wensen

't Is weer de tijd van de wensen. Stilaan druppen de kaartjes binnen, stromen om ter mooiste (?) emails via je scherm in je huiskamer al dan niet met de oude vertrouwde kerstdeuntjes.
't Zal ook beginnen op de radio, nu en dan hoor je al eentje, maar de hoeveelheid zal weer toenemen met het stijgen van het cijfer op de kalender.
Aan de ene kant is het heerlijk dat de mensen weer -al dan niet gemeend- elkaar al het beste toewensen, alleen is het jammer dat die wensen zo vastgebonden zijn aan de kalender, en niet aan de mens op zich... Let op, vandaag wens ik je al het best denkbare, en morgen denk ik geeneens meer op je. Ben je lucht.
Gek toch ?
En toch doen we het, allemaal, ik ook... Nu kaartjes sturen en dan je in het verdomhoekje leggen voor de rest van het jaar. 't Is wat overdreven, maar er zijn er eerlijk gezegd bij, waarvan ik alleen via zo'n kaartje iets hoor of zie, en pas volgend jaar, omstreeks de zelfde periode hoor ik ze plots weer. Of liever lees ik hun kaartjes...
Eigenlijk zouden we een lijstje moeten hangen, waar we het iedere dag weer zien, met de namen van al onze bekenden. Nemen we het toilet, daar gaan we iedere dag, en terwijl we zitten zien we dan dat lijstje...en automatisch zouden we dan denken aan x of y, de naam waaraan onze blik bleef hangen... Hoe zou het met hem of haar zijn?
Wedden dat het kerst/nieuwjaarskaartje dan iets gemeender zou zijn ? Dat we misschien zelfs eens tegen onze partner zouden spreken over "Zeg, hoe zou het nog met y zijn?"...En misschien, heel misschien zou de partner dan iets hebben gehoord, en praat je weer over wat ooit een goede bekende was, en nu om God weet welke reden ook, in de grijze vergetelheid versukkeld is...
Ieder jaar krijg ik kaartjes van mensen die me ooit echt nauw aan het hart lagen, maar die door mijn ziekte een beetje uit mijn leven zijn verdwenen. Thuis zag ik dat ook, mijn vader was ziek geworden, en een jaar nadien zag hij nog hooguit enkele van al die vrienden die hij had . Had ?...
Nu, ergens heb ik daar natuurlijk ook zelf schuld aan... Ik ga niet graag ergens op bezoek. Ik krijg dolgraag bezoek, maar zelf eens gaan... Oh ja, ik heb daar een reden voor, het doet me pijn als ik niet kan zitten, liggen staan zoals ik wil, op mijn stoel of zetel. Als ik op bezoek ga dan zit ik anders, door de stoel? of door een vorm van beleefdheid?, maar ik krijg er steeds veel meer pijn van dan thuis...En eerlijk, zelfs thuis zijn er momenten dat ik pijn heb van het zitten babbelen...Want geef toe, het is niet evident om midden in het gesprek op te staan en te gaan languitliggen in de zetel...Wat ik wel doe als ik alleen ben en pijn begin te voelen... Wel ga ik thuis al zittende met mijn armen op de tafel "hangen" om de druk op mijn rug te verlichten...iets wat je niet zo hendig doet als je op een ander bent...
Zo komt het dat ik zelfs een restaurant uitkom met pijn en noem maar op. Zelfs de rommelmarkten zijn veelal eerder om Anny dan om mij...Ze zit door mij al meer dan genoeg binnen. Ik las vandaag toevallig dat wandelen heel goed is bij diabetes...weeral iets waar zij niet zal aan beginnen omdat ze mij niet alleen wil laten zitten...en ik kan het niet (meer)..

Zie je, dat allemaal maakt dat deze kerstperiode voor mij niet alleen onverdeeld vreugde brengt, maar ook weemoed. Weemoedig denken aan mensen van toen. Ook wel eens stilstaan bij de mensen die uit je leven verdwenen zijn, en dan denk ik niet alleen aan de doden, maar ook (vooral) aan hen die je om een of andere duistere reden niet meer ziet. Soms denk je dat ze kwaad zijn op je, sommigen zijn gewoon weg, verdwenen, hoor of zie je niets meer van.

