nr 800 een "never ending story" ?

Toen ik vandaag opende, zag ik tot mijn verrassing staan 800... Ik vermoed dat het gisteren was, en dat dit nu dus al 801 is... who cares ?
Ik moet wel zeggen dat ik nooit ofte jamais gedacht had ooit zoveel en zo lang te zullen bloggen. Maar ik heb het al gezegd, het is een verslaving! Soms heb ik lust om twee keer per dag me aan dit masjien te zetten om te bloggen, maar overdaad schaadt... dus trek ik mijn remmen dicht.
Soms zit ik ook voor mijne kwampjoeter, wanhopig te zoeken en te boren naar inspiratie, en dan schrijf ik maar op, bijna zonder nadenken, gewoon de woordensluis wijd open en geef maar buzze. En soms krijg ik dan reactie dat dit een van mijn betere was... Met anders woorden, als ik niet nadenk, dan ben ik goed. Merci !
Als ik nu naar mijn linde kijk, dan zie ik iets bizars ! De lucht is helemaal gevuld met een donkere dreigende lucht, maar buiten beeld moet er ergens toch een gat zijn in dit dikke wolkenbed, en daar piept de zon door, en schijnt recht op de natte takken van de linde. Heel de linde is ( aan één kant) in goud gewikkeld, blinkend en wel ! Mooi ! maar wel weeeeeeeeeer eens nat, NAT !
Ik wil het niet opzoeken, maar je moet het kunnen vinden in deze blogs, vorig jaar hebben de boeren (weer zij!) na een korte wijle van schitterend weer, weeral zitten beewegen om regen te krijgen... Hierboven hebben ze, na al die steeds terugkerende ontevredenheid, blijkbaar gezegd: Je vraagt regen, wel je zult regen krijgen, en heel plechtig : (in gouden letters) "Dat het niet meer stoppe"... En wij zitten er mee !
In plaats van te doen zoals ieder zinnig mens, en te weten dat het nooit goed is voor een boer, en al wat hij broebelt te negeren (negéren en niet négeren) zoals wij allemaal doen, nee, Hij maakt zich kwaad, en wij zitten ermee !
Ik weet wel dat de boeren stilaan tot een beschermde minderheid behoren, maar je moet ze niet verzuipen ook niet hé ! Dju toch !
Ik denk dat wij ook eens en "en masse" zullen moeten gaan beewegen. Voor mooi weer. Visweer.

Ik had wat schrik dat de kleine rare visjes in mijn kleine vijver uitgestorven waren na de winter, maar nee hoor! Als ik eten werp, zie ik plots het water bewegen en het voer verdwijnen. Ze zijn er dus nog, alleen, zwarte vissenruggen tegen een zwarte vijverbodem, dat zie je niet hé ! Ik hoop dat ze kweken, en dat ik die rare visjes kan uitdelen aan mensen die ook die gekke dingen willen hebben.

Zou de vijver van Luc ondertussen al hersteld zijn? Ik denk van wel, maar ik heb hem nog niet gezien, dus zeker ben ik het niet. Hopelijk heeft hij niet te veel slachtoffers van die gedwongen verhuis... Want vissen zijn nogal gevoelig. Ondertussen zie ik in mijn aquarium de overbevolking toenemen, en ik kan er niets aan doen ! Zodra ik een net in het water breng is er geen vis meer te zien! De loebassen zitten dan allemaal achter de rotsblokken, wetende dat ze daar onbereikbaar zijn voor netten en dergelijk vistuig. Anny zegt dat ik eens moet proberen met een lijntje uit te werpen... Ik zie me al zitten, vissend op een stoel op de tafel, en zonder dobber, gewoon kijken of er één het aas in zijne muil durft te nemen... Maar die beesten leven van vlokkenvoer en korrels, hoe kun je dat aan je haak doen? En als ik iets anders neem, gaan ze dan bijten? Misschien moest ik het eens proberen met de methode van de stekelvisvangerswijze van toen we nog kind waren.
Gewoon een regenworm aan een draadje, en als de vis een heel end van die worm binnengewurmd heeft, hem ophalen. Dan heel voorzichtig de worm weer uit de vis trekken, vis in het bokaaltje, worm weer in het aquarium voor de volgende... Als ik dat zo schrijf, dan denk ik weer terug aan het maag-onderzoek dat ik eens onderging...
Ze spuiten eerst iets in je wijdopen mond, om het wat minder gevoelig te maken, en schuiven dan een plastiekendarm in je keel, tot in je maag en zelfs iets verder... In die darm zit een camera, en ze zitten dan aan sightseeing te doen in je binnenste... Heel leuk als ze dan zeggen "daar vier zweren, daar, kijk daar wel zes bijeen..." en zo verder... Ze konden mijn maag zelf niet controleren, omdat ik gegeten had (het onderzoek was via de spoed gebeurd), maar voor de maag telden ze al meer dan 20 zweren... en dan trekken ze die buis ook weer netjes omhoog... Je voelt het maagzuur eventjes in je mond... Leuk.
Ik weet niet of het een gewoon ouderdomsverschijnsel is of niet, maar sinds dat onderzoek verslik ik mij veel sneller dan vroeger ! En echt verslikken hé, waarbij een stukje werkelijk in je luchtpijp terecht komt, en je zit te hoesten en af te zien dat niet schoon meer is. Ik heb het eens gehad in de eetzaal van een hotel... Ik ben naar buiten gegaan, want niemand at nog. Zo erg is het dan. Bovendien is het op den duur echt pijnlijk ! Gelukkig is het nooit iets geweest dat de lucht echt afsluit, want anders, ik kan heel goed snappen dat het dan in een korte wijle exit is.... Tenzij er iemand je red door de heimlichbeweging toe te passen...Als er dat daar toevallig iemand kent.

Enfin, ik wil maar zeggen dat, waar ik dat vroeger een normale vismethode vond, ik mij nu het gevoel zit voor te stellen... Ik weet dat een vis geen of bijna geen zenuwen in zijn muil heeft, maar in zijn slokdarm zal dat wel even anders zijn zeker ?

Nu, die vissen hebben wel het geluk dat we ze niet te zelfdertijd op blazen ! Want bij dat maagonderzoek doen ze dat wel ! Ze blazen je vol met lucht ! Ik heb nog nooit zoveel scheten, winden, veesten, poepjes, flati laten vliegen als na dat onderzoek ! Koen voerde mij naar huis, en dacht dat het zijn motor was die raar ronkte. Nee dus.

