Zo maar... een zonnige vis-dag...

Image by Erf-goed.be via Flickr

Gisteren gingen we vissen... bij Pepé in Wannegem. Nee, je krijgt geen verslagen van homerische gevechten tegen grote beesten, zelfs niet van hoeveel-we-wel-gevangen-hebben, want de vis beet niet echt, we vingen niets dan wat kleine pruts en nu en dan iets wat al vis mocht heten... Maar het was een mooie dag, zonnig, niet te warm, gewoon...een heerlijke zonnige dag in het zonnetje, genieten. zo maar...
Wat gebabbeld met pepé, en voor de rest...niks...zalig niksen...

Ook dat moet eens kunnen. Heerlijk ontspannen, denken aan van alles en nog wat, maar niets echt belangrijks, zo maar...je gedachten laten zweven op het ritme van het kabbelende water en de speelse zomerwind.

Gewoon, prettig tevreden zijn.

Als de vis echt bijt, dan heb je die kans niet, niet echt...Dan ontspan je in de spanning van het vissen, als ze niet bijten, dan krijg je de kans om je te ontspannen diep in jezelf.

Heel wat mensen kunnen dit niet (of niet meer), hebben het vermogen verloren om eens te kunnen niksen, om eens de motor in "vrij" te laten draaien.

Nochtans is dat één van de beste manieren om de batterijen weer eens op te laden. Zelf geen grappige film of boek nodig hebben om weg te zijn van de dagdagelijkse besognes...Gewoon je geest en je verstand laten drijven...Je blaast geestelijk je luchtmatrasje op, en laat je drijven. Je moet nergens aankomen, waar je ook aanspoelt, het is goed...Het zal altijd wel ergens zijn. Vraag mij niet op wat ik dan wel allemaal heb gedacht, ik weet het begot niet...soms had ik het gevoel op wel tien dingen in eens bezig te zijn, soms ook helemaal niet bezig te zijn, gewoon zitten kijken naar dat water, naar die dobber die daar stil en onbeweeglijk drijft. Net zoals ik zelf.

Al bij al was het een heerlijke dag. Luc en Willy zijn op de duur de vis gaan opzoeken, tot aan de verste kant van de vijver, en daar vingen ze er enkele. Ik had daar helemaal geen behoefte aan, ik zat daar goed, ik genoot en nu en dan ving ik een klein petieterig bliekje... Ik gooide ze in het grote leefnet, want ze moesten mee naar de grote ton van Luc...om mee op baars, snoekbaars en snoek te kunnen gaan vissen...Later, veel later...

's Nachts kan en doe ik dat ook wel eens... Als ik weer eens wakker lig, van de pijn of zo maar. Dan laat ik mijn geest gewoon "spelevaren"...heel ontspannen, heel rustig. Dat is bijna net zo goed als het slapen zelf. En vooral, op een of andere manier denk ik dan nooit aan de pijn, nooit op de zorgen, nooit op iets negatiefs...Ik drijf op een positieve stroom. Heerlijk, rustig, de batterijen opladen om er weer tegen te kunnen.

Op een bepaalde manier is dat net zoals het bezig zijn met een hobby, of het verdwalen in een goed boek...Het dringt het negatieve en de pijn naar achteren.
Je kunt het net zo goed vluchten noemen, en dat is het ook een beetje.
Maar liever blode Jan dan dode Jan, geldt hier ook ! Het helpt je aan geen kanten om je te wentelen in de pijn en de beslommeringen, het geeft je alleen maar het gevoel dat je bij dat wentelen volgekleefd wordt met die pijn en met die zorgen...Dus is het veel beter ze te laten waar ze zijn, en een veilig oord op te zoeken.

Nee, ik weet wel, dat ze daarmee niet weg zijn, maar het geeft me op zijn minst wat tijd om opnieuw de krachten te verzamelen, om meer en effectievere weerstand te bieden. Het is mijn manier om positief te blijven staan tegenover het leven.

Onlangs zei iemand tegen Anny en mij: "Jullie hebben ook al jullie deel gehad!"... Een beetje verrast bedacht ik dat dit eigenlijk ook wel zo was... Een kind verloren, al zoveel jaren thuis ziek zijn, pijn hebben... Voor veel mensen zou dit inderdaad een BERG van zorgen lijken, een onoverkoombare berg... Ik ga niet beweren dat ik onder druk van die dingen nooit een dipje heb, maar ik weet dat ik 99% van de tijd dit veel positiever dan wel negatief bekijk... Of, om het beter uit te drukken, ik laat me niet ten onderen gaan! Het is niet dat ik er tegen vecht en het overwin, nee, want wat ik ook zou doen, de pijn is er, zowel geestelijk als lichamelijk, en ik kan het niet overwinnen, wat ik ook doe, het is er! Maar ik loop er als het ware langs, ik laat het liggen waar het ligt, en doe een ommetje, en kijk bewust de andere kant uit.

Ik probeer dus niet te overwinnen, ik probeer niet echt om sterk te zijn, nee, als ik het goed bestudeer ben ik veeleer laf, en vlucht van wat niet te overwinnen is.

Op die manier kun je ook perfect overleven! Je hoeft niet altijd proberen de zaken te overwinnen, je kunt ook een omweg maken.

