dogma

Eén van de zoveel dingen die ik niet echt snap aan "geloof", dat zijn de dogma's...of hoe je ze ook noemt naargelang de godsdienst...
Hoe we het ook bekijken, het zijn mensen die de dogma's instellen, terwijl we als kleine nietige mensjes eigenlijk zo goed als niets weten van "God"...we zijn zelfs niet zeker of er wel of niet een god is... Als we geloven, dan is er voor ons wel een God, geloven we niet, dan is er wellicht geen God of toch niet die God waar de anderen in geloven.
Je kunt me nu een ketter noemen, maar ik denk dat dit niet echt belangrijk is... Wat wel belangrijk is, dat is dat om een of andere reden, welke dan ook, ons bewust zijn van goed en kwaad... Ons bewust zijn dat een samenleving maar mogelijk is als we evenveel eerbied hebben voor een ander als voor onszelf...of dat toch enigszins betrachten. Of we dat nu doen om God te behagen, of uit een eigen overtuiging, doet niet echt terzake.
Ik kan mezelf niet overtuigen van een God die zich op een of andere manier specifiek met ons bezig is ! Ik denk dat we wel heel hoogmoedig zijn als we dat durven denken. Net zoals we, naar mijn mening, heel hoogmoedig zijn ons een God in te beelden die op "ons" lijkt.
Ik denk, dat een God, schepper van het hele al, zo onmetelijk groot is en dus ver van ons staat, om me ook maar één moment te durven verbeelden dat hij met mij persoonlijk zou bezig zijn. Ik weet zelfs niet eens hoe ik mij een god zou moeten voorstellen...
Het enige verschil met een niet-gelovige is dan ook dat ik de leefregels ergens een ander motief toedicht. Meer is er niet. Je bent niet beter (of slechter) omdat je wel (of niet) gelooft. En ik kan me ook niet inbeelden dat, die onmetelijke god zich later zou bezig houden met ons leven af te wegen op een schaaltje, het goed in de ene, het kwade in de ander schaal...
Misschien is het daarom dat ik helemaal niet gelukkig ben met die dogma's... Wat is het belang nu ten opzichte van het geloof, of je nu al dan niet gelooft of Maria al dan niet eeuwig maagd is gebleven, of ze rechtstreeks ten hemel is opgenomen of niet... Ben je dan plots een beter gelovige ? een beter mens ?
Ik vind het vooral een middel om je als soort gelovige af te scheiden van een andere soort gelovigen... ochottekes...
Doet mij denken aan het mopje: Een pastoor komt op een heel smal voetpaadje een dominee tegen. "Ik ga niet uit de weg voor een ketter" bitst de pastoor... "Ik wel" grinnikt de dominee...

Och, ieder denkt maar waar hij of zij zich goed bij voelt, in zoverre dat we als mensen maar eerbied hebben voor elkaar, net zoveel als voor ons eigenzichzelvens...
... dat is al knap moeilijk genoeg, ook zonder daar nog een lading dogma's bovenop te gieten...

Ik herinner me dat we ooit een meerdaagse wandeltocht gingen maken in Nederland. Bart, Els, Anny en ik...Op een verlengd weekend van 1 november. Dat is bij ons Allerheiligen en zo goed als een zondag als het ware... In nederland was er blijkbaar geen kat die wist dat het speciale dag was.
Nog verder terug, in de tijd dat ik Chiroleider was, de kampproost deed de mis in open lucht, en na de dienst vroeg hij mij om de kelk en het toebehoren van de mis naar zijn kamer te dragen ...Ik was zo fier als een gieter. Toen wij terug thuis waren vertelde ik dat tegen onze gewone pastoor, de onderpastoor van onze parochie en die zei dat ik zwaar gezondigd had...
Kijk, dat heb je met regelmenten... je moet ze heel erg detailleren om geen verschil van mening te veroorzaken... Is het dan niet beter gewoon wat menselijk te zijn in die dingen?
Ik heb me nooit erg veel van dat geschil tussen twee proosten aangetrokken, het is misschien wel een eerste steen geweest van het pad dat ik nu bewandel, met een god zoals ik me die niet eens kan voorstellen en die zich niet met mij als individu bezig houdt, hij zou wel te doen hebben...

Ik heb dan ook eerbied voor alle gelovige en alle ongelovige mensen, in zo ver zij proberen Mens te zijn... met een hoofdletter, proberen iets te maken van hun leven, maar dan niet om boven de anderen te staan, maar om er midden in en tussen te staan. Dan zijn ze - gelovig of niet- toffe pee's ! (of mee's !)

Vandaag zijn we in Tielt naar de Rommelmarkt geweest, we hebben hem niet volledig afgelopen, maar toch een redelijk gedeelte, en weer bijna zonder me te forceren. Ik heb er geen verklaring voor, soms verrek ik van de pijn, net als vroeger steevast het geval was, soms lukt het nu wel, veel beter dan ik normaliter mag verwachten... Ik heb maar één ding waarin ik het kan wijten ! Mijn dagelijkse gymnastiek. En wellicht hangt de pijn af van het feit of ik er in slaag de goede houding te bewaren tijden het markten... Waarom ik daar de ene keer dan wel in luk, en de andere keer niet ???? Ik merk hetzelfde op bij het staan. Soms heb je iemand die aan de deur blijft staan, geen tijd om binnen te komen, en dan maar blijven praten... Vroeger had ik dan steevast verschrikkelijke pijn, nu is het ook soms wel soms niet... Ik moet me meer bewust zijn van mijn houding, misschien vind ik dan de oplossing om wat meer mens te zijn, en wat minder pijnpatiënt. In ieder geval, hoe het ook zit, ik boek blijkbaar winst. Herstellen kan niet, dat hebben ze mij al dikwijls genoeg gezegd, maar als het een stuk draagbaarder wordt, dan ben ik al heel content.
Op de rommelmarkt heb ik een nieuwe stoel gekocht om te gaan vissen, want de andere begint precies wat te wiebelen...en nu ik een goede zag staan heb ik hem maar meegebracht. Hopelijk krijgen we nog wat mooie dagen... kan ik de stoel proberen...
Ik las zo net dat honderdmiljoen jaar geleden de zee honderd meter hoger stond dan nu. Ik kan dat bevestigen, want hier op onze "bergen" vinden wij lagen met schelpen, schelpen van het strand van zoveel jaren terug.
Hoeveel auto's moeten er dan wel niet rond getoerd hebben om dat water zo hoog te krijgen.

ik ga stoppen, ik zie je zelfs niet glimlachen...
tot de volgende ?

Verloren in 't groen...

Wild woekerende maïs omringd mijn ganse blikveld (een veld vol blikjes).
Gisteren heb ik het gecontroleerd ! Nergens in de wijde omtrek staat maïs zo hoog als hier voor mijn deur ! Het is een persoonlijke aanslag ! Meer dan 230 centimeters hoog , en nog veul hoger !
Tina Hellebaut zou hier complexen krijgen !
Mochten ze nu nog in dit enorm grote veld een doolhof hebben aangelegd, met een bar in het midden van het veld, dan kon ik op zijn minst, van uit Koens kamer kijken naar de dwalenden...Maar zelfs dat is mij niet vergund. Alleen het zicht op de groene muur van Berlijn, sorry van Mater.
Ik liep al ambetant de laatste decennia wegens het feit dat ook de grotere wegen steeds meer grote straten worden, volledig toegebouwd, angstvallig er voor zorgend dat de toerist geen greintje inkijk meer heeft op het landschap. Waar ze per malheur nog een gaatje, een inkijk, een kans op een panorama hadden, hebben de olijkaards nu maïs gezet ! dju !

