Onbegrijpelijk !

Op de regionale tv maakt men reclame voor een tentoonstelling van militaria en camouflage...Dat van die militaria zie ik wel zitten, maar de camouflage???? Als hij goed is, zie je hem niet, en als je hem wel ziet is hij niet goed.
Waarom zou ik in godsnaam naar zoiets gaan "kijken" ????

Het slot van mijn garagepoort is stuk. We kunnen de poort nog alleen openen van de binnezijde en sluiten idemdito. Laatst waren we de zaak aan het bekijken om te zien of herstellen nog mogelijk was, en Anny had de poort opengemaakt, was dan naar binnen gegaan om iets te halen, had ondertussen de binnendeur naar de garage gesloten, omdat de honden niet per ongeluk zouden buiten geraken.
We onderzochte alles, tevergeefs, en Anny sloot de poort van binnen uit, terwijl ik naar binnen ging.

We zullen dus eens uitkijken naar een nieuwe poort. We zullen een der laatsten zijn die overschakelt naar een automatische poort. Nu, ik heb al eens een ander slot gestoken, maar nu vind ik er nergens nog een die past...Ik denk dat die metalen poorten niet eens meer gemaakt worden. In een nieuwbouw zie je ze nergens meer.
Over een ding maak ik mij zorgen...Als er geen heiligentriek is, geraak je dan niet buiten met je auto? Of zo wel, kun je dan nog de poort achter je sluiten???

Luc (vis) heeft onlangs ook een poort gestoken. Hij kan die openen met zo'n bakje, maar ook met een codenummer (er zit een bakje met cijfers op zijn muur. Binnen kan hij met een ander bakje die op de muur zit de poort openen. Wat wel interessant lijkt, hij heeft een raampje in zijn poort, waardoor de garage toch wel wat klaarder is.

Bij Eddy naast de deur kun je alleen met zo'n bakje binnen, hij heeft geen codenummer-bakje op zijn buitenmuur zitten. Zo'n codenummer heeft natuurlijk als nadeel dat je de poort altijd een beetje stiekem moet openen... Want éénmaal iemand het nummer gezien heeft kan hij zo maar binnen in je garage. Ik denk dat, moest ik dat willen, ik het nummer van Luc wel zou kunnen zien... Het is ook niet zo geplaatst dat het uit het gezicht kan worden gehouden. Het zit zowat op ooghoogte, zodat het in feite alleen door je hoofd en de bedienende hand verborgen is, ik denk dat het veiliger tegen vreemde blikken zou zijn, mocht je het op heuphoogte installeren, dan kun je met je ganse lichaam tussen de kijker en het bakje gaan staan....

Het nadeel van enkel met zo'n bakje te werken, is dat je dat bakje in de praktijk altijd moet bij je hebben. Ik zag Eddy al terug naar binnen gaan om zijn bakje te halen.

Niet dat dit erg is, maar eigenlijk zijn wij slaven van onze gemakzucht ! Op den duur bedienen we alles met afstandsbedieningen... Wij hebben nog de gewoonte om onze tv steeds handmatig en dus volledig uit te doen, maar Anny is steeds ongerust als wij voor het huis van de buur zorgen, en er is een onweer, want daar staan heel wat toestellen in "waaktoestand", dus alleen uitgedaan met een afstandbediening, zelfs staat de pc meestal ook in slaaptoestand, maar niet volledig uit... Nu ja, er is nog nooit iets gebeurd, en waarschijnlijk zijn mijn toestellen niet veiliger dan de zijne...Maar als we uithuizig zijn voor enkele dagen trekken wij zelfs de stekkers uit het stopcontact.

Waarschijnlijk is dat alleen maar een bewijs dat we van den ouden stempel zijn, maar ja, het zit er nu al zo lang in, dat het nu wel niet meer zal wijzigen...

Toen we enkele dagen geleden aan het water zaten te vissen, was er veel wind, en het vie mij op dat er reeds veel bladeren afvielen. Er waren groene bladeren bij, die dus door de wind afgerukt waren, maar er waren al veel vergeelde blaren bij, wat m.i. toch wel heel vroeg is , of niet?
Wat bizar is, de vergeelde blaren blijven een tijd lang (dagen) drijven, en kunnen grotendeels afgeschept worden, om de verzuring van het water tegen te gaan. Maar de groene afgerukte bladeren, die zonken meteen, en bleven onder water drijven. Je zag ze nog, maar ze zaten centimeters onder het oppervlak. Ook dat was nieuw voor mij ! Ik had daar nog nooit op gelet. Zelfs als er kleine takjes aanzaten, dreven ze onder de oppervlakte.

Ik heb er dit jaar nog geen ijsvogel gezien, maar ja, we zijn ook nog niet vaak naar Wannegem weest vissen....

Vandaag is het weer zonnig, maar er zijn toch wolken. Ik denk dat het lang geleden is dat we nog zo'n natte en donkere zomer hebben gehad. Een mens voelt er zich zelf ook somber door. Ik ben een zon-mens, ik zie af van dit kloteweer !

Ik ga wat zoeken naar info over poorten.
tot de volgende ?

