Laurus Nobilis (keukenlaurier)

Gisteren was het weer hobby... en wij moesten - indien mogelijk - laurier meebrengen, indien we thuis een boompje hadden. "Breng genoeg mee, voor diegenen die geen boom hebben!" was het devies.
Anny knipte een twintigtal takken van één van mijn twee bomen, en toen ik daar kwam was er 1 (zegge en schrijve een!) mensje dat geen laurier had...en iedereen had er massa's mee! De meesten hebben hun overschot terug meegenomen om te drogen voor eigen gebruik, en mijn takken zijn meegenomen met dat ene dametje...
Wij kregen een grote isomobal, moesten eerst een stukje afsnijden om de bal te kunnen zetten, en dan bovenin een gat snijden, waarin een plasticbloemenkokertje werd geplaatst. Je kent dat wel, in bloemstukken zie je soms dergelijke kokertjes, waarin dan een bloem in het water in het kokertje staat...
Dan werd de ganse bal met laurierbladen bekleed. Ik heb er twee gemaakt, een van de dametjes kreeg het niet voor elkaar... Thuisgekomen moesten we de bal in een stuk nylonkous binden, om zo, netjes de bladeren tegen de bal gedrukt, te drogen. We hebben ook allemaal enkele orchideeën in zijde meegekregen, om naderhand in het bloemstukje (of laurierstukje) te zetten... Mooi is het wel, en ben je het moe, dan kun je nog altijd de laurier gebruiken in de keuken.
Ik was verbaasd te horen dat ik niet alleen ben met mijn laurier in volle grond. Er waren er heel wat die een BOOM hadden staan, van 4 , 5 meter groot. De mijne zijn nog groter, maar ik heb ze ook nog niet getopt, wat de meesten wel al deden. Ik laat maar groeien wat groeien wil, en mijn bomen zijn beneden meer dan anderhalve meter in omtrek, maar hebben nog steeds een mooie vorm als een ceder, je weet wel wat ik bedoel.
Vooral het exemplaar in de kippenren is groot en blijft maar doorgroeien. Zal van de kippenmest komen denk ik...

Dus, mocht je laurier nodig hebben, als je langs komt, vraag er dan gerust naar, er is er genoeg. Lekker in de Vlaamse stoofkameraden (karbonaden voor wie traag van begrip is)...

Zaterdag 21 maart ga ik mee met Monique naar een "vormingscursus", om nieuwe technieken te leren.
We gaan er met acrylverf werken op glas, terracotta en hout, dan gaan we een sjaal in zijde leren maken, een ijstoeter van een keukenhanddoek en kleurrijke washandjes en als laatste een Broche in (droog)vilten en enkele metaaldraadjes...Kostprijs 20 euro, eten inbegrepen. Maar voor de mensen die gaan aanleren voor het later gebruik in de hobbyclub, zou de kas betalen??? We zien wel... Maar je ziet, ik heb me laten ringeloren... Ik zit dus helemaal in de bestuurswerking, en ben meteen lesgever gebombardeerd. Nu ja, ik doe het graag, en iemand moet het doen. Bovendien, ik knutsel graag, en zal het thuis ook wel gebruiken. Straks zie je Anny met zijden sjaals en vilten broches flaneren...

Wie weet kan het zelfs nog wat verder uitdijen... Els moet ieder jaar ook dingen "fabriceren" in de kleuterklas, als geschenkjes voor ouders en grootouders... Wie weet kan ik haar ook nog een en ander leren. We zien wel.

Vanmorgen was het een drukke start... De kinderen gaan naar de lering voor hun Plechtige Communie (16 mei om 15.30 uur!) en moesten een kleed maken. Ze kregen een soort geplastificiëerde witte lap mee, en met veel moeite heeft Anny daar een "kleed" van gemaakt. (Eerder een zak met drie gaten (voor hoofd en armen) in, want het was niet anders te doen met zo'n stof. Kimberly had haar kleed al versierd met tekeningen, en Gwendolyn rekende op de goodwill van opa... Dus heb ik dan nog wat beestjes op dat kleed getekend... Ik weet niet wat dat met de lering te maken heeft, maar dat zal wel aan ons liggen, om het met de tweeling te zeggen, we zijn al oud en kennen dat niet, he, opa...

djudedju....

Gelukkig houd mijn rug min of meer zijn manieren, en blijft de pijn binnen wat draagbaar is, want het zijn drukke tijden en slecht weer !

Heb je het vannacht horen stormen? Anny wel, ik heb geslapen als een verkske... Gelukkig zat de wind niet volledig tegen ons raam, want het heeft ook gegoten zei Anny, en zoals je weet, wij slapen met het raam open... (Rolluik is wel dicht).

Bij de visboer hebben we een mooie moot zalm gekocht en een stuk heilbot, eten voor twee keer... Een keer luxueus met zalm, en de volgende dag: Patatten in de pel met heilbot...En voor Anny nog een stukje boter er bij.

