computerpret

Ik heb zouist aan al mijn mailvrienden het adres doorgestuurd een hilarisch filmpje op you tube of zoiets..Ik kreeg dat door van Mieke of Jan, die gebruiken samen nogal eens hetzelfde adres vermoed ik...
Ik zat hier zo hard te lachen dat Anny kwam kijken, en na enkele seconden ook stond te gieren van de lach... Gewoon met iemand die de slappe lach had...
Dat deed ons denken aan de voettocht die wij ooit deden in de Scottisch Highlands...Toen wij in de hal van de ferry naar Oostende zaten te wachten, kwamen daar een man en een vrouw met rugzak om, ook binnen gestapt. De vrouw droeg een lang kleed (wat ik al een gekke kledij vind om met een rugzak op je rug rond te baggeren)... Toen ze eindelijk een vrij plaatsje vonden in die enorm grote zaal die voor 90% vol zat met japanners, zette het koppel zich neer. Na een korte tijd stonden beiden recht, en stapten door de zaal en toen zag iedereen dat de lange rok van de vrouw was blijven hangen onder de rugzak, en madam wandelde fier door de zaal, met heel haar derrière, amper gedekt door zo'n miniem broekje (?) ten aanschouwe van heel de zaal... Iedereen brulde van het lachen, die japanezen hadden geen ogen meer over, en toen de man zijn madam liet voorgaan, benieuwd naar de reden van dat homerisch gelach, en hij zag zijn madam zo lopen, dan gebaarde hij van pijkens, en kwam een heel eind later weer beweging, zonder iets te doen... De zaal brulde... Toen madam eindelijk besefte wat er aan de hand was, kreeg de man een scheldkanonnade over zich heen, wat de zaal nog meer deed lachen...
Normaal zou dat uiteindelijk het einde van de lachpartij geweest zijn, maar iets achter ons zat een groepje Nederlanders, waar van één met de slappe lach zat... en heel de zaal werd door dat gelach weer meegetrokken... Op den duur hebben zijn vrienden die man me de slappe lach naar buiten megenomen, waarschijnlijk uit schrik dat hij er zou in blijven, want de man raakte op den duur bijna niet meer aan zijn asem, iedere ademhaling was een luid uuugh !!! dan weer brullend lachen...
Lachen is gezond, maar blijkbaar kan het ook te te te zijn....
Gisteren was de uitslag van tante zo goed als maar kan zijn volgens de specialist, maar zij zit met een slokdarmontsteking, en dat zal dan de moeilijkheid inzake voeding veroorzaken...
Veerle is na twee dagen werken weer thuis opnieuw met een lumbago...Ze moet van de huisarts naar de specialist, er is blijkbaar meer aan de hand dan een gewone lumbago, ze zit met uitstralingen in haar been...
Ik moet een van deze dagen nog eens naar zingem, want ik moet nog rekeningen gaan betalen en gisteren was de bank al dicht toen ik terug kwam van de specialist...
Anders is alles hier okee, en gaat alls zijn gewone gangetje
tot de volgende ?

't is weer zover...

Vannamiddag moet ik weer met tante naar de specialist...
Je ziet ze achteruitgaan, ze eet niet, alleen nog haar pintje(s), iets wat ze zeker niet mag doen... Maar probeer haar maar eens te stoppen! Ze maakt zich kwaad, en jaagt zichzelf op tot een staat van histerie...met alle risico dat ze er ogenblikkelijk in blijft...wat doe je dan ? Juist dan geef je haar dat pintje, tegen beter weten in. En hoe slecht ze ook ligt, we stellen vast dat ze zodra ze alleen is, ze zelf de kelder in gaat en een pint pakt. Dan kun je twee dingen denken: of ze is niet zo slecht er aan toe als ze voorgeeft, of ze pleegt een soort trage zelfmoord...

Ze zegt voortdurend dat ze dood wil, maar ze wil ook voortdurend aandacht. Ze heeft nooit beseft dat ze zelf al haar vrienden heeft weggejaagd ! Iedereen die er ging kreeg er eerst verwijten dat hij bijna nooit langskwam, dan begon ze steeds haar jeremiade over haar eenzaamheid, haar zwakte en deed de bezoekers naar de kelder gaan om bier, tot ze in veel gevallen zat was en de bezoekers uitschold... Of de bezoekers aldus de kans gaf om haar geld (en andere dingen ?) te pikken. Tante wist het toch niet... Zo heb ik in de rekeninguittreksels dingen gevonden... en tante weet niet wat er gebeurd is ...??? Het is niet makkelijk om zo iemand bij te staan, alles wat er gebeurd buiten je om, heb je niet onder controle... Ik hoop dat ik met de huidige werkwijze een eind heb gemaakt aan al die bizarre "verdwijningen" van roerend goed in de breedste zin van het woord ! Ik kan alleen mijn best doen ! En het feit dat ze nu bijna niet meer buiten kan, maakt die controle iets makkelijker. Erg dat je zoiets zelfs maar moet denken.

