De vreugde

Ik las een "kleine faits divers" in de krant...Een bejaarde dame reed de wagen achteruit de oprit op, terwij haar man er achter staat om haar te geleiden. Plots doet de dame een verkeerde beweging en vliegt in volle snelheid achteruit, eerst over haar echtgenoot en dan tegen de gevel van haar huis. De man is aan zijn verwondingen overleden.
Ik las het artikel en was plots echt kwaad, niet op het artikel of de schrijver, maar op het feit dat netjes onder dat stukje een reclamespotje verscheen over de vreugde die je kunt beleven aan een Peugeot... Daar dit bij ieder aanklikken van dit artikeltje een ander reclamespotje is, hoop ik dat niet te veel mensen met die wrede vorm van absurditeiten te maken heeft gehad, en zeker niemand van de familie of vrienden van het slachtoffer...

Nu ja, wat kan ons de dood van een toch al bejaarde man ook schelen... Dan stoort zo'n reclameboodschap toch niet? Erg hé ? Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik met mijn moeder had zitten waken bij onze pa. Toen wij eventjes buiten moesten voor de verzorging, bleek dat net het ogenblik van zijn overlijden. Wij hadden er heel de tijd bij gewaakt, en op het moment van het overlijden waren we er niet. We namen afscheid van wat eens pa was, en gingen bedrukt weg.
Toen wij de trappen wilden afdalen, was het net het moment dat de bezoekers binnen mochten, en er kwam ons een hele groep mensen tegemoet, lachend en pratend, met bloemen en fruitmanden in hun handen... Ik moest me bedwingen om ze niet van de trappen te duwen !
Ik weet wel, die mensen konden niet weten dat wij onze vader juist verloren hadden, en hadden wellicht reden om blij te zijn, ik weet dat allemaal niet, maar voor mij hoorde de hele wereld met mij mee te treuren.
Ik denk dat ik aan mezelf heel de wereld ken, en dat iedereen wel eens zo overspoeld is door verdriet, dat je het niet kunt verdragen dat de rest van de wereld niet mee schreit ten hemel.
Absurd, ik weet het, maar het is iets wat me altijd bij blijft. Daarom ben ik misschien zo ontsteld door die domme Peugeot onder dat bericht, maar ik blijf het op zijn minst onkies vinden. en dat is veel te zacht uitgedrukt.

Maar wat wil ik eigenlijk ? Kijk om je heen, en zie met mij dat de wereld steeds meer en meer onverschillig staat tegenover de anderen. Het lijkt wel of ieder zich inkapselt in zijn eigen kleine kokonnetje, waterdicht en gevoelsbestendig. Je voelt geen warmte meer van de mensen uitgaan, ze bekijken elkaar net zoals ze een meubelstuk bekijken, koud en onverschillig, en als je al eens toch iets voelt van een blijk van menselijkheid, is het meestal spot. We leven in een wereld waar het klimaat opwarmt, maar de mensheid verkilt. De mensen praten steeds minder met elkaar, wonen naast elkaar, leven naast elkaar. Waar er wel gepraat wordt is het veelal over andere mensen, en nooit over hun goede kanten. De enige keer waar er goed over de mens gesproken wordt, is op zijn begrafenis...Dan is het plots een goede, een onmisbare, een echte goede moeder, vader, broer of zus, een goede nabuur met veel inzet voor de gemeenschap waarin hij leefde... Waarom zeggen we hem of haar dat niet als hij of zij het zelf kan horen?
Waarom praten we überhaupt niet met elkaar ?
Is het lang geleden dat je het "genoegen" kende in een wachtzaal van een dokter te zitten? Al genoten van de ijzige stilte tussen mensen ? Iedereen bezig met zijn eigen ikje. Ik heb zodanig veel in die klote wachtzalen doorgebracht, dat ik die stilte telkens met veel genoegen doorbreek, en met iedereen die het wil begin te babbelen, en kijk, de meesten komen plots los, bevrijd van de kluisters der conventie die stilte in wachtzalen voorschrijft... Een convenant dat nooit geschreven is, maar die op een of andere manier toch bestaat. Ik heb heerlijke gesprekken gehad, en lang niet altijd over wat ons verbond: de ziekte, nee, over allerlei dingen die niets met de dokter of de wachtzaal of de ziektes te maken hadden... Het zijn uitzonderingen die niet willen meepraten, de meesten zijn als opgelucht. Niet als, nee, ze zijn meestal echt opgelucht, want alles is beter dan denken aan de reden waarom je bij een dokter zit. Praten is een therapie, praten helpt.
Soms hoor je ook droeve verhalen, kreten van verdriet, echo's van eenzaamheid... Maar net zo goed vind je mensen die de kunst beminnen om alles, en vooral hun ziekte te relativeren, een beetje in de hoop dat je hen gelijk geeft, en dat hun pijn echt niet zooo erg is als zij hem voelen. Soms vertellen ze over de kinderen of kleinkinderen, meestal vol lof. Het lijkt wel of ieder kind plots een bovenste beste student is, of een droom van een carrière aan het uitbouwen is. Mijn kind schoon kind weet je wel... en zo is het ook ! Je ziet immers je kind niet met de ogen van een mens, maar met de ogen van de liefde, en die tonen alles in een zachtroze gloed...en waar je een stekeltje ziet, haal je die er vlugvlug af voor je gesprekspartner die ook maar zou kunnen bemerken.
Heerlijk toch ? Jammer dat de zoon of kleindochter in casu niet eens kan horen hoe goed hij of zij eigenlijk wel is, wie weet zouden ze wat meer hun best doen om dat beeld dat Opa van hen heeft te benaderen?
Dus, eigenlijk ligt heel die stille kille wereld in de eerste plaats aan ons.
Wij moeten zelf beginnen !
Wij moeten gewoon vriendelijk zijn, goedendag zeggen, en glimlachen.
Zeg op de bus tegen de mens naast je hoe blij je bent dat je zit, wat voor een wind er is, en dat je dan telkens last hebt van je reuma...Wedden dat de meesten mee zullen praten ? Wedden dat je plots weer een mens naast je ontdekt in plaats van een iets, een ding dat plaats inneemt op de zetel? Och ja, misschien zullen er ook zijn die je bekijken als een exotisch dier...Maar dat is toch niet erg ? We reizen ver en betalen dik om exotische dieren te kunnen bekijken... 't moet dus de moeite waard zijn hé ?
En weet je, je zult zien dat je zelf een heel stuk vrijer en blijer zult voelen, net zoals ik me vrijer en blijer voel met het schrijven van deze blog, want dat is ook een soort babbelen tegen bekenden maar ook onbekenden. En gek genoeg, sommigen van die onbekenden groeien dan uit tot contacten, tot een goede kennis, waarvan je dan zelf dingen hoort, waar je ook een beetje kunt mee meeleven.
Vroeger was dit heel gewoon... 's Avonds, bij mooi weer, werden de stoelen mee genomen naar buiten, en de buren zaten samen te keuvelen of een boompje te kaarten. Die rot TV was er nog niet om de mensen uiteen te houden.
Nu houdt die TV zelfs de gesprekken binnen in je eigen huis tegen. Sssst, 't nieuws is bezig ! Ik hoor het ons moeder nog zeggen, niet voor haar, maar voor Pa, die graag het nieuws opvolgde. Nu is dat gegroeid, en het is niet meer alleen voor het nieuws, maar ook voor de soap, voor de film, voor de... er is altijd wel iets wat iemand wil horen die reden is om de ander te doen zwijgen. Zwijgen tot we niet meer kunnen praten, omdat we de kunst hebben verleerd. We kennen de signalen niet meer van een mens in nood, van een mens die met iets zit, want we kijken niet meer naar de mens, nee we kijken naar de TV... En als we binnenhuis al niet meer praten, hoe zouden wij het dan doen tegenover vreemden?
Voor veel mensen is de crew van Thuis of van Familie veel dichter nabij dan nonkel x of tante Y. Dat zijn de mensen die iedere dag weer op bezoek zijn, en tante en nonkel die zie je maar op een begrafenis van een familielid, ook al enen die je maar eens of twee keer op een jaar zag...
In het liedje van "Doe Maar", zingen ze "er zit een knop op je TV", en die zit er echt weet je ? Je kunt daar echt de TV mee monddood maken ! En veel beter dan met je "bakje", want dat blijft er nog steeds een lampje brandend lokken, als de lichtjes op de gevel van een huis van plezier, en minstens zo verderfelijk.
We moeten weer leren praten met elkaar, en vooral! leren luisteren naar elkaar. En met dat luisteren bedoel ik meer dan horen naar de woorden, ook luisteren met je ogen, zien aan de mens naast je of er iets is dat op zijn of haar lever ligt, belangstelling en medeleven tonen.
Mag ik eens vragen, hoe lang is het al geleden dat jij met je bloedeigen partner eens een echt goed gesprek hebt gehad? Iets dat verder ging dan het weer en de kinderen ?
Erg hé?
Moeten we met zijn allen eens iets aan doen.