Ze hadden mij voorgesteld de nacht door te brengen in het hospitaal, maar ik durfde niet ! Echt waar, ik zou op een vreemde WC nooit ofte nooit rustig al die wind hebben kunnen lossen ! En het ophouden was ook al niet mogelijk, dus was de wagen van Koen de eerste loskaai...

zo'n onderzoek is niet echt pijnlijk, maar wel verschrikkelijk ambetant ! Vooral de luchtinbreng.
... en nadien het weer lossen er van. Mijn buik deed echt pijn van het opgeblazen gevoel. Misschien hadden ze wat meer geblazen dan gewoonlijk, omdat ze de maag niet konden zien daar ik gegeten had, maar toch... Gelukkig zagen ze geen bloed, en dus mocht ik naar huis, naar veilige streken om wind te lossen.

Ik heb al wat medische ondervinding opgedaan in mijn leven! Je kunt je niet voorstellen wat ze allemaal met een mens doen om hem te onderzoeken ! En we zijn nog maar aan het begin ! Ze hebben nu al een pil-camera, die je gewoon inslikt, en die gans het verteringsproces ondergaat, tot en met het verlaten van het lichaam in de pot... Dan halen ze die pil er uit (bah!) en bekijken de film van heel je verteringssysteem... Maar ook dat is bijna al weer ouderwets ! Nu hebben ze chips die zo klein zijn dat het maar zo dik meer is als heel fijn zand... Men denkt er aan om bijvoorbeeld bij relletjes deze chips als zand te spuiten over de herrieschoppers... Nadien zouden ze deze mannen (en meisjes) kunnen vatten met sensoren die de aanwezigheid van die chip(s) zouden zien... Er is nog een moeilijkheid om het systeem werkbaar te maken, er moet een antenne op, en die kunnen ze (nog) niet klein genoeg maken om dit systeem sluitend te maken. Eens ze dat hebben, zal het een heel kleine moeite zijn om iedereen te "chippen" vanaf de geboorte, en dan zou men steeds, maar dan ook steeds zien waar je zit, hangt of ligt... Big Brother is watching you ! De patroon ziet hoelang je op het toilet zit, en hoe vaak, ziet hoe lang je eens gaat roken en hoe vaak, ziet als je niet op je werkpost zit... Leve de vrijheid.

Het gaat nu al ver ! Laatst ging ik bij de apotheker om medicamenten. Ik betaal steeds met de kaart. Nu moest ik weer mijn SIS-kaart inbrengen (zoals ieder kwartaal), en tot mijn verbijstering gaat dit nu langs hetzelfde machine ! En dan vraag ik mij af of de bank ook mijn gezondheidsinfo leest ? Of wie dat dan wel doet? En welke lekken er in zitten of mogelijk zijn ? Nu heb je verzekeringsmaatschappijen die je niet meer willen verzekeren als je een bepaalde leeftijd hebt, zullen ze dit binnenkort ook doen op basis van je medische gegevens ?
Beangstigend.

Ze verzekeren ons wel dat het systeem veilig is, en niet kan gebroken worden, maar dat beweerden ze van onze bankkaart ook, en ondertussen...
Ik ga stoppen, anders maak ik jou ook bang.
tot de volgende ?

het mak's zien

Gisteren op de rommelmarkt heb ik iets heel uitzonderlijks gezien: een machine !
Ik zag de man, leunend op de ijzeren trekstang van een machine staan, een machien dat je hoorde ruisen en kreunen... Ikke met mijn lachen altijd, "buiten er op leunen, heeft dat machien nog andere functies ?" ... Bleek dat een kunsthart te zijn ! Ik heb dat nog nooit eerder gezien, en geef toe, het is ook niet iets wat je verwacht op een rommelmarkt.
Het machine is zowat de omvang van een naaimachine, middenstuk is een hoge smalle rechthoekige doos, en aan weerszijde zie je twee ronde dozen, zowat het formaat van die ouderwetse beschuitdozen. Het is blijkbaar een toestel op luchtdruk, want je ziet een doorzichtige plastickabel naar de buik van de man gaan. De man heeft zijn pullover naar boven gedaan, en je ziet op zijn buik zijn hart, zijn kunsthart hangen... Je ziet het pompen en je ziet het bloed stromen uit zijn buik en via een tweede slang weer in zijn buik...de luchtdruk komt toe in het kunsthart. Dat hart op zich is niet groot, zowat de grootte van een vuist, dus eigenlijk de grootte van je hart als je het zo wilt stellen...
De man is wachtend op een donorhart, maar zijn toestand is dermate slecht dat hij eigenlijk al lang dood moest zijn, zonder dat wondere machien...
Er zijn -volgens de man in kwestie- 4 zo'n machientjes aan 't werk in gans België... En ze komen allemaal uit een hospitaal, dat van Edegem (?) ... meer weet ik er ook niet van, maar het is beklemmend om zien.
Stel je voor dat je moet leven dank zij zo'n soortement boodschappenwagentje op wieltjes, met daarop zo'n machientje... Waar je ook gaat of staat, ligt of zit...het machien moet mee... Waar je ook bent je hoort steeds dat gepomp en gebrom... Je kunt geen stap verzetten zonder. Moest die darm losschieten, je bent er niet meer. Mocht het machien haperen, idem dito... Wellicht moet je dat ook opladen... geen stroom, om wat voor reden dan ook... exit manneke.
De man zag er goed uit, hij had een mooi kleur en was vitaal.
Toch vertelde hij dat op het moment van de ingreep zijn longen, zijn lever en zijn nieren al heel erstig waren aangetast, en dat hij maanden heeft moeten recupereren om weer "mens" te zijn. Hij is nu al lid van de club (?) van de mensen die leven met een donorhart, en weet precies hoe dat alles in zijn werk gaat, en hoeveel de techniek en de resultaten al verbeterd zijn, en... en...
Voor die man draait het ganse leven rond HART.
Eigenlijk is dat voor ons allemaal het geval, maar we denken er niet aan. Als je het voortdurend op twee kleine wieltjes voor je uit duwt, wel.
Bizar, eigenlijk zouden wij er ons meer bewust van moeten zijn dan hij, want het is bij ons (nog) lichaamseigen.
Het was een confronterend machine.
Het kloppende en pompende bloed bovenop zijn buik werkte als een greep in je nek en eens goed geschud worden, als een kattejong door de moederkat.
Ik zie het nog.

Het regent niet, maar alles is grijs en overtrokken. (Ik kreeg al reactie op mijn naam is plaatselijk, je moet het maar eens lezen...) Het ziet er niet naar uit dat de zomer toch nog zal komen. Ik las een artikel van een van die klimaatsonheilsprofeten, die nog een stapje verder gaat dan de anderen... Volgens hem is het toch al veel te laat om nog iets te doen, en leven wij hier in België tegen 2040 in de sahara, de dorre, droge woestijn. ('t zal dan toch wreed rap moeten veranderen zulle, want het is hier alles, behalve droog te noemen.) Zijn boodschap is: geniet mensen, we hebben maar een dertig jaar meer voor de boeg (maar dat beeld roept water op, en dat is in deze context verkeerd zeker ?)

