Het polsuurwerk

Vermageren is één ding, maar er komt een heleboel bij kijken... Vooral op het gebied van kledij.
Doordeweeks draag ik meestal een slobberende trainingsbroek, dus daar zit hem niet echt het probleem, gewoon de koord wat strakker aantrekken dan vroeger en de broek slobbert hooguit een ietsje meer. Vanmorgen heb ik uit menselijke nieuwsgierigheid eens de broek aangedaan, en eens gekeken hoeveel plaats ik al "gewonnen" heb... Ik ben precies een alterego kwijt... dju jongens, wat een plaats is er vrij! Er kan er nog ene bij in mijn broek.
Voor de rest: Tshirts, en gelukkig is het mode om iets oversized kledij te dragen, dus ook daar geen probleem... Het probleem ontstaat als ik eens een iets minder comfortabele kledij moet dragen.
Gelukkig heb ik in mijn leven al diverse malen de naald van de weegschaal van plaats doen wisselen, zodat ik in mijn kleerkast een heel gamma van maten heb hangen...In zover Anny geen opruiming deed om spullenhulp ten dienste te zijn... Maar ik heb nu toch een broek ontdekt, die voor het moment perfect past...dus ook daar is de frank gered.
Je zit je dan wellicht al af te vragen waarover ik dan zit te jeremiaden???
Wat ik nu ga vertellen klinkt absurd, ik verwittig je... Maar het is echtig en techtig waar.

Probleem één doet zich voor aan de pols van mijn linkerhand. Juist ja, mijn polsuurwerk... Ik heb zo'n uurwerk uit de sjiekenbak van de Aldi, met een metalen riempje om de pols. Dat riempje is niet origineel, dat riempje heb ik er eens laten aandoen, omdat de gewone riempjes het altijd begaven na een veel te korte tijd... Ik heb dan ook het riempje gekozen op basis van zijn degelijkheid. Het is ook sterk, ik heb nog nimmer zo lang rondgelopen met het zelfde riempje...Maar, er is een maar.... Men heeft toendertijd dat riempje gemaakt op maat, en je kunt dat klereding niet verkleinen, tenzij je er schakels gaat laten uithalen... Dus nu slobbert en klingelt dat metalen ding overal tegen en hangt eerder op mijn hand dan op de pols. Nu en dan schuif ik het categoriek naar boven, maar dan zitten er negen keer op tien haartjes van mijn arm tussen de schakels vast, en dat draagt ook niet prettig...

Probleem twee is een moeilijkheid op basis van mijn huwelijk. Je zou denken dat vermageren niets te zien heeft met het huwelijkse leven, en dat is ook zo, maar het heeft wel te maken met de symboliek van het huwelijk.

Het symbool bij uitstek: de trouwring...

Voor de zoveelste keer in mijn leven staat het symbool van mijn huwelijk weer op een keerpunt. Iedere keer ik vermager, en dus ook iedere keer ik weer verdik, kom ik ook in moeilijkheden met mijn trouwring. Nu ook weer, het is nog niet dramatisch, maar waar het ding vroeger knoertvast om mijn vinger vastzat (Mijn kleindochter vroeg zelfs of dat geen pijn deed - nee!)begint het nu weer stilaan te slobberen (zoals mijn broek).

Ik heb al geprobeerd of ik het niet weer kan verhuizen naar mijn rechterhand, waar om een duistere reden mijn vingers veel dikker zijn, maar daar is het blijkbaar nog te vroeg voor... Nu zit ik dus in de fase waarin ik regelmatig eens kijk of mijn ring nog niet dreigt af te vallen (nee, zo ver is het niet, nog niet), en of ik hem nog niet op mijn rechterringvinger krijg (nee, nog niet, daar moet ik nog meer voor vermageren)

Ik heb altijd wat gehad met die trouwring.
Zelfs op mijn eigen huwelijk al had Anny de ring om de verkeerde vinger gedaan, en moest ik hem tijdens de plechtigheid veranderen, wat een tante deed zeggen dat we nooit lang zouden getrouwd zijn, want dat bracht verschrikkelijk veel ongeluk mee... Ik kan het menske allang niet meer vertellen dat ze helemaal verkeerd was, want ze is allang wijlen... Na enkele jaren huwelijk heb ik de ring moeten laten vergroten, want er was niets meer over van die ranke jongeling van toen, en sindsdien heb ik, dankzij het jojo-effect bij het diëten dus al enkele keren een wissel van hand gekend, maar dan opzettelijk. Ik geloof immers al heel lang niet meer dat er een geluks- en een ongelukshand zou zijn voor het dragen van de ring...en al sla je me dood, ik herinner me niet meer aan welke hand het zogezegd moest...