Voila, 't is weer al verteld... Ik hoop van harte dat jullie ook zo'n heerlijk leven hebben als wij hier, lekkere zalm en noem maar op...We zijn de koningen te rijk. En zeggen dat 't vasten is !

Tot de volgende ?

Oh ja, onze pastoor heeft een leuk vastenpuntje voor zichzelf: hij heeft het roken stopgezet !

Als ik ooit eens vijf minuten tijd heb...

Louis Neefs (via last.fm)

dan begin ik er beslist eens aan, aan ik weet niet wat, maar je zult zien dat...
Louis Neefs zaliger zong dit liedje ooit, en op een of andere manier zit het al heel de morgen in mijne kop.
Eigenlijk zou het Joe Cocker moeten zijn, want ik tikte een collectie hele oude ceedeetjes van hem op de kop op de rommelmarkt...Op een ervan prijkt een langharig jong manneke, niet te herkennen als de Joe Cocker zoals we hem nu kennen.
Ik hou wel van die schorre ruwe stem. Daar kun je arduin mee glad schuren.
Maar hoe graag ik hem ook hoor, zijn liedjes planten zich niet zo makkelijk in mijn geheugen. Misschien wel omdat het niet in mijn moerstaal is ? Ook al ken ik heel wat engelse en Franse chansons van buiten, die van hem niet. Gek.

Maar wat zit ik hier nu bezig over deuntjes.
Weet je er zijn belangrijker dingen dan een lustig airtje. Ik las in American Scientific dat men er in geslaagd is een kunstmatige vorm van (bijna)leven te maken. Ze hebben in plaats van RNA een kunststoffen PNA gemaakt met dezelfde capaciteiten (bijna?)... Ze zijn er ook in gelukt om de stamcellen zelf te maken uit je eigen cellen. Helemaal werkt het nog niet, maar ze zijn er bijna.De mogelijkheden van die dingen zijn ontzagwekkend !
Als dat met die stamcellen werkt, dan gaan ze binnenkort voor u, in vitro, een nieuwe lever kweken, uw oude versleten exemplaar er uit zwieren en er een nieuwe van uw eigen cellen (geen afstoting !) weer in kieperen. Heb je hele grote flaporen? Geen nood, kweken we er even een stelletje op een handzamer formaat.
Dat eerste stukje nieuws is al even enorm ! Het onderzoek is gestart als een speurtocht naar nieuwe medicamenten, maar ze zijn (bijna) op nieuwe vormen van leven gestuit. Wat daar allemaal kan uit voortkomen is zo mogelijk nog veel intrigerender dan het voorgaande. Zo kunnen ze misschien met tijd en veel boterhammen wel echt levende robotten maken???
Ze doen maar.
Ze hebben nu ook een middel uitgedokterd om een klein stukje van een gen, en wel het stukje dat ze precies willen, uit te halen uit de reeks. Klinkt niet zo enorm? Als ze het net daar zetten waar de cellen gereproduceerd worden, zullen alle volgende cellen gemaakt worden volgend de nieuwe gegevens, dus zonder dat ene gen. Nu nog het goede gen er in de plaats krijgen, en heel wat ziekten zijn de deur uit.
Wat gaan we dan krijgen?
Ja, als we niet meer stuk kunnen gaan (ze steken nieuwe onderdelen), niet meer kunnen bezwijken aan kanker (ze maken nieuwe en gezonde cellen aan), geen pijnlijke rug meer (nieuwe wervels, nieuwe zenuwen...) Wat gaan we dan krijgen ? Want het eeuwig leven, dat zal er wel nooit komen op deze aardkloot... Er zal dan wel plots een weer nieuwe oude ziekte opduiken die net weer ontsnapt aan al hun kundigheden, en joepedada, weg zijn we... ad aeternam.
Maar zo te zien zit de kans er in dat we allemaal (wellicht onze kleinkinderen?) weer Methusalems worden, en zeshonderd en oneffen worden. Op pensioen vanaf ons 65 en dan enkele honderden jaren heerlijk niksen? Zie ik niet zitten.
Ik herinner me de tijd van de invoering van het prepensioen in de bouwnijverheid... Vroeger moest je werken tot je vijfenzestig, en dan plots maar meer tot je 60 en even later zelfs maar tot je 58... Maar er was een merkwaardig fenomeen zichtbaar ! Wij hadden ook een voordeel voor de weduwen van de overleden bouwvakarbeiders. Voor de invoering van het prepensioen zag ik heel veel dametjes komen die hun man een stuk voor hun pensioen aan 65 verloren waren. Met de invoering van het prepensioen was het aantal jonge weduwen plots gereduceerd tot bijna nul !
Men spreekt nu, gezien de stijgende gemiddelde leeftijd van de mens, dat de pensioenleeftijd zou moeten verhoogd worden... Doe dat, en ik voorspel dat er bijna geen mensen ooit op pensioen raken, zeker niet in de zware beroepen.
Ik heb de indruk, gebaseerd op deze ervaringen, dat -zeker voor de lichamelijk zware beroepen- de leeftijd van 65 al iets te hoog ligt ! Daarmee wil ik niet zeggen dat de pensioenleeftijd niet mag verhoogd worden, maar dat men het zeker niet mag doen op de manier zoals wij momenteel werken. Ik denk dat de tewerkstelling als dusdanig dan zou moeten afgebouwd worden op een geleidelijke manier. Stel dat men bijvoorbeeld aan 58 een uur per dag minder gaat werken, aan 60 twee uur en zo verder, zodat men geleidelijk naar een volwaardig pensioen toegroeit. De druk verminderen naar de stijging van de leeftijd.
Een soort deeltijdse betrekking, zeg maar... Maar met de nodige waakzaamheid, want we kennen allemaal het verschijnsel van de vorige arbeidsduurverminderingen. Naarmate het aantal werkuren daalde steeg de productie, zodat er op den duur op minder tijd meer geproduceerd werd dan er voor. Dat mag en kan de bedoeling in dit geval niet zijn, anders biedt het geen oplossing.

