Is dat bij jou ook zo ? Op zondag zitten er opeens veel minder mailtjes in je box dan op andere dagen. Zenden de mensen ons dan minder, of is een deel van de lijn dan uitgeschakeld, en komt alles maar met mondjesmaat toe ?
Nee, het is duidelijk dat de mensen in het weekend blijkbaar minder op hun pc zitten. En dat is maar best ook, want statistieken hebben uitgewezen dat het weekend de dagen zijn waarop de hackers blijkbaar wel volop bezig zijn.
Het schijnt dat visa iets veiliger is dan de vorige windows-versies, maar niettemin, is het zo dat het merendeel van de aanvallen nog steeds gericht zijn op windows, en veel minder op andere zoals linux, apple en noem maar op.
Zoals je weet werk ik met Ubuntu, en daar heb ik zelfs geen antivirus op zitten, omdat het systeem op zich zo veilig is en zich zo snel aanpast aan nieuwe vormen van ambetanterikken, dat het ook niet nodig is.
Nu moet ik zeggen dat ik ook in al die jaren windows ook niet zo vaak met virussen heb te maken gehad, wel nu en dan een verwittiging van Avast dat ze voor mij een virus hadden verwijderd. Meer last is er van andere soorten van malware, wormen, trojanen en spam...en ook dat lijkt tot op heden niet voor te komen op ubuntu.(Of worden er in de kortste keren uitgezuiverd via nieuwe aanvullingen op het programma). Het is dan wel zo dat je soms zelfs twee keer op een dag een aanpassing moet installeren, maar liever dat dan het voortdurend lastiggevallen worden.
Zijn er dan geen tekorten aan ubuntu ? Oh ja, niets is volmaakt...Maar ik moet eerlijk zeggen dat de enige moeilijkheden die ik tot op heden heb ontmoet voortkomen van...windows ! Het is zo, dat ondanks honderden processen windows nog steeds bepaalde bronnen niet wil vrijgeven, en daardoor moeten we om bepaalde zaken die u ons doorstuurt, en die gemaakt zijn met windows- of windows-afgeleiden, soms "vertalen", en dat gaat dan soms iets trager. Voor de rest is alles doodsimpel en veilig... Tenzij... Ik doe aan internetbankieren, niet alleen voor mezelf, maar ik hou ook de zaken bij voor tanteke, en voor Veerle...Een van de banken waarmee ik aldus geconfronteerd wordt, heeft een zodanig ingewikkeld veiligheidssysteem, dat je je afvraagd waar het gemak van internetbankieren dan wel zit...je moet verschillende stappen nemen, die telkens weer op een andere manier beveiligd zijn, en dan stel je tot je verbijstering vast dat je het niet kunt laten werken, tenzij met internet explorer, het meest lekke systeem ter wereld... dus heb ik in een hoekje van mijn pc nog windows staan ook, alleen te gebruiken voor internetbankieren bij die ene bank. (Kinderen hebben is lastig hé ?)
De eerste keer had ik het geprobeerd via firefox, en toen ik er niet doorraakte belde ik de bewuste bank op, om uitleg...Toen hij me verwees naar internet explorer, kon ik het niet laten te lachen met een systeem waar je honderd sloten opzet, en dan de deur wijdopen zet... De man gaf mij gelijk, maar kon er (uiteraard) ook niets aan doen... Logica ....
Vannacht toch enkele uren geslapen, het is iets beter, maar gewoon de trap naar beneden afkomen was al genoeg om mijn been weer te voelen opspelen. 't Zal weer moeten slijten...
Tot mijn verrassing blijkt dat er in Mater een hobbyclub is van een van de CM-takken... Ik heb er contact mee genomen, en toen ze hoorden dat ik aan pyrografie deed, sprongen ze een gat in de lucht ! Ik ben meteen benoemd tot officiële medewerker...Benieuwd wat dit allemaal zal inhouden, en wie of wat er in die hobbyclub zit en werkt... Misschien wordt het wel leuk. Het schijnt dat er vroeger iemand is geweest die aan pyrografy deed, en wellicht zaten er nog ergens enkele toestelletjes in de voorraad ...
Het lijkt er dus op dat ik weer meer lesgever zal zijn dan deelnemer... Ik zag dat er in het lessenpakket ook een cursus schrijven zat...Eerst dacht ik dat dit misschien interessant kon zijn, maar dan dacht ik terug aan de schilderlessen en dat ik er wellicht weer niets zou leren...en toen ik zag dat het ook nog veel te ver van hier doorging (Eeklo) was al mijn goesting in één keer weg...
Weet je, als je in zo'n groep terechtkomt, dan kan ik maar twee soorten van conclusies nemen: ofwel zijn er veel mensen die er helemaal geen kaas van gegeten hebben, ofwel onderschat ik mezelf voortdurend, en ben ik beter dan ik zelf besef. Misschien ben ik toch wel meer haartist dan ik zelf besef... Alhoewel, met mijn haar gaat het niet zo goed...Iedere morgen zie ik met lede ogen mijn hoofdhuid oplichten tussen de haartjes door... Nog een beetje en ik kan mijn haar kammen met een washandje.
Ik krijg echt complexen ervan ! Ik heb altijd veel haar gehad, maar sinds ik medicamenten moet slikken zie ik in een steeds sneller tempo mijn haar minderen... Of het van die medicatie komt, of van de leeftijd weet ik niet, maar ik haat het gezicht van mijn hoofdhuid tussen de steeds dunner staande haartjes... Bovendien heb ik het gevoel dat ik geen mooie ronde schedel heb, maar dat er een soortement kam op zit, in plaats van afgerond voel ik mijn schedel enigszins in een kam uitlopen...'t Zal nogal een zicht zijn ! Hanig worden op het moment dat het beste er af is !
Dat het steeds grijzer wordt, dat kan mij niet schelen, maar dat het uitvalt, dat vind ik erg. Bovendien zegt Anny dat ik dan ook mijn baard zal moeten afdoen, want een kletskop met een baard...de rest vult ze niet in. Ik heb nochtans ooit les gehad van een leraar met een blinkend opgeblonken pletskop, en een pikzwarte baard. De man had een engelse familienaam en was een echte koppige vlaming...Hij had drie zonen, Jan 1, Jan 2 en Jan 3... Wij geloofden hem toen hij dat vertelde, want 't was een rare ziel! Ik weet niet meer welk vak hij ons gaf, maar ik kan hem nog zo tekenen.
Gisteren is Bart, Els en de kinderen hier langs gekomen. Ze hadden met de auto tot hier ergens in de omtrek gereden, en dan samen een toer gelopen. Ze kwamen hier hun natte kleren afdoen en droge aantrekken. Bij een pintje (Bart) een wijntje (ik) kinderchampagne (Anny) en cola (de rest) hebben wij hier nog wat zitten babbelen over ditjes en datjes. De kinderen hebben wat gesnoept (ik vermoed dat ze thuis niet heel veel mogen snoepen). Ze weten de doos snoep heel goed zitten, en dan duiken ze de doos met veel soorten snoep, zoekend naar de soort die ze deze keer gaan nemen...Els zit dan te reclameren dat ze beleefd moeten zijn, maar ze kijken dan heel onschuldig - nee, niet naar hun ma, maar naar oma en opa, en tonen hun liefste glimlach... Wat zeg je dan als echte oma en opa ????
Ik hoor met genoegen dat de kinderen heel goed mee kunnen. Ze gaan in de week met gans het gezin regelmatig meelopen met een club joggers. Er loopt daar nog een man van 76 of 78 jaar oud mee ! Je moet het maar kunnen. Ik ben blij dat ze sporten, ik denk dat dit zowat het gezondste middel is om de stress van vandaag te dag wat af te werken. Toen ik nog ging lopen, dan kwam ik altijd heerlijk lichamelijk moe thuis, maar ik voelde mij psychisch iedere keer weer herboren. Als ik nu mijn jaarlijks onderzoek onderga van mijn moteur, dan blijkt mijn loperstijd nog steeds zichtbaar aan de conditie van mijn moteurke.
Ik ga stoppen, het begint weer te steken.
tot de volgende ?
zondag, januari 27, 2008
zaterdag, januari 26, 2008
schmerzen, mal, pijn 't doet zeer
Vanmorgen toen ik me stond te wassen had ik al pijn, maar 't is zaterdag, dus uitgangsdag. Er is een mooie markt in Flanders expo (Mocht je er heen gaan, pas op ! Ze zijn daar alles ondersteboven aan 't keren om dat spel van Ikea daar te zetten !)
We hebben er rustig gewandeld en gekeken, en halverwege gestopt om iets te gaan drinken, maar vooral om te gaan zitten, want echt eens rustig iets savoureren is er voor ons niet meer bij...Cloa light is zowat de enige optie die er nog rest.
Op dat moment had ik al heel wat last van uitstralingen, maar eens zitten brengt gewoonlijk wat soelaas...gewoonlijk, nu niet dus, in tegendeel !
Zelfs nu nog gaat het niet over, en verrek ik van't zeer, mijn been voelt zo mottig dat ik mijn rug niet meer voel...als je snapt wat dat wil zeggen.
Maar ja, u hebt er niets aan als ik hier zit te jeremiaden.
Ik heb op de rommelmarkt een (één) borstel gekocht. Er stond voor de eerste keer een chinees of toch iets uit die familie, met heelder massa's tekengerei !
Ik heb er na goed kijken en proberen een borstel gekocht om te tekenen. Die man had daar dingen die ik nog nooit heb gezien, een soort vulpen met een soft-plastic punt, waarmee je heel lang kon tekenen en het zag er uit als getekend met een penseel.