Maar je ziet, vermageren heeft invloed op de meest gekke dingen. Wie denkt er aan dat hij of zij bij het vermageren ook vermagert aan de vingers ? Aan armen en benen? Nee, je denkt vooral aan de buik. Ik heb de indruk dat die veel minder vlug vermagerd dan al de rest! Als ik nu op mijn zij lig in mijn bed, dan voel ik onder mijn arm dat harde heupbeen, dat er vroeger blijkbaar niet eens zat. En oh ja, eerlijk is eerlijk, als ik op mijn rug lig voel ik voor het eerst sinds lange tijd weer een duidelijke overgang tussen mijn buik en mijn ribbenkast... Kortom, ik word - naar mijn gevoel- weer knoestig... Maar niet in de spiegel, daar staat nog steeds een mollig ventje naar mij te staren.
djudedju

Oh ja, ondertussen zijn er al 17 kilootjes verdwenen... al een heel pak! Mijn bloeddruk is verbeterd, wellicht zal mijn cholesterol ook een pak beter zijn, door dat vetloze dieet, maar het uiteindelijke doel, minder pijn...daar voel ik nog geen verbetering. Ik zou bijna geneigd zijn te zeggen integendeel, want ik heb de laatste tijd veel meer moeite om 's morgens mijn lijf weer enigzins pijndragelijk te krijgen. Iedere morgen bij het rechtstaan is de pijn heel erg, en het is pas na een tijdje en vooral na het turnen dat ik weer mens word.

Binst de dag ben ik meestal redelijk, dus klaag ik niet, ik heb ergere tijden gekend.

tot de volgende ?

Barre tijden

Image by drhenkenstein via Flickr

Gisteren was er een vergadering (verbondelijk) van de Crea Ziekenzorg... We waren met vier mensen, de verantwoordelijke inbegrepen. 't Is daar al net als overal, moeilijk om mensen te vinden die zich willen inzetten voor iets.
Toch was de vergadering goed, en daar we met minder mensen waren, was er ook al eens de tijd om buiten de lijntjes van de vergadering te kleuren, en dan hoor je al eens iets.
Zo hoorde ik de schrik van Martine, "t Gaat slecht op het bedrijf van haar man, en er komt nu een manager van uit Engeland, die gekend is om overal waar hij komt te "saneren" en massaal mensen af te danken. En er zijn er al een heel pak afgedankt, en nu spreken ze van verplicht brugpensioen vanaf 52..."
Vanmorgen stopt er een mooi camionetje aan de deur, ik zie een jonge dame uitstappen, die naar me zwaait, en naar de deur komt. Ik wist begot niet wie het was ( ik doe om te computeren een bril aan waarmee ik niet zo scherp zie in de verte), 't bleek Gudrun te zijn, van de "Groenen Verbeelding", ze kwam weer vragen om hortensia's te mogen knippen voor haar cursussen bloemschikken... Ze vertelde dat haar man heel ernstig ziek is, niet meer kan stappen, en men zou nu een soort chemokuur op hem toepassen in de hoop zo herstel te forceren. Het zouden een soort antilichamen zijn die zijn kleine hersenen aantasten....
Vorige week kreeg ik een mailtje van Denise dat haar man Jacques in de tuin gevallen was, en zijn heup brak (hij is 80 jaar of zoiets...)

En ik zit hier dan, voor mijn computer, en zou durven klagen. Och ja, ik heb pijn, ik moet zien wat ik doe, maar ik ben niet echt ziek, in de zin dat ik bedlegerig ben en zo...

Ik weet wel, de miserie van een ander neemt de uwe niet weg, maar toch, het doet ons toch wel een stilstaan bij het relatieve van het begrip miserie...
We zijn nogal van nature geneigd om eerst ons eigen leed te voelen, en dat van de anderen te minimaliseren, en wellicht doen zij net hetzelfde... Maar toch denk ik dan, dat ik nog niet mag klagen, er zijn altijd en overal dingen die mis gaan, die pijn doen, die leed veroorzaken, net zo goed bij al die anderen dan dat beetje bij onszelf.

Het is ook zo moeilijk om te zeggen bij wie de miserie erger of minder erg is, gewoon omdat het slachtoffer van de miserie in werkelijkheid maar alleen zijn eigen leed voelt. Toen onze Koen gestorven is, heb ik dikwijls gedacht aan de mensen die ik kende, en die ook een kind hadden verloren, en hoe onbegrijpend ik gekeken heb naar hun leed...Gewoon omdat ik dat enorme van het verlies van een kind niet kon inschatten. Zo is het ook met ander leed.

Vanuit onze ogen gezien lijkt de doem van dreigende werkloosheid niet in verhouding met de gebroken heup bij een al oude mens of de verschrikkelijke ziekte bij een nog jonge man...maar is dat wel zo ? Je zag aan haar dat de druk op haar woog, en ik kreeg de indruk dat dreiging misschien nog erger lijkt dan het zitten in de miserie... Wellicht omdat het onbekende factoren in zich houdt, en je niet of nog niet goed weet te reageren op het gegeven.

Eigenlijk zijn er in een mensenleven maar heel weinig momenten waarop er niets is dat op je drukt. En je hebt altijd de indruk dat het bij die anderen altijd goed loopt, en wellicht denken zij hetzelfde over jou...

En dat zegt mij ook iets!
Dat zegt mij dat wij wellicht allemaal de neiging hebben ons eigen leed hoger in te schatten dan de werkelijkheid. Gewoon, omdat we dat leed ook daadwerkelijk voelen, maar het feit dat anderen het helemaal niet zo hoog inschatten zou ons in feite moeten helpen om ook ons eigen leed wat meer te relativeren.