Het ambetante van het verhaal is, dat dit maar ideeën zijn, dat we het niet eens eventjes kunnen uittesten. Het uittesten gebeurt meteen in de werkelijkheid, met de eventuele slachtoffers netjes in het scenario ingeschreven. Er is geen mogelijkheid om het theoretisch uit te testen!

En het gekke is dat er ook bijna geen terugweg mogelijk is !

Ik herinner me de tijd toen het prepensioen ingevoerd werd... In een meubelbedrijf moesten er tientallen mensen afgedankt worden. Vanuit de vakbond drongen wij aan op gebruik making van dat nieuwe systeem, het brugpensioen, die de ouderen op een min of meer redelijk inkomenspeil konden uit de productie halen... Een "properder" oplossing dan de afdanking van jonge mensen in de periode van hun volle leven, met kinderen en een huis om af te betalen...
Ik ben nog nooit zo uitgescholden geweest als die keer door een van die ouderen, die zich wreed gepakt voelde, en zich helemaal niet afgeschreven voelde...
Enkele jaren later maakte arbeiders ruzie als ze niet mochten op prepensioen gaan. In enkele jaren was het noodmiddel uitgegroeid tot een recht... Heel bizar.

Dat bewijst dat er geen testperiode mogelijk is...Eens je iets invoert, is het verdraait moeilijk om de klok terug te draaien.

We zitten nu weer in een periode van hoge werkloosheid, en een van de grootste gevaren van een dergelijke periode is dat jongeren die enkele jaren werkloosheid kennen, zich ook settelen in deze situatie. Zij leren op die manier leven, en passen zich aan die situatie aan. Het is naderhand zeer moeilijk om hen in het werk in te voeren. Op een of andere manier is een mens ook op dat gebied honkvast! Eens hij in een situatie zit, past hij zich aan, en voelt zich na een tijdje "goed" in die situatie.

Nu kennen we het systeem van gedeeltelijke werkloosheid, wat de mogelijkheid biedt je werk te houden, slechts x tijd te presteren, en de rest van de tijd gedeeltelijk werkloos te zijn. Dit is weliswaar een vermindering van het normale inkomen, maar toch beter dan volledig werkloos worden. Maar zit daar ook geen kans in om jongeren in te schakelen in het werkmidden? Zou men het ritme van de tewerkstelling niet voor allen tijdelijk kunnen minderen in functie van tijdelijke tewerkstelling van jongeren? (en andere volledig werklozen). Men zou zelfs tijdelijk de bedrijven kunnen steunen daarbij, om de "leertijd" van de nieuweling in de job, te overbruggen. Op die manier zou men de volledige werkloosheid voor veel meer mensen kunnen vermijden.

Ik weet wel dat er een pak moeilijkheden bij komen kijken, maar moeilijkheden zijn er in elk systeem, en zijn er om opgelost te worden. Bovendien zou het settelen in de den dop althans vermeden worden, en zouden de jongeren zelfs in een economisch mindere tijd toch nog ervaring kunnen opdoen !

Maar ach, ik zit maar te dromen... 't Zal mijn oude roeping als vakbonder zijn die nog eens opspeelt...

tot de volgende ?

Maandag baaldag

Slecht geslapen vannacht. Liggen peinzen en prakkezeren.
Vanmorgen, toen ik het rolluik omhoog deed van Koens kamer, om mijn gymnastiek te doen, scheen de zon. Er hangt een nevel, maar die lijkt wel van goud in het schijnsel van de zon.

Ook Anny heeft niet veel geslapen (mijn schuld?), of lag ze ook te dubben ?