Met andere woorden, één ding is duidelijk ! Er is iets ! Maar wat het is, daar zijn ze het over eens, een verandering... maar hoe het wordt ? Daar zijn ze nog bij lange na niet uit, het variëert van niet erg, en we sparen ons een terugkeer naar de ijstijd uit, tot seffens zitten we hier in de woestijn, en alle tussenvormen. Ik heb het ja al gezegd, ik geloof niet in al die doemscenario's, ik denk dat we beter investeren in beschermingsmaatregelen tegen de stijging van het zeewater, dan dat we nu moeten gaan paniekmaatregelen nemen. Bovendien moeten we zorgen dat we lessen trekken uit het verleden, en niet meer op die manier werken...Maar dat doen we juist niet ! Europa is zowat de enige die drastisch gaat liggen doen, en de prijs daarvan dubbel en dik zal betalen, terwijl "das kapital" zich zal verplaatsen naar de landen waar ze nog zo'n grote honger hebben dat het hen niet kan schelen, als ze maar eten krijgen... Gehoord dat China nu al aan het reclameren is dat de industrie die wij naar ginder brachten veel te vervuilend is ??? Natuurlijk, het zijn de machines die hier niet meer mogen die we daar hebben gezet ! Nu gaan we dat nog eens over doen in de derde wereldlanden, en dan zal de boel daadwerkelijk naar de kloten zijn ! (sorry). In plaats van dezelfde fouten niet meer te herhalen, gaan we ze gewoon exporteren, net alsof de wereld niet één geheel is... Herinner je mijn blog over de moederziel van de aarde? Denk er nog eens over na, en kijk hoe schijnheilig we zijn ! We liggen te roepen en te tuiten over Kyoto, en ondertussen houden we tweederden van de wereld er buiten, onder de mom van daar is nog geen industrie, nee, maar we zijn ondertussen druk bezig alle sterk vervuilende dingen naar ginder te voeren, om het ook daar kapot te helpen !
Ik krijg er iets van als ik er op denk !
Ik ben niet die groene jongen, omdat die mannen naast hunne velo rijden, maar het is een feit dat we bezig zijn met dingen kapot te maken die niet moeten kapot gemaakt worden...
Soms hebben we geluk en herstelt het zichzelf nog, maar in veel gevallen zijn we een stuk kwijt die niet meer kan terug komen... In de tijd dat het de grand chique was om op je hoedje de pluimen van de paradijsvogels te zetten, schoot men daar die beestjes af bij duizenden... Wonder boven wonder was een paar jaar na het uitvoerverbod, het vogelbestand nagenoeg hersteld, weet je waarom ? De paradijsvogel krijgt zijn sierpluimen maar als hij een jaar of zes oud is, dus alle wijfjes en alle jongen waren rustig blijven vliegen, ook de jonge nog niet be-sier-vederde mannetjes. Die keer hadden we dus geluk, maar daartegenover staan er honderden waar we onherroepelijk die diersoorten kwijt zijn. Dat is ook de reden waarom je nooit of te nooit meer de natuur terug in evenwicht kunt brengen ! Ieder tussenkomst, zelfs al is dat bedoeld als herstel, is in feite een vervalsing, en kost steeds een prijs en veelal nog een groter verlies.
Dat zouden we nu stillekes aan al moeten weten, maar ja, alleen een ezel stoot geen twee keer... de mens dus wel, en meer dan twee keer.
Willen we de wereld zo goed mogelijk houden, dan moeten wij een evenwicht maken tussen alle landen, wat mensen betreft, en moeten wij dus werk uitvoeren naar de derde wereld landen, maar heel zorgvuldig, en met extreme zorg voor het milieu ! Zodat wij daar niet opnieuw de fout maken die we hier hebben gemaakt ! Dat is de enige kans op redding ! Er is er geen ander, en ze doen net het tegenovergestelde ! De kiekens !

Maar ik zit weer op mijn stokpaardje...

Ook gisteren, zag ik een doos meccano liggen... Ik had een gesprek met de verkoper, en ook zijne kleine had geen enkel inzicht meer in dat speelgoed... Ik vertelde hoe wij indertijd zitten zoeken hadden om een kraanbak die open kon, grijpen kon, vasthouden kon en weer storten waar wij het wilden te maken... Wij leerden daar zonder het te weten mechanica! Maar nog veel meer dan dat, wij leerden te kijken, te ontleden, te stelen met ons ogen ! Wij keken niet alleen naar de timmerman die een stoel herstelde, wij keken vooral hoe hij het herstelde en vroegen hem naar waarom en waardoor tot de man ons buitenjaagde...kortom wij ontwikkelden een eigenschap die ons heel ons leven heeft geholpen om heel veel dingen zelf te repareren en zelf te maken. Wij ontdekten hoe wij verlijmingen konden opspannen zonder die spanvijzen te hebben...
Als ik nu zit te prutsen en te beeldhouwen aan die kleine stukjes been, dan profiteer ik nog steeds van al die inzichten om bepaalde effecten te bekomen... Dat is wat ik wil meegeven aan de jeugd, maar zij zien het doodgewoon niet meer...
De stoel wordt niet meer gemaakt, men gaat en koopt een andere. Ene die mechanisch is gemaakt, bijna zonder dat er nog een hand aan kwam... Wat zouden wij dan willen weten... Opa, je bent ouderwets...
Ja, misschien wel, maar ik heb heel veel geld kunnen besparen door veel dingen zelf te kunnen...en niet afhankelijk te zijn van anderen... maar ja, dat is ook al ouderwets.
'k zal nu wel niet meer beteren zeker ?
Ik hoop van niet.
Wat ze ook van me denken.
Ik wil verslijten zoals ik altijd geweest ben, daar voel ik me (redelijk) goed bij.
... en ik hoop dat al die kinderen van nu dat later ook kunnen zeggen, dan is het goed.
... hoe ze het ook doen, zolang ze zich maar goed voelen, want dat is wellicht het voornaamste dat we ooit kunnen bereiken, ons goed voelen, gelukkig zijn, want dat is het zelfde. Geluk is niet dat grote verre ongrijpbare, nee geluk is dat wat je hebt, als je tevreden bent met wat je hebt.
Da''s een doordenkertje hé ?
Geluk is dat wat je hebt, als je tevreden bent met wat je hebt.

Met deze wijze woorden ga ik sluiten voor deze blog... Ik kan alleen maar dalen, hoger kan ik niet.
Tot de volgende ?

mijn naam is...

Mijn naam is plaatselijk, zéér plaatselijk...
Ik wist het niet, maar ik heb het ontdekt !
Al ettelijke keren ben ik er mee geconfronteerd !
Daarmee weet ik het dus !
Het begint met het weerbericht, ze voorspellen plaatselijke buien.
En dat is dan net altijd op mijn hoofd.
Daardoor weet ik het dus: mijn naam is plaatselijk ! (Maar hoe wisten die mannen van het koninklijk meteorologische instituut dat ? En hoe weten ze waar ik ben of waar ik naar toe ga ?)

