steeds beter

Mijn toestand verbetert stillekens aan...Mijn keel is nu ook pijnvrij, ik "zweef" ook steeds minder, het enige wat nog rest is dat ik van het minste felle stekende rugpijn krijg. Gisteren ben ik met Anny om boodschappen gegaan, naar de Colruyt te Brakel. Ik heb niet de winkel afgedweild, Anny haalde het nodige bij, en ik ben alleen naar de afdeling groenten en fruit geweest om mijn fruit bijeen te halen, Anny kwam dan bij me om ook groenten in te kopen...dat was al, en het duurde uren voor de pijn weer ietsje begon te milderen... Hopelijk herstelt zich dat nog, en kom ik terug naar de situatie van vroeger, anders zie ik mij al weer terug opdraven naar de pijnkliniek...Bwèkes...

Luc (courgettes) kwam gisteren bij ons op een vlug bezoekje, hij beweert dat zelfs mijn handen en armen vermagerd zijn. Nu en dan komt hij eens langs, telkens om eens tegen iemand te kunnen vertellen van al de miserie in de werking van vandaag... Nu zit hij ook nog met de faling van Rano, nog een pak mensen in de miserie... Hij is er dan ook een die het leed aangedaan aan zijn mensen, op zijn schouders wil pakken... Nu, hij ging hier wat verlicht buiten, en zei dat het erg was, dat hij op bezoek kwam bij mij, en dat ik dan eigenlijk alleen klankbord moest zijn voor zijn zorgen, net of jij er geen hebt... Niet naar kijken Luc, iedere dag dat jij langs komt is voor mij een hoogdag, een feest...dan ben ik weer eventjes aan het werken, eventjes terug in mijnen job...Voel ik weer het belang van het werk dat we deden, doen.

Luc (vis) belde mij op om vandaag te gaan vissen en om te zeggen dat mijn visbak in orde was... Ik heb hem bedankt, maar ik zou het echt nog niet aankunnen om te vissen, ook al is dat hoofdzakelijk rustig zitten...Momenteel moet ik echt naast het zitten ook op mijn armen kunnen steunen, anders hou ik zelfs het zitten niet uit.

Toch begin ik weer wat te prutsen aan tekeningen en dergelijke, dat is wellicht een goed teken!

Toen ik, lang geleden, een studentenjob deed op de Wagons-Lits, werkte ik voornamelijk op de Milano-express. Deze trein vertrok in de voormiddag in Oostende, en tegen de middag 's anderendaags waren wij dan in Milaan. Daar bleef de trein staan tot rond 18 uur, en dan terug naar Oostende. Ik werkte in de keuken, een job die de meesten min vonden, maar waar ik het heerlijk vond. Het was wel zwaar werk, maar ja, na iedere reis was je één reis thuis, dus dat viel eigenlijk goed mee. Behalve die keer toen de chefkok zich deerlijk verbrandde bij een onverwacht manoeuver van de trein. Dan heb ik één en een halve week aan een stuk blijven werken, zonder zelfs de kans om andere kleren te halen. Ik vermoed dat ik stonk naar het zweet...
Ook een kwade herinnering was toen er een hittegolf was in Milaan, het was 38 graden in de schaduw, en wij moesten het eten bereiden op een kachel (kolenstook !) terwijl de trein nog stilstond in de volle zon, in het station van Milaan. Of toen wij eens, de chef en ik, meer dan 50 kilo uien moesten pellen en fijn snijden...'k Heb van mijn leven nooit zo gebleit als die keer.
Als hulp in de keuken, moest ik ook 's nachts de taken waarnemen. Veel was dat niet, maar het betekende wel dat je telkens gewekt werd... Ik spande in de restauratiewagen een hangmat, en sliep daar in. Aan iedere landsgrens, Luxemburg, Frankrijk, Zwitserland, Italie kwamen de douanen alles controleren, en moest de drankvoorraad geteld en gezegeld worden...
Natuurlijk smokkelden wij, met zo'n kansen... Zo was er een collega die thuis een café, restaurant had, die regelmatig enkele flessen meenam voor in zijn zaak... Op een keer, voor een groot feest, had hij twee volle valiezen drank mee. Hij verliet het station langs een sluipwegje... Ik moest nog de kassa en drankreserves gaan melden aan de dienst in het station, pakte mijn fiets en reed naar huis. Ik moest onder de "tettenbrug" (Een brug die zijn naam kreeg van de Oostendenaars op basis van het feit dat er ooit halfnaakte vrouwenfiguren op prijkten)Ik zag de bewuste collega boven op de brug staan wachten op de bus, toen ik plots het gehate bruine volkswagen kevertje van de douane bij hem zag stoppen... Ik remde, keek toe van beneden, zag de douane lachen, instappen en wegrijden... Ik de trappen op gelopen, tot bij mijn vriend, die daar zo wit als de dood stond... "Wat is er gebeurd ?" "Heb je dat gezien?" "Ja, van beneden daar..." Welnu, de douane was bij de man gestopt om te controleren en vroeg zoals steeds: "Niets te declareren ?" Er was geen liegen aan, dus zei de man braaf "twee valiezen kortendrank"... De douane lachte, dacht dat het een mop was en reed verder... Mijn kameraad heeft nooit ofte nooit nog gesmokkeld...Hij had de schrik van zijn leven opgelopen...