tot de volgende webisode? (Woord gepikt van op Netties.be )

nr 983 ! Op naar de duizend !

Ik had er bijna niet meer aan gedacht, maar zag dat cijfertje staan bij het opstarten van mijn blog. 't Is niet te doen hé, al bijna 1000 schrijfsels bijeen. Ooit heb ik eens zitten kijken of ik dat niet eens kon uitprinten, maar ik vond geen doenbare oplossing...Gelukkig maar, want ik zou hier al een serieuze stapel papier hebben liggen! Toch vind ik het wel eens leuk om in die oude blogs rond te dwalen. 't Is een beetje hetzelfde gevoel als met mijn schetsboeken...
Vroeger smeet ik mijn getekende krabbels altijd meteen weg. Nu en dan bleef er eens een tussen andere dingen in zitten, en dan kwam ik die een hele tijd later weer per ongeluk tegen, en dan dacht ik steeds: "Hé, dat is leuk, dat is niet slecht." Deze dingen hebben mij er toe gebracht om nu niet meer te kriebelen op losse blaadjes, maar in een soortement schetsboek (gewoon een pak aaneen gelijmd papier waarvan één kant bedrukt is, en de andere kant is mijn schetspapier). Nu zit ik regelmatig eens in die oude boeken te kijken wat ik ooit als inspiratiekriebel op papier heb gezet om een sieraad in been te maken, of een knop van een wandelstok, of ....
Met mijn blogs is dat ook een beetje zo... Telkens als ik er een geschreven heb, durf ik hem eerlijk gezegd niet echt te herlezen, want ik zal dan onvermijdelijk beginnen prutsen en herschrijven en uitwissen en... terwijl ik nu, als ik een blog lees van zes maand geleden, plots snap waarom men mij regelmatig laat horen dat ik een goede pen heb (eigenlijk een goed klavier).
Soms zit ik dan zelf te grinniken, of zucht ik weer van dat stuk diepe smart die in mij gebakken werd.
Maar ik stel vast dat het inderdaad vlot leest, dat er iets (wat dan ook) in zit.
Gek is dat.
Gek dat er iets meer in zit dan ik denk op het moment dat ik het neerpen.
Gek dat het inderdaad vlot leest, alhoewel ik telkens en telkens weer vaststel dat er, zelfs in één blog bezien, geen lijn in zit. Meestal spring ik in één blog op drie vier onderwerpen, die niets of amper heel in de verte ook maar iets met elkaar te maken hebben. Maar misschien is dat juist een stukje van de charme ? Misschien is dat juist voldoen aan de moderne menselijke geest, die ook in zijn gedachten zooooo druk bezig is, dat hij niet meer aan één onderwerp wil gebonden zijn. Misschien is het juist dat her en der springen van ideeën en gedachten die een stukje de binding vormt tussen mijn geest en die van jou ?
Misschien is het ook omdat ik gewoon mijn mening op papier zet, en misschien ben je het er een beetje mee eens, of misschien denk je net: hoe ziet hij dat nu ? Misschien zit je ook je wijze hoofd te schudden (iets wat ik niet heb) en denk je waar haalt hij al die gekke dingen. Of denk je (ik ken er minstens één) dat ik te veel in de verkeerde bronnen zit te lezen, en daardoor aan de gevestigde orde zit te twijfelen.... Maar toen ik een van mijn bronnen aan hem doorstuurde moest hij toegeven: interessant... en blijkbaar plots niet meer zo dubieus.
Nee, ik geef het grif toe, ik zoek bewust soms naar die andere meningen, en probeer dan zo aandachtig mogelijk te zien waar zij de mosterd halen, en soms zie je dat ze toch wel een punt hebben, dat ze plots bikkelharde bewijzen op tafel werpen, waar je niet zo maar neven kunt en moogt kijken... Kun je niet anders dan vaststellen dat er in onze maatschappij, die zo democratisch lijkt, massaal aan volksbedrog gedaan wordt...
... en wellicht denken mijn lezers dan dat ik weer eens zit te broebelen...
Och ik til er niet zo zwaar aan, ook niet aan de volksverlakkerij, want het weten of het niet weten, maakt eigenlijk niets uit, behalve voor hen die het voor het zeggen hebben, en die doen precies dat wat in hun straatje ligt, jammer voor het onze.
En soms, maar niet vaak, schrijf ik over de situatie thuis, de kleine nieuwtjes van alledag, die bij een mens die thuis zit te zitten zeldzame parels zijn. En tot mijn spijt geef ik soms toe aan wat me meest voor ogen staat, de pijn, zowel de echte pijn in mijn rug en benen, als de pijn diep van binnen na het verlies van mijn zoon...
Dat zijn wellicht de stukken die je niet graag leest, want niemand hoort graag naar de miserie van een ander. Daar vluchten we liever van weg. Hij altijd met zijne pijn, precies of dat wij soms ook ... Dat is wellicht ook de reden waarom we zo'n weerzin hebben van ziekenbezoek. Dat en ook de confrontatie met het wankele van ons bestaan. Sorry daarvoor, maar soms is het sterker dan mijn eigen zichzelvens....