Wil je niet nat worden, verkeer dan niet in mijn omgeving als ze plaatselijke buien melden! Voor alle zekerheid kun je zelfs even informeren bij mij of ik niet toevallig net naar dezelfde plaats ga als u van plan waart... Misschien kunnen we dan een deal maken ? U gaat, ik blijf thuis, u filmt alles, brengt van alle lekkers een beetje voor mij mee (op uw kosten, want ik bespaar u een bui !).Zijn er boeken, je weet dat boeken mijn ding zijn hé, hou dan een beetje rekening met mijn voorkeuren...

De veilige marge varieert wel een beetje, maar ik heb vastgesteld dat je meestal droog blijft als je buiten de 5 km straal van mij af blijft... Ik heb het gecontroleerd, ik bel dan naar een bekende die net buiten de 5km straal woont en vraag of hij ook maar één drup heeft gezien ? Nee dus ! Let er dus een beetje op, hoor je of lees je in het weerbericht plaatselijke buien, dan weet je waar die vallen ! spreekt men van zeer plaatselijke buien, dan weet je dat er minder dan 5 km straal is, maar toch, veiligheid voor alles hé.

Nadat ik je deze tip gaf, heb je nu uiteraard geen paraplu meer van doen op die dagen, misschien kun je er dan ook ééntje van je vele aan mij bezorgen, want ik heb er veel van doen. Ja, wil je hebben dat ze lang meegaan, dat moet je die thuis netjes openvouwen en te drogen zetten, doe je dat niet, dan weet je dat je plu vlug gaat... gaat naar de verdoemenis. In mijn geval moet je weten dat dit door mijn naam "plaatselijk", ik geen plaats meer heb om alle plus uit te stallen om te drogen! Laatst zat mijn hond te huilen, het beest moest eens naar buiten om te plassen (ja, als je steeds tussen al die natte plus staat...) en nu vond hij de weg niet meer tussen al die wijd-opengeplooide plus... De sukkel ! Hij wordt oud, en met al die vochtigheid heeft hij last van 't flerecijn.

Fleurig is het wel ! Ik hou niet zo van die zwarte paraplus, daarom koop ik er steeds in diverse kleuren en patronen (bloemen zijn mijn preferees). Als mijn woning dan vol fleurige paraplus staat, dan is het echt mooi om zien. Ambetant, maar mooi.

Laatst kwam er hier een verzamelaar (van plus) en die keek zijn ogen uit ! Echt waar ! Ik heb nog helpen zoeken, ja voor hem was dat moeilijk hé... Maar we hebben ze gevonden, net naast de madeliefjesplu en de zonnebloemen van Van Gogh-plu, daar lagen ze, alle twee, te ogen, die ogen. Die man was zo tevreden van onze spontane medewerking, en van de mooie plus, dat hij mij op slag, zo maar al zijn dubbele plus schonk (365 ! ééntje voor elke dag, maar dit jaar ééntje te weinig ...) Ik heb hem dan de madeliefjesplu cadeau gedaan, hij oogde er zo sterk naar.

Die man was zijn verzameling indertijd uit noodzaak begonnen ! Zijn bovenbuur had een lek bad, en in het begin zette de man telkens een pot op de lekkende plaatsen, maar er kwamen steeds meer lekkende plaatsen, en die potten maken zo'n vervelend pling plong plangpleng plein (van het franse plein) lawaai, en je kunt moeilijk zo'n pot op je hoofd en op je schouders zetten hé... Dus hong (wij zeggen hing, maar die man hong, waarschijnlijk na al die gong-geluiden van die druppels in die potten) die man op een dag zijn zoldering vol met omgekeerde plus ! Het doordruppelende badwater bleef dan netjes in de plus hangen hé, en bovendien was het zo'n leuk gezicht, dat plusplafond !

Alleen vermeed mijn vriend de plus met reclameslogans ! Na dat hij een lekke plu had met er op "met xxx waterdicht verzekerd), wil hij geen van die gratisplus meer. Die zijn niet dicht. En open ook niet, open zijn ze ook niet dicht, open of toe ze zijn niet waterdicht.

Ik ga stoppen, ik wist gewoon niet wat schrijven, en begon zo maar wat te tateren, en dan kon ik niet meer stoppen, en dus draafde ik maar door, en zo doorgedraaid...

Ik moet wat stoppen met Toon Hermans.
Als ik lezers heb met hetzelfde gevoel voor humor als Anny, dan ben ik straks al mijn lezers kwijt.
ik zal 't niet meer doen... (voor een tijdje)

tot de volgende ?

frisco - weer

Vanmorgen naar de rommelmarkt geweest...koud, jongens, koud !
Gelukkig kwam er een kennis buitengestormd om ons op een kopje warme koffie te noden!
Zelden heeft koffie zo gesmaakt !
Heerlijk, heerlijk ! Zelden zo'n koffie...
Naast de kraampjes zag je ook her en der een open garage, waar buurtbewoners ook wat verkochten. Ik kocht er een kader (de lijst alleen) voor één euro. 't Is van mijn trouwfoto meneer, ik heb die nu in een victoriaanse lijst gestopt... Wellicht zag ze haar huwelijk als een heel old fashion iets, of wel wou ze het weer wat opkalefateren of ... ja, wat zou de diepe reden zijn van het herkaderen van je huwelijk ? Ik weet begot niet waar mijn huwelijksfoto is, wellicht op zolder, maar ik weet wel dat het zonder kader was. Dat was dan de mode, foto op een blok gekleefd...
Ergens vind ik dat symbolisch heel gepast. Mijn huwelijk is nooit iets geweest dat "begrensd" of "begrenzend" was, in tegendeel, het was en is de hele wijde wereld en nog steeds ...

Veel volk was er niet, en er waren ook veel minder markters dan anders...gewoon door de kou en de weersvoorspellingen vod buien... Van hier aan mijne kwampjoeter is het héél mooi en zonnig weer, maar als je buiten komt is er een ijzige wind die je verkilt tot op het merg.

Toch deed het eens deugd weer buiten te wandelen, en ssst, heel stillekes...bijna zonder pijn... ook de pijn die onvermijdelijk opkomt als ik iets doe, bleef nu wat langer weg, en het truukje met de andere houding (eens heel aandachtig staan kijken naar niets, maar in een andere lichaamshoek) hielp sneller en langer... 't Mag zo blijven. Ik heb de indruk dat mijn gymnastiek toch iets helpt, ook al heb ik tussendoor nog serieuze dips..

Voor het eerst zie ik dat ook de botten aan mijn lindeboom beginnen te zwellen. 't Wordt toch nog eens lente zo te zien. Vorig jaar was het op diezelfde rommelmarkt heel mooi en warm weer, en de japanse kerselaars waren al bijna uitgebloeid... Dat was het jaar van de klimaatsverandering, maar dit jaar klappen ze daar niet van, want niemand zou er een woord van geloven.

