Verwarming...

Ik meen dat ik je al vertelde dat Veerle zonder centrale verwarming zit...
Ze zitten daar nu met twee petroleumvuurtjes de boel min of meer op te warmen, nu en dan het ene vuurtje uit doen, als het weer wat frisser wordt weer aanmaken...
Gisteren belde Luc (courgette) mij op dat hij een kleine kachel had zien staan, een soort open haardvuur, maar om in de schoorsteen te zetten als een kachel... Ik snapte er niets van, maar laat maar komen...
Luc met zijn aanhangwagentje gaan kijken, de kachel was er nog (gratis dingen blijven soms langer staan dan dure ) en hij had dat loodzware ding alleen op zijn aanhanwagentje gesjouwd...

Het past perfect, we moeten het gat van de schoorsteen maar twee centimeter verhogen en het zal ok zijn... Het is een zeer mooi en modern ogend iets, maar het is inderdaad open, maar de vuurrooster om er voor te zetten was er ook bij... Deze namiddag ga ik Fré helpen om dat ding te plaatsen...Het is dringend, want ondertussen zitten ze ook nog met Kimberly die ziek geworden is...

een ongeluk komt nooit alleen...Ik bel zonet nog eens naar de bouwmaatschappij om de ernst van de situatie nog maar eens te beklemtonen, maar ze melden me dat het bouwverlof is...dus zullen wij tenhoogste op de nooddienst kunnen beroep doen, nooddienst die er is om dringende HERSTELLINGEN te doen, niet om een nieuwe ketel te plaatsen, wat nodig is...

Ik ga dus niet te lang bloggen, zodra Veerle terug is van het hospitaal (ze moet foto's laten nemen van haar schouder (je weet wel toen ze uit de boom viel) de pijn gaat niet echt weg, en van het minste dat ze doet komt de pijn weer op, ze zal waarschijnlijk moeten rustig zijn met die arm, dus ook daarmee nog eens zorgen... Probeer maar een een gezin drijvend te houden met een arm dat je niet mag bewegen...Fré doet wel veel in het gezin, maar als hij gaan werken is... Vandaag is er geen probleem, 't regent, dus kan hij niet werken in de tuinbouw.

Dat is een beroep dat nog veel meer onderhevig is aan weersomstandigheden dan de bouw. Wellicht wordt het volgend jaar beter, want dan zal hij veel meer in de tuinaanleg zitten, en daar is de regen niet meteen een stop. Maar als het zo erg regent kunnen ze nu geen onderhoud van grasperken doen, zeker niet waar het schuine bermen betreft, vorige week had hij echt schrik toen zijn machine met hem erbij begon weg te glijden... Gelukkig is er niets gebeurd, maar ze zijn toch moeten stoppen, het was niet te doen.

Vanaf volgend jaar zal hij meer in de particuliere tuinaanleg en tuinonderhoud zitten, daar zal er wellicht minder gevaar zijn bij regen, en zal men ook langer kunnen doorwerken. Je ziet dat die klotezomers niet alleen ambetant zijn om naar te kijken ! ook om in te werken !

Voila, ik ga stoppen, tot de volgende ?

Zondag ?

neen dus...
zondag op mijn kalender, maar geen zon te speuren.

Emotie-economie: Volgens de emotie-economist is het normaal dat een voetbalspeler meer verdient dan een metaalarbeider, want er genieten meer mensen van het voetbalspel dan van een vijs.
???
Als ik het goed begrijp moet dan een automecanicien minder verdienen dan een autobusmecanicien? en moet een wegenwerker binnen zijn in een paar jaar ???
Of begrijp ik iets niet ?
offe ... slaan ze de bal weer eens mis met hun theorie van emotie-economie ???

We leven in een wereld die vergaat in het uitleggen van de dingen... die achteraf dan helemaal niet juist blijken te zijn... Herinner je je nog dat met de computer er veel minder papier zou verbruikt worden ??? Doet me denken aan dat mopke van die secretaresse die haar baas vraagt: "Meneer die dossiers van 1980 mogen die vernietigd worden, of blijven die hier gestapeld ?" antwoord: "Doe ze maar weg, maar maak er eerst een kopietje van..."

Ik heb het eerste nummer van "Pascal" gekocht, omdat ik nieuwsgierig was naar wat de "uitvinder" van het onvolprezen seniorennet nu weer zou brengen. Voor mij was het een beetje een desillusie, maar ja, je mag niet op mij voortgaan voor een oordeel over tijdschriften, voor mij zijn er maar héél héél weinig tijdschriften die het aankopen waard zijn... Vermoedelijk zal "Pascal" het dus ook niet slechter doen dan al die andere.

Kijk, het valt mij op dat alle dagbladen en tijdschriften langs om meer op elkaar beginnen te lijken... en niet omdat ze allen op een hoger peil komen, neen, in tegendeel, gebleken is dat de krant/tijdschrift met de meeste foto's, de meest in het oog springende titel ook het best verkoopt. Ik herinner me nog de heisa die er was toen in Engeland een krant uitkwam met veel foto's en vooral nogal wat bloot, tot bleek dat die krant in geen tijd de meest verkochte werd...dan volgden gedwee alle anderen die trent naar beneden... Ook bij ons is dat fenomeen zichtbaar ! En niet alleen in de pers, kijk ook maar eens naar de nieuwsgeving op de tv... Hoe spectaculairder iets is, hoe meer kans dat het onze ogen zal pijn doen. Vroeger waren de nobelprijswinnaars belangrijk nieuws, nu gaat dit bijna ongemerkt voorbij, er is immers geen spectakel bij...tenzij het gaat over een winnaar die omwille van zijn werk of overtuiging zijn land niet uit mag, dan praten ze daarover, niet over zijn werk op zich....

Alles vervlakt, daalt af tot consumptiegoed, makkelijk verteerbaar en aantrekkelijk...