Ook toen ik op de mailboat Ostend-Dover werkte werd er gesmokkeld... De douanen hielden het personeel goed in de gaten, en het was dus altijd een beetje riskant...
Louis Poitiers zaliger, een goede vriend, en ik verlieten het schip, Louis met boter in zijn zakken, zelfs een pakje in de achterzak van zijn broek, en ik had medicamenten mee voor mijn zieke vader. Beide waren streng verboden... Toen we het schip afliepen kwamen er twee douaniers naar ons...Louis die een uitgekookte en doorwinterde smokkelaar was, viel niet slinks, en liep recht naar de douaniers "Hebt ge geen dorst? We hebben daar van een zatterik nogal wat drinkgeld gehad !" De douaniers die liever dronken dan werkten trokken mee in het stationscafé... Het kostte ons wel wat, maar betrapt worden was niet alleen een boete, maar ook veel kans dat je je job kwijt was... Op een bepaald moment begon ik aan Louis zijn mouw te trekken, we moeten weg Louis, gauw... Louis wist niet wat er scheelde, maar beëindigde het gesprek en wijlle weg... Toen vertelde ik Louis dat de boter in zijn achterzak gesmolten was, en de achterkant van zijn broek was één grote olievlek...

En zeggen dat ons vader iedere dag er op hamerde niet te smokkelen... Best dat hij niet wist wat we allemaal uitspookten.

tot de volgende ?

495 alles terug ok

Groot nieuws, ik heb vanmorgen gewoon kunnen K.... (je weet wel "naar de grote koer gaan". Niks meer dun, ook nog net niet rotshard. Het leven is weer volmaakt op nog een klein beetje keelpijn, een ietsje duizeligheid en de pijn in mijn rug die maar blijft opspelen. Wellicht wordt een deel van de kracht van mijn pillen gedeviëerd naar de andere zwakke plaatsen...?
Nu, alles komt wel weer in orde.
Donderdag zal er wellicht geen blog zijn, ik moet dan naar de specialist (in plaats van vorige week).
Ik geniet weer van mijn koffie, alleen nog mijn slokdarm prikt. Mijn smaak is grotendeels terug. Ook mijn lippen en mijn tong zijn bijna weer normaal. Voorheen voelden ze aan alsof ze verbrand waren.
Ik denk - hoop - dat ik het hoofdstuk ziek stilaan weer mag afsluiten, maar ik heb er verdorie "goe van had".

Nu we stilaan blog 500 aan het naderen zijn, heb ik eens gebladerd in mijn oude blogjes, en vol verbazing vastgesteld hoe dikwijls ik het heb gehad over dingen die verdwenen zijn, of die aan het verdwijnen zijn. Ik vraag mij af of iedere generatie voor ons een dergelijke evolutie heeft meegemaakt? Ik kan het mij niet indenken. Ik denk dat wij in een wondere generatie leven, waarin al het bestaande is omgekeerd en veranderd...Wellicht vandaar de grote nostalgie ?

