker dat het aantal overtredingen daar nog hoger is dan de stukken afval. Ik heb maar een paar kilometer achter dergelijke bendes en enkelingen gereden met mijn wagen, en je bent echt te bang om er normaal voorbij te rijden! Vlak voor mijn auto is er onder meer eentje die plots van het fietspad afgaat, om een andere terrorist voorbij te steken. Dat er een auto afkomt? Wie trekt zich daar iets van aan???
Misschien zeg je bij jezelf, die berekening van dat afval, dat klopt toch niet, dat kan niet. Je hebt gelijk! Je moet in feite er nog eens bij stellen, dat vandaag op de echte Ronde van Vlaanderen, er hier duizenden en duizenden kijklustigen komen postvatten op de hellingen en in de bochten (om renners te zien vallen?), en de meesten van die supporters (ik schreef bijna suppositoires) laten ook wat achter, sigarettepeukjes, lege sigarettenpakjes, blikjes, flessen, wikkels van allerlei snoep en noem maar op... Oh ja, niet te vergeten, je kunt hier dan ook tientallen papieren leeuwevlaggetjes oprapen.
Dus is de berg afval in werkelijkheid veel en veel groter !
Sport is een feest !

Alleen... is dat wel sport?
Ik zie er weinig feestelijks aan. Die bende vélorijders die hier aan mijn deur stond uit te hijgen na dat eerste heuveltje (een heel kleintje, mijn nichtje reed het op op een plooifietsje), die zagen er helemaal niet feestend uit. Blauw van de kou aan hun handen, het gezicht bloedrood (dicht tegen een bloedaandrang aan) of lijkwit van uitputting... Nee, helemaal geen feest. Te contrarie.
Wedden dat ze zouden overgaan tot vakbondsacties moest hun baas hen vragen zo een inspanning te leveren? Wedden dat ze niet zouden gaan werken als ze met de fiets naar het werk moesten gaan en dat werk op een kleine twintig km van hun deur was? Zeker als ze hier woonden en dus ook nog enkele hellingen moesten "pakken"...
Maar nu noemen ze het sport.
Ja dag Jan.

Alhoewel... Als ik eerlijk ben, dan deed ik ook van die dingen. Als ik de twintig kilometer van Brussel of Mons liep, dan kwam ik ook uitgeput over de meet, en perstte die laatste vijfhonderd meter nog eens alles uit dat lijf om toch nog een paar man voorbij te steken. Het overschrijden van de pijngrens bezorgde je een stoot endorfines en adrenaline, en je was happy, uitgeput maar content. Alles had je gegeven, en bijna stond je in een immens gevoel van voldaanheid te bleiten als een kind. (We zagen dit verschijnsel zelfs bij beroepsrenners die de ronde wonnen).

Hé, misschien is dat wel een beetje de bron van mijn "geluk"?
Pijn doet endorfines loskomen in het lichaam... Endorfines geven een (vals) gevoel van gelukzaligheid.
Allee, als het zo is, een mens mag nogal content zijn dat hij pijn heeft hé ?
djudedju

Het is Pasen vandaag.
Vroeger zag je dan op TV een aangepast programma, hoorde je op de radio een aangepast programma.
Vandaag de dag hoor je de zoveelste aanval op de kerk.
Over de Imam van moslimminaret hoor je niets. Mag ook niet, want die slaan terug.
Die van de kerk(en) niet.
Die ondergaan.

Pasen is het feest van de hoop.
Iedereen hoopt dat er na dit leven, hier, nog "iets" is, dat het niet zomaar stopt, Dat het niet zomaar de stekker uittrekken is. Misschien denk je daar niet aan als je jong bent, maar op het moment dat de dood duidelijk aan je deur klopt, dan denk je daar wel aan. Als je een kind verliest, dan denk je daar wel aan. Als je Pa of Ma sterft, denk je daar wel aan. Het kan toch niet dat alles weg is ? Je aanvaardt dat gewoon niet.
Pasen is het feest dat je Hoop biedt op eeuwig leven.
En of je nu Kristelijk bent of niet, die Hoop is universeel.

Ik wens dan ook alle lezers en lezeressen een Zalig Paasfeest, en dat de Hoop hen nooit mag verlaten!

tot de volgende ?

Joepie, 't regent (maar niet genoeg!)

Image by FaceMePLS via Flickr

20.000 geven ze uit op de radio!
20.000 wielerdweilen die als verzopen katten langs mijn venster kruipen, verkleumd op hun vélo. Jammer dat er niet veel meer wind is, en dat er geen hagelstenen tussen de regendruppels zitten.
Ik ben kwaad, vies en niet welgezind, want die bende bietekwieten vervuilt het zicht op het veld en op Horebeke.