Ik heb bewust niet gekeken naar de boeken. Ik heb er nog een hele voorraad om te lezen, en ik heb er nu al zo veel dat ik ze niet meer in mijn kasten krijg. Ik beperk me nu (hoe moeilijk ook) tot speciale dingen, zoals laatst met het boek over schepen.
In het terugkeren van de markt zijn we nog gestopt om vlug wat te winkelen, en het was dik één uur als we aan tafel zaten. Voila, ik ga stoppen...'t gaat niet, teveel pijn.
tot de volgende ?
We hebben er rustig gewandeld en gekeken, en halverwege gestopt om iets te gaan drinken, maar vooral om te gaan zitten, want echt eens rustig iets savoureren is er voor ons niet meer bij...Cloa light is zowat de enige optie die er nog rest.
Op dat moment had ik al heel wat last van uitstralingen, maar eens zitten brengt gewoonlijk wat soelaas...gewoonlijk, nu niet dus, in tegendeel !
Zelfs nu nog gaat het niet over, en verrek ik van't zeer, mijn been voelt zo mottig dat ik mijn rug niet meer voel...als je snapt wat dat wil zeggen.
Maar ja, u hebt er niets aan als ik hier zit te jeremiaden.
Ik heb op de rommelmarkt een (één) borstel gekocht. Er stond voor de eerste keer een chinees of toch iets uit die familie, met heelder massa's tekengerei !
Ik heb er na goed kijken en proberen een borstel gekocht om te tekenen. Die man had daar dingen die ik nog nooit heb gezien, een soort vulpen met een soft-plastic punt, waarmee je heel lang kon tekenen en het zag er uit als getekend met een penseel.
Ik heb bewust niet gekeken naar de boeken. Ik heb er nog een hele voorraad om te lezen, en ik heb er nu al zo veel dat ik ze niet meer in mijn kasten krijg. Ik beperk me nu (hoe moeilijk ook) tot speciale dingen, zoals laatst met het boek over schepen.
In het terugkeren van de markt zijn we nog gestopt om vlug wat te winkelen, en het was dik één uur als we aan tafel zaten. Voila, ik ga stoppen...'t gaat niet, teveel pijn.
tot de volgende ?
vrijdag, januari 25, 2008
Alles ok
Vanmorgen zijn we bij de specialist geweest met Anny. Alles is in orde, de medicamenten mogen weer wat verminderd worden. Wel moeten we eens kijken om de suiker nu en dan te controleren.
Het weer is ook al goed, dus de dag kan niet meer stuk.
Je mag vertellen wat je wilt, maar als de zon schijnt ziet alles er beter uit, en je voelt je ook wat beter. Het is wel niet te warm, maar voor de tijd van het jaar mogen we zeker niet klagen.
Langs de baan zagen we deze week een rododendron met knoppen die al mooi roze getint waren... Als het een keer echt vriest, zullen die knoppen wel naar de knoppen zijn.
Gisteren zijn we naar Lea en Mandje geweest. Ze zijn beiden nog heel goed, en druk aan het werk in de huizen van hun kleinkinderen...Als je dat nog kunt aan diene ouderdom, dan mag je zeker niet meer klagen ! We kregen ook een hele zak mooie prei mee. Heel mijne auto rook naar de prei. Anny gaat er een deel van drijven, en de rest in de diepvries steken. We gaan weer heerlijk kunnen smullen van gestoofde prei met gebakken lever...Ik krijg het water in de mond als ik er aan denk ! We hebben zo'n speciale elektrische stoofpot, waarin je de prei heel zachtjes uren aan een stuk kunt laten sudderen... dan is hij léékkker !
Ik moet zeggen dat een echte groentenman ben! Ik eet een of twee stukjes van een patat, wat vlees en een hele berg groenten... Er zijn er maar een paar die ik niet echt graag eet, zoals onder meer rode kool en gestoofde tomaten...bijna al de rest kan ik met smaak eten. Ik kan bijv voor avondmaal een grote of twee kleinere tomaten nemen, er wat peper en zout op doen, en dat eten met één boterhammetje...Hemels.
Ook fruit eet ik met hele kilo's. Iedere dag eet ik 's avonds twee en soms meer stukken fruit. In de tijd van de aardbeien eet ik aardbeien met mijn boterham en daarna nog een appel en nog iets anders zoals pruimen of noem maar wat er voorradig is. Ik ben wel een speciale wat fruit betreft, ik moet geen zoet fruit hebben, en ik laat rijpe dingen liggen voor heerlijke groene knapperige. Ik zal nooit rijpe pruimen kopen, ze moeten nog hard zijn, zodat ze kraken als je er in bijt, en nog heerlijk zurig smaken. Nu, ik ben niet alleen, want nu en dan zie of hoor ik mensen die dezelfde criteria stellen aan hun fruit.
Ook gedroogd fruit en noten eet ik graag. Daar zitten wel wat meer calorieën in, maar het is beter dat te snoepen dan bv chips en dergelijke. Het vet in de noten is ook niet ongezond, en dat van chips wel.
Nu en dan koop ik een zak noten, en dan ben ik iedere keer blij dat ze op zijn, want als er liggen, dan kan ik er niet afblijven...net zo min kan ik me zelf er toe brengen van nooit meer noten mee te brengen. En dan ben ik zo'n idioot dat ik altijd sta te rekenen in de winkel, en steeds tot de vaststelling kom dat noten in grote zakken goedkoper zijn, en ze komen toch niet slecht (bij mij zeker niet !).
Ik heb zitten lezen in het mooie boek over schepen. Dat is niet altijd makkelijk voor mij, want het is in het engels, en de technische termen zijn niet altijd makkelijk te plaatsen. Gelukkig zijn er veel nederlands termen in het engels scheepvaartmilieu door gedrongen (deck, cog, fluyt en zo meer). Maar gisteren heb ik zitten grinniken !
Weet je het engelse woord voor de achtersteven of de spiegel van het schip (Ik kon niet uitmaken of het nu de volledige achtersteven betrof of alleen de spiegel) is ? Poop !
En dan zie je weer de uitwisseling van woorden met het nederlands, want poep is bij ons ook een ...achtersteven hé ?
Ik weet niet wat de mooiste schepen zijn, de zeilschepen of de modernere, ik voor mij, ik val nogal op de schepen in de overgangsperiode, waar je tussen de masten van het zeilschip een grote schoorsteen ziet rook uitbraken... Die schepen hadden nog de sierlijke lijnen van de klippers, en combineerden dat met stoomkracht. Wel heb ik het dan over schepen met schroef, want die raderen vind ik maar lelijke uitsteeksels. Maar ook de eerste generatie volledig motorische schepen (stoom) waren mooi van lijn, als je de lusitania ziet, dan was dat een mooi schip... De modernere schepen, met die bol op de neus en de enorme capaciteit, zijn gewoonlijk veel plomper en logger. Zeker de tankers zijn lelijke maar imposante dingen. En als je een fotoreeks van de torrey canyon ziet, dan is het nog lelijker met al die olie er rond drijvend...
Naar een foto heb ik langer gekeken dan naar de andere...Ik herinner me nog het schoolschip de Pamir die in de haven van Oostende lag toen er eens een grote wedsctrijd voor grote zeilschepen in Oostende aanmeerde. We zijn dan met pa naar al die prachtige schepen gaan kijken, en de Pamir was er één van, en dat was een hele grote...Ik las dat dit schip is vergaan... Meer stond er niet bij, maar op een zeilschip zit een pak personeel ! Ik heb op een foto in dit boek eens de mannen in de ra's geteld, en ik zie er 39 ! En dan is er nog veel meer personeel dan dat aan boord... Als zo'n schoolschip, met zo'n massa jonge mensen aan boord vergaat, dan is dat erg, heel erg...
Er zijn ook foto's van zinkende schepen, gestrande schepen, de resten van schepen na een grote slag... en dan denk ik aan al die mensen... Nu is de wet al iets verbeterd, maar vroeger hadden wij in Oostende heel wat jonge vrouwen, soms met kinderen, die er alleen voor stonden, zonder pensioen of iets, want als het lijk niet gevonden werd, de dood niet bewezen was, dan moesten die mensen tientallen jaren wachten vooraleer zij als weduwe beschouwd werden. Dat waren drama's !
De zee is zo schoon, maar ook zo wreed.
Toen ik op de mailboat zat, en we met een nachtboot weer kwamen, dan kon ik soms aan de boeg gaan staan, kijken over het water, kijken naar de lumiscentie van de kleine beestjes onder de waterspiegel die de zee deden oplichten tegenover de donkere nacht...Kijken naar de kust waar je de lichtjes zag en de lichten van de vuurtorens, en dan zocht je naar de vuurtoren van Nieuwpoort, van Oostende... Maar als we, alle moderne toestellen ten spijt, bij mist rondom het schip moesten posten, en luisteren naar de geluiden van onzichtbare dingen, dan was ik bang...je zag niks en je hoorde van alles...De kleine scheepjes met hun ijle belgeluid, de grote met hun diepe sombere scheepshoorn... je hoorde de motoren en het was moeilijk om de juiste richting van het geluid te zeggen... In stormen had ik geen schrik, maar van de mist was ik bang.
Waar is de tijd...En zeggen dat het aan een draadje heeft gehangen of mijn beroep lag op de mailboat, en was ik al jaren wie weet waar naartoe gevlogen bij het verdwijnen van deze dienst... Wie of wat bepaald er ons leven ???
Ik ga stoppen, tot de volgende ?
Het weer is ook al goed, dus de dag kan niet meer stuk.