...net zoals de zeden.

Als er iemand nog durft te spreken van waarden, dan zappen we met zijn allen naar een andere zender, en daar de kijkcijfers van belang zijn om voldoende geld uit de publiciteit te halen, zal de moraalridder niet meer aan het woord mogen komen... Het gaat zelfs héél ver, veel verder dan op het eerste zicht verwacht werd !
De vlaamse beleidsmensen poogden de lat hoog te leggen en alvast een zender te verplichten om nog een beetje waarden te brengen. Zij splitsten het systeem in een reclame-zender, die ziczelf moest bedruipen met inkomsten uit de reclame, en dus steeds meer zou evolueren naar wat de massa verlangt, en anderzijds de officiële zender, die met staatsgeld kon en mocht werken, en zich zelf dus normen kon en moest opleggen. Ze hadden geen rekening gehouden met wat het verleden geleerd had inzake de dagbladpers... In een korte tijd daalden de kijkcijfers van de officiële zender zo snel dat de moraalridders inbonden en begonnen toe te geven aan de druk van de massa... Nu is het gehalte van wat de verschillende zenders brengen zowat in evenwicht, en zitten zij beiden op grondniveau...daar kun je niet meer zakken.
Oh, denk niet dat zich dat alleen hier voordoet ! Zap maar rond, en aanschouw het gehalte van wat ons dagelijks als leesvoer en kijkvoer aangeboden wordt...

Om het gehalte nog één keer in de kijker te stellen: de distributoren van de digitale televisie proberen u te lokken met u de kans te geven om de oude uitzendingen nog eens te bekijken...Je weet wel, die dingen die je heug tegen meug al twintig keer "moest" bekijken, omdat er "toch niets anders" was...

Want dat is ook een van de dingen die met ons gebeurde, het lijkt wel of we niet meer in staat zijn ons met iets anders onledig te houden dan die stomme kijkkast. Waar is de tijd, toen we nog geen zo'n onding in huis hadden ? Ik kan mij niet herinneren dat we ons verveelden. We deden altijd wel iets, soms ontspannende dingen, ook soms dingen die we dan meer op ons gemak deden...want nu moet je klaar zijn voor ...begint...Erg hé ?

Toch zijn er ook goede dingen aan, soms kun je ook nog eens iets zien die de moeite loont, soms kun je ook eens echt genieten van iets...maar als we eerlijk zijn hebben we ons al veel meer verveeld dan gejond bij die bak.

Waar is de tijd dat we nu en dan 's avonds naar mee en pee mochten om eens naar de tv te kijken, en dan naar bed... Dat was precies eens naar de cinema gaan, eens kijken naar schipper naast mathilde... Maar de rest van de week hielden wij ons bezig met andere dingen. In ons gezin - ik zie Claude knikken- was dat zitten en vooral liggen lezen. We lagen plat op onze buik op het tapijt, met een boek voor ons, en het was muisstil in huis...je hoorde alleen het lawaai van een omgedraaid blad... Als er een auto kwam, dan luisterden we of het Pa was, of een ander, en dan zakten de koppen weer naar het papier... Niet alleen de kinderen lagen daar op hunne buik, veelal lag ook ma er bij, ook te lezen. Suzanne was de enige die niet verslaafd was aan boeken. Ik denk dat zij dikwijls die boeken heeft verwenst !

Nu kan ik niet meer op mijn buik liggen, ook niet plat op mijn rug...Ik moet zoeken om een houding die minst pijn doet, maar het lezen is er nog steeds. Terwijl Anny naar de tv zit te kijken, zit ik te lezen of te tekenen, en nu en dan werp ik een blik op het scherm, als ik iets hoorde dat mijn aandacht trok, want ik zit ondertussen toch op een of andere manier vast aan die kijkkast... Gek, met de radio heb ik dat niet...Alhoewel, vroeger zonden ze luisterspelen uit, en dan zaten we iedere week met gespannen aandacht te luisteren naar het vervolg, net zoals ze nu naar familie of thuis zitten te kijk-luisteren... Die luisterspelen waren voor ons niet alleen iets om te horen, ze waren omringd met geluidseffecten wat je toeliet weg te dromen en mee te leven in het luisterspel, je zat er als het ware bij... Ik denk dat ze nu echt zouden moeten zoeken om die geluiden weer te maken, als er nu een geluiseffect moet zijn, dan halen ze dat van een ceedeetje... Vroeger stonden ze te trappelen in een bak met grint, te klepperen met halve kokosnoten, te blazen door een buis, te donderen met een metalen plaat...Waar is de tijd ?

Ook in de school werd er nog verteld... Ik hoor zuster Hubertine nog bezig over boompje en pereltje, die twee arme chinese kindjes uit het boek van Boschvogel...Boschvogel was geliefd bij de nonnekes, het was een katholiek schoolmeester, en dan nog de broer van een non die het tot "moeder" gebracht had in het klooster van Aartrijke... Ik moet dat boek hier nog ergens liggen hebben, ik vond het eens op een rommelmarkt en bracht het uit pure nostalgie mee naar huis...

Ik geloof nooit dat onze kinderen nog zo zullen kunnen wegdromen, zo zelf hun beelden maken in hun verbeelding als wij deden in de tijd voooor de tv... Ze leren niet meer zich te verbeelden, ze kennen alleen de beelden van de tv... Als wij lazen over Winnetou, Tarzan of noem maar op, dan hadden wij daar een beeld van gemaakt in ons eigen verbeelding, hoogsten beïnvloedt door een tekening in het boek... nu droomt ieder kind van de tarzan zoals hij er uit ziet op tv... leeft hij in een brousse zoals op tv... kloppen de tamtams zoal op tv...

Krijgen wij een generatie zonder verbeelding ?