Eigenlijk was ik plots wat verbaasd over mezelf! Ik heb de woede op die mannen blijkbaar wat hoog opgeschroefd, en voelde mijn eigenzichzelven werkelijk kwaad zijn.
En dat zijn echt niet waard.
Waarom zou ik mij in hemelsnaam zitten op te jagen in die zotten?
Ze doen maar. Hop, weer eentje die stopt aan mijn deur, platte band ? Nee, een stuk van die speciale voeding uitgeduwd in zijn mond, en het papiertje of plastiekje netjes weggeworpen op mijn oprit. De vuilaards. Nog een zakje, eentje was niet genoeg.
djudedju

Vanmorgen zijn we vroeg weg gereden naar Kalken, naar de rommelmarkt van de vrouwenbasket van Laarne. Mooie markt, en weer stonden ze met prachtige orchideeën...De orchideeën die we daar kochten op 11 november zijn nu hun blommen aan 't verliezen. Ik zit hier midden tussen de orchideeën, waar nu en dan van die kleurrijke wielerworsten mijn beeld vertroebelen.

Ik moest vanmorgen mazout halen voor mijn auto, en raad eens ??? Opdat de fietsters en fietsers niet zouden over de N60 moeten rijden, deden ze een kleine omweg. Langs mijn benzinestation. Grote benden ongedisciplineerde dinges.
tommetoch.

Ik kan het niet helpen, ik heb er een gloeiendste hekel aan. Niet aan het feit dat ze fietsen, niet aan het feit dat ze met zovelen zijn, maar wel aan het feit dat ze overal plastieken zakjes en blikjes en noem maar op zwieren, en dat ze denken dat ze de baas zijn van heel de weg, van heel de wereld. In het terugkeren van de rommelmarkt, bijna weer thuis zagen wij al een ambulance met luide sirene van ginder ergens komen. Veel kans dat er dus eentje net te ver is uitgeweken... Dat zijn dingen die niet moeten, niet zouden mogen gebeuren. Dat is de grootste reden van mijn koleire! Stel je maar eens voor dat jij daar net met je wagen rijdt als er eentje een ongelukkig manoeuver doet met zijne vélo en onder uw wielen landt...'t Is om nooit meer gerust te slapen.

Je kunt je het impact van de Ronde van Vlaanderen niet voorstellen op onze Vlaamse Ardennen. Overal waar het maar mogelijk is, staan nu al tientallen, honderdtallen caravans, om toch maar tijdig op het parcours te staan (morgen pas). Op honderden, nee duizenden meters weideafspanning hangen nu van die reclamevodden. Plots hebben de banken weer geld met hopen en kun je geen weg meer vinden zonder grote vodden met in het blauw en wit KBC... Veillant, en vele tientallen andere vodden. Er zijn er zelfs die een soort vlaggemasten hebben geplant langs de weg, met borden voor hun bedrijf. Mooi dat onze streek...was... Nu is het vooral kleurrijk. Tussen het prille lentegras liggen veel kleurige blikjes en zakjes te glinsteren...
Eentje snuit hier net voor mijn raam zijn neus...Op zijn coureurs, een neusgat dichtduwen en door het andere het snot wegblazen in de hoop dat het doel getroffen wordt.
Propere vuilaards.

ik ga stoppen, kan toch op niets anders denken... Oh ja, op de rommelmarkt vond ik mooie boekjes over schilders, eentje kocht ik in het dubbel, voor ons Lieselotte, een boekje over Dali... Deze zomer gaan ze in Figueras het museum van Dali gaan bezoeken...

tot de volgende ???

miserie, miserie...

Image via Wikipedia

Dit is mijn derde blog van vandaag...
De twee vorige zijn verdwenen in het grote wijde web van internet.
De reden ? Onbekend, een korte melding en hopsakee, weg, disparu, verdwenen,verschwunden.
Nu werkt het wel. Ik had het moeten weten, moeten zien dat er iets aan het mislopen was, want het concept vertoonde steevast dat het niet kon opgeslagen worden.
Reden? Weet jij het ? Ikke dus niet.
Maar ik wil u niet onthouden van uw dagelijks stukje literatureluurderij.

Makkelijk is dit niet, want mijn inspiratie is via de twee vorige stukjes bijna uitgeput, en gek, maar herschrijven dat zint me niet zo erg. Ik had al een hekel aan typen toen we indertijd , voor de kwampjoeter, eerst onze zakelijke brieven moesten in het klad neerpennen en dan nog maar eens dunnetjes overtypen...Kreeg ik de kriebels van, dat haperde met mijn inspiratie van het moment. Ik weet het ik heb een veel te speelse geest, ik kan me niet echt fixeren op een reeds geschreven tekst, en die slaafs weer overnemen.