Dat gaat niet alleen op voor pijn, dat gaat voor heel veel dingen op! En kijk, op zich is dat ook een oplossing ! en veel makkelijker haalbaar... Om het met een Oosters spreekwoord te zeggen, "Het ranke riet breekt niet met te buigen voor de wind"

Ook dat is een vorm van creatief denken, je niet vastpinnen, maar een uitweg zoeken. foto: De molen van Mater (Tissenhove) is een mooi voorbeeld hoe je door tegenwind om te zettten in een andere beweging, best productief kunt zijn !!!

tot de volgende ?

Nooit te laat...

Image by Jackie Kever via Flickr

Sommige boeken geven mij het gevoel dat ik ze veel en veel te laat in handen kreeg... Dat was laatst zo met het boek over architectuur, en nu heb ik er al weer eentje met een boek over Creatief Denken...
Bij het boek over de architectuur in Europa, had ik plots een heleboel antwoorden op vragen die ik me niet eens bewust had gesteld, maar die toen ik de antwoorden las, me deden denken: "Ah, zo zit dat, daarom dus..."
Het boek over creatief denken, doet mij denken dat ik honderden, nee, duizenden kansen heb gemist om "vernieuwend" te zijn, in heel wat vlakken, want een mens beweegt op heel wat vlakken, professioneel, thuis, bij de ontspanning en noem maar op... Maar het is nooit te laat om bij te leren! Het is ook nooit te laat om innoverend te leren denken!
Het haartiekeltje van gisteren was maar een eerste sprong in het duister, want dat gevoel geeft het je, als je zo'n simpel ogende vraag als 1+1 = voor je krijgt, maar plots om meerdere juiste antwoorden gevraagd wordt... Misschien zou ik moeten stellen meerdere mogelijke antwoorden.

Vannacht lag ik aan al die dingen te denken, want het hield me wakker... En ik herinner me dat ik heel lang geleden, in een van mijn blogjes vertelde over onze kindertijd, en hoe wij toen over een eigen taal beschikten. Misschien herinner je het je niet meer, het leek toen ook niet zo belangrijk; maar het is een taal die we in het opgroeien hebben achter ons gelaten... een taal die nochtans de deuren naar het anders denken wijd open zette...

Ik vertelde je toen dat wij in onze spreek(speel)taal er een tijd hadden bij uitgevonden. We hadden niet alleen heden, verleden, toekomst en voorwaardelijke, nee we hadden de ook de fantasietijd uitgevonden en aan onze taal toegevoegd... In het Oostends van mijn jeugd klonk dat als " en tons "zaan" we"... In het nederlands zou ik dat schrijven als: en dan zallen we..., gij zalt, hij zalt, wij zallen zij zallen... allemaal om duidelijk te maken dat wij niet in de werkelijke wereld zaten, ook niet in een toekomende, maar in de speelwereld, de fantasiewereld... Waarin zowat alles mogelijk was, waarin we onkwetsbaar waren en de gekste en onmogelijkste dingen deden... Een deel er van werd dan ook werkelijk uitgevoerd, was doenbaar, of had ons ideeën bezorgd die toepasbaar waren...
Waar is dat vermogen naar toe ?
De school, het werk het werkelijke leven hebben het steeds meer verdrongen, en onze voeten in de aarde geplant, waar ze wortel hebben geschoten en ons willen veroordelen tot star immobilisme.

Het is zo erg, dat we niet meer durven fantaseren, dat we niet durven speels zijn - wat gaan de mensen denken- , we worden vastgeroest...zoals de ruitenwissers van mijn auto...

Zaterdag, toen ik van tanteke kwam, begon het te regenen... Geen erg, je zit toch in de auto, en die is perfect waterdicht. Maar toen ik de ruitenwisser deed werken, kroop die met een langzame haast naar boven, een beetje bevend en schuddend, en bleef daar dan staan, recht op...verstard.
Wat ik ook frunnikte aan het knopje, niets roerde nog... Ik vertwijfeld naar de pechstrook... Anny uit de wagen, en de ruitenwisser naar beneden geduwd. Nog eens proberen...zelfde scenario. We zijn op de weg naar huis wel vijf keer gestopt, vijf keer heeft Anny de ruitenwisser naar beneden moeten duwen, en iedere keer konden we weer wat verder rijden tot ik niets meer zag...

Gisteren belde ik naar mijn garage...Noppes... Weet je wat, we rijden er naar toen en zijn ze werkelijk gesloten, wegens verlof, dan rijden we door naar Bart om de dieren eten te geven, en we stoppen bij de garagist van Bart. Rudy bekeek de ruitenwisser, en nog eens... en zei dat ik de auto moest binnenrijden. Hij heeft daar een klein uurtje werk aan gehad, om heel dat systeem te demonteren, en uit elkaar te halen. Bleek dat die dingen gewoon vastge-oxydeerd waren. (Het is niet van ijzer, maar van iets aluminium-achtigs). Het was niet simpel om het uiteen te halen, zo vast zaten die dingen ! Maar eens het los was, was het een kleintje de roest weg te doen, en alles eens goed in te smeren... en alles werkt weer perfect.

De frank is weer gered....

Oh ja, van frank gesproken...Heb je het ook gelezen dat de tweede bui van de economische crisis er aan komt ? In Kamerika gaan er weer een grote bank en hele resem kleintjes de vergetelheid in, met alle gevolgen vandien voor de economie... Hopelijk komt de vlaag deze keer niet over heel de wereld uitgewreven...en blijft het in Texas en enge omgeving... Het is makkelijker een klein stukje wereld weer op te krikken, dan heel de wereld op te krikken... Maar het is beangstigend.

hoop doet leven...

tot de volgende ?