Motomotomotomoto en moto

Gisteren passeerden hier voor mijn deur miltioenen moto's. Allee, misschien ietske minder, maar 't waren er verdomd veel !
Soms hoorde je er het zware sonore geluid van een Harley tussen, soms het zenuwé-achtige geluid van de japanners, en soms een apart geluid, een quad of een trike...
Ze waren er in alle kleuren, maar toch meest in 't zwart.
Ze hielden zich allemaal aan de wegcode, maar hadden geen kilometriek maar een mijlmetriek... In plaats van 60 km per uur snorden ze zowat 60 mijl per uur...Sommigen waarschijnlijk zelfs 60 zeemijlen per uur... Maar die zag je moeilijk, je hoorde ze, meendege iets te zien, maar je was dan al hopeloos te laat...
Natuurlijk blonken de flikken weer uit door hun alertheid en waren in geen velden (zelfs daar niet !) nog wegen te bespeuren...
Ik dacht weer aan mijn buur...Die heeft ook zo'n mooi masjien, en één keer ging hij mee met zo'n groep op toer...Na een paar kilometer is hij rustig terug naar huis gereden...Die mannen rijden niet, ze vliegen! was zijn commentaar... Allee, Eddy, da's maar een gedacht !

Eigenlijk ben ik altijd een bewonderaar geweest van die masjientjes...In een ver verleden reed ik met een Flandria, een bromfiets in moto-model, die met gemak 100 per uur reed, en dat was een heerlijk gevoel...Wellicht van daar mijn verliefdheid op die masjientjes??? Maar waarom moeten zij er zo mee vliegen? Enkele weken geleden reed ik op de N60 richting Gent, toen een moto me voorbijreed, en terug inzwenkte naar rechts, maar "en dansant", hij zwaaide daarbij eens naar rechts, eens naar links en herhaalde die beweging enkele keren, gewoon uit plezier met zijn eigen durf. Ik zag hem ook de wagen voor mij voorbijgaan, met dezelfde bewegingen er bij...Wij reden ongeveer 90 per uur, hij dus nog wat sneller, en dan een beetje zitten spelen ??? Stel dat hij plots een klapband kreeg??? Dat komt voor, ik had het eens met mijn auto, dus kan het ook bij een moto.
Zelfs rechtdoorrijdend, staat hij nog altijd maar op twee wielen...Ik begrijp best dat ze 100 rijden, maar dat ze daar dan nog toeren mee uithalen op die snelheid, dat is voor mij iets te veel....
Het is zoiets als die reddingsoperatie van die belgische speleologe...Wat deed dat mens daar eigenlijk? En vind men het logisch om mensenlevens te riskeren om iemand die zich zelf in nesten heeft gewerkt te redden??? Als je in grotten gaat liggen rondbanjeren, of op de toppen van de hoogste bergen wilt kruipen zonder de noodzakelijke middelen zoals zuurstof, dan is het je eigen schuld als je iets overkomt.
Ik kan aannemen dat men op een hoge berg zou kruipen, als het een doel heeft, zoals bv de invloed van de hoogte, maar dat zo maar doen, uit sport??? Is dat wel sport?
Dat is voor mij net zo iets als benjispringen....Waar dient dat toe?
Oh ja, de kick...
Herinner je dat filmpje nog dat je ongetwijfeld ook al zag, waarbij de benjispringer netjes in de muil van een wachtende krokodil terechtkomt? Daar hadden de inrichters ook "alle" veiligheidsmarges ingebouwd.
Nee, laat maar. Ik heb echt niet veel bewondering voor iemand die tevoet de noordpool oversteekt. Er is geen enkele reden om zo'n idioot ding te doen. Ik zou kunnen aannemen dat men poogt te bewijzen dat de mens ooit gewoon te voet van uit Azië in Amerika terecht is gekomen, trekkend over de ijsvlakte...Maar ik ben er zeker van dat die mensen dat nooit of te nooit zo maar om wille van de kick hebben gedaan ! Ze zullen gedreven zijn door honger en achter hen opdringende veroveraars, die veroverden ook uit overlevingsdrang... Net zoals we nu de vele mensen zien die met wankele bootjes de overtocht maken naar Spanje in de hoop op voedsel....
Nee, wij vinden het nodig dat eens te doen uit sportiviteit ???
Goed gek ja!
Al die extreme sporten (sport???) waarbij uiteindelijk gevaar is voor het eigen leven, dat is geen sport, dat is wat Freud noemde doodsdrang. Men wil bewijzen dat men zelfs zijn leven durft te riskeren, omdat men het leven niet hoog inschat.
Als je dan bedenkt dat van alle aardbewoners, de blanken het meest schrik hebben van de dood, gevolg van de beschaving, dan is het inderdaad een mogelijk antwoord dat het hier een doodsdrang betreft, een ingebouwde stille hoop dat men zal sterven, maar dan op een opvallende "heldhaftige" manier. Nee, laat maar, voor mij niet.
En toch doen wij het allemaal wel eens!
Toch hebben we het allemaal een beetje in ons om risico's te nemen, om de dood te omarmen.
Heb jij nooit een riskante inhaalbeweging gemaakt met de wagen?

Mensen zijn rare wezens...

Ooit preekte onze oude pastoor (Georges Van Hoolandt - een toffe pee) over het feit dat hij zich in levensgevaar had begeven, hij was in een machine gestapt waarin zich voortdurend ontploffingen voordeden... Eigenlijk had hij gelijk hé, een auto heeft een ontploffingsmotor...maar wij denken er nooit op...De brave pastoor wou er ons alleen op wijzen dat wij altijd moesten proberen om de werkelijkheid te zien achter de facade... en opletten voor de gevaren achter het blinkende chroom van de wereldse genoegens.
Wij, zelfs onze kinderen, hoorden hem gaarne prediken, omdat hij steeds zo menselijk was, en van uit de meest onverwachte hoeken ons op de waarden wees. Hij is niet lang op pensioen geweest, korte tijd nadien is hij plots overleden op het perron van het station te Ronse...