Waar is de tijd dat we alles verwerkten zonder er veel bij stil te staan. Geef toen als kind was ook ons brein veel soepeler in het herstel en in het verwerken en vergeten. Zelfs als jong volwassene ging dat allemaal veel vlotter. Niet dat er toen geen verdriet of geen gemis was, maar toch... Ik heb veel verdriet gehad bij het sterven van mijn vader, maar niettemin, dat was niet een snijdende pijn, veeleer een gemis, en vooral een besef van vele gemiste kansen, kansen om nog zoveel te vragen, zoveel bij te praten... Ook wat geschrokken van die jonge leeftijd. Toen mijn broer gestorven was, was dat één van de dingen die enorm op mij inwerkte, "Als ik zo oud word als Pierre, dan heb ik maar drie jaar meer tegoed..." Toen dat jaar er kwam, had ik schrik. Dacht ik veel meer aan de dood dan anders, aan mijn kinderen, aan mijn vrouw. Ik sprak er niet over, maar het zat er wel te steken. Toen net als nu vind ik de dood op zich niet erg, maar het achterlaten van je geliefden, de vraag of je niet meer zou kunnen hebben gedaan, dat maakt me bang. Ik weet niet hoe jij het voelt, maar ik heb nooit het gevoel dat het "af" is. Er rest steeds nog veel meer te doen.

Hoe ouder je wordt, hoe meer je met de dood geconfronteerd wordt... Je ziet steeds meer en meer mensen verdwijnen uit je kennissenkring, nabij en ver, maar telkens is het of er een belletje afgaat.

Als ik in de home op bezoek ga bij tanteke, dan staat daar bijna steeds een tafeltje met een bord waarop dan één of twee overlijdens gemeld worden, meestal met een fotootje er bij, en dan herinner je dat je die man of vrouw een week of enkele weken terug nog zag zitten keuvelen in de cafétaria, net zoals jij daar zit te keuvelen. Dat zijn geen vrienden, maar toch kennissen, ook al zijn het heel vage kennissen.

Misschien voel ik dat meer dan anderen, omdat ik steeds tegen iedereen een goeie dag zeg, en soms ook over een of ander ding zit te klappen en te lachen met die mensen. Ik leg heel makkelijk contact, en stel telkens en telkens weer vast dat een vriendelijk woord mirakels doet. Het maakt de ander ook vriendelijk en brengt ook op zijn of haar gelaat een glimlach.

Neem nu de parkingbewaker aan Flanders Expo te Gent... Ik rij telkens naar de parking dicht bij het evenement, waar de bezoekers niet mogen staan, tenzij, ze net als ik beschikken over een invaliditeitskaart. De jongeman die daar dienst doet is (bijna) steeds dezelfde. Gisteren was net een wagen voor mij op de parking gelaten, en de man was bezig de kegels die de weg afsluiten terug te zetten, toen ik daar kwam. Ik zeg steeds vriendelijk goeiendag, drukte mijn medeleven uit toen hij daar eens een hele dag in de regen en de kou moest staan, en hij kent me, en zodra hij mij ziet, splijt zijn gezicht in een brede smile open... Nu stond hij met zijn rug kegels te zetten, en ik drukte eens kort op mijn toeter, hij draaide zich om, en ik hief mijn handen als in een biddend gebaar, hij lachte en nam de kegels weg. Toen ik voorbij kwam wisselden wij een vriendelijk goeiendag. Toen wij van de rommelmarkt terug kwamen, zag hij ons wegrijden, en zwaaide nog eens...

Ik ken zijn naam niet, weet niet waar hij woont, maar toch is het op een of andere manier steeds een beetje een blij weerzien. Heb jij dat ook ? Of leg je niet zo hendig contact met de mensen?

Maar zo worden de mensen allemaal een stukje van mijn leven, en doet ieder verlies ook een beetje pijn. Gek ? Misschien wel, maar ik vind het belangrijk met mensen ook mens te zijn.

Ik heb dat altijd gehad. Ik had zelfs als kind altijd een heleboel vrienden (maten zegden we toen). Niet ieder kind doet dat. Mijn kleinzoon doet dat wel, maar zijn zus legt niet zo makkelijk contact. Ook beperkt ze zich dan meestal tot een vriendinneke, ze zoekt niet in een groep te raken.

Hoe komt dat ?

Ik kan mij het leven niet voorstellen zonder al die vlugge en ampele contacten. Het is voor mij of ik in de grote oceaan telkens weer een boei vind waaraan ik mij wat kan vasthouden en uitrusten om weer verder te zwemmen in de eindeloze leegte.

Die net daardoor net niet leeg is, maar vol warmte. Oasen.

Tot de volgende ?

Leve de koers, Weg met de koers !