Vanmorgen, tijdens mijn gymnastiek, keek ik op de kruin van mijn linde, en zag dat, mocht ik hem nu moeten schilderen, ik wellicht meer bruin en geel zou nodig hebben dan groen. Stilaan is het groen maar een bijkleur meer. Erger vind ik dat er heel wat blaren tussen zitten die aan het verschrompelen zijn. 't Is alsof het aan die exemplaren niet gegeven is in schoonheid af te sterven. Moeten ze nog eens ten onder gaan in een dof bruin verschrompeld bolletje niks. De gele gaan stralend ten onder, en toch hangen ze aan dezelfde boom, dronken hetzelfde sap. Dat leert ons iets over onze ganse maatschappij, vind je niet? 't Is niet het nest waaruit ze komen, maar hun werken die tellen.

Ik las op het weerbericht dat er veel vroeger dan verwacht een eind zou komen aan ons beetje goed weer, in plaats van tot woensdag, geven ze nu al morgen regen...Nog niet veel zeggen, maar ze zeggen zo veel. Zou de wintermoesson nu al in gang komen? Of gaan we nog wat respijt krijgen voor we in de grijze grauwe dagen vallen? Ik hoop het, want geef toe, heel veel van dat zalige zonlicht hebben dit jaar niet gevoeld en gezien. Ik denk dat ik volgend jaar eens een zee van lichtgele bloemen zal zaaien in mijn tuin, om de zon te dwingen benieuwd te kijken naar die plotse concurrentie. Je denkt dat het niet helpt ? Ik weet zeker van wel! Ik heb al dikwijls in streken gewandeld waar er hele gele velden van zonnebloemen bloeiden, en zie, daar was ook de zon ! Hij verdraagt geen concurrentie... Maar hier, hier zaaien de boeren van dat deprimerende maïs, donkere planten met sluipwegen tussen voor het ongedierte dat het klare daglicht niet verdraagt.

Willen we eens proberen ? Laten we eens allemaal zonnebloemen zetten in onze tuin! Van die grote gele zonnen die op zich al warmte lijken te verspreiden.

Ik heb het zonet eens uitgeteld, op donderdag 30 oktober zitten wij normaliter aan het duizendste exemplaar...niet te doen...
Weet je, vroeger schreef ik mijn blog na het lezen van mijn mailtjes, nu al na het lezen van mijn computerkrantje... heel vroeg dus... Het is een echte verslaving geworden. Als ik niet zou kunnen bloggen, dan zou ik echt iets missen... denk dus niet dat ik schrijf voor jullie, ik doe het ook voor mezelf...

tot de volgende ?

Zonnige zondag

Héhé, dat doet deugd ! Eens beginnen met zon !
Zo dikwijls kunnen we dit niet met ons zeekklimaat.
Maar 't is duidelijk geen zomer meer, de zon zit veel te laag, en boven de velden hangt weer die goudbeschenen nevel als restantje van een koude nacht.
Steeds meer zie ik de blaren van mijn planten en bomen geel, bruin en zelfs rood verkleuren. Steeds meer gaat mijn aandacht dan naar de blinkend groene bladeren van mijn camelia's, die bieden een echt groen rustpunt, en dagelijks zie ik naar de vele knoppen die er op komen, beloften voor de bloei in het voorjaar. Het voorjaar die voor het eerst ook de snoei van mijn camelia's zal inhouden...Aansluitend op de bloei kun je ze veilig knippen, vermits de bloemen op het nieuwe hout komen, moet je dit doen voor het verschijnen van dit nieuwe hout. Jaren hebben die planten slechts heel traag gegroeid, maar de twee laatste jaren, met al die natte, hebben plots een groeiexplosie ingeluid. Ik hou van de prachtige bloemen die ze geven, en die van de struiken grote boeketten bloemen maken. Ik heb ze in wit, in roze, in rood, in wit met roze en een soort is een enkele bloem, met zo'n grote meeldraden en stamper, dat de witte bloem er bijna geel van schijnt.
Vandaag gaan we naar Michelbeke, naar de rommelmarkt. Gisteren was het een mooie markt, maar ik heb hem niet volledig gedaan, ik zag de lange baan nog vol kraampjes en dacht er aan dat ik ook nog moest terugkeren, en de pijn kwam alweer opzetten. Een mens leert zijn grenzen kennen hé, ook al aanvaard je die niet makkelijk. Doet mij denken aan een van die mailtjes met gewoonlijk heel mooie foto's die vergezeld gaan van -vaak melige- spreuken. Ik las in zo'n spreuk dat het veel beter zou zijn, mochten we als tachtigjarige geboren worden, en dan verjongen... Tja, dan weten we tenminste zeker dat we kinds worden ! Nu hebben we nog wat hoop, dan niet meer! Bovendien zouden we steeds jonger/dommer en jonger/dommer worden, leuk vooruitzicht!
Stel je voor dat je je verstand zoud behouden, en weten dat je regelrecht naar de periode van je broek vervuilen aan het gaan bent.
Wie dat nu als bejaarde meemaakt weet tenminste niet bewust dat hij er naar toe groeit. Nee, laat het maar zoals het is, 't is al erg genoeg.
Iedereen zou eens moeten regelmatig op bezoek gaan in een bejaardentehuis, en zien hoe sommige mensen kunnen aftakelen, en anderen waardige senioren blijven. Zou je misschien een kans geven om je leven te leiden op een manier dat je de kans op een mooie oude dag iets of wat vergroot... Ik hoop dat de mens, of het restje ervan, dat daar in een stoel hangt, stereotiep bewegend zijn mond afveegt, her en her en heropnieuw... en nu en dan een schreeuw geeft, van pijn? of zo maar ?- Niemand weet het... De bezoeker spreekt er tegen als tegen een kind in zijn stoeltje, en ik vraag me telkens en telkens weer af of die bejaarde duts dat nog hoort, dat nog beseft...
Vrijdag kwam de zoon van de bijna 103-jarige binnen met zijn oude moeder in de rolstoel. Het mensje is nog redelijk bij, en nu zat ze te wenen... Iemand had haar rolstoel aan de kant geschoven, en 't menske had blijkbaar een tijd (een tijdje?) met haar gezicht naar de muur gestaan...
De zoon had de tranen in de ogen toen hij zijn oud moedertje hoorde klagen.
Ik weet niet wat er erger is... Niets meer beseffen, of heel goed bij zijn en beseffen dat je niets meer kunt, dat je volledig afhankelijk bent... Jeuk hebben en er niet meer bij kunnen, dorst hebben en moeten wachten tot het tijd is dat ze met drank rond komen... Je zakdoek is gevallen en je hebt een loopneus...
Nee, we zouden echt eens wekelijks moeten geconfronteerd worden met die werkelijkheid. Wedden dat we iets voorzichtiger zouden leven?