Het was een eerlijk en heerlijke man, die met de mensen kon meedoen, mee een pint dronk en niet naliet om ieder jaar minstens één keer alle huizen van Mater te bezoeken. Iedereen liet hem binnen, ook de niet christelijken, omdat hij niet alleen pastoor was, hij was een echte volksmens, met begrip voor ieders opinie.
Ik ga stoppen, Anny staat te wachten om op boodschappentocht te gaan, en ik ben chauffeur....

tot de volgende ?

nr 550 een epos in visserij

Gisteren belde Luc mij of ik mee wilde gaan vissen. Daar mijn karretje een lekke band heeft, kunnen mijn hengels en bak niet ter plaatse gereden worden, dus besloten we naar Wannegem te gaan, bij Pepee...
Eerst stapten we beiden uit om pepé te gaan begroeten, en om hem te danken voor het herstellen van mijn visbak (al een hele tijd geleden - maar ik had pepé nog niet gezien). Bovendien had ik de tekening mee van de bak die als vloer dient van mijn papegaai kooi, en die dringend ook vernieuwd dient te worden. Pepé zou zien of hij genoeg inox had! Dan zal mijn papaegaaikooi een echt luxekot zijn !
Daarna gingen we vissen. Pepé vreesde het ergste, ze hadden enkele dagen geleden met enkele vrienden een wedstrijd vissen gehouden, gevolgd door een feestje...Nu ja, we zouden wel zien...
En we hebben het gezien !!!
Toen we pas aan 't vissen waren (Luc met twee lijnen, ik met één) riep Luc dat hij er al twee had! Ik had al een paar beten gezien, maar ze niet kunnen pakken. Maar door dat geroep begon ik mijn vissen te tellen, en bij ieder vijftal riep ik naar Luc. Luc telde ook eentijdje, maar met zijn twee lijnen had hij het zo druk dat hij het opgaf. Bovendien had hij twee keer een afgerukte onderlijn die hij moest herstellen, maar niettemin lag hij steeds voor op mij. Niet erg, want ik had mijn handen vol !
Ik ben met vissen gesopt om 20 voor vijf, en het was na enen als we begonnen, dus in amper drie en een half uur, haalde ik netto 50 (vijftig !) vissen op.
Ik ving geen echt grote, zelfs één steklebaarsje (niet meegeteld) en een drietal heel kleine bliekjes en nog wat kleine bliek, en één grote bliek van iets meer dan 20 cm, voor de rest allemaal kleine kroeskarpers, van gemiddeld een 15 à 20 cm lang. Heerlijk felle vechters, dat beloofd voor binnen een paar jaar als die beestjes wat groter zullen zijn !!!
Het was een heerlijke visdag, ondanks de felle wind, en de regen is pas gekomen toen wij al weer in de auto naar huis reden.
Pepé kwam langs met een lijnlatje, waarop je zo'n 20 onderlijntjes kunt zetten, met de vraag om voor hem weer nieuwe onderlijntjes te maken, maar met redelijk grote haken, met die kleine pruts kan hij niet meer zo goed weg.
Een hoogtepunt voor mij was wel toen pepé nog eens bij mij kwam en me zei dat ik mocht komen vissen zoveel ik wilde... Tot op heden kwam ik mee met Luc die een vriend des huizes was, nu heeft pepé mij dus bij die kring in gerekend. Ik voel me echt vereerd ! Ik zal wel niet vaak alleen kunnen gaan vissen, maar wie weet dat ik ooit eens met Anny kan gaan???

Gisteren kreeg ik ook de rappel van de rekening van tante voor het water, maar ik werd telefonisch verwittigd dat ik die rekening mag negeren tot ik nieuws krijg van dat solidariteitsfonds of hoe het ook juist heet....

Hopelijk leeft tante nog op dat ogenblik...

Vandaag is het al dan niet een hoogdag, ik las daar ooit iets over in een wetenschappelijke studie over en rond de boerenkrijg. Napoleon schafte ooit de kerkelijke feestdagen af, en onder druk stelde hij ze nadien weer in, maar niet allemaal. Later werden in België al de feestdagen terug ingevoerd, in andere landen was dit niet het geval, zoals bv in Nederland.
Wij gingen ooit eens een driedaagse wandelen in Nederland in de periode van Allerheiligen, die daar tot onze verrassing geen feestdag bleek...
Toen de mensen meer en meer de grenzen over gingen, kwamen er ook vragen over die feestdagen die her en der niet bestonden, of wel bestaan en bij ons niet, en plots verkondigde men bij ons in de kerk dat sommige hoogdagen plots geen verplichte misdagen, dus geen echte hoogdag meer waren...Het blijkt dat de plaatselijke kerkvoogden in die zaken zelf beslisten en/of aanpasten volgens de mogelijkheden die hen geboden werden binnen de staat waarin ze leven.
Eigenlijk stel ik mij daar vragen bij...Die feestdagenzijn er gekomen vanuit het geloof van de bevolking, of van het staatsgeloof in sommige gevallen. Nu zien we rondom ons steeds meer mensen die geen geloof hebben, een ander geloof hebben... Wat moeten we daarmee op termijn? Moeten we een dag instellen voor het offerfeest? en wat doen we dan met de joodse feestdagen de bahaï en noem maar op ? Of moeten we gewoon het kerkelijke van die dagen wegcijferen? (We zijn al een heel stuk op die weg bezig, als ik zo rond mij kijk !)
Volgens mij zou het eerlijkste systeem zijn dat we zegge en schrijve 10 feestdagen krijgen, die we zelf invullen naargelang onze overtuiging...Maar dat zou dan wel weer het risico inhouden dat een of andere patroon weigert een bahaï te aanvaarden, omdat al de anderen de katholieke feestdagen nemen... Niet makkelijk hé ?
Voor wie Bahaï nog niet kent, zoek maar eens op Google, dat is (momenteel) de recenste godsdienst uit dat kleine stukje van het middenoosten waar het jodendom, het christianisme en de Islam ontstonden... Heel jong, en de moeite om eens te lezen. Nu ja, als dergelijke dingen je uberhaupt interesseren....
Vannacht redelijk goed geslapen, maar om 4 uur wakker. Ik ben dan eens gaan zitten, en na een half uur naar bed terug om verder te lezen. Ik kreeg slechte punten en heb dan nog een uurtje wakker gelegen in den donker...
Ondanks de vissen is de pijn binnen de normen.
Veerle is in huis gevallen op haar al zo pijnlijke rug. Vanmorgen hebben we nog niets gehoord, of ze liggen nog in bed, of het is (hopelijk) een heel stuk beter.