Ik hoop van niet, want dan verdwijnt zo veel moois dat het maar een saaie wereld zal worden...

tot de volgende ?

Het huis van de dood (2)

Gisteren stond het tafeltje er weer, met een brandend kaarsje, een foto en een tekst van de kinderen. "Toen ons moeder 60 werd zei ze elke dag 5 km te zullen wandelen...Nu weten we niet meer waar ze is..."

Prachtig, maar beklemmend.

We gingen tanteke halen op de kamer, en ze zag er niet echt goed uit, maar dat heeft ze wel meer...Ze wou wel mee naar de cafetaria, dus alles was ok. Terwijl we daar zaten te babbelen zag ik haar nu en dan zo'n eigenaardige beweging maken naar haar hoofd. Daar we weten dat ze altijd veel hoofdpijn had, vroeg ik of ze hoofdpijn had,..al een dag of twee fluisterde ze.
We dronken keuvelend ons glas leeg, maar ik had de indruk dat ze minder en minder alert was. We besloten haar terug naar haar kamer te doen, en ze liet zelfs een halve pint staan. Ze was dus echt niet in orde !
Ik moest ze vasthouden om met haar naar de kamer te gaan, en het was plots zo erg met haar dat alle aanwezigen haar aanstaarden en vroegen of het wel ging.
Ik heb de dienst verwittigd van haar toestand, en ze gingen er direct naar toe gaan, en evntueel de dokter bellen, maar tanteke bleek de laatste tijd regelmatig zo'n flauwtes te hebben, en de dokter heeft haar medicatie zo hoog mogelijk opgevoerd...

Ze houdt het nu al heel wat maanden langer uit dan we verwachtten, maar ik heb de indruk dat ze nu weer een grote pas achteruit heeft gezet... Het is een troost dat ze daar is, en goed verzorgd wordt, thuis zou ze al lang weg zijn... Maar daar worden de mensen echt goed opgepast. Ik hoorde al veel verhalen over bejaardentehuizen, maar ik heb de indruk dat dit dan de gelukkige uitzondering is ! Het enige wat mij telkens doet schrikken is dat tafeltje van de dood...Maar het is zoals een van de bejaarden me zei...Meneer, als we hier zitten is het maar om dood te gaan...Hij zei dit zonder erg, zonder angst, zich gewoon bewust van het feit dat de dood op die leeftijd wel moest komen... Het is een huis zonder toekomst, een wachtkamer van de dood...Misschien wat zachter en wat serener door de goede zorgen en de vriendelijkheid en het geduld van het personeel, maar toch, de wachtkamer van de dood...

en dan denk je bij je zelf...mijn vader is nooit zo oud geworden als ik nu al ben...en je hebt het gevoel dat er ook bij ons maar een klein zetje nodig is om over de kant te vallen. Dood zijn is niet zo erg,doodgaan , dat is er teveel aan...maar als het moet, dan liefst zonder pijn en afzien... Daar heb ik schrik van, ik weet wat pijn is, als het zo erg wordt dat het het leven uit je wegduwt, dan moet dat verschrikkelijk zijn! Als ik moet gaan, liefst in ene keer, hup en weg...

Maar ja, we hebben niet te kiezen, dat is het enige wat een beetje serieus is in 't leven, 't komt voor rijk en arm.

Ik ben iedere keer weer getroffen door de geest van de dood in het bejaardentehuis. Die mensen worden er daar zo vaak mee geconfronteerd, dat ze het beschouwen als een dagdagelijks evenement. Ik zie ze in gedachten 's morgens daar de gang doogaan tot aan de hall, en kijken wie er nu weer op het tafeltje te prijken staat...en aan de koffie keuvelen over den dien en den dien die ook slecht liggen... Precies of het allemaal buiten hen om gebeurt... misschien is dat wel de beste reactie tegen de schrik die hen anders zou omringen. Maar mij treft het telkens en telkens weer.

Misschien is het ook de herfst die op mij werkt, de koude morgennevel die de stervende natuur toedekt met een witte sprei. Alle groen heeft de kleur van oud en stervend groen aangenomen, uitgenomen dat verse groenvoer dat hier in het veld voor mij staat te staan, dat is nog van dat fris en jeugdig groen, niet wetend dat het veel te laat is gezaaid om ooit nog vrucht te kunnen dragen, het staat te pronken met zijn maagdelijkheid waarmee het ook zal sterven.

Deze namiddag gaan we met Veerle en de kinderen naar Merelbeke, naar de tentoonstelling van neerhofdieren...Eens flaneren tussen de mooiste kiekens, konijnen, cavia's, duiven, schapen pony's en noem maar op ...het is zowat de grootste expositie hier in de wijde omtrek. Wij zien dat graag al die beestjes...Trouwens als je eens naar de website gaat van "levend erfgoed", dan kun je daar ook de foto's bekijken van hun openluchtmanifestatie over de oorspronkelijke rassen van ons landje...en als je heel goed kijkt, dan vind je ons bij de kijkers...

Ik vind het nog steeds een wonder hoe onze verre voorouders door langdurig selectief kweken er in slaagden van één duivensoort al die verschillende rassen te kweken, idem voor kippen, honden, schapen en ga zo maar verder... Als je het grootste runderras (Italiaans) naast het kleinste zet... dan kun je niet geloven dat dit alles uit een oerrund voortkwam, idem voor de ierse wolfshond naast zo'n chihuahua... Als de ene zijn poot op den anderen zet, dan zie het niet eens meer ...en toch komen beiden uit de wolf voort...
Ze zijn nu bezig aan genetische manipulatie, maar in feite deden we dat al lang...alleen niet in één stap, maar door generatie na generatie na generatie selecteren...

Er zijn nog dieren die andere dieren in hun dienst hebben, maar het is alleen de mens die die dieren heeft verkweekt tot de produkten die hem het meest ten dienste waren, of het mooist, of het sterkst of... Ik vind dit veel straffer dan wat ze nu doen via genmanipulatie.