Het is de herfst die me daaraan doet denken... De natuur heeft tenminste het voordeel dat haar dood maar heel tijdelijk is. Ik denk dat het dat is dat ons doet hopen en hopen dat dit ook voor ons zo zou zijn, dat het sterven slechts een overwinteren zou zijn, om in de lente weer forser en groter te voorschijn te komen. We weten dat het zeker niet zo is, maar toch hopen we dat er ook voor ons een dergelijke formule bestaat, is het dan geen winterslaap, dan toch iets, wat dan ook...maar geen gaan voor eeuwig. Het is zo sterk dat we ons niet kunnen inbeelden dat het werkelijk het volledige einde, de totale stopzetting zou kunnen zijn. We opteren naargelang ons geloof of naargelang de maatschappij waarin we opgroeiden voor de ene of de andere mogelijkheid van terugkeer of eeuwig leven... Ik ook, net zoals iedereen, maar ik probeer het nuchterder te bekijken (als dat zou kunnen !), en geloof diep voor mezelf, dat het leven niet een totaal iets is, dat iedere cel op zich leeft, dat ieder atoompje in die cel voor zichzelf leeft, en dat dit knopje van leven eeuwig is... Men heeft vastgesteld dat bijvoorbeeld het geheugen niet alleen in de hersenen zit, maar dat in iedere cel er een geheugen zit...ik hoop ook in ieder stofje, in ieder atoompje, en zo zitten we dicht, heel dicht bij het idee van de reïncarnatie...
Dat is het ook wat je de gemoedsrust kan bezorgen van een Boeddha, geen onthechting, maar een onthechting van het wereldse, het materiële, omdat het leven in alles is en alles in het leven.
Het is makkelijker om zo de dingen te aanvaarden, en het relatieve van alle dingen te onderscheiden. Pijn is maar een toestand van een samenhang, en die samenhang is maar tijdelijk.
Wij leven niet het leven, het leven leidt ons.
Noem het fatum, kismeth of hoe dan ook, maar we zijn slechts een tijdelijk samenraapsel van een pak atomen. Laat ons dan ook niet denken dat wij de heerser zijn, nee, wij zijn slechts een tijdelijk verschijnsel, een moment van samenhang. Laat ons dan ook eerbied hebben voor onszelf en evenveel voor alles en iedereen, want misschien zijn we volgende keer wel een stukje van hen of van het...
Leven is enorm, leven is complex, leven is alles en alles is leven. Zoals de zonnestelsels wellicht de atomen zijn in een geheel van zo'n afmeting dat wij het niet eens kunnen beseffen, is ieder atoompje van ons misschien het zonnestelsel van het leven dat ons als heelal beschouwt.
Ik ga stoppen, het wordt moeilijk om uit te leggen, maar misschien snap je wel waar ik naar toe wil, alles is leven en leven is alles...

tot de volgende ?

Blazers

Reeds twee dagen zie ik een hoofding staan in de kranten: blazers gezocht.
Ik dacht, ik moet toch eens kijken, wat voor blazers ze zoeken.
Mijn eerste gedacht was een samenhang met een artikel van enkele maanden geleden, waarbij ik gelezen had over flikken die zelf alcoholtesten bliezen, om voldoende controles te bewijzen... Nu ze niet meer zelf mogen blazen zochten ze wellicht professionele blazers ?
Maar niets van, het ging over een alarmkreet van de muziekacademie ! Ze hebben een chronisch leerlingentekort in de afdeling blazers... Ze deden zelfs navraag bij het stadsbestuur of ze het inschrijvingsgeld voor de blazers niet mochten milderen, teneinde het blazen aantrekkelijk te maken...
Dus, mochten er onder u geroepen zijn om te blazen, allen op naar de stedelijke muziekacademie van Oudenaarde, je zult nog nooit zo welkom zijn geweest als daar !
Ik heb ook geïnformeerd, maar mijn instrument spelen ze daar niet, ik speel twee drie instrumenten, maar er is maar een blaasinstrument bij ! Ik speel thuis nogal eens de tweede viool, en heel soms eens op mijne poot, maar voor beide moet je geen academie volgen. Ik zou dolgraag leren didgeridoo spelen, maar daar geven ze dan weer geen les in, want, daar hoort geen notenleer bij ! Dat is precies de reden waarom ik dat instrument heb gekozen, maar ze luisteren niet eens naar mijn uitleg ter zake.
Ze willen vooral koperblazers, zeggen ze. Ik heb hier voor mij twee koperen uiltjes op een koperen takje, maar die blazen niet, en als ik er al eens op blaas, dan is het gewoon om het stof er af te blazen.
Er moet mij trouwens iets van het hart over dat koper ! Hier in huis probeer ik nu en dan het koper wat weer glans te geven, maar het is vechten tegen de bierkaai! Je kunt je eigen beurs wrijven op die dingen, de week nadien zie je de glans al weer wegdeemsteren. Toen ik deze zomer (of liever deze moesson) een mooie grote koperen reiger of flamingo of een vogel in die aard op de rommelmarkt zag staan, dacht ik dat dat wel mooi zou staan in mijnen tuin, mits hij zo groen als gras werd. Ik, met mijn koperen uiltjes in mijn gedacht, zette het blinkende ding in mijnen hof, er op rekenend dat het in de kortste keren grasgiftiggroen zou zijn... Niets van, het blinkt niet meer, maar het is nog steeds netjes geelkoper. Om dood te vallen ! Binnen wordt het vuil, en waar je het vuil wilt laten worden, daar vertikt het dat.
Maar ik was bezig met de blazers.
Ze hebben het dus over trompetten en bombardons en al dat schoons, maar willen niet aan de didg.
Ik krijg heel behoorlijke klanken uit mijn didgeridoo, enfin, voor de liefhebber hé, want Anny zegt dat het eerder lijkt op een dinosaurus met een snotvalling of zoiets voorwereldlijks. Maar een didg maakt nu eenmaal zo'n soort lawaai ! Veel mensen krijgen al de kriebels van een doedelzak (ook al een blaasinstrument !) een didg maakt inderdaad een nog veel primitiever geluid, een geluid uit de brousse, maar dan de Australische. (Of hoe ze het landschap daar ook noemen).
Toch zit er een kennis aan, waar ik niet kan aan voldoen. Om perfect de didg te kunnen spelen, moet je beschikken over een circulaire ademhaling of zoiets. Als je luistert naar de goede didgeridoospelers, dan krijg je de indruk dat zij nooit moeten ademhalen. Wel, dat is die circulaire ademhaling. Volgens de uitleg kun je het leren met het blazen in een rietje in een glas met water. Op het ogenblik dat je kunt blijven blazen terwijl je blijft blazen, kun je circulair ademen. Ik kan het niet. Ik heb al geprobeerd om lucht te bewaren in mijn dik opgeblazen wangen (ik schreef bijna wangzakken, maar dat is te veel van het goede), en dat dan te proberen te lossen op het ogenblik dat ik aan het inademen was, maar dan is de druk die ik ter beschikking heb, niet hoog genoeg om het karakteristieke didg geluid voort te brengen.
Ik hou van die bizarre oergeluiden.
Ik heb uit een enorme koehoorn een hoorn gemaakt, als je daarin toetert, dan heb je ook zo'n sonoor doordringend geluid. Het geluid dat je hoorde van de schepen in de mist, of van de vuurtoren bij mist. Heel diep en heel sonoor.
Ik heb in mijn jonge jaren eens de magazijnen voor scheepsuitrusting aan de visserskaai afgelopen om oude dingen af te schooien om het chirolokaal te versieren. Een van de dingen die ik daarbij heb losgekregen was zo'n oude scheepshoorn, een die je nog manueel moest bedienen, met zo'n systeem als een fietspomp, de handel uittrekken, en bij het induwen klonk dan die machtige stroom geluid. Toen ik met al die bazaar op mijn fiets naar huis reed, stak mij een bus voorbij, die nogal kort voor mij weer op zijn vak kwam, zodat ik moest remmen. Ik, kwaad, duwde koleirig op mijn scheepstoeter, en de bus week zo ver uit dat hij bijna op het voetpad zat...
Ik heb het nog enkele keren gedaan, en niemand verdacht er een fietsrijder van dat hij dat enorme geluid maakte... Je zag ze in hun spiegeltje zitten turen waar die enorme vrachtwagen wel kon zitten... Ik heb geen idee waar die toeter verbleven is...
Ik heb wel ooit zelf eens zoiets geks meegemaakt. Toen ik nog dagelijks ging joggen, liep ik langs de geuzenhoek, toen plots achter mij zo'n getoet klonk, ik de graskant in, maar er was ook niets te zien... Plots klonk het geluid nog eens, ik ging wat terug om te kijken, en in een tuin stonden twee rare ganzen, effen grijs van kleur, en het waren die beesten die zo luid toeterden ! Weet je, ik ben blij dat wij hier alleen honden en mijn haan hebben die eens lawaai maken, want die toeteraars !!!!
Ik ga stoppen, want ik ga nog naar een rommelmarkt, en deze namiddag naar een feestje van de hobbyclub van Ziekenzorg...
tot de volgende ?