Maar zo doen wij niet, zo voelen wij niet.
Gek.
Gevoelens sluiten redeneren uit. Of gevoelens blokkeren redeneren. Gevoelens overheersen, of het nu verliefdheid is of lichamelijke pijn of verdriet, gevoelens gaan alles in ons domineren. En dat is precies wat het erger maakt. In geval van verliefdheid kan dit leuk zijn, maar bij pijn of verdriet is die overheersing net de reden van steeds meer en steeds hoger, feller inschatten van die gevoelens. Het is een stapeleffect. Je hebt pijn, de pijn overheerst je gedachten, daardoor ga je meer aandacht geven aan die pijn, en net daardoor voel je ook die pijn feller en erger.

Net daarom is het intensief bezig zijn met dingen buiten die pijn, buiten die gevoelens een echte remedie om die cumulatiepijnen te doen minderen.

Het is moeilijk om een gevoel, een pijn in cijfers uit te drukken, maar als ik het toch doe, om het duidelijk te maken dan zou ik stellen dat mijn pijn bijvoorbeeld een vier haalt. Begin ik de pijn bewust te gaan voelen, ben ik geestelijk met die pijn bezig, laat ik die pijn mijn gedachtenwereld overheersen, dan voel ik die pijn rijzen naar een niveau 8, zelfs 9...op tien, zo erg dat het niet meer draaglijk wordt. Zo ver gaat de kracht van de geest! Maar gelukkig kun je dat ook omgekeerd toepassen, en je kunt gaan zoeken naar dingen die je geest afleiden van die pijn, zo intens gaan bezig zijn met iets, dat je de pijn geestelijk naar de achtergrond duwt. Dan breng je de pijn terug tot een niveau van hooguit 2...

De pijn is niet weg, maar je bent er je nog amper van bewust!

Dit verhaal houdt meer in, het houdt ook in, dat als de pijn, als het verdriet heel erg is, en op niveau 8 of hoger zit, dat het dan veel moeilijker valt om je geest te focussen op dingen buiten de pijn om. En toch kan het ook dan nog! Kijk maar eens naar heel erg zieke mensen, als je er op bezoek gaat, als je er kunt gaan babbelen over alles en nog wat, dan zie je gewoon aan die mensen dat ze zich op dat moment beter voelen. Met andere woorden, soms lijkt het of een beetje hulp van buitenaf wel nodig is.

Denk daar aan, en laat ons dat dan ook toepassen, laat ons bij mensen die echt echt eens diep in de miserie zitten, eens een luisterend oor gaan bieden, en laat ons wat gaan kouten, klappen over van alles en nog wat, om hem of haar van wat heel haar of zijn geest vult te verlossen, zo veel als mogelijk. Dat biedt soelaas !

Gek eigenlijk dat we met zo weinig zoveel effect kunnen hebben. Nog veel gekker is het dat we het zo weinig toepassen, net of we de tijd en onze dagdagelijkse besognes belangrijker achten dan een mens wat hulp te bieden.
djudedju

tot de volgende ?

Doodstraf in schijfjes ???

Image via Wikipedia

In het land van de Vrijheid, Kamerika, om preciezer te zijn in de staat Ohio, hebben ze een nieuwe vorm van doodstraf uitgevonden... Ze binden de terdoodveroordeelde op een tafel vast om hem een dodelijke injectie toe te dienen (doet mij denken aan euthanasie - ?), en dan klooien ze twee (2) uur lang om een ader te zoeken, en dan doodleuk (what's in a word) mededelen dat ze geen ader vinden, en dat ze de zaak eventjes gaan uitstellen...
Leuk
is anders

De doodstraf op zich ligt me al niet zo, maar als ze dan nog eens gaan klungelen, dan wordt het helemaal te gortig.

Eén van de hoofdredenen waarom ik geen voorstander ben van de doodstraf, is dat men al herhaalde malen een onschuldige heeft ter dood gebracht, en nadien dan toch nog eens de echte dader vond. Maar er is meer, doodstraf heeft geen enkel effect op het plegen van misdaden, waar de doodstraf bestaat, is het percentage misdaden niet lager dan in de landen waar het niet bestaat. Bovendien doet heel het systeem mij net iets te veel denken aan het Oude Testament en op de huidige wetgevingen op basis van de Islam. (Let wel, ik zeg Islam en niet de Koran, want heel veel van die wetgeving is niet terug te vinden in de Koran).
Het principe van een oog voor een oog, een tand voor een tand... Nee, dat ligt mij niet zo, op een of andere manier heb ik dan het gevoel dat we ons op onze beurt verlagen tot zelfde niveau van de misdadiger, en dus als het ware zelf misdadiger zijn.
Mij lijkt dat we stilaan dat niveau zouden moeten ontgroeid zijn...

...maar zo heel simpel ligt dat niet!
Soms gaat de publieke verontwaardiging over bepaalde misdaden zo hoog, dat de volkswoede best tot een lynchpartij zou kunnen overgaan! Denk aan de massale woede tegen een Dutroux in ons eigen Absurdistan.