Heeft het gisteren en vannacht ook zo gewaaid en geregend bij jullie ? 't Was erg hé !

Zaterdagmorgen zag ik, op we naar de rommelmarkt, scouts van deur naar deur leuren met pannekoeken of zoiets... Waar is de tijd dat wij met de chiro oud papier inzamelden om de kas te spijzen... Eerst enkele weken lang reclame maken in 't parochieblad en met gestencilde briefjes in iedere bus, en dan op de aangekondigde verlofdag met man en macht, en met hulp van diverse vrijwilligers (die ons stootkarren gaven, of met ons meereden met een tractor met een grote boerenkar achter, en soms een vrachtwagen van een aannemer en/of van "La Couronne" een bedrijf van gerookte haring en rolmops...) van deur tot deur al het papier ophalen en op de karren naar ons "Heem" voeren, waar wij het mochten opstapelen in de overdekte speelplaats van de school. Voor mij was dit ieder jaar een feestdag ! Niet het ophalen, maar het opstapelen en ondertussen neuzen in de pakken naar interessante boeken, die ik dan mee nam naar huis...Ik kwam ooit eens thuis met een pak prachtige tijdschriften...dingen die ik nu heel vaak en heel duur op de rommelmarkten zie liggen, maar die restanten waren van de duitse propagandamolen.... Ik ben nog nooit zo vlug terug naar de papierberg teruggestuurd als toen ! Nu denk ik telkens op de rommelmarkt "tedju ! zied'eens wat da nu kost !"... Oorlog...zelfs zo'n vijftien jaar na de feiten nog steeds een pijnlijk iets...wat moet dat niet geweest zijn ?

Ik ben van juist na de oorlog, maar toch vonden wij nog hopen kogels en bommen in de duinen van Bredene... Als je een bom vond, dan moest je dat aangeven aan de kazerne, daar vlak bij, en dan kreeg je "vindersloon"...Veel was dat niet, maar genoeg om een klein pakje sigaretten te kopen en in de duik op te "smoren". Ik zie die pakjes nog voor mijn ogen "Zemir", bij mijn weten bestaat dat al lang niet meer... Toen we vaststelden dat we evenveel kregen voor 10 bommen als voor één, was het niet moeilijk meer...Toen we eens tientallen bommen vonden, verborgen we die netjes en "vonden"er dan telkens één... Op den duur viel die militair zijne frank toch, en dan dreigden ze met de gendarmes tot wij heel de hoop bommen toonden..

Ons moeder had het moeten weten... Leuk was wel dat we dan thuis koffiebonen pikten,om te knabbelen na het roken van die sigaretjes, dan rook onze adem niet meer naar toebak.. (?) Stom, want zowel vader als moeder rookten, en zouden dus onze adem niet hebben kunnen ruiken...Maar wellicht hielp het toch wat, want moeder overste (mijn oudste zus) heeft het nooit opgemerkt en overgedragen... Tja, een zo'n brave zus hebben, die nooit iets misdeed, dat is erg als jonge knaap...zeker als die niet zo braaf was, en je kon veel goeds van mij vertellen, maar braaf was ik zeker niet... (dus kon je ook heel veel minder goede dingen van mij vertellen )

Je ziet, ik begin al heel wat van het begin van mijn cirkel te zien...(blog van gisteren)...
Tot de volgende ?

Het leven...