Mijn ouders waren in de eerste generatie van de grote ommekeer der dingen, het meeste er van hebben wij zelf ook nog meegemaakt. Ik kan ze niet allemaal opnoemen, maar mijn ouders werden geconfronteerd met de radio, de cinéma, iets later de gesproken film. Ik hoor ons moeder er nog over vertellen, over sonny boy van Al Johnson, de witte neger. Voor hen waren dat echte wonderen.
Zelf kenden we de aanvang van de tv...Mee en Pee (buren) hadden lotjes gekocht van de stedelijke vakschool. Omdat de uitslag maar niet verscheen, wierp Pee de lotjes in de asbak van de kachel (de stove). Toen de gazet kwam stond de uitslag van de tombola er in, pee trok de asla open, en haalde de reeds wat verschroeide lotjes uit de asse.De eerste prijs, een TV ! Niemand in heel de meiboom (wijk) had dat al! En het was dan ook regelmatig kotje-vol bij Mee en Pee, om naar de tv te kijken. Het was een enorme kast, met een eerder klein scherm, maar zolang het ding werkte, heeft de vakschool al de herstellingen komen doen... Ik zie zo nog Ernest Claes voor mijn ogen toen hij de wereldexpositie van 1958 bezocht.
Ons moeder vertelde over Olieslaegers met zijn vliegtuig, en wij zagen de landing op de maan al. We beleefden de eerste harttransplantatie door Barnhard in Zuid Afrika,en schepping van de kloon van een schaap Dolly... We beleven de manipulatie van de genen in planten en dieren. Inkweken van bepaalde stoffen die nuttig zijn voor de mens via een rund en noem maar op, te veel om op te noemen !
We beleefden ook de keerzijde van die dingen, de vervuiling, van water en lucht, de massale aangroei van auto's en de gevolgen er van...En zeggen dat toen ik kind was, er in heel de gouwelozestraat (en dat is een lange straat) twee auto's waren...Een van de taxichauffeur, en een bij ons van mijn vaders werk...Dus als je het goed bekijkt géén één privé wagen ! Als je nu een huis ziet met maar één auto voor de deur, dan is dat eerder uitzondering dan regel...
Maar de revolutie was er niet alleen op technisch gebied ! Ik herinner mij de tijd dat de boontjes ingelegd werden in zout, of gesteriliseerd voor wie dat financieel kon, ik herinner me de koteletjes opgelegd in smout, in de winter waren er geen eieren, dus werden ook de eieren opgelegd...
Je kocht suiker per gewicht, uitgewogen in bruine papieren zakken, en dat gold niet alleen voor suiker, maar eigenlijk voor alles. Er waren geen voorverpakte produkten.
En dan begon de industrie zich op de voeding te werpen... We kregen plots allerlei produkten die we vroeger amper kenden. De varkens werden industrieel gekweekt, en het was niet meer nodig koteletjes op te leggen, die waren er nu het ganse jaar...groenten in blik vulden de rekken, men kweekte nieuwe kippenrassen die nu het ganse jaar door eieren legden... De winkels boden je groenten en fruit uit verre exotische landen.
Waar er vroeger in huis alleen langetongen en aspidistra's op de vensterbanken stonden, zit ik nu te kijken op mijn mooie bloeiende orchideeën...
Als we vroeger moesten behangen, dan zat moeder eerst zorgvuldig met de schaar één boordje van het papier af te knippen, en het papier werd dan telkens op het overblijvende boordje gekleefd...Nu heeft behangpapier geen boordjes meer en klevn we netjes het papier naadloos tegen elkaar.(Dus kunnen de kinderen nu ook geen meterslange "muizentrapjes" plooien van de afgeknipte boordjes..)
We kregen keukengerei in inox, pannen met een laagje tefal...

Probeer eens eens alles weg te denken uit je huis wat er zeg in de jaren zestig nog niet was... Heb je dan ook een leeg huis ? Ik heb nog niet gesproken over de wasmachines, de stofzuigers, de kookvuren met gas of electro..., microgolf,noem maar op!

We vinden het allemaal van zelf sprekend, maar dat is het niet !

Volgens ons moeder waren al de uitvindingen, en de plotse enorme vooruitgang te danken aan de twee grote oorlogen, volgens haar gaat de wereld nooit rapper vooruit dan tijdens de oorlog...'t Kan zijn, maar als je de geschiedenis bekijkt, dan is er nooit, letterlijk nooit ook maar één moment van vrede geweest onder het mensdom...Is het niet hier, dan daar, maar altijd ergens. Ik las ooit ergens de cijfers van hoeveel oorlogen er op dat moment bezig waren, het was een getal van drie cijfers !!
Het begon al van zodra adam en eva twee zonen hadden...

Nee, we leven in een wondere tijd. Het enige wat we nog moeten leren is al deze verworvenheden ook op een goede manier te gebruiken, zonder lucht, bodem of lucht te vergiftigen...Anders zijn wij wellicht ook een van de laatste generaties ...

tot de volgende ?

494 Wat is met de Vogezen????

Ik ontving een kort mailtje van mijn zus dat ze voor 4 dagen gaan Vogezen is, net nu ik weet dat Bart tijdens zijn verlof ook naar de Vogezen gaat...
We zijn er ook ooit geweest, de Franse voorzetting van het Duitse Schwarzwald. Mooi, groen, heuvelachtig en sterk bebost... Ik wou dat ik er nog eens bij kon zijn.