Ik heb iets ambivalents met de wielerkoersen.
Ik zie het graag.
Ik volg het een beetje, als ze voorbij mijn huis komen, sta ik zelfs buiten om ze te zien.
Ik stel het ENORM op prijs, dat het gemeen - tebestuur ook zo koersminded is, en bij iedere passage alle wegen en weggetjes waar de coureurs over moeten een schoonheidsbehandeling geeft, en alle putjes, putten, bultjes en bulten netjes egaliseert.
Ik heb er een hekel aan dat de gemeente zo koersminded is, en alle kasseibanen kassei laat, en hoe schotser en schever ze in de grond steken (of liever uit steken) hoe beter ze zijn voor de koers. En hoe slechter ze zijn voor mijn auto en mijn rug.
Ik heb er een hekel aan dat meteen na de koers er zich talloze wielerterroristen geroepen voelen het ganse parcours ook eens af te leggen.
Als ze alleen zijn, of gewoon in gezinsverband dat ritje doen, dan is dat helemaal niet erg, en kan ik alleen hun lichaamsbeweging toejuichen...Maar zodra ze in groep zijn (dus vanaf twéé man !!!! voelen ze zich in groep!!!!!) dan is het geen huis meer meer te houden. Ze rijden midden op de rijweg, wellicht in de overtuiging dat de Belgische grondwet hen hierin volgt: als Tomme Boonen in het midden van de weg mag rijden, dan mag ik dat ook, iedere Belg is gelijk voor de wet).
Je komt dan met je wagen, op je dooie akkertje aan een van die vele bochten in ons mooie heuvelland, en plots moet je op je rem springen, alles geven wat je kunt, want daar doemt plots een of meer van die pseudo-renners voor je op. Denk niet dat ze je dankbaar zijn! In tegendeel, je bent een wegpiraat, en je weet niet hoe moeilijk het is zeker om op een bergop je voet weer in die klikpedaal te krijgen...

De koersen zijn weer in het land. De terroristen ook....

1 maart, mooi weer. We zitten in gedachten weer in die pijnlijke periode dat Koen in het UZ lag te Gent... Vanavond rond 20 uur is hij net 8 jaar overleden. Veerle is afgekomen met een potje bloemen voor op het graf. Van Luc (courgette) kregen we een mailtje met steun...
We zijn naar de rommelmarkt geweest, maar lukten er niet in echt los te komen.

Gek, vorig jaar passeerden die dagen iets makkelijker. Maar vergeten is niet mogelijk, die datum is niet zo erg, het is het verlies op zich. En of je nu gelooft of niet, je mist hem.

Maar laat ik je niet vervelen met leed die jou eigenlijk niet echt raakt...

We horen de helicopters hier weer boven ons heen en weer vliegen, er is weer een koers die de Vlaamse bergen opzoekt (Kuurne)...Vanaf nu zal het heel het voorjaar zo zijn, bijna ieder weekend en zelfs nu en dan in het midden van de week, passeren de koersen hier in onze mooie regio. We zijn net langs de Edelare naar huis gekomen, en langs de weg stonden de kijkers al heel dik te wachten op de passage van de renners. Deze namiddag zal de tv weer op de koers staan, en kijken wij en naar de koers, en of we geen bekenden zien op het parcours.

Zo passeert ook deze dag...

tot de volgende ?

pareltjes

Op de rommelmarkt te Zwalm stonden weer enkele van mijn meest favoriete stands. Eerst zag ik de man uit Erpe die steeds verrassend mooie en echte Afrikaanse kunst mee heeft. We hebben wat staan keuvelen en wat van de stukken bewonderd. Er stond een mooi beeldje bij van de Hemba. Hij had ook zeer mooie en echte maskers mee, waaronder een prachtige en bizar maskertje van een mij totaal onbekend type.

iets verder stond ook weer de dame waar ik vorige week die halsketting kocht voor Anny. We raakten aan de klap, en de dame had - tot mijn grote verbazing - hele massa's losse benen parels mee. Ik heb er een soort in twee maten gekocht, kan ik gebruiken bij mijn benen juwelen die ik zelf maak. Ik zie het niet zitten om zelf parels in been te maken, dat is gewoon niet te doen qua tijd en om er een hele reeks te maken in identieke grootte. Ik heb wel gezien hoe zij dat maken... In feite is het procédé heel eenvoudig! Zij beginnen met dezelfde techniek waarmee men halfedelstenen glad zen rond zet. Ze worden in een machine gezet die heel de tijd door draait. Ze stukjes been worden voortdurend tegen de wanden en tegen elkaar gesmeten en gerold, tot ze rond en glad zijn. Je kunt ze zo ook kopen, maar er zijn er ook die ze nadien dan nog eens manueel bewerken, en er een reliëf in aanbrengen. Van deze heb ik er dus twee keer honderd gekocht.

De dame toonde mij heel wat prachtige dingen, allemaal originele stukken van uit die verre verre landen... Het mooiste was een bewerkte schedel van een Tibetaanse Monnik ! Dat had ik nog nooit gezien, zelfs nog nooit van gehoord... De Schedelkap was aan de binnenkant met een zilveren schaal bekleed, met mooie versiering aan de randen, maar de schedel zelf was ook volledig uitgewerkt met een prachtige sculptuur van een van die Goden van daar. Fantastisch mooi. Dat was ooit een schaal die gebruikt werd bij rituele godsdienstige plechtigheden. Ik heb geen prijs gevraagd. Het stuk was niet eens uitgestald, en wordt blijkbaar alleen uitgehaald voor mensen die iets kennen van dergelijke zaken. Het klinkt een beetje gruwelijk, maar het was echt mooi! Bovendien is het zo dat aan zeer heilige monniken, voor hun overlijden, gevraagd wordt, of hun beenderen mogen dienen voor de plechtigheden...