Bovendien is de eerste rat al mijn kiekenskot binnengetreden. De eerste happen van het verschrikkelijk dure vergift zijn al weer verslonden, en het eerste lijk is alweer afgevoerd. Een kanjer van een rat, duidelijk grootgebracht met maïs die hoogstwaarschijnlijk al sporen bevat van genetische manipulatie (Hoe komt het anders zo verrekt hoog ?).
Ik heb hier een mailtje gekregen, met foto's van toen... Daar zag je boerenmensen bezig met den oogst van den maïs... die dingen waren amper 70 cm hoog ! en dat waren dan nog de langste exemplaren ! En dan heb ik voor mijn schatting gebruik gemaakt van de verhouding met de huidige mensen, die zoals iedereen weet, nu merkelijk langerderderder zijn dan toendertijd ! En dat was volgroeide, rijpe maïs ! en hier staat van die abnormale brol voor mijn deur die het leven schenkt aan reuzegrote rattebeesten ! Je moet maar chance hebben in 't leven !
djudedju

Dank zij de gunstige invloed van het warmere weer in onze contreien hebben mijn hortensia's nu al hun herfstfstkleuren... Die domme blommen weten ook al niet dat het nu veel warmer is dan vroeger ! Onnozelaars van blommen.

En toch ! en toch schijnt momenteel de zon. Ik zie het aan de toppen van de maïs. Of wel staat er ergens een met een grote schijnwerper. Maar nee, 't is de zon ! Je weet wel, dat hele ding die vroeger placht warmte te geven... en nu zijn ijzige blikken over de maïs legt. (Ik kan haar/hem geen ongelijk geven, mijn blikken worden ook altijd wat ijzig als ik die maïs zie...)

Toch heb ik nog hoop ! Herinner je je nog de zomer van vorig jaar ? Dat was ook zo'n kl...zomer, maar wij hadden ook een goed stuk in het prille voorjaar, net als nu, en wij hadden een prachtige herfststst...zoals wij nu ook hopen te krijgen ! Dan is het meteen bevestigd dat wij inderdaad een ander soort seizoenen hebben ! Een lente met een blik op wat een droog seizoen zou kunnen zijn, gevolgd door een laaaaange moesson, dan een klein stukje herfst om te tonen hoe vroeger de zomers waren, gevolgd door een koude moesson.
En dan is het jaar weer voorbij... en hebben we hoop en al twee kleine pietepeuterige stukjes menswaardig weer gekend, en voor de rest water, water en nog eens water ! Dank zij al dat water en de zaligmakende werken van aquafin en de steeds grotere oppervlakten wegdek en bouwwerken, en het feit dat de boeren met tonnenzware machines hun best doen hun velden te veranderen in een soortement van beton, worden alle lagergelegen gebieden steevast veranderd in grote visvijvers... tot spijt en ellende van de mensen die op die laaggelegen stukken wonen. Laatst zag ik op tv een man verklaren dat hij dit jaar al zes keer onder water gestaan had. Hij bedoelde wellicht zijn huis, maar ja, als je telkens al dat water moet uitscheppen, je gerief moet wegkieperen, dan zou je niet alleen de tel kwijtraken maar ook je courage...
Maar dat ze in godsnaam niet gaan vertellen dat het verwarmd ! 't Is niet omdat er in juli ook nog twee, drie snikhete dagen waren dat we de 28 andere koude natte killige vergeten zijn ! En natte killige winters bijna zonder vorst zijn er bij tijd en wijle ook geweest, tenminste als we de verhalen over vroegere perioden mogen geloven... Ik heb jullie al een stukje van Hildebrandt ten beste gegeven, en daar weten ze het aan de overkomst ener komeet... 't Kind moet immers altijd een naam hebben hé !

Ik heb je al verteld dat ik als kind met mijn vriend Claude in het ondergelopen "bosje" (Het Marie Hendrika park van Oostende) onze boot lieten rondvaren, voortgestuwd door de als motor gemonteerde kapotte onderdelen van een oud uurwerk... Niets nieuws onder de zon dus ! Bovendien, in de tijd van de dodelijke smog, in de winter van 1962-63 sneeuwde het daags voor kerstmis en de sneeuw bleef liggen tot de 23 maart ! Ik heb dan op de zee gelopen ! Dat was ook geen "normale " winter te noemen, en God spaar ons dat we er nu zo ene zouden krijgen, met de huidige prijs van de brandstoffen ! Als de generatie voor ons, deze zachte winters zou hebben gehad, in een tijd van stinkenddure brandstofprijzen, dan zou hun besluit wellicht geweest zijn: De Heer slaat niet zonder te Zalven... en deze benadering zal wellicht niet fouter zijn geweest dan ze nu zitten te broebelen...

Maar kom, laat ons niet weer zagen over dat weer, er zijn al genoeg zagen op de tv en de radio te horen. Wedden dat de oliesjeiks zitten te bidden tot Allah voor koud weer ?

Bart is weer thuis sinds maandagavond laat. Ze hebben een prachtig verlof gehad, en goed weer ! Ze waren steenstokkedoodmoe van het bergbeklimmen en de vele tochten die ze hebben gedaan. Dat ze zon hadden kun je ook zien aan hun kleurtje. Voor de tweeling had Bart een zakje mee met stenen... Die twee verzamelen stenen, en vallen dan opa lastig met de vraag welke steen dat wel zou kunnen zijn... Ze hebben nu een paar van mijn boeken in bruikleen en zitten dan te bladeren en te zoeken, en dan moet opa beslissen of de gewraakte steen den diene is van blz 286 of van blz 313, of zou het misschien die van blz 26 kunnen zijn ??? Opa slaat er dan een zo goed mogelijke slag naar, en dan schrijven ze met hanepoten de moeilijke namen op. Het jammere is dat het dus veela de verkeerde namen zijn, want bijna alle boeken geven alleen de stenen weer die behoren tot de edelstenen of halfedelstenen... en eventueel tot nog enkele druk gebruikte stenen...maar al die mooie gekleurde stenen die je vind, die staan er helaas niet bij... en opa deelt ze dan wegens hun schoonheid als nederige kei ook maar in bij de halfedelstenen... De kleinkinderen zijn dan zielsgelukkig en wellicht de kei ook.

Bart leerde hun hoe de kleuren verrassend winnen aan kleur als je ze in water legt, en -owee! - zei hun dat je die kleur kon behouden als je de stenen poliert...en dan dan voegde de sloeber er nog bij dat opa wellicht die stenen zou kunnen polieren... Ik ga weer gezaag krijgen, en Bart weet niet dat het polieren van stenen niet het zelfde is als het polieren van been en ivoor... arme opa.
Ik denk hier met deernis aan minstens twee van mijn lezers die ik weet dat ze onlangs opa geworden zijn... er staat hun nog wat te wachten ! djudedju !