Weet je, laat ons die mode van de kaartjes toch maar behouden. Ook al is het maar dat, het is toch iets, een teken van Leven van Liefde van Denken op je.
Zouden we niet eens beginnen om het één keer meer per jaar te doen? Neem nu 21 juni, iedereen een goede zomer toewensen ??? Met veel warmte en heerlijke vakantiedagen vol rust ontspanning en verrijking van de ziel...
Doen?
help het mij herinneren, want ik ben er ook zo een, een die ieder jaar het adressenboekje opneemt en zuchtend begin te schrijven...
Help

tot de volgende ?

lol

Twéé ! Twee stuks in ene keer !
Gek hoe weinig je dat vind !
Horror, dikketieves, thrillers en noem maar op, zelfs historische en geologische vind je overal en bijna altijd ...maar
LOL
nee, dat vind je zelden.
Humor dat is een dungezaaid soort boeken.
En dan moet je nog oppassen, er zijn er die zich als humor presenteren, maar alleen vuilspuiterij zijn...nee, echte humor, waarvan je deugd hebt, waarvan je zit te grinniken, of waarvan je zit te schudden van de lach...nee, die zijn zeer, zeer zeeeeer dun gezaaid.
Ik denk dat ik zowat alle boeken van Toon Kortooms heb en de meeste al meerdere keren gelezen heb (één heb ik bewust dubbel gekocht, omdat het oude, nog van bij mij thuis "Parochie in de Peel" bijna versleten is van het vele lezen - in één gezin ! ) Maar er zijn niet veel schrijvers die echte humor kunnen brengen! Soms lukken ze er één keer in, zoals "Veel Geluk, Professor!" van Aster Berkhof, die normaal gezien altijd nogal zwaar op de hand is, of "Tavi" van Valère Depauw, allemaal echt leuke dingen, "De kermis van rosse lei" en noem maar op... Er zijn er dus wel, maar ze verdwijnen in de massa's andere boekwerken... Vandaag twee gevonden, hopelijk zijn ze ook wat ze voorgeven. Een is zelfs aangekondigd als een humoristische thriller ??? Uitkijken dus. In ieder geval, ik ben al een stuk beter in mijn vel, gewoon van die boeken te zien.

Ik heb "Parochie in de Peel" al tientallen keren gelezen, en nog zit ik te schokken van de lach als ik dat boek weer lees...Als Anny ziet dat ik dat boek in handen neem om te lezen, dan zegt ze "Je gaat dat toch niet in je bed lezen hé ? Anders wordt ik weer wakker geschud van jou lachen !"

Ik ben jaloers van die mensen die zo kunnen schrijven ! Die hun medemensen een pint goed bloed bezorgen... Ik wou dat ik dat ook kon !
We hebben als kinderen heel wat toeren uitgehaald, ook heel plezante, maar om dat op zo'n manier te vertellen dat een ander daar ook nog eens plezier van heeft...niet makkelijk !

Claude en ik kwamen eens naar huis geslenterd, en om de verveling te mijden deden wij ondertussen belletje trek. Maar veel succes hadden we niet, het was mooi weer, het was verlofperiode, en blijkbaar was er bijna niemand thuis... We hadden er eigenlijk weinig plezier aan... Ik weet niet wat we daags nadien gedaan hadden, maar we kwamen weer door dezelfde straat naar huis, toen we plots een bel hoorden gaan...??? Bleek dat we een bel wat schuin ingedrukt hadden, zodat hij bleef hangen, die mensen waren blijkbaar niet thuis en die bel die bleef maar bellen... Daar we in feite wel rakkers waren, maar geen echt stoute bengels, hebben we de bel "bevrijd" en het gerinkel doen stoppen... Wat hadden we er aan dat het belde als er toch niemand kwaad werd ?
In onze straat woonde er vroeger een man die bij "Jehova" was, en men vertelde er steeds bij dat het een soortement bisschop was van Jehova... Op een dag hoorden we vertellen dat die man overleden was. Aan tafel zaten we dan er mee te lachen dat hij ging weerkomen in een beest, want wij waren ervan overtuigd dat die mannen zo'n dingen geloofden... Mijn broer en ik zijn dan een grote regenworm in zijn brievenbus gaan stoppen...met de gedachte dat zijn weduwe nu zou denken dat hij teruggekeerd was... Nu vind ik dat helemaal niet leuk meer, maar dan vonden wij dat zo'n mop... Best dat ze dat thuis niet wisten, we zouden er van langs gekregen hebben !
Iets verder in de straat op het hoekje was er een huis dat enkel leuk was in de verkiezingperioden... Man en vrouw waren voor een andere partij, en in de ene straat afficheerde meneer voor partij x en in de andere straat madam voor partij Z... Toen ik een tijdje terug een artikel las over Marcel Nevraumont in Geraardsbergen, waar hij en zijn vriend reclame maakten voor elk een andere partij, dacht ik weer aan dat huis in onze straat...
Kijk, dat zijn de dingen die echte humor zijn, zo maar langs de straat...maar laat Toon Kortooms dat beschrijven, dan bescheur je je...