Je mag vertellen wat je wilt, maar als de zon schijnt ziet alles er beter uit, en je voelt je ook wat beter. Het is wel niet te warm, maar voor de tijd van het jaar mogen we zeker niet klagen.
Langs de baan zagen we deze week een rododendron met knoppen die al mooi roze getint waren... Als het een keer echt vriest, zullen die knoppen wel naar de knoppen zijn.
Gisteren zijn we naar Lea en Mandje geweest. Ze zijn beiden nog heel goed, en druk aan het werk in de huizen van hun kleinkinderen...Als je dat nog kunt aan diene ouderdom, dan mag je zeker niet meer klagen ! We kregen ook een hele zak mooie prei mee. Heel mijne auto rook naar de prei. Anny gaat er een deel van drijven, en de rest in de diepvries steken. We gaan weer heerlijk kunnen smullen van gestoofde prei met gebakken lever...Ik krijg het water in de mond als ik er aan denk ! We hebben zo'n speciale elektrische stoofpot, waarin je de prei heel zachtjes uren aan een stuk kunt laten sudderen... dan is hij léékkker !
Ik moet zeggen dat een echte groentenman ben! Ik eet een of twee stukjes van een patat, wat vlees en een hele berg groenten... Er zijn er maar een paar die ik niet echt graag eet, zoals onder meer rode kool en gestoofde tomaten...bijna al de rest kan ik met smaak eten. Ik kan bijv voor avondmaal een grote of twee kleinere tomaten nemen, er wat peper en zout op doen, en dat eten met één boterhammetje...Hemels.
Ook fruit eet ik met hele kilo's. Iedere dag eet ik 's avonds twee en soms meer stukken fruit. In de tijd van de aardbeien eet ik aardbeien met mijn boterham en daarna nog een appel en nog iets anders zoals pruimen of noem maar wat er voorradig is. Ik ben wel een speciale wat fruit betreft, ik moet geen zoet fruit hebben, en ik laat rijpe dingen liggen voor heerlijke groene knapperige. Ik zal nooit rijpe pruimen kopen, ze moeten nog hard zijn, zodat ze kraken als je er in bijt, en nog heerlijk zurig smaken. Nu, ik ben niet alleen, want nu en dan zie of hoor ik mensen die dezelfde criteria stellen aan hun fruit.
Ook gedroogd fruit en noten eet ik graag. Daar zitten wel wat meer calorieën in, maar het is beter dat te snoepen dan bv chips en dergelijke. Het vet in de noten is ook niet ongezond, en dat van chips wel.
Nu en dan koop ik een zak noten, en dan ben ik iedere keer blij dat ze op zijn, want als er liggen, dan kan ik er niet afblijven...net zo min kan ik me zelf er toe brengen van nooit meer noten mee te brengen. En dan ben ik zo'n idioot dat ik altijd sta te rekenen in de winkel, en steeds tot de vaststelling kom dat noten in grote zakken goedkoper zijn, en ze komen toch niet slecht (bij mij zeker niet !).
Ik heb zitten lezen in het mooie boek over schepen. Dat is niet altijd makkelijk voor mij, want het is in het engels, en de technische termen zijn niet altijd makkelijk te plaatsen. Gelukkig zijn er veel nederlands termen in het engels scheepvaartmilieu door gedrongen (deck, cog, fluyt en zo meer). Maar gisteren heb ik zitten grinniken !
Weet je het engelse woord voor de achtersteven of de spiegel van het schip (Ik kon niet uitmaken of het nu de volledige achtersteven betrof of alleen de spiegel) is ? Poop !
En dan zie je weer de uitwisseling van woorden met het nederlands, want poep is bij ons ook een ...achtersteven hé ?
Ik weet niet wat de mooiste schepen zijn, de zeilschepen of de modernere, ik voor mij, ik val nogal op de schepen in de overgangsperiode, waar je tussen de masten van het zeilschip een grote schoorsteen ziet rook uitbraken... Die schepen hadden nog de sierlijke lijnen van de klippers, en combineerden dat met stoomkracht. Wel heb ik het dan over schepen met schroef, want die raderen vind ik maar lelijke uitsteeksels. Maar ook de eerste generatie volledig motorische schepen (stoom) waren mooi van lijn, als je de lusitania ziet, dan was dat een mooi schip... De modernere schepen, met die bol op de neus en de enorme capaciteit, zijn gewoonlijk veel plomper en logger. Zeker de tankers zijn lelijke maar imposante dingen. En als je een fotoreeks van de torrey canyon ziet, dan is het nog lelijker met al die olie er rond drijvend...
Naar een foto heb ik langer gekeken dan naar de andere...Ik herinner me nog het schoolschip de Pamir die in de haven van Oostende lag toen er eens een grote wedsctrijd voor grote zeilschepen in Oostende aanmeerde. We zijn dan met pa naar al die prachtige schepen gaan kijken, en de Pamir was er één van, en dat was een hele grote...Ik las dat dit schip is vergaan... Meer stond er niet bij, maar op een zeilschip zit een pak personeel ! Ik heb op een foto in dit boek eens de mannen in de ra's geteld, en ik zie er 39 ! En dan is er nog veel meer personeel dan dat aan boord... Als zo'n schoolschip, met zo'n massa jonge mensen aan boord vergaat, dan is dat erg, heel erg...
Er zijn ook foto's van zinkende schepen, gestrande schepen, de resten van schepen na een grote slag... en dan denk ik aan al die mensen... Nu is de wet al iets verbeterd, maar vroeger hadden wij in Oostende heel wat jonge vrouwen, soms met kinderen, die er alleen voor stonden, zonder pensioen of iets, want als het lijk niet gevonden werd, de dood niet bewezen was, dan moesten die mensen tientallen jaren wachten vooraleer zij als weduwe beschouwd werden. Dat waren drama's !
De zee is zo schoon, maar ook zo wreed.
Toen ik op de mailboat zat, en we met een nachtboot weer kwamen, dan kon ik soms aan de boeg gaan staan, kijken over het water, kijken naar de lumiscentie van de kleine beestjes onder de waterspiegel die de zee deden oplichten tegenover de donkere nacht...Kijken naar de kust waar je de lichtjes zag en de lichten van de vuurtorens, en dan zocht je naar de vuurtoren van Nieuwpoort, van Oostende... Maar als we, alle moderne toestellen ten spijt, bij mist rondom het schip moesten posten, en luisteren naar de geluiden van onzichtbare dingen, dan was ik bang...je zag niks en je hoorde van alles...De kleine scheepjes met hun ijle belgeluid, de grote met hun diepe sombere scheepshoorn... je hoorde de motoren en het was moeilijk om de juiste richting van het geluid te zeggen... In stormen had ik geen schrik, maar van de mist was ik bang.
Waar is de tijd...En zeggen dat het aan een draadje heeft gehangen of mijn beroep lag op de mailboat, en was ik al jaren wie weet waar naartoe gevlogen bij het verdwijnen van deze dienst... Wie of wat bepaald er ons leven ???
Ik ga stoppen, tot de volgende ?
donderdag, januari 24, 2008
Satan of is het seitan ?
Nu het doet er niet toe, maar we moeten bang zijn (voor sommige dialecten bang hebben)
De wereld loopt een groot gevaar !
Wat zeg ik ? Meer dan één !
Madame Clinton, running for president of the USA is een dienaresse van Satan ! Ik heb de foto's gezien ! Het is duidelijk !
Bij verschillende gelegenheden heeft men vastgesteld dat madame Hillary een op satan georiënteerde vlag gebruikt !
Op de normale en heilige vlag van de USA staan de sterren met de punt omhoog, als symbolen van de heilige ! Bij Hillary zie je duidelijk dat al de sterren er met de punten naar omlaag op staan, zijnde de duivelse ster, het satanisch pentogram !
Moet je nog meer weten ?
Vanaf 2010 stevenen wij regelrecht af op een nieuwe en alles vernietigende wereldoorlog tussen de grootmachten. Vanaf 2013 escaleert dat in een mondiale kernoorlog. Maar wees niet bevreesd ! Op dat ogenblik zullen de extra-terrestriële machten ingrijpen en verhinderen dat de wereld zichzelf vernietigd ! Dit gelukkig ingrijpen wordt ons gebracht door de heilige monniken van Tibet, en die kunnen het weten.
Je kunt ook een zwarte neger bekijken die aan levitatie doet ! De man verlaat de grond, zweeft een meterke hoog, komt enkele keren terug zachtjes naar beneden en weer zachtjes de lucht in tot de macht hem uitgeput heeft en hij zwaar ten gronde stuikt (Waren de koorden gebroken ?). Volgens de kristelijke zegsmannen kan dat zijn omdat deze ongeletterden nog beschikken over een zuiver vertrouwen in het goddelijke.
Met andere woorden:
Als je dit niet weet, dan ben je duidelijk de pedalen aan het verliezen van wat er momenteel allemaal kan geweten zijn, als je het ook werkelijk wilt weten ! Heb jij echt nog nooit de beelden gezien van de ufo's op de maan terwijl onze astronauten er rondliepen ? Heb je nog nooit gehoord dat Amstrong en co hun basis daar op wijzen? 't Is dat je niet het niet wilt weten, want al deze wetenschap is makkelijk terug te vinden op het middel waar je nu op zit te kijken ! Je kwampjoeter !
Waar ik al die "wetenschap" gevonden heb ? Eerlijk gezegd, ik weet het niet meer allemaal, maar ik ben begonnen op NIBURU.NL maar dan in kleine lettertjes Niburu schijnt een planeet te zijn in ons zonnestelsel waar men ons niets of heel weinig over verteld ...Niburu vraagt zich af waarom ? Wellicht is het ondertussen ook al geen planeet meer, en is het gedegradeerd tot een planetoïde of zoiets ? Ook een ding waar ik echt van wakker lig (Geen wonder dat ik niet veel meer slaap !)