Wat het ergste is als opa, dat is het scheidsrechteren ! Vooral als je gezegend bent met een tweeling ! Gelijk wie je gelijk geeft, met om het even welke zinnige argumenten, de andere is de verongelijkte partij en blijft je boos aankijken... Trap nooit in de openstaande val van: "Opa, welke steen is de mooiste, die van mij of die van zus ?" Daar is geen juist antwoord op ! Als je de ene kiest, dan is de andere boos, wil je ze diplomatisch even mooi noemen, dan is dat niet mogelijk dat ze beiden echt even mooi zijn, de mijne is toch wel iets mooier met die kleine puntjes er op ? Bij zus zitten er geen zo'n puntjes op. Nee argumenteert de ander dan, mijn steen is zuiver, zonder vuile puntjes... Best is te doen of je het niet hebt gehoord, maar dan komen ze aan je arm trekken en eisen doodgewoon de aandacht... Laf verwijs ik ze dan wel eens naar oma, omdat vrouwen meer kennen van schoonheid...maar dat willen ze niet eens geloven... Oma kent dat niet, de boeken zijn immers van mij en niet van oma... logica, och logica... Zelfs Salomon zou hier met zijn mond open gestaan hebben... Dan rest je niets anders dan halfslachtig te schipperen, dat zo zonder puntjes wel een gave steen is, wat héél, héél mooi is, maar dat zo'n puntjes wat speling van het licht en de kleur geven die de steen wat warmer maken... ze zijn alletwee heel schoon, maar elk op een andere manier... Kinderen af, al rispoterend dat opa toch gezegd heeft dat met die puntjes warmer is, ja maar de mijne is gaver... èèèèèh !

Ik ga stoppen, straks staan ze hier weer, en wie weet waarover ik straks weer ga moeten oordelen... Ik ben immer opa, de onfeilbare... maar ik voel me beetje bij beetje van dat voetstuk glijden...oef !

tot de volgende ?

't goa regen"n, 't goa woaien

Pietje goa noa de koaie
Pietje goa noa de bassing
en ne voalt er innnnn....
Da''s een van mijn oudste herinneringen. Op moeders schoot gezeten, luisteren naar het oude westvlaamse liedje, en een beetje angstig afwachten op de laatste in, waarbij moeder plots de benen opende en je naar beneden viel, veilig opgevangen door haar lieve handen...
Vannacht lag ik te luisteren naar de wind en de regen... en dacht aan dit liedje. Ik heb het zelf meermaals gezongen, voor mijn kinderen, voor anderen die wel eens occasioneel op mijn schoot belandden, en natuurlijk ook voor mijn kleinkinderen...
We kennen een paar van die oude liedjes, meegekregen van ons moeder, en die nu wellicht gaan verdwijnen... Ik hoop maar dat ook deze kleine prutsdingetjes ergens genoteerd staan met woord en muziek. Ik weet dat er zoiets bestaat, maar helaas ken ik die dienst niet, en kan het derhalve niet controleren. Mocht jij weten wie dat waar doet, laat het mij weten, dan neem ik wel contact op om het te controleren en hen eventueel te bezorgen.
Het zou jammer zijn dat al die mooie bindingen met het verleden plots zouden verdwijnen... in enkele generaties tijd.
We zijn al zoveel van die oude dingen kwijt...
En misschien ligt het aan mijn leeftijd, misschien ook wel aan een soort van heimwee, maar ik hou van al die dingen. In een museum voor volkskunde kijk ik vooral naar die dingen die getuigen van de "kunstzin" van de gewone mens. Ik kan echt genieten van de kastdeurtjes waarop ooit een mens, met sjablonen of uit de vrije hand, bloempjes schilderde... Ik kan genieten van het engelengeduld waarmee vroeger de nonnekes heel devote kaders vol maakten met prachtige tekeningen in roggestro, die na al die jaren nog steeds schitteren met de rijkdom van goud, ik ben ontroerd door de lepel met de hand gesneden uit een tak hout, en versierd met kleine inkepingen in stervorm... de versieringen op de klompen, het achterberd van de wagen en noem maar op. In de meeste gevallen zijn het bezwaarlijk meesterwerken te noemen, maar zelfs nu nog stralen ze de warmte uit van de liefde waarmee ze gemaakt zijn !
Ieder dergelijk dingetje die verdwijnt is er een te veel !
Het zijn stille getuigen dat onze voorouders, in die erbarmelijke omstandigheden waarin ze toen moesten leven, toch oog hadden voor wat versiering, wat doorbreken van de sleur.
Voor mij zijn die dingen echte schatten.
Mijn liefde gaat nog verder... Ik hou ook van de zaken die ze dan hebben verwezentlijkt inzake nutsdieren... Zondag 24 augustus is het opnieuw Levend Erfgoeddag te Puienbroek, en als het een beetje lukt, gaan we er opnieuw naartoe, kijken naar de dieren die hier gekweekt werden, aangepast aan ons landje en aangepast aan de doelstellingen die de mensen ervan verwachten.
Neem de blauwe van Beveren, een prachtig blauwgrijs konijn, die voldoet aan twee doeleinden, het levert een lekkere hap, en bovendien bezit het een waardevolle pels. Ik kan zo een heel pak rassen opnoemen, en bij elk ervan de bedoeling van de kweek vermelden. Het gaat hier over de dieren die nuttig waren voor onze mensen, zowel honden (herdershonden, waakhonden, trekhonden, schoothondjes...) als kippen van alle grootten en alle kleuren en duidelijk gekweekt voor de leg, voor het vlees of voor beide, schapen in ontelbare rassen, voor iedere grondsoort is er wel een of meerdere, geiten (met prachtige bokken) paarden, koeien... het is echt de moeite waard om te zien wat onze voorouders presteerden, zonder kennis van genetica en dna...
Je kunt natuurlijk stellen dat dit niet zo speciaal is, dat ieder land wel dergelijke rassen heeft, maar dat is juist het fantastische ! Neem nu de hond, allemaal zijn ze afkomstig van de wolf, en als je nu een piepkleine mexicaanse Chihuahua naast een Ierse Wolfshond zet, dan kun je dat onmogelijk nog geloven, en toch is het zo !
Als je de kleine serama kip (een nieuw piepklein ras) naast de Brahmakip zet, en weet dat ze allebei stammen van het bankhivahoen... die amper zo groot is als een kriel, slechts een vier- vijf eitjes legt en dan gaat broeden... zet dat eens naast onze legkippen...met meer dan 300 eieren op jaarbasis...

Doe mij eens een plezier, en ga een kijken op de website van Stichting Levend Erfgoed, en bewonder eens al de Belgische dieren, en verwonder je over de kunde van onze voorouders.

