Want er is een fundamenteel verschil, die onder meer door die liedjes en zo bezig is te vervagen. Men verward de lichamelijke aantrekkingskracht, de verliefdheid met Liefde met hoofdletter. En net zo goed heeft men al wetenschappelijke (????) studies gemaakt, waaruit blijkt dat de verliefdheid maar een tijdje meegaat, en dan verdwijnt. Liefde echter die blijft!
Feit is wel dat ook de meeste Liefde in deze tijd begonnen is met de liefde, de verliefdheid. Vroeger was dit veel minder het geval, want toen ging het veelal over verstandshuwelijken en gearrangeerde huwelijken. (Nu is er hoogstens nog het huwelijksbureau voor dergelijke dingen)Maar het is en blijft een feit dat de meeste van die verstandshuwelijken ook slaagden, en dat er van uit het quasi niets toch Liefde groeide.
Het is niet makkelijk Liefde te definiëren. Maar heel eenvoudig gezegd, je hebt het als je uit de ogen van de ander ziet. Als je je zo kunt inleven dat je de wensen en verlangens bijna kunt voorkomen, of voor komen. Als het gelukkig zijn van je partner voor jou belangrijker wordt of minstens even belangrijk is als je eigen geluk.
Gek, als je het zo neerschrijft, dan lijkt dat heel sterk op wat de kerk eist als naastenliefde ook. Wat voor mij meteen duidelijk maakt dat de kerk daar maar een ideaalbeeld poneert, die niet of hoogst zelden door iemand kan bereikt worden, en wellicht door niemand, als men als naaste alle mensen omvat. Je kan een moeder Theresia zijn, maar dan nog zal er hier of daar iemand rondlopen die niet in je liefdeskraam past... anders ben je niet meer menselijk.
Maar laat ons maar gewoon thuis blijven, in de Liefde tussen man en vrouw, in zijn meest ideale vorm. Dat is al moeilijk genoeg. Kijk maar naar de echtscheidingscijfers...
Als er momenteel veel meer echtscheidingen zijn dan vroeger, bewijst dat dan dat er minder echte Liefde is tussen man en vrouw? Ik durf dat niet zo maar te stellen. Ik denk dat het veeleer een gebrek aan geduld is dan wel een gebrek aan basis.
Want er is wellicht geen een jong stelletje die meteen in de hogere Liefdessferen verkeert! Nee, ze zijn meestal heel erg verliefd, heel erg tot elkaar aangetrokken, maar op het moment dat dit lichamelijke iets of wat verandert, minder overheersend wordt, moet je de Liefde toelaten binnen te komen, moet je leren ook de mindere dingen bij je partner te aanvaarden, wetend dat zij de uwe ook moet er bij nemen, en net daar hapert het!
In de volksmond zouden wij zeggen dat ze nu geen water meer bij de wijn doen, maar dat is een wat simpele uitdrukking voor wat eigenlijk een zeer complex gegeven is: samen-leven, met nadruk op samen, samen in een éénheid. Voordien kun je als jong paar de stelling van Lea (een héél wijze vrouw!) toe passen: "Kom je niet overeen, kruipt over een", een plastische manier om uit te drukken dat je met de lichamelijke liefde heel wat kleinigheden kunt toedekken... Die theorie blijft ook in een later stadium nog wel van toepassing, maar is niet meer zo dominant aanwezig.
Er verandert iets, en waar de echtparen de tijd nemen en leren samen te leven, komt dan in plaats van de liefde heel stilletjes de Liefde aan. Je kunt elkaar eigenlijk niet meer missen. Het lijkt wel of je op een of andere manier een eenheid vormt. Je kunt daar heel plotseling mee geconfronteerd worden, als bijvoorbeeld een van de twee gehospitaliseerd wordt. Je hebt het gevoel dat je verloren loopt. En alhoewel je eigenlijk op een gewone dagdagelijkse dag niet echt zo heel veel met elkaar zit te babbelen, lijkt het nu een oorverdovende stilte. Je bent plots een stuk van jezelf kwijt.
Maar dat komt niet zo maar, Liefde is echt een werkwoord! Je moet er aan werken, je moet willen naar elkaar groeien, je moet leren de dingen die je storen bij de ander te aanvaarden en zelfs lief te hebben. Dat er eerst een verliefdheid is, is dus alleen maar een goede aanloop, maar de marathon moet nog gelopen worden.
En geef toe, dan is Liefde niet iets waar je liedjes over zingt, daarvoor is het dan veel te diep, veel te zwaar, en vooral: veel te persoonlijk.
Mij lijkt dus dat de huidige generatie vooral geduld mankeert. Alles gaat tegenwoordig zo snel, met onmiddellijke resultaten, dat iets opbouwen niet echt meer van deze tijd lijkt. Toen ik klein was speelden we met de meccano, en met veel geduld maakten we torenkranen en bulldozers uit die ontelbare metalen plaatjes en honderden vijzen en moertjes... We moesten die dingen dan zelf voortduwen om ze in beweging te krijgen, en draaien aan een hendeltje om met de kraan iets op te lichten... De meccano bestaat nog steeds, maar nu zit er een elektrische motor bij, zodat de gemaakte objecten zelfstandig kunnen bewegen. Je miet niet meer draaien aan een hendeltje, het moet vanzelf gaan. En dan zie ik mijn kleinkinderen die één keer dat ding maken die op de doos prijkt, en dat daarna de meccano veroordeeld is tot de zolder. Want het duurt zo lang voor je echt iets hebt. Met je nintendo en Wii heb je meteen resultaat.
Wij maakten "zwaarden" van een wilgentak, en met een oud zakmes sneden we in de schors heel mooie dessins uit, zodat de stok geen stok meer was, maar een mooi zwaard...We hadden niet zo heel veel, dus moesten we de meeste dingen "maken", "maken" omdat het eindproduct pas met veel fantasie "echt" was. We leerden op die manier geduld, we leerden opbouwen... Is dat het geheim van ons huidige geluk? Dat we hebben leren opbouwen uit het niets? Of is het zoals sommigen zeggen het feit dat momenteel de jonggehuwden beginnen met alles... Toen wij huwden hadden we niet veel, en alles wat we nu hebben hebben we samen opgebouwd, samen verdiend... Het is niet ons startkapitaal geweest, want dat was er niet of bijna niet... Nu starten de jonge mensen met een volledig ingericht huis, met alles er aan wat je kunt dromen... Is dat misschien niet echt een voordeel? maar eerder een nadeel?
Ik denk dat het vooral het feit is dat alles nu snel moet gaan, onmiddellijke resultaten afwerpen, en Liefde is nu eenmaal een traag op bouwen... Een grote toren bouwen met legoblokjes, vergt een geduldige opbouw, een stevig fundament en zorgvuldig opbouwen, anders valt de toren in.
tot de volgende?