Dat is één van de vele dingen die een ziekte ontneemt aan de mens. Als je niet meer volwaardig mobiel bent, dan ben je hooguit nog goed om thuis te blijven, te babysitten, de dieren te voederen en dergelijke meer. Niet dat we dat niet graag doen, maar als we eens bladeren in een van onze fotoboeken van de reizen die we ooit samen afstapten, met de rugzak om, en genietend van ieder blaadje, elke bloem... Dat mis ik, en ik beklaag het me dat ik dat niet meer heb gedaan, dat ik altijd wel iets vond dat nodig gedaan moest worden... We moesten eens wat meer leren leven zoals de walen, werken om te leven en niet leven om te werken. De kwaliteit van je leven voorop stellen, en je bekommeren om de zorgen van morgen, want morgen brengt zijn eigen zorgen.

Ik zie dat de jonge mensen veel meer leven met dat devies, dan wij ooit konden en kunnen. Wellicht ligt ook daar een stukje van de generatiekloof???

Ik denk dat ik heel wat van dat te zware geërfd heb van mijn vader, die ook steeds aan de toekomst van zijn gezin werkte, en vergat te werken aan zijn eigen welzijn.

Bij de walen leven ze anders, ik hoorde er ooit een zeggen dat ze hun huishouden regelden zoals de russen hun staat (ten tijde van de URSS), ze maakten er een vijfjarenplan voor op, en als dat niet gedaan was, maakten ze een nieuw vijfjarenplan...tot in der eeuwigheid, amen...
Ik zou het niet kunnen, maar het heeft wel iets, ze leven gemakkelijker.
Indertijd hoorde ik mijn vader altijd wat lachen met de Fransen en de Walen, als je in die gebieden binnenkomt, zei hij, dan zie je dat ze daar de verf nog niet hebben uitgevonden...
En ergens had hij gelijk, onze gevels worden netjes gemaakt, geverfd, bezet en wat dan ook, een mooie deur in de gevel, mooie blinkend geverfde ramen enz, enz... In Wallonië en Frankrijk doen ze daar niet aan. Die gevel dat is maar een muur als een ander, een huis maar een beschutting tegen regen en kou. Mijn ogen zijn opengegaan toen ik nu en dan eens bij diverse walen over de vloer kwam, anders dan hun gevel, was van binnen alles picobello, en ze hadden alle denkbare comfort. Toen ik daar over praatte, lachten zij met de Vlaming die het geld aan de buitenkant hing, en vergat te leven...
En laat ons eens eerlijk zijn...Waarom denk je dat Frankrijk HET vakantieland bij uitstek is voor ons ? Omdat wij ons daar zo vrij, zo knus zo gezellig voelen ! Daar primeert leven boven uiterlijk.
Ik ben er steeds wat jaloers op, maar ik ben anders gebakken, ik kan het zelf niet.

Vanmorgen stelde ik vast dat ik weer met mijn voeten plat op de grond kwam te staan... Het enige wat me nu nog ambeteert zijn : keelpijn (al iets beter) en de rugpijn (nog niets beter). Maar ik zweef niet meer ! en ik schijt niet meer (Om eerlijk te zijn, ik begin me zelfs al weer wat ongerust te maken daarover, ik heb schrik dat ik weer in de grote verstopping val... Gek hé? Maar ja, vraag het eens aan iemand die regelmatig het gevoel heeft dat zijn gat wordt in stukken gescheurd door een steenharde knorre ontlasting...die zal me wel begrijpen!

Voila, ik ga stoppen, en vanmiddag ga ik voor de eerste keer weer een patatje eten, met wat groentjes...heel voorzichtig, zwevend tussen hoop op kunnen en schrik van te veel moeten...
tot de volgende ?

493 oefffff...........................................................................

Ik vertelde u gisteren van de raad het eens met kruiden te proberen...
Welnu:
Wee U, Oh Rembertus Dodoneus, ween van spijt en werp Uw kroon naar Lucius De Deckerius !
Ik heb gisteren twee mokken (grote tassen van ongeveer elk 2 gewone kopjes) koud getrokken infuus van Tormentil wortel gedronken (bitter !), omstreeks 19.30 uur heb ik nog één keer de darmen gespoeld, en daarna viel het stil !!!!

Eveneens rond 19.30 kwam de dokter zeggen dat het een zware bacteriële infectie was, en dat ik antibiotica moet slikken.

Ik heb vanmorgen de antibiotica voor de eerste keer genomen, en verder niets voor (of liever tegen) de diarree. Ik durf namelijk niet aan te nemen dat de bacteriën ook gelikwideerd zijn door die kruiden, en dus voor alle zekerheid...