Van niburu uit ben ik dan ook gaan kijken naar hun bronnen van nieuws. Mijne kozzen moest dat ook eens doen, er zit een super kristelijke bron tussen, waar ik het verheffende nieuws over de relatie tussen satan en hillary heb gevonden. Nogal een geluk dat we weten dat de fundamentalisten alleen bij de Islam zitten...
Ik heb me rot geamuseerd, en ik ga zeker nog heel wat uurtjes zitten grasduinen in al die bloedserieuze nonsens... Je moet ook eens de reacties op die dingen lezen ! Eén ding moet je toegeven, ze geven ook de negatieve reacties volledig weer...anders waren er heel weinig reacties hé ?
Het was al een tijdje dat ik op internet had zitten surfen, maar ik heb me voorgenomen van me weer wat te amuseren. Het erge is dat die mannen bloedserieus zijn als ze die dingen liggen te poneren. En uitgekookt zijn ze ook! Her en der zijn die dingen doorspekt met "serieuze" berichten, met verwijzingen naar kranten en National Geographics en dergelijke, en daar profijtelijk tussengeschoven geven ze u dan een lepel bullshit mee.
Ik heb wat van die adressen in mijn bladwijzers gezet, zodat ik ze makkelijk terug kan vinden, en nog eens goed lachen. Er is nog iets waar je je eens goed kunt amuseren ! Broodjeaap.nl ! Daar vind je allerlei verhalen, die onvermijdelijk eindigen in de vraag of het nu echt gebeurd is of niet, en ze geven dan ook het goed antwoord. Het leuke is dat het allemaal van die verhalen zijn die je her en der hoort, maar waarvan niemand precies schijnt te weten waar het vandaan komt. De naam broodjeaap komt van zo'n verhaal dat er in X een broodjeskraam is gesloten omdat de voedselinspectie had vastgesteld dat er in de diepvries van de zaak diepgevroren apen zaten....
Daar kun je je echt uren amuseren, en je kunt er zelfs meen ik mij te herinneren, een abonnement nemen op de nieuwtjes...
Je ziet internet is niet alleen een bron van wijsheid, het is ook een groot humoristisch werk...tenminste als je kunt lachen met bloedserieuze artikels over de verkeerd geplaatste sterren op het dundoek van Kamerika...
tot de volgende ?
De wereld loopt een groot gevaar !
Wat zeg ik ? Meer dan één !
Madame Clinton, running for president of the USA is een dienaresse van Satan ! Ik heb de foto's gezien ! Het is duidelijk !
Bij verschillende gelegenheden heeft men vastgesteld dat madame Hillary een op satan georiënteerde vlag gebruikt !
Op de normale en heilige vlag van de USA staan de sterren met de punt omhoog, als symbolen van de heilige ! Bij Hillary zie je duidelijk dat al de sterren er met de punten naar omlaag op staan, zijnde de duivelse ster, het satanisch pentogram !
Moet je nog meer weten ?
Vanaf 2010 stevenen wij regelrecht af op een nieuwe en alles vernietigende wereldoorlog tussen de grootmachten. Vanaf 2013 escaleert dat in een mondiale kernoorlog. Maar wees niet bevreesd ! Op dat ogenblik zullen de extra-terrestriële machten ingrijpen en verhinderen dat de wereld zichzelf vernietigd ! Dit gelukkig ingrijpen wordt ons gebracht door de heilige monniken van Tibet, en die kunnen het weten.
Je kunt ook een zwarte neger bekijken die aan levitatie doet ! De man verlaat de grond, zweeft een meterke hoog, komt enkele keren terug zachtjes naar beneden en weer zachtjes de lucht in tot de macht hem uitgeput heeft en hij zwaar ten gronde stuikt (Waren de koorden gebroken ?). Volgens de kristelijke zegsmannen kan dat zijn omdat deze ongeletterden nog beschikken over een zuiver vertrouwen in het goddelijke.
Met andere woorden:
Als je dit niet weet, dan ben je duidelijk de pedalen aan het verliezen van wat er momenteel allemaal kan geweten zijn, als je het ook werkelijk wilt weten ! Heb jij echt nog nooit de beelden gezien van de ufo's op de maan terwijl onze astronauten er rondliepen ? Heb je nog nooit gehoord dat Amstrong en co hun basis daar op wijzen? 't Is dat je niet het niet wilt weten, want al deze wetenschap is makkelijk terug te vinden op het middel waar je nu op zit te kijken ! Je kwampjoeter !
Waar ik al die "wetenschap" gevonden heb ? Eerlijk gezegd, ik weet het niet meer allemaal, maar ik ben begonnen op NIBURU.NL maar dan in kleine lettertjes Niburu schijnt een planeet te zijn in ons zonnestelsel waar men ons niets of heel weinig over verteld ...Niburu vraagt zich af waarom ? Wellicht is het ondertussen ook al geen planeet meer, en is het gedegradeerd tot een planetoïde of zoiets ? Ook een ding waar ik echt van wakker lig (Geen wonder dat ik niet veel meer slaap !)
Van niburu uit ben ik dan ook gaan kijken naar hun bronnen van nieuws. Mijne kozzen moest dat ook eens doen, er zit een super kristelijke bron tussen, waar ik het verheffende nieuws over de relatie tussen satan en hillary heb gevonden. Nogal een geluk dat we weten dat de fundamentalisten alleen bij de Islam zitten...
Ik heb me rot geamuseerd, en ik ga zeker nog heel wat uurtjes zitten grasduinen in al die bloedserieuze nonsens... Je moet ook eens de reacties op die dingen lezen ! Eén ding moet je toegeven, ze geven ook de negatieve reacties volledig weer...anders waren er heel weinig reacties hé ?
Het was al een tijdje dat ik op internet had zitten surfen, maar ik heb me voorgenomen van me weer wat te amuseren. Het erge is dat die mannen bloedserieus zijn als ze die dingen liggen te poneren. En uitgekookt zijn ze ook! Her en der zijn die dingen doorspekt met "serieuze" berichten, met verwijzingen naar kranten en National Geographics en dergelijke, en daar profijtelijk tussengeschoven geven ze u dan een lepel bullshit mee.
Ik heb wat van die adressen in mijn bladwijzers gezet, zodat ik ze makkelijk terug kan vinden, en nog eens goed lachen. Er is nog iets waar je je eens goed kunt amuseren ! Broodjeaap.nl ! Daar vind je allerlei verhalen, die onvermijdelijk eindigen in de vraag of het nu echt gebeurd is of niet, en ze geven dan ook het goed antwoord. Het leuke is dat het allemaal van die verhalen zijn die je her en der hoort, maar waarvan niemand precies schijnt te weten waar het vandaan komt. De naam broodjeaap komt van zo'n verhaal dat er in X een broodjeskraam is gesloten omdat de voedselinspectie had vastgesteld dat er in de diepvries van de zaak diepgevroren apen zaten....
Daar kun je je echt uren amuseren, en je kunt er zelfs meen ik mij te herinneren, een abonnement nemen op de nieuwtjes...
Je ziet internet is niet alleen een bron van wijsheid, het is ook een groot humoristisch werk...tenminste als je kunt lachen met bloedserieuze artikels over de verkeerd geplaatste sterren op het dundoek van Kamerika...
tot de volgende ?
woensdag, januari 23, 2008
Zjievereers
Ik lees zo net op een reclamemailtje dat Knack de twintig interloktueelste vlamingen bevraagd heeft ???? Zjievereers, ik heb niemand gezien !
Gek, ik kreeg ook een mailtje op mijn reisverslag van zoveel jaar geleden... Luukske, de bedoeling is niet dat je geniet van het schrijven, maar dat je ook rechtstaat, schoenen gaat kopen, een rugzak kun je hier lenen...en trainen, joengne, veel trainen...
Nee, het is raar en echt ik kan het iedereen aanraden ! Maak van je reisjes eens een boek, jaren nadien kun je dan weer wegdromen en weer op stap zijn. Ik zie weer madame Annie dans sa petite auberge met de reuze glazen picon... Ik hoor weer dat madammeke in die Gîte klagen over het doodbloeden van hun streek. Iedereen trok er weg, ook zij hadden geen kinderen die de zaak verder willen zetten, zij waren allemaal naar de grootsteden en de vuile fabrieken... Wij hebben daar héél alleen in die gîte geslapen, in één groot bed, waar wel dertig man in konden liggen... Het was snikheet, en ik heb wellicht heel dat bed door gerold op zoek naar een koud plekje...Toen we 's morgens opstonden, moesten we naar buiten om ons te wassen aan de pomp, en het was ijskoud...Na het ontbijt bij de boerin, kwamen we buiten en de hitte sloeg ons al weer toe...
Het was van daar dat we beland waren in dat dorpje waar Anny geen stap meer wilde (kon) zetten, opgebrand van de hitte...
Nu, je verwacht wel een beetje dat je, zo ver naar het zuiden, warm weer zoudt hebben, maar een tijd later deden we een trektocht in The Highlands van Scotland, en we zaten ook daar in een hittegolf... De laatste dagetappe hebben we dorst gehad,dorst...en we kwamen niets tegen... Ik heb het pad twee keer verlaten om aan te bellen en te kloppen en te roepen aan enkele huizen, maar niemand was thuis, of ze durfden zich niet tonen aan die rare typen met hun rugzak... We hoorden daags nadien dat twee Ierse meisjes die we leerden kennen op de tocht, gewoon gedronken hadden van de bergriviertjes, zonder gevolgen... En Anny maar reclameren, want ik had het haar verboden....