Dus vandaag krijg je een waterige soep... een restantje van mijn inspiratie.
Ik verrek van de pijn, maar ja, ik weet waarvan. Gisteren vond ik het nodig om eens gans het voetpad en de oprit op te kuisen. De boel lag vol blaren na de windbuien en de regen van de afgelopen dagen, de kruipplanten van mijn voortuintje waren een stukje op mijn voetpad gekropen, die moest ik afknippen, en dan alles verzamelen en wegdoen (dat laatste deed Anny dan, ze gooide de bladeren in het veld hier tegenover, in de putten die ontstaan waren toen de bulldozer deze winter de sneeuw tot een stukje in het veld kwam ruimen. (Je zag immers niet waar de weg eindigde en het veld begon)

Maar ja, ik had me natuurlijk veel sterker gehouden dan ik was, en nu boet ik. Eigen schuld, dikke bult.

Het is iets gebeterd met mijn (veel voorzichtiger) ochtendgymnastiek, maar weg is het niet, te contrarie. Ik heb vanmorgen nog maar eens een zware pil gepakt.

In mijn voortuin staan nu al heel wat bloemen te pronken, vooral van die prachtige camelia's. Jammer dat die niet geuren (ik ruik toch niks). Maar mooi zijn ze, fel afstekend tegen de blinkend groene bladeren.

De voortuin is nog niet helemaal opgekuist... Ik moet dat noodgedwongen stukje bij beetje doen.Maar het komt wel in orde, de kat zijn staart komt wel, en 't is zo'n klein beestje. Ik leer meer en meer rekening houden met wat ik nog kan, maar nu en dan overschrijd ik die grens, en zit dan weer met de pijn. Tot op heden, wellicht dank zij het turnen, gaat het niet over in een ontsteking, want dan is het van lange duur en heel erg. Maar het is lastig als je steeds meer en meer geconfronteerd wordt met steeds dichterbij kruipende grenzen.

Dat zijn momenten dat ik ongelukkig ben, momenten waarop ik niet kan wat ik wil. Momenten van onmacht. Gelukkig weet ik dat gevoel weer van me af te zetten. Na al die jaren heb ik leren leven binnen mijn beperktheden, heb ik dit leren aanvaarden, en ben ik zover dat ik me perfect gelukkig kan voelen binnen het kader van mijn leven. Dat kader is veel kleiner geworden, maar het is nog steeds een ruimte, ook al is dat meer een geestelijke niet-materiële ruimte geworden.
Wellicht daarom dat ik zo graag blog, dat is immers een ruim veld van inspiratie!

Sinds enkele dagen passeren hier niet alleen groepen beroepsrenners (en rensters) aan mijn deur, maar hele dagen passeren hier ook de wielerterroristen al weer. dat zijn er die de ronde van Vlaanderen op hun eentje rijden, of buiten het kader van de organisatie. Of die misschien wel aan het trainen zijn om morgen niet af te gaan als een gieter. Morgen passeren er hier duizenden en duizenden van die ambetanteriken. Waar blijven de francofone heethoofden met hun punaises ? Nou, nee, dat meen ik niet echt. Maar zou er echt eens niemand zijn die aan die mannen leert dat de wegcode ook voor hen van toepassing is ??? Morgen kun je komen kijken, je zult weer zien hoe de politie het gewone wegverkeer tegenhoudt om een (1) terrorist door te laten, die dan nog eens ostentatief in het midden van de rijweg gaat blijven rijden, om te genieten van dat heerlijke gevoel dat hij met zijne vélo rapper rijdt dan de auto's...djudedju dat kan zelfs Boonen niet!

Ieder diertje zijn pleziertje? Nee, want ze ontnemen aan alle niet-fietsers alle plezier op de weg.

tot de volgende ?
(op de foto: madams op ne koersvélo...)