Ik heb vannacht echter bijna niet geslapen van de pijn aan mijn lippen, keel, slokdarm, en naar mijn gevoel zelfs mijn maag... Ik neem daarvoor ook medicatie, maar ik vermoed dat ik weer eens met mijn oude moeilijkheid sukkel...Ik vroeg aan de apotheker iets om de pijn te verzachten, want wat ik kreeg deed pijn in plaats van te helpen... Ik noemde het product, en daar zat nochtans een pijnstiller in...Er stond volk in de apotheek te wachten, dus kon ik niet vertellen dat ik - precies als mijn moeder - op een deel verdovingsmiddelen omgekeerd reageer...Ik kreeg nu zuigtabletten op basis van Thym, en ik voel dat dit wel verzacht.

Tot op heden voel ik mijn darmen niet, maar ik hoor ze nog steeds wat rommelen. Dus voorzichtig zijn inzake eten en drinken.

Ondanks de keelpijn ben ik al zielsgelukkig dat ik vrij ben van scheisserei !
Ik loop precies ook al een beetje beter op mijn benen, precies of ik toch al weer de grond begin te raken, en niet meer zweef. Ook heb ik precies weer wat meer lust in het leven, want ik was echt alleen nog maar het doodduwen waard...
Wat er natuurlijk ook nog is, is het feit dat ik weer veel rugpijn heb, en dat mijn weerstand tegen de pijn wellicht ook wat verminderd is...
Van zodra ik sta begint de pijn al te duwen, anders is dat pas na een tijdje. Dat wil ook zeggen dat we ook deze week niet naar de rommelmarkt gaan, ik ben nog niet sterk genoeg.

In de eerste lijnen van deze blog sprak ik over Rembertus Dodoneus... Deze Rembert Dodoens was een zeer geleerde kruidendokter, die het in de tijd waar de boekdrukkunst ontstond, gelukte een enorm werk te maken over de geneeskracht van de planten, en de manieren waarop deze te gebruiken. Ik heb thuis een facsimile van dit Groot Kruidenboek, geschreven in het oud nederduyts, en in een soort gotisch lettertype. Veel mensen vinden het lezen er van niet te doen, maar eens je het wat door hebt, vind ik het betrekkelijk gemakkelijk. Zo wordt onder andere in veel gevallen de s geschreven als f, dus als je leest tuffchen, dan is dat gewoon tusschen, tussen.
Hij tekende (of liet tekenen) de plant in casu, vermelde bovenaan de naam in nederduits, dan de tekening, dan de uitleg, die hij begon met de vertaling van de naam van het kruid in frans, spaans, duits, en nog een pak andere talen, en tot slot de naam in de verschillende vlaamse dialecten. Dan gaf hij de beschrijving, en waar het goed voor was, en wat je moest gebruiken, gehele plant, wortel, bloem, blad... en ook nog hoe je het moest bereiden. Ook de namen dan de ziekten stonden nog eens vermeld in diverse talen en streektalen...
Een prachtig werk en een baken voor de geneeskunde gedurende vele jaren !
Nu en dan neem ik nog eens dat boecksken in handen (7.5 kilogram !) om her en der iets te lezen. Ik heb nog niet gesproken van de lijsten achteraan waar je alfabetisch alle planten (in iedere taal !) vindt, maar ook al de ziekten (in iedere taal...)

Ik weet niet of men in die tijd al met losse letters werkte, of dat het nog met letterblokken was, maar het is een boek van Plantijn Moretus...

Je vraagt je af hoe lang die man aan zo'n boek gewerkt heeft ??? Het is waarlijk een monnikenwerk !

Je vind er heel wat wijsheid in, die ook nu nog van toepassing is, maar ook dingen die ondertussen weerlegt zijn. Ga dus aub niet dokteren op basis van dit boek!