Mijn vader zaliger lei zich iedere middag eens in zijn zetel om een dutje te doen (hier zeggen ze te noenstonden een werk?woord...). Na enkele minuutjes in zijn gazet te hebben gelezen, was hij vertrokken. Hij sliep met een bepaald geluidje, hij haalde adem door zijn neus, en blies uit door zijn mond, waarbij zijn lippen telkens een plofgeluidje maakten... Pierre nam eens een sigaretteblaadje uit de tabaksdoos van pa, en kleefde dat heel voorzichtig op de neus van pa. Zodra pa wilde inademen, sloeg dat sigarettevloeitje tegen zijn neus, en sneed zijn adem af...In paniek schoot ons vader recht, om ons te zien zitten proesten van de lach..."Smeerlappen" grolde hij dan, en sliep - heel voorzichtig - weer in.
Humor in het gezin...
Humor is de slagroom op de taart van het leven.
Is het omdat ik niet meer veel buiten kom, maar ik heb de indruk dat er nu minder gelachen wordt dan vroeger. Je hoort ook minder moppen vertellen. Ik weet niet wat de reden is, maar ik denk dat de tv er voor iets tussen zit. Door de tv is men overgeschakeld naar visuele humor, humor die veel makkelijker is om te vatten, je moet er maar stomweg zitten op te kijken...en als je al heel wat jaren tv achter de rug hebt, dan kun je je niet van de indruk ontdoen dat de humor altijd maar visueler wordt, en steeds minder inhoud heeft... Bovendien wil men er zeker van zijn dat men op het gewenste ogenblik lacht, en speelt men dan een bandje af met homerisch gelach... Waarschijnlijk omdat men ook beseft dat het gehalte van de humor eigenlijk niet hoog zit.

Men brengt geen humor meer waarbij je moet nadenken, of slechts hooogst zelden. Nee, voorgeknabbelde lachsalvo's en alles is ok.

Geef mij dan maar een uitzending van Toon Hermans, en zijn collega's Wim Kan, en Sonneveldt...die brachten heerlijke dingen. Er waren er nog buiten de drie die ik u noemde, denk maar aan de "Lachende Kerk" van Fons ....Jansen ? en Avelgem van Vermeersch...teveel om op te noemen, waar is die humor naar toe ? Als ik nu eens luister naar oude fonoplaten van toen, dan zit ik nog te lachen... Uit de "Lachende kerk": Een dominee en een pastoor komen elkaar tegen op een heel smal voetpad..."Ik ga niet uit de weg voor een ketter" sist de pastoor nijdig. "Ik wel, ik wel" glimt de dominee...
Daar grinnik je nu nog om, ondanks de oecumene...

zeg, vertel mij er nog eens ene, een goeie...
tot de volgende ?

Geloof in een grote Hoop Liefde...

Ik heb een heerlijke site ontdekt, iets om eens in rond te struinen...
Ik weet niet of je gelovig bent of niet, en eigenlijk doet het volgens mij niet ter zake, maar de site gaat wel over geloof... Het is een uniek document, waarin men de bijbel naast de koran stelt, en wel telkens onderwerp per onderwerp, zodat je kunt zien wat de bijbel zegt over een onderwerp, en wat de koran daarover zegt. Neem bv de schepping, eerst krijg je een kleine uitleg, en dan krijg je de teksten netjes naast elkaar. De site is niet pro bijbel of pro koran, neen, het poogt de zaken zo neutraal mogelijk naast elkaar te zetten.
Ik had al gehoord dat er heel wat stukken nogal sterk op elkaar lijken, ook gebaseerd zijn op dezelfde verhalen, maar het is echt verhelderend te zien hoe ze of identiek zijn, of waar ze van elkaar afwijken, en wat het verschil eigenlijk is.
Kijk maar eens op Bijbel & Koran, het is een nederlandse site. Ik heb hier de juiste naam: www.bijbelenkoran.nl . Doen zou ik zo zeggen !

Gisteren is Bart hier geweest en heeft een foto genomen van mijn laatste pyrografisch werk... Dus zal ik het u hopelijk binnen kort kunnen tonen op deze blog.

Ik heb over mijn pyrografie eens geschreven naar enkele producenten van vernis... Ik heb twee, drie problemen:
1)Als je vernist, dan wordt het hout altijd een tintje donkerder, wat de zichtbaarheid van de fijnste schaduwtonen in brandwerk ietwat verdoezeld
2)Als je hout (zelfs vernist) blootstelt aan licht, dan kleurt het hout vanzelf donkerder.
3)Bij het vernissen verdwijnen de niet sterk gebrande lijnen, sterker dan door punt 1 alleen kunnen verklaard worden...