verslaving

Ik las vanmorgen een artikeltje dat xx, een acteur, na zes weken behandeling weer thuis is. Hij werd behandeld voor zijn verslaving, seksverslaving...
Ik heb je al verteld dat ik een tijdje werkzaam was in Beernem, in het St Amandusinstituut, voor geesteszieken. Ik weet niet hoe het nu zit, maar ik zat in de afdeling van de "gevaarlijken", mensen die soms agressief waren, maar ook mensen die durfden weg te lopen werden onder die categorie gerekend.
Zo hadden wij ook enkele verslaafden zitten, alcohol, slaappillen, ether en noem maar op. De behandeling bestond voor enkele soorten van verslaving uit een geleidelijke afbouw tot de uiteindelijke droogzetting en een periode van opvolging.
Ik zat me af te vragen of dat bij die seksverslaving ook zo gaat ? Ik zou de "medicamenten" dan wel eens willen bekijken...
Eerste dag, de patiënt krijgt maar drie vrouwen per dag meer toegediend.
Tweede week idem, maar de vrouwen mogen maar voor een "beurt" blijven.
Derde week twee vrouwen, en al een stuk minder leuk...
Ik zie het zo gebeuren... Onder het toeziend oog van de verpleger... woehahahaha... Jammer dat we zo' n gevallen nog niet kenden in die zalige tijd. Nu bleef de spanning beperkt tot één dansfeest per jaar, waarop alle personeelsleden vriendelijk verzocht werden hun dame mee te brengen om toch enkele danspartners te hebben... Anny ging daar de eerste keer met schrik naar toe, ik kon haar niet gerust stellen, want ik wist ook nog niet hoe dat er aan toe ging, maar de patiënten waren heel braaf en gedroegen zich heel voorbeeldig, onder het toeziend oog van ons en de eerwaarde broeder...
Eén keer werden er schaamluizen vastgesteld bij een patiënt. De broeder moest dat behandelen, maar er moest iemand mee, en ik was de "gelukkige". De patiënt was inderdaad een van de soms heel agressieve, en daar hij een heel andere behandeling moest ondergaan dan normaal was het niet denkbeeldig dat hij zou geweldig worden. Hij moest zich ontkleden, en onder zijn armen en in de schaamstreek werd hij gepoederd met een soort insecticide. Alles verliep zonder moeilijkheden. Daar, en in de wekelijkse douche waren de enige keren dat de patiënten zich moesten ontkleden, en ik heb er nooit iets van moeilijkheden meegemaakt, al vertelden de ouderen in dienst mij wilde verhalen.
Ik weet wel dat er sommige patiënten naast de gewone medicatie ook iets kregen om ze op dat gebied kalm te houden.
Toch heb ik er enkele keren serieus moeten worstelen om een patiënt er onder te krijgen, soms met twee of drie man... Eens we hem konden bedwingen kreeg hij een spuit en meteen was de crisis over. Ze werden dan wel in een dwangbuis gestopt, tot de crisis voorbij was, bij enkelen duurde drie, vier dagen. Ik had altijd compassie als ik zo'n man in dwangbuis rond zijn bed zag stappen in een ongelooflijk hoog tempo, soms uren en uren aan een stuk... Als het maaltijd er was, keken wij naar binnen en vroegen of hij braaf zou zijn en netjes op zijn bed zou zitten om te eten... Meestal was dat geen probleem, en dan zat ik de ingebonden mens te voederen. Ik heb dan dikwijls de vraag gesteld of het wel echt de beste oplossing was, die dwangbuis... Maar wellicht hadden ze dan nog geen andere oplossing dan deze ?
Soms kon ook een verslaafde zo ver geraken, blijkbaar kon die verslaving zo erg worden dat ze echt wilden uitbreken en dan iedereen aanvielen... Het erge was dat dit verstandige mensen waren, wij hadden er onder meer een geneesheer, een burgelijk ingenieur en een corrector van boeken... Buiten hun "perioden" waren dat heel wijze en veelal heel lieve en brave mensen.
Zo'n verslaving moet verschrikkelijk diep in de mens geworteld zitten ! Veel erger dan een verslaving aan tabak, en daar zien al zo veel mensen mee af om het te laten. Maar die andere verslavingen gaan veel dieper, daar schreeuwt het lichaam om die ether of die slaappillen, ze kunnen hun lichaam niet onder controle houden, ik zag er wringen met hun handen en armen dat je het niet mogelijk acht.
En dan lees je over een seksverslaafde... ochgottekes toch...
't Kan zijn dat dat erg is, maar als ik er mij iets probeer bij voor te stellen, dan neig ik eerder tot lachen dan wat anders... Wellicht bedoelt men iets heel anders, en geeft men het kind een proper naampje omdat het over een gekende acteur gaat, maar gaat het in werkelijkheid over een veel ergere afwijking, zoals pedofilie of misschien exhibitionisme of zoiets, maar ja, van een acteur vertel je dat niet hé????
Weer iets onder die zware mantel der liefde toegedekt ? tjutoch, dat moet een wreed grote mantel zijn.