Wat er wel interessant is en blijft, zijn de tips! Want buiten geneeskunde geeft hij ook nog tips voor het dagelijkse leven, bv voor het poetsen van tin, voor het verdoven van de vis in een vijver, zodat je ze alleen nog moet opscheppen, hoe je vogellijm moet maken (verboden !)zeep enz...
Kortom, het is duidelijk een product van de homo universalis !
Een ras dat ondertussen uitgestorven is... De homo universalis was iemand die alle wetenschap beheerste. In die tijd was dat nog mogelijk, en het onderwijs was daar ook op gericht, tot en met de generatie die afstudeerde in het humaniora van plus minus 1965-1970. Toen heeft men noodgedwongen het roer moeten keren, en onderwijs verdelen in specialiteiten...Er was niemand meer in staat alles te bevatten, dus moest men zich aanpassen...
Je ziet dan ook aan de kinderen van nu, dat zij in een heel pak dingen veel slimmer zijn dan wij ooit leerden, maar in andere vakken zijn ze zo dom als een "erpel" (aardappel).
Dit heeft voordelen, het zijn specialisten in hun vak, maar het heeft ook nadelen, als er zaken zijn waar specialismen elkaar overlappen, dan moeten zij met diverse mensen samenwerken, en pogen de wijsheid samen te brengen. Dat is niet zo simpel, gewoon al om dat de taal waarin ze technisch spreken verschillend is.
Het zou al een grote stap zijn moesten ze eens met alle specialismen bijeenkomen, om minstens over de taal het eens te worden.
Als ik nu met mijn kleinzoon spreek over mijn passie voor geschiedenis en zo, dan bekijkt hij mij alsof ik mentaal ziek ben...Als ik hem wijs op het verband tussen de feiten en de gevolgen of mogelijke gevolgen.

Er is, en er zal altijd werk aan de winkel zijn...

tot de volgende?

492 immer volharden (nu ja, hard???)

Met deze laat ik u weten dat ik dus nog steeds den dunnen heb. Voila, die term had ik nog niet gebruikt ! Net zo min als als een blijkbaar ouitputtelijke hoop shit, ben ik ook nog niet uitgeput van woorden...
Ik krijg telefoontjes met "soutien morale" tot mailtjes met kruidenmiddelen.
En vanavond krijg ik de eerste berichten over het wetenschappelijk onderzoek van mijn kaka. Om u een nette beschrijving te geven, het zag er uit als het resultaat van het maken van seuklakaffee met karnemelk. Onbestemd van kleur met onderaan een dikkere laag bezinksel van mislukte seuklakaffee.
Nu zit ik ondertussen sinds eergisteren met een bijkomend ongemak ! Ik ben nu de trotse bezitter van een keelontsteking. Ik moet daarvoor ook nog eens twee medicamenten nemen, en van die ene krijg ik maagpijn...
De combinatie van keelontsteking en diarreeeeeeeeeeeeeeee is onovertrefbaar ! Je moet weten dat ik amper mijn eigen spuug kan inslikken, en voor de diarre moet ik geroosterde boterhammekes eten...
Mijn tandvlees begint al sporen van eeltvorming te vertonen van het bijten op die harde dingen, en dan moet ik dat nog een inslikken ook. Leuk.
Echt waar, water drinken doet zeer...

'k ga proberen te stoppen met klagen, alleen nog dat door de voortreffelijke nachtrust die ik geniet in deze omstandigheden, kan ik het zelfs niet meer aan om mijn eigen zichzelfs te wassen al rechtop staan. Ik moet rustpauzes inbouwen ! Nu die worden mij veel al van zelf geschonken, en ik mag gaan zitten . . .op 't toilet...

Ik zat zo na te denken over al de apestreken die wij als kind uitstaken, en wat daar van het ergste was... Ik dacht eerst aan het gat dat wij door de plaatijzeren poort geschoten hadden van het gieterijtje, maar dat was mijns inziens maar een goede tweede. Toch misschien even kort vertellen. Wij hadden geleerd (op school en bij de vader van Claude) dat stoom een verschrikkelijke kracht had... En toen wij eens een ijzeren buis vonden, klopten wij het uiteinde daarvan om, tot het dicht was, en we vulden de buis met water...Dan klopten wij er een stuk passende tak in, en legden die buis in het vuur (er was daar een werk aan de gang) De stok vloog uit de buis, en los door de poort...En wij lopen...Ik kan mij niet herinneren wie er op dat moment bij was, maar ik was niet alleen, en gezien de toepassing van stoom....
Mijn ergste streek vind ik echter die met die fietser... Men had juist het voetgangersviaduct onder de autostrade aangelegd, en die hoek lag nog vol met resten van de bouwwerken. We vonden er onder andere een steel van een of ander gerei, die een prachtige speer vormde... Om beurten eens werpen stak al ras tegen, en we begonnen elkaar uit te dagen om te mikken op...een verkeersbord, een paal...tot daar een fietser aankwam, en ik zonder er een moment bij stil te staan de speer naar de fiets wierp... Mijn speer kwam in die man zijn voorwiel terecht, (puur geluk of liever ongeluk !) de man poogde te stoppen, maar zijn wiel draaide net zo ver door dat er een deel van de spaken uitgerukt werden, en de man droog over zijne vélo kukelde... Het was een groot geluk dat die fiets kapot was, want ik heb nog nooit zo rap gelopen...
Ondanks biechten en penitentie heb ik nog altijd spijt. Dat was echt niet de bedoeling, het was gewoon niet nadenken, maar had die man mij in zijn knuisten gekregen, ik weet niet of ik hier zou zitten schrijven...
Ik was dood van schrik, en enkele weken vermeed ik de omgeving van 't duikertje (de tunnel) gewoon van schrik dat de man er zou staan wachten op mij. Die man had zich serieus kunnen bezeren ! Gelukkig reed hij niet te rap...
Je ziet, ik ben altijd een braaf ventje geweest hé...
Hadden mijn kadeeën zoiets moeten proberen !!!! Maar ja, ze zouden het mij ook niet verteld hebben zeker, net zo min als ik dat thuis vertelde...
tot de volgende?