1 + 1 = ?

Image by Pachango via Flickr

Geef minstens twee juiste antwoorden.
He?
Klinkt plots niet meer zo simpel hé ?
En toch ... We zijn alleen zo gefixeerd op het aangeleerde antwoord, dat we er niet meer bij stilstaan dat geen enkel antwoord op geen enkele vraag ook maar zo evident is !
Nochtans, als een steen bij een vensterraam komt, heb je geen twee, maar een heleboel stukken...Wellicht moet je echt zoeken om de steen er in terug te vinden.

We moeten ons denken eens evalueren! We zijn vastgeroest, we staren steeds naar hetzelfde punt. Zonder te zien dat er nog miljoenen andere punten zijn.

Met andere woorden, we denken niet echt ! We reageren zoals een papegaai op het geleerde, en denken helemaal niet verder meer! We hebben geen fantasie meer, we zijn niet creatief meer. Mochten alle mensen redeneren zoals jij, dan kwamen er geen uitvindingen meer, en stonden we helemaal stil, ter plaatse te trappelen.

We moeten weer leren ons bij alles te verwonderen, en bij alles vragen te stellen. Dan pas gaan we vernieuwend kunnen denken! Normaal denken we op die manier! We hebben ons echte denkwerk afgeleerd op school ! Ga eens op bezoek bij kinderen in de kleuterklas, teken een klein cirkeltje of een vierkantje of een lijntje of zelfs enkel maar een puntje op het bord, en vraag hen eens wat dat is ! Je zult massa's antwoorden krijgen, gewoon omdat die kinderen nog niet als een papegaai leerden dat het een cirkel is, of een vierkant of een lijn of een puntje...Ze bekijken het van uit een onbevangen open blik, en zien in dat puntje een bal, een sneeuwvlok, een ster en ga maar door...

Wij zijn dat kwijt, en wat we er nog van hebben, graven we heel diep in, in het diepste van ons geheugen, want het is niet gepast te zeggen dat een krijtstipje op een bord je doet denken aan een gat in je autoband.

We zouden er echter veel beter aan doen om terug anders te leren denken. Niet dat wat wij logica plegen te noemen zo verkeerd is, maar het is te veel de veilige manier, te veel de vastgeroeste denkwijze die nooit tot tot vernieuwing zal leiden. Wil je creatief zijn, vernieuwend zijn, dan moet je weer leren met open geest naar de dingen te kijken. Niet alles zal tot een nieuw en zinvol antwoord leiden, maar je zult zien dat je nu en dan, door van een andere basis te vertrekken tot een juist en volkomen anders antwoord zult komen.

Met andere woorden laat je fantasie de vrije teugel! Durf weer te denken zonder de aangeleerde manieren van denken, denk weer alsof je het probleem helemaal vanaf nul moet oplossen, en dat er nog geen deeloplossingen of zienswijzen over bestaan. Stel eens andere vragen, zoals in het voorbeeld in de titel, waar je wat schrikt als de vraag luidt: geef minstens drie juiste antwoorden... Ruk je los van het ingestampte, verover zelf je wijsheid.

Vind eens het wiel opnieuw uit, door te vertrekken vanaf de doelstelling: ik heb een last en wil die zo vlug en zo gemakkelijk mogenlijk van a naar b brengen. Wat heb ik hier ter beschikking dat mij kan helpen in die opdracht? Is de last in een handiger vorm te brengen? Rond, dan kan ik hem rollen...smaller zodat ik hem beter kan opnemen, steviger zodat het ene eind niet op de grond hangt als ik het ander eind op hef... denk het probleem eens uit. Nee, echt tijd zul je er niet mee winnen, zeker niet de eerste keer, maar misschien vind je een oplossing zonder bij je buur te moeten gaan om zijn zolderwagentje te lenen...

Kijk ook om je heen, en verwonder je. Heb je al eens stilgestaan bij je tube tandpasta, die met de twee kleuren... Weet je hoe dat werkt ? Of, om een veel simpeler vraag te stellen, hoe krijgen ze de tandpasta in de tube ? Het antwoord is ook hier heel eenvoudig, ze gieten de pasta gewoon er in via het onderste van de tube, en lassen pas nadien de tube dicht, en waar ze twee kleuren hebben, zitten er in feite twee tubes in één... je duwt op het totaal, dus komt de pasta gelijktijdig uit de twee compartimenten. Simpel ? Ja hé ! Maar wist je het ?

Zo zijn er duizenden dingen, waar we niet bij stilstaan, maar die echt niet zo simpel zijn. Zo heb je de blikken dozen met soep of groenten of wat dan ook. Die bestonden al voor de uitvinding van de doosopener. Het was in het begin dan ook een hels karwei om die dozen open te prutsen met een beitel en hamer. Er was een heel nieuwe denkwijze voor nodig, om een blikopener te ontwerpen. We staan daar nooit bij stil, maar dat is een verbluffend eenvoudig en goed werkend ontwerp ! Denk er eens over na, weet jij misschien nog een betere manier ? Je kunt er heel rijk mee worden !

Ik bedoel maar, verwonder je, pak niet zo maar iets in je handen om er mee te werken, bekijk het even, sta er even bij stil, waarom is het zo gemaakt en wat doet het in feite, kun je dat ook op een andere manier doen?