Nee, het is belangrijk dat we onze roots bewaren, dat we ons blijven herinneren hoe ons volk hier is gegroeid, hoe we onszelf hebben aangepast en het voor onszelf hebben leefbaar gemaakt, ook voor de uitvinding van al die moderne snufjes. Ook daarom vind ik een "Bokrijk" ook zo belangrijk, maar van mij zouden er nog veel meer mensen in moeten tewerkgesteld worden, op de manier levend van toen, aanschouwelijk onderricht gevend. Ik ga niet beweren dat dit zichzelf bedruipend zou zijn, maar ik weet zeker dat een heleboel van de door deze mensen artisanaal vervaardigde producten grif zouden verkocht worden... Ook de biologische groenten zijn momenteel een hot item ! Mocht men er bv stenen maken met de hand, zoals vroeger, dan ben ik er zeker van dat je die makkelijk zoudt kunnen verkopen, aan heel wat duurdere prijzen dan de gewone fabrieksstenen... en zo kan ik blijven opnoemen. Bovendien zou het een vorm van tewerkstelling zijn, en heel wat van die jobkes zouden bovendien geschikt zijn voor ongeschoolden, die nu zo moeilijk aan de bak komen op de moderne arbeidsmarkt... Maar wie ben ik om dat te stellen...
Ook daar zou men dan de oorspronkelijke huisdieren kunnen gebruiken... Ik weet wel dat de dierenbescherming zou steigeren als ik zeg dat er daar rustig een handelaar zou kunnen rondrijden met verse melk, getrokken door een hond of meerdere honden... Ergens begrijp ik die mensen van de dierenbescherming niet, die sledehonden mogen dat, de onze niet meer ? Ik heb een trekhond gekend, die veertien dagen na de invoering van de wet op het verbod van trekhonden, dood in zijn hok lag... het beest is kapot gegaan omdat het niet meer kon trekken, omdat het plots veroordeeld was tot hopeloos blaffen voor zijn hok...
Ik ben akkoord dat men die dieren niet moet overbelasten, maar ze zijn gekweekt op werken, net zoals die sledehonden, laat ze dan ook werken... Niet om ze te doen afzien, maar om ze te laten leven op de manier waarvoor ze gebouwd zijn. Ik vergelijk het wat met onze huidige trekpaarden, die moeten ook niet meer die immens zware lasten trekken, zijn bijna luxe verworden in plaats van echte nutsdieren, maar je ziet dat ze met genoegen hun lijf buigen en spannen om de wagen in beweging te krijgen... Waarom mag die hond dat niet meer ?

Veel van die oude dingen dateren van nog ver voor mijn tijd, en steeds meer zie je in de musea voor volkskunde mensen die vol onbegrip staan te kijken naar gebruiksvoorwerpen van vroeger. Is het dan echt niet mogelijk om te evolueren naar een "levend" museum ?

Wedden dat het voor veel mensen een verrassende kijk zou zijn ? Dat het hen zou helpen om heel wat dingen thuis zelf te kunnen doen, omdat ze weer zouden zien hoe je die dingen kunt doen. Heel wat van die praktische kennis is verloren gegaan. Hier in Mater heb ik nog één man gekend die wist hoe hij de leem moest aanmaken en hoe hij lemen muren moest zetten... Nu lees je plots dat die lemen muren van toen bepaalde voorden hadden die onze moderne bouwwijzen niet kunnen evenaren... Maar men zegt er dan niet bij dat die lemen muren ook regelmatig weer moesten worden bijgewerkt...

Nee, men heeft diverse musea waar men mensen tewerkstelt om te leven zoals in het stenen tijdperk, men kan er cursus volgen in het bewerken van silex... Maar de praktijken van de mensen uit de zoveel dichtere negentiende en zelfs eerste helft van de twintigste eeuw gaat met rasse schreden verloren... Jammer is het minste wat we kunnen zeggen.
Wie weet nog dat we vroeger geen kippen hadden die ook legden in de wintermaanden, en dat we dus een systeem hadden om eieren te bewaren gedurende heel de lange winter ?
Wie weet nog hoe we het vlees bewaarden voor de uitvinding van de diepvries ? En ik denk hier niet alleen aan roken en pekelen !
Wie weet nog hoe groenten overwinterd werden ? Ook voor de steriliseerbokaal ?
Vroeger was dit allemaal parate kennis...
Mocht in onze huidige wereld plots de electriciteit verdwijnen, dan zouden de meesten niet weten te overleven !
We zijn tegenwoordig zoveel slimmer dan vroeger, we lopen allemaal school, we beschikken over allerlei bronnen van kennis... Maar zouden we nog kunnen overleven zonder al die technische dinges ????
Ik heb het gevoel dat we de basiskennis verloren zijn...

Sommige theorieën beweren dat er al voor ons beschavingen zijn geweest, die op een of andere manier verdwenen zijn...Weet je, ik kan dat makkelijk geloven... Breng onze huidige energievoorziening naar de knoppen, en kijk eens hoe vlug onze wereld zou verdwijnen... Gewoon omdat we niet meer over de kennis beschikken om te overleven zonder. Besef je wel goed wat die echt wil zeggen ??? Dat als de eigenaars van de energie gewoon de kraan dichtdraaien, of nog simpeler, de prijzen zo erg de hoogte in jagen (gaat het belletje rinkelen?) dat we het ons gewoon niet meer kunnen permitteren, dan zal negentig procent van onze bevolking in een ik en eengij om zeep !

Is het misschien daarvoor dat ze ons de basiskennis niet meer laten aanleren ? Dan zitten we gewoon uit hun handen te eten...
toch eens over nadenken... Maar vergeet niet de 24 augustus puienbroek !!!

tot de volgende ?

Il pleut...'t regent...

de ruutte is gebrok'n en os 't rint, rint 't er in...
Bijna heel de nacht wakker gelegen, pijn en ongemak. Luisteren naar de regen.
Vanmorgen vastgesteld dat ik gisterenavond mijn pillen vergeten was.
end of the story.