De Duitse bezetter

Image via Wikipedia

Volgens Mangain zit die nog steeds minister te zijn in ons apenlandje...
En daarmee is weer de zoveelste steen gegooid in de kikkerpoel van BHV ofte Brussel-Halle-Vilvoorde. Ook al weet ondertussen iedereen dat heel het bestaan van BHV ongrondwettelijk is, toch is volgens Mangain het toepassen van de wet een daad van de bezetter.
Het is pijnlijk in een verenigd Europa Duitsland nog maar eens te appeleren aan een pijnlijk verleden, het is zeker smakeloos om iemand die gewoon de wet toepast te verwijten dat hij een Duitse bezetter lijkt.
Alhoewel Degrelle een Waal was, schreeuwt men (misschien om hun verleden te vergeten) over de vele "zwarten" bij de Vlamingen.
Misschien is het verkeerd van mij, om maar nog eens wat verder in het verleden te gaan graven, en te wijzen op het feit dat men alles op alles heeft gezet om het Vlaams uit te roeien, en nog steeds zijn er mensen die het Nederlands maar een boerendialect vinden, een taaltje van het uitschot van de wereldbevolking. Nog niet eens zo lang geleden kreeg ik een mailtje met dergelijke wartaal toegestuurd... Van iemand die weliswaar niet van dit gedacht was, maar zich toch niet geraakt voelde door de hatelijkheden van die Vlaamshater.
Ik vind dit vooral pijnlijk.
Hatelijkheden doen altijd pijn.
Maar dit soort hatelijkheden, van welke kant dan ook, is helemaal absurd.
Ik heb het al gezegd, en ik kan het maar blijven herhalen: de splitsing in taalgebieden is een tamelijk modern gegeven, en is gebonden onder meer aan het verschijnen van de drukpers en het schrift. Als we het voor het Nederlandstalige gedeelte nemen, dan was een van de grootste boosdoeners het verspreiden van de bijbel in de Nederlandse taal! Absurd, ja, maar dat was de eerste en grootste aanzet om te komen tot een uniforme taal!
Voorheen waren er streektalen (nu jammer genoeg steeds minder en minder), en was er helemaal geen duidelijke grens aan een taal. Het was niet zo dat je van de ene gemeente naar de andere wandelde en plots in een ander taalgebied zat. In de grensgebieden der taal was er een brede strook overgangsgebied, waar de taal een mengelmoesje was, als we het vanuit Vlaanderen bekijken, zag je steeds meer invloed van het Frans, en geleidelijk, heel geleidelijk kwam je in een gebied waar geen Vlaams meer in het Waals of het Frans zat.
Het onderwijs ingedeeld volgens het land en het taalgebied was een tweede boosdoener.
Nu ja, boosdoener... het was de oorzaak van het verdwijnen van de overgangsgebieden en het ontstaan van haarscherpe taalgrenzen.
Het was de reactie op het onderdrukken van het Vlaams, die de Vlaming deed reageren tegen de onderdrukking van het Frans. Gek eigenlijk, want er is een hemelsgroot verschil tussen de Waal en de mensen die hier het Frans als taal wilden doordrukken. Dat is voor een groot stuk ook nog steeds de bron van het onbegrip bij de doorsnee Waal. Het was vooral adel, bourgeoisie en kerk die hier die Vlaamse boerentaal weg wou... De rijken (ook in Vlaanderen) spraken Frans en het plebs, het schorum, dat sprak Vlaams, en dus was Vlaams minderwaardig.
Een taal is nooit minderwaardig, ook niet meerwaardig.
Een taal is een gewoon dagdagelijks gebruiksmiddel om je uit te drukken en je kennis door te geven. Meer niet.
Het cultuurgebonden noemen lijkt me niet correct, wel is het zo dat de cultuur van de mensen die deze of gene taal gebruiken, ook hun cultuur uitdragen in de taal die ze van huis uit spreken en kennen. (Of toch meestal, er zijn uitzonderingen)
Iedere taal is mooi.
Iedere taal heeft immers zijn eigen poëzie.
En ieder piepkleine regio heeft ergens zijn invloed op de taal. Wij spreken van het "zingen" van de Limburgers, en bij de Walen is dat toebedeeld aan het slepende taaltje van Les Namurois... Maar ik mag hier dood vallen als ik lieg bij de verklaring dat ik de taal van de Namurois echt weet te savoureren... Het is heerlijk om naar te luisteren... Net zo heerlijk om naar de liedjes te luisteren van onze kleinkunstenaars die in hun eigen dialect zingen, waar de klankkleur zo anders is, zo fris, zo echt.

Het is dan ook onecht het gekrakeel als een geschil tussen talen of taalgroepen te bestempelen! Het is veeleer een concurrentiestrijd op economisch vlak. De geschiedenis wijst ons dat die concurrentie steeds het hevigst is tussen nabije buren.

Net zoals ook oorlog steeds terug te brengen is tot een economisch verschijnsel, is dat wellicht ook grotendeels het geval met de geschillen tussen Vlamingen en Walen.