Heb je al eens gekeken naar oude beeldhouwwerken, van voor de tijd van het staal? Hoe deden ze dat dan? Is onze beitel echt vernieuwend ? En niet alleen van betere kwaliteit?

Er ligt een hele wereld aan onze voeten, waar we nog van alles kunnen mee doen. Wel weten we dat een heleboel van de dingen waarmee we nu werken, eigenlijk slecht zijn! We vervuilen veel te veel zowel de lucht, de bodem als de zee, we putten de grondstoffen te veel uit en zoeken geen alternatieven of veel te weinig...omdat we vastgeroest zijn aan het idee dat het ook werkt met wat we nu doen en nu hebben... Straks zitten we met tekorten, en dan gaat iedereen opnieuw het wiel moeten uitvinden, want al het bestaande dreigt stil te vallen!!!

Hoog tijd dus om weer te leren creatief te denken !

tot de volgende ?

Het paard, en de SLE

Image by agriflanders via Flickr

In de nu wei geworden grond naast mijn deur, loopt nu een paard.
Het gras is al eens gemaaid, en is nu wat dikker "gestruikt", alhoewel het nog niet echt overloopt, maar ergens in de loop van de avond moeten ze er het paard zijn komen opzetten.

aan de voorzijde, de straatkant, is er fatsoenlijke draad geplaatst, maar de drie andere zijden hebben alleen van die witte (nylon?)draden, waar een metaaldraad ingeweven is, en waar er elektriek doorloopt.

Vannacht heeft de hond van Rob regelmatig alarm geblaft, en ik heb uren liggen luisteren naar dat bizarre geluid die we hoorden.

Vanmorgen zag ik dan dat het paard in de wei stond. Helemaal achteraan, helemaal verschrikt, de oren spits omhoog. Wellicht is het een merrie die geveulend heeft of moet veulen, want het loopt er met een dikke paardendeken over zich heen, verschrikt te kijken naar de nieuwe wereld.

Wellicht is het paard er hier gisterenavond laat op de wei gezet, en heeft in de nacht een paar keer een onprettige kennismaking gemaakt met den Heiligen Triek. En het bizarre geluid wat we hoorden zal dus wellicht Het Paard zijn geweest met de dikke pardessus.

Na vandaag zal het wellicht zijn terrein beter kennen, en zal het rustiger zijn en minder verschrikt naar alles staan te staren met de oren spits van schrik... Ook de hond van Rob zal leren dat er een nieuwe buur is, en wellicht niet meer telkens alarm slaan als het verschrikte paard voorbij sjokt.

Echt goed heb ik het paard nog niet kunnen bewonderen, het is ten eerste bedekt met dat kamerbrede tapijt, maar bovendien staat het helemaal op het einde van de wei, zo ver als mogelijk weg van de straat en de mensen.

Ik denk niet dat het zo goed was om het paard 's avonds laat te verhuizen. Maar ja, ik ben geen paardenfokker, ik ben alleen een dierenvriend. En een paard is een mooi dier. Voor mij iets te groot, dus ben ik er niet echt stout op, maar het is wel mooi. Bovendien kunnen ze iets wat wij niet kunnen. Ze lopen op één teennagel ! Je moet het skelet van een paardenbeen een bekijken, ze lopen op wat bij ons de middenste teennagel zou zijn.

Wie zou, in een ver verleden, de eerste mens zijn geweest die de euvele moed had, op een van die grote beesten te gaan zitten om zich te laten voeren? En hoe kregen ze dat eerste paard zo ver ? Wie heeft dat beest voor het eerst ingespannen en een kar laten trekken? Toendertijd werden die beesten half gewurgd door het feit dat ze moesten trekken met hun hals...

Maar dat moeten werkelijk moedige kerels zijn geweest ! Stel je dat grote beest maar eens voor in de wildernis, grote rappe beesten die gemeen kunnen uithalen met hun achterpoten... Kruip daar maar eens op !

Nee, ik heb al wel op paarden gezeten, maar het is niet echt mijn ding, mede door het feit dat ik die dieren net een maatje te groot vind voor mijn maat.

Maar mooi, is het wel, meer zelfs, het is een prachtig beest! En ook hier is het talent van onze voorouders enorm geweest, je moet maar eens kijken naar al die rassen die er in de loop der tijden gekweekt werden, gaande van de falabella (of zoiet)een héél klein paardenras, tot die hele grote paardenrassen, mooie zware paardenbeesten, een massa macht. Denk maar aan onze Brabanders en de ardenners... De meesten zullen het niet met me eens zijn, maar dat vind ik de mooiste paarden die er zijn, gewoon, die massieve machtige trekpaarden, spieren in een sublieme vorm gegoten.

Er is een tijd geweest dat de paarden hier aan het verdwijnen waren, weggedrukt door de sterke mechanisatie van de landbouw. De enige paarden die je nog zag waren die lauwe paarden in de manèges... Maar hier en daar bleven er boeren bestaan die toch nog enkele paarden hielden, niet meer om te werken, maar omdat ook zij verliefd waren op die mooie beesten... en nu is er een soort revival van Het Paard bezig. Steeds meer zie je weer mooie rassen van paarden, die door de eigenaars gekoesterd en beschermd worden. Eigenlijk veel meer dan vroeger. Want vroeger waren hier alleen de eigen rassen, en nu zie je hier ook paardenrassen uit andere regio's en landen, zelfs werelddelen... (Ook bij de andere huisdieren is dit het geval !)