Het veld voor mijn deur is nog steeds een stoppelveld, stoppels van die vervroren groenbemesters, die nu als bleekgele skeletten het veld kleuren. Dat veld is eigendom van de ploegenfabriek die er naast ligt. Ieder jaar benutten ze dat veld om eens de kleine vernieuwingen aan hun ploegscharen uit te testen, maar dit jaar blijft alles er verzopen bij liggen. Wel heb ik al één wei gezien met koeien. Van die franse, die beesten komen van een warmere streek, en stonden daar in die wei op een trosselke mekaar te warmen. Ik weet niet of een koe beeft van de kou, maar zo ja, dan zal er geen melk geweest zijn, maar meteen boter...
Gisterenavond kwam Bart op zijn wekelijks bezoekje. Anny vroeg wanneer hij die overtallige haan zou meenemen... Oh, is die er nog ? Ik ben blij !
Bleek dat er één kip en de haan opgefret zijn van vermoedelijk een vos of een ander beest. De kip was alleen nog enkele pluimjes aan de draad, de haan lag echt verscheurd in stukken en brokken op zijn veld... Dus mijn reservehaan is nu aangeduid als chinese beroepsvrijwilliger om te kraaien op gevaarlijk terrein... Hopelijk komt de vos niet meer terug, maar ik ben bang dat die de plaatsen met makkelijk eten opschrijft in zijn notaboekje... Goed restaurant met drie sterren... of zoiets... En als je dan weet dat x aantal jaren terug, hier door de groenen gejuicht werd dat er ook in onze regio plots vossen doorgedrongen waren tot hier ... (Enkele "supporters" hebben er dan enkele van afgeschoten, en er zijn er ook gefotografeerd, met duidelijk zichtbaar een oormerk aan... Niet uitgezet, neenee, zelf tot hier gemigreerd, jaja... ) Je moet er eens van praten tegen die man hier iets verder, waar er in de dertig dieren verdwenen... Die is ook zo content met het "herstel" van onze natuur !
Iedereen die ogen in zijne kop heeft kan zien dat die vorm van "bescherming" nefast is, en dat het stijgend aantal rovers (vossen, kraaien, roeken, eksters, marters, bunzings en noem maar op) nefaste gevolgen hebben op onze kleine zangvogels. Hoelang is het al geleden dat jij nog een kuddeke groenvinken zaagt ? Om niet te spreken van de europese kanarie, de nachtegaal en noem maar op... Vroeger zagen wij hier op het veld regelmatig kievitten zitten, nu is het al jaren geleden dat dit hier te zien was...Maar verheug u, er zitten honderden kraaiachtigen !
Iedere "ingreep" in de natuur is bijna bij voorbaat gedoemd om te mislukken, omdat je nu eenmaal niet een natuur kunt herstellen ! Je kunt hoogstens iets doen om de natuur toe te laten zichzelf te herstellen. Met andere woorden, als je een stuk grond kunt vrijmaken voor de natuur, laat dan die grond gewoon zoals hij is, laat de natuur er zelf zijn eigen milieu scheppen, dan pas zal het ook een stukje bijkomende biotoop zijn. Maar ja, wat staan we hier te prediken, ze weten toch alles beter... Nee, het gras wordt te lang, dus zetten ze er grote grazers op... En ons milieu wordt verrijkt met poolse halfwilde paarden... 't Is wel allemaal goed bedoeld, maar natuur en inrichten, dat zijn twee woorden die nooit of te nimmer bij een kunnen horen. Oh ja, als je al honderden jaren heide hebt, met begrazing door schapen, dan zul je ook een milieu krijgen, aangepast aan die begrazing... Maar je kunt niet zeggen dat dit de natuurlijke biotoop is van die streek ! Nu laten ze die heide liggen, en dan slaan ze in paniek, omdat door het niet begrazen die heide evolueert naar een ander milieu... nee, het keert terug naar het milieu dat er ooit was. Weliswaar met een pak dieren en planten die er duizend jaar geleden nog niet stonden, maar toch...

De zon is ondertussen verdwenen, ik zag hem nog net even wuiven, en dan sprong hij achter een grote dikke bijna zwarte wolk weg...Daar zijn de verwachte (???) buien...

Ik ga stoppen...Morgen is Anny jarig, en Luc (vis) is jarig de 17°.
Niet vergeten !
tot de volgende ?

en nog maar eens dokteren

Vandaag, voor de tweede dag tereeke, begin ik mijn computeruurtjes met mijn blog...Omdat ik niet weet of ik na mijn mailtjes nog tijd genoeg zou hebben...Want, vandaag moeten we nu weer naar de specialist van Anny... Normaliter moest dat al voorbij en gepasseerd zijn, maar door het schoolverlof konden we op de gestelde dag niet gaan...We moesten kinderzitten...

Gisteren is dus mijn tand gerepareerd, en tot grote vreugde van de dentist heeft hij nog een gaatje of drie gevonden in andere bijterkes... Volgende week dus episode 2 bij de tandarts. Gelukkig ligt daar in de wachtkamer een tof boekje met moppen en cartoons over tandartsen... Indertijd dat Anny steeds maar weer en weer moest gaan voor haar valse bijtertjes, heb ik het al eens helemaal uitgekregen, en ben ik nu dus aan lezing 2 begonnen... Oh ja, die klieren kunnen niet van die tanden komen... Waarvan dan wel ? Er is wel goed nieuws, aan één kant is de klier al een heel stuk gekrompen... Volgens de apotheker niets om ongerust over te zijn, er moet ergens een ontsteking zitten, een verkoudheid, een snotneus .... snotneus ??? Ja !!! Opgelost ! (Allee denk ik toch...) Als het dan niet weer iets anders is...

Voor Anny is het slechts een routine onderzoek, want alles gaat nu picobello... Dus alleen een zeer kostelijke manier om wat voorschriften voor medicamenten te gaan ontvangen...

Maar allee, zo zijn we weer eens buiten... Deze namiddag dan ook nog naar tanteke, morgen als het niet regent, onze eerste buiten-rommelmarkt en nog wel te Oudenaarde, en overmorgen te Wetteren in Gowalt, de zaal van de politieker die veel blauwer is dan al de andere liberalen van Wetteren... Is hij nu ook niet bij Dedecker ???

Gelukkig is er aan die zaal een mooie grote parking...maar hij heeft er een grote vlieger op gezet, je weet wel, dat ding van Mobutu dat hier al jaren geparkeerd stond op een of ander vliegveld...Dat staat nu dus te Wetteren in de weg. Ernaast een groot vrijheidsbeeld in blauwe beton. (Alles blauw...hoe zou dat komen?)