Als je geluk hebt, hoor je nog wel eens het schrille liedje van de wilde europese kanarie...Dat geeft je een idee van het gezang van de wilde oorspronkelijke kanarie... Het is niet in te denken dat men daar die verbluffende zanger van heeft gekweekt...

Nu hebben we alleen nog zijdehoenen waar we ieder jaar één nestje uitkweken. En het is ook niet meer de bedoeling daar mee naar tentoonstellingen te gaan. Maar toch kijk ik nu nog regelmatig naar die mooie diertjes, dat zijn voor mij kippen die veel meer waard zijn dan de eieren die ze leggen (gelukkig maar, want het zijn niet zo'n goede leggers) omdat ze gewoon mooi zijn om te zien.

Heb jij het nog nooit gehad dat je getroffen werd door schoonheid ? Van wat dan ook... Ik zie Claude verliefd kijken naar een oude stoomtrein, Bart naar een ontwerp van een stuk stof, een ander naar een beeld of een schilderij, of naar een vallei die in de milde ondergaande zon een warme rode tint krijgt... Wat is het die ons dan raakt ? Wat is schoonheid ? Voor u, voor mij ? Niet zo simpel te beantwoorden hé ?

Voila, je hebt weer iets om ook eens over na te denken...tot de volgende ?

National Geographic

Kijk, tot op heden was ik een fervent aanhanger van dit maandblad. Maar daar de laatste tijd ook daarin steeds meer publiciteit staat, en ik meer en meer mijn gading vind in Quest en Triv, besloot ik mijn abonnement niet te verlengen.
Wat blijkt, ik kan dat niet zo maar, je moet een hele periode voordien je opzeg geven, anders loopt hoe dan ook je abonnement door! Als je me niet gelooft, lees dan wat zij noemen de colofon, de hele kleine lettertjes waar je ook uitgevers en dergelijke vind, en wat geen kat leest ! Daar staat het inderdaad in minuscule lettertjes...
Veel kan ik hen allicht niet schaden, maar u bent in elk geval verwittigd van hun praktijken, en als u nu doet zoals ik doe, en hun werkwijze aan iedereen vertel, dan zullen ze misschien wel steeds minder brave zielen kunnen treffen.

Voila, dat moest me van 't hart !

Ik reken er op dat u aan al uw vrienden en kennissen dit verhaal vertelt, en ook hen verzoekt het verder door te vertellen ! Ik moet ook Bart verwittigen, want die heeft ook een abonnement ! (Door mij nog wel !)

Ik krijg daar de kriebels van ! Denken ze nu echt daar veel winst uit te beuren? Wel, laten wij met zijn allen tonen dat ze mis zijn !

Ik vertelde dat aan een vriendin waar we gisteren op bezoek waren, en die vertelde wat een miserie zij gehad had om van de boekenclub ECI van af te geraken. Nu, dit wist ik, want ik had indertijd dat contract eens bekeken voor een van mijn leden, en hem uitgelegd hoe hij er vanaf kon raken...

Daar ligt de zaak ietwat anders, omdat zij u inderdaad een contract voorleggen (weliswaar met veel kleine venijnige lettertjes), maar in het genoemde tijdschrift teken je nergens een contract op zich, het staat (volgens hen duidelijk) in hun colofon. Mag ik u, geëerde lezers en lezeressen, eens vragen of u al ooit eens de uitgevers en fotoverantwoordingen en dergelijke meer die je ergens in een klein hoekje, veelal op blz twee,hebt gelezen? Ik ook niet. Nu doe ik dat dus wel, en ik raad u aan hetzelfde te doen !

Zoek in ieder tijdschrift of wat dan ook, als er kleine verborgen berichtjes staan... je kunt nooit weten wat dit allemaal meebrengt !

Wat mij verbaast is hoe klein ze kunnen drukken ! Ik heb bij sommige van deze "openbaringen" echt een vergrootglas moeten nemen om het te kunnen lezen. Ik weet dat mijn ogen niet meer die van een twintigjarige zijn, maar ik lees nog steeds zonder bril. Dus de bedoeling is duidelijk, ze willen niet dat je dit leest ! Ze zijn oftewel verplicht die mededelingen te doen, ofwel willen ze je met een of ander in de zak zetten !

Het bewijs dat zij niet willen dat je dit leest ? In ieder tijdschrift zitten één of meerdere kaarten om een abonnement op hun tijdschrift te nemen, of cadeau te doen. Op die kaarten staat dit reglement niet, of hoogstens een korte (en ook zeer klein gedrukte) verwijzing naar "een" reglement, waarvan ze niet zeggen waar je dit kunt vinden...

Nu, het gaat over geen fortuin, en ik ga er geen moment pijn van hebben, tenzij een pijn van weerzin telkens ik nu dat boekje zal zien. Ik zal het ook eens vertellen tegen mijn krantenboer, die man heeft uiteraard liever dat ze maandelijks bij hem komen dan een abonnement te nemen, daar heeft hij een flink argument in zijn voordeel mee !

Ik heb nu steeds minder abonnementen, en na die ervaring zullen er zeker geen meer komen !

Bovendien zie ik mijn maandelijkse bezoekje aan de krantenboer als een uitstapje, een verzet, en god weet hoe belangrijk een verzetje is in mijn geval !