We zitten met elkaar opgescheept in één miezerig klein landje, liggen mee aan de basis van het idee Verenigd Europa, begonnen in een schraal Benelux (Wist jij dat er een Beneluxvlag bestaat ?). En desondanks weten we met ons dichtste buur niet overeen te komen.
Niet overeen te komen?
Bullshit!
Ik heb heel wat Waalse vrienden, en ik zou ze begot niet willen missen!
Ze zijn anders, ja, maar ik hou daar wal van.
Om het eens kernachtig uit te drukken: Bij een Vlaming is de gevel van zijn huis net en blinkend, bij de Waal zit de rijkdom achter zijn schrale gevel. Wij etaleren meer, zij genieten meer. Wij leven om te werken, zij werken om te leven.
Zij zijn wat jaloers op ons, wij wat op hen.
Ik hou van Wallonië en de Walen, om hun jovialiteit en hun manier van leven.
Waarom zou ik met hen ruzie maken?
Om één idioot zoals Mangain ?
Dat is een politieker, en zo hebben wij er ook.
Plato zei het al: Een wijs man doet niet aan politiek, daarom worden wij door dwazen geregeerd...

foto van de Beneluxvlag...

tot de volgende ?

Waaiende wind...

Image by merlinprincesse via Flickr

Ik heb geslapen als een verkske, het ene oog zag het andere niet. Anny ook. Je ziet, je slaapt een nacht niet, de volgende nacht slaap je als een otter, ofte de natuur herstelt steeds.
Maar wellicht heeft de felle wind er ook iets mee te maken. Als het erg waait, maar net niet stormt, dan slaap ik altijd goed. Wellicht heeft het geluid van de wind voor mij iets slaapverwekkends?
Misschien moet ik toch eens denken over het bouwen van een windharp. Dat is een heel oud ding, iets wat je nu niet meer ziet. Nu zie en vooral hoor je overal van die windgongs (windgongen?), je weet wel die stukken bamboe aan draadjes die door de wind tegeneen tikken en een min of meer galmend geluid voortbrengen. Mijn achterbuur heft er zo eentje hangen, en ik hoor 's nachts het enigszins doffe geklingklangel.
Maar een windharp is heel iets anders!
Je kunt het best denken aan een klankkast, een rechthoekige bak met een galmgat er in, en daarboven op zijn snaren gespannen zoals je ziet op een viool of gitaar of zoiets. De windharp wordt veelal in de vensteropening geplaatst, zodat de geluidsbron nabij is, want heel luid gaat het niet. Het is immers de wind die de snaren moet beroeren.
Het levert een haast bovenaardse soort muziek. Als je googlet op windharp, vind je zelfs opnamen van dit wel speciale geluid. Het zou helemaal je het van het zijn voor de New Age fans, die houden van dit soort geluid waarbij je rustig kunt blijven mediteren.
Het is rustig, het is zelfs rustgevend, het doet mij enigzins denken aan de geluiden van walvissen, maar dan meer muzikaal qua tonen.
Je kan rustig stellen dat het de natuur is die viool (of harp zo je wilt) speelt voor ons.

Je kunt zelfs bouwplannen vinden op internet, en ik heb een boek (had je niet gedacht hé?) waarin ook al een heel eenvoudig bouwplan staat. Het is in dat boek dat ik voor het eerst van het bestaan van de windharp hoorde. Naar het schijnt is het een héél erg oud instrument. Wellicht is het zoals veel dingen, een beetje bij toeval ontstaan. Misschien een echte harp of lier die door de wind beroerd werd, en mensen op ideeën bracht.

Het kan gek klinken, maar ik heb zo'n muziekvoortbrengende wandelstok. Een modern maar handig ding, dat ik heel veel gebruik. Het is een metalen stok, bestaande uit twee buizen die in elkaar schuiven. In die buizen zijn op regelmatige afstanden gaten, en met een simpel kliksysteem kun je de wandelstok langer of korter maken, door het kliksysteem in een hoger of lager gat te doen klikken. Als er veel wind is, dan waait die wind soms in die gaten, en dan krijg ik een diep hol gefluit te horen, de wandelstok die reclameert over mijn te zware gewicht...

Met andere woorden, het zou dus perfect mogelijk moeten zijn, om naast de windgong, de windharp, ook nog een windfluit te maken. Je zou een pak bamboestokken kunnen plaatsen, waarin je enkele gaten boort, die telkens iets anders gericht zijn om toch wel ergens met één gat de wind op te vangen. Als dit behoorlijk dikke bamboe zou zijn, stel ik me voor dat je zelfs echte orgelklanken krijgt, en dan is er dus ook een windorgel mogelijk (of bestaat dit ook al?)...

Maar we hebben niet echt al dat kunst- en vliegwerk vandoen om de natuur te horen zingen... Ga eens met mij mee vissen, bij pepee staan er nogal wat populieren langs het water. Populieren hebben tamelijk harde blaren, en als de wind er doorheen speelt, dan hoor je die blaadjes tegeneen suizelen in een soort massief geritsel. Daar nog het gefluit van de vogels, geroep van de fazanten, gepiep van de kuikens van de waterhoentjes, gesjirp van de krekels en gezang van de sprinkhanen bij, aangevuld met het gespetter van een springende vis... New age muziek is er niets bij!