Als ik tijd heb dan nog eens een onemanshow van Toon Hermans bekijken... Kan ik weer kilo's inspiratie opdoen... zo van de Fransen zeggen nez en wij zeggen ook nee, wij zeggen wie en de Fransen zeggen ook oui... l'amour ... het schroefje... je moet er maar opkomen hé... Maar het is meer, je moet het ook weten te brengen, en dat is precies het geheim van Toon...Hij poneert iedere keer weer typetjes op het podium, trekt ze net iets over de lijn zodat ze herkenbaar blijven, en net té zijn, en dus de lachspieren doen werken... Als hij een wetenschappelijk (nou ja...) werk voorleest, dan zie je die geleerde zo schuiven over zijn eigen allures... Grandioos ! Bovendien heeft hij daarvoor geen of amper verkleedkunsten nodig, met een brilletje of een hoedje en soms een sjaaltje heeft hij meer dan genoeg om daar levensgroot en onsterfelijk belachelijk een type neer te zetten... Bovendien heeft hij dan ook nog ontroerende teksten (in zijn liedjes) en kan hij ook muzikaal verbluffende dingen doen... Waar hij de oude koffergrammofoon nadoet, wat te vlug draait, wat te traag, de muziek van die tijd, met die typisch nasale klank van dat oude machine... doe het maar eens na ! Ik ben er zeker van dat die man uren, dagen voor de spiegel heeft staan repeteren, tot ieder beweging, ieder stemverheffing of daling perfect was... en dan merk je aan het begeleidende orkest dat hij er toch nog soms dingen tussen flanst die er niet hoorden, maar waar hij geïnspireerd door iets in de zaal op door gaat...

Het is een "stielman", iemand die zijn vak beheerst, en het verheft tot kunst, sorry Kunst !

KleinKunst, met twee grooooote K's, twee (twee vingertjes omhoog, en een wijs gezicht dat knikt om je ervan te overtuigen)twee... (dubbelknikje)

Hij haalt zijn ideeën gewoon van de straat, hij bekijkt de mensen door een sterk vergrotende bril, analyseert iedere beweging en zet die dan vergroot weer neer... Als je het zo zegt lijkt het niets, maar het is verrekt moeilijk, en het resultaat is grandioooooos.... Ik ben dankbaar als ik zo iemand kan genieten, savoureren, er in wegsmelten...

Mijn vis is.
Ja, mijn vis is af!, het is niet langer soepbeen, het is een vis.
Nu zit ik nog te denken aan de manier waarop ik die vis zal hangen aan de halsketting, en hoe ik er de halsketting zal laten uitzien... Het is zoiets als een kader, een lijst rond een schilderij... Neem eens een mooie tekening, hang die aan de muur, en het is maar een tekening op een stuk papier... Doe er een passende lijst rond, met alle zorg en ervoor zorgend dat het kader de tekening "draagt", en hang dat weer, op zelfde plaats... en plots hangt daar geen tekening meer, maar een kunstwerk... Zo is het ook een beetje met die vis, de collier moet één geheel zijn. Het moet bijeen horen... Je kunt geen gouden medaille aan een zilveren kettingetje hangen, je kunt mijn vis niet aan om het even welke halsketting hangen. Dat vraagt denkwerk en inspiratie. Zoals de keten die ik maakte voor de olifantenkop, die draagt het geheel, zo moet ik ook iets bekomen voor die vis... Niet zo simpel.

Is het lang geleden dat je nog eens een bezoekje bracht aan de tandarts ? Je zou voor minder goeie redenen lang wachten ! Iedere keer voel ik het gewoon aan mijn beurs dat ik daar geweest ben ! Sjongejongejonge...duur ! Ik weet wel, je krijgt het grootste deel terug, maar desalniettemin en niettegenstaande, het is iedere keer een ferme aderlating... met mijn raar zenuwstelsel kan ik rustig stellen dat ik het daar véél beter voel dan aan mijn tanden... Eén, één, 1 , tand vullen, met één spuitje om te verdoven, niet eens echt boren, alleen het gat wat bijwerken, en wat cement of een ander vulmiddel, in hooguit 20 minuutjes, en in die tijd constateerde hij ook nog drie andere gaten !, kostprijs: 50 eurootjes en oneffen... Ik heb dus nog vooruitzicht op nog enkele van die briefjes die mijn knijpbeurs zullen verlaten... Ik wou dat mijn knijpbeurs wat meer kneep. Hij bekijkt je mond met welgevallen, en steeds welgevallener naar mate hij er gaatjes of het begin van grotten ontdekt... Wellicht is dat nog beter dan een satanische grijns bij ieder ontdekt gat, maar plots heb ik dan wel pijn, beurspijn.

Ik ga stoppen, misschien kan ik nog net enkele mailtjes zien vooraleer ik naar Ronse Renaix ga rijden...
tot de volgende ?

't Is altijd iets speciaals...

Misschien herinner je je nog dat ik enkele dagen geleden vermeld had dat ik eventueel nog eens naar de dokter terug moest, als het nog niet over was...
Ik had niet gezegd wat, 't was ook zo bizar...
Dat had wel mijn aandachtige oudste zus gealarmeerd die subitopresto beldigede om te weten wat er scheeldige...
Niet veel, iets raars, iets waar geen oorzaak van te vinden was, de klieren in mijn keel, onder mijn kin, stonden dik gezwollen, dat was al, letterlijk, ik had nergens pijn, nergens iets te voelen...
Bloedonderzoek negatief. enfin 't was weer iets raars.
Ik heb altijd iets speciaals zei Suzanne.
Ze heeft nog gelijk ook.
Maar eergisterenavond, terwijl ik wat zat te kauwgummen (gum te kauwen? nu ja, te sjieken...) kreeg ik plots een stuk vulling in mijn mond... Meteen herinnerde ik me dat ik dat enkele weken tevoren ook al eens gevoeld had !
't Zou dus wel weer een ontstoken tand zijn ! En dat is het rare, ik voel dat niet ! Ik ben als kind nog eens opgestaan (In die tijd waren er nog geen badkamers naast de slaapkamer, en ging je eerst eten, en dan pas je wassen) met een dikke dikke kaak, van een abces op mijn tanden, en hadden de anderen het niet moeten zeggen, ik wist het niet.
Door een of andere afwijking (nog een !) blijk ik nooit tandpijn te hebben.
Misschien denk je dat dit een geluk is, maar dat is het dus niet, dan zit je met gezwollen klieren je ongerust te maken omdat je goddomme niet weet dat je een zere tand hebt !
Nu en dan worden er kinderen geboren die nergens pijn kunnen voelen. Die kinderen worden niet oud, omdat ze sterven aan kwetsuren die ze niet eens voelen.
Nu ga ik wel niet subiet kapot van die tand, maar ik meen me toch te herinneren dat ons ma ons vertelde dat Metje Philomène gestorven is tengevolge van een abces waar het kwaad ingekomen was... Het was een luguber verhaal, waar onder meer nog een aderlating bij te pas kwam, en waar de dokter aan het uitzicht van het bloed wist te vertellen dat het hopeloos was... Medische geschiedenis in ons eigen gezinnetje...