tot de volgende ?

Out of Africa

Ik ben al enkele dagen bezig met bovengenoemd boek. Eigenlijk heb ik een ander boek dan ik verwachtte...Ik dacht dat dit het boek zou zijn over de prachtige film van die twee mensen in een boot die vluchten langs een grote en lange rivier voor de oorlog, en stilaan op een hoofse manier verliefd geraken op elkaar...
Nee, het boek dat ik lees is ook verfilmd, alhoewel ik niet goed begrijp hoe, want het is een boek zoals mijn blog, allerlei kleine verhaaltjes. Wel heel mooi en heel ontroerend geschreven.
Wat me wel plots frappeerde was dat ik heel de tijd mezelf al aan 't afvragen was hoe een vrouw alleen er blijkbaar zo goed in slaagde een plantage te runnen, tot ik plots op blz 300 ongeveer, één lijntje las, dat haar man opgeroepen was voor de oorlog (in Afrika, de eerste wereldoorlog, Nigeria tegen een andere (duitse) kolonie). Ik ben nu al weer tientallen bladzijden verder, en van een man is weer geen sprake meer. Wel van een of andere cowboy die daar land met zijn vliegtuig en haar meeneemt op talrijke uitstapjes, een oude zeeman die daar maanden blijft logeren en noem maar op...
Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat deze adellijke dame geen goed huwelijk had, ook al zegt ze daar geen woord over...integendeel, ze zwijgt het dood !
Leuk is ook wel de kijk van de mensen in die tijd tegenover de zwarte en gekleurde medemensen (er zijn ook veel indiërs in Nigeria in die tijd)... Het is niet echt rascisme te noemen, maar ze zijn blijkbaar overtuigd van hun eigen meerwaarde, zonder dit zelf te beseffen.
Ik denk dat dit ook voor een deel het succes was van de kolonisatie, ze straalden gewoon een meerwaardigheid uit, en de negers zagen die autoriteit en aanvaarden die...
Het is ook logisch dat de twee wereldoorlogen het einde moesten betekenen van de kolonisatie, de blanken smeten andere blanken van hun voetstuk, en bleken plots ook maar gewone mensen te zijn, geen superman.
Met onze ogen van vandaag begrijpen wij dat allemaal niet zo goed, maar enkele generaties voor ons was het hier eigenlijk ook een beetje zo ??? De franssprekende bourgeoisie en industriebaronnen (ook franssprekend om het verschil te beklemtonen) behandelden hun pachters en arbeiders niet veel anders dan de negertjes in de kolonies. Weliswaar werden hier geen handen afgekapt, maar voor de rest... En dat handen afkappen was een "gewone" straf ook in de maatschappij van de negers zelf, ook al was het voor andere misdaden, of voor het van een andere stam zijn... Bovendien waren er in zwart afrika ook toen blijkbaar al veel islam's ook onder de negers, en de straffen zoals beschreven in de koran zijn ook lijfstraffen, het was dus een "normale" vorm van straffen, alleen niet voor de westerse ogen die dit niet (meer) kenden.

Kijk ook maar eens tot wanneer de zwarten in Amerika (land van de vrijheid)in werkelijkheid behandeld werden als minderwaardig...

Ooit las ik een kort verhaal (Science Fiction) waarbij de wereld plots contact krijgt met een ruimteschip die de aarde aan het naderen is. De contacten zijn veelbelovend, ze beloven ons alle kennis die zij hebben en alle rijkdom van een volledige onmetelijke ruimte...De wereld groeit langzaam tot een euforie, en bereid een enorm feest voor als de buitenwereldsen zullen landen. Tot...enkele uren voor de landing een van die buitenaardsen vertelt dat zij in feite al eens hier waren, en gevlucht waren voor een verschrikkelijke ziekte..."En," besluit hij,"Ook daar hebben we goed nieuws voor ! We zijn er in geslaagd de afwijking die zorgt voor die lelijke, afzichtelijke bleke huid te genezen!."...
zonder commentaar....