De zon schijnt, weeral door een lichtende laag nevel, maar ze schijnt ! Het zou nog enkele dagen goed weer zijn, zie wel dat ik gelijk heb, we kennen tussen de warme moesson en de koude moesson, telkens nog een korte periode van goed weer, twee schijnzomertjes, een in maart april of mei, en een in september, oktober... de rest: moesson !
Ik las een en ander over onze landbouw... weet je dat het effect van die zware machines op de grondstructuur tot bijna twee meter diepte effect heeft, het scheelt natuurlijk van grondsoort naar grondsoort, maar het is duidelijk dat de bodem volledig wordt toegeduwd tot stervens toe. Uiteraard dringt dan het water niet of heel moeizaam in de bodem, en krijgen we te maken met steeds meer en meer overstromingen. Vroeger had ik het idee dat er geen regenwormen meer in de velden te vinden waren door het overmatig gebruik van sproeistoffen, maar het dichtsmakken van de grond heeft er zeker evenveel mee van doen. De bodem gaat dood. Is dood.

Ik zag foto's van een prachtig stenen landschap, de rotsen waren er netjes gegolfd en glad, en ik dacht dat het van water uitgesleten was in een ver verleden. Het blijkt echter dat het een versteende woestijn betreft, een ding vol zand, zoals de sahara, die op een of andere manier versteend is. In de hoge bergen vind je soms fossielen van zeeschelpen, het bewijs dat die bergen ooit beneden de zeespiegel lagen, en dat het ooit modder was. Die versteende onder de enorme druk van de lagen die er bovenop kwamen te liggen.
Alle leven werd er uit gedrukt, de lucht en de kleine ruimten tussen de kleine korreltjes van het zand of van de modder werden er uit geduwd, en het werd een inerte dode massa, die langzaam overging in steen.
Nu hebben we geen enorme massa's meer nodig om de grond dood te maken, om het toe te smakken, we doen dat met landbouwmachines.
Ik vraag me af wat ze binnen duizend jaar gaan vertellen over onze daden?
Vroeger probeerden de mensen hun kinderen iets mee te geven van wat zij hadden verwezenlijkt... Een boer leerde zijn zonen en dochters de stiel, een steenkapper leidde zijn zoon op in het werk waar hij goed in was, of hij besteedde hem uit bij een goede stielman. Nu proberen we ze een goede opleiding te geven, een goeie vetbetaalde job, en wat de kostprijs daarvan is, interesseert ons niets. Wij vernietigen de aarde voor een kortstondig uitermate groot gewin, en denken niet aan de gevolgen daarvan. We verbruiken niet meer de goederen der aarde, we verbruiken de aarde zelf. De eens blauw en groene planeet zal langzaam grauw en grijs worden. Maan onder de manen... zand en steen...

Ik kan me niet ontdoen van de indruk dat er maar twee zaken zijn die de mensen nog interesseren, bezit en macht. Mijn vader had gelijk, de wereld draait slechts rond de drie G's, God, Geld en Gat... Modern kun je dat vertalen in Macht, Bezit en Seks... Om die drie dingen jaagt men volkeren tegen elkaar op in oorlog, vernietigd men gezinnen, vermoord men kinderen. Allemaal, allemaal weten we dat dit verkeerd is, en toch blijft het maar doorgaan... We praten van vrede, van solidariteit, maar blijven oorlog voeren (in naam van de vrede !!!) en vragen om solidariteit in plaats van er te geven.
We zullen het misschien ooit leren, maar 't zal nog een hele tijd duren.
We zien en weten veel meer van de werkelijke feiten dan ooit tevoren, maar de mens wil de waarheid niet weten, want de waarheid kwetst... dus prefereren we de leugen, lief ingepakt in een doosje met een strikje rond. Het zijn de anderen, altijd de anderen die begonnen zijn.
Bah...................

tot de volgende ?

Duif is dood, meneer... (Toon Hermans)

Heb je het ook gelezen in de krant ?
Een man vloog met zijn ULM rond, toen er plots een duif in zijn schroef terecht kwam, en de man weer beneden zat. Gelukkig zonder erg, denk je dan, maar er is schade aan zijn toestel... De man heeft de dader, de duif opgeraapt, op basis van de ring de eigenaar gevonden, en die zal nu opdraaien voor de schade...
Volgens de advocaten is de man inderdaad verantwoordelijk voor het gedrag van zijn dieren. Betrokkene zal nu contact opnemen met zijn familiale verzekering.
Het is wel de eerste keer dat iemand een eis instelt tegen de eigenaar van een vogel bij een luchtvaartramp(je)...
Wellicht heeft het dus nog een juridisch staartje.

Tot daar het kort verslag van de feiten. Zou de eigenaar geen schadeclaim kunnen indienen tegen de eigenaar van de ULM, omdat hij door onverantwoorde vluchten de duif heeft gedood ? Kwestie van het wat sappig te maken...

Maar het gaat steeds verder. Hoe kun je nu voorkomen dat een duif toevallig op dezelfde hoogte vliegt van de ULM ? Zou het niet veel simpeler zijn om die mannen die op de dagen dat mijn buren hun gras niet mogen afrijden (ik heb zelf geen pelouse...) omdat het brommerige geluid de zondagsrust zou verstoren, hoog boven ons komen rondbrommen met precies het identieke geluid van het gewraakte grasmachientje... ? Laatst zagen we er een vlucht van drie, die alle drie met hun luchtbrommertjes doende waren. Leuk om daar onder in het laatste zonnetje te zitten niksen.

Eigenlijk komt het er allemaal op neer dat de mensen steeds meer onverdraagzaam zijn voor de anderen. Ooit hadden ze hier enkele kilometers van hier om precies te zijn, een schietstand opgericht voor het schieten van kleiduiven. Daar dit in een uitgegraven put van een kleigroeve gebeurde, was de storing minimaal. Toch kwamen er enkelen met een petitie voor de dag, tegen die "elitaire" sport. Ik ben er eens weest kijken, en tot mijn verrassing waren de meeste van die schutters mensen die ik heel goed kende van uit mijn werkmidden, met andere woorden, een meerderheid van arbeiders die daar hun ding hadden gevonden, en niks geen elitair iets! Dan kwamen ze af met de loodvergiftiging van de bodem door het hagel uit de patronen. Ik ben geen expert, maar ze vertelden me dat dit nu geen lood meer was, maar een kunststof. Ik weet het niet, en eigenlijk interesseert het me niet zo erg... Jaren en jaren lag er allerhande roestige dingen in die kuil op te roesten, en dat was allemaal opgeruimd...Mij leek dat er winst voor het milieus was in plaats van vergiftiging...