Dat is het mooie aan trektochten... Je hebt tijd om met de mensen kennis te maken, te babbelen en werkelijk van de cultuur te snuiven. We hebben nog enkele jaren met een duitse kolonel contact gehad, waarmee ik whisky had gedronken bij Ian... Je kunt stoppen om de bloemen te bekijken (de orchideeën en de vleesetende plantjes in The Moors - die verschrikkelijke desolate landschappen van de moerassen...je zag er zelfs geen vogel...het ideale decor voor een griezelfilm. (Hitchcock gebruikte het !))
We stopten om een nest van roofvogels te bekijken waar de oudervogel met een konijntje het nest invloog... In Schotland kwamen de vinken (!!!!) bij ons zitten om de kruimeltjes van ons brood op te pikken... Ik heb foto's met vinken aan onze voeten !
Er is geen enkel verlof die ook maar kan tippen aan een trektocht. We maakten er nooit een marathon van, we namen de dagafstand nooit te hoog, en waren altijd ter plaatse voor 16 uur...zodat we ook nog eens de plaats van onze bestemming konden exploreren, en genieten van de goede zaken van het leven. We hebben altijd een tentje meegesleurd, maar we hebben er nooit in geslapen.We hebben steeds geslapen in hotelletjes, gîtes of bed and breakfast. We sliepen ooit bij een vriendelijke dame waar we een bizar levensverhaal hoorden... Mevrouw had in Australie, waar ze geboren was en woonde, een flinke Schotse militair ontmoet, en 't ene bracht het andere mee, ze huwden. De militair moest met zijn afdeling mee, terug naar Groot Brittanië, en madam zou op eigen houtje na komen... Toen ze in Schotland arriveerde, was haar man op de terugvaart verongelukt...Ze stond daar moederziel alleen in een vreemd land, met een baby die iedere dag kon ter wereld komen...
Dat kind, ondertussen een veertiger, kwam 's nachts slapen, telkens als zijn moeder logees had...Wij waren er door de toeristische dienst naar toe gestuurd. Ze zonden zoveel mogelijk mensen naar die madame, maar alleen echtparen of jongedames... We hebben met ontroering naar de foto van haar soldaat gekeken...de enige foto die ze had...
We sliepen ooit bij een lieve dame die onze kletsnatte schoenen (we hadden door een bergbeekje moeten baggeren) opvulde met kranten en in haar garage op de verwarming zette...Na een paar uur ging ze de kranten uithalen en verversen...
Dat heb je niet in een gewoon hotel, op een gewoon reisje...dat heb je maar op trektochten waar je echt contact hebt met de mensen...
Ik weet wel, sommigen zullen zeggen, hij is daar weer...Maar voor mij zijn dat de rozijnen in de taart van het leven. Dat zijn mijn avonturen, heerlijke gebeurtenissen, heerlijke herinneringen... En nu het lot mij gekluisterd heeft, zijn ze nog veel meer dan vroeger, als prachtige bloemen in een saai veld. Misschien zullen er zijn die denken dat ik overdrijf, maar nee, ons leven was zo rijk gevuld met echte heerlijke dingen.
Ik heb het je al gezegd, eigenlijk hangen al die dingen niet aaneen, nee, het zijn als kleurspotten in een groot korenveld... Met andere woorden, er is veel meer veld dan er bloemen op staan... Maar het zijn die bloemen die de aandacht trekken, die dat veld zo mooi maken. Daarom voelen wij ons ook zo rijk...wij hebben mooie herinneringen, dingen die ons nooit meer kunnen ontnomen worden...dingen die we met u kunnen delen, en die u kunnen doen glimlachen...Meer moet dat echt niet zijn.
Dat zal dan ook wel met zich meebrengen dat we soms in herhaling vallen, soms meerdere keren hetzelfde vertellen...Laat ons, en probeer nog eens met ons mee te genieten, laat het ook in uw veld een klein spatje van kleur worden.
Weet je, als je ons iets triest vertelt, dan leven we met je mee, en als het over een verlies gaat, dan zetten wij het doodssanctje bij de foto's van onze Koen, en Ma en nog enkelen, en dragen het verdriet enkele dagen, weken met u mee...Maar als u ons iets leuks verteld van wat u beleefde, dan gaat dat in onze herinneringen bij de verfpotten staan ! Bij de kleuren ! bij het schitterende blinkende, mooie lachende van onze vele herinneringen... en nu en dan zal iets ons weer doen denken aan UW avontuur, en zullen we weer glimlachen bij de herinnering aan die avond, toen jij ons verhaalde... en de glimlach zal ons weer enkele dagen warmte brengen...
Dat is wat ik hoop dat onze avonturen jou zullen brengen, een glimlach, een beetje warmte...
tot de volgende ?
Gek, ik kreeg ook een mailtje op mijn reisverslag van zoveel jaar geleden... Luukske, de bedoeling is niet dat je geniet van het schrijven, maar dat je ook rechtstaat, schoenen gaat kopen, een rugzak kun je hier lenen...en trainen, joengne, veel trainen...
Nee, het is raar en echt ik kan het iedereen aanraden ! Maak van je reisjes eens een boek, jaren nadien kun je dan weer wegdromen en weer op stap zijn. Ik zie weer madame Annie dans sa petite auberge met de reuze glazen picon... Ik hoor weer dat madammeke in die Gîte klagen over het doodbloeden van hun streek. Iedereen trok er weg, ook zij hadden geen kinderen die de zaak verder willen zetten, zij waren allemaal naar de grootsteden en de vuile fabrieken... Wij hebben daar héél alleen in die gîte geslapen, in één groot bed, waar wel dertig man in konden liggen... Het was snikheet, en ik heb wellicht heel dat bed door gerold op zoek naar een koud plekje...Toen we 's morgens opstonden, moesten we naar buiten om ons te wassen aan de pomp, en het was ijskoud...Na het ontbijt bij de boerin, kwamen we buiten en de hitte sloeg ons al weer toe...
Het was van daar dat we beland waren in dat dorpje waar Anny geen stap meer wilde (kon) zetten, opgebrand van de hitte...
Nu, je verwacht wel een beetje dat je, zo ver naar het zuiden, warm weer zoudt hebben, maar een tijd later deden we een trektocht in The Highlands van Scotland, en we zaten ook daar in een hittegolf... De laatste dagetappe hebben we dorst gehad,dorst...en we kwamen niets tegen... Ik heb het pad twee keer verlaten om aan te bellen en te kloppen en te roepen aan enkele huizen, maar niemand was thuis, of ze durfden zich niet tonen aan die rare typen met hun rugzak... We hoorden daags nadien dat twee Ierse meisjes die we leerden kennen op de tocht, gewoon gedronken hadden van de bergriviertjes, zonder gevolgen... En Anny maar reclameren, want ik had het haar verboden....
Dat is het mooie aan trektochten... Je hebt tijd om met de mensen kennis te maken, te babbelen en werkelijk van de cultuur te snuiven. We hebben nog enkele jaren met een duitse kolonel contact gehad, waarmee ik whisky had gedronken bij Ian... Je kunt stoppen om de bloemen te bekijken (de orchideeën en de vleesetende plantjes in The Moors - die verschrikkelijke desolate landschappen van de moerassen...je zag er zelfs geen vogel...het ideale decor voor een griezelfilm. (Hitchcock gebruikte het !))
We stopten om een nest van roofvogels te bekijken waar de oudervogel met een konijntje het nest invloog... In Schotland kwamen de vinken (!!!!) bij ons zitten om de kruimeltjes van ons brood op te pikken... Ik heb foto's met vinken aan onze voeten !
Er is geen enkel verlof die ook maar kan tippen aan een trektocht. We maakten er nooit een marathon van, we namen de dagafstand nooit te hoog, en waren altijd ter plaatse voor 16 uur...zodat we ook nog eens de plaats van onze bestemming konden exploreren, en genieten van de goede zaken van het leven. We hebben altijd een tentje meegesleurd, maar we hebben er nooit in geslapen.We hebben steeds geslapen in hotelletjes, gîtes of bed and breakfast. We sliepen ooit bij een vriendelijke dame waar we een bizar levensverhaal hoorden... Mevrouw had in Australie, waar ze geboren was en woonde, een flinke Schotse militair ontmoet, en 't ene bracht het andere mee, ze huwden. De militair moest met zijn afdeling mee, terug naar Groot Brittanië, en madam zou op eigen houtje na komen... Toen ze in Schotland arriveerde, was haar man op de terugvaart verongelukt...Ze stond daar moederziel alleen in een vreemd land, met een baby die iedere dag kon ter wereld komen...
Dat kind, ondertussen een veertiger, kwam 's nachts slapen, telkens als zijn moeder logees had...Wij waren er door de toeristische dienst naar toe gestuurd. Ze zonden zoveel mogelijk mensen naar die madame, maar alleen echtparen of jongedames... We hebben met ontroering naar de foto van haar soldaat gekeken...de enige foto die ze had...
We sliepen ooit bij een lieve dame die onze kletsnatte schoenen (we hadden door een bergbeekje moeten baggeren) opvulde met kranten en in haar garage op de verwarming zette...Na een paar uur ging ze de kranten uithalen en verversen...
Dat heb je niet in een gewoon hotel, op een gewoon reisje...dat heb je maar op trektochten waar je echt contact hebt met de mensen...