Op dat moment spreken we allemaal wel eens "dat hij best zou ter dood gebracht worden, en dan nog op een pijnlijke en langzame manier", en het zou echte heldenmoed vergen om op zo'n ogenblik tegen die massale opinie in te gaan. Het is dan ook het enige soort van processen waar het goed is dat het Belgische rechtssysteem bestaat, en het jààààààààààààààààààààààren duurt vooraleer het tot een werkelijk proces komt, tijd waarin de volkswoede al wat gekalmeerd is. (In alle andere dossiers is dat systeem er alleen ten voordele van hen die heel veel geld hebben om heel lang hun advocaten in dienst te houden en te binden...en er in te slagen dat er heel wat zaken verjaren vooraleer het proces er komt...)

Nu, we staan niet alleen in die opinie, in het Nieuwe Testament vinden wij ook nog verwijzingen naar een molensteen en het diepste van de zee... Blijkbaar is de verontwaardiging niet alleen des mensen...

Maar ik heb nog een reden om tegen de doodstraf te zijn, en helemaal geen humanitaire reden, bij dergelijke misdaden die werkelijk indruisen tegen alle menselijk gevoel voor recht, lijkt mij de doodstraf een veel te korte pijn. Mij lijkt dan een lange en zware gevangenisstraf veel rechtvaardiger, en lijkt mij dat levenslang ook werkelijk levenslang moet duren. De dader alle tijd geven om de pijn zelf te ervaren, ook al is het dan een geestelijke pijn van uitzichtloosheid.

Velen denken dat dergelijke mensen dan voortdurend de druk van hun geweten voelen, maar ik geloof daar niet zo in, ik denk dat mensen die dermate verworden zijn, ook een verworden geweten hebben, en helemaal niet met wroeging te kampen hebben. De ene wroeging die ze wellicht hebben is over de fout die ze maakten en waardoor ze geklist werden. Wroeging is - naar mijn gevoel- iets wat voorbehouden is aan de mensen die "goed" willen leven, die zich voortdurend bewust zijn van de anderen naast zich.

Bovendien is die wroeging dan ook nog eens gevormd door onze opvoeding. Ik heb al meermalen allusie gemaakt op het feit dat mensen steeds redeneren van uit hun positie, en de eerlijkheid poneren vanuit hun oogpunt. Het gevoel van juist een eerlijk in een arbeidssituatie is heel anders bij de arbeider dan bij de meestergast, dan bij de werkgever... En allen zijn overtuigd dat ze eerlijk en rechtvaardig zijn. Zelfs als ze gelovig zijn, lijkt hun houding perfect te passen in wat zij lazen, of leerden als leefregel binnen het geloof.

Dat is iets wat mij altijd heeft gehinderd in mijn overtuiging, en mij dikwijls heeft doen denken over de overtuiging op zich, en hoe de interpretatie van de ander dan wel kon zijn... De eerste keer dat ik met die bedenking heb gezeten, was door een discussie met een werkgever (de tegenpartij in mijn geval), die mij woedend vroeg of ik geen gewetenswroeging had. (Het was een Italiaan, en hij sprak van zoiets als remorza di conscienza al mijn geheugen goed is...) Maar hij heeft me wel doen denken. De man maakte een volstrekt eerlijke indruk, en mijn vraag was net zo goed eerlijk vanuit het standpunt van de arbeiders.

Maar dat betekent dus dat geweten een individueel begrip is!
Als je dat verder doortrekt, dan kun je héél ver gaan in deze redenering, maar je zit dan niet alleen meer met de individuele overtuiging, maar ook met de maatschappelijke...

Durf jij dan nog zo makkelijk een oordeel te vellen over iemand?
Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik tijd heb om na te denken, hoe minder ik dat durf.
En het is niet dat ik milder wordt, maar veeleer dat ik twijfel aan wat juist is of verkeerd is...
Want heel veel van die dingen zijn interpretaties van individuen.

Mensen die de sharia toepassen zijn naar ons gevoel verkeerd, leven nog in de middeleeuwen (een bewijs op zich dat ook wij ooit zo dachten en handelden!), maar voor hen is het de ultieme rechtvaardigheid. Wij achten hun daden verkeerd, maar kun je het individu dat mee doet in die vorm van "recht", echt beschouwen als verkeerd handelend in de zin van strafbaar ? Je ziet dan ook dat dergelijke daden hier veroordeeld worden, terwijl hun geloofsgenoten hen toejuichen als helden.

Niet makkelijk!

Al deze uitwassen van "geloof" of "moreel besef" lijken duidelijk te evolueren. Onze kruistochten leken toen heel rechtvaardig, en ook de kruisvaarders kregen toen bij voorbaat de volledige kwijtschelding van hun zonden, zelfs diegene die ze nog zouden begaan! Veel verschil is er niet met wat we nu zien bij de mislim en zijn heilige oorlog...

Weet je, het lijkt wel of we maar heel, heel langzaam wijzer worden...echt heel heel langzaam...

tot de volgende ?