Maar het paard zit in een speciale positie!
Ik ben lid van SLE (Stichting Levend Erfgoed), waar men poogt de inlandse rassen te behouden voor het nageslacht. En voor sommige rassen is dat heel erg hoognodig ! Dat komt, omdat heel wat van die dierensoorten eigenlijk uit de normale markt zijn geconcurreerd. Neem nu onze oude kippenrassen, die zie je alleen nog bij enkele doordouwers, die alles op alles zetten om het ras te behouden, want de moderne hybriden leggen veel meer, en wat vleesrassen betreft, de moderne hybriden groeien vlugger en zijn dus veel economischer dan bv onze Mechelse kippen. Honden en paardenrassen zitten in een andere situatie, zij hebben het "nut" overstegen, en zijn in feite een soort luxedieren geworden, die gehouden worden omwille van de rasadel. Het is veel sjieker langs de straat te lopen met een echt vlinderhondje, dan met een stratier, alhoewel ze wellicht beiden even leuk en aanhankelijk zijn.

Veel van onze rassen zijn ook over de grenzen bekend, en worden er ook gehouden, net zoals je hier al die vreemde rassen ziet rondlopen, tot en met huskies en zuidafrikaanse ridgebacks bij de honden... zie je hier ook allerlei kippenrassen, allerlei schapen- en geitenrassen, en soms is het voor onze eigen rassen heel moeilijk om te blijven bestaan onder die druk.

Ik pleit dan ook, als je toch wilt kippen houden, omdat je ze leuk vind, omdat ze je afhelpen van heel wat huishoudelijk restafval en omdat ze ook nog eens een eitje leggen, kies dan voor een van onze eigen inlandse rassen, je gaat er een mooie kip voor hebben, die misschien iets minder legt, maar die leuk staat in je kippenren. En we hebben eigen rassen van héél groot zoals de Mechelse Kalkoenkoppen tot de schitterende en wereldberoemde Antwerpse Baardkrielen. Zo hebben we ook heel mooie en nuttige konijnenrassen, en mocht je tot de zeldzame wezens behoren die verslingerd zijn op het houden van eenden, dan heb je er een heel gamma van Belgische rassen die stuk voor stuk bijna uitgestorven zijn, en hoognodig enkele fervente beschermers van node hebben.

Maar weet je wat? Bekijk het eens rustig, neem je agenda, en noteer dat op zondag 23 augustus er weer een Erfgoeddag is door de stichting Levend Erfgoed, in het Provinciaal Domein Puienbroek te Wachtebeke. Je kunt er de meeste van die rassen van ons eigen rassen bekijken! Paarden, koeien, schapen, geiten, konijnen, kalkoenen, kippen, duiven, honden... en van heel wat van die rassen krijg je zelfs de kans er aan te schaffen... Het is een prachtige dag, in een prachtig domein, waar ook al een heleboel van die rassen speciaal gehouden en beschermd worden, en waar je ze kunt bewonderen op een prachtige wandeling door het domein. Doen !

tot de volgende ?

De tour de zwanse

Image by Getty Images via Daylife

Greg Lemond, voormalig winnaar van de Tour, heeft de steen des aanstoots in de kikkerpoel van de ronde geworpen...
Hij heeft publiekelijk verklaard dat de prestatie van Contador niet mogelijk is op een "natuurlijke" manier.
Natuurlijk kwam er onmiddellijk reactie van Contador en omgeving...
Maar wat denk jij er van ?
Wetende dat zelfs Merckx in Italië tegen de lamp liep (ook al blijft hij volhouden dat hij onschuldig was), en die reed weliswaar met minder goede fietsen dan nu, de tour uit als winnaar, aan een gemiddelde snelheid van nog geen veertig kilometer per uur... Nog een beetje en ze rijden hem nu tegen 50 km/uur uit.
Daar heb ik al wat vragen bij...
Maar naar mijn gevoel is het dagelijks hardrijden, koersen, om te winnen gewoon niet echt mogelijk !
Heb jij al eens een marathonloper gezien die dag in dag uit iedere dag een marathon loopt om te winnen?
Heb jij al eens een triatlonatleet gezien die...
nee hé, maar koersen, ho maar!
En pas op, er zijn ritten bij van meer dan 200 km, en soms enkele van dat kaliber na elkaar. Bovendien zijn de bergritten ook meestal gegroepeerd, om het lastig te maken...
Of velorijden is helemaal geen zware sport, anders zou je dat niet kunnen, of marathonlopers en triatlonatleten zijn doetjes...
Of... lemond heeft gelijk ...

Maar er is nog niemand betrapt op doping in deze tour de zwanse ???
Dat kan verschillende redenen hebben, maar ik denk, ik vermoed, ik voel het aan mijne kleine teen: ze hebben weer iets nieuws, iets wat ze nog niet vinden in de controles, of iets waar ze nog niet naar zoeken...

Naar mijn idee is dat waarschijnlijk niet eens zo moeilijk, rekening houdende met de vooruitgang in de medische en biologische wetenschappen.
Waarom vindt men die dopingsmiddelen? Omdat ze duidelijk vreemd zijn aan het lichaam, of in abnormale hoeveelheden voorkomen in het lichaam.
Maar stel dat je een middel vindt waardoor er geen verzuring meer optreedt in de spieren, en die gemaakt wordt met lichaamseigen stoffen... Dus voor ieder renner zijn eigen persoonlijke pilletje of spuitje... en je kunt niet eens stellen dat het doping is, want het verhoogt niet eens de capaciteiten...het maakt alleen dat je onbeperkt kunt blijven op maximum doorgaan.