Ik kreeg bijna per kerende antwoorden op mijn vragen ! En er zit een gedeeltelijke oplossing in vermoed ik, ik moet alles nog eens uittesten om zeker te zijn, maar het klinkt veelbelovend...
Hout zal altijd een tintje donkerder worden door het vernissen, er schijnen wel heel speciale vernissen te bestaan die dat niet doen, maar die zijn niet in de handel te verkrijgen en zijn niet zo resistent als gewone vernis. Dus dat euvel blijft.
Hout wordt duurder door de UV stralen in het licht. Er bestaan speciale vernissen die beweren dat euvel min of meer tegen te houden, maar dat zijn dan rode vernissen, dus ook niet bruikbaar.
Maar wat betreft de schaduwen kreeg ik wel een mogelijke tip ! Volgens de ingenieurs in vernissen, is het zo dat wateroplosbare vernissen ook de roetvorming oplossen en mee "uitsmeren"... Dat betekent dus dat mijn geliefde acrylvernis wellicht de oorzaak is van mijn probleem, en dat andere vernissen, niet op waterbasis, dit euvel niet zouden hebben...
Hopelijk werkt dat inderdaad zoals zij beweren ! Dan zouden een heel pak van mijn moeilijkheden verdwenen zijn ! Ik ga het in ieder geval eens proberen ! Als ik je later mijn laatste werk zal kunnen tonen, zul je zien dat voor dit werk meer dan ooit het belangrijk is dat lichte tonen zichtbaar blijven !!!

Ik had al veel eerder eens moeten mailen naar die vernisbedrijven.

Ik heb aan Bart een van de boeken die ik voor mezelf kocht getoond, een boek over Antoon Van Dijck, vooral over zijn etsen. Het is een prachtig boek, aan de onvoorstelbare prijs van nog net geen 5 euro! Bart die naar de academie ging om te leren etsen, zat vol bewondering voor het meesterschap van die mens en zijn confraters; ik ook, en ik denk dat een deel van die werken zeker materiaal bieden om ook eens in pyrografie te brengen !

Nu ik niet meer zo veel buiten kan, moet ik mijn inspiratie vooral zoeken in boeken en op internet. Gelukkig zijn beiden een onuitputtelijke bron van inspiratie. Soms volg ik deze nogal eens tamelijk letterlijk, soms (bij stadsgezichten bv) volg ik het beeld zeer precies, en andere keren gebruik ik som alleen de beelden als idee.
Je bent natuurlijk enigzins beperkt in je mogelijkheden, gewoon door de mogelijkheden van het medium op zich. Bij mijn laatste werk overschrijdt ik een beetje een grens, door in een pyrografie ook met verf te werken. Dat is geen nieuw idee, maar ik verwerk het wel anders dan de meeste anderen, ik verf niet de ganse tekening, maar slechts een of enkele elementen. Dit laat mij toe om dit sterk te belichten en naar voor te laten komen in bos van details. Het werk is desdanig gedetailleerd, dat anders het eigenlijke centrum van het beeld bijna zou verdrinken in de massa...
Vannacht heb ik redelijk goed geslapen, en ik ben dus al weer een stuk beter..
tot de volgende ?

drukdrukdruk pijnpijnpijn pijndruk drukpijn

Gisterenavond een telefoontje van Veerle (ze woont zeker 25 meter van ons)om te vragen of de kinderen bij ons konden vanaf 14 uur, ze moest gaan solliciteren. Ja zeker...
Dus vanmorgen vroeg naar Gent naar de boekenbeurs, in plaats van rustig vlug vlug, pijn pijn...bovendien zullen we nu moeten morgen naar tanteke gaan ipv vandaag...
Gelukkig hebben we alle cadeautjes die we moesten hebben ook daadwerkelijk gevonden op de boekenbeurs...maw...iedereen zal op een of andere manier met boek of papierwaren begiftigd worden... Tenminste iedereen op ons lijstje, en de petekinders en of kleinkinders (dat zijn zowat dezelfden...)

Mijn aquarium staat er schitterend bij. oef.

Buiten is het weer strontweer... Grijs grauw en kou.
Op de parking in Flanders expo hadden we een meevallertje, normaal moesten we heel ver gaan staan, maar met mijn parkeerkaart mocht ik door de afsluiting naar de parking vlak voor de deur van de beurs... Meestal krijg ik wel een plaatsje wat dichter dan de anderen, maar zo dicht hebben we het nog nooit gekregen.. Nog een geluk, want ik kon bijna kruipen ipv te gaan. En we hadden dan nog een pauze ingelast in de bar, om wat te herstellen.

Ik zie tot op heden geen speciale dingen staan op mijn kalender voor volgende week...Gelukkig maar, want ik zal wat rust nodig hebben om weer op mijn positieven te geraken.

Met Anny gaat het steeds beter, hopelijk gaat het zo verder, en kunnen we met de verdere vermindering van de medicamenten doorgaan, zonder een herval. Ik vermoed dat de suiker het gevaarlijkste zal zijn, want daar neemt ze nu eigenlijk geen medicatie voor. Als het dieet niet afdoende is, dan zullen we dit wellicht gewaarworden op een minder aangename manier.