Is er iemand onder jullie die me nu eens kan uitleggen waarom de strijd van die twee "opstandige provincies" in Georgië wel opstanden zijn en geen vrijheidsstrijd, terwijl het opstandige Bosnië wel een vrijheidsstrijd was ???
Het verschil is pertang héél simpel !
In het geval van Bosnië kreeg dit opstandige hoekje de sympathie van het "goede" westen, en die twee provincies in Georgië krijgen de sympathie van het "verderfelijke" Rusland.
Als kamerika met de nato gaat bijspringen in Bosnië, dan is dat bevrijding.
Als Poetin gaat bijspringen met zijn Russische armee, dan is dat agressie.
Want het Westen doet dat in naam van de vrijheid. (????) En de Russen doen dat om te onderdrukken (????)...
Ik had gezegd niet meer te politieken, maar er gebeuren voortdurend dingen die toch op de mens in werken, dat ik het niet kan laten.
Ik zit me één en ander af te vragen... Zie ne keer dat die kl... van politiekers in ons Belgenland er zouden in slagen te komen tot een revolte... en dan een werkelijke, met schietgeweren en geweld, van weerszijden...
Wie zou er dan steun krijgen van wie ? Wellicht zou Europa, onder het huidige voorzitterschap van Sarkozy wel kiezen voor Wallonië. Ik zie Nederland op zijn hoogst een neutrale positie innemen in deze zaak, en haar grenzen openstellen voor Vlaamse goedkope arbeidskrachten (want vluchtelingen hebben niets te piepen)... Als we veel geluk (?) hebben, krijgen we de steun van Rusland, en haar aanhang Iran en misschien zelfs van China die niet gelukkig is met de houding van de kamerikanen en misschien een kansje ziet hier een vazal te krijgen in het westen... (Eigenlijk zouden ze nederland prefereren omdat die al de naam hebben van de chinezen van het westen...maar wij zijn dan wellicht een goede tweede keus)
Maar dat zou betekenen dat in de pers wij zouden afgeschilderd worden als de opstandigen, en de walen als vrijheidsstrijders...Want de pers is nog steeds vooral in westerse handen, en Wallonië krijgt daar zijn steun en bijval...
Gek ?
Nee, ik wil aleen eens duidelijk maken dat het niet zo eenvoudig is om te weten wie nu de goede en wie nu de slechte is... Nadien is het makkelijk ! De winnaar is duidelijk de goede.
Vroeger spraken de rechtbanken zelfs recht op die manier ! Dan noemde men dat het godsgericht. Geef de twee opponenten ieder een zwaard in handen, die die levend uit de strijd komt heeft van God zelve gelijk gekregen... Bij oorlogen redeneren we blijkbaar nog steeds zo.
Oh ! Zeg je, en Tibet dan ? daar blijft de sympathie toch voor de verliezer ??? Nee hoor, niets van! Ze spreken op ons in, overtuigen ons van, maar in werkelijkheid gaat het er over een potje op het vuur te houden tegen China...Want dat wordt een te sterke macht op het wereldschaakbord. Probeer maar eens terug te denken... Wanneer zou je moeten aangesproken zijn door het onrecht aan de tibetanen aangedaan ? Juist, op het moment dat het land manu militari is bezet geworden... Maar hoe komt het dan u jaren en jaren niet meer aan de tibetanen hebt gedacht, en nu sinds enkele jaren plots weer wel ??? Raar hé ?
De macht van de westerse pers...
Heb je hier ooit gehoord of gelezen dat in het communistische landje van Tito, de vrijheid veel ruimer was dan hier ? Nee, maar ik hoorde het wel van een dame die daar woonde, dat het daar en dan nogal wat beter en vrijer was dan hier.
En in het voormalige Oost Duitsland zijn er nu ook heel wat opstandige jongeren die terug willen naar de tijd van toen...
Ik wil maar zeggen, het is niet zo makkelijk allemaal te stellen in een wit - zwart verhouding...
In heel wat van de voormalige sovjetlanden zie je op zijn minst een sterke oppositie die pro terugkeer is naar de tijd van toen.

Het is ver van mijn bedoeling een lans te breken voor de ene of de andere partij, maar het lijkt me op zijn minst bizar dat, als het dan zoooo slecht was, dat er zoveel stemmen opgaan voor een terug naar...

Wij zitten hier te kafferen op China en zijn gebrek aan vrijheid, maar als ik zit te kijken naar wat wij nu zien van China, dan zie ik vooral gelukkige mensen. Och, zeg je, maar ze hebben de bedelaars en en en en allemaal buiten beeld gebracht, om een mooi beeld aan de buitenwereld te tonen. Kan best zijn, maar ik ken heel wat "vrije" landen waar het veel minder is dan daar. Ik kan me bv niet van de indruk ontdoen dat in India, buurland van dat China, de situatie zeker niet beter is, ook al zijn het daar geen van die "slechte" communisten...

Met andere woorden, ons oordeel is gebaseerd op wat ons dagdagelijks voorgekauwd wordt op de tv en de radio en de pers...

Toen Anny en ik de West Highland Way stapten in Schotland, ten tijde van Madame Thatcher, de Iron Lady, was daar een werkloosheid van 70 (zeventig) procent ! Hebben wij dat hier, toch als buurland, ooit gehoord ? Toen ik in de schotse equivalent van onze werkloosheidsdienst binnenstapte, en vertelde hoe wij werkten, werkgevers, werknemers en de overheid samen aan één tafel om de werkloosheid te onderdrukken, dan rolden hun ogen bijna uit hun kassen, want dat was daar niet mogelijk ! Verboten ! Was dat daar dan een land van de vrijheid, waar alleen de staat, zonder inspraak de oplossingen creëerde om de werkloosheid in te dammen ?

Wat is vrijheid ? Eigenlijk is dat een abstract begrip, en het gaat er over je vrij te voelen. En je vrij voelen, wat is dat ? Het welgezind aanvaarden te leven in het bestel dat je omringt.
Dat een ander dat tirannie noemt, doet voor jou niets ter zake, als jij er maar gelukkig in bent.
Het is een abstract begrip... meer kun je er niet over zeggen.
Als ik er voortdurend van droom dat ik veel gelukkiger zou zijn als ik links mocht rijden, dan zal ik me hier wreed geknecht voelen.
Met andere woorden, hoe "vrij" ook, we moeten aanvaarden dat er in een gemeenschap regels zijn om alles vlot te laten verlopen. Aanvaard je dat niet, dan ben ongelukkig, maar ook onaangepast aan het systeem. En zal de gemeenschap optreden tegen je, om de gemeenschapregels te blijven houden. Zonder regels geen maatschappij, met regels geen vrijheid ?
Wij zien veeleer vrijheid als het stukje dat ons gelaten wordt in ons privé bestaan. Wij hebben geen moeite met de verkeersreglementen, met de instellingen voor sociale zekerheid en dergelijke meer, maar als men raakt aan de dingen binnenskamers, of in onze vrije tijd, dan voelen wij ons aangetast in onze vrijheid. Wij hebben de vrijheid met andere woorden verlegd naar onze keuken. Our Home is Our Castle zoals de britten zeggen.

Zijn die twee provincies in Georgië dan vrijheidsstrijders of opstandelingen ?

Niet makkelijk hé ?

tot de volgende ??

HET Kunstwerk

Gisteren zijn we dus naar het museum in Deinze getogen... En welk kunstwerk staat daar te prijk naast de kassa ? Helemaal aan de ingang ? Als blikvanger ?
De vogelschrik van Lieselotte !
djudedju