Ik zeg zo maar iets, ik kan zo nog enkele mogelijkheden opnoemen, waarbij men met eigen lichaamsstoffen een soort pepmiddel maakt, onnaspeurbaar omdat het niet eens als doping kan gezien worden... Denk maar aan een eerste stap in die richting, bloeddoping, waarbij men zijn eigen bloed weer binnenkrijgt. Dat kan men ontdekken door abnormale hoeveelheden van bepaalde stoffen in dat bloed, maar mits enige verfijning, waardoor er geen overmatige aanwezigheid van die stoffen meer is, is het onnaspeurbaar...

En let op, van de rennerswereld druipt dit dan door naar de andere vormen van "sport"... Want door de manier waarop renners bijna dagelijks abnormale inspanning na inspanning moeten leveren, zijn zij het ideale proefterrein om nieuwe middelen op uit te testen. Bovendien hebben ze nog een voordeel! Er is geen sporttak waar de controle zo intens is, dus kun je experimenteren naar een "volmaakt" middel...

Wat dat betekent voor het lichaam van de renner is bijzaak, en neemt hij er blijkbaar graag bij, want hij moet in enkele jaren "binnen" zijn... ook al is het ten koste van zijn gezondheid. Gek is dat, maar kijk maar eens naar het wereldje van de bodybuilders, daar kun je letterlijk de gekte meten in centimeters "spieren"...

Het gekke is, dat, mocht de doping werkelijk verdwijnen, de uitslag wellicht niet zo heel veel zou verschillen van de huidige uitslag. Dat is logisch, want als ze nu allemaal nemen, blijven de verhoudingen in feite ook dezelfde... Alleen...wellicht zou de gemiddelde dagsnelheid weer terugvallen op een normale snelheid.

Doping is dus gewoon stom.
Niet meer en niet minder.
Bovendien is het roofbouw op het lichaam van wat eigenlijk een mooi en goed lichaam was.
Oh ijdelheid der ijdelheden, en alles is ijdelheid...

Ijdel... Heb je dat woord al eens goed bekeken? Eigenlijk betekent het "leeg". Kijk maar naar "Ijdele tonnen klinken het hardst". Is het niet heerlijk dat in onze taal die lege vorm van trots vooral naar het aspect leeg wijst? Een lege doos, een pracht van een geschenkverpakking, waar het geschenk in feite de verpakking zelf is...Als je het opent, heb je niets meer over.

djudedju...

De hamvraag van deze toer de zwans is dan ook: wanneer gaan ze dat nieuwe middel ontdekken?

sport is heerlijk, toch ?


tot de volgende?

12 digitale kaartjes

Image via Wikipedia

en ik kreeg ook nog enkele "gewone" kaartjes per post, om me een gelukkige verjaardag te wensen.
Hoe ouder ik word, hoe meer kaartjes ik ontvang.
Maar er zitten op zijn minst een paar dubieuze bij... die eigenlijk veel eer een publiciteitstunt zijn, dan wel oprechte wensen. Bedrijven waar ik me via de pc de wekelijkse of maandelijkse pub laat toesturen, zenden mij ook hun "lieve" wensen, soms zelfs met een bijkomend percentje goedkoper kopen, als ik het maar binnen de zoveel dagen doe...
Maar toch, ik kreeg bij mijn weten nooit eerder zoveel kaartjes voor mijn verjaardag als nu!
En, het zal wel het begin zijn van het kinds worden, ik ben er nog blij mee ook!
Vandaar, aan alle schrijvelaars en schrijvelaressen, welgemeend dank u voor de lieve wensen. Ik hoop dat ze allemaal waar worden, want dan leef ik nog heel lang, in een blakende gezondheid, met veel minder pijn, in welvaart en welzijn...allee, 't kan niet meer op.
Maar wellicht haal ik zelfs het omgekeerde van mijn jaren er niet meer bij... Ik ben er nu 63, tel daar 36 bij, en ik zou er 99 worden... Niet dat dit niet mag, maar voor mij liefst alleen als ik de kwaliteit van dat leven ook nog de moeite vind, want een vegeterend leven, als een serreplantje dat niet weet dat er buiten ook nog een echte zon is, nee, daar heb ik geen lust in. Ik wil best oud worden, met een normaal slijtageproces, maar zo, dat ik nog steeds echt gelukkig ben met het leven. Ik heb je al gezegd, ik hou van het leven, ik ben gelukkig in de staat waarin ik ben, zelfs met de pijn, maar mocht men morgen mijn levensdraad doorknippen, dan zou dat ook maar zo zijn. Ik tracht er niet naar, maar ben dankbaar dat ik al zoveel langer mocht zijn in een redelijke staat, dan onze Koen, dan ons vader en nog zoveel anderen die ik heb zien gaan aan een heel jonge leeftijd.
We vergeten te veel dat we leven in de eerste generatie die werkelijk oud kan worden (allee, in de bijbel in de tijd van Methusalem was er een tijd waar ze nog véél ouder werden !!!!)... Maar ik herinner me best dat toen ik jong was, een mens van 70 een echt oude knar was, meestal krom en scheef gegroeid van het vele en zware werk... Als je nu mensen ziet van zeventig, dan moeten ze dat zelf vertellen, want je ziet het er niet meer aan!
Vroeger waren de mensen veel vroeger oud, en stierven ook veel vroeger. Maar het is vooral de kwaliteit van het leven in de oude dag die enorm verbeterd is! De meeste gepensionneerden hebben nog heel wat jaartjes in een redelijke gezondheid voor hen, en je ziet ze hier in onze Vlaamse Ardennen met de koersfiets rondrijden alsof ze nog driemaal zeven waren.