Hetgene dat Anny het ergste vindt, is als we ergens iets gaan eten of drinken. Er zijn blijkbaar maar weinig cafés of restaurants die wat keuze hebben in de suikervrije drankjes...Meestal heb je de keuze tussen water en colalight...en dat zijn nu precies niet de lievelingsdrankjes van Anny. We hebben thuis een heel assortiment dergelijke drankjes (we zitten in de testfase) waarvan er al een paar goedgekeurd zijn. Bovendien hebben we in la douce France enkele soorten suikervrije en alcoholvrije aperitiefjes gevonden...Waarom hebben ze dat hier niet ? en in de restaurants en cafés ??? De enige café waar we wat meer keuze hebben gevonden tot op heden is bij Pallieter, waar de zoon ook suikerpatiënt is... Gelukkig is Anny niet echt een zoetekauw, maar toch, als iets niet mag, dan juist heb je goesting hé.

Ik heb in de boekenbeurs natuurlijk ook wel een paar boeken gevonden voor bibi...Nu ja, ik heb niet veel boeken hé , en ik mag toch ook iets hebben hé...
Voila, ik ga stoppen, teveel pijn...
tot de volgende ?

miljaardenonde...

Maandag heb ik een licht onderhoud gedaan van mijn aquarium, dit houdt niet veel in, een beetje vuil afzuigen en de filterpompen zo nodig wat kuisen...Bij het terug in gang zetten bleek een pomp het zeer moeilijk te hebben, er terug uit, nazien, conclusie...sleet...
Dinsdag is de aquariumwinkel in Oudenaarde en die in Lierde gesloten, dus beetje voortsukkelen...
Gisteren naar Lierde, we moesten toch nog boodschappen doen voor Veerle, dus dat was dan het dichtst...
Nieuwe pomp gekocht.
Thuisgekomen, nieuwe pomp gemonteerd, oude pomp uitgehaald, de darmen van oude naar nieuwe pomp verhuist...Pomp in de filter en joep, in den heiligentriek ! Het was een plezier, de pomp is veel krachtiger en het water in de aquarium circuleerde!!!!....niet...
Want ... door de veel vluggere wateromzet, bleek dat mijn filtermassa dit niet meer aankon, de massa was door het maanden filteren te dicht geslibd om nog zo vlug zo veel water door te laten...
Dus, filtermassa ook vervangen.
Ik heb daar een ingenieus systeem voor ontworpen. Daar die filter nogal onhandig helemaal achteraan in de aquarium zit ingebouwd, heb ik aan alle onderdelen van de filtermassa een koordeken gebonden, en ik moet dan maar stuk per stuk de vervuilde delen aan het koordeke ophalen, dus geen probleem... Alleen het koordeke van het onderste, het moeilijkst bereikbare stuk filter bleek niet meer vast te zitten... En dan begin maar te sukkelen... met een speciale tang kreeg ik het stuk niet te pakken...dan naar de garage een stuk ijzerdraad halen, een haak maken en beginnen te vissen...Oef, na 1432 pogingen had ik al beet ('t kan ook iets minder geweest zijn). Dan weet je dat er in de bak van de filter een grote massa slib ligt, en je doet er beter aan dit af te zuigen, zo niet blaas je al dat slib in je aquarium en door je nieuwe filter, die meteen weer aan het vervuilen is... Dus darm er in, Anny water aanzuigen...Ieder filterhok zo goed mogelijk leeggetrokken van slib (er rest altijd een beetje...) en dan de filter stuk voor stuk weer opbouwen, pomp er in...vaststellen dat er opnieuw water in de aquarium moet worden bijgedaan (kuisen van slib in filter), dus darm gehaald, kraan op de gewenste temperatuur ingesteld, waterdarm aankoppelen, bak bijvullen.
Filter aan zetten....grote wolk slib door de aquarium, geen vis meer te zien, te mistig. Maar het werkt, dus alle ok.
Dekglazen terug gelegd, lichtinstallatie teruggezet, deksel op de kast terug gelegd, front van de kast terug aangebracht...Anny kuist de ruiten nog wat, en ik kan niet meer zitten, staan of liggen...en hangplaatsen zijn er niet...
Moet nog naar de apotheek en naar de meelmarchand om kippevoer. Oef.
Mijn zetel... aah mijn rug... En zeggen dat ik de nacht voordien al bijna geen oog had dichtgedaan van de pijn...deze nacht was wonder boven wonder iets beter, maar wakker met pijn.
Moet bad nemen, moet naar dokter in Kortrijk.
En nu zit ik hier, tot uw groot jolijt mijn leed te vertellen. Schoon mannen gijlie !

Vanmorgen is mijn aquarium een bijoutje , en lach niet meer !

tot de volgende ?