Ook waar ze eens begonnen waren met een club van die modelvliegtuigjes (en heel lang geleden ook met modelscheepjes) moesten ze ook stoppen omwille van de geluidshinder, en zoals gezegd, de zondag is het verboden je gras af te rijden omwille van het storende lawaai... Aan dat laatste wordt nog al eens voorbijgegaan, in ons waterland moet je de unieke dag van droog gras benutten om het te kunnen afrijden, ook al is dat op een zondag...

Ooit hebben ze hier voor mijn deur een motocross gehouden. Ik heb er van genoten, niet van de cross op zich, want die sport interesseert me niet zo erg, maar van heel de entourage. Van de avond voordien kwamen hier een pak van die mobilhomes voor ons in het veld parkeren, en we leefden een tijdje in een tijdelijke camping. 's Anderendaags wandelde ik tussen die huizen op wielen, en zag de eigenaars druk in de weer met het oppoetsen en afstellen van hun crossmachines, er stonden er ook heel wat te koop, en op de baan zag je ze hun machientjes testen, en het parcours verkennen. Je hoorde dialecten die je hier anders nooit hoorde, en de crosser die die enkele huizen vandaan woont, was in zijn sas, en was ook deelnemer aan de cross.
Er was natuurlijk lawaai, dat hoort er nu eenmaal bij, en het was dan ook eenmalig... Ze zijn niet eens bij mij geweest met de petitie, want iedereen had mij zien genieten...

Nu zijn we dus al zo ver dat de ULM-liefhebber begint te ageren tegen de duivenliefhebber! (De laatste wordt al in veel wijken scheef bekeken omdat die beestjes ook wel eens op een ander dak landen dan het hunne...)
Sjongejonge, laat iedereen zich toch eens amuseren, en laten wij met zijn allen eens wat verdraagzamer zijn voor elkaar. Nog een beetje verder, en we moeten speciale schoeisel aanhebben om op straat te komen, met zolen die gegarandeerd geen lawaai maken.
Straks moet ik toelating vragen om een blad van mijn boek te draaien.
Waar zijn we mee bezig ? Ik heb ooit één keer bij een buur geweest om te vragen hun activiteit stop te zetten, ze waren bezig met het verbranden van vuil, en de rook waaide recht mijn volières binnen. Ik heb niet gevraagd om het te stoppen, ik heb hen gevraagd om het op het veld verder op te doen, waar geen huizen staan. Ik deed dit alleen omdat ik zag dat mijn vogels panisch reageerden, en amechtig op de grond zaten te hijgen... Anders zou ik zelfs niet eens iets gevraagd hebben, met de deuren en de ramen dicht te houden kon ik immers de rook uit mijn huis houden.
Iets verder heb ik ooit de mensen aan de kinderen weten vragen iets verder af te gaan spelen, de oude moeder lag er op sterven. De kinderen deden dat zonder morren, en iedereen had er begrip voor.
En dat is waar het over gaat! Laat de mensen hun hobby, en probeer eens er interesse voor te hebben, in plaats van het zo maar af te breken om een of andere futiele reden. En is er eens een reden waardoor het hinderlijk is op dat moment, kun je dat dan niet eens bespreken in plaats van op te treden? Kortom, mens zijn met de mensen.
Wij horen hier soms 's nachts wel eens een hond blaffen, maar ook mijn haan kraait ! En ik ben gelukkig dat dit hier nog kan, zonder dat er over geklaagd wordt. Een van de buren heeft zo'n windklokken of hoe noem je die dingen, hangen, die bij de minste wind vrolijk tegen elkaar hangen te klingen. Ik hoor dat niet graag, maar zij blijkbaar wel, dus moet het ook kunnen. Ik heb er geen probleem mee, en als ik 's nachts wakker lig, dan gebaar ik dat ik het niet hoor, en lees in mijn boek. Diezelfde buren vertelden dat ze zo graag het water uit mijn vijver horen klateren, maar misschien houdt mijn andere buur daar wel niet van?

Laten wij toch wat meer verdraagzaam zijn, en bedenken dat de anderen wellicht ook verdraagzaam moeten zijn voor ons. Nu wij helemaal alleen zitten met ons tweetjes, is het hier veelal stil in huis. Als bij de buren dan de kinderen zijn van hun nichtje, dan horen wij die spelen en lachen... en we hebben al honderden keren tegen elkaar de bedenking gemaakt dat onze buren nogal wat lawaai hebben moeten doorstaan van onze drie kapoenen indertijd... Vooral in hun tienerjaren, toen de hardrock met wijdopen bassen op hun kamer de muren deed trillen en mij wanhopig maakte... ik heb nooit bedacht dat de buren dat ook moesten doorstaan... Nu hoor ik bij hen de kinderen al als ze gewoon zitten te spelen... Ik denk dat ik heel brave en lieve buren heb...

De zon schijnt ! Ik zie het licht in een zilveren nevel over de velden hangen, en heel ver hangen plots de kronen van de bomen. De stammen zijn verstopt in de nevel. Mooi ! Het doet denken aan de dromerige schilderijen van de Leieschilders.

Deze namiddag gaan Anny en ik beiden bij de kapper, sorry, kapster. Onze kapper is op pensioen, en zijn zaak is overgelaten aan een madame, ene Els, die nog bij ons Veerle in de lagere school zou gezeten hebben. Hopelijk kan ze ook goed baarden knippen. Wilfried kon dat heel goed. Niet iedere kapper heeft daar gevoel voor, het is ook niet iets waar ze dagelijks kunnen op oefenen, en zeker niet zo'n LeopoldII- baard zoals de mijne. Nu, we zullen zien.
Anny moet veel meer dan vroeger naar de kapper...Vroeger had zij haar dat makkelijk te onderhouden was, en steeds, als vanzelf goed viel, maar nu ze een gewijzigde hormonenhuishouding heeft, is haar haar plots van aard veranderd, en moet ze het veel vaker wassen, want het wordt vlugger vet, en moet ze het dan ook telkens in krulspelden stoppen om een beetje netjes voor de dag te komen. En de krullen die door de kapper gepermanent zijn, houden amper enkele weken... vroeger was dit maanden. Kortom, met ouder worden, wordt mijn wederhelft duurder in het onderhoud. Er is meer op te kalfateren aan een oud schip dan aan een nieuw zeg maar. Dus moeten we dat dan ook doen hé, want ik hou er van dat mijn eegaatje er goed voor komt. Er moet toch iemand de vlag hoog houden hé !

Tot de volgende ?

Mooi

In verkenner.be las ik dat het Brusselse gewest een website had vernieuwd over de architectuur in het hoofdstedelijk gewest. Ik wist niet eens dat er een site over bestond, dus ikke vlug gaan zien...
Ik kan het u aanraden : www.irismonument.be

Ik ga straks eens op het net rondstruinen of ik ook dergelijke initiatieven vind van het Vlaamse en/of het Waalse gewest. Ik zou het wel op prijs stellen ! Misschien heeft niet iedereen dezelfde interesses, maar ik vind het leuk in een stad rond te kuieren, en te genieten van de vele mooie gebouwen. Maar zonder gids, of zonder voldoende kennis van de locaties zal ik er veel meer gemist hebben dan wel gevonden. Ik ga niet beweren dat een dergelijke site alles voor je oplost, maar het biedt toch een groot gedeelte aan, die je meteen ook ziet op foto.