Ik kan me perfect inbeelden dat ook blinde mensen diep kunnen genieten van de natuur, want de natuur zingt niet alleen, je ruikt de natuur ook. Als je aan het viswater zit, dan ruik je het water, een aangename volle geur, waarin je zelf meent de vis zelf te ruiken. Je krijgt een dergelijke geur ook als je hond in de regen heeft gelopen, maar dan veel extremer en geconcentreerder, zo'n massieve geur dat het (bijna) storend is. Je proeft dan bijna de geur.

De meeste mensen hebben er geen aandacht voor, en letten alleen op de geur van de natuur als er een grote rozenstruik in volle bloei veel te massief zijn geur verspreid...Maar de geur van het gehele natuurpalet is veel fijner, veel aromatischer dan die veel te volle bloemengeur. Je moet niet aan bloemen gaan ruiken, je moet de geest ervan opsnuiven als het er amper waarneembaar is, tussen al die andere geuren, zodat je plots bewust om je heen gaat kijken en zoeken naar de bron of bronnen van dat genieten.

Ga dan niet met je neus boven die bloemen hangen, want dat verstoort dusdanig het aroma ven het geheel, dat je dat geheel niet eens meer kunt terugruiken. Je neus zit te vol met die ene allesoverheersende geur. Het is als met taart eten, ééntje is lekker, vijf is te veel en bezorgt je een walging van al dat zoets. De kunst is zo te genieten, dat je blijft genieten. En dat kan alleen met mate... Ook daarin is het van "Overdaad schaadt".

Doet "slapen" jou ook op al die genietingen, sensaties denken?
Ik ben gek, heerlijk gek.
Ik geniet van dat ene kleine witte madeliefje in die zee van gras.
Gras... Doet me denken aan de paarden hier naast mijn deur. Gras moet verdomd weinig voedingswaarde hebben, die beesten staan de godganse dag maar te grazen en te grazen en te grazen, zonder op houden... Mocht jij of ik gans de dag zo vreten, dan waren mijn vingers veel te dik om de toetsen van mijn klavier nog te kunnen raken...
Wat nog gekker is: mijn kleindochters gaan aan de afsluiting van de wei staan, plukken een dot gras, zwaaien daar eens mee en maken lokkende geluidjes en daar komen die beesten vrolijk op af gegaloppeerd, eindelijk iets anders, geen gras uit de wei, maar gras van 10 centimeter verder.
Stomme beesten.

tot de volgende ?

De Lijn...

Image by tdietmut via Flickr

's morgens gaat een van de tweeling met De Lijn naar school, en komt er ook 's avonds mee thuis.
In normale tijden.
Niet in de examenperiodes, want dan stoppen studenten op de stomste uren hun leerrijke bezigheden en zo heeft De Lijn niet voldoende leerlingen om rendabel te rijden...Dus rijden ze niet.

... en dus rijdt opa... Want mama is gaan werken en opa zit daar toch maar ziek te zitten zijn.

Hoeveel geluk ik heb gehad kan ik niet inschatten, want héél de markt is afgezet, er komt weer een of andere stomme vélokoers naar onze stede. Controle van het TV-blad leert mij dat ze op de markt toekomen, ongeveer om 16 uur, want de uitzending is voorzien tot 17 uur...Dus vanmorgen ging het nog, deze namiddag wordt het een regelrechte ramp. Of er geen andere weg is ? Ja...maar daar zijn werken bezig en zit je met een leuke toeristische omleiding.

Ik las ergens dat er deze maand ongeveer 28 koersen in onze regio passeren in deze maand. Teveel is trop zou VDB zaliger zeggen. En wat het wonderste van alle wonderen is, er gaat altijd een massa volk kijken naar die benden vélorijders...Of, wellicht zijn het ook grotendeels mensen die doodgewoon niet door kunnen met hun wagen en van arremoede ook maar eens gaan staan kijken, in plaats van mens erger je niet te spelen in de auto. In ieder geval, zodra de renners voorbij zijn, zie je de meute naar hun auto stormen, een deel om nog eens de koers te zien, maar wellicht het grootste deel in de hoop dat ze toch nog tijdig op hun afspraak komen met de tandarts, want daar te laat komen kost verdorie veel geld.

Voor woensdag geven ze regen, de uilen! het was pertang voorzien om te gaan vissen. 't Zal weer minstens een week later zijn. djudedju. Maar er is toch geen tijd aan verloren, want als het regent, dan ga ik bij de andere Luc om Ubuntu op zijn kwampjoeter te zetten.Hij heeft ook een oud bakje staan, en is de "snelheid" van Windows en de voortdurende moeilijkheden meer dan moe. Binnenkort komt dan de nieuwe versie uit, en zit hij in de kortste keren met een prachtig programma op zijn peeceetje.