Voila, een kort en kwade blog !
tot de volgende ?

pim,pam,pom...

poenen.
Ze liggen in mijn gang, een milde schenker met zijne hooggeachte wederhelft kwamen onverwacht op bezoek, met een koffer vol pompoenen, appels en groenten...
De pompoenen gaan - loffelijke gewoonte - naar Bart voor Lieselotje, die als het kon driemaal daags pompoenen zou eten. Alhoewel haar voedselallergie al héél wat beter is geworden, houd ze nog steeds van pompoenensoep. Het was en is een wonder dat een kind dat toch beperkt is in zijn voedselkeuzes, met zoveel smaak en goesting kan zitten eten. Nu en dan moet mama Els manu militari ingrijpen om haar te doen stoppen, "nu is 't genoeg hé Lieselotte !", en dan zit dat kind daar ongelukkig gefnuikt in haar verlangen...Dood te gaan van de honger...
Wat nog veel wonderbaarlijkerder is, een ander kind zou je wellicht moeten waken omdat het wel eens aan de verboden vruchten zou zitten, zo niet Lieselotte. Als we hier de doos snoep bovenhalen, zit ze eerst te kijken of het wel tot de toegelaten soorten behoort...zo niet, dan eet ze geen snoep, en ze doet dat zonder verpinken.
Natuurlijk heeft ze een harde leermeester...Als ze toch eens iets doet dat verboden is, dan staat ze vol met jeukende uitslag. Soms is het wel eens zoeken en nadenken om de dader te vinden... Zo kreeg ze hier eens uitslag op haar éne wang...bleek dat ze op de zetel gelegen had, mat haar kaak op een wollen kussen...en wol is taboe.

Nu, wij zijn in ieder geval blij dat we ze plezier kunnen doen met de gekregen pompoenen, en de milde schenker (Luc courgette) (correctie ? Luc pompoen?) weet en is evenzeer tevreden dat zijn overschot dient voor een kind die verslingerd is op de vruchten van zijn noeste tuinwerk. (Als zijn vrouw dit leest zit ze nu te grimmelen en gezichten te trekken...)

Gisteren is de technieker geweest voor de chauffage van Veerle...Verdict: niet meer te herstellen, de ketel is doorgeroest... Ik heb zonet nog eens gebeld naar de bouwmaatschappij om aan te dringen op spoedig herstel, het is geen weer om zonder verwarming te zitten...Veerle werkt nu met een klein petroleumkacheltje, maar een oplossing is dat uiteraard niet. Bovendien kun en mag je dat niet laten branden zonder verluchting, en verluchting is ook koude lucht...

Ze beloofden spoed achter deze zaak te zetten...Hopelijk is hun begrip van het woord hetzelfde als het mijne...Wij hadden al vastgesteld dat er bijna geen warmte kwam uit die verwarming, nu is de reden dus duidelijk ! Ik heb Veerle gezegd haar thermostaat op nul te zetten, want anders gaat haar mazout regelrecht den blote blauwe (?) hemel in...

Er is weer geen blauw te zien in den hemel, en op straat ook al niet, al zitten de blauwe hier aan 't bewind... Dat doet mij aan de regering (of het gebrek aan) denken. Ze hebben daar hun eigenzichzelven zodanig klemgezet, dat ze met de beste wil van de wereld er niet meer uit geraken... Moesten het auto's zijn, ze zitten tot over de assen in de môre...en patineren dat de rook zo dik hangt dat ze malkander niet meer kunnen zien (letterlijk en figuurlijk). En wij zullen al die dwazekloterij wel weer mogen betalen.

Er zijn twee dingen waarvoor ik op mijn blote kniëen alledagen de kruisweg wil doen: zorg dat mijn kinderen geen militair en geen politieker worden...Ik heb echt liever serieuze mensen in mijn nest zitten. Je ziet nu regelmatig van die mooie reclames op de tillesevie...ons leger dat is nu een helpende hand, een vredescorps, als je iets wilt doen aan het onrecht, vervoeg het leger... Ik krijg daar de kriebels van, een of ander romeinse keizer zei het al: wilt gij de vrede, bereidt dan de oorlog! En ik zie die belgische vredeswerkers daar de vrede bevorderen met een mitraillette op hunne buik...??? Mijn broer is iets te laat bij het leger gegaan om het antimilitarisme van mijn vader nog om te turnen...Ik ben en blijf antimilitarist. in hart en nieren.

Ik heb twee keer mijn drie dagen gedaan, en bleef dus in totaal 30 dagen in het leger (tja, hun tafels van vermenigvuldiging zijn ook al niet je dat...) De eerste keer vloog ik na mijn drie dagen het militair hospitaal in, en die kluivers keurden mij voorlopig af... Na zes maand mocht ik al weer eens proberen, maar nu vloog ik meteen op de eerste dag al het militair hospitaal in... De eerste keer dat ik in dat hospitaal zat, zat ik oeverloos in de wachtzaal, terwijl ik zag hoe een sergeant telkens met mannekes voor kroop, en ik iedere dag opnieuw zat te zitten aanschuiven aan een rij die niet minderde...tot ik vernam dat ze me maximum 15 dagen mochten houden...Dan bleef ik rustig genieten van het mooie weer en een boek, en de veertiende dag 's morgens verwittigde ik de sergeant dat ik nog drie dokters moest zien en morgen naar huis ging... Nu was ik het die de rijen voorbijging met de sergeant... De tweede keer deed ik zelfs geen poging meer om bij een dokter te gaan... Ik begon zelfs al met het systeem te ondergraven. Ze hadden mij per ongeluk in een franstalige kamer gelegd...en om 10 uur liet ik het licht vrolijk branden, een gloeiende sergeant kwam mij uitkafferen, maar ik begreep geen frans... dan kwam een officier (denk ik, hij had veel strepen, of een neus met veel gaten)en die kon nederlands...Wat ik daar deed in de waalse kamer...Tja, dat moest hij mij vertellen... Dan vroeg hij in 't nederlands om het licht uit te doen om 10 uur, wat ik braafjes deed... Nadien hoorde 't sergeantje mij praten met de walen in de kamer, en kwam diene gradé weer eens af... Ik hield hem voor dat ik voor de nederlandse taalrol had gekozen, en dus in 't nederlands mijn orders moest krijgen... Hij zweeg en ging voort... Ik denk dat ik gelukkig was dat ik nooit troep moest doen, ik zou stellig veel uurtjes in den bak gezeten hebben... Ik kan er niet aan doen, maar ik kan niet tegen zinloze bevelen... Als ik iets zinloos moet doen, dan krijg ik de riedebedie, wat dat ook mag zijn.