Nu moet ik dus naar de tandarts. Hopelijk zal daarmee ook die dikke klierenhistorie van de baan zijn. 't Zal wel.

Ik ben vlug nog even brood gaan opzetten, nu ben ik terug, at your service...
Nu en dan hoorden wij thuis van die verhalen van in illo tempore... Van een van onze grootgroottantes die diende bij een chieke madam, en die de cacaomelk had weggegoten omdat ze dacht dat er bitter uit de schouw in de melk gevallen was... en al dergelijke histories meer, ook de vele verhalen van de belevenissen tijdens de oorlog, zowel van de zelf beleefde in de tweede wereldoorlog, als de overgeleverde uit de eerste, die ook nog niet zo erg ver af lag...Mijn moeder was geboren op de vlucht voor het oorlogsgeweld...
Waarom ik dat vermeld? Omdat dit iets is die aan het verdwijnen is, net als zo veel andere dingen die het nochtans waard waren behouden te blijven... Je hoort die vertellingen, zo echt en zo direkt uit de familiehistorie niet meer vertellen, de tv heeft ook dat aspekt van het gezinsleven kapot gemaakt...
In mijn vele uurtjes ziekte als kind zal ik wel steeds rond moeders rokken hebben gehangen, en zal moeder voor mij, meer dan voor de anderen, hebben verteld en hebben gezongen... Ze zal wellicht ook soms hebben zitten vertellen om wakker te blijven, moe van de gewaakte nachten aan mijn ziekbed. Hoe onze mechelse schaper door de tanks werd doodgereden terwijl hij mijn oudste zus wegduwde van het gevaar van die naderende kolossen...en zoveel, zo endelijk veel meer... Soms ook heel triviale dingen, zoals welk kleed haar moeder (gestorven toen ze 4 was) aan had bij die gelegeheid, en hoe iedereen haar steeds weer en weer vertelde wat een schone vrouw haar moeder was... We hebben (bij Suzanne ?) nog ergens een "staatsie"portret van haar, plechtig staand met haar arm rustend op een "pieddestalleke"...(pjeedestalleke?)
Die oude foto's (ik zie ze wel eens op de rommelmarkten) zijn allemaal wat ik noem staatsieportretten, strak stijf en stram... Dat kwam wellicht door dat in die tijd de belichtingstijd heel lang was en er dus heel lang onbeweeglijk moest gestaan worden.
Maar mooi is het wel...Die foto's geven je de indruk dat toch minstens je voorouders van een heel deftige origine waren.
Dat portretteren was dan ook iets heel speciaals, en duur, en dus deden ze allemaal hun beste frak aan, en stonden stijf en stram naar dat wondere machien te turen, waar uit straks hun conterfeitsel zou te voorschijn komen... Dat was voor die mensen nog zoiets als magie! Nu weet geen mens hoe zo'n digitaal apparaatje echt werkt, maar iedereen trekt foto's en foto's onder het motto, thuis haal ik er dan wel de mooie en de gelukte uit...
Vroeger, had ik een goed fototoestel, met diverse lenzen er bij, en een lichtmeter en daarmee kon je 36, en als je veel geluk had soms wel 38 foto's nemen... In mijn vaders tijd waren er dat nog maar 12 of 8... Nu met die digitale trek je er honderden, en als je kaart vol is, ga je in je zakken, haal een andere kaart uit en trekt er nog een duizendtal...
Die heel speciale dingen van 100 jaar geleden zijn nu het kijken niet meer waard... Laatst kreeg ik hier zo'n geheugenstick waar enige honderden vakantiefoto's op stonden van een goede kennis. We drukken ze meestal zelfs niet meer af...Soms zetten we ze op een schijfje, en dan kijken we naar de foto's op...de tv (weeral die bak!).
Toch heeft tv ook soms zijn charmes...Gisteren heb ik naar een dvd'tje gekeken, een volledige onemanshow van Toon Hermans van 1961... Ik heb genoten, gelachen, bewonderd...en naast me zat Anny met haar hoofd te schudden "kun je daarmee lachen"... Ergens heeft ze gelijk, meestal zegt hij ook niets, en als je de gekke manier waarop hij dat doet niet kunt smaken, dan is er natuurlijk niets aan... In die show verteld hij een mop, hij doet dat op de manier van die mensen die zelf reeds op voorhand zitten te lachen met hun eigen mop, die parodieert hij tot in het absurde, en de clou, of wat de clou zou moeten zijn, verteld (?) hij zo erg lachend dat er geen woord van te verstaan is... En dan vraagt Anny, waar lach je nu mee ? Met zijn parodie, maar ja, dat is een abstract begrip... en zij verwachtte de mop...
Humor is ook een raar ding.
Ik ben een enorm bewonderaar van Toon, en Anny vraagt waar ik in godsnaam wil naar kijken, correctie kijken en vooral luisteren en nog meer genieten...
Zijn woordspelingen... en als de zaal niet echt reageert... beetje moeilijk mopje?
Soms heb ik hem ook pas op het moment dat hij stopt om het te laten doordringen.
Grandioos...
Ik ga stoppen, straks moet ik dus bij de tandarts met mijn mond in wijde verbazing gaan zitten.
Dan steek ik mijn hand uit, neem hem bij zijn edele delen en zeg: "We gaan goed afspreken hé, we gaan elkaar géén pijn doen..."

tot de volgende ?