Vandaag passeert de koers "Omloop van het Volk, sorry Nieuwsblad, hier aan mijn deur. Met wat geluk (???) staan we dus weer te kijk voor heel Vlaanderen en omliggende koersfanaten die aan de buis gekluisterd zitten... Ik zal zwaaien, naar u !

Kijk, dat vind ik nu zo fijn aan de rommelmarkt... Ik heb er een zekere reputatie opgebouwd, heel wat van die verkopers kennen mij, en ik kan er wat mee keuvelen. Bij sommigen is dat wat plagen en lachen, bij anderen is het werkelijk over de soms wel prachtige stukken die ze bij hebben. Er zijn er zelfs bij, waar ik nog nooit iets bij kocht, maar die me aanspreken, die hun verkoopspraatje tegen een mogelijke klant onderbreken om me te begroeten. Dat is leuk. Tijdens de week zie ik niet zo veel mensen, maar in het weekend kan ik dan eens mijn schade inhalen, en babbelen en zeveren, plagen en lachen, geplaagd worden en nog meer lachen...Heerlijk !

Ik moet daarom niet gevonden hebben, gewoon eventjes tegen heel andere mensen babbelen, dat is al leuk. Morgen gaan we naar de rommelmarkt te Gent, In Flanders Expo...

Het is mooi weer, de koers passeert, het was een heerlijke rommelmarkt...het kan niet meer stuk.

tot de volgende ?

triootje

Een Rus had een weddenschap afgesloten met twee "dames" dat hij in staat was 12 uur aan een stuk seks te hebben met de beide madammen... Hij heeft gewonnen, hij had een volledig doosje viagra opgebruikt, en hij heeft zowat 5 minuten napret gehad, toen is hij gestorven aan een fatale hartaanval...

Viagra is bekend als niet ideaal voor het hart, en dan nog twaalf uur seks met twee stoeipoezen???
Wat is daar de lol van? Seks is wel plezant, misschien is het wel plezanter met twee vrouwen, ik zou het niet weten, maar het is in ieder geval vermoeiend. Ik slaap nooit beter dan na de seks, en ik hoor dat dit bij de meesten zo is. Hou dat dan maar eens twaalf uur uit.

Ik ben misschien wel ouderwets, maar wat men ook vertelt, als ik ook maar hoor van mensen die buiten de pot pissen, dan maakt mij dat kwaad. Ik denk ook niet dat ik het ooit zou kunnen vergeven hebben had mijn vrouw zoiets gedaan en ik het te weten kwam. Ik zou het ook mezelf niet vergeven hebben had ik er zelf aan toegegeven. Het hoort niet in mijn leefregel. punt.

Net zoals wij steeds gepoogd hebben onze kinderen op te voeden met duidelijke krijtlijnen waarbinnen iets kan en mag en er buiten niet, zo zijn wij ook groot gebracht, en ik huldig nog steeds dat principe. Dat gaat niet alleen over seks, dat is voor alle dingen zo. Er zijn dingen die onschendbaar zijn en moeten blijven. Dit is niet in de allereerste plaats een kwestie van geloof of overtuiging of filosofie, het is vooral een kwestie van rust. Ik weet zeker dat bepaalde "overtredingen" me voor een heel lange tijd geen rust zouden gunnen. Ik zou er telkens en telkens weer op liggen te knauwen.

Als ik mijn regels overtreed op ernstige punten, dan weet ik dat ik daar op die manier zelf het slachtoffer van ben. En dat is goed zo.

Dat heb ik niet of veel minder van kleine overtredingen van mijn leefregel, ik ga niet liggen piekeren omdat ik eens een glas wijn te veel heb gedronken, maar als ik iemand bewust of onbewust leed heb aangedaan, dan knaagt dat wel. Het is net als pijn, een alarmsignaal.

Maar je moet die leefregels ook aangeleerd hebben gekregen, manu militari, zodat ze in je gebakken zitten. Dan werkt het systeem perfect, en is een waarborg voor een redelijk vlot lopende maatschappij.