immer door....

Lacteol helpt dus ook niet.
Gisteren moest ik wat van mijn mest(lees water) opvangen, om te laten onderzoeken. De dokter komt er vandaag om.
Toch heb ik vannacht iets minder moeten opstaan. Ik neem nu middel tegen de krampen en twee middels tegen de diarree, misschien doet die combinatie iets...
Ook moet ik drinken, veel drinken...Maar het is pas vanmorgen dat ik voor het eerst weer eens kon plassen (of wat je plassen kunt noemen) Vroeger was het hooguit een paar drupjes. Dat wateren doet mij denken dat er misschien toch iets ten positieve aan het gebeuren is.
Ik was om meerdere reden content dat ik kon plassen, ik heb ooit gruis op mijn nieren gehad, en dat heb ik liever nooit meer! Ik heb nog geen nierstenen gehad, maar de dokter vertelde toen dat gruis (zand) veel pijnlijker was, omdat het de kanalen volledig kan afsluiten...
Sindsdien heb ik geleerd veel te drinken, nu moet ik dat ook doen, maar al het vocht verliet mijn lijf langs de verkeerde weg, waardoor ik schrik kreeg voor de terugkeer van gruis...(Tussen haakjes, voor wie dit als excuus zou willen gebruiken, alcohol mag niet...daar krijg je juist meer gruis en/of stenen van!)

Onlangs is er hier in het Oudenaardse een heel schandaal geweest over de verkoop van paardemelk en paardemelk-produkten .
Ik denk dan altijd aan nonkel Door. Nonkel Door was een nonkel van Diele, een van mijn makkers (boerenzoon).
Iedere vakantie ging ik helpen (tot ik oud genoeg was om studentejobs te doen) bij Omer, de vader van Diele. Voor sommige werken vroeg Omer of nonkel Door hem met zijn paard kon helpen, zodat de karren, met twee paarden ervoor enorme vrachten konden trekken, en er zo veel tijd gewonnen werd.
Bij een van die keren, bleek dat het paard van nonkel Door gekachteld (veulen werpen)had, maar het veulentje was helaas dood geboren. Des al niettemin bleef het paard maar melk geven, en als nonkel Door zag dat het beest ongedurig begon te doen, stopte hij de kar, kluisterde het paard (de twee achterbenen aan elkaar binden) en begon voorzichtig het paard te melken. De ene keer lukte dit beter dan de andere keer, en soms moest Omer ook nog eens aan het bit hangen, om het paard stil te houden.
Wij, als kinderen moesten allemaal op een afstandje gaan staan, buiten zicht van het paard. Iedereen vond dat een gevaarlijk iets.

Nu hebben ze speciale paardenmelk-boerderijen...Blijkbaar moeten er dus paardenrassen bestaan die én gemakkelijk zich laten melken, én veel melk geven, want dat bij nonkel Door was maar een klein beetje hoor...
Ik stel me dan ook de vraag of daar dan, net zoals bij runderen, een kwaliteitsverlies in zit? Als je melk van (half-)wilde runderen ontleedt, dan zou daar een veel hoger vetgehalte in aanwezig zijn dan bij het echte melkkoetje.
En wat nog gekker is, ze dichten al die speciale melksoorten ook speciale eigenschappen toe...Van paardemelk geneest je artritis, van geitemelk geneest je allergie en noem maar op. Als je diezelfde gezondheidspredikanten hoort is er maar een melk dat archie-slecht is, en dat is koeiemelk...