Arvik : terug van weggeweest...

Image by jpa2003 via Flickr

Weet je niet wat arvik is? Ik wist het ook niet, tot ik het verheugende nieuwsbericht las, dat arvik, na uitgestorven te zijn, terug tot leven was gewekt door de Belgische plantentuin...
Ho, heb geen te grote verwachtingen, arvik is wellicht geen reuzegrote aanwinst (herwinst?) voor onze natuur, het betreft immers een grassoort die in de hoge venen op schrale grond voorkwam op de velden waar spelt gekweekt werd... Spelt is een bijna niet meer gekweekte graansoort, zodat ook het bijhorende onkruid verdween...
Maar niet gevreesd! Men beschikt nu over een zadenbank.
Niet alleen in België, maar bijna overal ter wereld heeft men nu zadenbaken opgericht om alle plantensoorten te vrijwaren van verdwijning. En zie, een eerste sukzeven is er gekomen in onze plantentuin!!! Men is er in geslaagd onkruid terug te halen van weggeweest, en zie, ze hebben al weer duizenden plantjes opgeleverd van de weggewezene...

Prachtprestatie als je het mij vraagt, maar ik had liever gezien dat ze hun kruit verschoten hadden aan een ander plantje dan aan een stukje onkruid! Ik ken tuiniers die al hun levenlang aan het vechten zijn tegen onkruid, er maar niet in slagen hun tuin onkruidvrij te krijgen, en zie, als er dan al eens een soort weggecultiveerd werd, dan vinden ze het nodig juist dat terug te brengen. En let op! Heel de wereld juicht, want arvik is toch wel een soort die enkel en alleen in ons Belgenland tuiniers pestte zeker ? Nu kan men het met milde hand aan andere tuiniers bezorgen, in andere landen, zodat ook zij het onverdeelde genoegen kunnen smaken een oeverloos gevecht aan te gaan met dat soort wilde gras tussen hun bloemkolen... djudedju.

Maar laat ons hoop koesteren... Wie weet of net die arvik niet onze redding is! Zegt men niet dat er voor iedere ziekte een kruid gewassen is ? Voor arvik is weliswaar bij mijn weten nog geen ziekte gevonden, maar ook daar ontdekt men steeds weer nieuwe dingen. Laatst ontdekte men het verschrikkelijke LUJO-virus, een virus uit het gamma van EBOLA en consorten... Een verschrikkelijk dodelijk iets, bij de ontdekking is niet alleen de oorspronkelijk ziek overleden, maar ook nog een paar verzorgers. Stel nu eens dat arvik net dat middel levert om de lujo tegen te gaan!

Of... misschien is Mexicaanse griep alleen uit te roeien met Belgisch onkruid? Nadat zij daarginds ooit onze Maximiliaan hebben doodgeschoten, zou dat toch wel een Christelijke daad zijn, u doodt er ééntje van ons, wij redden er duizenden van u... Zo zou het monument op het Tacambaroplein te Oudenaarde er nog een dimensie bij krijgen! (Het monument staat voor de dode Belgische soldaten in Mexico, die in dienst waren bij keizer Maximiliaan van Mexico, schoonzoon van onze brave (?) Leopold II). Nu weet er bijna geen kat meer waarvoor dat monument daar staat te staan, maar het zou uitgroeien tot een symbool van haat vergelden met liefde, nu ja, met thee van onkruid...

Maar er is niets bovennatuurlijks aan het terugbrengen van dat onkruid, men had zaad liggen, dus gewoon eventjes een beddeke omspitten en zaaien maar. Maar er bereiken ons andere geruchten...die veel verder gaan dan het heruitzaaien van een klein dom plantje! Men is bezig met te onderzoeken of men uitgestorven diersoorten niet terug kan brengen! En daar is het geen kwestie van een beddeke omspitten en effentjes uitstrooien... Nee, daar gaat men, onder meer door gebruik te maken van museumstukken, het genenpakket van die uitgestorven beestjes weer opbouwen, inplanten in nog bestaande familieleden van de uitgestorvenen, en zie, zo komt uit het ei van de emoe plots een echte dodo, en bevalt de olifant in de zoo van Woeperwaai toch wel van een gezonde mammoet zeker ?

Ik zie het zo al voor me: een witte, omgekeerde driehoek met rode rand, met daarop een zwart profiel van een mammoet: Opgelet! Overstekende mammoeten...

djudedju, en het is al zo gevaarlijk op onze wegen


tot de volgende ?

glas graveren

Image by annia316 via Flickr

Zoals je gisteren hebt kunnen lezen, heb ik een enorm pakket modellen voor glasgravures op de kop kunnen tikken.
Gisterennamiddag ben ik een hele tijd zoet geweest met die dingen een beetje te klasseren volgens de soort. Makkelijk is dat niet altijd, maar moeilijk gaat ook.
Ik heb daarom geopteerd voor grote onderverdelingen, namelijk alle plantaardige afbeeldingen, alle dierlijke afbeeldingen, alle menselijke, alle lettertypes, en dan andere en als laatste een mapje met "gemengd", waar het dingen betreft die meerdere soorten bevatten van voorgenoemde afdelingen.
Het grootste pak zijn de plantaardige, maar eigenlijk zou je dat ook weer oneindig kunnen onderverdelen. Zo zijn er typische "boorden", tekeningen om een rand mee te maken rond een andere tekening, er zijn bloemen, er zijn bladeren en mengelingen, er zijn kransen en er zijn medaillons. Te veel om op te noemen, maar omdat de meeste elkaar in meerdere of mindere mate overlappen, of toch kunnen in wisselwerking gebruikt worden, laat ik het liever in één map. De ervaring heeft mij geleerd dat het zoeken in voorraad op zich al een inspiratiekick geeft.