Dat is net een van de redenen waarom ik nu niet meer zo gerust ben in de mens. Ik stel vast dat de mensen blijkbaar steeds minder beschikken over die inwendige leefregel, en het dus ook niet meer meegeven aan hun kroost. Dat wil ook zeggen dat er geen inwendige rem meer is, met alle gevolgen vandien. Nu en dan zie ik op tv een stukje uitzending die blijkbaar oorspronkelijk van Nederlandse origine is. Daar sluit de presentator een weddenschap af met een jongere (m of v)dat hij/zij gedurende 40 dagen geen seks zal hebben. Tot mijn verbazing zijn aan die weddenschap twee gevolgen merkbaar. Sommigen slagen er niet in, en blijven maar hoppen van de een op de ander, maar bij de meesten die er wel in slagen gebeurt er iets geks: Ze zijn zich plots bewust dat er nog andere dingen zijn dan de zuivere seks, en proberen in het vervolg eerst te komen tot een werkelijke relatie met de partner, vooraleer er seks aan te pas komt. Met andere woorden, de tijdelijke onthouding heeft hen bijgebracht dat seks veel leuker en veel bewuster beleefd wordt, als het binnen de relatie gebeurd, en als vervulling van en binnen de relatie.
Nu en dan zijn er ook enkelen die toch blijven seksen in het wilde weg, maar die dan plots van zichzelf vaststellen dat het niet echt normaal is. Dus zelfs bij hen is er een belletje gaan rinkelen.

Ik vind het erg dat je dergelijke programma's zelfs maar kunt maken, dat er jongeren zijn die er rond en publiek voor uitkomen dat ze leven "voor de seks" (hun eigen woorden)...Maar aan de andere kant verheug ik mij dat met zo'n simpele periode van onthouding, zelfs al is het met een idioot doel, mensen zich bewust worden van waarden.

373,5 miljoen eurootjes...
De opbrengst van de kunstverkoop van een overleden modegigant...
Het is crisis.
Mensen worden massaal werkloos, hebben minder inkomen, minder zekerheid.
En dan zijn er die zomaar massa's geld over hebben om te spenderen aan een schilderij of een beeld...
En dan zijn die werklozen al bij al nog bij de goeien, als we ze vergelijken bij mensen uit wat we noemen de derde wereld...
Och, ik weet wel dat zelfs die 373 miljoen maar een druppel zouden zijn op een hete plaat, maar niettemin...
Als we de bijbel lezen, dan spreekt men daar over "naasten". Vroeger hadden we geen benul van de toestanden in die heel verre landen, maar met de huidige media en de snelle en gemakkelijke verplaatsingen zijn ze steeds dichterbij gekomen. Toch zijn ze voor ons nog niet echt "naasten", in de zin van het oude Vlaamse naast iemand wonen, niet alleen na, maar de overtreffende trap, na, nader, naast !!!
Stel, je bent ondernemer, je stelt mensen te werk... Dan komt er een economische crisis. De mensen die bij je werken, werken er al jaren, ze zijn door de tijd "naasten" geworden. Bij een kleine werkgever zal het afdanken dan ook veel pijnlijker zijn dan voor iemand met duizenden mensen in dienst, precies omdat ze in een klein bedrijf "nader" staan bij de werkgever als mens. Maar gelijk hoe, er is iets wat pijn doet. Of zou moeten doen. Meer dan de honger in de derde wereld, omdat het nader is.

Misschien worden, met het "kleiner" worden van de wereld, ook die mensen uit die verre landen meer en meer onze naaste, ze zijn al veel naderbij gekomen dan zegge en schrijven 20 of 30 jaar geleden...

Maar gek genoeg bouwen we zelfs soms muurtjes tegenover echte naasten, mensen van naast de deur, omdat ze een ander huidskleur, of gewoon een andere taal hebben.

Maar ook daar komt een evolutie... Vroeger werd er gevochten tegen de snoodaard die het waagde naar de hand te dingen van een meisje uit een ander dorp. Dat was hun meisje, van hun dorp...

Kortom, er is hoop...
En misschien doet die crisis net dienst als die veertig dagen seksonthouding in dat stomme tv-spelletje... En leren we anders denken...

tot de volgende ?

gebedjes

Gisteren kwam de tweeling hier, Opa, hebt ge al een gebedje gemaakt voor ons, voor in de lering.
Nee, ik had dat vergeten, dus moest ik meteen aan het werk, want ze moesten het meedoen naar de dienst van Aswoensdag, en om een askruisje gaan.
Dus heb ik mij aan de moeizame taak gezet, om twee gebedjes te schrijven, in een kindertaal.
Niet makkelijk. Je moet je inleven in de geest van het kind. Maar ze waren beiden heel tevreden, dus zal het wel gelukt zijn. Eéntje vroeg of ze niets zouden zeggen omdat er ook iets in staat over nonkel Koen, maar ik vertelde haar dat iedereen in Mater dat wist, en dat bijna iedereen nonkel Koen kende. Nonkel Koen was een volksmens, en vriend van iedereen.
Ik heb er niet bij verteld dat het ook is omdat Koen deze dagen niet uit mijn gedachten gaat. Op 1 maart is het al 8 jaar dat hij overleden is, en het is gek, ik ken precies weer een dipje in de verwerking van het verlies. Vorig jaar had ik daar minder last van dan nu. Wat de reden is, weet ik niet. Maar de laatste weken zit ik er voortdurend mee bezig.
Een kind verliezen is iets tegennatuurlijks. Het is eerst de oude die moet gaan, niet de jonge.
Het is ook een stukje van jezelf die je verliest.
Een vriend omschreef het als "Geen verlies, maar een amputatie!"
En zo voelt het ook aan. Je leert ook leven met één hand, maar je blijft het missen.
Och, het is nu geen verdriet meer in de zin dat je zit te snotteren, maar veeleer een doffe pijn.