Ik weet wel, sommigen zullen zeggen, hij is daar weer...Maar voor mij zijn dat de rozijnen in de taart van het leven. Dat zijn mijn avonturen, heerlijke gebeurtenissen, heerlijke herinneringen... En nu het lot mij gekluisterd heeft, zijn ze nog veel meer dan vroeger, als prachtige bloemen in een saai veld. Misschien zullen er zijn die denken dat ik overdrijf, maar nee, ons leven was zo rijk gevuld met echte heerlijke dingen.
Ik heb het je al gezegd, eigenlijk hangen al die dingen niet aaneen, nee, het zijn als kleurspotten in een groot korenveld... Met andere woorden, er is veel meer veld dan er bloemen op staan... Maar het zijn die bloemen die de aandacht trekken, die dat veld zo mooi maken. Daarom voelen wij ons ook zo rijk...wij hebben mooie herinneringen, dingen die ons nooit meer kunnen ontnomen worden...dingen die we met u kunnen delen, en die u kunnen doen glimlachen...Meer moet dat echt niet zijn.
Dat zal dan ook wel met zich meebrengen dat we soms in herhaling vallen, soms meerdere keren hetzelfde vertellen...Laat ons, en probeer nog eens met ons mee te genieten, laat het ook in uw veld een klein spatje van kleur worden.
Weet je, als je ons iets triest vertelt, dan leven we met je mee, en als het over een verlies gaat, dan zetten wij het doodssanctje bij de foto's van onze Koen, en Ma en nog enkelen, en dragen het verdriet enkele dagen, weken met u mee...Maar als u ons iets leuks verteld van wat u beleefde, dan gaat dat in onze herinneringen bij de verfpotten staan ! Bij de kleuren ! bij het schitterende blinkende, mooie lachende van onze vele herinneringen... en nu en dan zal iets ons weer doen denken aan UW avontuur, en zullen we weer glimlachen bij de herinnering aan die avond, toen jij ons verhaalde... en de glimlach zal ons weer enkele dagen warmte brengen...
Dat is wat ik hoop dat onze avonturen jou zullen brengen, een glimlach, een beetje warmte...
tot de volgende ?
dinsdag, januari 22, 2008
Blanco
Na de inspiratie van gisteren heb ik vandaag precies een blackout...Er komt niet in mijn bolleke op, om op papier te zetten...
Weet je wat, ik ga nog een stukje vertellen over onze aldereerste rugzakreis... Heel moeilijk heb ik het niet daarvoor, want onze eerste voetreizen heb ik volledig te boek gesteld, verlicht met alle foto's en pakken documentatie over het gegeven. Wat ik niet heb genoteerd is de voorbereiding van die reis... Onafgezien van het feit dat iedereen, maar dan ook iedereen ons zot verklaarde, had de voorbereiding heel wat voeten in de aarde...We moesten op zoek gaan naar goede stevige stapschoenen, ook geschikt voor bergachtige paden, en we moesten die inlopen... We moesten op zoek naar goede passende rugzakken, een tentje, slaapzakken, drinkflessen en noem maar op...En vooral, veel lezen over wat je moest mee hebben, wat je zeker niet moest meesleuren, wat je allemaal kon thuislaten om je niet te overladen...Onze rugzakken waren toch nog behoorlijk zwaar...Die van mama 8 kgr, die van mij 22 kgr...Zwaar genoeg om dag in dag mee te sleuren ! maar laten we vertrekken...
Op maandag 16 juli 1990 (al zo lang geleden !) voerde Koen ons om 6 uur in de morgen naar het station van Oudenaarde... Om 6.31 uur vertrekken we naar Brussel, waar we overstappen op de trein naar Paris Gare du Nord, vertrek om 7.51 uur, aankomst te Parijs om 10.58 uur.
En daar begint het avontuur... We moeten van de Gare du Nord naar de Gare de Lyon...met of de taxi, of de metro... We kiezen voor de taxi, want wie weet hoe en waar we allemaal landen met die metro...We rennen naar de uitgang van het station, en zien een rij van zeker 70 meter lang, staan aanschuiven en wachten op de taxi die nog moet komen.... Wij terug, op zoek naar de metro... Hoezee, we vinden een infobalie, en zien dat we de metro moeten nemen tot aan de Bastille, en daar changeren naar de Gare de Lyon...We nemen twee plannetjes mee (we moeten ooit nog terugkeren ook...)
Om 12.31 uur vertrekken we uit Parijs, voorziene aankomst te st Flour 18.32 uur.
Op de trein blijken alle (letterlijk !) plaatsen voorbehouden...We staan met een tiental mensen, allemaal met pak en zak in het gangetje tussen twee wagons.Het is stikheet, maar niemand klaagt of zaagt. Pas 4 uur later hebben we eindelijk een zitplaats. Voorheen hebben we ook wat "gezeten", in de bagageruimte... Kromgebogen tussen twee legplanken, maar dat was toch beter dan staan...
Als we stijf en stram van de trein stappen, zien we ginder, heel hoog op de berg St Flour liggen...We besluiten een taxi te nemen en hem een goed hotel te vragen, niet te duur en goed van eten... We belanden in de Hotel du Nord, in de Ville Haute...Het oude stadsgedeelte boven op de berg. 'sAvonds eten we er Tripoux, een gevulde schapenmaag... Ik vind het lekker, Anny vindt het maar zozo... Tot onze verrassing logeert hier ook een groep gehandicapten, waaronder een meisje uit Eine, en een bouwvakker die mij kent...
Na een goede nachtrust ontbijten we om 7.30 uur en omstreeks 8 uur gaan we op pad, op zoek naar het startpunt van de wandeling... De eerste dagtocht gaat van St Flour naar Chateau d'Alleuze... We moeten eerst de Pont Neuf vinden... Naief zoeken we een nieuwe brug, maar het blijkt in werkelijkheid een heel oud ding te zijn die waarschijnlijk al 1000 jaar neuf was.... We gaan over een riviertje en klimmen meteen langs een klein wegeltje tot aan een kleine weg. We merken alras dat papier verduldig is, en dat men wellicht de afstanden heeft uitgemeten op de kaart, en dus geen rekening houd dat de stapafstand bergop niet hetzelfde is als de afstand op de kaart.... Nu we trekken verder op de weg naar Bouzengeac. We trekken maar en trekken maar, en later stellen we vast dat we Bouzengeac, Cousergues en Le Fayet al lang voorbij zijn, zonder het te merken... Die dorpen zijn hier amper 2 of 3 huizen groot. De bevolkingsdichtheid is hier dan ook 12 à 15 mensen per vierkante km....We stappen voorbij Bessols en verder naar Barry. Het is middag, heet en dorstig... Barry is tamelijk groot, wel 20 huizen ! Volgens de stapgids is daar niets te vinden, maar we zien er een postbode en vragen of er daar ergens een café is of iets waar we iets kunnen drinken... En ja hoor, de facteur wijst ons naar een hogere straat, daar in, tweede huis links... Ik keer nog eens terug, want er is daar niets te zien, roep naar de postbode, en hij zegt ons dat we maar gewoon moeten binnenstappen... En inderdaad, de familie zit er te eten aan een tafel, en er is nog een tweede tafel, dat is de café... We eten er onze meegesleurde baguette en drinken er vier glazen wijn en Anny 3 pinten...we betalen 21 FFr, ofte 126 Belgische frankskes... 18 fr per glas... De cafébaas, met alpin op het hoofd en een enorme snor, kent iets van de streek, want hij stapte er ooit door als krijgsgevangene...maar voor hem blijken de vlamingen toch verdacht veel op de duitsers....
Na het eten trekken we nog verder door tot we aan kasteel Alleuze komen...Een ruine boven op een berg. We trekken er voorbij, tot aan een kerkje, met een kerkhof en geen een maar werkelijk geen huis er rond... Een stuk terug is er een cafe voor de toeristen, we trekken terug naar daar. Er is daar geen slaapgelegenheid, en we besluiten onze tent te gebruiken, als een aannemer die daar zit, ons aanbied ons terug te voeren naar St Flour, waar wel bedden staan, en volgens hem is onze trektocht terug tot waar we kwamen met de taxi maar een tien minuutjes rijden... We hebben inderdaad krinkel de winkel gewandeld door de heerlijkste stukken natuur door bossen en velden, en hebben buiten ons middagmaal geen mens ontmoet... We gaan mee terug naar St Flour....om te slapen...terug naar Hotel du Nord...
Jullie hebben natuurlijk niet mee kunnen kijken naar al die foto's, documentatie en souvenirs in dat boek...zelfs de rekeningen van het hotel zitten er in geplakt. Ik zie heel die dag weer voor mij, krijg er weer warm van en tedju, ik heb er zelfs dorst van gekregen !
Ik heb de tekst niet overgeschreven, want die is nog uitgebreider en gek genoeg, ik heb een paar dingen verteld die niet in het boek staan, maar die ons weer te binnen schieten als we er door bladeren... Het was een heel werk, maar het is echt de moeite waard om van je uitstappen een boek te maken, niet alleen je foto's, maar tijdens de dag nota's nemen en 's avonds voor het slapen gaan wat uitwerken en meesleuren in je rugzak... Die al zo zwaar is.... OOit heb ik op een van onze trektochten een groot dik boek gekocht, en dat ook nog dagen lang meegesleurd...
Ik ga stoppen...tot de volgende dag zonder inspiratie ?