triestig

Vannacht heb ik slecht geslapen, nee, niet van de pijn, van ellende, van verdriet, van meelij.
Een dikke week geleden kreeg ik een mailtje van een internetkennis, een pijnpatiënte, ontmoet op websites over pijn... Ze vond wat steun in het bekijken en bezorgen van mooie mailtjes, dus had ik haar ook op mijn lijst gezet. Nu kreeg ik dus een mailtje, om te vragen tot nader order geen mailtjes meer te sturen, ze kon ze toch niet bekijken, en er stonden er al een hele massa op de wachtlijst... Haar pijn was weer de pan uitgerezen, en voor de zoveelste keer was haar morfine sterk opgetrokken om toch nog leefbaar te blijven... Je denkt daar op... Je voelt mee...
En gisteren kreeg ik van een collega een mailtje om hem hoogstens 1 mailtje per dag te willen sturen, er was iets ernstigs, hij zou me nog contacteren...
Gisterenavond al kreeg ik het telefoontje waar ik heel de nacht lag op te denken... Bij de tweejaarlijkse mammografie hadden ze bij zijn vrouw iets gezien... Dus naar de kliniek voor verder onderzoek, en ja, het was kanker...verdere onderzoeken brachten aan het licht dat er al uitzaaiïngen waren... Niet operabel, behandeling met alle vormen van behandeling die er zijn voor dergelijke gevallen, en de mededeling dat, als de behandeling lukte, de heel zware medicatie levenslang zou zijn... Ik ga zijn of haar naam niet noemen, ik denk niet dat ze daar zouden prijs opstellen, maar ik wil je toch iets vragen: als je gelovig bent, en wel eens bid, denk dan ook eens op hen, en als je niet gelovig bent, denk dan ook eens op hen en wens hen alle sterkte en goeds toe... De kracht van de geest is sterk, en healing, ook van op afstand helpt ! Ik ben er van overtuigd dat iedereen diep in zich die genezende kracht in meerdere of mindere mate heeft, geef hem dan aan die beide mensen die het zo nodig hebben, of die vier mensen, want de respectieve echtgenoten zullen ook wel sterkte nodig hebben. Gelooft u niet in healing, in handoplegging, in de genezende kracht van je geest? Heb je kinderen? Heb je nooit de pijn weggenomen met een kusje op de zere plek? Dat is healing, en je hebt dan gezien dat het effectief helpt.
Asjeblieft, stuur al wat je hebt ook eens naar die mensen, ik weet er zijn zo veel mensen in de miserie, maar dit zijn mensen uit dat kleine kringetje van bloglezers, vrienden, bekenden als het ware... Daar doe je toch iets meer voor ? Alvast bedankt.

Ik heb niet zo lang geleden toevallig een filmpje op internet gezien, en dat heeft me echt geschokt, niet in de zin dat het wreed was of zoiets, maar in mijn gevoel van superieur zoogdier op deze aardkloot...
Je weet dat men al heel wat omschrijvingen heeft gemaakt om het verschil aan te tonen tussen mens en dier... Toen ik jong was sprak men over het gebruik van gereedschappen, maar er is reeds lang bewezen dat er verscheidene dieren zijn die ook gebruik maken van gereedschappen... en zelfs die het gereedschap aanpassen aan de benodigdheid... en zo werd één na één ieder argument om ons superieur te voelen boven het dier stillekes ondergraven... Eén ding bleef er nog voor mij, over, een verschil dat volgens mij nooit zou worden ingehaald door de dieren: de kunst ! Er is geen dier op de wereld die er in slaagt om kustwerken te produceren... Dacht ik dus, want dat filmpje was een meer dan 10 minuten durend bewijs dat olifanten prachtige realistische tekeningen kunnen maken... Je ziet een olifant die een olifant tekent, en niet zo maar, nee hij (zij?) geeft die olifant ook nog een kleurige bloem in de slurf... Het is wel een mens die de verfborstels aanreikt, maar de olifant tekent, tekent zelfs, zo maar, en ik ken veel mensen die er niet zouden in slagen een even goede tekening te maken van een olifant... Heel mijn grondvesten zijn dooreen geschud ! Niet dat ik er zo'n punt van maak dat wij, mensdom, superieur zijn aan het dierenrijk, maar toch... Je bekijkt het biefstukje op je bord toch effen anders. Natuurlijk, ook in die dierenwereld zijn er carnivoren en omnivoren zoals wij, die een stuk vlees niet versmaden, maar toch... Plots krijg je veel meer begrip voor de natuurvolkeren, die telkens ze een dier doden om op te eten of voor kleding of huisvesting, ook vergiffenis vragen aan de dieren en hun danken voor de gaven... Een kip is niet meer die domme vogel, maar staat plots iets dichter bij je. En waar je vol bewondering vaststelt dat een papegaai krek op het juiste moment iets zegt, begin je nu die bewondering om te bouwen in een grote, een reuzegrote vraag, of het soms niet het gevolg is van ... echt denkwerk...
En dan komt ook die grote vraag van ... de ziel ?
En dan kom je onvermijdelijk bij de hindoe's en dergelijke godsdiensten terecht, die ook aan de dieren die oerziel toemeten, op een manier die wij, met onze achtergrond, maar moeilijk kunnen bevatten... en de reïncarnatie... en...dan ligt dat biefstukje daar... Een mens zou er op slag vegetariër van worden...
Op een of andere manier vind ik dat echt chockerend ! Precies of ze hebben zitten prutsen aan de grondvesten van mijn eigen ik.
Het is geen gevoel van degradatie, meer een gevoel van op je plaats geduwd worden, met je neus op de feiten gedrukt worden, alsof iemand je in de nek grijpt en je eens door elkaar rammelt.
Ik denk, nee, ik weet dat ik nu mijn dieren, alle dieren met andere ogen zal bekijken.
En ergens begin ik iets te voelen van een eerbied, van een oerziel in gans de natuur, de natuur als één groot levend organisme... waar ik maar een heel klein ietsje ben. Jij ook !

Ik zal vliegen en muggen nog steeds doodslaan als ze mij hinderen, maar nu meer in het besef dat dit onderdeel is van het grote leven, en met wat inwendig ontzag voor de ons toebedeelde plaats op dit moment, dit nu, dit heden... Als de hindoes juist zijn, kan ik volgende keer die mug zijn, in de grote cirkelgang binnen de oerziel... Vroeger vond ik dat maar een heel gek idee, maar nu na die confrontatie met die kunstenaar-olifant, weet ik het niet meer... Maar de natuur als een groot levend organisme, daar lijkt toch iets in te zitten.

Vandaag is het iets droger weer, en ze voorspellen dat voor enkele dagen, hopelijk wordt het droog genoeg om de boeren toe te laten te planten en te zaaien, en hopelijk hebben we een goede zomer, zodat de gewassen iets van de verloren tijd kunnen goedmaken, anders staan we weer voor een duur jaar, en er zijn al zoveel mensen die het steeds maar moeilijker hebben... Heb je ook op de tv die uitzending gezien waar de boeren eens uitleggen dat wat zij ontvangen voor hun werk niet of amper verbeterd is, maar dat al die prijsstijgingen zitten in de tussenhandel ? Toch erg ! Heb je ook al dat mailtje gekregen (zeker 10 keer) over het feit dat de mazout in werkelijkheid ten opzichte van onze Euro goedkoper geworden is ? Met daarbij de vraag wie en waar die kunstmatige stijging van de kostprijs dan wel in zijn zakken steekt ?
Ik begrijp dat niet. Dat kan er bij mij niet in ! Wie kan zo, zonder verpinken, mensen in de miserie steken, mensen doen "afzien" omdat alles te duur te onbetaalbaar wordt, en dat "bloedgeld" zomaar in zijn zakken steken, zomaar, of het niets is, of de mensen hem geen zier interesseren ?
Wat voor mensen zijn dat ?
Hoe zien zij de wereld ?

Ik ga stoppen, denk eens op onze 4 vrienden die nu in de miserie zitten... Bedankt !

tot de volgende ?