Ik herinner me nog goed dat ik mensen die zoiets tegengekomen waren, niet echt begreep. Ik voelde wel mee, maar niet in het volle besef wat het is je eigen vlees en bloed te verliezen. Dat zal wel zo zijn voor de meeste mensen, en God geve dat het zo mag blijven, want ik wens dat niemand toe.

Op de stompe top van mijn geknotte linde zit een turkse tortel zich te kuisen. Een voor een trekt ze haar vleugelpennen door haar bekje, nu en dan eens onder haar vleugel wrijvend met haar kopje. Nu is ze bezig aan de kleine donsveertjes in haar hals en op haar rug. Ze zullen dit jaar een andere nestplaats moeten zoeken. Ieder jaar zat er een koppel tortels of houtduiven in mijn linde. Soms werd er serieus gevochten voor het bezit van de linde! Nu, op de stomp zullen ze wellicht geen plaats vinden. Wel, eens er terug takken zijn gekomen. Dan is de stomp een nette opening, verscholen tussen de takken. ideaal als nestplaats.

Ondertussen ben ik, zum befehl, naar de keuken gegaan om brood te maken... Niet dat dit veel werk is, met die broodmachines is dat gewoon het mengsel en de ingrediënten op de goede volgorde in de kom doen, de kom in het machine zetten en de nodige knopjes indrukken voor programma en baktijd en dergelijke, en af is de kous. Lekker vers gebakken brood. Heerlijk.

Vroeger deed ik een schepje vitamine C in mijn brood, als broodverbeteraar, nu doe ik een soeplepel citroensap in. Werkt even goed, en is goedkoper. Door dit truukje is je brood veel malser, en blijft ook langer mals. Westerse mensen knauwen niet graag (tenzij op kauwgum). Oh ja, ik heb vastgesteld dat ik aan hetzelfde euvel van mijn moeder lijd... Mijn bijterkes groeien uit. Met tijd en boterhammen zal ik dus wellicht ook met een valse "salle à manger" in mijne mond mogen rondlopen.

Dat doet mij denken aan ons vader... De mens had al vroeg valse tanden. En als hij de kans had legde hij die tanden liever uit dan ze in zijn mond te moeten houden. Op een keer moest hij een algemene ledenvergadering gaan geven (ik mocht dan nogal dikwijls mee), en toen hij bijna ter plaatse was, ontdekte hij dat hij vergeten was zijn valse tanden in zijn mond te steken. Tijd om terug te keren was er niet meer, dus maar gaan spreken zonder tanden.

Mijn vader was de lachers voor, en begon zijn spreekbeurt als volgt: " Beste Vrienden, je ziet (hij toonde zijn wijdopen mond en kneep dan even zijn kin tot tegen zijn neus) dat ik mijn tanden vergeten heb, maar als er één is die durft te lachen, dan bijt ik een stuk uit zijn bil!" Heel de zaal lachte, en pa kon ongestoord zijn spreekbeurt houden...

Ons moeder was het tegendeel, zij was zo gemakkelijk met haar valse bijterkes, dat zij ze regelmatig kapot beet. Zij had altijd heel sterke tanden gehad, en was gewoon om noten en dergelijke te kraken met haar tanden...Valse tanden waren daar echter niet sterk genoeg voor...

Nonkel Julien heeft zijn valse tanden wel een keer of twee in zijn mond gehad, werd er doodnerveus van, en ze zijn sindsdien steeds in kast blijven liggen. Die me zo niet wil zien, moet maar zijn ogen toedoen, grommelde hij dan.

Anny heeft al enkele valse tanden, en in het begin had zij er ook moeite mee, maar eens iemand haar had gezegd dat ze er mee moest slapen, is alles in orde gekomen. Ik kan dat aannemen. Wellicht moet de mond zich een beetje "zetten" naar het gebit, en als je een hele nacht de tanden uitlaat, dan moet je mond zich telkens opnieuw weer aanpassen, en heb je telkens opnieuw weer het gevoel van iets vreemds in je mond. Tanden inhouden om te slapen dus.

Het is weer niet echt mooi weer, maar ook niet echt slecht te noemen. De somberste februarimaand ooit is echter bijna voorbij, en wie weet brengt maart eindelijk hetechte voorjaar in het land. Zien we weer de zon, voelen we weer de warmte, zien we weer bloemen, horen de vogels en ruiken de wereld in groei. Gaan we weer genieten van de lekkere geur van pas gemaaid gras, als een van de buren zijn pelouse scheert... Gaan we de goudvissen weer zien "jagen" achter elkaar in de paartijd, en weten we dat de moment om te vissen weer nakend is.

"de" moment... heerlijk zo eens echt vlaams te doen. djudedju.

tot de volgende ?