Dat brengt me op science fiction...Er was een tijd dat ik die boeken en boekjes verslond bij hopen, tot plots een beetje oververzadiging op trad, en je bijna alle ideeën al eens waart tegengekomen in een of ander vorig boek... Toch zaten er echte parels tussen.
Eéntje die mij enorm raakte, ook al kreeg het nooit een prijs en was het maar een pulpeditie, was het boek "De Plasticvreters"...
Het idee was heel simpel, maar ook heel beklemmend. De wereld zat met een enorme berg afvan in de vorm van allerlei plastic, en dat heeft de eigenschap niet te verteren... De wetenschap was dan ook op zoek om dit probleem op te lossen.
Eén wetenschapper lukt er in om een bacterie om te bouwen, via genetische manipulatie, tot een nieuwe soort, die leeft van plastic. Alles verkeert nog in een testfase, de bacterien zijn nog niet echt stabiel, als bij een ongeluk een deel van die beestjes in de riolering terechtkomt, en zich werkelijk ontwikkelt tot eters van diverse soorten kunststoffen...Alles gaat kapot, de isolatie van alle draden worden opgegeten, de afvoerleidingen verdwijnen voor je ogen...De ramp is kolossaal en...zo herkenbaar...het probleem ken je, de zoektocht komt je bekend voor, en de oplossing is rampzalig...

Dat genetisch gepruts aan ons eten is iets wat ons allemaal op een of andere manier raakt...Er is omzeggens geen soya meer die nog zuiver is, geen maïs, en noem maar op.
Oh ja, de bedoeling is goed, maar wat zal het meebrengen op lange termijn??? Kijk men heeft een koe gemaakt die menselijke stoffen produceert in de strijd tegen de suikerziekte. Dat lijkt goed, maar op een of andere manier maak je een brug tussen twee totaal verschillende wezens, de mens en de koe. We kennen allemaal BSE, de gekke koeienziekte, die kan overgaan op de mens... Iedere oude boer kende al lang deze koeienziekte, in westvlaanderen noemden ze dat de kopziekte, hier misschien anders, ik weet het niet...Maar plots is deze ziekte ook besmettelijk voor mensen. Is het toeval, of heeft die brug tussen mens en koe, ook een brug gemaakt tussen deze koeienziekte en de mens??? Men is bezig met onderzoeken om in varkens menselijke organen te kweken, om zo het probleem van het organen tekort op te lossen, en een voorraad harten, levers, longen en noem maar op ter beschikking te hebben, en niet meer te moeten wachten op de dood van iemand om een ander te genezen. Lofwaardig toch? Of gaan er dan plots varkensziekten overgaan op de mens?
Tomaten maken die niet meer aangetast kunnen worden door een ziekte, dat is toch goed, geen sproeistoffen meer, grotere opbrengst en noem maar op...Maar blijven die nieuwe cellen wel stabiel, ook bij de vertering van de tomaten in het menselijk darmkanaal? Of gebeuren daar nu dingen die vroeger niet gebeurden????
Ik weet het niet, en dat is precies wat me bang maakt. En beseffen dat die zaken niet echt kunnen uitgetest worden zonder risico's, maakt dit niet beter ! In onze regio zijn er testvelden van de universiteit, waar de planten gekweekt worden onder grote koepels waar geen insekt binnen kan... Maar met die abnormale hagelbuien, stormen en dergelijke, is daar nog nooit een lek geweest??? Ze zeggen het niet, het wordt doodgezwegen...Net zoals wijlen Armand Pien de waarheid over Tjernobiel niet mocht zeggen op onze tv, zogezegd om paniek te vermijden???

Voor mezelf moet ik wellicht geen bang te hebben (om het op zijn oudenaards te zeggen)maar de generaties na ons, onze kinderen, kleinkinderen en verder ???

Heb je het al gemerkt hoe ik je telkens en telkens weer opzadel met problemen? Nee, ik doe het niet om dat ik deugd heb van je schrik, ik wil dat de mensen bewust worden, en dat we moeten beginnen met de reactie.
Tot de volgende?

Dromen

Anny kan meestal haar dromen vertellen.Op een of andere manier onthoudt ze alle avonturen die ze meemaakte in haar dromenwereld. Ik kan slechts héél uitzonderlijk me iets herinneren van een droom. De voorwaarde schijnt te zijn dat ik wakker word tijdens die droom, en dan zit ik meestal met een onvoldaan gevoel dat ik midden in een aktie ben weggeplukt.
Onlangs las ik dat mensen er kunnen in getraind worden om aktief te dromen. Aktief dromen wil zeggen dat zij niet helemaal van de werkelijkheid weg zijn tijdens hun droom. Zo lukken ze er in om tijdens de remfase van de slaap (= ook de droomfase) afgesproken signalen te geven aan de buitenwereld. Zo kunnen ze bv vooraf afspreken om driemaal met de ogen te knipperen, en sommigen kunnen dit werkelijk beheersen.
Dit zou voor hen bepaalde voordelen geven inzake beheersing van stress en dergelijke... Niet bij mij dus, ik weet niet eens of ik gedroomd heb. Wellicht wel, iedereen schijnt het te doen, dus zal ik het ook wel doen, maar ik ben er mij meestal niet bewust van...Of ...

Ik heb het vermogen, als ik het licht uitknip, en soms zelfs voordien, in een droom te tuimelen, een niet slapende droom, dus een bewuste droom... Heel dikwijls zit ik in een spannend boek te lezen, en dan schrik ik plots (wakker?)...Tot mijn verbazing stel ik dan vast dat ik op een of ander moment van de tekst van het boek ben weggegaan, en in een eigen creatie aan 't lezen was. Ik weet dat klinkt gek, maar ik moet dan zoeken waar ik gebleven was, en ik vind niets van wat ik las (of liever dacht te hebben gelezen) terug, en tot mijn verbijstering zie ik dan dat het boek héél anders is dan wat ik (meende te lezen) las.

Soms is mijn ( nu ja mijn...) versie beter dan het origineel, soms andersom.