Ik heb en zal nooit kunnen blindelings gehoorzamen, ik moet weten wat ik doe, en waarom ik het doe. Dat zal ook wel te maken hebben met mijn vele lezen, en vooral met mijn fantasie...Ik heb verbeelding, ik zie achtergronden, en als ik ze niet zie, dan maak ik ze zelf, en bij zinloosheid maak ik ook achtergronden die zinloos zijn...en dus doe ik het niet. Ik denk dat het ook dat was dat mij een weerzin gaf tegen wiskunde... Ik zocht vruchteloos naar het nut van de wetenschap om te weten wanneer en waar twee treinen elkaar ontmoeten op de lijn Brussel Oostende...Wat mij en de reiziger interesseren is wanneer de trein ter bestemming is, en daarvoor moet ik niet rekenen, dat staat in het spoorboekje... Bovendien waren de opgaven altijd al verkeerd van in de opgave van het vraagstuk ! Een trein rijdt 80 km/uur...dat moet nogal een bonk geven als die trein van stilstand in één ruk aan 80 rijdt ! Ik wil die trein eens van op een veilige afstand zien vertrekken ! En als hij niet van 0 tot 80 gaat in een fractie van een seconde, hoe kan ik dan berekenen waar die twee klootmachines elkaar zullen ontmoeten ? En als ik dat toch moet doen, dan kan ik dat alleen maar gerekend vanaf een plaats waar de treinen daadwerkelijk aan 80 reden, en niet vanuit het station... Maar dat was niet juist, ik moest niet zitten te vitten, de opgave was duidelijk... en dan zijn ze verwonderd dat ik nog steeds een hekel heb aan wiskunde !!!
en aan den troep en aan politiek... en nog een paar dingen... zoals rode bieten en zo, maar dat doet hier niets ter zake...
Ziet eens ! ik zit weeral in 't verleden ! maar een beetje in 't heden ook, ik hou er nog steeds niet van...

tot de volgende ?

Het einde nadert...

...als in Italië de regering doorzet met zijn wetsvoorstel (het is al door de kamer)dan is dit wellicht een van de laatste blogs van ondergetekende....
Eén of ander verlichte (?) geest heeft in Italië gevonden dat de blog een verdoken vorm van publiciteit is, en op publiciteit moet belasting betaald worden, per uitgave...
Hopelijk doen ze dat niet met terugwerkende kracht, anders wordt mijn ijver beloond met een torenhoog belastingsaanslagje...
Mag ik dan op uw financiële steun in moeilijke dagen rekenen?
U, die regelmatig mijn blog leest ?
Gelukkig heb ik niet zo veel lezers, en kan ik mij misschien verdedigen met het feit dat mijn publiciteit nauwelijks impact heeft buiten een beperkte vriendenkring...
Natuurlijk kan ik ook de zaken omkeren, en daadwerkelijk publiciteit beginnen te maken, maar zolang er geen winkelketen interesse toont, zal dat ook niets opbrengen...
niettemin, en niet tegenstaande:
de eerste reclamespot.

Bart kwam hier, zoals bijna elke week, de vrijdagavond langs om eens te babbelen en iets te drinken. Ik zat aan tafel, ook iets te nutten, met enkele sneetjes chorizo (mild) bij als hapje. Bart nam ook een stukje (niet straf genoeg, pa) en begon over een lekkere worst die hij per (on)geluk ontdekte bij de Liddl ...in duitsland, tijdens zijn verlof. Ze verkopen die ook hier pa, dat moet je eens proeven!

Dus: reclame slogan nr 1:
Koop bij de liddl de heerlijke notenworst ! Echt waar, een worst met noten in verwerkt, en het smaakt inderdaad vurrukkuluk ! Let op, de worst zit verpakt in een pampieren zakjesachtige verpakking ! Maar echtigentechtig waar, het is lekkkkkkkeeeeeeeer !!!!!!

Voila, nu maar hopen dat ik centjes beur bij de Liddl, en aanbiedingen krijg van andere winkelketens....

Je denkt misschien dat ik zever, maar nee, het is echt waar, dit wetsvoorstel is er echt in Italië (kun je vandaag 24/10 lezen in het onvolprezen www.netties.be )(ze houden hun dossiers bij, volgend jaar kun je het nog terugvinden).

Bart vond het een plezante anecdote dat hij die worsten ontdekte in Duitsland, terwijl ze hier ook te koop liggen. Nochtans is dat niet altijd correct, want ik ben nog binnen geweest in de Aldi in Nederland, en het aangeboden gamma was helemaal niet hezelfde als bij ons...Maar misschien is dat alleen voor nederlanders zo ?

Ik hoorde aan de verhalen van Bart dat hij niet alleen uiterlijk veel van zijn vader heeft, ook qua manieren...Als hij ergens op verlof gaat, dan probeert hij ook zoveel mogelijk de plaatselijke dingen te eten, te drinken, en ook hij komt dan naar huis met enkele flessen van de wijn die hij daar ontdekte (en 't is ne braven, hij brengt ook een paar flessen mee voor zijn pa)

Kijk, dat is een van de dingen die ik echt mis... De reizen, de uitstapjes...Niet voor het ding op zich, maar we maakten er iedere keer, zo mogelijk, ook een culinair uitstapje van. Het moest niet eens ver zijn, we kennen heerlijke bieren hier vlak over de verfoeilijke taalgrens, biertjes die je hier niet makkelijk vind, maar die echt heeeeeeel lekker zijn. Ik vond het altijd jammer op die momenten dat Anny niet met de wagen kan rijden, maar ja, ook Anny houd ook wel van het degusteren van een lekker biertje...ze zou toch geen BOB willen zijn....