Weet je wat, ik ga nog een stukje vertellen over onze aldereerste rugzakreis... Heel moeilijk heb ik het niet daarvoor, want onze eerste voetreizen heb ik volledig te boek gesteld, verlicht met alle foto's en pakken documentatie over het gegeven. Wat ik niet heb genoteerd is de voorbereiding van die reis... Onafgezien van het feit dat iedereen, maar dan ook iedereen ons zot verklaarde, had de voorbereiding heel wat voeten in de aarde...We moesten op zoek gaan naar goede stevige stapschoenen, ook geschikt voor bergachtige paden, en we moesten die inlopen... We moesten op zoek naar goede passende rugzakken, een tentje, slaapzakken, drinkflessen en noem maar op...En vooral, veel lezen over wat je moest mee hebben, wat je zeker niet moest meesleuren, wat je allemaal kon thuislaten om je niet te overladen...Onze rugzakken waren toch nog behoorlijk zwaar...Die van mama 8 kgr, die van mij 22 kgr...Zwaar genoeg om dag in dag mee te sleuren ! maar laten we vertrekken...
Op maandag 16 juli 1990 (al zo lang geleden !) voerde Koen ons om 6 uur in de morgen naar het station van Oudenaarde... Om 6.31 uur vertrekken we naar Brussel, waar we overstappen op de trein naar Paris Gare du Nord, vertrek om 7.51 uur, aankomst te Parijs om 10.58 uur.
En daar begint het avontuur... We moeten van de Gare du Nord naar de Gare de Lyon...met of de taxi, of de metro... We kiezen voor de taxi, want wie weet hoe en waar we allemaal landen met die metro...We rennen naar de uitgang van het station, en zien een rij van zeker 70 meter lang, staan aanschuiven en wachten op de taxi die nog moet komen.... Wij terug, op zoek naar de metro... Hoezee, we vinden een infobalie, en zien dat we de metro moeten nemen tot aan de Bastille, en daar changeren naar de Gare de Lyon...We nemen twee plannetjes mee (we moeten ooit nog terugkeren ook...)
Om 12.31 uur vertrekken we uit Parijs, voorziene aankomst te st Flour 18.32 uur.
Op de trein blijken alle (letterlijk !) plaatsen voorbehouden...We staan met een tiental mensen, allemaal met pak en zak in het gangetje tussen twee wagons.Het is stikheet, maar niemand klaagt of zaagt. Pas 4 uur later hebben we eindelijk een zitplaats. Voorheen hebben we ook wat "gezeten", in de bagageruimte... Kromgebogen tussen twee legplanken, maar dat was toch beter dan staan...
Als we stijf en stram van de trein stappen, zien we ginder, heel hoog op de berg St Flour liggen...We besluiten een taxi te nemen en hem een goed hotel te vragen, niet te duur en goed van eten... We belanden in de Hotel du Nord, in de Ville Haute...Het oude stadsgedeelte boven op de berg. 'sAvonds eten we er Tripoux, een gevulde schapenmaag... Ik vind het lekker, Anny vindt het maar zozo... Tot onze verrassing logeert hier ook een groep gehandicapten, waaronder een meisje uit Eine, en een bouwvakker die mij kent...
Na een goede nachtrust ontbijten we om 7.30 uur en omstreeks 8 uur gaan we op pad, op zoek naar het startpunt van de wandeling... De eerste dagtocht gaat van St Flour naar Chateau d'Alleuze... We moeten eerst de Pont Neuf vinden... Naief zoeken we een nieuwe brug, maar het blijkt in werkelijkheid een heel oud ding te zijn die waarschijnlijk al 1000 jaar neuf was.... We gaan over een riviertje en klimmen meteen langs een klein wegeltje tot aan een kleine weg. We merken alras dat papier verduldig is, en dat men wellicht de afstanden heeft uitgemeten op de kaart, en dus geen rekening houd dat de stapafstand bergop niet hetzelfde is als de afstand op de kaart.... Nu we trekken verder op de weg naar Bouzengeac. We trekken maar en trekken maar, en later stellen we vast dat we Bouzengeac, Cousergues en Le Fayet al lang voorbij zijn, zonder het te merken... Die dorpen zijn hier amper 2 of 3 huizen groot. De bevolkingsdichtheid is hier dan ook 12 à 15 mensen per vierkante km....We stappen voorbij Bessols en verder naar Barry. Het is middag, heet en dorstig... Barry is tamelijk groot, wel 20 huizen ! Volgens de stapgids is daar niets te vinden, maar we zien er een postbode en vragen of er daar ergens een café is of iets waar we iets kunnen drinken... En ja hoor, de facteur wijst ons naar een hogere straat, daar in, tweede huis links... Ik keer nog eens terug, want er is daar niets te zien, roep naar de postbode, en hij zegt ons dat we maar gewoon moeten binnenstappen... En inderdaad, de familie zit er te eten aan een tafel, en er is nog een tweede tafel, dat is de café... We eten er onze meegesleurde baguette en drinken er vier glazen wijn en Anny 3 pinten...we betalen 21 FFr, ofte 126 Belgische frankskes... 18 fr per glas... De cafébaas, met alpin op het hoofd en een enorme snor, kent iets van de streek, want hij stapte er ooit door als krijgsgevangene...maar voor hem blijken de vlamingen toch verdacht veel op de duitsers....
Na het eten trekken we nog verder door tot we aan kasteel Alleuze komen...Een ruine boven op een berg. We trekken er voorbij, tot aan een kerkje, met een kerkhof en geen een maar werkelijk geen huis er rond... Een stuk terug is er een cafe voor de toeristen, we trekken terug naar daar. Er is daar geen slaapgelegenheid, en we besluiten onze tent te gebruiken, als een aannemer die daar zit, ons aanbied ons terug te voeren naar St Flour, waar wel bedden staan, en volgens hem is onze trektocht terug tot waar we kwamen met de taxi maar een tien minuutjes rijden... We hebben inderdaad krinkel de winkel gewandeld door de heerlijkste stukken natuur door bossen en velden, en hebben buiten ons middagmaal geen mens ontmoet... We gaan mee terug naar St Flour....om te slapen...terug naar Hotel du Nord...
Jullie hebben natuurlijk niet mee kunnen kijken naar al die foto's, documentatie en souvenirs in dat boek...zelfs de rekeningen van het hotel zitten er in geplakt. Ik zie heel die dag weer voor mij, krijg er weer warm van en tedju, ik heb er zelfs dorst van gekregen !
Ik heb de tekst niet overgeschreven, want die is nog uitgebreider en gek genoeg, ik heb een paar dingen verteld die niet in het boek staan, maar die ons weer te binnen schieten als we er door bladeren... Het was een heel werk, maar het is echt de moeite waard om van je uitstappen een boek te maken, niet alleen je foto's, maar tijdens de dag nota's nemen en 's avonds voor het slapen gaan wat uitwerken en meesleuren in je rugzak... Die al zo zwaar is.... OOit heb ik op een van onze trektochten een groot dik boek gekocht, en dat ook nog dagen lang meegesleurd...
Ik ga stoppen...tot de volgende dag zonder inspiratie ?
maandag, januari 21, 2008
Macht
Vannacht lag ik weer wakker te liggen... (ik heb het 4.30 uur weten worden)...Het lezen ging niet goed meer, op een bepaald ogenblik worden je ogen moe, en dan kun je amper nog lezen, op voorwaarde dat je met lange armen geboren bent, en dat je geen last hebt van de kramp...dus lig je daar maar te liggen, te kijken naar de rode cijfers van je digitale klok.
Plots dacht ik aan dat oude boekje, dat al enkele jaren in mijn nachttafeltje lag. Ik had het nog nooit gelezen, gewoon omwille van het feit dat ik het niet open kreeg. Het was zo'n klein boekje, amper een 15 cm op 8 en en een 3 centimeter dik. Het ziet er ontzettend oud uit, en er staat niets op de kaft, maar die kaft ziet er echt stokoud uit...Ik kan het kleur het best omschrijven als de kleur van een oud trommelvel, op de plaats waar steeds de klappen gevallen zijn... Ik kocht het ooit voor een appel en een ei, gewoon omdat het zo'n verschrikkelijk mooi boekenslot heeft... De man verkocht het zo goedkoop omdat hij het ook nooit open had gekregen, en hij had het ooit binnengedaan in het museum voor oudheidkunde, maar ook daar was het nooit opengeraakt... Nu ja, misschien zou je het slot kunnen openbreken, maar het was zo mooi, zo fijn gemaakt, dat niemand het ooit over zijn hart heeft gekregen om het te verdemolieren... Er zit onder de vele stenen, eentje met een steeds wisselende kleur. Je kijkt er naar en het is glanzend groen, je kijkt naar een andere steen, en terug naar die gr...die nu plot van het diepste zwart is of wijnrood of hemelsblauw of noem maar op, ik zag al alle kleuren, en weet niet wat de kleur veranderen doet. Ik heb het ooit gewoon op het nachtkastje gelegd, gekeken, weggekeken en weer gekeken, en de kleur was al weer anders...en soms lijkt het helemaal geen kleur te hebben en dan gebeurt er niets, van de hele tijd niet. Gek.
Ik zat dus vannacht weer eens naar het slot te kijken, en hoewel ik kan zweren dat ik nergens op duwde of aan trok, sprong het plots open...
Ik bladerde het boek open, en op het eerste blad zag ik de titel van het boek. Het was gek, ik kon geen enkele letter onderscheiden, het waren net vibrerende kronkelende krinkeldingen...maar het woord was duidelijk leesbaar: Macht.
Meer stond er niet, geen schrijver, geen uitgever, alleen Macht, op een onleesbare manier en toch gewoon leesbaar...
Ik zweer je dat ik geen blad aanraakte, maar het titelblad draaide zich zelf ! En ik las over de toegang tot de macht, sorry, de Macht !