De Vorst is op bezoek gekomen !

Dat men mij niet meer vertelt dat Hij alleen nog dienstig is voor protocol en dergelijke, hij is hier, bij mij, zomaar, op bezoek gekomen. Onaangekondigd !
Ik zag het meteen, dat is de Vorst !
Het lag wit op mijn duivenkot...

Maar dat betekent dat het vandaag licht is !
Het is natuurlijk dat winterse licht, een beetje goudkleurig ipv wit, maar toch ! de zon ! laura ! z'is er !
Geef toe, als je het spel van licht op de takken van de kale bomen ziet, dan heeft een skelet ook wat moois, wat levendigs...
Met licht is alles een beetje frivoler, een beetje mooier, blijer.

Bij Veerle zitten ze nog steeds massaal te sch...ten... De dokter moet nog maar eens langskomen. Normaal moest Veerle terug naar de rest van haar herscholing, maar het zal nog niet gaan. Jammer, maar niets aan te doen... Nu, binnen enkele dagen gaat het wel weer beter, griep duurt niet lang, maar men is er wel eventjes ziek van !

Gelukkig dat Fré niet moet werken, hij is nu verpleger van dienst, gelukkig heeft hij geen pijn van zijn zona. Volgens Lieve is dat een ziekte uit stress, en kan kinesietherapie je daarvan het vlugst genezen... Mag ik daaruit dan aannemen dat stress kan verwijderd worden door een kinesist ? 't Kan zijn, maar ik vraag me toch af... Las ik niet ergens dat je eigenlijk ook niet zonder wat stress kan? Het mag natuurlijk niet te veel zijn, maar wie bepaalt wat jij kunt of niet kunt verdragen?

Dat is net zo met pijn. Gesprekken met soortgenoten in de pijn, hebben mij geleerd dat je door de pijn ook steeds meer pijn kunt verdragen. Dus ook in pijn is het ergens "oefening baart kunst"... Ik heb het je al eens gezegd, ik kan nu zelfs voorbij de grens van de pijn gaan, en dan lijkt de pijn plots wat minder...Maar natuurlijk moet je het dan wel uitboeten nadien. Toch is het nuttig ! Stel dat je moet vluchten voor brand, dan kun je veel meer dan normaliter, dat is voorbij de grens gaan.

Toen ik nog werkte heb ik hier in onze regio niet zo heel veel met koppelbazen te maken gehad. Wel onrechtstreeks, mensen van bij ons die in de klauwen van koppelbazen uit brussel of wallonie gevallen waren. Eén keer hebben we hier een postadres gehad, zonder bewoner, van een koppelbaas, hier in Kruishoutem. Hoe ik daar nu plots op kom ? Juist ja, ik ben een boek aan het lezen over de maffia in onze contreien. Een boek van twee journalisten, dus wellicht nogal aan de waarheid gebonden. Ik kocht het omdat ik de problematiek van de maffia heb gezien. Ik had collega's die bang waren voor hun leven. Die werkelijk bedreigingen kregen, en bedreigingen van die mannen...

Gelukkig is er nooit iets gebeurd, maar de bedreigingen waren al erg genoeg, en ik vermoed dat er wellicht her of der een collega zal zijn geweest die de zaken niet opmerkte... uit schrik. Ik heb de indruk dat het probleem nu niet meer bestaat uit koppelbazen, men heeft allang de tactiek aangepast, en ondanks alle beperkende wetgevingen wordt er nu nog steeds gesjoemeld met onderaannneming...een andere vorm van koppelbazerij ...

De misdaad lijkt altijd wel een stapje voor, omdat de wetgeving slechts ontstaat in reactie op, en omdat men moet oppassen dat men ook de bonafide aannemers niet vleugellam maakt.

In het begin bekeken de mensen je nogal ongelovig als je sprak over de maffia, nu is iedereen er van overtuigd dat de maffia hier haar hoofdkantoor heeft. Wellicht omdat er nu ook nog de oosteuropese georganiseerde misdaad is komen meespelen in ons kleine landje. En die moet niet onderdoen voor de Italiaanse, en vergeten we niet dat ook de Amerikaanse maffia hier mee speelt.
Denk niet dat er hier dan veel typen rondlopen waaraan je duidelijk ziet dat het bandieten zijn, kijk liever naar degenen die er zo deftig en onkreukbaar uitzien, veel kans dat je daar veel vlugger op de maffia botst dan in ongure buurten. Schrik er niet van als het mensen zijn die aan liefdadigheid doen, iedere zondag in de kerk zitten, kortom gedegen burgers...in schijn.

Maar ik spreek liever over de zon!