Als ik nu met de wagen ben, dan is het wel zéér uitzonderlijk als ik iets drink, met al die pillen ben ik bang dat het vlugger zou inwerken op de rijvaardigheid. Wel heb ik al een paar keer enkele flesjes gekocht om dan thuis in alle rust te genieten. Anny en ik hebben een uiteenlopende smaak wat bieren betreft, Anny houd meer van de huidige biertrent, iets zoeter, waar ik meer van de oude biersmaak hou, met de bittere ondertoon van hop duidelijk aanwezig. Zo hou ik van een lekkere Orval (niet te koud !) en Anny vindt dat slecht bier...Elk zijn meug. Vroeger, toen we nog wel eens door de winkelstraten van Gent wandelden, stopten we telkens in het Waterhuis aan de Bierkant, waar je uit honderden biersoorten kunt proeven. We dronken er ééntje, hoogsten twee als we nog wat langer in Gent bleven, maar we proefden dan telkens nieuwe soorten, soorten die we nog niet kenden... Als we wat haastig waren, dan wisten we onze "préferée" tegen de dorst, en dan was het minder genieten dan wel dorstlessen...
We brachten dan ook nu en dan een potje Tierenteyn mee, de lekkerste mosterd van de wereld en omliggende. Wellicht ook de duurste ? of betaal je ook de steeds mooie potjes zo duur?

Nu, eten we veel, veel minder dan vroeger, en Anny staat ook zo lang niet meer in de keuken. Het is niet zo plezant met twee mensen die haast niets eten, klaagt ze, maar ik vermoed dat ook het werk er een beetje tussen zit, ook zij wordt een dagje minder jong. Om de twee dagen één patat, de helft voor vandaag, de rest morgen gebakken in de pan... en de rest gaat dan naar de kiekens. 't Is inderdaad niet zo plezant meer hé... Ook het vlees wordt steeds minder, we zoeken in de Colruyt (publiciteit !) steeds de kleinste stukjes, en dan is er veelal nog van over... Nu ja, als je niet beweegt moet je ook niet veel eten...
Als we dan eens iets aparts maken, dan smaakt het ons, eten we iets meer en boeten dan voor de zonde... Waar is onze eetlust en onze capaciteit naar toe ?
Als we eens op een etentje zitten, en we zien dat ze van die grote beladen borden aanbrengen, dan hebben we schrik...het is zo ambetant er zo veel op te laten liggen, precies of het is niet lekker, maar wij eten bijna niet meer...Als we eens alleen ergens gaan eten, dan bestellen we één schotel, geen menu, een schotel van iets wat ons bevalt, en in veel gevallen hebben we dan nog over... Vroeger vroeg ik soms nog een portie frieten bij, nu vragen wij in bepaalde restaurants, waar wij de maat kennen, om maar één portie te brengen, voor ons twee samen... We zijn nog van de generatie die er hartzeer van hebben als eten blijft staan...

ik ga stoppen, of ik loop weer regelrecht in de tijd van toen...
tot de volgende ?

tommetoch

Heel de nacht wakker gelegen van de pijn. Tegen de morgen begon het te beteren en om 7.15 uur zou ik begot hebben kunnen slapen, maar dan vertikte ik het ! Als je dan inslaapt ben je geen mens meer als je opstaat. Nu amper, maar allee.

Vannacht lag ik te denken of ik toch niet beter mijn korset zou dragen, ook al adviseert de ene dokter voor en de ander tegen... Ik herinner me toch dat ik daar steun van had, en minder pijn. Tenzij ik nu natuurlijk verder gedevalueerd ben in mijn ziektetoestand.

Want op de tijden dat de pijn je verhindert te slapen, normaal te liggen of te zitten, dan voel je je toch echt niet lekker, dan ben je ziek...Het zou me zelfs niet verwonderen dat ik dan wat koortsig ben ook. Logisch, het is tenslotte een ontsteking hé...

Nu is het weer wat beter, en deze namiddag moet ik met Anny winkelwaarts, we zullen zien of het ergste leed dan geleden is. Zo niet dan overweeg ik toch terug mijn korset aan te doen.

Nu ja, ik moet u niet opzadelen met mijn pijn.

Voor mijn deur staan nu twee camionettes van Tele(on)net. (Ik vind hun handelspraktijken allesbehalve net - maar ja, dat heb ik met alle handelspraktijken) Nu komen ze in beweging, rijden zowat 5 meter vooruit, stoppen, wisselen nog wat gesprekken uit en zetten dan aan, ze zijn weg. Ze hebben hier met 4 man het kastje van teledistributie open gemaakt, er met één man in gekeken, (ik zag niet dat hij iets deed, misschien een knopje induwen?)en dan 10 minuten klappeien over het vele werk... Leuke job.

Ik kan niet anders dan met ergernis naar die mannen kijken, niet dat die mannen schuld hebben, maar zij vertegenwoordigen een organisme dat veel te duur is, vergeleken met de landen rondom ons. En dan hoor je een min-ister zjeveren dat het internet ter beschikking moet staan van iedereen, en zeker van de schoolgaande jeugd...maar hij doet niets aan de prijsbeheersing van dat internetprovidingsysteem... Nog veel leuker wordt het als je dan hoort dat de leerkrachten taken geven die ze moeten oplossen via het internet...en dan zitten we plots midden in klasse-onderwijs.