Wellicht is dat ook de reden dat ik bij het herlezen van een boek dat ik vroeger al eens las, ik meestal heel weinig lijk te herinneren van de plot. Ik herinner me bv zelden of nooit de plot van een detectiveverhaal. Dat is plezant, zo kan ik verscheidene keren genieten van een boek, niet alleen omdat het boek mooi is, maar ook omdat het "nieuw" is.

Gek is dat dat dit niet voor alles op gaat. Op een of andere manier kan ik iets lezen, en dat dan in het vakje "onthouden" stoppen, in mijn geheugenbank, en dan kan ik na jaren nog de gegevens herinneren, gewone boeken, romans en dergelijke, worden daar blijkbaar niet in gestopt, en zijn na een korte wijle weer weg uit mijn geheugen.

Ik heb al gezegd dat ons geheugen een wonder iets is, maar met de dag sta ik met meer en meer bewondering te kijken naar de mogelijkheden van onze hersenen! Nee, ik heb geen schrik dat wij ooit zullen ingehaald worden door een super kompjoeter, een machine zal nooit kunnen genieten, nooit kunnen selecteren wat te memoriseren is en wat het niet is....

Jammer is dat wij niet al die mogelijkheden zo in handen hebben. Zoals het wegdromen uit een boek in een toestand tussen slapen en waken in, dat is iets wat ik niet in handen heb, ik kan dat niet aan en uit zetten naar behoefte...Jammer, want dat zijn persoonlijke avonturen...

Een deel van de mogelijkheden zal ook wel in het echte dromen zitten, en voor mij dus helemaal onbekend zijn.

Ik denk soms dat een deel van onze herinneringen ook op die manier is bewerkt, zonder dat wij er ons van bewust zijn. Zo hebben mijn zusters en ik totaal andere herinneringen over een bepaald feit dan ik heb, en hun versies verschillen dan ook nog eens... Gek is dat ! En nog gekker is dat we alle drie overtuigd zijn dat onze versie de juiste is... Sinds ik dat vastgesteld heb, durf ik dat niet meer te zeggen, ik denk dat onze kompjoeter een stuk onze herinneringen kleeurt in functie van onze eigen leefwereld...

Iedereen zal dat al wel eens scherp of minder scherp hebben vastgesteld, en we stellen ons daarbij weinig vragen...Maar heb je er ooit al eens aangedacht wat dat betekent voor ons systeem van rechtspraak???
Hoe dikwijls wordt een zaak gewonnen of verloren op basis van getuigenverklaringen???
Hoe betrouwbaar is zoiets ?
Je kunt al vaststellen hoe verschillend ons geheugen werkt, als je hoort en ziet hoe moeilijk het is een robotfoto op te stellen...

Gelukkig is er geen doodstraf in onze contreien, maar stel eens dat je als getuige moet optreden? Zelfs maar over een ongeval, hoe betrouwbaar ben je dan? Stel dat je dan maanden later je verklaring moet afleggen voor de rechtbank ? Hoe zeker ben je dan nog? Hoe dikwijls heb je je eigen herinneringen herknauwd ? en hoe dikwijls hen je dan onbewust een of ander détail iets verschoven??? Nee, ons geheugen lijkt mij niet echt een betrouwbaar ding...

Bovendien hebben sommigen een auditief, anderen een visueel geheugen, en nog anderen wellicht een mengvorm. Ook bij studenten zie je al dat sommigen luid op moeten leeren, anderen moeten alles uitschrijven, nog anderen...

En dan krijg je het examen, en een goede prof zou vaststellen dat sommige studenten hun stof kunnen citeren maar niet verwerkt hebben, en anderen het verwerkt hebben, maar met de beste wil van de wereld niets kunnen tekstueel citeren... Gek !

Heb je er al eens bij stilgestaan hoe jou geheugen werkt? En of het al echt werkt, in welke omstandigheden ??? Ik ga je een voorbeeld geven, weet jij nog wat het eerste item was in het nieuws van 7 uur gisterenavond ? Ben je zeker ? En wat was je dan aan het doen?

Gek hé, meestal weten wij zoiets niet meer, omdat het hoort bij de stof die we niet vooral geprogrammeerd hebben als zijnde nuttig, te onthouden...
Probeer het maar eens bewust, dan zul je het morgen wel weten!

Ik ga stoppen, mijn gegevensbank loopt leeg...
tot de volgende ???

Slaap

Vannacht heel de nacht wakend doorgebracht, tot omstreeks vier uur...
Ik weet niet waarom, ik had niet meer pijn dan normaal, en dat ben ik gewoon.
Misschien klinkt dat gek, maar toch is het zo, ik heb al jaren last van ruis in één oor, en dat is ook steeds aanwezig, is ambetant, maar op den duur is het alsof het er bij hoort. Die basispijn is ook zo iets, op den duur is het alsof dat normaal is...

Maar ik ga niet weer zitten memmen over mijn rug, laat ons eens een ander onderwerp zoeken. Vannacht heb ik liggen denken over het onderwerp "inwonen"...Laat ons eens daar over spreken.