Is het het werk dat minder lichamelijk is geworden? Is het de betere voeding? is het de betere Hygiëne? is het de betere medische zorgen? Wellicht is het dat allemaal samen...maar het is een feit dat wij het in deze generatie veel beter stellen dan ooit.

Wij moeten daar dan ook dankbaar voor zijn, en bewust genieten van elke dag die ons geschonken wordt! Want wij maken die dagen niet zelf en hebben het niet in handen.
Ik denk dikwijls aan ons moeder die vertelde dat ze iedere dag begon met een dankgebed, dank omdat ze weeral een dag mocht leven, al zo veel langer dan... en dan kon zij een nog veel langere lijst invullen dan ik zelf al doe...

Als je kind bent, dan lijkt iemand van van zestig jaar een onmetelijk oud iemand, het is voor je kinderbrein niet in te denken dat je ooit zelf zo stokoud zou worden... en toch komt die dag, veel sneller dan je ooit hebt gedacht. En wat nog veel gekker is, in de loop van je leven zie je de lijn van "oud" steeds verder opschuiven. Tot in het absurde, als je luistert naar werkelijk oude mensen... Ik herinner me tante Clemme (Clemence)die al een stuk in de negentig was, toen ze met de bus op bezoek kwam naar ons moeder. Ze was wat later dan gewoonlijk, en ons moeder vroeg of de bus vertraging had. "Bah nee", betoogde tante Clemme, "maar aan Petit Paris kroop er daar een oude doos van wel tachtig jaar op de bus, en 't duurde een eeuwigheid voor aleer ze er op geraakte! Zo'n oude mensen moeten de bus niet meer pakken hé!"...Ze vergat duidelijk dat zij al in de negentig was, en nog heel kras...

Heerlijk is dat... Zalig oud worden.
Ik wil er voor tekenen.

Maar in de home bij tanteke, zie ik dan weer heel andere beelden, oude dutsen, en daar tracht ik helemaal niet naar. Het gaat hem dus wel degelijk over de kwaliteit van het leven. Maar ja, ook daar heb je weinig over te vertellen... ook dat onderga je, tenzij je opteert voor euthanasie...En ook dat lijkt me niet echt een optie. Ik ben wel van oordeel dat je het leven van een terminaal zieke mens niet nodeloos moet rekken, dat je zijn of haar pijn moet wegnemen en het levenseinde dragelijk maken, maar er zelf een einde aan maken of laten maken...Nee, dat lijkt me maar niets, en ik denk hierbij niet eens aan godsdienstige redenen... Voor mij is het leven één met de dood. Er is geen leven zonder dood en geen dood zonder leven. Laat het dan ook één zijn.

Ik maak hiermee geen oordeel over mensen die wel euthanasie toepassen, of die anders "uit het leven stappen" zoals ze dat nu zo mooi noemen...Ik geef alleen mijn visie op mijn kijk op het leven, niet meer, niet minder. Ik geloof ook niet dat iemand mensen kan en mag veroordelen die bewust uit het leven stappen, wij kunnen immers niet oordelen hoe zij de pijn (geestelijk of lichamelijk) ervaren. Wij weten niet eens of dat bewust uitstappen op dat moment wel echt zo bewust is of niet.

Het lijkt mij veel en veel erger iemand anders van het leven te benemen! Daar overschrijd je alle recht en alle moraal!

Maar nu ben ik er, nog, en al 63 jaar, en ik ben blij en dankbaar dat ik dat nog allemaal kan en mag meemaken. En omdat ik zo van het leven hou, doet het verlies van Koen en zovele anderen nog zo veel pijnlijker aan, want zij hebben dat dagelijkse geluk niet meer...

Weet je, ik wens jullie allemaal toe dat jullie bewust en dankbaar voor het leven kunnen genieten van een mooie en gezonde oude dag, in welzijn en welvaart... Maar vooral: bewust van het geluk dat je ten deel valt !

Bewust van het mooie in iedere dag, in ieder uur, in ieder ogenblik, in die prachtige bergen die je nu ziet in de beelden van de Tour de France, tot in het uitkomen van die kleine vlinder uit die lelijke bruine, droge cocon...

Tot de volgende, en de daarop volgende en de daarop.... ???

Het Huwelijk

Image by Brabants Historisch Informatie Centrum (BHIC) via Flickr

Gezien? Ik schreef Huwelijk met een hoofdletter, want ik stam nog uit de tijd dat het Huwelijk een sacrament was, iets wat je aanging voor het leven, een Heilig verbond...
Dat is duidelijk verleden tijd, niet alleen is het doel van het huwelijk, het voortbrengen van nieuw leven al lang geen hoofdzaak meer, en laat men met nu mensen van dezelfde sekse huwen, maar het is ook al lang geen verbintenis meer voor het leven.
Ik las zo juist in de krant dat er in 2008 precies 45.613 huwelijken werden afgesloten in ons landje. Ik las meteen er na ook dat er 35.366 echtscheidingen in dat zelfde gezegende 2008 uitgesproken werden... of, om het in cijfertjes te blijven uitdrukken: meer dan 79 % van de huwelijken lopen op de klippen... Natuurlijk zijn niet alle echtscheidingen ook betreffende huwelijken in het zelfde jaar afgesloten, maar de tendens klopt wel... Enkele jaren terug stelde ik vast dat er maar 1 op de drie huwelijken stand lijkt te houden, en nu moet ik vaststellen dat er net iets meer dan 1 op vijf (20 %) blijft bestaan...