is een kinderbroekje, kort en bescheten.
Het leven is een handdoek, waarin je angstvallig de schone plekken zoekt.
We kennen allen wel van die alledaagse gezegden over het leven is... Maar nu kwam ik er eentje tegen waar ik wat bleef bij stille staan:
Een jaar is een nieuwe beitel, die steeds verder kapt aan de grote cirkelvormige groeve van het leven...
Ik ben daar wat blijven op voortborduren...De cirkelvormige groeve, houdt in dat begin en einde op het zelfde punt liggen, in de schoot van de aarde...
Op een bepaalde leeftijd beginnen we steeds meer aan het verleden te denken...Neen, op een bepaald ogenblik zijn we aan bocht komen vanwaar we ons levensbegin weer terugzien, steeds beter en beter, zodat tenslotte alleen nog het verleden voor ons ligt ...
Ik vind dat beeld troostgevend, de eeuwige cirkelgang van het leven...Klinkt een beetje boeddhistisch, een beeld dat een zekere rust geeft, een niets is alles, alles is niets, een samenvallen van start en eindpunt, met hoop op en nieuwe start...uit dezelfde moederschoot, uit de aarde... de aarde, de oude moedergodin, Gea...
In de bijbel en in diverse andere godsdiensten vinden we steeds dit zelfde beeld terug... Het graan dat moet sterven in de aarde om te kunnen kiemen en leven geven...
Misschien is het alleen een manier om ons zelf te begoochelen en onszelf wijs te maken dat het einde niethet einde is...Maar het is makkelijk dat te geloven, en de natuur wijst en steunt ons in dezelfde denkwijze...
Alleen... als het juist is, waarom zie ik dan pa niet weer, Koen, en zovele anderen ? En als ze er al anders uitzien...waarom kennen en/of herkennen zij ons dan niet ?... Of is het niet een eeuwig herbeginnen, maar een eeuwig beginnen ?

Soms hoor je mensen die uit Geloof een volmaakte zekerheid halen... Ik ben jaloers op die mensen...Ik kan geen zekerheid vinden, alleen een vage hoop, een wanhopig verlangen naar wat geweest is... En soms hoor ik oude mensen die hopen op de dood, als op een verlossing, maar dan een verlossing van alle pijn, zowel geestelijke (verdriet) als lichamelijke... Hopen zij ook op een terugkeer ? In een betere wereld of minstens een betere situatie ??? Of hopen zij alleen op een stopzetting van alle leed, leed die op dat moment alles overspoelt ???

Tju, wat zwaarmoedig hé??? Komt dat door de confrontatie met een tante die dood wil ?

Heb je al eens buitn gekeken ? De zon schijnt, alle kleuren lichten op, de grond barst van nieuw leven dat duwt om ons te verheugen met fris groen, blij kleuren van bloemen...De merels vechten verwoed om mooie wijfje, deussen veen om dat ene witte veertje... het leven bloeit op ! En ik zit hier zwammen...

Tot morgen ?

volk

Vandaag zijn we met Veerle meegegaan naar de rommelmarkt in Flanders Expo. Er waren op dat ogenblik meerdere beurzen, o.a. ook van de boten... Voor de rommelmarkt was er gratis parking, dus gingen er veel van de boten naar de rommelmarkt, twee personen ingang was nog goedkoper dan een parkeerticket... Het was er dan ook druk, druk, druk...

Ik vond er wel een mooie wandelstok...weeral eens met een dolk in ! Binnenkort heb ik meer wapenstokken dan gewone wandelstokken. Ik heb eens aan een vriend die ook rijkswachter is, gevraagd of dat nu ook onder die nieuwe wetgeving valt...Volgens hem niet, een verzameling mag altijd, maar je mag er niet mee op straat wandelen... Dat weten we dan ook weer al !!

Ik heb wel heel veel pijn...in zo'n drukte is er nog minder kans om ook eens te leunen en/of te zitten. Hopelijk blijft alles goed gaan, en zet het zich niet vast. Als de pin overgaat, dan is alles wel te verdragen, maar als er geen einde aan komt, dan is het op den duur niet te houden.

Het weer is weer niet fameus, het heeft vannacht water gegoten, en nu is het droog, maar de lucht is "een vlagenzwangere hemel" zoals Rodenbach "placht" te zeggen. Het was daardoor ook later klaar en wellicht wordt het vroeger donker ook.

Mama zit de laatste dagen met enorm veel pijn in haar schouder. We zullen eens naar de specialist moeten gaan,misschien is er ie aan te doen, je moet geen pijn lijden als het niet nodig is.

Voila, tot de volgende blog ?

Grijs en grauw

zijn de luchten,
waar is het blauw...zucht verhafstoot in zijn bloedend parlement...

Vanmorgen zijn we naar de rommelmarkt geweest in Wetteren...In de zaal van Walter Govaerts, de diene die afgescheurd is van de VLD, en de lijst Respect oprichtte...en nu zich zelf en zijn lijst heeft aangesloten bij Dedecker...Je weet wel de diene die een tatami wil leggen in t parlement, zodat ze het kunnen uitvechten.

De rommelmarkt was niet veel zaaks, minder dan anders, maar ik vond er enkele mooie boeken... Waar ga ik deze nu nog leggen? (nadat ze zijn uitgelezen...) Ik lijd aan chronisch plaatsgebrek.