Toen wij huwden, werketn mijn schoonouders in Zwitserland, in Maloya bij Intersoc van de Christelijke Mutualiteit. Zij hadden hun boerderij overgelaten, en wilden nog een korte tijd in "de privé" werken, teneinde een menswaardig pensioentje te bekomen.
Dus mochten wij in het huis van mijn schoonouders wonen, ze waren toch maar een paar maanden per jaar thuis...
Een goede raad, doe dat nooit !
Ik had al last met mijn schoonmoeder, want ik had de dochter die voorbestemd was om de boerderij voort te zetten uit die kring weggenomen, en dat is mij nooit vergeven.
Let op, ik heb nooit erge botsingen gehad met mijn schoonmoeder in de periode dat ik inwoonde, maar op den duur was de spanning te snijden.
Ik ga een voorbeeld geven...Ik behoorde tot de mensen die graag thuis barrevoets rondliepen, of hoogstens met sokken aan.
Ik werkte toendertijd in ploeg, en toen ik omstreeks 10.30 uur thuiskwam, wou ik nog iets drinken, ik haaste mij dus naar de kelder, trok de deur open, deed een stap vooruit en botste met mijn grote teen tegen een daar gestalde fritketel...
Ik lispelde (nu ja) een schietgebedje, en "Wa kieken heeft er hier die pot gezet?????" "Ikke", de stem was amper herkenbaar als die van mijn schoonmoeder, het was als het knarsen van ijsblokken als een schip zich door een bevroren rivier dringt. Ijs en Ijskoud (en 't was geen Bokma).
Kijk, zo'n kleine stomme dingen waren het die de sfeer volledig verpesten, zodat wij, gratis wonen of niet, haastig zochten naar een eigen nestje...
Maar het is nooit goed gekomen met mijn schoonmoeder. Ik had een slechte start gehad (ik was geen boerezoon) en dan nog wat van die haperingetjes...
Toen ze eens zei dat haar gang nodig moest worden geverfd, heb ik mij aangeboden, en heb die gang van onder tot boven helemaal - en heel mooi, al zeg ik het zelf - geverfd en behangen en zelfs de trap met patine in de krolletjes gedaan... Ze vond het heel mooi. Oef! Maar ik schoot direct weer een bok, toen ze vroeg hoeveel haar schuld was...Ik was zo dom te zeggen "niets, graag gedaan", en dat was verkeerd !
1) Ik verklaarde daarmee mijn werk tot een nietig zijn
2) Mijn schoonmoeder behoorde tot de mensen die wilden betalen, die wilden dat je dankbaar moest zijn...
Dat laatste was er ook de reden van dat mijn kinderen ook al slecht opgevoed waren... Mijn schoonmoeder zei tot hen, als je niet komt krijgt ge geen drinkgeld...Op slag wilden mijn drie kinderen niet meer gaan, hun liefde was niet te koop...
Nu nog reageren ze zo, dat is ook een van de redenen waarom ze niet graag bij tanteke gingen, want die zei ook zo'n dingen...Ik stel vast dat ook mijn kleinkinderen zo reageren...'t zal erfelijk zijn zeker...
De man van mijn schoonzus, dat was een goede schoonzoon voor mijn schoonmoeder, hij ging het gras afmaaien en liet zich dik betalen, zijn kinderen deden boodschappen voor baksjies...dat waren goeie. De mijne wilden daarvoor geen beloning, dat waren ambetanteriken...
Och, 't was wellicht geen slecht mens, maar we hebben nooit een pad gevonden waar we samen konden lopen... Gelukkig was mijn schoonvader een crème van een vent. Toen ik bij zijn overlijden het doodsanctje geschreven had, was de reactie van mijn schoonmoeder "Ja, da was ne goeien voor u hé, voor mij zul je dat niet doen zeker?"
Ik heb het ook niet gedaan...Ik zou het niet gekund hebben. Zo'n tekst is iets dat diep uit het diepste van je hart moet vloeien...en zo diep was mijn schoonmoeder nooit geraakt...
Ik denk dat, met wat ik nu weet, ik wellicht nu angstvallig zou pogen al de hoekjes af te ronden, maar zelfs nu, met al de bezadigdheid van het ouder worden, zou ik het wellicht niet steeds kunnen volhouden, mijn hart ligt nu eenmaal op mijn tong... Dat is wellicht mijn grootste fout, ik zeg te vlug en te scherp mijn gedacht...Je hebt dat ook al wel in deze blog gelezen, klinkt het niet dan botst het, maar je weet tenminste wat ik er van denk ! Dat is zowat onze leuze. De enige van ons nest die anders is, is ons oudste zus, die is veel voorzichtiger, weet het in te kleden, ze zegt ook wel haar gedacht, maar soms op zo'n manier dat je het niet eens voelt...Mijn jongste zus is het andere uiterste! Bij haar klinkt het dikwijls veel harder dan nodig is, en zou een beetje zalf en babypoeder gerust mogen op haar mening gestrooid worden, ze is soms niet alleen héél waarheidslievend, ze zegt dat soms te hard voor sommige mensen. Enfin, ze is nog erger dan ik ben...en dat is dus erg...
Ze weet dat wel, en soms vertelt ze me dan "'k heb weer te veel mijn gedacht gezeid..."
Wellicht door mijn job ben ik wat diplomatieker geworden...Ook al kon ik snijden als een scheermes, ik smeerde er meteen verzachtende zalf op...

Hoe ben ik daar nu bij gekomen, oh ja, inwonen...
Toen ons moeder oud was, heeft ze een tijd ingewoond bij mijn twee zussen, eerst bij suzanne en later bij Lieve... Hier bij mij is ze nooit komen wonen, wellicht omdat ze hier te ver woonde van al haar bekenden en haar familie, misschien omdat het hier bij een schoondochter was...Hoewel ze steeds veel van Anny heeft gehouden, als van een eigen kind, het is toch net geen eigen kind hé...
Ik vermoed dat ondanks het feit dat ma een veel gemakkelijker karakter had dan mijn schoonma, er toch momenten zullen geweest zijn waarop mijn zussen peinsden "was ik maar alleen "... Gewoon de aanwezigheid van iemand anders, heeft invloed op je leven, hoe eigen ze ook zijn.