Maar het is echt een schat aan modellen en aan inspiratie! Och ja, ik heb ter ere van mijn oudste zusje, de kantwerkjes voorlopig in een apart mapje gestopt... Want ik kreeg gisteren al een mailtje daar over. Als ze eens afkomt, kan ze deze meenemen, of ik kan eens gaan kijken of ze in het copycenter het als mogelijk zien om ze te copiëren...

In ieder geval, het was al weer een tijdje geleden dat ik nog eens in glas heb gegraveerd. Hoogtijd dus om eens weer aan de slag te gaan. Zeker nu, met al die modellen die met en door elkaar kunnen gebruikt worden om mooie en nieuwe dingen te maken. Want dat is het gekke...Wellicht zijn voor veel mensen die modellen dan je van het, maar voor mij zijn ze veeleer vertrekpunten, inspiratiebronnen, aanleidingen om verder te gaan. Soms gebruik ik het model letterlijk, maar ga ik het bijvoorbeeld een keer rechtop en een keer op zijn kop zetten in één groter geheel, soms ga ik van een deel er van uit om een andere combinatie te maken, soms ga ik de tekening helemaal anders gaan maken, en is alleen de technische kant ervan een inspiratiebron. In feite kun je van bijna elke potloodtekening een gravure maken, maar vergeet niet dat het effect omgekeerd is! Een glasgravure is een witte tekening op een donker vlak (Ik vul soms de glazen of flessen op met zwart zand, om de tekening (wit) duidelijk en scherp te doen uitkomen.). Maar je kunt dus niet zomaar een potloodtekening overnemen, ik kan dat duidelijk maken met een voorbeeldje. Neem een mooie paardenkop, daar heb je het oog in, in de potloodtekening is die donker, dus duidelijk getekend. Als je dat in glas ook doet, dan krijg je een wit oog, wat de indruk geeft van een blind paard... Je moet dus veelal meer doen dan alleen de tekening overnemen. Ik kon aan de modelletjes zien dat de dame van wie ik ze kocht, ook die moeilijkheden heeft ondervonden! Ze probeerde immers wat meer te zien, door de tekeningen op zijdepapier te zetten, en dat dan weer op zwart papier te kleven, waardoor je potlood eerder grijs toont op een donkerder vlak (zijdepapier is halfdoorzichtig).Maar uiteraard is dit hoogstens een hulpmiddeltje, en heeft nog niet hetzelfde effect als werkelijk witte tekeningen op het glas.

De mooiste gravure die ik ooit heb gemaakt, was een babytje op vaders grote handen... Dat was niet makkelijk, omdat je daarbij niet alleen met wit tekent, maar door technisch andere structuren in het glas te griffen, ook min of meer grijstinten suggereert, en dus met schaduweffecten werkt.

Maar genoeg daarover...

Ondertussen ben ik bezig met een paar oude, onafgewerkte pyrografieën af te werken, en zit ik na te denken over volgende activiteiten voor de hobbyclub van Ziekenzorg. Woensdag is er een vergadering waarvoor ik ook nog een en ander moet voorbereiden.

Iedereen moet een ding meebrengen naar de vergadering, om daar uit te leggen aan de anderen, zodat we meer en meer echt ideeën met andere groepen kunnen uitwisselen, en zo steeds iets nieuws kunnen brengen.

Je ziet, we zijn en blijven bezig...

Als het weer het toelaat, morgen gaan vissen en woensdag vergadering, en wellicht donderdag of zo ook nog eens op ziekenbezoek naar het hospitaal, naar een goede kennis die zijn heup brak...en hij sukkelt al zo op zijne gang. djudedju.

Voilà, daar moet je het vandaag maar mee doen, want ik moet ook nog naar Monique, om een deel dingen te gaan halen, om aan de kerststallen te kunnen beginnen... Werk, werk, werk...sjongjongejonge waar ben ik aan begonnen ? Maar ik hou er van...
tot de volgende ?