Dinsdag moet ik weer naar de specialist met tante... Ik begin me af te vragen waarom??? Ze wil niet meer eten, ze wil niet minderen van drinken of ze wordt histerisch...Ze deed het zelfs bij de huisdokter, die weet nu ook hoe ze is... Niet simpel om mee om te gaan hoor...

Bart is nu vermoedelijk al weer aan 't reizen, van India terug naar huis. Ik geloof dat hij in de loop van de zondag weer thuiskomt... Hij vliegt altijd vanuit Parijs, waarschijnlijk is er daar een betere verbinding, of is het merkelijk goedkoper. Hij rijdt naar Lille, en vandaar op de TGV naar Parijs... Hij zal wel steendood moe zijn, in minder dan één week tweemaal je bioritme overhoop halen...en dat is nog niet alles ! Ik weet niet hoeveel uren het scheelt, maar het zijn er veel !

Gelukkig doet hij dat graag, en hij krijgt steeds meer verantwoordelijkheden, maar hij lijkt dat ook aan te kunnen, en het graag te doen. Ik denk dat dit het geheim is om goed werk te leveren: het graag doen ! Soms ben ik een klein beetje jaloers op hem, je ziet dat hij zich op zijn werk als een vis in het water voelt. Ik geloof niet dat ik ooit zo zeker van mezelf was als hij nu uitstraalt !
Ik ben blij dat hij zo gelukkig is en zich zo goed voelt in zijn vel.

Met mij gaat het al een paar dagen wat minder, wat meer pijn dan anders, en ik kan amper nog een uurtje aan mijn pyrografie werken, en dan moet ik al weer stoppen en een hele poos rusten. Nu ja, ik mag niet klagen, ik kan nog altijd een deel dingen doen en ik verveel me nog steeds niet echt. Het is alleen de pijn die steeds sneller toeslaat... Ik zal weer mijn manier van leven een beetje moeten bijstellen... Zolang er ruimte is om bij te stellen gaat het ...

Heb je het ook al gemerkt ? De dagen zijn al een heel stuk langer geworden! Je krijgt stilaan weer het gevoel dat er een dag is, een periode om te leven, te spelen en/of te werken, in een periode van licht die lang genoeg is om echt dag genoemd te kunnen worden... Je voelt je weer wat mens ! Ik begin al weer naar mijn visgerief te lonken... en ik verwacht Luc en Willy hier om hun onderlijntjes te maken, want ook bij hen zal het al wel beginnen kriebelen... Hopelijk hebben we veel dinsdagen met mooi weer, vijvers met veel vis, veel vis die veel bijt, veel plezier en veel deugd aan het elkaar plagen...en geplaagd worden...

'k ga stoppen voor vandaag, 't water komt mij in de mond...
tot de volgende ?

vrouwen...

Ik kreeg een mailtje van mijn oompjeszeggende nichtje...Ze is haar paswoord kwijt voor haar blog... Help !!!
En ikke maar publiciteit maken voor die blog !
Ik heb haar een paar tips gegeven, en hoop dat jullie en ik zelf binnenkort weer kunnen genieten van haar schrijverstalent...
Enne, liefste nichtje, er bestaan ook programma's die je wachtwoorden en paswoorden netjes voor je bijhouden...als je dan plots met een black-out, un trou de mémoire, een zwart gat zit, dan kun je rekenen op je eigen brave peeceetje...

Ik hoorde nog zo'n leuke historie... Een man kocht in tempore non suspecto, een nieuwe wagen, een renault... En in de renault zat vroeger zo'n horizontale stang om te verleggen van versnelling. Een heel ander systeem dan andere wagens... Vroeger reden die mensen ook met
een iets zwaardere wagen van een ander merk...Dus toen madam eens was winkelen met de nieuwe wagen schrok meneer niet echt toen ze zei dat de nieuwe auto maar een "leeghanger" een luiaard was... Madam bleef zeuren en klagen, tot ze eens naar een winkel ging in Gavere, in een nogal steile straat... Toen ze bergop weer moest vertrekken, vertikte de wagen het om zo hoog te klimmen... twee, drie keer rolde madam netjes weer terug naar beneden... tot hilariteit van een schare supporters... Madam greep opnieuw de versnellingspook vast, wrong hem nijdig in vitesse, gaf gas, en "vloog" de straat uit met brullende motor...Voor het eerst had ze aangezet in eerste in plaats van in derde....