Hoe moet dat vroeger geweest zijn, toen de generaties blijven bij de familie hoorden? Ik denk dan altijd aan MarieLouise van Vermeesch, de moeder van mijn vriend Marcel... Zelfs als dat mens lachte, keken haar ogen nog triestig. 't Menske had geen leven met haar inwonende schoonmoeder die het huis domineerde en als een dictator regeerde.

Ik ga stoppen, ik zit weeral in het verre verleden ...
tot morgen?

Profeet ??

Heb je gisteren mijn blog gelezen? en dan 's avonds het nieuws gehoord over de 1/200 van de jongentjes die geboren worden met een misvormd piemeltje tengvolge van insecticide ???
Het lijkt er op dat ik profetische gaven had hé?

Als ik vanmorgen buitenkeek, scheen de zon, nu is het mistig... Het mooie weer dat ze voorspelden lijkt niet zo fameus te worden?

Frederik is met Veerle en de kinderen naar Boudewijnpark, met de trein. Een daguitstap, en mikroob is hier op logement. Dat beest moet regelmatig gevoederd worden en staat nu boven in een grote kartonnen doos, kwestie dat de honden niet gewaar worden dat er hier een kat logeert...

Mijn telefoon hier aan mijne kwampjoeter begon kuren te hebben, ik moest uitzien naar een vervanger, en dan liefst ook een handvrije. In de aldi zag ik (weer eens) eentje staan einde reeks aan halve prijs, maar geen één telefoon, maar maar liefst drie (3) handenvrije telefoons... Er staat nu een telefoon boven in de badkamer/wc, een aan mijn bed (vast toestel) een in de keuken, een in de living (vast) een aan mijne kwampjoeter... Nu moeten we bijna niet meer rondlopen om aan een toestel te komen, het enige wat een beetje hinderlijk is, is dat al die dingen dan ook op hetzelfde ogenblik beginnen te rinkelen...
Aan die nieuwe foons zijn zoveel knopkes en mogelijkheden dat ze waarschijnlijk al lang zullen versleten zijn voor ik weet wat ik er allemaal mee zou kunnen doen mocht ik het geduld hebben de handleiding van buiten te leren....(oef, zonder punten en komma's, buiten adem jong...)
In ieder geval bij het installeren moet ik ergens op een knoppeke geduwd hebben, want toen Anny een telefoon opnam (de vaste in de living)begon die aan mijne kwampjoeter luid haar gesprek en dat van de telefoneerster weer te geven... Na enig zoekwerk kreeg ik dat uit. Maar dan bleek dat dat ganse gesprek ondertussen ook nog opgenomen was op het bandopnemerke dat ook al ingebouwd is... Kort nadien ging de telefoon weer, maar we hadden de tijd niet om de hoorn op te nemen, het was alweer gedaan...Twee keer na een, de derde keer stond ik nog bij de telefoon, het was Bart. Bleek dat na drie keer rinkelen dat spel op de bandopnemer ging...Ik zoeken om dat anders in te stellen, na het lezen van een twintigtal bladzijden had ik het al, en na tien minuten zoekwerk vond ik ook de knopjes die ik nodig had om dat te wijzigen (Eentje stond onderaan, op de bodem van het toestel, wie zoekt daar achter knopjes?????)Enfin, het is nu in orde.
Ik kan zelfs al telefoneren met die dingen...
Ik dacht eventjes aan die cartoon die ik ooit zag van mensen die stierven van de honger in een wereld vol conserven en kartonnen dozen en dergelijke, die ze met geen middel open kregen.... Ik voelde mij ook een beetje zo... We leven in een wereld vol knopjes...enblijkbaar zijn we geen genieën in knopjes, en verminderen onze kapaciteiten met verouderen...
Bewijs ? Ga eens naar een home! Om buiten te geraken is daar een cijferslot aan de deur, en daar hangt dan een briefje bij: Vorm het jaartal in omgekeerde volgorde, (dus 7002) en je kan buiten. Blijkbaar is voor de oudjes die stap te moeilijk ??? Worden we echt zo dom??? Ik mag er niet aan denken, en toch, als ik terugdenk aan die telefoons...

Het is om bang te worden. Of is het zo, dat zij die het nog kunnen, ook naar buiten mogen zonder toezicht??? Ik moet dat eens vragen. Aan die vriendelijke hoofdverpleegster. (Een slim blondje)

De zon priemt door de nevel, 't wordt toch nog goed.

Gisteren is Luc langs geweest met Geert er bij. Geert was op verlof op een van die verre verre zonnige eilanden, een strandvakantie. Hij heeft mij zijn foto's gegeven om eens te kijken, meer dan 600 zeshonderd ja, nee, dat is geen groot pak, dat staat allemaal op zo'n stuke plastic van 2 op 4 cm... Daarin zit een contacte voor de usb op je pc en daarin zit dan een geheugenstick van 1 giga, daar zitten dus meer dan zehonderd fotootjes in...
Waar gaan we naartoe ? Een reuzestapel foto's in een miniem klotedingetje !
Een hoogtepunt in je leven gecomprimeerd in een ding van twee keer niets...
Vind je ook niet dat dit de indruk geeft dat je leven toch maar niets is, dat je het makkelijk kunt samenduwen in een stekjesdoosje???
dju, ik word toch oud.
Ik ga nu eens een paar uren fotootjes bekijken...
Tot de volgende ?