Het is een pracht van een museum, dat wist ik al, ik had het al eens eerder bezocht, dus was het een heerlijk weerzien met een heleboel echt mooie kunstwerken waarbij vooral de bietenoogst van Claus een echte heerlijke blikvanger is... Ik heb er weer voor gestaan, in aanbidding, van dichtbij voor de techniek, van wat verder, en dan nog eens van op de hoger gelegen ruimte, heel ver... Ik heb me ook weer geërgerd aan een deel van de moderne kunstenaars, waarvan ik me eerlijk afvraag of er binnen een of twee eeuwen van hier nog iemand ook maar een greintje belangstelling zal hebben... Let op, er zitten er nog steeds echte kunstenaars tussen, naar mijn gevoel meer bij de beeldhouwers dan bij de schilders, maar ook daar zitten bij de moderne nog prachtige dingen... Gek genoeg loop ik dan heel ver weg van de publieke opinie. Alhoewel, de publieke opinie is er alleen maar bij gratie van gepusht worden door kapitaal en pers... Herinner je maar eens de proefneming van een universiteit die een onbestaand nummer aan kop van de top tien deed staan, dank zij een twintigtal vermeldingen (echt niet meer !)...
Nu, ik maak er me niet druk over, ze hebben alvast de verdienste dat ze naar de goegemeente toe luidkeels verkondigen dat je echt niet moet kunnen tekenen of schilderen of wat dan ook om "goe bezig" te zijn... Moge dat een stimulans zijn om meer mensen een impuls te geven om ook creatief bezig te zijn ! (Maar ik vrees dat zij integendeel een degout veroorzaken en negatief werken op de creativiteit!)
Ik heb dus niets tegen modernen, maar ik heb wel iets tegen de man die drie "blotten" stro op een hoop werpt en dat een beeldhouwwerk noemt, of om een gekender werk, een pot mosselschelpen als kunst naar voren brengt... Sorry, daar ga ik niet meer mee ! We zijn op dat moment zelfs al voorbij de knaap die een mooie kei in een rivier vindt en dat een kunstwerk noemt. (En ja, die kei zal wellicht veel meer het idee schoonheid benaderen dan die drie blotten stro...) In de kursaal van Oostende heeft jaaaaren een kunstwerk van een beroemde kamerikaanse kunstenaar gehangen... toen de "kunstenaar" zelf eens langs kwam bleek het ding al de ganse tijd onderste boven te hangen !)
Of dit nu iets zegt over het werk of over de kunstkenners van het kursaal laat ik in het midden, maar blijkbaar had dus niemand ooit iets abnormaals gezien????

Kunst hoeft voor mij niet figuratief te zijn, maar dan moet wat het wil zeggen ook duidelijk zijn. Het is het een of het ander, ofwel grijp je naar zaken uit de natuur en verduidelijk je vanuit de natuur je uiteindelijke boodschap, ofwel moet je boodschap op zich zo duidelijk zijn dat je het kunt brengen zonder terug te vallen op die natuur. (Ik sluit hier het vervormen van de natuur niet mee uit, want dat kan precies een deel van de expressie geven)
Je kunt ook andere dingen maken, dingen die gewoon mooi zijn, evenwichtig, intrigerend, obsederend of noem maar op... en zelfs daar kan ik de zaken nog heel makkelijk appreciëren, of ze dan kunnen thuisgebracht worden onder kunst of onder siervoorwerp daargelaten. Wellicht kan iedereen de werken van een Warhol wel erkennen als een vorm van expressie, maar als je een volslagen grijs vlak, waar de verf duidelijk lopers vertoont nu kunt naar voren brengen zonder blozen??? (Het bewuste werk hing eertijds op Expo 58 en noemde regen)
Wat mij een beetje verstomd doet staan zijn werken zoals ik er gisteren ook een zag... een wit wat vlekkerig doek, waar je onderaan een stuk opgerold schildersdoek ziet tegen staan (er op geschilderd met een verbluffend realisme) en ergens middenin een nagel (zelfde opmerking). Die man bewijst dat hij technisch heel sterk staat, maar mij geeft een dergelijk werk het gevoel van: ik weet niet wat ik nu eens zal maken, laat ik eens een stukje van mijn muur op doek zetten) Dat hij dat doet, daar kan ik nog inkomen, het is een pracht van een oefening, een summum van wat we kennen uit oude paleizen, waar ze van die valse vensters in schilderen waar je de indruk hebt in een mooie tuin te kijken, of een plafond die plots tot in de hemel lijkt te reiken... Maar dat is veeleer kunde dan wel kunst... (Je hoeft het niet met me eens te zijn, jou mening is minstens even valabel als de mijne)
Als je voor "Het Lam Gods" staat, dan heb je een heleboel ervaringen... Je bekijkt eerst het werk in zijn geheel, en bewondert de manier waarop hij (zij, twee broers) de zaak hebben opgesteld om de belangrijkheid van de verschillende figuren te beklemtonen, en alles toch evenwichtig te houden, alles naar de kern trekkend, dat Lam Gods... dan begin je de figuren afzonderlijk te beschouwen, en je staat verstomd over de detaillering en de haarscherpe weergave, en je gaat wat dichter en nog dichter en verbluft zie je dat zowat ieder grassprietje er als apart op staat. En dan neem je weer een ander houding aan, ofwel eerbied voor het ontzagwekkende meesterschap, of je stelt je de vraag, heeft de schilder hier niet te veel gedetailleerd, en zo een stuk van zijn uiteindelijke bedoeling verloren ?
En weer bekijk je dan het werk in zijn totaal, en onafgezien van het perspectief, valt je op dat het geheel onnatuurlijk oogt. Als je kijkt in de natuur, dan focus je. Dat wil zeggen, als je kijkt naar een landschap, dan kijk je in werkelijkheid naar één element, en als je het ganse landschap wil overschouwen, dan ga je van een element naar een ander, weer een ander en zo verder... Met andere woorden, je moet het totaal beeld opbouwen in je geest. Dat is exact wat hier is gebeurd ! De schilders hebben zich gefocust van grassprietje op grassprietje... iets wat we in werkelijkheid nooit doen ! We focussen ons op zwaartepunten in het beeld, en als een landschap ziet, dan zie je één detail heel scherp, en de rest is heel wat minder gedetailleerd. Het duurde heel lang voor de schilders dit ook bewust werden, en dat ze de achtergronden wat waziger maakten, net zoals je het ook in werkelijkheid ziet, en wat aan de schilder de bijkomende mogelijkheid gaf om de toeschouwer als het ware te dwingen om ook dat gene te zien (in detail) wat ook hij in detail wou weergeven ! Zo kon hij veel beter dan ooit ook zijn visie, zijn expressie bij de kijker opbouwen, en we zagen voor het eerst werken die werkelijk het gevoel van de kunstenaar overbrachten op de toeschouwer. Men is daarin steeds stap per stap gegroeid, tot in het expressionisme en impressionisme... (en haar kinderen fauvisme en dergelijke)... De volgende stap was eigenlijk logisch... men ging steeds minder detailleren, men ging steeds met grotere en grotere kleurvlakken werken, zodat je eigenlijk al heel ver van het doek moest gaan staan om nog te zien wat het werkelijk zou kunnen zijn... Kwam daar plots de inbreng van de Afrikaanse (en ook andere etnische groepen) kunst bij, waar men door deformatie van bepaalde lichaamsdelen bepaalde kenmerken naar voor bracht, en aldus een andere manier bracht om tot een expressie te komen, en de eerste stappen naar het abstraheren waren er...
Ik wil hier vermelden dat het eigenlijk een beetje een terugval betreft, want als je kijkt naar de beeldjes die we vonden en vinden uit het stenen tijdperk, dan zien we ook bij onze verre, verre voorouders die manier om bepaalde lichaamsdelen te overdrijven ten koste van andere terug.