Mijn schoonbroertje reed vroeger ook met een renaultje, een R5... Op een kerstavond, heel lang geleden, toen de ganse familie in de diverse wagens stapte om naar de nachtmis te rijden, vertikte dat renaultje te starten... Geen paniek, mijn oudste zus achter het stuur, de wagen in tweede gezet, mijn zus haar voet op de "embroyage" (koppel) en als we riepen moest ze gewoon haar voet van de pedaal nemen... Mijn zus kon niet rijden en had nog nooit achter het stuur gezeten... Met vereende krachten aan het duwen..."Los !"...de motor begon te draaien, en de wagen reed zonder lichten rond de blok, met een wanhopig lopende schoonbroer erachter, een panische zus achter het stuur, zonder licht en niet wetend hoe te stoppen... en wij gierend van 't lachen aan de kant van de weg... Moest dat nu, met het zoveel drukkere verkeer...

Tot daar "vrouwelijke" stunts...Ik ga nu stoppen, anders krijg ik pakken boze reacties en hoor je histories van mannen.... en dat mag niet hé... Wij, mannen, zijn volmaakt, of toch bijna. En als je dat niet gelooft, dan vertel ik je wel wat anders...

Mijne blog is wat later omdat we deze voormiddag onze wekelijkse boodschappen deden.

Tot de volgende ?

't sneuit, mee hiel uupen !

De grond is wit,

de nevel wit,

de wolken waar nog sneeuw in zit

zijn wit,

dat zacht vergrijzeld,

het wit-getakt geboomte zit

met witte rijm beijzeld


enz...
Mooi hé, van Alice Nahon, een ooit beroemde dichteres...nu stillekens in de vergeethoek aan 't raken, jammer want ze schreef mooie dingen. Maar alles was bij haar zo teer, zo frêle, en dat is geen mode meer...Nu moet alles keihard zijn, recht bij de strot gegrepen en doodgeknepen.

Maar ondertussen ligt hier inderdaad alles wit, de auto's hebben plots van die rare wielen, die veel rapper draaien dan dat ze vooruit gaan. Niet leuk voor de mensen die moeten gaan werken. Je moet risico's nemen, schrik om te vallen, schrik om een buil te hebben in je mooie wagen schrik om te laat te komen en weer onder je voeten te krijgen...schrik...

Gek, we leven in een tijd waar we zogezegd alles beheersen, alles onder controle hebben, en net in die tijd rammelt de natuur er eens mee. Als om er op te wijzen dat we eigenlijk niets zijn, niets betekenen, dat de natuur nog altijd dicteert... We hebben schrik van de klimaatswijziging, we hebben nog nooit zo veel overstromingen gehad, we zitten met plotse stormen met veel stormschade, we hebben gladde wegen...Snap je het dan nog niet ? We denken alleen dat we iets zijn...in feite zijn we niets, nothing, niente nada...

Heb je al eens goed gekeken naar een atoom ? Een "grote" bol, waarrond kleinere bollen ronddraaien... Denk je dan ook aan een zon, met planeten die er rond draaien ??? Droom je dan ook soms dat ergens een reuzegroot wezen een schep "aarde" neemt, waar in juist ook onze zon en onze planeet in zitten... Worden wij cement in de voegen van een enorm huis? Of zijn we dat al ? Worden wij in een oven gezwierd om te smelten en te smeden in een werktuig ? Of zijn we dat al ?
Omgekeerd... leven er op die atoom ook "mensen" , zo klein, zo miniem dat we hen nooit ofte nooit kunnen zien??? Zouden ze daar ook zo ver zijn dat ze atomen kennen ? en zouden op die atomen ook weer .... Net zoals in die oneindige weerkaatsingen in opgestelde spiegels ?
Heb je er al ooit bij stilgestaan wat er zou gebeuren als die reuzegrote "mensen" net onze zon met onze wereld zouden gebruiken om eens atoomsplitsen te spelen ?

Ik weet het, ik heb een veel te grote fantasie...maar toch... zou het niet...

Ondertussen is het hier gestopt met sneujen...en grote druppels vallen van de takken, het vriest dus niet, de sneeuw zal dus wel weer stillekens dooien, en dan zal de wereld in een groot vuil smurrie-deken zitten, smurrie die alle kanten op vliegen van onder de wielen van voorbijzoevende auto's...auto's die al lang vergeten zijn dat ze een paar uur tevoren hier nog glibberden....

Gek dat we allemaal graag naar de sneeuw kijken, kerst- en nieuwjaarskaartjes moeten sneeuwig zijn, of ze zijn niet goed. Mocht de sneeuw op die kaartjes na een tijd ook in smurrie veranderen, en vuile plassen vormen op de schoorsteen in je huis..??

'k Ga stoppen, mijn verbeelding loopt weg met mij...
tot de volgende ?