Niet dat dit nieuw is...het is voor een gewoon arbeidersgezin nog altijd een heel zware dobber om hun kind(eren) universitair onderwijs te laten volgen. Dat kost geld met hopen. Met of zonder beurs. En dan herinner ik me weer dat ik geen studiebeurs kreeg...Mijn vader verdiende te veel, en naast me op de schoolbank zat de zoon van een geneesheer-specialist, die had wel een beurs, zijn vader verdiende dus niet te veel ???????????????????????????? Ik zou hem nog kunnen noemen bij naam, maar wat baat het oude koeien uit de gracht te halen... Ze waren vers al niet eetbaar, 't zal zeker niet verbeterd zijn met te laten liggen in die gracht gedurende jaren...

Toch was dat een toffe knul, en hij was zowat de enige van de rijkeluiszoontjes die bij ons in de groep mocht. Want wij pasten (toen al!)het systeem van positieve discriminatie toe, de rijkeluizen waren de verderfelijkste soort luizen, het was een positief iets een reden te vinden om er een klop te geven... Eén keer ben ik héél bang geweest na zo'n raid... Ik had de zoon van de notaris (die later mijn huwelijkscontract opstelde) één klop gegeven, en diene bleiter viel meteen om, en bleef enige tellen liggen voor dood... Gelukkig was hij al op en weg voor de suf (surveillant) er bij kwam. In het vervolg heb ik altijd wat voorzichtiger geklopt. Veel moesten die gasten niet doen om een klop te krijgen, ze vertrokken al van uit een misdadige toestand, ze waren rijk, exposeerden dat, en onder elkaar spraken ze "frans", later bemerkte ik dat het zelfs niet eens goed frans was, het was het brabbeltaaltje van de "grand chicque", ze zochten het dus inderdaad zelf al, door zich als "anders" voor te stellen.

Ik heb later, véél later, bemerkt dat ik dat nog steeds niet goed kan velen. Ik kwam bij een patroon om te onderhandelen, en dat bazeke permitteerde het zich om in een soortement frans te broebelen tegen zijn eega en zijn chef de personnel... Ik heb me daar voorgedaan als een zeer hautain persoon, die neerkeek op zijn te lage stand, en zie, het baaske kromp in een als een ballonneke dat je lost... Nog een beetje en het maakte zelfs piepgeluidjes. Ik denk dat hij zijn lesje wel geleerd had die keer. en ik voelde me - oh zo - goed.

Kwam dat door het beroep van vader ? Was ik al van in de wieg besmet met het syndicale virus ? Het lijkt er wel een beetje op, maar het zo hautain doen, dat had ik geleerd van ons moeder, want zij kon (en deed) dat ook als ze het nodig vond. Allee, ik ben een kind van alle twee hé.

Toen mijn broer uit het college was gevlogen om ik weet nog altijd niet welke reden, kon ik bij de leerkrachten plots ook niets meer goed doen... Ik zat in de strafstudie met een vast abonnement, en ik was volgens de suf de eerste die ooit strafstudie gekregen heb in de strafstudie... Ik was geen braven, maar ik heb veel uurtjes studie mogen doen voor de toeren van anderen! Zodra er in de klas iets gebeurde was ik de klos (ik was er echt niet altijd bij, meestal wel, maar lang niet altijd). Toen ik veranderde van school, was ik plots blijkbaar een soortement heilige, want ik daar nooit strafstudie gekregen, zelfs bijna nooit straf toutcourt. Het lag dus niet alleen aan mij, ook aan de reputatie die onze naam plots kreeg.

Dat mijn broer uit het college buitenvloog, dat was een zwaar familiaal drama, en menige avond vloog ik naar mijn kamer, omdat mijn ouders met mijn broer moesten klappen over dingen die ik niet mocht horen. Dat maakte mijn situatie voor mij nog erger, ik moest een kwade naam dragen zonder te weten waarom, en dat op zich maakte mij al opstandig... De oplossing voor mijn broer was de militaire school, en plots werd mijn vader van anti-militarist een pro-militair...Wellicht niet echt, maar om zijn zoon te helpen en terug op het juiste pad te helpen en te houden. Want het moest wel iets hééééél ergs zijn, als je het zelfs niet mocht weten. Het klinkt gek als ik het nu zeg, maar ergens heb ik dat nooit aan mijn broer vergeven, zelfs nu nog niet, nu hij al zo veel jaren dood is. Het voelde ook zo onrechtvaardig aan voortdurend geviseerd te worden om wat een ander deed. Met mijn huidige kennis en ervaring van colleges, zal de misdaad van mijn broer wellicht niet zoooo erg geweest zijn, maar paste het niet binnen de elitaire naam en faam van het college, en bovendien hoorde onze familie niet tot de high-society...en daar is (ook nu nog) een college gevoelig aan...

Ooit deed het college van Oudenaarde een oproep om het katholiek onderwijs in de ganse stad te verenigen in één hecht blok. Het schoolhoofd van Mater, zuster Elza, vroeg mij mee om kbo Mater te vertegenwoordigen... Het begon al te kriebelen toen wij de superior van het college het welkomstwoord hoorden zeggen, een speciaal welkom voor dokter..., een speciaal welkom voor notaris.... een speciaal welkom voor mevrouw advocaat...tot mijn verbijstering was er zelfs geen gewoon welkom voor ons... De sup begon dan "zijn" comittee te schetsen, voorzitter, hijzelf, secretaris notaris... en weer dezelfde gang van zaken, en weer zelfs geen vermelding van het "voetvolk"...Ik kon mij niet meer houden, en vervolgde luidop: " en het werk wordt gedaan door de basse-classe, het schorem, het plebs, wij dus...
De vereniging is nooit verder gekomen dan die ene poging... Wat ben ik toch ne slechte mens hé!
Het zit in mij gebakken, ik kan geen onrecht verdragen, geen onderdrukking, geen vernedering, het is sterker dan me zelf.

't zal nu niet meer veranderen...
tot de volgende ?