Volgens het boek is er maar één soort van macht, maar één macht, en de macht is niet goed of slecht, het is gewoon Macht. Een heel klein deeltje van de Macht zwerft rond op de aarde, en sommigen weten een deeltje ervan vast te grijpen, maar dat zijn slechts kruimels van de echte, de volledige Macht...
Het boek gaf mij toegang tot de macht, het gaf mij de kans voor één wens de Macht te gebruiken, de Macht die niet anders kon dan uitgevoerd worden, de Macht die alles en iedereen overheerste...
Ik zat verbijsterd te kijken.
Ik dacht na wat ik nu echt het meest van alles wou verwezenlijken... Ik dacht aan de ex van Veerle, hoe ik hem wel kon pijnigen zoals hij mijn dochter had gepijnigd, en stelde me voor hoe hij in mijn greep, de greep van de Macht zou kronkelen...
Maar dan dacht ik aan mijn eigen pijn , mijn rug, mijn leven , mijn welzijn, en hoe het zou zijn als ik zonder pijn kon leven in een onmetelijke rijkdom...Maar ik had het gevoel dat ik dan wel eens heel eenzaam zou kunnen worden...
Ik dacht en dacht en dacht...
Het is om gek te worden ! Weten dat je de Macht in handen hebt, de almacht, en niet weten wat je er mee kunt doen, omdat je maar één machtswens hebt.
Het eeuwige leven, maar wat doe je als je al je beminden één voor één voor één ziet verdwijnen?
De macht om te heersen, maar dat trekt mij echt niet aan, want dat brengt niet alleen de macht, maar ook de verantwoordelijkheid...
Ik zuchtte, lag te draaien en te keren, en wist begot niet wat te doen...Nu had ik de macht, en ik wist niet hoe het te gebruiken...
Uiteindelijk heb ik toch iets gevonden, en ik een wens gedaan, heb ik voor één ding de Macht gebruikt !
Ik heb gewenst dat al mijn kennissen, al mijn vrienden, al mijn bekenden zouden mogen leven in geluk, voorspoed en met een goede gezondheid, en dat ze mij nooit zouden vergeten in hun pakket van vrienden, kennissen, bekenden... Dat we allen een grote kring van mede-mensen zouden zijn voor elkaar...
Heb je nog niets gevoeld ?
Toch is het er, want het boek is weer dicht, het slot heeft geklikt, en ik weet dat het nooit meer voor mij zal opengaan...
Het is ook niet nodig, ik heb jou...
Wie heeft ooit gezegd dat ik geen sprookje kan bedenken?
Hij heeft gelijk, het is geen sprookje, het is echt, het is werkelijk mijn grootste wens....
Buiten probeert de zon door de massa wolken heen te priemen. Een camionette stopt voorbij mijn deur... 't Zal voor Eddy zijn ? Plots tikt er een jonge man, met een enorm pak in zijn armen, op het raam... Ik ga naar de deur, en het is een pakket voor de mensen van nr 51... De jonge man vraagt - in het fransoois- of hij het pakje voor die mensen hier mag afzetten...Ik zeg van ja, het is al eens gebeurd dat hier een pakje voor hen staat, dus, geen probleem... De jongeman doet mij aftekenen en vertrekt, ik vraag hem nog rap of hij een papiertje in die mensen hun bus heeft gedaan ? Dat zal hij nu doen ! Ik doe de deur dicht, en heb amper verteld aan Anny wat er was, als de camionette weer terug kwam. De jonge man vroeg het pak terug, de mensen waren er nu toch... Ik gaf het pak mee...en nu zit ik te denken dat ik voor dat pak aftekende...
Maar het zal wel in orde zijn...
hoop ik
tot de volgende ?
Plots dacht ik aan dat oude boekje, dat al enkele jaren in mijn nachttafeltje lag. Ik had het nog nooit gelezen, gewoon omwille van het feit dat ik het niet open kreeg. Het was zo'n klein boekje, amper een 15 cm op 8 en en een 3 centimeter dik. Het ziet er ontzettend oud uit, en er staat niets op de kaft, maar die kaft ziet er echt stokoud uit...Ik kan het kleur het best omschrijven als de kleur van een oud trommelvel, op de plaats waar steeds de klappen gevallen zijn... Ik kocht het ooit voor een appel en een ei, gewoon omdat het zo'n verschrikkelijk mooi boekenslot heeft... De man verkocht het zo goedkoop omdat hij het ook nooit open had gekregen, en hij had het ooit binnengedaan in het museum voor oudheidkunde, maar ook daar was het nooit opengeraakt... Nu ja, misschien zou je het slot kunnen openbreken, maar het was zo mooi, zo fijn gemaakt, dat niemand het ooit over zijn hart heeft gekregen om het te verdemolieren... Er zit onder de vele stenen, eentje met een steeds wisselende kleur. Je kijkt er naar en het is glanzend groen, je kijkt naar een andere steen, en terug naar die gr...die nu plot van het diepste zwart is of wijnrood of hemelsblauw of noem maar op, ik zag al alle kleuren, en weet niet wat de kleur veranderen doet. Ik heb het ooit gewoon op het nachtkastje gelegd, gekeken, weggekeken en weer gekeken, en de kleur was al weer anders...en soms lijkt het helemaal geen kleur te hebben en dan gebeurt er niets, van de hele tijd niet. Gek.
Ik zat dus vannacht weer eens naar het slot te kijken, en hoewel ik kan zweren dat ik nergens op duwde of aan trok, sprong het plots open...
Ik bladerde het boek open, en op het eerste blad zag ik de titel van het boek. Het was gek, ik kon geen enkele letter onderscheiden, het waren net vibrerende kronkelende krinkeldingen...maar het woord was duidelijk leesbaar: Macht.
Meer stond er niet, geen schrijver, geen uitgever, alleen Macht, op een onleesbare manier en toch gewoon leesbaar...
Ik zweer je dat ik geen blad aanraakte, maar het titelblad draaide zich zelf ! En ik las over de toegang tot de macht, sorry, de Macht !
Volgens het boek is er maar één soort van macht, maar één macht, en de macht is niet goed of slecht, het is gewoon Macht. Een heel klein deeltje van de Macht zwerft rond op de aarde, en sommigen weten een deeltje ervan vast te grijpen, maar dat zijn slechts kruimels van de echte, de volledige Macht...
Het boek gaf mij toegang tot de macht, het gaf mij de kans voor één wens de Macht te gebruiken, de Macht die niet anders kon dan uitgevoerd worden, de Macht die alles en iedereen overheerste...
Ik zat verbijsterd te kijken.
Ik dacht na wat ik nu echt het meest van alles wou verwezenlijken... Ik dacht aan de ex van Veerle, hoe ik hem wel kon pijnigen zoals hij mijn dochter had gepijnigd, en stelde me voor hoe hij in mijn greep, de greep van de Macht zou kronkelen...
Maar dan dacht ik aan mijn eigen pijn , mijn rug, mijn leven , mijn welzijn, en hoe het zou zijn als ik zonder pijn kon leven in een onmetelijke rijkdom...Maar ik had het gevoel dat ik dan wel eens heel eenzaam zou kunnen worden...
Ik dacht en dacht en dacht...
Het is om gek te worden ! Weten dat je de Macht in handen hebt, de almacht, en niet weten wat je er mee kunt doen, omdat je maar één machtswens hebt.
Het eeuwige leven, maar wat doe je als je al je beminden één voor één voor één ziet verdwijnen?
De macht om te heersen, maar dat trekt mij echt niet aan, want dat brengt niet alleen de macht, maar ook de verantwoordelijkheid...
Ik zuchtte, lag te draaien en te keren, en wist begot niet wat te doen...Nu had ik de macht, en ik wist niet hoe het te gebruiken...
Uiteindelijk heb ik toch iets gevonden, en ik een wens gedaan, heb ik voor één ding de Macht gebruikt !
Ik heb gewenst dat al mijn kennissen, al mijn vrienden, al mijn bekenden zouden mogen leven in geluk, voorspoed en met een goede gezondheid, en dat ze mij nooit zouden vergeten in hun pakket van vrienden, kennissen, bekenden... Dat we allen een grote kring van mede-mensen zouden zijn voor elkaar...
Heb je nog niets gevoeld ?
Toch is het er, want het boek is weer dicht, het slot heeft geklikt, en ik weet dat het nooit meer voor mij zal opengaan...
Het is ook niet nodig, ik heb jou...
Wie heeft ooit gezegd dat ik geen sprookje kan bedenken?
Hij heeft gelijk, het is geen sprookje, het is echt, het is werkelijk mijn grootste wens....
Buiten probeert de zon door de massa wolken heen te priemen. Een camionette stopt voorbij mijn deur... 't Zal voor Eddy zijn ? Plots tikt er een jonge man, met een enorm pak in zijn armen, op het raam... Ik ga naar de deur, en het is een pakket voor de mensen van nr 51... De jonge man vraagt - in het fransoois- of hij het pakje voor die mensen hier mag afzetten...Ik zeg van ja, het is al eens gebeurd dat hier een pakje voor hen staat, dus, geen probleem... De jongeman doet mij aftekenen en vertrekt, ik vraag hem nog rap of hij een papiertje in die mensen hun bus heeft gedaan ? Dat zal hij nu doen ! Ik doe de deur dicht, en heb amper verteld aan Anny wat er was, als de camionette weer terug kwam. De jonge man vroeg het pak terug, de mensen waren er nu toch... Ik gaf het pak mee...en nu zit ik te denken dat ik voor dat pak aftekende...
Maar het zal wel in orde zijn...
hoop ik
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)