Ganesja / Het lange kerkhof

Image by wallyg via Flickr

Twee titels, twee onderwerpen.
Vandaag op de rommelmarkt van de Socialistische Vrouwenbeweging heb ik een mooie Ganesja (Ganesha) gekocht, in hout uitgesneden en mooi gepolitoerd.
Ganesja is een van de vele goden uit het Hindoefirmament, zoon van Parvati, die de vrouw was (is) van Sjiva. Maar het is geen zoon van Sjiva, Parvati nam een bad, en uit het vuil van haar lichaam kneedde ze een mooie jongeling, Ganesha... Omdat ze alleen was (Sjiva was niet thuis), gaf ze Ganesja de opdracht niemand binnen te laten in haar woning. Toen Sjiva thuis kwam liet Ganesja hem niet binnen, want hij kende hem niet. Daarop hakte Sjiva het hoofd af van Ganesja. Parvati eiste dat hij de jongeling weer tot leven zou brengen, maar dat kon maar door hem het hoofd te geven van het eerste levende wezen dat voorbij kwam...en dat was een olifant.
De god met het olifantenhoofd staat voor Wijsheid en Moed. Zijn rijdier is de rat.

Ik vind het een heel mooi beeld, en het is prachtig uitgesneden.
Ik heb nog iets anders gevonden ook, iets wat voor mij fantastisch is! Een van de dingen die ik soms wel eens doe, naast pyrografie en beenbewerking, is graveren in glas. Ook dat is een van die oude kunstvormen, waarvan je steeds minder en minder ziet. In de glorietijd werden daar massa's witte tekeningen op zwart papier voor uitgegeven, maar dat was zeer duur, en ook zeer zeldzaam te krijgen. De meeste ervan kwamen uit Duitsland, waar die bezigheid blijkbaar meer beoefend werd dan hier bij ons. Ik had al enkele van die modellen die ik eens op een beurs heb kunnen aanschaffen, maar zoals gezegd, moeilijk te vinden en relatief duur... Nu zag ik op een standje een grote doos staan, ik opende die, omdat er een sticker op plakte met "graveermodellen", en ja hoor, een hele doos met massa's modellen voor graveren in glas en/of pyrografie (de meeste tekeningen zijn bruikbaar voor de twee) en ook nog een pak modellen voor het maken van glasramen in kleur. Er zitten ook nog een deel prachtige moderne kantwerkjes modellen in, waarvan ik zeker weet dat ons Suzanne zal watertanden... Ik heb heel de doos voor een appel en een ei kunnen kopen... (En dan nog goedkope eieren en appels...)

Ik heb voor ik begon te bloggen al een hele tijd zitten snuisteren in al die knipsels, heerlijk !


En zo kom ik stilaan aan " Het lange kerkhof"

Is het jou ook al opgevallen dat je tegenwoordig overal langs de banen kruisen ziet staan, als een gedenkteken voor het feit dat daar iemand is verongelukt in een verkeersongeval? Het lijkt wel stilaan of ons wegennet één groot kerkhof wordt. Nogal een geluk dat men dat niet doet aan de ingang van hospitalen en klinieken, of men kon er al lang niet meer binnen...

Het kruis, dat voor Kristenen een teken van hun geloof is, is in onze maatschappij stilaan een teken van de dood geworden, en wordt zowel door gelovigen als niet gelovigen gebruikt als kenteken van de dood. (Tussen haakjes: ik vraag mij af waarom de Kristenen net het kruisbeeld tot hun symbool hebben gekozen? Mij lijkt niet de dood zo belangrijk, maar wel de opstanding. Het zou veel logischer zijn een beeld van de verrezen Kristus als symbool te nemen, maar ja, wie ben ik???)

Maar ik heb het over ons "bekruisigd" wegennet...
Mocht het op een of andere manier invloed hebben op de manier van rijden, dan zou ik helpen kruisjes zetten, maar er is geen mens die voor die talrijke monumentjes van de verkeersdoden, ook maar eventjes de voet van het gaspedaal neemt. Geen mens lijkt er naar te kijken, lijkt er aandacht aan te geven. Ze staan daar maar te staan, als een tweede memento voor vrienden en familieleden, en je ziet er die na een of een paar jaar ook door hen vergeten zijn...

Die kleine mannen die een flitstoestel op ware grootte hebben nagebouwd, en met een handbediende stroboscoop flitsen vertonen telkens een wagen hen véél te snel passeert, dat heeft veel meer impact op het verkeer en op het gedrag van de chauffeurs...

Die kruisen ergeren mij alleen maar, vooral omdat ik er een paar weet staan, waar de chauffeur van de wagen helemaal onschuldig aan het ongeval, wel dagdagelijks geconfronteerd wordt met de wel zeer pijnlijke herinnering aan het dodelijke ongeval. (Eéntje is er na klacht van de betrokken chauffeur op bevel verwijderd geworden, de onschuldige chauffeur kon het niet aan iedere dag weer dat verschrikkelijke gebeuren te moeten ervaren door dat beschuldigende kruis...)

voor mij hoeft het dus niet!
Het heeft geen positieve gevolgen, het leidt hoogstens de aandacht af (gevaarlijk!), en is wellicht alleen voor de intimi een herinnering, die zij eigenlijk niet nodig hebben, want ze herinneren zich ook zonder dat uiterlijke merkteken hun verlies en hun verdriet.

Ik heb heel veel medelijden met de mensen die een geliefde verloren (ik weet wat het is...), maar ook zij hebben geen baat bij dat uiterlijke, dat merkteken...En het kan toch nooit de bedoeling zijn dat de aandacht van de andere chauffeurs zou afgeleid worden???