Dat treft me hard, vooral omdat ik zaterdag laatstleden belde naar Lea om haar proficiat te wensen met haar huwelijksverjaardag...de hoeveelste? de 56 ° !!! En aan hoeveel zit jij al ? In November zijn we 43 jaar getrouwd...

Heerlijk toch? Twee mensen die niet ostentatief zitten hun liefde te exposeren, maar waaraan je voelt dat het een echt hecht verbond is, een huwelijk waar in de loop der jaren een soort levenshouding is gegroeid, een huwelijk waar elk zijn plaats kent en de plaats van de ander niet alleen erkent, maar naar voor schuift... Bij Lea en Armand, is het heel duidelijk dat Lea de extraverte partner is, en je ziet Mandje zitten, luisterend en knikkend en nu en dan monkelend. Heel af en toe zegt hij ook iets, en dat wordt dan beaamd en bekrachtigd met tekst en uitleg door Lea. Je zou kunnen stellen dat ze niet alleen naar elkaar zijn gegroeid, maar dat ze ineen zijn gegroeid, hun takken zijn verweven en vormen als het ware één boom.

Ze hebben ook al heel wat leed gekend, maar met elkaar hebben ze alles doorstaan, en zijn er sterker en hechter uit gekomen.

En dan lees je dat van de jonge mensen amper één op vijf...
Och, ik heb al herhaalde malen gepoogd tot een analyse te komen waardoor jonge mensen blijkbaar niet meer kunnen groeien tot hun takken onherstelbaar in elkaar verweven zitten...
In sommige gevallen zeg ik zelfs dat het goed is dat er echtscheidingen kunnen, het hoeft niet meer te zijn dat het huwelijk een hel is voor een van de partners die onderdrukt en mishandelt wordt...Maar je moet in samen-leven ook wel eens leren wat water in de wijn te doen, en elkaar te leren verdragen in kleine en grote dingen...En meestal zijn de kleine dingen het moeilijkst, omdat die zo futiel zijn dat je er niets kunt op zeggen, maar die zo vaak voorkomen dat het een berg lijkt... Grote dingen worden meestal uitgepraat en bijgelegd, en aangepast... Het moeilijke is je telkens weer te herinneren dat het maar een heel klein ietsje is, een niemendalletje, en het ook telkens terug te brengen tot dat bijna niets, en het niet opeen te stapelen tot een berg die niet meer te nemen is... En zie, op den duur zie je het dan niet meer, weet je het niet meer, heb je het aanvaard als een stukje eigenheid van je geliefde...ook geliefd in die kleine kantjes.

Het ergste vind ik de kinderen in die gescheiden gezinnen... Zag je die reclame van een of ander automerk, waarbij men het heeft over de kinderen van mij, die van mijn vrouw en die van ons samen??? Dat is de realiteit in veel gezinnen van nu. Je krijgt er plots broertjes en zusjes bij, die van jou leeftijd zijn of zelfs ouder... heel je bestaan wordt onderste boven gekeerd. En soms zie je dat de gemeenschappelijke kinderen iets meer mogen en hebben dan de kinderen uit een vorige verbintenis...

Verbintenis... heeft iets van verbinden, verband, verbond en heden ten dage iets van verbreken, scheuren, pijn...

Ik wou dat er een soort lijm bestond voor huwelijken... Kijk maar eens naar onze koning, dat huwelijk was zo goed als naar de knoppen, buitenechtelijke relaties en noem maar op scheurden het in grove stukken... En het was de druk van Koning Boudewijn die de echtscheiding verhinderde. Wellicht zullen Albert en Paola hem daarvoor ettelijke keren vervloekt hebben, en pijnlijk naast elkaar geleefd hebben, telkens weer de moeilijkheden herinnerend, tot van lieverlede het herstel kwam, de oorspronkelijke liefde terugkeerde, gezuiverd en puurder dan ervoor...En heel de natie vierde onlangs hun gouden huwelijksjubileum mee ! Je ziet dat het weer een echt echtpaar is, met oog voor elkaar... Er is dus wel degelijk veelal een kans op herstel, als we tenminste herstel willen.

En dat is volgens mij net waar het hem schort... Volhouden, echt willen, vechten voor...
En dan vraag ik me soms af, gaat het momenteel niet allemaal veel te gemakkelijk voor onze kinderen, mankeren zij niet het feit dat je voor sommige dingen echt moet werken, je inzetten, werken om het te bekomen te behouden???
Hebben wij als ouders, grootouders niet te veel de neiging om alles voor hen te doen, hen het werk uit handen te nemen...? Wij moesten thuis sommige taken doen, niet alles was gesneden brood, schilderen, hout hakken, en dergelijke dingen waren taken voor ons. Och, we zagen er tegen op, probeerden het te ontwijken, maar is dat niet net wat ons het meest heeft bijgebracht?

Men trouwt (het woord trouw!!!) met veel beloften en eden...

en met veel kosten...

het loont echt de moeite er voor en er aan te werken !

tot de volgende ?