Waar volgens mij de pedalen gelost zijn, is op het ogenblik dat men iedere binding met het zichtbare heeft losgelaten. Met zichtbare bedoel ik hier uiteraard de binding met natuurlijke elementen. Het is ook al begonnen in wat men soms nog bij het abstracte neemt, maar waar in werkelijkheid de binding met de natuur al zoek was.
Ik neem weer een voorbeeld, als je als schilder een poging doet om een viool te schilderen op een doek, terwijl je die viool werkelijk van alle kanten in één keer wil laten zien, dan kan dat alleen maar via het abstraheren, het tot abstractie brengen der dingen. Wij interpreteren nu abstract als iets wat er niet meer op trekt, terwijl het in oorsprong dus een poging was om de dingen op een andere manier, op meerdere vlakken tegelijk te beschouwen. Het waren dan ook alleen de héél groten die werkelijk lukten in het abstraheren der dingen. Maar het betekende ook dat er heel velen geroepen waren, maar weinigen uitverkoren, en dat de markt overspoeld werd met zaken die zelfs de abstractie niet meer benaderden... en plots was dan de binding met het bekende, het natuurlijke volledig weg, en zagen we "meesterwerken" die gemaakt waren door het gooien van verf en er nadien met een fiets over te rijden...
Nee, echte abstractie zou moeten een hoogtepunt geweest zijn, maar het was net zo onbereikbaar dat het het begin van het verval was.
Nog eens, je mag rustig een ander idee hebben, maar leg je eens toe op de geschiedenis van de kunst, kijk eens wat de oorspronkelijke werken waren die tot de nieuwe richtingen leidden, en je zult minstens voor een groot gedeelte mij moeten volgen...
Ik ga stoppen... je ziet wat één museumbezoek al bij mij losweekt...

tot de volgende ?

museum

Deze namiddag gaan we op museumbezoek!
Textiel tussen Kunst en Industrie, in het museum van Dienze en de Leiestreek, Lucien Matthyslaan 3-5 te Deinze...
Het is een prachtig museum, met veel schitterende werken van de befaamde Leieschilders, en nu natuurlijk ook design vlaanderen, met ondermeer werk van onze Bart...en als ik het goed heb begrepen zou daar ook de vogelschrik van ons Lieselotte moeten te prijken staan...
Ik weet, het is niet van mijn schoonste, maar ik ben zo hovaardig als wat.
En ik kan het niet helpen, ik zou niet zo fier zijn mocht er ene van mijn kroost een of ander machien hebben uitgevonden, zelfs niet als het een heel nuttig iets zou zijn !
Ik vind het duizend keer belangrijker creatief te zijn, te scheppen, schoonheid te maken !
Je mag het rustig oneens zijn met mij, dat is je goed recht, maar zo voel ik het nu eenmaal !
Ik weet niet of Michelangelo echt een stuk van de teen van zijn Mozes heeft gehakt omdat hij niet wou spreken, maar het is een duidelijke illustratie van wat scheppen met een mens doet !
En het moeten echt geen meesterwerken zijn !
Ik denk dat het een voor je zelf onthutsend moment moet zijn, als je werkelijk een meesterwerk hebt gemaakt ! Ik denk ook niet dat je dat meer dan één keer in je leven kunt bereiken, en het is dan nog weggelegd voor enkelingen. Ik denk ook dat je het dan weet, dat je beseft dat je een zekere volmaaktheid hebt bereikt, iets hebt gecreëerd dat altijd mooi zal gevonden worden. In welke stijl dat is, speelt geen rol, ik denk dat het in alle stijlen en alle materie kan, het doet er ook niet toe...het moet gewoon voldoen aan het ultieme gevoel voor schoonheid, evenwicht, volmaaktheid...
Maar ergens is dat niet het belangrijkste!
Het belangrijkste is dat je jezelf ontplooit, en dat je dingen schept uit het niets tot het iets.
Dat je voor je zelf zit te tekenen, of te boetseren, of wat dan ook...maar dat je dingen maakt die je voor je zelf leuk vind !
Als anderen het dan ook leuk vinden is dat meegenomen, maar dat is niet het belangrijkste van wat volgens mij Kunst is.
Het belangrijkste is dat je, in om het even welke materie, in om het even welke stijl of stijlloosheid, iets maakt waarin je op een of andere manier iets van je zelf stopt. Je gevoel, je woede, je liefde, je wat dan ook...
Niet alleen is het een hulpmiddel om de overvloed aan gevoel wat te kanaliseren, het kan ook een boodschap van je gevoel zijn...
En denk dus niet alleen aan beeldende kunst, denk ook aan schrijven, dichten muziek en fantaseer er maar op los... laat je gewoon gaan en druk jezelf uit.
Dat is het belangrijkste aan creëeren ! Je zelf uitdrukken.
Als in de hobbyclub van ziekenzorg, de dames wenskaartjes zitten te maken, dan is dat veel belangrijker dan het gebroebel van een politieker ! De dames zitten dan iets werkelijks te maken, waar politici zich voornamelijk bezighouden met het afbreken van de ideeën van anderen. De dames proberen dan van uit nietswaardig materiaal iets nieuws te maken, met de bedoeling dat het later de geadresseerde wat vreugde schenkt.
Er is tot op heden nog geen één politieker die mij ooit ook maar een grein vreugde heeft geschonken.
Maar dat scheppen is in onze wereld van de dag van vandaag nog veel belangrijker dan vroeger ! Vroeger maakten de mensen zelf dingen, hij sneed zelf zijn lepel uit een stuk hout, hij maakte schoenen, vanaf de maatnemen tot het afgewerkte product... en dat was zo voor alles wat de mens deed in meerdere of mindere mate. Nu is dat er niet meer, de mens maakt niets meer, hij werkt. Hij werkt aan kleine onderdelen van dingen. Vroeger kon een meubelmaker fier zijn op de kast die hij gemaakt had, nu heeft hij de vier latten waaruit het paneel gemaakt wordt in de machine geschoven... De arbeider kan niet fier zijn op de auto die hij heeft gemaakt, hij heeft er 10 vijzen in vastgedraaid, en dan nog met een mechanische schroevendraaier...

Wij krijgen met het creëeren de kans om weer eens iets zelf te maken, iets waar je onze hand in ziet ! Noem het knutselen, noem het prutsen of noem het kunst, dat doet er niet toe, wat er wel toe doet is dat je zelf iets maakt, en om bijbelse termen te gebruiken, iets waar je welbehagen in hebt !

Het is dus het ontplooien van de volle mens ! Het geheel van zijn kunnen, zijn aanleg, zijn ideeën.
... en dat is belangrijk ! Dat is zowat het belangrijkste !

Ik ga dus, met mijn even fiere echtgenote, naar het museum...
En we gaan genieten van de werken van de werken van mannen die veel meer produceerden dan wat wij bijeenprutsen, maar die er niet méér plezier aan hadden dan Monique aan het maken van haar wenskaartjes... en van die kaartjes heb ik dan ook plezier ! Ik kreeg er eentje voor mijn verjaardag, getekend door al hobby-ers, en weet je, het zijn geen Rubens of Rembrandt's, maar ik moet er niet voor naar een museum, ze sturen het naar mijn huis !

Het is weer aan 't regenen, en gisteren heeft het weer gedonderd. Het is hier dus echt een zeekklimaat. Ik heb met Anny afgesproken om eens samen met haar te gaan vissen in Wannegem...Misschien kan ik Luc eens aanspreken om ook te gaan met Cecile, en dan eens echt genieten van de rust van dat stille plekje in onze mooie schitterende Vlaamse Ardennen... Je zit er in een klein bosje, midden de rust van de velden, hoort er alleen de vogels, de bladeren van de bomen en het gebeurel van een bronstige koe... en nu en dan het geluid van een spartelende vis aan de lijn...