Ik ga nog wat prentjes kijken...tot de volgende ?

Hoofddoekenkwestie

Image via Wikipedia

Ik weet niet aan de hoeveelste episode we bezig zijn van de hoofddoekenkwestie...
De gemoederen lijken weer naar het kookpunt te gaan, en als klap op de vuurpijl komt dan de beslissing dat in gans het gemeensschapsonderwijs de hoofddoeken moeten verboden worden.
Moeten we ons nu echt zo druk maken over die hoofddoekenkwestie ?
Let wel, de stelling van het gemeenschapsonderwijs geldt voor alle veruiterlijkingen van een godsdienst.
Dus ook geen kruisjes meer, of geen andere soorten medaillonnetjes die wijzen op een of ander geloof, geen keppeltjes meer (en wat met die speciale haardracht bij de Joodse kinderen?)geen van die puntjes op het voorhoofd bij de hindoe's of wat het ook zijn...Niets meer dat wijst op een of andere godsdienst.

Persoonlijk heb ik geen moeite met die zichtbare tekenen van een of ander geloof, en ik heb er evenmin moeite mee dat men het verbiedt...

Volgens mij moet je als gelovige veeleer "verinnerlijken" dan wel "veruiterlijken".

Maar met al die heisa zou ik bijna Karl Marx gelijk geven met zijn "Godsdienst is opium voor het volk" ! Want het lijkt er sterk op dat die uiterlijke tekenen door andersgelovigen of niet-gelovigen als een rode lap voor de stier bekeken worden, en dat kan en mag niet de bedoeling zijn. Als ik gelovig ben, dan is dat mijn zaak, ben ik het niet, dan is dat net zo goed mijn zaak. Ik moet mijn overtuiging niet veruiterlijken, ik ben geen banier, geen reclamebord, het zou veeleer mijn houding, mijn gedrag moeten zijn, die de mens nieuwsgierig maakt naar de redenen van dat gedrag. En ik bedoel daarmee niet weer op een veruiterlijking, op het gaan ostentatief zitten bidden of zoiets, nee, ik bedoel dat ik gewoon moet een goed mens zijn... dat is het enige uiterlijke teken dat niemand kan hinderen. Ik kan die goede mens zijn in eender welk geloof, zelfs in eender welk ongeloof. Dat is knap moeilijk, maar dat zou pas leiden naar een ideale wereld.

Ik heb maar met een ding moeite, dat is als mensen door hun voorgeschreven kledij absoluut niet meer herkenbaar zijn. U hebt vast al allemaal dat fotootje gezien met die ganse rij vrouwen in burka (of hoe heten die alles verhullende dingen?), met het onderschrift: "Dat is Miriam, of nee, dat is Miriam...of nee...Dat is miriam...."

Maar daar komt mijn mening niet voort uit een of andere pro of contra, maar gewoon dat in een wereld waarin de mensen dicht bij elkaar leven, herkenbaarheid ook een veiligheid in houdt. Onder zo'n alles verhullende kledij kan iedereen schuil gaan, je weet zelfs niet zo maar of het een man of vrouw betreft. Maar voor de rest, ze doen maar, als ze daar gelukkig mee zijn...

Maar ergens schuilt daar ook het probleem... Sommige sektaire gelovigen (je vindt ze in alle geloven!!!) gebruiken die duidelijke uiterlijke geloofsuitingen ook als een soort selectienorm! Neem nu die hoofddoeken, door een sektaire moslim worden die meisjes en vrouwen net gezien als de enige goeden, en door een even sektaire andersgelovige of een rabiate niet-gelovige worden die meisjes dan weer net bekeken als slecht. Met alle gevolgen vandien.

Bovendien weten we niet of zelfs bij die hoofddoekendragende meisjes iedereen wel echt zo happy is met die hoofddoek. Zo was het de-zondag-naar-de-kerk-gaan in de kleine gemeenten veel langer algemeen dan in de steden. Gewoon omdat er een soort inwendige controle was, wie niet ging verklaarde zichzelf anders dan de anderen. Het is pas onder druk van de mobiliteit dat ook in die kleinere gemeenten de kerkelijkheid steil geminderd is. Wij kunnen ons dezelfde vraag stellen over die hoofddoekenplicht bij moslimkinderen...

Met andere woorden, ik kan mij wel akkoord verklaren met het besluit in het gemeenschapsonderwijs. (en in alle openbare instellingen, hoop ik...)

Vanmorgen zijn we naar de rommelmarkt geweest, in de buurt van het UZ te Gent. Ik heb iets grappigs gehoord... Twee moslimvrouwen (met hoofddoek) zijn tegen elkaar aan het rammelen in hun voor ons onbegrijpelijke taaltje. Maar blijkbaar zijn er in die taal dan weer niet woorden voor alle dingen uit onze wereld... en dus hoorde ik tussen het koeterwaals plots heel duidelijk het woord "rommelmarkt". Kijk, zo weet je meteen, waarover ze brabbelen hé???

tot de volgende ?