Wellicht vindt de kring van deskundigen niet altijd dezelfde woningen of gebouwen mooi als jij, maar het biedt toch een breed scala van impressies. Ik weet in Gent een huis staan, een zijstraat van de Charles Van de Kerckhovestraat, waar in de geven een beeldje zit ingewerkt van een hond die naar boven staat te blaffen, als je naar boven kijkt, zie je een beeldje van een verschrikte kat. De gevel is al heel mooi, maar dergelijke details trekken mij aan als magneten. Wellicht zullen de mensen van de site veel meer naar de globale architectuur kijken dan naar die details, maar voor mij zijn die details soms de balletjes in de tomatensoep.

Als ik het prachtige stadhuis van Oudenaarde bekijk, dan kijk ik naar het globaal beeld, maar ook naar het stenen kantwerk... De vermenging van de witsteen en de blauwe hardsteen is heel mooi, en biedt een bijkomend reliëf, niet alleen door de sculptuur, maar ook door het kleurverschil. Ik weet dat men niet akkoord is met mij, maar ik vind het stadhuis van Oudenaarde veel mooier dan dat van Leuven. De stijl is heel verwant, maar waar Leuven impressionant is, biedt Oudenaarde je een reliekschrijn aan, compact, klein, maar schitterend uitgewerkt, in een perfect evenwicht. Hopelijk heeft de laatste restauratie weer enkele eeuwen van genot over dat unieke gebouw tot gevolg. Het enige onderdeel dat mij een heel klein beeldje stoort is het beeld van Hanske de Krijger, boven op de toren. Naast de prachtige gotiek lijkt dit beeldje mij iets te plomp toe om te horen bij dit gebouw. Ik zou er veeleer een ranker en eleganter uitkijk hebben op geplaatst, maar ja, het is nu zo, en de sage over dat Hanske maakt veel goed.

Velen zullen het ook niet eens zijn met mij, als ik zeg dat ik Gent veel hoger inschat dan Brugge. Voor mij doet Brugge wat kunstmatig aan, men heeft ten alle prijze alles willen behouden, en de ganse stad als onder een schrijn gezet. Het heeft een lieflijk beeld op geleverd, maar het mist het leven, het bruisen van een stad. Het is prachtig om eens te gaan bekijken, het is een plaatje, maar ik zou er niet willen in leven...Het is of de tijd er een hapering heeft gekend... Gent daarentegen is een bruisende levende stad, met hele wijken vol lelijke bijna uniforme huizen, met nu en dan een restant uit vroegere tijden. Plots kom je in een straat met prachtige middeleeuwse huizen, en je slaat de hoek om en staat voor een ultramodern ding. Soms is die confrontatie schitterend, soms een regelrechte miskleun. Je loopt door straten men mengsels van oud en nieuw, en ziet plots een gat in de straat, amper een meter breed...Als je nieuwsgierig bent en er eens binnengaat, dan heb je veel kans in een van de beluiken te zitten. Beluiken waren de kleine huisjes van de armsten ven de inwoners, kleine vernepen stulpjes, aan een binnenpleintje, met één toilet voor de ganse wijk, en één pomp voor dezelfde mensen, die veel te dicht bij de beerput kwam, en oorzaak was van de vele choleraplagen... Nu zijn die huisjes veelal helemaal opgeknapt, nu leeft een gezin in twee of zelfs drie van die oude dingetjes in een keer, en zit er in een oase van rust midden in de stad. Een stad als Gent heb je nooit gezien, er staat zo veel en zo verspreid en zo door een, dat je nooit alles hebt gezien. Je loopt in een winkelstraat, met grote moderne uitstalramen, en als je onverhoeds naar boven kijkt, zie je de restanten van soms de prachtigste classicistische woningen die je je kunt inbeelden, en dan betreur je die etalage als een zonde voor het geheel. Je kunt er nog van die prachtige oude burgerhuizen vinden, met een poortingang voor de koets en het paard, prachtige hoge plaatsen met aan het plafond schitterend stucwerk, de muren beschilderd met dromerige landschappen, en buiten aan de ramen zie je de spioennetjes, waar je met wat geluk net kun zien dat een oude dame, veilig weggeborgen achter de zware gordijnen veilig de mensen op de straat zit te bespioneren...
De stad bruist van het leven, niet in het minst door de universiteit binnen haar muren, die voor een voortdurende toevloed van jonge mensen zorgt, waarvan er velen blijven en de stad verrijken met jong bloed en nieuwe ideeën.
Waar je in Brugge het gevoel hebt in een groot museum te wandelen, heb je in Gent nu en dan een stukje die zelfs in Brugge hoge cijfers zou gooien, neem de graslei, waar een ganse rij prachtige middeleeuwse huizen staat, en die daar veel meer opvalt, omdat het daar als een oud stukje verleden ligt te gloriën tussen de modernere stukken Gent.
Nee, Gent is mij veel liever dan Brugge. Ik ga echter niet gaan beweren dat er in ons landje niet nog andere steden zijn, die misschien nog veel meer bieden dan Gent, maar daar kan ik dan niet over oordelen, omdat ik ze niet of niet voldoende ken, om ze op prijs te stellen... En daar helpt me zo'n site dan wel mee ! Daar kan ik genieten van heel wat van de mooiste stukjes van ons Hoofdstedelijk Gewest... Daar kan ik ook- al is het virtueel- dwalen in de stad...

Weet je, dat is voor mij wellicht het grootste van het internet ! Het biedt mij, die het lichamelijk niet meer aan kan, de mogelijkheid om zowat overal naar toe te gaan. Ik weet wel, het is niet hetzelfde, maar het is enorm veel in vergelijking met niets.

Toen wij, Anny en ik, indertijd onze wandeltochten deden in Frankrijk en Schotland, dan heb ik daarvan telkens een boek gemaakt, met alle kleine feitjes van die reis, en massa's foto's. Het geheel laat andere mensen toe, even mee te genieten van wat daar allemaal door ons gezien en beleefd is. Het is niet hetzelfde, maar het geeft toch een goede impressie... Zo is internet voor mij nu een kans op virtueel wandelen in landen uit heel de wereld.

Ik krijg enorm veel mailtjes, van heel veel kennissen en vrienden, maar de mooiste voor mij zijn die met fotoreportages over landen of over dieren... Soms ergert het mij als die mooie beelden dan vergezeld gaan van teksten die niets te maken hebben met het beeld. Geef mij maar de beelden van een verre stad of streek, zonder verknoeien door een filosofische wijsheid, zo maar, of met een woordje uitleg over het beeld... dan kan ik genieten, dromen.

Ga ook eens virtueel architectuur kijken in onze hoofdstad en aanhangende gemeenten, wedden dat je er ook bij ziet waar je even stopt om goed te kijken, te genieten...
www.irismonumenten.be

tot de volgende ?