Blijkbaar levert mijn gepreek over Ubuntu toch regelmatig een nieuwe adept op. Och, het is ook niet zaligmakend, er zijn ook een paar dingen die je met ubuntu niet kunt zoals met windows, maar ook een deel dingen die op ubuntu veel beter gaan dan op windows. ( Het grootste gedeelte werkt minstens even goed (meestal sneller) en de overschakeling van windows op ubuntu is echt twee keer niets). Bovendien heb je geen last van virussen en co, en blijft het programma altijd zijn snelheid behouden, dank zij het feit dat de updates telkens de oude stukken vervangen en dus niet zoals bij windows altijd maar zwaarder en logger worden als geheel. Wie er eenmaal aan gewoon is, zal niet vlug weer overschakelen naar windows... en dan heb ik nog geen woord gezegd over de kostprijs. Ik las laatst weer een verslag van een test, en daar bleek weer uit dat ubuntu sneller is (en vooral blijft!) dan windows. Maar volgens mij is het grootste voordeel dat je ook met oude kwampjoeters heel comfortabel en aan een behoorlijke snelheid kunt werken, met machientjes waar je windows 7 niet eens op kunt installeren...

Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan... Vanmorgen zag ik de reden: gisterenavond vergeten mijn pillen te pakken. Met andere woorden die dingen stillen dus niet alleen pijn, maar doen me ook slapen. Ik vind dit onrustwekkend, je krijgt het gevoel dat de bijverschijnselen belangrijker zijn dan het gewenste effect. Ik kan niet zonder, maar ik heb een bloedhekel aan al die brol. Ik neem minstens al drie soorten pillen om de neveneffecten te bestrijden van de andere! Kortom, ik leef op pillen en capsules. Nu nog astronautenvoeding in poedervorm (alleen bevochtigen voor gebruik) en ik wandel volledig kunstmatig door het decor. Och ja, ik kreeg ook het bevel mijn ontlasting te bekijken, om te zien of ik geen inwendige bloedingen heb, met al die pillen, weet je... Ja, ik weet het! Tot mijn spijt, tot mijn grote spijt...

Maar och, er zijn er die er veel erger aan toe zijn dan ik ben, en vooral, wat nog erger is, er zijn veel mensen die zich helemaal niet gelukkig voelen, en dat is wellicht nog het ergste. Ik heb pijn, ik heb verdriet, maar toch voel ik mij gelukkig, omdat ik het leven aanvaard zoals het is en zoals het komt. Geluk is niet zo moeilijk te vinden, het ligt gewoon voor het grijpen, het is gewoon tevreden zijn met wat je hebt, met wat je bent...meer is het niet. Blijkbaar is dat voor veel mensen een te moeilijke opdracht.

ik ga stoppen, de lucht is grijs, vol met water... en mijn camelia's regenen kapot.
tot de volgende ?

't 'ee'' ons deugd gedoan

Image via Wikipedia

oan oens jeugdig 'ertje
Vannacht lag ik op mijn studentenjaren te peinzen, die studentejaren gaan voorbij...Voorbij studentenweelde... Ach, waar is de tijd ? Ik herinner me nog wel wat gezichten van mijn klasgenoten, maar slechts een naam of twee, en wellicht niet toevallig meisjesnamen. Ik heb hier nog ergens mijn codex (zangboek) liggen (zou die nog naar bier en toebak stinken?), en daar zou ik wellicht nog een deel namen weten te recupereren, misschien zelf gebonden aan een gezicht... Gek, ik heb een voortreffelijk geheugen, maar dergelijke dingen horen niet in het pakket.
Het is een feit dat de mens een ingebouwde filter heeft in zijn geheugen, en wat belangrijk is (voor de eigenaar van het geheugen) blijft netjes bewaard, en de rest vervaagt en verdwijnt zelfs uit het vizier. Helemaal weg is het niet, want een plots iets kan soms een heleboel van die vergeten herinneringen weer naar boven pompen...
Maar dat die oude schoolvrienden weg zijn, dat verbaast me toch enigszins...Ze waren ooit héél belangrijk in mijn leven. Op welk moment en door welk feit zijn ze plots weggefilterd ? Als ik nog een stapje verder terugga in de tijd, en me probeer medeleerlingen (vrienden) uit de middelbare school voor ogen te halen, dan zie ik hooguit nog enkele gezichten, maar geen een naam... Suzanne (mijn oudste zus) zal verbaasd zijn, want zij heeft een fenomenaal geheugen voor al de dingen die ik ben vergeten. (En een beetje omgekeerd ook, ontdekten we bij het zien van een oude foto van het "laiterietje" te Oostende)
Bizar is dat.
Op een bepaald moment had ik wellicht geheugenruimte nodig op mijn harde schijf, en heb ik oude dingen er af gezwierd. Natuurlijk gaat het niet echt zoals met een kwampjoeter, maar toch...Er moet ooit iets geweest zijn die die dingen onbelangrijk vond, terwijl het me nu echt toch wel het weten waard lijkt. Gek is dat ik bijna al de liedjesteksten wel van buiten ken! Maar ja, soms zit ik die -ook nu- nog inwendig te zingen. "Z' 'ee' zwart hoar, zwart ogen, zwarte voeten, z' is daarbij nog donker van couleur..." Ik ruik het bier en de verschaalde geur van sigaretten die in een overvolle asbak tussen de kwakjes bier drijven... Ik heb niet veel cantussen meegedaan, maar aan diegene die ik wel meemaakte heb ik een levendige herinnering... Dan moest ik zorgen dat ik ergens bij de ene of andere medestudent op zijn kot moest kunnen slapen (nu ja, een paar uur of minder)... Ooit sliep ik bij ene op een ijskoud kot. De student vond het normaal, zo leefde hij, er was geen verwarming buiten een stinkend petrolvuurke, en dat mocht maar één uurtje branden per dag, anders was het gevaarlijk... Ik ging met genoegen het gevaar getrotseerd hebben, het water stond bevroren in het glas !
(Op zo'n moment was ik content een spoorstudent te zijn)