Regenweer museumweer.
tot de volgende ?

De marolle

Vandaag naar de rommelmarkt geweest op de marolle, nee, niet te Brussel, te Kruishoutem.
De marolle is een wijk, een heel eind buiten de dorpskom van Kruishoutem, gevestigd rond hetklooster van de paters (merk onbekend). Ieder jaar is er daar een mooie rommelmarkt. Ik had een beetje schrik, omdat ik mij vanmorgen bezeerd had aan mijn rug. De telefoon ging, ik wilde vlug opstaan en krak, 't schoot in mijne rug. djudedju... en 't ging niet meteen over, de pijn bleef zitten. Ik heb dan nog maar eens mijn turnoefeningen (gedeeltelijk) gedaan, en een beetje tot mijn verbazing ging dat. Dus besloot ik toch maar te gaan rommelen... en wonder boven wonder, ik had wel die pijn van het plots bewegen, maar ik heb omzeggens geen pijn gehad van het markten, alhoewel het daar een behoorlijk lange straat is om af te wandelen. Zelfs het feit dat we behoorlijk lang bij kennissen zijn blijven staan praten kon mij niet deren.
Bizar !
Blijkbaar heeft die pijn de andere opgeheven.
De enige verklaring die ik kan bedenken, is dat ik door die pijn, mijn spieren op een andere manier heb gehouden, waardoor de belasting minder was dan anders??? Dat ik nu eens wist wat het was hé ? Kijk, nu zit ik met veel pijn, maar nog steeds de pijn van dat bewegen. Voor de mensen die de verscheidene soorten van pijn kennen, wat ik nu heb lijkt op de pijn van een lichte lumbago (Van een serieuze lumbago ben je volledig geveld, dus moet het een lichte vorm zijn, of de pijn komt niet volledig door, door mijn medicatie waarin nogal wat spierontspanners zitten)
Nu, wat doet het er toe, ik heb betrekkelijk goed kunnen markten !

Ik heb deze week al verteld over het feit dat er veel meer in een mens zit dan wat ze ons aan leren te gebruiken... Gisteren kwam Gwendolyn, een helft van de tweeling, hier met in haar nek drie verschrikkelijke muggenbeten. Blijkbaar reageert zij nogal fel daar op, want het waren serieuze bobbels ! en jeuk ! 't kind wist niet hoe ze zich moest houden. Ik probeerde haar wat te kalmeren, maar het werkte niet, en we hadden niets in huis om de jeuk en/of de allergie tegen te gaan... Ik zat terug te computeren, maar bleef, ergens in mijn achterhoofd bezig met die jeuk, bezig met de compassie die ik voor haar voelde.
En plots herinnerde ik me haarscherp een artikel die ik ooit ergens (waar ?) gelezen heb, over een efficiënt hulpmiddel tegen insectenbeten en de daarvan voortkomende jeuk.
Ik riep Gwendolyn bij mij, en zei dat we samen eens een kruidenmiddel zouden halen voor haar jeuk. Ik stapte de straat op, en langs de straatkant wandelde ik met haar verder, onderwijl de graskant goed observerend, en ja, al na een tiental meter vond ik weegbree, een veel voorkomend kruid. Ik trok er een blad af, kneusde dat blad door het te verfrommelen tussen mijn vingers, en legde het dan op de drie dikke muggenbeten. Nog geen tien minuten nadien waren de beten bijna volledig onzichtbaar geworden, en was er geen sprake meer van jeuk.
Dat is natuurlijk een succes, maar waar ik op wil wijzen is, dat we op een of andere manier iets in onze geest hebben, die ook de heel verre dingen weet terug te vinden, als er nood toe is. Ik kan me echt niet herinneren waar of wanneer ik ooit iets heb gelezen over het effect van weegbree op jeuk, maar ik had het nodig en hop! het was er, klaar voor gebruik !
Ik vind dat fantastisch !
Te weten dat al mijn opgedane weetjes, ergens gestockeerd blijven zitten op mijn "harde schijf". Dat al die dingen niet wegdeemsteren, maar op een of andere manier ter beschikking zijn en blijven.
Had de nood niet ontstaan, dan zou ik wellicht nooit op weegbree hebben gedacht, maar nu, boïng en 't is er !

Voor mij is dat nog meer dan voor anderen wellicht, een geruststelling en een beloning ! Veel mensen zullen wellicht het voortdurend geneus in boeken, het opdoen van allerlei, ook soms heel bizarre, wetenswaardigheden, is geen verloren tijd, het is en het blijft er ter beschikking staan.
Bovendien is het geen soep geworden, maar blijven alle dingen netjes op zich ter beschikking. Tof !

Wat het is, hoe het werkt weet ik niet, en op een of andere manier doet het er ook niet veel toe. Het feit dat wij die mogelijkheden allemaal hebben, dat ons zoveel meer ter beschikking staat dan we dachten, dat is belangrijk, dat is wat telt. Hoe het werkt doet er niet echt toe, het is voor mij ook niet belangrijk te weten hoe de motor van mijn auto werkt, wat belangrijk is, is dat ik er mij op een makkelijke manier mee kan verplaatsen, en dat het mij een stuk mogelijkheden biedt. Ik moet geen studie maken van hefboomeffecten en tandwielen en overbrenging om te kunnen fietsen... Laat die wetenschap maar aan die mensen die zich daar op toe leggen. Laat mij maar grasduinen in de mens, niet het hoe en waarom, maar het kunnen, de mogelijkheden ontdekken die ingebouwd zitten in ieder van ons.
Het is een beetje zoals als je eens bij een echte computerfreak zit, die alle mogelijkheden van windows of van ubuntu of wat dan ook kent, en weet te gebruiken. Je zit daar bij, je kijkt er naar en je snapt er niets van. Nochtans werk je thuis en op je werk met hetzelfde programma, dus heb ook jij die mogelijkheden, maar je gebruikt ze niet, omdat je ze niet kent. En soms zie je dan iets waarvan je zegt: hé ! en dan vraag je dat nog eens te tonen, en heb je een nieuwe verworvenheid. Zo voel ik mij nu ook! Het is of ik plots een heleboel nieuwe mogelijkheden ontdek in de mens en de menselijke geest. Een deel kende ik al, een deel wist ik van, maar plots ontdek je waar het knopje zit om die functie aan te zetten. Potdorie, mocht ik, met dit stomme blogje, ook jou eens die hele nieuwe wereld bezorgen, waaraan je niet zo erg veel hebt voor je zelf, maar vooral voor anderen.
Heb je nog nooit, toen je iemand aan de overkant van de straat zag lachen, zelf een tikkeltje van een glimlach op je gelaat voelen komen ? Wel, zoiets is het, je geeft je glimlach door, en je warmte, je empathie, en je ziet dat het helpt ...

Het is veel moeilijker om uit te leggen, dan om het te doen! Probeer het gewoon eens, probeer eens als je bij iemand bent die ziek is, via je handdruk je kracht aan te wenden om hem te helpen... Wedden dat je ziet dat je werkelijk soelaas biedt ?

tot de volgende ?