Zonet is de visboer geweest, we hadden lust op wat heilbot (met patatten in de pelle), maar de heilbot was uitverkocht... Dan maar wat maatjes voor mij en wat roggevleugel in de gelatine voor Anny...eten we nog eens wat lekkers. Hoewel zijn vis er altijd goed uitziet, zal ik niet rap verse vis kopen van zo'n rondrijdend viskraam... Als ik vis wil, dan koop ik ze meestal in Auchan, waar je een grote keus hebt, en waar je duidelijk ziet dat de vis vers is. Bovendien is ze daar altijd goedkoper dan hier. Als kind van de kust, moet mijn vis vers zijn, anders moet ik ze niet hebben. En daar ik nu afgesneden ben van de rechtstreekse levering van vis, moet ik me behelpen met de beste bron in mijn bereik, tot spijt van de belgische visserij... Visserij waarmee het jammer genoeg heel slecht gaat. Hoe slechter het gaat, hoe hoger de prijzen, hoe minder ze verkopen...neem daarbij de quota, en je hebt alle wapens om de visserij te nekken. Je gaat de grens over, en daar liggen grote stapels verse vis te blinken... Wie maakt die wetten ? Wie verdedigt de belgische vissers ? Er stinkt iets, en het is niet de vis !

Ik merk ook steeds meer op dat de wetenschap van de voedselbewaring ingrijpt op de vis... Het mooiste voorbeeld is de garnaal...Omzeggens alle gepelde garnaal heeft een ommetje gemaakt naar Marokko of een ander lageloonland, om daar gepeld te worden. Nadien zie je ze in keurige doosjes liggen in de Aldi of de Gb of de... noem maar op, met een bewaardatum tot...
Als ons moeder garnalen pelde, dan moest je die beestjes geen week meer in de frigo laten liggen, in zo'n doosje kan het nog veel langer...??? Wat zit er in dat doosje naast de garnaal ? Heb je al gelezen hoe ze ons fruit en onze groenten weken goed houden, en met goed bedoel ik "plukvers", of het ziet er toch zo uit. Het is niet alleen een kwestie van bewaren op de juiste temperatuur, nee, ze bewaren het ook in een bepaalde atmosfeer, een gasmengsel om beter te bewaren. Of dit allemaal zo gezond is ??? Weet jij het ? En kun jij controleren hoe het blaadje sla op je bord gekweekt en bewaard is ?

Maar ja, 't is waar de vervuiling komt nu allemaal van onze auto hé, al die dingen hebben er niets mee te maken.

Nee, men is nu volop bezig ons allemaal een complex aan te praten dat we bezig zijn de wereld in de vernieling te helpen, iedere keer we onze auto uithalen doen we doodzonde, en iedere brand in een fabriek is juist gepast niet schadelijk voor de gezondheid van de omwonenden... Raar hé ? vind ik ook...
Niet dat het gezond zal zijn al die uitlaatgassen, je moet maar eens op het spitsuur uit de metro stappen te brussel, dan ruik je de gezondheid van al die auto's...Maar dat men niet zegt dat we nu plots zo erg vervuilen hé, dat is niet waar, het was veel erger zo'n vijftig jaar geleden, toen in London bij een week vervuilde mist (smog) tientallen doden vielen. Toen was er geel vis in de theems meer te vinden, in de schelde ook niet, maar nu is er weer vis, en is het smogalarm niet meer de oorzaak van tientallen doden, maar een alarm voor mensen met kans op ademhalingsmoeilijkheden. Heel wat anders hé??

Oh ja, ik wil ook terug een groenere wereld, maar dat bereik je niet met in ieder mooi landelijk dorp, ieder hoekje vol te zetten met grote kasten van huizen. Ik zie van hier uit de opbouw van een "woning", waarvan we dachten dat het op zijn minst een home of zoiets zou worden... Nee dus, gewoon een groot blok landschapsvervuiling. Is het niet hoog tijd dat men in de steden een aktief woonbeleid voert ? Het is geen oplossing alles vol te bouwen. Vroeger kon ik naar Brussel rijden langs wegen tussen groen, nu is het precies of het is een lange straat woningen, van hier tot in hartje brussel...Mooi is anders. Bovendien zet men bijna geen huizen meer, het zijn nu allemaal kastelen. Ik herinner me dat toen ik -pasgetrouwd- in Loppem woonde, er naast ons een kast van een villa stond, een restant van vroeger, met veel kamers en veel ruimten. Die villa noemden wij "'t kasteeltje", omdat het zo groot was. Het werd bewoond door een echtpaar die in samenwerking met de school van de paters van Zevenkerke, bijles gaf aan kinderen. Er woonden in de schooltijd naast ons een hele groep kinderen, onder meer zagen we daar ook koningskinderen die er les volgden... Het grote huis had dus een gebruik... Nu woon ik in een huis waar ik indertijd een stukje bijzette om de kinderen elk hun kamer te geven...en die nu voor ons twee eigenlijk wat te groot is...en ginder een kilometer van mij vandaan zetten ze nu een kot dat minstens twee "kasteeltjes" groot is... Ik vraag me af hoelang het zal duren voor het echtpaar, mede onder de torenhoge schuldenlast, uit elkaar zal vallen, het huis zal moeten verkopen... Ik zag er zo al die nog niet eens ramen en vloeren hadden... Ik hoorde die huizen ooit confituurhuisjes noemen...omdat de bewoners zoveel moesten afbetalen dat ze nog alleen confituur op de boterham konden kopen....