Persoonlijk denk ik dat er maar een melk volmaakt is voor een mensenkind, en dat is uiteraard moedermelk. Maar ja, nu nog altijd bestaat daar een zekere pudeur over, en durven mensen niet de borst geven aan hun baby in een wachtzaal van het station...Ze durven wel in monokini lopen op het strand.
Vorig jaar zat ik in Flanders expo op de boekenbeurs in de café te wachten op mijn gezelschap, die veel beter "te pote" is dan ik. Plots zag ik naast mij een jonge moeder, heel discreet haar kindje voeden. Het speet mij enorm dat ik op dat moment geen papier en potlood bij de hand had, het was een prachtig beeld van Moeder en Kind. Vanwaar ik zat zag ik amper iets van een borst, maar ik zag dat kindje zielsgelukkig met grote zuigbewegingen drinken...prachtig!

Heb jij dat ook? Kun jij ook stilstaan bij een bloem, een vergezicht, een klein détail...Gewoon getroffen door kleur of model of lijn of het geheel??? Een mens zou altijd papier en potlood en een fototoestel moeten bij hebben...

'k Ga stoppen, ik mag volgende week naar de specialist ipv van vandaag...
tot de volgende ?

blog 490 - geen titel

Ik heb het al gezegd, ik heb geen (deftige)(?) woorden meer voor str...
Gisteren belde mijn grote zus, mij bekommerd op...Ik moest eens proberen met het oeroude middel Lactéol...Ze was net een uurtje later dan Anny, die ook die suggestie heeft gemaakt.
Ikke dus nog eens naar de apotheek (een hels karwei in deze omstandigheden) Je moet dan nog een beetje geluk hebben dat er voor je een oude man staat aan de arm van zijn bezorgde dokter...P'pa was net terug van een lang verblijf in Spanje, hij was ziek, maar hij had nog geen sis-kaart, geen kleverkes van de ziekenlijke buzze of niets te kl....
Dat wordt dan opzoekwerk, en het besluit was dat hij de medicatie volledig moest betalen, en dan dat briefje binnendoen bij de ziekelijke kasse... Maar het stopte nog niet... Hij moest dan nog medicatie hebben die hij al in spanje nam, maar hij moest dit verder innemen. Hij had op een briefje de namen van de medicatie geschreven, maar dat waren spaanse namen, die hier niet bekend waren...Hij moest dan het doosje maar eens binnen brengen, of beter nog, dit via de dokter doen, want wellicht waren dat in Spanje wel vrije medicamenten, en hier misschien niet.
De man was doof, en zijn dochter moest dan ook nog eens alles in een hogere oktaaf herhalen...Ik stond daar in mijn tegenwoordig klassieke houding, billen dicht geknepen...Op de duur voelde ik me precies wat "aardig" worden, ik keek naar iets om te zitten...is er niet, iets om op te leunen...is er niet, alles stond vol met enorme kartonnen en/of plastic borden en houders en houdertjes, met wat je bij kon krijgen als je een fopspeen van merk X nam, of smeerseltjes van er onberispelijk uitziende dames die deze smeerseltjes duidelijk nog niet nodig hadden...
Enfin, op den duur kon ik mijn Lacteol krijgen...
Thuisgekomen direkt 2 stuks genomen, en 's avonds nog eens twee stuks, het rantsoen voor een volle dag was dan binnen...

Vannacht zette het fluit en rommelconcert in mijn (ondertussen)klein fijn buikje, en ik ging voor 12 uur wel 20 keer gaan "zitten". Dan begon ik naast de (ondertussen al uitgescheten?) Lacteol weer immodium bij te pakken... Van af 1 uur heb ik dan redelijk geslapen ben ben hoogstens nog een paar keer uit bed geweest, en zelfs enkele keren voor noppes, 't was alleen het orkest die uitstapte (wind).
Nu zit ik hier het gerommel te negeren, ik heb al weer lacteol genomen, maar de ondervinding leerde mij ondertussen dat een kalme dag géén waarborg was voor een kalme nacht... Ik weet de reden niet, maar het is een feit dat ik altijd meer last heb vanaf het moment dat ik neerlig... Weet jij de reden???

Maar ik ben wéér verlicht...ik ben nu meer dan zes (6) kilo kwijt. Ik zie, terwijl ik op mijn stoel zit, voor het eerst in laaaaaaaaaaaaaaange tijden, weer de plaats de rits in mijn broek zitten. Van mij mag dat zo blijven, maar laat aub het schijten achterwege...

Hopende, lezende en biddende op een spoedige stop van de strontwerkzaamheden, verblijf ik, met voorname hoogachting,
Uw dunne bloger


tot de volgende (Ik weet niet of ik morgen zal kunnen, want normaliter moet ik naar de specialist voor mijn rug, als het technisch mogelijk zal zijn...)