Gek, dat zie ik allemaal voor mijn ogen...maar niet het gezicht van die student.
Ooit sliepen we met een student of tien op het appartement van een studentikoze prof, allemaal op de grond, op een dik tapijt... Veel slapen is er niet bij geweest, vermoedelijk ook niet voor de prof of zijn madame...

Profs... er waren er van soorten, maar eentje steekt er, ook nu nog, met kop en schouders boven uit: Madame Debruycker, prof van geschiedenis... Daar heb ik prachtige herinneringen aan. Ooit liep de les wat langer uit (geen mens zou bij haar ooit op het idee zijn gekomen daar over te reclameren), en toen ik haar zei dat ik mijn trein zou missen, voerde ze me met de wagen naar St Pietersstation... Bijna heel de weg duwde ik op de claxon, en we zaten te gieren van het lachen toen we aan het station kwamen, maar ik had mijn trein gehaald. Een toffe madam was dat, en ze kon geschiedenis geven op een manier dat iedereen plots het vak adoreerde. Ik was toen al een geschiedenisfan, en heel wat van de lessen zat ze les te geven, gezeten op het bureaublad van mijn lessenaar...het leek wel op individueel onderwijs. Regelmatig lagen we in de clinch over de interpretatie van bepaalde stukken geschiedenis... Maar het was een olijk bekvechten, en zij zocht soms dispuutpunten op, gewoon om mij te doen reageren, en omdat ze wist dat dit ook een manier was om de les interessanter te maken... Ik denk dat ikop een bepaalde manier wel een boontje voor haar had. Op het mondelinge examen bij haar zaten er twee externe juryleden... Ik moest de Belgische onafhankelijkheidsstrijd bespreken, en vroeg zeemzoet of ik haar versie moest geven of de juiste... Ze grinnikte "Geef ze maar alle twee..."

Haar gezicht met de duizenden rimpels en rimpeltjes (een hele massa waren diepe lachrimpels) zie ik nog zo voor me. Waarom dan die anderen niet?


God, waar is de tijd ! Dat is allemaal al meer dan veertig jaar geleden. En denkend aan haar, zie ik plots nog een resem van andere profs en zelfs leraren uit het middelbaar en het lagere onderwijs...Mensen die een goede of juist een slechte indruk hebben nagelaten op mijn (toenmalig) kinderzieltje... Van een van de "goeie" herinner ik me niet eens de naam, wel zijn gezicht, en ook het feit dat in de zomer hij steeds zijn hemd openknoopte, zijn das wat naar beneden schoof, en dan zag ik dat zijn borsthaar overliep in zijn baardlijn. Die man moest 's morgens wellicht aandachtig zijn tot hoever hij zich moest scheren om geen borstharen boven zijn col te zien te krijgen. Gek, zoiets blijft je bij...

Och, maar wat interesseren jullie al die oude dingen...
Weet je wat, om je te "troosten" nog enkele citaten...
"Vind je het gek dat mensen de politiek niet meer serieus nemen, als de politiek "de mensen" niet meer serieus neemt ? (Youp van 't Hek)
Zonder het slechte geheugen van de mensheid zou politiek niet mogelijk zijn (Harry Mulisch)

Tot de volgende ?