tot de volgende ?

korterster

De dagen worden dag na dag na dag korter, korterst,korterster...
De morgen blijft altijd maar langer in de nacht hangen, en de dag is zijn leven moe en sleept zich amper zichtbaar voort tot hij, in wat nog namiddag zou moeten zijn, hij zich overgeeft aan de nacht...
Ik zit in de namiddag voor het raam aan pyrografie te doen, en moet licht gebruiken.
Mensen die depressief zijn worden genezen met een lichtkuur.
Al de anderen mogen in de sombere dagen blijven zitten, pogend nog wat licht te vinden in de ogen van de ander...

Ik haat de winterperiode !

Niet voor de kou, niet voor de sneeuw en het ijs, maar voor het stelen van het LICHT. Wellicht al zo lang er mensen zijn, hebben ze de zon, het licht aanbeden, en toen dat ketters werd, was het veel makkelijker om de nieuwe god ook "het licht der aarde" te noemen, dan de aanbidding van het licht uit te roeien...
Mensen die nog amper mens waren, kinderen die nog amper het zicht hebben, allen keken en kijken zij op naar het licht, bron van leven en warmte...en hier in deze regionen zijn er die de herfst verheerlijken, wetend dat dit fenomeen ontstaat door het tekort aan licht , aan leven, aan warmte...

Ik wou dat ik een ode aan de zon kon schrijven, maar bij al die heerlijkheid, bij al dat ontastbare, bij al die warmte komt mijn woordenschat tekort...Er zijn geen woorden die leven geven, die warmte geven...alleen de lach, de warme glimlach komt ergens in de buurt.

Kunnen wij dan niet met zijn allen, de winter bestrijden met onze glimlach ? Kijk eens om je heen, in de drukke winkelstraat, waar je stroef doorheen stapt, op zoek naar het ultieme geschenk voor ... Kijk eens naar de mensen, kijk naar hun gezicht, en voel hoe je plots warmte voelt bij het zien van de lach van een kind, de glimlach van een moeder...Doe dat ook eens ! Glimlach de mensen toe, maak van de glimlach je gewone gezichtsuitdrukking, wees de bron van de menselijke warmte. Doe het, allemaal ! En kijk, je zult zien dat het besmettelijk is, dat jou glimlach ook op lippen van die bitse heer plots een verzachtende lach verschijnt.

Herinner je nog het gedicht van Van Ostaeyen ? Marc groet 's morgens de dingen, dag vis, dag visserke vis, dag vis met de pet...

Een kind, een klein kind, groet nog de dag, het licht, en straalt de dag, het licht weer verder uit...wij zijn dat vermogen kwijt ! Laat ons weer allen zonaanbidders worden, niet die bol aan het firmament, maar het licht, de warmte, niet op je gezicht, maar in je, die in je, en straal het uit naar de anderen, naar hun kern, in-nig !

In de winter nog veel meer dan in de zomer, lijkt het alsof je helemaal alleen loopt op de straat, alsof al de anderen maar objecten zijn, waar je alleen niet tegen mag lopen... Glimlach! steek je licht aan !

Ooit heeft de bond zonder naam gepoogd iets te lanceren om de mensen weer in contact te brengen met elkaar... Je kon een klein ankertje op je vest steken, als symbool dat je openstond voor een gesprek... Het heeft niet gewerkt. Het is ook niet de goede methode, de enige goede methode is zelf de opening te maken, met een glimlach, met een woord...een gebaar. Ik heb het al in veel wachtzalen gedaan, tot gisteren toe, in de wachtzaal van de autokeuring...en het lukte, we raakten meteen in gesprek, en toen het zijn beurt was om te betalen en te verdwijnen, draaide hij zich nog eens om "'t Beste hé, en goede eindejaarsfeesten !" "Voor u en de uwen ook" heb ik geantwoord, glimlachend, want ik was blij... blij met het warme woord.

De man zat er pertang nogal stuurs te kijken, hij kwam voor een herkeuring, nog eens geld kwijt... maar in het gesprek kwam hij tot de conclusie dat het misschien wel goed was dat men het euvel ontdekt had, voor hij een ongeval had of veroorzaakte..., gewoon door eens te klappen, van verbitterd tot begrip... The power off a smile...

tot de volgende ?